Του Βαγγέλη Πισσία*

«Μικρής κλίμακας και επικεντρωμένη επιχείρηση»: η φράση-κλειδί, υποτίθεται, των ημερών. Η φράση αυτή του προέδρου Ομπάμα παραδόξως δημιούργησε το αληθές δεδομένο, τη λογική αφετηρία και το επιχειρησιακό πλαίσιο που ορίζει τις μέρες αυτές κάθε δημόσια συζήτηση για τη συριακή κρίση.

Για την πλειονότητα, αν όχι για την σχεδόν ολότητα των πολιτικών αναλυτών, ιδιαίτερα των θεωρούμενων ειδικών και έγκριτων, ο επικείμενος πόλεμος θα περιοριστεί σε μια τιμωρητική επιχείρηση ολίγων ημερών, σε μια χειρουργική επιχείρηση, όπως αρέσκονται τα ΜΜΕ να τη χαρακτηρίζουν. Η επιχείρηση αυτή, με πολιτική ακρίβεια σχεδιασμένη και απολύτως περιγεγραμμένη, θα διαμορφώσει, όπως λέγεται, τον νέο συσχετισμό μεταξύ του καθεστώτος Ασαντ και των αντιπάλων του.

Ο Ασαντ… κοντύτερος

Μετά «πάμε Γενεύη…», όπου ο Ασαντ, λίγο ή πολύ κοντύτερος, αν όχι «τηλεχειριστικά» εξοντωμένος, θα εξαναγκαστεί στη μερική ή και ολική έκλειψή του. Εκεί όπου θα κοπούν και θα μοιραστούν τα πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά, αν όχι και τα εδαφικά ιμάτια της Συρίας… Κάπου εκεί θα κλείσει, ελπίζουν οι επιτιθέμενοι ανθρωπιστές, το συριακό ζήτημα. Κάπως έτσι, οι ΗΠΑ θα επιβεβαιώσουν, όπως πιστεύουν, την ηγεμονία τους, αποζημιώνοντας συνάμα τους εκεί γύρω συμμάχους τους. Αυτούς που τώρα αγωνιούν, αναζητώντας τρόπους να εξέλθουν από τον συριακό τους βάλτο, να διαχειριστούν τη στρατηγική αιγυπτιακή αστοχία τους, να ανακτήσουν το απολεσθέν περιφερειακό όνειρό τους και τα διαφυγόντα κέρδη τους.

Είναι όμως αυτή μια αληθής και σχετικά πλήρης «εικόνα στιγμής» της κορυφούμενης συριακής κρίσης; Είναι άραγε αυτό -και μόνον αυτό- το σχέδιο της «μικρής κλίμακας και επικεντρωμένης επιχείρησης»; Και εάν είναι μόνον αυτό, είναι άραγε βέβαιο, έστω πολύ πιθανό, να είναι αυτή και η εξέλιξή της;

Για να μάθεις την αλήθεια, τις περισσότερες φορές, είναι καλό να ακούς ή να διαβάζεις σωστά αυτά που λένε εκείνοι με τους οποίους διαφωνείς κι ακόμη περισσότερο οι αντίπαλοί σου.

Ο πρόεδρος Ομπάμα, εκτός από την αναφερόμενη πιο πάνω κατηγορηματική δήλωσή του, είπε ακόμη προς το αμερικανικό έθνος ότι «δεν θα υπάρξουν χερσαίες δυνάμεις, θα υπάρχει ημερομηνία λήξης και η Αμερική δεν θα αναλάβει την ευθύνη για τον εμφύλιο που διεξάγεται εδώ και καιρό». Ομως, τι να εννοεί άραγε αυτή η συμπληρωματική, διευκρινιστική όπως παρουσιάζεται, πλανηταρχική δήλωση; Και τι άραγε να περιέχει, εάν διαβαστεί και ερμηνευτεί σωστά, πέρα από τον ισχυρισμό του ότι δεν θα εισβάλουν στη Συρία αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις μετά την ημερομηνία λήξης της επιχείρησης και ότι οι ΗΠΑ δεν θα αναλάβουν την ευθύνη του εμφύλιου πολέμου που θα συνεχίσει να διεξάγεται και μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ;

Αραγε, από αυτήν την ανάγνωση των δηλώσεων Ομπάμα δεν προκύπτει λογικά και αβίαστα ένα πολύ πιθανό, όμως ριζικά διαφορετικό ενδεχόμενο από αυτό που διαχέουν τα ΜΜΕ; Το βάσιμο και υψηλής πιθανότητας δηλαδή ενδεχόμενο να υπάρξουν χερσαίες επιχειρήσεις όχι από τις ΗΠΑ αλλά από συνορεύουσες χώρες, ιδιαίτερα από την Τουρκία, οι οποίες είναι λογικό να μην αρκεστούν στην ηθική ικανοποίηση που θα τους προσφέρει η κατά δήλωσιν Ομπάμα «μικρής κλίμακας και επικεντρωμένη επιχείρηση».

Το ενδεχόμενο αυτό, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι αυθαίρετο, δεν είναι ούτε σκοτεινό, συνωμοσιολογικό και δεν αποτελεί «εθνική προκατάληψη». Οι εχθρικές προς τη Συρία χώρες, που ξεκίνησαν πριν από 2 χρόνια να απεργάζονται την πτώση του καθεστώτος Ασαντ, η Τουρκία ιδιαίτερα, έχουν μεγάλα θέματα να τακτοποιήσουν με αυτήν, αλλά και εντός αυτής, πέρα και από την ανατροπή του. Στα πρώτα περιλαμβάνονται ο γεωπολιτικός σουνιτικός άξονας Βορρά-Νότου (Τουρκίας-Αραβικής χερσονήσου), οι αγωγοί μεταφοράς υδρογονανθράκων κ.ά. Στα δεύτερα, η κουρδική βορειο-ανατολική περιοχή της Συρίας. Δεν είναι συνεπώς λογικό, άρα και πολύ πιθανό, η Τουρκία να ισχυριστεί «άξαφνα» ότι δέχτηκε και αυτή επίθεση (χημική ή κάποιου άλλου είδους…) από τη Συρία, συνεπώς υποχρεούται να ξεκινήσει χερσαίες επιχειρήσεις;

Το Ισραήλ από την πλευρά του, αν και προσβλέπει στο να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά, έχει και αυτό μεγάλα θέματα να επιλύσει: με τη Χεζμπολάχ (με φόντο το Ιράν) πρωταρχικά και, βέβαια, με αυτά που μπορεί να του προκύψουν μετά τη λήξη του τακτικού πολέμου, από μία ανεξέλεγκτη υπερτροφία των σαλαφιστών στα σύνορά του με τη Συρία.

Ο Τζον Κέρι, μετά τη δήλωση Ομπάμα, είπε κι αυτός τη δική του αλήθεια για τη σχεδιαζόμενη επιχείρηση: «Εχει σημασία για το Ισραήλ… έχει σημασία για τους στενούς μας φίλους, την Ιορδανία, την Τουρκία και τον Λίβανο» (να προσθέσουμε εμείς το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία)… Ο Ταγίπ Ερντογάν, από την πλευρά του κι αυτός, είπε ότι «μια επέμβαση θα έπρεπε να γίνει κατά το υπόδειγμα του Κοσόβου… Επέμβαση μιας ή δύο ημερών δεν αρκεί, ο στόχος είναι να εξαναγκαστεί το καθεστώς να εγκαταλείψει την εξουσία».

Είναι συνεπώς λογικό, διαβάζοντας κανείς αυτές τις δηλώσεις, να συμπεράνει ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται μόνο για την εξασθένιση του Ασαντ, ώστε να βελτιωθούν απλά και μόνο οι όροι της διαπραγμάτευσης μαζί του. Είναι ακόμη περισσότερο λογικό η Τουρκία να μην πιστεύει ότι ο Ασαντ μπορεί να αποδυναμωθεί εάν απλά και μόνο βομβαρδιστεί αλλά δεν πέσει.

Τουρκικές ανησυχίες

Είναι τέλος λογικό η Τουρκία να σκέφτεται ότι εάν ο Ασαντ αντισταθεί, αντέξει και δεν ανατραπεί, τότε θα αποβεί ισχυρότερος από πριν και ότι η ισχυροποίησή του δεν προμηνύει κανένα όφελος γι’ αυτήν, αντίθετα προδικάζει σημαντικές γεωοικονομικές και γεωπολιτικές απώλειες.

ΗΠΑ, περιφερειακά αουτσάιντερ και βέβαια η Αλ-Νούσρα σε ρόλο μόνιμα αποσταθεροποιητικό, περιδινούνται σ’ έναν μακράς πνοής πόλεμο.

Σε αυτήν τη συνορεύουσα με τον πόλεμο χώρα, οι παραπάνω εντέχνως αποσιωπούμενες πιθανότητες, έστω μόνον πιθανότητες, ενδιαφέρουν κανέναν; Εάν ναι, οι δράσεις για την απομείωσή τους και η ενεργός υποστήριξη μιας ειρηνικής πολιτικής λύσης δεν θα έπρεπε να είχαν διαφανεί; Γιατί, πέρα από τη γνωστή ενδοτικότητα της κυβέρνησης και την επικοινωνιακή αντιπαλότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμείς, καμία, απολύτως καμία κινητικότητα ή «κινηματικότητα» δεν βλέπουμε να διαγράφεται στον σκοτεινό ορίζοντα.

* Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής της πρωτοβουλίας «Ενα καράβι για τη Γάζα- F.F.C.» και της πρωτοβουλίας «Ειρήνη για τη Συρία»

Από την στήλη του Συλλόγου Ιντιφάντα στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς

Δημοσιεύθηκε το Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Όπως είναι γνωστό, εδώ και μήνες, μια από τις διεκδικήτριες για το ξεπούλημα της ΕΥΑΘ (αλλά και της ΕΥΔΑΠ), είναι η ισραηλινή εταιρία ύδρευσης Mekorot σε κοινοπραξία με τη ΓΕΚ και τον επιχειρηματία Αποστολόπουλο του Ομίλου Ιατρικό Αθηνών.

Η Mekorot είναι κρατική ισραηλινή πολυεθνική που δραστηριοποιείται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη κι έχει γίνει στόχος λαϊκών εκστρατειών σε πόλεις όπως η Λισσαβώνα, το Λος Άντζελες και το Μπουένος Άιρες, τόσο λόγω των προβλεπόμενων αυξήσεων στις τιμές όσο και λόγω της συνενοχής της στα εγκλήματα του ισραηλινού απαρτχάιντ. Ας δούμε, συνοπτικά, ποια είναι αυτά.
Τα εγκλήματά της ξεκινούν από τη δεκαετία του ’50 με την κατασκευή του τεράστιου δικτύου ύδρευσης που εκτρέπει νερά του Ιορδάνη ποταμού προς όφελος των Ισραηλινών και εις βάρος της Δυτικής Όχθης και των γειτονικών αραβικών κρατών.
Το 1982, η υποδομή ύδρευσης της Δυτικής Όχθης που ελεγχόταν από τον ισραηλινό στρατό κατοχής, παραδόθηκε στη Mekorot. Σήμερα η Mekorot λειτουργεί 42 πηγές στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, κυρίως στην περιοχή της Κοιλάδας του Ιορδάνη, που κυρίως υδροδοτούν τους, παράνομους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, εποικισμούς.

Αυτό επιτρέπει στη Mekorot να κερδοφορεί από τους παράνομους εποικισμούς και τις σχετικές με αυτούς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης η Mekorot εκμεταλλεύεται το παράνομο Τείχος του Απαρτχάιντ ή της Προσάρτησης, καθώς κάποιες πηγές είναι πλέον πίσω από αυτό, αποκόπτοντας έτσι τους Παλαιστίνιους από την πρόσβαση στις ίδιες τους τις πηγές και επιτρέποντας στην Mekorot την αποκλειστική εκμετάλλευση των υπόγειων υδάτινων πόρων.
Η Mekorot, συστηματικά, κάνει διακρίσεις εναντίον των Παλαιστινίων: Η παλαιστινιακή κατανάλωση στα Κατεχόμενα είναι περίπου 70 λίτρα τη μέρα κατά κεφαλήν -αρκετά κάτω από τα 100 λίτρα κατά κεφαλήν που συνιστάται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ)- όταν η ισραηλινή ημερήσια κατά κεφαλήν κατανάλωση είναι περίπου 300 λίτρα, δηλαδή τέσσερις φορές μεγαλύτερη. Σε κάποιες αγροτικές κοινότητες οι Παλαιστίνιοι επιβιώνουν με πολύ λιγότερα, έως και 20 λίτρα τη μέρα, το ελάχιστο που συνιστάται από τον ΠΟΥ σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Τα τελευταία χρόνια οι Παλαιστίνιοι αναγκάζονται και αγοράζουν σημαντικές ποσότητες νερού που αντλεί η Mekorot, κάτι που δεν θα χρειαζόταν αν τους επιτρεπόταν να αντλήσουν και να διατηρήσουν τα δικά τους πηγάδια. Έτσι η Mekorot εκμεταλλεύεται το συνολικό σύστημα παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων της κατοχής.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το οικονομικό κόστος από τις χαμένες ευκαιρίες αρδευόμενης γεωργίας φτάνει έως και το 10% του ΑΕΠ και τις 110.000 θέσεις εργασίας.
Τέλος, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Press TV η Mekorot αντλεί ύδατα δίπλα ακριβώς από την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας, «κλέβοντάς» της νερό και ταυτόχρονα προκαλώντας εισδοχή υφάλμυρου νερού, από τη Μεσόγειο, στα υπόγεια ύδατά της.

Σύλλογος Ιντιφάντα
http://intifadagr.wordpress.com/

• ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ
• Οι αναρχικοί για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης

Ή «προβλήματα» με όλους τους γείτονες

του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 94

Η νεοθωμανική στρατηγική του Νταβούντογλου και του Ερντογάν στηριζόταν στην αρχή πως η Τουρκία, για να μεταβληθεί στο βασικό περιφερειακό πόλο ισχύος της περιοχής, θα έπρεπε να αποφύγει τουλάχιστον για ένα διάστημα την εμπλοκή της σε αντιπαραθέσεις με τις γειτονικές χώρες και να προσπαθήσει να επεκτείνει την επιρροή της μέσω της οικονομίας, του ήπιου Ισλάμ και της νεοθωμανικής πολιτισμικής στρατηγικής.
Γ ι ’ αυτό θα δώσει βάρος σε μια οικονομική επέκταση, στηριγμένη στις ιδιωτικοποιήσεις και την εισροή ξένων κεφαλαίων, καθώς και στις εξαγωγές και τις κατασκευαστικές εταιρείες.
Παράλληλα, στηριγμένη στην ανάδυση του ισλαμικού κόσμου ως ενός νέου οικουμενικών διαστάσεων συστήματος, που αρχίζει από την κεντρική Ασία και φθάνει στην Αφρική και την Ινδονησία, να μεταβληθεί στον κεντρικό πόλο ισχύος του, κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοτε ο σουλτάνος ήταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης (χαλίφης) όλων των σουνιτών μουσουλμάνων παγκοσμίως. Μέσω του Ισλάμ, του οποίου ήθελε να εκπροσωπεί μια ήπια ηγετική εκδοχή, αποδεκτή και από τη Δύση, να μεταβληθεί σε αυτόνομο παράγοντα χρησιμοποιώντας τον ρόλο και τη σημασία της ενδιάμεσης περιοχής, δηλαδή να μεταβληθεί σε κρίκο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής χρησιμοποιεί ως εργαλείο και την πολιτισμική επέκταση μέσα από σίριαλ, ενίσχυση του ρόλου των ισλαμικών πανεπιστημίων κ.λπ. Και, βέβαια, τελευταίο, αλλά όχι ελάχιστο, ενισχύοντας παράλληλα με φρενιτιώδεις ρυθμούς την πολεμική της βιομηχανία.
Για δέκα με δεκαπέντε χρόνια αυτή η στρατηγική φαινόταν να αποδίδει. Η τουρκική βιομηχανία εκτινάχθηκε, οι εξαγωγές της το ίδιο, ενώ μυθικά κατασκευαστικά συμβόλαια κλείνονταν στη Ρωσία, την Ουκρανία, τις χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία. Παράλληλα δε, η Τουρκία συνέχισε να φλερτάρει με την Ε.Ε. και την είσοδό της σε αυτή. Στο περιφερειακό επίπεδο όλα έμοιαζαν να ακολουθούν το σχεδιασμό της. Δημιούργησε καλές σχέσεις με το Ιράν, ανέπτυξε τις σχέσεις της με το κουρδικό κρατίδιο του Ιράκ, προσπαθώντας να το ρυμουλκήσει σε μια ευρύτερη νεοθωμανική ζώνη, όπως και τη Συρία με τον πρόεδρο της οποίας, τον Άσαντ, είχε προνομιακές σχέσεις, ενώ παράλληλα διατηρούσε και τον άξονα με το Ισραήλ και την αμερικανική πολιτική.
Ωστόσο, μια τέτοια πολιτική προς όλα τα αζιμούθια ξεπερνούσε στην πραγματικότητα τις άμεσες δυνατότητες της Τουρκίας. Διότι, βρισκόταν σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ευαίσθητο και ρευστό, το οποίο μπορούσε εύκολα να υπονομεύσει μία ή περισσότερες πλευρές αυτής της στρατηγικής. Καταρχάς, η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της με τις σουνιτικές ισλαμικές χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία, καθώς και η «αραβική άνοιξη», την υποχρέωσαν, αν ήθελε να συνεχίσει να εμφανίζεται ως ηγέτης του Ισλάμ, να έρθει σε ρήξη με το Ισραήλ, γύρω από το κομβικό για την αραβική και ισλαμική συνείδηση: το παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτομάτως όμως,  εισήλθε σε αντιπαράθεση με το εβραϊκό λόμπι που αποτελούσε το μεγαλύτερο υποστηρικτή της Τουρκίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και κατά συνέπεια με την ίδια την Αμερική και την Ε.Ε., έστω εν μέρει.
Πάντως, το αποφασιστικό χτύπημα στη στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων» θα δώσει ο εμφύλιος πόλεμος στηΣυρία. Εκεί, αρχικώς, ο Ερντογάν προσπάθησε να διατηρήσει μια στάση ουδετερότητας. Πιεσμένος όμως από τους σουνίτες συμμάχους του, δεδομένου ότι ο Άσαντ ανήκε στο ευρύτερο σιιτικό στρατόπεδο, αλλά και από τις ΗΠΑ, που θα ήθελαν να αποδυναμώσουν το Ιράν και τη Χεζμπολά, όπου η Συρία διατηρεί προνομιακή σχέση, πιάστηκε εν τέλει στο δόκανο. Έριξε όλο το βάρος του σε μια στρατηγική ανατροπής του Άσαντ –από την Τουρκία περνούν όλες οι ένοπλες φονταμελιστικές ομάδες  που τροφοδοτούν τον πόλεμο στη Συρία, καθώς και τα όπλα και το χρήμα που στέλνουν οι πετρομοναρχίες στη συριακή Αλ Κάιντα.
Έτσι όμως προκάλεσε ένα ντόμινο που οδήγησε σε ανατροπή του συνόλου της πολιτικής του. Διότι, η ευθεία αντιπαράθεση με τον Άσαντ οδήγησε σε επιδείνωση των σχέσεων με το Ιράν, με το Ιράκ, όπου το 60% του πληθυσμού είναι σιίτες, και, φυσικά, με τη λιβανέζικη Χεζμπολά. Παράλληλα, οδηγήθηκε σε ψύχρανση των σχέσεων με τη Ρωσία που στηρίζει τον Άσαντ.  Όμως, οι συνέπειες δεν σταματούν εδώ, διότι ενώ για την Τουρκία κατέστη ζήτημα ζωής ή θανάτου η ανατροπή του καθεστώτος της Συρίας, δεν συμβαίνει πλέον το ίδιο με τους Αμερικανούς, οι οποίοι, αν φοβούνται τον Άσαντ, φοβούνται ακόμα περισσότερο τους φονταμελιστές αντιπάλους του και δεν είναι διατεθειμένοι να εισβάλουν στη Συρία. Αυτό κατεδείχθη περίτρανα στην τελευταία επίσκεψη του Ερντογάν στις ΗΠΑ. Αντίθετα οι ΗΠΑ, σε συμφωνία με τους Ρώσους, προσπαθούν να βρουν μια λύση για μια συναινετική μετά-Άσαντ εποχή και προωθούν την ειρηνευτική διάσκεψη του Ιουλίου.
Μια άλλη άμεση συνέπεια της συριακής κρίσης υπήρξε η ανάδυση ενός νέου οιονεί κουρδικού κρατιδίου στη Συρία, στα σύνορα με την Τουρκία και της κουρδικές περιοχές της. Έτσι, μετά το κουρδικό κράτος του Ιράκ, κινδυνεύει να δημιουργηθεί ένα δεύτερο στη Συρία.
Η αντίθεση με τους σιίτες, μετέβαλε τον Ερντογάν σε ηγέτη του σουνιτικού Ισλάμ, όχι πλέον απέναντι στη Δύση και το δυτικό πολιτισμό, αλλά απέναντι στους… σιίτες, οι οποίοι βρίσκονται όλοι συγκεντρωμένοι γύρω από την Τουρκία και στο εσωτερικό της Τουρκίας, όπου οι αλεβίτες, οι πιο εκκοσμικευμένοι εκ των σιιτών, αντιπροσωπεύουν το 25-30% του πληθυσμού. Άμεση συνέπεια της συριακής ποντικοπαγίδας υπήρξε η βομβιστική επίθεση ενάντια σε αλεβίτες της Τουρκίας στα σύνορα με τη Συρία, που προκάλεσε πενήντα νεκρούς, και η έκρηξη της οργής των αλεβιτών σε ολόκληρη την Τουρκία. Αυτή η νέα αντιπαράθεση θα ξεχειλίσει το ποτήρι και θα πυροδοτήσει τη μεγάλη εξέγερση που μαίνεται επί επτά ολόκληρες μέρες στην Τουρκία.
Η προσπάθεια του Ερντογάν και του κυβερνητικού κόμματος να ξεπεράσει, μέσα από μια «αυτοκρατορική» πολιτική, το κουρδικό πρόβλημα, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και έξω από αυτήν, οικοδομώντας μια ζώνη «τουρκοκουρδικής φιλίας», έρχεται, δυστυχώς για την Τουρκία, με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση. Άσχετα με το τι λέει ή δεν λέει ο Οτσαλάν, οι Κούρδοι έχουν μεταβληθεί σ’ ένα έθνος που αναζητά τη συγκρότηση ενός δικού του κράτους. Έτσι, κάθε παραχώρηση στην πολιτισμική και πολιτική ταυτότητα των Κούρδων, αντί να τους εντάξει σε μια διπλή τουρκοκουρδική «αυτοκρατορία», θα ενισχύσει αναπόφευκτα τη συνοχή και τις διεκδικήσεις των Κούρδων. Γι’ αυτό και εν τέλει, παρά τους διχασμούς τους, η πολιτική πτέρυγα του PΚΚ, έστω και καθυστερημένα, θα υποστηρίξει  στις 5 Ιουνίου την εξέγερση της τουρκικής νεολαίας.
Έτσι λοιπόν, η νεοθωμανική στρατηγική, από τα «μηδενικά προβλήματα» οδηγήθηκε σε προβλήματα σε όλα τα αζιμούθια και από τις γεωπολιτικές αντιθέσεις στην εσωτερική αμφισβήτηση!

αναδημοσίευση από το filistina

Συρία: Η Συμμαχία Ισραήλ και Τζιχαντιστών

 Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι φαίνεται αντιφατικό. Πράγματι φαίνεται εντελώς τρελό. Κι όμως,   έχουμε πια όλα τα στοιχεία που χρειαζόμαστε για να αποδείξουμε μια defacto συμμαχία του Ισραήλ   με την Αλ Κάιντα. Ο βομβαρδισμός των προαστίων της Δαμασκού από  τα ισραηλινά τζετ – που υποτίθεται ότι έγινε  προκειμένου να αποφευχθεί ο εφοδιασμός  της Χεζμπολάχ με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς από τη Συρία –  ακριβώς τη στιγμή που οι Σύριοι “αντάρτες” ζητούν παρέμβαση της Δύσης για λογαριασμό τους, αναδεικνύει μία από τις πιο παράξενες συμμαχίες στην ιστορία .

Παράξενη, ναι, αλλά ανεξήγητη; Καθόλου.

Η συριακή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι  οι ισραηλινοί  ”συντόνισαν” την επίθεσή τους με τους αντάρτες, αλλά δε φαίνεται να έγινε έτσι – και είναι σε μεγάλο βαθμό άνευ σημασίας. Ναι, ένας εκπρόσωπος των ανταρτών «ευλόγησε» την ισραηλινή επίθεση, αλλά αμφιβάλλω ότι υπήρξε συνεχής επικοινωνία μεταξύ της ηγεσίας των ανταρτών και του Τελ Αβίβ.  Απλώς, διότι δεν ήταν απαραίτητο:  οι στόχοι τους  στην περιοχή αλληλοσυμπληρώνονται,  δεν είναι ταυτόσημοι. Οι εξτρεμιστές σουνίτες που αποτελούν την Αλ Κάιντα, ήταν στην πρώτη γραμμή στη μάχη κατά του Basharal-Assad, και είναι επίσης πολύ εχθρικοί προς τους μουλάδες της Τεχεράνης, τους οποίους θεωρούν αιρετικούς.  Το Ισραήλ, από την πλευρά του, έχει ξεκινήσει το δικό του “ιερό” πόλεμο κατά του Ιράν, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, γι’ αυτό και θέλει να πέσει ο Assad – ανεξάρτητα από τα κίνητρα  οι στόχους τους συμπίπτουν. Και οι δύο θέλουν το χάος στη Συρία – οι Ισραηλινοί, προκειμένου να εξαλειφθεί ένα μακροχρόνιο αγκάθι στο πλευρό τους, αλλά και οι τζιχαντιστές,  επειδή ευδοκιμούν στα κατεστραμμένα κράτη, όπως στο Λίβανο.

Γιατί οι Ισραηλινοί βοηθούν ένα στρατό «ανταρτών»   που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από σκληρούς τζιχαντιστές, που μισούν το Ισραήλ και υποτίθεται ότι θέλουν να το δουν να πετιέται στη θάλασσα; Για τον ίδιο λόγο που προωθήθηκε αρχικά η Χαμάς – επειδή πιστεύουν ότι εξυπηρετεί τους μακροπρόθεσμους στόχους τους. Ο λόγος που οι Ισραηλινοί  επέτρεψαν νομικό καθεστώς σε μια ομάδα (Χαμάς) που αποτελεί  έναν από τα πιο άσπονδους εχθρούς του εβραϊκού κράτους είναι απλός: να διαιρέσει την παλαιστινιακή αντίσταση και, συνεπώς, να την αποδυναμώσει. Εκείνη την εποχή, η Φατάχ, η μεγαλύτερη συνιστώσα της κοσμικής  Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), ήταν η πιο αποτελεσματική αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή. Οι Ισραηλινοί σκέφτηκαν ότι βοηθώντας ένα ισλαμικό ανταγωνιστή θα μπορούσαν  να επιτύχουν ορισμένους επιθυμητούς στόχους: τη μείωση της επιρροής της PLO, την αποξένωση των αραβικών κυβερνήσεων από την παλαιστινιακή υπόθεση, και την περιθωριοποίηση της  Παλαιστίνης  από τη Δύση. Όλοι οι τρεις στόχοι έχουν επιτευχθεί από τότε.

Το Ισραήλ βοηθάει τους Σύριους  τζιχαντιστές για παρόμοιους λόγους: επειδή ταιριάζουν στους μακροπρόσθεσμους στόχους τους.  Για μια ματιά σε αυτούς τους στόχους  το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να μελετήσετε ένα έγγραφο του 1996 , που ετοιμάστηκε για τον Πρωθυπουργό BenjaminNetanyahu , από κορυφαίους νεοσυντηρητικούς, το οποίο προτείνει μια ριζοσπαστική νέα ισραηλινή “αμυντική” στρατηγική. Αν διαβάσετε το “ACleanBreak: ANewStrategyforSecuringtheRealm” είναι σαν να διαβάζετε  ένα χρονολόγιο των γεγονότων στη Μέση Ανατολή   τα τελευταία δέκα χρόνια. Όπως έγραψα τον Οκτώβριο του 2003, με την ευκαιρία της τριακοστής επετείου του πολέμου του YomKippur,  τη μέρα που το Ισραήλ βομβάρδισε δήθεν “στρατόπεδα τρομοκρατών” στη Συρία:

«Η εφημερίδα, με αρθρογράφους τους  Richard Perle, James Colbert, Charles Fairbanks, νεώτερος, Ντάγκλας Φέιθ, Robert Loewenberg, David Wurmser και Meyrav Wurmser, απεικόνισε τη Συρία ως το κύριο εχθρό του Ισραήλ, αλλά υποστήριξε ότι ο δρόμος  προς τη Δαμασκό έπρεπε να πρώτα να περάσει μέσα από τη Βαγδάτη: ” Το Ισραήλ μπορεί να διαμορφώσει το στρατηγικό του περιβάλλον σε συνεργασία με την Τουρκία και την Ιορδανία,  αποδυναμώνοντας ή και πισωγυρίζοντας τη Συρία.  Η προσπάθεια αυτή μπορεί να επικεντρωθεί στην άρση του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία στο Ιράκ – ένας σημαντικός  στρατηγικός  στόχος   του Ισραήλ από μόνος  του – ως μέσο για την ματαίωση των περιφερειακών φιλοδοξιών της Συρίας.  Η Ιορδανία  έχει προκαλέσει τις περιφερειακές φιλοδοξίες της Συρίας πρόσφατα,  προτείνοντας την αποκατάσταση των Χασεμιτών στο Ιράκ “.»

Έτσι λοιπόν, κι ενώ πλησιάζει το  πλήρες χάος και καθώς  ο θρησκευτικός εμφύλιος διαλύει το μουσουλμανικό κόσμο, άλλος ένας πιθανός εχθρός βγαίνει εκτός συναγωνισμού.  Τώρα που το Ιράκ  αιμορραγεί στην άκρη του δρόμου, ο βασιλιάς Bibi (σ.τ.μ. Νετανιάχου) επιταχύνει στην ελεύθερη  λεωφόρο, έτοιμος να εξοντώσει δυο καινούργιους αντιπάλους.

Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, η Συρία είναι η δικιά μας Ισπανία   – ένας ενδιάμεσος πόλεμος που προετοιμάζει μια πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση, με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Τουρκία, την Ιορδανία, και την Αλ Κάιντα (με το πρόσχημα του «Μετώπου AlNusra”),  έναντι των Σύρων Μπαθιστών, της Χεζμπολάχ, και – στο βάθος –  του Ιράν.

Ο ρόλος του Ισραήλ, σε αυτό, είναι το κλειδί. Δεν είναι μόνο τα ισραηλινά jets  που παρέχουν κάλυψη από τον αέρα για τους τζιχαντιστές στη Συρία:  το ισραηλινό λόμπι έχει αρχίσει εδώ και καιρό να πιέζει   τις ΗΠΑ στη σύγκρουση. Και δεν τους νοιάζει πώς θα το κάνουν. Τις προάλλες, σε μια συζήτηση σχετικά με την επέμβαση στη Συρία στο NPR, ένας εκπρόσωπος της WINEP, το «συμβουλευτικό» χέρι της AIPAC, κατηγόρησε τον αντι-παρεμβατικό JoshuaLandis για «διπλή πίστη», επειδή η σύζυγός του είναι   Αλεβίτισα!  Φυσικά, το λόμπι του Ισραήλ δεν μπορεί να κατηγορηθεί για διπλή πίστη – η μία και μοναδική πίστη του είναι προς το κράτος του Ισραήλ.

Η φάρσα με τα «χημικά όπλα»  έχει πάρει την πρωτιά ξεδιάντροπου θράσους, στο μακρύ κατάλογο παρόμοιων απατών  που έχουν συσταθεί από τους αντάρτες της Συρίας και τους Δυτικούς υποστηρικτές τους,  έχουμε να δούμε ένα τέτοιο παραπλανητικό σύστημα που οδηγεί σε πόλεμο, από την εποχή του   «ουρανίου του Νίγηρα».  Τα δείγματα που πήραν οι αντάρτες ήταν θετικά στο σαρίν (σ.τ.μ. χημικό αέριο) – αλλά   αυτό δεν ήταν αρκετό για να πειστεί η «διοίκηση»;  Τα σχέδια έπρεπε να αλλάξουν και να βρεθεί λύση στο πώς να αποφασίσει ένας απρόθυμος πρόεδρος των ΗΠΑ  μια ανοικτή στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ιράν.

Μερικά χρόνια πριν θα ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι Αμερικανοί δεν θα είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων ότι τα ισραηλινά  jets επρόκειτο να χτυπήσουν τη Δαμασκό. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις σχέσεις μεταξύ της σημερινής  αμερικανικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης Νετανιάχου, δε  φαίνεται καθόλου απίθανο αυτή η επίθεση να ήταν μια έκπληξη.  Η Ομάδα Πολέμου παίζει το ατού της – και θα δούμε αν ο Πρόεδρος έχει κάτι στο μανίκι του για να νικήσει.

Σε μια προσπάθεια να μείνει έξω από ένα μεγάλο μπελά, που  θα μπορούσε να γίνει και χειρότερος,  ο Λευκός Οίκος είναι ενάντια όχι μόνο στο λόμπι του Ισραήλ, την ταξιαρχία McCain και σε ισχυρά μέλη του δικού του κόμματος, αλλά πάει επίσης αντίθετα  στην εξωτερική πολιτική που κυριάρχησε στην προηγούμενη κυβέρνηση – αλλά και στη δικιά του επίσης.

Ήταν κατά τη διάρκεια της προσπάθειας του καθεστώτος Μπους να βγει ασπροπρόσωπο – διακηρύσσοντας «νίκη» στο τέλος του πολέμου με το Ιράκ – όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν να παίξουν την κάρτα «Σουνίτες» και να σφυρηλατήσουν την περιφερειακή συμμαχία, για να εμποδίσουν έτσι την ιρανική κυριαρχία στην περιοχή.  Ότι αυτή η ιστορία τελείωσε με τις ΗΠΑ και την Αλ Κάιντα στην ίδια πλευρά στα χαρακώματα της Συρίας  δεν αποτελεί έκπληξη – ή άνευ προηγουμένου. Λεγεώνες του Μπιν Λάντεν πολέμησαν στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου από την πλευρά των μουσουλμάνων αδελφών τους στο Κοσσυφοπέδιο μαζί με το  ΝΑΤΟ.   Πολλοί  τζιχαντιστές σήμερα είναι βετεράνοι των εν λόγω συγκρούσεων, όπως ακριβώς είναι βετεράνοι του Αφγανιστάν, της Λιβύης και της Τσετσενίας – δηλαδή απ’ όλες τις περιοχές, όπου οι τζιχαντιστές και οι Αμερικανοί ήταν defacto σύμμαχοι. Στα Βαλκάνια  τους χρησιμοποίησαν για να εμποδίσουν την επιρροή της Ρωσίας στην Ευρώπη και στη Συρία   τους χρησιμοποιούν για να προκαλέσουν την επέμβαση στο Ιράν. Ο συγκεκριμένος Πρόεδρος αντιστέκεται – τουλάχιστον δημόσια – σε μια επέμβαση,  παραβαίνοντας την μέχρι σήμερα πορεία της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή. Το πλοίο του κράτους των ΗΠΑ όμως, είναι ένα τεράστιο  δυσκίνητο σκάφος και δεν είναι εύκολο να αλλάξει πορεία.  Έχει μια εντελώς δικιά του δυναμική.

Ο Λευκός Οίκος  πολιορκείται – από το «ανθρωπιστικό» επεμβατικό  πλήθος των Δημοκρατικών, συμπεριλαμβανομένων, στο Κογκρέσο, των CarlLevin, RobertMenendez, andDianneFeinstein –  να «κάνει κάτι» για τη  Συρία, ενώ τα Ρεπουμπλικανικά γεράκια  που στροβιλίζονται γύρω από τον JohnMcCain,  ουρλιάζουν για μια «ζώνη  απαγόρευσης πτήσεων» και στρατιωτική βοήθεια στους αντάρτες. Κι ενώ οι πολέμαρχοι της Ουάσινγκτον σχεδιάζουν χαρούμενα έναν ακόμη πόλεμο προς όφελος του Ισραήλ, βασισμένο στις ψεύτικες “αποδείξεις” των όπλων μαζικής καταστροφής,   ο αμερικανικός λαός αντιτίθεται στη συμμετοχή των ΗΠΑ στο συριακό αδιέξοδο, αλλά κανείς δεν του  δίνει σημασία. Το κοπάδι  των ξένων ομάδων πίεσης και των βομβαρδιστών από τα laptop που κυβερνούν στην Ουάσιγκτον είναι, ως συνήθως, οι μόνες φωνές που ακούγονται.

αναδημοσίευση από το: KOKKINOΣ ΦΑΚΕΛΟΣ

Ιστορικό, πολιτικό Blog για την ιστορία της διεθνούς και ελληνικής αριστεράς