όχι μόνο στην Αίγινα αλλά και στον γειτονικό Πόρο

αναδημοσιεύσεις από το POROS NEWS

Δήμος Πόρου: Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ο Πόρος – Ενημέρωση προς πλημμυροπαθείς

09/12/2014 | 2 Σχόλια

Δήμος Πόρου: Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ο Πόρος - Ενημέρωση προς πλημμυροπαθείςΜε επιστολή του προς την Περιφέρεια Αττικής και τις Γενικές Γραμματείες Πολιτικής Προστασίας και Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής τα ξημερώματα της […]

Εφιάλτης! – Ο Πόρος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης!

09/12/2014 | 3 Σχόλια

Εφιάλτης! – Ο Πόρος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης!Δραματικές ώρες πέρασαν τη νύχτα της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου, οι κάτοικοι του Πόρου. Πριν προλάβουν να επουλώσουν τις πληγές τους από την πρωινή νεροποντή, η βραδινή καταιγίδα, ήρθε να προκαλέσει μεγαλύτερες ακόμη καταστροφές, σε πολλές περιοχές του νησιού, κυρίως στην Καλαυρεία.

Έκτακτη Ανακοίνωση από τον Δήμο Πόρου για τα ακραία καιρικά φαινόμενα

08/12/2014 | 0 Σχόλια

Έκτακτη Ανακοίνωση από τον Δήμο Πόρου για τα ακραία καιρικά φαινόμεναΛόγω των ιδιαίτερα δυσχερών καιρικών φαινομένων ο Δήμαρχος Πόρου έπειτα από συνεννόηση με την Πυροσβεστική καλεί τους δημότες να μην μετακινούνται […]

Εικόνες Αποκάλυψης! – Πρωτόγνωρη νεροποντή με ζημιές και πλημμύρες στον Πόρο

08/12/2014 | 0 Σχόλια

Εικόνες Αποκάλυψης!  - Πρωτόγνωρη νεροποντή με ζημιές και πλημμύρες στον Πόρο Μεγάλη αναστάτωση και σοβαρές ζημιές, προκάλεσε η δυνατή νεροποντή το πρωί της Δευτέρας (8/12) στον Πόρο. Η νεροποντή, που συνοδευόταν […]

όταν βρέχει στην Αίγινα

Η πρόσφατη νεροποντή στην Αίγινα, έφερε στην επικαιρότητα τη χρόνια παθολογία του τοπικού παρασιτικού συμπλέγματος οικονομίας-εξουσίας-κοινωνίας. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εφόσον αντί να επιθυμούμε τη συγκράτηση των όμβριων νερών στα ημιορεινά μας, επιδιώκουμε να τα στέλνουμε με «αντιπλημμυρικά» έργα στη θάλασσα; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν μπαζώνουμε ό,τι υπάρχει από ρέμα ή περιορίζουμε τις όχθες του για να κερδηθούν έστω και κάποια τετραγωνικά δόμησης; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν το τσιμέντο και η άσφαλτος είναι ο πολιτισμός που έχει αντικαταστήσει τη λάσπη, το χώμα και τον αγρό; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εφόσον αδιαφορούμε για το παρελθόν των προγόνων μας που μεριμνούσαν κυρίως για τα κοινά; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν εδώ και μια 40ετία έχουμε παρατήσει τη γη που μας έθρεψε; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί πέρα από αυτό που συνέβη πριν 4 χρόνια ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, και εμείς το αφήσαμε να το χειριστούν αυτοί που κανοναρχούν στο δημόσιο βίο, στην οικονομική ζωή του τόπου και στο υποκριτικό ήθος; Υπάρχει ακόμα τσίπα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε θαρρετά, για όσα αφήσαμε ενέχυρο τους προστάτες μας αλλά και για όσες ευκαιρίες έχουμε ακόμα, προκειμένου να μετατρέψουμε σε παράδεισο το ρημαδιό που μας απέμεινε;

για την κεντρική πολιτική σκηνή

αναδημοσίευση άρθρου του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ από την εφημερίδα “το Έθνος”

Μια συναίνεση – λαιμητόμος

Ολέθριο σφάλμα με σοβαρές πολιτικές συνέπειες για τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνιστούσε ενδεχόμενη επιλογή της ηγεσίας του να συναινέσει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Οι πιέσεις που ασκούνται προς αυτήν την κατεύθυνση αποσκοπούν στο να καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο εύκολα ενσωματώσιμο από το σύστημα. Αν συναινέσει, πραγματικά θα έχει ενσωματωθεί πριν καν γίνει κυβέρνηση!

Η αποξένωση των αριστερών ψηφοφόρων του θα αποτελέσει τον καθοριστικό παράγοντα εύκολης ενσωμάτωσής του. Χωρίς αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί άνετα να κατακτήσει την πλειοψηφία που θα του επιτρέψει να σχηματίσει κυβέρνηση, μόνος ή με συμμάχους. Χωρίς αυτούς όμως είναι αδύνατον να ασκήσει προοδευτική διακυβέρνηση – που να διαφέρει έστω και λίγο δηλαδή από αυτή την ακραία μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατά κανένα τρόπο συνειδητοποιήσει το βάθος των προετοιμασιών τόσο του ελληνικού κατεστημένου όσο και της Γερμανίας μέσω της τρόικας προκειμένου να υποδεχτούν από θέση ισχύος μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βυσσοδομούν ΕΕ και ελίτ για να αποτρέψουν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Προετοιμάζονται μεθοδικά γι’ αυτήν.

Δεν την επιθυμούν φυσικά τη νίκη αυτή. Γνωρίζουν όμως ότι δεν μπορούν να την αποτρέψουν. Με τον ρεαλισμό, που πάντα τους διακρίνει, λοιπόν, προετοιμάζουν το περιβάλλον που θα πιέσει ασφυκτικά τον Αλέξη Τσίπρα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Ετσι ελπίζουν. Αν έχουν δίκιο ή όχι, μόνο η ζωή θα το αποδείξει. Φυσικά και προτιμούν οι Γερμανοί, αν γίνουν εκλογές και φτιάξει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση αυτή να βρεθεί υπό καθεστώς μνημονίου! Τη μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να δέσουν από την αρχή χειροπόδαρα οι Γερμανοί – γι’ αυτό η τρόικα δεν υπογράφει τίποτα τώρα.

Αν βρει τους 180 βουλευτές η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμη καλύτερα για τους Γερμανούς! Βεβαίως και θα προτιμούσαν μια τέτοια εξέλιξη, αφού επί ενάμιση χρόνο ακόμη θα είχαν να κάνουν με την υποτακτική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Επειδή όμως αμφιβάλλουν έντονα αν βρει η κυβέρνηση τους 180, προετοιμάζονται και για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, βέβαιοι ότι και αυτή θα την κάνουν ό,τι θέλουν! Οι μεγάλες δυνάμεις δεν αμφιβάλλουν ποτέ ότι θα ελέγχουν οποιαδήποτε κυβέρνηση κάθε υποτελούς χώρας.

Αν βγάλουν Πρόεδρο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πράγμα που σημαίνει ότι θα κυβερνήσουν άλλον ενάμιση χρόνο, κανείς δεν ξέρει τι πολιτικό κλίμα θα επικρατεί τον Ιούνιο του 2016. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί να περιμένει όλο αυτό το διάστημα, χωρίς καθόλου να είναι βέβαιος ότι τότε θα μπορέσει να νικήσει και να σχηματίσει κυβέρνηση. Από την άλλη, τον Ιούνιο του 2016 πρέπει ΕΕ και ελίτ να προετοιμάζονται και για αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τελειωμένο το μνημόνιο!

Καθόλου δεν θέλουν μια τέτοια προοπτική. Οχι ότι τους τρομοκρατεί, βέβαια, αλλά ξέρουν ότι θα παιδευτούν πολύ περισσότερο, πιθανότατα, να ενσωματώσουν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα προτιμούν ομαλή εναλλαγή στην εξουσία με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους για τα συμφέροντά τους.

Χωρίς αυτοδυναμία θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν οι βουλευτικές εκλογές γίνουν στα τέλη Φεβρουαρίου ή Μαρτίου. Αν πετύχει η κολοσσιαία επιχείρηση κατασπάραξης των ΑΝΕΛ για να μείνουν εκτός Βουλής, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί να κάνει κυβέρνηση με το Ποτάμι, ένα πλήρως μνημονιακό κόμμα. Το τέλειο σενάριο για τους Γερμανούς!

για το Κέντρο Υγείας Αίγινας

αναδημοσίευση από το “άλλη Αίγινα”

Τρίτη, 2 Δεκεμβρίου 2014

Συγκλονιστική καταγγελία του αντιπεριφερειαρχη κ. Χατζηπερου και του εγκλειστου βουλευτη Λαγου
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ *

Μας ζώσανε, Νοέμβρη μήνα, τα ….φίδια στην Αίγινα και δεν υπάρχουν αντι-φιδικοί οροί στο Κέντρο Υγείας της Αίγινας. Αυτό διαπίστωσε ο αντιπεριφερειάρχης όταν γρατσουνίστηκε και πήγε στο Κέντρο Υγείας για να του νταντέψουν την πληγή και εξέδωσε Δελτίο Τύπου (Α). Η κατάσταση θεωρείται κρίσιμη αλλά ελεγχόμενη προς το παρόν, γιατί ειδικές δυνάμεις έχουν ασφαλίσει την περίμετρο, μετά την ερώτηση που κατέθεσε στη βουλή, αντιγράφοντας το δελτίο τύπου του Χατζηπέρου, ένα …κανονικό φίδι, ο βουλευτής της Χ.Α. Γιάννης Λαγός (Β). Κάλεσαν ασμένως δε την κεντρική διοίκηση, που ομολογουμένως ανταποκρίθηκε αμέσως, να στείλει με PUMA φορτίο αντι-φιδικών ορών…
Το Puma ήλθε-είδε και απήλθε γιατί δεν είχε που να προσγειωθεί(Γ). Μάταιες οι εκκλήσεις του αντιπεριφερειάρχη προς τον πιλότο… Κατέβα ρε παιδί μου και θα σε πιάσω εγώ, μη φοβάσαι και άλλα τέτοια.
Εγώ και πολλοί άλλοι νοιώσαμε μαλάκες, μα τελείως μαλάκες. Να μας έχουν ζώσει τα φίδια και μεις να διαμαρτυρόμαστε για δευτερεύοντα πράγματα και ευτυχώς που μας άνοιξαν τα μάτια οι άνθρωποι. Κάποιοι για παράδειγμα, που ζούσαμε μέχρι τώρα στον κόσμο μας, – μέχρι που έγινε η Αποκάλυψη του Χατζηπέρου και η συνακόλουθη Ερώτηση του Λαγού για ….φίδια, διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν υπάρχει ένα ελικοδρόμιο για έκτακτα περιστατικά και οι άνθρωποι εδώ πάνε σαν το σκυλί στ΄ αμπέλι. Ούτε ένα δημοτικό θαλάσσιο ταξί για ώρα ανάγκης και όποιος πεθαίνει, πρέπει να έχει 400 και ευρώ, για να πάει να πεθάνει με την ησυχία του στο Τζάνειο. Ομοίως διαμαρτυρόμαστε πως σκοπίμως έχει εγκαταλειφθεί στη τύχη του, το Κέντρο Υγείας για να πηγαίνει ο κόσμος σε ιδιώτες ακόμα και για μια απλή ακτινογραφία.

Χτίζονται σιγά-σιγά δομές υγείας έξω από το εθνικό σύστημα υγείας και οι προσφερόμενες υπηρεσίες κοστίζουν ήδη πανάκριβα.

Η συστηματική και οργανωμένη υποβάθμιση του Κέντρου Υγείας με ταυτόχρονη ενίσχυση από την κεντρική εξουσία, τις δημοτικές αρχές και την περιφέρεια ιδιωτικών πρωτοβουλιών (στην ιδιωτική πρωτοβουλία συμπεριλαμβάνεται η Γενική Κλινική της Εκκλησίας που παρανόμως; αυτοπροσδιορίζεται ως Nοσοκομείο), θα καταστήσουν οσονούπω αδύνατη την παροχή ΔΩΡΕΑΝ υπηρεσιών υγείας στον πληθυσμό και θα προσφέρεται μόνο σε όσους έχουν οικονομική άνεση.
Αυτό συμβαίνει ήδη από τώρα. Για παράδειγμα μια ακτινογραφία κοστίζει 15 ευρω ενώ στο κέντρο υγείας δεν θα κόστιζε τίποτα. Κλείνουν το ακτινολογικό του Κέντρου Υγείας και όποιος δεν έχει 15 ευρω, απλά δεν βγάζει ακτινογραφία, εκτός και είναι στα τελευταία του. Ταυτόχρονα τα καινούργια μηχανήματα του Κέντρου σαπίζουν ανενόχλητα. Οδηγοί ασθενοφόρου λείπουνε, γιατροί λείπουνε, νοσηλευτές λείπουνε, φάρμακα και υγειονομικό υλικό λείπουνε, το κέρατό μας το τράγιο λείπει κι αυτό, ο αντι-φιδικός μας μάρανε…
Πέρυσι έγινε μια σύσκεψη στο Κέντρο Υγείας, για να κουβεντιάσουν θέματα του ..νοσοκομείου και ΟΧΙ του κέντρου υγείας. Συμμετείχαν ο Σακκιώτης, ο πολυς Πολυδώρου, ο τότε οδοντίατρος Δντης του Κέντρου Υγείας και ο διοικητής του Τζανείου. Φεύγοντας οι αθεόφοβοι φάγανε και την τούρτα που είχε προσφέρει ασθενής στους νοσηλευτές του Κέντρου Υγείας (Δ).
Αλλά με τέτοιες πολιτικές αντιλήψεις ούτε φίδι στο κόρφο μας, όσους αντι-φιδικούς και να έχει το κέντρο υγείας.
Υπάρχει ελπίδα ;
Υπάρχει! Η ανέξοδη μαγκιά του δημάρχου μας, του Μούρτζη.

Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω
και κάντε τώρα άκρη
να φτύσω το κουκούτσι.

Αντιλυσσικούς στα γρήγορα
όχι για τις αλεπούδες που ρίχνει στα δάση το υπουργείο
για τις αλεπούδες που περπατάνε στα δυο

Νικήτας Παπαϊωάννου

* Στο Δεύτερο Μέρος σχετικά με την ικανοποίηση του κ. Χατζηπερου για την μονάδα αυξημένης φροντίδας (Μ.Α.Φ) της κλινικής της εκκλησίας. Φαίνεται πως πράγματι ενισχύονται οι δομές υγείας στην Αίγινα, με μια μόνο επιφύλαξη. Στην δημιουργία της μονάδας συνέβαλε, κατά δήλωση του ο κ. Σακκιωτης. Και μόνο η αναφορά περί συμβολής του, δημιουργεί ερωτήματα για την ορθή εκτέλεση του έργου και χρειάζονται κάποιες διευκρινήσεις αρμοδίως.
(Α) Δελτίο τύπου περιφερειακής ενότητας νήσων, 11 Νοεμβρίου 2014
http://www.aeginaportal.gr/aftodioikitika/perifereia/14147-perifereiaki-enotita-nison-deltio-typou-episkepsi-tou-antiperifereiarxi-nison-stin-aigina.html

(Β) Χρυσή Αυγή- ερώτηση Γιάννη Λαγού στις 12 Νοεμβρίου 2014
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c0d5184d-7550-4265-8e0b-078e1bc7375a/9080318.pdf
(Γ) Τον Δεκέμβριο του 2013, ο τότε αντπεριφερειαρχης Κατσικαρης δήλωνε “αισθάνομαι ανασφάλεια στην Αίγινα για το παιδί του καθενός και για το παιδί το δικό μου” και δεσμεύθηκε για τη χρηματοδότηση από την Περιφέρεια της κατασκευής ελικοδρομίου, για περιπτώσεις επείγουσας διακομιδής
http://www.aeginaportal.gr/eidiseis/kathimerina/12239-katepeigousa-diakomidi-16xronou-gia-logous-ygeias-xthes-ta-ksimeromata-anyperaspisti-vrethike-i-aigina-gia-mia-akomi-fora.html

(Δ) Κοπή της …τούρτας, στο Κέντρο Υγείας της Αίγινας, 23 Αυγ. 2013

http://aeginalight.gr/article.php?id=30245#.VH1-QdKsUqM

Μια πρόγευση… στην τοπική αυτοδιοίκηση (για αυτά που θα ακολουθήσουν στην κεντρική πολιτική σκηνή)

Τιμή και δόξα στον πεσόντα Έλληνα αντιφασίστα μαχητή του Ντονιέτσκ!

αναδημοσίευση από την Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία

Τιμή και δόξα στον πεσόντα Έλληνα αντιφασίστα μαχητή του Ντονιέτσκ!

 αθανάσιος κοσσε 3ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΣΣΕ: ΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ 18-11-2014 ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΠΥΡΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΝΙΕΤΣΚ

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

«Με λένε Θανάση, οι φίλοι με φωνάζουν Φάνια, κατάγομαι από την Κριμαία, είμαι Ρωμιός της Αζοφικής και γεννήθηκα στο Ραζντόλνιε, έξω από το Ντονιέτσκ. Έζησα είκοσι χρόνια στην Ελλάδα κι άφησα πίσω μου τη γυναίκα μου την Ελένη, το γιο μου τον Πέτρο και την κόρη μου την Αφροδίτη. Είμαι 49 ετών, ορίστε η ταυτότητά μου. Δεν πρόκειται να γυρίσω στην Ελλάδα μέχρι να νικήσουμε. Σας περιμένω όλους εδώ για να γιορτάσουμε τη νίκη. Οι δικοί μου διαμαρτυρήθηκαν, γκρίνιαξαν, αλλά ήξεραν ότι δεν μπορώ να αλλάξω την απόφασή μου … Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα! » – Θ. Κοσσέ, Ιούλιος 2014

Η Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία εκφράζει τα πιο θερμά της συλληπητήρια στην οικογένεια και τους φίλους του αντιφασίστα αγωνιστή Θανάση Κοσσέ. Στην συνέλευση της Καμπάνιας την Τετάρτη 12 Νοέμβρη μιλήσαμε με το Θανάση μέσω σύνδεσης skype. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο Θανάσης προσπαθούσε μέσα από τη ζωντανή μαρτυρία του να σπάσει το τείχος της σιωπής και της προπαγάνδας που επιβάλλουν τα καθεστωτικά ελληνικά ΜΜΕ για την κατάσταση στην Ουκρανία. Στην τελαυταία μας συνομιλία τον ενημερώσαμε για τις δράσεις της Καμπάνιας που ετοιμάζαμε εν όψει Πολυτεχνείου, ήταν χαρούμενος και μας είπε να στείλουμε όλο το υλικό και θα φρόντιζε να υποτιτλιστεί και να παίξει στην τηλεόραση του Ντονιέτσκ. Τον ρωτούσαμε για το ηθικό του λαού και μας έλεγε ότι είναι αποφασισμένοι και ότι παρά την κούραση δε φοβούνται και θα νικήσουν. Κάναμε σχέδια για τα επόμενα βήματα της Καμπάνιας και επέμενε ότι πρέπει να συνεργαστούμε με τους χιλιάδες έλληνες και ελληνίδες που ζουν στο Ντονμπάς. Η διαδικτυακή σύνδεση δεν ήταν δυστυχώς καλή και ανανεώσαμε το ραντεβού για την επόμενη συνέλευση… Δεν προλάβαμε. Γιατί ο Θανάσης ζούσε κάθε μέρα στο πολεμικό μέτωπο ρισκάροντας τη ζωή του. Και σήμερα θυσιάστηκε στον αγώνα κατά του φασισμού. Απασχολούνταν στην άτυπη υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας της Διεθνούς Μπριγάδας και τους τελευταίους μήνες είχε ενταχθεί σε λαϊκή πολιτοφυλακή. Νιώθουμε βαθύτατα συγκινημένοι. Προσπαθούμε να συλλέξουμε πληροφορίες για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σκοτώθηκε. Θα επανέλθουμε με επίσημη δημόσια ανακοίνωση της Καμπάνιας. Το παράδειγμά του θα μας εμπνέει για πάντα.

Δόξα και τιμή στον αγωνιστή! Θάνατος στο φασισμό!

Παραθέτουμε δημοσίευμα του δημοσιογράφου Θ. Αυγερινού που συνομίλησε μαζί του το καλοκαίρι απ” όπου προέρχονται και τα πρώτα λόγια του Θανάση που παραθέσαμε στην αρχή.

Μιλάμε με τον Θανάση Κοσσέ, έναν από τους 90 χιλιάδες ομογενείς της Ανατολικής Ουκρανίας. Έχει αφιερωθεί στη νίκη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ και της Νοβορωσίας. Είναι χειμαρρώδης και συνεχώς κάνει «άλματα» στην ιστορία, που έχει σπουδάσει κι ας ασχολήθηκε στην Ελλάδα μόνο με αγροτικές εργασίες. Προς το παρόν απασχολείται στην άτυπη υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας της Διεθνούς Μπριγάδας, στην οποία συμμετέχουν εθελοντές από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία και φυσικά τη Ρωσία.

«Θέλουμε να σταματήσουμε το φασισμό και τα καθάρματα, που κυβερνούν τώρα το Κίεβο και σκοτώνουν πρώτα απ’ όλους τους αμάχους. Είναι πολλά τα θύματα μεταξύ των αθώων πολιτών, που δεν στήριξαν την πολιτική αλλαγή στο Κίεβο και δεν συμμετείχαν στις προεδρικές εκλογές-φαρσοκωμωδία του Μαΐου, αλλά επέλεξαν έναν άλλο δρόμο για τις πόλεις και τα χωριά τους, για τις περιοχές του Ντονμπάς, την ανεξαρτησία από το Κίεβο και την ελευθερία μας. Μας εκδικούνται τώρα κλέβοντας το σιτάρι μας ή καίγοντάς το, για να μας καταδικάσουν στην πείνα. Εδώ το στάρι καίγεται, αλλά κανείς στα δυτικά ΜΜΕ δεν τολμά να πει στ’ αλήθεια τί συμβαίνει. Πώς είναι δυνατόν να χτυπούν με πυροβολικό και αεροπλάνα σπίτια σε χωριά και πόλεις. Στο Ντονιέτσκ ζουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Μέχρι προχθές έφυγαν μόνο 70 χιλιάδες προς την κατεύθυνση της Ρωσίας και ειδικά το Ροστόφ, όπου υπάρχει ο μόνος ανοιχτός διάδρομος διαφυγής. Αν σε πιάσουν οι πιστοί στο Κίεβο Ουκρανοί, σε αναγκάζουν να πας φαντάρος, όποια ηλικία κι αν έχεις».

Ο Θανάσης σε κερδίζει λέξη με τη λέξη. Ακόμη κι αν είχες απορίες πώς ένας άνθρωπος αφήνει το σπίτι και την ησυχία του για να μπει στη φωτιά ενός εμφυλίου πολέμου, για τον οποίον αναγκαστικά ακούγονται τα πιο αντιφατικά πράγματα.

«Ήρθα στην Ουκρανία το καλοκαίρι του 2013 για να δω τη μητέρα μου. Πέρασαν οι μήνες και μετά δεν μπορούσα να φύγω. Δεν το σήκωνε η καρδιά μου. Φούντωσε η πολιτική κρίση και κατέλαβαν την εξουσία αυτοί, που είχαν κυνηγηθεί από τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Δεν ζητάμε τίποτα, παρά μόνο να ακουστεί η αλήθεια. Αυτό πίστεψα ότι θα γινόταν, γι’ αυτό και έγραψα στη ρωσόφωνη εφημερίδα της Αθήνας «Ομόνοια». Έπεσα από τα σύννεφα όταν η αρχισυντάκτριά της, μου απάντησε ότι η εφημερίδα είναι κυρίως πολιτιστική και δεν μπορεί να εμπλακεί σε πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Αν είναι δυνατόν! Είναι μια εφημερίδα, που διάβαζα. Σκοτώνονται άδικα άνθρωποι και δεν δέχθηκαν ούτε καν να δημοσιεύσουν την άποψή μου. Ας έλεγαν ό,τι άλλο ήθελαν. Ας προσκαλούσαν να γράψει οποιοσδήποτε. Εγώ όμως ειμαι εδώ και βλέπω την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου. Το ίδιο κάνει και η Μαργαρίτα από την Γερμανία, που ήρθε με σκοπό να συμφιλιώσει τους ορθόδοξους αδελφούς της. Ο πόλεμος και η εθνοκάθαρση δεν μπορεί ποτέ να είναι η λύση και μάλιστα να ονομάζουν αυτό το πράγμα δημοκρατία και ευρωπαϊκή πρόοδο. Είναι άδικο αυτό, πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους Ευρωπαίους».

Οι στιγμές, που περνούν οι αντάρτες της Ανατολικής Ουκρανίας είναι δραματικές. Οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν περικυκλώσει το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ και σφίγγουν διαρκώς τον κλοιό γύρω τους. Γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, όσοι προλαβαίνουν, τρέχουν να σωθούν. Πολλοί από αυτούς προς την ιστορική πατρίδα του Θ.Κοσσέ, την Κριμαία.

«Δεν έχω αυταπάτες. Καταλαβαίνω ότι στο κύμα της εξέγερσης ανεβαίνουν και ανθρωπάκια, που θέλουν να καταλάβουν θέσεις κι αξιώματα. Αλλά αυτό δεν είναι επαρκής λόγος για να τηρήσεις ουδέτερη στάση. Γι’ αυτό και τις επόμενες μέρες μπορεί να αφήσω λίγο στην άκρη τη «δημοσιογραφική» δουλειά και να πιάσω το όπλο. Ζήτησα και με πήραν στις στρατιωτικές μονάδες της Δημοκρατίας μας, που είναι υπό διαμόρφωση. Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα!»

Ακολουθούν δύο tweets του Θ. Αυγερινού. Το πρώτο είναι από τις 27 Αυγούστου τη στιγμή της νικηφόρας προέλασης των λαϊκών πολιτοφυλακών.

αθανάσιος κοσσέ 2

Το δεύτερο είναι δυστυχώς σημερινό και επιβεβαιώνει την τραγική είδηση:

αθανάσιος κοσσέ
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=79-8ImsREjE?version=3&rel=1&fs=1&showsearch=0&showinfo=1&iv_load_policy=1&wmode=transparent]

Posted in Uncategorized | Tagged , , , , , , , , | 1 σχόλιο

Δολοφονία Έλληνα δημοσιογράφου απ” τον ουκρανικό στρατό στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ!

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε η είδηση για τον θάνατο του Έλληνα δημοσιογράφου Αθανασίου Κοσσέ από τον ουκρανικό στρατό, στις 18/11, στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ. Ο «Φάνια» που έχει ανήλικο παιδί στην Ελλάδα, και επί τέσσερις μήνες κάλυπτε τα γεγονότα στην Ανατολική Ουκρανία ήταν ένα ακόμα θύμα της φασιστικής πολεμικής μηχανής που έχουν στήσει ΗΠΑ-ΕΕ κι ουκρανικό καθεστώς.
Μέλημα του «Φάνια» ήταν να συλλέξει υλικό για να εκδώσει τη Λευκή Βίβλο με τα εγκλήματα του ουκρανικού στρατού.

2593099ca49786a9926aa95dc7f52dbd_L
Υπενθυμίζουμε ότι ο Αθανάσιος Κοσσέ, δεν είναι ο πρώτος δημοσιογράφος που πέφτει νεκρός από πυρά του ουκρανικού στρατού και των φασιστικών ταγμάτων που δρουν στο πλάι του. Τουλάχιστον τέσσερις δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί και αρκετοί περισσότεροι τραυματιστεί με υπαιτιότητα του ουκρανικού καθεστώτος.
Είμαστε περίεργοι για το ποια θα είναι η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης. Θα υπάρξει τέτοια; Θα πουν «τα “θελε και τα “παθε»; Θα υπερασπιστούν τους δολοφόνους του Ποροσένκο, όπως υπερασπίζονται τα δολοφονικά ΜΑΤ που χτυπούν άοπλους νέους φοιτητές;
Σε κάθε περίπτωση το αίμα κυλάει στα χέρια του υπουργού εξωτερικών, του πρώτου πολιτικού που έσφιξε το χέρι του Προέδρου της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο.

Ο «Φάνια» -και κάθε ένας που πεθαίνει αντιστεκόμενος στον φασισμό- θα ζει για πάντα στις καρδιές μας!

Κάτω η Χούντα του Κιέβου!
Νίκη στην αντίσταση του Ντονμπάς!
Οι λαοί θα νικήσουν!

κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο

Μεταφράζουμε και αναδημοσιεύουμε μια σειρά ποιημάτων του Xu Lizhi, του τελευταίου εργάτη που αυτοκτόνησε στην Κίνα λόγω των συνθηκών εργασίας, όχι μόνο στο εργοστάσιο, αλλά γενικά στη κοινωνία, που έχει μετατραπεί σε μια απέραντη γραμμή συναρμολόγησης. ποίηση από τα εργοστάσια της Κίνας. Τα ποιήματα ενός αυτόχειρα εργάτη. Η ποίηση σε συνθήκες πραγματικής υπαγωγής.

κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο

12389_10106000968158594_1419283603_n

Μετάφραση, εισαγωγή – A ruthless critique.

Μεταφράζουμε και αναδημοσιεύουμε μια σειρά ποιημάτων του Xu Lizhi, του τελευταίου εργάτη που αυτοκτόνησε στην Κίνα λόγω των συνθηκών εργασίας, όχι μόνο στο εργοστάσιο, αλλά γενικά στη κοινωνία, που έχει μετατραπεί σε μια απέραντη γραμμή συναρμολόγησης. Τα ποιήματα του απλά, περιγραφικά, γεμάτα από αυτήν την άρνηση, που τόσο ποθεί να ελευθερωθεί από το κεφάλαιο, που θέλει, εμφανώς και χωρίς αμφιβολίες να στραφεί ενάντια σε αυτό που έχει απογίνει. Μια σειρά λέξεων βγαλμένη από τις γραμμές συναρμολόγησης του παγκόσμιου καπιταλισμού, δείχνει με τρόπο άμεσο, την αλλοτρίωση και τους φετιχισμούς, το τι σκέφτονται οι άνθρωποι που έφτιαξαν τον υπολογιστή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Αυτή είναι η αρνητική ποίηση σε συνθήκες πραγματικής υπαγωγής. Και πόσο “βλάσφημο” και αντιφατικό είναι άραγε από πλευράς μας, να ονομάζουμε κατ’ αυτό τον τρόπο τη ποίηση του, που το μόνο που ήθελε είναι να ξεφύγει ακριβώς από αυτή την υπαγωγή, που ήταν ταυτόχρονα άρνηση στην υπαγωγή, μια ασφυξία στην εργασία ως υπαρκτή συνθήκη και ταυτόχρονα, ο όλος ο κόσμος κάθε λέξης. Ελπίζουμε, η προσπάθεια να μεταδώσουμε τη ποίηση του, και ότι αυτή φέρει μέσα της στο ελληνικό κοινό,καθώς και να την βάλουμε στο συγκείμενο που της αναλογεί, την άρνηση του κεφαλαίου, να είναι άξιο αντίβαρο της “βλασφημίας” μας.

Σημείωση του Μεταφραστή στα Αγγλικά: Τα παρακάτω ποιήματα του Xu είναι ένα δείγμα απλά των καλύτερων δουλειών του, σε αρχική μετάφραση από φίλους του Nao project. Τα ποιήματα είναι της περιόδου 2011-2014. Μέσα σε αυτά περιλαμβάνεται και το πρώτο του ποίημα. Με τη μετάφραση αυτών των ποιημάτων, θέλουμε να κρατήσουμε τη μνήμη του Xu ζωντανή,και να εγείρουμε να την προσοχή στο ζήτημα των σκληρών συνθηκών εργασίας στην Κίνα, για τους εργάτες που είναι εσωτερικοί μετανάστες από την επαρχεία (μεταξύ αυτών και στην Foxconn όπου και ο Xu εργαζόταν) Οι συνθήκες αυτές δεν έχουν αλλάξει παρά το γεγονός των 18 αποπειρών αυτοκτονίας στο εργοστάσιο το 2010, που είχαν σαν αποτέλεσμα 14 εργάτες νεκρούς. Κόσμος εκ των έσω αναφέρει ότι τα περιστατικά μειώθηκαν αισθητά (κυρίως λόγω του ότι η διοίκηση έβαλε δίχτυα γύρω από το εργοστάσιο με σκοπό να αποτρέπει τους εργάτες να πηδούν αλλά και γιατί αυξήθηκαν οι εργατικές αντιστάσεις), παρόλα αυτά, αυτοκτονίες συνεχίζουν, όπως αυτή του Xu Lizhi, τουλάχιστον ακόμα 8 τέτοια περιστατικά έχουν αναφερθεί στα ΜΜΕ από το 2010, αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι πολλά περιστατικά απλά δεν καταγράφονται. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον, οι εργάτες στη Foxconn αλλά και αλλού, θα καταφέρουν να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν αυτές τις τακτικές των επιχειρήσεων, όπως την στρατιωτική πειθαρχία και τη συνεχή επιτήρηση, και να βρουν ένα συλλογικό τρόπο να ξεφύγουν από το καπιταλιστικό κόσμο του θανάτου σε έναν κόσμο που να αξίζει να ζεις.

Λίγα λόγια για τον Xu Lizhi.

Το 2010, Xu Lizhi πήγε να δουλέψει από το πατρικό του σπίτι στη Jieyang, Guangdong στο εργοστάσιο της Foxconn [εργοστάσιο ηλεκτρονικών συσκευών στο Shenzhen],και συγκεκριμένα εργαζόταν στη γραμμή συναρμολόγησης. Από το 2012 μέχρι το Φεβρουάριο του 2014, πάνω από 30 γραπτά του, δημοσιεύτηκαν στην εσωτερική εφημερίδα της Foxconn “Foxconn People” (富士康人),όπως ποιήματα, δοκίμια,κριτικές ταινιών, και σχολιασμούς της επικαιρότητας. Ο Xu πόσταρε τους τίτλους των γραπτών του σε ένα ποστ στο blog του με τίτλο “Η ωρίμανση μου μέσα από μια εφημερίδα” δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του για την ευκαιρία που του δόθηκε να ασχοληθεί με τις φιλολογικές του ανησυχίες. Την πρώτη φορά που ο φίλος του, ο Zheng (ψευδώνυμο) διάβασε την ποίηση του Xu, εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι ήταν τόσο ταλαντούχος. Από τότε ο Zheng πάντα κοιτούσε τα ποιήματα στην εφημερίδα.Ο Zheng πίστευε ότι ο Xu ήταν ένα ντροπαλό άτομο γενικά, “λιγομίλητος αλλά όχι σιωπηλός” Ο Xu υποστήριζε ανοιχτά τις πεποιθήσεις του, αλλά ήταν μοναχικός.”Όταν ο Zheng έμαθε για την αυτοκτονία του Xu πέρασε όλη την εβδομάδα αργίας της επετείου της εθνικής ημέρας της Κίνας μέσα στο σπίτι του θρηνώντας.

Μετατρέποντας τα αισθήματα σε ποιήματα: φοβόταν ότι θα διαβαστούν από την οικογένεια του

Τα περισσότερα από τα ποιήματα του Xu είναι περιγραφές της γραμμής παραγωγής. Στο ποίημα “Εργαστήριο, η νιότη μου φυλακίστηκε εδώ,” περιέγραφε τις συνθήκες εργασίας και ζωής του: “πέρα από τη γραμμή παραγωγής,δεκάδες χιλιάδες εργάτες[dagongzhe]παρατάσσονται σαν λέξεις στο χαρτί, η μία πίσω απ’ την άλλη/ “Πιο γρήγορα! Πιο γρήγορα!”/ Καθώς στέκεται ανάμεσα τους, ακούω τον επιστάτη που γαβγίζει.” Ένοιωθε ότι “Με το που έμπαινε στο εργαστήριο/ η μόνη επιλογή είναι η υποταγή,” και ότι η νιότη του άδοξα και ψυχρά ξεγλιστρούσε και χανόταν, έτσι ώστε το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι “Να την βλέπει να ξεθωριάζει μέρα και νύχτα/ Συμπιεσμένη, γυαλισμένη, φορμαρισμένη /ανάμεσα από ανάξιες αμοιβές, τους υποτιθέμενους μισθούς”.

Στην αρχή, ο Xu Lizhi δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στην συνεχή αλλαγή μεταξύ πρωινής και βραδινής βάρδιας. Σε ένα άλλο ποιήμα, περιέγραψε τον εαυτό του στη γραμμή παραγωγής ως “στεκούμενος ίσιος σαν σίδερο,τα χέρια μου σαν να πετάω,” “πόσες νύχτες και πόσες ημέρες/ καθώς καθόμουν έτσι, κοιμήθηκα όρθιος;” περιέγραφε την δουλειά του ως εξουθενωτική, “Κυλάνε μέσα στις φλέβες μου, φτάνοντας τελικά στην άκρη του στυλό/ ριζώνουν στα χαρτιά/ αυτές τις λέξεις μπορούν να τις διαβάσουν μόνο οι μετανάστες εργάτες.” Ο Xu είχε δηλώσει ότι δεν έδειξε ποτέ την ποίηση του στους γονείς και τους συγγενείς του καθώς είναι κάτι που αντικατοπτρίζει πόνο, και δεν ήθελε να τους το δουν

Αποτυχημένες προσπάθειες να πιάσει δουλειά σχετιζόμενη με βιβλία.

Παρόλο που ο Xu έζησε στο Shenzhen για μερικά χρόνια μόνο, ήταν βαθιά ταυτισμένος με τη πόλη. “όλοι εύχονται να ριζώσουν στη πόλη για πάντα,” εξηγούσε,αλλά οι περισσότεροι μετανάστες εργάτες [dagong] ποιητές, γράφουν για μερικά χρόνια, και μετά φεύγουν από τη πόλη και πάνε πίσω στις πατρίδες τους όπου παντρεύονται και κάνουν παιδιά. Ο Xu έλπιζε να μην έχει τέτοια μοίρα. Προσπάθησε να στήσει ένα πάγκο μαζί με ένα φίλο του στο δρόμο, αλλά απέτυχε. Επίσης προσπάθησε να μεταφερθεί από τη γραμμή συνερμολόγησης στα logistics όπου θα είχε μεγαλύτερη ελευθερία αλλά δεν τα κατάφερε επίσης. Κατανοούσε ότι πολύ λίγοι ποιητές μπορούν να γλιτώσουν “Πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς για την επιβίωση μας, είναι πολύ δύσκολο να πας πέρα από αυτό”. Το Φεβρουάριο του 2014, ο Xu παραιτήθηκε από τη δουλειά του στη Foxconn και μετακόμισε στο, Jiangsu. Ο φίλος του, εξήγησε ότι η κοπέλα του Xu δούλευε εκεί, και γιαυτό ήθελε να πάει εκεί αλλά τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά. Είπε στον Zheng ότι είχε πρόβλημα και δυσκολευόταν να βρει δουλειά, αλλά δεν μπήκε σε λεπτομέρειες.

Έξι μήνες μετά, μετακόμισε πίσω στο Shenzhen. Σε μια άλλη συνέντευξη, ο Xu είπε ότι αγαπά αυτή τη πόλη,και ότι του άρεσε να πηγαίνει πολύ στη κεντρική αγορά βιβλίου της πόλης και στη δημόσια βιβλιοθήκη.Αν ήταν να γυρνούσε στο πατρικό του [στο Jieyang], υπήρχαν μόνο μικρά βιβλιοπωλεία “και κάθε φορά που προσπάθησα να παραγγείλω βιβλία online δεν ερχόντουσαν σε τόσο απομακρυσμένη τοποθεσία” Λόγω της αγάπης του για τα βιβλία, η πρώτη αίτηση για δουλειά που έκανε στη πόλη ήταν  στη κεντρική αγορά βιβλίου. Ο Zheng θυμάται ότι ο Xu του είχε πει, όταν δούλευε στο εργοστάσιο, ότι το όνειρο του ήταν να γίνει βιβλιοθηκάριος. Δυστυχώς δεν του έδωσαν τη δουλειά και ο Zheng πιστεύει ότι αυτή ήταν μια από τις μεγάλες απογοητεύσεις. Δύο χρόνια νωρίτερα ο , Xu έκανε αίτηση για την εσωτερική βιβλιοθήκη της Foxconn για τους εργαζόμενους, καθώς είχαν για ένα διάστημα ανοίξει οι αιτήσεις, αλλά τελικά τον απέρριψαν. {…}

Γυρνώντας στο εργοστάσιο μια μέρα πριν το περιστατικό.

Ο Xu είχε ξεμείνει από χρήματα, οπότε μετά από όλες αυτές τις αναποδιές, γύρισε ξανά στο Foxconn, ξεκινώντας να εργάζεται στις 29 Σεπτεμβρίου του 2014, στο ίδιο εργαστήριο που δούλευε και πριν. Αυτό θα ήταν ένα νέο ξεκίνημα αλλά τελικά δεν ήταν. Το ίδιο απόγευμα ανέφερε στον Zheng μέσω online chat ότι κάποιος του βρήκε δουλειά κάπου αλλού, οπότε ίσως αφήσει το εργοστάσιο ξανά, αλλά ο φίλος του ο Zheng δεν έδωσε σημασία καθώς υπέθεσε ότι δεν θα έφευγε πολύ σύντομα καθώς μόλις είχε επιστρέψει.Την επόμενη φορά που ο Zheng έμαθε νέα για τον Xu ήταν δύο μέρες αργότερα,όταν ο κόσμος άρχισε να συζητά για την αυτοκτονία του Xu μέσω του WeChat.Ο Zheng δεν μπορούσε να το πιστέψει: “Είχαμε μιλήσει πριν δυο μέρες” Αργότερα ο Zheng έμαθε ότι ο Xu αυτοκτόνησε αφού μίλησαν το ίδιο βράδυ τα ξημερώματα και όχι δυο μέρες μετά όπως είπαν τα ΜΜΕ.

Διαδίδοντας φήμες ότι ο Xu ήταν ορφανός

Αν και είχαν περάσει 10 μέρες από την αυτοκτονία, όταν αναφέρεται το περιστατικό, ο Zheng ακόμα δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα του. Πιστεύει ότι η αυτοκτονία του Xu οφείλεται σε εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες. τόσο οι συνεχείς απογοητεύσεις αλλά και ο ίδιος του ο χαρακτήρας έπαιξαν ρόλο. Μετά το θάνατο του,μερικές νεκρολογίες έλεγαν ότι όταν ήταν μικρό παιδί είχε μείνει ορφανός, και ζούσε στους αγνοημένος από τους πάντες μέχρι που μια φτωχή γυναίκα τον υιοθέτησε και τον μεγάλωσε. Αυτή η γυναίκα πέθανε πριν μερικά χρόνια αφήνοντας τον μόνο στο κόσμο. Ο Zheng διέψευσε τις φήμες λέγοντας ότι ο Xu στα γραπτά του αναφέρει συχνά τη μητέρα του και το πόσο του λείπει η πατρίδα του. Το δεύτερο του ποίημα που δημοσιεύτηκε στη Foxconn People για παράδειγμα, λεγόταν “καλοκαιρινός νόστος.” Η ποίηση του Xu είναι ψυχρή και σκεπτική, αντικατοπτρίζοντας μια ζωή γεμάτη μιζέρια. Τα ποιήματα του είναι ένα νήμα από τη μυρωδιά του θανάτου. Έτσι και αλλιώς είχε προβάρει το θάνατο εκατοντάδες φορές στα γραπτά του, η τελευταία του πράξη ήταν απλά λίγο πέρα απ’ τα όρια.

《冲突》
“Σύγκρουση”

他们都说
Όλοι τους λένε

我是个话很少的孩子
ότι είμαι άνθρωπος των λίγων λέξεων

对此我并不否认
Αυτό δεν το αρνούμαι

实际上
Αλλά για την ακρίβεια

我说与不说
είτε μιλάω είτε όχι

都会跟这个社会
με αυτή τη κοινωνία θα είμαι πάντα

发生冲突
σε σύγκρουση

– 7 Ιουνίου 2013

《我就那样站着入睡》
αποκοιμιέμαι, μόνο και μόνο που στέκομαι έτσι”

眼前的纸张微微发黄
το χαρτί μπροστά στα από τα μάτια μου, φαίνεται κίτρινο

我用钢笔在上面凿下深浅不一的黑-με το μεταλλικό στυλό μου, το σμιλεύω με ένα άνισο μαύρο

里面盛满打工的词汇
γεμάτο με λέξεις της εργασίας

车间,流水线,机台,上岗证,加班,薪水……
εργαστήριο, γραμμή συναρμολόγησης, μηχανή, κάρτα εργάτη, υπερωρία,μισθός…

我被它们治得服服贴贴
με έχουν εκπαιδεύσει να είμαι υπάκουος

我不会呐喊,不会反抗
Να μην ξέρω πως να φωνάζω ή να επαναστατώ.

不会控诉,不会埋怨
πως να παραπονιέμαι ή να απαξιώνω

只默默地承受着疲惫
απλά να υποφέρω σιωπηλά την εξάντληση

驻足时光之初
όταν πρωτοπάτησα σε αυτό το μέρος

我只盼望每月十号那张灰色的薪资单
έλπιζα μόνο για αυτή τη γκρι επιταγή στις 10 κάθε μήνα

赐我以迟到的安慰
για να μου προσφέρει την αργοπορημένη παρηγοριά

为此我必须磨去棱角,磨去语言
γιαυτό χρειάστηκε να απαλείψω τις γωνίες μου, να στρογγυλέψω τις λέξεις μου.

拒绝旷工,拒绝病假,拒绝事假
Μου αρνούνταν να χαζεύω , να αρρωστήσω και να πάρω άδεια ,μου αρνούνταν να φύγω για προσωπικούς λόγους

拒绝迟到,拒绝早退
Μου αρνούνταν να έρθω αργά, ή να φύγω νωρίς

流水线旁我站立如铁,双手如飞
Στη γραμμή παραγωγής στέκομαι σαν σίδερο, κάνω τα χέρια μου σαν να πετάω,

多少白天,多少黑夜
πόσες νύχτες, πόσες μέρες

我就那样,站着入睡
έτσι όπως ήμουν κοιμήθηκα όρθιος;

– 20 Αυγούστου 2011

《一颗螺丝掉在地上》
“Μια βίδα έπεσε στο πάτωμα”

一颗螺丝掉在地上
Μια βίδα έπεσε στο πάτωμα

在这个加班的夜晚
σε αυτή τη σκοτεινή νύχτα της υπερωρίας

垂直降落,轻轻一响
κάθετα κουμπώνοντας, και ελαφρά πιέζοντας

不会引起任何人的注意
δεν θα τραβήξω κανενός τη προσοχή

就像在此之前
όπως ακριβώς τη προηγούμενη φορά

某个相同的夜晚
σε μια νύχτα σαν αυτή

有个人掉在地上
όταν κάποιος βυθίστηκε στο έδαφος

– 9 Ιανουαρίου 2014

《谶言一种》
“ένα είδος προφητείας”

村里的老人都说
Οι γέροι χωριάτες λένε

我跟我爷爷年轻时很像
ότι μοιάζω στον παππού μου στη νιότη του

刚开始我不以为然
δεν το είχα καταλάβει

后来经他们一再提起
αλλά ακούγοντας τους ξανά και ξανά

我就深信不疑了
με έπεισαν

我跟我爷爷
ο παππούς μου και εγώ, μοιραζόμαστε κοινές

不仅外貌越看越像
εκφράσεις του προσώπου

就连脾性和爱好
τον ίδιο χαρακτήρα, τις ίδιες συνήθειες

也像同一个娘胎里出来的
σχεδόν σαν να βγήκαμε από την ίδια μήτρα

比如我爷爷外号竹竿
του έδωσαν το παρατσούκλι “καλάμι μπαμπού”

我外号衣架
και εμένα, “αυτός που του κρέμονται τα ρούχα”

我爷爷经常忍气吞声
συχνά έκρυβε τα συναισθήματα του

我经常唯唯诺诺
εγώ είμαι συχνά δουλοπρεπής

我爷爷喜欢猜谜
του άρεσε να λύνει γρίφους

我喜欢预言
εμένα μου αρέσουν τα προμηνύματα

1943年秋,鬼子进
την άνοιξη του 1943,οι Ιάπωνες διάβολοι εισέβαλαν

我爷爷被活活烧死
και τον έκαψαν ζωντανό

享年23
στα 23 του

我今年23
Αυτή τη χρονιά γίνομαι 23.

– 18 Ιουνίου 2013

《最后的墓地》
“το τελευταίο νεκροταφείο”

机台的鸣叫也打着瞌睡
ακόμα και η μηχανή μισοκοιμάται

密封的车间贮藏疾病的铁
σφραγισμένα εργαστήρια με απόθεμα άρρωστου σιδήρου

薪资隐藏在窗帘后面
Μισθοί κρυμμένοι πίσω από κουρτίνες

仿似年轻打工者深埋于心底的爱情
Σαν την αγάπη που οι νέοι εργάτες θάβουν στον πυθμένα της καρδιάς τους

没有时间开口,情感徒留灰尘
χωρίς χρόνο για έκφραση,το συναίσθημα καταρρέει μες τη σκόνη

他们有着铁打的胃
έχουν στομάχια σφυρηλατημένα από σίδερο

盛满浓稠的硫酸,硝酸
Γεμάτα από πηχτό οξύ, θειικό και νιτρικό

工业向他们收缴来不及流出的泪
Η βιομηχανία αρπάζει τα δάκρυα τους, πριν αυτά πέσουν στο χώμα

时辰走过,他们清醒全无
ο χρόνος περνάει, τα κεφάλια τους χάνονται στην ομίχλη

产量压低了年龄,疼痛在日夜加班
το αποτέλεσμα ζυγιάζει τα χρόνια τους, ο πόνος δουλεύει υπερωρίες

还未老去的头晕潜伏生命
Στις ζωές τους, η ζαλάδα πριν την εποχή τους, λανθάνουσα

皮肤被治具强迫褪去
το καλούπι κάνει το δέρμα να σχίζεται

顺手镀上一层铝合金
και όταν είναι έτσι, εμφανίζονται στρώσεις από κράματα αλουμινίου

有人还在坚持着,有人含病离去
κάποιο εξακολουθούν να το υπομένουν, ενώ άλλοι απλά έφυγαν άρρωστοι

我在他们中间打盹,留守青春的
μισοκοιμάμαι ανάμεσα τους, φρουρώντας

最后一块墓地
το τελευταίο νεκροταφείο της νιότης μας

– 21 Δεκέμβριος 2011

《我一生中的路还远远没有走完》
“Το ταξίδι της ζωής μου έχει ακόμα πολύ για να ολοκληρωθεί”

这是谁都没有料到的
αυτό κανείς δεν το περίμενε

我一生中的路
το ταξίδι της ζωής μου

还远远没有走完
έχει ακόμα πολύ για να τελειώσει

就要倒在半路上了
αλλά τώρα έχει κολλήσει κάπου στα μισά

类似的困境
δεν είναι ότι παρόμοιες δυσκολίες

以前也不是没有
δεν υπήρχαν πριν

只是都不像这次
αλλά δεν ερχόντουσαν τόσο αναπάντεχα

来得这么突然
τόσο ξαφνικά

这么凶猛
Ως άγριος

一再地挣扎
επαναλαμβανόμενος αγώνας

竟全是徒劳
αλλά όλα είναι μάταια

我比谁都渴望站起来
θέλω να ορθώσω το ανάστημα μου περισσότερο από κάθε άλλον

可是我的腿不答应
αλλά τα πόδια μου δεν συνεργάζονται

我的胃不答应
το στομάχι μου δεν συνεργάζεται

我全身的骨头都不答应
όλα μου τα κόκαλα δεν συνεργάζονται

我只能这样平躺着
μπορώ απλά να κάτσω ξαπλωμένος

在黑暗里一次次地发出
μέσα σε αυτό το σκοτάδι, και να στέλνω έξω

无声的求救信号
ένα σιωπηλό σήμα απόγνωσης, ξανά και ξανά

再一次次地听到
μόνο για να ακούω ξανά και ξανά

绝望的回响
την ηχώ της απόγνωσης

– 13 Ιουλίου 2014

《我咽下一枚铁做的月亮》
“Κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο”

我咽下一枚铁做的月亮
Κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο

他们把它叫做螺丝
αναφέρονται σε αυτό ως το “καρφί”

我咽下这工业的废水,失业的订单
κατάπια όλα τα βιομηχανικά λύματα, έφαγα όλα τα έγγραφα ανεργίας

那些低于机台的青春早早夭亡
η νιότη σταμάτησε στις μηχανές, που πεθαίνουν πριν την ώρα τους

我咽下奔波,咽下流离失所
κατάπια τη σφυρίχτρα και το μεγάφωνο

咽下人行天桥,咽下长满水锈的生活
κατάπια τις γέφυρες πεζών, μιας ζωής που καλύπτεται στη σκουριά

我再咽不下了
δεν μπορώ να καταπιώ άλλα

所有我曾经咽下的现在都从喉咙汹涌而出
όλα όσα κατάπια πλέον ανεβαίνουν στο λαιμό μου

在祖国的领土上铺成一首
και ξεχύνονται στη γη των προγόνων μου

耻辱的诗
με τη μορφή βλάσφημου ποιήματος

– 19 Δεκεμβρίου 2013

《出租屋》
“Νοικιασμένο δωμάτιο”

十平米左右的空间
ένας χώρος 10 τετραγωνικά μέτρα

局促,潮湿,终年不见天日
στενό και υγρό, χωρίς φως του ήλιου όλο το χρόνο

我在这里吃饭,睡觉,拉屎,思考
εδώ τρώω, κοιμάμαι, χέζω και σκέφτομαι

咳嗽,偏头痛,生老,病不死
βήχω, εδώ έχω τους πονοκεφάλους μου, εδώ γερνάω, αρρωσταίνω αλλά αποτυγχάνω να πεθάνω

昏黄的灯光下我一再发呆,傻笑
κάτω από το νυσταλέο κίτρινο φως, κοιτάζω, χασκογελάω σαν χαζός

来回踱步,低声唱歌,阅读,写诗
κουνιέμαι μπρος πίσω, τραγουδάω ελαφρά,διαβάζω, γράφω ποιήματα

每当我打开窗户或者柴门
κάθε φορά που ανοίγω ένα παράθυρο ή τραβάω το παραβάν

我都像一位死者
μοιάζω με νεκρό

把棺材盖,缓缓推开
που αργά ανοίγει τη κάσα από το φέρετρο.

– 2 Δεκεμβρίου 2013

《我弥留之际》
“Στο νεκροκρέβατο μου”

我想再看一眼大海,目睹我半生的泪水有多汪洋
θέλω να δω ακόμα μια φορά τον ωκεανό, ιδού η απεραντοσύνη των δακρύων μισής ζωής

我想再爬一爬高高的山头,试着把丢失的灵魂喊回来
θέλω να ανέβω ακόμα ένα βουνό,να φωνάξω πίσω τη ψυχή που έχασα

我还想摸一摸天空,碰一碰那抹轻轻的蓝
θέλω να αγγίξω τον ουρανό, να νιώσω το ελαφρύ του γαλάζιο

可是这些我都办不到了,我就要离开这个世界了
αλλά δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτα από όλα αυτά οπότε αφήνω αυτό το κόσμο

所有听说过我的人们啊
όποιος με ξέρει

不必为我的离开感到惊讶
δεν θα ξαφνιαστεί που φεύγω

更不必叹息,或者悲伤
ακόμα λιγότερο, δεν θα πρέπει να θρηνήσετε

我来时很好,去时,也很好

ήμουν μια χαρά όταν ήρθα και μια χαρά όταν έφυγα

30 Σεπτεμβρίου 2014-γράμμα αυτοκτονίας

《惊闻90后青工诗人许立志坠楼有感》
“Περί των νέων της αυτοκτονίας του Xu Lizhi”
του Zhou Qizao (周启早), εργάτη της Foxconn

每一个生命的消失
το χάσιμο μια ζωής

都是另一个我的离去
είναι ο θάνατος ακόμα ενός σαν εμένα

又一枚螺丝松动
ακόμα μια βίδα χαλαρώνει

又一位打工兄弟坠楼
ακόμα ένας εργάτης μετανάστης, αδερφός, πηδά

你替我死去
πεθαίνεις στη θέση μου

我替你继续写诗
και εγώ γράφω ποίηματα στη θέση σου

顺便拧紧螺丝
και καθώς το κάνω, σφίγγοντας τις βίδες πιο πολύ

今天是祖国六十五岁的生日
Σήμερα είναι τα 65α γενέθλια του έθνους μας

举国欢庆
ευχόμαστε στη χώρα χαρούμενες γιορτές

二十四岁的你立在灰色的镜框里微微含笑
ακόμα ένας 24 χρόνος “εσύ” στέκεται σε μια γκρίζα κορνίζα, χαμογελώντας ελαφρά

秋风秋雨
άνεμοι της άνοιξης και της άνοιξης βροχές

白发苍苍的父亲捧着你黑色的骨灰盒趔趄还乡
ένας ασπρομάλλης πατέρας κρατώντας το μαύρο δοχείο με τις στάχτες, κάποιου σαν εσένα, παραπατάει στο σπίτι

– 1 Οκτωβρίου 2014

Οι Κούρδοι πολεμούν και για μας

Οι Κούρδοι πολεμούν και για μας

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΔΗΝ

PKK_Friedensprozess.png

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Όπως έχουμε συχνά επαναλάβει –ίσως καθ’ υπερβολήν– ο μόνος σταθερός σε βάθος χρόνου σύμμαχος του ελληνισμού στην περιοχή είναι το μαχόμενο κουρδικό έθνος. Και αυτό όχι μόνον γιατί έχουμε έναν κοινό αντίπαλο, τον τουρκικό ιμπεριαλισμό, αλλά και γιατί με τους Κούρδους μοιραζόμαστε και κοινές αξίες, κάτι εξαιρετικά σπάνιο στη Μ. Ανατολή.
Οι Κούρδοι, επειδή παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία υπερβαίνοντας τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαιρέσεις (περιλαμβάνουν σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες και γεζιντί, καθώς και πολλές φυλές από το ιρανικό Κουρδιστάν έως τα παράλια της Μεσογείου), αποτελούν έναν παράγοντα αυθεντικού εκσυγχρονισμού της παράδοσης στη Μ. Ανατολή. Γι’ αυτό και μπορούν να προβάλλουν αξίες όπως η δημοκρατία, η ισότητα ανδρών -γυναικών και η κοινωνική δικαιοσύνη έξω και πέρα απ’ οποιαδήποτε θρησκευτική αναφορά. Από την άλλη, οι Κούρδοι για να αποκτήσουν ένα ενιαίο έθνος κράτος είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος της πάλης για τη δημοκρατία σ’ όλη τη Μ. Ανατολή. Στο παρελθόν συγκρούστηκαν με τον Σαντάμ, και είχαν χιλιάδες νεκρούς από τα χημικά και τις βόμβες ναπάλμ, ακόμα παλιότερα, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν συμμαχήσει με τις σοβιετικές δυνάμεις εναντίον των ναζί στη Μ. Ανατολή. Για δεκαετίες αντιμετώπισαν, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τους Τούρκους κεμαλιστές και Οθωμανούς, ενώ από τη δεκαετία 1990 γνώρισαν και τις διώξεις του καθεστώτος Άσαντ. Και τώρα, έρχονται σε σύγκρουση και με το υποκινούμενο από τις πετρομοναρχίες και τον Ερντογάν τέρας του ισλαμοφασισμού, που εκπροσωπεί το ισλαμικό κράτος. Επομένως, η εθνική τους ανεξαρτησία δεν μπορεί να θεμελιωθεί παρά μόνο ως δημοκρατική, κοσμικού χαρακτήρα και κοινωνιστική.
Έτσι, ο άνισος αγώνας των Κούρδων του Κομπάνι, που θυμίζει το δικό μας Μεσολόγγι, αποκτά μία τεράστια συμβολική σημασία σε πολλαπλά επίπεδα:
Πρώτον, αναδεικνύει το κουρδικό έθνος ως τη μόνη δύναμη που αντιμετωπίζει αποφασιστικά τους ισλαμοφασίστες, όπως είχε ήδη γίνει και στο ιρακινό Κουρδιστάν, όπου οι Κούρδοι με τους μαχητές του ΠΚΚ εξεδίωξαν τους τζιχαντιστές από τις κουρδικές πόλεις που είχαν καταλάβει. Έτσι οι Κούρδοι αποκτούν έναν αυξημένο και αποφασιστικό ρόλο σ’ όλη την περιοχή. Αλλά και στην παγκόσμια σκακιέρα.
Δεύτερον, διότι ο αγώνας τους ενάντια στους τζιχαντιστές βάζει φραγμό στα σχέδια του Ερντογάν, του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας. Πράγματι αυτοί, σε συμφωνία και με τη Δύση και το Ισραήλ, ήθελαν να δημιουργήσουν μία ενδιάμεση ζώνη, από τα τουρκικά σύνορα μέχρι τον Κόλπο. Αυτή η ζώνη όχι μόνο θα έκοβε στη μέση το «σιιτικό τόξο», αλλά θα επέτρεπε την απρόσκοπτη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου από τον Κόλπο στην Τουρκία, καθιστώντας την Τουρκία και το Ισλαμικό Κράτος κεντρικό παίκτη στη διακίνηση των υδρογονανθράκων, τη στιγμή ιδιαίτερα που εξελίσσεται η σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία. Επειδή όμως μεταξύ Τουρκίας και Αράβων σουνιτών βρίσκονται οι Κούρδοι, θα έπρεπε να εξοντωθούν και να περιθωριοποιηθούν. Γι’ αυτό εξάλλου η Τουρκία όχι μόνο εξόπλισε και οργάνωσε τους τζιχαντιστές, αλλά και προσπαθεί να εμποδίσει οποιαδήποτε βοήθεια των Κούρδων της Τουρκίας στους μαχητές του Κομπάνι.
Τρίτον, η σύγκρουση των Κούρδων με τους ισλαμιστές οδηγεί σε ανάφλεξη στο εσωτερικό της Τουρκίας, με πολλαπλές συνέπειες. Θέτει υπό αμφισβήτηση τη διαδικασία ψευδοειρήνευσης που είχε αρχίσει μεταξύ Ερντογάν και Οτσαλάν, οδηγώντας σε εξέγερση των Κούρδων σ’ όλη την τουρκική επικράτεια. Το αποτέλεσμα είναι, μετά τις περσινές κινητοποιήσεις ενάντια στον Ερντογάν με αφετηρία το πάρκο Γκιεζί στην Κωνσταντινούπολη, και την αυξανόμενη αντίθεση των Αλεβιτών με τον Ερντογάν, να προστεθούν και οι Κούρδοι στο στρατόπεδο της ενεργού αντιπολίτευσης εναντίον του, εξασθενίζοντας ακόμα περισσότερο τις εσωτερικές και διεθνείς συμμαχίες του. Έχει ήδη έρθει σε σύγκρουση με τον Γκιουλέν, τον πνευματικό πατέρα του τουρκικού Ισλάμ, βρίσκεται σ’ αντίθεση με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ενώ επιδεινώνονται αδιάκοπα οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Επομένως, μία πολιτική διεύρυνσης των συμμαχιών του στο εσωτερικό και το εξωτερικό γίνεται ακόμα πιο ανέφικτη και τον οδηγεί αποκλειστικά σε στήριξη στα ισλαμικά στοιχεία. Αν δε, στο τέλος, υποχρεωθεί να επέμβει και κατά των τζιχαντιστών, τότε θα έχει καταφέρει να έρθει σε σύγκρουση με τους πάντες. Πάντως, το βέβαιο είναι ότι η αναταραχή στην ευρύτερη περιοχή οδήγησε την Τουρκία, από τα μηδενικά προβλήματα με τους «γείτονες», σχεδόν σε σύγκρουση με όλους. Διότι είναι προφανές ότι αυτές οι εξελίξεις επιδεινώνουν και τις σχέσεις της με το σιιτικό Ιράκ και προφανώς με το Ιράν και την Τεχεράνη.
Τέταρτον, ο ηρωικός αγώνας των Κούρδων, τόσο στο Ιράκ όσο και κυρίως στο Κόμπανι εναντίον των τζιχαντιστών, οδηγεί σε μια καθολική αναβάθμιση της εικόνας και του ρόλου των Κούρδων στη διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαίτερα στη Δύση, όπου εντείνονται οι φοβίες εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ, και βεβαίως σε όλα τα προοδευτικά και αντι-παγκοσμιοποιητικά κινήματα. Εξ αντιθέτου, αποκαλύπτει όλο και πιο πολύ το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, που δεκαετίες προπαγάνδας και συμπόρευσης με το εβραϊκό λόμπι στο παρελθόν, είχαν εξωραΐσει σ’ όλη τη Δύση. Τώρα πια η Τουρκία επιστρέφει στην πραγματικότητα της φυλακής των λαών.
Πέμπτον, ο αγώνας των Κούρδων αποτελεί ίσως την απαρχή της αντίστροφης μέτρησης για την αποθρησκειοποίηση και αποϊσλαμοποίηση των κοινωνιών και των κινημάτων της Μ. Ανατολής. Διότι πράγματι ο ισλαμισμός, ως πολιτικό κίνημα αντίστασης στη Δύση, πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια, είχε πολλές και σημαντικές διαστάσεις, μια και συνέδεε τα πολιτικά κινήματα με την εγχώρια παράδοση, με την ισλαμική επανάσταση του Ιράν να συνιστά το απόγειο αυτής της διαδικασίας. Ταυτόχρονα όμως, είχε και ένα έντονα οπισθοδρομικό και αντιδραστικό στοιχείο, δευτερεύον στην πρώτη φάση, κυρίαρχο ήδη σήμερα. Αυτό το στοιχείο οδήγησε σταδιακά σε μια λογική ιερού πολέμου εναντίον κάθε αντιφρονούντα, και ιδιαίτερα σε μια οξύτατη σύγκρουση μεταξύ σουνιτών και σιιτών, οι οποίοι, στην περιοχή της Μ. Ανατολής, φθάνουν ίσως το 30% του μουσουλμανικού πληθυσμού. Και, βέβαια, αυτή την αρνητική εξέλιξη την τροφοδοτούσαν και την ενίσχυαν κατ’ εξοχήν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλίτες. Έτσι, φτάσαμε σήμερα, ο ισλαμισμός να μεταβληθεί από δύναμη απελευθέρωσης σε δύναμη οπισθοδρόμησης και αποσύνθεσης του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου. Είναι προφανές, πως η μόνη διέξοδος για τις χώρες της Μ. Ανατολής είναι η σταδιακή απομάκρυνση από την ταύτιση θρησκευτικής ταυτότητας και πολιτικής η οποία οδηγεί σε έναν γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο και αδυναμία συγχρωτισμού και συμπόρευσης με τα κινήματα όλων των υπόλοιπων λαών του κόσμου. Έτσι, το κουρδικό κίνημα, ως το πρώτο μη θρησκευτικό κίνημα της Ανατολής, ανοίγει τον δρόμο για μια αντίστροφη κίνηση επαναπολιτικοποίησης των κινημάτων και των λαών. Και ήδη κινήματα όπως η Χεσμπολάχ, παρ’ ότι θρησκευτικής έμπνευσης, συνεργάζεται συστηματικά και με χριστιανικές και σουνιτικές οργανώσεις στον Λίβανο, σε μια προσπάθεια διάσωσης της ειρήνης στη χώρα τους.
Όσο για μας στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι προφανές πως έχουμε κάθε συμφέρον στην ενίσχυση και τη νίκη των Κούρδων αδελφών μας όπως προείπαμε, όχι μόνο γιατί απειλούν τους Τούρκους νεοθωμανούς, αλλά ίσως, ακόμα περισσότερο, γιατί αποτελούν τον βασικότερο φορέα δημοκρατικών αξιών στην περιοχή της Μ. Ανατολής και εκείνων που αντιστρατεύονται τη φασιστικοποίηση του ισλαμικού φαινομένου που εκπροσωπούν οι τζιχαντιστές. Η ήττα των τζιχαντιστών και του ισλαμοφασισμού αποτελεί νίκη για το δημοκρατικό κίνημα του ελληνικού λαού. Και, εξ άλλου, όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια, οι Κούρδοι πολεμούν για μας και κάποτε ανθ’ ημών.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των Κούρδων στη Συρία

Αλληλεγγύη στον αγώνα των Κούρδων στη Συρία

κείμενο της ομάδας ελευθεριακών κομμουνιστών

με την ελευθερία ή με τη βαρβαρότητα
Αλληλεγγύη στον αγώνα των Κούρδων στη Συρία
Τους τελευταίους μήνες στη βόρεια Συρία, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, δυο κόσμοι συγκρούονται μετωπικά. Με το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, ο πρόεδρος Άσαντ απέσυρε από τη βόρεια Συρία τα περίσσοτερα στρατεύματα με σκοπό να αντιμετωπίσει την εξέγερση που είχε ξεσπάσει νοτιότερα στη χώρα. Σε αυτή τη στιγμή, οι Κούρδοι της Συρίας ξεσηκώθηκαν σχηματίζοντας στις περιοχές που ελέγχουν τρία καντόνια (περιφέρειες) και συγκροτώντας ένοπλα σώματα αυτοάμυνας με τη συμμετοχή αντρών και γυναικών.

Η μορφή αυτής της οργάνωσης στις κουρδικές περιοχές δεν προέκυψε ξαφνικά. Ένα τμήμα των Κούρδων της Τουρκίας και της Συρίας έχει πλέον αναθεωρήσει το αίτημα για έθνος-κράτος και έχει περάσει έμπρακτα στην προσπάθεια διαμόρφωσης περιφερειακών κουρδικών ομοσπονδιών (πρωτίστως σε Τουρκία και Συρία), οι οποίες στη συνέχεια θα συνενωθούν μεταξύ τους. Προς αυτήν την κατεύθυνση, έχει αναβαθμιστεί ιδιαίτερα ο ρόλος των τοπικών συμβουλίων και συνελεύσεων αλλά και η ίση συμμετοχή των γυναικών.

Το κουρδικό κίνημα έχει αποκτήσει έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν βρίσκονται πλέον σε αντιπαράθεση με τους άλλους λαούς των κρατών της περιοχής αλλά μόνο με τα ίδια τα κυρίαρχα κράτη και τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ τους.

Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, οι κουρδικές περιοχές, με κύριο σημείο την πόλη Κομπάνι, δέχονται αφόρητες πιέσεις από τους ισλαμιστές τζιχαντιστές της ISIS. Τα σχετικά πρόσφατα γεγονότα με τη σφαγή εκατοντάδων Γεντίζι από τους τζιχαντικές αποτελούν ένα από τα πιο αποτρόπαια γεγονότα που προηγήθηκαν τις επίθεσής τους στην κουρδική πόλη. Οι κουρδικές ομάδες αυτοάμυνας είναι εκείνες που έχουν αναχαιτήσει, όσο κανείς άλλος, την επέλαση των ισλαμιστών τζιχαντιστών προς τα δυτικά.

Έτσι, λοιπόν, εκεί, στα ανατολικά της Μεσογείου, συγκρούονται ανοιχτά και αιματηρά δύο κόσμοι: από τη μία πλευρά ο σκοταδισμός και η κανιβαλιστική βία των ισλαμιστών τζιχαντιστών, που επιχειρούν να διαμορφώσουν μια μαύρη τρύπα στη γεωγραφία του πλανήτη, και από την άλλη πλευρά προοδευτικές δυνάμεις και κοινωνίες, όπως εκείνες των Κούρδων της βόρειας συριακής και της νοτιοανατολικής τουρκικής επικράτειας, που αγωνίζονται για τον αυτοκαθορισμό του λαού τους και για την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και των δύο φύλων.

Σε αυτή τη βίαιη διελκυστίνδα, το ρόλο του ξενοδόχου πάντοτε διεκδικούν τα κράτη, τόσο τα επιτόπια πόσο δε μάλλον οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο χαμαιλεοντικός ρόλος των κρατών και των μεγάλων δυνάμεων φαίνεται ξεκάθαρα για άλλη μια φορά σε αυτήν την περίπτωση. Η Τουρκία φαίνεται πως ενισχύει με προσεκτικό υπόγειο τρόπο τους τζιχαντιστές, προκειμένου να πολεμήσει το κουρδικό αντάρτικο και την όποια προοπτική αυτονομίας των περιοχών της που βρίσκονται στο έδαφός της.

Από την άλλλη πλευρά, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση (με κυρίαρχες χώρες τη Γερμανία και τη Γαλλία) επιχειρούν με τη συνδρομή βομβαρδισμών από αέρος, εκπαίδευσης Κούρδων ανταρτών ή διάθεσης όπλων και πυρομαχικών, να πλήξουν τις θέσεις των τζιχαντιστών και να ενισχύσουν στρατιωτικά τους εμπόλεμους Κούρδους.

Δεν θα ήταν καθόλου σοβαρό να επικρίνει κάποιος τους Κούρδους των περιοχών αυτών για το γεγονός ότι μπορεί να δέχονται ξένη βοήθεια, όταν έξω από την πόλη βρίσκονται οι άλλοι με τα μαχαίρια και χαντζάρες επιχειρώντας να την καταλάβουν καταστρέφοντας οτιδήποτε και σφάζοντας οποιονδήποτε.

Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει πως ο χαμαιλεοντικός χαρακτήρας των κρατών αυτών μπορεί σήμερα να παραβλεφθεί. Η περίπτωση της Ουκρανίας, όπου οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστήριξαν ανοιχτά τη συγκρότηση κυβέρνησης από κρυπτό- και φανερούς ναζί, είναι χαρακτηριστική. Εκεί, οι «δημοκρατικές/προοδευτικές» δυνάμεις της Δύσης υποστήριξαν καθάρματα που χαιρετούν ναζιστικά, επιτρέποντας στον νεο-τσάρο Πούτιν να κάνει και μαθήματα «δημοκρατίας» και «διεθνούς νομιμότητας».

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον πλανήτη είναι κάτι ανεξέλεγκτο και απρόβλεπτο. Καμία από τις

λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις δεν μπορεί να ελέγξει τους λαούς και τις εξελίξεις, ενώ ο χαμαιλεοντισμός τους περιπλέκει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα, με τραγικές συνέπειες για τους λαούς και τις κοινωνίες.

Την ίδια στιγμή που οι δυνάμεις του σκοταδισμού, μέσα από τον εθνικισμό και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, εξαπλώνονται και ζητούν να χυθεί το αίμα των λαών, σε περιοχές του πλανήτη που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν υπήρχε κάτι το ιδιαίτερα εμφανές για να το διαβλέψει ο καθένας, εμφανίζονται έντονα προοδευτικά αλλά και ριζοσπαστικά ρεύματα, που επαναφέρουν δυναμικά το ζήτημα της κοινωνικής ελευθερίας και πάλι στην αντζέντα της ανθρώπινης ιστορίας.

Σε αυτά τα κινήματα, οι αναρχικοί συμμετέχουν με όλες τους τις δυνάμεις και προωθούν την οριζόντια οργάνωσή τους και τον αυτοκαθορισμό των κοινωνιών. Ορισμένοι μάλιστα από τους Τούρκους συντρόφους βρέθηκαν στην Κομπάνι προκειμένου να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα των Κούρδων μαχητών και των κατοίκων της περιοχής.

Είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των Κούρδων εξεγερμένων εκατέρωθεν των τουρκοσυριακών συνόρων.

Προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη των εξεγερμένων και αντιστεκόμενων ως

βάση μιας νέας ανθρωπότητας που θα εξοβελίσει από την ιστορία το σκοταδισμό και τη βαρβαρότητα των κρατών, των αφεντικών, των φασιστών και των φονταμενταλιστών.

Προτάσσουμε τον αυτοκαθορισμό των λαών και την αυτοδιεύθυνση των κοινωνιών, μακριά από κάθε λογική ανεύρεσης του «καλύτερου» νταβατζή «για το καλό της πατρίδας».

Ενώνουμε τη φωνή και τη δράση μας με τη φωνή και τη δράση του αγωνιζόμενου

κουρδικού λαού.

«Οποιοσδήποτε αποκαλείται επαναστάτης πρέπει να νοιώσει κάθε σφαίρα που πέφτει στην Κόμπανι σαν μια σφαίρα που πέφτει στον ίδιο, ως εκ τούτο αυτό είναι το κάλεσμά μας στον καθέναν, και πρωτίστως στους επαναστάτες, να υπερασπιστούν την αντίσταση της Κόμπανι»

(απόσπασμα από συνέντευξη μέλους της «Αναρχικής Επαναστατικής Δράσης» στην Τουρκία)

ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

 

6/10/2014

Μια επέτειος που την κατάπιε ένα φιστίκι ! Ναυμαχία της Σαλαμίνας , Σεπτ. 480 π.Χ.

αναδημοσίευση από το “Άλλη Αίγινα”

Μια επέτειος που την κατάπιε ένα φιστίκι ! Ναυμαχία της Σαλαμίνας , Σεπτ. 480 π.Χ.

 

Μ αρέσει που στον τοίχο του Δήμου Αίγινας στο facebook (τουλάχιστον), γράφει Αίγινα 32 Αιώνες Ιστορίας και στο …..παράθυρο του τοίχου Αίγινα, Πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους. Όχι, στη πόρτα δεν γράφει τίποτα, γιατί στην πραγματικότητα η Ιστορία στην Αίγινα έχει φάει …..Πόρτα. Αν εξαιρέσουμε τις ονειρώξεις των πολιτικο-οικονομικο-θρησκευτικων αρχών  πως η Αίγινα είναι η Πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους (Ίδρυση ελληνικού κράτους το 1830 με πρωτεύουσα το Ναύπλιο, Αίγινα πρώτευσα το 1828, οπότε μάλλον κάτι δεν κολλάει), προκύπτει ένα βασικό ερώτημα. Από αυτά τα 3200 χρόνια ιστορίας, ποια και πόσα ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα είναι  επισκέψιμα, έχουν δει το φως της μέρας και της δημοσιότητας, έχουν τουριστική και όχι μόνο αξιοποίηση και κυρίως αν έχουμε διδαχθεί και τι από αυτή την ιστορία. . Ελάχιστα και αυτά όχι με πρωτοβουλία των τοπικών αρχών. Η πρωτοβουλία των τοπικών αρχών είναι να θέλει να θάψει για πάντα το αρχαίο λιμάνι με ένα τεράστιο κυματοθραύστη και το ξεκλήρισμα των αρχαιοτήτων της Κολόνας προς όφελος της ανάπτυξης, όπως έλεγε στέλεχος της κοινότητας Αίγινας. Για τον «καλλωπισμό» αυτό της Κολόνας έπεσε πρόστιμο από την περιφέρεια στην προηγούμενη διοίκηση του Δήμου και στον πρόεδρο της Τοπικής κοινότητας,  αν και πέρασε στο ντούκου αυτό το πρόστιμο  Τριάντα δυο αιώνες ιστορίας λοιπόν αλλά οι πρώτοι και ίσως οι μόνοι που ζήτησαν από την Μελίνα να συσταθεί αρχαιολογική υπηρεσία στην Αίγινα ήταν το σωματείο οικοδομών το 1982 με πρόεδρο τότε τον Γιώργο Λορανδο και γραμματέα τον Σουλη τον Μοίρα Τριάντα δυο αιώνες Ιστορίας με κορυφαία στιγμή την Ναυμαχία της Σαλαμίνας που η φετινή επέτειος της, κλείστηκε και αυτή μέσα σε ένα κελυφωτο φιστίκι. Και το Φιστικί πρόσχημα είναι και για καμουφλάζ της τουριστικής μονοκαλλιέργειας. Και η τουριστική μονοκαλλιέργεια πρόσχημα είναι για τα 200 μέτρα της παράλιας.

Και το πρόσχημα ΠΡΟΣΧΗΜΑ  είναι και αυτό.

Πρώτο Παράσημο Ανδρείας λοιπόν στους Αιγινήτες της εποχής, στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας ενώ ερίζουν με τους Αθηναίους για το ποιος επιτέθηκε πρώτος στους Πέρσες. Δεν ήξεραν τότε, δεν καταλάβαιναν. Καλά δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν τους φωστήρες της τουριστικής μονοκαλλιέργειας στην Αίγινα. Αντί να στρώσουν χαλιά να βγουν οι Πέρσες στην Παράλια τους πήραν με τις πέτρες και τα ακόντια και τους έπνιξαν στο Σαρωνικό. Η πιο …αντιτουριστικη περίοδος της Αίγινας. Ενώ τώρα πλέουμε σε πελάγη …….

 

Νικήτας Παπαϊωάννου

για το νερό

αναδημοσίευση από την “εφημερίδα των Συντακτών”

Ανακρίσεις για το νερό

Διώξεις σε Βόλο και Πήλιο πολιτών που αντιδρούν στο ξεπούλημα πόσιμων και αρδευτικών υδάτων.

Της Νέλλης Ψαρρού

Η σταθερή μεθοδολογία που εφαρμόζει η κυβέρνηση εναντίον οποιουδήποτε αντιστέκεται στα σχέδια ξεπουλήματος γης και νερού άρχισε να εφαρμόζεται και στον Βόλο. Ετσι, από τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου καλούνται στον ανακριτή άτομα για δολιοφθορές στις δεξαμενές πόσιμου νερού στα χωριά και στις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις της ΔΕΥΑΜΒ, καθώς και για έκθεση σε κίνδυνο της υγείας πολιτών.

Οι ανακρίσεις αφορούν τα περιστατικά από το 2012 μέχρι σήμερα, όπου σύσσωμοι οι κάτοικοι των χωριών, μέσα από μαζικές λαϊκές συνελεύσεις αποφάσισαν ομόφωνα να απομακρύνουν τους χλωριωτές από τις δεξαμενές ύδρευσης των χωριών και να μην παραδώσουν στοιχεία στη ΔΕΥΑΜΒ σχετικά με τις καλλιέργειές τους και τα νερά στα χωράφια τους. Οι πολίτες αντιδρούν με αυτούς τους τρόπους στην υποβάθμιση της ποιότητας του νερού τους, καθώς και στην επερχόμενη ιδιωτικοποίηση που, όπως εκτιμούν, ήδη μεθοδεύεται μέσω του τεράστιου ανοίγματος των αρμοδιοτήτων της ΔΕΥΑΜΒ.

Ας σημειωθεί εδώ ότι οι πολυεθνικές του νερού δεν ενδιαφέρονται για την αγορά δικτύων μικρών πόλεων. Και ο Καλλικράτης έκανε τον Βόλο, και την ΔΕΥΑ του, τον τρίτο σε μέγεθος δήμο μετά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, το δίκτυο των οποίων ήδη η κυβέρνηση προσπαθεί να ιδιωτικοποιήσει μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.

Ιστορικό της αντίδρασης

Βάσει του «Καλλικράτη» ο Δήμος Βόλου επεκτάθηκε, αυξάνοντας τους κατοίκους από 86 χιλιάδες σε 140 χιλιάδες, και την έκτασή του από 15 χιλ. στρέμματα σε 386 χιλιάδες (περίπου 26 φορές). Αυτομάτως, η αρμοδιότητα για τη διαχείριση του πόσιμου νερού αυτών των περιοχών πέρασε στη Δημοτική Επιχείρηση Υδρευσης και Αποχέτευσης (ΔΕΥΑΜΒ). Το ίδιο συνέβη και με το νερό άρδευσης, παρ’ όλο που η ΔΕΥΑΜΒ δεν έχει καμία τεχνογνωσία γι’ αυτές τις αγροτικές περιοχές, όπως η ίδια έχει παραδεχτεί.

Τα Χριστούγεννα 2011, η ΔΕΥΑΜΒ εγκατέστησε χλωριωτές στα χωρία του Πηλίου, υποβαθμίζοντας έτσι την ποιότητα του νερού, και ένα χρόνο μετά έστειλε δελτία καταγραφής για το νερό της άρδευσης, το οποίο προτίθεται να βάλει σε κλειστούς σωλήνες με μετρητές, καταργώντας τον παραδοσιακό ρόλο των αυλακιών που ποτίζουν το κάθε χωράφι αλλά και όλη την περιοχή απ’ όπου περνάνε.

Η αντίδραση των κατοίκων υπήρξε άμεση: οργανώθηκαν λαϊκές συνελεύσεις στα χωριά, έγιναν ενημερώσεις και σύσσωμοι οι κάτοικοι δήλωσαν αφενός μεν την αντίθεσή τους στην καταγραφή των καλλιεργειών τους, αφετέρου αφαίρεσαν τους χλωριωτές από τις δεξαμενές ύδρευσης. Υπάλληλοι της ΔΕΥΑΜΒ τις ξαναέβαλαν σε κάποιες περιπτώσεις, εν κρυπτώ συνήθως (π.χ. στην Πορταριά πήγαν τον Δεκαπενταύγουστο του 2013), για να τις αφαιρέσουν οι κάτοικοι ξανά με περισσότερη μαζικότητα κάτω από το φως της ημέρας (8/12/13).

Τότε, τον Οκτώβρη 2013, η ΔΕΥΑΜΒ κινήθηκε ασκώντας μηνύσεις κατ’ αγνώστων για δολιοφθορές που θέτουν την υγεία των κατοίκων σε κίνδυνο.

«Δεν καταλαβαίνουμε γιατί έγινε μήνυση κατ’ αγνώστων. Εμείς πήγαμε εκεί μέρα μεσημέρι για να γνωρίζουν ακριβώς ποιοι είμαστε», μας είπαν οι ντόπιοι! Σε συνελεύσεις που έγιναν σε όλα τα χωριά από τον Νοέμβριο του 2013 μέχρι τον Ιανουάριο 2014, οι κάτοικοι αρνήθηκαν να συζητήσουν το σχέδιο διαχείρισης του αρδευτικού νερού της ΔΕΥΑΜΒ, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι δεν της αναγνωρίζουν καμία τέτοια αρμοδιότητα.

Η νέα δημοτική αρχή

Η Εισαγγελία κάλεσε δύο άτομα για ανάκριση στην Αστυνομία και έπεται συνέχεια, όπως μαθαίνουμε. Οι κλήσεις ήρθαν αμέσως μόλις ανέλαβε ως νέος δήμαρχος ο Αχ. Μπέος, ο οποίος φαίνεται ότι συνεχίζει την πολιτική του προκατόχου του, Π. Σκοτινιώτη, αποκαλώντας τα χωριά «…μια μειοψηφία που θέλει να επιβάλει την άποψή της στους υπόλοιπους».

Ο πρώην αντιδήμαρχος και (αυτοδίκαια) αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ, κ. Μαυρογιάννης, μας είχε δηλώσει πως οι κάτοικοι των χωριών είναι αυτοί που ιδιωτικοποιούν ένα δημόσιο αγαθό μην αφήνοντας τη διαχείριση στη ΔΕΥΑΜΒ ή αποκλείοντας τη δυνατότητα κάποιος να το αγοράσει «λες και είναι δικό τους» (συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ «Σταγώνες», Σεπτέμβρης 2013)!

Οπως γνωρίζουμε, η συκοφάντηση είναι η πρώτη επίθεση της εξουσίας κατά των ενεργών πολιτών. Επονται οι δικαστικές διώξεις για την εμπέδωση του φόβου και στη συνέχεια η καταστολή και οι τραμπουκισμοί. Αυτή τη στιγμή περνάμε ξεκάθαρα στη φάση που αναλαμβάνουν τον ρόλο τους τα δικαστήρια. Οι πολίτες όμως δηλώνουν ότι θα υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη ζωή με κάθε τρόπο.

ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΜΑΣ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Το τοπικό μας ζήτημα όπως αυτό (δεν) εξελίσσεται, είτε από τη θετική του οπτική ως μια οραματική πρακτική-αναζήτηση για την τοπική αναδημιουργία, είτε από την αρνητική του οπτική ως ξεπουλήματος της Αίγινας (οικισμός ομίλου Λάτση, υδατοκαλλιέργειες, εκτάσεις του Πολεμικού Ναυτικού, ρυθμιστικό σχέδιο, υποψίες διείσδυσης του γερμανικού παράγοντα για επενδύσεις κλπ), άπτεται της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Από πλευράς θετικών στάσεων και τάσεων στην τοπική κοινωνία, άνθρωποι προσκείμενοι, βρίσκονται σε μια αμηχανία και προσμονή για θετικές εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή, ελάφρυνσης των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης μέσω της εκλογής ενός κυβερνητικού σχηματισμού, με την ηγετική συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, όσοι προσδοκούν σε ένα ξεπούλημα του νησιού μέσω των νέων επενδύσεων για την «ανάπτυξή του» βρίσκονται στην κυριολεξία μπλοκαρισμένοι αναμένοντας από την κεντρική πολιτική σκηνή μια μεταβατική κυβέρνηση που θα επιτύχει την πολυπόθητη συνοχή για τη λειτουργία της οικονομίας, έτσι όπως οι ίδιοι την επιθυμούν: εξαρτημένη, αντιπαραγωγική και παρασιτική. Εξ άλλου, η νέα δημοτική αρχή συμμετέχει αβανταδόρικα σε μια συμμαχία αυτοδιοικητικών παραγόντων για την απαίτηση των ανάλογων πόρων από την κεντρική εξουσία. Συνεπώς η συζήτηση για το τοπικό, αναγκαστικά, μετατοπίζεται στη συνολική του διάσταση και μάλιστα μονομερώς. Ό,τι μπορεί να συμβαίνει αυτήν την περίοδο σε τοπικό επίπεδο μπορεί κανείς να πει πως αφορά σε μια συντήρηση ζητημάτων τα οποία θα αναδειχθούν ίσως σε μιαν επόμενη φάση, όταν θα έχει ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο σε κεντρικό επίπεδο. Δηλαδή μπορεί να λαμβάνονται αποφάσεις από την τοπική μας κυβέρνηση, να πραγματοποιούνται κάποιες δράσεις και εκδηλώσεις αλλά αυτές δεν μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην παρούσα φάση.
Οι πολιτικές εξελίξεις αντιστοιχούν σε μια χώρα της περιφέρειας, εξαρτημένης, και σε μια συγκυρία μιας νέας δανειακής σύμβασης, με τη Γερμανία σε ηγεμονικό ρόλο. Η ρευστότητα των πολιτικών συμμαχιών, τόσο στη δεξιά, στο κέντρο όσο και στην αριστερά, δεν δείχνουν ότι η χώρα μπορεί να αποκτήσει μια κυβέρνηση εκτός από αυτήν που θα μπορέσει με πρόσωπα μιας σχετικής αποδοχής να διευθετήσει τις νέες υποταγές. «Λύσεις» που αναφαίνονται στις κατευθύνσεις μιας μεταβατικής κυβέρνησης είναι κυρίως από: α)τις προσπάθειες των κεντρώων κύκλων ή εφεδρείες που πιθανώς να ενεργοποιηθούν («ΠΟΤΑΜΙ», ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και κεντροδεξιούς της ΝΔ ή κεντροαριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ) β)του ΣΥΡΙΖΑ να πιθανολογεί για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας, χωρίς τα πρόσωπα των Σαμαρά-Βενιζέλου» ή την επισφαλή δημιουργία μιας αριστερής (;) κυβέρνησης που θα διαπραγματευτεί το χρέος, προκρίνοντας ως ελάχιστο το «επαχθές» κι έχοντας κάνει γαργάρα τα «περί οριστικής διαγραφής» γ)της δεξιάς και άκρας δεξιάς, είτε ως η ΝΔ να υποδεχθεί μια καθαρισμένη άκρα δεξιά, είτε της δημιουργίας ενός δεξιού κόμματος με στοιχεία από όλο το φάσμα των επιγόνων του Πιουριφόι και της χούντας και φυσικά με τη Χρυσή Αβγή ή Εθνική Αβγή ή ως κάποιο άλλο μόρφωμα-ενεργούμενο σύμμαχο, να αποκαθάρεται μετά τις δρομολογούμενες ευνοϊκά εξελίξεις τις δίκης. Από όλη αυτήν την αποικιακού τύπου πολιτική παθολογία, διαφαίνεται η μια εξέλιξη, με δυο εκδοχές: Η διαρκής πολιτική-κοινωνική-οικονομική κρίση, είτε στην κατεύθυνση μιας δήθεν πολιτικής εξομάλυνσης για τη χρηματοδότηση, εκ της νέας Δανειακής συμβάσεως η οποία θα δρομολογήσει σοβαρότερες κρίσεις στη συνέχεια, είτε στην κατεύθυνση της διακυβέρνησης εκ μέρους ενός από τα «άκρα».
Σοβαρό ρόλο θα διαδραματίσει η υπόθεση του κυπριακού ζητήματος, σε μια περίοδο που συζητείται ένα νέο σχέδιο διχοτόμησης, η κρίσιμη εξέλιξη στην Τουρκία και ο ασταθής γεωπολιτικός της ρόλος, οι εξελίξεις μια νέας έμπνευσης ΝΑΤΟ αναφορικά με την υπόθεση της Ουκρανίας-Ρωσίας και σαφώς οι εξελίξεις γύρω από τις νέες δυνάμεις που θα διαφανούν στην ΕΕ, σε μια περίοδο που ο «ευρωσκεπτικισμός» περισσεύει δίπλα σε μια κοσμοπολίτικη ευρω-αριστερά να συμμαζεύεται στο διαχειριστικό της ρόλο στο πλαίσιο του νικηφόρου νεοφιλελευθερισμού και της νεοαποικιοκρατίας.
Ο μοναδικός αστάθμητος παράγοντας, βέβαια, που ακυρώνει κάθε ένδειξη μέλλοντος δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον κόσμο που ακόμα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Για αυτό και το τοπικό ζήτημα, όσο κι αν δέχεται την επίθεση του κεντρικού, σε μια χώρα της ιστορικά εξαρτημένης περιφέρειας, παραμένει ζωντανό ως ερώτημα για μια νέα σύνθεση.