αναδημοσίευση από το άθενς ιντιμέντια

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Η ταξική αφαίμαξη και η κοινωνική λεηλασία αποτελούν καθεστώς. Το κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης είναι εδώ. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη, η συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε. αποτελεί τον καρπό της σύνθεσης μιας ομάδας συντρόφων και συντροφισσών, αγωνιστών και αγωνιστριών, που διακρίνουμε και αναδεικνύουμε τη δυνατότητα μετατροπής της κρίσης σε ευκαιρία. Σε ευκαιρία πολιτικής και ταξικής ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης ενάντια στο διεθνοποιημένο και το ντόπιο κεφάλαιο, ενάντια στα κράτη του και τους διακρατικούς μηχανισμούς του, ενάντια στα διευθυντήρια του και την εξουσία του. Μια εξουσία που με τη βία και τον τρόμο επιβάλλει τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο για να επεκτείνει την κοινωνική καταλήστευση και να θωρακίσει τα σύνορα της και τα πλούτη της.

Αφετηρία και κοινό σημείο αναφοράς του εγχειρήματος αποτέλεσε η εκτίμηση για τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη σύστασή της ώς σήμερα, αφενός, ως μιας ένωσης καπιταλιστικού χαρακτήρα, που στo πλαίσιό της οι ταξικοί διαχωρισμοί, η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης αποτελούν βασικά συστατικά της∙ και αφετέρου ως ενός συνασπισμού των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών μητροπόλεων που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, αντιπαραθετικά στο σοβιετικό μπλοκ, στη βάση διαμόρφωσης ενός ευρύτερου πεδίου κίνησης και κερδοσκοπικής δράσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ένας ιμπεριαλιστικός συνασπισμός που μαζί με τον υπερ-ατλαντικό νατοϊκό σύμμαχο του, τις ΗΠΑ, αποτελεί τον βασικό πόλο στην εκστρατεία (επανα)κατάκτησης του κόσμου που διεξάγεται ραγδαία ύστερα από τις ανατροπές του 89-91, και ο οποίος, αφού μετέτρεψε την ανιστόρητη ταύτιση κομμουνισμού-φασισμού σε επίσημη ιδεολογία του, δεν διστάζει πλέον, όπως δείχνουν και τα γεγονότα στην Ουκρανία, να στηρίζει ανοικτά αντιδραστικά-ναζιστικά αποβράσματα, παρουσιάζοντας τα ως «λαούς που μάχονται για την ελευθερία τους και την είσοδο τους στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια».

Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Ε.Ε. δεν περιορίζεται, ωστόσο, εκτός των συνόρων της. Στο ίδιο το εσωτερικό της μια άλλου τύπου επέκταση, αναλογικά με τη «βαρύτητα» των αστικών τάξεων των κρατών-μελών της, συντελείται, με βασικό όπλο το δημόσιο χρέος των κρατών, δηλαδή τη διαχρονική καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών. Μια διαδικασία που εύγλωττα αποτυπώνεται στην τεχνοκρατική ορολογία περί ηγετικών & χρεοκοπημένων κρατών (leader states & failed states).

Η πρόσδεση και η συμπόρευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004) πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς (του Μάαστριχτ, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της Λισσαβόνας, της «ισχυρής Ελλάδας»), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό «ευρώ ή χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012, η ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί αταλάντευτα να πορεύεται υπηρετώντας αυτή την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της. Τη Μεγάλη Ιδέα τής διαιώνισης της κυριαρχίας της πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και ανέργων, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα των παλαιότερων μεγαλοϊδεατισμών της.

Το σάρωμα της τελευταίας πενταετίας γκρέμισε κοινωνικές συναινέσεις, κατεδάφισε κατακτήσεις και κεκτημένα, περιθωριοποίησε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, διέψευσε ψευδαισθήσεις και βεβαιότητες, φτωχοποίησε μεσοστρώματα, έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης και όρθωσε φράχτες, προκάλεσε (ιδιαίτερα τη διετία 2010-12) ισχυρές -αλλά ασυνεχείς- κοινωνικές εκρήξεις, αναδιέταξε το αστικό πολιτικό σκηνικό και τους συσχετισμούς δυνάμεων, ανέδειξε την πολιτική πόλωση, έβγαλε στον αφρό φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στα άλλα έπληξε στον πυρήνα του το ιδεολόγημα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Οι τεκτονικές πλάκες της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ψευδαίσθησης που μετακινούνται, μπορούν να προκαλέσουν σεισμούς. Σεισμούς που μπορούν να οδηγήσουν είτε στο σκοτάδι ενός ακόμα πιο αντιδραστικού και ολοκληρωτικού καπιταλισμού είτε στο χάραμα εκείνων των συνθηκών που θα ανοίξουν το δρόμο για τον στρατηγικό στόχο μας, για την Κοινωνική Επανάσταση, ο οποίος παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός ανατρεπτικού-επαναστατικού κινήματος.

Αυτός ο στρατηγικός στόχος δεν μπορεί παρά να παραμένει διακηρυκτικός όσο δεν συνδέεται και με τον τακτικό στόχο της σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο δεν στοχεύει στο άνοιγμα ρηγμάτων στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», τη στιγμή που αυτό αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πλήρη τραπεζιτική-χρηματοπιστωτική του ένωση και την πλήρη διάλυση -κάτω από την πίεση των (αντιδρ)αστικών-«ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων- της ευρωζώνης. Όσο δεν μετατρέπεται σ’ ένα ανοιχτό κάλεσμα για την ανάληψη και τη συνδιαμόρφωση δράσεων και κινητοποιήσεων με προτάγματα διεθνιστικά-προλεταριακά και όχι εθνικά-(αντιδρ)αστικά, με φυσικούς διεθνείς σύμμαχους τους προλετάριους και τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου και όχι κάποια άλλη ιμπεριαλιστική «σφαίρα επιρροής».

Κάτω από αυτό το πρίσμα, η περίοδος που διανύουμε, το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι επερχόμενες ευρωεκλογές, αναδεικνύονται σε μια κομβική συγκυρία, σε ένα έδαφος που μπορεί να καταστεί γόνιμο για τη συνάντηση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και των αγώνων για την αναζωπύρωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Έντεκα χρόνια πριν, εν μέσω «οικονομικής ανάπτυξης» και «εθνικής υπερηφάνειας» για τους επερχόμενους ολυμπιακούς αγώνες, κατά τη διάρκεια μιας άλλης ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό κίνημα είχε αντιπαρατάξει απέναντι στο αρραγές εθνικό μέτωπο του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», όσο και στις σιδερόφρακτες στρατιές των πραιτοριανών που φρουρούσαν τις κατά τόπους συσκέψεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, έναν μαχητικό, συνάμα όμως και αντιφατικό και ασύνδετο -για αυτό και τελικά ανεπαρκή- συνασπισμό αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών, αναρχικών και κομμουνιστικών δυνάμεων. Σήμερα, με την πιο βίαιη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών εναντίον της εργατικής τάξης να μαίνεται και την απομύζηση του τόπου από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο να προσλαμβάνει διαστάσεις μιας άνευ όρων λεηλασίας, έγκειται στη διάθεση κριτικού απολογισμού των παρελθουσών μαχών και στην ικανότητα σύνθεσης και επικοινωνίας που θα επιδείξουν οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος, η δυνατότητα μιας μετωπικής συμπόρευσης όλων των δυνάμεων που βλέπουν στη σύγκρουση με την Ε.Ε. ένα αποφασιστικό τακτικό βήμα προς τον στρατηγικό στόχο της κοινωνικής επανάστασης.

Το διήμερο 1-2 Απρίλη, οι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών συνεδριάζουν στην Αθήνα για να επικυρώσουν το νέο πακέτο μέτρων που συμφώνησαν κυβέρνηση και τρόικα και υπερψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο στις 30/3, καθώς και σειρά ρυθμίσεων που σχετίζονται με την ενίσχυση της αντεργατικής πολιτικής της Ε.Ε. Οι νέες μειώσεις στους μισθούς και η πλήρης κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, η επέκταση του σύγχρονου δουλεμπορίου (μέσα από την λειτουργία των Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης), η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, το ξεπούλημα της ΔΕΗ και το σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης των τραπεζών, το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς συνιστούν στην πραγματικότητα ένα νέο μνημόνιο, μια εμβάθυνση του ήδη βάρβαρου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης του εργαζόμενου λαού για αυτό και απέναντί του πρέπει να βρει ένα μαζικό μαχητικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΏΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (ΕUROGROUP – ECOFIN)

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου: Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Βρίζοντας και πολεμώντας πάλι

Αναρτήθηκε από τον/την sarant στο 24 Μαρτίου, 2014

Συνηθίζω κάθε χρόνο, κοντά στην 25η Μαρτίου, να ανεβάζω ένα ή περισσότερα κείμενα σχετικά με την επανάσταση του 1821. Φέτος, κάπως το αμέλησα και ήδη φτάσαμε στην παραμονή. Ας διορθώσω λοιπόν την παράλειψη, αναδημοσιεύοντας ένα παλιό άρθρο, που δημοσιεύτηκε εδώ πριν από 4 χρόνια, στο οποίο έχω προσθέσει μερικά πράγματα με την ευκαιρία της επανάληψης. (Οι προσθήκες με γαλάζιο χρώμα).

Τις προάλλες θυμήθηκα ένα παλιό άρθρο που είχα διαβάσει στα Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας. Δεν το είχα κρατήσει, όμως το βρήκα στο Διαδίκτυο. Είναι της Μαρίας Ευθυμίου, επ. καθηγήτριας του τομέα Ιστορίας Πανεπ. Αθηνών. Στο τέλος συμπληρώνω κι εγώ μερικά ηρωικά αθυρόστομα και μερικά με γλωσσικό ενδιαφέρον.

Η λαλιά, η καθημερινή ομιλία του ’21, δεν είναι εύκολο να μας είναι γνωστή στη φυσικότητα της. Οι αδροί και αμόρφωτοι χωρικοί που κράτησαν στους ώμους τους τον Αγώνα δεν είχαν τρόπο να αποτυπώσουν σε χαρτί την υφή και τη ροή του λόγου τους. Τα κείμενα και οι προκηρύξεις της Επανάστασης, τα Συντάγματα και οι αποφάσεις της συντάχθηκαν από άτομα υψηλής μόρφωσης, Φαναριώτες και προύχοντες, σε μια γλώσσα αποκαθαρμένη, πλούσια και επιμελημένη. Η αλληλογραφία των οπλαρχηγών, που θα μπορούσε, από την πλευρά αυτή, να μας μεταφέρει την υφή του απλού λόγου των αμόρφωτων η ελάχιστα μορφωμένων αυτών ανθρώπων, δεν Βοηθά, συχνά, ούτε κι αυτή, καθώς τη σύνταξη των μηνυμάτων και των επιστολών τους αναλάμβαναν οι «γραμματιζούμενοι» γραμματικοί τους. Αν το πρόβλημα αυτό για την ελληνική γλώσσα είναι μεγάλο, γίνεται αξεπέραστο και πελώριο όταν πρόκειται για τη γλώσσα των πολυάριθμων εκείνων αγωνιστών που ήταν αλλόγλωσσοι ή δίγλωσσοι, και μάλιστα σε γλώσσες προφορικές και όχι γραπτές, όπως συνέβαινε με τους Βλάχους και τους Αρβανίτες. Σπάνια από τα κείμενα-πηγές του Αγώνα μπορούμε να αντλήσουμε έστω μνεία γι’ αυτές: έτσι π.χ., ο Ν. Κασομούλης στα απομνημονεύματά του, τα τόσο πολύτιμα και λεπτομερή, αναφερόμενος σ’ ένα περιστατικό που αφορά τον -ως Υδραίο- αρβανιτόφωνο Κουντουριώτη, καταγράφει την παροιμία που αυτός ανεφώνησε εις άπταιστον αλβανικήν «βάτε με κάλε, έρδε με γκομάρ» (που θα πει «πήγε με άλογο, γύρισε με γαϊδούρι»). Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Κ. Μεταξάς στα απομνημονεύματά του, αναφερόμενος σε μια ομιλία του Μάρκου Μπότσαρη προς τους συμπολεμιστές του Σουλιώτες, αρκείται να σημειώσει: «τους ελάλησεν εις την γλώσσαν των, αλβανιστί, οι δε λόγοι του ήσαν πλήρεις ενθουσιασμού και πατριωτισμού…». Το ότι οι αγωνιστές του ’21 -είτε ελληνόφωνοι είτε αλλόφωνοι είτε δίγλωσσοι- βωμολοχούσαν και έβριζαν είναι περισσότερο από βέβαιο. Οι βωμολοχίες αυτές μόνο σε λίγες περιπτώσεις καταγράφτηκαν κι έφτασαν ως εμάς· η ευπρέπεια που υποβάλλει ο γραπτός λόγος, καθώς και η επιδίωξη λόγιου λόγου που επέλεξαν οι περισσότεροι από τους αγωνιστές όταν αργότερα, μετά τον Αγώνα, έγραφαν τα απομνημονεύματα τους, δεν επέτρεψαν να γνωρίζουμε πολλά για το θέμα αυτό. Γνωρίζουμε ότι πριν από τις μάχες οι αντίπαλοι συνομιλούσαν κατ’ αρχάς ήρεμα, για να καταλήξουν -συνήθως αλβανιστί- σε ύβρεις αισχρές ο ένας για τη θρησκεία του άλλου, ύβρεις που από μόνες τους έδιναν το σύνθημα της μάχης και περιέγραφαν το μίσος και το πάθος. «Τούρκε, γαμώ την πίστη σου και το συκώτι σου», κραύγαζαν οι Έλληνες της Νάουσας, όταν κατά την εξέγερση τους έσφαζαν τους παλιούς τους φίλους Τούρκους συντοπίτες τους, όπως με φρίκη καταγράφει ο Κασομούλης στα απομνημονεύματα του. Οι «φιλοφρονήσεις», όμως, δεν λείπουν και μεταξύ συναγωνιστών και ομοφύλων: «σκατόβλαχο» αποκαλεί ο προύχοντας της Πελοποννήσου Κανέλλος Δεληγιάννης τον Κολοκοτρώνη, «αλιτήριο» και «εξωλέστατο» τον ιερωμένο Παπαφλέσσα ο επίσης ιερωμένος Π. Π. Γερμανός, «κερατοκαλόγερο» ο Μακρυγιάννης έναν καλόγερο, φίλο των Κολοκοτρωναίων.

Ο Μακρυγιάννης είναι στ’ αλήθεια πολύτιμη πηγή απτού, αμέσου και πηγαίου λόγου της εποχής, Ο πληθωρικός αυτός άνθρωπος γράφει ειλικρινά και παρορμητικά τα απομνημονεύματά του με τα λίγα γράμματα που μόλις έμαθε. Δεν γνωρίζει από ψευτοσυστολές και επιτηδεύσεις, γι’ αυτό κανείς μπορεί να βρει σ’ αυτόν λαγαρές φράσεις, όπως αυτές που χρησιμοποιεί για να περιγράψει την ανυποχώρητη αντίσταση που συνάντησαν οι Έλληνες εκ μέρους των αμυνόμενων Τούρκων, όταν επιχείρησαν να ανακαταλάβουν το κάστρο του Ακροκορίνθου, ένα κάστρο που λίγο πριν, από πανικό και φόβο, παρέδωσε στους επιτιθέμενους Τούρκους ο Έλληνας υπερασπιστής του Αχιλλέας, παρ’ ότι είχε επαρκή κάλυψη από άντρες, τρόφιμα και πολεμοφόδια, «…Οι Τούρκοι μας έβαλαν εις το κανόνι οπού δεν είδαμε πούθε να κάμωμε. Δεν ήταν ο Αχιλλέας, ο φρούραρχος της Διοίκησης, οπού τ’ αφήνει εφοδιασμένο και φεύγει· είναι Τούρκος, πολεμάγει δια την πίστη του. Ο Τούρκος έτρωγε ποντίκια και μας γάμησε το κέρατο με τα κανονιά και τις μπόμπες. Ο Αχιλλέας, αρνιά και κριάρια μέσα, τ’ αφήνει όλα και πάει ναύβρη τούς συντρόφους του οπού τον διορίσαν…».

Εκείνος, όμως, από τούς αρχηγούς του ’21 που χαρακτηριζόταν περισσότερο απ’ όλους για την ανεξέλεγκτη γλώσσα του ήταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ορεσίβιος και αδρός, άνθρωπος που έζησε μέχρι τέλους της ζωής του τη φτηνή ειρωνεία όσων ήθελαν να θυμούνται πως ήταν «ο μούλος» «γιος της καλογριάς», βρήκε διέξοδο, για να ξεπεράσει την οργή του και να επιβληθεί σ’ ένα δύσκολο γι’ αυτόν κοινωνικό περιβάλλον, στον παραληρηματικό Βωμολοχικό λόγο. Η Βωμολοχία του ήταν τόσο συνεχής και έντονη που οι συναγωνιστές του χρειάστηκε να αποδεχθούν το ελάττωμα του αυτό ως «χούι», προκειμένου να μπορέσουν να συνυπάρχουν και να συμπολεμούν μαζί του.

Η αυτοσυγκράτηση αυτή δεν επιτυγχανόταν, πάντως, απ’ όλους τούς συμπολεμιστές του και σ’ όλες τις περιστάσεις. Να πώς απαντά ο Καραϊσκάκης στην πρόταση συμφιλίωσης που του στέλνει στα 1824 με επιστολή ο οπλαρχηγός της Ρούμελης Ν. Στορνάρης: «Γενναιότατε αδελφέ καπ. Νικόλα, …είδα όσα με γράφεις. Έχει και τουμπλέκια [τουρκικά όργανα του ιππικού] ο πούτζος μου, έχει και τρουμπέτες [ελληνικά όργανα]. Όποια θέλω από τα δυο θα μεταχειρισθώ…». Η ανταπάντηση ήρθε στο ίδιο κλίμα: «Επειδή έχεις και τουμπλέκια και τρουμπέτες βάστα, λοιπόν, διότι ο πούτζος μας και με τουμπλέκια και με τρουμπέτες θέλει σε κυνηγήσει…».

Σημερινή παρατήρηση: Όπως έχουμε ξαναγράψει (βλ. ειδικό άρθρο) στα κείμενα της περιόδου εκείνης, ας πούμε στον Μακρυγιάννη, δεν γινόταν διάκριση στη γραφή ανάμεσα σε τσ και σε τζ –ή, για να το πω αλλιώς, και το τσ και το τζ το γράφαν τζ. Όταν βλέπετε «έτζι», «τζεκούρι», «τζάκισες» δεν σημαίνει ότι πρόφεραν «έτζι» κτλ. Πρόφεραν «έτσι, τσεκούρι, τσάκισες». Κι έτσι, όταν βλέπετε «πούτζον», δεν προφερόταν έτσι, προφερόταν «πούτσος». Το γράφω αυτό επειδή έχει γεμίσει το Διαδίκτυο με νεόκοπους καραϊσκάκηδες του πληκτρολογίου που λένε για πούτζους.

Δευτερη προσθήκη: Ο Κασομούλης (3.109) διηγείται πως όταν μετά την Έξοδο του Μεσολογγίου κάποιοι από τη φρουρά του είχαν φιλοξενηθεί από τον Καραϊσκάκη, ένας από αυτούς, ο Δημ. Μακρής, κόμπασε: “Είδες, Καραϊσκάκη, πώς καβαλλίκευσε ο πούτσος μας τα κανόνια, κι εδιέβημεν και χωρίς την βοήθειάν σας;”

Πραγματικό, όμως, ρεσιτάλ ύβρεων απίστευτης σύλληψης και γλαφυρότητας περίμενε τους Οθωμανούς συνομιλητές του, όταν αυτοί έρχονταν σε επαφές μαζί του σε περιόδους που ο Καραϊσκάκης δεν βρισκόταν στις συνηθισμένες μέχρι το 1825 γι’ αυτόν συνδιαλλαγές μαζί τους για να κρατήσει το αρματολίκι των Αγράφων. Έτσι, στα 1823 ο Καραϊσκάκης λέει απευθυνόμενος στον απεσταλμένο του αρχηγού του τουρκικού στρατεύματος των Τρικάλων Σιλιχτάρ Μπόδα: «Έλα, σκατότουρκε… έλα Εβραίε, απεσταλμένε από τους γύφτους· έλα ν’ ακούσεις τα κερατά σας, -γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσετε κερατάδες… Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε “από ημάς” συνθήκην με “έναν” κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην -να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Εβραίον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα!».

Οι ύβρεις του Καραϊσκάκη, διαλεγμένες μία μία, επιδιώκουν να καταδείξουν στον άτυχο Τούρκο συνομιλητή του τη νέα τάξη πραγμάτων, τις και νούργιες κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες που η Επανάσταση έφερε, και τη θέση, πια, που έχει ο Καραϊσκάκης μεταξύ των Ελλήνων· των Ελλήνων που, λίγο παρακάτω, προσδιορίζονται και πάλι από τον Καραϊσκάκη με το γνωστό του τρόπο ποιοι είναι: «Ιδού οι Έλληνες! Αυτοί σας χέζουν και τώρα και πάντα».

Ο Καραϊσκάκης ήταν, βέβαια, κάτι πολύ περισσότερο από αυτή τη ζωώδη βωμολοχία. Αυτός ο παλιός κλέφτης, με τους βάναυσους τρόπους και την ασαφή κατά τα πρώτα τέσσερα χρόνια του Αγώνα εθνική συνειδητοποίηση και στάση, θα εξελιχθεί μαζί με την Επανάσταση και θα την υπερασπίσει με την ίδια του τη ζωή, σε μια ευγενή τελική πορεία που ανέδειξε τη μαχητικότητα, την ευφυΐα, το πείσμα, την αντοχή, τη στρατηγικότητα και την παλικαριά του.

Εδώ τελειώνει το άρθρο, προσθέτω εγώ κάμποσα. Ένα διάσημο ξέσπασμα του Καραϊσκάκη για τον Μαυροκορδάτο και τους άλλους πολιτικούς, που το καταγράφει ο Κασομούλης χωρίς να το ωραιοποιήσει ή να το συμμορφώσει γλωσσικά: «Ποια Κυβέρνησις, καπιτάν Νότη; Το τζιογλάνι του Ρεΐζ εφέντη, ο τεσσερομάτης; Εγώ και άλλοι δεν τον γνωρίζομεν! Ή σύναξεν δέκα ανόητους, και τον υπέγραψαν δια τας ιδιοτελείας των; Ιδού ποιοί τον υπέγραψαν. Πρώτον εσύ, οπού όλα τα πράματα θέλεις να έρχονται με το ζουρνά. Ο Σκαλτσάς, όπου δεν είναι άλλο παρά καμπάνα μπαγκ-μπαγκ. Ο Μακρής ο μακρολαίμης, ο κρεμασμένος, οπού μόνον το κεφάλι ηξεύρει να ταράζει, ο Μήτζιος Κοντογιάννης, η πουτάνα, όπου αν ήτον γυναίκα δεν εχόρταινεν με 80.000 φορές  την ώραν, ο ξυνόγαλο-Γιώργος Τζιόγκας οπού στραβώνει τα χείλια με το τζιμπούκι και δεν ηξεύρει τι του γίνεται, και ο αδελφός μου ο Στορνάρης, ο ψεύτης. Δεν τον υπέγραψεν ο πούτζος μου, και να ιδώ την εκστρατείαν σας!»

Νεότερη προσθήκη: Από τον Κασομούλη, άλλα δυο του Καραϊσκάκη.

Μετά την ήττα στο Χαϊδάρι, ο Καραϊσκάκης αποσύρεται στην Ελευσίνα μαζί με τον Φαβιέρο, με τον οποίο είχαν μαλώσει, και στέλνει στον Κασομούλη το εξής γράμμα: “Αδελφοί. Μανθάνω ότι ετοιμάζεσθε να εκστρατεύσετε. Εβραίος ήμουν και βαπτίσετέ με. Τρέξατε με την βοήθειάν σας όσον τάχιστα, διότι ηύρα τον διάολό μου εδώ με μερικές σαπιοκοιλιές και από τον Χαβίνον”.  Λέγοντας “σαπιοκοιλιές” εννοεί εκείνους που είχαν καταφύγει από δειλία στη Σαλαμίνα. Χαβίνος είναι παρατσούκλι που είχε δώσει στον Φαβιέρο, και, όπως εξηγεί ο Βλαχογιάννης σε υποσημείωση, η λέξη αυτή σήμαινε ΄βλάκας’ και ήταν ακόμα ζωντανή (τότε που έγραφε) στα Σάλωνα.

Επίσης, όταν διορίστηκε από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας μέλος της Αντικυβερνητικής Επιτροπής ο προύχοντας της Λιβαδειάς Γιαννούλης Νάκου, που είχε φήμη ανίκανου ανθρώπου, ο Καραϊσκάκης του έστειλε γράμμα (Κασομούλης 3.336): “Γιαννούλη, με το κάμωμά σου, εάν κρυφθείς υπό την σύζυγό σου θα σε εύρει ο πούτσος του Μεταξά’ εάν έβγεις έξω, δεν γλιτώνεις από το σπαθί μας. Να τραβήξεις χέρι, να παραιτηθείς”. Ο Βλαχογιάννης θεωρεί απίθανο να στάλθηκε όντως το γράμμα και πιστεύει ότι απλώς το είπε ο Καραϊσκάκης στους άλλους Ρουμελιώτες. Ο Μεταξάς είναι ο κεφαλονίτης αγωνιστής και πολιτικός Ανδρέας Μεταξάς και δεν ξέρω αν είχε φήμη για τις επιδόσεις του αυτές.

Ένα επίσης γνωστό απόσπασμα του Μακρυγιάννη: Διορίζεται ο Κουντουργιώτης, διορίζει και τον Σκούρτη το Νυδραίον αρχιστράτηγόν του, κι’ όσο ήξερε ο ένας ήξερε κι’ ο άλλος από πόλεμον. Τότε μπήκαν σε δυσαρέσκεια όλοι οι σημαντικοί αρχηγοί οπού ’ταν εκεί, οπού είδανε το Σκούρτη αρχιστράτηγον απάνου– εις τον Καρατάσιον, εις τον Καραϊσκάκη, εις τον Χατζηχρήστο, εις τον Τζαβέλα και εις τους άλλους. Ο Κουντουριώτης, κουτός, αφού είδε οπού ’ναι αυτός αμαθής από αυτά, αντίς να βάλη αρχηγόν να σώση την πατρίδα κι’ αυτός να δοξαστή, κατά δυστυχίαν από το «όμως» δεν ξέρει άλλο, και έβαλε τον Σκούρτη να διοικήση και να οδηγήση και τους αρχηγούς της ξηράς ο θαλασσινός, απλός αξιωματικός – ούτε και της θάλασσας τον πόλεμον δεν τον γνώριζε καλά. Έλεγε των στεργιανών, «Όρτσα, πότζα!» Εκείνοι έλεγαν «Τι λέγει αυτός, γαμώ το καυλί τ’;» Τέλος πάντων ο πατριωτισμός όλων αυτεινών και της συντροφιάς τους, η ψύχωση της φατρίας και η διαίρεση κι’ ο ενφύλιος πόλεμος και η διχόνοια των μεγαλοκέφαλων Κωλέτη και Μαυροκορδάτου, δια να μην δοξαστή ο ένας και χάση ο άλλος, και το «όμως» του Σκούρτη και το «καυλί» των Ρουμελιώτων – ο Μπραΐμης μπήκε στη Πελοπόννησο και την έκαμε γη Μαδιάμ όχι από την παληκαριά των Αράπηδων, αλλά από αυτά οπού λέγω. Δεκάξι χιλιάδες ασκέρια, το άνθος των Ελλήνων, Ρουμελιώτες, Πελοποννήσιοι – ύστερα βγάλαν και τους αρχηγούς τους από τη Νύδρα – Σπαρτιάτες κι’ απ’ άλλα μέρη, όλοι αυτείνοι κάθονταν εις τις Χώρες και εις τ’ άλλα χωριά και τρώγαν αρνιά και κόττες, κι’ ο Αράπης όταν τους εύρισκε τους ξεποδάριαζε κυνηγώντας. Αυτά κάνει η διαίρεση και η διχόνοια.

Εκτός από τον Μακρυγιάννη, τα αποσπάσματα αυθεντικής λαϊκής λαλιάς που έχουν διασωθεί από το 1821 είναι ελάχιστα. Για παράδειγμα, όλα τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στα «Ελληνικά Χρονικά», την εφημερίδα του Μεσολογγιού, μόνο τέσσερα είναι σε κάπως λαϊκή γλώσσα. Ένα το παραθέτει ολόκληρο ο Κ. Σιμόπουλος στο βιβλίο του Η γλώσσα και το Εικοσιένα, γράμμα του Σουλιώτη Λάμπρου Βέικου προς τον διοικητή του αλβανικού σώματος των πολιορκητών, τον Ταΐρ Αμπαζή, που ήταν προσωπικός του φίλος. Βέβαια κι αυτό δεν είναι εντελώς αυθόρμητος λόγος, αφού μάλιστα στάλθηκε με τη συγκατάθεση όλων των καπεταναίων:

Ενδοξότατε Ταΐραγα.

Ημείς είμασθεν φίλοι και οι περίστασες της θρησκείας το έφεραν να πολεμήσομεν, όμως πάντοτες η φιλία μας ας τρέχει. Φίλε μου, οπού έχεις δύο φορές οπού ήλθες εις αντάμωσιν διά να μεσιτεύσεις να παραδοθεί το Μεσολόγγι, ακόμη βλέπω οπού ο Ρούμελης μας ζητεί δυο τάμπιες διά να βάλει ανθρώπους του. Ηξεύρετε πολύ καλά ότι τον Θεόν τον έχομεν μαζί και η ελπίδα μας κρέμεται από εκεί, όθεν ως φίλον σε αφήνω να στοχασθείς ότι ένα κάστρο με τζεμπιχανέδες, με ζαϊρέν, με νερό και καθεξής όλα τα χρειαζούμενα, εις αυτόν τον καιρόν και ημείς εδώ μέσα, να το παραδώσομεν θα έχομεν πρώτον την συνείδησιν του Θεού, και δεύτερον την κατηγορίαν όλου του κόσμου, και ξεχωριστά εσένα τον φίλον μας, οπού εις αυτό είμεθα βέβαιοι ότι όχι μόνον δεν θα εύρομεν εις το εξής τόπον να ζήσομεν, παρά ούτε διά το όνομά μας θα ερωτήσει κανένας, τόσον μισητοί θα είμασθεν, όσον από τον Θεόν, τόσον και από την ανθρωπότητα, μπιλμέμ και από τους ιδίους εδικούς μας φίλους μας· όθεν του Ρούμελη χώρισέ του το παστρικά καθώς μας γνωρίζει, ότι να ηξεύρει καλά, χωρίς να κάμει γιουρούσι να έμβει με το σπαθί του Μεσολόγγι δεν παίρνει.

Ταύτα και μένω ο φίλος σου Λάμπρος Βέικος

Προς τούτοις λάβε τέσσερες μποτίλιες ρούμι να τες δώσεις τους μπαϊρακτάρηδές σου όταν θα κάμουν το γιουρούσι

Το κακό το κάναν, όπως λέει και πιο πάνω το άρθρο, οι γραμματικοί, που ακόμα κι όταν μεταδίναν κουβέντες των αγωνιστών τις αποστείρωναν γλωσσικά. Μερικοί τουλάχιστον έγραψαν αναμνήσεις για τα όσα έζησαν. Άλλοι ελάχιστα έγραψαν ή καθόλου. Ο Γ. Γαζής, γραμματικός του Καραϊσκάκη, έγραψε οχτώ σελίδες όλες κι όλες (ο άλλος γραμματικός του όμως, ο Αινιάν, ευτυχώς έγραψε πολλά). Ο Βασ. Γούδας, γραμματικός του Μαρκομπότσαρη, δεν έγραψε αράδα. Ο γραμματικός του Μιαούλη, ένας σοφολογιότατος από τη Σμύρνη με το καταπληχτικό όνομα Ικέσιος Λάτρης, έγραψε πολύ για πολλά –όχι όμως για τον ναυτικό πόλεμο και τον Μιαούλη. Ο Σιμόπουλος δίνει το εξής ανέκδοτο. Ο Μιαούλης του είχε ζητήσει να γράψει στην Ύδρα να του στείλουν καραβόσκοινο. «Παρακαλούμεν όπως μεριμνήσητε δι’ αποστολήν καμίλου», γράφει ο Ι. Λάτρης και πάει το χαρτί στον ναύαρχο για υπογραφή. «Τι γκαμήλα γράφεις μωρέ; Γούμενα γράψε!».

Προσθήκη: Ωστόσο, όπως είχαμε αναφέρει στο παλιό άρθρο, η έκθεση του Μιαούλη για τη ναυμαχία του Γέροντα είναι γραμμένη σε στρωτή δημοτική. Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ, χάρη στη φίλη Μαρία που έκανε τον κόπο να την αντιγράψει.

Κι άλλο ένα σχετικό, με τον Κολοκοτρώνη, που διάταξε τον γραμματικό του να ζητήσει τυρί από ένα μοναστήρι. Έγραφε κι απόγραφε αυτός, γέμιζε σελίδες. Οπότε τις παίρνει ο Κολοκοτρώνης, τις σκίζει και γράφει: «Γούμενε τυρί. Κολοκοτρώνης».

Το Κόσοβο και η γεωπολιτική των Βαλκανίων

Του Pierre Hillard, διδάκτορα Πολιτικών Επιστημών

Reseau Voltaire, 28 Φεβρ. 2008

Η μονομερής ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου σκηνοθετήθηκε από τα ατλαντικά ΜΜΕ σαν μία νίκη των λαών  για την αυτοδιάθεσή τους. Ουδέν απατηλότερον, επισημαίνει  ο Pierre Hillard: Η απόφαση αυτή δεν ελήφθη από τους ενδιαφερόμενους, αλλά από τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά το «ανεξάρτητο» Κόσοβο δεν είναι κυρίαρχο  και η νόμιμη οικονομική του δραστηριότητα περιορίζεται στο να φιλοξενεί την πιο σύγχρονη  αμερικάνικη στρατιωτική βάση, που εμφυτεύθηκε στη Γηραιά Ήπειρο, το Bondsteel. (Πρόλογος από Reseau Voltaire, 28 Φεβρ. 2008)

Η ανεξαρτησία του Κοσόβου της 17^ης Φεβρουαρίου 2008, αποτελεί καμπή στα Βαλκάνια. Ένα δάσος από αλβανικές, αμερικάνικες και αγγλικές σημαίες ανέμιζε μέσα στους δρόμους της καινούργιας πρωτεύουσας, της Πρίστινα.  Εδώ κι εκεί, ένα «Ευχαριστώ Γερμανία», («Danke Deutschland»), διακοσμούσε τις μετώπες των περισσοτέρων κτηρίων, θυμίζοντας την αδιάσειστη συμβολή του Βερολίνου στη γένεση του καινούργιου αυτού κράτους.

Η αναγνώριση της τελευταίας επαρχίας της Ομοσπονδίας  της Γιουγκοσλαβίας δείχνει να ολοκληρώνει τον κατακερματισμό αυτής της χώρας ο οποίος ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας  του 1990. Στην πραγματικότητα, η καταστροφή της Ομοσπονδίας αυτής εντάσσεται σ’ ένα ευρύτερο σχέδιο εδαφικής και οικονομικής αναδιάρθρωσης των Βαλκανίων, σε σχέση με τη Μαύρη Θάλασσα και την Εγγύς-Ανατολή.

Η Γιουγκοσλαβία πρέπει να καταστραφεί

Η καταστροφή αυτής της χώρας οφείλεται στη Γερμανία. Πράγματι, ήδη από το 1970, οι πολιτικές αρχές της Βαυαρίας  υπό τη διεύθυνση του υπουργού-προέδρου Franz Josef Strauss οργάνωσαν πολλαπλές επαφές με τους ιθύνοντες  των Σλοβένων και Κροατών. Ο λόγος ήταν να αποσπάσουν οικονομικά τα βόρεια κράτη της Γιουγκοσλαβίας, προκειμένου να τα εντάξουν στην οικονομία της Δύσης, κατά πρώτον στην Αυστρία και τη Γερμανία. Το εργαλείο που επέτρεψε στο Βερολίνο  ν’ αρχίσει την διάσπαση αυτής της χώρας πέρασε υπό την μορφή μιας «Κοινότητας εργασίας», (Αrbeitsgemeinschaft),  Alpen-Adria. Ιδρυθείσα στις 20 Νοεμβρίου 1978, η Κοινότητα αυτή,  συγκέντρωσε  διάφορες περιοχές, προερχόμενες από διαφορετικές χώρες .

Εκτός από τη Βαυαρία συναντάμε εκεί περιοχές ελβετικές, αυστριακές και ιταλικές. Σ’ αυτές προστέθηκαν μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου και περιοχές ουγγρικές καθώς επίσης οι βόρειες επαρχίες της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας. Ισχυρή, έχοντας μία έκταση 306.000 χλμ2, η εδαφική αυτή οντότητα αποδεσμεύτηκε σταδιακά από την εξουσία των επί μέρους κρατών και ανέλαβε τομείς όπως τη χωροταξία, τις συγκοινωνίες κι ακόμη τη γεωργία. Αυτή η δυναμική ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο με τη δράση της Association des Regions Frontalieres Europeennes (ARFE), (Ένωσης Ευρωπαικών Παραμεθορίων Περιοχών), ενός γερμανο-ευρωπαικού ιδρύματος, του οποίου ο δηλωμένος σκοπός συνίσταται στο να μετατρέψει τα εθνικά σύνορα σε απλά διοικητικά όρια.

Το προοίμιο της απόσχισης της Σλοβενίας και της Κροατίας ξεκίνησε το 1987 όταν το γιουγκοσλαβικό κράτος, μη δυνάμενο να ανταποκριθεί στα χρέη του, βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας. Η κατάσταση αυτή υποχρέωσε την κυβέρνηση της χώρας να υποκύψει στον ταπεινωτικό ζυγό (Καυδιανά δίκρανα) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (FMI). Αυτό υπήρξε και η αρχή του τέλους. Το εκμεταλλεύθηκε η γερμανική κυβέρνηση για να υποστηρίξει  ότι η Σλοβενία και η Κροατία, όντας περιοχές πιο εύπορες σε σύγκριση με τις υπόλοιπες του Νότου, είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να ενταχθούν στην Ευρωπαική Ένωση  (ΕΟΚ, ακόμη, κατά την εποχή εκείνη). Το δέλεαρ  αυτό, σαν τραγούδι σειρήνας, επέφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Τον Ιούνιο του 1991 οι δύο δημοκρατίες της Βορείου Γιουγκοσλαβίας κήρυξαν την ανεξαρτησία τους, την  οποία αναγνώρισε ρητά ο υπουργός Εξωτερικών, Hans-Dietrich Genscher, τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Η απόφασή του παρέσυρε και άλλα ευρωπαικά κράτη, πυροδοτώντας έτσι το γιουγκοσλαβικό καμίνι. Στην πραγματικότητα, η  Alpen-Adria είχε προηγηθεί της καθοριστικής αυτής πράξης της Γερμανίας για τον διαμελισμό του γιουγκοσλαβικού  κράτους, όταν στις 3 Ιουλίου 1991 σε μία σύνοδο της ολομέλειας δήλωσε :

«Τα μέλη της Κοινότητας εργασίας Αlpen-Αdria παρακολουθούν με μεγάλη ανησυχία την κλιμάκωση της βίας στη Γιουγκοσλαβία που απειλεί την ειρήνη στην Ευρώπη (…). Φρονούν ότι είναι καθήκον τους να ενεργήσουν μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους, ώστε να αναγνωρισθεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών της Γιουγκοσλαβίας και να γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις που πηγάζουν  από όργανα εκλεγμένα με δημοκρατικές διαδικασίες. Στηρίζουν πάνω απ’ όλα τις δημοκρατικές, φιλειρηνικές προσπάθειες των μελών κρατών της Σλοβενίας και Κροατίας, προκειμένου να  ασκήσουν τα δικαιώματά τους για αυτοδιάθεση.  Είναι πεπεισμένα ότι οι δημοκρατίες αυτές έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την αλληλεγγύη μέσα στους κόλπους της Κοινότητας Εργασίας  Alpen-Adria».

Η διάσπαση της γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας  κατέληξε στην εμφάνιση πολλαπλών ανεξαρτήτων μονάδων. Οι συμφωνίες Dayton που υπεγράφησαν το 1995 προσδιόρισαν προσωρινά τα σύνορα των νεοσυσταθεισών αυτών οντοτήτων που αναδύθηκαν μέσα από  αίμα. Εν τω μεταξύ η υπόθεση του Κοσόβου δεν είχε κλείσει.  Αυτή η αυτόνομη σερβική επαρχία, πραγματική εστία του πολιτισμού αυτής της χώρας, κατοικήθηκε σταδιακά από μουσουλμάνους, προερχόμενους από την Αλβανία. Αξιώνοντας την ανεξαρτησία τους απέναντι στο Βελιγράδι, οι αλβανοί αντιπρόσωποι του Κοσόβου δέχθηκαν την πλήρη στήριξη της «Ομοσπονδιακής Ένωσης Ευρωπαικών Εθνοτήτων» (UFCE), ενός ευρωπαικού ιδρύματος -στην ουσία όμως γερμανικού- που προάγει την οργάνωση των εθνοτήτων της Ευρώπης.

Έχοντας τη συμπαράσταση ενός υψηλού αξιωματούχου του Υπουργείου Εσωτερικών της Γερμανίας, η UFCE  υποστήριξε πλήρως τις διεκδικήσεις των Κοσοβάρων. Συνελθούσα, υπό την ονομασία «Ένωσις Κοσοβάρων», η οργάνωση αυτή δέχθηκε την στήριξη του Βερολίνου, έχοντας όμως την έδρα της …στις ΗΠΑ, στο Ιλινόις.

Η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ, το Μάρτιο του 1999, λύγισε τη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας  η οποία αναγκάστηκε στο εξής να υποστεί αναδιοργάνωση  του γεωγραφικού της χώρου.

Τα Βαλκάνια ως ζώνη τράνζιτ

Το μεγάλο «σφάλμα» του σέρβου προέδρου Μιλόσεβιτς στα μάτια των παγκοσμιοποιητών  ήταν ότι αρνήθηκε να ενταχθεί στην πολιτική και οικονομική οργάνωση που εκθείαζε η ευρω-ατλαντική κοινότητα. Πράγματι, η καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας επέτρεψε  μία πλήρη αναδιοργάνωση του  πολιτικού, οικονομικού και  στρατιωτικού σκηνικού. Μετά το πέρας του πολέμου του 1999 οι ΗΠΑ κατασκεύασαν μια στρατιωτική βάση στο Κόσοβο, την πιο σύγχρονη και πιο σημαντική στην Ευρώπη: το Bondsteel. Έχοντας τη δυνατότητα να στεγάσει έως 7.000 στρατιώτες, αυτή η υπερσύγχρονη βάση, είναι σε θέση να παρακολουθεί το σύνολο των Βαλκανίων καθώς και τη Μαύρη Θάλασσα και την Τουρκία.

Αυτή η αμερικανική παρουσία, πρώτος εργοδότης των Κοσοβάρων, προσελκύει πελατεία στη μόλις συσταθείσα, ανεξάρτητη κυβέρνηση της Πρίστινα. Με πιο σαφείς όρους, το Κόσοβο αποτελεί ένα παράρτημα της αμερικανικής επικράτειας  στην Ευρώπη.

Η βούληση αυτή των ΗΠΑ, να αναμιχθούν  στη ζώνη αυτή, εξηγείται λόγω της αποφασιστικής σπουδαιότητας της διοχέτευσης των υδρογονανθράκων  με προέλευση την Κασπία θάλασσα, πιο συγκεκριμένα το Μπακού. Ανάμεσα στους πολυάριθμους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου μπορούμε να σημειώσουμε το διαβαλκανικό Μπουργκάς-Βλόρα (=λιμάνι της Αλβανίας), το BTC (Μπακούν-Τσευχάν),το Blue Stream, το Nabucco,…ανταγωνιστικά του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου  Southstream.

Η πολιτική των ΗΠΑ  έχει στόχο  να ελέγχει τα Βαλκάνια,  περνώντας από  την κεντρική Ασία μέχρι την Εγγύς Ανατολή.  Αυτό επιχειρείται αναπόφευκτα με μία «βαλκανοποίηση» (κατακερματισμό) αυτής της ζώνης, σύμφωνα με την παλαιά καλή συνταγή του «διαίρει και βασίλευε».Ο τεμαχισμός της Ευρώπης λόγω εφαρμογής των  γερμανο-ευρωπαικών σεναρίων συνοδεύεται κι από τη βούληση να διασπασθούν τα κράτη της Εγγύς  Ανατολής  σε μία πληθώρα από εθνικές και θρησκευτικές οντότητες. Η φιλοδοξία αυτή παρουσιάστηκε επίσημα στο στρατιωτικό περιοδικό AFJ (Armed Forces Journal) τον Ιούνιο του 2006 από την πέννα του  Ralph Peters, παλαιού αξιωματικού πληροφοριών. Στην πράξη,  οι εργασίες αυτές στηρίχθηκαν κατά πολύ στις αντίστοιχες του βρετανού ισλαμολόγου Bernard Lewis, προσκείμενου στους νέο-συντηρητικούς.(7).

Η σπουδαιότητα διασφάλισης της μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου ανάμεσα στην Εγγύς Ανατολή και τα Βαλκάνια εξηγεί  επίσης την επιθυμία να στηθεί μία ευρω-περιοχή στη Μαύρη Θάλασσα. Αυτή η αντίληψη καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των πολλαπλών συνεδριάσεων μεταξύ του πολύ ισχυρού Bruce Jackson, προσκείμενου  στους νέο-συντηρητικούς κύκλους και των φορέων των ευρωπαιστών. Όπως υποστηρίζει με σαφήνεια ο αντιπρόσωπος των ΗΠΑ:

«Η Μαύρη θάλασσα αποτελεί το καινούργιο σημείο επαφής ανάμεσα στην ευρωατλαντική κοινότητα και τη μεγάλη Μέση Ανατολή».

Κατά συνέπεια αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την έμφαση που δίνεται στην ανεξαρτησία του Κοσόβου, το οποίο μέσω της αμερικανικής βάσης που διαθέτει θα αποτελέσει για την Ουάσιγκτον ένα πραγματικό αεροπλανοφόρο που θα «χτενίζει» κυριολεκτικά  το σύνολο αυτής της ζώνης.

Τα γεγονότα που επέσπευσαν την ανεξαρτησία του Κοσόβου είχαν αναγγελθεί κατά την διάρκεια συσκέψεων των ευρωβουλευτών και των αντιπροσώπων του Κογκρέσσου των ΗΠΑ.  Πράγματι μέσα στα πλαίσια του  Transatlantic Legislators Dialogue (TLD) (Υπερατλαντικού Διαλόγου Νομοθετών) σε μία σύνοδο από τις 18 ως 21 Απριλίου 2006 στη Βιέννη, φάνηκε ήδη το κλίμα. Σύμφωνα με την τελική έκθεση  του ΤDL: «Η αμερικανική αντιπροσωπεία επικεντρώνεται στο θέμα   του Κοσόβου κι επισημαίνει ότι η ημι-ανεξαρτησία του Κοσόβου δεν είναι η πιο καλή επιλογή.

Αντιθέτως θα πρέπει να εφαρμοσθεί η αυτοδιάθεση και η Σερβία να γίνει μία χώρα ομαλή, πλήρως ενταγμένη στη διεθνή κοινότητα». Αυτή η ίδια αντιπροσωπεία δηλώνει : « Υπάρχει βεβαίως ένα ευρύτερο πρόβλημα: Θα πρέπει να διαθέτει κάθε γλώσσα, κάθε διάλεκτος και δική της σημαία και ανεξάρτητο κράτος;». Εν πάση περιπτώσει είναι πλέον κάπως αργά για να τα σκεφθούμε αυτά.

Η αναγνώριση της κυριαρχίας του Κοσόβου από τις βασικές δυνάμεις της Δύσης αποτελεί μία πραγματική καμπή στις διεθνείς σχέσεις. Σε συνέχεια του πολέμου του 1999, το Συμβούλιο Ασφαλείας με το ψήφισμα 1244 ανεγνώρισε την ακεραιότητα του σερβικού εδάφους, συμπεριλαμβανομένου και του Κοσόβου, το οποίο τύγχανε κάποιας ενισχυμένης αυτονομίας.

Η κατάφωρη  παράβαση αυτού του ψηφίσματος κονιορτοποιεί το διεθνές δίκαιο. Προς τι λοιπόν να συντάσσονται ψηφίσματα που θα καταπατηθούν; Άλλωστε, η αναγνώριση αυτού του κράτους ανοίγει διάπλατα το κουτί της Πανδώρας. Τι απάντηση να δοθεί στις άλλες περιοχές στην Ευρώπη και πανταχού ανά τον κόσμο, που επιθυμούν με τη σειρά τους να αποκτήσουν ανεξαρτησία; Υπό το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, εχθρού των Εθνών-Κρατών, η ανάδειξη αυτού του κράτους προδιαγράφει σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων ( domino effect) που θα καταλύσουν την εδαφική ακεραιότητα πολλών άλλων χωρών.

Ακόμη κι αν το επεδίωκαν, δεν θα μπορούσαν να το πετύχουν καλύτερα. Αλλά ακριβώς πρέπει να πιστέψουμε ότι οι Αλ Καπόνε της παγκοσμιοποίησης το έπραξαν έχοντας πλήρη επίγνωση. Στην ανατολή του 21^ου αιώνα καμμία ανθρώπινη εξουσία δεν φαίνεται να είναι ικανή να αναχαιτίσει το κτίσιμο του πύργου της Βαβέλ.

[wpvideo aZaT64Zf]

Ενάντια στην εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα της Πέρδικας

Το πρόβλημα, όμως, έγινε ακόμα πιο έντονο ύστερα από την Κοινή Υπουργική Απόφαση της πρώτης κατοχικής κυβέρνησης, μια μόλις εβδομάδα πριν παραιτηθεί, στις 4 Νοεμβρίου 2011. Εκείνη την εποχή υπήρξε και το αίτημα για εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα του νησιού μας, όπως και σε όλη την Ελλάδα κι έτσι τους δόθηκε η δυνατότητα για περεταίρω ασυδοσία. Εκείνη την εποχή υπήρξε μαζική αντίσταση στην παράνομη απόφαση για το «χωροταξικό υδατοκαλλιεργειών» αφού δεν πήρε καν την έγκριση από το «Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξικού Σχεδιασμού». Προσφυγές υπήρξαν σε όλη την Ελλάδα ενώ για την περίπτωση της Λιγέας, ο Δήμος Αίγινας και η ημετέρα Περιφέρεια είχαν αρνητικές αποφάσεις.

ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Η ιστορία των μαχνοβιτών και της αναρχικής επανάστασης στην Ουκρανία, 1918-1921

Το κείμενο συντάχθηκε από την αφρικάνικη αναρχική συλλογικότητα Tokologo και αναρτήθηκε στην σελίδα της νοτιοαφρικάνικης αναρχοκομμουνιστικής οργάνωσης ZACF στις 15/1/14 [http://zabalaza.net/2014/01/15/the-story-of-the-makhnovists-and-the-anarchist-revolution-in-the-ukraine-1918-1921/]. Στο ακόλουθο λινκ όποιος ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει συγκεντρωμένο υλικό σχετικά με την ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος και την μετέπειτα διακήρυξη της γενικής πλατφόρμας από τον Μάχνο, καθώς και μερικές από τις μπροσούρες του Μάχνο και τους συντρόφους του: http://www.mediafire.com/download/fuv07n7f3b5clu9/Machno.rar]

Η ρώσικη και η ουκρανική επανάσταση

Το 1917 η επανάσταση ξέσπασε στην αυτοκρατορική Ρωσία, στην οποία πολλές διαφορετικές δυνάμεις συγκρούστηκαν, μερικές εκ τω οποίων ήθελαν να επαναφέρουν την ρώσικη αυτοκρατορική κυβέρνηση (και την ρώσικη αυτοκρατορική οικογένεια), που είχε εκθρονιστεί τον Μάρτη, ενώ άλλες ήθελαν να δημιουργήσουν μια καλύτερη κοινωνία. Εκείνη την περίοδο η Ουκρανία ήταν χωρισμένη ανάμεσα στην αυστρο-ουγγρική και την ρώσικη αυτοκρατορία, και αποτελούσε την πιο πλούσια αποικία της ρωσικής αυτοκρατορίας, με μεγάλες εξαγωγές σε σιτάρι και σε γεωργικά μηχανήματα, το 1917 όμως όλα αυτά επρόκειτο να αλλάξουν.

Πριν την επανάσταση η περισσότερη γη ανήκε σε μια πολύ μικρή τάξη γαιοκτημόνων, και η κυβέρνηση και η ιδιωτικοποιημένη βιομηχανία εκμεταλλευόταν τους εργάτες, ενώ εντός της αυτοκρατορίας υπήρχαν πολλές καταπιεσμένες εθνικότητες που ήθελαν την ανεξαρτησία τους (η Ρωσία αποτελούσε μόνο την μισή έκταση της αυτοκρατορίας). Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την εκθρόνιση του τσάρου, τον διχασμό του στρατού, την κατάληψη της γης από τους γεωργούς και των εργοστασίων από τους εργάτες. Πολλές ομάδες στην Ουκρανία μάχονταν για την ανεξαρτησία χωρίς να συμφωνούνε όμως για την μελλοντική μορφή της κοινωνίας.

Στην Ουκρανία οι αναρχικοί αποτελούσαν την μεγαλύτερη επαναστατική δύναμη, μάχονταν εναντίον της αποικιοκρατίας μέσω μιας αναρχικής επανάστασης, το οποίο σήμαινε πως η ουκρανική ανεξαρτησία θα οικοδομούνταν πάνω στα αναρχικά ιδανικά της αυτοδιαχείρισης, της συμμετοχικής δημοκρατίας, της αντιιεραρχίας, της ισότητας, της συλλογικής ιδιοκτησίας, της εξάλειψης των τάξεων, του καπιταλισμού και του κράτους. Ονομάστηκαν “μαχνοβίτες”, από τον πρωτεργάτη ουκρανό αναρχικό αγωνιστή, Νέστωρ Μάχνο, ο οποίος προερχόταν από μια φτωχή αγροτική οικογένεια και υπήρξε βιομηχανικός εργάτης και πολιτικός κρατούμενος.

Οι μαχνοβίτες ήθελαν να στρέψουν την ρώσικη επανάσταση προς τον αναρχισμό, και γι αυτό είχαν αρκετούς εχθρούς να αντιμετωπίσουν:

– Tους μοναρχικούς (ευρέως γνωστούς ως “λευκό στρατό”), οι οποίοι ήθελαν την επιστροφή της Ρωσίας στην αυτοκρατορική της μορφή υπό την ηγεσία το τσάρου

– Τους μαρξιστές όπως τον Τρότσκι και τον Λένιν, οι οποίοι εκείνο τον καιρό δημιουργούσαν μια κομματική δικτατορία στην Ρωσία

– Τους ουκρανούς εθνικιστές, οι οποίοι θέλανε να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο, καπιταλιστικό ουκρανικό κράτος, με ουκρανούς (αντί για ρώσους) γαιοκτήμονες, καπιταλιστές και πολιτικούς

– Τους γερμανούς και αυστριακούς ιμπεριαλιστές, οι οποίοι ήθελαν να καταλάβουν ολόκληρη την Ουκρανία και να την ξανακάνουν αποικία.

Στην πραγματικότητα όλοι οι παραπάνω είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό στα αιτήματά τους για το μέλλον της Ουκρανίας, μιας και θέλανε μια μειοψηφία να ελέγχει την γη, τα εργοστάσια και το κράτος, και κατ’επέκταση τους αγρότες και τους εργάτες, και σαν αποτέλεσμα αυτών να μην υπάρξει καμία ουσιαστική ανεξαρτησία και αυτονομία στις ρώσικες αποικίες. Για παράδειγμα οι μαρξιστές ήθελαν την δημιουργία μιας κομματικής δικτατορίας, την εθνικοποίηση των εργοστασίων και της γης και την καταστολή των εχθρών τους. Το οποίο σήμαινε την δημιουργία μιας πολύ μικρής μη ψηφισμένης (επιβαλλόμενης) μαρξιστική ελίτ, η οποία θα συνέθλιβε τα συνδικάτα, τα διάφορα κοινωνικά κινήματα και τους αναρχικούς και θα ήλεχγε ολόκληρο τον πλούτο. Από το 1918 το μαρξιστικό κράτος άρχισε να ανακαταλαμβάνει τις διάφορες αποσχισθείσες ρωσικές αποικίες, πράγμα το οποίο σήμαινε πως οι μαρξιστές πολεμούσαν εναντίον και των μαχνοβίτων, οι οποίοι αποτελούσαν μια απειλή για την δικτατορία τους, μέσω των ιδεών τους και της ανεξαρτησίας τους.

Το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα ήθελε να καταστρέψει την άρχουσα τάξη, η οποία αποτελούταν από μια πανίσχυρη και πλούσια μειοψηφία, που κυριαρχούσε πάνω στις αγροτικές και τις εργατικές πλειοψηφίες. Όλες οι κατά καιρούς μειοψηφίες που ήλεγχαν την Ουκρανία κυριαρχούσαν και εκμεταλλεύονταν τον λαό, γι αυτό και τα μαχόμενα κομμάτια του ουκρανικού λαού ήταν με το μέρος του γενικότερου αναρχικού αγώνα, που ήθελε να βάλει ένα τέλος στην καταπίεση και την ιεραρχία (συμπεριλαμβανομένου και του αποικιοκρατισμού και του ρατσισμού).

Οι αναρχικοί ήθελαν μια ελεύθερη κοινωνία των απλών ανθρώπων, χωρίς καμία διάκριση βάσει φυλής ή κουλτούρας, στην οποία ο κοινωνικός πλούτος θα χρησιμοποιούταν για να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τα κέρδη μιας άρχουσας μειοψηφίας και όπου θα εξαλειφόταν η καταπίεση και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τα παραπάνω σήμαιναν πως οι μαχνοβίτες πολιτικά ήταν ενάντιοι τω μαρξιστών, καθώς και των εθνικιστών και των μοναρχικών.  Στην διάρκεια του αναβρασμού του πολέμου για ανεξαρτησία, κατά το 1917-1921, προωθούσαν τα δικά τους ριζοσπαστικά πολιτικά προτάγματα ενάντια σε αυτά των μαρξιστών, εθνικιστών και μοναρχικών.

Η αναρχική επανάσταση στην Ουκρανία

Στο μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, και κυρίως στον νότο, οι αναρχικοί δημιούργησαν ένα σύστημα ελεύθερων, ανεξάρτητων συμβουλίων στα οποία συμμετείχαν εργάτες, αγρότες και στρατιώτες (το οποίο στα ρώσικα ονομαζόταν “σοβιέτ”). Αυτό το σύστημα είχε ξεκινήσει από το 1917 όταν ο Μάχνο και οι σύντροφοί του άρχισαν να οργανώνουν εργατικά σωματεία, αγροτικές και εργατικές επιτροπές και συνελεύσεις με σκοπό την επίτευξη μεταρρυθμίσεων και απεργιών. Τα παραπάνω διακόπηκαν από μια γερμανική αυτοκρατορική κατάληψη των περιοχών, που επιτράπηκε ύστερα από την ντροπιαστική πρώτη συνθήκη του Brest-Litovsk, που υπογράφηκε από του ρώσους μαρξιστές Λένιν και Τρότσκι τον Φλεβάρη του 1918.

Όμως στην συνέχεια του ίδιου χρόνου το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα αναζωπυρώθηκε , μέσω οπλισμένων ομάδων που υποστήριζαν τους αναρχικούς και μαζικών λαϊκών αγώνων και δομών οργάνωσης, η επανάσταση πλέον είχε διαχυθεί σε μεγαλύτερο επίπεδο από ποτέ. Ο λαός ήλεγχε τα πράγματα μέσω συμβουλίων στις γειτονιές, στα εργοστάσια και στον στρατό, ενώ οι αντιπρόσωποι των συμβουλίων ήταν πάντα υπόλογοι σε αυτά και πλέον μόνο δέχονταν εντολές από τον λαό και δεν έδιναν οι ίδιοι και σίγουρα δεν αποτελούσαν κάποια άρχουσα μειοψηφία, ήταν σύντροφοι και γι αυτό ήταν “υπηρέτες” του λαού και όχι αφέντες του. Επίσης τα εργοστάσια και η κοινότητες ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του λαού μέσω της αυτοδιαχείρισης, διαρκώς νέες συλλογικότητες δημιουργούνταν, η γη αναδιανεμόταν και η ζωή άλλαζε. Τα συμβούλια είχαν ομοσπονδιακή δομή και συνδεόντουσαν μέσω συνεδρίων, τα οποία εξέφραζαν τα αιτήματα της εργατικής τάξης και των αγροτών σε μεγάλη κλίμακα και ανέπτυσσαν δημοκρατικά σχέδια. Η γη και τα εργοστάσια αποτελούσαν πλέον συλλογική ιδιοκτησία, διοικούνταν από τα συμβούλια και χρησιμοποιούνταν για να προσφέρουν χρήσιμες υπηρεσίες, καλές θέσεις εργασίας, ισότητα και αλληλεγγύη.

Οι αναρχικοί επέτρεπαν στους μαρξιστές και τους εθνικιστές να συμμετέχουν (ειρηνικά) στα ελεύθερα συμβούλια, να αναπτύσσουν και να προωθούν τις θέσεις τους, τις εφημερίδες τους και τους υποψήφιους τους. Παράλληλα όμως όλες οι βίαιες επιθέσεις ενάντια στα συμβούλια και στην συλλογική ιδιοκτησία, καθώς επίσης και  οι ρατσιστικές επιθέσεις από τους μαρξιστές και τους εθνικιστές  απαγορεύονταν και έπρεπε να αντιμετωπιστούν με την χρήση των δυνάμεων των αναρχικών.

Ο αναρxικός επαναστατικός εξεγερσιακός στρατός της Ουκρανίας ήταν υπό τον έλεγχο των συμβουλίων συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτικών συμβουλίων, τα οποία ενεργούσαν με σκοπό την προστασία της ανεξάρτητης επαναστατικής Ουκρανίας. Ακόμα και οι διοικητές εκλεγόντουσαν, όπως για παράδειγμα ο Μάχνο, ο οποίος ήταν και αυτός άμεσα ανακλητός, πράγμα το οποίο συνέβη κιόλας. Μιας και ήταν μια δημοκρατική πολιτοφυλακή, ένας στρατός του λαού, που αποτελούταν από πολίτες, και όχι ένας στρατός που χρησιμοποιούταν και ελεγχόταν από μια άρχουσα τάξη εναντίον του λαού.

Η κοινωνία που περιγράφτηκε παραπάνω ήταν μια αναρχική κοινωνία, μιας και τα λόγια των μαχνοβιτών έγιναν πραγματικότητα. Η αναρχική επανάσταση έλαβε χώρα σε μια μεγάλη έκταση και έδειξε μια πραγματική εναλλακτική από αυτή που πρότειναν οι μοναρχικοί, οι μαρξιστές και εθνικιστές. Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τις βασικές διαφοροποιήσεις μεταξύ της αναρχικής (Ουκρανία) και της μαρξιστικής (Ρωσία) ζώνης:

H ουκρανική επανάσταση ως αναρχική, λαϊκή αυτοδιάθεση και αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία

Μέσω του προαναφερόμενου συστήματος η εργατική και αγροτική τάξη της Ουκρανίας πέτυχε και την ανεξαρτησία της από αποικία. Η ομοσπονδία των ελεύθερων ουκρανικών συμβουλίων σήμαινε την ύπαρξη ενός νέου, ανεξάρτητου αναρχικού συστήματος στην Ουκρανία. Το κράτος που είχαν επιβάλει οι Γερμανοί εκδιώχθηκε από την Ουκρανία, και οι προσπάθειες των ρώσων μαρξιστών να κατακτήσουν την χώρα και να επιβάλουν μια ουκρανική “σοβιετική δημοκρατία” έβρισκαν σθεναρή αντίσταση, όπως και οι προσπάθειες των μοναρχικών να επαναφέρουν την ρωσική αυτοκρατορία στην περιοχή καθώς και οι προσπάθειες των ουκρανών εθνικιστών να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος. Η εξουσία και ο πλούτος ήταν προσωρινά στα χέρια του εργαζόμενου και φτωχού λαού, και όχι σε κάποια μικρή τοπική ή ξένη ελίτ.

Η νέα αναρχική Ουκρανία ήταν απελευθερωμένη από τον ρώσικο, αυστριακό και γερμανικό ιμπεριαλισμό, ενώ απέρριψε τις ταπεινωτικές συνθήκες του ρώσικου μαρξισμού, οι οποίες θέλανε το κεντρικό ρώσικο κράτος να ελέγχει την Ουκρανία. Επίσης εναντιώθηκε στην αναδυόμενη ουκρανική ελίτ των διαχειριστών του κράτους, γαιοκτήμονες και τους καπιταλιστές.

Οι άντρες και οι γυναίκες των αναρχικών μαχνοβίτικων δυνάμεων -που συμπεριελάμβαναν τον στρατό, καθώς και τα συμβούλια και τους χώρους εργασίας- αποτελούνταν από αγρότες, εργάτες ουκρανούς, αλλά και έλληνες, κοζάκους, ρώσους, καθώς και την εβραϊκή διωκόμενη κοινότητα. Η ανεξάρτητη αναρχική Ουκρανία συμπεριελάμβανε όλους τους εργαζόμενους και φτωχούς ανθρώπους, και είχε ως εχθρούς της τους πλούσιους και ισχυρούς από κάθε φυλή και έθνος.

Η κατάληξη των μαχνοβιτών και της επανάστασης

Οι μαχνοβίτες ηττήθηκαν από τις συνεχείς ένοπλες επιθέσεις των μοναρχικών, εθνικιστών και μαρξιστών. Τελικά επικράτησαν οι μαρξιστές, οι οποίοι έκαναν την Ουκρανία αποικία τους, με το όνομα “ουκρανική σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία” , μέρος της αναδιαμορφωμένης ρωσικής αυτοκρατορίας με το όνομα “Ένωση των σοβιετικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών” (ΕΣΣΔ). Στο σύστημα αυτό δεν υπήρχε κανένας σοσιαλισμός, παρά μόνο κρατικοκαπιταλίστικη αποικιοκρατία.

Ένας προφανής λόγος για την ήττα των μαχνοβιτών ήταν η ύπαρξη τόσο πολλών εχθρών σε διαφορετικά μέτωπα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι συνεχείς επιθέσεις υπονόμευαν τα συμβούλια και την οργάνωση της αυτοδιαχείρισης. Κάθε φορά που οι μαχνοβίτες εκδιώχνονταν από μια από τις περιοχές τους, οι εισβολείς τρομοκρατούσαν τους κατοίκους και σκότωναν τους αναρχικούς. Όταν οι μαχνοβίτες ανακαταλάμβαναν τις περιοχές, έπρεπε να ξεκινήσουν τα πάντα από την αρχή. Οι στρατιωτικές προσπάθειες ήταν εξαντλητικές, καταναλώνοντας πόρους, άντρες, γυναίκες και υλικά.

Γιατί όμως οι εχθροί τους υπερτερούσαν και ήταν τόσο δυνατοί;

Λόγω των συνθηκών οι μαχνοβίτες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να συνάψουν συμμαχίες με διάφορες δυνάμεις κατά καιρούς, άλλες φορές με τους μαρξιστές και του εθνικιστές ενάντια στους μοναρχικούς, και άλλες φορές με ανεξάρτητες ένοπλες ομάδες. Επισύναψαν πολλές φορές συμμαχίες με τους ρώσους μαρξιστές, παρά τις πολλαπλές προδοσίες των δεύτερων και την άρνηση τους να παρέχουν όπλα στους αναρχικούς, γενικά οι αναρχικοί προτιμούσαν να συνάπτουν συμμαχίες με τους μαρξιστές.

Αξίζει να εξετασθεί κατά πόσο διαφορετικές συμμαχίες έπρεπε να επισυνάπτουν πιο συχνά. Για παράδειγμα οι αναρχικοί θα μπορούσαν να συνεργαστούν πιο συχνά με τους εθνικιστές, οι οποίοι επίσης ήθελαν ανεξαρτησία, ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να προσελκύσουν μέρος των δυνάμεων των εθνικιστών. Και επίσης θα μπορούσαν να είχαν πετύχει καλύτερες διαπραγματεύσεις από ό,τι κατάφεραν με τους μαρξιστές.

Αυτό γιατί οι μαχνοβίτες ήταν πολύ πιο ισχυροί σε σύγκριση με τους εθνικιστές, παρά με τους μαρξιστές. Εάν η συμμαχία διαλυόταν αργότερα, οι αναρχικοί θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση για να διευθετήσουν τα πράγματα προς όφελος τους. Είναι γεγονός πως οι εθνικιστές πολεμούσαν συχνά του αναρχικούς, αλλά σε τι διέφερε αυτό από τις ενέργειες των μαρξιστών;

Ένα άλλο πρόβλημα ήταν πως οι αναρχικοί της Ρωσίας ήταν κατά κύριο λόγο αποδιοργανωμένοι και σε σύγχυση, αν και υπήρχαν και εξαιρέσεις, όπως οι αναρχοσυνδικαλιστές του G.P. Μaximoff. Εάν οι ρώσοι αναρχικοί ήταν καλύτερα οργανωμένοι θα μπορούσαν να είχαν αποδυναμώσει την μαρξιστική δικτατορία των Λένιν-Τρότσκι, κάτι το οποίο θα κρατούσε απασχολημένα τα μαρξιστικά στρατεύματα και θα παρείχε έναν ισχυρό σύμμαχο και παράδειγμα. Η χρόνια αποδιοργάνωση είναι ένας από τους βασικούς λόγους γιατί το κατά πολύ μικρότερο αλλά καλύτερα οργανωμένο ουκρανικό αναρχικό κίνημα σε αντίθεση με τους ρώσους αναρχικούς κατάφερε να κάνει μια αναρχική επανάσταση. Στην εξορία πολλοί από αυτούς τους αναρχικούς αρνήθηκαν να μάθουν από αυτό το λάθος τους, πως δηλαδή ο αναρχισμός πρέπει να διαχυθεί στις μάζες, να είναι ενοποιημένος σε λόγο και πράξη και να δρα με βάση την συλλογική ευθύνη. Ο Μάχνο μαζί με τον Πιοτρ Αρσίνοφ και άλλους συντρόφους, στην εξορία, υπέδειξαν αυτά τα κοστοβόρα διδάγματα στην Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών.

Ο μη οργανωμένος αναρχισμός και ο συνδικαλισμός είναι πραγματικά ανίσχυρος, ενώ ο κατάλληλα οργανωμένος μπορεί να συντελέσει σημαντικά στον κοινωνικό μετασχηματισμό, αυτό μας έδειξε το μαχνοβίτικο κίνημα, ας θυμόμαστε λοιπόν το ηρωικό τους παράδειγμα.

αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Πολίτης”

Με τον Σενέρ Λεβέντ

13/02/2014

Μου άρεσε πολύ πράγματι η κουβέντα ενός φίλου μάστορα στο χιούμορ. «Είναι απολύτως φυσιολογικό να ψηφίζει κάποιον που της χέζει μέσα στο στόμα μια κοινότητα η οποία αγοράζει λαχείο όταν χέσει πάνω στο κεφάλι της ένα πουλί», είπε.

Το είδαμε και το ζήσαμε πάντοτε αυτό εδώ, έτσι δεν είναι; Όταν μας χέσει πουλί στο κεφάλι, το θεωρούμε τύχη. Σπεύδουμε να ψηφίσουμε όποιον μας χέσει μέσα στο στόμα. Δεν κερδίζει το λαχείο που αγοράζουμε. Πάει χαμένη η ψήφος μας. Και στις δύο πλευρές της Κύπρου ξεχύνονται στους δρόμους άνθρωποι που αναζητούν το δίκιο τους.

Ανάβουν φανάρι την ημέρα, σαν τον Διογένη, και ψάχνουν το δίκιο τους. Και στις δύο πλευρές τοποθετούνται απέναντί τους αστυνομικοί. Οι διαμένοντες στον νότο φωνάζουν «Fuck Troika»! Οι διαμένοντες στον βορρά φωνάζουν «Άγκυρα, κάτω τα χέρια σου από πάνω μας»!  Η τρόικα είναι μια χίμαιρα με εφτά κεφάλια. Η Άγκυρα είναι ένας γίγαντας με ένα μάτι. Είναι κρίμα που δεν έχουμε έναν εξολοθρευτή, έναν Ράμπο για να τις συντρίψει! Σε αυτό το καημένο νησί των κατακτήσεων βγήκαν μέχρι σήμερα μόλις 3-5 θαρραλέοι ήρωες. Πρώτο ανάμεσα σε αυτούς θεωρώ τον Αυξεντίου. Δεν πέθανε σε αγώνα ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες. Έχασε τη ζωή του πολεμώντας κατά των αποικιοκρατών Άγγλων.

Έπεσε θύμα προδοσίας. Και δολοφονήθηκε πάνω στα βουνά με αγγλική υπουλότητα. Όποιον ρωτήσω μου απαριθμεί μόνο ήρωες που έχασαν τη ζωή τους σε καβγά μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Δεν αμφιβάλλω ότι και αυτοί είναι ήρωες. Αλλά μακάρι ο ηρωισμός τους να μην επιδεικνυόταν αναμεταξύ τους, αλλά εναντίον των κατακτητών. Όταν νοσταλγώ τις ωραίες μέρες του μέλλοντος, αυτό είναι το πιο μεγάλο μου όνειρο. Ο ηρωισμός είναι μια τρέλα. Είναι η αναζήτηση του αδύνατου.

Ήρωες ήταν και ο Ισαάκ που λιντσαρίστηκε με λοστούς και ο Σολωμού που δολοφονήθηκε πάνω στον ιστό της σημαίας. Γίνεται να βαδίζει κάποιος εν γνώσει του προς τον θάνατο; Όταν δολοφονήθηκε ο Τάσος Ισαάκ ήταν έγκυος η γυναίκα του. Γέννησε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ονόμασαν, λέει, Αναστασία το κορίτσι που γεννήθηκε τότε. Η μεγάλη τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου έγραψε ένα τραγούδι γι’ αυτήν. «Το Τραγούδι του Χελιδονιού». Για να πω την αλήθεια δεν τα ήξερα αυτά. Καλά που τα έγραψε ο αγαπητός φίλος Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και τα έμαθα.

Ο Νιαζί έγραψε στην τουρκική γλώσσα τα λόγια του «Τραγουδιού του Χελιδονιού»:
«Έλα εδώ κοντά
να σου δώσω ένα φιλάκι
έλα μην μου κλαις
άσπρο μου χελιδονάκι
Ο Θεός να μας φυλάει
από μάτι που κοιτάει πονηρά
Ο Θεός να μας σκεπάζει
όταν η ψυχή τρομάζει τη χαρά
Πες μου, τι σε πολεμάει;
Γέλασε ξανά
κρυσταλλένιο μου αγγελούδι
η άνοιξη να ‘ρθει
να φωτίσει το τραγούδι
Μέλισσες και πεταλούδες
να στολίζουν τις φτερούγες που φοράς
και τα σύννεφα ν’ ανοίξουν
τον Θεούλη να σου δείξουν, να μιλάς
Να σταθώ κι εγώ στο πλάι
Με τραγούδια και ζαφείρια
θα σου κάνω τα χατίρια
Μην πονάς
θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ’ την Πάφο ώς την Κερύνεια να γυρνάς
όλες του νησιού τις χάρες να φοράς
χελιδόνι, τη ζωή να τραγουδάς».
 
Ένα νησί που μένει πάντα νέο, όσο και αν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά του από τους πόνους που έζησε, όσο και αν έχει τσακίσει το πρόσωπό του. Το νησί μας. Κοιτάξτε πόσο ξηρός είναι αυτός ο χειμώνας. Σχεδόν θα πεθάνουμε από την ξηρασία. Δεν μεγάλωσαν καν τα κριθάρια. Οι κηρήθρες είναι φτωχές. Τα χωράφια είναι κατάξερα. Φέτος άνθισαν οι καρδιές, όχι τα χωράφια. Να το πρώτο μπουμπούκι. Και η πρώτη ελπίδα στη νεκρή ζώνη για μια νέα ζωή. Θα γίνουμε πολίτες ομόσπονδοι. Άντε, πάτα γκάζι. Καταφθάνει για βοήθειά μας το γκάζι και τα πετρέλαιο. Εμείς δεν μπορέσαμε να σώσουμε τον εαυτό μας, εκείνα θα μας σώσουν. Τι παράξενο, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο θυσιάζονται για το αέριο και το πετρέλαιο. Εμείς, όμως, θα σωθούμε από τον θάνατο! Πάλι έχεσε ένα περιστέρι πάνω στο κεφάλι μας. Εγώ αγόρασα ένα λαχείο. Αγοράστε και εσείς. Λέτε πως δεν πρόκειται να κερδίσετε; Αν κερδίσετε;

http://www.youtube.com/watch?v=YrxZNDfwzqE

της Ελένης Νικολαϊδου, αναδημοσίευση από το ΑΒ

120 πεινασμένα σκυλιά πήραν στο κατόπι μιαν είδηση!

Ένα νήμα συνδέει το λιμό της Ουκρανίας το 1922, τον Χίτλερ που εποφθαλμιούσε το σιτοβολώνα της Ουκρανίας, τον ιδρυτή του κίτρινου τύπου William Hearst και το ακαδημαϊκό Robert Conquest με τα 120 πεινασμένα σκυλιά που δήθεν κατασπάραξαν το θείο του Κιμ Γιογκ Ουν στη Βόρεια Κορέα. Ο έλεγχος της διαχείρισης της πληροφορίας, η κατασκευή και διάχυση ειδήσεων αποτελούν τη βαριά βιομηχανία για τη διατήρηση στην εξουσία των κυβερνήσεων στις καπιταλιστικές χώρες.  Η είδηση είναι παντοδύναμη. Η εκάστοτε εξουσία το γνωρίζει και εκμεταλλεύεται τα μηνύματα της γλώσσας για να επιβάλει τη βούλησή της. Για να το κάνει αυτό πρέπει να είναι δυνατή. Και δύναμη είναι η κατοχή των μέσων ενημέρωσης, ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση. Χρειάζονται προπαγανδιστικοί μηχανισμοί οι οποίοι θα σερβίρουν την πληροφορία με μελετημένους τρόπους και επιστημονική μεθοδικότητα. Αυτή η δύναμη των μέσων μπορεί να μεταβάλει σε αγέλες παλιάτσων τα ανθρώπινα πλάσματα, να μηδενίσει τη σκέψη και την κριτική, να επιβάλει «αναμφισβήτης» αξίας μηνύματα.

Η προπαγάνδα είναι ένα φαινόμενο που καταγράφεται από τις αρχαίες κοινωνίες, έφτασε όμως την τελειοποίησή της κατά τη συνύπαρξη των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών συστημάτων του σοσιαλιστικού και του καπιταλιστικού. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις δεν γίνονται πάντα με συμβατικά όπλα, ούτε με οικονομικές επεμβάσεις. Υπάρχει και ένα άλλο είδος σύγκρουσης, ίσως πιο αποτελεσματικό που συμπληρώνει τις προηγούμενες συγκρούσεις, είναι ο πόλεμος της προπαγάνδας.

Η προπαγάνδα κατά της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησε από την αρχή της ίδρυσής της. Η διάχυση κατασκευασμένων ειδήσεων που θα έπλητταν το κύρος και το ήθος της αντίπαλης κομμουνιστικής ιδεολογίας έγινε με μαεστρία αλλά και θράσος. Οι μυστικές υπηρεσίες κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της Μ. Βρετανίας χρησιμοποίησαν δημοσιογράφους σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεόραση προμηθεύοντάς τους με «αποκλειστικές» πληροφορίες. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μαζί με τον κινηματογράφο παρήγαγαν την εύπεπτη τροφή προς την απροβλημάτιστη και καθοδηγούμενη κοινή γνώμη. Συμπληρωματικά προς αυτές τις μεθόδους χρησιμοποιήθηκαν ακαδημαϊκοί και λογοτέχνες οι οποίοι με την «εγκυρότητα» της υπογραφής τους έδωσαν στις μυστικές υπηρεσίες το άλλοθι της επιστημονικής έρευνας και της μυθιστορηματικής λάμψης.

Ανέκαθεν, ο στόχος των καπιταλιστικών κυβερνήσεων ήταν η διάβρωση του σοσιαλιστικού συστήματος τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Δηλαδή στόχος ήταν η διάλυση του οράματος για μια δικαιότερη εφικτή κοινωνία των λαών. Και η διάλυση μπορούσε να γίνει με την παρουσίαση των μπολσεβίκων στης Σοβιετικής Ένωσης αλλά και του Στάλιν ως αιμοβόρων, εκδικητικών και δολοφόνων. Η αίγλη της Σοβιετικής Ένωσης λειτουργούσε ως φάρος και οδηγός και για τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών, εμψύχωνε αντιαποικιακά φρονήματα και δυνάμωνε αντιπολεμικά κινήματα. Στους περισσότερους είναι γνωστός ο ψυχρός πόλεμος ίσως και η εποχή του μακαρθισμού. Σε ελάχιστους όμως είναι γνωστή η αρχή, η μεθόδευση αυτού που αποκαλείται, κατασκευή και διασπορά ειδήσεων με απώτερο στόχο να πληγεί το κύρος της Σοβιετικής Ένωσης. Επρόκειτο για συστηματική, μεθοδευμένη επίθεση μυστικών υπηρεσιών κάνοντας χρήση όλων των μέσων που διέθεταν.

Η μεθοδευμένη σύγκριση του Χίτλερ με τον Στάλιν δεν είναι καθόλου τυχαία και είναι δεμένη με ένα νήμα στο ίδιο επιχείρημα ότι και οι δύο ήταν δικτάτορες που εξαιτίας τους, σκοτώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Το ισοδύναμο του κομμουνισμού σύμφωνα με τη δυτική προπαγάνδα είναι ο φασισμός. Άρα συνεπάγεται ότι η Σοβιετική Ένωση είναι μία χώρα όχι μόνο χωρίς δημοκρατικούς θεσμούς αλλά ότι οι μπολσεβίκοι με τον Στάλιν, είναι υπεύθυνοι για το θάνατο εκατομμυρίων  ανθρώπων όπως ακριβώς και ο Χίτλερ. Μια καλή ευκαιρία για συκοφαντία και κατασκευασμένα γεγονότα έδωσε η περίπτωση της Ουκρανίας.

Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε ο μύθος ότι στην Ουκρανία ο Στάλιν άφησε να πεθάνουν από την πείνα εκατομμύρια άνθρωποι.

Από τα πρώτα βήματα της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης ένα μεγάλο μέρος της δυτικής προπαγάνδας εστίασε στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής ως συνέπεια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1930, μεθοδευμένα, η δυτική προπαγάνδα επιχείρησε να πείσει την κοινή γνώμη των χωρών της ότι στη Σοβιετική Ένωση εξοντώνονται εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα ή τις ασθένειες. Η κατασκευή αυτών των «ειδήσεων» πριμοδοτήθηκε από ένα σύμπλεγμα μυστικών υπηρεσιών, εκδοτικών συγκροτημάτων, πανεπιστημιακών καθηγητών και δημοσιογραφικών κύκλων. Συγκεκριμένοι άνθρωποι έπαιξαν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η περίπτωση της Ουκρανίας διαστρεβλώθηκε και παραποιήθηκε.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του μεγαλοεκδότη William Hearst και του πανεπιστημιακού Robert Conquest.

Ο William Hearst ήταν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στα μέσα ενημέρωσης. Στη δεκαετία του 1940 κατείχε  25 ημερήσιες εφημερίδες, 24 εβδομαδιαίες εφημερίδες, 12 ραδιοσταθμούς, εκδοτικούς οίκους, 2 παγκόσμια πρακτορεία ειδήσεων και μια εταιρεία η οποία τροφοδοτούσε με πιπεράτα και «κίτρινα» σενάρια χολιγουντιανές ταινίες. Το 1948 αγόρασε και τον πρώτο του τηλεοπτικό σταθμό. Ο William Hearst θεωρείται ο πατέρας του «κίτρινου τύπου». Υπολογίζεται ότι το ένα τρίτο του ενήλικού πληθυσμού των ΗΠΑ διάβαζε καθημερινά εφημερίδες του W.Hearst. Η επιρροή του δεν περιοριζόταν στα σύνορα των ΗΠΑ αλλά επεκτεινόταν σε όλον τον κόσμο.

Ο William Hearst ήταν ακροδεξιών αντιλήψεων, αντικομμουνιστής και στη δεκαετία του 1950 το συγκρότημά του στήριξε το κυνήγι των μαγισσών στην περίοδο του μακαρθισμού. Εθνικιστής και συντηρητικός όπως ήταν, το 1934 επισκέφτηκε τον Χίτλερ στη Γερμανία, ο οποίος τον υποδέχτηκε ως φίλο. Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ οι εφημερίδες του άρχισαν να φιλοξενούν άρθρα του Χέρμαν Γκέριγκ, που ήταν το δεξί χέρι του Χίτλερ και οι εφημερίδες του χρησιμοποιήθηκαν για τη ναζιστική προπαγάνδα με κύριο πληροφοριοδότη την Gestapo.

Ο μύθος της Ουκρανίας

Μετά την επιστροφή του William Hearst από τη Γερμανία οι εφημερίδες του γέμισαν με «αποκαλύψεις» για φοβερά πράγματα που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση. Και ερχόμαστε στον πρώτο μεγάλο μύθο που ξεκίνησε από τον W. Hearst, την εξόντωση από την πείνα εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ουκρανία εξαιτίας του Στάλιν. Η εφημερίδα του «Chichago American» που κυκλοφόρησε στις 8/2/1935 σε ολοσέλιδο πρωτοσέλιδο με μεγάλες φωτογραφίες λιμοκτονούντων ανθρώπων και ζώων και πηχυαίο τίτλο «έξι εκατομμύρια εξολοθρεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση» έκοψε την κορδέλα του πιο βρώμικου πολέμου λάσπης που γνώρισε η ανθρωπότητα. Σε υπότιτλο αναφέρεται ότι ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Thomas Walker με κίνδυνο της ζωής του τράβηξε τις αποκαλυπτικές φωτογραφίες. Το πρωτοσέλιδο της 8/2/1935 ήταν το πρώτο άρθρο μιας σειράς άρθρων τόσο «αποκαλυπτικών» όσο και του πρώτου και με τίτλους όπως «πείνα, απόγνωση, θάνατος στην αγωνία της Ουκρανίας». Τα δημοσιεύματα που αναπαρήχθησαν και από άλλες εφημερίδες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, έκαναν λόγο για γενοκτονία των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους.  Αυτή όμως ήταν η «αλήθεια» των αντικομμουνιστικών μέσων. Πώς ήταν ακριβώς η κατάσταση; Ας εξετάσουμε, ιστορικά, τα γεγονότα της Ουκρανίας. Στην αρχή της δεκαετίας του 1930 στη Σοβιετική Ένωση μαίνονταν η ταξική σύγκρουση. Η κολεκτιβοποίηση είχε αρχίσει και οι φτωχοί αγρότες εξεγέρθηκαν κατά των γαιοκτημόνων. Όπως και σε κάθε σύγκρουση, πόσο μάλλον σε μία ταξική σύγκρουση για να το πούμε καθαρά, σε έναν πόλεμο, όχι μόνο παρατηρείται αστάθεια και δυσλειτουργία στην παραγωγή αλλά και ελλείψεις τροφίμων. Και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη δεκαετία του 1930 η έλλειψη τροφής όχι μόνο αδυνάτιζε τον ανθρώπινο οργανισμό αλλά ήταν και η κύρια αιτία εμφάνισης επιδημιών. Εκείνη την περίοδο –προ της εφεύρεσης της πενικιλίνης- οι επιδημίες ξεκλήριζαν εκατομμύρια κόσμο. Για παράδειγμα στα χρόνια μεταξύ του 1918 και 1920 από την επιδημία της ισπανικής γρίπης πέθαναν 20 εκατομμύρια άνθρωποι σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Κανένα μέσο ενημέρωσης όμως δεν εμφανίστηκε να κατηγορήσει τις κυβερνήσεις των χωρών για την επιδημία και για τη δολοφονία των πολιτών τους. Οι επιδημίες περιορίστηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μόνο όταν διατέθηκε μαζικά η πενικιλίνη στον κόσμο. Οι επιδημίες παρουσιάζονταν ως αποτέλεσμα της πολιτικής του Στάλιν. Τα άρθρα είχαν σκοπό να πλήξουν τους κομμουνιστές. Οι όποιες διαψεύσεις της Σοβιετικής Ένωσης δεν αναγράφονταν ούτε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Οι μύθοι και τα ψέματα για τη γενοκτονία των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους έδωσαν τροφή και σε κινηματογραφικές ταινίες, σε βιβλία, σε μυθιστορήματα. Η ιστορία της προπαγάνδας των εκατομμυρίων νεκρών διαιωνίστηκε έως το τέλος της δεκαετίας του 1980. Τι κι αν οι «πληροφορίες» του συγκροτήματος του William Hearst αποδείχτηκαν ψεύτικες; Ο Καναδός δημοσιογράφος Douglas Tottle στο βιβλίο του «Faud, famine and fascism – The Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard” απέδειξε ότι οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στη «Chichago American» στις 8/2/1935 ήταν φωτογραφίες από το 1922 όταν στη Σοβιετική Ένωση είχαν εισβάλει οκτώ στρατοί για να καταπνίξουν την επανάσταση και η πείνα από τον πόλεμο έφερε το λιμό και αυτές τις τραγικές φωτογραφίες. Τι κι αν αποδείχτηκε ότι ο δημοσιογράφος των «αποκαλύψεων» Thomaw Walker δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία παρά έμεινε στη Μόσχα μόλις 5 ημέρες;

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία δεν σταμάτησε όμως με το θάνατο του W. Hearst το 1951. Τη διαιώνιση του μύθου των σφαγών των κομμουνιστών ανέλαβε η CIA και η ΜΙ5. Την περίοδο του μακαρθισμού αναπαρήχθησαν οι ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών από την πείνα εξ αιτίας των μπολσεβίκων και του «στυγνού» Στάλιν.

Στους ισχυρισμούς για τους θανάτους ήρθε να προσδώσει ακαδημαϊκό κύρος ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Stamford Robert Conquest ο οποίος το 1969 έγραψε το βιβλίο του “The great terror” και το 1986 το “Harvest sorrow” (η συγκομιδή της θλίψης). Ο Robert Conquest γράφει για τα εκατομμύρια νεκρούς στην Ουκρανία εξαιτίας του λιμού που προκάλεσαν οι σοβιετικοί και κυρίως ο Στάλιν, για τα στρατόπεδα εργασίας, τα gulag, τις δίκες στο διάστημα 1936-1969.  Οι πηγές των αποκαλύψεων του Robert Conquest είναι  κυρίως εξόριστοι από την Ουκρανία, ακροδεξιοί οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί. Ο ίδιος το R. Conquest ενώ το 1969 γράφει ότι οι νεκροί της Ουκρανίας ανέρχονταν από 5 ως 6 εκατομμύρια μέχρι το 1987 ο ίδιος επεκτείνει τη χρονική διάρκεια του λιμού έως το 1938 και φτάνει τους νεκρούς στα 14 εκατομμύρια.

Ο R. Conquest με τη συγγραφή του και τις «αποκαλύψεις» του για τα θύματα των κομμουνιστών έδωσε στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα αυτό που χρειαζόταν, την ακαδημαϊκή αίγλη της εγκυρότητας. Ο ίδιος θεωρείται ιδιαίτερα γνωστός ιστορικός με μεγάλη επιρροή από τη δεκαετία του 1960 κατά του Στάλιν και της σοβιετικής κοινωνίας και η ειδίκευσή του ήταν η σοβιετική ιστορία. Τα δε βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες. Η εφημερίδα «The Guardian» το 1978 (27/1/1978) σε εκτενές άρθρο της αποκαλύπτει ότι ο R. Conquest ήταν μυστικός πράκτορας της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας. Ο ίδιος εργάστηκε στο ερευνητικό κέντρο πληροφοριών, IRD (Information Research Department), του οποίου η αρχική ονομασία ήταν «κομμουνιστικό γραφείο πληροφοριών».  Η IRD είχε ως αποστολή να «εμφυτεύει» πληροφορίες και να πλέκει ιστορίες οι οποίες θα έπλητταν το γόητρο της Σοβιετικής Ένωσης και του ίδιου του Στάλιν. Ο R. Conquest εργάστηκε στην IRD από το 1947 έως και το 1956 και είχε αναλάβει να παρουσιάσει με τα πιο μελανά χρώματα την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και να τη διοχετεύσει στους κατάλληλους πολιτικούς και δημοσιογράφους. Στην ουσία το πρώτο του βιβλίο ήταν οι αναφορές του προς την υπηρεσία του και ως ανταμοιβή του το βιβλίο του δημοσιεύθηκε με τη βοήθεια της IRD. Η IRD είχε διασυνδέσεις με περισσότερους από 100 δημοσιογράφους, γνωστούς δημοσιογράφους και τους διοχέτευε πληροφορίες. Το 1977 διαλύθηκε ύστερα από την αποκάλυψη ότι είχε διασυνδέσεις με ακροδεξιές ομάδες.

Η διασπορά κατασκευασμένων ειδήσεων για να πλήξουν τον αντίπαλο δεν είναι άγνωστο φαινόμενο και φυσικά δεν τερμάτισε με το τέλος του ψυχρού πολέμου, παράδειγμα η μετάδοση σε όλον τον πλανήτη της είδησης ότι ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιογκ Ουν έριξε το θείο του ζωντανό σε 120 πεινασμένα σκυλιά. Ο σκοπός της διάδοσης της είδησης ήταν ο αποτροπιασμός του κοινού προς το καθεστώς της Βορείου Κορέας. Άλλωστε δεν έχουν περάσει  και τόσα χρόνια από τον περίφημο κορμοράνο ο οποίος υποτίθεται ότι πέθανε βουτηγμένος στα πετρέλαια των εγκαταστάσεων που ανατίναζε ο Σαντάμ, αλλά στην πραγματικότητα έχασε τη ζωή του στις ακτές της ισπανικής Γαλικίας. Πρόσφατη είναι και η διασπορά ψεύτικων φωτογραφιών για τα γεγονότα στη Βενεζουέλα. Η προπαγάνδα τους δεν διστάζει να αλλοιώσει την πραγματικότητα όταν αυτή τους χαλάει τα σχέδια. Η “είδηση”  όσο κόντρα και να είναι στην κοινή λογική εξυπηρετεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και χειραγωγεί την κοινή γνώμη.

Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2014

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 1943, ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 2013

Η χώρα που έχει επιλέξει συνειδητά να πέφτει από τα σύννεφα 24 ώρες το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο σοκαρίστηκε ακόμα μία φορά από τις πρόσφατες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Γαλλίδας διευθύντριας του ΔΝΤ “όλοι πανηγυρίζουμε το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας, το πρώτο αν δεν κάνω λάθος από το 1943”. Το γεγονός ότι το 1943 η χώρα ήταν υπό γερμανική κατοχή δεν έχει καμία σημασία στη σημερινή αποπολιτικοποιημένη πολιτική, όπου το μόνο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι τα νούμερα και η κυρία Λαγκάρντ το ξέρει καλά.

Ο ερχομός της οικονομίας και της τραπεζοκρατίας στην κορυφή της πυραμίδας είναι τόσο ανώμαλο γεγονός από μόνο του, που τέτοιες δηλώσεις είναι τουλάχιστον αναμενόμενες. Σε τελική ανάλυση, για το ΔΝΤ μιλάμε, που έχει ρημάξει εκατομμύρια κόσμου και έχει αφήσει συντρίμια σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τι περιμένατε δηλαδή, φιλανθρωπία και ευαισθησίες ή αγνή αλληλεγγύη;

Τέτοιου είδους δηλώσεις φανερώνουν την πλήρη αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Είναι κυριολεκτικά απίστευτο ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσα μας που νομίζουν πως οργανισμοί σαν το ΔΝΤ, ή την Παγκόσμια Τράπεζα είναι σύμμαχοι της εκάστοτε χώρας και θέλουν να βοηθήσουν στην ανέγερση μίας ανανεωμένης οικονομίας.

Δεν έχουν καταλάβει ότι μιλάμε για επαγγελματίες τοκογλύφους που μπορούν να αφήσουν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εξαθλιωμένους, ανέργους και ανασφάλιστους στο διάβα τους μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν ότι θα πληρωθούν επί δέκα τα λεφτά που έχουν δανείσει. Δεν ξέρουν το πόσο “βοήθησε” το ΔΝΤ χώρες σαν την Αργεντινή, την Ινδονησία, τη Ρωσία, το Μεξικό, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Βασικά, μπορεί και να μην φταίνε αυτοί αφού ποτέ δεν άκουσαν από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Μανδραβέλη, τον Παπαχελά και τον Αυτιά να μιλάνε για τα επιτεύγματα των δανειστών μας.

Βέβαια, κατά βάθος, οι κάτοικοι της Ελλάδας δεν θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, Όλοι (ή σχεδόν όλοι) θέλουν να παραμείνουν ίδιοι, να κάνουν ότι έκαναν πριν το 2010, να βλέπουν τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια, να διαβάζουν τις ίδιες καλοπληρωμένες πουτάνες στις ίδιες κρατικοδίαιτες εφημερίδες, να πηγαίνουν στα ίδια μαγαζιά και να πληρώνουν τις ίδιες εξωφρενικές τιμές για τα ίδια άχρηστα προϊόντα. Και αφού τα κάνουν όλα αυτά, μετά αναρωτιούνται “γιατί δεν αλλάζει τίποτα”;

Η απάντηση είναι απλή: Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Αν δεν απαιτήσουμε μαζικά και δυναμικά να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια, αν δεν σχεδιάσουμε καινούριες μορφές απασχόλησης και νέα δίκτυα αλληλεγγύης και προστασίας των αδυνάτων, αν δεν χτίσουμε εναλλακτικές μορφές διασκέδασης και ψυχαγωγίας που θα προέρχονται απο τους κάτω και θα απευθύνονται στους κάτω τότε όλα θα μείνουν ίδια.

Το 1943 υπήρχε ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων που αποφάσισε να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή, αλλά και στις εγχώριες κατεστημένες δυνάμεις που κυβερνούσαν τη χώρα πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Αγωνίστηκαν, μόχθησαν, έτρεξαν, πρόσφεραν τη ζωή, το αίμα και την ελευθερία τους και προσπάθησαν να αλλάξουν την κατάσταση. Δεν πίστευαν τα πρωτοσέλιδα της Καθημερινής, ούτε τις εξαγγελίες του Τσολάκογλου. Δεν φοβήθηκαν τους ταγματασφαλίτες και τα βασανιστήρια των γερμανοτσολιάδων. Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν ήταν αρκετό για να τους κάνει φυτά, ούτε για να τους μετατρέψει σε πνευματικά ανάπηρους.

Σήμερα;

αναδημοσίευση από το http://cyprus.indymedia.org/node/4909

Άκου Αγαμέμνων

By solon antartis, submitted on Mon, 02/24/2014 – 22:19

Άκου Αγαμέμνων

που κάποτε σε λέγαν Ελευθέριο, κάποτε Κώστα, κάποτε Γιώργο και τώρα Ευάγγελο, Αντώνη, Φώτη και Αλέξη

Το ξέρω πως δεν με καταλαβαίνεις. Μοιάζω χωριάτα στα μάτια σου εκεί στις χρυσοποίκιλτες Αθήναις. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί κλαίω κάθε φορά που το αεροπλάνο αρχίζει την κάθοδο του προς την πόλη της Θεάς, ούτε γιατί βουρκώνω κάθε φορά που το πλοίο μπαίνει στην αγκαλιά του Πειραιά.

Η βαριά μου προφορά σε αφήνει αδιάφορο. Κι ας σφυρίζει μέσα από το στόμα μου το δασύ τζ της αρκαδικής μου διαλέκτου. Κι ας γεμίζει το στόμα μου και το σύμπαν με τα ν του τέλους των πανάρχαιων μου λέξεων.

Το σώμα μου, που ριγεί κάθε φορά που βυθίζεται στο προαιώνιο μπλε της θάλασσας που μας ενώνει ένα κομμάτι κρέας για σένα. Το βλέμμα μου το καθαρό που δε γνωρίζει δόλο σε γεμίζει αποστροφή. Είναι που είναι καθρέφτης και μέσα βλέπεις την αντανάκλαση της αισχρότητας που ετοιμάζεις ξανά.

Άκου Αγαμέμνων!

Ετοιμάζεσαι ξανά να με παντρέψεις με τα ανίερα δεσμά. Διάλεξες ξανά γαμπρό για μένα και με καλείς με υποσχέσεις και όρκους να τον συναντήσω να δεθώ μαζί του για το καλό το δικό σου και του σιναφιού σου. Δεκαετίες τώρα με πουλάς και με ακρωτηριάζεις Αγαμέμνων.

Πρώτα αρνήθηκες να αγκαλιάσεις τα παιδικά μου σκιρτήματα τον Οκτώβρη του 31. Ήμουν πολύ ατίθαση είπες. Ύστερα αρνήθηκες να παραλάβεις τις δέλτους που σου ετοίμασα με τις υπογραφές όλων μας που πεθαίναμε για να γίνουμε ένα μαζί σου. Ακόμη κι όταν πήρα μιαν ανηφοριά και πήρα μονοπάτια σκότωνες τα δικά σου παιδιά που διαδήλωναν για μένα και τα αδέλφια μου.

Κι όταν κιότεψες Αγαμέμνων και άφησες μια δράκα φασίστες να διαφεντέψουν τη χώρα για εφτά χρόνια, πάλι εμένα θυσίασες. Το ονόμασες μεταπολίτευση και γιόρταζες την ώρα που εγώ έσταζα αίμα από τους φόνους και τους βιασμούς.

Κι ύστερα Αγαμέμνων θέλησες ξανά να με παντρέψεις. Έβαλες και το μισό μου σώμα ενέχυρο, διζωνικό ονόμασες το πανηγύρι τον Απρίλη του 2004. Χόρευες ζεϊμπεκιές πάνω στο σώμα μου. Τ’ αδέλφια μου δε σ ‘άφησαν. Ούτε εκεί ούτε εδώ.

Τώρα Αγαμέμνων ετοιμάζεσαι ξανά να με πουλήσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί τούτη σου η επιμονή να με παντρέψεις με το ζόρι. Το κέρδος σου δεν το βλέπω. Ίσως είναι η βαριά μου προφορά που σε αφήνει αδιάφορο. Ίσως είναι το δασύ τζ της αρκαδικής μου διαλέκτου. Κι ας γεμίζει το στόμα μου και το σύμπαν με τα ν του τέλους των πανάρχαιων μου λέξεων.

Ίσως είναι το σώμα μου, που ριγεί κάθε φορά που βυθίζεται στο προαιώνιο μπλε της θάλασσας που μας ενώνει. Εκείνο το κομμάτι κρέας για σένα που σου θυμίζει πώς ήταν το δικό σου παιδικό κάλλος που άφησες πίσω στο δρόμο για τον Αρταξέρξη.

Μπορεί να ναι το βλέμμα μου το καθαρό, που δε γνωρίζει δόλο, που σε γεμίζει αποστροφή. Είναι που είναι καθρέφτης και μέσα βλέπεις την αντανάκλαση της αισχρότητας που είσαι.

Ό,τι και να ναι Αγαμέμνων
“Την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα
μ’ έναν έρωτα μεγάλο αληθινό
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.” (1)

Ίσως κάποτε Αγαμέμνων καταλάβεις πόσο αγαπώ την Ελλάδα και τον κάθε εσένα. Ίσως τότε αποκαταστήσεις τη φυσική τάξη των πραγμάτων στην οποία ο πατέρας ρίχνεται στη φωτιά για το παιδί του και δε ρίχνει το παιδί του στη φωτιά.

Ιφιγένεια εν Κύπρω

Και διά την αντιγραφή

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~~~

Πηγές
—–

1. Την Ελλάδα Αγαπώ
του 19χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη ενός Έλληνα της Κύπρου
http://kithara.to/ss.php?id=MzQ0NTAxMzUw

Attachment	Size
iphigeneia_1.jpg	8.59 KB
i8agenhs1.jpg	9.1 KB

»

• View 1 comment

Comments

Αάχ, ήταν ανάγκη;…

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Tue, 02/25/2014 – 09:19

Ήταν ανάγκη να συγκλονίσεις το είναι μου πρωί-πρωί; Ήταν ανάγκη να ανασύρεις την  αρχέγονη γνώση του Φωτός και του Λόγου που έπλασε τα κύτταρα μας και να μας βυθίσεις μες την αφόρητη επίγνωση της Αλήθειας;

Ποιός από μας αντέχει να θυμάται πως την ώρα που κατεβαίνει η σπάθα να κόψει τον αυχένα της Κόρης το χέρι που κρατά την σπάθα και το στόμα που διατάζει την σφαγή είναι “δικό μας”, μιλά τη γλώσσα μας; Ποιός από μας θυμάται πως είναι ΠΡΩΤΑ οι Αγαμέμνωνες, ελλαδίτες και κύπριοι άρχοντες και αφέντες – και όχι οι ξένοι εχθροί – που προστάζουν την σφαγή για το συμφέρον το δικό τους και της τάξης των αρχόντων; Ο εχθρός πάντα έρχεται ΜΕΤΑ, μετά την θυσία της Κόρης για τα συμφέροντα τους. Ποιός αντέχει να τα γνωρίζει και να τα θυμάται τούτα;

Και τι είδους καθοδήγηση είναι τούτη για την πολιτική μας ζωή; Όλοι γνωρίζουμε πως αν εμφανιστεί η Πανάγια Άρτεμις το τελευταίο δευτερόλεπτο να σώσει την Κόρη, ΔΕΝ θα είναι ωσάν από μηχανής εμφάνιση θεότητας εξ ουρανών αλλά ως η αφυπνισμένη λαϊκή μάζα, ο Άης Λαός, που θα τα κάμει τούτα…. μέσω μας είναι που θα δράσει η Άρτεμις για να αποτρέψει την σφαγή.

Είμαστε έτοιμοι όμως; Αντέχουμε να μας καθοδηγεί η γνώση ότι οι αφέντες και άρχοντες μας έβαλαν ήδη στον βωμό για τη θυσία, ότι επίκειται σφαγή, και ότι ΜΟΝΟΝ αν εμείς κινηθούμε συλλογικά θα αποτραπεί;

Η σπάθα κατεβαίνει. Με πίεση, με δύναμη, με φόρα.
Κατεβαίνει.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net