Όταν μας χέσει στο κεφάλι ένα περιστέρι…

αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Πολίτης”

Με τον Σενέρ Λεβέντ

 

13/02/2014

 

Μου άρεσε πολύ πράγματι η κουβέντα ενός φίλου μάστορα στο χιούμορ. «Είναι απολύτως φυσιολογικό να ψηφίζει κάποιον που της χέζει μέσα στο στόμα μια κοινότητα η οποία αγοράζει λαχείο όταν χέσει πάνω στο κεφάλι της ένα πουλί», είπε.

Το είδαμε και το ζήσαμε πάντοτε αυτό εδώ, έτσι δεν είναι; Όταν μας χέσει πουλί στο κεφάλι, το θεωρούμε τύχη. Σπεύδουμε να ψηφίσουμε όποιον μας χέσει μέσα στο στόμα. Δεν κερδίζει το λαχείο που αγοράζουμε. Πάει χαμένη η ψήφος μας. Και στις δύο πλευρές της Κύπρου ξεχύνονται στους δρόμους άνθρωποι που αναζητούν το δίκιο τους.

 

Ανάβουν φανάρι την ημέρα, σαν τον Διογένη, και ψάχνουν το δίκιο τους. Και στις δύο πλευρές τοποθετούνται απέναντί τους αστυνομικοί. Οι διαμένοντες στον νότο φωνάζουν «Fuck Troika»! Οι διαμένοντες στον βορρά φωνάζουν «Άγκυρα, κάτω τα χέρια σου από πάνω μας»!  Η τρόικα είναι μια χίμαιρα με εφτά κεφάλια. Η Άγκυρα είναι ένας γίγαντας με ένα μάτι. Είναι κρίμα που δεν έχουμε έναν εξολοθρευτή, έναν Ράμπο για να τις συντρίψει! Σε αυτό το καημένο νησί των κατακτήσεων βγήκαν μέχρι σήμερα μόλις 3-5 θαρραλέοι ήρωες. Πρώτο ανάμεσα σε αυτούς θεωρώ τον Αυξεντίου. Δεν πέθανε σε αγώνα ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες. Έχασε τη ζωή του πολεμώντας κατά των αποικιοκρατών Άγγλων.

 

Έπεσε θύμα προδοσίας. Και δολοφονήθηκε πάνω στα βουνά με αγγλική υπουλότητα. Όποιον ρωτήσω μου απαριθμεί μόνο ήρωες που έχασαν τη ζωή τους σε καβγά μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Δεν αμφιβάλλω ότι και αυτοί είναι ήρωες. Αλλά μακάρι ο ηρωισμός τους να μην επιδεικνυόταν αναμεταξύ τους, αλλά εναντίον των κατακτητών. Όταν νοσταλγώ τις ωραίες μέρες του μέλλοντος, αυτό είναι το πιο μεγάλο μου όνειρο. Ο ηρωισμός είναι μια τρέλα. Είναι η αναζήτηση του αδύνατου.

 

Ήρωες ήταν και ο Ισαάκ που λιντσαρίστηκε με λοστούς και ο Σολωμού που δολοφονήθηκε πάνω στον ιστό της σημαίας. Γίνεται να βαδίζει κάποιος εν γνώσει του προς τον θάνατο; Όταν δολοφονήθηκε ο Τάσος Ισαάκ ήταν έγκυος η γυναίκα του. Γέννησε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ονόμασαν, λέει, Αναστασία το κορίτσι που γεννήθηκε τότε. Η μεγάλη τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου έγραψε ένα τραγούδι γι’ αυτήν. «Το Τραγούδι του Χελιδονιού». Για να πω την αλήθεια δεν τα ήξερα αυτά. Καλά που τα έγραψε ο αγαπητός φίλος Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και τα έμαθα.

 

Ο Νιαζί έγραψε στην τουρκική γλώσσα τα λόγια του «Τραγουδιού του Χελιδονιού»:
«Έλα εδώ κοντά
να σου δώσω ένα φιλάκι
έλα μην μου κλαις
άσπρο μου χελιδονάκι
Ο Θεός να μας φυλάει
από μάτι που κοιτάει πονηρά
Ο Θεός να μας σκεπάζει
όταν η ψυχή τρομάζει τη χαρά
Πες μου, τι σε πολεμάει;
Γέλασε ξανά
κρυσταλλένιο μου αγγελούδι
η άνοιξη να ‘ρθει
να φωτίσει το τραγούδι
Μέλισσες και πεταλούδες
να στολίζουν τις φτερούγες που φοράς
και τα σύννεφα ν’ ανοίξουν
τον Θεούλη να σου δείξουν, να μιλάς
Να σταθώ κι εγώ στο πλάι
Με τραγούδια και ζαφείρια
θα σου κάνω τα χατίρια
Μην πονάς
θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ’ την Πάφο ώς την Κερύνεια να γυρνάς
όλες του νησιού τις χάρες να φοράς
χελιδόνι, τη ζωή να τραγουδάς».
 
Ένα νησί που μένει πάντα νέο, όσο και αν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά του από τους πόνους που έζησε, όσο και αν έχει τσακίσει το πρόσωπό του. Το νησί μας. Κοιτάξτε πόσο ξηρός είναι αυτός ο χειμώνας. Σχεδόν θα πεθάνουμε από την ξηρασία. Δεν μεγάλωσαν καν τα κριθάρια. Οι κηρήθρες είναι φτωχές. Τα χωράφια είναι κατάξερα. Φέτος άνθισαν οι καρδιές, όχι τα χωράφια. Να το πρώτο μπουμπούκι. Και η πρώτη ελπίδα στη νεκρή ζώνη για μια νέα ζωή. Θα γίνουμε πολίτες ομόσπονδοι. Άντε, πάτα γκάζι. Καταφθάνει για βοήθειά μας το γκάζι και τα πετρέλαιο. Εμείς δεν μπορέσαμε να σώσουμε τον εαυτό μας, εκείνα θα μας σώσουν. Τι παράξενο, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο θυσιάζονται για το αέριο και το πετρέλαιο. Εμείς, όμως, θα σωθούμε από τον θάνατο! Πάλι έχεσε ένα περιστέρι πάνω στο κεφάλι μας. Εγώ αγόρασα ένα λαχείο. Αγοράστε και εσείς. Λέτε πως δεν πρόκειται να κερδίσετε; Αν κερδίσετε;

Η φασιστική (δήθεν) Δημόσια Τηλεόραση

http://www.youtube.com/watch?v=YrxZNDfwzqE

 

 

120 πεινασμένα σκυλιά πήραν στο κατόπι μιαν είδηση!

της Ελένης Νικολαϊδου, αναδημοσίευση από το ΑΒ

120 πεινασμένα σκυλιά πήραν στο κατόπι μιαν είδηση!

Ένα νήμα συνδέει το λιμό της Ουκρανίας το 1922, τον Χίτλερ που εποφθαλμιούσε το σιτοβολώνα της Ουκρανίας, τον ιδρυτή του κίτρινου τύπου William Hearst και το ακαδημαϊκό Robert Conquest με τα 120 πεινασμένα σκυλιά που δήθεν κατασπάραξαν το θείο του Κιμ Γιογκ Ουν στη Βόρεια Κορέα. Ο έλεγχος της διαχείρισης της πληροφορίας, η κατασκευή και διάχυση ειδήσεων αποτελούν τη βαριά βιομηχανία για τη διατήρηση στην εξουσία των κυβερνήσεων στις καπιταλιστικές χώρες.  Η είδηση είναι παντοδύναμη. Η εκάστοτε εξουσία το γνωρίζει και εκμεταλλεύεται τα μηνύματα της γλώσσας για να επιβάλει τη βούλησή της. Για να το κάνει αυτό πρέπει να είναι δυνατή. Και δύναμη είναι η κατοχή των μέσων ενημέρωσης, ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση. Χρειάζονται προπαγανδιστικοί μηχανισμοί οι οποίοι θα σερβίρουν την πληροφορία με μελετημένους τρόπους και επιστημονική μεθοδικότητα. Αυτή η δύναμη των μέσων μπορεί να μεταβάλει σε αγέλες παλιάτσων τα ανθρώπινα πλάσματα, να μηδενίσει τη σκέψη και την κριτική, να επιβάλει «αναμφισβήτης» αξίας μηνύματα.

Η προπαγάνδα είναι ένα φαινόμενο που καταγράφεται από τις αρχαίες κοινωνίες, έφτασε όμως την τελειοποίησή της κατά τη συνύπαρξη των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών συστημάτων του σοσιαλιστικού και του καπιταλιστικού. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις δεν γίνονται πάντα με συμβατικά όπλα, ούτε με οικονομικές επεμβάσεις. Υπάρχει και ένα άλλο είδος σύγκρουσης, ίσως πιο αποτελεσματικό που συμπληρώνει τις προηγούμενες συγκρούσεις, είναι ο πόλεμος της προπαγάνδας.

Η προπαγάνδα κατά της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησε από την αρχή της ίδρυσής της. Η διάχυση κατασκευασμένων ειδήσεων που θα έπλητταν το κύρος και το ήθος της αντίπαλης κομμουνιστικής ιδεολογίας έγινε με μαεστρία αλλά και θράσος. Οι μυστικές υπηρεσίες κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της Μ. Βρετανίας χρησιμοποίησαν δημοσιογράφους σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεόραση προμηθεύοντάς τους με «αποκλειστικές» πληροφορίες. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μαζί με τον κινηματογράφο παρήγαγαν την εύπεπτη τροφή προς την απροβλημάτιστη και καθοδηγούμενη κοινή γνώμη. Συμπληρωματικά προς αυτές τις μεθόδους χρησιμοποιήθηκαν ακαδημαϊκοί και λογοτέχνες οι οποίοι με την «εγκυρότητα» της υπογραφής τους έδωσαν στις μυστικές υπηρεσίες το άλλοθι της επιστημονικής έρευνας και της μυθιστορηματικής λάμψης.

Ανέκαθεν, ο στόχος των καπιταλιστικών κυβερνήσεων ήταν η διάβρωση του σοσιαλιστικού συστήματος τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Δηλαδή στόχος ήταν η διάλυση του οράματος για μια δικαιότερη εφικτή κοινωνία των λαών. Και η διάλυση μπορούσε να γίνει με την παρουσίαση των μπολσεβίκων στης Σοβιετικής Ένωσης αλλά και του Στάλιν ως αιμοβόρων, εκδικητικών και δολοφόνων. Η αίγλη της Σοβιετικής Ένωσης λειτουργούσε ως φάρος και οδηγός και για τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών, εμψύχωνε αντιαποικιακά φρονήματα και δυνάμωνε αντιπολεμικά κινήματα. Στους περισσότερους είναι γνωστός ο ψυχρός πόλεμος ίσως και η εποχή του μακαρθισμού. Σε ελάχιστους όμως είναι γνωστή η αρχή, η μεθόδευση αυτού που αποκαλείται, κατασκευή και διασπορά ειδήσεων με απώτερο στόχο να πληγεί το κύρος της Σοβιετικής Ένωσης. Επρόκειτο για συστηματική, μεθοδευμένη επίθεση μυστικών υπηρεσιών κάνοντας χρήση όλων των μέσων που διέθεταν.

Η μεθοδευμένη σύγκριση του Χίτλερ με τον Στάλιν δεν είναι καθόλου τυχαία και είναι δεμένη με ένα νήμα στο ίδιο επιχείρημα ότι και οι δύο ήταν δικτάτορες που εξαιτίας τους, σκοτώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Το ισοδύναμο του κομμουνισμού σύμφωνα με τη δυτική προπαγάνδα είναι ο φασισμός. Άρα συνεπάγεται ότι η Σοβιετική Ένωση είναι μία χώρα όχι μόνο χωρίς δημοκρατικούς θεσμούς αλλά ότι οι μπολσεβίκοι με τον Στάλιν, είναι υπεύθυνοι για το θάνατο εκατομμυρίων  ανθρώπων όπως ακριβώς και ο Χίτλερ. Μια καλή ευκαιρία για συκοφαντία και κατασκευασμένα γεγονότα έδωσε η περίπτωση της Ουκρανίας.

Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε ο μύθος ότι στην Ουκρανία ο Στάλιν άφησε να πεθάνουν από την πείνα εκατομμύρια άνθρωποι.

Από τα πρώτα βήματα της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης ένα μεγάλο μέρος της δυτικής προπαγάνδας εστίασε στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής ως συνέπεια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1930, μεθοδευμένα, η δυτική προπαγάνδα επιχείρησε να πείσει την κοινή γνώμη των χωρών της ότι στη Σοβιετική Ένωση εξοντώνονται εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα ή τις ασθένειες. Η κατασκευή αυτών των «ειδήσεων» πριμοδοτήθηκε από ένα σύμπλεγμα μυστικών υπηρεσιών, εκδοτικών συγκροτημάτων, πανεπιστημιακών καθηγητών και δημοσιογραφικών κύκλων. Συγκεκριμένοι άνθρωποι έπαιξαν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η περίπτωση της Ουκρανίας διαστρεβλώθηκε και παραποιήθηκε.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του μεγαλοεκδότη William Hearst και του πανεπιστημιακού Robert Conquest.

Ο William Hearst ήταν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στα μέσα ενημέρωσης. Στη δεκαετία του 1940 κατείχε  25 ημερήσιες εφημερίδες, 24 εβδομαδιαίες εφημερίδες, 12 ραδιοσταθμούς, εκδοτικούς οίκους, 2 παγκόσμια πρακτορεία ειδήσεων και μια εταιρεία η οποία τροφοδοτούσε με πιπεράτα και «κίτρινα» σενάρια χολιγουντιανές ταινίες. Το 1948 αγόρασε και τον πρώτο του τηλεοπτικό σταθμό. Ο William Hearst θεωρείται ο πατέρας του «κίτρινου τύπου». Υπολογίζεται ότι το ένα τρίτο του ενήλικού πληθυσμού των ΗΠΑ διάβαζε καθημερινά εφημερίδες του W.Hearst. Η επιρροή του δεν περιοριζόταν στα σύνορα των ΗΠΑ αλλά επεκτεινόταν σε όλον τον κόσμο.

Ο William Hearst ήταν ακροδεξιών αντιλήψεων, αντικομμουνιστής και στη δεκαετία του 1950 το συγκρότημά του στήριξε το κυνήγι των μαγισσών στην περίοδο του μακαρθισμού. Εθνικιστής και συντηρητικός όπως ήταν, το 1934 επισκέφτηκε τον Χίτλερ στη Γερμανία, ο οποίος τον υποδέχτηκε ως φίλο. Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ οι εφημερίδες του άρχισαν να φιλοξενούν άρθρα του Χέρμαν Γκέριγκ, που ήταν το δεξί χέρι του Χίτλερ και οι εφημερίδες του χρησιμοποιήθηκαν για τη ναζιστική προπαγάνδα με κύριο πληροφοριοδότη την Gestapo.

Ο μύθος της Ουκρανίας

Μετά την επιστροφή του William Hearst από τη Γερμανία οι εφημερίδες του γέμισαν με «αποκαλύψεις» για φοβερά πράγματα που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση. Και ερχόμαστε στον πρώτο μεγάλο μύθο που ξεκίνησε από τον W. Hearst, την εξόντωση από την πείνα εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ουκρανία εξαιτίας του Στάλιν. Η εφημερίδα του «Chichago American» που κυκλοφόρησε στις 8/2/1935 σε ολοσέλιδο πρωτοσέλιδο με μεγάλες φωτογραφίες λιμοκτονούντων ανθρώπων και ζώων και πηχυαίο τίτλο «έξι εκατομμύρια εξολοθρεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση» έκοψε την κορδέλα του πιο βρώμικου πολέμου λάσπης που γνώρισε η ανθρωπότητα. Σε υπότιτλο αναφέρεται ότι ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Thomas Walker με κίνδυνο της ζωής του τράβηξε τις αποκαλυπτικές φωτογραφίες. Το πρωτοσέλιδο της 8/2/1935 ήταν το πρώτο άρθρο μιας σειράς άρθρων τόσο «αποκαλυπτικών» όσο και του πρώτου και με τίτλους όπως «πείνα, απόγνωση, θάνατος στην αγωνία της Ουκρανίας». Τα δημοσιεύματα που αναπαρήχθησαν και από άλλες εφημερίδες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, έκαναν λόγο για γενοκτονία των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους.  Αυτή όμως ήταν η «αλήθεια» των αντικομμουνιστικών μέσων. Πώς ήταν ακριβώς η κατάσταση; Ας εξετάσουμε, ιστορικά, τα γεγονότα της Ουκρανίας. Στην αρχή της δεκαετίας του 1930 στη Σοβιετική Ένωση μαίνονταν η ταξική σύγκρουση. Η κολεκτιβοποίηση είχε αρχίσει και οι φτωχοί αγρότες εξεγέρθηκαν κατά των γαιοκτημόνων. Όπως και σε κάθε σύγκρουση, πόσο μάλλον σε μία ταξική σύγκρουση για να το πούμε καθαρά, σε έναν πόλεμο, όχι μόνο παρατηρείται αστάθεια και δυσλειτουργία στην παραγωγή αλλά και ελλείψεις τροφίμων. Και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη δεκαετία του 1930 η έλλειψη τροφής όχι μόνο αδυνάτιζε τον ανθρώπινο οργανισμό αλλά ήταν και η κύρια αιτία εμφάνισης επιδημιών. Εκείνη την περίοδο –προ της εφεύρεσης της πενικιλίνης- οι επιδημίες ξεκλήριζαν εκατομμύρια κόσμο. Για παράδειγμα στα χρόνια μεταξύ του 1918 και 1920 από την επιδημία της ισπανικής γρίπης πέθαναν 20 εκατομμύρια άνθρωποι σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Κανένα μέσο ενημέρωσης όμως δεν εμφανίστηκε να κατηγορήσει τις κυβερνήσεις των χωρών για την επιδημία και για τη δολοφονία των πολιτών τους. Οι επιδημίες περιορίστηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μόνο όταν διατέθηκε μαζικά η πενικιλίνη στον κόσμο. Οι επιδημίες παρουσιάζονταν ως αποτέλεσμα της πολιτικής του Στάλιν. Τα άρθρα είχαν σκοπό να πλήξουν τους κομμουνιστές. Οι όποιες διαψεύσεις της Σοβιετικής Ένωσης δεν αναγράφονταν ούτε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Οι μύθοι και τα ψέματα για τη γενοκτονία των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους έδωσαν τροφή και σε κινηματογραφικές ταινίες, σε βιβλία, σε μυθιστορήματα. Η ιστορία της προπαγάνδας των εκατομμυρίων νεκρών διαιωνίστηκε έως το τέλος της δεκαετίας του 1980. Τι κι αν οι «πληροφορίες» του συγκροτήματος του William Hearst αποδείχτηκαν ψεύτικες; Ο Καναδός δημοσιογράφος Douglas Tottle στο βιβλίο του «Faud, famine and fascism – The Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard” απέδειξε ότι οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στη «Chichago American» στις 8/2/1935 ήταν φωτογραφίες από το 1922 όταν στη Σοβιετική Ένωση είχαν εισβάλει οκτώ στρατοί για να καταπνίξουν την επανάσταση και η πείνα από τον πόλεμο έφερε το λιμό και αυτές τις τραγικές φωτογραφίες. Τι κι αν αποδείχτηκε ότι ο δημοσιογράφος των «αποκαλύψεων» Thomaw Walker δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία παρά έμεινε στη Μόσχα μόλις 5 ημέρες;

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία δεν σταμάτησε όμως με το θάνατο του W. Hearst το 1951. Τη διαιώνιση του μύθου των σφαγών των κομμουνιστών ανέλαβε η CIA και η ΜΙ5. Την περίοδο του μακαρθισμού αναπαρήχθησαν οι ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών από την πείνα εξ αιτίας των μπολσεβίκων και του «στυγνού» Στάλιν.

Στους ισχυρισμούς για τους θανάτους ήρθε να προσδώσει ακαδημαϊκό κύρος ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Stamford Robert Conquest ο οποίος το 1969 έγραψε το βιβλίο του “The great terror” και το 1986 το “Harvest sorrow” (η συγκομιδή της θλίψης). Ο Robert Conquest γράφει για τα εκατομμύρια νεκρούς στην Ουκρανία εξαιτίας του λιμού που προκάλεσαν οι σοβιετικοί και κυρίως ο Στάλιν, για τα στρατόπεδα εργασίας, τα gulag, τις δίκες στο διάστημα 1936-1969.  Οι πηγές των αποκαλύψεων του Robert Conquest είναι  κυρίως εξόριστοι από την Ουκρανία, ακροδεξιοί οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί. Ο ίδιος το R. Conquest ενώ το 1969 γράφει ότι οι νεκροί της Ουκρανίας ανέρχονταν από 5 ως 6 εκατομμύρια μέχρι το 1987 ο ίδιος επεκτείνει τη χρονική διάρκεια του λιμού έως το 1938 και φτάνει τους νεκρούς στα 14 εκατομμύρια.

Ο R. Conquest με τη συγγραφή του και τις «αποκαλύψεις» του για τα θύματα των κομμουνιστών έδωσε στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα αυτό που χρειαζόταν, την ακαδημαϊκή αίγλη της εγκυρότητας. Ο ίδιος θεωρείται ιδιαίτερα γνωστός ιστορικός με μεγάλη επιρροή από τη δεκαετία του 1960 κατά του Στάλιν και της σοβιετικής κοινωνίας και η ειδίκευσή του ήταν η σοβιετική ιστορία. Τα δε βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες. Η εφημερίδα «The Guardian» το 1978 (27/1/1978) σε εκτενές άρθρο της αποκαλύπτει ότι ο R. Conquest ήταν μυστικός πράκτορας της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας. Ο ίδιος εργάστηκε στο ερευνητικό κέντρο πληροφοριών, IRD (Information Research Department), του οποίου η αρχική ονομασία ήταν «κομμουνιστικό γραφείο πληροφοριών».  Η IRD είχε ως αποστολή να «εμφυτεύει» πληροφορίες και να πλέκει ιστορίες οι οποίες θα έπλητταν το γόητρο της Σοβιετικής Ένωσης και του ίδιου του Στάλιν. Ο R. Conquest εργάστηκε στην IRD από το 1947 έως και το 1956 και είχε αναλάβει να παρουσιάσει με τα πιο μελανά χρώματα την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και να τη διοχετεύσει στους κατάλληλους πολιτικούς και δημοσιογράφους. Στην ουσία το πρώτο του βιβλίο ήταν οι αναφορές του προς την υπηρεσία του και ως ανταμοιβή του το βιβλίο του δημοσιεύθηκε με τη βοήθεια της IRD. Η IRD είχε διασυνδέσεις με περισσότερους από 100 δημοσιογράφους, γνωστούς δημοσιογράφους και τους διοχέτευε πληροφορίες. Το 1977 διαλύθηκε ύστερα από την αποκάλυψη ότι είχε διασυνδέσεις με ακροδεξιές ομάδες.

Η διασπορά κατασκευασμένων ειδήσεων για να πλήξουν τον αντίπαλο δεν είναι άγνωστο φαινόμενο και φυσικά δεν τερμάτισε με το τέλος του ψυχρού πολέμου, παράδειγμα η μετάδοση σε όλον τον πλανήτη της είδησης ότι ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιογκ Ουν έριξε το θείο του ζωντανό σε 120 πεινασμένα σκυλιά. Ο σκοπός της διάδοσης της είδησης ήταν ο αποτροπιασμός του κοινού προς το καθεστώς της Βορείου Κορέας. Άλλωστε δεν έχουν περάσει  και τόσα χρόνια από τον περίφημο κορμοράνο ο οποίος υποτίθεται ότι πέθανε βουτηγμένος στα πετρέλαια των εγκαταστάσεων που ανατίναζε ο Σαντάμ, αλλά στην πραγματικότητα έχασε τη ζωή του στις ακτές της ισπανικής Γαλικίας. Πρόσφατη είναι και η διασπορά ψεύτικων φωτογραφιών για τα γεγονότα στη Βενεζουέλα. Η προπαγάνδα τους δεν διστάζει να αλλοιώσει την πραγματικότητα όταν αυτή τους χαλάει τα σχέδια. Η “είδηση”  όσο κόντρα και να είναι στην κοινή λογική εξυπηρετεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και χειραγωγεί την κοινή γνώμη.

Η ίδια φωτογραφία αριστερά στη Βενεζουέλα όπου η διαδηλώτρια φωνάζει “είμαστε Βενεζουελανοί αγόρι μου” και δεξιά η ίδια διαδηλώτρια στη Βουλγαρία.

1943

Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2014

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 1943, ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 2013

Η χώρα που έχει επιλέξει συνειδητά να πέφτει από τα σύννεφα 24 ώρες το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο σοκαρίστηκε ακόμα μία φορά από τις πρόσφατες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Γαλλίδας διευθύντριας του ΔΝΤ “όλοι πανηγυρίζουμε το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας, το πρώτο αν δεν κάνω λάθος από το 1943”. Το γεγονός ότι το 1943 η χώρα ήταν υπό γερμανική κατοχή δεν έχει καμία σημασία στη σημερινή αποπολιτικοποιημένη πολιτική, όπου το μόνο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι τα νούμερα και η κυρία Λαγκάρντ το ξέρει καλά.

Ο ερχομός της οικονομίας και της τραπεζοκρατίας στην κορυφή της πυραμίδας είναι τόσο ανώμαλο γεγονός από μόνο του, που τέτοιες δηλώσεις είναι τουλάχιστον αναμενόμενες. Σε τελική ανάλυση, για το ΔΝΤ μιλάμε, που έχει ρημάξει εκατομμύρια κόσμου και έχει αφήσει συντρίμια σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τι περιμένατε δηλαδή, φιλανθρωπία και ευαισθησίες ή αγνή αλληλεγγύη;

Τέτοιου είδους δηλώσεις φανερώνουν την πλήρη αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Είναι κυριολεκτικά απίστευτο ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσα μας που νομίζουν πως οργανισμοί σαν το ΔΝΤ, ή την Παγκόσμια Τράπεζα είναι σύμμαχοι της εκάστοτε χώρας και θέλουν να βοηθήσουν στην ανέγερση μίας ανανεωμένης οικονομίας.

Δεν έχουν καταλάβει ότι μιλάμε για επαγγελματίες τοκογλύφους που μπορούν να αφήσουν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εξαθλιωμένους, ανέργους και ανασφάλιστους στο διάβα τους μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν ότι θα πληρωθούν επί δέκα τα λεφτά που έχουν δανείσει. Δεν ξέρουν το πόσο “βοήθησε” το ΔΝΤ χώρες σαν την Αργεντινή, την Ινδονησία, τη Ρωσία, το Μεξικό, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Βασικά, μπορεί και να μην φταίνε αυτοί αφού ποτέ δεν άκουσαν από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Μανδραβέλη, τον Παπαχελά και τον Αυτιά να μιλάνε για τα επιτεύγματα των δανειστών μας.

Βέβαια, κατά βάθος, οι κάτοικοι της Ελλάδας δεν θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, Όλοι (ή σχεδόν όλοι) θέλουν να παραμείνουν ίδιοι, να κάνουν ότι έκαναν πριν το 2010, να βλέπουν τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια, να διαβάζουν τις ίδιες καλοπληρωμένες πουτάνες στις ίδιες κρατικοδίαιτες εφημερίδες, να πηγαίνουν στα ίδια μαγαζιά και να πληρώνουν τις ίδιες εξωφρενικές τιμές για τα ίδια άχρηστα προϊόντα. Και αφού τα κάνουν όλα αυτά, μετά αναρωτιούνται “γιατί δεν αλλάζει τίποτα”;

Η απάντηση είναι απλή: Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Αν δεν απαιτήσουμε μαζικά και δυναμικά να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια, αν δεν σχεδιάσουμε καινούριες μορφές απασχόλησης και νέα δίκτυα αλληλεγγύης και προστασίας των αδυνάτων, αν δεν χτίσουμε εναλλακτικές μορφές διασκέδασης και ψυχαγωγίας που θα προέρχονται απο τους κάτω και θα απευθύνονται στους κάτω τότε όλα θα μείνουν ίδια.

Το 1943 υπήρχε ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων που αποφάσισε να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή, αλλά και στις εγχώριες κατεστημένες δυνάμεις που κυβερνούσαν τη χώρα πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Αγωνίστηκαν, μόχθησαν, έτρεξαν, πρόσφεραν τη ζωή, το αίμα και την ελευθερία τους και προσπάθησαν να αλλάξουν την κατάσταση. Δεν πίστευαν τα πρωτοσέλιδα της Καθημερινής, ούτε τις εξαγγελίες του Τσολάκογλου. Δεν φοβήθηκαν τους ταγματασφαλίτες και τα βασανιστήρια των γερμανοτσολιάδων. Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν ήταν αρκετό για να τους κάνει φυτά, ούτε για να τους μετατρέψει σε πνευματικά ανάπηρους.

Σήμερα;

για την Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία

αναδημοσίευση από τη ΣΠΙΘΑ
Feb
12

Αλήθεια Ελληναρά, γνωρίζεις που πέφτει η ΚΑΔ;

Οι συγκρούσεις στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία απειλούν να γενικευτούν στην ευρύτερη περιοχή (φωτογραφία από:http://www.dw.de/central-african-conflicts-risk-spreading/a-17360624)
Περί της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας ο λόγος. Μιας ακόμα χώρας – από τις όλο και περισσότερες τα τελευταία χρόνια – που αιματοκυλιέται στον βωμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συμφερόντων. Γαλλία και Κίνα ερίζουν για τα πετρελαϊκά κοιτάσματα της χώρας με τα συνήθη αποτελέσματα. Εμφύλιος σπαραγμός, αίμα, άνθρωποι που φεύγουν για να σωθούν…
Πως αφορά αυτό την Ελλάδα; Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Θέλετε το οικονομικό κόστος της – όχι πάντα – επιτελικής συμμετοχής της στην αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων; Στο γεγονός ότι η τελευταία είναι από τις πρώτες απροκάλυπτα επιθετικές κινήσεις που αναλαμβάνονται με συντονισμένο τρόπο από αυτό που κάποιοι οραματίζονται ως Ευρωστρατό; Το ότι το Στρατηγείο Επιχειρήσεων της ΕΕ βρίσκεται στην Λάρισα μήπως; Ή το ότι ο σπαραγμός ακόμη ενός λαού της Αφρικής θα προκαλέσεις ακόμα ένα κύμα μετανάστευσης με νομοτελειακή βεβαιότητα (ας μην ξεχνάμε και το Μάλι ή τη Λιβύη όπου ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός – και κάπου παρατρεχάμενή του και η Ελλάδα – γράφει ακόμα μερικές “χρυσές σελίδες” του πολιτισμού του).
Πόσος καιρός θα χρειαστεί να περάσει άραγε μέχρι πρόσφυγες από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία να πνιγούν στην Λαμπεντούζα ή το Φαρμακονήσι, να προσπαθήσουν να περάσουν τον φράχτη του Έβρου, να βρεθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Δένδια με τον τελευταίο να σχολιάζει ρατσιστικά την ποιότητά τους ή νεκροί στους δρόμους της Αθήνας από το μαχαίρι κάποιου χρυσαυγίτη; Έχει κάποια σημασία;
Όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, έτσι και τώρα, οι εργαζόμενοι της χώρας θα πληρώσουν αδρά τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του ελληνικού κεφαλαίου όπως και τις εκδουλεύσεις προς τους πάτρωνές του. Οι “άμοιροι ιθαγενείς” θα αρχίσουν να σφάζονται μεταξύ τους γιατί “είναι άγριοι και απολίτιστοι” πράγμα που θα συνεχίσει να στέλνει θαλασσοπνιγμένα αδέρφια τους στο κατώφλι μας. Μετά θα αναλαμβάνει δουλειά ο ρατσισμός του καθημερινού ανθρώπου. “Μα γιατί ήρθαν εδώ; Για να μας πάρουν τα σπίτια και τις δουλειές; Πήγα εγώ ποτέ στον τόπο τους να τους ενοχλήσω;” θα αναφωνούν σε διάφορους τόνους ο μικρομαγαζάτορας της γωνίας, ο δελτάς που θα τους “σκουπίζει”, ο χρυσαυγίτης που θα τους κυνηγά και η κυράτσα – ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου – που θα πίνει τον καφέ της στο Κολωνάκι.
Κι όλα αυτά σε μια χώρα καθημαγμένη, όπου οι δικοί της ιθαγενείς δεν μπορούν καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν να βρεθούν κάποια στιγμή στην θέση αυτών που τώρα μετατρέπουν σε πρόσφυγες και μετά συνεχίζουν να τους κυνηγούν με όπλο το ρατσισμό και την μικροψυχιά. Όπως δεν μπορούσαν να διανοηθούν πριν από 5 χρόνια ότι θα μετατρέπονταν σε οικονομικούς πρόσφυγες και θα φτωχοποιούνταν.
Την ημέρα λοιπόν της 69ης επετείου της υπογραφής της συμφωνίας της Βάρκιζας καλό θα ήταν να την θυμηθούμε με τις προβολές της στο σήμερα. Προβολές που θα μας θυμίζουν πως ο αγώνας για την αξιοπρεπή μας διαβίωση περνάει μέσα από την εναντίωσή μας στον ιμπεριαλισμό. Προβολές που θα πρέπει πολύ περισσότερο να θυμίζουν σε όσους φιλοδοξούν να υπηρετήσουν και να οργανώσουν έναν τέτοιο αγώνα του λαού πως η αλήθεια είναι από μόνη της επαναστατική. Και πως αντί να λένε πως το ευρώ σαν σκληρό νόμισμα είναι ελκυστικό για τους μετανάστες – όπως για παράδειγμα έλεγε ο Αλαβάνος δυο κυριακές νωρίτερα στο ΣΚΑΪ – να ασχολούνται με την καταπολέμηση των γενεσιουργών αιτίων της μετανάστευσης που είναι οι ανισότητες, οι πόλεμοι και η φτώχεια – από την οποία πάντα κάποιοι βγαίνουν κερδισμένοι και είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε ούτε αυτό…
Δημοσιεύτηκε 2 weeks ago από τον χρήστη

Άκου Αγαμέμνων

αναδημοσίευση από το http://cyprus.indymedia.org/node/4909

Άκου Αγαμέμνων

Άκου Αγαμέμνων

που κάποτε σε λέγαν Ελευθέριο, κάποτε Κώστα, κάποτε Γιώργο και τώρα Ευάγγελο, Αντώνη, Φώτη και Αλέξη

Το ξέρω πως δεν με καταλαβαίνεις. Μοιάζω χωριάτα στα μάτια σου εκεί στις χρυσοποίκιλτες Αθήναις. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί κλαίω κάθε φορά που το αεροπλάνο αρχίζει την κάθοδο του προς την πόλη της Θεάς, ούτε γιατί βουρκώνω κάθε φορά που το πλοίο μπαίνει στην αγκαλιά του Πειραιά.

Η βαριά μου προφορά σε αφήνει αδιάφορο. Κι ας σφυρίζει μέσα από το στόμα μου το δασύ τζ της αρκαδικής μου διαλέκτου. Κι ας γεμίζει το στόμα μου και το σύμπαν με τα ν του τέλους των πανάρχαιων μου λέξεων.

Το σώμα μου, που ριγεί κάθε φορά που βυθίζεται στο προαιώνιο μπλε της θάλασσας που μας ενώνει ένα κομμάτι κρέας για σένα. Το βλέμμα μου το καθαρό που δε γνωρίζει δόλο σε γεμίζει αποστροφή. Είναι που είναι καθρέφτης και μέσα βλέπεις την αντανάκλαση της αισχρότητας που ετοιμάζεις ξανά.

Άκου Αγαμέμνων!

Ετοιμάζεσαι ξανά να με παντρέψεις με τα ανίερα δεσμά. Διάλεξες ξανά γαμπρό για μένα και με καλείς με υποσχέσεις και όρκους να τον συναντήσω να δεθώ μαζί του για το καλό το δικό σου και του σιναφιού σου. Δεκαετίες τώρα με πουλάς και με ακρωτηριάζεις Αγαμέμνων.

Πρώτα αρνήθηκες να αγκαλιάσεις τα παιδικά μου σκιρτήματα τον Οκτώβρη του 31. Ήμουν πολύ ατίθαση είπες. Ύστερα αρνήθηκες να παραλάβεις τις δέλτους που σου ετοίμασα με τις υπογραφές όλων μας που πεθαίναμε για να γίνουμε ένα μαζί σου. Ακόμη κι όταν πήρα μιαν ανηφοριά και πήρα μονοπάτια σκότωνες τα δικά σου παιδιά που διαδήλωναν για μένα και τα αδέλφια μου.

Κι όταν κιότεψες Αγαμέμνων και άφησες μια δράκα φασίστες να διαφεντέψουν τη χώρα για εφτά χρόνια, πάλι εμένα θυσίασες. Το ονόμασες μεταπολίτευση και γιόρταζες την ώρα που εγώ έσταζα αίμα από τους φόνους και τους βιασμούς.

Κι ύστερα Αγαμέμνων θέλησες ξανά να με παντρέψεις. Έβαλες και το μισό μου σώμα ενέχυρο, διζωνικό ονόμασες το πανηγύρι τον Απρίλη του 2004. Χόρευες ζεϊμπεκιές πάνω στο σώμα μου. Τ’ αδέλφια μου δε σ ‘άφησαν. Ούτε εκεί ούτε εδώ.

Τώρα Αγαμέμνων ετοιμάζεσαι ξανά να με πουλήσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί τούτη σου η επιμονή να με παντρέψεις με το ζόρι. Το κέρδος σου δεν το βλέπω. Ίσως είναι η βαριά μου προφορά που σε αφήνει αδιάφορο. Ίσως είναι το δασύ τζ της αρκαδικής μου διαλέκτου. Κι ας γεμίζει το στόμα μου και το σύμπαν με τα ν του τέλους των πανάρχαιων μου λέξεων.

Ίσως είναι το σώμα μου, που ριγεί κάθε φορά που βυθίζεται στο προαιώνιο μπλε της θάλασσας που μας ενώνει. Εκείνο το κομμάτι κρέας για σένα που σου θυμίζει πώς ήταν το δικό σου παιδικό κάλλος που άφησες πίσω στο δρόμο για τον Αρταξέρξη.

Μπορεί να ναι το βλέμμα μου το καθαρό, που δε γνωρίζει δόλο, που σε γεμίζει αποστροφή. Είναι που είναι καθρέφτης και μέσα βλέπεις την αντανάκλαση της αισχρότητας που είσαι.

Ό,τι και να ναι Αγαμέμνων
“Την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα
μ’ έναν έρωτα μεγάλο αληθινό
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.” (1)

Ίσως κάποτε Αγαμέμνων καταλάβεις πόσο αγαπώ την Ελλάδα και τον κάθε εσένα. Ίσως τότε αποκαταστήσεις τη φυσική τάξη των πραγμάτων στην οποία ο πατέρας ρίχνεται στη φωτιά για το παιδί του και δε ρίχνει το παιδί του στη φωτιά.

Ιφιγένεια εν Κύπρω

Και διά την αντιγραφή

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~~~

Πηγές
—–

1. Την Ελλάδα Αγαπώ
του 19χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη ενός Έλληνα της Κύπρου
http://kithara.to/ss.php?id=MzQ0NTAxMzUw

Attachment Size
iphigeneia_1.jpg 8.59 KB
i8agenhs1.jpg 9.1 KB

Comments

Αάχ, ήταν ανάγκη;…

Ήταν ανάγκη να συγκλονίσεις το είναι μου πρωί-πρωί; Ήταν ανάγκη να ανασύρεις την  αρχέγονη γνώση του Φωτός και του Λόγου που έπλασε τα κύτταρα μας και να μας βυθίσεις μες την αφόρητη επίγνωση της Αλήθειας;

Ποιός από μας αντέχει να θυμάται πως την ώρα που κατεβαίνει η σπάθα να κόψει τον αυχένα της Κόρης το χέρι που κρατά την σπάθα και το στόμα που διατάζει την σφαγή είναι “δικό μας”, μιλά τη γλώσσα μας; Ποιός από μας θυμάται πως είναι ΠΡΩΤΑ οι Αγαμέμνωνες, ελλαδίτες και κύπριοι άρχοντες και αφέντες – και όχι οι ξένοι εχθροί – που προστάζουν την σφαγή για το συμφέρον το δικό τους και της τάξης των αρχόντων; Ο εχθρός πάντα έρχεται ΜΕΤΑ, μετά την θυσία της Κόρης για τα συμφέροντα τους. Ποιός αντέχει να τα γνωρίζει και να τα θυμάται τούτα;

Και τι είδους καθοδήγηση είναι τούτη για την πολιτική μας ζωή; Όλοι γνωρίζουμε πως αν εμφανιστεί η Πανάγια Άρτεμις το τελευταίο δευτερόλεπτο να σώσει την Κόρη, ΔΕΝ θα είναι ωσάν από μηχανής εμφάνιση θεότητας εξ ουρανών αλλά ως η αφυπνισμένη λαϊκή μάζα, ο Άης Λαός, που θα τα κάμει τούτα…. μέσω μας είναι που θα δράσει η Άρτεμις για να αποτρέψει την σφαγή.

Είμαστε έτοιμοι όμως; Αντέχουμε να μας καθοδηγεί η γνώση ότι οι αφέντες και άρχοντες μας έβαλαν ήδη στον βωμό για τη θυσία, ότι επίκειται σφαγή, και ότι ΜΟΝΟΝ αν εμείς κινηθούμε συλλογικά θα αποτραπεί;

Η σπάθα κατεβαίνει. Με πίεση, με δύναμη, με φόρα.
Κατεβαίνει.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

για την Ουκρανία

Η Αυτοκρατορία εν δράσει: Από την Ελλάδα στην Ουκρανία

 

 

1-ukraina-apotelesmata-eklogon-2012Με μπλε οι περιοχές που στις εκλογές του 2012 επικράτησαν οι φιλορωσικές πολιτικές δυνάμεις

 

«Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι αυτοκρατορία, με την Ουκρανία υποταγμένη, η Ρωσία γίνεται αυτόματα αυτοκρατορία»                                        

 

Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου από το προσωπικό του ιστολόγιο konstantakopoulos.blogspot.gr

 

Το 1991, ήμουν ανταποκριτής στη Μόσχα όταν ο Pablo (Μιχάλης Ράπτης) μου ζήτησε να κάνω έναν απολογισμό της σοβιετικής κατάρρευσης, για το περιοδικό που έβγαζε η τάση του στο Παρίσι, το  SousledrapeauduSocialisme. Υποστήριξα στο άρθρο αυτό (αρ.122, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα από τη γαλλική επιθεώρηση UtopieCritique, αρ. 50), ότι «ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά θα ξεκινήσει πάλι, αυτή τη φορά όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο και την Τασκένδη».

 

Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Ουκρανία, στην καρδιά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ίσως μάλιστα να μην περιορισθούμε σε απολύτως «ψυχρές» μορφές σύγκρουσης, αλλά τότε, το 1991, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. Όλος ο κόσμος μιλούσε για την οριστική νίκη της «οικονομίας της αγοράς», της «ειρήνης», της «δημοκρατίας», που σηματοδοτούσε το «τέλος της ιστορίας» (Φουκουγιάμα) και μια νεοκαντιανή «αιώνια ειρήνη» (Χάμπερμας). Ακόμα και πρώην μαρξιστές έμοιαζαν έτοιμοι να θεωρήσουν όλη σχεδόν την ανθρώπινη (προ)ιστορία των ατέλειωτων ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, της απίστευτης βαρβαρότητας που ξεπηδάει από την επιδίωξη του πλούτου και της εξουσίας, ως είδος «παρένθεσης», προορισμένης να εξαφανισθεί γρήγορα ενώπιον του ανατέλλοντος «καλύτερου δυνατού κόσμου», όπως τον περιέγραφαν, περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές, διάφοροι πρώην αριστεροί, «μανούλες» στην εφεύρεση εξωραϊστικών εκφράσεων, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

 

«Νέα παγκόσμια τάξη»: από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό

 

Ο λόγος που μπόρεσα να κάνω την ορθή όπως απεδείχθη και, φοβούμαι, θα αποδειχθεί περισσότερο, πρόβλεψη, είναι, πρώτον, γιατί δεν είχα καμία εκτίμηση ούτε στις «δημοκρατικές αρετές» (υπαρκτές μόνο υπό απειλή) του ύστερου καπιταλισμού, ούτε στον σταθεροποιητικό του ρόλο, δεύτερον, γιατί διατήρησα πάντα μια πολύ κριτική στάση απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς, γεγονός που επέτρεψε στο μυαλό και την όποια κριτική μου ικανότητα να παραμείνουν στη θέση τους παρά τον συγκλονισμό της σοβιετικής κατάρρευσης. Αντίθετα, διάφοροι λάτρεις του σταλινομπρεζνιεφισμού πέρασαν με εκπληκτική ταχύτητα στον νεοφιλελευθερισμό και αντικομμουνισμό.

 

Τα λέω αυτά και σήμερα σε φίλους της επίσημης ελληνικής αριστεράς που πιστεύουν, μετά την εκλογική εκτόξευση του 2012, ή εξαιτίας της, ότι ο κόσμος πάει προς το πολύ καλύτερο και αρνούνται να παραδεχτούν και να προετοιμαστούν κατάλληλα για την σκληρότατη πραγματικότητα ενός τρομερού οικονομικού-«ιδεολογικού» πολέμου που αποβλέπει στην καταστροφή και υποδούλωση Ελλάδας (και Κύπρου). Δυστυχώς, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή, στη Γιουγκοσλαβία, στη Φουκουσίμα και σε πολλά άλλα μέρη ζούμε όχι στον «καλύτερο», αλλά συχνά στον «χειρότερο δυνατό κόσμο». Η σοβιετική κατάρρευση οδήγησε στην αποχαλίνωση του δυτικού καπιταλισμού, την εμφάνιση σε καθαρότερη μορφή των ολοκληρωτικών του τάσεων, υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των Όπλων. Παραδόξως όμως, ο μαρξισμός, η πιο επαναστατική θεωρία της ιστορίας, τροφοδοτεί συχνά τον πιο απίθανο συντηρητισμό στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που του ορκίζονται πίστη.

 

Νέος ψυχρός (δυνητικά θερμός) πόλεμος

 

 Υπάρχουν στην Ουκρανία, όπως και στην Αραβία τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις, χωρίς τις οποίες τα γεγονότα εκεί δεν εξηγούνται. Αλλά δεν μπορούν επίσης να γίνουν κατανοητά εκτός του διεθνούς πλαισίου: της προσπάθειας της «Αυτοκρατορίας» να αποτρέψει με κάθε μέσο την υλοποίηση του ρωσικού σχεδίου «Ευρασιατικής Ένωσης», στη θέση της πρώην Σοβιετικής. Ήδη πέρυσι η Κλίντον δήλωσε ότι η Ουάσιγκτων αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους διακοπής ή επιβράδυνσης της δημιουργίας Ευρασιατικής Ένωσης. (Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε τελείως ότι η «φράξια» Κλίντον, ελάχιστα ευτυχής με τις εξελίξεις σε Συρία και Ιράν, βρήκε στην Ουκρανία την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί», ενεργοποιώντας όμως κάτι που αποτελεί συνολική δυτική στρατηγική επιδίωξη).

 

Για την «Αυτοκρατορία», ούτε αυτό θα ήταν αρκετό. Στο DrangnachOsten, που ξεκινά από το Λβιβ και το Κίεβο, τελικό επιδιωκόμενο «έπαθλο» είναι η ίδια η Μόσχα, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του Χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν σε αυτό, δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.

 

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι μια σειρά δυτικών πολιτικών ταξίδεψαν μέχρι το Κίεβο να στηρίξουν τη αντιπολίτευση, περιλαμβανομένης και της σημαντικής ακροδεξιάς, καθαρά εθνικιστικής, ναζιστικής συνιστώσας της. Όλα τα μέσα μοιάζουν κατάλληλα «για να σταματήσουμε και να απωθήσουμε» τη Ρωσία. Το είδος των δυνάμεων που υποστηρίζουν τώρα οι Δυτικοί στην Ουκρανία, είναι ένδειξη όχι τοπικής ή περιφερειακής, αλλά αληθινά παγκόσμιας σημασίας για το που πάει ο σύγχρονος καπιταλισμός, πόσο ασυμβίβαστος τείνει να αποδειχθεί με τη δημοκρατία. Αυτό αφορά ζωτικά και εμάς, αντιμέτωπους με πρωτοφανή επίθεση στο έθνος-κράτος μας και όποια τέλος πάντων δημοκρατία διαθέτουμε.

 

Ήδη, προ πενταετίας, μια πρώτη «γενική δοκιμή», αλλά και προειδοποίηση προς τη Μόσχα, για τη manumilitari, αν χρειασθεί, αποτροπή της σύστασης Ευρασιατικής Ένωσης, σημειώθηκε στη Γεωργία με τον πόλεμο στον οποίο οι ξένοι σύμβουλοί του έσπρωξαν τον Σαακασβίλι. Σήμερα η «Αυτοκρατορία» επανέρχεται δριμύτερη ενθαρρύνοντας κάθε είδους δυνάμεις διατεθειμένες να σπρώξουν στο χάος τη δεύτερη σε μέγεθος και σημασία, μετά την ίδια τη Ρωσία, από τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.

 

Ουκρανία: μητέρα όλων των αντιφάσεων

 

Η Ουκρανία είναι στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ Δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας, φιλοξενώντας και την κύρια βάση του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία δεν μπορεί σχεδόν να συνυπάρξει ως κράτος με μια εχθρική Ουκρανία. Θα κάνει τα πάντα για να μην πέσει υπό τον έλεγχο εχθρικών, «αυτοκρατορικών» δυνάμεων. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να την κερδίσει, αλλά μπορεί να αποτρέψει την «κατάκτησή» της από τους δυτικούς.

 

Από τις μεγαλύτερες και φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, η Ουκρανία παραμένει η «μητέρα» όλων των τεράστιων αντιθέσεων, ανάμεσα στη ρωσική, βιομηχανική ανατολή (Ντονιέτσκ, Χάρκοβο), την αντιρωσική, αγροτική δύση του Λβιβ, την ορθοδοξία και τον ουνιατισμό, τα ανδραγαθήματα της αντίστασης στους ναζί και τα εγκλήματα των φιλοναζιστών του Μπαντέρα, την εργατική τάξη και τους μικρο-μεσοαστούς. Βαθειά, εκ κατασκευής πολυεθνική, όπως και η ίδια η Ρωσική Ομοσπονδία, η Ουκρανία θυμάται την καταπίεση τεσσάρων αιώνων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που αφορούσε όμως όλους και όχι μόνο Ουκρανούς), την βαναυσότητα με την οποία ο Στάλιν αφάνισε αγρότες και διανοουμένους της. Αλλά θυμάται επίσης ότι υπήρξε τμήμα της σοβιετικής εποποιίας, με εκπληκτικά επιτεύγματα και εκπληκτικά εγκλήματα. Το να χωρίσεις την Ουκρανία από τη Ρωσία είναι σα να θέλεις να κόψεις στα δύο τον Γκόγκολ.

 

Οι δυσκολίες όμως του Πούτιν στην Ουκρανία αντανακλούν επίσης την μεγάλη εγγενή αντίφαση του ρωσικού καθεστώτος, που αποκατέστησε μεν το αίσθημα ασφάλειας, αξιοπρέπειας, εκτίμησης στην ίδια τους τη χώρα των Ρώσων πολιτών, σταματώντας την πορεία προς τη διάλυσή της και καθιστώντας εκ νέου τη Μόσχα σπουδαίο διεθνή παίκτη, δεν μπόρεσε όμως, ακόμα (;) να προσφέρει εναλλακτικό όραμα, διαφοροποιούμενο ουσιαστικά από τον μαφιόζικο-ολιγαρχικό μετασοβιετικό καπιταλισμό. Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν μόνο γεωπολιτική-κρατική ισχύς, ήταν και ενσάρκωση, αυθεντική ή όχι, μιας ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης. Η Ευρασιατική Ένωση χρειάζεται περισσότερη πολιτική, ιδεολογία, κοινωνικό όραμα, κοινότητα εχθρού, για να αποκτήσει πιο στέρεη υπόσταση. 

 

Ουκρανία, Ελλάδα, Ρωσία

 

Το τι θα γίνει πάντως στην Ουκρανία έχει τεράστια σημασία για μας, όπως και το τι θα γίνει στην Ελλάδα έχει τεράστια σημασία για τους Ρώσους. Παραδόξως ελάχιστοι άνθρωποι σε Ελλάδα και Ρωσία το καταλαβαίνουν αυτό βαθιά. Είτε γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε νέες μορφές πολέμων, όπως οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι χρέους, των οποίων δεν κατανοούμε καλά τη σημασία. Είτε γιατί προτιμάμε να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα των τόσο τρομερών, δύσκολων, επικίνδυνων προβλήματα που μπλέξαμε. Ελλάδα και Ουκρανία είναι δύο από τα σημαντικότερα «μέτωπα» για την επιβολή «νέας παγκόσμιας τάξης». Το τι θα συμβεί εκεί θα έχει τεράστιες, άμεσες και έμμεσες συνέπειες, σε Ελλάδα και Ρωσία, παρά την ασυμμετρία των μεγεθών. Ποτέ δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ αίσθηση, επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας, ιστορικότητα, ποτέ δεν είχαμε τόση λίγη.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

για το Κυπριακό το νέο σχεδίο διχοτόμησης και το ρόλο της κυρίας Λίζα

Ποιά είναι η κυρία Λίζα;

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Fri, 02/14/2014 – 19:14

 

 

o- Να η κα Λίζα Μπάτενχαϊμ /Lisa M. Buttenheim: οι ενδιαφέρουσες διασυνδέσεις της με το διεθνές παρακράτος.

 

o- Γιατί δεν δημοσιεύτηκε ούτε μία μελέτη μέχρι στιγμής σε Κύπρο ή Ελλάδα για το παρασκήνιο και τις καταβολές της κυρίας Λίζας;

 

 

 

Άρχισε να προβάλλεται η φάτσα της πιο έντονα αυτές τις μέρες, τώρα που οι “αρχηγοί μας” συμφώνησαν να αρχίσουν ξανά συνομιλίες. Ποιά είναι λοιπόν αυτή η μέχρι πρόσφατα αθέατη κυρία που φαίνεται τώρα να έχει σημαντικό λόγο στα τεκταινόμενα;

 

 

Στην επιφάνεια τα πράματα μοιάζουν αθώα: όπως ακριβώς έμοιαζαν στην αρχή και με τον κύριο Ντάουνερ, τον κατ’ εξοχήν persona non grata (“par excellence“) της σύγχρονης μας ιστορίας [1].

 

 

Οι πηγές που μιλούν για τις πολιτικές καταβολές της κυρίας Λίζας είναι κάπως θολές, τα αχνάρια της κάπως “μαλακά”. Οι πατημασιές της σιγανές. Στο παρασκήνιο.

 

 

Υπηρέτησε στα πιο ψηλά κλιμάκια στρατιωτικο-πολιτικών επιχειρήσεων του ΟΗΕ σε χώρες και περιοχές όπου ο Ιμπεριαλισμός έχει τεράστια συμφέροντα και επέδειξε απίστευτη βαρβαρότητα, ενώ ο ΟΗΕ όχι μόνο δεν έκαμε τίποτα, αλλά ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕ τις σφαγές και το άδικο. Σύμπτωση; Θα το δούμε πάρακατω.

 

 

 

Μέση Ανατολή, Δυτική Ασία, Κόσσοβο

 

Έχουμε και λέγουμε:

 

 

Προτού βρεθεί Αρχηγός της Αποστολής ΟΗΕ στην Κύπρο, η κυρία Λίζα υπηρέτησε ως Διευθυντής του τμήματος Πολιτικών Υποθέσεων Μέσης Ανατολής και Δ. Ασίας. Πριν από εκεί, στο ίδιο τμήμα ως Διευθυντής Ασίας και Ειρηνικού. Και πιο πριν, σε ΠΟΛΥ ενδιαφέρουσα περίοδο, από το 2004 ως 2007, ήταν Διευθυντής Μέσης Ανατολής και Ασίας στο τμήμα ειρηνευτικών επιχειρήσεων. Το 2003-4 ήταν Διευθυντής και Επικεφαλής του ΟΗΕ στο Βελιγράδι.

 

 

Στα δίσεκτα χρόνια 1997 ως 2003 υπηρέτησε ως Επικεφαλής του Γραφείου του Ειδικού Αντιπροσώπου του ΓΓ. στην “διοίκηση” του Κοσσυφοπέδιου (δηλ. στην κατοχική κυβέρνηση) που επεβλήθει δια της βίας των όπλων του ΝΑΤΟ. Επίσης υπηρέτησε ως Διευθυντής και ως Ανώτατη Σύμβουλος στο Γραφείο του Ειδικού Αντιπροσώπου του ΓΓ. ΟΗΕ για τα Βαλκάνια, στη Γενεύη [2].

 

 

Η CIA και τα Πανεπιστήμια

 

Πως μία Αμερικανίς “πολιτική σύμβουλος” βρέθηκε σε όλες αυτές τις κρίσιμες για τον Ιμπεριαλισμό θέσεις και στιγμές στο διεθνές προσκήνιο;

 

 

Πόλεμος στα Βαλκάνια; Παρούσα. Πόλεμος στην Μέση Ανατολή; Παρούσα. Διαδικασίες επιβολής “λύσης” στην Κύπρο (τον “ομφαλό της Γης”); Παρούσα.

 

 

Η κυρία Λίζα απεφοίτησε από το Πανεπιστήμιο που ονομάζεται Johns Hopkins University School of Advanced International Studies. Οι αντιφρονούντες και αντιστασιακοί στις ΗΠΑ λεν ότι αυτό το Πανεπιστήμιο συγκαταλέγεται στην λεγόμενη ομάδα των “CIA schools”. Ακόμα και μια απλή, επιφανειακή έρευνα στο διαδίκτυο αποκαλύπτει υπεραρκετά για το θέμα, ούτε καν χρειάζονται αποκαλύψεις μυστικών εγγράφων για να εμπεδωθεί η διασύνδεση μεταξύ των [3]:

 

 

 

Η σχολή της κυρίας Λίζας λειτουργεί και “ειδικούς κλάδους” για “προχωρημένες σπουδές επί Διεθνών Θεμάτων” στην Ουάσινγκτον, ΗΠΑ, στην Μπολόνια της Ιταλίας και στην Ναντζίνγκ της Κίνας – για “ακαδημαϊκούς σκοπούς”, σίγουρα! Με αυτούς τους κλάδους συνδέονται ο Zbigniew Brzezinski (Σύμβουλος επί Ασφαλείας του Προέδρου Κάρτερ, ιδρυτής των Ταλιμπάν και της Αλ-Κάϊντα), και άλλοι διάφοροι της ίδιας απόχρωσης. Η σχολή στην Ουάσινγκτον βρίσκεται στην “Οδό των Πρεσβειών”, απέναντι και δίπλα από άλλα ευαγή ιδρύματα του Ιμπεριαλισμού όπως το Brookings Institution κατ το Carnegie Endowment for International Peace [4].

 

 

Μια απλή μελέτη του καταλόγου των καθηγητών που διδάσκουν εκεί και των διασυνδέσεων τους, ξεκαθαρίζει πλήρως την οργανική τους σχέση με τα διεθνή όργανα και θεσμούς του Ιμπεριαλισμού όπως την Διεθνή Τράπεζα, το Georgetown University (“CIA school”), πολιτικά αξιώματα στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (όπου υπάγεται και η επίσημη Διεύθυνση των επιχειρήσεων της CIA), και άλλα πολλά θάματα και πράματα. Σχεδόν όλοι οι καθηγητές εκεί και οι διάσημοι απόφοιτοι της σχολής έχουν οργανικό ρόλο μες το διεθνές παρακράτος. Δείτε τα όλα εδώ,

 

SAIS Summer Programs | Faculty

 

 

 

Να ένας από τους “καλούς μαθητές” και νυν “ακαδημαϊκούς συνεργάτες” της σχολής της κυρίας Λίζας:

 

“John McLaughlin,

 

Distinguished Practitioner-in-Residence at the Philip Merrill Center for Strategic Studies, Johns Hopkins University School of Advanced International Studies (SAIS)

 

 

Biography

 

 

John E. McLaughlin is the former Deputy Director of Central Intelligence and served as Deputy Director for Intelligence, Vice Chairman for Estimates and as acting Chairman of the National Intelligence Council. McLaughlin came to the CIA in 1972, and worked in the early part of his career on European, Russian, and Eurasian issues in the Directorate of Intelligence”.

 

 

 

Να ένας άλλος συσπουδαστής της κυρίας Λίζας από το Johns Hopkins:

 

“Henry A. Crumpton

 

From 2005 until 2007, Ambassador Crumpton served as the Coordinator for Counterterrorism at the U.S. Department of State. Ambassador Crumpton joined the CIA’s Clandestine Service in 1981 as an operations officer.

 

 

For most of his 24-year career he operated in the foreign field, including assignments as Chief of Station. In Washington, he served at the FBI as Deputy Chief of the International Terrorism Operations Section, 1998-1999. He was Deputy Chief (Operations) of CIA’s Counterterrorism Center, 1999-2001. He led CIA’s Afghanistan campaign, 2001-2002. Some of his achievements have been portrayed in the best-selling books Bush at War, American Soldier, First In, Jawbreaker, and At the Center of the Storm. He was Chief of the CIA’s National Resources Division, 2003-2005.

 

 

He received a B.A. in Political Science from the University of New Mexico and a Masters in International Public Policy, with honors, from Johns Hopkins University’s School of Advanced International Studies. Ambassador Crumpton is the author of The Art of Intelligence (2012). He is also a contributing author to Transforming U.S. Intelligence (2005). He is a member of the Council on Foreign Relations and an honorary member of the OSS Society.”

 

 

 

Όλως “κατά τύχην” ο πρώην αρχιπράκτορας της ΣΙΑ είναι και μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations) για το οποίο θα πούμε δυό πράματα πιο κάτω, πάντα σε σχέση με την κυρία Λίζα βέβαια.

 

 

Τι άλλο θα ακούσουμε για αυτές τις “σχολές της ΣΙΑ”;

 

 

Η κυρία Λίζα είναι εγγεγραμμένη στον κατάλογο καθηγητών στο Πανεπιστήμιο Φόρντχαμ (Fordham University). Μάλιστα δε το Πανεπιστήμιο αναφέρει τιμητικά τον τίτλο της ως “Lisa Buttenheim, Senior Political Advisor to the UN Director General, Geneva”:

 

 

 

Αληθεύει το ότι το Φόρντχαμ είναι και εκείνο “σχολή της ΣΙΑ”;

 

 

Να ένας διάσημος “καλός μαθητής”, απόφοιτος του Φόρντχαμ:

 

Director of the Central Intelligence Agency: Who Is John Brennan?

 

Monday, February 04, 2013

 

 

Four years have made quite a difference for John Brennan. In late 2008, the 25-year veteran of the Central Intelligence Agency (CIA) was forced to withdraw his name from consideration to be Director of Central Intelligence (DCI) because of his public support of the Bush administration’s program of illegally sending kidnapped terrorism suspects to foreign prisons to be tortured. Wishing to maintain his anti-torture credentials at the time, Obama appointed Brennan to a White House job that did not require Senate confirmation.

 

 

…He earned a B.A. in Political Science at Fordham University in 1977 and an M.A. in Government with a concentration in Middle Eastern Studies at the University of Texas at Austin (UT) in 1980.”

 

 

 

Σημειώστε πως ο κύριος Μπρένναν δεν είναι απλώς ένας αρχικατάσκοπος. Είναι αδίστακτος ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΣ που δεν ντρέπεται και το διαφημίζει μάλιστα και δημόσια.

 

 

Και αυτός δεν είναι η μόνη γέφυρα μεταξύ του Πανεπιστημίου της κυρίας Λίζας και της ΣΙΑ:

 

Fordham University: Prettifying C.I.A. Clandestine Operations

 

 

I’m not sure what was worse; sitting in an auditorium for a speech by the head of CIA clandestine operations, or having most of the audience give a standing ovation afterward. There were some low points in between, too.

 

 

Thursday night I went with my friend Ray McGovern, and some current and former Fordham students to a lecture at Fordham University by Michael Sulick, Director of the National Clandestine Service, the guy in charge of counter-terrorism and covert ops. Ray and Sulick are both graduates of Fordham, and both worked for the C.I.A. One difference between them is that Ray quit long ago.”

 

 

 

Ο αγώνας που διεξάγουν οι αντιστασιακοί και αντιφρονούντες Αμερικανοί ενάντια στην ΣΙΑ και στον Ιμπεριαλισμό κάθε τόσο ξεσκεπάζει αυτούς τους τιποτένιους φονιάδες και βασανιστές: οι “δικοί μας” όμως, οι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που καθορίζουν τον δημόσιο διάλογο και τον δημόσιο βίο, γιατί τους συγκαλύπτουν; Γιατί δεν δημοσιεύτηκε ούτε μία μελέτη μέχρι στιγμής σε Κύπρο ή Ελλάδα για το παρασκήνιο και τις καταβολές της κυρίας Λίζας; Μήπως η υποτέλεια και πρωκτολειχία ως μέθοδος Εξωτερικής Πολιτικής και ως στάση ζωής έχει τόσον ενσωματωθεί μες το είναι τους που γι’ αυτούς η αλήθεια πλέον είναι παντελώς αδιάφορη;

 

 

 

Η κυρία Λίζα και το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ (Council on Foreign Relations – CFR)

 

 

Tο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ λέγεται και Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, και είναι γενικά γνωστό με τα αρχικά του CFR. Είναι μια ιδιωτική, μη-κυβερνητική υπερκομματική οντότητα, ένα ίδρυμα-θεσμός και όργανο των αρχόντων και αφεντάδων. Αποτελεί την γέφυρα μεταξύ του Αμερικανικού Κεφαλαίου και Κράτους, και του Διεθνούς Κεφαλαίου και της πλανητικής Αυτοκρατορίας. (Στο λεξιλόγιο που έχουν οι αναλυτές των παγκόσμιων δυνάμεων αυτός ο κλάδος του Αμερικανικού~Διεθνούς Κεφαλαίου ταυτίζεται με την Τριμερή Επιτροπή – κάποιες λεπτομέρειες σε αδρές γραμμές εδώ: [5]. Συνδέεται με την πυραμίδα εξουσίας που αναγνώρισε και ιχνογράφησε ο Λένιν στο βιβλίο του με τίτλο “Ιμπεριαλισμός”, η πυραμίδα Ρόκφελλερ [6] ).

 

 

Ο σκοπός του Συμβουλίου είναι η διασφάλιση της Αμερικανικής επικυριαρχίας επί του πλανήτη. Ανεβάζει και κατεβάζει Κυβερνήσεις, διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, και στελεχώνεται από τα “καλύτερα” όργανα της Αμερικανικής άρχουσας τάξης [7].

 

 

Στα μέλη του συγκαταλέγονται επιφανείς πολιτικοί, πέραν της δωδεκάδας Υπουργοί Εξωτερικών, Διευθυντές της ΣΙΑ, υψηλά ιστάμενοι τραπεζίτες, δικηγόροι, καθηγητές Πανεπιστημίων και μεγαλο-επιχειρηματίες ή προσωπικότητες των Μέσων και του Τύπου. Η Κυβέρνηση του Προέδρου Νίξον, όπως απεκαλύφθει από έρευνα του Κογκρέσσου, είχε πάνω από 100 μέλη που ήταν μέλη του Συμβουλίου [8].

 

 

Το Συμβούλιο εκδίδει το περιοδικό “Foreign Affairs“, που όπως τα βιβλία του Νταβούτογλου δείχνουν πεντακάθαρα το μιλιταριστικό Νεο-Οθωμανικό πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, εκείνο δείχνει πεντακάθαρα το αντίστοιχο Ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Όποιος έχει όρεξη να μελετήσει τα (όντως, συχνά βαρετά) κείμενα στο Foreign Affairs θα καταλάβει τον συσχετισμό δυνάμεων που καθοδηγούν τις ΗΠΑ διεθνώς.

 

 

Να για παράδειγμα ένα “αθώο αρθρίδιο” στο περιοδικό όπου εκφράζεται η ανησυχία πως οι σκοτωμοί που διατάζουν η ΣΙΑ και ο Πρόεδρος (συχνά στο Πακιστάν και αλλού) και που επιτελούνται μέσω αεροσκαφών-ρομπότ (μη-επανδρωμένα “drones”) μπορεί να χάσουν την αποτελεσματικότητα και την “αξιοπιστία” τους. Προτείνει πως να διορθωθεί το πρόβλημα ώστε η κεντρική εξουσία που διατάζει τις σφαγές να έχει πιο “καθαρή” ιεραρχία και λειτουργικό διοικητικό μηχανισμό. Μεταξύ άλλων προτείνει διαχωρισμό ευθυνών της ΣΙΑ και του Πενταγώνου ώστε η ΣΙΑ να μην “επιβαρύνεται” με τέτοιες υποθέσεις:

 

Transferring CIA Drone Strikes to the Pentagon

 

Policy Innovation Memorandum No. 31

 

 

Να ένα άλλο άρθρο τους που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει και εξαγνίσει την εικόνα και υπόληψη της ΣΙΑ που “δυστυχώς καταρρακώθηκε” μέσα από τις ταινίες και την τηλεόραση. Με ιδιαίτερη έμφαση στο εάν η ΣΙΑ είναι απλώς όργανο ή και συνδιαμορφωτής της Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ:

 

The CIA and Foreign Policy

 

 

 

Η ΣΙΑ έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την σχέση της με το Συμβούλιο. Να εδώ η “απολογία” του Διευθυντή της το 2007, Στρατηγού Χαίϋντεν (Gen. Michael V. Hayden), οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση έλαβε την σπάνια πρωτοβουλία να ζητήσει ο ίδιος να τους μιλήσει. Από την ιστοσελίδα της ΣΙΑ:

 

“Thanks for the opportunity to be here, and it’s a pleasure to be in New York, to spend some time with such a distinguished group — I’m looking out here, seeing a lot of familiar faces and old friends — and an opportunity to talk about the organization I actually have the privilege to lead, the Central Intelligence Agency.”

 

 

 

Η αλληλοδιείσδυση, διαπλοκή και διασύνδεση στελεχών και εξουσιών μεταξύ του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, του Συμβουλίου, και της ΣΙΑ είναι απόλυτη.

 

 

 

Μα, μήπως η κυρία Λίζα είναι μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ;

 

 

Ο κατάλογος Μελών που εκδόθηκε από το Συμβούλιο για το 1993 αυτό ακριβώς λέει: αναγράφει την κυρία Lisa M. Buttenheim ως Μέλος, ονομαστικά. Μπορείτε να δείτε τον κατάλογο που δημοσιεύτηκε από τον William Litynksi εδώ (σελίς 165):

 

 

 

Το ωραίο όμως είναι ότι το Συμβούλιο, αρχίζοντας από το 1994, αποκρύπτει την κυρία Λίζα από τον κατάλογο μελών. Περίεργο; Ύποπτο; Ό,τι και να είναι, αυτό την βοηθά να εργάζεται με καλύτερη κάλυψη μες τα Η.Ε. χωρίς να δημιουργούνται υποψίες ότι μπορεί να δρα ως μέλος του Συμβουλίου ή του Υπουργείου Εξ. των ΗΠΑ, ή της ΣΙΑ:

 

 

 

Ευσταθεί αυτή η διασύνδεση της κυρίας Λίζας; Μόνο η ίδια έχει την ευχέρεια να επιβεβαιώσει αυτές τις πληροφορίες ή να διαψεύσει, αν πιστεύει ότι την αδικούν. Δεν υπάρχουν – και δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν – χειροπιαστές “αποδείξεις” σε αυτό το υψηλό επίπεδο πρακτόρων επί της διεθνούς σκηνής. Αυτά που παραθέτουμε εδώ είναι αυτά που σε Δικαστήριο ονομάζονται “απλώς περιστασιακά τεκμήρια”. Σε πολιτικο-στρατιωτικά θέματα, όμως, και σε θέματα ασφάλειας, τα “περιστασιακά” είναι εκείνα που βυθίζουν αεροπλανοφόρα, κατακτούν ηπείρους, κατασφάζουν ή διασώζουν ολόκληρους λαούς.

 

 

Η παρανοϊκή ακροδεξιά στις ΗΠΑ, της οποίας ο ένοπλος κλάδος είναι καπελωμένος από την Αστυνομία (FBI) και δρα ως προέκταση της, συχνά ωρύεται ότι οι ΗΠΑ κινδυνεύουν από τον “κομμουνιστικό ΟΗΕ”, που τάχα διαβρώνει την αυτονομία και ηγεμονία των ΗΠΑ. Ονομάζουν το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων ως μια από τις “εχθρικές δυνάμεις” διότι η στενή του σχέση με τον ΟΗΕ τείνει προς μια “παγκόσμια Κυβέρνηση”. (Δηλαδή πιστεύουν ότι η παγκόσμια Αυτοκρατορία τάχα κυριαρχεί επί των ΗΠΑ, ενώ ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.) Συγκαταλέγουν την κυρία Λίζα ονομαστικά μες τον κατάλογο των “εχθρών” τους που είναι μέλη του Συμβουλίου. Έχουν δημοσιεύσει αυτούς τους καταλόγους εδώ (αριθμός μέλους 529),

 

 

εδώ,

 

 

εδώ,

 

 

και αλλού.

 

 

 

Πως παρέμεινε αόρατη η κυρία Λίζα τόσο καιρό;

 

Η σύγχρονη τέχνη της απόκρυψης

 

 

Αφ’ ενός προκύπτουν “ευαίσθητες” παρεμβάσεις, όπως την απόσβεση της κας Λίζας από τον κατάλογο μελών του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, που βοηθούν πολύ.

 

 

Αφ’ εταίρου, η ίδια η κυρία Λίζα έμαθε να αξιοποιεί τη νέα γεωγραφία και πρακτική των δημοσίων σχέσεων που έχουν υιοθετήσει οι διάφοροι θεσμοί του Ιμπεριαλισμού, και έτσι κινείται πιο εύκολα στο νέου είδους παρασκήνιο και στις σκιές που δημιουργούνται.

 

 

Η νέα τάση στις δημόσιες σχέσεις είναι η επιστημονική “απόκρυψη στα φανερά“. Το Συμβούλιο, για παράδειγμα, κατάφερε να εγγράψει την καλλονή κατάσκοπο του κινηματογράφου Αντζελίνα Τζολί / Angelina Jolie ως Μέλος της, αξιοποιώντας έτσι την ελκυστικότητα και ευφράδεια της Αντζελίνας για τους σκοπούς και τις επιχειρήσεις του Ιμπεριαλισμού:

 

Angelina Jolie Joins Council on Foreign Relations

 

 

 

Η Αντζελίνα, γνωστή για τα ανθρωπιστικά της έργα, είναι ταυτόχρονα και Πρεσβευτής του ΟΗΕ !  Ποιός είπε ότι δεν πρέπει να είναι φανερές οι σχέσεις μεταξύ του Συμβουλίου CFR και του ΟΗΕ; Είναι όλα θέμα κλίματος, ατμόσφαιρας… και σεξ απήλ. Έτσι λειτουργεί η “απόκρυψη στα φανερά”.

 

 

Ορίστε μια φάση απίστευτη, και όμως αληθινή: η Αντζελίνα σε βίντεο όπου με δημόσιες πολιτικές δηλώσεις υποστηρίζει την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία, και κακίζει τις δυνάμεις Ρωσσίας και Κίνας που έθεσαν βέτο σε επέμβαση:

 

 

 

Φανερώνει λοιπόν εδώ διακριτικά η Αντζελίνα πως οι δεξιότητες της ως πράκτορας του διεθνούς παρακράτους και Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού δεν είναι μόνο για τον κινηματογράφο – αυτό σε ισχυρή αντιστοιχία με τις πολύ απολαυστικές της ταινίες με τίτλους “Mr. & Mrs. Smith” (2005) και “Salt” (2010). Η Αντζελίνα είναι ΚΑΙ Πρεσβευτής του ΟΗΕ, ΚΑΙ πράκτορας του Συμβουλίου, ΚΑΙ ταυτόχρονα το αντικείμενο θαυμασμού, έλξης, πόθου και ενδιαφέροντος εκατομμυρίων ανθρώπων. Να μια διαφήμιση του Συμβουλίου CFR όπου συμμετέχει και η Αντζελίνα:

 

 

 

Σε αυτό το κλίμα είναι πολύ πιο εύκολο για την κυρία Λίζα να κρύβεται. Οι δικές της διασυνδέσεις με τον πυρήνα της Πλανηταρχικής εξουσίας, με τα όργανα και θεσμούς του Ιμπεριαλισμού, είναι πολύ βαθύτερες και ουσιαστικές ενώ τα διοικητικά και πολιτικά της αξιώματα μέσα στη δομή του ΟΗΕ την διατηρούν σε θέση να παράγει ουσιαστικό έργο στην υπηρεσία της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας. Η κυρία Λίζα αποφεύγει προσεκτικά να επενδύσει σε μια θεαματική θηλυκότητα όπως η Αντζελίνα, έχει σεμνή και μετρημένη παρουσία – αχ εκείνο το μανδήλι της ευσέβειας στους ώμους, στον λαιμό! – και έτσι κινείται πολύ πιο εύκολα στις σκιές ως μια “αόρατη” μεσήλικη πανέξυπνη γυναίκα. Σ’ ένα κόσμο μεθυσμένο με την φαλλοκρατία και πατριαρχική εξουσία… ποιός την υπολογίζει ως εχθρό;

 

 

 

Η ιστορία της CIA με τον ΟΗΕ στην Κύπρο

 

 

Από την χρονιά που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση ο βαθμός επικυριαρχίας των ΗΠΑ παγκοσμίως αυξήθηκε κατακόρυφα. Η Ρωσσία και Κίνα παραμένουν σημαντικές δυνάμεις, αλλά “δεύτερες”. Αφ’ ενός λόγω μιας αντι-ιμπεριαλιστικής νοοτροπίας και παράδοσης που διακατέχει την σύγχρονη τους ιστορία, αφ’ εταίρου γιατί δεν είναι τόσο μεγάλες δυνάμεις όσον οι ΗΠΑ, η Ρωσσία και η Κίνα περιορίζονται σε μικρότερες σφαίρες επιρροής (ΒορειοΑνατολική Ευρασία και Δυτική Ασία) με σπάνιες προεκτάσεις προς τα έξω. Για παράδειγμα η σχέση Ρωσσίας-Συρίας είναι μια από αυτές τις σπάνιες εξαιρέσεις.

 

 

Η παγκόσμια επικυριαρχία που ασκούν οι ΗΠΑ ως η μοναδική Πλανηταρχική Υπερδύναμη, αντικατοπτρίζεται και στις επιχειρήσεις του ΟΗΕ. Οι πλείστες επιχειρήσεις του ΟΗΕ στην παρούσα δεκαετία είναι ουσιαστικά προεκτάσεις της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό βιώνουμε και στην Κύπρο.

 

 

Το 2004 είχαμε την κακή τύχη (που ονομάζεται αφοσίωση στην αλήθεια και την ελευθερία) να αποκαλύψουμε με τεκμήρια ότι το γραφείο του ΟΗΕ στην Κύπρο λειτουργούσε ως προέκταση της ΣΙΑ. Προωθούσε το Σχέδιο Αννάν με “δημοκρατικό διάλογο” ανάμεσα στον πληθυσμό μας αποκρύπτοντας τις τρομακτικές διαστάσεις της καταστροφής για τον τόπο μας που περιείχε το Σχέδιο. Η πρώτη κρούση επ’ αυτού δημοσιεύτηκε εδώ, όπου και ονομάσαμε τον συγκεκριμένο Αμερικανό πράκτορα της ΣΙΑ Alexander Ernyey ως τον κρίκο σε αυτή την σκοτεινή ιστορία:

 

Spies, Murderers, and Creeps

 

Management of the “free dialogue” on the Annan plan

 

 

 

Αμέσως με την αποκάλυψη μας, η Αστυνομία Κύπρου ΔΙΑΤΑΧΘΗΚΕ από την Πρεσβεία των ΗΠΑ να διενεργήσει παράνομη “έρευνα” εναντίον μας σε προσπάθεια εκφοβισμού των μελών μας και της οικογένειας του γράφοντος. Επίσης επέβαλαν παράνομη παρακολούθηση του τραπεζικού λογαριασμού του μέσω της Κεντρικής Τράπεζας επικαλούμενοι τάχα “υποψίες ξεπλύματος βρώμικων λεφτών και χρηματοδότησης τρομοκρατίας”, και παρακολούθηση του γραφείου του μέσω προσπάθειας στρατολόγησης των γειτόνων. Επισκέφθηκαν τους γείτονες αναζητώντας πληροφορίες και ισχυριζόμενοι ότι η Αστυνομία τάχα “διερευνά εναντίον του υπόθεση πορνείας” και ζήτησαν να μάθουν αν “μπαινοβγαίνουν γυναίκες” από τον χώρο του:

 

Government Admits Investigation Against Indymedia and Petros Evdokas Initiated by US Intelligence

 

 

 

Έγινε κινητοποίηση διαμαρτυρίας και στην Κύπρο και διεθνώς: το αποτέλεσμα ήταν ότι ο συγκεκριμένος πράκτορας της ΣΙΑ που ονομάσαμε στις αποκαλύψεις μας εκδιώχθηκε από την Κύπρο (ή ίδια η ΣΙΑ τον μετέθεσε στην Άγκυρα [10]), ο Υπουργός Δικαιοσύνης Δώρος Θεοδώρου αναγκάστηκε να παραδεχθεί δημοσίως ότι αυτές οι ενέργειες έγιναν χωρίς να υπάρχει έγκλημα, και η Επίτροπος Διοίκησης απεφάνθει ότι η Αστυνομία δεν είχε έδαφος για αυτές τις πράξεις εναντίον μας [11].

 

 

Η διαπλοκή που αποκαλύφθηκε μεταξύ της ΣΙΑ και της αντιπροσωπείας του ΟΗΕ στην Κύπρο του 2004, φανέρωσε και την πλήρη υποτέλεια του Κυπριακού Κράτους στην ΣΙΑ – σε ποιά άλλη χώρα του κόσμο η Αστυνομία είναι υποτελής στην Πρεσβεία των ΗΠΑ; Ευτυχώς η κινητοποίηση της αντι-Διζωνικής παράταξης και πολλών πατριωτικών και διεθνιστικών δυνάμεων τότε, με τον σάλο που έγινε στα Μέσα και τον Τύπο, τους ανάγκασε να γυρίσουν πίσω στις σπηλιές τους. Αλλά τι άλλαξε από τότε;

 

 

Αντί να έχουμε ένα ψώρη μίζερο Αμερικανό κατάσκοπο όπως τον Alexander Ernyey, σήμερα έχουμε μια “διεθνούς ακτινοβολίας” κυρία ήπιων τόνων που ξέρει αφ’ ενός να παίζει το παιγνίδι της Αυτοκρατορίας πολύ καλά με διακριτικές κινήσεις, και αφ’ εταίρου να συγκαλύπτει τα φοβερά εγκλήματα της Κεφαλαιϊκής και Κρατικής εξουσίας που αυτή αντιπροσωπεύει εδώ.

 

 

Είδατε ή ακούσατε την κυρία Λίζα Μπάτενχαϊμ να παραπονιέται για την ΟΥΣΙΑ της εισβολής και κατοχής της Κύπρου;

 

Τα ΟΠΛΑ που προμηθεύουν οι ΗΠΑ στον στρατό κατοχής παράνομα και άδικα γιατί δεν τα αποσύρει η Κυβέρνηση τους; Γιατί δεν τα αναφέρει αυτά πουθενά η κυρία Λίζα; Αυτά τα όπλα εξ Αμερικής με τα οποία εισέβαλε ο εχθρός και πατά την πατρίδα μας ΔΕΝ είναι το κύριο πρόβλημα;

 

 

Χωρίς την υπεροπλία που παρέχουν οι ΗΠΑ στην Τουρκία η κατοχή θα κατέρρεε σε μια εβδομάδα. Ας αφήσουμε τα ψέμματα και τις υποκρισίες! Γιατί ασχολείται η κυρία Λίζα με την προώθηση της ρατσιστικής Διζωνικής “τελικής λύσης” αντί να απευθύνεται σε αυτό – το πιο ουσιώδες – μέρος της πολιτικοστρατιωτικής πραγματικότητας της κατοχής;

 

 

Δεν αποτελεί έγκλημα και παραπλάνηση του λαού μας αυτή η απόκρυψη της ουσίας; Και γιατί οι πρωκτολειχιάζοντες “δικοί μας” πολιτικοί και δημοσιογράφοι συμπλέουν με αυτά τα ψέμματα, και με την συγκάλυψη της Τουρκο-Αμερικανικής Ιμπεριαλιστικής πολιτικής;

 

 

 

Και όμως… έχουν γνώσιν οι φύλακες. Η προδοτική εγκατάλειψη του δίκαιου μας αγώνα από τους πολιτικούς και δημοσιογράφους που προτιμούν να είναι ανδρείκελα αφήνει ένα κενό που μόνο η λαϊκή δύναμη μπορεί να το γεμίσει. Εμείς εκεί επενδύουμε. Σε μια αυτο-οργανωμένη αμεσο-δημοκρατική λαϊκή δύναμη που θα παλέψει ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ για την Ελευθερία.

 

 

Ελελεύ!

 

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

 

 

 

Σημειώσεις ~ Πηγές

 

 

 

[1].

 

Alexander Downer ~ Αλεξάντερ Ντάουνερ

 

Persona Non Grata

 

 

 

[2].

 

Secretary-General Appoints Lisa M. Buttenheim (United States)

 

His Special Representative in Cyprus

 

 

 

[3].

 

ΣΙΑ και Παν/μιο Johns Hopkins

 

 

και

 

 

 

[4].

 

Paul H. Nitze School of Advanced International Studies

 

 

 

[5].

 

“Among the few banks which remain at the head of all capitalist economy as a result of the process of concentration, there is naturally to be observed an increasingly marked tendency towards monopolist agreements, towards a bank trust. In America, not nine, but two very big banks, those of the multimillionaires Rockefeller and Morgan, control a capital of… eleven thousand million marks. In Germany the absorption of the Schaaffhausenscher Bankverein by the Disconto-Gesellschaft to which I referred above, was commented on in the following terms by the Frankfurter Zeitung, an organ of Stock Exchange interests:

 

“The concentration movement of the banks is narrowing the circle of establishments from which it is possible to obtain credits, and is consequently increasing the dependence of big industry upon a small number of banking groups. In view of the close connection between industry and the financial world, the freedom of movement of industrial companies which need banking capital is restricted. For this reason, big industry is watching the growing trustification of the banks with mixed feelings. Indeed, we have repeatedly seen the beginnings of certain agreements between the individual big banking concerns, which aim at restricting competition.”

 

Again and again, the final word in the development of banking is monopoly.”

 

Vladimir Ilyich Lenin:

 

Imperialism, the Highest Stage of Capitalism

 

 

 

[6] Τριμερής Επιτροπή

 

Κάποιοι κλάδοι του διεθνούς και τοπικού Κεφαλαίου:

 

 

 

[7].

 

Notable CFR members

 

 

 

[8].

 

The CFR and the Church Committee Investigation

 

 

 

[9].

 

Το όνομα της κυρίας Λίζας Μπάτενχαϊμ στον κατάλογο που δημοσιεύτηκε από τον William Litynksi είναι εδώ (σελίς 165):

 

 

Έχουμε διαφυλάξει και εμείς ένα αντίγραφο των πρώτων τριών σελίδων του καταλόγου εδώ:

 

 

 

[10].

 

Η “λαμπρή” καριέρα του κατάσκοπου:

 

Alexander Ernyey

 

 

 

[[11].

 

A Statement by the Minister of Justice and Public Order

 

 

 

Update on our Political/ Legal situations

 

για το ρατσιστικό έγκλημα στο Φαρμακονήσι

Δίπλα στο μαχαίρι του χρυσαυγίτη που κυνηγά μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, έχει θέση η μπότα του λιμενικού που χτυπά τον μετανάστη που προσπαθεί να σωθεί από τον πνιγμό ….

Το πρωί της Δευτέρας 21 Ιανουαρίου 2014, σκάφος που μετέφερε τουλάχιστον 28 μετανάστες βυθίστηκε ενώ έπλεε στα ανοιχτά του Φαρμακονησίου.
 Ο πνιγμός 12 μεταναστών, μεταξύ των οποίων και 9 παιδιά, ήρθε να προστεθεί στον τεράστιο κατάλογο θανάτου που έχει ανοίξει εδώ και χρόνια στα νερά του Αιγαίου και στα ελληνικά σύνορα, μόνο που αυτή τη φορά συνοδευόταν από τις σαφείς μαρτυρίες των επιζώντων μεταναστών για τις συνθήκες του γεγονότος.
Η έκπληκτη για μια ακόμα φορά ελληνική κοινωνία, που φαίνεται να ξεχνά πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχει ακούσει για παρόμοια γεγονότα, πληροφορείται πως τα «γενναία παλικάρια» του λιμενικού σώματος προσπάθησαν να απωθήσουν βίαια προς την πλευρά των τουρκικών χωρικών υδάτων το σκάφος εν μέσω θαλασσοταραχής ενώ απέτρεψαν τη μετεπιβίβαση των επιβατών του σκάφους και άφησαν όσους έπεσαν στο νερό στην τύχη τους. Στη συνέχεια ζήσαμε ακόμα πιο προχωρημένες οργουελιανές σκηνές, όταν υπουργοί της κυβέρνησης επέμεναν να διαψεύδουν τη δημόσια μαρτυρία ενός χαροκαμένου πατέρα σε συνέντευξη τύπου στο Σύνταγμα. Δίπλα στο μαχαίρι του χρυσαυγίτη που κυνηγά μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, έχει θέση η μπότα του λιμενικού που χτυπά τον μετανάστη που προσπαθεί να σωθεί από τον πνιγμό ….

Ο παραπάνω παραλληλισμός απεικονίζει γλαφυρά το πρόσωπο της κυριαρχίας και του καθεστώτος εξαίρεσης που θέλει να επιβάλει. Ο φασισμός, πολύ παραπάνω από την ιδεολογία μερικών χιλιάδων ψηφοφόρων της χρυσής αυγής, αποτελεί την βαθύτερη και καθαρότερη μορφή του πνεύματος της κυριαρχίας και της ανισότητας. Είναι η πεμπτουσία κάθε κρατικής εξουσίας, που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στις δομές της όταν υπάρχει σταθερότητα, ηρεμία και σχετική ευδαιμονία, αλλά εκδηλώνεται ξεκάθαρα σε περιόδους και συνθήκες κρίσης.
Όπως ακριβώς αυτές που ζούμε σήμερα. Όταν μάλιστα τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού έχει μια δεξιά κυβέρνηση, στην ηγεσία αλλά και στους συμβούλους της οποίας κυριαρχούν τα ακροδεξιά στοιχεία, τότε οι φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές παύουν να αποτελούν απλά μια λύση ανάγκης για την επιβίωση της εξουσίας και την επιβολή καταστολής. Εντάσσονται οργανικά και γίνονται αναπόσπαστο τμήμα στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό. Και την υλοποίηση τους αναλαμβάνουν αυτοί που πρόσφατα χαρακτηρίστηκαν από ανώτατο δικαστήριο ως «σκληρός πυρήνας του κράτους που χρήζει ειδικής προστασίας και μεταχείρισης», δηλαδή τα σώματα ασφαλείας (αστυνομία, αντιτρομοκρατική, λιμενικό) και ο στρατός. Συνεπώς, ο πνιγμός των 12 μεταναστών στη θάλασσα του Φαρμακονησίου, είναι ένα ακόμα αποτέλεσμα της άσκησης μιας πολιτικής ολοκληρωτισμού, αποκλεισμού και καταστολής (Ο υιός Πλεύρης πρόσφατα είχε υποστηρίξει πως θα υπάρξουν νεκροί μετανάστες στα σύνορα. Η ευχή του εκπληρώθηκε πολύ γρήγορα). Είναι ένα ακόμα επεισόδιο της επίθεσης της κρατικής εξουσίας ενάντια στην κοινωνία, είναι ένα ακόμα επεισόδιο του πολέμου που έχει κυρηχθεί από την αστική τάξη στις τάξεις των καταπιεσμένων.
Του ίδιου πολέμου που σκοτώνει τους χιλιάδες που «αυτοκτονούν με τη θέληση τους» τα τελευταία χρόνια, που σκοτώνει αυτούς που καίγονται από μαγκάλια και ξυλόσομπες στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν, που σκοτώνει όσους πνίγονται στα νερά της Μεσογείου στην προσπάθεια τους να μεταναστεύσουν.
Είναι ένα ακόμα επεισόδιο του ταξικού πολέμου που, μονόπλευρα προς το παρόν, εντείνεται και από τον οποίο, ας είμαστε έτοιμοι να μετράμε και «Έλληνες λαθρομετανάστες» τα επόμενα χρόνια, ανάμεσα στους πνιγμένους στα σαπιοκάραβα για Ευρώπη και στην κάθε Λαμπεντούζα. Άλλωστε, και οι ίδιοι οι μετανάστες θύματα του ίδιου ταξικού πολέμου που μαίνεται στις πατρίδες τους είναι. Αυτός τους ξερίζωσε από τους τόπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Από την άλλη πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο, παίρνουν μέρος οι δουλέμποροι και συνεργαζόμενα δίκτυα διεθνών κυκλωμάτων, εθνικών κρατών, υπηρεσιών ασφαλείας, φασιστών, μεγαλοκαπιταλιστών. Όλοι αυτοί που, τώρα που οι μετανάστες δεν είναι πια φτηνότεροι από τους ντόπιους εργάτες, χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως χώρα τράνζιτ, στην οποία γίνεται και μια αρχική διαλογή των καλύτερων υποζυγίων για τα εργοστάσια και τα γιαπιά της Ευρώπης.
Οι παραγωγικά άχρηστοι, οι αδύναμοι, τα παιδιά, οι γέροι μπορούν να ταίσουν τις αλανιάρες τσιπούρες στο Ιόνιο, το Λυβικό, το Αιγαίο …. Πολύ περισσότερο από την αλληλεγγύη μας στην ταυτότητα του μετανάστη, που την αναγνωρίζουμε ως μια συνθήκη ακραίου και βίαια εξωθούμενου στην εκμετάλευση υποκειμένου, υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες ως ανθρώπους της τάξης μας. Αναγνωρίζουμε μια κοινότητα που εδράζεται στην κοινή ταξική θέση και με βάση αυτό επιδιώκουμε την κοινωνική ένταξη των μεταναστών στο πλαίσιο μια συνολικής συγκρότητησης κοινοτήτων αγώνα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που θεωρούμε και αντιμετωπίζουμε συνολικά ως εχθρούς μας τους πλούσιους και τους ισχυρούς, τους εξουσιαστές, τους μαφιόζους και τους φασίστες όλου του πλανήτη. Είτε ζουν στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Πακιστάν, ή τη Σομαλία. Ως διεθνιστές είμαστε ενάντια τόσο στα εθνικά σύνορα, όσο και στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου που αντικαθιστά και εξαργυρώνει αυτά τα σύνορα με την μπίζνα του δουλεμπορίου.
Η επιλογή μας, που θεωρητικά αναγνωρίζουμε ως ορθή κοινωνικά και ταξικά, είναι να μένουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε και να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή. Και για όποιους θελήσουν αυτό να το προσάψουν ως επιχείρημα ενάντια στον ερχομό των μεταναστών, θα γελάγαμε ειρωνικά, αναλογιζόμενοι τόσο την κατάπτυστη υποταγή του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας στους δυνάστες της, όσο και τη διογκούμενη τάση μετανάστευσης των Ελλήνων (προφανώς μετανάστες «καλής ποιότητας») στις ίδιες ακριβώς χώρες που προτιμούν και οι υπόλοιποι (και κατά τον Δένδια «κακής ποιότητας») μετανάστες. Αναγνωρίζουμε ότι η “σύγκρουση” του κράτους με τον άμεσο πολιτικό εκφραστή του φασισμού, τη χρυσή αυγή, δεν είναι τίποτα άλλο από ενδοεξουσιαστική διαμάχη. Η ασκούμενη φασιστική πολιτική, οι μέθοδοι και πρακτικές της, ενσωματωμένα στο καθεστώς, στράφηκαν ενάντια στη χρυσή αυγή, όταν τα μυαλά της ηγεσίας της πήραν αέρα και φαντάστηκαν ότι με ένα ρεσάλτο το παρακράτος θα γινόταν κράτος. Ο καυγάς γίνεται για τη δύναμη και τα πρόσωπα που θα την κρατάνε στα χέρια τους. Τη δύναμη να μαχαιρώνουν τον Παύλο Φύσσα ή να πνίγουν μετανάστες. Μπροστά στο γεγονός ότι δολοφονούν ανθρώπους της δικιάς μας τάξης οι διαφορές κράτους και παρακράτους είναι επουσιώδεις. Για εμάς είναι απόλυτη αλήθεια το να πούμε ότι τον Φύσσα τον έσφαξε το κράτος και τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι τους έπνιξε η χρυσή αυγή. Κρατικός και παρακρατικός ο φασισμός είναι ένας. Και θα του κάνουμε τον βίο αβίωτο.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014 18:00 ΜΜ

 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

 Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση (ΑΚΑ)

Νεράιδα και η Αριστερά-Αριστερά της Νεράιδας-Η Νεράιδα της Αριστεράς στην Αίγινα

“…ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι…”
Kuro Siwo – 1979, Ν. Κ. Καββαδίας
Νεράιδα και η Αριστερά-Αριστερά της Νεράιδας-Η Νεράιδα της Αριστεράς στην Αίγινα
Θα μπορούσε να είναι υποψήφιοι τίτλοι ταινίας του 60, κείνη την περίφημη εποχή που οι τάξεις διασταυρώνονταν προκαλώντας αυτό που ορίζει η κοινωνιολογία, ως «κινητικότητα». Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε, με την πραγματικότητα ενός καθηγητή Ιστορίας των Επιστημών και μάλιστα της Τεχνολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αναμφισβήτητα πολυγραφότατος κι όχι μόνο για ζητήματα που αφορούν την επιστήμη του και τη φιλοσοφία της αλλά και για πολιτικά, φιλοσοφικά ζητήματα και μάλιστα με έντονες θεωρητικές αναφορές. Ο κύριος Γαβρόγλου αρθρογραφεί στην «Αυγή» για τα ζητήματα της κοινωνίας από την οπτική της αριστεράς αλλά και σε αστικές εφημερίδες όπως πολλοί άλλωστε αριστεροί. Και αυτά είναι μόνο ενδεικτικά του απέραντου αναστήματος του πολυπράγμονος κυρίου Γαβρόγλου.
Ο κύριος Γαβρόγλου όμως είναι και στην Αίγινα πολύ γνωστός, ιδιαιτέρως στους κύκλους της τοπικής μας διανόησης και πνευματικής καλλιέργειας.  Είναι βασικό μέλος της συντακτικής επιτροπής της επιθεώρησης «Αιγιναία», συμμετέχει σε πλείστα δρώμενα που αφορούν την τέχνη και τα γράμματα εντός Αιγίνης, σε επιστημονικά συνέδρια που έλαβαν χώρα στο νησί και βεβαίως είναι Πρόεδρος του Καποδιστριακού Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αίγινας.
Το τελευταίο καιρό έγινε πάλι γνωστός από την παρουσίαση ενός «πλωτού μουσείου» του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Λάτση. Εκεί, σε τοπικό δημοσίευμα μάθαμε ότι είναι βασικό στέλεχος του ιδρύματος Ιωάννη Λάτση. Είναι το ίδρυμα για τον γνωστό, στους νέους της χώρας μας εφοπληστή, φίλο του Τζόρτζ Μπους, της Θάτσερ και του δικού μας Μητσοτάκη, αλλά και στους παλιούς για τη δράση του στην κατοχή μπαρμπα-Γιάννη Λάτση. Η αλήθεια είναι ότι αθωώθηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων, όπως δεκάδες άλλοι οι οποίοι αποχαρακτηρίστηκαν μόλις η Αριστερά έχασε. Μετά, «μέσα από γρήγορες και διορατικές κινήσεις, το φάσμα των δραστηριοτήτων του επεκτάθηκε στη μεταφορά προσκυνητών από τη Λιβύη προς τη Μέκκα και στην ποντοπόρο εμπορική ναυτιλία. Η τελευταία, μαζί με την εμπορία πετρελαιοειδών, του έδωσαν το κίνητρο για την ίδρυση στις αρχές της δεκαετίας του 1970 της Πετρόλα Ελλάς, του πρώτου εξαγωγικού διυλιστηρίου της Ελλάδας. Κομβικό σημείο στην επιχειρηματική πορεία του Ιωάννη Λάτση υπήρξε η δραστηριοποίησή του στη Σαουδική Αραβία, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αρχικά με την ανάληψη έργων ανάπτυξης υποδομών και στη συνέχεια με την κατασκευή και λειτουργία ενός εξαγωγικού διυλιστηρίου στο Ράμπιχ στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 1980 προέβη στην πρώτη του επένδυση στον χρηματοπιστωτικό τομέα με την αγορά της Banque de Dépôts, με έδρα τη Γενεύη της Ελβετίας, γεγονός που αποτέλεσε την αρχή μιας σειράς επιτυχημένων επενδύσεων, αυτή τη φορά στον τραπεζικό τομέα».
Το βιογραφικό του μπαρμπα-Γιάννη δεν είναι όμως απόλυτα συμπληρωμένο. Δεν λένε για τις δωρεές που πραγματοποίησε στις οικογένειες των θυμάτων, στην ΠΕΤΡΟΛΑ. Τι είχε γίνει στην ΠΕΤΡΟΛΑ και ΠΟΤΕ; Για να θυμηθούμε: Στις 1 του Σεπτέμβρη του 1992 έγινε έκρηξη στη μεγάλη μονάδα διύλισης της ΠΕΤΡΟΛΑ: 14 νεκροί και πάμπολλοι τραυματίες για ελλιπή μέτρα ασφαλείας. Δεν λένε ούτε για τις χιλιάδες παραβάσεις νόμων κατά τη διάρκεια του μετεμφυλιακού κράτους και της χούντας αλλά κι αργότερα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Γιατί όμως αυτή η ενασχόληση με τον μπαρμπα-Γιάννη; Η «Νεράιδα» μας θύμισε τόσες συγκινήσεις από ταινίες, από αφηγήσεις. Άραγε οι κομμουνιστές βαρυποινίτες και μελλοθάνατοι με ποιο πλοίο ερχόντουσαν; Για αυτούς ποιος θα μιλήσει;
Όχι ο κύριος Γαβρόγλου, όμως. Ο κύριος Γαβρόγλου μιλά για το «Νεράιδα», το πλοίο ιδιοκτησίας Λάτση που για 25 χρόνια ήταν στη γραμμή Αργοσαρωνικού από το 1949. Σημειώστε την ημερομηνία: οι παρακατιανοί, οι άθλιοι του σήμερα, οι παρίες του αύριο, οι πεινασμένοι, οι αυτόχειρες, οι εργάτες, οι αγρότες, οι επαναστάτες, οι φτωχοί, τότε είχαμε χάσει. Για άλλα όμως λέει ο κύριος Γαβρόγλου, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Λάτση (διότι άλλοι είναι στο Εποπτικό Συμβούλιο, όλοι και όλες με επώνυμο που ξεκινάει από Λ): Μιλάει για το «Νεράιδα» του Λ.
Τελευταία στηρίζει την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ στην Αίγινα για τη συγκρότηση παράταξης και ψηφοδελτίου. Έτσι είναι αυτά. Όλα αλλάζουν Σύριζα σ’ αυτόν τον τόπο.
Γιώργος Κυριακού
ΥΓ: Θα γίνει αναφορά σε δυο έντυπους αντιμνημονιακούς πυλώνες: στην εφημερίδα «Αυγή» και στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Η «Αυγή» στις 10.09.2013 γράφει: «Το πλοίο ανήκει στο ΝΠΙΔ “Πλωτό Μουσείο Νεράιδα” και χρηματοδοτείται πλήρως από το κοινωφελές ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση, όπως υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι του ιδρύματος. Όμως για τη λειτουργία του μουσείου χρειάστηκε να ψηφιστεί ειδική νομοθετική ρύθμιση και να εκδοθεί υπουργική απόφαση με διάταξη την οποία ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ είχαν χαρακτηρίσει χαριστική και σκανδαλώδη, υποστηρίζοντας πως επί της ουσίας κατοχυρώνεται καθεστώς φοροαπαλλαγής για το Ίδρυμα Λάτση. “Παραφιλολογία στα όρια του λαϊκισμού” χαρακτήρισε τις κατηγορίες αυτές ο Δ. Αφεντούλης, γραμματέας του εκτελεστικού συμβουλίου του Ιδρύματος, και υπογράμμισε πως το Δημόσιο δεν εμπλέκεται στα έξοδα του μουσείου, χωρίς ωστόσο να γίνεται γνωστό το ποσό που δαπανήθηκε για την ανακατασκευή του πλοίου». Δεν γράφει καθόλου για τις απόψεις του κυρίου Γαβρόγλου, επίσης μέλους του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Λάτση αλλά και ενίοτε αρθρογράφου της εν λόγω εφημερίδας.
Η «Εφημερίδα των Συντακτών» πάλι στις 10.09.2013, γράφει: «Δεν είχε ελληνική σημαία και έπρεπε να υπάρξει νόμος για να συσταθεί το μουσείο» είπε ο κ. Αφεντούλης και αντέκρουσε ως «ανακριβή όσα είχαν ειπωθεί περί φοροαπαλλαγής. Τα πλοία δεν φορολογούνται στην Ελλάδα. Ο εφοπλισμός έχει φορολογικό άσυλο» εξήγησε». Κι αυτό ασχολίαστο παραμένει αν και λίγο πιο κάτω μας πληροφορεί το ίδιο δημοσίευμα για τη μέριμνα του κυρίου Γαβρόγλου να επιμεληθεί βιβλίο για λογαριασμό του Κοινωφελούς Ιδρύματος.

Για τη σύγχρονη δουλεία

http://vimeo.com/64458911

 

 

η ακροδεξιά διεκδικεί την ηγεμονία στα κοινωνικά κινήματα της Ιταλίας

αναδημοσίευση από το Άρδην

 

forconi

 

Του Γιώργου Ρακκά

 

Βαθαίνει το φαινόμενο της πανευρωπαϊκής ακροδεξιάς ανόδου. Οι πιο σημαντικές εξελίξεις λαμβάνουν χώρα στην Ιταλία. Εκεί, αυτές τις μέρες αναπτύσσεται το πρώτο κοινωνικό πληβειακό κίνημα στο οποίο το ρεύμα της ακροδεξιάς παίζει ηγεμονικό ρόλο, ενώ οι οργανώσεις της αριστεράς βγαίνουν στο περιθώριο. Είναι το «κίνημα της 9ης Δεκεμβρίου», που οργανώνει μαζικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ιταλία, ενάντια στον προϋπολογισμό ακραίας λιτότητας της κυβέρνησης Λέτα. Το «κίνημα» πρόσφατα άλλαξε το όνομά του, για να αποφύγει τις ακροδεξιές αιχμές που άφηνε η προηγούμενη ονομασία του – Forconi, που στα ιταλικά σημαίνει δίκρανο.

 

Ξεκίνησε από την Σικελία, έπειτα από πρωτοβουλία που προήλθε από αγρότες και φορτηγατζήδες. Σύντομα εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα, και έχει κυρίως μικροαστική βάση –συμμετέχουν μικρομαγαζάτορες, επαγγελματίες, αγρότες, αλλά εσχάτως άνεργοι και κομμάτια του ‘πρεκαριάτου’, δηλαδή των επισφαλών εργαζόμενων– κυρίως στις υπηρεσίες. Πολιτικά, αν και οι συντελεστές του Κινήματος της 9ης Δεκεμβρίου επιμένουν να ισχυρίζονται πως η πρωτοβουλία τους έχει ακομμάτιστο χαρακτήρα, οι εκλεκτικές συγγένειες με την άκρα δεξιά δεν κρύβονται εύκολα, ούτε καν στα συνθήματα (στις κινητοποιήσεις πολύ συχνά ακούγεται το Φόρτσα Ιτάλια, ενώ κυκλοφορούν και άλλα συνθήματα παρόμοιας λογικής): Οργανώσεις όπως η Κάζα Πάουντ (κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο φασιστών στη Ρώμη, που φέρει το όνομα προς τιμή του Έζρα Πάουντ), η Φόρτσα Νουόβα (ιταλικό ξαδερφάκι της Χρυσής Αυγής, με θητεία στην στρατηγική της έντασης που εφάρμοσε το ιταλικό παρακράτος κατά την δεκαετία 1970-1980) και οπαδοί της Λάτσιο βρίσκονται στο πλευρό του. Σε μια ακόμα χαρακτηριστική δήλωση,  που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την αντίληψη και την λογική των περισσότερων ηγετικών στελεχών του κινήματος, κάποιος εκπρόσωπος ανέφερε την πρόθεσή τους να ηγηθούν «πορείας προς τη Ρώμη» (προφανώς, αντίστοιχης της μουσολινικής).
Πέρα από την άκρα δεξιά, την στήριξη στο κίνημα δήλωσε ο Μπέπε Γκρίλο με τοποθέτησή του στο ιστολόγιό του, ενώ ακόμα και ο Μπερλουσκόνι εκδηλώθηκε θετικά. Ούτως ή άλλως, ο Γκρίλο, μετά την εκλογική του επιτυχία, έδειξε έντονες τάσεις μεταστροφής σε αντιλήψεις και λογικές ακροδεξιάς προέλευσης: Διατήρησε και ενίσχυσε το προσωποπαγές προφίλ του ρεύματός του, ενώ στον πολιτικό του λόγο, παράλληλα με τις επιθέσεις εναντίον του ευρώ, ενίσχυσε και μια ρητορική που στρεφόταν εναντίον των μεταναστών. Όσο για τον Μπερλουσκόνι, είναι προφανές ότι ποντάρει σε κάθε αναταραχή, προκειμένου να βγει από την εξαιρετικά δυσμενή θέση στην οποία έχει περιέλθει έπειτα από τις αλλεπάλληλες καταδίκες, και θα ήταν ευχαριστημένος με οτιδήποτε αναχαιτίζει την πτώση του πολιτικού του άστρου.
Από την άλλη, η αριστερά παρακολουθεί εξαιρετικά αμήχανη την κατάσταση. Σε ανάλυση τους που δημοσιοποιήθηκε στην ιστοσελίδα Contropiano, η οργάνωση Δίκτυο των Κομμουνιστών (κάτι αντίστοιχο με την ελληνική ΚΟΕ, που συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ και εκδίδει μαζί με άλλους την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς) ασκεί αυτοκριτική υποστηρίζοντας ότι ενώ η αριστερά έκανε μια καλή αρχή με τις απεργίες της 18ης/19ης Οκτωβρίου 2013, η συνέχεια υπήρξε άκρως απογοητευτική λόγω της πολυδιάσπασης και της ιδεολογικής αβελτηρίας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κινητοποιήσει την κοινωνία πέρα από το ζήτημα των εξώσεων, που έχει κάνει κάποια δουλειά, και πέρα από τους παγιωμένους δεσμούς που έχει χτίσει με τους μετανάστες και το υποπρολεταριάτο.
Βεβαίως, και το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Σε όλη την Ευρώπη, η Αριστερά είναι γερασμένη (πολύ πιο γερασμένη σε σχέση με την Άκρα Δεξιά), μεσοστρωματική, ιδεολογικά μετέωρη και στιγματισμένη, καθώς στην προηγούμενη περίοδο συναλλάχθηκε φανερά με τους «ανακτορικούς» της παγκοσμιοποίησης.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιταλία συμμετείχε στην συμμαχία των προθύμων που βομβάρδισαν τη Σερβία το 1999, υπό την καθοδήγηση του πρώην κομουνιστή Ντ’ Αλέμα,. Ο πολύς, κάποτε «τρομοκράτης»Τόνι Νέγκρι, αποθεωνόταν για την «Αυτοκρατορία» του από το Νιούσγικ και ο Φάουστο Μπερτινόττι της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, ως καρικατούρα του Φάουστ πούλησε την ψυχή του στο τελευταίο κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας της κεντροαριστεράς, και έκτοτε βολοδέρνει τριγύρω από το δημοσκοπικό και εκλογικό ελάχιστο.
Τώρα, αυτός ο χώρος δεν ξέρει ούτε τι θέλει, ούτε πώς μπορεί να το αποκτήσει: Με τα ερμηνευτικά της εργαλεία κατεστραμμένα, και την άρνησή της να συλλάβει τη νέα «βιοπολιτική» κατάσταση, όπου τα υπαρξιακά ζητήματα, τα ζητήματα εθνικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων, και τα ταξικά συμπυκνώνονται και συνθέτουν την σύγχρονη κοινωνική πάλη, τείνει να απολέσει ακόμα και το πεδίο που κάποτε ήταν κατεξοχήν δικό της: Εκείνο των απλών οικονομικών διεκδικήσεων. Ήδη, στην Γαλλία, στην Ολλανδία, και τώρα και στην Ιταλία το προβάδισμα στο μέτωπο εναντίον του ευρώ το διατηρεί η άκρα δεξιά –η οποία αναμένεται να σαρώσει στις ευρωεκλογές, ακόμα και να καταλάβει την πρώτη θέση: Η Λεπέν στη Γαλλία, και ο Βίλντερς στην Ολλανδία προηγούνται ήδη στις δημοσκοπήσεις.
Αυτό που γίνεται στην Ιταλία είναι εξίσου σημαντικό. Διότι μέχρι τώρα, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά μπορούσε να καυχηθεί ότι διατηρεί εκτεταμένα ερείσματα εντός των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ήταν αδύνατο να βάλει πόδι στα κοινωνικά κινήματα. Με το ιταλικό «Δίκρανο», αυτό το ταμπού αμφισβητείται κι έτσι το ακροδεξιό ρεύμα αποκτάει και αυτή τη διάσταση.
Πέρα από τις βαθύτερες ιδεολογικές, οργανωτικές και υποκειμενικές αδυναμίες της ευρωπαϊκής αριστεράς, είναι ότι μετά το 1989 αυτή «έπαιξε και έχασε» με την υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, σήμερα, ενώ όλοι έχουν κατανοήσει πολύ καλά ότι το παρόν ευρωπαϊκό σχήμα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από εργαλείο υλοποίησης της «γερμανικής Ευρώπης», αυτοί καμώνονται ακόμα ότι ζουν στο ευρωπαϊκό συνεχές και παίζουν τους χαζοχαρούμενους πολίτες του κόσμου. Έτσι, η αντίθεση με τον γερμανικής εμπνεύσεως νεοφιλελευθερισμό εκχωρείται σε φωνές όπως αυτή της Λεπέν –την ίδια στιγμή που διανοούμενοι της αριστεράς σαν σε ιδεολογική ανία αναρωτιούνται ακόμα «ποιος είναι ο εχθρός; Οι τράπεζες ή η ακροδεξιά;».
Ακόμα και ο δικός μας, ο Τσίπρας, ενώ καυχιέται για την υποψηφιότητά του προέδρου της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ξεχνάει ότι το κόμμα του διαθέτει μέλη κάτω των 32 χρονών μόνο σε ποσοστό… 1-1.5%, και ότι οι πραγματικοί πληβείοι είναι τόσο σπάνιοι στην οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η καρέτα-καρέτα στις ελληνικές θάλασσες. Γι’ αυτό και το γέλιο θα του βγει στο τέλος ξινό και ίσως να πληρώσουμε όλοι τη διαφαινόμενη αποτυχία του.
Το κίνημα του «Φαρκόνι» ή αλλιώς του Δίκρανου αποτελεί μια πολύ σημαντική εξέλιξη στο πανευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό. Ενισχύει αποφασιστικά την μετακίνηση του εκκρεμούς προς την Άκρα Δεξιά, και βάζει ένα πολύ ουσιαστικό θεμέλιο ώστε να ηγεμονεύσει επί της λαϊκής αγανάκτησης. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, πραγματικά δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.