αναδημοσίευση από την “Άλλη Αίγινα”
Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ;
Νικήτας Παπαϊωάννου
* Κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση
Νικήτας Παπαϊωάννου
* Κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση
αναδημοσίευση από το άθενς ιντιμέντια
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Η ταξική αφαίμαξη και η κοινωνική λεηλασία αποτελούν καθεστώς. Το κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης είναι εδώ. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη, η συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε. αποτελεί τον καρπό της σύνθεσης μιας ομάδας συντρόφων και συντροφισσών, αγωνιστών και αγωνιστριών, που διακρίνουμε και αναδεικνύουμε τη δυνατότητα μετατροπής της κρίσης σε ευκαιρία. Σε ευκαιρία πολιτικής και ταξικής ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης ενάντια στο διεθνοποιημένο και το ντόπιο κεφάλαιο, ενάντια στα κράτη του και τους διακρατικούς μηχανισμούς του, ενάντια στα διευθυντήρια του και την εξουσία του. Μια εξουσία που με τη βία και τον τρόμο επιβάλλει τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο για να επεκτείνει την κοινωνική καταλήστευση και να θωρακίσει τα σύνορα της και τα πλούτη της.
Αφετηρία και κοινό σημείο αναφοράς του εγχειρήματος αποτέλεσε η εκτίμηση για τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη σύστασή της ώς σήμερα, αφενός, ως μιας ένωσης καπιταλιστικού χαρακτήρα, που στo πλαίσιό της οι ταξικοί διαχωρισμοί, η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης αποτελούν βασικά συστατικά της∙ και αφετέρου ως ενός συνασπισμού των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών μητροπόλεων που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, αντιπαραθετικά στο σοβιετικό μπλοκ, στη βάση διαμόρφωσης ενός ευρύτερου πεδίου κίνησης και κερδοσκοπικής δράσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ένας ιμπεριαλιστικός συνασπισμός που μαζί με τον υπερ-ατλαντικό νατοϊκό σύμμαχο του, τις ΗΠΑ, αποτελεί τον βασικό πόλο στην εκστρατεία (επανα)κατάκτησης του κόσμου που διεξάγεται ραγδαία ύστερα από τις ανατροπές του 89-91, και ο οποίος, αφού μετέτρεψε την ανιστόρητη ταύτιση κομμουνισμού-φασισμού σε επίσημη ιδεολογία του, δεν διστάζει πλέον, όπως δείχνουν και τα γεγονότα στην Ουκρανία, να στηρίζει ανοικτά αντιδραστικά-ναζιστικά αποβράσματα, παρουσιάζοντας τα ως «λαούς που μάχονται για την ελευθερία τους και την είσοδο τους στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια».
Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Ε.Ε. δεν περιορίζεται, ωστόσο, εκτός των συνόρων της. Στο ίδιο το εσωτερικό της μια άλλου τύπου επέκταση, αναλογικά με τη «βαρύτητα» των αστικών τάξεων των κρατών-μελών της, συντελείται, με βασικό όπλο το δημόσιο χρέος των κρατών, δηλαδή τη διαχρονική καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών. Μια διαδικασία που εύγλωττα αποτυπώνεται στην τεχνοκρατική ορολογία περί ηγετικών & χρεοκοπημένων κρατών (leader states & failed states).
Η πρόσδεση και η συμπόρευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004) πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς (του Μάαστριχτ, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της Λισσαβόνας, της «ισχυρής Ελλάδας»), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό «ευρώ ή χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012, η ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί αταλάντευτα να πορεύεται υπηρετώντας αυτή την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της. Τη Μεγάλη Ιδέα τής διαιώνισης της κυριαρχίας της πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και ανέργων, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα των παλαιότερων μεγαλοϊδεατισμών της.
Το σάρωμα της τελευταίας πενταετίας γκρέμισε κοινωνικές συναινέσεις, κατεδάφισε κατακτήσεις και κεκτημένα, περιθωριοποίησε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, διέψευσε ψευδαισθήσεις και βεβαιότητες, φτωχοποίησε μεσοστρώματα, έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης και όρθωσε φράχτες, προκάλεσε (ιδιαίτερα τη διετία 2010-12) ισχυρές -αλλά ασυνεχείς- κοινωνικές εκρήξεις, αναδιέταξε το αστικό πολιτικό σκηνικό και τους συσχετισμούς δυνάμεων, ανέδειξε την πολιτική πόλωση, έβγαλε στον αφρό φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στα άλλα έπληξε στον πυρήνα του το ιδεολόγημα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Οι τεκτονικές πλάκες της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ψευδαίσθησης που μετακινούνται, μπορούν να προκαλέσουν σεισμούς. Σεισμούς που μπορούν να οδηγήσουν είτε στο σκοτάδι ενός ακόμα πιο αντιδραστικού και ολοκληρωτικού καπιταλισμού είτε στο χάραμα εκείνων των συνθηκών που θα ανοίξουν το δρόμο για τον στρατηγικό στόχο μας, για την Κοινωνική Επανάσταση, ο οποίος παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός ανατρεπτικού-επαναστατικού κινήματος.
Αυτός ο στρατηγικός στόχος δεν μπορεί παρά να παραμένει διακηρυκτικός όσο δεν συνδέεται και με τον τακτικό στόχο της σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο δεν στοχεύει στο άνοιγμα ρηγμάτων στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», τη στιγμή που αυτό αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πλήρη τραπεζιτική-χρηματοπιστωτική του ένωση και την πλήρη διάλυση -κάτω από την πίεση των (αντιδρ)αστικών-«ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων- της ευρωζώνης. Όσο δεν μετατρέπεται σ’ ένα ανοιχτό κάλεσμα για την ανάληψη και τη συνδιαμόρφωση δράσεων και κινητοποιήσεων με προτάγματα διεθνιστικά-προλεταριακά και όχι εθνικά-(αντιδρ)αστικά, με φυσικούς διεθνείς σύμμαχους τους προλετάριους και τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου και όχι κάποια άλλη ιμπεριαλιστική «σφαίρα επιρροής».
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η περίοδος που διανύουμε, το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι επερχόμενες ευρωεκλογές, αναδεικνύονται σε μια κομβική συγκυρία, σε ένα έδαφος που μπορεί να καταστεί γόνιμο για τη συνάντηση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και των αγώνων για την αναζωπύρωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Έντεκα χρόνια πριν, εν μέσω «οικονομικής ανάπτυξης» και «εθνικής υπερηφάνειας» για τους επερχόμενους ολυμπιακούς αγώνες, κατά τη διάρκεια μιας άλλης ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό κίνημα είχε αντιπαρατάξει απέναντι στο αρραγές εθνικό μέτωπο του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», όσο και στις σιδερόφρακτες στρατιές των πραιτοριανών που φρουρούσαν τις κατά τόπους συσκέψεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, έναν μαχητικό, συνάμα όμως και αντιφατικό και ασύνδετο -για αυτό και τελικά ανεπαρκή- συνασπισμό αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών, αναρχικών και κομμουνιστικών δυνάμεων. Σήμερα, με την πιο βίαιη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών εναντίον της εργατικής τάξης να μαίνεται και την απομύζηση του τόπου από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο να προσλαμβάνει διαστάσεις μιας άνευ όρων λεηλασίας, έγκειται στη διάθεση κριτικού απολογισμού των παρελθουσών μαχών και στην ικανότητα σύνθεσης και επικοινωνίας που θα επιδείξουν οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος, η δυνατότητα μιας μετωπικής συμπόρευσης όλων των δυνάμεων που βλέπουν στη σύγκρουση με την Ε.Ε. ένα αποφασιστικό τακτικό βήμα προς τον στρατηγικό στόχο της κοινωνικής επανάστασης.
Το διήμερο 1-2 Απρίλη, οι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών συνεδριάζουν στην Αθήνα για να επικυρώσουν το νέο πακέτο μέτρων που συμφώνησαν κυβέρνηση και τρόικα και υπερψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο στις 30/3, καθώς και σειρά ρυθμίσεων που σχετίζονται με την ενίσχυση της αντεργατικής πολιτικής της Ε.Ε. Οι νέες μειώσεις στους μισθούς και η πλήρης κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, η επέκταση του σύγχρονου δουλεμπορίου (μέσα από την λειτουργία των Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης), η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, το ξεπούλημα της ΔΕΗ και το σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης των τραπεζών, το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς συνιστούν στην πραγματικότητα ένα νέο μνημόνιο, μια εμβάθυνση του ήδη βάρβαρου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης του εργαζόμενου λαού για αυτό και απέναντί του πρέπει να βρει ένα μαζικό μαχητικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΏΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (ΕUROGROUP – ECOFIN)
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.
Του Pierre Hillard, διδάκτορα Πολιτικών Επιστημών
Reseau Voltaire, 28 Φεβρ. 2008
Η μονομερής ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου σκηνοθετήθηκε από τα ατλαντικά ΜΜΕ σαν μία νίκη των λαών για την αυτοδιάθεσή τους. Ουδέν απατηλότερον, επισημαίνει ο Pierre Hillard: Η απόφαση αυτή δεν ελήφθη από τους ενδιαφερόμενους, αλλά από τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά το «ανεξάρτητο» Κόσοβο δεν είναι κυρίαρχο και η νόμιμη οικονομική του δραστηριότητα περιορίζεται στο να φιλοξενεί την πιο σύγχρονη αμερικάνικη στρατιωτική βάση, που εμφυτεύθηκε στη Γηραιά Ήπειρο, το Bondsteel. (Πρόλογος από Reseau Voltaire, 28 Φεβρ. 2008)
Η ανεξαρτησία του Κοσόβου της 17ης Φεβρουαρίου 2008, αποτελεί καμπή στα Βαλκάνια. Ένα δάσος από αλβανικές, αμερικάνικες και αγγλικές σημαίες ανέμιζε μέσα στους δρόμους της καινούργιας πρωτεύουσας, της Πρίστινα. Εδώ κι εκεί, ένα «Ευχαριστώ Γερμανία», («Danke Deutschland»), διακοσμούσε τις μετώπες των περισσοτέρων κτηρίων, θυμίζοντας την αδιάσειστη συμβολή του Βερολίνου στη γένεση του καινούργιου αυτού κράτους.
Η αναγνώριση της τελευταίας επαρχίας της Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας δείχνει να ολοκληρώνει τον κατακερματισμό αυτής της χώρας ο οποίος ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Στην πραγματικότητα, η καταστροφή της Ομοσπονδίας αυτής εντάσσεται σ’ ένα ευρύτερο σχέδιο εδαφικής και οικονομικής αναδιάρθρωσης των Βαλκανίων, σε σχέση με τη Μαύρη Θάλασσα και την Εγγύς-Ανατολή.
Η καταστροφή αυτής της χώρας οφείλεται στη Γερμανία. Πράγματι, ήδη από το 1970, οι πολιτικές αρχές της Βαυαρίας υπό τη διεύθυνση του υπουργού-προέδρου Franz Josef Strauss οργάνωσαν πολλαπλές επαφές με τους ιθύνοντες των Σλοβένων και Κροατών. Ο λόγος ήταν να αποσπάσουν οικονομικά τα βόρεια κράτη της Γιουγκοσλαβίας, προκειμένου να τα εντάξουν στην οικονομία της Δύσης, κατά πρώτον στην Αυστρία και τη Γερμανία. Το εργαλείο που επέτρεψε στο Βερολίνο ν’ αρχίσει την διάσπαση αυτής της χώρας πέρασε υπό την μορφή μιας «Κοινότητας εργασίας», (Αrbeitsgemeinschaft), Alpen-Adria. Ιδρυθείσα στις 20 Νοεμβρίου 1978, η Κοινότητα αυτή, συγκέντρωσε διάφορες περιοχές, προερχόμενες από διαφορετικές χώρες .
Εκτός από τη Βαυαρία συναντάμε εκεί περιοχές ελβετικές, αυστριακές και ιταλικές. Σ’ αυτές προστέθηκαν μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου και περιοχές ουγγρικές καθώς επίσης οι βόρειες επαρχίες της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας. Ισχυρή, έχοντας μία έκταση 306.000 χλμ2, η εδαφική αυτή οντότητα αποδεσμεύτηκε σταδιακά από την εξουσία των επί μέρους κρατών και ανέλαβε τομείς όπως τη χωροταξία, τις συγκοινωνίες κι ακόμη τη γεωργία. Αυτή η δυναμική ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο με τη δράση της Association des Regions Frontalieres Europeennes (ARFE), (Ένωσης Ευρωπαικών Παραμεθορίων Περιοχών), ενός γερμανο-ευρωπαικού ιδρύματος, του οποίου ο δηλωμένος σκοπός συνίσταται στο να μετατρέψει τα εθνικά σύνορα σε απλά διοικητικά όρια.
Το προοίμιο της απόσχισης της Σλοβενίας και της Κροατίας ξεκίνησε το 1987 όταν το γιουγκοσλαβικό κράτος, μη δυνάμενο να ανταποκριθεί στα χρέη του, βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας. Η κατάσταση αυτή υποχρέωσε την κυβέρνηση της χώρας να υποκύψει στον ταπεινωτικό ζυγό (Καυδιανά δίκρανα) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (FMI). Αυτό υπήρξε και η αρχή του τέλους. Το εκμεταλλεύθηκε η γερμανική κυβέρνηση για να υποστηρίξει ότι η Σλοβενία και η Κροατία, όντας περιοχές πιο εύπορες σε σύγκριση με τις υπόλοιπες του Νότου, είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να ενταχθούν στην Ευρωπαική Ένωση (ΕΟΚ, ακόμη, κατά την εποχή εκείνη). Το δέλεαρ αυτό, σαν τραγούδι σειρήνας, επέφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Τον Ιούνιο του 1991 οι δύο δημοκρατίες της Βορείου Γιουγκοσλαβίας κήρυξαν την ανεξαρτησία τους, την οποία αναγνώρισε ρητά ο υπουργός Εξωτερικών, Hans-Dietrich Genscher, τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Η απόφασή του παρέσυρε και άλλα ευρωπαικά κράτη, πυροδοτώντας έτσι το γιουγκοσλαβικό καμίνι. Στην πραγματικότητα, η Alpen-Adria είχε προηγηθεί της καθοριστικής αυτής πράξης της Γερμανίας για τον διαμελισμό του γιουγκοσλαβικού κράτους, όταν στις 3 Ιουλίου 1991 σε μία σύνοδο της ολομέλειας δήλωσε :
«Τα μέλη της Κοινότητας εργασίας Αlpen-Αdria παρακολουθούν με μεγάλη ανησυχία την κλιμάκωση της βίας στη Γιουγκοσλαβία που απειλεί την ειρήνη στην Ευρώπη (…). Φρονούν ότι είναι καθήκον τους να ενεργήσουν μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους, ώστε να αναγνωρισθεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών της Γιουγκοσλαβίας και να γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις που πηγάζουν από όργανα εκλεγμένα με δημοκρατικές διαδικασίες. Στηρίζουν πάνω απ’ όλα τις δημοκρατικές, φιλειρηνικές προσπάθειες των μελών κρατών της Σλοβενίας και Κροατίας, προκειμένου να ασκήσουν τα δικαιώματά τους για αυτοδιάθεση. Είναι πεπεισμένα ότι οι δημοκρατίες αυτές έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την αλληλεγγύη μέσα στους κόλπους της Κοινότητας Εργασίας Alpen-Adria».
Η διάσπαση της γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας κατέληξε στην εμφάνιση πολλαπλών ανεξαρτήτων μονάδων. Οι συμφωνίες Dayton που υπεγράφησαν το 1995 προσδιόρισαν προσωρινά τα σύνορα των νεοσυσταθεισών αυτών οντοτήτων που αναδύθηκαν μέσα από αίμα. Εν τω μεταξύ η υπόθεση του Κοσόβου δεν είχε κλείσει. Αυτή η αυτόνομη σερβική επαρχία, πραγματική εστία του πολιτισμού αυτής της χώρας, κατοικήθηκε σταδιακά από μουσουλμάνους, προερχόμενους από την Αλβανία. Αξιώνοντας την ανεξαρτησία τους απέναντι στο Βελιγράδι, οι αλβανοί αντιπρόσωποι του Κοσόβου δέχθηκαν την πλήρη στήριξη της «Ομοσπονδιακής Ένωσης Ευρωπαικών Εθνοτήτων» (UFCE), ενός ευρωπαικού ιδρύματος -στην ουσία όμως γερμανικού- που προάγει την οργάνωση των εθνοτήτων της Ευρώπης.
Έχοντας τη συμπαράσταση ενός υψηλού αξιωματούχου του Υπουργείου Εσωτερικών της Γερμανίας, η UFCE υποστήριξε πλήρως τις διεκδικήσεις των Κοσοβάρων. Συνελθούσα, υπό την ονομασία «Ένωσις Κοσοβάρων», η οργάνωση αυτή δέχθηκε την στήριξη του Βερολίνου, έχοντας όμως την έδρα της …στις ΗΠΑ, στο Ιλινόις.
Η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ, το Μάρτιο του 1999, λύγισε τη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας η οποία αναγκάστηκε στο εξής να υποστεί αναδιοργάνωση του γεωγραφικού της χώρου.
Το μεγάλο «σφάλμα» του σέρβου προέδρου Μιλόσεβιτς στα μάτια των παγκοσμιοποιητών ήταν ότι αρνήθηκε να ενταχθεί στην πολιτική και οικονομική οργάνωση που εκθείαζε η ευρω-ατλαντική κοινότητα. Πράγματι, η καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας επέτρεψε μία πλήρη αναδιοργάνωση του πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού σκηνικού. Μετά το πέρας του πολέμου του 1999 οι ΗΠΑ κατασκεύασαν μια στρατιωτική βάση στο Κόσοβο, την πιο σύγχρονη και πιο σημαντική στην Ευρώπη: το Bondsteel. Έχοντας τη δυνατότητα να στεγάσει έως 7.000 στρατιώτες, αυτή η υπερσύγχρονη βάση, είναι σε θέση να παρακολουθεί το σύνολο των Βαλκανίων καθώς και τη Μαύρη Θάλασσα και την Τουρκία.
Αυτή η αμερικανική παρουσία, πρώτος εργοδότης των Κοσοβάρων, προσελκύει πελατεία στη μόλις συσταθείσα, ανεξάρτητη κυβέρνηση της Πρίστινα. Με πιο σαφείς όρους, το Κόσοβο αποτελεί ένα παράρτημα της αμερικανικής επικράτειας στην Ευρώπη.
Η βούληση αυτή των ΗΠΑ, να αναμιχθούν στη ζώνη αυτή, εξηγείται λόγω της αποφασιστικής σπουδαιότητας της διοχέτευσης των υδρογονανθράκων με προέλευση την Κασπία θάλασσα, πιο συγκεκριμένα το Μπακού. Ανάμεσα στους πολυάριθμους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου μπορούμε να σημειώσουμε το διαβαλκανικό Μπουργκάς-Βλόρα (=λιμάνι της Αλβανίας), το BTC (Μπακούν-Τσευχάν),το Blue Stream, το Nabucco,…ανταγωνιστικά του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου Southstream.
Η πολιτική των ΗΠΑ έχει στόχο να ελέγχει τα Βαλκάνια, περνώντας από την κεντρική Ασία μέχρι την Εγγύς Ανατολή. Αυτό επιχειρείται αναπόφευκτα με μία «βαλκανοποίηση» (κατακερματισμό) αυτής της ζώνης, σύμφωνα με την παλαιά καλή συνταγή του «διαίρει και βασίλευε».Ο τεμαχισμός της Ευρώπης λόγω εφαρμογής των γερμανο-ευρωπαικών σεναρίων συνοδεύεται κι από τη βούληση να διασπασθούν τα κράτη της Εγγύς Ανατολής σε μία πληθώρα από εθνικές και θρησκευτικές οντότητες. Η φιλοδοξία αυτή παρουσιάστηκε επίσημα στο στρατιωτικό περιοδικό AFJ (Armed Forces Journal) τον Ιούνιο του 2006 από την πέννα του Ralph Peters, παλαιού αξιωματικού πληροφοριών. Στην πράξη, οι εργασίες αυτές στηρίχθηκαν κατά πολύ στις αντίστοιχες του βρετανού ισλαμολόγου Bernard Lewis, προσκείμενου στους νέο-συντηρητικούς.(7).
Η σπουδαιότητα διασφάλισης της μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου ανάμεσα στην Εγγύς Ανατολή και τα Βαλκάνια εξηγεί επίσης την επιθυμία να στηθεί μία ευρω-περιοχή στη Μαύρη Θάλασσα. Αυτή η αντίληψη καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των πολλαπλών συνεδριάσεων μεταξύ του πολύ ισχυρού Bruce Jackson, προσκείμενου στους νέο-συντηρητικούς κύκλους και των φορέων των ευρωπαιστών. Όπως υποστηρίζει με σαφήνεια ο αντιπρόσωπος των ΗΠΑ:
«Η Μαύρη θάλασσα αποτελεί το καινούργιο σημείο επαφής ανάμεσα στην ευρωατλαντική κοινότητα και τη μεγάλη Μέση Ανατολή».
Κατά συνέπεια αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την έμφαση που δίνεται στην ανεξαρτησία του Κοσόβου, το οποίο μέσω της αμερικανικής βάσης που διαθέτει θα αποτελέσει για την Ουάσιγκτον ένα πραγματικό αεροπλανοφόρο που θα «χτενίζει» κυριολεκτικά το σύνολο αυτής της ζώνης.
Τα γεγονότα που επέσπευσαν την ανεξαρτησία του Κοσόβου είχαν αναγγελθεί κατά την διάρκεια συσκέψεων των ευρωβουλευτών και των αντιπροσώπων του Κογκρέσσου των ΗΠΑ. Πράγματι μέσα στα πλαίσια του Transatlantic Legislators Dialogue (TLD) (Υπερατλαντικού Διαλόγου Νομοθετών) σε μία σύνοδο από τις 18 ως 21 Απριλίου 2006 στη Βιέννη, φάνηκε ήδη το κλίμα. Σύμφωνα με την τελική έκθεση του ΤDL: «Η αμερικανική αντιπροσωπεία επικεντρώνεται στο θέμα του Κοσόβου κι επισημαίνει ότι η ημι-ανεξαρτησία του Κοσόβου δεν είναι η πιο καλή επιλογή.
Αντιθέτως θα πρέπει να εφαρμοσθεί η αυτοδιάθεση και η Σερβία να γίνει μία χώρα ομαλή, πλήρως ενταγμένη στη διεθνή κοινότητα». Αυτή η ίδια αντιπροσωπεία δηλώνει : « Υπάρχει βεβαίως ένα ευρύτερο πρόβλημα: Θα πρέπει να διαθέτει κάθε γλώσσα, κάθε διάλεκτος και δική της σημαία και ανεξάρτητο κράτος;». Εν πάση περιπτώσει είναι πλέον κάπως αργά για να τα σκεφθούμε αυτά.
Η αναγνώριση της κυριαρχίας του Κοσόβου από τις βασικές δυνάμεις της Δύσης αποτελεί μία πραγματική καμπή στις διεθνείς σχέσεις. Σε συνέχεια του πολέμου του 1999, το Συμβούλιο Ασφαλείας με το ψήφισμα 1244 ανεγνώρισε την ακεραιότητα του σερβικού εδάφους, συμπεριλαμβανομένου και του Κοσόβου, το οποίο τύγχανε κάποιας ενισχυμένης αυτονομίας.
Η κατάφωρη παράβαση αυτού του ψηφίσματος κονιορτοποιεί το διεθνές δίκαιο. Προς τι λοιπόν να συντάσσονται ψηφίσματα που θα καταπατηθούν; Άλλωστε, η αναγνώριση αυτού του κράτους ανοίγει διάπλατα το κουτί της Πανδώρας. Τι απάντηση να δοθεί στις άλλες περιοχές στην Ευρώπη και πανταχού ανά τον κόσμο, που επιθυμούν με τη σειρά τους να αποκτήσουν ανεξαρτησία; Υπό το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, εχθρού των Εθνών-Κρατών, η ανάδειξη αυτού του κράτους προδιαγράφει σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων ( domino effect) που θα καταλύσουν την εδαφική ακεραιότητα πολλών άλλων χωρών.
Ακόμη κι αν το επεδίωκαν, δεν θα μπορούσαν να το πετύχουν καλύτερα. Αλλά ακριβώς πρέπει να πιστέψουμε ότι οι Αλ Καπόνε της παγκοσμιοποίησης το έπραξαν έχοντας πλήρη επίγνωση. Στην ανατολή του 21ου αιώνα καμμία ανθρώπινη εξουσία δεν φαίνεται να είναι ικανή να αναχαιτίσει το κτίσιμο του πύργου της Βαβέλ.
[wpvideo aZaT64Zf]
Η ιστορία των μαχνοβιτών και της αναρχικής επανάστασης στην Ουκρανία, 1918-1921
Το κείμενο συντάχθηκε από την αφρικάνικη αναρχική συλλογικότητα Tokologo και αναρτήθηκε στην σελίδα της νοτιοαφρικάνικης αναρχοκομμουνιστικής οργάνωσης ZACF στις 15/1/14 [http://zabalaza.net/2014/01/15/the-story-of-the-makhnovists-and-the-anarchist-revolution-in-the-ukraine-1918-1921/]. Στο ακόλουθο λινκ όποιος ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει συγκεντρωμένο υλικό σχετικά με την ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος και την μετέπειτα διακήρυξη της γενικής πλατφόρμας από τον Μάχνο, καθώς και μερικές από τις μπροσούρες του Μάχνο και τους συντρόφους του: http://www.mediafire.com/download/fuv07n7f3b5clu9/Machno.rar]
Η ρώσικη και η ουκρανική επανάσταση
Το 1917 η επανάσταση ξέσπασε στην αυτοκρατορική Ρωσία, στην οποία πολλές διαφορετικές δυνάμεις συγκρούστηκαν, μερικές εκ τω οποίων ήθελαν να επαναφέρουν την ρώσικη αυτοκρατορική κυβέρνηση (και την ρώσικη αυτοκρατορική οικογένεια), που είχε εκθρονιστεί τον Μάρτη, ενώ άλλες ήθελαν να δημιουργήσουν μια καλύτερη κοινωνία. Εκείνη την περίοδο η Ουκρανία ήταν χωρισμένη ανάμεσα στην αυστρο-ουγγρική και την ρώσικη αυτοκρατορία, και αποτελούσε την πιο πλούσια αποικία της ρωσικής αυτοκρατορίας, με μεγάλες εξαγωγές σε σιτάρι και σε γεωργικά μηχανήματα, το 1917 όμως όλα αυτά επρόκειτο να αλλάξουν.
Πριν την επανάσταση η περισσότερη γη ανήκε σε μια πολύ μικρή τάξη γαιοκτημόνων, και η κυβέρνηση και η ιδιωτικοποιημένη βιομηχανία εκμεταλλευόταν τους εργάτες, ενώ εντός της αυτοκρατορίας υπήρχαν πολλές καταπιεσμένες εθνικότητες που ήθελαν την ανεξαρτησία τους (η Ρωσία αποτελούσε μόνο την μισή έκταση της αυτοκρατορίας). Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την εκθρόνιση του τσάρου, τον διχασμό του στρατού, την κατάληψη της γης από τους γεωργούς και των εργοστασίων από τους εργάτες. Πολλές ομάδες στην Ουκρανία μάχονταν για την ανεξαρτησία χωρίς να συμφωνούνε όμως για την μελλοντική μορφή της κοινωνίας.
Στην Ουκρανία οι αναρχικοί αποτελούσαν την μεγαλύτερη επαναστατική δύναμη, μάχονταν εναντίον της αποικιοκρατίας μέσω μιας αναρχικής επανάστασης, το οποίο σήμαινε πως η ουκρανική ανεξαρτησία θα οικοδομούνταν πάνω στα αναρχικά ιδανικά της αυτοδιαχείρισης, της συμμετοχικής δημοκρατίας, της αντιιεραρχίας, της ισότητας, της συλλογικής ιδιοκτησίας, της εξάλειψης των τάξεων, του καπιταλισμού και του κράτους. Ονομάστηκαν “μαχνοβίτες”, από τον πρωτεργάτη ουκρανό αναρχικό αγωνιστή, Νέστωρ Μάχνο, ο οποίος προερχόταν από μια φτωχή αγροτική οικογένεια και υπήρξε βιομηχανικός εργάτης και πολιτικός κρατούμενος.
Οι μαχνοβίτες ήθελαν να στρέψουν την ρώσικη επανάσταση προς τον αναρχισμό, και γι αυτό είχαν αρκετούς εχθρούς να αντιμετωπίσουν:
– Tους μοναρχικούς (ευρέως γνωστούς ως “λευκό στρατό”), οι οποίοι ήθελαν την επιστροφή της Ρωσίας στην αυτοκρατορική της μορφή υπό την ηγεσία το τσάρου
– Τους μαρξιστές όπως τον Τρότσκι και τον Λένιν, οι οποίοι εκείνο τον καιρό δημιουργούσαν μια κομματική δικτατορία στην Ρωσία
– Τους ουκρανούς εθνικιστές, οι οποίοι θέλανε να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο, καπιταλιστικό ουκρανικό κράτος, με ουκρανούς (αντί για ρώσους) γαιοκτήμονες, καπιταλιστές και πολιτικούς
– Τους γερμανούς και αυστριακούς ιμπεριαλιστές, οι οποίοι ήθελαν να καταλάβουν ολόκληρη την Ουκρανία και να την ξανακάνουν αποικία.
Στην πραγματικότητα όλοι οι παραπάνω είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό στα αιτήματά τους για το μέλλον της Ουκρανίας, μιας και θέλανε μια μειοψηφία να ελέγχει την γη, τα εργοστάσια και το κράτος, και κατ’επέκταση τους αγρότες και τους εργάτες, και σαν αποτέλεσμα αυτών να μην υπάρξει καμία ουσιαστική ανεξαρτησία και αυτονομία στις ρώσικες αποικίες. Για παράδειγμα οι μαρξιστές ήθελαν την δημιουργία μιας κομματικής δικτατορίας, την εθνικοποίηση των εργοστασίων και της γης και την καταστολή των εχθρών τους. Το οποίο σήμαινε την δημιουργία μιας πολύ μικρής μη ψηφισμένης (επιβαλλόμενης) μαρξιστική ελίτ, η οποία θα συνέθλιβε τα συνδικάτα, τα διάφορα κοινωνικά κινήματα και τους αναρχικούς και θα ήλεχγε ολόκληρο τον πλούτο. Από το 1918 το μαρξιστικό κράτος άρχισε να ανακαταλαμβάνει τις διάφορες αποσχισθείσες ρωσικές αποικίες, πράγμα το οποίο σήμαινε πως οι μαρξιστές πολεμούσαν εναντίον και των μαχνοβίτων, οι οποίοι αποτελούσαν μια απειλή για την δικτατορία τους, μέσω των ιδεών τους και της ανεξαρτησίας τους.
Το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα ήθελε να καταστρέψει την άρχουσα τάξη, η οποία αποτελούταν από μια πανίσχυρη και πλούσια μειοψηφία, που κυριαρχούσε πάνω στις αγροτικές και τις εργατικές πλειοψηφίες. Όλες οι κατά καιρούς μειοψηφίες που ήλεγχαν την Ουκρανία κυριαρχούσαν και εκμεταλλεύονταν τον λαό, γι αυτό και τα μαχόμενα κομμάτια του ουκρανικού λαού ήταν με το μέρος του γενικότερου αναρχικού αγώνα, που ήθελε να βάλει ένα τέλος στην καταπίεση και την ιεραρχία (συμπεριλαμβανομένου και του αποικιοκρατισμού και του ρατσισμού).
Οι αναρχικοί ήθελαν μια ελεύθερη κοινωνία των απλών ανθρώπων, χωρίς καμία διάκριση βάσει φυλής ή κουλτούρας, στην οποία ο κοινωνικός πλούτος θα χρησιμοποιούταν για να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τα κέρδη μιας άρχουσας μειοψηφίας και όπου θα εξαλειφόταν η καταπίεση και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τα παραπάνω σήμαιναν πως οι μαχνοβίτες πολιτικά ήταν ενάντιοι τω μαρξιστών, καθώς και των εθνικιστών και των μοναρχικών. Στην διάρκεια του αναβρασμού του πολέμου για ανεξαρτησία, κατά το 1917-1921, προωθούσαν τα δικά τους ριζοσπαστικά πολιτικά προτάγματα ενάντια σε αυτά των μαρξιστών, εθνικιστών και μοναρχικών.
Η αναρχική επανάσταση στην Ουκρανία
Στο μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, και κυρίως στον νότο, οι αναρχικοί δημιούργησαν ένα σύστημα ελεύθερων, ανεξάρτητων συμβουλίων στα οποία συμμετείχαν εργάτες, αγρότες και στρατιώτες (το οποίο στα ρώσικα ονομαζόταν “σοβιέτ”). Αυτό το σύστημα είχε ξεκινήσει από το 1917 όταν ο Μάχνο και οι σύντροφοί του άρχισαν να οργανώνουν εργατικά σωματεία, αγροτικές και εργατικές επιτροπές και συνελεύσεις με σκοπό την επίτευξη μεταρρυθμίσεων και απεργιών. Τα παραπάνω διακόπηκαν από μια γερμανική αυτοκρατορική κατάληψη των περιοχών, που επιτράπηκε ύστερα από την ντροπιαστική πρώτη συνθήκη του Brest-Litovsk, που υπογράφηκε από του ρώσους μαρξιστές Λένιν και Τρότσκι τον Φλεβάρη του 1918.
Όμως στην συνέχεια του ίδιου χρόνου το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα αναζωπυρώθηκε , μέσω οπλισμένων ομάδων που υποστήριζαν τους αναρχικούς και μαζικών λαϊκών αγώνων και δομών οργάνωσης, η επανάσταση πλέον είχε διαχυθεί σε μεγαλύτερο επίπεδο από ποτέ. Ο λαός ήλεγχε τα πράγματα μέσω συμβουλίων στις γειτονιές, στα εργοστάσια και στον στρατό, ενώ οι αντιπρόσωποι των συμβουλίων ήταν πάντα υπόλογοι σε αυτά και πλέον μόνο δέχονταν εντολές από τον λαό και δεν έδιναν οι ίδιοι και σίγουρα δεν αποτελούσαν κάποια άρχουσα μειοψηφία, ήταν σύντροφοι και γι αυτό ήταν “υπηρέτες” του λαού και όχι αφέντες του. Επίσης τα εργοστάσια και η κοινότητες ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του λαού μέσω της αυτοδιαχείρισης, διαρκώς νέες συλλογικότητες δημιουργούνταν, η γη αναδιανεμόταν και η ζωή άλλαζε. Τα συμβούλια είχαν ομοσπονδιακή δομή και συνδεόντουσαν μέσω συνεδρίων, τα οποία εξέφραζαν τα αιτήματα της εργατικής τάξης και των αγροτών σε μεγάλη κλίμακα και ανέπτυσσαν δημοκρατικά σχέδια. Η γη και τα εργοστάσια αποτελούσαν πλέον συλλογική ιδιοκτησία, διοικούνταν από τα συμβούλια και χρησιμοποιούνταν για να προσφέρουν χρήσιμες υπηρεσίες, καλές θέσεις εργασίας, ισότητα και αλληλεγγύη.
Οι αναρχικοί επέτρεπαν στους μαρξιστές και τους εθνικιστές να συμμετέχουν (ειρηνικά) στα ελεύθερα συμβούλια, να αναπτύσσουν και να προωθούν τις θέσεις τους, τις εφημερίδες τους και τους υποψήφιους τους. Παράλληλα όμως όλες οι βίαιες επιθέσεις ενάντια στα συμβούλια και στην συλλογική ιδιοκτησία, καθώς επίσης και οι ρατσιστικές επιθέσεις από τους μαρξιστές και τους εθνικιστές απαγορεύονταν και έπρεπε να αντιμετωπιστούν με την χρήση των δυνάμεων των αναρχικών.
Ο αναρxικός επαναστατικός εξεγερσιακός στρατός της Ουκρανίας ήταν υπό τον έλεγχο των συμβουλίων συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτικών συμβουλίων, τα οποία ενεργούσαν με σκοπό την προστασία της ανεξάρτητης επαναστατικής Ουκρανίας. Ακόμα και οι διοικητές εκλεγόντουσαν, όπως για παράδειγμα ο Μάχνο, ο οποίος ήταν και αυτός άμεσα ανακλητός, πράγμα το οποίο συνέβη κιόλας. Μιας και ήταν μια δημοκρατική πολιτοφυλακή, ένας στρατός του λαού, που αποτελούταν από πολίτες, και όχι ένας στρατός που χρησιμοποιούταν και ελεγχόταν από μια άρχουσα τάξη εναντίον του λαού.
Η κοινωνία που περιγράφτηκε παραπάνω ήταν μια αναρχική κοινωνία, μιας και τα λόγια των μαχνοβιτών έγιναν πραγματικότητα. Η αναρχική επανάσταση έλαβε χώρα σε μια μεγάλη έκταση και έδειξε μια πραγματική εναλλακτική από αυτή που πρότειναν οι μοναρχικοί, οι μαρξιστές και εθνικιστές. Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τις βασικές διαφοροποιήσεις μεταξύ της αναρχικής (Ουκρανία) και της μαρξιστικής (Ρωσία) ζώνης:
Αναρχική Ουκρανία | Μαρξιστική Ρωσία |
Ελευθερία λόγου | Καταστολή ελευθεριών όλων των αντιπάλων |
Ελεύθερο σύστημα των σοβιέτ | Σοβιέτ κάτω από τον έλεγχο του κόμματος |
Ελευθερία όλων των διαφορετικών πολλιτικώνδραστηριοτ΄των σε όλους | Απαγόρευση πολιτικών δραστηριοτήτων και δημόσιων διαβουλεύσεων στα σοβιέτ |
Όλες οι αποφάσεις παίρνοντα από τα σοβιέτ | Τα σοβιέτ ελέγχονται από διορισμένους μη εκλεγμένους κρατικούς διοικητές |
Ο έλεγχος στα σοβιέτ υπόκειντο σε δημοκρατικές διδικασίες και ο καθένας είχε πρόσβαση σε αυτές | Απαγόρευση δικαιώματος συμμετοχής στις εκλογικές διαδικασίες στο λαό |
Έλεγχος γης και εργοστασίων από το λαό | Έλεγχος γης και εργοστασιών από το κόμμα |
Αυτοδιαχειριζόμενοι εργασιακοί χώροι | Κομματικός έλεγχος των εργασιακών χώρων |
Δημοκρατικός στρατός | Ιεραρχικός στρατός |
H ουκρανική επανάσταση ως αναρχική, λαϊκή αυτοδιάθεση και αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία
Μέσω του προαναφερόμενου συστήματος η εργατική και αγροτική τάξη της Ουκρανίας πέτυχε και την ανεξαρτησία της από αποικία. Η ομοσπονδία των ελεύθερων ουκρανικών συμβουλίων σήμαινε την ύπαρξη ενός νέου, ανεξάρτητου αναρχικού συστήματος στην Ουκρανία. Το κράτος που είχαν επιβάλει οι Γερμανοί εκδιώχθηκε από την Ουκρανία, και οι προσπάθειες των ρώσων μαρξιστών να κατακτήσουν την χώρα και να επιβάλουν μια ουκρανική “σοβιετική δημοκρατία” έβρισκαν σθεναρή αντίσταση, όπως και οι προσπάθειες των μοναρχικών να επαναφέρουν την ρωσική αυτοκρατορία στην περιοχή καθώς και οι προσπάθειες των ουκρανών εθνικιστών να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος. Η εξουσία και ο πλούτος ήταν προσωρινά στα χέρια του εργαζόμενου και φτωχού λαού, και όχι σε κάποια μικρή τοπική ή ξένη ελίτ.
Η νέα αναρχική Ουκρανία ήταν απελευθερωμένη από τον ρώσικο, αυστριακό και γερμανικό ιμπεριαλισμό, ενώ απέρριψε τις ταπεινωτικές συνθήκες του ρώσικου μαρξισμού, οι οποίες θέλανε το κεντρικό ρώσικο κράτος να ελέγχει την Ουκρανία. Επίσης εναντιώθηκε στην αναδυόμενη ουκρανική ελίτ των διαχειριστών του κράτους, γαιοκτήμονες και τους καπιταλιστές.
Οι άντρες και οι γυναίκες των αναρχικών μαχνοβίτικων δυνάμεων -που συμπεριελάμβαναν τον στρατό, καθώς και τα συμβούλια και τους χώρους εργασίας- αποτελούνταν από αγρότες, εργάτες ουκρανούς, αλλά και έλληνες, κοζάκους, ρώσους, καθώς και την εβραϊκή διωκόμενη κοινότητα. Η ανεξάρτητη αναρχική Ουκρανία συμπεριελάμβανε όλους τους εργαζόμενους και φτωχούς ανθρώπους, και είχε ως εχθρούς της τους πλούσιους και ισχυρούς από κάθε φυλή και έθνος.
Η κατάληξη των μαχνοβιτών και της επανάστασης
Οι μαχνοβίτες ηττήθηκαν από τις συνεχείς ένοπλες επιθέσεις των μοναρχικών, εθνικιστών και μαρξιστών. Τελικά επικράτησαν οι μαρξιστές, οι οποίοι έκαναν την Ουκρανία αποικία τους, με το όνομα “ουκρανική σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία” , μέρος της αναδιαμορφωμένης ρωσικής αυτοκρατορίας με το όνομα “Ένωση των σοβιετικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών” (ΕΣΣΔ). Στο σύστημα αυτό δεν υπήρχε κανένας σοσιαλισμός, παρά μόνο κρατικοκαπιταλίστικη αποικιοκρατία.
Ένας προφανής λόγος για την ήττα των μαχνοβιτών ήταν η ύπαρξη τόσο πολλών εχθρών σε διαφορετικά μέτωπα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι συνεχείς επιθέσεις υπονόμευαν τα συμβούλια και την οργάνωση της αυτοδιαχείρισης. Κάθε φορά που οι μαχνοβίτες εκδιώχνονταν από μια από τις περιοχές τους, οι εισβολείς τρομοκρατούσαν τους κατοίκους και σκότωναν τους αναρχικούς. Όταν οι μαχνοβίτες ανακαταλάμβαναν τις περιοχές, έπρεπε να ξεκινήσουν τα πάντα από την αρχή. Οι στρατιωτικές προσπάθειες ήταν εξαντλητικές, καταναλώνοντας πόρους, άντρες, γυναίκες και υλικά.
Γιατί όμως οι εχθροί τους υπερτερούσαν και ήταν τόσο δυνατοί;
Λόγω των συνθηκών οι μαχνοβίτες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να συνάψουν συμμαχίες με διάφορες δυνάμεις κατά καιρούς, άλλες φορές με τους μαρξιστές και του εθνικιστές ενάντια στους μοναρχικούς, και άλλες φορές με ανεξάρτητες ένοπλες ομάδες. Επισύναψαν πολλές φορές συμμαχίες με τους ρώσους μαρξιστές, παρά τις πολλαπλές προδοσίες των δεύτερων και την άρνηση τους να παρέχουν όπλα στους αναρχικούς, γενικά οι αναρχικοί προτιμούσαν να συνάπτουν συμμαχίες με τους μαρξιστές.
Αξίζει να εξετασθεί κατά πόσο διαφορετικές συμμαχίες έπρεπε να επισυνάπτουν πιο συχνά. Για παράδειγμα οι αναρχικοί θα μπορούσαν να συνεργαστούν πιο συχνά με τους εθνικιστές, οι οποίοι επίσης ήθελαν ανεξαρτησία, ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να προσελκύσουν μέρος των δυνάμεων των εθνικιστών. Και επίσης θα μπορούσαν να είχαν πετύχει καλύτερες διαπραγματεύσεις από ό,τι κατάφεραν με τους μαρξιστές.
Αυτό γιατί οι μαχνοβίτες ήταν πολύ πιο ισχυροί σε σύγκριση με τους εθνικιστές, παρά με τους μαρξιστές. Εάν η συμμαχία διαλυόταν αργότερα, οι αναρχικοί θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση για να διευθετήσουν τα πράγματα προς όφελος τους. Είναι γεγονός πως οι εθνικιστές πολεμούσαν συχνά του αναρχικούς, αλλά σε τι διέφερε αυτό από τις ενέργειες των μαρξιστών;
Ένα άλλο πρόβλημα ήταν πως οι αναρχικοί της Ρωσίας ήταν κατά κύριο λόγο αποδιοργανωμένοι και σε σύγχυση, αν και υπήρχαν και εξαιρέσεις, όπως οι αναρχοσυνδικαλιστές του G.P. Μaximoff. Εάν οι ρώσοι αναρχικοί ήταν καλύτερα οργανωμένοι θα μπορούσαν να είχαν αποδυναμώσει την μαρξιστική δικτατορία των Λένιν-Τρότσκι, κάτι το οποίο θα κρατούσε απασχολημένα τα μαρξιστικά στρατεύματα και θα παρείχε έναν ισχυρό σύμμαχο και παράδειγμα. Η χρόνια αποδιοργάνωση είναι ένας από τους βασικούς λόγους γιατί το κατά πολύ μικρότερο αλλά καλύτερα οργανωμένο ουκρανικό αναρχικό κίνημα σε αντίθεση με τους ρώσους αναρχικούς κατάφερε να κάνει μια αναρχική επανάσταση. Στην εξορία πολλοί από αυτούς τους αναρχικούς αρνήθηκαν να μάθουν από αυτό το λάθος τους, πως δηλαδή ο αναρχισμός πρέπει να διαχυθεί στις μάζες, να είναι ενοποιημένος σε λόγο και πράξη και να δρα με βάση την συλλογική ευθύνη. Ο Μάχνο μαζί με τον Πιοτρ Αρσίνοφ και άλλους συντρόφους, στην εξορία, υπέδειξαν αυτά τα κοστοβόρα διδάγματα στην Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών.
Ο μη οργανωμένος αναρχισμός και ο συνδικαλισμός είναι πραγματικά ανίσχυρος, ενώ ο κατάλληλα οργανωμένος μπορεί να συντελέσει σημαντικά στον κοινωνικό μετασχηματισμό, αυτό μας έδειξε το μαχνοβίτικο κίνημα, ας θυμόμαστε λοιπόν το ηρωικό τους παράδειγμα.
αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Πολίτης”
Με τον Σενέρ Λεβέντ
13/02/2014
Μου άρεσε πολύ πράγματι η κουβέντα ενός φίλου μάστορα στο χιούμορ. «Είναι απολύτως φυσιολογικό να ψηφίζει κάποιον που της χέζει μέσα στο στόμα μια κοινότητα η οποία αγοράζει λαχείο όταν χέσει πάνω στο κεφάλι της ένα πουλί», είπε.
Το είδαμε και το ζήσαμε πάντοτε αυτό εδώ, έτσι δεν είναι; Όταν μας χέσει πουλί στο κεφάλι, το θεωρούμε τύχη. Σπεύδουμε να ψηφίσουμε όποιον μας χέσει μέσα στο στόμα. Δεν κερδίζει το λαχείο που αγοράζουμε. Πάει χαμένη η ψήφος μας. Και στις δύο πλευρές της Κύπρου ξεχύνονται στους δρόμους άνθρωποι που αναζητούν το δίκιο τους.
Ανάβουν φανάρι την ημέρα, σαν τον Διογένη, και ψάχνουν το δίκιο τους. Και στις δύο πλευρές τοποθετούνται απέναντί τους αστυνομικοί. Οι διαμένοντες στον νότο φωνάζουν «Fuck Troika»! Οι διαμένοντες στον βορρά φωνάζουν «Άγκυρα, κάτω τα χέρια σου από πάνω μας»! Η τρόικα είναι μια χίμαιρα με εφτά κεφάλια. Η Άγκυρα είναι ένας γίγαντας με ένα μάτι. Είναι κρίμα που δεν έχουμε έναν εξολοθρευτή, έναν Ράμπο για να τις συντρίψει! Σε αυτό το καημένο νησί των κατακτήσεων βγήκαν μέχρι σήμερα μόλις 3-5 θαρραλέοι ήρωες. Πρώτο ανάμεσα σε αυτούς θεωρώ τον Αυξεντίου. Δεν πέθανε σε αγώνα ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες. Έχασε τη ζωή του πολεμώντας κατά των αποικιοκρατών Άγγλων.
Έπεσε θύμα προδοσίας. Και δολοφονήθηκε πάνω στα βουνά με αγγλική υπουλότητα. Όποιον ρωτήσω μου απαριθμεί μόνο ήρωες που έχασαν τη ζωή τους σε καβγά μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Δεν αμφιβάλλω ότι και αυτοί είναι ήρωες. Αλλά μακάρι ο ηρωισμός τους να μην επιδεικνυόταν αναμεταξύ τους, αλλά εναντίον των κατακτητών. Όταν νοσταλγώ τις ωραίες μέρες του μέλλοντος, αυτό είναι το πιο μεγάλο μου όνειρο. Ο ηρωισμός είναι μια τρέλα. Είναι η αναζήτηση του αδύνατου.
Ήρωες ήταν και ο Ισαάκ που λιντσαρίστηκε με λοστούς και ο Σολωμού που δολοφονήθηκε πάνω στον ιστό της σημαίας. Γίνεται να βαδίζει κάποιος εν γνώσει του προς τον θάνατο; Όταν δολοφονήθηκε ο Τάσος Ισαάκ ήταν έγκυος η γυναίκα του. Γέννησε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ονόμασαν, λέει, Αναστασία το κορίτσι που γεννήθηκε τότε. Η μεγάλη τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου έγραψε ένα τραγούδι γι’ αυτήν. «Το Τραγούδι του Χελιδονιού». Για να πω την αλήθεια δεν τα ήξερα αυτά. Καλά που τα έγραψε ο αγαπητός φίλος Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και τα έμαθα.
Ο Νιαζί έγραψε στην τουρκική γλώσσα τα λόγια του «Τραγουδιού του Χελιδονιού»:
«Έλα εδώ κοντά
να σου δώσω ένα φιλάκι
έλα μην μου κλαις
άσπρο μου χελιδονάκι
Ο Θεός να μας φυλάει
από μάτι που κοιτάει πονηρά
Ο Θεός να μας σκεπάζει
όταν η ψυχή τρομάζει τη χαρά
Πες μου, τι σε πολεμάει;
Γέλασε ξανά
κρυσταλλένιο μου αγγελούδι
η άνοιξη να ‘ρθει
να φωτίσει το τραγούδι
Μέλισσες και πεταλούδες
να στολίζουν τις φτερούγες που φοράς
και τα σύννεφα ν’ ανοίξουν
τον Θεούλη να σου δείξουν, να μιλάς
Να σταθώ κι εγώ στο πλάι
Με τραγούδια και ζαφείρια
θα σου κάνω τα χατίρια
Μην πονάς
θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ’ την Πάφο ώς την Κερύνεια να γυρνάς
όλες του νησιού τις χάρες να φοράς
χελιδόνι, τη ζωή να τραγουδάς».
Ένα νησί που μένει πάντα νέο, όσο και αν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά του από τους πόνους που έζησε, όσο και αν έχει τσακίσει το πρόσωπό του. Το νησί μας. Κοιτάξτε πόσο ξηρός είναι αυτός ο χειμώνας. Σχεδόν θα πεθάνουμε από την ξηρασία. Δεν μεγάλωσαν καν τα κριθάρια. Οι κηρήθρες είναι φτωχές. Τα χωράφια είναι κατάξερα. Φέτος άνθισαν οι καρδιές, όχι τα χωράφια. Να το πρώτο μπουμπούκι. Και η πρώτη ελπίδα στη νεκρή ζώνη για μια νέα ζωή. Θα γίνουμε πολίτες ομόσπονδοι. Άντε, πάτα γκάζι. Καταφθάνει για βοήθειά μας το γκάζι και τα πετρέλαιο. Εμείς δεν μπορέσαμε να σώσουμε τον εαυτό μας, εκείνα θα μας σώσουν. Τι παράξενο, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο θυσιάζονται για το αέριο και το πετρέλαιο. Εμείς, όμως, θα σωθούμε από τον θάνατο! Πάλι έχεσε ένα περιστέρι πάνω στο κεφάλι μας. Εγώ αγόρασα ένα λαχείο. Αγοράστε και εσείς. Λέτε πως δεν πρόκειται να κερδίσετε; Αν κερδίσετε;
http://www.youtube.com/watch?v=YrxZNDfwzqE
Η χώρα που έχει επιλέξει συνειδητά να πέφτει από τα σύννεφα 24 ώρες το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο σοκαρίστηκε ακόμα μία φορά από τις πρόσφατες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Γαλλίδας διευθύντριας του ΔΝΤ “όλοι πανηγυρίζουμε το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας, το πρώτο αν δεν κάνω λάθος από το 1943”. Το γεγονός ότι το 1943 η χώρα ήταν υπό γερμανική κατοχή δεν έχει καμία σημασία στη σημερινή αποπολιτικοποιημένη πολιτική, όπου το μόνο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι τα νούμερα και η κυρία Λαγκάρντ το ξέρει καλά.
Ο ερχομός της οικονομίας και της τραπεζοκρατίας στην κορυφή της πυραμίδας είναι τόσο ανώμαλο γεγονός από μόνο του, που τέτοιες δηλώσεις είναι τουλάχιστον αναμενόμενες. Σε τελική ανάλυση, για το ΔΝΤ μιλάμε, που έχει ρημάξει εκατομμύρια κόσμου και έχει αφήσει συντρίμια σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τι περιμένατε δηλαδή, φιλανθρωπία και ευαισθησίες ή αγνή αλληλεγγύη;
Τέτοιου είδους δηλώσεις φανερώνουν την πλήρη αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Είναι κυριολεκτικά απίστευτο ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσα μας που νομίζουν πως οργανισμοί σαν το ΔΝΤ, ή την Παγκόσμια Τράπεζα είναι σύμμαχοι της εκάστοτε χώρας και θέλουν να βοηθήσουν στην ανέγερση μίας ανανεωμένης οικονομίας.
Δεν έχουν καταλάβει ότι μιλάμε για επαγγελματίες τοκογλύφους που μπορούν να αφήσουν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εξαθλιωμένους, ανέργους και ανασφάλιστους στο διάβα τους μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν ότι θα πληρωθούν επί δέκα τα λεφτά που έχουν δανείσει. Δεν ξέρουν το πόσο “βοήθησε” το ΔΝΤ χώρες σαν την Αργεντινή, την Ινδονησία, τη Ρωσία, το Μεξικό, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Βασικά, μπορεί και να μην φταίνε αυτοί αφού ποτέ δεν άκουσαν από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Μανδραβέλη, τον Παπαχελά και τον Αυτιά να μιλάνε για τα επιτεύγματα των δανειστών μας.
Βέβαια, κατά βάθος, οι κάτοικοι της Ελλάδας δεν θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, Όλοι (ή σχεδόν όλοι) θέλουν να παραμείνουν ίδιοι, να κάνουν ότι έκαναν πριν το 2010, να βλέπουν τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια, να διαβάζουν τις ίδιες καλοπληρωμένες πουτάνες στις ίδιες κρατικοδίαιτες εφημερίδες, να πηγαίνουν στα ίδια μαγαζιά και να πληρώνουν τις ίδιες εξωφρενικές τιμές για τα ίδια άχρηστα προϊόντα. Και αφού τα κάνουν όλα αυτά, μετά αναρωτιούνται “γιατί δεν αλλάζει τίποτα”;
Η απάντηση είναι απλή: Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Αν δεν απαιτήσουμε μαζικά και δυναμικά να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια, αν δεν σχεδιάσουμε καινούριες μορφές απασχόλησης και νέα δίκτυα αλληλεγγύης και προστασίας των αδυνάτων, αν δεν χτίσουμε εναλλακτικές μορφές διασκέδασης και ψυχαγωγίας που θα προέρχονται απο τους κάτω και θα απευθύνονται στους κάτω τότε όλα θα μείνουν ίδια.
Το 1943 υπήρχε ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων που αποφάσισε να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή, αλλά και στις εγχώριες κατεστημένες δυνάμεις που κυβερνούσαν τη χώρα πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Αγωνίστηκαν, μόχθησαν, έτρεξαν, πρόσφεραν τη ζωή, το αίμα και την ελευθερία τους και προσπάθησαν να αλλάξουν την κατάσταση. Δεν πίστευαν τα πρωτοσέλιδα της Καθημερινής, ούτε τις εξαγγελίες του Τσολάκογλου. Δεν φοβήθηκαν τους ταγματασφαλίτες και τα βασανιστήρια των γερμανοτσολιάδων. Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν ήταν αρκετό για να τους κάνει φυτά, ούτε για να τους μετατρέψει σε πνευματικά ανάπηρους.
Σήμερα;
Οι συγκρούσεις στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία απειλούν να γενικευτούν στην ευρύτερη περιοχή (φωτογραφία από:http://www.dw.de/central-african-conflicts-risk-spreading/a-17360624) |
Με μπλε οι περιοχές που στις εκλογές του 2012 επικράτησαν οι φιλορωσικές πολιτικές δυνάμεις
«Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι αυτοκρατορία, με την Ουκρανία υποταγμένη, η Ρωσία γίνεται αυτόματα αυτοκρατορία»
Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου από το προσωπικό του ιστολόγιο konstantakopoulos.blogspot.gr
Το 1991, ήμουν ανταποκριτής στη Μόσχα όταν ο Pablo (Μιχάλης Ράπτης) μου ζήτησε να κάνω έναν απολογισμό της σοβιετικής κατάρρευσης, για το περιοδικό που έβγαζε η τάση του στο Παρίσι, το SousledrapeauduSocialisme. Υποστήριξα στο άρθρο αυτό (αρ.122, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα από τη γαλλική επιθεώρηση UtopieCritique, αρ. 50), ότι «ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά θα ξεκινήσει πάλι, αυτή τη φορά όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο και την Τασκένδη».
Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Ουκρανία, στην καρδιά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ίσως μάλιστα να μην περιορισθούμε σε απολύτως «ψυχρές» μορφές σύγκρουσης, αλλά τότε, το 1991, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. Όλος ο κόσμος μιλούσε για την οριστική νίκη της «οικονομίας της αγοράς», της «ειρήνης», της «δημοκρατίας», που σηματοδοτούσε το «τέλος της ιστορίας» (Φουκουγιάμα) και μια νεοκαντιανή «αιώνια ειρήνη» (Χάμπερμας). Ακόμα και πρώην μαρξιστές έμοιαζαν έτοιμοι να θεωρήσουν όλη σχεδόν την ανθρώπινη (προ)ιστορία των ατέλειωτων ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, της απίστευτης βαρβαρότητας που ξεπηδάει από την επιδίωξη του πλούτου και της εξουσίας, ως είδος «παρένθεσης», προορισμένης να εξαφανισθεί γρήγορα ενώπιον του ανατέλλοντος «καλύτερου δυνατού κόσμου», όπως τον περιέγραφαν, περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές, διάφοροι πρώην αριστεροί, «μανούλες» στην εφεύρεση εξωραϊστικών εκφράσεων, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.
«Νέα παγκόσμια τάξη»: από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό
Ο λόγος που μπόρεσα να κάνω την ορθή όπως απεδείχθη και, φοβούμαι, θα αποδειχθεί περισσότερο, πρόβλεψη, είναι, πρώτον, γιατί δεν είχα καμία εκτίμηση ούτε στις «δημοκρατικές αρετές» (υπαρκτές μόνο υπό απειλή) του ύστερου καπιταλισμού, ούτε στον σταθεροποιητικό του ρόλο, δεύτερον, γιατί διατήρησα πάντα μια πολύ κριτική στάση απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς, γεγονός που επέτρεψε στο μυαλό και την όποια κριτική μου ικανότητα να παραμείνουν στη θέση τους παρά τον συγκλονισμό της σοβιετικής κατάρρευσης. Αντίθετα, διάφοροι λάτρεις του σταλινομπρεζνιεφισμού πέρασαν με εκπληκτική ταχύτητα στον νεοφιλελευθερισμό και αντικομμουνισμό.
Τα λέω αυτά και σήμερα σε φίλους της επίσημης ελληνικής αριστεράς που πιστεύουν, μετά την εκλογική εκτόξευση του 2012, ή εξαιτίας της, ότι ο κόσμος πάει προς το πολύ καλύτερο και αρνούνται να παραδεχτούν και να προετοιμαστούν κατάλληλα για την σκληρότατη πραγματικότητα ενός τρομερού οικονομικού-«ιδεολογικού» πολέμου που αποβλέπει στην καταστροφή και υποδούλωση Ελλάδας (και Κύπρου). Δυστυχώς, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή, στη Γιουγκοσλαβία, στη Φουκουσίμα και σε πολλά άλλα μέρη ζούμε όχι στον «καλύτερο», αλλά συχνά στον «χειρότερο δυνατό κόσμο». Η σοβιετική κατάρρευση οδήγησε στην αποχαλίνωση του δυτικού καπιταλισμού, την εμφάνιση σε καθαρότερη μορφή των ολοκληρωτικών του τάσεων, υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των Όπλων. Παραδόξως όμως, ο μαρξισμός, η πιο επαναστατική θεωρία της ιστορίας, τροφοδοτεί συχνά τον πιο απίθανο συντηρητισμό στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που του ορκίζονται πίστη.
Νέος ψυχρός (δυνητικά θερμός) πόλεμος
Υπάρχουν στην Ουκρανία, όπως και στην Αραβία τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις, χωρίς τις οποίες τα γεγονότα εκεί δεν εξηγούνται. Αλλά δεν μπορούν επίσης να γίνουν κατανοητά εκτός του διεθνούς πλαισίου: της προσπάθειας της «Αυτοκρατορίας» να αποτρέψει με κάθε μέσο την υλοποίηση του ρωσικού σχεδίου «Ευρασιατικής Ένωσης», στη θέση της πρώην Σοβιετικής. Ήδη πέρυσι η Κλίντον δήλωσε ότι η Ουάσιγκτων αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους διακοπής ή επιβράδυνσης της δημιουργίας Ευρασιατικής Ένωσης. (Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε τελείως ότι η «φράξια» Κλίντον, ελάχιστα ευτυχής με τις εξελίξεις σε Συρία και Ιράν, βρήκε στην Ουκρανία την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί», ενεργοποιώντας όμως κάτι που αποτελεί συνολική δυτική στρατηγική επιδίωξη).
Για την «Αυτοκρατορία», ούτε αυτό θα ήταν αρκετό. Στο DrangnachOsten, που ξεκινά από το Λβιβ και το Κίεβο, τελικό επιδιωκόμενο «έπαθλο» είναι η ίδια η Μόσχα, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του Χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν σε αυτό, δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι μια σειρά δυτικών πολιτικών ταξίδεψαν μέχρι το Κίεβο να στηρίξουν τη αντιπολίτευση, περιλαμβανομένης και της σημαντικής ακροδεξιάς, καθαρά εθνικιστικής, ναζιστικής συνιστώσας της. Όλα τα μέσα μοιάζουν κατάλληλα «για να σταματήσουμε και να απωθήσουμε» τη Ρωσία. Το είδος των δυνάμεων που υποστηρίζουν τώρα οι Δυτικοί στην Ουκρανία, είναι ένδειξη όχι τοπικής ή περιφερειακής, αλλά αληθινά παγκόσμιας σημασίας για το που πάει ο σύγχρονος καπιταλισμός, πόσο ασυμβίβαστος τείνει να αποδειχθεί με τη δημοκρατία. Αυτό αφορά ζωτικά και εμάς, αντιμέτωπους με πρωτοφανή επίθεση στο έθνος-κράτος μας και όποια τέλος πάντων δημοκρατία διαθέτουμε.
Ήδη, προ πενταετίας, μια πρώτη «γενική δοκιμή», αλλά και προειδοποίηση προς τη Μόσχα, για τη manumilitari, αν χρειασθεί, αποτροπή της σύστασης Ευρασιατικής Ένωσης, σημειώθηκε στη Γεωργία με τον πόλεμο στον οποίο οι ξένοι σύμβουλοί του έσπρωξαν τον Σαακασβίλι. Σήμερα η «Αυτοκρατορία» επανέρχεται δριμύτερη ενθαρρύνοντας κάθε είδους δυνάμεις διατεθειμένες να σπρώξουν στο χάος τη δεύτερη σε μέγεθος και σημασία, μετά την ίδια τη Ρωσία, από τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.
Ουκρανία: μητέρα όλων των αντιφάσεων
Η Ουκρανία είναι στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ Δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας, φιλοξενώντας και την κύρια βάση του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία δεν μπορεί σχεδόν να συνυπάρξει ως κράτος με μια εχθρική Ουκρανία. Θα κάνει τα πάντα για να μην πέσει υπό τον έλεγχο εχθρικών, «αυτοκρατορικών» δυνάμεων. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να την κερδίσει, αλλά μπορεί να αποτρέψει την «κατάκτησή» της από τους δυτικούς.
Από τις μεγαλύτερες και φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, η Ουκρανία παραμένει η «μητέρα» όλων των τεράστιων αντιθέσεων, ανάμεσα στη ρωσική, βιομηχανική ανατολή (Ντονιέτσκ, Χάρκοβο), την αντιρωσική, αγροτική δύση του Λβιβ, την ορθοδοξία και τον ουνιατισμό, τα ανδραγαθήματα της αντίστασης στους ναζί και τα εγκλήματα των φιλοναζιστών του Μπαντέρα, την εργατική τάξη και τους μικρο-μεσοαστούς. Βαθειά, εκ κατασκευής πολυεθνική, όπως και η ίδια η Ρωσική Ομοσπονδία, η Ουκρανία θυμάται την καταπίεση τεσσάρων αιώνων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που αφορούσε όμως όλους και όχι μόνο Ουκρανούς), την βαναυσότητα με την οποία ο Στάλιν αφάνισε αγρότες και διανοουμένους της. Αλλά θυμάται επίσης ότι υπήρξε τμήμα της σοβιετικής εποποιίας, με εκπληκτικά επιτεύγματα και εκπληκτικά εγκλήματα. Το να χωρίσεις την Ουκρανία από τη Ρωσία είναι σα να θέλεις να κόψεις στα δύο τον Γκόγκολ.
Οι δυσκολίες όμως του Πούτιν στην Ουκρανία αντανακλούν επίσης την μεγάλη εγγενή αντίφαση του ρωσικού καθεστώτος, που αποκατέστησε μεν το αίσθημα ασφάλειας, αξιοπρέπειας, εκτίμησης στην ίδια τους τη χώρα των Ρώσων πολιτών, σταματώντας την πορεία προς τη διάλυσή της και καθιστώντας εκ νέου τη Μόσχα σπουδαίο διεθνή παίκτη, δεν μπόρεσε όμως, ακόμα (;) να προσφέρει εναλλακτικό όραμα, διαφοροποιούμενο ουσιαστικά από τον μαφιόζικο-ολιγαρχικό μετασοβιετικό καπιταλισμό. Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν μόνο γεωπολιτική-κρατική ισχύς, ήταν και ενσάρκωση, αυθεντική ή όχι, μιας ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης. Η Ευρασιατική Ένωση χρειάζεται περισσότερη πολιτική, ιδεολογία, κοινωνικό όραμα, κοινότητα εχθρού, για να αποκτήσει πιο στέρεη υπόσταση.
Ουκρανία, Ελλάδα, Ρωσία
Το τι θα γίνει πάντως στην Ουκρανία έχει τεράστια σημασία για μας, όπως και το τι θα γίνει στην Ελλάδα έχει τεράστια σημασία για τους Ρώσους. Παραδόξως ελάχιστοι άνθρωποι σε Ελλάδα και Ρωσία το καταλαβαίνουν αυτό βαθιά. Είτε γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε νέες μορφές πολέμων, όπως οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι χρέους, των οποίων δεν κατανοούμε καλά τη σημασία. Είτε γιατί προτιμάμε να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα των τόσο τρομερών, δύσκολων, επικίνδυνων προβλήματα που μπλέξαμε. Ελλάδα και Ουκρανία είναι δύο από τα σημαντικότερα «μέτωπα» για την επιβολή «νέας παγκόσμιας τάξης». Το τι θα συμβεί εκεί θα έχει τεράστιες, άμεσες και έμμεσες συνέπειες, σε Ελλάδα και Ρωσία, παρά την ασυμμετρία των μεγεθών. Ποτέ δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ αίσθηση, επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας, ιστορικότητα, ποτέ δεν είχαμε τόση λίγη.
Konstantakopoulos.blogspot.com
By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Fri, 02/14/2014 – 19:14