ο κοινοτισμός και η προοπτική του

Αναδημοσιεύεται από το “Άρδην” κείμενο προβληματισμού, συνοπτικό, για την ιστορία του ελληνικού κοινοτισμού ο οποίος διεκόπη βιαίως από τα πρώτα βήματα της ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Οι ημέρες που διανύουμε και ιδιαίτερα μετά την τελευταία 30ετία σε συνδυασμό με τις δημαγωγικές μεταρρυθμίσεις που δήθεν ευνοούν την αποκέντρωση, το καθιστούν επίκαιρο. Η διάλυση του κοινοτικού ιστού των γειτονιών και των χωριών, η σχεδόν απόλυτη σύνδεση της κοινωνίας με το κράτος, η διάλυση των παραγωγικών δυνατοτήτων του ντόπιου πληθυσμού και των συνεργατικών του δυνατοτήτων βρίσκονται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή που θα ακολουθήσουν κατά γράμμα ό,τι έρχεται από μακριά μη δυνάμενες να το συνδυάσουν με τις εγχώριες επιβιώσεις ή που θα εγκλωβιστούν σε προγονόπληκτα σχήματα της παράδοσης που είναι απολύτως ξεπερασμένα.

Των Ελλήνων οι κοινότητες

by 

Αν ανατρέξομε στην ελληνική ιστορία θα διαπιστώσουμε πως οι περίοδοι της ακμής και της υψηλής δημιουργικής δραστηριότητας των Ελλήνων υπήρξαν εκείνες που διαπνέονταν από το κοινοτικό πνεύμα και ήθος. Ο ελληνισμός της αρχαιότητας, μέχρι τους ελληνιστικούς χρόνους, θα συγκροτείται από πόλεις-κράτη, –πάνω από εφτακόσια–, ενώ στην πρόσφατη ιστορία μας, στη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας μέχρι το 1922, και πάλιν οι κοινότητες θα συντελέσουν αποφασιστικά στην ακμή του νεώτερου ελληνισμού. Η συγκρότηση μεγαλυτέρων κρατικών οντοτήτων, είτε στους ελληνιστικούς χρόνους και στο Βυζάντιο –με την σταδιακή ελληνοποίηση της Ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας– είτε στο σύγχρονο ελληνικό έθνος κράτος, στα οριστικά ελλαδικά σύνορά του, μετά το 1922, ενώ αποτέλεσε συχνά μία αδήριτη ιστορική ανάγκη, στο βαθμό που αντιπαρατέθηκε στο κοινοτικό πνεύμα σημάδεψε μια απομείωση και συρρίκνωση του δημιουργικού πνεύματος του ελληνισμού. Μοιάζει ως εάν οι Έλληνες να μπορούν να δημιουργούν και να αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους πολύ πιο εύκολα και ευρύτερα μέσα από κοινοτικές δομές, ενώ αντίθετα νεκρώνονται στις συνθήκες των συγκεντρωτικών και γραφειοκρατικών κρατικών οντοτήτων.

Παρόλο που δεν υπάρχουν αυστηρές τυπολογίες εθνών και παραδόσεων, ωστόσο κάθε έθνος περιοχή ή τύπος παραδόσεων συναρτάται με ορισμένες πολιτικές ή πολιτειακές μορφές που σφραγίζουν τον εθνικό ή τοπικό χαρακτήρα των συλλογικών υποκειμένων. Έτσι η Κινεζική παράδοση π.χ. είναι παράδοση αυτοκρατορική και συγκεντρωτική. Και το ίδιο σε άλλη κλίμακα ισχύει για τη γαλλική. Η ρωσικήπαράδοση είναι ταυτοχρόνως συγκεντρωτική-δεσποτική και κοινοτιστική. Η ελβετικήείναι κοινοτιστική και αποκεντρωτική. Και το ίδιο ισχύει για τον Καναδά ή την Ινδία σε διαφορετικό βαθμό. Η εβραϊκή και η ελληνική παράδοση είναι κατ’ εξοχήνκοινοτικές και κοινοτιστικές, αλλά με αρκετά διαφορετικό τρόπο. Στους Εβραίους, οι κοινότητες, ήδη από την εξορία στη Βαβυλώνα, για δυόμισι χιλιάδες χρόνια περίπου, είναι κοινότητες των πόλεων και σχεδόν ποτέ εθνοτικά αμιγείς. Οι εβραϊκές κοινότητες είναι κοινότητες μειονοτικές, στα πλαίσια άλλων πλειοψηφικών εθνοτήτων και εθνών. Δεν περιλαμβάνουν αγροτικούς πληθυσμούς και συγκροτούνται από κοινότητες εμπόρων, βιοτεχνών και εργατών[1]. Οι ελληνικές κοινότητες από την αρχαιότητα είναι αγροτικές και αστυκές ταυτόχρονα. Οι αρχαίες πόλεις-κράτη είναι αγροτικά και“αστυκά” μορφώματα και γι’ αυτό δεν χαρακτηρίζονται από τη διχοτόμηση πόλης και υπαίθρου που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Οι αγρότες, οι βιοτέχνες και οι έμποροι είναι εξ ίσου πολίτες της αρχαίας πόλης. Και το ίδιο θα επαναληφθεί στην δεύτερη μεγάλη κοινοτική περίοδο της ιστορίας μας, την εποχή της τουρκοκρατίας. Στα Αμπελάκια, τα Ζαγοροχώρια και αλλού θα συνδυάζονται οι αγροτικές με τις δευτερογενείς (βιοτεχνία-κατασκευές) και τις τριτογενείς δραστηριότητες (εμπόριο). Παράλληλα βέβαια υπάρχουν και άλλες μορφές κοινότητας –αποκλειστικά αστυκές– όπως συμβαίνει με τις παροικίες –στα Βαλκάνια, την Αυστροουγγαρία και αλλού στη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου– ή μεταλλευτικού –πχ. Μαντεμοχώρια– ή ναυτικού τύπου –τα ναυτικά νησιά, κλπ. κλπ. ή ακόμα και στρατιωτικού, όπως οι Σουλιώτες ή οι αρματολοί και οι κλέφτες. Πάντως ο πυρήνας της ελληνικής κοινότητας και στην αρχαιότητα και στη νεώτερη Ελλάδα είναι μια κοινότηταπολλαπλών δραστηριοτήτων ενταγμένη σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό τόπο.

Αυτό το κοινοτικό αποκεντρωτικό πνεύμα της μακράς ελληνικής παράδοσης εκκινά από γεωγραφικό-ιστορικούς παράγοντες –διάσπαρτη γεωγραφικά δομή του ελληνικού χώρου, νησιά, μικρές κοιλάδες, οροπέδια, ορεινή συγκρότηση και πολλαπλή φυλετική συγκρότηση, παράδοση εξισωτισμού των ελληνικών φύλων– και καταλήγει στην ιδιαίτερη διαμόρφωση του ελληνικού “δαιμονίου”, που κινητοποιείται και αναπτύσσεται σε μικρά σχήματα και μονάδες, ενώ παραλύει μέσα σε μεγα-σχηματισμούς και γραφειοκρατικά δομημένα σύνολα.

Σε περιόδους που το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον συγκροτεί μεγάλες ενότητες –ελληνιστικοί χρόνοι, ρωμαιοκρατία, βυζάντιο– αυτό το κοινοτιστικό ήθος θα “δραπετεύει” σε άλλες μορφές κοινότητας, τις θρησκευτικές, είτε σε μικρότερες μονάδες –και κατ’ εξοχήν στην οικογένεια. Όταν η “εκκλησία του Δήμου” ωςπολιτειακή μορφή θα υποχωρήσει, θα αναπτυχθεί η χριστιανική “εκκλησία” ως χώρος αυτοδιοικούμενος και αυτοδιαχειριζόμενος, που για αρκετούς αιώνες θα εκλέγει τους κληρικούς και θα συγκεντρώνει την πνευματική δραστηριότητα των Ελλήνων. Το κοινοτικό πνεύμα θα επιβιώνει στα μοναστήρια, στις ομάδες των παρανόμων, στις κτηνοτροφικές και νομαδικές κοινότητες, και θα αναπαράγεται εν σμικρογραφία στην ευρύτερη οικογένεια που θα λειτουργεί ως μία κοινότητα, με τις ιεραρχήσεις της και την εσωτερική της συγκρότηση. Το ιδιαίτερο βάρος της κοινοτιστικής παράδοσης των Ελλήνων αντανακλάται και στην ιεραρχική συγκρότηση της ελληνικής ορθοδοξίας. Εδώ οι κατά τόπους επίσκοποι είναι ουσιαστικώς αυτόνομοι και δεν υπάρχει η αυστηρή και πυραμιδική ιεραρχία της καθολικής εκκλησίας[2]. Δηλαδή ακόμα και στις περιόδους που η κοινότητα τίθεται εκποδών στο θεσμικό επίπεδο, το κοινοτικό ήθος αναπτύσσεται μέσα από δρόμους πολλαπλούς έστω και σκολιούς, διότι είναι στενότατα συνδεδεμένο με την ιδιοπροσωπία των Ελλήνων.

Ακμή και παρακμή του νεοελληνικού κοινοτισμού

Όταν, αργότερα, στις συνθήκες της τουρκοκρατίας, θα δοθεί εκ νέου η δυνατότητα για την ανάπτυξη των κοινοτήτων, το κοινοτικό ήθος θα εκδιπλωθεί και πάλιν ακέραιο και θα επιτρέψει την μεγάλη πολιτιστική αναγέννηση που από τα 1700 έως το 1922 θα σφραγίσει τον νεώτερο ελληνισμό.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε κατ’ εξοχήν φορο-εισπρακτικές σχέσεις με ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χώρου. Ενδιαφερόταν για την είσπραξη των φόρων και κατά συνέπεια η κοινοτική οργάνωση των ραγιάδων αποτελούσε μάλλον εγγύησηκαι πλεονέκτημα γι’ αυτήν. Επί πλέον ο περιορισμός των κατακτητών, κυρίως στις διοικητικές και στρατιωτικές δραστηριότητες, άφηνε ελεύθερο το πεδίο για την ανάπτυξη βιοτεχνικών, εμπορικών και χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων στις επι-μέρους εθνότητες, ιδιαίτερα στους Έλληνες, τους Εβραίους, τους Αρμένιους. Τέλος η πολυεθνική και πολυεθνοτική συγκρότηση της αυτοκρατορίας, και κατ’ εξοχήν στις μεγάλες πόλεις, ευνοούσε την συγκρότηση των πληθυσμών κατά κοινότητες. Έτσι το κοινοτικό πνεύμα και η κοινοτική μορφή οργάνωσης κυριαρχούν σε όλα τα πεδία. Η ανάπτυξη του ναυτικού θα γίνει με κοινοτικές-συνεργατικές μορφές (αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα εξισωτικές˙ ο καπετάνιος-πλοιοκτήτης παίρνει περισσότερα μερδικά από τους απλούς ναύτες, ωστόσο η συνεταιριστική μορφή παραμένει κυρίαρχη.) Τον ίδιο θα συμβεί με το τσελιγκάτο, στην κτηνοτροφία, με τις στρατιωτικές κοινότητες των Σουλιωτών και των Μανιατών, με τις κοινότητες των Ελλήνων στη Βιέννη και τη Βουδαπέστη. Οι κοινότητες θα δημιουργήσουν τα σχολεία και τα πρώτα νοσοκομεία, και θα επιβάλλουν ακόμα και το δίκαιό τους, παράλληλα με το Οθωμανικό ή το εκκλησιαστικό δίκαιο. Ακόμα και στην Επανάσταση του 1821 η κύρια μορφή οργάνωσης των ένοπλων δυνάμεων, θα είναι κοινοτική.

Ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι στα πρώτα Συντάγματα αναγνωρίζεται η σημασία και ο ρόλος της κοινότητας, όπως επίσης και από την διακυβέρνηση του Καποδίστρια, μέχρι την Ε’ Εθνοσυνέλευση το 1832, και γίνεται μια προσπάθεια συγκερασμούκοινοτικής και συγκεντρωτικής οργάνωσης, στη συνέχεια, η βαυαροκρατία θα εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που θα βρίσκεται στον αντίποδα της παλιάς κοινοτικής οργάνωσης. Και αυτό το καθεστώς θα παραμείνει αναλλοίωτο μέχρι το 1912, ξεριζώνοντας βίαια την κοινοτική παράδοση της χώρας. Οι δημοτικοί θα διορίζονταικαι η κοινότητα θα λειτουργεί ως κρατική διοικητική υποδιαίρεση. Μόνο με το Σύνταγμα του 1912, μετά την επανάσταση του 1909, και από το 1925 και μετά, το Σύνταγμα θα αναγνωρίσει την σημασία της κοινότητας και θα αναθέσει στο κράτος μόνο την εποπτεία στους κοινοτικούς και δημοτικούς οργανισμούς. Όμως μετά τον πόλεμο και ως συνέπεια του εμφυλίου, το σύστημα θα γίνει και πάλι απόλυτα συγκεντρωτικό, με αποκορύφωμα το χουντικό Σύνταγμα του 1968. Η εκπαίδευση θα αφαιρεθεί σε όλες τις βαθμίδες της από τις κοινότητες, καθώς και πολλοί οργανισμοί κοινής ωφέλειας (οργανισμοί ηλεκτροδότησης, συγκοινωνιών, κλπ.). Το συγκεντρωτικό κράτος θα στηριχτεί πλέον και στην πληθυσμιακή και οικονομική συρρίκνωση των κοινοτήτων και θα ταυτιστεί με το Αθηνοκεντρικό κράτος. Αν ηΑθήνα αντιπροσώπευε κάποτε ένα πολλοστημόριο του συνολικού πληθυσμού και μέχρι το 1941 δεν θα ξεπερνά το 10% του συνόλου, στα 2001 θα αντιπροσωπεύει το 35-40% και οι αγροτικές κοινότητες –ιδιαίτερα οι ορεινές–, βάθρο του αρχέγονου κοινοτισμού, θα συρρικνωθούν μέχρις εξαφανίσεως. Η είσοδος εκατομμυρίων προσφύγων, μετά το 19222, η εσωτερική και η εξωτερική μετανάστευση, η καταστροφή των παλιών συνοικιών και της γειτονιάς, η μαζική είσοδος ξένων μεταναστών από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, η εκβιομηχάνιση και η αυξανόμενη διαφοροποίηση χώρου κατοικίας και χώρου εργασίας στις μεγαλουπόλεις, αποτέλεσαν παράγοντες παραπέρα αποσύνθεσης της παραδοσιακής κοινοτικής δομής .

Ένας επί πλέον αποφασιστικός παράγων για την υποχώρηση του κοινοτικού ήθους υπήρξε η καταστροφή του ευρύτερου ελληνισμού, που συντηρούσε την κοινοτική παράδοση έξω από το ελλαδικό κράτος. Οι κοινότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, –στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία– της Αιγύπτου, της Μέσης Ανατολής, της Μεσευρώπης, της Νότιας Ρωσίας, η μια μετά την άλλη, θα συρρικνωθούν βίαια ή σταδιακά, από το 1914 και στο εξής, διαδικασία που θα συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, με το ξερίζωμα των Βορειοηπειρωτών και των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Και αυτές οι κοινότητες του ευρύτερου ελληνισμού συνέχιζαν μια παράδοση τριών ή τεσσάρων χιλιάδων χρόνων που φαίνεται να οδηγείται στο οριστικό τέλος της. Οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες, ιδιαίτερα η Οθωμανική, επέτρεπαν την επιβίωση των διαφορετικών εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων ή μιλέτ. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ το 1864 με το νέο Σύνταγμα στην Ελλάδα αγνοούνταν πανηγυρικά ο ρόλος των κοινοτήτων, την ίδια στιγμή, το 1865 το Οθωμανικό Σύνταγμα αναβάθμιζε το ρόλο των νομαρχιών, ενώ οι κοινότητες συνέχιζαν να παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην εκπαίδευση, την κοινωνική πρόνοια, τη θρησκεία κ.λπ. που το κεντρικό κράτος εγκατέλειπε στα χέρια των κοινοτήτων. Αντίθετα τα νέα εθνικά κράτη συγκροτήθηκαν ακριβώς επί τη βάσει της συντριβής των κοινοτήτων, εξέλιξη που για έναν λαό “κοινοτικό”, όπως οι Έλληνες, υπήρξε καθοριστικό. Η συρρίκνωση του ελληνισμού υπήρξε ταυτόσημη με την κατάρρευση των κοινοτήτων και του αντίστοιχου ήθους.

Έτσι, στο εσωτερικό του ελλαδικού κράτους ο συγκεντρωτισμός και έξω από αυτό ή συρρίκνωση του ελληνισμού, θα συμβάλλουν, μέχρι τις μέρες μας, στην υποχώρηση του παραδοσιακού κοινοτισμού.

Από πρώτοι… έσχατοι

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια παράδοξη, από πρώτη άποψη εικόνα. Ένας λαός κατ’ εξοχήν κοινοτικός, όπως ο ελληνικός, εισάγοντας το δυτικό –ευρωπαϊκό– συγκεντρωτικό πρότυπο διακυβέρνησης, που στηρίζεται στο κοινοβουλευτικό ατομοκρατικό σύστημα δημοκρατίας, διαθέτει τους ασθενέστερους κοινοτικούς θεσμούς από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπως και από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου!

Σε ότι αφορά στις ευρωπαϊκές χώρες, ο βαθμός του συγκεντρωτισμού είναι μικρότερος: Το Παρίσι και το Λονδίνο φθάνουν μόλις το 20% του συνολικού πληθυσμού Γαλλίας και Αγγλίας˙ η περιφερειακή οργάνωση του κράτους εδραία – από τα γερμανικά και ισπανικά ομόσπονδα κράτη έως τις ιταλικές περιφέρειες˙ και οι κοινοτικοί θεσμοί κάθε είδους ασύγκριτα ισχυρότεροι – από τις δημοτικές επιχειρήσεις έως τους πανίσχυρους σκανδιναβικούς και ελβετικούς συνεταιρισμούς και τις εναλλακτικές επιχειρήσεις της Γερμανίας και τις οικολογικές οργανώσεις με τα εκατομμύρια μέλη της Βρετανίας. Και αυτό διότι οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, όπου οι παραδοσιακές κοινότητες συρρικνώθηκαν πολύ ενωρίτερα από την Ελλάδα, –ήδη από την εποχή του διαφωτισμού– αποκρυσταλλώθηκαν σε νέα κοινοτικά ή κοινοτιστικά μορφώματα που αντιστρατεύονται την ισοπεδωτική λογική του κεφαλαίου.

Στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, το παλιό κοινοτικό πνεύμα είναι ακόμα πολύ ισχυρότερο, διότι η αποσύνθεση που έχει υποστεί από τη λογική του κεφαλαίου μικρότερης κλίμακας και έκτασης απ’ ότι στην Ελλάδα. Ο μουσουλμανικός κόσμος διέπεται από ένα πανίσχυρο κοινοτιστικό ήθος θρησκευτικού χαρακτήρα που διατηρεί τη συνοχή της κοινωνίας και αντιτάσσει την κοινοτική θρησκευτική αλληλεγγύη στις δυτικές αξίες (βλέπε τα δίκτυα αλληλεγγύης της “Χαμάς”, τις ισλαμικές τράπεζες, το Ιράν, την εφαρμογή του “ζακάτ” στο Ιραν, κλπ). Στη Λατινική Αμερικήσυνδυάζονται οι παλιές κοινοτικές αρχές των ινδιάνικων κοινοτήτων με τη “θεολογία της απελευθέρωσης”, τις ευαγγελικές και προτεσταντικές αιρέσεις και τα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα (χαρακτηριστικές περιπτώσεις τα κινήματα των Ινδιάνων Ζαπατίστας, η ιδεολογία του Τσάβες στη Βενεζουέλα, του Κόμματος Εργασίας στη Βραζιλία). Στην Ινδία και τη Νοτιοανατολική Ασία –Μπάγκλα Ντες, Μαλαισία, Ινδονησία, Σρι Λάνκα– η αγροτική κοινότητα είναι πανίσχυρη ακόμα και έχουν δημιουργηθεί ρωμαλέα κινήματα για την υποστήριξη των κοινοτήτων –η Γκράνμεν Μανκ στο Μπάγκλα Ντες που δανείζει και υποστηρίζει εκατομμύρια φτωχούς αγρότες είναι μόνο ένα παραδειγμα. Η μαύρη Αφρική εξακολουθεί να ζει ακόμα εν πολλοίς σε μια κοινοτική μορφή στο υπόβαθρο της οποίας αναπτύσσονται νέες μορφές κοινοτικής αλληλεγγύης.

Το ελληνικό παράδοξο

Η Ελλάδα –και ίσως το σύνολο του “ορθόδοξου ευρωπαϊκού χώρου”– αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση και ένα “μυστήριο” για την παραδοσιακή κοινωνιολογική σκέψη. Η καταστροφή του κοινοτικού ήθους δεν θα πραγματοποιηθεί μέσα από την άμεση ξένη κατάκτηση και αποικισμό –αντίθετα την εποχή της ξένης κατάκτησης θα ανθίσουν οι κοινότητες–, αλλά μέσα από την εθελούσια προσχώρηση των ελίτ και των “λογίων” του ελληνικού κράτους στο δυτικό υπόδειγμα. Ο ελληνικός κοινοτισμός θα καταρρεύσει όταν το ελληνικό έθνος θα αντιπαρατεθεί με την ανάγκη δημιουργίας ευρύτερων συσσωματώσεων, είτε στους αρχαίους χρόνους, είτε –κατ’ εξοχήν και παραδειγματικά– μετά την επανάσταση του 1821. Το κοινοτικό πνεύμα θαεκφυλίζεται σε πνεύμα διάσπασης, αντιπαράθεσης και εμφυλίου, ενώ ο συγκεντρωτικός δεσποτισμός της βαυαροκρατίας και γενικότερα του νεωτερικού έθνους-κράτους θα εμφανίζεται ως το μόνο αντίδοτο στις “διαλυτικές” εκφάνσεις του εκφυλισμού του κοινοτικού πνεύματος. Η Αθηναϊκή ομοσπονδία θα μεταβληθεί σε Αθηναϊκή τυραννία στην αρχαία Ελλάδα, ενώ η καποδιστριακή απόπειρα ενός συγκερασμού εθνικού κράτους και κοινότητας θα αποδειχτεί βραχύβια και θα λήξει τραγικά μέσα από την δολοφονία του κυβερνήτη. Εν τέλει θα επιβληθεί ένα μοντέλο συγκεντρωτικού κράτους που θα βρίσκεται στον αντίποδα της κοινοτικής οργάνωσης, και το οποίο σταδιακώς θα συρρικνώσει τις δυνάμεις του ελληνισμού, παρόλο που το έθνος-κράτος θα εμφανίζεται ταυτόχρονα ως η μόνη καταφυγή για τη διάσωση του, σε έναν κόσμο που θα κυριαρχείται από τα έθνη κράτη και θα αποκλείει την κοινοτική μορφή οργάνωσης.

Η εποχή των εθνών-κρατών, στον 19ο και κατ’ εξοχήν τον 20ό αιώνα, θα συνοδευτεί με την κυριολεκτική κατάρρευση του κοινοτικού ήθους και –πράγμα ταυτόσημο– της ισχύος και της επιρροής του ελληνισμού. Αυτή η συρρίκνωση θα συμβάλει αποφασιστικά και στην μεταβολή του κοινοτικού ήθους σε έναν διεστραμμένοοικογενειοκρατικό ατομισμό, ως υποκατάστατου του κοινοτικού ήθους. Το κοινοτικό ήθος θα υποστραφεί σε τετράστενη οικογενειοκρατία. Εδώ θα πρέπει να αναζητήσουμε και την αδυναμία της συγκρότησης ενός σύγχρονου κοινωνικού και συλλογικού ήθους στην Ελλάδα. Το συλλογικό, στη δική μας παράδοση είναι κοινοτικό και κοινοτιστικό και μόνο μια “ομοσπονδιακού” τύπου δομή θα επέτρεπε την μετεξέλιξή του. Η αποκλειστική δυνατότητα για την ομαλή μετεξέλιξη του ελληνικού ήθους ήταν μόνο μια ομοσπονδιακή μετεξέλιξη του κοινοτισμού, τέτοια που φάνηκε να διαγράφεται στα πρώτα χρόνια της επανάστασης του ’21 ή σε μικρότερη κλίμακα στην “Ελεύθερη Ελλάδα” στη διάρκεια της Αντίστασης ενάντια στους Γερμανούς. Το συγκεντρωτικό πρότυπο που επιβλήθηκε μετά το 1832 μαζί με το κοινοτικό πνεύμακατέπνιξε και κάθε δυνατότητα για τη συγκρότηση ενός ελληνικού συλλογικού ήθους. Αντ’ αυτού επιχειρήθηκε να επιβληθεί βιαίως μια δυτικού τύπου συλλογικότητα –ταύτιση με το κράτος– η οποία παρήγαγε ένα υποκείμενο που αδυνατεί να αναχθεί στο γενικό συμφέρον, μια και αυτό εμφανίζεται ως ένα ξενόφερτο και επιβεβλημένο κράτος και εγκλωβίζεται σε μια οικογενειοκρατική ατομικότητα, υποκατάστατο και εκφυλισμένη μορφή της παλιάς κοινοτικής ατομικότητας.

Και όμως η “εκσυγχρονιστική” θεωρία και πρακτική όχι απλώς δεν διδάσκεται από την αποτυχία διακόσιων χρόνων κρατοκεντρικού “εκσυγχρονισμού”, αλλά αντίθετα, ακόμα και σήμερα, επιχειρεί να μας πείσει για την ανάγκη παραπέρα “εμβάθυνσης” στο δρόμο του “εκσυγχρονισμού” ώστε να συγκροτηθεί μια “μοντέρνα” ατομικότητα. Ο Στέλιος Ράμφος, στον Καημό του ενός και τα άλλα του πονήματα, κατακεραυνώνει τον οικογενειοκρατικό ατομισμό των ελλήνων και μας καλεί “επί τέλους” να ενστερνιστούμε το δυτικό πρότυπο της εξατομίκευσης, η οποία δεν είναι οικογενειοκρατική αλλά μοναδοκρατική! Και αυτό, τη στιγμή που το δυτικό πρότυπο καταρρέει στην ίδια τη Δύση και η εισβολή του στην Ελλάδα τείνει να εκθεμελιώσει και τα τελευταία υπολείμματα του παλιού συλλογικού πνεύματος, το οποίο για να διασωθεί καταφεύγει στο οικογενειακό σύστημα και την Πα­ρά­δο­ση –εθνική, πολιτιστική και θρησκευτική. Και όμως ο ηροστράτειος εκσυγχρονισμός κανοναρχεί καθημερινά “θάνατος στην παράδοση” για να γίνουμε επιτέλους δυτικοί, χωρίς να υποπτεύεται πως χάνοντας τη δική μας παράδοση δεν γινόμαστε δυτικοί ούτε ενστερνιζόμαστε τη δυτική μορφή της εξατομίκευσης, αλλά αντίθετα μεταβαλλόμαστε σε παρίες και μπαίγνια της Δύσης. Μέσα σε έναν αιώνα από τους “πρώτους στην Ανατολή” γίναμε οι “έσχατοι της Δύσεως”.

Παγκοσμιοποίηση και κοινοτισμός
Το ερώτημα επιστρέφει αδήριτο. Αυτό που δεν μπορέσαμε να κάνουμε στον 19ο και τον 20ό αιώνα, όταν ακόμα ήταν ενεργή και λαμπρή η κοινοτική μας παράδοση, είναι δυνατό να το πραγματοποιήσουμε σήμερα, πάνω στα συντρίμμια του ελληνικού τρόπου; Είναι δυνατό το κοινοτικό ήθος και η κοινοτική μορφή οργάνωσης νααναβιώσουν την εποχή των μεγαπόλεων, των τεράστιων μετακινήσεων πληθυσμών, των πολυεθνικών επιχειρήσεων; Μήπως πρόκειται απλώς για μια ρομαντική φυγή από την πραγματικότητα χωρίς καμιά δυνατότητα εκπλήρωσης;

Στο “Άρδην” είμαστε πεισμένοι πως ακόμα και το όνειρο θα ήταν προτιμότερο από την απάνθρωπη και αποκρουστική ουτοπία που βαφτίζεται ως ο ρεαλισμός του παρόντος. Και όμως δεν είναι ονειροφαντασία, αλλά το μόνο εναλλακτικό πρόταγμα που μπορεί να τεθεί σήμερα, ένα πρόταγμα που στηρίζεται σε αυθεντικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις και κινητοποιεί δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη και έχει πάρει τη μορφή του αντι-παγκοσμιοποιητικού κινήματος.

Σήμερα, μετά την αποτυχία των παγκοσμιοποιητικών συστημάτων, –του υπαρκτού σοσιαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού– ο κοινοτισμός, ή ακριβέστερα οι πολλαπλές μορφές του κοινοτισμού, αναδεικνύεται στη μοναδική οικουμενικήεναλλακτική πρόταση απέναντι στη παγκοσμιοποίηση. Από τους Ζαπατίστας που προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα κοινοτιστικό μοντέλο αυτοδιοίκησης έως τουςΙνδούς αγρότες, περνώντας από τις κοινοτικές εμπειρίες του Πόρτο Αλέγκρε στη Βραζιλία, και φθάνοντας στους συνεταιρισμούς του Μοντραγκόν, στη χώρα των Βάσκων, κ.λπ. κ.λπ. η καρδιά του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος κτυπάει στην κατεύθυνση του κοινοτισμού. Και οι οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις αρχίζουν να είναι και πάλι ευνοϊκές για ένα τέτοιο μοντέλο.

Η ανάπτυξη της πληροφορικής και του Διαδικτύου αφαιρεί παραδόξως από τους μεγάλους και κεντρικούς σχηματισμούς τα πλεονεκτήματά τους έναντι των μικρών και έκκεντρων. Πλέον η πρόσβαση στις πληροφορίες και την τεχνολογία είναι ανοικτή σε όλους. Οι μεγάλες μονάδες παραγωγής συρρικνώνονται και επεκτείνονται μικρότερες, διασυνδεδεμένες μεταξύ τους, μονάδες. Η αποτυχία της βιομηχανικής γεωργίας στον τομέα των τροφίμων επαναφέρει την παραδοσιακή και βιολογική καλλιέργεια. Οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, ήλιος, αέρας, νερό, δίνουν τη δυνατότητα της επανατοπικοποίησης της παραγωγής της ενέργειας. Τέλος η παγκοσμιοποίηση εισέρχεται σε περίοδο κρίσης –κατάρρευση των χρηματιστηρίων, “σύγκρουση των πολιτισμών” μετά την 11η Σεπτεμβρίου, σταδιακή επιστροφή του οικονομικού προστατευτισμού λόγω των κολοσσιαίων ελλειμμάτων των ΗΠΑ. Κρίση, η οποία οδηγεί σε μείωση των μετακινήσεων, επιβράδυνση της επέκτασης των μεγαπόλεων και περιορισμό της δυνατότητας “εξαγωγής” των αντιθέσεων και αδιεξόδων του Τρίτου Κόσμου προς τις Μητροπόλεις. Τα διεθνή μεταναστευτικά ρεύματα θα περιοριστούν – βλέπε την αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. Οι οικολογικές συνέπειες ενός τύπου ανάπτυξης στηριγμένου στην καύση του άνθρακα –φαινόμενο του θερμοκηπίου κλπ.– θα οδηγήσουν στην κρίση του και θα ενισχύσουν τις εναλλακτικές και αποκεντρωμένες πηγές ενέργειας. Τέλος η μεγάληπληθυσμιακή έκρηξη του 20ου αιώνα που οδήγησε σε τετραπλασιασμό του πληθυσμού του πλανήτη και σε επίταση των μετακινήσεων μεταβάλλοντας σε φενάκη οποιαδήποτε κοινοτικού τύπου ανάπτυξη, φαίνεται πως οδηγείται στο τέλος της και σε 30 έως 50 χρόνια ο πληθυσμός του πλανήτη θα σταθεροποιηθεί, ενώ στην Ευρώπη απειλείται ήδη και μείωση των πληθυσμών.

Ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων, δημιουργεί τους αντικειμενικούς οικονομικο-κοινωνικούς όρους για μια δυναμική επιστροφή του κοινοτικού φαινομένου σε παγκόσμια κλίμακα. Ταυτόχρονα η αποτυχία των κολεκτιβιστικών μοντέλων και το αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού, στρέφει και πάλι την αναζήτηση προς μορφές οικογενειακής, συνεταιριστικής και κοινοτιστικής παραγωγής.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι δυνατό να ενεργοποιηθεί και στην Ελλάδα το καταπιεσμένο κοινοτιστικό ήθος, να συναντήσει τα νέα παγκόσμια ρεύματα του κοινοτισμού, και να έχουμε επί τέλους μια “ενάρετη” μεταστροφή της οικογενειοκρατικής εξατομίκευσης προς την κοινοτική κοιτίδα της, και τη συγκρότηση ενός “ομοσπονδιακού” δημόσιου χώρου.

Υπό το φως αυτών των διαπιστώσεων, η “επιστροφή” στον Καραβίδα και τονΠανταζόπουλο, τον Μαλούχο και τον Μοσχοβάκη, τους θεωρητικούς δηλαδή του νεοελληνικού κοινοτισμού, δεν αποτελεί απλώς ένα φόρο τιμής σε μια χαμένη ευκαιρία του ελληνισμού, αλλά μία προσπάθεια επανασύνδεσης με την κοινοτική παράδοση μέσα σε ένα νέο ιδεολογικό πλαίσιο, τοπικό και παγκόσμιο, όπου οκοινοτισμός αναδεικνύεται και πάλι ως η μοναδική εναλλακτική λύση έναντι του κολεκτιβισμού του κράτους ή της αγοράς.

Στην ίδια την Ελλάδα, μετά από μία περίοδο που ευνοούσε την διάλυση των κοινοτήτων (1922-2000), υπάρχει μια δυνατότητα αναστροφής των παλιότερων τάσεων. Το ρεύμα της μετανάστευσης των Ελλήνων έχει εξαντληθεί προ πολλού, ενώ έχει παρέλθει και η στιγμή της μαζικής εισόδου ξένων μεταναστών στην Ελλάδα (1985-2000). Οι επαρχιακές πόλεις σταθεροποιούνται πληθυσμιακά και έχει κοπάσει η μαζική φυγή προς την Αθήνα. Η Αθήνα έχει γίνει αβίωτη και το υψηλό περιβαλλοντικό και οικονομικό κόστος της δημιουργεί ένα ασθενές ακόμα αλλά ενισχυόμενο ρεύμα απομάκρυνσης από αυτή, που θα γίνει εντονότερο μετά το 2004 και την κατάρρευση που θα ακολουθήσει. Τέλος ισχυροποιούνται και πάλι οι τάσεις για την ενίσχυση της τοπικοποίησης, στο επίπεδο γειτονιάς και δήμου, μετά την τερατώδη αποεδαφικοποίηση που επέφερε η αυτοκίνηση. Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η ενίσχυση των τοπικών αγορών στους περιφερειακούς δήμους της Αθήνας. Βεβαίως οι αντίθετες τάσεις εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες και κάποιες ενισχύονται (διάχυτη προαστειοποίηση και δεύτερη κατοικία συνδεδεμένη με την αυτοκίνηση), ωστόσο δεν είναι πλέον μοναδικές και αδιαμφισβήτητες. Οιτεχνολογικές εξελίξεις επιτρέπουν την διάχυση πληροφοριών και υπηρεσιών στα πιο απομακρυσμένα μέρη (π.χ. Τράπεζες ή ακόμα και τοπικές τηλεοράσεις και ραδιόφωνα), καθώς και την αποκεντρωμένη παραγωγή ή επιδιόρθωση προϊόντων ή μηχανών. Η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στους δήμους και τις περιφέρειες καθώς και οι δυνατότητες των εναλλακτικών πηγών ενέργειας, τις οποίες μπορούν διαχειρίζονται ακόμα και οι μικρότεροι δήμοι, δίνει τη δυνατότητα να μεταφερθεί το επίπεδο του πολιτικού ενδιαφέροντος στο τοπικό πεδίο, δεδομένης μάλιστα της αποξένωσης από το κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Και αν υπάρχει ένα σκάνδαλο στην Ελλάδα είναι πως οι σύγχρονες κοινοτιστικές τάσεις –εναλλακτικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη, Πόρτο Αλέγκρε, αυτοδιαχείριση στην Αργεντινή, Ζαπατίστας, Μοντραγκόν στη Χώρα των Βάσκων, εναλλακτικές κοινότητες νέων, θεραπευτικές κοινότητες, βιοκαλλιεργειες, κ.λπ– προβάλλονται ή και υποστηρίζονται από ένα μέρος του λεγόμενου ελληνικού αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, χωρίς καμία αναφορά στην εγχώρια κοινοτική παράδοση. Και αντίστροφα όσοι αναφέρονται σε αυτή παραμένουν στην πλειοψηφία τους προσκολλημένοι στο παρελθόν ή τις επιβιώσεις της –Άγιο Όρος, κοινοτικά στοιχεία του πολιτισμού (δημοτικοί χοροί) και της εκκλησίας (ενορία)– χωρίς να επιχειρούν μία σύνδεσή τους τόσο με το διεθνές κοινοτικό ρεύμα και πειραματισμούς, όσο και με τους αναγκαίους θεσμικούς μετασχηματισμούς στο πολιτειακό επίπεδο (ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης, τοπικές επιχειρήσεις, συνεταιρισμοί, κλπ)

 

η δεύτερη επανάσταση της Αίγινας

Είχαμε επισημάνει ότι εδώ και δυο χρόνια έχει ξεκινήσει η συγκομιδή της ελιάς ως μια πρωτόγνωρη φάση που περνά η Αίγινα τους τελευταίους χειμώνες της κρίσης. Τις τελευταίες μέρες η αυτονόητη διαμαρτυρία κατόχων οικόσιτων ζώων ανέδειξε μια άλλη Αίγινα, την Αίγινα των πραγματικών ανθρώπων που επιμένουν -στη δεδομένη περίσταση- ενάντια στη γενικευμένη ηλιθιότητα  που ευνοεί η παρασιτική πολυνομία που χαρακτηρίζει τον ελλαδικό χώρο σε συνδυασμό με την περιρρέουσα αντίληψη για τον τουρισμό, να έχουν κάποια οικόσιτα στο σπίτι τους ή να επιβιώνουν -στο όριο της επιβίωσης- ακόμα και επαγγελματικά. Ένα πλήθος, αυτών που δεν έχουν φωνή κι απαίτησαν, σε εποχή που ζούμε το αδιανόητο, το αυτονόητο από τους ανόητους, έδωσαν το στίγμα της άλλης Αίγινας. Αυτής της καταφρονεμένης από άρχοντες που έχοντας χάσει τον στοιχειώδη πατριωτισμό τους και την αγάπη τους για το νησί επιδιώκουν να το καταδικάσουν σε νησί υπηρετών και δούλων προς όφελος ενός υποδείγματος τουρισμού που επιβιώνει για χάρη ολίγων. 

Μα από τι μεγάλωσαν τα κωθώνια που διοικούν η επιχειρούν να διοικήσουν αυτό το τεμάχιο -σύμφωνα με την αντίληψή τους- με γύρω-γύρω θάλασσα; Δεν ήπιαν το γάλα της κατσίκας της θείας τους; Δε ρούφηξαν το αυγό που ζεστό έβγαζε η κότα της μάνας τους; Δεν βούτηξαν την παπάρα μόλις έβγαινε το λάδι στο λιοτρίβι; Δε μεγάλωσαν με το όνειρο του σπουδαγμένου να κάνουν το καλό στο νησί τους; Από τι μεγάλωσαν τα κωθώνια που απειλούν με τον πιο εύσχημο τρόπο τους ανθρώπους που παντού αναρωτιόνται:  “Μα τώρα σ’ αυτήν την εποχή, που πρέπει να έχουμε μια κότα και μια κατσίκα για να ζήσουμε, τώρα σ’ αυτήν την εποχή απαγορεύονται;”

Ας μη συνεχίσουν να αναρωτιόνται. Η 2η επανάσταση στην Αίγινα ξεκίνησε. Και δεν κρύβεται κανείς πίσω από αυτήν. Ίσως μόνο οι κότες που δεν μπορούν να μιλήσουν.

από τον αγώνα για τα αυτονόητα

Από τα παραλειπόμενα της διαμαρτυρίας της 
Τετάρτης κατά της κοτο-απαγόρευσης
 
  • Για πρώτη φορά η Άλλη Αίγινα, η Αίγινα της ενδοχώρας, της δημοτικής αδιαφορίας και εγκατάλειψης, σε πρώτο πλάνο, στη πρωτεύουσα του νησιού. Φτάνει πια, Αίγινα δεν είναι μόνο η παραλία της πόλης. Όσο η περιφέρεια αρχίζει να συνειδητοποιεί, πως μπορεί να διεκδικεί αυτά που της αναλογούν, τόσο υπάρχει προοπτική  να ξαναγίνει ενιαίο το νησί, όπως παλιά.
  • Τώρα είναι στα δυο. Η πόλη  με ειδίκευση στα 250 μέτρα της παραλίας της πόλης (όπου αναφέρουμε πόλη ή Αίγινα, αυτά τα250 μέτρα εννοούμε) το ένα κομμάτι και όλοι οι υπόλοιποι το δεύτερο. Κάτι δηλαδή σαν Βόρεια Ευρώπη η Πόλη και νότια Ευρώπη με μνημόνιο και τρόικα, όλο το υπόλοιπο νησί. .
Αγροτική παράγωγη και κτηνοτροφία, είναι έννοιες και πολιτικές παντελώς άγνωστες στο δημοτικό-πολιτικό μας σύστημα.  Δεν έχουν αναφερθεί ποτέ σε δημοτικό συμβούλιο, δεν έχει αποφασιστεί ποτέ τίποτα για ζητήματα γεωργικής παράγωγης και κτηνοτροφίας, δεν δεν δεν…..
  • Ο Πετρίτης που βρισκόταν στο δημαρχείο, ακροατής για λίγο της παρουσίασης των αιτημάτων των διαμαρτυρομένων στον αντιδήμαρχο Ν. Κουκούλη, δεν πρέπει να …πίστευε στα μάτια του και στα αυτιά του.
Σαν σε κακό όνειρο, στην Αίγινα του Τουρισμού ως Μονοκαλλιέργεια-όπως υποστηρίζει- είδε τσοπαναραίους με γκλίτσες, αγρότες με ροζιασμένα χέρια, ηλιοκαμένα πρόσωπα όχι από τον ήλιο της παράλιας αλλά από τον ήλιο των χωραφιών .
Από πού ξεφύτρωσαν αυτοί; Πως βρέθηκαν στην ….Αίγινα;
Μέχρι τα χτες ζούσαμε με το χαζοχαρούμενο Ζήσε το Μύθο σου στην Αίγινα, την Μουτσάτσου (το κορίτσι είναι μια κούκλα, δεν μας φταίει σε τίποτα) και το φωτογραφικό ρετουσάρισμα του δημοτικού θεάτρου στο σαιτ του δήμου,  να δείχνει ψευδώς επισκευασμένο, για να ξεγελιούνται οι έλληνες και ξένοι κουτόφραγκοι. Και εντελώς εκτός του …Μύθου, νάσου και η άλλη πλευρά της πραγματικότητας της Αίγινας, να διεκδικεί ότι της ανήκει. Αυτό και αν είναι ….εφιάλτης για τον Πέτρο.
  • Όταν μιλάει η διοίκηση του δήμου και ο Σακκιώτης για Αγροτο-ΔΙΑ(σ)ΤΡΟΦΙΚΟ Τουρισμό, αυτό ακριβώς εννοεί και υλοποιεί. Το νησί στα δυο και άνευ όρων παράδοση του στο Real Estate και στα 250 μ. της παραλίας.
  • Όταν ο Π. Κουκούλης μιλάει πως θα ασχοληθεί με την καθημερινότητα του πολίτη, εννοεί του πολίτη της πόλης, που θα του εξασφαλίζει την αναγκαία ανοχή αν όχι στήριξη για τα μεγάλα και θαυμαστά έργα, που υπόσχεται. Αυτά τα μεγάλα και θαυμαστά έργα που υπόσχεται αφορούν αποκλειστικά και μόνο την πόλη της Αίγινας.
  • Η διαφορά τους είναι στο ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής. Ο ένας με επαγγελματικές περγαμηνές και ο άλλος  με κομματικές τοιαύτες  και ομοιότητα, στη αποτυχία τους ως δημοτικές αρχές. 
Πολιτική πρόταση και στρατηγική ισόρροπης ανάπτυξης του νησιού, λευκές σελίδες. Όπως το χωροταξικό, που το επέστρεψαν κενό προτάσεων . 
  • Ο Σάκης βεβαίως απών. Σιγά μη υποδεχτεί τσοπάνηδες, αμαξάδες, κοτοπουλάδες,  πατατοπαραγωγούς και φιστικάδες.. Να ερχόταν το Vogue για φωτογράφιση μοντέλων μάλιστα, να ερχόταν η  «Καλομοίρα» μάλιστα. Όπου και να ήταν με ….κούριερ θα ερχόταν στη στιγμή να φωτογραφηθεί μαζί τους. Με τσοπάνηδες, τι λες τώρα. Σαν την νεόπλουτη Μαντάμ Σουσού του Ψαθά, που επειδή πλούτισε νόμισε πως έπαψε να είναι καραβλαχάρα και γελοιοποιείτο συνεχώς.
  • Η Άλλη Αίγινα, έχει δυνατότητες και δικαιώματα και διεκδικεί. Εμείς, σαν πολίτες αυτού του τόπου, είμαστε μαζί της, θα στηρίζουμε, θα συμμετέχουμε, θα δημοσιοποιούμε κάθε προσπάθεια σαν αυτή που ξεκίνησε την Τετάρτη στο Δημαρχείο του Νησιού.
  • Και μια απάντηση, γραπτως στον Ν. Κουκούλη, γιατί αυτή που του δώσαμε προφορικά ήταν λάθος. Στην ερώτηση σας λοιπόν κ. Αντιδήμαρχε εμείς τι θέλαμε και παραβρεθήκαμε στην διαμαρτυρία, η σωστή απάντηση είναι πως παραβρεθήκαμε από ….περιέργεια.

          Να δούμε από κοντά πως οι συμπολίτες μας προστατεύουν τις κότες τους από τις κότες που               βρίσκονται στο δημαρχείο του νησιού.

 
  
Νικήτας Παπαϊωάννου
 
Υ.Γ   Ο δήμαρχος και ο αντιδήμαρχος ποιότητας ζωής, εξακολουθούν να κάνουν την πάπια για την κατάληψη της πλατείας Εθνεγερσίας (όπως αναφέρθηκε στο τελευταίο Δ.Σ. από σύμβουλο) ή έχουν εκδιώξει τον εισβολέα;
 

Τετάρτη, 7 Αυγούστου 2013

 
ΜΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ
ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ
ΑΡΣΗ ΤΗΣ «ΚΟΤΟΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ» ΣΤΟ ΝΗΣΙ
 
 
 
Αντιδράσεις κτηνοτρόφων, γεωργών και πολιτών της Αίγινας στην παρανοϊκή απόφαση της Αντιπεριφέρειας Νήσων και του Δήμου Αίγινας να απαγορεύει τη διατήρηση οικόσιτων ζώων και πτηνών στην Αίγινα, σε όλο το μήκος και το πλάτος του νησιού.
Το τελευταίο διάστημα έχει εξαπολυθεί «σαφάρι» από Υπηρεσίες του Δήμου και της Αντιπεριφέρειας Νήσων σε κοτέτσια και στάνες του νησιού, με τη δικαιολογία πως έχουν καταγγελία από τους γείτονες.
Η απόφαση της Νομαρχίας Πειραιά που επικαλούνται οι τοπικές Αρχές και η αρμόδια Υπηρεσία Αντιπεριφέρειας Νήσων πάρθηκε το 1996 και απαγορεύει τη διατήρηση οικόσιτων ζώων στο νησί , το οποίο θεωρείται εξ ολοκλήρου τουριστική περιοχή. Εντούτοις η απόφαση αυτή παρέμενε σχετικά ανενεργή μέχρι σήμερα.
Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν όταν οι αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις της ντόπιας διαπλοκής, οι αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις της Δημοτικής διαπλοκής βρήκαν διέξοδο σε αλληλοκατηγορίες και αλληλοκαταγγελίες.
Συγκεκριμένα, δημοτικός σύμβουλος κατήγγειλε στην Αστυνομία την αυθαίρετη παρέμβαση και ισοπέδωση με μπουλντόζες του Αρχαιολογικού χώρου της Κολώνας στην Αίγινα.
Σε ανταπόδοση, ο κύριος Αργύρης Σαλιαρέλης κατήγγειλε τον δημοτικό σύμβουλο για διατήρηση οικόσιτων ζώων και έτσι…ξεκίνησε η εποχή της «κοτοαπαγόρευσης» στην Αίγινα.
«PUT THE COT DOWN SLOWLY» ,κατά τη γνωστή διαφήμιση λοιπόν και ο Δήμαρχος αποδεικνύεται απηνής διώκτης των απανταχού της νήσου πουλερικών και οικόσιτων ζώων.
 
Στις 3 Ιουλίου 2013 με φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Δημάρχου κυρίου Θεοδοσίου Σακκιώτη δίνεται έγγραφη εντολή σε πολίτη να απομακρύνει άμεσα τα πουλερικά και τις κατσίκες του.
 
Τη Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013 ομάδα πολιτών επισκέπτεται το Δήμαρχο και του ζητά την άρση της απαγόρευσης.Ο Δήμαρχος τους παραπέμπει στην Αντιπεριφέρεια…κατά το γνωστό «από τον «’Αννα στον Καϊάφα»,αρνούμενος ουσιαστικά  να πάρει πρωτοβουλίες όπως θα όφειλε να κάνει.
 
Η ομάδα πρωτοβουλίας πολιτών κατά της «κοτοαπαγόρευσης» με ειδοποιήσεις από στόμα σε στόμα, με τηλεφωνήματα και μέσω της ιδιαίτερης προβολής του θέματος από την ηλεκτρονική εφημερίδα «Aegina’s Light» και από το blog «alliaegina.blogspot.com» καλεί σε συγκέντρωση τους πολίτες .
Η συγκέντρωση πραγματοποιείται τελικά στις 7 Αυγούστου στο Δημαρχείο για να απαιτήσουν από τον Δήμαρχο άμεσες ενέργειες για άρση της απαγόρευσης. Συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου και εκλέγεται επί τόπου προσωρινή συντονιστική επιτροπή αποτελούμενη από τους:
 
Κύριο Νίκο Αλυφαντή,πρόεδρο του Αγροτικού Συλλόγου
Πατέρα Τζίτζη Μιχαήλ
Πατέρα Κουκούλη Νεκτάριο
Κύριο Στέλιο Γκαρή, ιδιοκτήτη ιππήλατων
Κυρία Σουσουρή Βέρα
 
και ζητούν συνάντηση με το Δήμαρχο. Σε απουσία του Δημάρχου συναντούν τον αντικαταστάτη του, Αντιδήμαρχο Οικονομικών της Αίγινας.
Το αίτημα των συγκεντρωμένων πολιτών, όπως μεταφέρεται από τη συντονιστική επιτροπή, διατυπώνεται με σαφήνεια:
Να σταματήσουν οι έλεγχοι και οι κυρώσεις κατά των ιδιοκτητών πουλερικών και λοιπών οικόσιτων ζώων και να συνεδριάσει άμεσα το Δημοτικό Συμβούλιο προκειμένου να ληφθούν οι αναγκαίες αποφάσεις για άρση της απαγόρευσης.
Οι μόνοι περιορισμοί στη διατήρηση οικόσιτων ζώων και πτηνών που φαίνεται πως αποδέχονται οι κάτοικοι της Αίγινας είναι οι υγειονομικοί περιορισμοί για την προστασία της υγείας των κατοίκων και οι περιορισμοί για την προστασία του περιβάλλοντος.
Εν αναμονή λοιπόν των εξελίξεων και της αντίδρασης του Δημοτικού Συμβουλίου…
 
 
 

Νικήτας Παπαϊωάννου

Απέναντι στο διαχρονικό πρόβλημα του νερού-Απέναντι στο θέατρο διακοπών μεταφοράς του νερού

Από εχθές 25 Ιουλίου 2013, ζούμε στην Αίγινα την επανάληψη θερινών θεατρικών παραστάσεων διακοπής υδροδότησης οι οποίες ξεκίνησαν συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Οι «σύννομες» -λόγω μη πληρωμών- διακοπές μεταφοράς νερού από τους υδρομεταφορείς που αποτελεί τον σχεδόν απόλυτο τρόπο υδροδότησης της Αίγινας με την πολιτική ευθύνη όλων των διοικήσεων του Δήμου, των Νομαρχιακών διοικήσεων στον Πειραιά, των Υπουργείων και της σημερινής διοίκησης της Περιφέρειας, εδώ και 40 χρόνια, είναι το πραγματικό σενάριο για αυτές τις θεατρικές παραστάσεις διακοπής του νερού. Κι αυτές τις παραστάσεις δεν τις πληρώνουμε τόσο ακριβά διότι κρατάνε συνήθως λίγες ημέρες για ένα ακατάλληλο νερό που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για λάτρα, μιας και το νερό της ΕΥΔΑΠ που μεταφέρουν οι υδρομεταφορείς αναμιγνύεται με το υφάλμυρο νερό που αγοράζει ο Δήμος Αίγινας εδώ και 40 περίπου χρόνια από τους λεγόμενους «φρεοατοϊδιοκτήτες». Σ’ αυτές τις θεατρικές, θερινές παραστάσεις που έχουν ταλαιπωρήσει το νησί μας τα τελευταία χρόνια, βασικοί πρωταγωνιστές είναι η δημοτική αρχή Αίγινας που αδυνατεί λόγω χρεών να πληρώσει, οι υδρομεταφορείς ιδιοκτήτες πλωτής υδροφόρας, η ΕΥΔΑΠ που πουλάει το νερό στο νησί, η Περιφέρεια που χρηματοδοτεί τη μεταφορά και το Κράτος μέσω των υπουργείων που αναλαμβάνουν την ευθύνη της χρηματοδότησης. Σε κάθε περίσταση, μέρος του θεατρικού σκηνικού είναι μια πλωτή υδροφόρα του Πολεμικού Ναυτικού που προσεγγίζει το νησί σε επίνειο στη βόρεια πλευρά του, η οποία κάθε φορά αναχωρεί άπρακτη είτε διότι για τεχνικούς λόγους δεν μπορεί να συνδεθεί το σύστημα παροχής της με τις εδώ εγκαταστάσεις, είτε διότι οι εγκαταστάσεις αποτελούν ιδιοκτησία ενός από τους υδρομεταφορείς. Κομπάρσοι στις θεατρικές παραστάσεις είναι συνήθως ο εισαγγελέας, οι τοπικοί βουλευτές, ο αντιπεριφερειάρχης και διάφοροι που κατά καιρούς επιδιώκουν να πουλήσουν σπουδαίες λύσεις όπως αυτή της αφαλάτωσης. Γκεστ σταρ στη σημερινή παράσταση «διακοπή υδροδότησης» είναι η επίτροπος Δ. Πειραιά που ακύρωσε την απευθείας ανάθεση της Δημοτικής αρχής Αίγινας στους γνωστούς υδρομεταφορείς, σε μια «ευτυχή» συγκυρία που «χρήματα δεν υπάρχουν», δώρου από τον υπουργό Χατζιδάκη προς τους υδρομεταφορείς, 5.000.000 εκατομμυρίων ευρώ για την απρόσκοπτη μεταφορά νερού προς το νησί μας για όλα τη χρονιά. Αυτά τα στοιχεία, περίπου, συγκροτούν αυτές τις θεατρικές παραστάσεις διακοπών νερού στην Αίγινα, παραστάσεις που ως θεατές δεν τις πληρώνουμε και τόσο ακριβά, αν αυτό είναι η έλλειψη νερού για τη λάτρα της καθημερινότητας για λίγες ημέρες, οι γρίνιες για τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, το κακό όνομα για την τουριστική μας βιομηχανία των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης της Αίγινας.

Αυτό που πληρώνουμε ακριβά είναι η πραγματικότητα της μεταφοράς του νερού στην Αίγινα, από το οποίο «χάνεται» 40-45% της ποσότητας, με έναν «μυστηριώδη» τρόπο εδώ και περίπου 40 χρόνια, σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων απ’ τη δεκαετία του 70 (ενδεικτικά, δημοσίευμα από το «Βήμα Της Αίγινας», ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΙΟΥΛΗ 1976, έτος Β’ Αριθ. Φύλλου 35, ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ 4 ΔΡΧ. για το 35% «απωλειών» λόγω «φλωτέρ» στην «αποθήκευση του νερού»). Αυτό που πληρώνουμε ακριβά είναι για την ακρίβεια το αποτέλεσμα της κεντρικής και τοπικής πολιτικής, σε μια διαχρονία που ταυτίζεται πολιτικά με το καταναλωτικό-παρασιτικό-μεταπρατικό μοντέλο για την οικονομία και την κοινωνία.

Επειδή στις μέρες μας επιχειρείται, με έναν άνευ προηγούμενου τρόπο η προώθηση της «μαγικής» λύσης του αγωγού ύδατος που θα συνδέει απ’ ευθείας το νησί με εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ στο νησί της Σαλαμίνας, μια διαδικασία που σταμάτησε πριν λίγο καιρό για λόγους μη χρηματοδότησης από τα ΕΣΠΑ όπως και τα χερσαία έργα υποδοχής του αγωγού,

Επειδή συνεχίζεται και στις μέρες μας η διαχρονία εκβιασμών και πλουτισμού των επιχειρηματιών της μεταφοράς νερού οι οποίοι με τον κόπο μας «χτίζουν» νέα πλοία

Επειδή ο Καλλικράτης, περισσότερο από κάθε άλλο σχέδιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση την καθιστά ένα έρμαιο χρηματοδότησης, δανειοδότησης και χρέωσης, δηλαδή ένα τοπικό μνημόνιο ακόμα και πριν την υπαγωγή της στην επιτήρηση της Τρόικας (ο Δήμος Αίγινας είναι μέσα στις 58 υπερχρεωμένες τοπικές αυτοδιοικήσεις στην Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημα δημοσιεύματα από το 2010),

Επειδή ο Καλλικράτης, περισσότερο από κάθε άλλο σχέδιο καθιστά την τοπική Αυτοδιοίκηση ένα βαποράκι του χρήματος από επίσημες χρηματοδοτικές πηγές προς τους εργολάβους,

Επειδή στις μέρες του Μνημονίου που διανύουμε, ως αποικία χρέους, το νερό, το απόλυτο αγαθό είναι, προ των θυρών, στα χέρια πολυεθνικών εταιριών

Αυτή την εποχή είναι σημαντικό να συζητηθεί το πρόβλημα του νερού ξεκινώντας από την εν γένει προβληματοποίησή του. Οι θεατρικές παραστάσεις «διακοπών νερού» θα σταματήσουν αλλά και θα ξαναγίνουν. Η ρητορεία και σπέκουλα των πολιτικών παραγόντων μας για τις διαχρονικές «μαγικές λύσεις» θα ξαναφουντώσει. Το πρόβλημα όμως θα παραμείνει.

26 Ιουλίου 2013

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

ΓΕΝΙΚΑ:

1)Το πρόβλημα επάρκειας, ποιότητας και διαχείρισης του νερού είναι τοπικό-εγχώριο και διεθνές. Είναι ένα κομβικό κοινωνικό ζήτημα κι όχι «μερικό». Το ζήτημα του νερού τέμνει τη σχέση της κοινωνίας με τη φύση και την οικολογική ισορροπία, τις σχέσεις παραγωγής και την οικονομία, τη σχέση κοινωνίας με την πολιτική και τις κοινωνικές αξίες. Κατά συνέπεια εμπλέκεται άμεσα με τους εξής παράγοντες:

α)σκουπίδια/απόβλητα/βοθρολύματα

β)κατευθύνσεις της παραγωγής

γ)πολιτικές αποφάσεις

δ)κοινωνικές αξίες/παιδεία κλπ.

2)Την περίοδο που ζούμε, ο τεχνοεπιστημονισμός ως εργαλείο της αποικιοποίησης του καπιταλισμού επιδιώκει να κυριαρχήσει σε νέες «ηπείρους»: στο ανθρώπινο σώμα, στον ήλιο, στο νερό, στο οξυγόνο. Το νερό είναι απόλυτο αγαθό εφόσον δεν μπορεί να παραχθεί από την ανθρώπινη δραστηριότητα.

3)Αιτία του διεθνούς, εγχώριου και τοπικού προβλήματος αποτελούν ταυτοχρόνως η διαδικασία επέκτασης της εμπορευματοποίησης και η αστικοποίηση. Το νερό εντάσσεται στα βασικά αντικείμενα της νεοαποικιοκρατίας. Το τοπικό-εγχώριο ζήτημα εμπλέκεται με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας καθώς ολοένα και λιγότεροι οργανισμοί συσσώρευσης του πλούτου (διεθνείς πιστωτικοί μηχανισμοί, πολυεθνικές εταιρίες, ισχυρά κράτη) το ξεπερνούν ως τέτοιο. Η Ελλάδα είναι, πλέον, από το 2010 μια αποικία χρέους και αυτό δίνει το στίγμα πλέον για το σύνολο των προβλημάτων. Από την άλλη, η, απ’ το 19ο αιώνα ίδρυση εταιριών (στη Γαλλία και αργότερα στην Αμερική, εταιρίες που έγιναν πολυεθνικές) διαχείρισης της ύδρευσης-αποχέτευσης και η δραστηριότητά τους σε όλο τον κόσμο έχει επιδεινώσει συνολικά την κατάσταση:

α)κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού

β)ελαχιστοποίηση των ελέγχων ποιότητας και υγιεινής

γ)εξαντλητική μείωση του προσωπικού

δ)νέες «περιφράξεις» στο φυσικό νερό (απαγόρευση συλλογής βρόχινου, από ποτάμια, λίμνες κλπ). Παρόλα αυτά στη σύνθεση των αιτιάσεων, οι εσωτερικές αντιφάσεις παίζουν ένα σημαντικό ρόλο με τις διεθνείς ανακατατάξεις ισχύος

4)Η προβληματοποίηση του νερού συντελεί στον απόλυτο διαχωρισμό νερού πόσιμου-νερού λάτρας και άρδευσης εξ αιτίας της μόλυνσης και υφαλμύρωσης των υδάτων. Η βιομηχανία, ο πετροχημικός κύκλος, η εκβιομηχανισμένη αγροτική παραγωγή, ο τουρισμός και ο καταναλωτισμός ως κοινωνική αξία, είναι οι βασικοί λόγοι του προβλήματος διαχείρισης, επάρκειας και ποιότητας του νερού.

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ:

1)Ο τουρισμός ως η εμπορευματοποίηση του «ελεύθερου» χρόνου και ιδιαίτερα αυτού που συνδέεται με τη μετακίνηση του αστικού πληθυσμού προς την παράλια επαρχία ξεκινάει γύρω στο 1960.Η εμπορευματοποίηση αυτή επιχειρηματικά ταυτίζεται με την παροχή υπηρεσιών διαμονής, διατροφής και διασκέδασης.

2)Ο τουρισμός είναι βασικός πυλώνας της παρασιτικής-μεταπρατικής-καταναλωτικής ελληνικής οικονομίας δίπλα σ’ αυτόν του εμπορίου, της οικοδομής, των εμβασμάτων από τη ναυτιλία και τη μετανάστευση. Η πρωτογενής παραγωγή παρόλο που αναβαθμίζεται τεχνολογικά άρα και σε επίπεδο επάρκειας, εν τούτοις φθίνει δημογραφικά ενώ η δευτερογενής παραγωγή υπολείπεται της Δύσης και παραμένει εξαρτημένη. Γενικά η οικονομία στην Ελλάδα ακολουθά το παρασιτικό, καταναλωτικό, μεταπρατικό μοντέλο και στον ίδιο προσανατολισμό παραμένει και η επίσημη πολιτική. Το ελληνικό κράτος είναι απόφυση της Δύσης.

3)Τουρισμός σημαίνει ότι αλλάζει δραστικά η τοπική οικονομία. Από την πρωτογενή παραγωγή που διατηρούν συνήθως οι παράλιες κοινωνίες περνούν στον τριτογενή τομέα πώλησης του τουριστικού προϊόντος. Για την Ελλάδα όμως, πέρα από την εποχιακή και πανταχού μετακίνηση πληθυσμών, υπάρχει και το κύμα μόνιμου παραθερισμού. Άρα μιλάμε και για την αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας.

4)Το νερό παίζει ένα κομβικό ρόλο στη νέα κατάσταση. Η έλλειψη υποδομών ύδρευσης-αποχέτευσης για την εποχιακή παραμονή ενός δυσανάλογου αριθμητικά με τους ντόπιους, πληθυσμού με υψηλές καταναλωτικές απαιτήσεις δημιουργεί την έναρξη του προβλήματος του νερού.

5)Σημαντικό ρόλο στο ζήτημα του νερού παίζει η ταύτιση της πολιτικής κοινωνίας με το κράτος-κόμματα. Αυτή είναι και η βασική ενδογενής αιτία για το είδος της μετέπειτα δραστηριότητας σε όλα τα πεδία της κοινωνίας. Η ψηφοθηρία, οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά στους θεσμούς και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που συνιστούν την «ελληνική παθογένεια» δίνουν το στίγμα τους στη νέα βιομηχανία κατασκευής ψευδαισθήσεων. Καταστρατήγηση νόμων για το περιβάλλον, για τη δόμηση, για τις παραλίες, για το στήσιμο γενικά αυτής της παροχής του τουριστικού προϊόντος είναι βασικές συνιστώσες της τουριστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα. Η μη εφαρμογή νόμων, χωροταξικών πλαισίων, δημιούργησαν το τέρας της παράλιας Ελλάδας. Έτσι, το νερό μέσα σε όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν από την ανάπτυξη του τουρισμού αποτελεί το φλέγον ζήτημα που αντιμετωπίζεται ως εξής:

α)μεταφορά νερού

β)γεωτρήσεις ανεξέλεγκτες που αλατώνονται στην πάροδο του χρόνου

γ)πηγάδια που γίνονται βόθροι

δ)ανάπτυξη της αγοράς εμφιαλωμένου νερού

ε)χρήση του νερού μιας ευρύτερης περιοχής αποκλειστικά από τις τουριστικές ζώνες

6)Κομβικό ρόλο παίζει η ανάπτυξη του καταναλωτικού μοντέλου περί υγιεινής. Αν στις αστικές περιοχές αποτελεί πρόβλημα υπερκατανάλωσης, για τις τουριστικές (πρώην αγροτικές) περιοχές κυριολεκτικά συνιστά μια βόμβα.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΙΓΙΝΑ:

1)Η Αίγινα απ’ το 1960 ακολουθάει σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά της το προαναφερόμενο μοντέλο. Τουρισμός-Οικοδομή αποτελούν το βασικό δίπτυχο που είναι η οικονομία του νησιού: α)Από το παραγωγικό (αγροκτηνοτροφικό-αλιευτικό με ελάχιστο εμπορικό τομέα και με τα εμβάσματα των ναυτικών και παλιότερα των σπογγαλιέων) στην παροχή τουριστικών υπηρεσιών (εμπόριο, καταλύματα, διασκέδαση κλπ.) β)Ανάπτυξη της οικοδομής για τουριστικά καταλύματα και παραθεριστικές κατοικίες.

2)Όσον αφορά στο ζήτημα του νερού:

α)οικοδόμηση χωρίς μέριμνα για την κατασκευή στέρνας

β)ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις-αλάτωση των υδάτων

γ)αύξηση της κατανάλωσης του νερού

δ)πηγάδια που μετατρέπονται σε βόθροι

ε)μεταφορά νερού από τον κάμπο της Τροιζηνίας (τότε υδρομεταφορέας Μπακόπουλος, αργότερα Ηλιακίδης-Λεβεντάκης από την ΕΥΔΑΠ)

στ)ο Δήμος Αίγινας, υπεύθυνος για το δίκτυο ύδρευσης αγοράζει νερό υφάλμυρο από ντόπιους, τους αποκαλούμενους «φρεατοϊδιοκτήτες»

ζ)διαχωρισμός νερού λάτρας-νερού πόσιμου,

η)αύξηση της κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού μέχρι τη σημερινή αποκλειστική καθημερινή κατανάλωση

3)Αποτέλεσμα: Νερό ακατάλληλο για πόση ακόμα και σε περιπτώσεις για πότισμα, ακριβό, με πλήρες αδιέξοδο όσον αφορά τη λύση του προβλήματος ποιότητας, επάρκειας και διαχείρισης.

4)Ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του προβλήματος:

α)Άμεση οικονομική επιβάρυνση (4.500.000 ευρώ, περίπου, το χρόνο για τη μεταφορά και αγορά του νερού)

β)δημιουργία ενός κύκλου ανθρώπων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους μέσω των συμφερόντων του υδρομεταφορέα και διαμορφώνουν πολιτικά-εκλογικά μέτωπα

γ)διαχρονική, δήθεν, απώλεια του νερού 35-45% (η «διαρροή» ως τοπικό ανέκδοτο: τροπικό δάσος στην Αίγινα από την 40χρονη απώλεια του μισού νερού του δικτύου)

δ)διεύρυνση αυτής της διαφθοράς στο κοινωνικό σώμα (εκατοντάδες συνδέσεις by-pass στο δίκτυο ύδρευσης)

ε)δημιουργία πελατειακής σχέσης μεγαλοοφειλετών-δημοτικών αρχών,

στ)συμβολική και πρακτική διόγκωση του προβλήματος με τη διεύρυνση ενός μεσοαστικού-μεγαλοαστικού τμήματος στο νησί που συνδυάζει βίλα-πισίνα

5)Όλα τα παραπάνω συνθέτουν το τοπικό μας μνημόνιο μέσω της διόγκωσης του τοπικού χρέους και του συνδυασμού του με την εφαρμογή της νέας διοίκησης Καλλικράτη η οποία αποτελεί το βαποράκι χρήματος από ΕΕ-Περιφέρεια-δάνεια από τις Τράπεζες προς την Αγορά. Πολύ πιθανή και η παραπομπή Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μεταξύ αυτών και της Αίγινας στην επιτήρηση από την Τρόικα σε ένα επόμενο μνημόνιο. Ένα χρέος που πολύ πιθανόν να μοιραστεί κατά κεφαλήν στους κατοίκους του νησιού.

6)Τι κάνουν οι δημοτικές αρχές σε συνδυασμό με τη δευτεροβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση; Περεταίρω χρέωση στον υδρομεταφορέα, πίστωση σε Τράπεζες, αύξηση τιμολογίου, μεταφορά χρημάτων (π.χ. από την καθαριότητα-αποκομιδή απορριμμάτων) στο μπάλωμα της «τρύπας» του νερού. Από την άλλη πιθανολογείται και η περιβόητη σύνδεση μέσω υποθαλάσσιου αγωγού με την ΕΥΔΑΠ από τη Σαλαμίνα.

ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΔΑΠ:

α)Νερό που πιθανόν να μην είναι αρκετό σε συνθήκες ανόδου του πληθυσμού και των φαντασιακών δυνατοτήτων που πηγάζουν από το υπάρχον καταναλωτικό μοντέλο

β)εγκατάσταση υποθαλάσσιου που ως πιλοτική, αναμενόμενο είναι να ξεπεράσει την πρόβλεψη για το κόστος της (αρχικό κόστος 24.000.000 ευρώ) εφόσον εμφανιστούν νέα προβλήματα. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για κατασκευή κατά τη διάρκεια της μελέτης και μελέτη κατά τη διάρκεια της κατασκευής (η γνωστή «μελετοκατασκευή» που ανεβάζει διαρκώς και απρόβλεπτα το κόστος κατασκευής)

γ)ρίσκο μεγάλο για τις πιθανές βλάβες στο βυθό

δ)μετακύληση του κόστους κατασκευής του στους χρήστες  του νέου δικτύου

ε)επικείμενη λόγω μνημονίου ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ-θυγατρικής ΕΥΔΑΠ νήσων και υπαγωγή όλων των υδάτων της ευρύτερης περιοχής υπό τη διαχείριση μιας πολυεθνικής επιχείρησης.

Το έργο αυτό εντάσσεται στη λογική της επέκτασης της εμπορευματοποίησης του νερού και της επέκτασης της εργολαβίας. Δεν είναι έργο υποδομής αλλά αποικιοποίησης του νησιού.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ:

απέναντι  στο συνδυασμό της ελληνικής αποικίας χρέους και της ελεεινής δημοτικής διαχείρισης,

απέναντι στη διογκούμενη φτώχεια, την ανεργία, τον παρασιτισμό, την τοπική πολιτική και οικονομική διαπλοκή που επιτείνει το αδιέξοδο,

στα πλαίσια νοικοκυρέματος του τόπου με στόχο τη δημοκρατική πολιτική-την κοινοτικοποίηση της οικονομίας-τη συνεργασία κοινωνίας με τη φύση,

στα πλαίσια μιας τοπικής πολιτικής που απορρίπτει το τρίπτυχο μοντέλο ενός αδιέξοδου κύκλου χρήματος που συνοψίζεται στο: πίστωση ή χρηματοδότηση-αυτοδιοίκηση-επιχειρηματίες, και αγωνίζεται για την δημιουργία ενίσχυση των υποδομών για να μπορέσει να επιβιώσει ο τόπος.

-Να αντισταθούμε στις μνημονιακές συμβάσεις που προβλέπουν την ιδιωτικοποίηση των νερών (ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ) και μετατρέπουν το νερό σε εμπόρευμα. ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΓΑΘΟ!

-Μελέτη με τη συνεργασία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και τμημάτων Υδρολογίας των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων για την ουσιαστική σημασία για την ύδρευση του νησιού δίπλα στην ιστορική ανάδειξη του αρχαίου-ρωμαϊκού-βυζαντινού υδραγωγείου

-Συντήρηση και χρήση του νερού στις καταμετρημένες σουβάλες που ήταν διαχρονική τεχνική συλλογής και αποθήκευσης του βρόχινου και υπόγειου νερού

-Συντήρηση και χρηματοδότηση για την κατασκευή στέρνας σε κάθε κτίριο που πληροί τις προϋποθέσεις

-Απαγόρευση της χρήσης πισίνας για συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους

-Συστηματικά χαμηλή ροή στο δίκτυο ειδικά τους θερινούς μήνες

-Κατασκευή φραγμάτων ανάσχεσης των όμβριων υδάτων στην ορεινή και ημιορεινή Αίγινα

-Αγορά δημοτικής υδροφόρας για τις περιόδους ή περιπτώσεις που χρειάζεται το νησί νερό από την ΕΥΔΑΠ

-Απαγόρευση της αγοράς νερού από τους φρεοατοϊδιοκτήτες αλλά και της λειτουργίας των πηγαδιών που εμπίπτουν στο αρχαίο υδραγωγείο

-Ενεργοποίηση παλαιών υποδομών (π.χ. βραδιυλιστήριο  Κυψέλης-Βαθέως) αλλά και επισκευή του δικτύου σε κάθε περιοχή, ειδικά σε αυτές που έχουν μόνιμο πρόβλημα. Τα περιβόητα «χερσαία έργα» για την υποδοχή του «υποθαλάσσιου αγωγού» να είναι για τη βελτίωση των υποδομών του τόπου και κυρίως για περιοχές που είναι παραμελημένες (π.χ. Ασώματος)

-Χρηματοδότηση για μικρές κατασκευές στα κτίρια για τη μετατροπή μέρους των καθημερινών λυμάτων σε νερό για πότισμα

-Κοινωνικός έλεγχος για τον τερματισμό της «απώλειας» του νερού

-Μελέτη για την ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής στο νησί και της αυτοδυναμίας του με καλλιέργειες πρώτης ανάγκης που δεν είναι υδροβόρες και ολοκληρώνουν τον κύκλο: παραγωγή αγαθών-επάρκεια κατάλληλου νερού-διάθεση προς την τοπική κοινωνία. Μελέτη το σημερινό αδιέξοδο της καλλιέργειας του φιστικιού όπως και για το εισόδημα των παραγωγών που υφαρπάζεται από τους μεσάζοντες προώθησής του.

-Αποκέντρωση της τουριστικής κίνησης και επιδίωξη για την καλλιέργεια ενός αντικαταναλωτικού προτύπου ανθρώπου που επιδιώκει τη γνωριμία με τον τόπο ο οποίος έχει ομορφιές αλλά και προβλήματα, προσπαθεί για την ισχυροποίηση δεσμών ντόπιων και επισκεπτών και απορρίπτει τη μετατροπή του τόπου μας σε νησί υπηρετών και δούλων.

 

 

 

 

αναδημοσίευση για το θάνατο “της κατσίκας του γείτονα”

ΠΡΟΔΟΤΕΣ-ΛΕΡΕΣ-ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ!!!

«…Οι αστυνομικοί των 600 ευρώ θα επιστρατεύσουν

τους εκπαιδευτικούς των 500 ευρώ

να δώσουν εξετάσεις οι νέοι που θα δουλέψουν για 400 ευρώ,

υπακούοντας εντολές αυτού που παίρνει 8.000 ευρώ…»

ΠΡΟΔΟΤΕΣ-ΛΕΡΕΣ-ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ!!!

Σε μια δεδομένη στιγμή που η χρήσιμη ανάλυση της περιόδου του ‘50, των αριστερών παρατάξεων της ΟΛΜΕ συνάντησε την επιθυμία των παραμηχανισμών του μνημονίου-συνδικαλιστικών παρατάξεων ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, να εξοντώσουν (ηθικά, επαγγελματικά, πολιτικά, ποινικά, οικονομικά) το πιο ηθικό-αγωνιστικό τμήμα των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο τριτοβάθμιος συνδικαλιστικός μηχανισμός των Δημοσίων Υπαλλήλων, υπό την ηγεμονία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, προδίδει την απεργία των καθηγητών κηρύσσοντας απεργία τρεις ημέρες πριν από την απεργιακή κινητοποίηση της ΟΛΜΕ στις εξετάσεις. Ο τακτικός σύμμαχός του ήταν το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, ένας μηχανισμός που ετεροκαθορίζεται, πλέον σε όλα τα ζητήματα, με την υπόλοιπη αριστερά.

Η από χρόνια αποτυχημένη συμβολή της αριστεράς να «αλλάζει τους συσχετισμούς» μέσα στη γραφειοκρατία, εδώ και δεκαετίες στερεότυπο της αποτυχημένης της επιδίωξης να βρίσκεται σε δυο βάρκες (στους μηχανισμούς του κράτους και στο «κίνημα»), μετά την καθολική ήττα της επανάστασης του ελληνικού λαού (1942-1949) έχει δημιουργήσει μια παράδοση αγώνων που τη βοηθάει να συντηρείται σ’ αυτό το διμέτωπο παιχνίδι. Τα τελευταία δε χρόνια, επιμένει μέσα από τους μηχανισμούς του συνδικαλισμού και της συμμετοχής της στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι να ακολουθάει, το, από τη δεκαετία του 80, διαχωριστικό αγώνα των εργαζομένων με τους εργαζόμενους και τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας. Το έργο αυτό με ιδιαίτερη μαεστρία το παίζουν σε εντεταλμένη υπηρεσία οι άνθρωποι του παραμηχανισμού των κυβερνήσεων και τώρα του μνημονίου, στα συνδικάτα: στην ΠΑΣΚΕ και στην ΔΑΚΕ, δηλαδή οι προδότες-άνθρωποι των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δήθεν «σέρνονται», σύμφωνα με την επίσημη ορολογία της συνδικαλιστικής Αριστεράς στους αγώνες. Αποτυχημένους αγώνες που πέφτουν στις πλάτες των αγωνιστών, διαχωρισμένους από τους καταπιεσμένους της ελληνικής κοινωνίας και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, κατασυκοφαντημένους από τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ με απώτερο στόχο την κάμψη τους και την εξόντωσή τους προκειμένου να περνούν όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα από το 1990 και μετά, και ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Απόδειξη; η προδοτική υπογραφή του Μνημονίου το 2010 από το ΠΑΣΟΚ για την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων, αντιδράσεις που προέκυπταν με τη χρήσιμη σύμπραξη της ΠΑΣΚΕ, κατά τις περιόδους που κυβερνούσε η ΝΔ.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που στελεχώνουν κατόπιν τον κρατικό μηχανισμό και τους θεσμούς ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, στα συνδικάτα και στους συνδικαλιστικούς θεσμούς συνεργούν εδώ και χρόνια με την αριστερά που αυτοκτονεί το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους εργαζόμενους που θέλουν να μάχονται στους δρόμους και να κρατούν ψηλά τον αγώνα «για μια καλύτερη κοινωνία». Ένα κομμάτι που ακόμα επιθυμεί να εγκλωβίζεται στην ηγεσία των «αγωνιστικών» συνδικαλιστικών του παρατάξεων, ένα κομμάτι που την πατάει κάθε φορά με την «αλλαγή στους συσχετισμούς» και με την παραφιλολογία της «μητέρας των μαχών», στο μεταξύ ακολουθάει το διαχωριστικό συνδικαλισμό. Κι έτσι κάθε «αγώνας» κλαδικός, διαχωρισμένος από τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας και το σώμα των υπολοίπων εργαζομένων, ελεγχόμενος από τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, με τη λειτουργική συνέργεια του ΠΑΜΕ και της υπόλοιπης αριστεράς είναι προορισμένος να αποτύχει. Κι αποτυχία του έχει πολλές σημασίες:

-Περνάνε τα όποια μέτρα των κυβερνήσεων και μάλιστα αυτής του μνημονίου

-Εξοντώνεται πολλαπλώς (ηθικά, ποινικά, επαγγελματικά, οικονομικά, πολιτικά) όλος αυτός ο εργαζόμενος πληθυσμός που αγωνίζεται άδολα αλλά με την εντολή της ηγεσίας των αριστερών παρατάξεων που ακολουθούν το διαχωριστικό συνδικαλισμό με την προσδοκία της «αλλαγής των συσχετισμών»

-Αναδύεται με ισχύ, στην καθημερινότητα της εργασίας, το υπόλοιπο κομμάτι των εργαζομένων που υποτάσσεται, γλείφει, ρουφιανεύει, λουφάρει, σπάει τις απεργίες διαμορφώνοντας βολικά κοινωνικά πρότυπα

-Δίνει το συγχωροχάρτι σε όλους τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που υπογράφουν όλες αυτές τις αποτυχημένες απεργίες, να αποκτούν χώρο στη μια από τις δυο βάρκες («στο κίνημα») και να ετοιμάζονται για τις θέσεις που θα πάρουν στους θεσμούς (στη βάρκα που πιλοτάρουν) ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους

Έτσι, και στη συγκυρία της ίσως πιο κακής επιλογής απεργιακών κινητοποιήσεων της ΟΛΜΕ –εν μέσω εξετάσεων- χωρίς καν το στοιχειώδες σκεπτικό για το «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο» (η κυβέρνηση ή οι μαθητές και οι οικογένειές τους;) κάτω από την «πίεση» της αριστεράς που βαυκαλίζεται για τους διαχωριστικούς αγώνες που «αλλάζουν τους συσχετισμούς» και «δίνουν –δήθεν- ένα χτύπημα στην κυβέρνηση» τα στελέχη της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ μέσα την ηγεμονική τους θέση, οδηγούν σε ένα διαχωρισμένο αγώνα. Έναν αγώνα που είναι προορισμένος να αποτύχει όπως αυτός των ναυτεργατών που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά χωρίς συμβάσεις από την τάξη των εφοπληστών, των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά από τα οργανωμένα συμφέροντα της διαπλοκής, των φοιτητών που με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ έκλεισαν τις σχολές τους και όσων ακόμα ακολουθήσουν συντηρώντας το δόγμα της αποικιοκρατίας: διαίρει και βασίλευε. Έτσι με καταπληκτική μαεστρία στην ΟΛΜΕ, οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ «σέρνονται»-δήθεν- στον «αγώνα» αλλά όμως με τη σημερινή απόφαση της ΑΔΕΔΥ (που κυριαρχούν οι προδότες της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) για απεργία, τρεις ημέρες πριν την απεργιακή κινητοποίηση των ήδη επιταγμένων καθηγητών, διαχωρίζονται από αυτήν. Τι καταφέρνουν;

-Να περάσουν τα μέτρα που απολύουν 10.000 εργαζόμενους στα σχολεία, που λιγοστεύουν τις σχολικές μονάδες, που εγκαθιστούν την «επιορκία» για τις χιλιάδες απολύσεις κλπ. με πρόφαση ότι οι καθηγητές δεν θέλουν να δουλέψουν δυο ώρες παραπάνω

-Να εξοντώσουν (ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, ποινικά, επαγγελματικά) το πιο αγωνιστικό κομμάτι του κλάδου των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

-Να αναδείξουν όλη την υπόλοιπη μούχλα των εργαζομένων που νικηφόρα θα διεκδικήσει τις δάφνες υπεράσπισης της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας, δηλαδή του μνημονιακού «πολιτισμού» της δουλοπρέπειας, της ρουφιανιάς, της λούφας, της υποταγής, του γλειψίματος, της απεργοσπασίας

-Να προετοιμάζουν τις κενές θέσεις, των συνεργατών της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στους θεσμούς,  προκειμένου να ανταμειφθούν για την απροσχημάτιστη –πλέον- προδοσία τους και οι οποίοι θα έχουν και το άλλοθι της συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις

Ο κόσμος του αγώνα στην εκπαίδευση έχει τη δύναμη να προκαλέσει σημαντικές ρωγμές στο καθεστώς. Η ελληνική κοινωνία μ’ όλη την πλαδαρότητα που τη χαρακτηρίζει από την εδώ και 30 χρόνια πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και καθοδηγημένου καταναλωτισμού έχει μια διαχρονική ανάγκη και με κάθε τρόπο να μορφώνει τα παιδιά της. Αποτελεί αξία η μόρφωση. Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο μπορούν οι αγωνιστές, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων να παρέμβουν, ειδικά, τώρα που η μνημονιακή κυβέρνηση ετοιμάζεται να χτυπήσει την εκπαίδευση, την οικογένεια και το μαθητή:

-Ποια μόρφωση λαμβάνουν τα παιδιά μας; Σε τι τα μετατρέπει;

-Τι μέλλον επιβίωσης τους δίνει η Αγορά και οι μνημονιακές παρακαταθήκες;

-Πώς θα μετατραπεί η κατάσταση για τους γονείς που κλείνουν οι σχολικές μονάδες και εγκαταλείπεται η μόρφωση των παιδιών από τα χιλιάδες κενά;

Είναι καιρός να συνταχθούν όλοι οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί, διαχωρισμένοι από κάθε είδους ηγεσία (παραταξιακή, κομματική, συνδικαλιστική κλπ.) με το πλευρό των γονέων και των μαθητών –εν σώματι και πνεύματι:

-Να αντιταχθούμε σε κάθε μνημονιακή επέμβαση δίπλα στους γονείς και τους μαθητές που αγωνιούν. Κάθε διαχωρισμός είναι αυτοκτονικός και αποτυχημένος για τους αγωνιστές εκπαιδευτικούς

-Να δημιουργήσουμε κύκλους μόρφωσης κλασικής παιδείας, ιστορίας, φιλοσοφίας, θετικών επιστημών, αναζήτησης, αμφισβήτησης της σημερινής αποδόμησης της γνώσης και της μετατροπής της σε πληροφορίες

-Να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο για κοινούς αγώνες εργαζομένων, που αν και το πιο δύσκολο, είναι ο μοναδικός δρόμος που θα αφήσει παρακαταθήκες

-να προσπαθήσουμε για αγώνες που θα ενώνουν τους εργαζόμενους με την κοινωνία και δεν θα τη διαχωρίζουν από αυτήν: τα μέσα μαζικής μεταφοράς να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα πλοία της ακτοπλοΐας να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα σχολεία να εργάζονται με τους μαθητές χωρίς το πρόγραμμα του υπουργείου να απολαμβάνουν υψηλής αξίας μόρφωση που θα τους καθιστά ανθρώπους με κριτική σκέψη κ.ο.κ.

-Να συμμετέχουμε στους κοινωνικούς αγώνες για την αποκέντρωση, για την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, για την αξιοπρέπεια του ψωμιού και του τριαντάφυλλου

Να ματώσουμε αλλά να ξέρουμε και το γιατί ματώνουμε…

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Παιδείας

Αίγινα 14 Μαΐου 2013

Η ανάδυση της κοροϊδίας, με χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα, εφαρμοσμένο από χρήσιμο φοιτητή προς τον άνεργο και η εδραίωσή της, για την παραπλάνηση της ελληνικής κοινωνίας (το θεατρικό μπουλούκι και στην Αίγινα)

Χρήσιμα παιδιά, σπουδαστές των ΤΕΙ ή ΑΤΕΙ υπό την επίβλεψη της εταιρίας «θεατρική ομάδα ΤΕΙ- το Τρίτο Κουδούνι» έρχονται στην Αίγινα και δια μέσου κάποιων δραματοποιήσεων επικαλούνται τη διδαχή των κάτωθι παραδοσιακών επαγγελμάτων: του πραματευτή, της υφάντρας ή του υφαντή, του ζευγά, του γανωτζή, του καραβομαραγκού, του τσαγκάρη. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο:

πραματευτής

Δεν πρόκειται για παραδοσιακό επάγγελμα, αφού ήδη εκατοντάδες πολυεθνικοί πραματευτές πωλούν κινέζικα και κορεάτικα φτηνά, ήδη στους περαστικούς, αντιμετωπίζοντας α)τον πολυεθνικό και προμηθευτή και ντόπιο νταβατζή που τους παίρνει ένα μη ευκαταφρόνητο ποσό, β)τον μπάτσο που θα τους κυνηγήσει και μπορεί να σκοτωθούν στην προσπάθειά τους να τον αποφύγουν όπως στο Θησείο πριν από δυο μήνες, γ)τον μπάτσο που θα τους συλλάβει και θα τους κατάσχει την μικρή περιουσία και πιθανόν να βρεθούν σε κέντρο «φιλοξενίας», φυλακισμένοι, δ)το δολοφόνο χρυσαυγίτη που θα τους κλωτσήσει και θα τους κλέψει το εμπόρευμα αν δεν τους μαχαιρώσει και τους σφάξει ε)τον δήθεν πατριώτη που θα τους φωνάξει «στην πατρίδα σου ρε χιμπατζή» στ)τον-την «αριστερό-ή» των ΒΠ που θα του πετάξει το φιλανθρωπικό χαμόγελο της συγκατάβασης. Από την άλλη, αν θέλεις να είσαι νόμιμος πραματευτής πρέπει να έχεις το θεό, υπάλληλο ή υπεύθυνο αδειών στο Δήμο, για να μεσολαβήσει, να έχεις να δώσεις για το ΤΕΒΕ, να δώσεις σε διάφορους αυτόκλητους προστάτες (ψιλοχρυσαυγίτες, παρακμιακοί, αυτόκλητοι σεκιουριτάδες κλπ) να τα βάλεις θεωρητικά και πρακτικά μ’ αυτούς που φτύνουν αίμα για να βαράνε μύγες στο μαγαζί. Για πάμε στο δεύτερο:

υφάντρα (ή υφαντής-το ξεπέρασμα των φύλων)

Τους συναντάς μόνο στα παραμύθια –πλέον- όταν η καλή αράχνη βοηθάει τους φτωχούς καλούς ή τις φτωχές καλές να περάσουν σε άλλη κοινωνική τάξη, κάνοντας γάμο με την πριγκίπισσα ή τον πρίγκιπα. Κατά τ’ άλλα, αν έχεις ένα αργαλειό συνήθως τον πουλάς σε ένα λαογραφικό μουσείο ή τον έχεις ως διάκοσμο στο μαγαζί που έφτιαξες για να δίνεις έναν τόνο «παλιού». Πουλάει, αλλά σίγουρα δεν είσαι μαλάκας να τον χρησιμοποιείς όταν έχεις τόσες προσφορές από τις πολυεθνικές ρούχων. Να δούμε το τρίτο;

ζευγάς

Καλύτερα να ακολουθήσεις το «παπάς». Είναι σίγουρο και κερδοφόρο, ειδικά στα νεκροταφεία. Διαφορετικά πάρε ένα μικρό τρακτεράκι με τους γείτονές σου -συνεταιρικά- και σπείρε ό,τι και όσο μπορείς. Όχι μεγάλο για να μην κάνεις καταστροφή στο έδαφος, όχι βόδια με ζευγάρισμα γιατί δεν θα σου μείνει χρόνος ούτε για να κατουρήσεις. Τουλάχιστον εξοικονόμησε μια φρέζα. Κάτι είναι κι αυτό. Τι λέει παρακάτω το χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα;

γανωτζής

Ποιον κοροϊδεύουν για ένα επάγγελμα που χάθηκε στο όνομα της κατσαρόλας και του αλουμινίου της ΠΕΣΙΝΕ; Και να μην το ξεχνάμε: γύφτοι το έκαναν το επάγγελμα που μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μαζί με τους γύφτους (=σιδεράδες) εκτοπίστηκαν από τα αλουμίνια και τα στραντζαριστά σίδερα. Κι αρκετοί που δεν μπόρεσαν να μπουν στα «είδη προικός» ή στις «άσπρες καρέκλες» ή στα μπιτ-παρά εποχιακά είδη, το ‘ριξαν στην παρανομία. Και παρακάτω;

καραβομαραγκός

Αστείο και να το σκέφτεται κανείς σε μια εποχή που αντί να σου χαρίζουν σε χιλιόμετρα τα δίχτυα (αν είσαι πραγματικός ψαράς) γιατί στα καταστρέφουν τα δελφίνια, σου χαρίζουν κάτι χιλιάδες ευρώ για να καταστρέψεις το ξύλινο σκάφος που έθρεψε την Ελλάδα. 6.000 καΐκια μέχρι και πριν από 3 χρόνια (φαντάσου πόσα θα είναι τώρα…) που με τρεις κινήσεις από ένα JCB, γίνονται καυσόξυλα, κλαίει για λίγο ο καϊκτσής στις κάμερες και στη συνέχεια εκταμιεύει την αποζημίωση από την ΕΕ. Τόσο αστείο, όπως η Δαμανάκη, κομισάριος της Αλιείας στην ΕΕ, στη Σουβάλα, δήλωσε ότι οι ψαράδες θα μπορούν με τις βάρκες τους να κάνουν τουριστικές βόλτες τους τουρίστες. Για να στέλνουν οι απανταχού είλωτες εισαγόμενα ψάρια στο εδώδιμο κοινό. Ας κάνουν μια βόλτα, τα χρήσιμα παιδιά, στα καρνάγια που κλαίνε. Ας δούμε και το τελευταίο:

τσαγκάρης

«Κάτι» μας είπανε. Ήδη το κάνει επαγγελματίας υποδηματοπώλης στην Αίγινα-και το κάνει μια χαρά, με μια SINGER προπολεμική που αν την έβλεπαν θα έπρεπε να κάνουν διδακτορικό. Αλλά πού είναι η επαφή με την πραγματικότητα για να την βρουν κι αυτά τα παιδιά;

Αυτή είναι η πρόταση για την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας και δεν έρχεται παρά από ένα χρηματοδοτημένο μπουλούκι, υπό την ευθύνη μιας εταιρίας που ονομάζεται «θεατρική ομάδα ΤΕΙ- το Τρίτο Κουδούνι» που μας κρεμάει κουδούνια. Διότι πολύ απλά: μπορούμε να ζήσουμε από τη γη, από το νερό που είναι στην ΑΙΓΙΝΑ αρκετό (ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ!), από τα ψάρια, από τα κτηνοτροφικά κι από όλα τα επαγγέλματα που μπορούν να αναδυθούν από τον πολιτισμό της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Η πρότασή τους δεν είναι τίποτε άλλο από μια χρηματοδοτούμενη τσάρκα στα 200-250 (πλέον, μετά την ανάληψη ευθύνης εκ μέρους του προέδρου της, για την παραλία της Κολόνας) μέτρα της παραλίας με τα χρηματοδοτούμενα γεύματα, ξενοδοχεία κλπ. Και οι υπεύθυνοι του Δήμου Αίγινας; Ανθρωπάκια που θα έχουν να πουν: «σας φέραμε πελατάκια-τηγανίστε μια πατάτα παραπάνω». Κι επειδή προτείνουν το ανέφικτο με στόχο την ευημερία, δηλαδή το να γίνεις πραματευτής, υφάντρα ή υφαντής, ζευγάς, γανωτζής, καραβομαραγκός, τσαγκάρης, θα έχουν να (σου την) πουν: εμείς σου προτείναμε την ευημερία και συ την πέταξες.

ΥΓ: Στο μεταξύ ήδη έχουν γυρίσει την ελληνική υφήλιο, με τα χρήματα του προγράμματος: Πάτρα, Ιωάννινα κλπ. Ψάξτε-μια απλή αναζήτηση είναι. Στο τιμημένο γκουγκλ…

Ο Μαρδικούλος που όταν ακούει για παραδοσιακά επαγγέλματα σκέφτεται παραδοσιακούς τρόπους τιμωρίας

 

Ο ιδεολογικός εκσυγχρονισμός στο νησί μας

Το «MAY 1» με την «ευρηματική» μετάθεσή του σε «μπορώ;» αποδομώντας τη «MAY-DAY» της διεθνούς μνήμης για τη σφαγή της εργατικής τάξης στο Σικάγο το 1886, με επίκεντρο την ποθούμενη (από πλείστους παράγοντες διαχείριση του κτιρίου των φυλακών της Αίγινας, ενός χώρου εγκλεισμού και βασανιστηρίων, είναι δείγμα της τάσης εκσυγχρονισμού της ιδεολογίας στο νησί. Τα πρώτα δείγματα της ομάδας Aegina Rising, δείχνουν σαφέστατα την κατεύθυνσή της. Βασισμένα στο καλλιτεχνικό-μορφωτικό πεδίο που ανέδειξαν αστικά-τουριστικά και ως τόπο μετοίκησης το νησί από το παρελθόν, κυρίως ένα κομμάτι της αστικής τάξης, και σαφώς στην προσπάθεια μεταρρύθμισης από πλευράς της δημοτικής Αρχής επί Π. Κουκούλη (2006-2010), επιδιώκουν με δοκιμασμένες φόρμουλες («Κοινωνία των Πολιτών», «Συμμετοχή», «Αυτοδιαχείριση» κλπ) στη μεταρρύθμιση τοπικής ιδεολογίας. Αποφεύγοντας να θίξουν την πολιτική και οικονομική συγκυρία είτε για λόγους αδυναμίας είτε για λόγους τακτικής ακολουθούν τη λειτουργία της  αισθητικής ως βασικό άξονα στις μέχρι τώρα αναζητήσεις τους, αποκομμένης από την κοινωνική ανάλυση και την Ιστορία. Έτσι, οι εντυπώσεις, πρωτοστατούν στην δράση τους -η οποία μόνο επιδοκιμασίες έχει μέχρι τώρα προκαλέσει- ενώ οι γενικευμένοι αλλά ανεπεξέργαστοι όροι που εκφράζονται, δεν μπορούν να προσδώσουν πέρα από την πρωτοτυπία σε τοπικό επίπεδο, την εισαγωγή μιας αντίληψης που αρνείται να εμβαθύνει στα προβλήματα.  Ο δε προσανατολισμός της δράσης στην αισθητική και μάλιστα του «πολιτισμού του άστεως» (μπουκαλάκια της πρωτοχρονιάς, μάζεμα σκουπιδιών, «φαντάσου την πόλη», φεστιβάλ ταινιών, «ΜΑΥ 1»-ζήτημα διαχείρισης των Φυλακών, κλπ.) αφήνει απ’ έξω ζητήματα τα οποία είναι κομβικά για τον τόπο (απορρύθμιση των υποδομών μέσω Καλλικράτη, του συγκεντρωτισμού, το χρονίζων πρόβλημα του νερού, της πραγματικής τοπικής οικονομίας, της πρωτογενούς παραγωγής, της ανεργίας και της φτώχειας, της τοπικής πολιτικής, των υποδομών κλπ) αναδεικνύοντας την Αίγινα των 200 μέτρων ως ένα άλλο τοπίο προβληματισμού και πειραματισμού στη λογική της επιχειρηματικής επέκτασής της. Το σκεπτικό της ομάδας και οι ενέργειές της (τύπου «rethinking Athens») εντάσσονται ή εν τέλει καταλήγουν στο απαρέγκλιτο συμβιβασμό με την κοινωνική ήττα εν γένει και αλλαγής της μορφής του συμβολαίου της. Στη βάση του αστικού ευδαιμονισμού και αναζήτησης μορφής, η τελευταία, η μορφή, κάνει την αντιπαράθεσή της με το περιεχόμενο και εν τέλει επιβάλλεται. 

 

συμβάλλω στην καθαριότητα της Αίγινας: 216/2004 βαριά πρόστιμα, 15516 ρουφιανέματα

 

Απ’ ό,τι διακρίνεται ως εγγύς μέλλον στο νησί είναι όχι η συγκροτημένη και συστηματική μετατροπή των σκουπιδιών σε χρήσιμο υλικό για την πρωτογενή παραγωγή αλλά η συνέχιση του ίδιου απορριμματογενούς μοντέλου με την νέα υπόμνηση της δυνατότητας για τη ρουφιανιά. Έτσι, λοιπόν ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Όσοι φοβηθούν τη ρουφιανιά του γείτονα έχουν και τα παραπλήσια δασάκια που τα καθαρίζουν υπό τις λήψεις του αγαπητού πόρταλ, ευκαιριακά. Επίσης υπάρχει η νύχτα που καλύπτει τον οποιονδήποτε να πετάξει ό,τι μπορεί: στρώματα, κλαδιά και τα λοιπά.

Κατά τα’ άλλα η μπόχα κι η δυσωδία συνεχίζεται. Τα ρουφιανοκόλλητα θα μείνουν της ντροπής κι οι τυχόν ρουφιανιές που μόνο το πρόβλημα δεν λύνουν.

Μετά το σχόλιο συμπολίτη μας στο φως της Αίγινας, ένα κείμενο, της σχεδίας, από τα όχι και τόσο παλιά

ΚΑΘΑΡΗ ΑΙΓΙΝΑ - ΣΥΜΒΑΛΛΩ ΚΙ ΕΓΩ!


Νικητας Παπαϊωάννου • 11 hours ago

Όταν η ανικανότητα της δημοτικής αρχής μετατρέπεται σε επιθετικότητα
απέναντι στον πολίτη.

Ειναι ντροπη για τη πολη και τους πολιτες να βαλετε αυτα τα αυτοκολητα στους καδους

Ντροπη σας.

———-

4 Ιουλίου 2012

Posted by: sxedia in “αυτοδιοίκηση”γόνιμος προβληματισμός,Ελευθεριακή σκέψηη άλλη όψη της Αίγιναςκι αλλού…Ξ) νερόο κόσμος αλλάζειοικολογία: κοινωνία και φύσηοικονομία και “οικονομία”παραλία,Πολιτικήπολιτισμός και “πολιτισμός”σκουπίδια-απόβλητα-περιττώματα,τοπικά θέματατουρισμόςNo Comments »

Τα σκουπίδια με τα πάσης φύσεως απόβλητα (αστικά, εργοστασιακά και αγροτικά λύματα) και το νερό στην υδρευτική ή αρδευτική του λειτουργία, είναι δυο από τα πιο σοβαρά ζητήματα που απασχολούν σήμερα όλον τον πλανήτη. Απασχολούν τη χώρα μας. Απασχολούν και την Αίγινα.

Το γεγονός ότι τα τελευταία 30-50 χρόνια αναγορεύονται σε προβλήματα, που οριακά θέτουν ζητήματα επιβίωσης δεν είναι τυχαίο. Και  αυτή η μη τυχαία «ατυχία», διεθνώς, κατευθύνεται από τέσσερις βασικούς παράγοντες:

1)από την ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ως την ταχύτατη οικονομική διαδικασία και το  διαρκή ανασχεδιασμό της στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και του ανταγωνισμού,

2)από την περεταίρω μεγέθυνση της ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ και του κρατικού ελέγχου ως της μόνης έγκριτης διαιτησίας για τις διαφορές που προκύπτουν,

3)από την πλεύση του καθημερινού προτύπου προς την ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ως μιας αντίληψης ζωής που επιζητά την αέναη ιδιωτική ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών οι οποίες τεχνητά μέσω των προβαλλόμενων προτύπων γίνονται όλο και πιο σπάταλες, με ολοένα και λιγότερη φροντίδα που υπήρχε στο -σε όλα- «κακό» παρελθόν

4)και τέλος από την ΑΓΟΡΑ, δηλαδή τον κόσμο του κεφαλαίου που βρίσκεται μπρος και πίσω από κάθε εκφρασμένη και μη εκφρασμένη κοινωνική ανάγκη μπροστά και πίσω από κάθε τεχνητή προβληματοποίηση. Η ίδια προτάσσει ως μονόδρομο τη φιλελευθεροποίηση για τη λύση κάθε κοινωνικού προβλήματος που προκύπτει από αυτήν την επιλογή.

Να, λοιπόν, το απίστευτο αδιέξοδο με τις χρήσεις του νερού και της «διαχείρισης» πάσης φύσεως αποβλήτων:

Το «κακό» μας παρελθόν, το «προβληματικό» μας παρόν και…  το «αειφόρο» μας μέλλον

1)Απομακρυνόμαστε από κάθε πτυχή του παρελθόντος που η οικονομία του βασιζόταν κυρίως στην παραγωγή αγαθών, στην εκ των ενόντων μέριμνα για τα ανθρωπογενή απόβλητα και τη συγκράτηση του νερού, την κοινωνική αυτοσυγκράτηση από πλευράς κατανάλωσης και τις συλλογικές μνήμες τοπικής συνεργασίας που ώθησαν και στήριξαν για ένα μεσοδιάστημα το κοινωνικό κράτος των παροχών και μιας σχετικής και ανεκτής καθημερινότητας. Δηλαδή στον Πρώτο Κόσμο και κατ’ επέκταση στον Δεύτερο. Ο Τρίτος Κόσμος, πιο ευάλωτος από την εποχή της αποικιοκρατίας, ήταν πάντοτε το πεδίο πειραματισμού της παγκοσμιοποίησης και της »ευγενούς» προσπάθειας για την «αυτορρύθμιση» των αγορών.

2)Απομακρυνόμαστε από κάθε δυνατότητα του παρόντος για το μέλλον, ώστε να επανεκκινήσουμε την πρωτογενή παραγωγή και συμπαρομαρτούσες οικονομικές διαδικασίες σε πλαίσια συνεργασίας και ισότητας, να φροντίσουμε εκσυγχρονίζοντας όλους τους τρόπους τοπικής αυτοδιαχείρισης των δυο σοβαρότατων ζητημάτων που θίγονται, να περιορίζουμε την κατανάλωση στο επίπεδο μιας ανεκτής και πιο πλούσιας σε πολιτισμό καθημερινότητας δημιουργώντας το πεδίο εξέλιξης για δημοκρατικές πολιτείες.

Αυτά σε γενικές γραμμές, αφού η Αίγινα είναι ένας μικρός όμορφος τόπος, που ακολούθησε αυτόν τον μονόδρομο μαζί με τόσους άλλους αμέτρητους όμορφους τόπους «αυτού του κόσμου του μικρού, του μέγα»:

1)Απομακρυνθήκαμε κι απομακρυνόμαστε από την πρωτογενή παραγωγική διαδικασία μετατρέποντας το νησί σε μια συγκεντρωτική (στα 200 μέτρα κυριολεκτικά) τουριστική βιομηχανία 2)απομακρυνθήκαμε και απομακρυνόμαστε από τρόπους κοινωνικής και πολιτικής συνεννόησης3)απομακρυνθήκαμε και απομακρυνόμαστε από δυνατότητες κοινωνικού αυτοπεριορισμού της κατανάλωσης, από δυνατότητες συγκράτησης του νερού και χρήσης των αποβλήτων 4)επιζητούμε άμεσες λύσεις από τους παράγοντες που έθρεψαν το ζήτημα (γραφειοκρατία και την Αγορά) διατηρώντας το πρότυπο που υπόσχεται καθημερινή ευζωία και ατέρμονη κατανάλωση.

τι πρέπει να γίνει, εδώ που φτάσαμε;

Ζούμε σε με μια συγκυρία που η πολυδιάστατη μεταπολεμική κρίση τοποθετεί οριακά την πολιτική, την οικονομία, την ισορροπία Φύσης και Κοινωνίας και τις αξίες μας. Τον πολιτισμό στο σύνολό του. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος κι όταν επιζητούμε άμεσες ή «δραστικές» λύσεις, απλά καρβέλια και «θεσούλες» ονειρευόμαστε κρύβοντας τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Είναι μια επίπονη και διαρκής διαδικασία κοινωνικής θεμελίωσης και κοινωνικών συγκρούσεων που απαιτούν:

Την ανάληψη ευθύνης, την ενεργό συμμετοχή στα κοινά και αγώνα για τη συμμετοχή στο πεδίο των αποφάσεων μακριά και πέρα από τους μνηστήρες της τοπικής εξουσίας, δηλαδή τις τοπικές παρατάξεις που καραδοκούν να «διαχειριστούν» τα προβλήματα για λογαριασμό της τοπικής κοινωνίας. Η δημοκρατία μόνο άμεση μπορεί να είναι.

Την ανάδειξη της Δημιουργίας απέναντι στην ενεργοβόρα και ανθρωποβόρα «ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα» με στόχο μια πιο ομαλή και ισορροπημένη εξέλιξη της κοινωνίας ώστε να ζουν όλοι οι άνθρωποι ανεκτά, συνεργαζόμενοι με τη Φύση. Η αποκέντρωση και η μικρής κλίμακας οικονομία με επιστροφή στην παραγωγή, φαίνεται να πλησιάζει το δέον.

Τις επιλογές από το δήθεν «κακό» μας παρελθόν και παρόν, τρόπων συγκράτησης του νερού και τρόπων χρήσης των αποβλήτων προς όφελος της Φύσης και της κοινωνικής μας συμβίωσης.

Την αντίσταση σε κάθε εποπτεύουσα αρχή που αφήνουμε να μετατρέπει την κοινωνική ισχύ σε «υψηλή πολιτική» και εκλογικές εργολαβίες.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Την αντίσταση στην Αγορά που αναλαμβάνει να πουλάει ό,τι μας ανήκει.

πιο συγκεκριμένα…

-συνελεύσεις και δημιουργία τοπικών επιτροπών άμεσα ανακλητών

-επανεκκίνηση της πρωτογενούς παραγωγής όσο το δυνατόν πιο  συνεργατικά και με συλλογικό σχεδιασμό

-δημιουργία προτύπων κατανάλωσης που δίνουν το περιθώριο στις νυν και επόμενες γενεές να επιβιώσουν

-απαίτηση των αιγινητών ώστε τα χρήματα που προορίζονται για «έργα» να γίνουν χρήσιμες υποδομές για τη συγκράτηση του νερού και τη χρήση των απορριμμάτων και αποβλήτων. Απαίτηση για:

… Την αγορά υδροφόρου πλοίου και τη χρήση αποκλειστικά κοινοτικών γεωτρήσεων

…Το χτίσιμο αναβαθμίδων σε όλη την υπαίθρια Αίγινα με δενδροφύτευση καρποφόρων και εδαφοκάλυψη με κτηνοτροφικά φυτά

…Το χτίσιμο μικρών φραγμάτων σε συγκεκριμένες πλαγιές

…Την επαναφορά των επίγειων ταμιευτήρων νερού (σουβάλες)

…Την οικονομική στήριξη για το χτίσιμο στερνών σε κάθε κτίριο

…Την υποδομή για την λιπασματοποίηση των φυτικών αποβλήτων και επιστροφή των αδρανών στα λατομεία με φύτευσή τους προς αποκατάσταση

…Την δημιουργία μικρών τοπικών βιολογικών καθαρισμών με παράλληλη μέριμνα για τη χρήση μέρους αυτού του «άχρηστου» υλικού

…Τη δημιουργία μικρών υποδομών για την ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση απορριμμάτων

καλοκαίρι 2012

 σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας – //sxedia.espivblogs.net

 

//sxedia.espivblogs.net/2012/07/

Το αίμα της φράουλας

αναδημοσίευση από τον Ελευθεριακό

Το αίμα της φράουλας


Με αφορμή τη δολοφονική επίθεση στη Μανωλάδα εναντίον μεταναστών εργατών οι οποίοι κατόπιν διαμαρτυρίας τους με σκοπό τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων, δέχθηκαν πυρά με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 32 από αυτούς (εκ των οποίων οι 6 σοβαρά), αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο άρθρο που αναλύει την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή…

Πριν τρία χρόνια (18-21 Απριλίου 2008) έγινε μια απεργία 1.500 δούλων εργατών γης στην περιοχή της Νέας Μανωλάδας Ηλείας, την οποία ακολούθησαν πογκρόμ και λιντσαρίσματα σε βάρος τους από την πλευρά των δουλοκτητών και των τραμπούκων τους. Μέρες που είναι των Παθών, κι αφού κάποιοι από εμάς δεν ακολουθούν το «χριστιανικό» (βλ. αστικό) εορτολόγιο, ας θυμηθούμε κάποια από τα πάθη της εργατικής τάξης που έλαβαν χώρα τότε και συνεχίζουν να συμβαίνουν μέχρι σήμερα:

 

«Στην περιοχή της Μανολάδας γίνεται εκτεταμένη καλλιέργεια φράουλας, με αποδέκτες του προϊόντος την εγχώρια και ξένη αγορά», όπως αναφέρει η Εγκυκλοπαίδεια (βλ. λήμμα «Νέα Μανολάδα Ηλείας», στη Βικιπαίδεια). Στην περιοχή αυτή παράγεται το μεγαλύτερο ποσοστό της εγχώριας παραγωγής της φράουλας (περίπου το 90%). Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, η Νέα Μανωλάδα είχε 1.522 έλληνες κατοίκους,  στους οποίους θα πρέπει να προσθέσουμε σήμερα περίπου 2.500 μετανάστες που αποτελούν το κύριο εργατικό δυναμικό της περιοχής, δεδομένου ότι απασχολούνται ως εργάτες στις διάφορες αγροτικές επιχειρήσεις, κυρίως στα φραουλοχώραφα. Αυτοί, όμως, δεν αναφέρονται στα επίσημα αρχεία και θα έμεναν στην αφάνεια, αν δεν συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια ορισμένα αιματηρά γεγονότα που αποκάλυψαν το άγριο καθεστώς της υπερεκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας που ασκείται σε βάρος τους από τους έλληνες νεοτσιφλικάδες της περιοχής. Έτσι, αν θέλουμε να κατανοήσουμε όσα γεγονότα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην περιοχή αυτή, θα πρέπει να μελετήσουμε τις παραγωγικές σχέσεις της προαναφερόμενης «εκτεταμένης καλλιέργειας», δηλαδή τις σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των φραουλοχώραφων και των μισθωτών καλλιεργητών τους, δουλοκτητικές σχέσεις που στάζουν στην κυριολεξία αίμα. Αυτό το αίμα ρέει και ποτίζει τις φράουλες της Νέας Μανωλάδας εδώ και πολλά χρόνια, αν και το γεγονός αυτό με το πλήθος των εγκληματικών επεισοδίων που το συνοδεύουν και αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα των παραπάνω σχέσεων άρχισαν να δημοσιεύονται μόλις εδώ και τέσσερα χρόνια, δηλαδή από το Μάη του 2007,  με διάφορα ρεπορτάζ αριστερών δημοσιογράφων.

Τα γνωστά κατεστημένα Μ.Μ.Ε, άρχισαν να ενδιαφέρονται μόλις το 2008, όταν οι μισθωτοί δούλοι των φραουλοχώραφων, έχοντας οδηγηθεί στα όρια της λιμοκτονίας από τη μη καταβολή των δεδουλευμένων τους, διέπραξαν το… «έγκλημα» να απεργήσουν διεκδικώντας την πληρωμή τους. Μαζί με όσα τους οφείλονταν, είχαν και το… θράσος να ζητήσουν ένα καλύτερο μεροκάματο (κατώτερο του νομίμου) καθώς και «καλύτερες συνθήκες εργασίας». Πιο συγκεκριμένα, στις 18 Απριλίου του 2008, περισσότεροι από 1.500 εργάτες γης, κυρίως από το Μπαγκλαντές, αλλά και από την Ινδία και από τις βαλκανικές χώρες, αρνήθηκαν να εργαστούν και συγκεντρώθηκαν από νωρίς το πρωί στην κεντρική πλατεία της Νέας Μανωλάδας, διεκδικώντας να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα (που σε ορισμένους έφταναν μέχρι και 7 μήνες), καλύτερο μεροκάματο και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Και τότε, σαν απάντηση στα εργατικά αιτήματα, άρχισε η αιματηρή βία. Εμφανίστηκαν ξαφνικά 60-70 άτομα, στην πλειονότητά τους παραγωγοί φράουλας, μαζί με ομάδες τραμπούκων συνεργατών τους, τους επιτέθηκαν και άρχισαν να τους χτυπούν.

«Εικόνες απίστευτης βαρβαρότητας και ντροπής, που αναμένεται να εκθέσουν σύντομα τη χώρα μας διεθνώς, εκτυλίχθηκαν χθες και προχθές με την προκλητική ανοχή και τη στάση της Αστυνομίας, στο “κράτος” της Νέας Μανωλάδας Ηλείας. Θύτες, οι πανίσχυροι οικονομικά “φραουλάδες” της περιοχής και θύματα δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές του ΚΚΕ και οι “άθλιοι” εξεγερμένοι αλλοδαποί εργάτες.» (Ελευθεροτυπία, 21.4.2008). Στο ίδιο ρεπορτάζ, ο ιατροδικαστής του Πύργου Κοσμάς Αλεξίου δήλωσε: «Ζήσαμε σκηνές φρίκης. Σωθήκαμε χάρη στην παρέμβαση των αλλοδαπών εργατών γης. Μας χτυπούσαν δεκάδες άτομα, παραγωγοί φράουλας, και η Αστυνομία απλά κοιτούσε. Ζούμε από θαύμα…».

Στη συνέχεια ακολούθησε πογκρόμ κατά των ξένων εργατών: «…αμέσως μετά τα επεισόδια, οι “φραουλάδες” εξαπέλυσαν ένα άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό σε όλη τη Νέα Μανωλάδα, ξυλοκοπώντας αδιακρίτως όποιον αλλοδαπό έβρισκαν μπροστά τους. Κάποιοι -όπως καταγγέλλεται- έριξαν μέχρι και μασούρια με δυναμίτη (!) στην κεντρική πλατεία του χωριού, ενώ λίγο αργότερα, οπλισμένοι με καραμπίνες “αγανακτισμένοι” παραγωγοί φράουλας άρχισαν να εισβάλλουν στους καταυλισμούς, να πυροβολούν στον αέρα και να δέρνουν τους αλλοδαπούς ζητώντας τους να επιστρέψουν στην εργασία τους και να σπάσουν την απεργία.» (…) « “Ήρθαν κάποιοι έξω από την καλύβα μας στις 4 το πρωί, πυροβόλησαν στον αέρα και άρχισαν να χτυπούν με σίδερα την καλύβα, βρίζοντας και απειλώντας για να γυρίσουμε στα χωράφια. Κάποιοι έφαγαν πολύ ξύλο. Άλλοι αναγκάστηκαν να τρέξουν και να κρυφτούν σαν τα αγρίμια στους διπλανούς λόγγους”, κατήγγειλε στην «Ε» ένας εκ των εργατών από το Μπανγκλαντές. Κι όλα αυτά κάτω από τα προκλητικά αδιάφορα μάτια των αστυνομικών, οι οποίοι όχι μόνο ήταν απλοί παρατηρητές στα γεγονότα, αλλά –σύμφωνα με τις μαρτυρίες των αλλοδαπών και την καταγγελία του βουλευτή του ΚΚΕ στην Αχαΐα, Νίκου Καραθανασόπουλου- “οι αστυνομικοί συμμετείχαν μαζί με τους επιχειρηματίες της περιοχής στον εκφοβισμό και στην προσπάθεια σπασίματος της απεργίας, ακόμη και με τη βίαιη προσαγωγή των αλλοδαπών εργατών μεταβαίνοντας στα θερμοκήπια, προτρέποντας τους εργάτες να δουλέψουν με τη βία”» (Ελευθεροτυπία, ό.π.)

Για τι είδους «καλύβα» μιλάει παραπάνω ο εργάτης από το Μπαγκλαντές;

«Οι συνθήκες εργασίας στα θερμοκήπια της φράουλας μοιάζουν με θάλαμο αερίων. Ιδιαίτερα όταν η εξωτερική θερμοκρασία σκαρφαλώνει και ξεπερνά τους 30 βαθμούς Κελσίου στο εσωτερικό του θερμοκηπίου εκτινάσσεται πάνω από 45 βαθμούς με την ατμόσφαιρα πλέον να είναι αποπνικτική. Οι χώροι στους οποίους διαμένουν οι μετανάστες εργάτες δεν κάνουν ούτε για να σταβλίζονται ζώα, πολλώ δε μάλλον να κατοικούν άνθρωποι. Η εικόνα είναι απελπιστική. Στις κατασκευές – θερμοκήπια που καλλιεργούν τις φράουλες στις ίδιες ακριβώς κατασκευές – παράγκες – θερμοκήπια οι μεγαλοπαραγωγοί στοιβάζουν τους μετανάστες – έξω από το χωριό στα βάθη των αγρών – οι οποίες και αποτελούν τα σπίτια τους. Κάθονται και κοιμούνται σε ξύλινες παλέτες με χαρτόνι για σεντόνι και μοναδικό σκέπαστρο μια κουρελού. Πόσιμο νερό, τουαλέτα, ρεύμα είναι ανύπαρκτες έννοιες. Η ατομική τους υγιεινή και το μπάνιο γίνεται από μια σωλήνα γεώτρησης, καταμεσής στο ύπαιθρο, με τα νερά να λιμνάζουν ακριβώς δίπλα όπου μένουν και να λειτουργούν ως φως, πάνω στο οποίο συνωστίζονται όλων των ειδών τα έντομα. Από το ίδιο νερό, διανθισμένο με κάθε είδους «σαρίδια», πίνουν και μαγειρεύουν. Οι περισσότερο τυχεροί, ελάχιστοι στον αριθμό, διαβιούν κατά εικοσάδες σε εγκαταλειμμένα παλαιά σπίτια και αποθήκες που “άνοιξαν”, για να φιλοξενήσουν ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν με το κεφάλι την παραμονή τους. Έτσι, εκεί που κατοικούσαν ποντίκια, σαύρες και αράχνες δημιουργήθηκε χώρος και για ανθρώπους.» (Ριζοσπάστης, 19.4.2008)

Για τα παραπάνω γεγονότα και γι’ αυτές τις κατοικίες των εργατών βρήκε να πει δυο λόγια και η «δημοκρατική» μας εφημερίδα «Τα Νέα» (20.6.2009), σ’ ένα μικρό κείμενο υπό τον τίτλο: Σε παραπήγματα από νάιλον με μεροκάματα κάτω των 10 ευρώ: «Η υπόθεση που σοκάρει με την αγριότητά της ξαναφέρνει στην επικαιρότητα την περιοχή της Νέας Μανωλάδας, όπου αυτή την περίοδο βρίσκονται και εργάζονται στα χωράφια περίπου 1.000 οικονομικοί μετανάστες. Οι μετανάστες ζουν σε παραπήγματα από νάιλον, κάτω από άθλιες συνθήκες και αμείβονται με μεροκάματα χαμηλότερα των δέκα ευρώ για δέκα και δώδεκα ώρες δουλειάς. Πρόπερσι, αλλά και πέρσι, είχαν γίνει σοβαρά επεισόδια στην περιοχή, όταν οι μετανάστες είχαν διεκδικήσει καλύτερη αμοιβή και συνθήκες δουλειάς, ιδιαίτερα στα φραουλοχώραφα της περιοχής».

Τι συνέβη και τους θυμήθηκαν αναδρομικά Τα Νέα (20.6.2009); Απλώς, ένα …λιντσάρισμα που θορύβησε την κοινή γνώμη και που συνέβη και πάλι στη Νέα Μανωλάδα. Ας δούμε το γεγονός πιο συγκεκριμένα:

Μετά τα παραπάνω γεγονότα με το πογκρόμ του 2008, τα πράγματα στις παραγωγικές σχέσεις δουλοκτητών και δούλων της Νέας Μανωλάδας «εκσυγχρονίστηκαν» από… εγκληματική άποψη. Οι δουλοκτήτες οργανώθηκαν σε συνεργασία με ερασιτεχνικές και επαγγελματικές εγκληματικές οργανώσεις, χρησιμοποιώντας συγχρόνως  κάποιους μεσαιωνικούς θεσμούς της «σοσιαλιστικής» μας  κυβέρνησης, όπως είναι ο θεσμός της «ενοικίασης εργαζομένων» ―θυμηθείτε την υπόθεση Κούνεβα και το «ανεξιχνίαστο έγκλημα» σε βάρος της. Ας αναφέρουμε δύο μόνο επεισόδια αυτού του αιμοσταγούς σίριαλ, που θα μας οδηγήσουν στα τελευταία εγκληματικά γεγονότα ή μάλλον σε κάποια αποκάλυψη τους που έγινε πριν λίγες ημέρες.

Όσον αφορά το πρώτο επεισόδιο, Τα Νέα στις 20.6.2009, δημοσίευσαν ένα ρεπορτάζ για λιντσάρισμα, στο οποίο διαβάζει κανείς και το παραπάνω συνοπτικό κείμενο για τα «παραπήγματα από νάιλον»:

«Σκηνές φαρ ουέστ με θύματα απάνθρωπης βίας δύο μετανάστες από το Μπανγκλαντές εκτυλίχθηκαν προχθές στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας. Πρωταγωνιστές είναι δύο νεαροί αγρότες, οι οποίοι χτύπησαν, έδεσαν και έσυραν τους μετανάστες πίσω από το μηχανάκι τους στους δρόμους της Μανωλάδας, ισχυριζόμενοι ότι εκείνοι είχαν αποπειραθεί να κλέψουν τρία αρνιά από τη στάνη τους. Η Αστυνομία κινητοποιήθηκε έπειτα από τηλεφωνήματα κατοίκων της περιοχής και συνέλαβε τους αγρότες, αλλά και τους μετανάστες.

»Τους γρονθοκόπησαν, στη συνέχεια τους έδεσαν στο δίκυκλο και τους έσυραν σαν ζώα στο κέντρο του χωριού για παραδειγματισμό, επειδή το τελευταίο δεκαήμερο φέρεται να είχαν αφαιρέσει αιγοπρόβατα από το αγρόκτημά τους. Οι κλοπές ωστόσο ουδέποτε είχαν δηλωθεί στις αστυνομικές αρχές…»

Κι ας έρθουμε στο δεύτερο αποκαλυπτικό επεισόδιο της συνεργασίας δουλοκτητών και εγκληματικών οργανώσεων. Προχτές (15.4.2011) δημοσιεύτηκε στο δημοσιογραφικό portal «THEBEST» της Πάτρας και το ακόλουθο ρεπορτάζ υπό τον τίτλο, Ηλεία: Εξαρθρώθηκε κύκλωμα δουλεμπόρων στα φραουλοχώραφα. Παραθέτω αποσπάσματα:

«Ένα ακόμη κύκλωμα μπράβων μαύρης εργασίας που λειτουργούσε στα φραουλοχώραφα της ντροπής στο δημοτικό διαμέρισμα Κουρτεσίου, στην Ανδραβίδα-Κυλλήνης του νομού Ηλείας, εξαρθρώθηκε από το τμήμα Καταπολέμησης Εμπορίας Ανθρώπων της Ασφάλειας Αττικής.» [Καλά, η τοπική αστυνομία πού… βρισκόταν;] «Τους έβαζαν σε παραπήγματα, ξυλοφόρτωναν όσους αντιδρούσαν, τους υποχρέωναν να ψωνίζουν τα υπερτιμολογημένα προϊόντα από αυτοσχέδιο μπακάλικο του δουλέμπορου, ο οποίος γυρνούσε με μια καραμπίνα στα φραουλο-χώραφα και πυροβολούσε στον αέρα όταν έβλεπε τους “δούλους” να χαλαρώνουν την εργασία τους.

»Οι πληροφορίες ανέφεραν ότι ένας Έλληνας κρατά Ρουμάνους στην συγκεκριμένη περιοχή και τους εξαναγκάζει να εργάζονται στη συγκομιδή φράουλας και να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε πρόχειρα νάυλον παραπήγματα που είχε φτιάξει εκείνος. Οι αστυνομικοί διαπίστωσαν ότι οι καταγγελίες ήταν πέρα για πέρα αληθινές, επενέβησαν συνέλαβαν τους δράστες και απελευθέρωσαν 10 υπηκόους Ρουμανίας που εργάζονταν σε θερμοκήπια με φράουλες κάτω από την επίβλεψη των δραστών, ενώ ζούσαν σε παραπήγματα από χαρτόνι και πλαστικό.»

Μεταξύ των άλλων, αποκαλύπτεται και η συμφωνία του δουλέμπορου με το δουλοκτήτη για την ενοικίαση των δούλων εργατών γης:

«Την επόμενη μέρα άρχισαν να εργάζονται στη συγκομιδή φράουλας στην ευρύτερη περιοχή, ανάλογα με τις συμφωνίες που έκανε ο 32χρονος Έλληνας, ο οποίος έπαιρνε τα χρήματα από τους ιδιοκτήτες των θερμοκηπίων χωρίς να τους τα αποδίδει και ταυτόχρονα τους υποχρέωνε να εφοδιάζονται, ποτά, τρόφιμα και απαραίτητα προϊόντα από αυτοσχέδιο μπακάλικο που διατηρούσε σε παρακείμενο παράπηγμα, χρεώνοντας τους μεγάλα ποσά για κάθε είδος, ενώ δεν τους επέτρεπε να απομακρυνθούν από τον χώρο.

»Καθημερινά εργάζονταν από τις 07:00 έως τις 16:00 και τους μετέφεραν στην εργασία με μικρό λεωφορείο ενώ κατά της διάρκεια της εργασίας τους επιτηρούσαν οι συλληφθέντες. Όταν κάποια από τα θύματα διαμαρτύρονταν ο Έλληνας και ο Ρουμάνος [προφανώς τραμπούκος βοηθός] τους ξυλοφόρτωναν άγρια και τους υποχρέωναν να εργάζονται. Ο 32χρονος Έλληνας γυρνούσε με ένα κυνηγετικό όπλο και πυροβολούσε στον αέρα κατά διαστήματα, όταν οι «δούλοι», χαλάρωναν την εργασία, προκειμένου να τους εκφοβίσει να συνεχίζουν.»

Μα τι κάνει, θα αναρωτηθεί κανείς, η κυβέρνηση; Τι λέει γι’ αυτά που συμβαίνουν στη Μανωλάδα και γενικά στα φραουλοχώραφα της Ηλείας; Νομίζω πως ο αρμοδιότερος να εκφράσει την άποψη της “σοσιαλιστικής” μας κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο αρχηγός της, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Ας ακούσουμε, λοιπόν, τι είπε στις 31.3.2011 για τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας σε ομιλία του σε ημερίδα του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων με θέμα «Η Ελληνική Γεωργία Καινοτομεί»:

«Φίλες και φίλοι, εντυπωσιάστηκα και εγώ σήμερα και ένιωσα χαρά, θα έλεγα ακόμα και συγκίνηση, γιατί όπως είπε και ο Υπουργός, ο Κώστας Σκανδαλίδης, εδώ υπάρχει πραγματικά ένα δυναμικό ανθρώπων, που όχι μόνο πασχίζουν, όχι μόνο αγαπάνε τη δουλειά τους, αλλά και αναδεικνύουν το τι μπορούμε να κάνουμε.»

Στη χαζοχαρούμενη αυτή ομιλία του ανέφερε και τις ελάχιστες (4-5) αγροτικές επιχειρήσεις-υποδείγματα που τον «εντυπωσιάζουν» και τον κάνουν να νιώσει «χαρά…, ακόμα και συγκίνηση». Ανάμεσά τους, λοιπόν, έκανε ειδική επαινετική αναφορά στους δουλοκτήτες φραουλοπαραγωγούς της Ηλείας: «Επίσης», ανέφερε,«οι φράουλες στην Ηλεία, ο “κόκκινος χρυσός” της Μανωλάδας και της Βάρδας, κρύβει ανθρώπους πρωτοπόρους και αναπτύχθηκε εκτατικά. Υπήρξαν ειδικές καλλιεργητικές πρακτικές, αλλά οργανώθηκαν συλλογικά και οι παραγωγοί. Επενδύθηκαν μεν χρήματα, αλλά οργανώθηκαν και οι παραγωγοί σε ομάδα.» [βλ.http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/ff726d99-2fe8-40d8-9eca-98af4c39cd54]

Υ.Γ: Καλή (επ)ανάσταση, σύντροφοι! Ας ελπίσουμε πως θα απαλλαγούμε σύντομα απ’ αυτούς τους φονιάδες επιχειρηματίες, απ’ τους τραμπούκους τους και απ’ τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.

“να τα δείτε σε πέντε χρόνια” (ΜΕΡΟΣ Δ)

«να τα δείτε σε πέντε χρόνια» (μέρος Δ)

αφήγημα του Γιώργου Μήτρου

(ΜΕΡΟΣ Α)

(ΜΕΡΟΣ Β)

(ΜΕΡΟΣ Γ)

…Ποδηλάτησε ανάμεσα σε κόσμο λιγοστό για την εποχή και κατευθύνθηκε στο μαγαζάκι. Το βρήκε πολύ αλλαγμένο, με σιδερένιο υπόστεγο κι ελάχιστα τραπέζια στον ήλιο. Κοίταζε μέσα να δει αν του θύμιζε κάτι. Τίποτε. Ένας νεαρός ως τα εικοσιπέντε, έκοβε βόλτες κουβαλώντας τα μαναβικά και χαιρετήθηκαν.

-Το βράδυ σερβίρουμε εκτός κι αν θέλετε καφεδάκι ή τσάι με βότανα από το νησί.

-Εσείς το έχετε τώρα το μαγαζί;

Του εξήγησε ότι το πήρε ο «δήμαρχος» από τον προηγούμενο που «δεν πήγαινε καλά» και το δουλεύουν σαν δημοτικοί υπάλληλοι.

-Δηλαδή;

-Παίρνουμε από ένα μισθό, οι νυχτερινοί το νυχτερινό, συν τα εξτρά, πουρμπουάρ και τα γνωστά, κλείνει στις δυο. Έξι άτομα, από ένα εννιάωρο ο καθένας μας. Δυο το πρωί και τέσσερις το βράδυ. Αυτοί παίρνουν τα βραδινά μεροκάματα. Κυλιόμενο, κατάλαβες…

-Και βγαίνει;

-Όλοι βγαίνουμε. Εμείς καλό μεροκάματο και τα κέρδη πάνε στο δήμαρχο.

-Στο δήμαρχο;

-(Γέλασε) Όχι, στο δήμαρχο, στο Δήμο εννοώ. Τα καλοκαίρια μέσο όρο γύρω στα 250 με 300 και το χειμώνα πέφτει στα 150 με 200 την ημέρα, με τα παλιά ευρώ… Εμείς σταθερά μεροκάματο… Το χειμώνα παίρνουμε άδειες όλοι. Κυλιόμενες κι αυτές. Δεν κάθεστε να πιείτε καφεδάκι;

Άκουσε φωνές για κάτι μαναβικά που ήρθαν από Κυψέλη κι έφυγε να τα παραλάβει.

-Όλα ντόπια είναι. Μόνο το καλοκαίρι εισάγουμε από τον Πόρο και τα Μέθανα. Εκεί κι αν έχουν παραγωγή. Και το αλεύρι για το ψωμί δικό μας είναι. Δηλαδή ντόπιο.

-Μύλους;

-Έχουμε δυο. Έναν ιδιωτικό και έναν δημοτικό. Όλοι στο Δήμο πηγαίνουνε. Ο άλλος βαράει μύγες. Και πιο φτηνά έρχεται και καλύτερη δουλειά και μένουν τα λεφτά στον τόπο. Μ’ αυτά και μ’ αυτά δουλεύει κόσμος. Μέχρι και μουσείο-εργαστήριο κάνανε, ο Δήμος στο Μεσαγρό, στο χωριό μου, με τους δυο κανατάδες που είχαν μείνει. Θέλουν να φτιάξουν και σχολή να ‘ρχονται παιδιά από αλλού, αλλά ακόμα δεν ξέρω τι γίνεται. Ξέρεις πόσοι έχουμε κανάτια τώρα στο τραπέζι μας για το νερό;

-Το βάζετε από τα πλαστικά στην κανάτα;

Του ‘δειξε το ψυγείο.

-Για κοίτα. Τα βλέπεις τα μπουκάλια; Αχρησιμοποίητα είναι. Μόνο κάτι σικ από την Αθήνα και ξένοι μας ζητάνε μπουκάλι. Το νερό του νησιού φτάνει για όλους. Μόνο το καλοκαίρι κουβαλάμε τρεις ή τέσσερις φορές το μήνα και τον Αύγουστο μέρα παρά μέρα, από την Αθήνα. Και το καράβι δικό μας.

Έπαθε σοκ. Ήθελε να ξεκουμπιστεί από το μαγαζί για να πάει στην Κολόνα. Ένιωσε αμήχανα.

-Πού έχει ρε μάστορα νερό; Θα με τρελάνεις;

Γέλασε ο νεαρός.

-Παντού έχει νερό. Αντί να το διώχνουμε στη θάλασσα το κρατάμε στη στεριά, δεν τα είδατε τα φράγματα;  Έπειτα τα παλιά πηγάδια που πουλούσαν το νερό, τα πήρε ο Δήμος, βρήκε κάτι παλιά κιτάπια ότι ανήκουν στο υδραγωγείο και τους υποχρέωσε με κάτι νόμους δε ξέρω ‘γω τι, να παίρνει το νερό τους. Αυτοί μπορούν να ποτίζουν τα δέντρα τους, αλλά όχι να το πουλάνε.

-Με το μαγαζί τι γίνεται; Σας ελέγχουνε;

-Ναι, τώρα δεν ξέρω έρχονται κάτι λογιστές κάθε μήνα και δεν ξέρω τι κάνουνε. Ο Μπάμπης ξέρει καλύτερα. Πάντως καλά πάει. Είπανε για «πείραμα» ότι θα είναι μαζί με κάτι άλλα μαγαζιά.

-Ποια μαγαζιά;

-Δυο καφενεία στα βόρεια, δυο ξενοδοχεία που τα νοικιάζει από ιδιώτες εδώ, ένα σουβενίρ, και δυο φιστικάδικα με άλλα συσκευασμένα, ένα εδώ κι ένα Σουβάλα. Λένε ότι πάνε πολύ καλά. Τι να σας πω; Εμείς εδώ πάντως πολύ καλά.

Ο Μπάμπης από μέσα είχε αρχίσει να πετάει κάτι άγριες ματιές στο συνάδελφό του.  

-Ο Δήμος, ο Δήμος, έχει τα πάντα από φυλλάδια αν θέλετε να ρωτήσετε, ότι θέλετε. Θα έρθεις να συνεχίσουμε; Θα μας βρίζουν οι άλλοι και με τα δίκια τους, όπως χθες που δεν είχαμε έτοιμο το κερεμέζι. Άντε έλα..

Ρούφηξε γρήγορα τον καφέ του. Χαιρετήθηκαν. «Άλλη όρεξη δεν έχω να πάω στο δημαρχείο» σκέφτηκε. «Ένα κατιτίς στο δρόμο και ντουγρού για την Κολόνα». Φεύγοντας ξανακοίταξε πίσω του. «Κούβα το ‘καναν εδώ πέρα». Δεν πρόλαβε να αποσώσει κι άκουσε λάτιν από πίσω του. Ο Μπάμπης ή ο άλλος, μάλλον ο άλλος, μεράκλωσε και τραγουδούσε…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

“να τα δείτε σε πέντε χρόνια” (ΜΕΡΟΣ Γ)

(ΜΕΡΟΣ Α)

(ΜΕΡΟΣ Β)

«να τα δείτε σε πέντε χρόνια»

αφήγημα του Γιώργου Μήτρου (ΜΕΡΟΣ Γ)

…Έφυγε από τον Ασώματο, αφήνοντας αυτή τη «μακάβρια» διαδήλωση και κατευθύνθηκε προς την Αίγινα. Σα σαν μην είδε τίποτε, στη σκέψη του ήταν η εμμονή που του κόστισε αποχή από το νησί που αγαπούσε, οχτώ χρόνια. (Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτό. Τσακώθηκε με δυο απ’ την παρέα και είπαν τα εξ’ αμάξης, χώρισε με μια «κοπελιά ετών 39» που τα είχαν και έχει σπίτι στην Αίγινα… τέλος πάντων δεν ήταν «η διαφορά των 20 ευρώ και τέσσερις γαύροι που παρίσταναν τις σαρδέλες…») Κατεβαίνοντας προς την παραλία και πηγαίνοντας προς το γήπεδο διαπίστωσε και εκεί αλλαγές. Ο χώρος του γηπέδου είχε αλλάξει πολύ. Δεν ήταν γήπεδο πια. Μια αυτοσχέδια ταμπέλα με χρώματα έγραφε «πάρκο-μαθητικός συνεταιρισμός». Η αγάπη του όμως για τη μπάλα τον έκανε να ρωτήσει τον πρώτο τυχόντα απ’ αυτούς που μπαίνανε στο χώρο.

-Έφυγε το γήπεδο. Το πήγαν στο Μεσαγρό. Αν έχουμε ματς; Συνέχεια. Κάθε Κυριακή γίνεται χαμός. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχουμε 10 τοπικές ομάδες (του τις είπε), καλά μην περιμένεις φανέλες, προέδρους, χορηγούς και τέτοιες επισημότητες. Μόνο η παλιά ομάδα του Σαρωνικού παίζει σε κατηγορία. Πάω γιατί βιάζομαι. Από πού είσαι;

Κατευθύνθηκαν μαζί στο πάρκο που καταλάμβανε το μισό γήπεδο ποδοσφαίρου. Είχε ένα μικρό θεατράκι που είχε κόσμο εκείνη τη στιγμή και δυο ή τρεις οχτάγωνες κατασκευές με παγκάκια (“Κάποιος ξύπνιος τα πήρε εργολαβία”, σκέφτηκε). Πήγε στο θεατράκι για να χαζέψει. Στον υπόλοιπο χώρο έβλεπε παιδιά, κάπως μεγάλα, που έσκαβαν και περιποιούνταν τους κήπους τους. Διέκρινε ταμπέλες όπως «2ο Δημοτικό», «1ο Γυμνάσιο» και λοιπά. Η συζήτηση κι ό,τι άρπαξε από αυτήν γινόταν για τη δημιουργία ενός συνεταιρισμού για να κατασκευάζουν ρούχα. Κάθισε περίπου είκοσι λεπτά και πιο πολύ πρόσεχε τα πιτσιρίκια που ήταν μαζί με κάτι παππούδες που τους έλεγαν τι να κάνουν. Οι φωνές από τη συζήτηση γίνανε πιο έντονες κι αποφάσισε να την κάνει. “Ελλαδάρα μου”, σκέφτηκε.”Πότε θα συνεννοηθούμε; Ποτέ!”

Με τη στροφή δεξιά είδε απέναντί του στο το μαγαζί, δίπλα στην παιδική χαρά, που ήταν πάνω στην παραλία ότι δεν υπήρχε πια. Από την παιδική χαρά και μέχρι και πέρα προς το ΝΟΑ, ένα στριμωξίδι από υπαίθρια μανάβικα. Δεν άντεξε και πήγε. Και τι δεν είχαν. Τα πάντα και σε ποσότητα. Πολύς κόσμος ψώνιζε.

-Όλα ντόπια, του είπε ένας με φανερή διάθεση. Πάρε για την κυρά φασολάκια, πάρε κρεμμυδάκι, πάρε μαϊντανό, πάρε και κερεμέζι από το Νεκτάριο, πάρε και κρασί από Αγίους -κάτσε μη μας ακούσει ο Κυψελιώτης- να την κάνεις να χαρεί.

Μπάκουρας ο Κώστας Γ., χαμογέλασε.

-Μ’ αυτά βρίσκεις γκόμενα; αντείπε.

-Αν θες για γκόμενα θα πάς αφ’ του Τζίμη (του τον έδειξε) που έχει λουλούδια, έχει βότανα, φκιάνει κάτι κρέμες μόνος του, φκιάνει κάτι λιβάνια που τα βάζεις κι η γκόμενα πέφτει.

Ο Τζίμης, μια ωραία φιγούρα, του είπε για όλα τα βότανα της Αίγινας και τον ξενάγησε στον πάγκο του. Στο τέλος πήρε από αυτόν κάτι για «μια φίλη».

-Πού να πάω για μεζέ και τσίπουρο;

Ο Τζίμης κούνησε τους ώμους του, περίπου σαν «ξέρω ‘γώ»;

Έφυγε για την παραλία να βρει τον εφιάλτη του…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)