όχι μόνο στην Αίγινα αλλά και στον γειτονικό Πόρο

12) στον Πόρο. Η νεροποντή, που συνοδευόταν […]

όταν βρέχει στην Αίγινα

Η πρόσφατη νεροποντή στην Αίγινα, έφερε στην επικαιρότητα τη χρόνια παθολογία του τοπικού παρασιτικού συμπλέγματος οικονομίας-εξουσίας-κοινωνίας. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εφόσον αντί να επιθυμούμε τη συγκράτηση των όμβριων νερών στα ημιορεινά μας, επιδιώκουμε να τα στέλνουμε με «αντιπλημμυρικά» έργα στη θάλασσα; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν μπαζώνουμε ό,τι υπάρχει από ρέμα ή περιορίζουμε τις όχθες του για να κερδηθούν έστω και κάποια τετραγωνικά δόμησης; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν το τσιμέντο και η άσφαλτος είναι ο πολιτισμός που έχει αντικαταστήσει τη λάσπη, το χώμα και τον αγρό; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εφόσον αδιαφορούμε για το παρελθόν των προγόνων μας που μεριμνούσαν κυρίως για τα κοινά; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν εδώ και μια 40ετία έχουμε παρατήσει τη γη που μας έθρεψε; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί πέρα από αυτό που συνέβη πριν 4 χρόνια ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, και εμείς το αφήσαμε να το χειριστούν αυτοί που κανοναρχούν στο δημόσιο βίο, στην οικονομική ζωή του τόπου και στο υποκριτικό ήθος; Υπάρχει ακόμα τσίπα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε θαρρετά, για όσα αφήσαμε ενέχυρο τους προστάτες μας αλλά και για όσες ευκαιρίες έχουμε ακόμα, προκειμένου να μετατρέψουμε σε παράδεισο το ρημαδιό που μας απέμεινε;

για την κεντρική πολιτική σκηνή

αναδημοσίευση άρθρου του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ από την εφημερίδα “το Έθνος”

Μια συναίνεση – λαιμητόμος

Ολέθριο σφάλμα με σοβαρές πολιτικές συνέπειες για τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνιστούσε ενδεχόμενη επιλογή της ηγεσίας του να συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Οι πιέσεις που ασκούνται προς αυτήν την κατεύθυνση αποσκοπούν στο να καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο εύκολα ενσωματώσιμο από το σύστημα. Αν συναινέσει, πραγματικά θα έχει ενσωματωθεί πριν καν γίνει κυβέρνηση!

Η αποξένωση των αριστερών ψηφοφόρων του θα αποτελέσει τον καθοριστικό παράγοντα εύκολης ενσωμάτωσής του. Χωρίς αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί άνετα να κατακτήσει την πλειοψηφία που θα του επιτρέψει να σχηματίσει κυβέρνηση, μόνος ή με συμμάχους. Χωρίς αυτούς όμως είναι αδύνατον να ασκήσει προοδευτική διακυβέρνηση – που να διαφέρει έστω και λίγο δηλαδή από αυτή την ακραία μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατά κανένα τρόπο συνειδητοποιήσει το βάθος των προετοιμασιών τόσο του ελληνικού κατεστημένου όσο και της Γερμανίας μέσω της τρόικας προκειμένου να υποδεχτούν από θέση ισχύος μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βυσσοδομούν ΕΕ και ελίτ για να αποτρέψουν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Προετοιμάζονται μεθοδικά γι’ αυτήν.

Δεν την επιθυμούν φυσικά τη νίκη αυτή. Γνωρίζουν όμως ότι δεν μπορούν να την αποτρέψουν. Με τον ρεαλισμό, που πάντα τους διακρίνει, λοιπόν, προετοιμάζουν το περιβάλλον που θα πιέσει ασφυκτικά τον Αλέξη Τσίπρα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Ετσι ελπίζουν. Αν έχουν δίκιο ή όχι, μόνο η ζωή θα το αποδείξει. Φυσικά και προτιμούν οι Γερμανοί, αν γίνουν εκλογές και φτιάξει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση αυτή να βρεθεί υπό καθεστώς μνημονίου! Τη μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να δέσουν από την αρχή χειροπόδαρα οι Γερμανοί – γι’ αυτό η τρόικα δεν υπογράφει τίποτα τώρα.

Αν βρει τους 180 βουλευτές η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμη καλύτερα για τους Γερμανούς! Βεβαίως και θα προτιμούσαν μια τέτοια εξέλιξη, αφού επί ενάμιση χρόνο ακόμη θα είχαν να κάνουν με την υποτακτική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Επειδή όμως αμφιβάλλουν έντονα αν βρει η κυβέρνηση τους 180, προετοιμάζονται και για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, βέβαιοι ότι και αυτή θα την κάνουν ό,τι θέλουν! Οι μεγάλες δυνάμεις δεν αμφιβάλλουν ποτέ ότι θα ελέγχουν οποιαδήποτε κυβέρνηση κάθε υποτελούς χώρας.

Αν βγάλουν Πρόεδρο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πράγμα που σημαίνει ότι θα κυβερνήσουν άλλον ενάμιση χρόνο, κανείς δεν ξέρει τι πολιτικό κλίμα θα επικρατεί τον Ιούνιο του 2016. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί να περιμένει όλο αυτό το διάστημα, χωρίς καθόλου να είναι βέβαιος ότι τότε θα μπορέσει να νικήσει και να σχηματίσει κυβέρνηση. Από την άλλη, τον Ιούνιο του 2016 πρέπει ΕΕ και ελίτ να προετοιμάζονται και για αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τελειωμένο το μνημόνιο!

Καθόλου δεν θέλουν μια τέτοια προοπτική. Οχι ότι τους τρομοκρατεί, βέβαια, αλλά ξέρουν ότι θα παιδευτούν πολύ περισσότερο, πιθανότατα, να ενσωματώσουν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα προτιμούν ομαλή εναλλαγή στην εξουσία με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους για τα συμφέροντά τους.

Χωρίς αυτοδυναμία θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν οι βουλευτικές εκλογές γίνουν στα τέλη Φεβρουαρίου ή Μαρτίου. Αν πετύχει η κολοσσιαία επιχείρηση κατασπάραξης των ΑΝΕΛ για να μείνουν εκτός Βουλής, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί να κάνει κυβέρνηση με το Ποτάμι, ένα πλήρως μνημονιακό κόμμα. Το τέλειο σενάριο για τους Γερμανούς!

για το Κέντρο Υγείας Αίγινας

αναδημοσίευση από το “άλλη Αίγινα”

Τρίτη, 2 Δεκεμβρίου 2014

Συγκλονιστική καταγγελία του αντιπεριφερειαρχη κ. Χατζηπερου και του εγκλειστου βουλευτη Λαγου
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ *

Μας ζώσανε, Νοέμβρη μήνα, τα ….φίδια στην Αίγινα και δεν υπάρχουν αντι-φιδικοί οροί στο Κέντρο Υγείας της Αίγινας. Αυτό διαπίστωσε ο αντιπεριφερειάρχης όταν γρατσουνίστηκε και πήγε στο Κέντρο Υγείας για να του νταντέψουν την πληγή και εξέδωσε Δελτίο Τύπου (Α). Η κατάσταση θεωρείται κρίσιμη αλλά ελεγχόμενη προς το παρόν, γιατί ειδικές δυνάμεις έχουν ασφαλίσει την περίμετρο, μετά την ερώτηση που κατέθεσε στη βουλή, αντιγράφοντας το δελτίο τύπου του Χατζηπέρου, ένα …κανονικό φίδι, ο βουλευτής της Χ.Α. Γιάννης Λαγός (Β). Κάλεσαν ασμένως δε την κεντρική διοίκηση, που ομολογουμένως ανταποκρίθηκε αμέσως, να στείλει με PUMA φορτίο αντι-φιδικών ορών…
Το Puma ήλθε-είδε και απήλθε γιατί δεν είχε που να προσγειωθεί(Γ). Μάταιες οι εκκλήσεις του αντιπεριφερειάρχη προς τον πιλότο… Κατέβα ρε παιδί μου και θα σε πιάσω εγώ, μη φοβάσαι και άλλα τέτοια.
Εγώ και πολλοί άλλοι νοιώσαμε μαλάκες, μα τελείως μαλάκες. Να μας έχουν ζώσει τα φίδια και μεις να διαμαρτυρόμαστε για δευτερεύοντα πράγματα και ευτυχώς που μας άνοιξαν τα μάτια οι άνθρωποι. Κάποιοι για παράδειγμα, που ζούσαμε μέχρι τώρα στον κόσμο μας, – μέχρι που έγινε η Αποκάλυψη του Χατζηπέρου και η συνακόλουθη Ερώτηση του Λαγού για ….φίδια, διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν υπάρχει ένα ελικοδρόμιο για έκτακτα περιστατικά και οι άνθρωποι εδώ πάνε σαν το σκυλί στ΄ αμπέλι. Ούτε ένα δημοτικό θαλάσσιο ταξί για ώρα ανάγκης και όποιος πεθαίνει, πρέπει να έχει 400 και ευρώ, για να πάει να πεθάνει με την ησυχία του στο Τζάνειο. Ομοίως διαμαρτυρόμαστε πως σκοπίμως έχει εγκαταλειφθεί στη τύχη του, το Κέντρο Υγείας για να πηγαίνει ο κόσμος σε ιδιώτες ακόμα και για μια απλή ακτινογραφία.

Χτίζονται σιγά-σιγά δομές υγείας έξω από το εθνικό σύστημα υγείας και οι προσφερόμενες υπηρεσίες κοστίζουν ήδη πανάκριβα.

Η συστηματική και οργανωμένη υποβάθμιση του Κέντρου Υγείας με ταυτόχρονη ενίσχυση από την κεντρική εξουσία, τις δημοτικές αρχές και την περιφέρεια ιδιωτικών πρωτοβουλιών (στην ιδιωτική πρωτοβουλία συμπεριλαμβάνεται η Γενική Κλινική της Εκκλησίας που παρανόμως; αυτοπροσδιορίζεται ως Nοσοκομείο), θα καταστήσουν οσονούπω αδύνατη την παροχή ΔΩΡΕΑΝ υπηρεσιών υγείας στον πληθυσμό και θα προσφέρεται μόνο σε όσους έχουν οικονομική άνεση.
Αυτό συμβαίνει ήδη από τώρα. Για παράδειγμα μια ακτινογραφία κοστίζει 15 ευρω ενώ στο κέντρο υγείας δεν θα κόστιζε τίποτα. Κλείνουν το ακτινολογικό του Κέντρου Υγείας και όποιος δεν έχει 15 ευρω, απλά δεν βγάζει ακτινογραφία, εκτός και είναι στα τελευταία του. Ταυτόχρονα τα καινούργια μηχανήματα του Κέντρου σαπίζουν ανενόχλητα. Οδηγοί ασθενοφόρου λείπουνε, γιατροί λείπουνε, νοσηλευτές λείπουνε, φάρμακα και υγειονομικό υλικό λείπουνε, το κέρατό μας το τράγιο λείπει κι αυτό, ο αντι-φιδικός μας μάρανε…
Πέρυσι έγινε μια σύσκεψη στο Κέντρο Υγείας, για να κουβεντιάσουν θέματα του ..νοσοκομείου και ΟΧΙ του κέντρου υγείας. Συμμετείχαν ο Σακκιώτης, ο πολυς Πολυδώρου, ο τότε οδοντίατρος Δντης του Κέντρου Υγείας και ο διοικητής του Τζανείου. Φεύγοντας οι αθεόφοβοι φάγανε και την τούρτα που είχε προσφέρει ασθενής στους νοσηλευτές του Κέντρου Υγείας (Δ).
Αλλά με τέτοιες πολιτικές αντιλήψεις ούτε φίδι στο κόρφο μας, όσους αντι-φιδικούς και να έχει το κέντρο υγείας.
Υπάρχει ελπίδα ;
Υπάρχει! Η ανέξοδη μαγκιά του δημάρχου μας, του Μούρτζη.

Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω
και κάντε τώρα άκρη
να φτύσω το κουκούτσι.

Αντιλυσσικούς στα γρήγορα
όχι για τις αλεπούδες που ρίχνει στα δάση το υπουργείο
για τις αλεπούδες που περπατάνε στα δυο

Νικήτας Παπαϊωάννου

* Στο Δεύτερο Μέρος σχετικά με την ικανοποίηση του κ. Χατζηπερου για την μονάδα αυξημένης φροντίδας (Μ.Α.Φ) της κλινικής της εκκλησίας. Φαίνεται πως πράγματι ενισχύονται οι δομές υγείας στην Αίγινα, με μια μόνο επιφύλαξη. Στην δημιουργία της μονάδας συνέβαλε, κατά δήλωση του ο κ. Σακκιωτης. Και μόνο η αναφορά περί συμβολής του, δημιουργεί ερωτήματα για την ορθή εκτέλεση του έργου και χρειάζονται κάποιες διευκρινήσεις αρμοδίως.
(Α) Δελτίο τύπου περιφερειακής ενότητας νήσων, 11 Νοεμβρίου 2014
http://www.aeginaportal.gr/aftodioikitika/perifereia/14147-perifereiaki-enotita-nison-deltio-typou-episkepsi-tou-antiperifereiarxi-nison-stin-aigina.html

(Β) Χρυσή Αυγή- ερώτηση Γιάννη Λαγού στις 12 Νοεμβρίου 2014
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c0d5184d-7550-4265-8e0b-078e1bc7375a/9080318.pdf
(Γ) Τον Δεκέμβριο του 2013, ο τότε αντπεριφερειαρχης Κατσικαρης δήλωνε “αισθάνομαι ανασφάλεια στην Αίγινα για το παιδί του καθενός και για το παιδί το δικό μου” και δεσμεύθηκε για τη χρηματοδότηση από την Περιφέρεια της κατασκευής ελικοδρομίου, για περιπτώσεις επείγουσας διακομιδής
http://www.aeginaportal.gr/eidiseis/kathimerina/12239-katepeigousa-diakomidi-16xronou-gia-logous-ygeias-xthes-ta-ksimeromata-anyperaspisti-vrethike-i-aigina-gia-mia-akomi-fora.html

(Δ) Κοπή της …τούρτας, στο Κέντρο Υγείας της Αίγινας, 23 Αυγ. 2013

http://aeginalight.gr/article.php?id=30245#.VH1-QdKsUqM

Μια πρόγευση… στην τοπική αυτοδιοίκηση (για αυτά που θα ακολουθήσουν στην κεντρική πολιτική σκηνή)

Η νέα διοίκηση του Δήμου Αριστοτέλη καρφώνει πισώπλατα το κίνημα αντίστασης των κατοίκων της Χαλκιδικής :: Επικαιρότητα :: Κόντρα

Η νέα διοίκηση του Δήμου Αριστοτέλη καρφώνει πισώπλατα το κίνημα αντίστασης των κατοίκων της Χαλκιδικής

Χιλιάδες κάτοικοι της Χαλκιδικής βρέθηκαν την περασμένη Κυριακή το πρωί στον Κάκαβο, το πανέμορφο βουνό που το ξεκοιλιάζουν οι χρυσοθήρες της «Ελληνικός Χρυσός» ΑΕ, αντιμέτωποι για μια ακόμη φορά με τα ΜΑΤ, τα γκλομπ και τα χημικά τους. Αυτή η κινητοποίηση, όμως, δεν ήταν σαν τις άλλες. Εκ των πραγμάτων, ήταν και μια απάντηση του πραγματικού κινήματος αντίστασης στην καταστροφή της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής στη νέα δημοτική διοίκηση του δήμου Αριστοτέλη, η οποία με μια ομόφωνη απόφασή της, τρεις μέρες πριν, πέταξε τις μάσκες και με μια πρόστυχη στάση Πόντιου Πιλάτου γύρισε την πλάτη στους αγωνιζόμενους κατοίκους και «κοίταξε» με νόημα τους χρυσοθήρες, βάζοντας πλάτη για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν την καταστροφικό τους έργο.

«Επειδή η αδειοδότηση ή η ακύρωση αδειών των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων υπερβαίνει και είναι εκτός των θεσμικών αρμοδιοτήτων του Δήμου, ως Νέα Δημοτική Αρχή, ανοίγουμε το διάλογο προς όλες τις κατευθύνσεις για επίτευξη της καλύτερης δυνατής λύσης για την ανάπτυξη της περιοχής». Aυτό αναφέρει η ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, την οποία εν μέσω χειροκροτημάτων διάβασε ο πρόεδρός του Γ. Ζουμπάς, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ!

Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Εξαρτάται, όμως, για ποιους είναι καλή η μέρα. Οι «Πολίτες Αριστοτέλη», ιστοσελίδα που υποστηρίζει τα συμφέροντα των χρυσοθήρων, είχε ενημερωθεί σχετικά (από ποιους άραγε;) και πανηγύριζε από το πρωί. Οχι μόνο γνώριζε τι απόφαση θα πάρει το βράδυ το Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά τη σχολίαζε κιόλας: «Τα μεταλλεία, όπως έχει επισημάνει προεκλογικά και ο κ. Μίχος δεν μπορεί να τα κλείσει ο δήμος. Δεν έχει τέτοια αρμοδιότητα. Αυτό που κάνει ο δήμος σήμερα είναι να δώσει ένα ψήφισμα “κατά της επέκτασης της υπάρχουσας μεταλλευτικής δραστηριότητας λόγω αδυναμίας της φέρουσας ικανότητας του εδάφους της περιοχής”, που τόσο πολύ έλειπε μέχρι σήμερα από το αρχείο της αντίστοιχής βιομηχανίας ψηφισμάτων των “antigold“. Ενα ψήφισμα που θα γίνει επικοινωνιακό φέιγ βολάν και θα απορροφηθεί κυρίως από τη νέα βιομηχανία προσφυγών που ξαναστήνεται παρά τους δύσκολους οικονομικά καιρούς που διανύουμε. Αυτή όμως είναι η μικρή εικόνα. Κατά τη γνώμη μας, η μεγάλη εικόνα είναι πιο σημαντική. Μια εικόνα που θέλει αυτή την κοινωνία να χτίζει και πάλι γέφυρες επανασύνδεσης και συνεννόησης δομημένες με κανόνες ειλικρίνειας και αμοιβαιότητας».

Η «μεγάλη εικόνα», την οποία με τόση αγαλλίαση βλέπουν οι άνθρωποι των χρυσοθήρων, λέει ότι ο Δήμος κηρύσσει εαυτόν αναρμόδιο για οτιδήποτε έχει σχέση με το καταστροφικό όργιο των χρυσοθήρων και δεν πρόκειται να αναμιχθεί! Για να το πούμε απλά, ο Δήμος δεν προτίθεται να ασκήσει προσφυγή στο ΣτΕ κατά της προκλητικής και παράνομης αδειοδότησης της «Ελληνικός Χρυσός» ΑΕ για την κατασκευή του εργοστασίου, το οποίο ήδη κατασκευάζει χωρίς καμία άδεια.

Και όμως, ο Δήμος είναι ο κατεξοχήν αρμόδιος να το κάνει. Οχι μόνο ηθικά και πολιτικά, αλλά και θεσμικά. Ο παπα-Χριστόδουλος Αγγελόγλου, ο οποίος μίλησε εκ μέρους των αγωνιζόμενων κατοίκων, υπήρξε αναλυτικότατος. Δεν περιορίστηκε μόνο στο ηθικό και πολιτικό σκέλος («ο παπάς είναι για την εκκλησία, δεν είναι για να κάνει προσφυγές – εσείς έπρεπε να κάνετε προσφυγή κι εμείς να σας στηρίζουμε», είπε), αλλά παρουσίασε αναλυτικά όλα το θεσμικό πλαίσιο για τους «καλλικρατικούς» δήμους, που όχι μόνο επιτρέπει αλλά επιβάλλει στο Δήμο να υπερασπιστεί νομικά την προστασία του περιβάλλοντος ενώπιον του ΣτΕ. Οι απαντήσεις του «τεχνοκράτη» δημάρχου και του συριζαίου προέδρου του ΔΣ ήταν απαντήσεις ενόχων που καταφεύγουν στη στρεψοδικία. Κατηγόρησαν τον παπά ως «υβριστή» (επειδή τους είπε «ντροπή σας») και ως… «αυθορμητιστή»! Ολόκληρη η σχετική συζήτηση έχει καταγραφεί και μπορείτε να την παρακολουθήσετε από το youtube εδώ).

Η νέα δημοτική διοίκηση, που εξαπάτησε τους αγωνιζόμενους κατοίκους υπογράφοντας προεκλογικά τη διακήρυξή τους, έδειξε από νωρίς ότι έχει ως στόχο να λειτουργήσει ως Δούρειος Ιππος ενάντια στο κίνημα των κατοίκων. Μόλις μια βδομάδα μετά την εκλογή του, ο Ι. Μίχος δήλωνε (συνεντευξιαζόμενος στην «Αυγή»), ότι η εκλογή του δεν πρέπει να θεωρείται νίκη του κινήματος κατά των χρυσοθήρων και ότι «η δημοτική αρχή δεν πρέπει να ταυτιστεί με την μία ή την άλλη πλευρά στο θέμα των μεταλλείων». Από τις στήλες της «Κόντρας» σχολιάσαμε ως εξής αυτή τη συνέντευξη: «Ωστε ο αγώνας τόσων ανθρώπων, οι οποίοι δάρθηκαν, ψεκάστηκαν με χημικά, συνελήφθησαν χαράματα ενώ κοιμούνταν, σύρθηκαν σε ανακρίσεις και δικαστήρια, προφυλακίστηκαν και αντιμετωπίζουν κατηγορίες για σύσταση “εγκληματικής οργάνωσης’’, στηριζόταν σε “διχαστικά διλήμματα’’ και… παρεξηγήσεις! Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτ’ άλλο. Τα είπε όλα μόνος του ο Μίχος (μετά την εκλογή του, βέβαια)» (ολόκληρο το δημοσίευμα εδώ).

Γι’ αυτό δεν μας εξέπληξε η εξέλιξη. Το νέο στοιχείο είναι πως ο «ανεξάρτητος» Μίχος δεν είναι μόνος του. Εχει μαζί του ολόκληρο το Δημοτικό Συμβούλιο, συμπεριλαμβανομένων των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και μελών της Επιτροπής Αγώνα. Η κοιλιά του Δούρειου Ιππου είναι γεμάτη με Πόντιους Πιλάτους, οι οποίοι – για να θυμηθούμε τον Μπρεχτ – όταν νίπτουν τας χείρας τους, το κάνουν συνήθως σε ματωμένους νιπτήρες.

Οργανωμένο σχέδιο παρέλκυσης

Το ζήτημα που προέκυψε με την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, που κήρυξε εαυτόν αναρμόδιο, έχει βέβαια την πολιτική της σημασία. Δείχνει πως κάποιοι χρησιμοποιούν έναν αυθεντικό λαϊκό αγώνα για να αναρριχηθούν σε θέσεις εξουσίας και μετά τον ξεπουλούν «στην ψύχρα», κυνικά και χωρίς κανένα δισταγμό. Αποτελεί, επίσης, ένα σαφές δείγμα γραφής για την «εξουσία ΣΥΡΙΖΑ» (δείτε και τι κάνει ο Βασιλόπουλος στη Φιλαδέλφεια Χαλκηδόνα εδώ, εδώ και εδώ).

Ομως, πέρα από το γενικό πολιτικό ζήτημα που εγείρεται, υπάρχει ένα άμεσο πιεστικό ζήτημα για το κίνημα ενάντια στους χρυσοθήρες. Υπάρχει ένα σχέδιο παρέλκυσης, ώστε να χαθούν οι προθεσμίες για προσφυγή στο ΣτΕ και να νομιμοποιηθεί η Εγκριση Δόμησης που η Διεύθυνση Μεταλλευτικών και Βιομηχανικών Ορυκτών έχει χορηγήσει από τις 8 Οκτώβρη στην «Ελληνικός Χρυσός» ΑΕ. Το θέμα αυτό το «κυνηγάμε» εδώ και καιρό και ήμασταν οι πρώτοι που αποκαλύψαμε τη σκανδαλώδη-εγκληματική νομοθετική ρύθμιση με την οποία ανατέθηκε σε μια άσχετη Διεύθυνση του ΥΠΕΚΑ να εκδώσει Εγκριση Δόμησης στους χρυσοθήρες (δείτε εδώ).

Παρά τις προσπάθειές μας, μολονότι έχουμε υποβάλει αίτηση να μας χορηγηθεί αντίγραφο του εγγράφου, μέχρι σήμερα δεν μας έχει παραδοθεί επίσημα. Εξασφαλίσαμε, όμως, αντίγραφο από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε το έγγραφο στην κατοχή του.

Ο Δήμος Αριστοτέλη, επίσης, για ευνόητους λόγους, δεν έδωσε στη δημοσιότητα το έγγραφο. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά υπάρχει ένα κόκκινο νήμα που συνδέει τη Διεύθυνση του ΥΠΕΚΑ με το Δήμο Αριστοτέλη: και οι δύο υποστηρίζουν ότι το εν λόγω έγγραφο δεν αποτελεί διοικητική πράξη. Κι όμως, αρκεί μια απλή ανάγνωση του εγγράφου, το οποίο δημοσιοποιούμε, για να φανεί πως αποτελεί Εγκριση Δόμησης, αφού θεωρούνται οι μελέτες για το εργοστάσιο που ήδη κατασκευάζει στις Σκουριές η «Ελληνικός Χρυσός» ΑΕ και θ’ ακολουθήσει η Αδεια Δόμησης από την Πολεοδομία Αρναίας (δήμος Αριστοτέλη). Ο προϊστάμενος και άλλα στελέχη της Διεύθυνσης Μεταλλευτικών και Βιομηχανικών Ορυκτών έχουν δηλώσει σ’ εμάς ότι το έγγραφο αυτό δεν αποτελεί διοικητική πράξη. Το ίδιο μας έλεγε, προ εικοσαημέρου, και ο πρόεδρος του ΔΣ του δήμου Αριστοτέλη Γ. Ζουμπάς. Χτες, όμως, επειδή προφανώς τον επέπληξε η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Ιγγλέζη, με την οποία είχαμε συνομιλήσει, αρνούνταν ότι μας είχε πει τέτοιο πράγμα! Πώς όμως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι άφησαν να περάσει ένας μήνας και όχι μόνο ο Δήμος δεν κατέθεσε προσφυγή στο ΣτΕ, αλλά δε δημοσιοποίησε καν το έγγραφο, ώστε να μπορούν να κινηθούν οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι; Γιατί κράτησε το κίνημα στο σκοτάδι;

Ο στόχος είναι προφανής. Επειδή το έγγραφο έχει εκδοθεί στις 8 Οκτώβρη, στις 8 Δεκέμβρη εκπνέει η προθεσμία των 60 ημερών εντός της οποίας μπορεί να γίνει προσφυγή στο ΣτΕ, χωρίς τον κίνδυνο η προσφυγή να θεωρηθεί εκπρόθεσμη (σε υποθέσεις που έχουν δημοσιότητα το ΣτΕ συχνά αποφαίνεται ότι η προθεσμία τρέχει από την ημέρα υπογραφής και όχι από την ημέρα που οι προσφεύγοντες έλαβαν γνώση του εγγράφου, υποστηρίζοντας ότι έλαβαν γνώση με τη δημοσιότητα). Με τη σιωπή, με την απόκρυψη του εγγράφου, με το ψέμα ότι δεν αποτελεί διοικητική πράξη, θέλουν να περάσει αυτή η προθεσμία ώστε το κίνημα να μην μπορέσει να κάνει ούτε αυτή τη στοιχειώδη νομική ενέργεια, την προσφυγή στο ΣτΕ.

Εμείς δίνουμε στη δημοσιότητα το έγγραφο και κάνουμε έκκληση στο κίνημα να κινηθεί γρήγορα και να καταθέσει προσφυγή, χωρίς πλέον να περιμένει τίποτα από τη δήθεν ουδέτερη, αλλά στην ουσία δεκανίκι των χρυσοθήρων, νέα διοίκηση του δήμου Αριστοτέλη.

Τιμή και δόξα στον πεσόντα Έλληνα αντιφασίστα μαχητή του Ντονιέτσκ!

αναδημοσίευση από την Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία

Τιμή και δόξα στον πεσόντα Έλληνα αντιφασίστα μαχητή του Ντονιέτσκ!

Posted on 20/11/2014 by solidarity2014

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΣΣΕ: ΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ 18-11-2014 ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΠΥΡΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΝΙΕΤΣΚ

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

«Με λένε Θανάση, οι φίλοι με φωνάζουν Φάνια, κατάγομαι από την Κριμαία, είμαι Ρωμιός της Αζοφικής και γεννήθηκα στο Ραζντόλνιε, έξω από το Ντονιέτσκ. Έζησα είκοσι χρόνια στην Ελλάδα κι άφησα πίσω μου τη γυναίκα μου την Ελένη, το γιο μου τον Πέτρο και την κόρη μου την Αφροδίτη. Είμαι 49 ετών, ορίστε η ταυτότητά μου. Δεν πρόκειται να γυρίσω στην Ελλάδα μέχρι να νικήσουμε. Σας περιμένω όλους εδώ για να γιορτάσουμε τη νίκη. Οι δικοί μου διαμαρτυρήθηκαν, γκρίνιαξαν, αλλά ήξεραν ότι δεν μπορώ να αλλάξω την απόφασή μου … Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα! » – Θ. Κοσσέ, Ιούλιος 2014

Η Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία εκφράζει τα πιο θερμά της συλληπητήρια στην οικογένεια και τους φίλους του αντιφασίστα αγωνιστή Θανάση Κοσσέ. Στην συνέλευση της Καμπάνιας την Τετάρτη 12 Νοέμβρη μιλήσαμε με το Θανάση μέσω σύνδεσης skype. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο Θανάσης προσπαθούσε μέσα από τη ζωντανή μαρτυρία του να σπάσει το τείχος της σιωπής και της προπαγάνδας που επιβάλλουν τα καθεστωτικά ελληνικά ΜΜΕ για την κατάσταση στην Ουκρανία. Στην τελαυταία μας συνομιλία τον ενημερώσαμε για τις δράσεις της Καμπάνιας που ετοιμάζαμε εν όψει Πολυτεχνείου, ήταν χαρούμενος και μας είπε να στείλουμε όλο το υλικό και θα φρόντιζε να υποτιτλιστεί και να παίξει στην τηλεόραση του Ντονιέτσκ. Τον ρωτούσαμε για το ηθικό του λαού και μας έλεγε ότι είναι αποφασισμένοι και ότι παρά την κούραση δε φοβούνται και θα νικήσουν. Κάναμε σχέδια για τα επόμενα βήματα της Καμπάνιας και επέμενε ότι πρέπει να συνεργαστούμε με τους χιλιάδες έλληνες και ελληνίδες που ζουν στο Ντονμπάς. Η διαδικτυακή σύνδεση δεν ήταν δυστυχώς καλή και ανανεώσαμε το ραντεβού για την επόμενη συνέλευση… Δεν προλάβαμε. Γιατί ο Θανάσης ζούσε κάθε μέρα στο πολεμικό μέτωπο ρισκάροντας τη ζωή του. Και σήμερα θυσιάστηκε στον αγώνα κατά του φασισμού. Απασχολούνταν στην άτυπη υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας της Διεθνούς Μπριγάδας και τους τελευταίους μήνες είχε ενταχθεί σε λαϊκή πολιτοφυλακή. Νιώθουμε βαθύτατα συγκινημένοι. Προσπαθούμε να συλλέξουμε πληροφορίες για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σκοτώθηκε. Θα επανέλθουμε με επίσημη δημόσια ανακοίνωση της Καμπάνιας. Το παράδειγμά του θα μας εμπνέει για πάντα.

Δόξα και τιμή στον αγωνιστή! Θάνατος στο φασισμό!

Παραθέτουμε δημοσίευμα του δημοσιογράφου Θ. Αυγερινού που συνομίλησε μαζί του το καλοκαίρι απ” όπου προέρχονται και τα πρώτα λόγια του Θανάση που παραθέσαμε στην αρχή.

Μιλάμε με τον Θανάση Κοσσέ, έναν από τους 90 χιλιάδες ομογενείς της Ανατολικής Ουκρανίας. Έχει αφιερωθεί στη νίκη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ και της Νοβορωσίας. Είναι χειμαρρώδης και συνεχώς κάνει «άλματα» στην ιστορία, που έχει σπουδάσει κι ας ασχολήθηκε στην Ελλάδα μόνο με αγροτικές εργασίες. Προς το παρόν απασχολείται στην άτυπη υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας της Διεθνούς Μπριγάδας, στην οποία συμμετέχουν εθελοντές από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία και φυσικά τη Ρωσία.

«Θέλουμε να σταματήσουμε το φασισμό και τα καθάρματα, που κυβερνούν τώρα το Κίεβο και σκοτώνουν πρώτα απ’ όλους τους αμάχους. Είναι πολλά τα θύματα μεταξύ των αθώων πολιτών, που δεν στήριξαν την πολιτική αλλαγή στο Κίεβο και δεν συμμετείχαν στις προεδρικές εκλογές-φαρσοκωμωδία του Μαΐου, αλλά επέλεξαν έναν άλλο δρόμο για τις πόλεις και τα χωριά τους, για τις περιοχές του Ντονμπάς, την ανεξαρτησία από το Κίεβο και την ελευθερία μας. Μας εκδικούνται τώρα κλέβοντας το σιτάρι μας ή καίγοντάς το, για να μας καταδικάσουν στην πείνα. Εδώ το στάρι καίγεται, αλλά κανείς στα δυτικά ΜΜΕ δεν τολμά να πει στ’ αλήθεια τί συμβαίνει. Πώς είναι δυνατόν να χτυπούν με πυροβολικό και αεροπλάνα σπίτια σε χωριά και πόλεις. Στο Ντονιέτσκ ζουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Μέχρι προχθές έφυγαν μόνο 70 χιλιάδες προς την κατεύθυνση της Ρωσίας και ειδικά το Ροστόφ, όπου υπάρχει ο μόνος ανοιχτός διάδρομος διαφυγής. Αν σε πιάσουν οι πιστοί στο Κίεβο Ουκρανοί, σε αναγκάζουν να πας φαντάρος, όποια ηλικία κι αν έχεις».

Ο Θανάσης σε κερδίζει λέξη με τη λέξη. Ακόμη κι αν είχες απορίες πώς ένας άνθρωπος αφήνει το σπίτι και την ησυχία του για να μπει στη φωτιά ενός εμφυλίου πολέμου, για τον οποίον αναγκαστικά ακούγονται τα πιο αντιφατικά πράγματα.

«Ήρθα στην Ουκρανία το καλοκαίρι του 2013 για να δω τη μητέρα μου. Πέρασαν οι μήνες και μετά δεν μπορούσα να φύγω. Δεν το σήκωνε η καρδιά μου. Φούντωσε η πολιτική κρίση και κατέλαβαν την εξουσία αυτοί, που είχαν κυνηγηθεί από τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Δεν ζητάμε τίποτα, παρά μόνο να ακουστεί η αλήθεια. Αυτό πίστεψα ότι θα γινόταν, γι’ αυτό και έγραψα στη ρωσόφωνη εφημερίδα της Αθήνας «Ομόνοια». Έπεσα από τα σύννεφα όταν η αρχισυντάκτριά της, μου απάντησε ότι η εφημερίδα είναι κυρίως πολιτιστική και δεν μπορεί να εμπλακεί σε πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Αν είναι δυνατόν! Είναι μια εφημερίδα, που διάβαζα. Σκοτώνονται άδικα άνθρωποι και δεν δέχθηκαν ούτε καν να δημοσιεύσουν την άποψή μου. Ας έλεγαν ό,τι άλλο ήθελαν. Ας προσκαλούσαν να γράψει οποιοσδήποτε. Εγώ όμως ειμαι εδώ και βλέπω την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου. Το ίδιο κάνει και η Μαργαρίτα από την Γερμανία, που ήρθε με σκοπό να συμφιλιώσει τους ορθόδοξους αδελφούς της. Ο πόλεμος και η εθνοκάθαρση δεν μπορεί ποτέ να είναι η λύση και μάλιστα να ονομάζουν αυτό το πράγμα δημοκρατία και ευρωπαϊκή πρόοδο. Είναι άδικο αυτό, πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους Ευρωπαίους».

Οι στιγμές, που περνούν οι αντάρτες της Ανατολικής Ουκρανίας είναι δραματικές. Οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν περικυκλώσει το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ και σφίγγουν διαρκώς τον κλοιό γύρω τους. Γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, όσοι προλαβαίνουν, τρέχουν να σωθούν. Πολλοί από αυτούς προς την ιστορική πατρίδα του Θ.Κοσσέ, την Κριμαία.

«Δεν έχω αυταπάτες. Καταλαβαίνω ότι στο κύμα της εξέγερσης ανεβαίνουν και ανθρωπάκια, που θέλουν να καταλάβουν θέσεις κι αξιώματα. Αλλά αυτό δεν είναι επαρκής λόγος για να τηρήσεις ουδέτερη στάση. Γι’ αυτό και τις επόμενες μέρες μπορεί να αφήσω λίγο στην άκρη τη «δημοσιογραφική» δουλειά και να πιάσω το όπλο. Ζήτησα και με πήραν στις στρατιωτικές μονάδες της Δημοκρατίας μας, που είναι υπό διαμόρφωση. Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα!»

Ακολουθούν δύο tweets του Θ. Αυγερινού. Το πρώτο είναι από τις 27 Αυγούστου τη στιγμή της νικηφόρας προέλασης των λαϊκών πολιτοφυλακών.

Το δεύτερο είναι δυστυχώς σημερινό και επιβεβαιώνει την τραγική είδηση:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=79-8ImsREjE?version=3&rel=1&fs=1&showsearch=0&showinfo=1&iv_load_policy=1&wmode=transparent]

Posted in Uncategorized | Tagged Έλληνας, Θανάσης Κοσσέ, Κοσσέ, Κοσσε, Κοσέ, Ντονμπάς, Ουκρανία, δημοσιογράφος, νεκρός | 1 σχόλιο

Δολοφονία Έλληνα δημοσιογράφου απ” τον ουκρανικό στρατό στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ!

Posted on 20/11/2014 by solidarity2014

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε η είδηση για τον θάνατο του Έλληνα δημοσιογράφου Αθανασίου Κοσσέ από τον ουκρανικό στρατό, στις 18/11, στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ. Ο «Φάνια» που έχει ανήλικο παιδί στην Ελλάδα, και επί τέσσερις μήνες κάλυπτε τα γεγονότα στην Ανατολική Ουκρανία ήταν ένα ακόμα θύμα της φασιστικής πολεμικής μηχανής που έχουν στήσει ΗΠΑ-ΕΕ κι ουκρανικό καθεστώς.
Μέλημα του «Φάνια» ήταν να συλλέξει υλικό για να εκδώσει τη Λευκή Βίβλο με τα εγκλήματα του ουκρανικού στρατού.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Αθανάσιος Κοσσέ, δεν είναι ο πρώτος δημοσιογράφος που πέφτει νεκρός από πυρά του ουκρανικού στρατού και των φασιστικών ταγμάτων που δρουν στο πλάι του. Τουλάχιστον τέσσερις δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί και αρκετοί περισσότεροι τραυματιστεί με υπαιτιότητα του ουκρανικού καθεστώτος.
Είμαστε περίεργοι για το ποια θα είναι η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης. Θα υπάρξει τέτοια; Θα πουν «τα “θελε και τα “παθε»; Θα υπερασπιστούν τους δολοφόνους του Ποροσένκο, όπως υπερασπίζονται τα δολοφονικά ΜΑΤ που χτυπούν άοπλους νέους φοιτητές;
Σε κάθε περίπτωση το αίμα κυλάει στα χέρια του υπουργού εξωτερικών, του πρώτου πολιτικού που έσφιξε το χέρι του Προέδρου της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο.

Ο «Φάνια» -και κάθε ένας που πεθαίνει αντιστεκόμενος στον φασισμό- θα ζει για πάντα στις καρδιές μας!

Κάτω η Χούντα του Κιέβου!
Νίκη στην αντίσταση του Ντονμπάς!
Οι λαοί θα νικήσουν!

17 Νοέμβρη-24 νεκροί-41 χρόνια

Έρευνα: Αυτοί είναι οι 24 νεκροί του Πολυτεχνείου

Από την ιστοσελίδα news247.gr

Διαβάστε τα στοιχεία της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο. Δείτε σχεδιάγραμμα με το σημείο όπου έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν

Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της, παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δισεπίλυτο πρόβλημα, προκαλώντας συζητήσεις, αλλά και ισχυρισμούς ανιστόρητους και πέρα από κάθε λογική.

Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας, συγγραφέας και δημιουργός της έρευνας “Πολυτεχνείο ’73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες”, “η χαώδης και ατεκμηρίωτη πληροφόρηση που υπάρχει γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει εσαεί αυτή την ιδιότυπη ‘ασυλία’, στο όνομα της δήθεν προστασίας της φήμης του Πολυτεχνείου”.

Από τα μέσα του 2002 έχει ξεκινήσει μια ιστορική έρευνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με τίτλο “Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973″. Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ. Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη “γενεαλογία” του ζητήματος.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Προσωρινά αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Η συγκέντρωση όλων των δεδομένων αποτέλεσε το πρώτο στάδιο της έρευνας στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Κάθε στοιχείο που είδε το φως της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια, οι επίσημες ανακοινώσεις του καθεστώτος, οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον παράνομο τύπο της εποχής, οι αγγελίες κηδειών στις εφημερίδες, οι κάθε προέλευσης λίστες που έκαναν την εμφάνιση τους μετά τη μεταπολίτευση, οι προανακριτικές και ανακριτικές έρευνες, οι συνεντεύξεις συγγενών, οι καταθέσεις μαρτύρων στη δίκη του 1975, συγκεντρώνονται, αποδελτιώνονται, συσχετίζονται κριτικά, αναζητείται η γενεαλογία τους, εντοπίζονται οι αλληλοεπικαλύψεις, οι παρανοήσεις, τα λάθη στην αντιγραφή και οι μεταξύ τους παρεκκλίσεις.

Η έρευνα προχωρά έτσι στη συγκρότηση ενός καταλόγου, ο οποίος παραμένει προσωρινός, καθώς εξακολουθεί συνεχώς να εμπλουτίζεται και να διορθώνεται. Για κάθε περίπτωση συγκροτείται ένας ιδιαίτερος φάκελος, με βιογραφικά στοιχεία, τις συνθήκες θανάτου και αναλυτική παράθεση όλων των πηγών που χρησιμοποιήθηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία.

Μέχρι τη στιγμή αυτή, έχουν καταγραφεί εικοσιτέσσερις (24) πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις, όπως καταγράφονται συνοπτικά στον συνημμένο κατάλογο.

Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία.

Τέλος, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ’ Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ Ν ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

* Η μελέτη αυτή έχει υιοθετηθεί από τη σχετική βιβλιογραφία ως η πλέον έγκυρη επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα (βλ. ενδεικτικά Δημήτρης Παπαχρήστος, Το Πολυτεχνείο ζει, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2004, σελ. 41-45, Δημήτρης Χατζησωκράτης, Πολυτεχνείο ’73, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2004, σελ. 176-177, 424-425, Βαγγέλης Αγγελής & Ολύμπιος Δαφέρμος, Όνειρο ήταν, έκδοση ΕΔΙΑ-Οδυσσέας, Αθήνα 2005, σελ.378-388).

κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο

Μετάφραση, εισαγωγή – A ruthless critique.

Μεταφράζουμε και αναδημοσιεύουμε μια σειρά ποιημάτων του Xu Lizhi, του τελευταίου εργάτη που αυτοκτόνησε στην Κίνα λόγω των συνθηκών εργασίας, όχι μόνο στο εργοστάσιο, αλλά γενικά στη κοινωνία, που έχει μετατραπεί σε μια απέραντη γραμμή συναρμολόγησης. Τα ποιήματα του απλά, περιγραφικά, γεμάτα από αυτήν την άρνηση, που τόσο ποθεί να ελευθερωθεί από το κεφάλαιο, που θέλει, εμφανώς και χωρίς αμφιβολίες να στραφεί ενάντια σε αυτό που έχει απογίνει. Μια σειρά λέξεων βγαλμένη από τις γραμμές συναρμολόγησης του παγκόσμιου καπιταλισμού, δείχνει με τρόπο άμεσο, την αλλοτρίωση και τους φετιχισμούς, το τι σκέφτονται οι άνθρωποι που έφτιαξαν τον υπολογιστή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Αυτή είναι η αρνητική ποίηση σε συνθήκες πραγματικής υπαγωγής. Και πόσο “βλάσφημο” και αντιφατικό είναι άραγε από πλευράς μας, να ονομάζουμε κατ’ αυτό τον τρόπο τη ποίηση του, που το μόνο που ήθελε είναι να ξεφύγει ακριβώς από αυτή την υπαγωγή, που ήταν ταυτόχρονα άρνηση στην υπαγωγή, μια ασφυξία στην εργασία ως υπαρκτή συνθήκη και ταυτόχρονα, ο όλος ο κόσμος κάθε λέξης. Ελπίζουμε, η προσπάθεια να μεταδώσουμε τη ποίηση του, και ότι αυτή φέρει μέσα της στο ελληνικό κοινό,καθώς και να την βάλουμε στο συγκείμενο που της αναλογεί, την άρνηση του κεφαλαίου, να είναι άξιο αντίβαρο της “βλασφημίας” μας.

Σημείωση του Μεταφραστή στα Αγγλικά: Τα παρακάτω ποιήματα του Xu είναι ένα δείγμα απλά των καλύτερων δουλειών του, σε αρχική μετάφραση από φίλους του Nao project. Τα ποιήματα είναι της περιόδου 2011-2014. Μέσα σε αυτά περιλαμβάνεται και το πρώτο του ποίημα. Με τη μετάφραση αυτών των ποιημάτων, θέλουμε να κρατήσουμε τη μνήμη του Xu ζωντανή,και να εγείρουμε να την προσοχή στο ζήτημα των σκληρών συνθηκών εργασίας στην Κίνα, για τους εργάτες που είναι εσωτερικοί μετανάστες από την επαρχεία (μεταξύ αυτών και στην Foxconn όπου και ο Xu εργαζόταν) Οι συνθήκες αυτές δεν έχουν αλλάξει παρά το γεγονός των 18 αποπειρών αυτοκτονίας στο εργοστάσιο το 2010, που είχαν σαν αποτέλεσμα 14 εργάτες νεκρούς. Κόσμος εκ των έσω αναφέρει ότι τα περιστατικά μειώθηκαν αισθητά (κυρίως λόγω του ότι η διοίκηση έβαλε δίχτυα γύρω από το εργοστάσιο με σκοπό να αποτρέπει τους εργάτες να πηδούν αλλά και γιατί αυξήθηκαν οι εργατικές αντιστάσεις), παρόλα αυτά, αυτοκτονίες συνεχίζουν, όπως αυτή του Xu Lizhi, τουλάχιστον ακόμα 8 τέτοια περιστατικά έχουν αναφερθεί στα ΜΜΕ από το 2010, αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι πολλά περιστατικά απλά δεν καταγράφονται. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον, οι εργάτες στη Foxconn αλλά και αλλού, θα καταφέρουν να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν αυτές τις τακτικές των επιχειρήσεων, όπως την στρατιωτική πειθαρχία και τη συνεχή επιτήρηση, και να βρουν ένα συλλογικό τρόπο να ξεφύγουν από το καπιταλιστικό κόσμο του θανάτου σε έναν κόσμο που να αξίζει να ζεις.

Λίγα λόγια για τον Xu Lizhi.

Το 2010, Xu Lizhi πήγε να δουλέψει από το πατρικό του σπίτι στη Jieyang, Guangdong στο εργοστάσιο της Foxconn [εργοστάσιο ηλεκτρονικών συσκευών στο Shenzhen],και συγκεκριμένα εργαζόταν στη γραμμή συναρμολόγησης. Από το 2012 μέχρι το Φεβρουάριο του 2014, πάνω από 30 γραπτά του, δημοσιεύτηκαν στην εσωτερική εφημερίδα της Foxconn “Foxconn People” (富士康人),όπως ποιήματα, δοκίμια,κριτικές ταινιών, και σχολιασμούς της επικαιρότητας. Ο Xu πόσταρε τους τίτλους των γραπτών του σε ένα ποστ στο blog του με τίτλο “Η ωρίμανση μου μέσα από μια εφημερίδα” δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του για την ευκαιρία που του δόθηκε να ασχοληθεί με τις φιλολογικές του ανησυχίες. Την πρώτη φορά που ο φίλος του, ο Zheng (ψευδώνυμο) διάβασε την ποίηση του Xu, εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι ήταν τόσο ταλαντούχος. Από τότε ο Zheng πάντα κοιτούσε τα ποιήματα στην εφημερίδα.Ο Zheng πίστευε ότι ο Xu ήταν ένα ντροπαλό άτομο γενικά, “λιγομίλητος αλλά όχι σιωπηλός” Ο Xu υποστήριζε ανοιχτά τις πεποιθήσεις του, αλλά ήταν μοναχικός.”Όταν ο Zheng έμαθε για την αυτοκτονία του Xu πέρασε όλη την εβδομάδα αργίας της επετείου της εθνικής ημέρας της Κίνας μέσα στο σπίτι του θρηνώντας.

Μετατρέποντας τα αισθήματα σε ποιήματα: φοβόταν ότι θα διαβαστούν από την οικογένεια του

Τα περισσότερα από τα ποιήματα του Xu είναι περιγραφές της γραμμής παραγωγής. Στο ποίημα “Εργαστήριο, η νιότη μου φυλακίστηκε εδώ,” περιέγραφε τις συνθήκες εργασίας και ζωής του: “πέρα από τη γραμμή παραγωγής,δεκάδες χιλιάδες εργάτες[dagongzhe]παρατάσσονται σαν λέξεις στο χαρτί, η μία πίσω απ’ την άλλη/ “Πιο γρήγορα! Πιο γρήγορα!”/ Καθώς στέκεται ανάμεσα τους, ακούω τον επιστάτη που γαβγίζει.” Ένοιωθε ότι “Με το που έμπαινε στο εργαστήριο/ η μόνη επιλογή είναι η υποταγή,” και ότι η νιότη του άδοξα και ψυχρά ξεγλιστρούσε και χανόταν, έτσι ώστε το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι “Να την βλέπει να ξεθωριάζει μέρα και νύχτα/ Συμπιεσμένη, γυαλισμένη, φορμαρισμένη /ανάμεσα από ανάξιες αμοιβές, τους υποτιθέμενους μισθούς”.

Στην αρχή, ο Xu Lizhi δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στην συνεχή αλλαγή μεταξύ πρωινής και βραδινής βάρδιας. Σε ένα άλλο ποιήμα, περιέγραψε τον εαυτό του στη γραμμή παραγωγής ως “στεκούμενος ίσιος σαν σίδερο,τα χέρια μου σαν να πετάω,” “πόσες νύχτες και πόσες ημέρες/ καθώς καθόμουν έτσι, κοιμήθηκα όρθιος;” περιέγραφε την δουλειά του ως εξουθενωτική, “Κυλάνε μέσα στις φλέβες μου, φτάνοντας τελικά στην άκρη του στυλό/ ριζώνουν στα χαρτιά/ αυτές τις λέξεις μπορούν να τις διαβάσουν μόνο οι μετανάστες εργάτες.” Ο Xu είχε δηλώσει ότι δεν έδειξε ποτέ την ποίηση του στους γονείς και τους συγγενείς του καθώς είναι κάτι που αντικατοπτρίζει πόνο, και δεν ήθελε να τους το δουν

Αποτυχημένες προσπάθειες να πιάσει δουλειά σχετιζόμενη με βιβλία.

Παρόλο που ο Xu έζησε στο Shenzhen για μερικά χρόνια μόνο, ήταν βαθιά ταυτισμένος με τη πόλη. “όλοι εύχονται να ριζώσουν στη πόλη για πάντα,” εξηγούσε,αλλά οι περισσότεροι μετανάστες εργάτες [dagong] ποιητές, γράφουν για μερικά χρόνια, και μετά φεύγουν από τη πόλη και πάνε πίσω στις πατρίδες τους όπου παντρεύονται και κάνουν παιδιά. Ο Xu έλπιζε να μην έχει τέτοια μοίρα. Προσπάθησε να στήσει ένα πάγκο μαζί με ένα φίλο του στο δρόμο, αλλά απέτυχε. Επίσης προσπάθησε να μεταφερθεί από τη γραμμή συνερμολόγησης στα logistics όπου θα είχε μεγαλύτερη ελευθερία αλλά δεν τα κατάφερε επίσης. Κατανοούσε ότι πολύ λίγοι ποιητές μπορούν να γλιτώσουν “Πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς για την επιβίωση μας, είναι πολύ δύσκολο να πας πέρα από αυτό”. Το Φεβρουάριο του 2014, ο Xu παραιτήθηκε από τη δουλειά του στη Foxconn και μετακόμισε στο, Jiangsu. Ο φίλος του, εξήγησε ότι η κοπέλα του Xu δούλευε εκεί, και γιαυτό ήθελε να πάει εκεί αλλά τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά. Είπε στον Zheng ότι είχε πρόβλημα και δυσκολευόταν να βρει δουλειά, αλλά δεν μπήκε σε λεπτομέρειες.

Έξι μήνες μετά, μετακόμισε πίσω στο Shenzhen. Σε μια άλλη συνέντευξη, ο Xu είπε ότι αγαπά αυτή τη πόλη,και ότι του άρεσε να πηγαίνει πολύ στη κεντρική αγορά βιβλίου της πόλης και στη δημόσια βιβλιοθήκη.Αν ήταν να γυρνούσε στο πατρικό του [στο Jieyang], υπήρχαν μόνο μικρά βιβλιοπωλεία “και κάθε φορά που προσπάθησα να παραγγείλω βιβλία online δεν ερχόντουσαν σε τόσο απομακρυσμένη τοποθεσία” Λόγω της αγάπης του για τα βιβλία, η πρώτη αίτηση για δουλειά που έκανε στη πόλη ήταν στη κεντρική αγορά βιβλίου. Ο Zheng θυμάται ότι ο Xu του είχε πει, όταν δούλευε στο εργοστάσιο, ότι το όνειρο του ήταν να γίνει βιβλιοθηκάριος. Δυστυχώς δεν του έδωσαν τη δουλειά και ο Zheng πιστεύει ότι αυτή ήταν μια από τις μεγάλες απογοητεύσεις. Δύο χρόνια νωρίτερα ο , Xu έκανε αίτηση για την εσωτερική βιβλιοθήκη της Foxconn για τους εργαζόμενους, καθώς είχαν για ένα διάστημα ανοίξει οι αιτήσεις, αλλά τελικά τον απέρριψαν. {…}

Γυρνώντας στο εργοστάσιο μια μέρα πριν το περιστατικό.

Ο Xu είχε ξεμείνει από χρήματα, οπότε μετά από όλες αυτές τις αναποδιές, γύρισε ξανά στο Foxconn, ξεκινώντας να εργάζεται στις 29 Σεπτεμβρίου του 2014, στο ίδιο εργαστήριο που δούλευε και πριν. Αυτό θα ήταν ένα νέο ξεκίνημα αλλά τελικά δεν ήταν. Το ίδιο απόγευμα ανέφερε στον Zheng μέσω online chat ότι κάποιος του βρήκε δουλειά κάπου αλλού, οπότε ίσως αφήσει το εργοστάσιο ξανά, αλλά ο φίλος του ο Zheng δεν έδωσε σημασία καθώς υπέθεσε ότι δεν θα έφευγε πολύ σύντομα καθώς μόλις είχε επιστρέψει.Την επόμενη φορά που ο Zheng έμαθε νέα για τον Xu ήταν δύο μέρες αργότερα,όταν ο κόσμος άρχισε να συζητά για την αυτοκτονία του Xu μέσω του WeChat.Ο Zheng δεν μπορούσε να το πιστέψει: “Είχαμε μιλήσει πριν δυο μέρες” Αργότερα ο Zheng έμαθε ότι ο Xu αυτοκτόνησε αφού μίλησαν το ίδιο βράδυ τα ξημερώματα και όχι δυο μέρες μετά όπως είπαν τα ΜΜΕ.

Διαδίδοντας φήμες ότι ο Xu ήταν ορφανός

Αν και είχαν περάσει 10 μέρες από την αυτοκτονία, όταν αναφέρεται το περιστατικό, ο Zheng ακόμα δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα του. Πιστεύει ότι η αυτοκτονία του Xu οφείλεται σε εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες. τόσο οι συνεχείς απογοητεύσεις αλλά και ο ίδιος του ο χαρακτήρας έπαιξαν ρόλο. Μετά το θάνατο του,μερικές νεκρολογίες έλεγαν ότι όταν ήταν μικρό παιδί είχε μείνει ορφανός, και ζούσε στους αγνοημένος από τους πάντες μέχρι που μια φτωχή γυναίκα τον υιοθέτησε και τον μεγάλωσε. Αυτή η γυναίκα πέθανε πριν μερικά χρόνια αφήνοντας τον μόνο στο κόσμο. Ο Zheng διέψευσε τις φήμες λέγοντας ότι ο Xu στα γραπτά του αναφέρει συχνά τη μητέρα του και το πόσο του λείπει η πατρίδα του. Το δεύτερο του ποίημα που δημοσιεύτηκε στη Foxconn People για παράδειγμα, λεγόταν “καλοκαιρινός νόστος.” Η ποίηση του Xu είναι ψυχρή και σκεπτική, αντικατοπτρίζοντας μια ζωή γεμάτη μιζέρια. Τα ποιήματα του είναι ένα νήμα από τη μυρωδιά του θανάτου. Έτσι και αλλιώς είχε προβάρει το θάνατο εκατοντάδες φορές στα γραπτά του, η τελευταία του πράξη ήταν απλά λίγο πέρα απ’ τα όρια.

《冲突》
“Σύγκρουση”

他们都说
Όλοι τους λένε

我是个话很少的孩子
ότι είμαι άνθρωπος των λίγων λέξεων

对此我并不否认
Αυτό δεν το αρνούμαι

实际上
Αλλά για την ακρίβεια

我说与不说
είτε μιλάω είτε όχι

都会跟这个社会
με αυτή τη κοινωνία θα είμαι πάντα

发生冲突
σε σύγκρουση

– 7 Ιουνίου 2013

《我就那样站着入睡》
“αποκοιμιέμαι, μόνο και μόνο που στέκομαι έτσι”

眼前的纸张微微发黄
το χαρτί μπροστά στα από τα μάτια μου, φαίνεται κίτρινο

我用钢笔在上面凿下深浅不一的黑-με το μεταλλικό στυλό μου, το σμιλεύω με ένα άνισο μαύρο

里面盛满打工的词汇
γεμάτο με λέξεις της εργασίας

车间，流水线，机台，上岗证，加班，薪水……
εργαστήριο, γραμμή συναρμολόγησης, μηχανή, κάρτα εργάτη, υπερωρία,μισθός…

我被它们治得服服贴贴
με έχουν εκπαιδεύσει να είμαι υπάκουος

我不会呐喊，不会反抗
Να μην ξέρω πως να φωνάζω ή να επαναστατώ.

不会控诉，不会埋怨
πως να παραπονιέμαι ή να απαξιώνω

只默默地承受着疲惫
απλά να υποφέρω σιωπηλά την εξάντληση

驻足时光之初
όταν πρωτοπάτησα σε αυτό το μέρος

我只盼望每月十号那张灰色的薪资单
έλπιζα μόνο για αυτή τη γκρι επιταγή στις 10 κάθε μήνα

赐我以迟到的安慰
για να μου προσφέρει την αργοπορημένη παρηγοριά

为此我必须磨去棱角，磨去语言
γιαυτό χρειάστηκε να απαλείψω τις γωνίες μου, να στρογγυλέψω τις λέξεις μου.

拒绝旷工，拒绝病假，拒绝事假
Μου αρνούνταν να χαζεύω , να αρρωστήσω και να πάρω άδεια ,μου αρνούνταν να φύγω για προσωπικούς λόγους

拒绝迟到，拒绝早退
Μου αρνούνταν να έρθω αργά, ή να φύγω νωρίς

流水线旁我站立如铁，双手如飞
Στη γραμμή παραγωγής στέκομαι σαν σίδερο, κάνω τα χέρια μου σαν να πετάω,

多少白天，多少黑夜
πόσες νύχτες, πόσες μέρες

我就那样，站着入睡
έτσι όπως ήμουν κοιμήθηκα όρθιος;

– 20 Αυγούστου 2011

《一颗螺丝掉在地上》
“Μια βίδα έπεσε στο πάτωμα”

一颗螺丝掉在地上
Μια βίδα έπεσε στο πάτωμα

在这个加班的夜晚
σε αυτή τη σκοτεινή νύχτα της υπερωρίας

垂直降落，轻轻一响
κάθετα κουμπώνοντας, και ελαφρά πιέζοντας

不会引起任何人的注意
δεν θα τραβήξω κανενός τη προσοχή

就像在此之前
όπως ακριβώς τη προηγούμενη φορά

某个相同的夜晚
σε μια νύχτα σαν αυτή

有个人掉在地上
όταν κάποιος βυθίστηκε στο έδαφος

– 9 Ιανουαρίου 2014

《谶言一种》
“ένα είδος προφητείας”

村里的老人都说
Οι γέροι χωριάτες λένε

我跟我爷爷年轻时很像
ότι μοιάζω στον παππού μου στη νιότη του

刚开始我不以为然
δεν το είχα καταλάβει

后来经他们一再提起
αλλά ακούγοντας τους ξανά και ξανά

我就深信不疑了
με έπεισαν

我跟我爷爷
ο παππούς μου και εγώ, μοιραζόμαστε κοινές

不仅外貌越看越像
εκφράσεις του προσώπου

就连脾性和爱好
τον ίδιο χαρακτήρα, τις ίδιες συνήθειες

也像同一个娘胎里出来的
σχεδόν σαν να βγήκαμε από την ίδια μήτρα

比如我爷爷外号竹竿
του έδωσαν το παρατσούκλι “καλάμι μπαμπού”

我外号衣架
και εμένα, “αυτός που του κρέμονται τα ρούχα”

我爷爷经常忍气吞声
συχνά έκρυβε τα συναισθήματα του

我经常唯唯诺诺
εγώ είμαι συχνά δουλοπρεπής

我爷爷喜欢猜谜
του άρεσε να λύνει γρίφους

我喜欢预言
εμένα μου αρέσουν τα προμηνύματα

1943年秋，鬼子进
την άνοιξη του 1943,οι Ιάπωνες διάβολοι εισέβαλαν

我爷爷被活活烧死
και τον έκαψαν ζωντανό

享年23岁
στα 23 του

我今年23岁
Αυτή τη χρονιά γίνομαι 23.

– 18 Ιουνίου 2013

《最后的墓地》
“το τελευταίο νεκροταφείο”

机台的鸣叫也打着瞌睡
ακόμα και η μηχανή μισοκοιμάται

密封的车间贮藏疾病的铁
σφραγισμένα εργαστήρια με απόθεμα άρρωστου σιδήρου

薪资隐藏在窗帘后面
Μισθοί κρυμμένοι πίσω από κουρτίνες

仿似年轻打工者深埋于心底的爱情
Σαν την αγάπη που οι νέοι εργάτες θάβουν στον πυθμένα της καρδιάς τους

没有时间开口，情感徒留灰尘
χωρίς χρόνο για έκφραση,το συναίσθημα καταρρέει μες τη σκόνη

他们有着铁打的胃
έχουν στομάχια σφυρηλατημένα από σίδερο

盛满浓稠的硫酸，硝酸
Γεμάτα από πηχτό οξύ, θειικό και νιτρικό

工业向他们收缴来不及流出的泪
Η βιομηχανία αρπάζει τα δάκρυα τους, πριν αυτά πέσουν στο χώμα

时辰走过，他们清醒全无
ο χρόνος περνάει, τα κεφάλια τους χάνονται στην ομίχλη

产量压低了年龄，疼痛在日夜加班
το αποτέλεσμα ζυγιάζει τα χρόνια τους, ο πόνος δουλεύει υπερωρίες

还未老去的头晕潜伏生命
Στις ζωές τους, η ζαλάδα πριν την εποχή τους, λανθάνουσα

皮肤被治具强迫褪去
το καλούπι κάνει το δέρμα να σχίζεται

顺手镀上一层铝合金
και όταν είναι έτσι, εμφανίζονται στρώσεις από κράματα αλουμινίου

有人还在坚持着，有人含病离去
κάποιο εξακολουθούν να το υπομένουν, ενώ άλλοι απλά έφυγαν άρρωστοι

我在他们中间打盹，留守青春的
μισοκοιμάμαι ανάμεσα τους, φρουρώντας

最后一块墓地
το τελευταίο νεκροταφείο της νιότης μας

– 21 Δεκέμβριος 2011

《我一生中的路还远远没有走完》
“Το ταξίδι της ζωής μου έχει ακόμα πολύ για να ολοκληρωθεί”

这是谁都没有料到的
αυτό κανείς δεν το περίμενε

我一生中的路
το ταξίδι της ζωής μου

还远远没有走完
έχει ακόμα πολύ για να τελειώσει

就要倒在半路上了
αλλά τώρα έχει κολλήσει κάπου στα μισά

类似的困境
δεν είναι ότι παρόμοιες δυσκολίες

以前也不是没有
δεν υπήρχαν πριν

只是都不像这次
αλλά δεν ερχόντουσαν τόσο αναπάντεχα

来得这么突然
τόσο ξαφνικά

这么凶猛
Ως άγριος

一再地挣扎
επαναλαμβανόμενος αγώνας

竟全是徒劳
αλλά όλα είναι μάταια

我比谁都渴望站起来
θέλω να ορθώσω το ανάστημα μου περισσότερο από κάθε άλλον

可是我的腿不答应
αλλά τα πόδια μου δεν συνεργάζονται

我的胃不答应
το στομάχι μου δεν συνεργάζεται

我全身的骨头都不答应
όλα μου τα κόκαλα δεν συνεργάζονται

我只能这样平躺着
μπορώ απλά να κάτσω ξαπλωμένος

在黑暗里一次次地发出
μέσα σε αυτό το σκοτάδι, και να στέλνω έξω

无声的求救信号
ένα σιωπηλό σήμα απόγνωσης, ξανά και ξανά

再一次次地听到
μόνο για να ακούω ξανά και ξανά

绝望的回响
την ηχώ της απόγνωσης

– 13 Ιουλίου 2014

《我咽下一枚铁做的月亮》
“Κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο”

我咽下一枚铁做的月亮
Κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο

他们把它叫做螺丝
αναφέρονται σε αυτό ως το “καρφί”

我咽下这工业的废水，失业的订单
κατάπια όλα τα βιομηχανικά λύματα, έφαγα όλα τα έγγραφα ανεργίας

那些低于机台的青春早早夭亡
η νιότη σταμάτησε στις μηχανές, που πεθαίνουν πριν την ώρα τους

我咽下奔波，咽下流离失所
κατάπια τη σφυρίχτρα και το μεγάφωνο

咽下人行天桥，咽下长满水锈的生活
κατάπια τις γέφυρες πεζών, μιας ζωής που καλύπτεται στη σκουριά

我再咽不下了
δεν μπορώ να καταπιώ άλλα

所有我曾经咽下的现在都从喉咙汹涌而出
όλα όσα κατάπια πλέον ανεβαίνουν στο λαιμό μου

在祖国的领土上铺成一首
και ξεχύνονται στη γη των προγόνων μου

耻辱的诗
με τη μορφή βλάσφημου ποιήματος

– 19 Δεκεμβρίου 2013

《出租屋》
“Νοικιασμένο δωμάτιο”

十平米左右的空间
ένας χώρος 10 τετραγωνικά μέτρα

局促，潮湿，终年不见天日
στενό και υγρό, χωρίς φως του ήλιου όλο το χρόνο

我在这里吃饭，睡觉，拉屎，思考
εδώ τρώω, κοιμάμαι, χέζω και σκέφτομαι

咳嗽，偏头痛，生老，病不死
βήχω, εδώ έχω τους πονοκεφάλους μου, εδώ γερνάω, αρρωσταίνω αλλά αποτυγχάνω να πεθάνω

昏黄的灯光下我一再发呆，傻笑
κάτω από το νυσταλέο κίτρινο φως, κοιτάζω, χασκογελάω σαν χαζός

来回踱步，低声唱歌，阅读，写诗
κουνιέμαι μπρος πίσω, τραγουδάω ελαφρά,διαβάζω, γράφω ποιήματα

每当我打开窗户或者柴门
κάθε φορά που ανοίγω ένα παράθυρο ή τραβάω το παραβάν

我都像一位死者
μοιάζω με νεκρό

把棺材盖，缓缓推开
που αργά ανοίγει τη κάσα από το φέρετρο.

– 2 Δεκεμβρίου 2013

《我弥留之际》
“Στο νεκροκρέβατο μου”

我想再看一眼大海，目睹我半生的泪水有多汪洋
θέλω να δω ακόμα μια φορά τον ωκεανό, ιδού η απεραντοσύνη των δακρύων μισής ζωής

我想再爬一爬高高的山头，试着把丢失的灵魂喊回来
θέλω να ανέβω ακόμα ένα βουνό,να φωνάξω πίσω τη ψυχή που έχασα

我还想摸一摸天空，碰一碰那抹轻轻的蓝
θέλω να αγγίξω τον ουρανό, να νιώσω το ελαφρύ του γαλάζιο

可是这些我都办不到了，我就要离开这个世界了
αλλά δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτα από όλα αυτά οπότε αφήνω αυτό το κόσμο

所有听说过我的人们啊
όποιος με ξέρει

不必为我的离开感到惊讶
δεν θα ξαφνιαστεί που φεύγω

更不必叹息，或者悲伤
ακόμα λιγότερο, δεν θα πρέπει να θρηνήσετε

我来时很好，去时，也很好

ήμουν μια χαρά όταν ήρθα και μια χαρά όταν έφυγα

30 Σεπτεμβρίου 2014-γράμμα αυτοκτονίας

《惊闻90后青工诗人许立志坠楼有感》
“Περί των νέων της αυτοκτονίας του Xu Lizhi”
του Zhou Qizao (周启早), εργάτη της Foxconn

每一个生命的消失
το χάσιμο μια ζωής

都是另一个我的离去
είναι ο θάνατος ακόμα ενός σαν εμένα

又一枚螺丝松动
ακόμα μια βίδα χαλαρώνει

又一位打工兄弟坠楼
ακόμα ένας εργάτης μετανάστης, αδερφός, πηδά

你替我死去
πεθαίνεις στη θέση μου

我替你继续写诗
και εγώ γράφω ποίηματα στη θέση σου

顺便拧紧螺丝
και καθώς το κάνω, σφίγγοντας τις βίδες πιο πολύ

今天是祖国六十五岁的生日
Σήμερα είναι τα 65α γενέθλια του έθνους μας

举国欢庆
ευχόμαστε στη χώρα χαρούμενες γιορτές

二十四岁的你立在灰色的镜框里微微含笑
ακόμα ένας 24 χρόνος “εσύ” στέκεται σε μια γκρίζα κορνίζα, χαμογελώντας ελαφρά

秋风秋雨
άνεμοι της άνοιξης και της άνοιξης βροχές

白发苍苍的父亲捧着你黑色的骨灰盒趔趄还乡
ένας ασπρομάλλης πατέρας κρατώντας το μαύρο δοχείο με τις στάχτες, κάποιου σαν εσένα, παραπατάει στο σπίτι

– 1 Οκτωβρίου 2014

ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ…

ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ…
αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του ΕΕΚ

…και δύο τρία πράγματα που θέλω να μάθω για τους δολοφόνους του

Ο Κώστας Κατσούλης, ο Χανιώτης στην καταγωγή αλλά μεγαλωμένος στον Πειραιά, οπαδός του Εθνικού Πειραιά που δολοφονήθηκε στο γήπεδο της Αλικαρνασσού στην Κρήτη ήταν φίλος, συνάδελφος και αντιφασίστας συναγωνιστής.
Γνωριστήκαμε στα φοιτητικά μας χρόνια το 1989 στο ΤΕΙ Πάτρας όταν σπουδάζαμε μαζί στο τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων.
Τον θυμάμαι μαζί με την ροκαμπιλάδικη παρέα του να σερβίρει χυμούς και κοκτέϊλς στο φρουτο-μπαρ της σχολής, που είχε φτιάξει ο ίδιος με τους φίλους του, και αυτή είναι η πρώτη εικόνα που έχω από αυτόν. Μια χαρούμενη ροκαμπιλάδικη παρέα σε ένα μουντό εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Τον θυμάμαι όταν τελικά γνωριστήκαμε να μου μιλά για τον αγώνα των αγροτών στα Χανιά στην μεγάλη εξέγερσή τους, το καλοκαίρι του 1990 στην οποία βρέθηκε όταν κατέβηκε στο χωριό του.
Τον θυμάμαι όταν στο μεγάλο πανεκπαιδευτικό κίνημα καταλήψεων το 1990-1991 ήταν υπεύθυνος των ομάδων περιφρούρησης της σχολής μας. Με αυτή την ιδιότητα βρέθηκε και στάθηκε δίπλα στον καθηγητή Τεμπονέρα που δολοφονήθηκε από τους τραμπούκους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ στο σχολικό συγκρότημα ΒΟΥΔ στην Πάτρα, τον Γενάρη του 1991. Ο Κώστας θυμάμαι είχε τραυματιστεί και αυτός από τους φασίστες του Καλαμπόκα αλλά αρνήθηκε να φύγει και να πάει στο νοσοκομείο θέλοντας να παραμείνει και να συνεχίσει να βοηθά τους συναδέλφους του, τους μαθητές της πόλης, τους καθηγητές και όλο τον κόσμο.
Τον θυμάμαι να μας εξιστορεί αργότερα τον τρόπο με τον οποίο του επιτέθηκαν οι ναζί μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής όταν τον κυνήγησαν για να τον μαχαιρώσουν μαζί με τον αδερφό του τον Θύμιο, το 1996 στην μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στον Πειραιά.
Τον θυμάμαι να μας εξιστορεί ιστορίες στο γνωστό ροκόμπαρο Rock Pallais του Φαλήρου, κοντά στην γειτονιά που μεγάλωσε, βλέποντας μαζί συναυλίες από την underground σκηνή που μας άρεσε.
Τον θυμάμαι τελευταία φορά που τον είδα, τον φίλο μου τον «Εθνικάκια» σε ένα ντέρμπι ανόδου από την Β στην Α εθνική μεταξύ Παναχαϊκής-Εθνικού στα τέλη της δεκαετίας του 90. Εμείς με τους πατρινούς φιλάθλους, ο Κώστας να μας χαιρετά και να μιλάμε φιλικά μέσα από τις τάξεις των «Εθνικάκηδων» και να προσπαθούμε να πείσουμε τους αστυνομικούς που είχαν κάνει «κορδόνι» και στέκονταν μεταξύ μας, να μας αφήσουν να τα πούμε από κοντά.
Μετά χαθήκαμε. Έμαθα ότι πήγε κάτω στην Κρήτη, στα Χανιά, να δουλέψει στην ξενοδοχειακή επιχείρηση της οικογένειάς του. Μετά το χτύπημα, έμαθα από φίλους ότι συνέχιζε να παραμένει δραστήριος. Συμμετείχε στις αντιφασιστικές πορείες στην πόλη του, ενίσχυε το στέκι μεταναστών Χανίων, συνομιλούσε με την συλλογικότητα «Χωριό» που συσπειρώνει αγρότες και κάτοικους χωριών του βορειοδυτικού νομού Χανίων. Και συνέχιζε φυσικά να βλέπει την «Εθνικάρα» του, την ιστορική ομάδα του Πειραιά στην οποία γαλουχήθηκε από την οικογένειά του, με τον θείο του από την μεριά της μητέρας του, παίκτη της μεγάλης ομάδας που πήρε το 1933 το κύπελλο Ελλάδας και πατέρα διοικητικό στο μπάσκετ του Εθνικού. Ο ίδιος εξάλλου, αθλητικός τύπος είχε αγωνιστεί στο τμήμα χάντμπωλ και στην κωπηλασία του συλλόγου.
Τον Κώστα τον θυμάμαι, αγωνιστή, θαρραλέο και με υψηλό αίσθημα καθήκοντος για να προστατεύσει τον αδύνατο και τον αδικημένο.
Έτσι δεν με παραξένεψε όταν έμαθα τον τρόπο με τον οποίο τον δολοφόνησαν: όταν έγινε το «ντου» δεκάδων τραμπούκων από το πέταλο του Ηρόδοτου προς τους 15 φίλους του Εθνικού, μπήκε στη μέση για να προστατεύσει γυναικόπαιδα, και ηλικιωμένους. Αυτός μόνος του, έκατσε πίσω και κράταγε αρκετούς θρασύδειλους φονιάδες οπλισμένους με λοστούς, σιδηρογροθιές, μαχαίρια. Τους φώναζε «Μην βαράτε άλλο, και εγώ είμαι Κρητικός σαν εσάς» κάνοντας μάταια έκκληση στο κρητικό φιλότιμο και φιλοξενία που κάποτε (άλλοτε;) χαρακτήριζε το νησί. Μάταια…
Ακόμη και έτσι έδωσε την μάχη του και έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Αυτά τα πράγματα ξέρω για αυτόν και θα έπρεπε να τα καταθέσω. Πιο πολύ για να διαλυθούν οι ελιτίστικες και αφ’ υψηλού φωνές ότι δήθεν «ήταν συμπλοκή ανάμεσα σε χούλιγκανς»… οπότε «μην ασχολείστε»…
Και μόνο αυτά που προηγήθηκαν αλλά κυρίως αυτά που ακολούθησαν μας δημιουργούν υπόνοιες ότι κάτι άλλο είδαμε στο γήπεδο του Ηροδότου:
Τέσσερις συλλήψεις μόνο, από ένα τσούρμο πολλών δεκάδων τραμπούκων. Τί έκανε η αστυνομία για να συλλάβει τους άλλους;
Τα ονόματα των συλληφθέντων ακόμη μυστικά σαν να είναι κρατικό μυστικό όταν πλέον σε όλη την χώρα διαπομπεύονται από οροθετικές γυναίκες μέχρι μικρο-οφειλέτες. Για ποιόν λόγο προστατεύονται από αστυνομία και δικαστικές αρχές;
Οι άλλοι φίλοι του Εθνικού κατήγγειλαν άλλα δύο άτομα που ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ασύλληπτοι. Για ποιόν λόγο;
Διαρροές ονομάτων από τοπικά ΜΜΕ που φέρουν τουλάχιστον τον ένα από τους συλληφθέντες, τον 32 με επίθετο που αρχίζει από Λ., να είναι εκτός από συγγενής υψηλόβαθμου αξιωματικού της αστυνομίας, και γνωστός τραμπούκος της ναζιστικής συμμορίας που έχει μεν αναστείλει την λειτουργία των γραφείων της στην περιοχή, αλλά συνεχίζει να κάνει βαθύ «εισοδισμό» στις ποδοσφαιρικές θύρες. Είναι τυχαίο το ότι στην περιοχή η ναζιστική συμμορία πήρε το μεγαλύτερο εκλογικό της ποσοστό;
Διαρροές από παράγοντες της ομάδας του Ηρόδοτου ότι το συγκεκριμένο παρεάκι των δολοφόνων (που κάποιοι από αυτούς φέρονταν και εμπλεκόμενοι στην συμπλοκή οπαδών του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού το 2011 που οδήγησε σε ένα θάνατο με μαχαίρι οπαδού) είναι στην πραγματικότητα κράτος εν κράτει, απειλώντας τους ίδιους τους παράγοντες και τους άλλους οπαδούς, και φέρονται επίσης να είναι και πρωτοστάτες σε δημοτικά και όψιμα «αντι-Καλλικρατικά» αλισβερίσια όταν η απερχόμενη δημοτική αρχή της Αλικαρνασσού τους έβαζε μπροστάρηδες για να μην συγχωνευτεί με τον δήμο Ηρακλείου, πριν να γίνει η ίδια υποψήφια στον… Δήμο Ηρακλείου. Αλλά γιατί η ίδια η διοίκηση της ομάδας τους επιτρέπει την είσοδο στο γήπεδο;
Περίεργες και κατάπτυστες ανακοινώσεις από την ΜΕΘ του Βενιζέλειου νοσοκομείου που μιλούσε για εγκεφαλικό που δεν προκλήθηκε δήθεν από τα χτυπήματα αλλά από ανεύρισμα που προκλήθηκε, όλως τυχαίως, εκείνη την ώρα που γίνονταν η επίθεση. Μια εξωφρενική γνωμάτευση που γίνεται ένα χρόνο περίπου μετά τις καταγγελίες γιατρών της ίδιας ΜΕΘ ότι δέχονται επιθέσεις και απειλές από μαφιόζους. Τι μεσολάβησε από τότε;
Γιατί τόση πρεμούρα να μετατραπεί η πιθανή ποινή από «δολοφονία με δόλο» σε «μη σκοπούμενη θανατηφόρα βλάβη»; Όλως τυχαίως, δηλαδή, την ίδια δικονομική κωλοτούμπα που έκανε – ω τι ειρωνεία για την ιστορία του Κώστα Κατσούλη – το εφετείο του Καλαμπόκα στην δίκη για την δολοφονία Τεμπονέρα.
Και όταν στο 401 που μεταφέρθηκε ο Κώστας όταν χαροπάλευε, οι γιατροί ανέτρεψαν την γνωμάτευση-έκτρωμα του Ηρακλείου, γιατί τα τοπικά δημοσιεύματα επέμεναν ότι η ιατροδικαστική έλεγε το δικό τους σενάριο περί εγκεφαλικού; Όπως και η αστυνομία σε τοπικό επίπεδο;
Και οι άνθρωποι του Ηρόδοτου να επιμένουν να μην δίνουν ονόματα και βίντεο σε μια δολοφονία που έγινε μπροστά σε 1500 άτομα, και αντίθετα να επιχειρούν να κλείσουν την υπόθεση, «τιμώντας τον Κώστα Κατσούλη» και δίνοντας το όνομα του στην θύρα που δολοφονήθηκε, την στιγμή που στον πρώτο αγώνα μετά το συμβάν, διοίκηση και μερίδα των οπαδών είχε κρεμάσει πανό υπέρ των προφυλακισμένων δολοφόνων, και κατά της πιθανής δίωξης της ομάδας τους. Τιμούν τον δολοφονημένο οπαδό στηρίζοντας τους φονιάδες του;
Την αλήθεια κύριοι, την αλήθεια και τίποτα άλλο…
Στην μνήμη του φίλου, συναγωνιστή, συναδέλφου που δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί.
Γιώργος Χλωρός

Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΡΩΤΟΝΟΤΑΡΙΟΣ, Ο ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ

της Άννας Ρόδη
Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΡΩΤΟΝΟΤΑΡΙΟΣ, Ο ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ
Θυμάμαι τον θείο μου τον Παναγιώτη χωμένο μέσα στο ημίφως του μαγαζιού του ανάμεσα σε ζεμπίλια, γαλλικά κλειδιά, σωλήνες, τενεκάκια και κάθε λογής σιδερικά. Στο βάθος υπήρχαν αραδιασμένα διάφορα είδη υγιεινής, δεξιά από την είσοδο ο πάγκος εργασίας με άπειρα μικρά και μεγάλα εργαλεία, βίδες και άλλα αντικείμενα και αριστερά ένα γραφείο γεμάτο σκόνη και λιγοστά χαρτιά, παρατημένα κάπου στο πλάι. Πάνω σ’ αυτό για κάμποσο καιρό κειτόταν ξαπλωμένη και ανάσαινε με δυσκολία μια γάτα με άσθμα, εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος. Την είχε πατήσει μηχανάκι κι εκείνος τη μάζεψε από το δρόμο, τη γιατροπόρεψε και την κράτησε υπό την προστασία του μέχρι που ψόφησε. Έτσι κι αλλιώς το σπίτι του δεν έμενε ποτέ χωρίς γάτα κι ήταν πάντα φιλόξενο τόσο για τα ζώα όσο και για τους ανθρώπους.
Από τη δούλεψη και το μαγαζί του πέρασαν πολλά νεαρά παιδιά, που μάθαιναν μαζί του τη δουλειά του υδραυλικού και κανένα τους δεν έφυγε από κοντά του χωρίς να… αποκτήσει ένα ευφάνταστο και ταιριαστό στην προσωπικότητα του παρατσούκλι.
Ο θείος ήταν ένας άνθρωπος που δεν εντυπωσίαζε ιδιαίτερα με το παρουσιαστικό του, μάλλον κοντός, με πλούσια μαύρα μαλλιά, που, καθώς περνούσαν τα χρόνια, γκρίζαραν στους κροτάφους. Φορούσε συνήθως μια σκούρα ζακέτα, τις περισσότερες φορές στραβοκουμπωμένη, και ένα ξασπρισμένο τζίν παντελόνι, μες στη μουτζούρα της δουλειάς. Τα δάχτυλα του (δεν τα ξεχνάω εκείνα τα δάχτυλα!) ήταν δεμένα με χαρτοπετσέτες και σελοτέιπ σε διάφορα σημεία τους. Πού καιρός και πού νοιάξιμο για αντισηψίες και κανονικά τσιρότα μετά από τόσα χτυπήματα και κοψίματα! Αλλά το ίδιο… τραυματισμένα ήταν και τα γυαλιά του, που συνήθως στο αριστερό τους μπράτσο ήταν τυλιγμένα με… επίδεσμο. Πίσω από τα χοντρά τζάμια τους κρυβόταν μια ανήσυχη, ζωηρή και διαπεραστική ματιά, που περνούσε τα πάντα και τους πάντες από… ακτινοσκόπηση και ψυχολογούσε τον καθένα με αξιοθαύμαστη ικανότητα.
Πάντα κάτι μαστόρευε και πάντα κάτι είχε να σχολιάσει με το πηγαίο χιούμορ του. Με αυτόν το δικό του ιδιαίτερο τρόπο προσέλκυε φίλους και γνωστούς, που μαζεύονταν στην κουζίνα του σπιτιού του και κουβέντιαζαν μαζί του με τις ώρες. Τα χειμωνιάτικα βράδια οι συζητήσεις, γύρω από το μεγάλο ξύλινο τραπέζι, μπροστά στο τζάκι, όπου έψηνε πατάτες με βούτυρο μέσα σε αλουμινόχαρτο και με φίλευε, «άναβαν» κι έπαιρναν πολιτική χροιά. Ωστόσο το έντονα εύθυμο στοιχείο που επικρατούσε δεν επέτρεπε να οδηγηθούν σε καβγάδες, τουλάχιστον εκείνες τις φορές που εγώ, μικρό παιδάκι τότε, ήμουν παρούσα μαζί με τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν εντελώς αντιθέτων πολιτικών πεποιθήσεων από εκείνον. Πολλά άκουγα και λίγα καταλάβαινα. Το παράδοξο και μάλλον ασυμβίβαστο με την ηλικία μου ήταν ότι δε θυμάμαι να έπληττα και όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, πήγαινα και ξαναπήγαινα.
Απ’ αυτό το τραπέζι, που κάθε τόσο γινόταν χωνευτήρι ιδεών, περνούσαν κατά καιρούς πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι. Γιατροί, ηθοποιοί, ζωγράφοι, όπως ο Νίκος Νικολάου, αλλά και απλοί άνθρωποι του μόχθου, που απολάμβαναν το καλό κρασί, τους μεζέδες και τις περιποιήσεις της πάντα παρούσας θείας Αφρούλας, την εύθυμη ατμόσφαιρα και τη συντροφιά του ίδιου.
Αν και ήταν πολυάσχολος, έβρισκε πάντα καιρό για μένα. Όταν η δασκάλα της πρώτης δημοτικού ρήμαζε τα παιδικά μου χεράκια με τη βέργα της και λεηλατούσε βάναυσα την ψυχή μου με τις προσβολές της, δήλωσε ότι θα πάει να τη δείρει κι ας τον πήγαιναν φυλακή και πως αυτό δεν τον ένοιαζε, γιατί ήταν μαθημένος από τέτοια. Επίσης τα πρωινά με παρακολουθούσε, για να δει, αν περνούσα προσεκτικά την Αφαίας, για να πάω στο σχολείο και τα μεσημέρια, όταν μ’ έβλεπε να περνάω από το μαγαζί κουρασμένη, με έβαζε πάνω στο παμπάλαιο μοτοσακό του και με πήγαινε στο σπίτι. Καθώς μεγάλωνα και πάλευα να βρω το βηματισμό μου και να γνωρίσω τη ζωή, έτυχε, στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, να δω σε κινηματογράφο της Αθήνας τον «Άνθρωπο με το γαρύφαλλο» και έσπευσα με ενθουσιασμό να του το ανακοινώσω, μάλλον για να τον εντυπωσιάσω. Αντίθετα απ’ ό,τι πίστευα, εν τη αφελεία μου, εκείνος πανικοβλήθηκε και είπε στη μητέρα μου να με αποτρέψει από τέτοιου είδους παράτολμες ενέργειες, γιατί θα μου έκαναν φάκελο. Το ίδιο έκανε και αργότερα, όταν συμμετείχα στις πρώτες διαδηλώσεις, προσθέτοντας ότι μπορεί να κινδυνεύσει η σωματική μου ακεραιότητα και να με… σταμπάρουν για τα καλά.
Ένα πράγμα που επίσης δεν ξεχνώ είναι ότι σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού του δέσποζε ένα τεράστιο στα μάτια μου μαυρόασπρο πορτρέτο του Άρη Βελουχιώτη. Ήμουν πολύ μικρή τότε και νόμιζα ότι επρόκειτο για κάποιον ιερωμένο. Αργότερα, όταν πια ήξερα ποιος ήταν, έμαθα ότι η μητέρα του θείου και γιαγιά μου, που σ’ όλη της τη ζωή πάσχιζε να τον βάλει στον… ίσιο δρόμο, έπεισε κάποτε έναν παπά, να πάει να τον αγιάσει την παραμονή των Θεοφανείων. Εκείνος τον καλοδέχτηκε αλλά όταν τον ρώτησε που είχε τις εικόνες του, του έδειξε τον Άρη. Τι να κάνει κι ο παπάς; Άγιασε το σπίτι κι έφυγε.
Οι γονείς του Παναγιώτη ήταν ο Δημήτρης Πρωτονοτάριος και η Ζαφειρία Γιαννίτση και ο ίδιος γεννήθηκε το 1923 στην Αίγινα. Ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας που επέζησαν. Τα υπόλοιπα κατά σειρά γεννήσεως ήταν ο Σταύρος, η Ελένη και ο Σπύρος. Σε ηλικία 6 – 7 ετών, από μια παιδική αταξία, χτυπήθηκε με κλοτσιά από ένα μουλάρι. Απ’ αυτό το χτύπημα το μάτι του παρουσίασε στραβισμό και υπέστη βλάβη στο τύμπανο, που του προξένησε, όπως έλεγε, μια μόνιμη ενοχλητική βουή μέσα στο κεφάλι του και μερικές φορές έναν απίστευτο εκνευρισμό. Έπασχε από λαβύρινθο.
Ο πατέρας του, ένας αγαθός κι έντιμος άνθρωπος, διατηρούσε ένα φτωχικό ταβερνάκι στην οδό Μεριστού και τα οικονομικά της φαμίλιας ήταν πολύ περιορισμένα. Πέθανε μάλιστα πολύ νωρίς (λίγο μετά την Κατοχή) από όγκο στο κεφάλι. Η μητέρα του πάλι ήταν μια βαθιά θρησκευόμενη, αυστηρή και άκρως συντηρητική γυναίκα αλλά παρ’ όλ’ αυτά δε μπόρεσε να χαλιναγωγήσει την ανήσυχη φύση του πρωτότοκου γιου της. Σ’ αυτό συνέβαλαν βέβαια και οι ιδιαίτερες προσωπικές εμπειρίες του.
Στα κατοχικά χρόνια βρέθηκε να μένει στα Ταμπούρια, στο σπίτι της θείας του της Κατίνας, της αδερφής της μητέρας του, και να δουλεύει εργάτης στα Λιπάσματα (Δραπετσώνα). Ζούσε πολύ στερημένα και τα έβγαζε πέρα ιδιαίτερα δύσκολα. Τότε τον πήρε κοντά του ένας Γερμανός και του έμαθε την τέχνη του υδραυλικού. Όμως αυτό δεν ήταν το μόνο πράγμα που έμαθε στα Λιπάσματα. Εκεί ήταν που ήρθε σε επαφή με τις αριστερές ιδέες τις οποίες και ασπάστηκε. Από τότε η ζωή του άλλαξε. Άρχισε να διαβάζει εφημερίδες και βιβλία κι ένας από τους αγαπημένους του συγγραφείς ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης.
Η θεία – Κατίνα, που αντιλήφθηκε την κατάσταση και με το ένστικτο της απλής λαϊκής γυναίκας προέβλεψε τα μπλεξίματα, ειδοποίησε τη μάνα του να τον… μαζέψει έγκαιρα από τον Πειραιά. Έτσι βρέθηκε ξανά στην Αίγινα, όπου με τις μικρές του οικονομίες αγόρασε απ’ τον κυρ – Αντωνάκη Χελιώτη (Γαλιάντρα) τον πάγκο της δουλειάς του και πάνω σ’ αυτόν άρχισε να φτιάχνει, στην αρχή τουλάχιστον, μπρίκια και κουβάδες. Ήταν καλός και έντιμος επαγγελματίας και γρήγορα απέκτησε αρκετούς πελάτες και φίλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το μάτι της αστυνομίας και των συνεργατών της δεν ήταν πάντα πάνω του.
Ο χαρακτήρας του άλλωστε ήταν απρόβλεπτος και αρκετά παράτολμος για έναν τόσο μικρό τόπο, όπου μαθεύονταν σχεδόν τα πάντα. Ο πολύ μικρότερος εξάδελφός του Σ. Γ. μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που συνέβη γύρω στο 1945 με 1946. Αυτός και ο πατέρας του συνάντησαν τον Παναγή στο δρόμο. Κρατούσε ένα χωνί και φώναζε: «Προσοχή! Προσοχή! Σας μιλάει το χωνί του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ!». Τον σταμάτησε ο πατέρας του Σ., λέγοντας του: «Τι κάνεις εκεί, βρε Παναγή; Θα μας κάψεις όλους!».
Ο Σ.Γ. πρόσθεσε δύο ακόμη στοιχεία, που αφορούσαν αφενός το επάγγελμά του και αφετέρου τον τρόπο που αντιμετώπιζε τα πράγματα. Το πρώτο στοιχείο έχει να κάνει με κάποιους αγρότες της Επιδαύρου που του είχαν παραγγείλει τενεκεδάκια για το φύτεμα σπόρων ντομάτας. Για να τα φτιάξει, δούλευε με τις ώρες μέσα στο κρύο και ο Σ.Γ, παιδάκι τότε, τα μετρούσε και τα έβαζε σε σακιά και το δεύτερο ήταν ότι, κατά τη γνώμη του, ο Παναγής ήταν ο καλύτερος μάστορας στην εποχή του αλλά δεν ήξερε να διεκδικεί τα χρήματά του με αποτέλεσμα να του χρωστούν συνέχεια και αρκετές φορές τελικά να τα χάνει. Η αδελφή του συμπλήρωσε την εικόνα, αναφέροντας ότι σε κάποιους πολύ φτωχούς ανθρώπους έπαιρνε ελάχιστη ή και καθόλου αμοιβή. Τέλος, ο Γ. Β., που κουβέντιαζε πολύ μαζί του και μοιράζονταν τις ίδιες ιδέες, αναδεικνύει μια άλλη πλευρά της προσωπικότητας του. Λέει χαρακτηριστικά ότι, εκτός από τη δεδομένη επαγγελματική αξιοσύνη και το χιούμορ του, ήταν «ένας ήσυχος άνθρωπος και καλός φίλος και συναγωνιστής».
Στην Αίγινα, μετά το γυρισμό του από τον Πειραιά, βρήκε γρήγορα τους ομοϊδεάτες του με τους οποίους έκανε συντροφιά. Λίγοι και δακτυλοδεικτούμενοι ήταν οι αριστεροί στο νησί. Ένα βράδυ, μαζί με τους Δ. Χ., Γιώργο Καλαντζάκη (που αργότερα εξελέγη αρκετές φορές δημοτικός σύμβουλος με το Κ.Κ.Ε.), Δημήτρη Επιτρόπου (που πέθανε νέος από φυματίωση) και κάποιους άλλους γύριζαν από γλέντι αργά τη νύχτα «εν ευθυμία βρισκόμενοι» και περνούσαν μπροστά από τις Φυλακές. Εκεί άρχισαν να τραγουδούν με βροντερή φωνή το «Εμπρός της γης οι κολασμένοι». Το τραγούδι απλώθηκε γρήγορα σε εκατοντάδες στόματα πολιτικών κρατουμένων, που έγιναν ένα με την ελεύθερη νεανική παρέα. Οι ανθρωποφύλακες ενοχλήθηκαν πολύ με το συμβάν και ειδοποίησαν τη χωροφυλακή που έσπευσε να συλλάβει τους νεαρούς ταραξίες, πράγμα όχι δύσκολο. Κατά τη σύλληψή του Παναγιώτη ήταν παρών ο λιμενάρχης Αίγινας Χρήστος Κουμπανιός, ο οποίος τον χτύπησε στο κεφάλι και το χέρι με τον υποκόπανο του όπλου. Έπειτα τον οδήγησαν στο κρατητήριο, απέναντι από τη Μητρόπολη, εκεί που μέχρι πρότινος βρισκόταν το ζαχαροπλαστείο «Γαλαξίας».
Στο κρατητήριο αιμορραγούσε και η αδελφή του Ελένη ζήτησε από γνωστό γιατρό του νησιού να πάει να τον εξετάσει αλλά εκείνος δεν πήγε (!!!). Τότε πήρε πανιά και οινόπνευμα και τα πήγε στη φυλακή. Με αυτά του καθάρισαν και του έδεσαν την πληγή οι σύντροφοί του και αυτό ήταν όλο. Νεαρό κορίτσι τότε, υπήρξε όμως μάρτυρας ενός ακόμη περιστατικού, που σημάδεψε τη ζωή της. Μια ομάδα γνωστών τραμπούκων της τοπικής κοινωνίας ζήτησε από τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος να μπει μέσα στο κρατητήριο, για «να λιώσει» τους κομουνιστές. Δε γνωρίζει, αν τους δόθηκε η άδεια, αλλά κατευθύνθηκαν, κραδαίνοντας ρόπαλα και επιδεικνύοντας τις γροθιές τους, προς την είσοδο του κελιού. Η ίδια παρακολουθούσε μουδιασμένη και έντρομη τη σκηνή από τη γωνία της Μητρόπολης. Ο φρουρός ήταν ένας νεαρός φαντάρος που, καθώς φαίνεται, είχε φιλότιμο κι ευαισθησία. Στύλωσε ψύχραιμα το όπλο του και τους είπε κοφτά: «Όποιος θέλει, ας περάσει». Οι θρασύδειλοι εκείνοι βάρβαροι υποχώρησαν και οι έγκλειστοι γλίτωσαν τον ξυλοδαρμό ίσως και το θάνατο. Η Ελένη, η μητέρα μου, ακόμη και σήμερα, στα ογδόντα τέσσερα της χρόνια, συγχωρά τα πεθαμένα εκείνου του φαντάρου.
Μετά από κράτηση κάποιων ημερών, ο Παναγιώτης μεταφέρθηκε στο Μεταγωγών του Πειραιά, όπου έμεινε φυλακισμένος κάπου ένα μήνα. Εκεί γνώρισε τον Μιχάλη Πρωτονοτάριο του Βασιλείου που αργότερα, προς μεγάλη του λύπη, εκτελέστηκε, μαζί με άλλους δεκαοχτώ, στη μάντρα του νεκροταφείου της Αγίας Ειρήνης, στην Αίγινα (7 – 5 – 48).
Για πολύ καιρό η οικογένεια Πρωτονοταρίου είχε να αντιμετωπίσει νυχτερινές εφόδους από χωροφύλακες, που στην πραγματικότητα είχαν επιφορτιστεί με το… καθήκον να τρομοκρατούν τις οικογένειες των αριστερών. Ένα τέτοιο περιστατικό είχε πρωταγωνιστή το χωροφύλακα Θόδωρο Χουλιάρη. Αυτός χτύπησε επιτακτικά την πόρτα του σπιτιού, αργά τη νύχτα κι, αφού προκάλεσε φόβο και ανησυχία τις γυναίκες, φώναξε έντονα: «Παναγή, σήκω επάνω». Όταν εκείνος σηκώθηκε άρον άρον από το κρεβάτι, τον έβαλε να υπογράψει ένα χαρτί που έλεγε ότι έγινε έλεγχος στο σπίτι, είπε ένα ξερό «καληνύχτα, σας» κι έφυγε μαζί με τη συνοδεία του. Δίπλα στην πόρτα ήταν μονίμως κολλημένο ένα χαρτί με τα ονόματα των ενοίκων του σπιτιού και οι χωροφύλακες ήρθαν κι άλλες φορές για έλεγχο ή, πιο συχνά, με σκοπό την κατατρομοκράτηση της οικογένειας, τα μέλη της οποίας έπεφταν συχνά εκείνα τα χρόνια θύματα αναίτιων και απρόκλητων προσβολών και επιθέσεων και από άλλους «αξιοσέβαστους στυλοβάτες της τάξης και της ηθικής» του νησιού.
Κάποια στιγμή στην Αίγινα μαθεύτηκε ότι η Χωροφυλακή συγκέντρωνε αριστερούς για τους τόπους εξορίας. Όντας κουρασμένος από την πολλή δουλειά, ο Παναγής αποφάσισε να πάει να κοιμηθεί στο σπίτι της θεία – Κατίνας στους Άγιους Ασώματους. Άφησε όμως εντολή στην αδελφή του, αν έρθουν να τον ζητήσουν, να τους πει ότι θα παρουσιαστεί στο τμήμα μόνος του το πρωί. Παρ’ όλ’ αυτά κανείς δεν τον γύρεψε κι έμεινε με την απορία. Αργότερα έμαθαν από άνθρωπο της χωροφυλακής ότι ο τότε διοικητής δεν τον «έδωσε», γιατί τον είχε γνωρίσει, όταν του έφτιαχνε τα υδραυλικά, και πίστευε ότι ήταν ένας καλός άνθρωπος, που δεν ήταν άξιος να κάνει κακό σε κανέναν. Πάντως η κυρα – Ζαφειρία, για να τον αποτρέπει από τυχόν… αταξίες, δεν έπαυε να του υπενθυμίζει κάθε τόσο ότι του είχε έτοιμο «το μπόγο πίσω από την πόρτα».
Ο Μάκης ο Αγγελοκαστρίτης τον γνώριζε από μικρός κι έχει έντονες μνήμες από κείνον. Θυμάται ότι «έφτιαχνε υδραυλικά και μιλούσε πολιτικά». Τον εντυπωσίαζε το χιούμορ και οι λογικές κουβέντες του αλλά και η κόντρα του με το κατεστημένο. Είχε συνέχεια μπλεξίματα με τη χωροφυλακή αλλά και με τους χαφιέδες, που τον ακολουθούσαν ακόμη και στα γλέντια του. Μια φορά που τον έψαχναν κρυβόταν στο σπίτι της γιαγιάς του της Φιωρής, που ήταν κοντά στο δικό του στους Ασώματους.
Ήταν μάλιστα, καθώς αναφέρει, ένας από τους λίγους ανθρώπους που διάβαζε ελεύθερα εφημερίδα και σχολίαζε τα δημοσιεύματα σ’ εκείνες τις δύσκολες εποχές. Τέλος συμπληρώνει ότι ο Παναγής είχε στην κατοχή του ένα αντίτυπο «της Μαύρης Βίβλου της ΕΔΑ» (άλλο ένα είχε ο Καλαντζάκης), στο οποίο ήταν γραμμένο μεταξύ άλλων και το όνομα το δικό του.
Όσον αφορά τις εφημερίδες η γυναίκα του Αφρούλα αναφέρει ότι, κάποτε που τον κάλεσαν στο τμήμα, ο διοικητής θέλησε να τον «ψαρέψει» για τις εφημερίδες που διάβαζε, προσπαθώντας να… βγάλει λαβράκι. Σκόνταψε όμως πάνω στο χιούμορ και την εξυπνάδα του, που δεν τον εγκατέλειπαν ποτέ. Αφού του αράδιασε όλες τις εφημερίδες που έπαιρναν οι γείτονές του, εκείνος έγινε θηρίο και μπήκε στο ψητό, ρωτώντας τον, αν διάβαζε Ριζοσπάστη. Η απάντηση του ήταν: «Τι να σας πω, εγώ μαζεύω πολλές εφημερίδες, γιατί μ’ αυτές καθαρίζω τα εργαλεία μου». Τότε ο διοικητής, εκτός εαυτού, φώναξε να τον πάρουν από μπροστά του, για να μην τον… σκοτώσει.
Έξι χρόνια πριν από το θάνατό του ο έξυπνος και ιδιαίτερος αυτός άνθρωπος άρχισε να παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Προσωπικά θυμάμαι ότι, λίγο πριν να μας ξεχάσει σιγά – σιγά όλους κι ενώ υπέφερε από πονοκεφάλους και διάφορες άλλες ενοχλήσεις, έλεγε αγανακτισμένος: «Μ’ έφαγε ο κερατάς ο Κουμπανιός!». Φαίνεται πώς εκείνο το χτύπημα στο κεφάλι από το λιμενάρχη της Αίγινας ήταν καίριο και του έπαιξε τελικά άσχημο παιχνίδι: του στέρησε τα ήρεμα γηρατειά, που επιθυμεί κάθε άνθρωπος.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της αδελφής του Ελένης, ο Κουμπανιός είχε το θράσος, όταν ο θείος αποφυλακίστηκε και, γυρίζοντας από τον Πειραιά, ανέλαβε πάλι το μαγαζί του, να πάει και να του ζητήσει να του… φτιάξει κάτι. Εκείνος έγινε έξαλλος και πήγε να του επιτεθεί. Παρενέβησαν η μάνα και η αδελφή, έσωσαν την κατάσταση και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Όταν ρώτησαν το λιμενάρχη πώς μπόρεσε να πάει να ζητήσει ο,τιδήποτε από τον άνθρωπο στον οποίο είχε φερθεί τόσο άσχημα, εκείνος απάντησε ότι τότε (που τον χτύπησε) έπραττε το καθήκον του.
Ο Παναγιώτης Πρωτονοτάριος, ο θείος μου, έφυγε από τη ζωή αθόρυβα το καλοκαίρι του 2000, σε ηλικία εβδομήντα επτά ετών, καθαρός και τίμιος, χωρίς να εξαργυρώσει αργύρια προδοσίας και μένοντας πιστός στις ιδέες του. Υπήρξε ένας απλός, λαϊκός, εργαζόμενος άνθρωπος και παράλληλα νοήμων και παθιασμένος με τη ζωή. Με αυτό το κείμενο θέλησα να θυμίσω στους συμπατριώτες και τις συμπατριώτισσές μου και σ’ όσους άλλους ενδιαφέρονται το πέρασμά του από τη ζωή. Το αφιερώνω στη μνήμη του με σεβασμό κι αγάπη.
Ακολουθεί το ποίημα, που έγραψε για κείνον η εξαδέλφη του Αγγελική (Κική) Σαραντάκου και περιλαμβάνεται στην ποιητική της συλλογή «Με την άμπωτη», 1989, σ. 37.
Στον Παναγιώτη
Είναι κάτι φάροι στις έρημες ξέρες
που τους δέρνει το κύμα το καταχείμωνο
μα μένουν ασάλευτοι και φωτίζουν το πέλαγο.

Είναι κάτι φάροι σπαρμένοι στις θάλασσες
έξω απ’ τις πορείες των καραβιών,
για τους ψαράδες που ξεστρατίζουν τις νύχτες.

Σαράντα χρόνια σε σημαδεύαν στο στήθος
Κι εσύ να μένεις αμετανόητος κι αμετάπειστος,
Να μας διηγιέσαι, γαληνεμένος, τις ιστορίες σου…

Μαρτυρίες
Αγγελοκαστρίτης Δαμιανός (Μάκης) (φίλος του Παναγιώτη, πολύ μικρότερος σε ηλικία)
Β. Γ. (φίλος)
Γ. Σ. (εξάδελφος)
Πρωτονοταρίου Αφρούλα (σύζυγος)
Ρόδη Ελένη (αδελφή)
Ρόδης Παναγιώτης (γαμπρός)

Ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους που μου έδωσαν τις μαρτυρίες τους και την Αγγελική (Κική) Σαραντάκου για το ποίημα της, που ομόρφυνε το κείμενό μου.

Σημειώσεις: α) Σε τρεις περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν τα αρχικά των ονομάτων. Οι δύο πρώτες αφορούν ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, που είχαν την καλοσύνη να μου δώσουν τις μαρτυρίες τους, κι αυτό έγινε, γιατί οι ίδιοι δε γνωρίζουν καθόλου από διαδίκτυο και η έκθεση σ’ αυτό πιθανόν να τους κάνει να αισθανθούν άβολα. Η τρίτη έχει να κάνει με έναν ομοϊδεάτη του θείου μου του Παναγιώτη, που πιθανόν η οικογένειά τους να μην επιθυμεί επίσης μια τέτοιου είδους έκθεση και δε γνωρίζω προσωπικά κανέναν τους, για να τους ρωτήσω.
β) Αν και γνωρίζω το όνομα του γιατρού που κλήθηκε να εξετάσει το θείο μου τον Παναγιώτη στο κρατητήριο και δεν πήγε εκεί που τον καλούσε το καθήκον του, καθώς και ενός από τα μέλη της ομάδας που επιχείρησε να εισέλθει στο κρατητήριο για να χτυπήσει τους κρατουμένους, δεν τα αναφέρω, γιατί η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά εκείνους και όχι τους απογόνους ή τους συγγενείς τους.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των Κούρδων στη Συρία

Αλληλεγγύη στον αγώνα των Κούρδων στη Συρία
κείμενο της ομάδας ελευθεριακών κομμουνιστών

με την ελευθερία ή με τη βαρβαρότητα
Αλληλεγγύη στον αγώνα των Κούρδων στη Συρία
Τους τελευταίους μήνες στη βόρεια Συρία, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, δυο κόσμοι συγκρούονται μετωπικά. Με το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, ο πρόεδρος Άσαντ απέσυρε από τη βόρεια Συρία τα περίσσοτερα στρατεύματα με σκοπό να αντιμετωπίσει την εξέγερση που είχε ξεσπάσει νοτιότερα στη χώρα. Σε αυτή τη στιγμή, οι Κούρδοι της Συρίας ξεσηκώθηκαν σχηματίζοντας στις περιοχές που ελέγχουν τρία καντόνια (περιφέρειες) και συγκροτώντας ένοπλα σώματα αυτοάμυνας με τη συμμετοχή αντρών και γυναικών.
Η μορφή αυτής της οργάνωσης στις κουρδικές περιοχές δεν προέκυψε ξαφνικά. Ένα τμήμα των Κούρδων της Τουρκίας και της Συρίας έχει πλέον αναθεωρήσει το αίτημα για έθνος-κράτος και έχει περάσει έμπρακτα στην προσπάθεια διαμόρφωσης περιφερειακών κουρδικών ομοσπονδιών (πρωτίστως σε Τουρκία και Συρία), οι οποίες στη συνέχεια θα συνενωθούν μεταξύ τους. Προς αυτήν την κατεύθυνση, έχει αναβαθμιστεί ιδιαίτερα ο ρόλος των τοπικών συμβουλίων και συνελεύσεων αλλά και η ίση συμμετοχή των γυναικών.
Το κουρδικό κίνημα έχει αποκτήσει έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν βρίσκονται πλέον σε αντιπαράθεση με τους άλλους λαούς των κρατών της περιοχής αλλά μόνο με τα ίδια τα κυρίαρχα κράτη και τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ τους.
Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, οι κουρδικές περιοχές, με κύριο σημείο την πόλη Κομπάνι, δέχονται αφόρητες πιέσεις από τους ισλαμιστές τζιχαντιστές της ISIS. Τα σχετικά πρόσφατα γεγονότα με τη σφαγή εκατοντάδων Γεντίζι από τους τζιχαντικές αποτελούν ένα από τα πιο αποτρόπαια γεγονότα που προηγήθηκαν τις επίθεσής τους στην κουρδική πόλη. Οι κουρδικές ομάδες αυτοάμυνας είναι εκείνες που έχουν αναχαιτήσει, όσο κανείς άλλος, την επέλαση των ισλαμιστών τζιχαντιστών προς τα δυτικά.
Έτσι, λοιπόν, εκεί, στα ανατολικά της Μεσογείου, συγκρούονται ανοιχτά και αιματηρά δύο κόσμοι: από τη μία πλευρά ο σκοταδισμός και η κανιβαλιστική βία των ισλαμιστών τζιχαντιστών, που επιχειρούν να διαμορφώσουν μια μαύρη τρύπα στη γεωγραφία του πλανήτη, και από την άλλη πλευρά προοδευτικές δυνάμεις και κοινωνίες, όπως εκείνες των Κούρδων της βόρειας συριακής και της νοτιοανατολικής τουρκικής επικράτειας, που αγωνίζονται για τον αυτοκαθορισμό του λαού τους και για την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και των δύο φύλων.
Σε αυτή τη βίαιη διελκυστίνδα, το ρόλο του ξενοδόχου πάντοτε διεκδικούν τα κράτη, τόσο τα επιτόπια πόσο δε μάλλον οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο χαμαιλεοντικός ρόλος των κρατών και των μεγάλων δυνάμεων φαίνεται ξεκάθαρα για άλλη μια φορά σε αυτήν την περίπτωση. Η Τουρκία φαίνεται πως ενισχύει με προσεκτικό υπόγειο τρόπο τους τζιχαντιστές, προκειμένου να πολεμήσει το κουρδικό αντάρτικο και την όποια προοπτική αυτονομίας των περιοχών της που βρίσκονται στο έδαφός της.
Από την άλλλη πλευρά, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση (με κυρίαρχες χώρες τη Γερμανία και τη Γαλλία) επιχειρούν με τη συνδρομή βομβαρδισμών από αέρος, εκπαίδευσης Κούρδων ανταρτών ή διάθεσης όπλων και πυρομαχικών, να πλήξουν τις θέσεις των τζιχαντιστών και να ενισχύσουν στρατιωτικά τους εμπόλεμους Κούρδους.
Δεν θα ήταν καθόλου σοβαρό να επικρίνει κάποιος τους Κούρδους των περιοχών αυτών για το γεγονός ότι μπορεί να δέχονται ξένη βοήθεια, όταν έξω από την πόλη βρίσκονται οι άλλοι με τα μαχαίρια και χαντζάρες επιχειρώντας να την καταλάβουν καταστρέφοντας οτιδήποτε και σφάζοντας οποιονδήποτε.
Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει πως ο χαμαιλεοντικός χαρακτήρας των κρατών αυτών μπορεί σήμερα να παραβλεφθεί. Η περίπτωση της Ουκρανίας, όπου οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστήριξαν ανοιχτά τη συγκρότηση κυβέρνησης από κρυπτό- και φανερούς ναζί, είναι χαρακτηριστική. Εκεί, οι «δημοκρατικές/προοδευτικές» δυνάμεις της Δύσης υποστήριξαν καθάρματα που χαιρετούν ναζιστικά, επιτρέποντας στον νεο-τσάρο Πούτιν να κάνει και μαθήματα «δημοκρατίας» και «διεθνούς νομιμότητας».
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον πλανήτη είναι κάτι ανεξέλεγκτο και απρόβλεπτο. Καμία από τις
λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις δεν μπορεί να ελέγξει τους λαούς και τις εξελίξεις, ενώ ο χαμαιλεοντισμός τους περιπλέκει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα, με τραγικές συνέπειες για τους λαούς και τις κοινωνίες.
Την ίδια στιγμή που οι δυνάμεις του σκοταδισμού, μέσα από τον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, εξαπλώνονται και ζητούν να χυθεί το αίμα των λαών, σε περιοχές του πλανήτη που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν υπήρχε κάτι το ιδιαίτερα εμφανές για να το διαβλέψει ο καθένας, εμφανίζονται έντονα προοδευτικά αλλά και ριζοσπαστικά ρεύματα, που επαναφέρουν δυναμικά το ζήτημα της κοινωνικής ελευθερίας και πάλι στην αντζέντα της ανθρώπινης ιστορίας.
Σε αυτά τα κινήματα, οι αναρχικοί συμμετέχουν με όλες τους τις δυνάμεις και προωθούν την οριζόντια οργάνωσή τους και τον αυτοκαθορισμό των κοινωνιών. Ορισμένοι μάλιστα από τους Τούρκους συντρόφους βρέθηκαν στην Κομπάνι προκειμένου να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα των Κούρδων μαχητών και των κατοίκων της περιοχής.
Είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των Κούρδων εξεγερμένων εκατέρωθεν των τουρκοσυριακών συνόρων.
Προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη των εξεγερμένων και αντιστεκόμενων ως
βάση μιας νέας ανθρωπότητας που θα εξοβελίσει από την ιστορία το σκοταδισμό και τη βαρβαρότητα των κρατών, των αφεντικών, των φασιστών και των φονταμενταλιστών.
Προτάσσουμε τον αυτοκαθορισμό των λαών και την αυτοδιεύθυνση των κοινωνιών, μακριά από κάθε λογική ανεύρεσης του «καλύτερου» νταβατζή «για το καλό της πατρίδας».
Ενώνουμε τη φωνή και τη δράση μας με τη φωνή και τη δράση του αγωνιζόμενου
κουρδικού λαού.
«Οποιοσδήποτε αποκαλείται επαναστάτης πρέπει να νοιώσει κάθε σφαίρα που πέφτει στην Κόμπανι σαν μια σφαίρα που πέφτει στον ίδιο, ως εκ τούτο αυτό είναι το κάλεσμά μας στον καθέναν, και πρωτίστως στους επαναστάτες, να υπερασπιστούν την αντίσταση της Κόμπανι»
(απόσπασμα από συνέντευξη μέλους της «Αναρχικής Επαναστατικής Δράσης» στην Τουρκία)
ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

6/10/2014

Μια επέτειος που την κατάπιε ένα φιστίκι ! Ναυμαχία της Σαλαμίνας , Σεπτ. 480 π.Χ.

αναδημοσίευση από το “Άλλη Αίγινα”

Μια επέτειος που την κατάπιε ένα φιστίκι ! Ναυμαχία της Σαλαμίνας , Σεπτ. 480 π.Χ.

Μ αρέσει που στον τοίχο του Δήμου Αίγινας στο facebook (τουλάχιστον), γράφει Αίγινα 32 Αιώνες Ιστορίας και στο …..παράθυρο του τοίχου Αίγινα, Πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους. Όχι, στη πόρτα δεν γράφει τίποτα, γιατί στην πραγματικότητα η Ιστορία στην Αίγινα έχει φάει …..Πόρτα. Αν εξαιρέσουμε τις ονειρώξεις των πολιτικο-οικονομικο-θρησκευτικων αρχών πως η Αίγινα είναι η Πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους (Ίδρυση ελληνικού κράτους το 1830 με πρωτεύουσα το Ναύπλιο, Αίγινα πρώτευσα το 1828, οπότε μάλλον κάτι δεν κολλάει), προκύπτει ένα βασικό ερώτημα. Από αυτά τα 3200 χρόνια ιστορίας, ποια και πόσα ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα είναι επισκέψιμα, έχουν δει το φως της μέρας και της δημοσιότητας, έχουν τουριστική και όχι μόνο αξιοποίηση και κυρίως αν έχουμε διδαχθεί και τι από αυτή την ιστορία. . Ελάχιστα και αυτά όχι με πρωτοβουλία των τοπικών αρχών. Η πρωτοβουλία των τοπικών αρχών είναι να θέλει να θάψει για πάντα το αρχαίο λιμάνι με ένα τεράστιο κυματοθραύστη και το ξεκλήρισμα των αρχαιοτήτων της Κολόνας προς όφελος της ανάπτυξης, όπως έλεγε στέλεχος της κοινότητας Αίγινας. Για τον «καλλωπισμό» αυτό της Κολόνας έπεσε πρόστιμο από την περιφέρεια στην προηγούμενη διοίκηση του Δήμου και στον πρόεδρο της Τοπικής κοινότητας, αν και πέρασε στο ντούκου αυτό το πρόστιμο Τριάντα δυο αιώνες ιστορίας λοιπόν αλλά οι πρώτοι και ίσως οι μόνοι που ζήτησαν από την Μελίνα να συσταθεί αρχαιολογική υπηρεσία στην Αίγινα ήταν το σωματείο οικοδομών το 1982 με πρόεδρο τότε τον Γιώργο Λορανδο και γραμματέα τον Σουλη τον Μοίρα Τριάντα δυο αιώνες Ιστορίας με κορυφαία στιγμή την Ναυμαχία της Σαλαμίνας που η φετινή επέτειος της, κλείστηκε και αυτή μέσα σε ένα κελυφωτο φιστίκι. Και το Φιστικί πρόσχημα είναι και για καμουφλάζ της τουριστικής μονοκαλλιέργειας. Και η τουριστική μονοκαλλιέργεια πρόσχημα είναι για τα 200 μέτρα της παράλιας.

Και το πρόσχημα ΠΡΟΣΧΗΜΑ είναι και αυτό.

Πρώτο Παράσημο Ανδρείας λοιπόν στους Αιγινήτες της εποχής, στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας ενώ ερίζουν με τους Αθηναίους για το ποιος επιτέθηκε πρώτος στους Πέρσες. Δεν ήξεραν τότε, δεν καταλάβαιναν. Καλά δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν τους φωστήρες της τουριστικής μονοκαλλιέργειας στην Αίγινα. Αντί να στρώσουν χαλιά να βγουν οι Πέρσες στην Παράλια τους πήραν με τις πέτρες και τα ακόντια και τους έπνιξαν στο Σαρωνικό. Η πιο …αντιτουριστικη περίοδος της Αίγινας. Ενώ τώρα πλέουμε σε πελάγη …….

Νικήτας Παπαϊωάννου