Ο Κόλιν Γουόρντ γράφει σχετικά:

 

Το 1867, η Πρωσία και η Γαλλία φαίνονταν να ετοιμάζονται για πόλεμο με σκοπό την ανάδειξη της αυτοκρατορίας που θα έλεγχε το Λουξεμβούργο και αυτό το γεγονός, μέσω του πλέγματος συμφερόντων και συμμαχιών, απειλούσε να καταπιεί ολόκληρη την Ευρώπη. Ένας Σύνδεσμος για την Ειρήνη και την Ελευθερία συνεδρίασε στη Γενεύη, υποστηριζόμενος από εξέχοντες ανθρώπους, που προέρχονταν από διάφορες χώρες, όπως ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Τζων Στιούαρτ Μιλλ.

 Ο Μπακούνιν άδραξε την ευκαιρία να απευθυνθεί σε αυτό το κοινό και δημοσίευσε τις απόψεις του υπό τον τίτλο Φεντεραλισμός, Σοσιαλισμός και Αντιθεολογισμός. Το κείμενο αυτό έθετε δεκατρία σημεία στα οποία σύμφωνα με τον Μπακούνιν το συνέδριο της Γενεύης υιοθέτησε ομόφωνα.

    

Το πρώτο σημείο διακήρυττε ότι:

«Προκειμένου να επιτύχουμε το θρίαμβο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις της Ευρώπης, και να καταστήσουμε τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των λαών που συνιστούν την ευρωπαϊκή οικογένεια αδύνατο, μόνο ένας δρόμος υπάρχει: Η σύσταση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης».

Στο δεύτερο σημείο του υποστήριζε ότι ο σκοπός αυτός συ­νεπάγεται ότι τα κράτη θα πρέπει να αντικατασταθούν από περιφέρειες, καθώς, όπως παρατήρησε:

«[…] Ο σχηματισμός αυτών των Πολιτειών της Ευρώπης δε θα μπορέσει ποτέ να προκύψει ανάμεσα σε κράτη που συγκροτούνται όπως τα σύγχρονα, λόγω της τερατώδους ανομοιότητας μεταξύ των διαφόρων εξουσιών τους».

     Στο τέταρτο σημείο του ισχυριζόταν ότι:

«[…] Ακόμη και εάν αυτοαποκαλούνταν δημοκρατία δεν θα μπορούσε ένα συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό και μιλιταριστικό κράτος να εισχωρήσει σοβαρά σε μια διεθνή ομοσπονδία, λόγω του συντάγματος του, το οποίο πάντα θα αποτελεί μια ρητή ή υπόρρητη απάρνηση της εσωτερικής ελευθερίας, αναγκαστικά θα συνεπάγεται την κήρυξη μόνιμου πολέμου και απειλής για τις γειτονικές χώρες».

Και κατά συνέπεια, το πέμπτο σημείο του απαιτούσε:

«[…] Ότι όλοι οι υποστηρικτές της Ένωσης θα πρέπει γι’ αυτό το λόγο να διοχετεύσουν όλες τις ενέργειες τους προς την ανοικοδόμηση των διαφόρων χωρών τους ώστε να αντικαταστήσουν την παλιά οργάνωση που θεμελιωνόταν πάνω στη βία και στην αρχή της εξουσίας με μια νέα, βασισμένη απόκλειστικά στα συμφέροντα, στις ανάγκες και στις ροπές των λαών, και που θα έχει σαν μοναδική αρχή την ελεύθερη συνομοσπονδιοποίηση των ατόμων σε κομμούνες, των κομμούνων σε επαρχίες, των επαρχιών σε έθνη και αυτών σε Ενωμένες Πολιτείες, πρώτα της Ευρώπης και μετά ολόκληρου του κόσμου».

Έτσι το όραμα μεγάλωνε όλο και περισσότερο, ωστόσο ο Μπακούνιν πρόσεξε ώστε να συμπεριλάβει την αποδοχή της απόσχισης.

Το όγδοο σημείο του διακήρυττε ότι:

«[…] Το γεγονός ότι μια περιφέρεια συναπαρτίζει μια Πολιτεία, έστω και με εθελοντική προσχώρηση, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υποχρεώνεται να παραμείνει δέσμια αυτής για πάντα. Καμία διηνεκής υποχρέωση δεν είναι αποδεκτή στην ανθρώπινη δικαιοσύνη… Το δικαίωμα στην ελεύθερη ένωση και στην εξίσου ελεύθερη απόσχιση είναι πρώτο και κύριο μεταξύ όλων των πολιτικών δικαιωμάτων. Χωρίς αυτό μια συνομοσπονδία δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά συγκαλυμμένος συγκεντρωτισμός».

0 Μπακούνιν αναφέρεται με θαυμασμό στην Ελβετική Συνομοσπονδία, που, όπως το θέτει, «ασκεί τόσο επιτυχημένα την ομοσπονδία σήμερα. Ο Προυντόν επίσης θεωρούσε σαφώς ως μοντέλο την ελβετική υπεροχή των κομμούνων ως μονάδων κοινωνικής οργάνωσης, συνδεδεμένων μέσω των καντονιών με ένα καθαρά διοικητικό ομοσπονδιακό συμβούλιο. Αλλά και οι δύο θυμούνταν τα γεγονότα του 1848, όταν τα αποσχιστικά καντόνια του Ζόντερμπουντ εξαναγκάστηκαν να αποδεχθούν το νέο σύνταγμα της πλειοψηφίας με πόλεμο. Έτσι, οι Προυντόν και Μπακούνιν καταδίκαζαν την υπονόμευση του φεντεραλισμού από την αρχή της υποχρεωτικής ένωσης. Με άλλα λόγια πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα στην απόσχιση. (**)

Παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο των προτάσεων του Μπακούνιν που υποβλήθηκαν και ψηφίστηκαν ομόφωνα στο συνέδριο της  Λίγκας «Για την Δημοκρατία και την Ειρήνη», που έγινε το 1867 στην Ελβετία. Όχι για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο για ανάγνωση του εύρους των αναρχικών ιδεών αφού οι αναρχικοί ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης των λαών. Υποστήριζαν ότι οποιοσδήποτε πόλεμος μεταξύ τους θα είναι εμφύλιος και αδελφοκτόνος. Οι αναρχικοί ήταν μεταξύ των πρώτων που έθεσαν και πάλεψαν για την συμφιλίωση των λαών και την ένωση τους σε μια συνομοσπονδία…

 

«… Σύμφωνα με το ομόφωνο αίσθημα του συνεδρίου της Γενεύης, οφείλουμε να διακηρύξουμε:

  1) Ότι για να κάνουμε να θριαμβεύσει η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη στις διεθνείς σχέσεις της Ευρώπης, για να κάνουμε αδύνατο τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των διαφορετικών λαών που συνθέτουν την Ευρωπαϊκή οικογένεια, δεν υπάρχει παρά ένας μόνο τρόπος: να συγκροτήσουμε τις Ηνωμένες   Πολιτείες   της   Ευ­ρώπης.

   2) Ότι οι  Πολιτείες της Ευρώπης δεν μπορούν να σχηματισθούν με τα Κράτη όπως είναι συγκροτημένα σή­μερα, αν ληφθεί υπόψη η τερατώδης ανισότητα που υπάρ­χει μεταξύ των αντίστοιχων δυνάμεων τους.

   3) Ότι  το  παράδειγμα   της   μακαρίτισσας   Γερμανικής Συνομοσπονδίας έχει υποδείξει προκαταβολικά πως μία Συν-ομοσπονδία μοναρχιών αποτελεί μία κοροϊδία: ότι είναι ανίκανη να εγγυηθεί είτε την ειρήνη είτε την ελευθερία των λαών.

   4) Ότι κανένα συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό κράτος ακόμη και στρατιωτικό, έστω κι αν αποκαλείται ρεπου-μπλικανικό, δε θα μπορέσει να μπει σοβαρά και ειλικρινά σε μια Διεθνή Συνομοσπονδία. Απ΄ την συγκρότησή του, που θ’ αποτελεί πάντοτε μια ανοιχτή ή καλυμμένη άρνηση της ελευθερίας στο εσωτερικό, θα΄ναι αναγκαστικά μια δια­κήρυξη συνεχούς πολέμου· μια απειλή ενάντια στην ύπαρξη των γειτονικών χωρών.  Θεμελιωμένο βασικά πάνω σε μια έσχατη πράξη βίας, την κατάκτηση, ή εκείνο που στην ιδιωτική ζωή αποκαλείται κλοπή με διάρρηξη – πράξη που ευλογείται από την εκκλησία κάποιας θρησκείας,  καθα­γιασμένη από το χρόνο ακόμη και μετασχηματισμένη σε ιστορικό δικαίωμα – και στηριζόμενο σ’ αυτό το θείο καθαγιασμό μιας θριαμβεύτριας βίας ή σαν σ’ ένα αποκλειστι­κό και υπέρτατο δικαίωμα, κάθε συγκεντρωτικό κράτος τίθεται και μόνο μ’ αυτό σαν απόλυτη άρνηση του δικαιώ­ματος όλων των άλλων κρατών, μην αναγνωρίζοντάς τα ποτέ, στις συμφωνίες που συνάπτει μ’ αυτά, παρά μόνο από ένα πολιτικό συμφέρον και από αδυναμία.

     5) Ότι  όλα τα μέλη της Λίγκας οφείλουν κατά συνέπεια να τείνουν μ’ όλες τις προσπάθειες τους να επανασυγκροτήσουν τις αντίστοιχες πατρίδες τους, για να αντικαταστήσουν την αρχαία οργάνωση, την θεμελιωμένη, από πά­νω προς τα κάτω, πάνω στη βία και την αρχή της εξου­σίας, με μια νέα οργάνωση που να μην έχει άλλη βάση από τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τις φυσικές έλξεις των λαών, ούτε άλλη αρχή από την ελεύθερη ομοσπονδιοποίηση των ατόμων μέσα στις κοι-νότητες, των κοινοτή­των μέσα στις επαρχίες των επαρχιών μέσα στα έθνη και τελικά αυτών μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης αρ­χικά και αργότερα όλου του κόσμου.

   6) Κατά συνέπεια, απόλυτη εγκατάλειψη κάθε λεγό­μενου  ιστορικού δικαιώματος των Κρατών όλα τα ζητή­ματα τα σχετικά με τα φυσικά, πολιτικά, στρατιωτικά, ε­μπορικά σύνορα, πρέπει να θεωρηθούν στο εξής ότι ανήκουν στην αρχαία ιστορία και να απορριφθούν με αποφασιστι­κότητα από τα μέλη της Λίγκας.

   7) Αναγνώριση του απόλυτου δικαιώματος κάθε  έ­θνους, μεγάλου ή μικρού, κάθε λαού, αδύναμου ή ισχυρού, κάθε επαρχίας, κάθε κοινότητας σε μια πλήρη αυτονομία, προϋποτιθέμενου ότι η εσωτερική τους συγκρότηση δεν θ’ αποτελεί απειλή και κίνδυνο για την αυτονομία και την ε­λευθερία των γειτονικών χωρών.

   8) Από το γεγονός ότι μια χώρα αποτελεί μέρος ενός κράτους, έστω κι αν έχει προσχωρήσει ελεύθερα δεν α­κολουθεί καθόλου γι’  αυτή  η υποχρέωση να  μένει προσ­δεμένη  για  πάντα.  Καμιά διαρκής υποχρέωση   δεν   μπορεί να γίνει αποδεκτή από την ανθρώπινη δικαιοσύνη, την  μόνη που μπορεί να μας επιβάλλεται, και δεν θ’ αναγνω­ρίσουμε ποτέ άλλα δικαιώματα, ούτε άλλα καθήκοντα από εκείνα που θεμελιώνονται πάνω στην ελευθερία. Το δικαίω­μα της ελεύ-θερης Ένωσης και της  εξίσου ελεύθερης αποχώ­ρησης είναι το πρώτο, το πιο σπουδαίο από όλα τα πολιτικά δικαιώματα, εκείνο χωρίς το οποίο η συνομοσπονδία δεν θα ήταν παρά ένας συγκαλυμμένος συγκεντρωτισμός.

   9) Από όσα έχουν προηγηθεί προκύπτει ότι η Λίγκα πρέπει να απορρίψει ειλικρινά κάθε συμμαχία αυτού ή ε­κείνου του εθνικού τμήματος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας με τα μοναρχικά κράτη, ακόμη κι όταν αυτή η συμμαχία θα΄χε για στόχο την επανακατάκτηση της ανεξαρτησίας ή της   ελευθερίας   μιας   καταπιεζόμενης   χώρας,   μια τέτοια συμμαχία δε θα μπορούσε να οδηγήσει παρά σε αυταπά­τες και θα΄ταν ταυτόχρονα μια προδοσία εναντία στην ε­πανάσταση.

   10) Αντίθετα η Λίγκα, επειδή είναι η Λίγκα της ειρήνης και επειδή έχει πειστεί ότι η ειρήνη δε θα μπορέ­σει να κατακτηθεί και να θεμελιωθεί παρά μόνο πάνω στην πιο στενή και πλήρη αλληλεγγύη των λαών μέσα στην δι­καιοσύνη και την ελευθερία, πρέπει να διακηρύξει έντονα τις συμπάθειες της για κάθε εθνική εξέγερση ενάντια στην καταπίεση, είτε ξένη είτε αυτόχθονα, δοσμένου ότι μια τέ­τοια εξέγερση γίνεται στο  όνομα των άρχων μας και για το συμφέρον των λαϊκών μαζών, αλλά όχι με την φιλόδο­ξη πρόθεση να ιδρυθεί ένα ισχυρό κράτος.

   11) Η Λίγκα πρέπει να κηρύξει ανοιχτά τον πόλε­μο ενάντια σε ότι αποκαλείται δόξα, μεγαλείο και Ισχύς των Κρατών. Σε όλα αυτά τα ψεύτικα και κακοποιά είδω­λα για τα οποία κατακρεουργούνται  εκατομμύρια  ανθρώ­πινα  θύματα,  αντι-παραθέτουμε την  δόξα  της ανθρώπινης ευφυΐας που εκδηλώνεται στην επιστήμη και σε μια παγ­κόσμια ευημερία θεμελιωμένη πάνω στην εργασία, την δι­καιοσύνη και την ελευθερία.

  12) Η Λίγκα θ’ αναγνωρίσει την   ε θ ν ι κ ό τ η τ α   σαν ένα φυσικό γεγονός. Έχει αναμφισβήτητα δικαίω­μα σα μια ελεύθερη ύπαρξη και ανάπτυξη, αλλά όχι σαν αρχή, γιατί κάθε αρχή πρέπει να φέρει τον χαρακτήρα της παγκοσμιότητας και η εθνικότητα δεν είναι αντίθετα παρά ένα αποκλειστικό, διαχωρισμένο γεγονός. Η λεγόμε­νη   αρχή   της   εθνικότητας,   όπως την έχουν θέσει στις μέρες μας οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Πρωσίας, ακόμη και πολλοί Γερμανοί, Πολωνοί,  Ιταλοί και  Ούγγροι  πατριώτες  δεν είναι παρά ένα παράγωγο που αντιπαρατέθηκε από την αντίδραση στο πνεύμα  της  επανάστασης:   έντονα  αριστοκρατική  στο  βάθος της, σε βαθμό που να υποτιμά τις διαλέκτους των μη εγγράμματων πληθυσμών, αρνούμενη   σιωπηρά   την ελευθερία των επαρχιών και την πραγματική αυτονομία των κοινοτήτων, και υποστηριζόμενη σ’ όλες τις χώρες όχι από τις λαϊκές μάζες, των οποίων θυσιάζει συστηματικά τα πραγματικά συμφέροντα σ΄ ένα λεγόμενο κοινό καλό, το οποίο δεν είναι ποτέ παρά μόνο εκείνο των προνομιούχων τάξεων, αυτή η αρχή δεν εκφράζει τίποτα άλλο εκτός από τα υποτιθέμενα ιστορικά δικαιώματα και τη φιλοδοξία των Κρατών. Το δικαίωμα της εθνικότητας δεν μπορεί λοιπόν ποτέ να θεωρηθεί από τη Λίγκα παρά σαν ένα από τα φυσι­κά επακόλουθα της υπέρτατης αρχής της ελευθερίας, παύ­οντας να΄ ναι ένα δικαίωμα από τη στιγμή που τίθεται είτε ενάντια στην ελευθερία είτε ακόμη και πέρα από την ε­λευθερία.

  13) Η ενότητα είναι ο στόχος, προς τον οποίο τεί­νει ακατάσχετα η ανθρωπότητα. Αλλά γίνεται μοιραία κα­ταστροφική  για την ευφυΐα, την αξιοπρέπεια, την ευημε­ρία των ατόμων και των λαών, κάθε φορά  που διαμορφώ­νεται πέραν της ελευθερίας, είτε με την βία, είτε υπό την εξουσία μιας κάποιας θεολογικής,  μεταφυσικής, πολιτικής ή ακόμα και οικονομικής ιδέας. Ο πατριωτισμός που τεί­νει στην ενότητα πέρα από την ελευθερία, είναι ένας κα­κός πατριωτισμός, πάντοτε ολέθριος για τα λαϊκά και πραγ­ματικά συμφέροντα της  χώρας που προφασίζεται ότι εξυ­ψώνει και υπηρετεί, φίλος, συχνά χωρίς να το ξέρει, της  αντίδρασης,   εχθρός της  επανάστασης,   δηλαδή   της χειρα­φέτησης, των εθνών και των ανθρώπων. Η Λίγκα δεν μπο­ρεί ν΄ αναγνωρίσει παρά μια μόνο ενότητα: εκείνη που θα εγκαθιδρυθεί ελεύθερα  από την  ομοσπονδιοποίηση    αυτονόμων μερών μέσα στο σύνολο, έτσι ώστε αυτό, παύοντας να΄ ναι η άρνηση των ιδιαίτερων δικαιωμάτων  και συμφερόντων, παύοντας να΄ ναι το κοιμητήριο όπου έρχεται βίαια για να θαφτεί κάθε τοπική ευημερία, θα γίνει αντίθετα η επιβε­βαίωση και η πηγή όλων αυτών των αυτονομιών και κά­θε τέτοιας ευημερίας. Η Λίγκα θα επιτεθεί επομένως σθε­ναρά ενάντια σε  κάθε  θρησκευτική, πολιτική,  οικονομική και κοινωνική οργάνωση   που δεν θα΄χει δια-ποτιστεί από­λυτα απ΄ αυτή τη μεγάλη αρχή της ελευθερίας: χωρίς αυ­τή, δεν υπάρχει καθόλου ευφυΐα, καθόλου δικαιο-σύνη, κα­θόλου ευημερία, καθόλου ανθρωπιά….».

«…Χρησιμοποιώντας τον όρο ομοσπονδία, παρατηρεί ο Τζωρτζ Γούτκοκ στη βιογραφία του για τον Προυντόν, «ο Προυντόν δεν εννοεί μια παγκόσμια κυβέρνηση ή μία ομοσπονδία κρατών. Για αυτόν η αρχή της συνομοσπονδίας αρχίζει απ’ το πιο απλό επίπεδο της κοινωνίας. Τα διοικητικά όργανα είναι τοπικά και βρίσκονται όσο το δυνατό περισσότερο κάτω απ’ τον άμεσο έλεγχο του λαού. Πάνω άπ’ αυτό το πρωτογενές επίπεδο, η συνομοσπονδιακή οργάνωση γίνεται προοδευτικά περισσότερο ένα όργανο συντονισμού των περιφερειών, παρά ένα διοικητικό όργανο κι η Ευρώπη μία συνομοσπονδία των συνομοσπονδιών, στην οποία το συμφέρον της πιο μικρής επαρχίας θα έχει την  ίδια έκφραση με το συμφέρον της πιο μεγάλης  αφού όλες οι υποθέσεις θα ρυθμίζονται με αμοιβαία συμφωνία, συμβόλαιο και διαιτησία…».

 ** Σημ. τ. συν. Δείτε το παράδειγμα της πρώην Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας αλλά και της πρώην Σοβιετίας και της σημερινής Ρώσικης ομοσπονδίας και την εκατόμβη των νεκρών που προκάλεσαν τα ζητήματα της απόσχισης.

Δείτε και αυτο:  Αναρχική κοινωνιολογία του φεντεραλισμού *

 Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι φαίνεται αντιφατικό. Πράγματι φαίνεται εντελώς τρελό. Κι όμως,   έχουμε πια όλα τα στοιχεία που χρειαζόμαστε για να αποδείξουμε μια defacto συμμαχία του Ισραήλ   με την Αλ Κάιντα. Ο βομβαρδισμός των προαστίων της Δαμασκού από  τα ισραηλινά τζετ – που υποτίθεται ότι έγινε  προκειμένου να αποφευχθεί ο εφοδιασμός  της Χεζμπολάχ με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς από τη Συρία –  ακριβώς τη στιγμή που οι Σύριοι “αντάρτες” ζητούν παρέμβαση της Δύσης για λογαριασμό τους, αναδεικνύει μία από τις πιο παράξενες συμμαχίες στην ιστορία .

Παράξενη, ναι, αλλά ανεξήγητη; Καθόλου.

Η συριακή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι  οι ισραηλινοί  ”συντόνισαν” την επίθεσή τους με τους αντάρτες, αλλά δε φαίνεται να έγινε έτσι – και είναι σε μεγάλο βαθμό άνευ σημασίας. Ναι, ένας εκπρόσωπος των ανταρτών «ευλόγησε» την ισραηλινή επίθεση, αλλά αμφιβάλλω ότι υπήρξε συνεχής επικοινωνία μεταξύ της ηγεσίας των ανταρτών και του Τελ Αβίβ.  Απλώς, διότι δεν ήταν απαραίτητο:  οι στόχοι τους  στην περιοχή αλληλοσυμπληρώνονται,  δεν είναι ταυτόσημοι. Οι εξτρεμιστές σουνίτες που αποτελούν την Αλ Κάιντα, ήταν στην πρώτη γραμμή στη μάχη κατά του Basharal-Assad, και είναι επίσης πολύ εχθρικοί προς τους μουλάδες της Τεχεράνης, τους οποίους θεωρούν αιρετικούς.  Το Ισραήλ, από την πλευρά του, έχει ξεκινήσει το δικό του “ιερό” πόλεμο κατά του Ιράν, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, γι’ αυτό και θέλει να πέσει ο Assad – ανεξάρτητα από τα κίνητρα  οι στόχους τους συμπίπτουν. Και οι δύο θέλουν το χάος στη Συρία – οι Ισραηλινοί, προκειμένου να εξαλειφθεί ένα μακροχρόνιο αγκάθι στο πλευρό τους, αλλά και οι τζιχαντιστές,  επειδή ευδοκιμούν στα κατεστραμμένα κράτη, όπως στο Λίβανο.

Γιατί οι Ισραηλινοί βοηθούν ένα στρατό «ανταρτών»   που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από σκληρούς τζιχαντιστές, που μισούν το Ισραήλ και υποτίθεται ότι θέλουν να το δουν να πετιέται στη θάλασσα; Για τον ίδιο λόγο που προωθήθηκε αρχικά η Χαμάς – επειδή πιστεύουν ότι εξυπηρετεί τους μακροπρόθεσμους στόχους τους. Ο λόγος που οι Ισραηλινοί  επέτρεψαν νομικό καθεστώς σε μια ομάδα (Χαμάς) που αποτελεί  έναν από τα πιο άσπονδους εχθρούς του εβραϊκού κράτους είναι απλός: να διαιρέσει την παλαιστινιακή αντίσταση και, συνεπώς, να την αποδυναμώσει. Εκείνη την εποχή, η Φατάχ, η μεγαλύτερη συνιστώσα της κοσμικής  Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), ήταν η πιο αποτελεσματική αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή. Οι Ισραηλινοί σκέφτηκαν ότι βοηθώντας ένα ισλαμικό ανταγωνιστή θα μπορούσαν  να επιτύχουν ορισμένους επιθυμητούς στόχους: τη μείωση της επιρροής της PLO, την αποξένωση των αραβικών κυβερνήσεων από την παλαιστινιακή υπόθεση, και την περιθωριοποίηση της  Παλαιστίνης  από τη Δύση. Όλοι οι τρεις στόχοι έχουν επιτευχθεί από τότε.

Το Ισραήλ βοηθάει τους Σύριους  τζιχαντιστές για παρόμοιους λόγους: επειδή ταιριάζουν στους μακροπρόσθεσμους στόχους τους.  Για μια ματιά σε αυτούς τους στόχους  το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να μελετήσετε ένα έγγραφο του 1996 , που ετοιμάστηκε για τον Πρωθυπουργό BenjaminNetanyahu , από κορυφαίους νεοσυντηρητικούς, το οποίο προτείνει μια ριζοσπαστική νέα ισραηλινή “αμυντική” στρατηγική. Αν διαβάσετε το “ACleanBreak: ANewStrategyforSecuringtheRealm” είναι σαν να διαβάζετε  ένα χρονολόγιο των γεγονότων στη Μέση Ανατολή   τα τελευταία δέκα χρόνια. Όπως έγραψα τον Οκτώβριο του 2003, με την ευκαιρία της τριακοστής επετείου του πολέμου του YomKippur,  τη μέρα που το Ισραήλ βομβάρδισε δήθεν “στρατόπεδα τρομοκρατών” στη Συρία:

«Η εφημερίδα, με αρθρογράφους τους  Richard Perle, James Colbert, Charles Fairbanks, νεώτερος, Ντάγκλας Φέιθ, Robert Loewenberg, David Wurmser και Meyrav Wurmser, απεικόνισε τη Συρία ως το κύριο εχθρό του Ισραήλ, αλλά υποστήριξε ότι ο δρόμος  προς τη Δαμασκό έπρεπε να πρώτα να περάσει μέσα από τη Βαγδάτη: ” Το Ισραήλ μπορεί να διαμορφώσει το στρατηγικό του περιβάλλον σε συνεργασία με την Τουρκία και την Ιορδανία,  αποδυναμώνοντας ή και πισωγυρίζοντας τη Συρία.  Η προσπάθεια αυτή μπορεί να επικεντρωθεί στην άρση του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία στο Ιράκ – ένας σημαντικός  στρατηγικός  στόχος   του Ισραήλ από μόνος  του – ως μέσο για την ματαίωση των περιφερειακών φιλοδοξιών της Συρίας.  Η Ιορδανία  έχει προκαλέσει τις περιφερειακές φιλοδοξίες της Συρίας πρόσφατα,  προτείνοντας την αποκατάσταση των Χασεμιτών στο Ιράκ “.»

Έτσι λοιπόν, κι ενώ πλησιάζει το  πλήρες χάος και καθώς  ο θρησκευτικός εμφύλιος διαλύει το μουσουλμανικό κόσμο, άλλος ένας πιθανός εχθρός βγαίνει εκτός συναγωνισμού.  Τώρα που το Ιράκ  αιμορραγεί στην άκρη του δρόμου, ο βασιλιάς Bibi (σ.τ.μ. Νετανιάχου) επιταχύνει στην ελεύθερη  λεωφόρο, έτοιμος να εξοντώσει δυο καινούργιους αντιπάλους.

Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, η Συρία είναι η δικιά μας Ισπανία   – ένας ενδιάμεσος πόλεμος που προετοιμάζει μια πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση, με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Τουρκία, την Ιορδανία, και την Αλ Κάιντα (με το πρόσχημα του «Μετώπου AlNusra”),  έναντι των Σύρων Μπαθιστών, της Χεζμπολάχ, και – στο βάθος –  του Ιράν.

Ο ρόλος του Ισραήλ, σε αυτό, είναι το κλειδί. Δεν είναι μόνο τα ισραηλινά jets  που παρέχουν κάλυψη από τον αέρα για τους τζιχαντιστές στη Συρία:  το ισραηλινό λόμπι έχει αρχίσει εδώ και καιρό να πιέζει   τις ΗΠΑ στη σύγκρουση. Και δεν τους νοιάζει πώς θα το κάνουν. Τις προάλλες, σε μια συζήτηση σχετικά με την επέμβαση στη Συρία στο NPR, ένας εκπρόσωπος της WINEP, το «συμβουλευτικό» χέρι της AIPAC, κατηγόρησε τον αντι-παρεμβατικό JoshuaLandis για «διπλή πίστη», επειδή η σύζυγός του είναι   Αλεβίτισα!  Φυσικά, το λόμπι του Ισραήλ δεν μπορεί να κατηγορηθεί για διπλή πίστη – η μία και μοναδική πίστη του είναι προς το κράτος του Ισραήλ.

Η φάρσα με τα «χημικά όπλα»  έχει πάρει την πρωτιά ξεδιάντροπου θράσους, στο μακρύ κατάλογο παρόμοιων απατών  που έχουν συσταθεί από τους αντάρτες της Συρίας και τους Δυτικούς υποστηρικτές τους,  έχουμε να δούμε ένα τέτοιο παραπλανητικό σύστημα που οδηγεί σε πόλεμο, από την εποχή του   «ουρανίου του Νίγηρα».  Τα δείγματα που πήραν οι αντάρτες ήταν θετικά στο σαρίν (σ.τ.μ. χημικό αέριο) – αλλά   αυτό δεν ήταν αρκετό για να πειστεί η «διοίκηση»;  Τα σχέδια έπρεπε να αλλάξουν και να βρεθεί λύση στο πώς να αποφασίσει ένας απρόθυμος πρόεδρος των ΗΠΑ  μια ανοικτή στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ιράν.

Μερικά χρόνια πριν θα ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι Αμερικανοί δεν θα είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων ότι τα ισραηλινά  jets επρόκειτο να χτυπήσουν τη Δαμασκό. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις σχέσεις μεταξύ της σημερινής  αμερικανικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης Νετανιάχου, δε  φαίνεται καθόλου απίθανο αυτή η επίθεση να ήταν μια έκπληξη.  Η Ομάδα Πολέμου παίζει το ατού της – και θα δούμε αν ο Πρόεδρος έχει κάτι στο μανίκι του για να νικήσει.

Σε μια προσπάθεια να μείνει έξω από ένα μεγάλο μπελά, που  θα μπορούσε να γίνει και χειρότερος,  ο Λευκός Οίκος είναι ενάντια όχι μόνο στο λόμπι του Ισραήλ, την ταξιαρχία McCain και σε ισχυρά μέλη του δικού του κόμματος, αλλά πάει επίσης αντίθετα  στην εξωτερική πολιτική που κυριάρχησε στην προηγούμενη κυβέρνηση – αλλά και στη δικιά του επίσης.

Ήταν κατά τη διάρκεια της προσπάθειας του καθεστώτος Μπους να βγει ασπροπρόσωπο – διακηρύσσοντας «νίκη» στο τέλος του πολέμου με το Ιράκ – όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν να παίξουν την κάρτα «Σουνίτες» και να σφυρηλατήσουν την περιφερειακή συμμαχία, για να εμποδίσουν έτσι την ιρανική κυριαρχία στην περιοχή.  Ότι αυτή η ιστορία τελείωσε με τις ΗΠΑ και την Αλ Κάιντα στην ίδια πλευρά στα χαρακώματα της Συρίας  δεν αποτελεί έκπληξη – ή άνευ προηγουμένου. Λεγεώνες του Μπιν Λάντεν πολέμησαν στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου από την πλευρά των μουσουλμάνων αδελφών τους στο Κοσσυφοπέδιο μαζί με το  ΝΑΤΟ.   Πολλοί  τζιχαντιστές σήμερα είναι βετεράνοι των εν λόγω συγκρούσεων, όπως ακριβώς είναι βετεράνοι του Αφγανιστάν, της Λιβύης και της Τσετσενίας – δηλαδή απ’ όλες τις περιοχές, όπου οι τζιχαντιστές και οι Αμερικανοί ήταν defacto σύμμαχοι. Στα Βαλκάνια  τους χρησιμοποίησαν για να εμποδίσουν την επιρροή της Ρωσίας στην Ευρώπη και στη Συρία   τους χρησιμοποιούν για να προκαλέσουν την επέμβαση στο Ιράν. Ο συγκεκριμένος Πρόεδρος αντιστέκεται – τουλάχιστον δημόσια – σε μια επέμβαση,  παραβαίνοντας την μέχρι σήμερα πορεία της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή. Το πλοίο του κράτους των ΗΠΑ όμως, είναι ένα τεράστιο  δυσκίνητο σκάφος και δεν είναι εύκολο να αλλάξει πορεία.  Έχει μια εντελώς δικιά του δυναμική.

Ο Λευκός Οίκος  πολιορκείται – από το «ανθρωπιστικό» επεμβατικό  πλήθος των Δημοκρατικών, συμπεριλαμβανομένων, στο Κογκρέσο, των CarlLevin, RobertMenendez, andDianneFeinstein –  να «κάνει κάτι» για τη  Συρία, ενώ τα Ρεπουμπλικανικά γεράκια  που στροβιλίζονται γύρω από τον JohnMcCain,  ουρλιάζουν για μια «ζώνη  απαγόρευσης πτήσεων» και στρατιωτική βοήθεια στους αντάρτες. Κι ενώ οι πολέμαρχοι της Ουάσινγκτον σχεδιάζουν χαρούμενα έναν ακόμη πόλεμο προς όφελος του Ισραήλ, βασισμένο στις ψεύτικες “αποδείξεις” των όπλων μαζικής καταστροφής,   ο αμερικανικός λαός αντιτίθεται στη συμμετοχή των ΗΠΑ στο συριακό αδιέξοδο, αλλά κανείς δεν του  δίνει σημασία. Το κοπάδι  των ξένων ομάδων πίεσης και των βομβαρδιστών από τα laptop που κυβερνούν στην Ουάσιγκτον είναι, ως συνήθως, οι μόνες φωνές που ακούγονται.

Ώρα για ενιαία στρατηγική αντιμετώπισης των προβλημάτων και των κινδύνων. Του Γιώργου Τοζίδη

Σ’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ
δεν έχεις τίποτ’ ακριβό να παραδώσεις
μόν’ τη φλογίτσα που τσιρίζει στις κλειδώσεις
και κάνα φράγκο στο κουτί που ‘ναι στην άκρη.

***

Δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε 
είναι η Κύπρος που οι κουφάλες τη μισούνε.

Δ. Σαββόπουλος
Για την Κύπρο

1 Το βροντερό «όχι» της κυπριακής Βουλής και του κυπριακού λαού δεν ήταν τυχαίο. Αποτελεί έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των ενεργειών αντίστασης του κυπριακού λαού που από τη δεκαετία του ’50 δίνει συνέχεια μαθήματα αντίστασης και άρνησης υποταγής. Μόλις 9 χρόνια πριν, οι ίδιες δυνάμεις που στήριξαν το τωρινό «όχι» είχαν στηρίξει τον αγώνα ενάντια στο Σχέδιο Ανάν που υποδούλωνε και την ελεύθερη Κύπρο στον τουρκικό επεκτατισμό. Δυστυχώς το «όχι» του κυπριακού λαού ανέλαβαν να διαχειρισθούν οι ίδιες δυνάμεις που στήριξαν, σε πολλές περιπτώσεις με το αζημίωτο, το Σχέδιο Ανάν με αποτέλεσμα να οδηγήσουν, με τις αποφάσεις τους, την Κύπρο στην εθνική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή. 
2 Για την αιτιολόγηση των μέτρων που πάρθηκαν, πολλοί εντός και εκτός Κύπρου (μεταξύ των οποίων και ελάχιστοι αριστεροί, ριζοσπάστες και μη), αναφέρθηκαν στη μη βιωσιμότητα του κυπριακού οικονομικού υποδείγματος. «Ξεχνούν» όλοι αυτοί ότι η Κύπρος το 1974 απώλεσε το 37% των εδαφών της (που εξακολουθούν και σήμερα να βρίσκονται υπό κατοχή), το 65% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της μεταποίησης και το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων. Ότι το 1974 στην Κύπρο υπήρξαν 200.000 πρόσφυγες, 4.000 νεκροί και 1.619 αγνοούμενοι. Ασκούν κριτική στο οικονομικό υπόδειγμα της Κύπρου οι αριστεροί Ελλαδίτες που «αποδέχονται» το παρασιτικό ελλαδικό οικονομικό υπόδειγμα (που στηρίζεται στον τουρισμό, τα δημόσια έργα, την παραοικονομία και τον, στηριγμένο με δανεικά, υπερκαταναλωτισμό) και οι Γερμανοί αφέντες της Ευρώπης που «αποδέχονται» το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και το Μονακό και βαρύνονται με τις δωροδοκίες από τις μεγάλες γερμανικές εταιρίες και τις ατασθαλίες των μεγάλων γερμανικών τραπεζών (σκάνδαλο LIBOR).
3 Το οικονομικό υπόδειγμα της Κύπρου αποτέλεσε το πρόσχημα για την επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον της η γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη. Η Κύπρος είχε το ίδιο οικονομικό υπόδειγμα και το 2004 που εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το 2008 που εντάχθηκε στην Ευρωζώνη. Οι δύο τράπεζες είχαν κριθεί με βάση τα stress tests της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής και δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα ανακεφαλαιοποίησης ακόμη και στο δυσμενές σενάριο. Τα προβλήματα των δύο τραπεζών δημιουργήθηκαν από το μεγάλο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων (ζημία 4,6 δισ. ευρώ) αλλά και από την υπερέκθεσή τους στην ελληνική τραπεζική αγορά («μη εξυπηρετούμενα δάνεια») λόγω του ότι λειτουργούσαν στην Ελλάδα ως υποκαταστήματα και όχι ως θυγατρικές. Αντιθέτως, τα δημοσιονομικά στοιχεία της Κύπρου (δημοσιονομικό έλλειμμα, δημόσιο χρέος) δεν προσφέρονταν ως αιτίες για την επίθεση και έτσι επιλέχθηκαν οι τράπεζες. Σε ανάλογη περίπτωση (Ισπανία) οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν χωρίς την υπογραφή Μνημονίου. 
4 Όσα παρατίθενται πιο πάνω δεν σημαίνουν, σε καμιά περίπτωση, ότι ο γράφων υπερασπίζεται το οικονομικό υπόδειγμα της Κύπρου. Μία χώρα που εξαρτάται από τις υπηρεσίες και δεν έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες (κύρια τις διατροφικές) του πληθυσμού της έχει μειωμένες δυνατότητες αντίστασης ιδιαίτερα όταν έχει απέναντί της δυνάμεις όπως η Γερμανία της Α. Μέρκελ. Η αλλαγή του κυπριακού οικονομικού υποδείγματος αφορά, όμως, πρώτα και κύρια το λαό του νησιού που είναι ο μόνος αρμόδιος να κάνει τη σχετική επιλογή. Άλλωστε η επίθεση δεν έγινε για να βελτιωθεί το οικονομικό υπόδειγμα της Κύπρου, αλλά για να καταστραφεί ολοσχερώς.
5 Ο ρόλος της γεωπολιτικής στην εξήγηση των όσων συμβαίνουν στην Κύπρο είναι καθοριστικός. Η κρίση στη Συρία, οι αραβικές εξεγέρσεις, η προετοιμαζόμενη επέμβαση στο Ιράν αλλά, πάνω από όλα, η ανακάλυψη τεράστιων ενεργειακών πόρων έχουν μετατρέψει την περιοχή σε κέντρο ανταγωνισμού για μεγάλες αλλά και περιφερειακές δυνάμεις. Την ίδια περίοδο με την επίθεση στην Κύπρο είχαμε:
α. Τη δημόσια συγγνώμη, με την παρουσία και την προτροπή Ομπάμα, του Ισραήλ προς την Τουρκία για την επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά και τη δολοφονία 9 Τούρκων πολιτών. Αμέσως μετά αναζωπυρώθηκαν τα σενάρια για τη δημιουργία αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο του Ισραήλ στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας. 
β. Τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Βεστερβέλε, ότι ελπίζει να ανοίξουν σύντομα νέα κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Τουρκίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράλληλα ανακοινώθηκε η άρση του βέτο της Γαλλίας για το άνοιγμα ενός από τα πέντε κεφάλαια των διαπραγματεύσεων που παραμένουν κλειστά.
γ. Την, για μια ακόμη φορά, παύση των εχθροπραξιών με τους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ στην Τουρκία, μετά από προτροπή του ίδιου του Οτσαλάν.
δ. Την επανάκαμψη του ρωσικού στόλου στη Ν.Α. Μεσόγειο που μετά την επικείμενη απώλεια της βάσης στη Συρία βρίσκεται σε αναζήτηση αγκυροβολίου και βάσης ανεφοδιασμού. 
ε. Τις νέες απειλές της Τουρκίας για τη μη αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου από την Κυπριακή Δημοκρατία, παρ’ όλο που η κυβέρνηση Ερντογάν αναγνωρίζει δύο κράτη στην Κύπρο. Αλλά η Τουρκία αμφισβητεί το ίδιο δικαίωμα και στην Ελλάδα οπότε… 
Όλες οι παραπάνω εξελίξεις ενισχύουν το ρόλο της Κύπρου. Το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» γίνεται και πάλι μήλον της έριδος, καθώς τώρα η στρατηγική θέση του συνδυάζεται και με την επιβεβαιωμένη ύπαρξη ενεργειακών πόρων. Πρέπει, όμως, πρώτα να εξουθενωθεί ο ανυπάκουος πληθυσμός της και να καταστραφεί η οικονομία της ώστε η εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης και των ενεργειακών πόρων της να γίνει «έναντι πινακίου φακής». 
6 Η κυπριακή κρίση έφερε στην επιφάνεια τις ευθύνες του ΑΚΕΛ και του πρώην προέδρου Δ. Χριστόφια. Η μη κατάρτιση αξιόπιστου εναλλακτικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, η μη δημιουργία μηχανισμών άμυνας απέναντι στην κρίση, ο μη έλεγχος του τραπεζικού συστήματος που είχε ως αποτέλεσμα την υπερδιόγκωσή του, η μη εναντίωσή του στο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων και η μη διεκδίκηση ευρωπαϊκών πόρων για την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών όπως έγινε με τις ελλαδικές ή τις ισπανικές, είναι εγκλήματα που σήμερα καλείται να πληρώσει ο κυπριακός ελληνισμός. 
Ακόμη, ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου βαρύνεται με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις που έκανε στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τους Τουρκοκύπριους αποδεχόμενος, π.χ., την παγκόσμια πρωτοτυπία της ανισότητας της ψήφου και της μη εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου σε ολόκληρο το νησί. Η διακυβέρνηση Χριστόφια πρέπει να μελετηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν. 
7 Το «κούρεμα» των καταθέσεων στην Κύπρο θα ακολουθηθεί από την υπογραφή Μνημονίου και δανειακής σύμβασης που θα έχει ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της οικονομίας της πολύ πιο σύντομα από ό,τι συνέβη στην Ελλάδα. Η ανεργία θα εξαναγκάσει την κυπριακή νεολαία (που εκπαιδεύτηκε για να εργασθεί σε υπηρεσίες σχετικές με το χρηματοπιστωτικό σύστημα) στη μετανάστευση. 
Αν, όμως, η Κύπρος απολέσει το πιο δυναμικό κομμάτι της θα γίνει ακόμη δυσχερέστερη η αντίστασή της στα νέα Σχέδια Ανάν που είναι ήδη έτοιμα. 
8 Τα δύο κράτη του ελληνισμού αντιμετωπίζουν σήμερα τους ίδιους κινδύνους και τις ίδιες προκλήσεις. 
Η αποτίναξη των μνημονίων και η διατύπωση αξιόπιστων εναλλακτικών σχεδίων για την έξοδο από την κρίση που θα στηρίζονται στην παραγωγική ανασυγκρότηση, την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την πολιτιστική αναγέννηση είναι κοινά ζητούμενα. 
Ήρθε ο καιρός να εγκαταλειφθεί το δόγμα-φύλλο συκής των ευθυνών του ελλαδικού ελληνισμού ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται και να συναποφασισθεί ενιαία στρατηγική αντιμετώπισης των προβλημάτων και των κινδύνων. Τουλάχιστον ως πρώτο βήμα…

Ιστορικό, πολιτικό Blog για την ιστορία της διεθνούς και ελληνικής αριστεράς