http://www.youtube.com/watch?v=YrxZNDfwzqE

της Ελένης Νικολαϊδου, αναδημοσίευση από το ΑΒ

120 πεινασμένα σκυλιά πήραν στο κατόπι μιαν είδηση!

Ένα νήμα συνδέει το λιμό της Ουκρανίας το 1922, τον Χίτλερ που εποφθαλμιούσε το σιτοβολώνα της Ουκρανίας, τον ιδρυτή του κίτρινου τύπου William Hearst και το ακαδημαϊκό Robert Conquest με τα 120 πεινασμένα σκυλιά που δήθεν κατασπάραξαν το θείο του Κιμ Γιογκ Ουν στη Βόρεια Κορέα. Ο έλεγχος της διαχείρισης της πληροφορίας, η κατασκευή και διάχυση ειδήσεων αποτελούν τη βαριά βιομηχανία για τη διατήρηση στην εξουσία των κυβερνήσεων στις καπιταλιστικές χώρες.  Η είδηση είναι παντοδύναμη. Η εκάστοτε εξουσία το γνωρίζει και εκμεταλλεύεται τα μηνύματα της γλώσσας για να επιβάλει τη βούλησή της. Για να το κάνει αυτό πρέπει να είναι δυνατή. Και δύναμη είναι η κατοχή των μέσων ενημέρωσης, ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση. Χρειάζονται προπαγανδιστικοί μηχανισμοί οι οποίοι θα σερβίρουν την πληροφορία με μελετημένους τρόπους και επιστημονική μεθοδικότητα. Αυτή η δύναμη των μέσων μπορεί να μεταβάλει σε αγέλες παλιάτσων τα ανθρώπινα πλάσματα, να μηδενίσει τη σκέψη και την κριτική, να επιβάλει «αναμφισβήτης» αξίας μηνύματα.

Η προπαγάνδα είναι ένα φαινόμενο που καταγράφεται από τις αρχαίες κοινωνίες, έφτασε όμως την τελειοποίησή της κατά τη συνύπαρξη των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών συστημάτων του σοσιαλιστικού και του καπιταλιστικού. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις δεν γίνονται πάντα με συμβατικά όπλα, ούτε με οικονομικές επεμβάσεις. Υπάρχει και ένα άλλο είδος σύγκρουσης, ίσως πιο αποτελεσματικό που συμπληρώνει τις προηγούμενες συγκρούσεις, είναι ο πόλεμος της προπαγάνδας.

Η προπαγάνδα κατά της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησε από την αρχή της ίδρυσής της. Η διάχυση κατασκευασμένων ειδήσεων που θα έπλητταν το κύρος και το ήθος της αντίπαλης κομμουνιστικής ιδεολογίας έγινε με μαεστρία αλλά και θράσος. Οι μυστικές υπηρεσίες κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της Μ. Βρετανίας χρησιμοποίησαν δημοσιογράφους σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεόραση προμηθεύοντάς τους με «αποκλειστικές» πληροφορίες. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μαζί με τον κινηματογράφο παρήγαγαν την εύπεπτη τροφή προς την απροβλημάτιστη και καθοδηγούμενη κοινή γνώμη. Συμπληρωματικά προς αυτές τις μεθόδους χρησιμοποιήθηκαν ακαδημαϊκοί και λογοτέχνες οι οποίοι με την «εγκυρότητα» της υπογραφής τους έδωσαν στις μυστικές υπηρεσίες το άλλοθι της επιστημονικής έρευνας και της μυθιστορηματικής λάμψης.

Ανέκαθεν, ο στόχος των καπιταλιστικών κυβερνήσεων ήταν η διάβρωση του σοσιαλιστικού συστήματος τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Δηλαδή στόχος ήταν η διάλυση του οράματος για μια δικαιότερη εφικτή κοινωνία των λαών. Και η διάλυση μπορούσε να γίνει με την παρουσίαση των μπολσεβίκων στης Σοβιετικής Ένωσης αλλά και του Στάλιν ως αιμοβόρων, εκδικητικών και δολοφόνων. Η αίγλη της Σοβιετικής Ένωσης λειτουργούσε ως φάρος και οδηγός και για τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών, εμψύχωνε αντιαποικιακά φρονήματα και δυνάμωνε αντιπολεμικά κινήματα. Στους περισσότερους είναι γνωστός ο ψυχρός πόλεμος ίσως και η εποχή του μακαρθισμού. Σε ελάχιστους όμως είναι γνωστή η αρχή, η μεθόδευση αυτού που αποκαλείται, κατασκευή και διασπορά ειδήσεων με απώτερο στόχο να πληγεί το κύρος της Σοβιετικής Ένωσης. Επρόκειτο για συστηματική, μεθοδευμένη επίθεση μυστικών υπηρεσιών κάνοντας χρήση όλων των μέσων που διέθεταν.

Η μεθοδευμένη σύγκριση του Χίτλερ με τον Στάλιν δεν είναι καθόλου τυχαία και είναι δεμένη με ένα νήμα στο ίδιο επιχείρημα ότι και οι δύο ήταν δικτάτορες που εξαιτίας τους, σκοτώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Το ισοδύναμο του κομμουνισμού σύμφωνα με τη δυτική προπαγάνδα είναι ο φασισμός. Άρα συνεπάγεται ότι η Σοβιετική Ένωση είναι μία χώρα όχι μόνο χωρίς δημοκρατικούς θεσμούς αλλά ότι οι μπολσεβίκοι με τον Στάλιν, είναι υπεύθυνοι για το θάνατο εκατομμυρίων  ανθρώπων όπως ακριβώς και ο Χίτλερ. Μια καλή ευκαιρία για συκοφαντία και κατασκευασμένα γεγονότα έδωσε η περίπτωση της Ουκρανίας.

Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε ο μύθος ότι στην Ουκρανία ο Στάλιν άφησε να πεθάνουν από την πείνα εκατομμύρια άνθρωποι.

Από τα πρώτα βήματα της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης ένα μεγάλο μέρος της δυτικής προπαγάνδας εστίασε στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής ως συνέπεια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1930, μεθοδευμένα, η δυτική προπαγάνδα επιχείρησε να πείσει την κοινή γνώμη των χωρών της ότι στη Σοβιετική Ένωση εξοντώνονται εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα ή τις ασθένειες. Η κατασκευή αυτών των «ειδήσεων» πριμοδοτήθηκε από ένα σύμπλεγμα μυστικών υπηρεσιών, εκδοτικών συγκροτημάτων, πανεπιστημιακών καθηγητών και δημοσιογραφικών κύκλων. Συγκεκριμένοι άνθρωποι έπαιξαν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η περίπτωση της Ουκρανίας διαστρεβλώθηκε και παραποιήθηκε.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του μεγαλοεκδότη William Hearst και του πανεπιστημιακού Robert Conquest.

Ο William Hearst ήταν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στα μέσα ενημέρωσης. Στη δεκαετία του 1940 κατείχε  25 ημερήσιες εφημερίδες, 24 εβδομαδιαίες εφημερίδες, 12 ραδιοσταθμούς, εκδοτικούς οίκους, 2 παγκόσμια πρακτορεία ειδήσεων και μια εταιρεία η οποία τροφοδοτούσε με πιπεράτα και «κίτρινα» σενάρια χολιγουντιανές ταινίες. Το 1948 αγόρασε και τον πρώτο του τηλεοπτικό σταθμό. Ο William Hearst θεωρείται ο πατέρας του «κίτρινου τύπου». Υπολογίζεται ότι το ένα τρίτο του ενήλικού πληθυσμού των ΗΠΑ διάβαζε καθημερινά εφημερίδες του W.Hearst. Η επιρροή του δεν περιοριζόταν στα σύνορα των ΗΠΑ αλλά επεκτεινόταν σε όλον τον κόσμο.

Ο William Hearst ήταν ακροδεξιών αντιλήψεων, αντικομμουνιστής και στη δεκαετία του 1950 το συγκρότημά του στήριξε το κυνήγι των μαγισσών στην περίοδο του μακαρθισμού. Εθνικιστής και συντηρητικός όπως ήταν, το 1934 επισκέφτηκε τον Χίτλερ στη Γερμανία, ο οποίος τον υποδέχτηκε ως φίλο. Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ οι εφημερίδες του άρχισαν να φιλοξενούν άρθρα του Χέρμαν Γκέριγκ, που ήταν το δεξί χέρι του Χίτλερ και οι εφημερίδες του χρησιμοποιήθηκαν για τη ναζιστική προπαγάνδα με κύριο πληροφοριοδότη την Gestapo.

Ο μύθος της Ουκρανίας

Μετά την επιστροφή του William Hearst από τη Γερμανία οι εφημερίδες του γέμισαν με «αποκαλύψεις» για φοβερά πράγματα που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση. Και ερχόμαστε στον πρώτο μεγάλο μύθο που ξεκίνησε από τον W. Hearst, την εξόντωση από την πείνα εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ουκρανία εξαιτίας του Στάλιν. Η εφημερίδα του «Chichago American» που κυκλοφόρησε στις 8/2/1935 σε ολοσέλιδο πρωτοσέλιδο με μεγάλες φωτογραφίες λιμοκτονούντων ανθρώπων και ζώων και πηχυαίο τίτλο «έξι εκατομμύρια εξολοθρεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση» έκοψε την κορδέλα του πιο βρώμικου πολέμου λάσπης που γνώρισε η ανθρωπότητα. Σε υπότιτλο αναφέρεται ότι ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Thomas Walker με κίνδυνο της ζωής του τράβηξε τις αποκαλυπτικές φωτογραφίες. Το πρωτοσέλιδο της 8/2/1935 ήταν το πρώτο άρθρο μιας σειράς άρθρων τόσο «αποκαλυπτικών» όσο και του πρώτου και με τίτλους όπως «πείνα, απόγνωση, θάνατος στην αγωνία της Ουκρανίας». Τα δημοσιεύματα που αναπαρήχθησαν και από άλλες εφημερίδες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, έκαναν λόγο για γενοκτονία των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους.  Αυτή όμως ήταν η «αλήθεια» των αντικομμουνιστικών μέσων. Πώς ήταν ακριβώς η κατάσταση; Ας εξετάσουμε, ιστορικά, τα γεγονότα της Ουκρανίας. Στην αρχή της δεκαετίας του 1930 στη Σοβιετική Ένωση μαίνονταν η ταξική σύγκρουση. Η κολεκτιβοποίηση είχε αρχίσει και οι φτωχοί αγρότες εξεγέρθηκαν κατά των γαιοκτημόνων. Όπως και σε κάθε σύγκρουση, πόσο μάλλον σε μία ταξική σύγκρουση για να το πούμε καθαρά, σε έναν πόλεμο, όχι μόνο παρατηρείται αστάθεια και δυσλειτουργία στην παραγωγή αλλά και ελλείψεις τροφίμων. Και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη δεκαετία του 1930 η έλλειψη τροφής όχι μόνο αδυνάτιζε τον ανθρώπινο οργανισμό αλλά ήταν και η κύρια αιτία εμφάνισης επιδημιών. Εκείνη την περίοδο –προ της εφεύρεσης της πενικιλίνης- οι επιδημίες ξεκλήριζαν εκατομμύρια κόσμο. Για παράδειγμα στα χρόνια μεταξύ του 1918 και 1920 από την επιδημία της ισπανικής γρίπης πέθαναν 20 εκατομμύρια άνθρωποι σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Κανένα μέσο ενημέρωσης όμως δεν εμφανίστηκε να κατηγορήσει τις κυβερνήσεις των χωρών για την επιδημία και για τη δολοφονία των πολιτών τους. Οι επιδημίες περιορίστηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μόνο όταν διατέθηκε μαζικά η πενικιλίνη στον κόσμο. Οι επιδημίες παρουσιάζονταν ως αποτέλεσμα της πολιτικής του Στάλιν. Τα άρθρα είχαν σκοπό να πλήξουν τους κομμουνιστές. Οι όποιες διαψεύσεις της Σοβιετικής Ένωσης δεν αναγράφονταν ούτε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Οι μύθοι και τα ψέματα για τη γενοκτονία των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους έδωσαν τροφή και σε κινηματογραφικές ταινίες, σε βιβλία, σε μυθιστορήματα. Η ιστορία της προπαγάνδας των εκατομμυρίων νεκρών διαιωνίστηκε έως το τέλος της δεκαετίας του 1980. Τι κι αν οι «πληροφορίες» του συγκροτήματος του William Hearst αποδείχτηκαν ψεύτικες; Ο Καναδός δημοσιογράφος Douglas Tottle στο βιβλίο του «Faud, famine and fascism – The Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard” απέδειξε ότι οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στη «Chichago American» στις 8/2/1935 ήταν φωτογραφίες από το 1922 όταν στη Σοβιετική Ένωση είχαν εισβάλει οκτώ στρατοί για να καταπνίξουν την επανάσταση και η πείνα από τον πόλεμο έφερε το λιμό και αυτές τις τραγικές φωτογραφίες. Τι κι αν αποδείχτηκε ότι ο δημοσιογράφος των «αποκαλύψεων» Thomaw Walker δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία παρά έμεινε στη Μόσχα μόλις 5 ημέρες;

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία δεν σταμάτησε όμως με το θάνατο του W. Hearst το 1951. Τη διαιώνιση του μύθου των σφαγών των κομμουνιστών ανέλαβε η CIA και η ΜΙ5. Την περίοδο του μακαρθισμού αναπαρήχθησαν οι ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών από την πείνα εξ αιτίας των μπολσεβίκων και του «στυγνού» Στάλιν.

Στους ισχυρισμούς για τους θανάτους ήρθε να προσδώσει ακαδημαϊκό κύρος ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Stamford Robert Conquest ο οποίος το 1969 έγραψε το βιβλίο του “The great terror” και το 1986 το “Harvest sorrow” (η συγκομιδή της θλίψης). Ο Robert Conquest γράφει για τα εκατομμύρια νεκρούς στην Ουκρανία εξαιτίας του λιμού που προκάλεσαν οι σοβιετικοί και κυρίως ο Στάλιν, για τα στρατόπεδα εργασίας, τα gulag, τις δίκες στο διάστημα 1936-1969.  Οι πηγές των αποκαλύψεων του Robert Conquest είναι  κυρίως εξόριστοι από την Ουκρανία, ακροδεξιοί οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί. Ο ίδιος το R. Conquest ενώ το 1969 γράφει ότι οι νεκροί της Ουκρανίας ανέρχονταν από 5 ως 6 εκατομμύρια μέχρι το 1987 ο ίδιος επεκτείνει τη χρονική διάρκεια του λιμού έως το 1938 και φτάνει τους νεκρούς στα 14 εκατομμύρια.

Ο R. Conquest με τη συγγραφή του και τις «αποκαλύψεις» του για τα θύματα των κομμουνιστών έδωσε στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα αυτό που χρειαζόταν, την ακαδημαϊκή αίγλη της εγκυρότητας. Ο ίδιος θεωρείται ιδιαίτερα γνωστός ιστορικός με μεγάλη επιρροή από τη δεκαετία του 1960 κατά του Στάλιν και της σοβιετικής κοινωνίας και η ειδίκευσή του ήταν η σοβιετική ιστορία. Τα δε βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες. Η εφημερίδα «The Guardian» το 1978 (27/1/1978) σε εκτενές άρθρο της αποκαλύπτει ότι ο R. Conquest ήταν μυστικός πράκτορας της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας. Ο ίδιος εργάστηκε στο ερευνητικό κέντρο πληροφοριών, IRD (Information Research Department), του οποίου η αρχική ονομασία ήταν «κομμουνιστικό γραφείο πληροφοριών».  Η IRD είχε ως αποστολή να «εμφυτεύει» πληροφορίες και να πλέκει ιστορίες οι οποίες θα έπλητταν το γόητρο της Σοβιετικής Ένωσης και του ίδιου του Στάλιν. Ο R. Conquest εργάστηκε στην IRD από το 1947 έως και το 1956 και είχε αναλάβει να παρουσιάσει με τα πιο μελανά χρώματα την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και να τη διοχετεύσει στους κατάλληλους πολιτικούς και δημοσιογράφους. Στην ουσία το πρώτο του βιβλίο ήταν οι αναφορές του προς την υπηρεσία του και ως ανταμοιβή του το βιβλίο του δημοσιεύθηκε με τη βοήθεια της IRD. Η IRD είχε διασυνδέσεις με περισσότερους από 100 δημοσιογράφους, γνωστούς δημοσιογράφους και τους διοχέτευε πληροφορίες. Το 1977 διαλύθηκε ύστερα από την αποκάλυψη ότι είχε διασυνδέσεις με ακροδεξιές ομάδες.

Η διασπορά κατασκευασμένων ειδήσεων για να πλήξουν τον αντίπαλο δεν είναι άγνωστο φαινόμενο και φυσικά δεν τερμάτισε με το τέλος του ψυχρού πολέμου, παράδειγμα η μετάδοση σε όλον τον πλανήτη της είδησης ότι ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιογκ Ουν έριξε το θείο του ζωντανό σε 120 πεινασμένα σκυλιά. Ο σκοπός της διάδοσης της είδησης ήταν ο αποτροπιασμός του κοινού προς το καθεστώς της Βορείου Κορέας. Άλλωστε δεν έχουν περάσει  και τόσα χρόνια από τον περίφημο κορμοράνο ο οποίος υποτίθεται ότι πέθανε βουτηγμένος στα πετρέλαια των εγκαταστάσεων που ανατίναζε ο Σαντάμ, αλλά στην πραγματικότητα έχασε τη ζωή του στις ακτές της ισπανικής Γαλικίας. Πρόσφατη είναι και η διασπορά ψεύτικων φωτογραφιών για τα γεγονότα στη Βενεζουέλα. Η προπαγάνδα τους δεν διστάζει να αλλοιώσει την πραγματικότητα όταν αυτή τους χαλάει τα σχέδια. Η “είδηση”  όσο κόντρα και να είναι στην κοινή λογική εξυπηρετεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και χειραγωγεί την κοινή γνώμη.

Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2014

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 1943, ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 2013

Η χώρα που έχει επιλέξει συνειδητά να πέφτει από τα σύννεφα 24 ώρες το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο σοκαρίστηκε ακόμα μία φορά από τις πρόσφατες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Γαλλίδας διευθύντριας του ΔΝΤ “όλοι πανηγυρίζουμε το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας, το πρώτο αν δεν κάνω λάθος από το 1943”. Το γεγονός ότι το 1943 η χώρα ήταν υπό γερμανική κατοχή δεν έχει καμία σημασία στη σημερινή αποπολιτικοποιημένη πολιτική, όπου το μόνο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι τα νούμερα και η κυρία Λαγκάρντ το ξέρει καλά.

Ο ερχομός της οικονομίας και της τραπεζοκρατίας στην κορυφή της πυραμίδας είναι τόσο ανώμαλο γεγονός από μόνο του, που τέτοιες δηλώσεις είναι τουλάχιστον αναμενόμενες. Σε τελική ανάλυση, για το ΔΝΤ μιλάμε, που έχει ρημάξει εκατομμύρια κόσμου και έχει αφήσει συντρίμια σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τι περιμένατε δηλαδή, φιλανθρωπία και ευαισθησίες ή αγνή αλληλεγγύη;

Τέτοιου είδους δηλώσεις φανερώνουν την πλήρη αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Είναι κυριολεκτικά απίστευτο ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσα μας που νομίζουν πως οργανισμοί σαν το ΔΝΤ, ή την Παγκόσμια Τράπεζα είναι σύμμαχοι της εκάστοτε χώρας και θέλουν να βοηθήσουν στην ανέγερση μίας ανανεωμένης οικονομίας.

Δεν έχουν καταλάβει ότι μιλάμε για επαγγελματίες τοκογλύφους που μπορούν να αφήσουν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εξαθλιωμένους, ανέργους και ανασφάλιστους στο διάβα τους μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν ότι θα πληρωθούν επί δέκα τα λεφτά που έχουν δανείσει. Δεν ξέρουν το πόσο “βοήθησε” το ΔΝΤ χώρες σαν την Αργεντινή, την Ινδονησία, τη Ρωσία, το Μεξικό, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Βασικά, μπορεί και να μην φταίνε αυτοί αφού ποτέ δεν άκουσαν από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Μανδραβέλη, τον Παπαχελά και τον Αυτιά να μιλάνε για τα επιτεύγματα των δανειστών μας.

Βέβαια, κατά βάθος, οι κάτοικοι της Ελλάδας δεν θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, Όλοι (ή σχεδόν όλοι) θέλουν να παραμείνουν ίδιοι, να κάνουν ότι έκαναν πριν το 2010, να βλέπουν τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια, να διαβάζουν τις ίδιες καλοπληρωμένες πουτάνες στις ίδιες κρατικοδίαιτες εφημερίδες, να πηγαίνουν στα ίδια μαγαζιά και να πληρώνουν τις ίδιες εξωφρενικές τιμές για τα ίδια άχρηστα προϊόντα. Και αφού τα κάνουν όλα αυτά, μετά αναρωτιούνται “γιατί δεν αλλάζει τίποτα”;

Η απάντηση είναι απλή: Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Αν δεν απαιτήσουμε μαζικά και δυναμικά να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια, αν δεν σχεδιάσουμε καινούριες μορφές απασχόλησης και νέα δίκτυα αλληλεγγύης και προστασίας των αδυνάτων, αν δεν χτίσουμε εναλλακτικές μορφές διασκέδασης και ψυχαγωγίας που θα προέρχονται απο τους κάτω και θα απευθύνονται στους κάτω τότε όλα θα μείνουν ίδια.

Το 1943 υπήρχε ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων που αποφάσισε να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή, αλλά και στις εγχώριες κατεστημένες δυνάμεις που κυβερνούσαν τη χώρα πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Αγωνίστηκαν, μόχθησαν, έτρεξαν, πρόσφεραν τη ζωή, το αίμα και την ελευθερία τους και προσπάθησαν να αλλάξουν την κατάσταση. Δεν πίστευαν τα πρωτοσέλιδα της Καθημερινής, ούτε τις εξαγγελίες του Τσολάκογλου. Δεν φοβήθηκαν τους ταγματασφαλίτες και τα βασανιστήρια των γερμανοτσολιάδων. Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν ήταν αρκετό για να τους κάνει φυτά, ούτε για να τους μετατρέψει σε πνευματικά ανάπηρους.

Σήμερα;

αναδημοσίευση από το http://cyprus.indymedia.org/node/4909

Άκου Αγαμέμνων

By solon antartis, submitted on Mon, 02/24/2014 – 22:19

Άκου Αγαμέμνων

που κάποτε σε λέγαν Ελευθέριο, κάποτε Κώστα, κάποτε Γιώργο και τώρα Ευάγγελο, Αντώνη, Φώτη και Αλέξη

Το ξέρω πως δεν με καταλαβαίνεις. Μοιάζω χωριάτα στα μάτια σου εκεί στις χρυσοποίκιλτες Αθήναις. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί κλαίω κάθε φορά που το αεροπλάνο αρχίζει την κάθοδο του προς την πόλη της Θεάς, ούτε γιατί βουρκώνω κάθε φορά που το πλοίο μπαίνει στην αγκαλιά του Πειραιά.

Η βαριά μου προφορά σε αφήνει αδιάφορο. Κι ας σφυρίζει μέσα από το στόμα μου το δασύ τζ της αρκαδικής μου διαλέκτου. Κι ας γεμίζει το στόμα μου και το σύμπαν με τα ν του τέλους των πανάρχαιων μου λέξεων.

Το σώμα μου, που ριγεί κάθε φορά που βυθίζεται στο προαιώνιο μπλε της θάλασσας που μας ενώνει ένα κομμάτι κρέας για σένα. Το βλέμμα μου το καθαρό που δε γνωρίζει δόλο σε γεμίζει αποστροφή. Είναι που είναι καθρέφτης και μέσα βλέπεις την αντανάκλαση της αισχρότητας που ετοιμάζεις ξανά.

Άκου Αγαμέμνων!

Ετοιμάζεσαι ξανά να με παντρέψεις με τα ανίερα δεσμά. Διάλεξες ξανά γαμπρό για μένα και με καλείς με υποσχέσεις και όρκους να τον συναντήσω να δεθώ μαζί του για το καλό το δικό σου και του σιναφιού σου. Δεκαετίες τώρα με πουλάς και με ακρωτηριάζεις Αγαμέμνων.

Πρώτα αρνήθηκες να αγκαλιάσεις τα παιδικά μου σκιρτήματα τον Οκτώβρη του 31. Ήμουν πολύ ατίθαση είπες. Ύστερα αρνήθηκες να παραλάβεις τις δέλτους που σου ετοίμασα με τις υπογραφές όλων μας που πεθαίναμε για να γίνουμε ένα μαζί σου. Ακόμη κι όταν πήρα μιαν ανηφοριά και πήρα μονοπάτια σκότωνες τα δικά σου παιδιά που διαδήλωναν για μένα και τα αδέλφια μου.

Κι όταν κιότεψες Αγαμέμνων και άφησες μια δράκα φασίστες να διαφεντέψουν τη χώρα για εφτά χρόνια, πάλι εμένα θυσίασες. Το ονόμασες μεταπολίτευση και γιόρταζες την ώρα που εγώ έσταζα αίμα από τους φόνους και τους βιασμούς.

Κι ύστερα Αγαμέμνων θέλησες ξανά να με παντρέψεις. Έβαλες και το μισό μου σώμα ενέχυρο, διζωνικό ονόμασες το πανηγύρι τον Απρίλη του 2004. Χόρευες ζεϊμπεκιές πάνω στο σώμα μου. Τ’ αδέλφια μου δε σ ‘άφησαν. Ούτε εκεί ούτε εδώ.

Τώρα Αγαμέμνων ετοιμάζεσαι ξανά να με πουλήσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί τούτη σου η επιμονή να με παντρέψεις με το ζόρι. Το κέρδος σου δεν το βλέπω. Ίσως είναι η βαριά μου προφορά που σε αφήνει αδιάφορο. Ίσως είναι το δασύ τζ της αρκαδικής μου διαλέκτου. Κι ας γεμίζει το στόμα μου και το σύμπαν με τα ν του τέλους των πανάρχαιων μου λέξεων.

Ίσως είναι το σώμα μου, που ριγεί κάθε φορά που βυθίζεται στο προαιώνιο μπλε της θάλασσας που μας ενώνει. Εκείνο το κομμάτι κρέας για σένα που σου θυμίζει πώς ήταν το δικό σου παιδικό κάλλος που άφησες πίσω στο δρόμο για τον Αρταξέρξη.

Μπορεί να ναι το βλέμμα μου το καθαρό, που δε γνωρίζει δόλο, που σε γεμίζει αποστροφή. Είναι που είναι καθρέφτης και μέσα βλέπεις την αντανάκλαση της αισχρότητας που είσαι.

Ό,τι και να ναι Αγαμέμνων
“Την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα
μ’ έναν έρωτα μεγάλο αληθινό
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.” (1)

Ίσως κάποτε Αγαμέμνων καταλάβεις πόσο αγαπώ την Ελλάδα και τον κάθε εσένα. Ίσως τότε αποκαταστήσεις τη φυσική τάξη των πραγμάτων στην οποία ο πατέρας ρίχνεται στη φωτιά για το παιδί του και δε ρίχνει το παιδί του στη φωτιά.

Ιφιγένεια εν Κύπρω

Και διά την αντιγραφή

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~~~

Πηγές
—–

1. Την Ελλάδα Αγαπώ
του 19χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη ενός Έλληνα της Κύπρου
http://kithara.to/ss.php?id=MzQ0NTAxMzUw

Attachment	Size
iphigeneia_1.jpg	8.59 KB
i8agenhs1.jpg	9.1 KB

»

• View 1 comment

Comments

Αάχ, ήταν ανάγκη;…

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Tue, 02/25/2014 – 09:19

Ήταν ανάγκη να συγκλονίσεις το είναι μου πρωί-πρωί; Ήταν ανάγκη να ανασύρεις την  αρχέγονη γνώση του Φωτός και του Λόγου που έπλασε τα κύτταρα μας και να μας βυθίσεις μες την αφόρητη επίγνωση της Αλήθειας;

Ποιός από μας αντέχει να θυμάται πως την ώρα που κατεβαίνει η σπάθα να κόψει τον αυχένα της Κόρης το χέρι που κρατά την σπάθα και το στόμα που διατάζει την σφαγή είναι “δικό μας”, μιλά τη γλώσσα μας; Ποιός από μας θυμάται πως είναι ΠΡΩΤΑ οι Αγαμέμνωνες, ελλαδίτες και κύπριοι άρχοντες και αφέντες – και όχι οι ξένοι εχθροί – που προστάζουν την σφαγή για το συμφέρον το δικό τους και της τάξης των αρχόντων; Ο εχθρός πάντα έρχεται ΜΕΤΑ, μετά την θυσία της Κόρης για τα συμφέροντα τους. Ποιός αντέχει να τα γνωρίζει και να τα θυμάται τούτα;

Και τι είδους καθοδήγηση είναι τούτη για την πολιτική μας ζωή; Όλοι γνωρίζουμε πως αν εμφανιστεί η Πανάγια Άρτεμις το τελευταίο δευτερόλεπτο να σώσει την Κόρη, ΔΕΝ θα είναι ωσάν από μηχανής εμφάνιση θεότητας εξ ουρανών αλλά ως η αφυπνισμένη λαϊκή μάζα, ο Άης Λαός, που θα τα κάμει τούτα…. μέσω μας είναι που θα δράσει η Άρτεμις για να αποτρέψει την σφαγή.

Είμαστε έτοιμοι όμως; Αντέχουμε να μας καθοδηγεί η γνώση ότι οι αφέντες και άρχοντες μας έβαλαν ήδη στον βωμό για τη θυσία, ότι επίκειται σφαγή, και ότι ΜΟΝΟΝ αν εμείς κινηθούμε συλλογικά θα αποτραπεί;

Η σπάθα κατεβαίνει. Με πίεση, με δύναμη, με φόρα.
Κατεβαίνει.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

Η Αυτοκρατορία εν δράσει: Από την Ελλάδα στην Ουκρανία

Με μπλε οι περιοχές που στις εκλογές του 2012 επικράτησαν οι φιλορωσικές πολιτικές δυνάμεις

«Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι αυτοκρατορία, με την Ουκρανία υποταγμένη, η Ρωσία γίνεται αυτόματα αυτοκρατορία»                                        

Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου από το προσωπικό του ιστολόγιο konstantakopoulos.blogspot.gr

Το 1991, ήμουν ανταποκριτής στη Μόσχα όταν ο Pablo (Μιχάλης Ράπτης) μου ζήτησε να κάνω έναν απολογισμό της σοβιετικής κατάρρευσης, για το περιοδικό που έβγαζε η τάση του στο Παρίσι, το  SousledrapeauduSocialisme. Υποστήριξα στο άρθρο αυτό (αρ.122, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα από τη γαλλική επιθεώρηση UtopieCritique, αρ. 50), ότι «ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά θα ξεκινήσει πάλι, αυτή τη φορά όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο και την Τασκένδη».

Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Ουκρανία, στην καρδιά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ίσως μάλιστα να μην περιορισθούμε σε απολύτως «ψυχρές» μορφές σύγκρουσης, αλλά τότε, το 1991, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. Όλος ο κόσμος μιλούσε για την οριστική νίκη της «οικονομίας της αγοράς», της «ειρήνης», της «δημοκρατίας», που σηματοδοτούσε το «τέλος της ιστορίας» (Φουκουγιάμα) και μια νεοκαντιανή «αιώνια ειρήνη» (Χάμπερμας). Ακόμα και πρώην μαρξιστές έμοιαζαν έτοιμοι να θεωρήσουν όλη σχεδόν την ανθρώπινη (προ)ιστορία των ατέλειωτων ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, της απίστευτης βαρβαρότητας που ξεπηδάει από την επιδίωξη του πλούτου και της εξουσίας, ως είδος «παρένθεσης», προορισμένης να εξαφανισθεί γρήγορα ενώπιον του ανατέλλοντος «καλύτερου δυνατού κόσμου», όπως τον περιέγραφαν, περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές, διάφοροι πρώην αριστεροί, «μανούλες» στην εφεύρεση εξωραϊστικών εκφράσεων, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

«Νέα παγκόσμια τάξη»: από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό

Ο λόγος που μπόρεσα να κάνω την ορθή όπως απεδείχθη και, φοβούμαι, θα αποδειχθεί περισσότερο, πρόβλεψη, είναι, πρώτον, γιατί δεν είχα καμία εκτίμηση ούτε στις «δημοκρατικές αρετές» (υπαρκτές μόνο υπό απειλή) του ύστερου καπιταλισμού, ούτε στον σταθεροποιητικό του ρόλο, δεύτερον, γιατί διατήρησα πάντα μια πολύ κριτική στάση απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς, γεγονός που επέτρεψε στο μυαλό και την όποια κριτική μου ικανότητα να παραμείνουν στη θέση τους παρά τον συγκλονισμό της σοβιετικής κατάρρευσης. Αντίθετα, διάφοροι λάτρεις του σταλινομπρεζνιεφισμού πέρασαν με εκπληκτική ταχύτητα στον νεοφιλελευθερισμό και αντικομμουνισμό.

Τα λέω αυτά και σήμερα σε φίλους της επίσημης ελληνικής αριστεράς που πιστεύουν, μετά την εκλογική εκτόξευση του 2012, ή εξαιτίας της, ότι ο κόσμος πάει προς το πολύ καλύτερο και αρνούνται να παραδεχτούν και να προετοιμαστούν κατάλληλα για την σκληρότατη πραγματικότητα ενός τρομερού οικονομικού-«ιδεολογικού» πολέμου που αποβλέπει στην καταστροφή και υποδούλωση Ελλάδας (και Κύπρου). Δυστυχώς, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή, στη Γιουγκοσλαβία, στη Φουκουσίμα και σε πολλά άλλα μέρη ζούμε όχι στον «καλύτερο», αλλά συχνά στον «χειρότερο δυνατό κόσμο». Η σοβιετική κατάρρευση οδήγησε στην αποχαλίνωση του δυτικού καπιταλισμού, την εμφάνιση σε καθαρότερη μορφή των ολοκληρωτικών του τάσεων, υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των Όπλων. Παραδόξως όμως, ο μαρξισμός, η πιο επαναστατική θεωρία της ιστορίας, τροφοδοτεί συχνά τον πιο απίθανο συντηρητισμό στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που του ορκίζονται πίστη.

Νέος ψυχρός (δυνητικά θερμός) πόλεμος

 Υπάρχουν στην Ουκρανία, όπως και στην Αραβία τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις, χωρίς τις οποίες τα γεγονότα εκεί δεν εξηγούνται. Αλλά δεν μπορούν επίσης να γίνουν κατανοητά εκτός του διεθνούς πλαισίου: της προσπάθειας της «Αυτοκρατορίας» να αποτρέψει με κάθε μέσο την υλοποίηση του ρωσικού σχεδίου «Ευρασιατικής Ένωσης», στη θέση της πρώην Σοβιετικής. Ήδη πέρυσι η Κλίντον δήλωσε ότι η Ουάσιγκτων αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους διακοπής ή επιβράδυνσης της δημιουργίας Ευρασιατικής Ένωσης. (Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε τελείως ότι η «φράξια» Κλίντον, ελάχιστα ευτυχής με τις εξελίξεις σε Συρία και Ιράν, βρήκε στην Ουκρανία την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί», ενεργοποιώντας όμως κάτι που αποτελεί συνολική δυτική στρατηγική επιδίωξη).

Για την «Αυτοκρατορία», ούτε αυτό θα ήταν αρκετό. Στο DrangnachOsten, που ξεκινά από το Λβιβ και το Κίεβο, τελικό επιδιωκόμενο «έπαθλο» είναι η ίδια η Μόσχα, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του Χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν σε αυτό, δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι μια σειρά δυτικών πολιτικών ταξίδεψαν μέχρι το Κίεβο να στηρίξουν τη αντιπολίτευση, περιλαμβανομένης και της σημαντικής ακροδεξιάς, καθαρά εθνικιστικής, ναζιστικής συνιστώσας της. Όλα τα μέσα μοιάζουν κατάλληλα «για να σταματήσουμε και να απωθήσουμε» τη Ρωσία. Το είδος των δυνάμεων που υποστηρίζουν τώρα οι Δυτικοί στην Ουκρανία, είναι ένδειξη όχι τοπικής ή περιφερειακής, αλλά αληθινά παγκόσμιας σημασίας για το που πάει ο σύγχρονος καπιταλισμός, πόσο ασυμβίβαστος τείνει να αποδειχθεί με τη δημοκρατία. Αυτό αφορά ζωτικά και εμάς, αντιμέτωπους με πρωτοφανή επίθεση στο έθνος-κράτος μας και όποια τέλος πάντων δημοκρατία διαθέτουμε.

Ήδη, προ πενταετίας, μια πρώτη «γενική δοκιμή», αλλά και προειδοποίηση προς τη Μόσχα, για τη manumilitari, αν χρειασθεί, αποτροπή της σύστασης Ευρασιατικής Ένωσης, σημειώθηκε στη Γεωργία με τον πόλεμο στον οποίο οι ξένοι σύμβουλοί του έσπρωξαν τον Σαακασβίλι. Σήμερα η «Αυτοκρατορία» επανέρχεται δριμύτερη ενθαρρύνοντας κάθε είδους δυνάμεις διατεθειμένες να σπρώξουν στο χάος τη δεύτερη σε μέγεθος και σημασία, μετά την ίδια τη Ρωσία, από τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.

Ουκρανία: μητέρα όλων των αντιφάσεων

Η Ουκρανία είναι στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ Δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας, φιλοξενώντας και την κύρια βάση του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία δεν μπορεί σχεδόν να συνυπάρξει ως κράτος με μια εχθρική Ουκρανία. Θα κάνει τα πάντα για να μην πέσει υπό τον έλεγχο εχθρικών, «αυτοκρατορικών» δυνάμεων. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να την κερδίσει, αλλά μπορεί να αποτρέψει την «κατάκτησή» της από τους δυτικούς.

Από τις μεγαλύτερες και φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, η Ουκρανία παραμένει η «μητέρα» όλων των τεράστιων αντιθέσεων, ανάμεσα στη ρωσική, βιομηχανική ανατολή (Ντονιέτσκ, Χάρκοβο), την αντιρωσική, αγροτική δύση του Λβιβ, την ορθοδοξία και τον ουνιατισμό, τα ανδραγαθήματα της αντίστασης στους ναζί και τα εγκλήματα των φιλοναζιστών του Μπαντέρα, την εργατική τάξη και τους μικρο-μεσοαστούς. Βαθειά, εκ κατασκευής πολυεθνική, όπως και η ίδια η Ρωσική Ομοσπονδία, η Ουκρανία θυμάται την καταπίεση τεσσάρων αιώνων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που αφορούσε όμως όλους και όχι μόνο Ουκρανούς), την βαναυσότητα με την οποία ο Στάλιν αφάνισε αγρότες και διανοουμένους της. Αλλά θυμάται επίσης ότι υπήρξε τμήμα της σοβιετικής εποποιίας, με εκπληκτικά επιτεύγματα και εκπληκτικά εγκλήματα. Το να χωρίσεις την Ουκρανία από τη Ρωσία είναι σα να θέλεις να κόψεις στα δύο τον Γκόγκολ.

Οι δυσκολίες όμως του Πούτιν στην Ουκρανία αντανακλούν επίσης την μεγάλη εγγενή αντίφαση του ρωσικού καθεστώτος, που αποκατέστησε μεν το αίσθημα ασφάλειας, αξιοπρέπειας, εκτίμησης στην ίδια τους τη χώρα των Ρώσων πολιτών, σταματώντας την πορεία προς τη διάλυσή της και καθιστώντας εκ νέου τη Μόσχα σπουδαίο διεθνή παίκτη, δεν μπόρεσε όμως, ακόμα (;) να προσφέρει εναλλακτικό όραμα, διαφοροποιούμενο ουσιαστικά από τον μαφιόζικο-ολιγαρχικό μετασοβιετικό καπιταλισμό. Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν μόνο γεωπολιτική-κρατική ισχύς, ήταν και ενσάρκωση, αυθεντική ή όχι, μιας ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης. Η Ευρασιατική Ένωση χρειάζεται περισσότερη πολιτική, ιδεολογία, κοινωνικό όραμα, κοινότητα εχθρού, για να αποκτήσει πιο στέρεη υπόσταση. 

Ουκρανία, Ελλάδα, Ρωσία

Το τι θα γίνει πάντως στην Ουκρανία έχει τεράστια σημασία για μας, όπως και το τι θα γίνει στην Ελλάδα έχει τεράστια σημασία για τους Ρώσους. Παραδόξως ελάχιστοι άνθρωποι σε Ελλάδα και Ρωσία το καταλαβαίνουν αυτό βαθιά. Είτε γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε νέες μορφές πολέμων, όπως οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι χρέους, των οποίων δεν κατανοούμε καλά τη σημασία. Είτε γιατί προτιμάμε να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα των τόσο τρομερών, δύσκολων, επικίνδυνων προβλήματα που μπλέξαμε. Ελλάδα και Ουκρανία είναι δύο από τα σημαντικότερα «μέτωπα» για την επιβολή «νέας παγκόσμιας τάξης». Το τι θα συμβεί εκεί θα έχει τεράστιες, άμεσες και έμμεσες συνέπειες, σε Ελλάδα και Ρωσία, παρά την ασυμμετρία των μεγεθών. Ποτέ δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ αίσθηση, επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας, ιστορικότητα, ποτέ δεν είχαμε τόση λίγη.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Ποιά είναι η κυρία Λίζα;

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Fri, 02/14/2014 – 19:14

Μέση Ανατολή, Δυτική Ασία, Κόσσοβο

Η CIA και τα Πανεπιστήμια

Η κυρία Λίζα και το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ (Council on Foreign Relations – CFR)

Μα, μήπως η κυρία Λίζα είναι μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ;

Η παρανοϊκή ακροδεξιά στις ΗΠΑ, της οποίας ο ένοπλος κλάδος είναι καπελωμένος από την Αστυνομία (FBI) και δρα ως προέκταση της, συχνά ωρύεται ότι οι ΗΠΑ κινδυνεύουν από τον “κομμουνιστικό ΟΗΕ”, που τάχα διαβρώνει την αυτονομία και ηγεμονία των ΗΠΑ. Ονομάζουν το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων ως μια από τις “εχθρικές δυνάμεις” διότι η στενή του σχέση με τον ΟΗΕ τείνει προς μια “παγκόσμια Κυβέρνηση”. (Δηλαδή πιστεύουν ότι η παγκόσμια Αυτοκρατορία τάχα κυριαρχεί επί των ΗΠΑ, ενώ ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.) Συγκαταλέγουν την κυρία Λίζα ονομαστικά μες τον κατάλογο των “εχθρών” τους που είναι μέλη του Συμβουλίου. Έχουν δημοσιεύσει αυτούς τους καταλόγους εδώ (αριθμός μέλους 529),

Πως παρέμεινε αόρατη η κυρία Λίζα τόσο καιρό;

Ορίστε μια φάση απίστευτη, και όμως αληθινή: η Αντζελίνα σε βίντεο όπου με δημόσιες πολιτικές δηλώσεις υποστηρίζει την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία, και κακίζει τις δυνάμεις Ρωσσίας και Κίνας που έθεσαν βέτο σε επέμβαση:

Ας φωτίσουμε ξανά τις ζωές μας

Θα περίμενε κανένας σε συνθήκες κρίσης η ΔΕΗ (μια δημόσια επιχείρηση που δημιουργήθηκε από το κόπο και της θυσίες των εργατών της και όλων μας) να στήριζε πολύπλευρα την κοινωνία. Αντίθετα όμως, ακολουθώντας πιστά τις εντολές των κρατούντων, μετατράπηκε σταδιακά σε έναν ανελέητο, εκβιαστικό, φοροεισπρακτικό και κατασταλτικό μηχανισμό.

Με το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΑΔΜΗΕ, που προωθείται αυτές τις μέρες στη βουλή, και το τελευταίο κάθε φύλο συκής δημόσιας λειτουργίας πέφτει καθώς η ΔΕΗ ουσιαστικά περνάει στα χέρια ιδιωτικών εταιριών. Έτσι τα χρήματα και ο κόπος μας γίνονται κεφάλαιο για μια δράκα αρπακτικών.

Εδώ και χρόνια με αποφάσεις της ΕΕ για “απελευθέρωση” της αγοράς ενέργειας (η έννοια της ελευθερίας για την ΕΕ συνδέεται μόνο με την αγορά ιδιωτικών επενδύσεων) οι κυβερνήσεις χάρισαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο τεράστια μερίδια της δημόσιας περιουσίας. Η ίδρυση ιδιωτικών σταθμών παραγωγής ενέργειας σήμαναν τη συρρίκνωση του αριθμού των εργαζομένων της επιχείρησης και την κατακόρυφη αύξηση του κόστους, καθώς η ΔΕΗ ήταν υποχρεωμένη να αγοράζει την παροχή των ιδιωτών σε προσυμφωνημένη τιμή πολύ υψηλότερη από το δικό της κόστος!

Έννοιες όπως οικολογία και «πράσινη» ενέργεια χρησιμοποιούνται προσχηματικά από το κράτος για την αρπαγή του πλούτου. Βιομηχανίες παραγωγής φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών έλαβαν κολοσσιαία τραπεζικά δάνεια με κρατικές εγγυήσεις παίρνοντας στα χέρια τους πολύτιμους πόρους και υποδομές (όπως τα δίκτυα) που ανήκαν αποκλειστικά στην κοινωνία.

Όλα τα παραπάνω αύξησαν κατακόρυφα το κόστος της ενέργειας με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σήμερα να αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα. Αν συνυπολογίσει κανένας και το χαράτσι που οι κρατούντες, εντελώς εκβιαστικά, ενσωμάτωσαν στο λογαριασμό έχουμε μπροστά μας τις συνθήκες ενός νέου ενεργειακού/κοινωνικού αποκλεισμού για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μόνο στην πόλη της Πάτρας δύο χιλιάδες σπίτια δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό. Έτσι, μέσα στο κρύο στερούνται κάτι που για τους σύγχρονους καιρούς μας ήταν θεωρητικά αυτονόητο. Kαι η στέρηση αυτή έχει πολλές φορές τραγικές συνέπειες – όπως μας έδειξαν ο πρόσφατος θάνατος του κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη. Γιατί κάτω από το στυγνό εκβιασμό των κρατούντων ο θάνατος από έλλειψη βασικών αγαθών έρχεται να προσθέσει δίπλα στις απεγνωσμένες χειρονομίες των αυτοκτονιών και τα εργατικά “ατυχήματα” μια ακόμα κρατική δολοφονία.

Στο περιβάλλον της κρίσης το κράτος, αποξενωμένο οριστικά από την κοινωνική βούληση, χρησιμοποιεί την ενέργεια ως μηχανισμό ομηρείας υποχρεώνοντας μας μαζί με το ρεύμα (που αποτελεί έτσι και αλλιώς ένα μικρό κλάσμα του λογαριασμού) να πληρώνουμε χαράτσια και άλλους φόρους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι φόροι εξυπηρετούν αναγκαιότητες που επιβάλουν οι συνθήκες και πως “χωρίς αυτούς δε θα είχαμε πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, λεφτά για συντάξεις”. Αναρωτιόμαστε όμως γιατί αντί για τα πενιχρά εισοδήματα των φτωχών που αγωνιούν καθημερινά για τη ζωή τους δεν απαλλοτριώνεται ο αμύθητος πλούτος που λιμνάζει στις καταθέσεις των ολιγαρχιών; Αναρωτιόμαστε γιατί τα κλειδωμένα εργοστάσια που εγκαταλείφθηκαν από τα αφεντικά δεν δίνονται στον κόσμο της εργασίας για να παράγει ότι η κοινωνία χρειάζεται; Αναρωτιόμαστε γιατί χιλιάδες εγκαταλειμμένα σπίτια και ακαλλιέργητη γη δεν δίνεται σε άνεργους και αστέγους; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί το κράτος, από την ίδρυσή του, έχει πάρει σαφώς θέση υπέρ αυτών που σήμερα και πάντα ήταν η αιτία της κοινωνικής καταστροφής, των αφεντικών.

Η εμπορευματοποίηση όλων των πτυχών της ανθρώπινης ζωής είναι σήμερα ζωτικής σημασίας στα σχέδιά τους. Όχι τόσο γιατί ελπίζουν στο λογιστικό κέρδος από το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών, αλλά για λόγους κυρίως ιδεολογικούς. Γιατί το να μας επιβάλουν να ζούμε σε μια κοινωνία που όλα μετατρέπονται σε αντικείμενα εμπορικής συναλλαγής (ακόμα και η ίδια η φύση – όπως επιχειρείται με την ιδιωτικοποίηση/εμπορευματοποίηση των ανανεώσιμος πηγών ενέργειας, δηλαδή του ήλιου και του αέρα), που όλα “πωλούνται και αγοράζονται με κέρδος”, είναι σαν να μας λένε πως “δεν υπάρχει άλλος δρόμος”, πως “είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε έναν κόσμο που όλα τα αγαθά θα είναι εμπορεύματα” και πως “κάθε αντίσταση είναι μάταιη”, γιατί το κέρδος και ο ανταγωνισμός είναι ο “φυσικός” νόμος της κοινωνίας.

Σήμερα λοιπόν απαιτείται εκτός από την αυτονόητη αντίσταση στην κοινωνική καταστροφή να επιμείνουμε στο αίτημα: κανένας άνθρωπος χωρίς πρόσβαση σε κοινά αγαθά. Η αντίσταση στο ξεπούλημα της ΔΕΗ στους ιδιώτες θα πρέπει να εκκινήσει μια συζήτηση για το καθεστώς διαχείρισης της ενέργειας και κάθε δημόσιου αγαθού. Τόσα χρόνια είδαμε πως το δίλημμα “κρατική ή ιδιωτική” επιχείρηση είναι πλαστό τη στιγμή που το κράτος λειτουργεί ως προέκταση των επιχειρηματικών συμφερόντων. Πρέπει λοιπόν να ανοίξουμε τη συζήτηση ένα βήμα παραπέρα παλεύοντας για δημόσιο κοινωνικό έλεγχο και εργατική διαχείριση στο σύνολο του κοινωνικού πλούτου με στόχο της ελεύθερη και δωρεάν παροχή των αγαθών σύμφωνα με τις ανάγκες μας.

• Άμεση επανασύνδεση των σπιτιών της πόλης 
• Μπλοκάρουμε το ξεπούλημα της ενέργειας 
• Κοινός συντονισμός εργαζομένων της επιχείρησης και κινήματος αντίστασης

Δημόσιο κοινωνικό έλεγχο και εργατική διαχείριση της ΔΕΗ (και κάθε κοινωνικής υποδομής)
Ελεύθερη πρόσβαση στην ενέργεια / εμπόρευμα μόνο για τις εταιρίες

No Man’s Land
ελευθεριακή πρωτοβουλία ενάντια
στο κράτος και στο κεφάλαιο
3/2/2014

Δίπλα στο μαχαίρι του χρυσαυγίτη που κυνηγά μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, έχει θέση η μπότα του λιμενικού που χτυπά τον μετανάστη που προσπαθεί να σωθεί από τον πνιγμό ….

Το πρωί της Δευτέρας 21 Ιανουαρίου 2014, σκάφος που μετέφερε τουλάχιστον 28 μετανάστες βυθίστηκε ενώ έπλεε στα ανοιχτά του Φαρμακονησίου.
 Ο πνιγμός 12 μεταναστών, μεταξύ των οποίων και 9 παιδιά, ήρθε να προστεθεί στον τεράστιο κατάλογο θανάτου που έχει ανοίξει εδώ και χρόνια στα νερά του Αιγαίου και στα ελληνικά σύνορα, μόνο που αυτή τη φορά συνοδευόταν από τις σαφείς μαρτυρίες των επιζώντων μεταναστών για τις συνθήκες του γεγονότος.
Η έκπληκτη για μια ακόμα φορά ελληνική κοινωνία, που φαίνεται να ξεχνά πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχει ακούσει για παρόμοια γεγονότα, πληροφορείται πως τα «γενναία παλικάρια» του λιμενικού σώματος προσπάθησαν να απωθήσουν βίαια προς την πλευρά των τουρκικών χωρικών υδάτων το σκάφος εν μέσω θαλασσοταραχής ενώ απέτρεψαν τη μετεπιβίβαση των επιβατών του σκάφους και άφησαν όσους έπεσαν στο νερό στην τύχη τους. Στη συνέχεια ζήσαμε ακόμα πιο προχωρημένες οργουελιανές σκηνές, όταν υπουργοί της κυβέρνησης επέμεναν να διαψεύδουν τη δημόσια μαρτυρία ενός χαροκαμένου πατέρα σε συνέντευξη τύπου στο Σύνταγμα. Δίπλα στο μαχαίρι του χρυσαυγίτη που κυνηγά μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, έχει θέση η μπότα του λιμενικού που χτυπά τον μετανάστη που προσπαθεί να σωθεί από τον πνιγμό ….

Ο παραπάνω παραλληλισμός απεικονίζει γλαφυρά το πρόσωπο της κυριαρχίας και του καθεστώτος εξαίρεσης που θέλει να επιβάλει. Ο φασισμός, πολύ παραπάνω από την ιδεολογία μερικών χιλιάδων ψηφοφόρων της χρυσής αυγής, αποτελεί την βαθύτερη και καθαρότερη μορφή του πνεύματος της κυριαρχίας και της ανισότητας. Είναι η πεμπτουσία κάθε κρατικής εξουσίας, που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στις δομές της όταν υπάρχει σταθερότητα, ηρεμία και σχετική ευδαιμονία, αλλά εκδηλώνεται ξεκάθαρα σε περιόδους και συνθήκες κρίσης.
Όπως ακριβώς αυτές που ζούμε σήμερα. Όταν μάλιστα τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού έχει μια δεξιά κυβέρνηση, στην ηγεσία αλλά και στους συμβούλους της οποίας κυριαρχούν τα ακροδεξιά στοιχεία, τότε οι φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές παύουν να αποτελούν απλά μια λύση ανάγκης για την επιβίωση της εξουσίας και την επιβολή καταστολής. Εντάσσονται οργανικά και γίνονται αναπόσπαστο τμήμα στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό. Και την υλοποίηση τους αναλαμβάνουν αυτοί που πρόσφατα χαρακτηρίστηκαν από ανώτατο δικαστήριο ως «σκληρός πυρήνας του κράτους που χρήζει ειδικής προστασίας και μεταχείρισης», δηλαδή τα σώματα ασφαλείας (αστυνομία, αντιτρομοκρατική, λιμενικό) και ο στρατός. Συνεπώς, ο πνιγμός των 12 μεταναστών στη θάλασσα του Φαρμακονησίου, είναι ένα ακόμα αποτέλεσμα της άσκησης μιας πολιτικής ολοκληρωτισμού, αποκλεισμού και καταστολής (Ο υιός Πλεύρης πρόσφατα είχε υποστηρίξει πως θα υπάρξουν νεκροί μετανάστες στα σύνορα. Η ευχή του εκπληρώθηκε πολύ γρήγορα). Είναι ένα ακόμα επεισόδιο της επίθεσης της κρατικής εξουσίας ενάντια στην κοινωνία, είναι ένα ακόμα επεισόδιο του πολέμου που έχει κυρηχθεί από την αστική τάξη στις τάξεις των καταπιεσμένων.
Του ίδιου πολέμου που σκοτώνει τους χιλιάδες που «αυτοκτονούν με τη θέληση τους» τα τελευταία χρόνια, που σκοτώνει αυτούς που καίγονται από μαγκάλια και ξυλόσομπες στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν, που σκοτώνει όσους πνίγονται στα νερά της Μεσογείου στην προσπάθεια τους να μεταναστεύσουν.
Είναι ένα ακόμα επεισόδιο του ταξικού πολέμου που, μονόπλευρα προς το παρόν, εντείνεται και από τον οποίο, ας είμαστε έτοιμοι να μετράμε και «Έλληνες λαθρομετανάστες» τα επόμενα χρόνια, ανάμεσα στους πνιγμένους στα σαπιοκάραβα για Ευρώπη και στην κάθε Λαμπεντούζα. Άλλωστε, και οι ίδιοι οι μετανάστες θύματα του ίδιου ταξικού πολέμου που μαίνεται στις πατρίδες τους είναι. Αυτός τους ξερίζωσε από τους τόπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Από την άλλη πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο, παίρνουν μέρος οι δουλέμποροι και συνεργαζόμενα δίκτυα διεθνών κυκλωμάτων, εθνικών κρατών, υπηρεσιών ασφαλείας, φασιστών, μεγαλοκαπιταλιστών. Όλοι αυτοί που, τώρα που οι μετανάστες δεν είναι πια φτηνότεροι από τους ντόπιους εργάτες, χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως χώρα τράνζιτ, στην οποία γίνεται και μια αρχική διαλογή των καλύτερων υποζυγίων για τα εργοστάσια και τα γιαπιά της Ευρώπης.
Οι παραγωγικά άχρηστοι, οι αδύναμοι, τα παιδιά, οι γέροι μπορούν να ταίσουν τις αλανιάρες τσιπούρες στο Ιόνιο, το Λυβικό, το Αιγαίο …. Πολύ περισσότερο από την αλληλεγγύη μας στην ταυτότητα του μετανάστη, που την αναγνωρίζουμε ως μια συνθήκη ακραίου και βίαια εξωθούμενου στην εκμετάλευση υποκειμένου, υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες ως ανθρώπους της τάξης μας. Αναγνωρίζουμε μια κοινότητα που εδράζεται στην κοινή ταξική θέση και με βάση αυτό επιδιώκουμε την κοινωνική ένταξη των μεταναστών στο πλαίσιο μια συνολικής συγκρότητησης κοινοτήτων αγώνα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που θεωρούμε και αντιμετωπίζουμε συνολικά ως εχθρούς μας τους πλούσιους και τους ισχυρούς, τους εξουσιαστές, τους μαφιόζους και τους φασίστες όλου του πλανήτη. Είτε ζουν στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Πακιστάν, ή τη Σομαλία. Ως διεθνιστές είμαστε ενάντια τόσο στα εθνικά σύνορα, όσο και στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου που αντικαθιστά και εξαργυρώνει αυτά τα σύνορα με την μπίζνα του δουλεμπορίου.
Η επιλογή μας, που θεωρητικά αναγνωρίζουμε ως ορθή κοινωνικά και ταξικά, είναι να μένουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε και να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή. Και για όποιους θελήσουν αυτό να το προσάψουν ως επιχείρημα ενάντια στον ερχομό των μεταναστών, θα γελάγαμε ειρωνικά, αναλογιζόμενοι τόσο την κατάπτυστη υποταγή του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας στους δυνάστες της, όσο και τη διογκούμενη τάση μετανάστευσης των Ελλήνων (προφανώς μετανάστες «καλής ποιότητας») στις ίδιες ακριβώς χώρες που προτιμούν και οι υπόλοιποι (και κατά τον Δένδια «κακής ποιότητας») μετανάστες. Αναγνωρίζουμε ότι η “σύγκρουση” του κράτους με τον άμεσο πολιτικό εκφραστή του φασισμού, τη χρυσή αυγή, δεν είναι τίποτα άλλο από ενδοεξουσιαστική διαμάχη. Η ασκούμενη φασιστική πολιτική, οι μέθοδοι και πρακτικές της, ενσωματωμένα στο καθεστώς, στράφηκαν ενάντια στη χρυσή αυγή, όταν τα μυαλά της ηγεσίας της πήραν αέρα και φαντάστηκαν ότι με ένα ρεσάλτο το παρακράτος θα γινόταν κράτος. Ο καυγάς γίνεται για τη δύναμη και τα πρόσωπα που θα την κρατάνε στα χέρια τους. Τη δύναμη να μαχαιρώνουν τον Παύλο Φύσσα ή να πνίγουν μετανάστες. Μπροστά στο γεγονός ότι δολοφονούν ανθρώπους της δικιάς μας τάξης οι διαφορές κράτους και παρακράτους είναι επουσιώδεις. Για εμάς είναι απόλυτη αλήθεια το να πούμε ότι τον Φύσσα τον έσφαξε το κράτος και τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι τους έπνιξε η χρυσή αυγή. Κρατικός και παρακρατικός ο φασισμός είναι ένας. Και θα του κάνουμε τον βίο αβίωτο.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014 18:00 ΜΜ

 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

 Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση (ΑΚΑ)

κείμενο του Κώστα Σαμάντη, ενεργού μέλους κινήσεων πολιτών στον Υμηττό, αρθρογράφου στη “Ρήξη” και μέλους της ΚΠ “Άρδην”, με το οποίο πραγματοποίησε εισήγηση στο “πολιτικό καφενείο” Αίγινας

ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ : ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ ΣΤΟΝ ΦΟΥΧΤΕΛ

Ξεκινώντας τη σημερινή μας συζήτηση για τη τοπική αυτοδιοίκηση θα χρειαστεί να πάμε αρκετά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1912 όταν η τότε κυβέρνηση προχώρησε στη πρώτη νομοθέτηση του πλαισίου στο οποίο θα κινιόταν .

Σύμφωνα λοιπόν με  αυτό ορίστηκαν γύρω στις 6.000 δήμους και κοινότητες οι οποίες και θα αποτελούσαν εφ εξής τη ραχοκοκαλιά του θεσμού. Ο σκοπός ήταν προφανής: μέσα από την εγκαθίδρυση μικρών και μεγαλύτερων οργανισμών ΤΑ το βάρος της ανασυγκρότησης της νεαρού κράτους έπεφτε στις πλάτες αυτοδιοικητικών μονάδων οι οποίες αφενός θα φρόντιζαν , ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της χώρας με δεδομένα τα προβλήματα μετακίνησης και επικοινωνίας, την οργάνωση της τοπικής κοινωνίας και την διευθέτηση των προβλημάτων που τη συνόδευαν αλλά επίσης και τη συγκράτηση των τοπικών πληθυσμών ώστε να λειτουργήσει ο εκτεταμένος και αποκεντρωμένος παραγωγικός ιστός ο οποίος στη συντριπτική πλειοψηφία του ήταν αγροτικός.

Στα χρόνια που ακολούθησαν το εκτεταμένο αυτό πλέγμα δήμων και κοινοτήτων βρέθηκε αντιμέτωπο με αρκετά προβλήματα σοβαρότερα των οποίων, εκτός της γραφειοκρατίας και της έλλειψης πόρων , ήταν αφενός η κατά κεντρική πολιτική επιλογή ενίσχυση των αστικών κέντρων , η αστυφιλία όπως έχουμε συνηθίσει να την ονομάζουμε αφετέρου το μεγάλο κίνημα εσωτερικής μετανάστευσης που ακολούθησε το τέλος της εμφύλιας σύρραξης του 1946-1949. Παρ΄ όλα αυτά, στο μέτρο του δυνατού που της αναλογούσε, η κοινότητα και ο μικρός δήμος επιτελούσαν σημαντικό έργο στην οργάνωση της περιφέρειας. Ειδικότερα για τους κατοίκους νησιών αλλά και απομονωμένων ορεινών περιοχών , με τη πλειοψηφία του γεωγραφικού ανάγλυφου της χώρας μας να χαρακτηρίζεται από αυτές τις ιδιομορφίες, πάντα ήταν ο κοινοτάρχης αυτός ο οποίος θα μπορούσε να βοηθήσει στο ξεπέρασμα κεντρικών γραφειοκρατικών εμποδίων, στη διατήρηση σε ένα στοιχειώδες λειτουργικό επίπεδο των δρόμων και των υδάτινων ροών για παράδειγμα, στη διεκδίκηση καλύτερων όρων στην εκπαίδευση της περιοχής ακόμη και την διεκδίκηση ενός προσωρινού ή ενός αγροτικού ιατρού. Λειτουργούσε ουσιαστικά ως το μακρύ χέρι της τοπικής , μικρής και απομακρυσμένης από τα κέντρα εξουσίας, κοινότητας. Οι όποιες ενστάσεις   σχετικά με τη σύνδεση και τη λειτουργία των κοινοταρχών και δημάρχων με κατεστημένα κομματικά σχήματα και ο ενδεχόμενος ρόλος τους ως τοπικού κομματάρχη προφανώς και μπορούν να συζητηθούν, ουδόλως όμως μπορούν να αλλάξουν τη δυναμική που κουβαλούσε ο μικρός και αποκεντρωμένος χαρακτήρας της ΤΑ.

Τα τελευταία χρόνια η κεντρική εξουσία αποφάσισε ότι το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν μη λειτουργικό και κυρίως αντιοικονομικό.

Μη λειτουργικό γιατί προτιμούσε να ασκεί έναν όλο και περισσότερο συγκεντρωτικό πολιτικό έλεγχο σε κάθε δομή της χώρας και αντιοικονομικό μιας και στο φαντασιακό της κυριαρχούσε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και όχι η και οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρήθηκε και η πρώτη διοικητική μεταρρύθμιση η γνωστή και ως Καποδίστριας. Κατ΄ αυτήν περιορίστηκε ο αρχικός αριθμός των 6.000 περίπου δήμων και κοινοτήτων σε 1060 με ένα μεγάλο μέρος της περιφέρειας να αποστερείται πλέον των όποιων αυτοδιοικητικών και λειτουργικών δικαιωμάτων είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Επί της ουσίας  ο Καποδίστριας δεν μπόρεσε να επιλύσει βασικά ζητήματα για την ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας και της υπαίθρου ιδιαίτερα. Η απομείωση των διοικητικών λειτουργιών (τοπικές υπηρεσίες κ.α) οδήγησε στην σταδιακή ελάττωση του πληθυσμού της περιφέρειας μιας και  πλέον η εξυπηρέτηση των κατοίκων (από ένα πιστοποιητικό γέννησης μέχρι τη στήριξη της απασχόλησης) μεταφέρθηκε μακρύτερα από τον τόπο διαμονής.

Η μέριμνα για την προστασία του αστικού, αγροτικού και φυσικού περιβάλλοντος πέρασε  από τα χέρια των τοπικών κοινωνιών (Δήμων ή Κοινοτήτων) σε κεντρικότερους και πιο απομακρυσμένους οργανισμούς. Ενώ μέχρι τότε η κάθε Κοινότητα και Δήμος είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και καθήκον στη συντήρηση, φύλαξη και ανάπτυξη των υπαρχουσών δομών (υδρευτικοί και αρδευτικοί οδοί, πυρασφάλεια, καθαριότητα, τοπικό οδικό δίκτυο κ.λ.π.) τώρα τούτο το ανέλαβε ο κεντρικός Δήμος ο οποίος όμως έχει και τις προτεραιότητές του (και οι οποίες σαφώς συνδέονται ευθέως και με τον αριθμό των ψηφοφόρων), με αποτέλεσμα μικρές οικιστικές κοινότητες (άρα και με λίγους κατοίκους) να κατέχουν τις τελευταίες θέσεις στην όποια εξυπηρέτηση.

Βασικότατο έλλειμμα παρουσιάσθηκε και στην πολιτική λειτουργία των τοπικών κοινωνιών.

Παλαιότερα ο κάτοικος των μικρών Δήμων και των Κοινοτήτων της υπαίθρου συναντούσε τον τοπικό Δήμαρχο ή Κοινοτάρχη ακόμα και στον δρόμο μπορώντας έτσι να του διαμαρτυρηθεί ή και να τον ελέγξει. Η παρουσία στα τοπικά συμβούλια ήταν ευκολότερη άρα και ο δημόσιος έλεγχος συχνότερος. Η τοπική αυτοδιοίκηση λειτουργούσε, με τις όποιες ελλείψεις της, περισσότερο. Μπορούμε να φανταστούμε πόσο πιο δύσκολες γίνονται οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, λειτουργίες και παρεμβάσεις σε Δήμους των 50.000, 100.000 ή και 200.000 κατοίκων.

Είναι γνωστά τα τραγικά αποτελέσματα των μεγάλων πυρκαγιών του 2007. Ένα μεγάλο μέρος της χώρας, με την Πελοπόννησο να κατέχει τα θλιβερά πρωτεία, κυριολεκτικά έγινε έρμαιο των πυρκαγιών με τις φωτιές να φτάνουν ακόμη και σε πλατείες χωριών ή ενδεικτικά ακόμη και σε νεκροταφεία ! Το συγκεκριμένο δραματικό γεγονός είχε να κάνει όχι μόνο με την ερημοποίηση της υπαίθρου ή των ορεινών περιοχών αλλά και με τη διοικητική αποδόμηση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα μετά τον Καποδίστρια. Η καθαριότητα μικρών οικιστικών περιοχών δεν μπορούσε να είναι προτεραιότητα απομακρυσμένων διοικητικών αρχών. Ένας κοινοτάρχης όμως, ακόμη και για λόγους στενού μικροκομματικού συμφέροντος, δεν θα μπορούσε να αφήσει το νεκροταφείο της μικρής περιοχής που έλεγχε χωρίς αποψίλωση και καθαρισμό. Αυτό είναι ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό, πιστεύουμε, παράδειγμα για την μετά Καποδίστρια περίοδο.

Ακόμη χειρότερα έγιναν τα πράγματα με τον κατ΄ επίφαση Καλλικράτη. Επήλθε κατάργηση των κοινοτήτων (κατ΄ εξοχήν παραδοσιακός, πολιτικός και πολιτιστικός τρόπος οργάνωσης του Ελληνικού χώρου) καθώς και επιπλέον μείωση των οργανισμών ΤΑ από τους 1060 στους 330.

Μη βιαστούν κάποιοι να πουν ότι αυτό αποτελούσε επιταγή της ευρωπαϊκής ένωσης ή διευρυμένη έστω εφαρμογή στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.

Μια προσεκτική ανάλυση των ευρωπαϊκών δεδομένων, μας οδηγεί στα αντίθετα ακριβώς συμπεράσματα. Χώρες με τον ίδιο πληθυσμό με τον πληθυσμό της χώρας μας, όπως είναι η Ουγγαρία και η Τσεχία έχουν,  η μεν πρώτη τριπλάσιους από τους τότε υπάρχοντες Δήμους στην Ελλάδα (3.175 συγκεκριμένα), η δε δεύτερη εξαπλάσιους (δηλαδή 6.249) και με μέσο όρο κατοίκων ανά Δήμο, κατά πολύ μικρότερο, (3.212 και 1.634 αντίστοιχα) κατοίκους ανά Δήμο. Ακόμα και στις χώρες του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκουμε αντίστοιχα παραδείγματα. Γερμανία 12.200 περίπου Δήμοι με 6.800 κατοίκους ανά Δήμο. Ισπανία 8.111 με 5.036 κατοίκους. Ιταλία 8.100 Δήμοι και μέσο όρο 7.049. Για το τέλος θα αναφέρουμε τη Γαλλία η οποία με εξαπλάσιο πληθυσμό της Ελλάδος, έχει 36.683 ΟΤΑ και μέσο όρο μόλις 1.686 κάτοικους ανά Δήμο. Τέλος, αλλά όχι ελάχιστο, αναφέρουμε ότι στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία έχει 50 φορές παραπάνω πληθυσμό από τη χώρα μας, έχει αντίστοιχα 90 φορές περισσότερους Δήμους με μέσο όρο περίπου 5.400 κάτοικους ανά Δήμο.

Πως λοιπόν σε αυτές τις χώρες το μικρό μέγεθος μπορεί  και λειτουργεί; Πως λοιπόν σε αυτές τις χώρες είναι δυνατόν οι κάτοικοι να γνωρίζουν το Δημοτικό Συμβούλιο ακόμα και προσωπικά και στην Ελλάδα θα πρέπει να το μαθαίνουμε μια φορά ανά τετραετία και να το συναντούμε μόνο από τηλεοράσεως;

Όμως ο Γολγοθάς της ΤΑ έπρεπε να συνεχιστεί.

Στις 30 Απριλίου του 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου ανακοίνωσε την πρόσδεση της χώρας   στο μηχανισμό της τρόικας και την υπαγωγή της σε καθεστώς μνημονίου, τριών μέχρι σήμερα  για να είμαστε ακριβείς. Η καταστροφή της ΤΑ συνεχιζόταν, σε οικονομικό, διοικητικό και κοινωνικό επίπεδο.

Όσον αφορά το πρώτο κατά τα πρώτα χρόνια εφαρμογής του μνημονίου τα στοιχεία μιλούν μόνα τους:

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ε.Ε., η Ελλάδα παρουσιάζει το τρίτο μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ ως προς τις συνολικές της δαπάνες. Με άλλα λόγια η ΤΑ είναι στη 3^η θέση για να παίρνει τα λιγότερα χρήματα. Συγκεκριμένα, το 2009 οι συνολικές δαπάνες της Τ.Α. στην Ελλάδα αντιστοιχούσαν στο 3,1% του ΑΕΠ και μετά να ακολουθούν η Κύπρος με τις δαπάνες για την Τ.Α. στο 2,1% του ΑΕΠ και η Μάλτα με τις δαπάνες για την Τ.Α. στο 0,6% του ΑΕΠ. Σε τελείως άλλη κατεύθυνση βρίσκεται η Δανία με τις δαπάνες για την Τ.Α. να συνιστούν το 37,4% του ΑΕΠ και η Σουηδία με το αντίστοιχο ποσοστό να είναι 26,3% του ΑΕΠ.

Σε ότι αφορά το δανειακό βάρος των τοπικών Αρχών, οι ελληνικοί δήμοι παρουσιάζουν το μικρότερο ποσοστό δανειακού βάρους στην ευρωπαϊκή τοπική αυτοδιοίκηση, με εξαίρεση τη Μάλτα. Στην Ελλάδα το χρέος της Τ.Α. ανέρχεται σε 1,7 δισ. Ευρώ (ποσοστό 0,7%) όταν στη Μάλτα το χρέος είναι μηδενικό. Αντιθέτως, το μεγαλύτερο ποσοστό χρέους παρουσιάζεται στο Βέλγιο, με το χρέος των τοπικών αρχών να ανέρχεται στο 8,8% του χρέους της χώρας (30,4 δισ. ευρώ) και στην Ιταλία ποσοστό 8,1% (127,3 δισ. ευρώ).

Ας δούμε τις μειώσεις που υπέστη η ΤΑ:

Κατά τα χρόνια 2009 έως 2012 σύμφωνα με τα στοιχεία της ΚΕΔΕ έχει αφαιρεθεί το 60% των εσόδων της αυτοδιοίκησης από κρατικές επιχορηγήσεις

 Συγκεκριμένα, από 3.692.500.000 ευρώ το 2009 μειώθηκαν σε 1.794.007.304 το 2012. Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνεται μείωση 38% στα χρήματα που δίνονται για έργα (ΣΑΤΑ). Από 847, 500 εκατ. ευρώ το 2009 η ΣΑΤΑ έχει μειωθεί σε 320 εκατ. ευρώ το 2012.

Όσον αφορά το διοικητικό/ λειτουργικό τα ΝΠΔΔ και τα ΝΠΙΔ μειώθηκαν από 5.880 σε 1.138 με το ίδιο δυσμενές κλίμα να ισχύει και για τα στοιχεία για τους εργαζόμενους

Το διάστημα 2010-2011 αποχώρησαν 4.839 εργαζόμενοι από την τοπική αυτοδιοίκηση, κυρίως λόγω συνταξιοδότησης. Επιπλέον 12.292 εργαζόμενοι μεταφέρθηκαν με τη μεταφορά αρμοδιοτήτων, που προέκυψε από την κατάργηση των Νομαρχιών. Υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που ανακοινώθηκαν κατ΄απαίτηση της τρόικας και στο πλαίσιο της κινητικότητας προβλέπονται άλλες 5500 απολύσεις από την ΤΑ.

Δυστυχώς οδηγούμαστε σε ένα αμφίβολο μέλλον του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Παπακωνσταντίνου έλεγε πριν δυο χρόνια ότι η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να λειτουργεί με επιχορήγηση κάτω από 3,8 δις ενώ στον προϋπολογισμό του 2012 ήταν εγγεγραμμένα 2,4 δις (να σημειωθεί ότι το 2011 δόθηκαν 3,526 δις).

Άλλα μέτρα που ίσχυσαν τη χρονιά που μας πέρασε:

Α. Μείωση κατά 50 % των συμβασιούχων                                                                                          Β. Μείωση των μισθών κατά 10% όλων των αιρετών (Περιφερειαρχών, Δημάρχων, συμβούλων κ.λ.π.)                                                                                                                                   Γ. Μείωση των αντιδημάρχων (με ερωτηματικό αν θα παραμείνουν στις θέσεις τους και δεν θα πληρώνονται)                                                                                                                                      Δ. Μείωση της ΣΑΤΑ εξαιτίας της μείωσης των κονδυλίων του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.                                                                                                                                               Ε. και σημαντικότερο προωθούνται  ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών και προκρίνονται   προσλήψεις με συμβάσεις   σε διάφορες υπηρεσίες των δήμων μόνο με την λογική των ανταποδοτικών.    

Τα συγκεκριμένα επεισόδια είναι ένα μικρό μέρος μόνο τη αναταραχής που επικρατεί τους τελευταίους μήνες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Τα τρία τελευταία χρόνια του μνημονίου η κρατική επιχορήγηση προς τους δήμους μειώθηκε όπως είπαμε κατά 60% με την κυβέρνηση να προαναγγέλλει μέσα στον Αύγουστο επιπλέον περικοπές κατά 30%. Είναι αυτονόητο ότι οι μειώσεις αυτές οδηγούν με δραματικό τρόπο στην κατάρρευση της λειτουργίας των δήμων και κατ’ επέκταση του κοινωνικού ρόλου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με την ταυτόχρονη αδυναμία πληρωμής μισθών και υποχρεώσεων  να είναι πλέον πραγματικότητα.

Όπως  χαρακτηριστικά αναφέρει ο πρόεδρος της Οικονομικής Επιτροπής της ΚΕΔΕ Δ.Τσιαντής, η σημερινή υποχρηματοδότηση θα οδηγήσει μετά τον Οκτώβριο τους μισούς περίπου δήμους (περίπου 160) σε καθεστώς άμεσου προβλήματος ρευστότητας για το επόμενο χρονικό διάστημα. Ανάμεσά τους μάλιστα με τέσσερις από τους πέντε μεγάλους : Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πάτρας και Λάρισας.

Ο ένας μετά τον άλλον οι δήμοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα χρεοκοπίας. Ήδη επτά δήμοι δεν κατόρθωσαν να καταβάλλουν μισθούς τον Σεπτέμβριο. Την αρχή έκανε ο δήμος Περάματος και ακολούθησαν οι δήμοι Τήλου, Αίγινας, Τρικκαίων, Καρδίτσας, Καισαριανής και Αχαρνών. Ο τελευταίος μάλιστα έβαλε στις 21 Σεπτεμβρίου λουκέτο λόγω της δεινής οικονομικής του κατάστασης. Άσχετα αν ξεπεράστηκε προσωρινά το πρόβλημα αυτό, ουσιαστικά είναι το πρώτο επίσημο λουκέτο που μπαίνει σε δήμο της  χώρας. 

Τέλος αλλά καθόλου ελάχιστο είναι το πολιτικό μέρος του προβλήματος και αυτό έχει να κάνει με τις κυριαρχικές τάσεις αλλά και πρακτικές της Γερμανικής επεκτατικής πολιτικής.

Σε μια χώρα που πλέον είναι ξεκάθαρο παρά ποτέ ότι έχει καταστεί μια αποικία χρέους, με μια πολιτική ηγεσία ανίκανη να ασκήσει μια ανεξάρτητη εθνική πολιτική, να προγραμματίσει μια ουσιαστική όσο και αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση, να υλοποιήσει μια κοινωνικά δίκαιη πολιτική αλλά πρόθυμη να υλοποιήσει τις αποφάσεις και εξωφρενικές απαιτήσεις των επικυρίαρχων η ΤΑ δεν μπορεί παρά να υποστεί τα επίχειρα μιας τέτοιας κατεύθυνσης.

Συγκεκριμένα:

Στις 5 Μαρτίου του 2010 η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ υπογράφει συμφωνία με τον τότε πρωθυπουργό, τον αλήστου μνήμης Γ. Παπανδρέου περί εντατικοποίησης των φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Σε εφαρμογή αυτής της συμφωνίας κάτω από άμεση γερμανική εποπτεία περνούσαν 12 ελληνικοί δήμοι, δυο αιρετές περιφέρειες και μια αποκεντρωμένη διοίκηση. Κάτω όμως από τον ψευδεπίγραφο τίτλο των φιλικών σχέσεων κρύβεται η προσπάθεια της Γερμανίας να ελέγξει την ΤΑ της χώρας μας με κύριο αλλά όχι αποκλειστικό αντικείμενο να εκμεταλλευτεί «τα απορρίμματα, το νερό και την ενέργεια» όπως δήλωσε ο γνωστός γερμανός επιτετραμμένος εν είδει γκαουλάιτερ, Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ από τη μια αλλά και να εξάγει/ πουλήσει παρωχημένη, ήδη στη κεντρική Ευρώπη, τεχνολογία και τεχνογνωσία. Με απλά λόγια και μέσω συμβάσεων και συμφωνιών να αφαιρεθεί ο έλεγχος και η εκμετάλλευση σημαντικών πόρων για την ΤΑ και από την άλλη να πληρώσουμε για να αγοράσουμε ότι δεν τους χρειάζεται πλέον και έχουν για πέταμα. Και δαρμένοι και χρεωμένοι που λέει ο λαός.   

Όπως είναι ίσως γνωστό ένα από τα πρώτα πράγματα τα οποία αποφάσισαν να ελέγξουν οι γερμανικές αρχές κατοχής στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 ήταν η δημόσια διοίκηση γενικότερα και η τοπική αυτοδιοίκηση με ιδιαίτερη στόχευση. Όσοι δήμαρχοι και κοινοτάρχες, που στο σύνολό τους είχαν διοριστεί από το δικτάτορα Μεταξά, δέχτηκαν τη συνεργασία με τις γερμανικές αρχές κατοχής, παρέμειναν στο πόστο τους. Όσοι, ελάχιστοι, παραιτήθηκαν αντικαταστάθηκαν από δημόσιους υπάλληλους τους οποίους διόρισαν οι γερμανοί. Έτσι οι επίσημες αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης ελέγχονταν άμεσα με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών του κατακτητή. Η εξυπηρέτηση αυτή περιελάμβανε την εξασφάλιση σε συνεργασία με τις γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες, αγροτικών προϊόντων, πρώτων υλών, ημικατεργασμένων βιομηχανικών προϊόντων, μεταφορικών μέσων και εξαρτημάτων ή μηχανών που έβγαζε τότε η Ελλάδα, είτε με επίταξη είτε με εξαγορά με κατοχικό πληθωριστικό χρήμα.

Ο Χέρμαν Νοϊμπάχερ ο ανάλογος Φούχτελ της κατοχής, εφάρμοσε αποτελεσματικά τη διαδικασία «Ντεγκρίγκες». Σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία από τη μια πλευρά οι τιμές των προϊόντων που εισάγονταν στην Ελλάδα από τη Γερμανία μεθοδικά ανέβαιναν, ενώ από την άλλη οι τιμές των εμπορευμάτων που εξάγονταν από την Ελλάδα (αγροτικά προϊόντα και πρώτες ύλες σε σημαντικό βαθμό) σταδιακά μειώνονταν. Έτσι στις αρχές του 1943 είχε δημιουργηθεί ένα ενεργητικό υπέρ των Γερμανών στο διακρατικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών που δημιουργήθηκε ενισχύοντας περαιτέρω την πίεση για εξαγωγές που είχε τόσο ανάγκη η Γερμανία στον πόλεμο τον οποίο διεξήγαγε.

Ο δικός μας Χανς Φούχτελ έχει ελαφρώς διαφοροποιημένο ρόλο. Στο στόχο του, μέσω του ελέγχου των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης της χώρας μας, έχουν μπει η διαχείριση των οικιακών απορριμμάτων, η αξιοποίηση (βλέπε εκποίηση) της ακίνητης περιουσίας των δήμων, η συνεργασία σε τουριστικό επίπεδο (βλέπε ιαματικές  πηγές, παραλίες), κοινωνικά αγαθά που σκοπεύουν να δώσουν σε χέρια ιδιωτών (βλέπε νερό, ρεύμα κλπ) ακόμη και ο ορυκτός πλούτος της χώρας μέσω του ελέγχου των περιφερειών όπως είναι οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Ένα επιχείρημα, σαθρό στο περιεχόμενό του, το οποίο μετέρχονται οι πρόθυμοι για την συνεργασία (βλέπε υποταγή) των δήμων και περιφερειών με τον επίτροπο της γερμανικής κυβέρνησης είναι η κακή οικονομική κατάσταση των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και ο υπερβολικός δανεισμός τους, ένα γεγονός το οποίο, κατ’ αυτούς, τους καθιστά ευάλωτους.

Όμως :

Η πραγματικότητα λέει ότι οι ελληνικοί ΟΤΑ ήταν το 2011 οι λιγότερο χρεωμένοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που απέστειλε ο επίτροπος των οικονομικών Όλι Ρεν στον έλληνα ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή απαντώντας σε σχετική ερώτηση το Νοέμβριο του 2012. Σύμφωνα με τον πίνακα που ανακοίνωσε ο Ρεν τα υψηλότερα ποσοστά χρέους των ΟΤΑ επί του ΑΕΠ το 2011 παρουσιάζουν η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες με ποσοστό 8,6%. Ακολουθούν η Γαλλία με χρέος 8,4%, η Δανία με 7,3%, η Σουηδία με 7%. Οι χώρες με το μικρότερο χρέος της τοπικής αυτοδιοίκησης μεταξύ των 27 είναι η Ελλάδα με ποσοστά 0,9% του ΑΕΠ και η Μάλτα με χρέος 0,1%.  Και σε όλα αυτά θα πρέπει να συνυπολογιστεί η ραγδαία μείωση του ΑΕΠ της χώρας μας από το 2009 και μετά.

Προς τι όμως η σπουδή  πέρα από την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων επιλογών και η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων στη χώρα μας στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης και συγκεκριμένα η «υποχρεωτική συνεργασία» με τη γερμανική αντίστοιχη; Την απάντηση ίσως δίνει η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γερμανικοί ΟΤΑ. Σε άρθρο της το Νοέμβριο του 2011 η γερμανική Taggesspiegel του Βερολίνου με τον ειρωνικό τίτλο «Γίναμε Ελλάδα» παρουσιάζει την υπερχρέωση πολλών οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης στη Γερμανία. Γράφει η συγκεκριμένη εφημερίδα «Στους περισσότερους δήμους η κατάσταση είναι οικτρή, μάλιστα ο ένας στους τρεις δήμους δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα χρέη του. Η «Αθήνα» βρίσκεται παντού σε κάθε (γερμανική) περιφέρεια. Και όταν οι τράπεζες θα αρχίσουν να κάνουν δικά τους ράνκινγκ για την παροχή δανείων στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπως γίνεται εδώ και πολύ καιρό για τα κρατικά ομόλογα, τότε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, τα κρατίδια και οι δήμοι θα πρέπει να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν για ένα νέο καθεστώς χρηματοδότησης, το οποίο δεν θα μετακυλύει στους δήμους και στις περιφέρειες την υλοποίηση κεντρικών αποφάσεων χωρίς να ενδιαφέρεται για τη χρηματοδότησή τους και επιπλέον θα τις καθιστά ανεξάρτητες από τις διακυμάνσεις του οικονομικού κύκλου».

Για να το πούμε απλά οι περισσότεροι δήμοι (αλλά και κρατίδια) είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Μπορούν να ακολουθήσουν δύο δρόμους: Ο ένας είναι η χρηματοδότηση από την κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, πράγμα το οποίο σημαίνει αύξηση του δημόσιου χρέους και ελλείμματος και κατά συνέπεια τον κίνδυνο υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας, ο άλλος είναι η δανειοδότηση από τις τράπεζες μέσω της νέας ρύθμισης των δανείων που έχουν από αυτές. Σε αυτή την περίπτωση οι εμπράγματες εγγυήσεις πχ ακίνητη περιουσία, είναι ήδη εξαντλημένες. Έχουν ήδη υποθηκεύσει τα πάντα μέχρι και τα φορολογικά έσοδα  της επόμενης δεκαετίας. Με αυτό ως δεδομένο χρειάζονται νέα περιουσιακά στοιχεία είτε δικά τους είτε τη διαχείριση άλλων κι εδώ ακριβώς μπαίνει η συνεργασία (βλέπε εκμετάλλευση) με τις περιφέρειες και τους δήμους της Ελλάδας).

Το σενάριο αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Για όσους πιστεύουν ότι η συνεργασία μπορεί να είναι ισότιμη και να στηριχτεί στον αμοιβαίο σεβασμό αρκεί να θυμηθούμε το τι ακριβώς υπέστη η Ανατολική Γερμανία όταν ενοποιήθηκε με τη Δυτική. Η ισότιμη συνεργασία και ο αμοιβαίος σεβασμός προς τους αδελφούς ανατολικογερμανούς είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική αποδιοργάνωση της οικονομικής παραγωγής του ανατολικού πλέον τμήματος της Γερμανίας, την αφαίμαξη κάθε πλουτοπαραγωγικού στοιχείου της και τη ραγδαία φτωχοποίηση των κατοίκων της. Με ένα μεγάλο ποσοστό ανεργίας, συντριπτικά μεγαλύτερο αυτό της Δυτικής, και με αμοιβές στο μεγαλύτερο μέρος τους κάτω των 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια εργαζομένων αναφέρουν οι γερμανικές στατιστικές για το 2010).

Όποιος ελπίζει στο καλύτερο αποτέλεσμα της συνεργασίας γερμανικών και ελληνικών ΟΤΑ πλανάται πλάνην οικτράν.

Πόσο εύκολο όμως είναι να περάσει μια τέτοια συνεργασία;

Η συντριπτική πλειοψηφία των εκλεγμένων αιρετών ανήκει είτε στη Ν. Δημοκρατία είτε στο ΠΑΣΟΚ, κατ’ εξοχήν κόμματα μνημονιακά, οπότε λογικό είναι οι τοπικοί άρχοντες αυτών των κομμάτων να υιοθετούν, κατ’ επιλογήν, την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Εξήντα Έλληνες δήμαρχοι και περιφερειάρχες και πολλοί ακόμα δημοτικοί παράγοντες συμμετείχαν στην 4η ελληνογερμανική συνέλευση δημάρχων που διεξήχθη στη Νυρεμβέργη το διήμερο 22 και 23 Οκτωβρίου. Η Ντόιτσε Βέλλε στο Δελτίο Τύπου που δημοσίευσε πανηγυρίζει «ενώ τον περασμένο χρόνο ακόμη, στην 3η Συνέλευση στη Θεσσαλονίκη, ο αριθμός των Ελλήνων δημάρχων δεν έφτανε ούτε τους 20, τώρα στον κατάλογο συμμετοχής της συνέλευσης αναγραφόταν τα ονόματα 60 δημάρχων και αντιδημάρχων, περιφερειαρχών» συνοδευόμενους από τους υπουργούς Γιάννη Μιχελάκη και Αθανάσιο Τσαφτάρη, εκπροσώπους υπουργείων και υπηρεσιών, αλλά και από τρία μελή του Αναπτυξιακού Τομέα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναφέρει η Ντόιτσε Βέλλε. Παρακάτω το Δελτίο Τύπου συνεχίζει στον ίδιο τόνο «οι ενδοιασμοί, καχυποψίες αλλά και η άγνοια έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεπεραστεί.» Και πώς να μην πανηγυρίζουν οι Γερμανοί, όταν παρά όλα όσα έχουν επιβάλλει στην Ελλάδα συνεργάζονται μαζί τους εκατοντάδες δημοτικοί άρχοντες;

Θυμόμαστε όλοι το 3ο συνέδριο «Ελληνογερμανικής Συνεργασίας» που διεξήχθη πέρυσι στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Το θυμόμαστε όχι μόνο για τη σφοδρή αντίδραση των εργαζομένων κατά του προσώπου του Χανς Φούχτελ και τις καταγγελίες της ΠΟΕ ΟΤΑ για την «χρυσή συμφωνία κυβέρνησης και ορισμένων δημάρχων για την εκχώρησης της αποκομιδής του σκουπιδιών σε ιδιώτες». Το θυμόμαστε εξίσου για αυτά τα οποία με θράσος ο Φούχτελ εξέφρασε. Ο γερμανός τοπάρχης ανακάλυψε «μελέτες και έρευνες που έδειξαν ότι για εργασίες όσον αφορά την τοπική  αυτοδιοίκηση απαιτούνται 3.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία η δουλειά διεκπεραιώνεται με 1.000 άτομα. Θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις και να φανούν τρόποι πως θα μειωθούν ο αριθμός τους», προαναγγέλλοντας με τον τρόπο αυτό την επιβολή, έξωθεν και άνωθεν, μαζικών απολύσεων στους δήμους . Ξεχνά όμως ότι οι δήμοι της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στην καθαριότητα, στο πράσινο, στα τεχνικά συνεργεία, στις κοινωνικές υποδομές αναλαμβάνοντας με αυτό τον τρόπο την ευθύνη για κοινωνικές δραστηριότητες που τους αναλογεί σε αντίθεση με τους γερμανικούς ΟΤΑ όπου πλείστες όσες των υπηρεσιών αυτών έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες, χωρίς καμία κοινωνική διάσταση στην άσκηση αυτών των υπηρεσιών και με προφανές το αυξημένο κόστος μιας και τα οικονομικά κριτήρια είναι μοναδικά και κυρίαρχα. Όχι ότι οι δήμοι της χώρας μας δεν χρειάζονται μια πιο λειτουργική και εκσυγχρονισμένη αναδιοργάνωση. Όχι ότι οι δήμοι της χώρας μας δεν παρουσιάζουν προβλήματα διαφάνειας. Εξακολουθούν όμως, παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα της εφαρμογής δύο αποδομητικών διοικητικών μεταρρυθμίσεων (βλέπε Καποδίστριας και Καλλικράτης), να παραμένουν ως οι εγγύτεροι στον πολίτη θεσμοί δημοκρατίας και ως κατεξοχήν, εν δυνάμει πάντα, τομείς άσκησης κοινωνικής πολιτικής στις τοπικές κοινωνίες.

Ποια πεδία όμως έχουν μπει στο στόχαστρο των γερμανικών οικονομικών κύκλων;

Κατ’ αρχάς και κατ’ εξοχήν ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων.

Την αρχή έκανε η κυβέρνηση η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της για την επεξεργασία σχεδίου επιβολής κεφαλικού φόρου για τα μη επεξεργασμένα οικιακά απορρίμματα που  μέσω των δήμων οδηγούνται στους ΧΥΤΑ. Για την επιβολή του σχεδίου αυτού επικαλείται για άλλη μια φορά την υιοθέτηση κοινοτικών οδηγιών. Ουσιαστικά πιέζουν τους δήμους για το διπλασιασμό των δημοτικών τελών τα οποία πληρώνουν ήδη οι πολίτες, για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων. Και αυτό τη στιγμή που ήδη τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται μείωση στην παραγωγή των αστικών απορριμμάτων, πράγμα το οποίο συνδέεται απευθείας με τη μείωση της κατανάλωσης. Προετοιμάζουν με αυτό τον τρόπο την κοινωνία ώστε μέσα από την αύξηση του κόστους των σκουπιδιών ανά οικογένεια να περάσουν στο επόμενο στάδιο που είναι η εκχώρηση της διαχείρισής τους από κάποιους «εθνικούς εργολάβους» σε συνεργασία με εταιρείες του εξωτερικού ή ακόμη και με αυτές καθαυτές τις εταιρείες. Εξ ου και η ανησυχία του γερμανού εντεταλμένου για το θέμα των απορριμμάτων.

Τα δύο προηγούμενα χρόνια γίναμε όλοι  μάρτυρες του βομβαρδισμού ενημέρωσης  σχετικά με τις σύγχρονες τεχνολογίες καύσης απορριμμάτων που αναπτύσσουν γερμανικές εταιρείες. Εργοστάσια «φιλικά» προς το περιβάλλον τα οποία έχουν τη δυνατότητα να εγκατασταθούν ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας, αν είναι δυνατόν, σύμφωνα με το υποτιθέμενο πρότυπο της Βιέννης. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να στοχεύσουν τόσο στην έκταση της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό όσο και στο πάλαι ποτέ υποτιθέμενο Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού. Όσο και αν τα συγκεκριμένα σχέδια φαίνεται να μην μπορούν να πείσουν, οι συγκεντρώσεις που διοργανώνει ο Φούχτελ με καλεσμένους τους γερμανούς επιχειρηματίες οι οποίοι ανακαλύπτουν το Ελ Ντοράντο τους, και δημάρχους από όλη την Ελλάδα φαίνεται να είναι επιτυχείς για τους πρώτους. Ο τομέας της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι το σημαντικότερο διακύβευμα το επόμενο χρονικό διάστημα για τους ΟΤΑ και δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την περίπτωση της Κερατέας από τη μια πλευρά ούτε την  περίπτωση της Νάπολη από την άλλη όπου η μαφία της Ιταλίας διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση των απορριμμάτων.

Στο παιχνίδι αυτό έχουν πρόθυμους συνεταίρους την dreamteam της εγχώριας διαπλοκής. Μεγαλοεργολάβοι, καναλάρχες, αρχιερείς της απομύζησης του Ελληνικού δημόσιου χρήματος έχουν ήδη προγραμματίσει τα επόμενα βήματά τους. Καθ΄ υπόδειξη των Γερμανών πατρόνων τους σχεδιάζουν την με 1,1 δις χρηματοδότηση της κατασκευής 4 εργοστασίων απορριμμάτων με τη Γερμανική τεχνολογία που ήδη αναφέραμε. Εκτός του ότι με τα λεφτά αυτά σύμφωνα και με μελέτη της ΠΟΕ-ΟΤΑ μπορούν να κατασκευασθούν 17 νοσοκομεία ή να ενισχυθεί το καταρρέον πλέον ΕΣΥ προκύπτει και το εξής: Στα συμβόλαια λειτουργίας των εργοστασίων αυτών προβλέπεται η σταθερή προμήθεια τους με συγκεκριμένο όγκο απορριμμάτων ώστε να εξασφαλιστεί η σταθερή και απρόσκοπτη κερδοφορία τους. Όμως: τα τελευταία χρόνια λόγω των μνημονιακών μέτρων και της σταδιακής μείωσης της καταναλωτικής ικανότητας του μέσου νοικοκυριού ο μέσος όρος απορριμμάτων που «παράγει» η ελληνική οικογένεια βαίνει σταθερά μειούμενη, φθάνοντας μάλιστα σε περιοχές ακόμη και στο 80% ! Αντί λοιπόν ένας λογικός και φιλικός προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον προγραμματισμός διαχείρισης των σκουπιδιων όπως είναι η ανακύκλωση, η κομποστοποίηση, η επαναχρησιμοποίηση επιλέγεται η κατ΄ επιταγή και προς το συμφέρον των γερμανών επικυρίαρχων συνεργασία με Γερμανικές «εξειδικευμένες» εταιρίες στον τομέα αυτό.

Άλλος σημαντικός τομέας είναι ο τομέας του τουρισμού. Αρκετοί δήμοι διαχειρίζονται υπό την ευθύνη τους τόσο αξιόλογες εγκαταστάσεις όπως είναι οι ιαματικές πηγές όσο και αυτά καθαυτά μεγάλα τμήματα του αιγιαλού της χώρας μας. Οι επιδιώξεις όμως των γερμανών επικυρίαρχων δεν σταματούν στις βλέψεις που έχουν για την ιδιωτική εκμετάλλευση των τουριστικών υποδομών της χώρας. Προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Σε συνάντηση που έγινε το Μάρτιο του 2013 με την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη ανακοινώθηκε η συνεργασία πάνω στον κλάδο της τουριστικής εκπαίδευσης. Στις δηλώσεις του ο επίτροπος και υφυπουργός Εργασίας, μην το ξεχνάμε, της Γερμανίας Φούχτελ στάθηκε στο θέμα της επαγγελματικής εκπαίδευσης ή όπως την ανέφερε δυικής εκπαίδευσης όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται. Το πρόγραμμα αυτό βασίζεται κυρίως στη στήριξη από ιδιωτικές επιχειρήσεις το οποίο λειτουργεί παράλληλα με το Υπουργείο Τουρισμού. Εστιάζοντας ακόμη περισσότερο στα πλεονεκτήματα αυτής της δυικής εκπαίδευσης υπογράμμισε ότι ο μαθητευόμενος εργάζεται,  δέχεται «κάποιες» αποδοχές ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται τις τάσεις αγοράς εργασίας και μπορεί ταυτόχρονα να εργαστεί και στο εξωτερικό».

 Το σενάριο το έχουμε ξαναζήσει. Τα τελευταία τέσσερα – πέντε χρόνια υπάρχει  μια σταθερά αυξανόμενη μείωση των εργαζομένων στο τουριστικό τομέα. Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις των συνδικαλιστικών οργάνων των ξενοδοχοϋπαλλήλων βρίσκει κανείς την καταγγελία ότι ολοένα και περισσότερο εισάγονται «εκπαιδευόμενοι» από τρίτες χώρες, κυρίως την Πολωνία, όπου έναντι πινακίου φακής υποτίθεται ότι κάνουν το εκπαιδευτικό τους, ουσιαστικά όμως υποκαθιστούν τους Έλληνες εργαζόμενους σε αυτές τις επιχειρήσεις και αποδομούν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τις συλλογικές συμβάσεις, τις απολαβές και όσα άλλα εργασιακά δικαιώματα, πχ ωράριο εργασίας, πλαισιώνουν τον τομέα αυτό. Η επιδίωξη είναι σαφέστατη.

Άλλος τομέας είναι ο τομέας των ορυκτών.

Τον Ιούνιο του 2012 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του εντολοδόχου του Αντώνη Σαμαρά Γιώργου Δακή (περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας) με τον γερμανό απεσταλμένο της Καγκελαρίου Φούχτελ συνοδεία για άλλη μια φορά επιχειρηματιών γερμανικών και ελληνογερμανικών συμφερόντων. Σκοπός της συνάντησης η προώθηση στην ευρωπαϊκή επιτροπή μέσω του Φούχτελ του αιτήματος χρηματοδότησης της κατασκευής του νέου λιγνιτοηλεκτρικού σταθμού Πτολεμαΐδας. Με δεδομένο το  νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της Ν. Δημοκρατίας, στο οποίο είναι σαφής η πρόθεσή της για πώληση της ΔΕΗ και των εργοστασίων της στα πρότυπα του αεροδρομίου, η συνάντηση με το γερμανό υπάλληλο της κυρίας Μέρκελ χαρακτηρίζεται ως η μετεκλογική εκτέλεση μιας συμφωνίας που έχει ήδη αναγγελθεί. Ακόμη χειρότερα ο περιφερειάρχης «ζήτησε παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της μη εφαρμογής της εξίσωσης των τιμών πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης για τη Δυτική Μακεδονία που αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών»! Κι εδώ ακριβώς προκύπτει το πολιτικό πρόβλημα που συνοδεύει την υλοποίηση  της συμφωνίας του Γ. Παπανδρέου με τη Μέρκελ. Ο Δακής απευθύνει αιτήματα όχι στην ελληνική κυβέρνηση της οποίας αρμοδιότητα είναι, αλλά σε ένα γερμανό αξιωματούχο(!) ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το υπουργείο οικονομικών, ανάπτυξης ή υγείας της ελληνικής κυβέρνησης. Εάν αυτό δε συνιστά εθελοδουλία κατά το πρότυπο του «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας» τι συνιστά; Εύλογο το ερώτημα: Βρισκόμαστε ήδη υπό γερμανική κατοχή και δεν το γνωρίζουμε;

 Στο ίδιο κλίμα, θερμό κατά τα άλλα, η συνάντηση του Πέτρου Τατούλη περιφερειάρχη Πελοποννήσου με τον Φούχτελ. Η συζήτηση δομήθηκε πάνω σε θέματα ανάπτυξης και συνεργασίας για την εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού της περιφέρειας Πελοποννήσου. Η απάντηση του Φούχτελ αποκαλυπτική. «Έχετε διάθεση, ενέργεια, προετοιμασία και ολοκληρωμένο σχέδιο κι εμείς βρισκόμαστε εδώ για να βοηθήσουμε». Όλοι όμως γνωρίζουμε το πόσο και  με ποιο τρόπο βοήθησε η γερμανική κυβέρνηση τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Και σε αυτή τη συνάντηση η απουσία εκπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης, όχι ότι θα διασφάλιζε ζητήματα πχ εθνικής κυριαρχίας, ήταν εμφανής. Δυστυχώς αυτή η δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης δυνατότητας συνεργασίας κάθε τοπικού αιρετού με εξωεθνικά κέντρα κατοχυρώνεται από την διοικητική μεταρρύθμιση του Ραγκούση, την και «Καλλικράτης» επονομαζόμενη. Περιττό να αναφέρουμε ότι το ίδιο ακριβώς πλαίσιο χαρακτηρίζει κάθε συνάντηση αιρετών περιφερειαρχών και δημάρχων με τα αιτήματα των τελευταίων εν είδει «σπαρακτικής έκκλησης» να απευθύνονται απευθείας στο γερμανό επιτελάρχη, απουσία πάντα κάθε εκπροσώπησης της ελληνικής κυβέρνησης και με τα δημοτικά συμβούλια να παίζουν το ρόλο του κομπάρσου. Η διαχείριση των προβλημάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης ολοένα και περισσότερο εκχωρούνται στον Φούχτελ.

Θα θέλαμε να συμπληρώσουμε την εισήγησή μας με ένα τελευταίο το οποίο όμως έχει τη σημασία του. Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι δήμοι και περιφέρειες εκλιπαρούν ουσιαστικά για την αδελφοποίηση των οργανισμών τους με αντίστοιχους της Γερμανίας. Ήδη λίγο μετά την εγκατάστασή του το 2011 ως γκαουλάϊτερ στην Ελλάδα ο Φούχτελ είχε εκφράσει τα παράπονά του ότι μόνο τριάντα ελληνικές πόλεις έχουν αδελφοποιηθεί με γερμανικές όταν ο αντίστοιχος αριθμός των γαλλικών πόλεων είναι 2000. Δυστυχώς δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Ήδη ο Μπουτάρης  αδελφοποίησε πέρυσι το Νοέμβριο τη Θεσσαλονίκη με την Κολωνία ενώ ο Πέτρος Τατούλης τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για εξεύρεση εταίρου στη Δημοκρατία της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, κρατίδιο στο οποίο εκλέγεται ο Φούχτελ.

Κλείνοντας θα θέλαμε να επισημάνουμε το εξής:

Το ιδεόγραμμα που χρησιμοποιούν οι κινέζοι για να περιγράψουν το πρόβλημα είναι ακριβώς το ίδιο που χρησιμοποιούν και για την ευκαιρία.

Η παράθεση της δύσκολης συγκυρίας και των σημαντικών προβλημάτων που ορίζει το σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να λειτουργήσει η ΤΑ δεν μπορούν παρά να λειτουργήσουν ως ευκαιρία αλλά και ως υποχρέωση δική μας να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε την τοπική αυτοδιοίκηση που οραματιζόμαστε.

Όλα λοιπόν τα προηγούμενα μπορούν να τεθούν ως κατ΄ αρχήν θέματα προς συζήτηση και προβληματισμό με τελικό αιτούμενο όμως την πορεία, τις δομές, την ουσία ή την διάρθρωση αυτού που αιτούμεθα ως ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΔΗΜΟ, με την αρχαιοελληνική έννοια της Εκκλησίας.

Αν μπορούσαμε να βάλουμε κάποια στοιχεία, πρωτόλεια, στον προβληματισμό μας θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν μπορεί παρά να είναι ένας Δήμος στον οποίο πάντα βαρύνουσα θέση έχει η επιλογή της αυτοθέσμισης της κοινωνίας με βάση τα ιδιαίτερα εθνικά, γλωσσικά, πολιτιστικά και όποια άλλα χαρακτηριστικά, η διατήρηση ή\και ενίσχυση της αυτονομίας του υποκειμένου, η διεκδίκηση της κοινοτικής ζωής σαν διαδικασία και σαν σκοπό.

Ταυτόχρονα το σπάσιμο της κυριαρχίας του ιδιωτικού πάνω στο δημόσιο, με την διεκδίκηση του ΔΗΜΟΥ ως κοινωνικό χώρο συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων – σχέσεων – συναισθημάτων – δραστηριοτήτων. Ένα Δήμο που θα λειτουργεί ως αξία χρήσης και όχι ανταλλακτική αξία.

Αυτό τελικά που επιζητούμε να βιώσουμε είναι ένας Δήμος ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΥΤΤΑΡΟ που θα καθορίζεται από την συνολική λειτουργία του, πέρα από διαχωρισμούς – κατακερματισμούς  ΕΡΓΑΣΙΑ – ΜΕΤΑΦΟΡΑ – ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΖΩΗ – ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

ΕΝΑ ΔΗΜΟ τελικά όπου η ζωή σ΄ αυτόν θα είναι ένα διαρκές παιχνίδι, μια διαρκής γιορτή.

Στην εξυπηρέτηση τούτου του οράματος χρειάζεται όμως να τεθούν όλοι. Χωροταξία, πολιτισμός, οικονομική ζωή, σχέση με το περιβάλλον, παιδεία, κοινωνικές σχέσεις και κυρίως η πολιτική επιλογή ή αλλιώς η επιλογή του μοντέλου του κοινοτισμού.

Γιατί η καθεαυτή λειτουργία ενός εναλλακτικού δήμου βρίσκεται μέσα στον πυρήνα αυτού που αποκαλούμε κοινοτισμό. Μάλιστα είναι και το πρωταρχικό στάδιο της δοκιμασίας αυτού του μοντέλου. Εδώ ακριβώς  ο τόπος μας έχει να μας χαρίσει την πείρα του, μιας και η χώρα μας ως κατ΄ εξοχήν κοινοτική έχει πλούσια παράδοση η οποία μπορεί να γίνει σημαντικός οδηγός και δάσκαλος.