Όταν τα αρπακτικά της παραλίας κάνουν κύκλους έτοιμα να συλήσουν, ο λόγος των αποκλεισμένων επιβεβαιώνεται τραγικά. Και δω, όπως και σε κάθε άλλο κοινωνικό πεδίο, δεν υπάρχει κενό. Κύκλοι διαφημιστικοί πάνω από τα θύματα και τα υποψήφια θύματα, πελάτες και ψηφοφόροι, το καταλαμβάνουν. Από την επικίνδυνη αφέλεια του τζάμπα-μάγκα μέχρι την φιγουρατζίδικη πιρουέτα του επαγγελματία, περιγράφουν τον υπαρκτό λόγο για τα ζήτημα της υγείας στην περιοχή.

Με την αναρμοδιότητα του κάθε κοπανιστού αέρα στα Δημοτικά Συμβούλια και στα διαδίκτυο να είναι το ελάχιστο έγκλημα κατά της κοινής λογικής,

και την αρμοδιότητα σύμφωνα με τον Νόμο «Καλλικράτης» να αποτελεί άλλοθι απασχόλησης μέχρι την οριστική πολιτική κατάρρευση, σίγουρα η υγεία στην Αίγινα δεν περνάει τις καλύτερες ώρες της.

Από τη μια η καταρρέουσα κρατική δομή του Κέντρου Υγείας Αίγινας ακολουθεί κατά γράμμα σχεδόν τα αποτελέσματα της εγκατάλειψής του από την κρατική χρηματοδότηση ενώ το, υποτίθεται, Νοσοκομείο Αίγινας συνεχίζει να αποτελεί ένα μόνιμο μαγαζάκι της τοπικής Εκκλησίας χωρίς να προσφέρει ή να επιθυμεί να προσφέρει, πραγματικό έργο.

Αυτή η πραγματικότητα καταλαμβάνει το κενό της υγείας στην περιοχή και αν συμπεριλάβουμε την έλλειψη χερσαίων συγκοινωνιών ή θαλάσσιων, τότε η Αίγινα των αποκλεισμένων έχει πολλά να πει. Για αυτό οφείλουμε να ρωτήσουμε τα παπούτσια όσων κάνουν τη διαδρομή Μεσαγρός-Αίγινα και πίσω με τα πόδια, το ψυγείο αυτών που θα δώσουν το 20ρικο σε ταξί, αυτούς που περιμένουν υπομονετικά στο φορείο μέχρι να έρθει το πλοίο ή να μαζευτεί ο ρεφενές-400άρι για το θαλάσσιο ταξί.

Ο λόγος της Αίγινας των αποκλεισμένων.

Ένα έργο «με μοναδικά χαρακτηριστικά για τον ελληνικό χώρο» όπως διατείνονται και οι υπεύθυνοι διοικητικοί υπάλληλοι των εργολάβων στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, YΠΟΔΟΜΩΝ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ & ΔΙΚΤΥΩΝ, εγκρίνεται με την υπογραφή του αναπληρωτή υπουργού, Σταύρου Καλογιάννη. Πρόκειται βεβαίως για την «κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού σύνδεσης της νήσου Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ, προϋπολογισμού 23.800.000,00 €, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες ύδρευσης των οικισμών και τουριστικών εγκαταστάσεων της Αίγινας, με πρόβλεψη και για την ύδρευση του Αγκιστρίου και με στόχο την παροχή επαρκούς ποσότητας νερού καλής ποιότητας και την εξάλειψη των προβλημάτων επάρκειας νερού που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί, ενώ παράλληλα θα εξοικονομηθούν σημαντικά ποσά που δαπανώνται σήμερα για τη μεταφορά του με υδροφόρες». Πρόκειται για το πρελούντιο ενός μεγάλου έργου αποικιοποίησης των περιφερειών από τους εργολάβους και την περεταίρω εξάρτησή τους, από τους διεθνείς εμπορικούς οίκους του νερού.

Από την εποχή που εκδιδόταν ο «ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ» (1946-1949) το ζήτημα του νερού στην Αίγινα ήταν κεφαλαιώδες και ταυτόσημο με την επιβίωση αλλά και με μια ήπια προσδοκία για την ανάπτυξη του τουρισμού, σε μια εποχή που, σχετικά, γρήγορα -και με μετά από αιματηρές κατασταλτικές επιχειρήσεις του Αγγλικού-Αμερικανικού στρατού καθώς και Ελλήνων πλιατσικολόγων της Δεξιάς- «λύθηκε» το πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα. Μέσα στην τότε αρθρογραφία του, δέσποζε επίσης η τεχνολογία της εποχής που με τις γεωτρήσεις και τη δικτύωση θα έδινε λύση στο ζήτημα της ντόπιας ζήτησης σε πόσιμο νερό, κυρίως, αλλά και αρδεύσιμο. Μέσα σ’ αυτήν διακρίνεται για την πρωτοτυπία του ο «τ. καθηγ. Δ. Ν. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ, πολ.μηχ.» ο οποίος με τίτλο άρθρου «ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑΝ», ξεκινά: «Ο αναγιγνώσκων τον τίτλον του παρόντος άρθρου πολύ δικαίως θα με εκλάβη ως έναν τερατολόγον του οποίου την έμπνευσιν θα εζήλευε και αυτός ο θρυλικός Μυνχάουζεν. Διότι πραγματικώς εκ πρώτης όψεως ορθώς διερωτάται τις «τι γυρεύουν» και «πώς θα έθουν» τα νερά της Ρούμελης εις την Αίγιναν…» Ποιος είναι ο όμως Φουντούλης; Από τεκμηριωμένη προφορική πληροφόρηση η οποία μπορεί να συμπληρώνεται ή να διορθώνεται, είναι εις εκ των δυο γνωστών Μεγαριτών που επένδυσαν στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή. Ο Φουντούλης αγόρασε από τη δεκαετία του ’30, εκτάσεις στην Κυψέλη για καλλιέργειες ελιάς και αμπέλου, ενώ επένδυσε και στο δευτερογενή τομέα με αλευρόμυλους και λιοτρίβια. Ο άλλος, ήταν ο Μπούσουλας, ιδιοκτήτης της «Ηλεκτρικής», επιχείρησης παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και του «Παγοποιείου», επιχείρησης παραγωγής πάγου.

Η αντίληψη του Φουντούλη είναι ταυτόσημη με αυτήν της επίσημης προπολεμικής Ελλάδας, διαποτισμένη από τη σιγουριά για την ανάπτυξη και τη «μετατροπή της Ελλάδος όπως προείπομεν εις μέγα Γεωργικόν Κράτος» με την προϋπόθεση ότι «πρέπει να κατασκευασθούν μεγάλα υδραυλικά έργα αρδεύσεως όλων των καλλιεργήσιμων γαιών μας και ακόμη αυτών των πλαγιών των βουνών μας δια να φυτέψωμεν εκεί δενδρώνας και ν’ αυξήσωμεν ούτω το γεωργικόν μας εισόδημα με επέκτασιν των καλλιεργειών εις τόπους όπου δεν ευδοκιμούν τα είδη τα καλλιεργούμενα εις τας ολιγοστάς μας πεδιάδας, πράγμα το οποίον ισοδυναμεί προς πραγματικήν μεγάλην επαύξησιν της ήδη μικράς καλλιεργησίμου επιφανείας μας». Καταλήγοντας για την Αίγινα, αφού ήδη στο άρθρο, εν περιλήψει, περιγράφει ένα εθνικό σχέδιο, προτείνει: «…Εις το σχέδιον αυτό προβλέπω την εγκατάστασιν μεγάλου κέντρου βιομηχανικού επί των ακτών του Κόλπου της Σαλαμίνος και επ’ αυτής έτι της νήσου της Σαλαμίνος. Του κέντρου αυτού τα εργοστάσια θα κινούνται με τον ηλεκτρισμόν τον οποίον θα παράγουν αι υδατοπτώσεις του υδραγωγείου και θα λαμβάνουν το άφθονον νερόν το οποίον απαιτεί η μεγάλη βιομηχανία από τα νερά του υδραγωγείου της Ρούμελης ο οποίον θα τα φέρη εις Αττικήν. Όταν ούτω φθάσουν τα νερά εις τας απέναντι της Αιγίνης ακτάς της Σαλαμίνος τότε πλέον είναι τεχνικώς εύκολον να έλθη το νερό εις την Αίγιναν, απέχουσαν από την Σαλαμίνα μόλις 12 χ)μ. Αρκεί προς τούτο να ριφθούν σωλήνες εντός της θαλάσσης τύπου «ΠΛΟΥΤΟ» ήτοι όμοιαι με εκείνας τας οποίας μεταχειρίσθησαν οι σύμμαχοι δια να μεταφέρουν βενζίνην από την Αγγλίαν εις τας όχθας της Νορμανδίας κατά την εκεί αποβίβασίν των ήτοι εις απόστασιν άνω των 300 χ)μ. Βεβαίως προς άρδευσιν και ύδρευσιν εις την Αίγιναν κατ’ αυτόν τον τρόπον πραγματοποιούμενη θα είναι πολύ δαπανηρά και συνεπώς αυτοτελώς εξεταζόμενη θα είναι οικονομικώς αδικαιολόγητος. Αλλά όπως προείπομεν το υδραγωγείον αυτό θα είναι τεράστιον και εις όλα τ’ άλλα μεγάλα τμήματά του θα αφίνη κέρδη, συνεπώς θα είναι εύκολον να καλυφθή από το σύνολον της εκμεταλλεύσεως και η ζημία της μερικής εκμεταλλεύσεως του μικροτάτου τμήματος της Νήσου Αιγίνης, η οποία νήσος δια τους λόγους τους οποίους και άλλοτε εξηγήσαμεν δεν είναι φύσει δυνατόν να εύρη εντός του εδάφους της το άφθονον νερό το οποίον θα δυνηθή να τα μεταβάλη εις ένα μεγάλο περιβόλι.

Δια να μην νομισθή ότι όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός προσθέτω ότι το σχέδιον, το γενικόν σχέδιον του υδραγωγείου της Ρούμελης εξετασθέν από τα δημόσια έργα ευρέθη κατά βάσιν ορθόν και δια τούτο εγένετο αντικείμενον συντάξεως σχετικής συμβάσεως πραγματοποιήσεώς του ήτις υπεγράφη μεταξύ του Δημοσίου και εμού ως αναδόχου των έργων του και ήτις σύμβασις εκυρώθη υπό του Α.Ν. 643)1945. Δια την έναρξιν των έργων αυτών απαιτείται να ησυχάση πρότερον η Πατρίς από την θεομηνίαν η οποία μας μαστίζει…». Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 19^ο τεύχος του περιοδικού, τον Ιούλιο του 1948 εν μέσω δεύτερου αντάρτικου (1946-49) εναντίον του Αμερικανικού Στρατού εν Ελλάδι, εναντίον των επιστρατευμένων στον ημιεπίσημο Ελληνικό Στρατό και εναντίον των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, η πρόταση του Φουντούλη μοιάζει πρωτοποριακή: Αγωγός Ύδρευσης με στόχο τη στήριξη της πρωτογενούς παραγωγής και …χρήση των ΑΠΕ.

Εν πάση περιπτώσει, η συνέχιση αυτής της λογικής ανάπτυξης είναι ανεδαφική εκείνη την περίοδο, κυρίως για πολιτικούς λόγους που υπαγορεύουν και επιβάλουν στην Ελλάδα μια εξαρτημένη ανάπτυξη, με ένα θνησιγενές καταστροφικό βιομηχανικό, επαρχιακό μοντέλο που ξεκίνησε από την πρώτη πενταετία του ‘50 με τα περίφημα κίνητρα για τη «βιομηχανική ανάπτυξη» στην επαρχία, και μια φθίνουσα γεωργία ήδη από τη δεκαετία του ’60 με τη συμβολική αποτύπωση της στις προενταξιακές διαδικασίες της ΕΟΚ.

Αν εξαιρέσουμε τα σποραδικά και χωρίς συνέπεια και συνέχεια δημοσιεύματα, αριστερών εφημερίδων στην Αίγινα από τη δεκαετία του ’70 και δώθε, που ανέφεραν για μια σύνδεση με τους όρους εκείνης της εποχής, ποτέ άλλοτε το ζήτημα της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ, δεν πήρε ουσιαστική μορφή παρά την τριετία 2003-2006, από την Ομάδα Πολιτών για το Πρόβλημα του Νερού στην Αίγινα. Αυτή η συσσωμάτωση εντασσόμενη σε μια ευρύτερη του «ΑΙΓΙΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» ήταν και μια σταθερή κοινωνική βάση η οποία στήριξε τον συνδυασμό «Κίνηση Ευθύνης» και τον προηγούμενο δήμαρχο Παναγιώτη Κουκούλη, ο οποίος θεσμικά προώθησε ως πρωτεργάτης, αυτό το «παναιγινήτικο» αίτημα.

Από την εποχή εκείνη, η σχεδία είχε τοποθετηθεί επί του ζητήματος (1). Μέσες-άκρες, η λογική της ήταν και παραμένει να είναι η εξής: πρώτα νοικοκυρεύεται ένας τόπος στο σύνολο των δυνατοτήτων του, αποφασίζει όσο το δυνατόν συμμετοχικά για τον προσανατολισμό της οικονομίας του, για τα όρια της χρήσης του νερού του και στη συνέχεια αναζητεί λύσεις πέραν αυτού. Αυτό δεν συνέβη πότε στην Αίγινα, μιας και τα πλούσια υπόγεια ύδατα όπως και το αρχαίο δίκτυο, τα εκμεταλλεύονταν ιδιώτες που πουλούσαν το νερό στο Δήμο Αίγινας ενώ η μεταφορά του νερού (αρχικά από τον Άι-Γιώργη Τροιζηνίας με τον υδρομεταφορέα Μπακόπουλο και αργότερα από τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ με τον υδρομεταφορέα Ηλιακίδη) ήδη είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’60. Από το ‘70 σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων παρατηρείται η απώλεια νερού από 35-40% η οποία αιτιολογείται με το παλιό δίκτυο μέχρι τη ζημιά …στα φλοτέρ των δεξαμενών. Από τη μεταπολίτευση υπάρχουν δημοσιεύματα που αφηγούνται τις αυθαιρεσίες του υδρομεταφορέα και την καταπάτηση όρων συμφωνίας, ενώ παράλληλα το τουριστικό καταστροφικό μοντέλο έχει ήδη δείξει τα δόντια του. Η χωροταξική μελέτη του 75 αποδεικνύει ότι τα νερό έχει αλατωθεί σε μεγάλο βαθμό .  Η περεταίρω καταστροφή με το απίστευτο καταναλωτικό-τουριστικό μοντέλο που έτσι κι αλλιώς επικράτησε παντού, έφερε σταδιακά την μετατροπή των φρεάτων σε βόθρους, την οικοδόμηση χωρίς το χτίσιμο υποχρεωτικής στέρνας, την κουλτούρα της πισίνας στις κωλοβίλες των πλουσίων, του γκαζόν στα κωλόσπιτα ακόμα και των μικροαστών του ’70-’80, στην κουλτούρα της ντουζιέρας για το μαλάκα και την τσοκαρία που θέλουν ανά πάσα στιγμή να καθαρίζονται από το αλάτι και την άμμο (πού;) στην παραλία. Ένας κόσμος που έτσι κι αλλιώς ανακάλυπτε, βαθμαία ως ραγδαία, τη νιρβάνα της παραλίας, τη μετατροπή του τοπίου σε αστικό, τη μετατροπή του ιδιαίτερου τοπίου σε μια αφυδατωμένη, στρογγυλοποιημένη, παγκόσμια εικόνα-ήχο-γεύση-μυρωδιά.

Αυτό το καταναλωτικό υποκείμενο ήταν το κυρίαρχο σ’ αυτήν την αναζήτηση για το νερό. Ακόμα και στην πιο καλή του εκδοχή που ήταν η εν λόγω Ομάδα, η κατανάλωση φθηνού και επαρκούς νερού ως δικαίωμα ήταν και το βασικό πρόταγμά της. Αυτό το κλίμα ήταν αρκετό για την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΥΔΑΠ.

Δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια και τα ίδια για το ζήτημα του νερού και τους μικρούς ή μεγάλους ντίλερ της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω της ίδρυσης της θυγατρικής της ΕΥΔΑΠ (Νήσων). Μια απλή αναζήτηση στη Σχεδία (εδώ  κι  εδώ  αρκεί). Αυτό που επισημαίνεται ως νέο, δεν είναι απλά η ανακοίνωση της έγκρισης για τη δημοπράτηση του εν λόγω αγωγού αλλά το ότι αυτό λαμβάνεται ως δοκιμή για τις επόμενες επενδύσεις για τη διαχείριση και πώληση των υδάτων. Πιθανολογείται έως θεωρείται σίγουρο, ότι η νέα εποχή της μεταφοράς του νερού από την ΕΥΔΑΠ προς τα νησιά του Αιγαίου αλλά και η διαχείριση των απανταχού ντόπιων υδάτων δεν θα είναι εξ αιτίας του υδρομεταφορέα μας, Χρηστάρα Ηλιακίδη, φίλου πολλών της σόου μπιζ και κάποιων συντοπιτών μας αρμοδίων. Πιθανόν εκείνη την εποχή, του αγωγού Αίγινας-Σαλαμίνας και διεύρυνσης της παγκόσμιας αγοράς νερού, η σημερινή μεταφορά νερού με τις υδροφόρες και ο Ηλιακίδης, να μας φαίνονται γραφικό παρελθόν.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

(1)Μπορείτε να διαβάσετε σε μορφή pdf, τα δημοσιεύματα στην έντυπη “σχεδία στ’  ανοιχτά της Αίγινας”, στο 4ο, 5ο και 6ο τεύχος

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-42.pdf (σελίδες 5-9)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-5.pdf (σελίδες 26-33)

//sxedia.espivblogs.net/files/2010/02/SXEDIA-6.pdf (σελίδες 72-82)

Η διαίρεση του σώματος των εργαζομένων σε κλάδους και η ανάθεση των εργασιακών ζητημάτων σε παρατάξεις-προεκτάσεις κομματικών δομών, από τη μια απελευθέρωσε τις δυνάμεις των κυβερνητικών κομμάτων και δυνάμεων στο να μπορούν να ελέγχουν την έσχατη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν προς όφελος τους την υπεραξία που κλέβουν επίσημα τα αφεντικά. Από την άλλη τα αριστερά κόμματα, με τις ιδεολογικές τους βεβαιότητες, απεμπόλησαν σταδιακά την επαναστατική βάση των διακηρύξεών τους εντάσσοντας την στρατολόγηση μέσω των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων των συναδέλφων τους, ως δράση αναγκαία για την μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών σε κεντρικό επίπεδο.

Όλος αυτός ο μετασχηματισμός τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα αργότερα, μετά τον 1^ο και ιδιαίτερα μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν βασικά προϊόν της μεταλλαγής της αριστεράς σε τμήμα της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου αλλά και της ιδεολογικής και κατ’ επέκταση ιεραρχικής οργανωτικής της διάστασης. Η σταδιακή νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων καθώς και η νομιμοποίηση του συνδικαλισμού, κατόπιν ευρύτερων κοινωνικών αγώνων, είναι το πλαίσιο επί που οποίου κινείται τόσο η αφομοίωση της αριστεράς στην κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία όπως και η ανάθεση των αγώνων σ’ αυτήν, λόγω της ιδεολογικής πανάκειας  που αιτιολογούσε την ιεραρχία και τις κάθετες σχέσεις τόσο στο κόμμα όσο και στη συνδικαλιστική παράταξη (Κεντρική επιτροπή-κομματικά μέλη-ψηφοφόροι) ( Γραμματεία παράταξης-μέλη-εργαζόμενοι).

Έτσι, ο συνδικαλισμός εκφυλίστηκε: 1)σε δράσεις διαχωρισμένου συμφέροντος των εργαζομένων για αυτό και συνήθως οι κινητοποιήσεις δεν αφορούν όλο το σώμα των εργαζομένων αλλά συγκεκριμένους κλάδους 2)σε πληρωμένη από το κράτος και τα αφεντικά, γραφειοκρατία που αποφασίζει χωρίς τη βάση των εργαζομένων 3)σε έδαφος ανάπτυξης εξουσιών που εξαργυρώνονται στο κοινοβούλιο ή σε άλλους μηχανισμούς  4)σε σώμα ελέγχου των εργαζομένων των οποίων οι αγώνες χρησιμοποιούνται για την εσωτερική αναδιάταξη στους μηχανισμούς εξουσίας ή τη δικαιολόγηση των κινητοποιήσεων ως χρήσιμων άλλοθι  5)σε δράσεις αμυντικές για την αύξηση του εισοδήματος αδιαφορώντας για το επίπεδο επιβίωσης συνολικά του πληθυσμού ή για επαναστατικές κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές 6)σε προνομιακές εργασιακές σχέσεις τμημάτων εργαζομένων σε εργασιακούς κλάδους 7)στην απεμπόληση της υπόθεσης του περιεχομένου της εργασίας και την ανάθεσή του στην κομματική γραφειοκρατία…

Η εξέλιξη είναι ακόμα πιο τραγική αφού η κινητοποιήσεις εργαζομένων (κι όχι μόνο από τις φασιστικές ιαχές της κυβέρνησης και των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης) έχουν επιπτώσεις στο υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων-καταπιεσμένων στο βαθμό που η κινητοποίηση είναι κλαδική και χρήσιμα διαχωριστική. Οι απεργίες στα ΜΜΜ ή των υπαλλήλων στους ΟΤΑ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς μπορεί να εκφυλιστεί, να ηττηθεί και να διαπομπευτεί μια κινητοποίηση κλάδου με τα κλασικά χαρακτηριστικά του αγώνα. Οι ελάχιστες προσπάθειες πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης στον τριτογενή τομέα οι οποίες είναι περιορισμένες γεωγραφικά στην Αθήνα και σε κάποιες πόλεις, είναι αριθμητικά ασήμαντες για να επηρεάσουν την κυρίαρχη τάση.

Έτσι και η απεργία των ναυτεργατών της ΠΝΟ η οποία, με σαφώς δίκαια και αμυντικά αιτήματα, πραγματοποιείται αυτόν τον καιρό, είναι «από χέρι χαμένη» μέσα στη χοάνη του διαχωρισμένου συμφέροντος και της ανάθεσης των αγώνων στη γραφειοκρατία.

Προοπτική θα μπορούσαν να έχουν αυτόν τον καιρό, κινητοποιήσεις, που:

Απομονώνουν τα συνδικαλιστικά-κομματικά τους αφεντικά και αναλαμβάνουν τον αγώνα στη βάση

Συντονίζονται σε κοινές κινητοποιήσεις εργαζομένων

Εξυπηρετούν το κοινό της καθημερινής επιβίωσης, δημιουργώντας πραγματικό πρόβλημα στην μνημονιακή κυβέρνηση και στα αφεντικά

Προσανατολίζονται με σκεπτικό πολιτικών αλλαγών, με δημοκρατική προοπτική και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου

Διεθνοποιούν τον αγώνα

Ο αποκλεισμός επιβαρύνει τους νησιώτικους και παράκτιους πληθυσμούς, εφοδιάζει την κυβέρνηση και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης με το άλλοθι του φασιστικού κοινωνικού αυτοματισμού και οδηγεί μοιραία στην απομόνωση και την ήττα. Η κινητοποίηση των ναυτεργατών ενάντια στους προνομιούχους εφοπ-ληστές που πλουτίζουν φοροδιαφεύγοντας νόμιμα με την υποστήριξη όλων των αντιδραστικών μνημονιακών δυνάμεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και της δήθεν αντιμνημονιακής Χρυσής Αυγής που υπεραμύνεται των εφοπ-ληστών) θα μπορούσε να έχει μια επιπλέον σημαντική δυνατότητα αν η κινητοποίηση στην ακτοπλοΐα εξασφάλιζε την δωρεάν μετακίνηση, από και για, τα νησιά και την παράκτια χώρα.

Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει λόγο, έργο και νόημα, η αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες μας.

Σχεδία, στ’ ανοιχτά της Αίγινας

ΑΝΑΒΛΗΘΗΚΕ Η ΔΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ

«Φαίνεται ότι ο Δήμος της Αίγινας δεν καταβάλλει ιδιαίτερες προσπάθειες για την καταδίκη του μεταφορέα νερού κ. Ηλιακίδη. Αλλιώς δεν εξηγείται η απουσία του κ. Δημάρχου στην εκδίκαση της έφεσης στην πρωτόδικη καταδίκη, που σε συνάρτηση με την απουσία του δικηγόρου του κατηγορουμένου, είχε σαν αποτέλεσμα την αναβολή της δίκης για τις 22 Μαρτίου  Όμως οι μάρτυρες κατηγορίας υποβλήθηκαν όλη την ταλαιπωρία και τα έξοδα αφού δεν είχαν καμιά ενημέρωση από το δικηγόρο του Δήμου. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί».

ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ, 31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1998, ΧΡΟΝΟΣ 8^Ος Νο 79

Διαχρονικό το ζήτημα των «απωλειών» νερού με τον Α ή Β τρόπο. Ο τρόπος αλλάζει αλλά όχι ο τόπος. Άραγε εκείνη την εποχή ποια ήταν η συμμετοχή του κόσμου στην «απώλεια» του νερού του; Για τη συμμετοχή της τότε Δημοτικής Αρχής (τράβα με κι ας κλαίω) μόλις διάβασες. Όπως επίσης έμαθες και την αντίδραση της σημερινής Δημοτικής Αρχής περί της γνωμοδότησης από το νομικό σύμβουλο για το ίδιο ζήτημα, περίπου.

Αξίζει τον κόπο να επανέλθουμε προσεγγίζοντας το πώς «μετράνε» για τον πληθυσμό της Αίγινας τα ζητήματα που τον αφορούν καθημερινά.  

Για μουσική υπόκρουση το “ποιος πληρώνει το βαρκάρη”, του Γιάννη Μαρκόπουλου. Άσχετο με το θέμα μας αλλά εξαιρετικό μουσικό θέμα:

http://www.youtube.com/watch?v=I3_jC9ZCDn0

Η διαχρονική κλοπή νερού=χρήματος επισυνάπτεται ως ένας επιπλέον παράγοντας εξίσωσης στη διαχρονική μας μιζέρια. Οι πρόσφατες αποδείξεις δείχνουν με το δάχτυλο, μόνο το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι. Γι αυτό και αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι κατά την τελευταία 40ετία, η Αίγινα κατοικείται από περισσότερους ανθρώπους από τα μέλη των Δημοτικών Συμβουλίων και τους συνήθεις μεταφορείς ύδατος (π.χ. Μπακόπουλος, Ηλιακίδης). Γι’ αυτό και το όλο παιχνίδι είναι χαμένο για όσους αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να αντιληφθούν ότι η κλοπή αυτή έχει εμάς, τους θεατές-ψηφοφόρους, να παρακολουθούμε παραστάσεις στο θέατρο του νερού. Και είναι κερδισμένο διαχρονικά για τους χειριστές των μετρητών της ζωής μας.

Διαβάστε στο αρχείο της Σχεδίας: 

Όταν οι απώλειες νερού (35%) στην Αίγινα, στα 1976, οφείλονταν στο φλοτέρ

στο http://sxediarchive.wordpress.com/2012/10/14/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D-35-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84/

Αύξηση της τιμής του νερού, τοκοχρεωλύσια του 1962, απώλειες νερού στο 40%, οφειλές 22.000.000 δρχ. απλήρωτες, το 1987 στην Αίγινα

στο http://sxediarchive.wordpress.com/2012/10/14/%CE%B1%CF%8D%CE%BE%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%89%CE%BB%CF%8D/

Δικοί μας άνθρωποι, σάρκα από τη σάρκα μας, άνθρωποι του τόπου που τους συναντάμε καθημερινά σαν είλωτες στα πλοία της γραμμής, εργαζόμενοι της εταιρίας sea ways είναι απλήρωτοι από το Σεπτέμβρη του 2012. Την ίδια περίοδο που οι εφοπληστές λαμβάνουν δεκάδες φοροαπαλλαγές και διεκδικούν περισσότερες, υποστηριζόμενοι από την κυβέρνηση του μνημονίου και τη Χρυσή Αυγή, την ίδια περίοδο αρνούνται να καταβάλλουν τους μισθούς των ανθρώπων.

Είναι ζήτημα δικό μας, σε ένα νησί που δεν στερείται, απλά, το αγαθό μιας καθώς πρέπει θαλάσσιας συγκοινωνίας.

——————————————————-

 

αναδημοσίευση

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του τρέχοντος τεύχους του περιοδικού UNFOLLOW o εφοπλιστής Αλαφούζος δηλώνει στην εφορία περίπου 26.000€ και αντίστοιχα ποσά κάτω των 30.000€ ο Βγενόπουλος, ο Κόκκαλης, ο Μάνεσης.

Ελληνικός Εφοπλισμός, η πιο κρατικοδίαιτη διαχρονική μπίζνα

Από την επίσημη ένταξη σε μηχανισμούς μνημονίων η πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης αφορά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Σε άλλο άρθρο για την εσωτερική υποτίμηση της εργασίας έχει αποδειχθεί με στοιχεία πώς οι πολιτικές φτωχοποίησης έχουν οδηγήσει σε μεγάλες μειώσεις εισοδήματος και πραγματικής υπαγωγής κομματιών της κοινωνίας σε καθεστώς χρεοκοπίας. Μια από τις πολιτικές που το κράτος χρησιμοποιεί για την επίθεση στα εισοδήματα της κοινωνίας αναφέρεται στην αύξηση φορολογικών συντελεστών και την απάλειψη στοιχειωδών φοροαπαλλαγών που προστάτευσαν τα κοινωνικά ασθενέστερα στρώματα από φορομπηχτικές εκστρατείες. Χαρακτηριστικά αναφέρεται η κυνική μεταβολή της φοροαπαλλαγής τέκνων σε τεκμήριο εισοδήματος, το αφορολόγητο για ένα ύψος εισοδήματος, η αφαίρεση από το φορολογητέο εισόδημα των ασφαλιστικών εισφορών και δαπανών για υπηρεσίες υγείας κτλ.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν φοροαπαλλαγές που αφορούσαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας και πλέον η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει καθορίσει η κυριαρχία του κεφαλαίου έχει συνοδευτεί με την κατάργησή τους. Υπάρχουν όμως κάποιες φοροαπαλλαγές για μια συγκεκριμένη κατηγορία των καπιταλιστών που ανθίσταται σθεναρά, αντέχουν τις “επιθέσεις” του κράτους και μάλιστα επεκτείνονται σκανδαλωδώς την ώρα που μικρομεσαία τάξη απειλείται με βίαιη πληβειοποίηση λόγω των εξουθενωτικών διαδοχικών φορολογικών επιδρομών. Η τάξη αυτή που απολαμβάνει ανενόχλητη εδώ και δεκαετίες δεκάδες φοροαπαλλαγές είναι η ευγενής τάξη των εφοπλιστών και κεφαλαιούχων πλοιοκτητών. Άνθρωποι που συνέδεσαν τον προσωπικό πλουτισμό τους με ιστορίες υποτακτικής δουλοφροσύνης απέναντι σε κατακτητές της χώρας φανερούς και κρυφούς, επιτέλεσαν το βρώμικο έργο με το αζημίωτο και έκανα όλες τις μορφές νόμιμου και παράνομου εμπορίου μέσω θαλάσσης με τα πιο βρώμικα και αιμοσταγή καθεστώτα του πλανήτη. Έσπασαν εμπάργκο για τα συμφέροντα κρατικών και οικονομικών ελιτ, συνεργάστηκαν με φασιστικά καθεστώτα με ρατσιστικό προσανατολισμό, μετέφεραν όπλα και πολεμοφόδια για την αναζωπύρωση εμφυλίων, παρέλαβαν τα σαπιοκάραβα του Β Παγκοσμίου Πολέμου που τα βύθισαν για τις αποζημιώσεις.

Η ευγενής τάξη των Ελλήνων εφοπλιστών, σήμερα σε καιρό παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, βιώνει το δικό της θρίαμβο. Μόνο τους πρώτους επτά μήνες του 2012, οι «πατριώτες» εφοπλιστές δαπάνησαν πάνω από 7,3 δισ. δολάρια για την απόκτηση μεταχειρισμένων και νεότευκτων πλοίων (περίπου 100 και ούτε ένα δεν έγινε παραγγελία σε ναυπηγείο της Ελλάδας) , αγοράζοντας από τη δευτερογενή αγορά 111 ποντοπόρα πλοία, σπάζοντας παγκόσμιο ρεκόρ στην αγορά αυτού του είδους. 

Σύμφωνα  με τα στοιχεία που συγκέντρωσε ο ναυλομεσιτικός οίκος «Allied Shipbroking Inc», οι Έλληνες πλοιοκτήτες προηγούνται μακράν των υπολοίπων τόσο σε ποσά που κατέβαλαν, όσο και σε αριθμό πλοίων αφήνοντας κατά πολύ πίσω τους “συναδέρφους” εφοπλιστές άλλων χωρών.

Ωστόσο, δεν τους αρκεί η άγρια εκμετάλλευση των Ελλήνων και αλλοδαπών ναυτεργατών. Σε πρόσφατη εξιστόρηση που άκουσα από Έλληνα ναυτικό ισχυριζόταν, έχοντας και το τηλεγράφημα στο χέρι, ότι στο γκαζάδικο που δούλευε με ημερήσια κερδοφορία χιλιάδων ευρώ (ναυλωμένο από Άραβες για γκάζι) ο πλοιοκτήτης μέσω του κεντρικού γραφείου παραπονιόταν για την αυξημένη κατανάλωση φέτας εν πλω σε σχέση με τα άλλα πλοία του στόλου του. Σε ένα λιμάνι στη Νότια Κίνα ο Φιλιππινέζος ναυτεργάτης έσπασε το πόδι του και η εντολή της εταιρίας ήταν να τον πετάξουν εκτός πλοίου για να μην αναγκαστούν να πληρώσουν αποζημιώσεις και αεροπορικά εισιτήρια επιστροφής στη χώρα του. Τέτοια φιλανθρωπία και ελεημοσύνη οι φιλεύσπλαχνοι εφοπλιστές και πλοιοκτήτες.

Η βάση της απίστευτης κερδοφορίας των εφοπλιστών και πλοιοκτητών δεν είναι μόνο η άγρια εκμετάλλευση των πληρωμάτων τους με εξευτελιστικές αμοιβές και αντιμετώπιση όπως αυτή του άτυχου Φιλιππινέζου. Μια σημαντική παράμετρος για την κερδοφορία τους είναι ο τεράστιος αριθμός φοροαπαλλαγών που απολαμβάνουν σήμερα οι εφοπλιστές και πλοιοκτήτες. Με βάση το νόμο 27/1975 «Περί φορολογίας πλοίων κ.λπ.», που περιλαμβάνει 30 άρθρα ορίζονται για την ευγενή τάξη των εφοπλιστών 60 φοροαπαλλαγές. 

Με βάση αυτό το νόμο οι εφοπλιστές πληρώνουν ένα συμβολικό «παράβολο» βάσει της χωρητικότητας του πλοίου τους. Αν, για παράδειγμα, ένας εφοπλιστής διαθέτει πλοίο 20.000 κόρων, ηλικίας έως 4 χρόνων, τότε ο «φόρος» που θα πληρώσει είναι της τάξης των 5.300 δολαρίων κι αυτό ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το πόση κερδοφορία είχαν από την εκμετάλλευση ναυτεργατών και πλοίου όλο το χρόνο. Για τους αμύητους, η κερδοφορία ενός πλοίου αυτής της χωρητικότητας ανά χρόνο είναι τουλάχιστον 3 τάξεις μεγέθους μεγαλύτερη από το φόρο !!!

Το μεγαλύτερο μέρος των φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών και πλοιοκτητών μπορεί κανείς να διαβάσει αναλυτικά σε ένα άρθρο του ΙΟΥ της Ελευθεροτυπίας αλλά από τότε τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο για το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Στο άρθρο του ΙΟΥ αναφέρονται 56 διατάξεις φοροαπαλλαγών ενώ στο άρθρο του Μπογιόπουλου με αναφορά στο νόμο  27/1975 αναφέρονται 60 φοροαπαλλαγές.

Αν δεν έχω κάνει κάποιο λάθος,τότε και τα δύο κείμενα έχουν πέσει πολύ έξω στον υπολογισμό του συνολικού αριθμού φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών,πλοιοκτητών και των ναυτιλιακών επιχειρήσεών τους. Με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό 2013 που μόλις πρόσφατα ψηφίσθηκε στη βουλή από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ ο συνολικός αριθμός φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών, πλοιοκτητών και ναυτιλιακών επιχειρήσεων ανέρχεται στις 82 (σελίδα 16, ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ κρατικού προϋπολογισμού 2013). Μάλιστα, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις φοροαπαλλαγών το κράτος υπολογίζει τον αριθμό των δικαιούχων και το ύψος των εσόδων του προϋπολογισμού που χάνονται με τις φοροαπαλλαγές, στις περιπτώσεις της φορολογίας πλοίων ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΟΥΤΕ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΧΩΝ, ΟΥΤΕ ΤΟΥ ΥΨΟΥΣ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ από την εφαρμογή των φοροαπαλλαγών (σελίδες 153-160).

Με βάση λοιπόν αυτό το πλαίσιο τεράστιων φοροαπαλλαγών που εξασφαλίζουν κολοσσιαία κερδοφορία στους εφοπλιστές και πλοιοκτήτες, η τρικομματική τρόικα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ζήτησε μέσω του πρωθυπουργού Σαμαρά την ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ συμβολή των εφοπλιστών στα βάρη που προκύπτουν από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας. Το εφοπλιστικό κανάλι του Φαλήρου, ΣΚΑΙ, ιδιοκτησίας της εφοπλιστικής οικογένειας Αλαφούζου (μπαταχτσήδων του χαρατσιού μέχρι πρόσφατα που το θέμα βγήκε από το thepressproject) δεν έχασε την ευκαιρία να προπαγανδίσει τη “μεγάλη συνεισφορά των εφοπλιστών στη σωτηρία της χώρας” μέσω του ειδικών αποστολών εκπροσώπου της εργοδοσίας Άρη Πορτοσάλτε. Σε μια συγκινητική προσπάθεια ωραιοποίησης της εικόνας του αρπακτικού ο εκπρόσωπος της εργοδοσίας χύνει δάκρυα χαράς για το πατριωτικό καθήκον των ευεργετών του έθνους ξεχνώντας φυσικά να αναφέρει τις τεράστιες απώλειες εσόδων από τις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνει η τάξη τους.

Τα πειστήρια του γλειψίματος των υπαλλήλων του ΣΚΑΙ εδώ

Αποσπάσματα από την προκήρυξη της πρωτοβουλίας πολιτών Αίγινας, διαβάζεις, για να μην ξεχνάμε το πού πήγε μια μικρή προσπάθεια που έγινε όχι για να ανοίξει αλλά για να κλείσει το θέμα. Στις 11 Δεκέμβρη του 2002 πραγματοποιήθηκε αποκλεισμός του λιμανιού από τους Φορείς+Δημοτική Αρχή Αίγινας ως διαμαρτυρία για τα λιγοστά δρομολόγια και την αύξηση των εισιτηρίων. Το αποτέλεσμα ήταν να «καεί» και αυτό το ζήτημα στο οποίο οργανικά απείχε ο λαός της Αίγινας. Η πρωτοβουλία πολιτών Αίγινας συμμετείχε διανέμοντας 3 παραμυθάκια: 1^ο)Η καλή και η κακή εταιρία, 2^ο)Η κακή και η καλή λαϊκή εταιρία και 3^ο)Ο Φορέας και η Πολιτικικίτσα. Με ένα σαρκαστικό λόγο και κάνοντας χρήση της παράδοσης του παραμυθιού, αντιπαραταχθήκαμε βασικά στις απόψεις περί των καλών εταιριών ή των εταιριών ‘’βάσης’’ και βέβαια στην αντίληψη ενός διαμεσολαβημένου αγώνα που δίνει ένσημα στους παράγοντες που άλωναν και συνεχίζουν να αλώνουν το δημόσιο βίο και κάνει τη θέση του καθημερινού ανθρώπου όλο και πιο παρακατιανή.

ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 11-12-02 ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

1)Η «Συντονιστική» επιτροπή Φορέων εκπροσώπησε μόνο τα πρόσωπα που την απαρτίζουν και όσους βέβαια που χωρίς καμιά διαδικασία ‘’εκχώρησαν’’ αυτό το ‘’δικαίωμα’’. Ούτε καν συγκάλεσαν τα μέλη των φορέων που εκπροσωπούν παρά μονάχα με τους τίτλους τους βρέθηκαν στο παρασκήνιο ενός συμβουλίου ‘’ειδικών’’. Η «Συντονιστική» επιτροπή Φορέων δεν ήταν συντονιστική. Έπαιρνε αποφάσεις. Άλλα αποφασίστηκαν στη Λαϊκή Συνέλευση στο Δημοτικό Θέατρο στις 1 Δεκέμβρη κι άλλα αποφασίστηκαν από τους «εκπροσώπους» των Φορέων αυτών για την κινητοποίηση στις 11-12. Η τετράωρη κατάληψη του λιμανιού μετατράπηκε σε δίωρη και ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να αποκλειστεί και κάθε άνθρωπος που δεν έφερε τον τίτλο του εκπροσώπου φορέα. Εν τέλει το κύριο σώμα της συγκέντρωσης δια βοής αποφάσισε για άλλη μια ώρα αποκλεισμού του λιμανιού με τη συμφωνία του εκπροσώπου της Επαγγελματικής, ενώ κατάφερε με απλούς τρόπους να αποκλείσει και το λιμάνι της Σουβάλας «που δεν ήταν στο πρόγραμμα». Όσοι από τους εκπροσώπους θεώρησαν τον εαυτό τους υπεράνω των υπολοίπων ξεπεράστηκαν από τη διάθεση του κόσμου να μην εκτονώσει το ζήτημα της ακτοπλοϊκής συγκοινωνίας σε κάποιους δεκάρικους λόγους…

2)Είναι τουλάχιστον αστείο να ακούμε κι από καλοπροαίρετους συμπολίτες μας ότι ο βουλευτής της Α΄ Πειραιά με τη μαύρη καμπαρντίνα και το χαμογελαστό προσωπείο «έφερε κόσμο και κράτησε τη συγκέντρωση». Ο «κύριος» αυτός δεν έκανε τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιήσει τη συγκέντρωση για να επιβεβαιώσει το «λαϊκό του προφίλ»… Κατά τη γνώμη μας είναι πού μεγάλο λάθος να πιστεύουν οι συμπολίτες μας ότι η παρουσία κάποιων μαϊντανών θα νομιμοποιήσει τις προσπάθειες αυτές, Το αντίθετο: θα τις καθοδηγήσουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους…

3)Τα παραμυθάκια που μοιράζαμε στη συγκέντρωση δεν ήταν παρά ένας άλλος τρόπος να πούμε αυτά που λέμε, σ’ αυτό το κείμενο που διαβάζετε… Δεν φωτογραφίζαμε κανένα ιδιαίτερα – πόσο μάλλον ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί μέχρι τώρα για πολύ σημαντικά ζητήματα τοπικά και μη…

4)Δεν ζήσαμε την αληθινή τρομοκρατία, αυτήν του κράτους. Οι φουσκωτοί τρομοκράτες του Λιμενικού Σώματος που με τις φόρμες ξυλοκοπήματος σουλάτσερναν στο λιμάνι όταν η κινητοποίηση παρατάθηκε, είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουμε όπως τους αντιμετωπίζει κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των ναυτεργατών… Λίγο παραπάνω να «κουνηθούμε» θα τους βρούμε μπροστά μας έτοιμους να μας ανοίξουν τουλάχιστον τα κεφάλια…

5)Νομίζουμε ότι δεν είναι ο καλύτερο τρόπος αγωνιστικής κινητοποίησης ο αποκλεισμός του Λιμανιού… Αυτή η μορφή δράσης μας φέρνει σε σύγκρουση με τους συμπολίτες μας, είτε αυτοί θέλουν να ταξιδέψουν, είτε που θέλουν να αποβιβαστούν στο νησί ως απλοί επιβάτες ή μεταφορείς… Πρέπει τα δικαιώματά μας να τα διεκδικήσουμε αλλιώς: α)με συγκεντρώσεις ανοιχτές που θα κρατάνε επίκαιρο το ζήτημα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών β)με μαζική άρνηση πληρωμής εισιτηρίων σε οργανωμένες μετακινήσεις διαμαρτυρίας…

6)…Εμείς θεωρούμε ότι τα προβλήματα των ναυτεργατών είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Εξ’ άλλου η εντατικοποίηση στην εργασία που κάνουν είναι αυτή που προκαλεί τα περισσότερα «ατυχήματα»

7)Θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε τη διαφορετικότητά μας και παράλληλα θα στηρίζουμε και θα συμμετέχουμε σε κάθε δημόσια συγκέντρωση… Δεν θα μπούμε σε μια ‘’σούπα’’ δήθεν διεκδικήσεων μαζί με δημάρχους, παράγοντες, επίδοξους καραβοκυραίους, μικροεφοπληστές κλπ… Είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτικό το θέατρο της ενότητας του κόσμου κάτω από κοινά αιτήματα.

8)…Κάθε εταιρία ακόμα και η πιο μικρή θέλει να γίνει μεγαλύτερη και θέλει να μονοπωλήσει με τους όρους της ένα σπουδαίο αγαθό: τη μετακίνηση. Τόσο οι μικρές εταιρίες που κάποιοι αποκάλεσαν «συμμάχους στον αγώνα μας», όσο και κάποιοες άλλες λαϊκής βάσης λειτουργούν στη βάση της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας και της κυριαρχίας. Οι συγκεκριμένοι που τις επικαλούνται είναι ή μελλοντικοί μέτοχοι ή μελλοντικοί πολιτικοί παράγοντες που μας ‘’σώζουν’’ και για αυτό αγωνίζονται. Δεν θα κάνουμε πλάτη σε καμιά εταιρία που θέλει στις πλάτες μας να πλουτίσει μ’ όσα μισαδάκια κι ας μας χαρίσει για ευνόητους λόγους.

9)Αυτά πιστεύουμε και σ’ όποιον ή όποια θέλει το δημόσιο διάλογο είμαστε ανοιχτοί. Κάθε τρεις και λίγο αφισοκολλούμε, μοιράζουμε φυλλάδια ενημερωτικά, ξέρουν πού εργαζόμαστε, ξέρουν πού μένουμε, ξέρουν τι πιστεύουμε για το δημόσιο χώρο… διακηρύσσουμε την ανάγκη της συνέλευση του λαού της Αίγινας ως το μοναδικό τρόπο να παίρνονται αποφάσεις ώστε να συμμετέχει ο λαός. Πιστεύουμε ότι είναι ο μοναδικός τρόπος λήψης αποφάσεων για όλα τα προβλήματα του νησιού όπως η ύδρευση, το θέμα της υγείας, το κυκλοφοριακό και άλλα.

10)Επειδή πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι τοπικό και σκόπιμα προωθείται ως τέτοιο από τους κυρίαρχους τοπικούς παράγοντες έχουμε να πούμε τα εξής: α)Το ίδιο και χειρότερο πρόβλημα βιώνει το σύνολο της νησιώτικης και παράκτιας Ελλάδας β)Το πρόβλημα έχει τις παγκόσμιες διαστάσεις και αφορά τον αυστηρό καθορισμό των πληρωμάτων, την άρση του καποτάζ αλλά και τις σχέσεις του εφοπληστρικού λόμπι με τα κράτη…

11)Υιοθετούμε την πρόταση συμπολίτη μας από τη Σουβάλα, για την επόμενη συνάντησή μας στο Ποδοσφαιρικό γήπεδο της Αίγινας…

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ

ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΜΕΣΑ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΙΓΙΝΑΣ

ΓΕΝΑΡΗΣ 2003

αναδημοσίευση από την Κόντρα

Πλημμύρα… εθνικών ευεργετών στην Κουμουνδούρου

αναδημοσίευση από το http://diktiospartakos.blogspot.gr/2012/12/14-top-100.html

 

Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου 2012

ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΟΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ-14 Ελληνες εφοπλιστές στο παγκΟσμιο Top 100!

 

Tελικά, οι προσπάθειες των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη-Μιχαλολιάκου-Καρατατζαφέρη πιάνουν τόπο. Μπορεί ο εργαζόμενος λαός μας να δυστυχεί, να του στερούν κάθε δικαίωμα και ελευθερία, να τον καταπιέζουν με ατελείωτους φόρους και να τον μετατρέπουν σε δούλο των εργοδοτών, αλλά όλα αυτά αποφέρουν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Μεταξύ αυτών που κερδίζουν είναι οι Εφοπλιστές.
Αυτοί που απολαμβάνουν τις δεκάδες φοροαπαλλαγές, που δεν πλήττονται από τα Μνημόνια, δεν καταβάλλουν κανένα χαράτσι. Αντίθετα, με πρόσχημα τη διατήρηση των πλοίων τους στην ελληνική σημαία απαιτούν και νέες φοροελαφρύνσεις, πιο φθηνά πληρώματα, εργασιακές σχέσεις γαλέρας.
Είναι αυτοί που κάνουν ότι θέλουν στην Ε.Ε. και διαμορφώνουν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους τη νομοθεσία και την πολιτική της.
Αυτοί που κερδίζουν σε κάθε πόλεμο. Από τα λιμάνια της Λιβύης ξεκινούσαν τα ελληνικά τάνκερ προς όλες τις κατευθήνσεις την ώρα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ελληνικά πλοία μετάφεραν τους ξένους εργάτες που αποχωρούσαν κάτω από τις σφαίρες, αυτοί ανέλαβαν τη μεταφορά των προμηθειών στους εμπόλεμους και δυσικά συμεμτέχουν στην Ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης χώρας.
Για αυτούς μίλαγε κυρίως ο πρώην ΑΓΕΕΘΑ Αντιπτέραρχος Γιάγκος, στη σύνοδο των συναδέλφων του στο Κατάρ, τονίζοντας την ελληνική συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, ζητώντας συμβόλαια και συμφωνίες για τους έλληνες εφοπλιστές και επιχειρηματίες. Βεβαίως, ο λαός μας πλήρωνε 1 εκατομμύριο ευρώ τη μέρα, τους 4 μήνες της επίθεσης!
Για να προστατευτούν τα δικά τους συμφέροντα στέλνονται μεταξύ άλλων οι στόλοι των ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ και ΝΑΤΟ στη Σομαλία. Μάλιστα, στο πλαίσιο της καλύτερης δράσης του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ αποφασίστηκε η αγορά ή ενοικίαση ιπτάμενων τάνκερ που κρίνονταιν απαραίτητα σε αποστολές όπως της Σομαλίας, στην οποία συμφώνησε ο ΥΕΘΑ Π.Παναγιωτόπουλος, κρατώντας το όμως κρυφό από το λαό μας.

Και φυσικά επειδή οι Έλληνες εφοπλιστές μυρίζονται το κέρδος έτρεξαν να αγοράσουν από τα μεγαλύτερα τρυπάνια στον κόσμο, για να δηλώσουν παρόν στα όποια σχέδια εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου. Τώρα όλοι πιέζουν για την ΑΟΖ, εντείνουν τον ανταγωνισμό με την Τουρκία, απαιτούν αγορές όπλων, ένταση της στρατιωτικής συνεργασίας με το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ.
Με την στήριξη λοιπόν του κράτους έφτασαν οι Έλληνες εφοπλιστές να παίζουν αυτό το ρόλο την παγκόσμια ναυτιλία. Πάντα οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν και είναι συστατικό κομμάτι των σχεδίων κερδοφορίας τους. Η εμπλοκή τους στην πολιτικλή παρασκηνιακά, μέσω των ομάδων και των ΜΜΕ που ελέγχουν, των χρηματοδοτήσεων των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των πολιτικών τους στελεχών, τους έκανε σημαντικούς παράγοντες του συστήματος διαφθοράς και διαπλοκής. Μεγάλα έργα, ενέργεια, αγορά γης, διαπλοκή με την εκκλησία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος από το real estate  είναι βασικά στοιχεία της επιχειρηματικής τους παρουσίας.
Ας δούμε τώρα τα κατορθώματα τους που πληρώνει ο λαός μας και τα οποία είναι βαμμένα με το αίμα τόσων λαών.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

http://diktiospartakos.blogspot.gr

αναδημοσίευση από το http://www.defencenet.gr/defence/item/14-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CF%86%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-top-100

14 Έλληνες εφοπλιστές στο παγκόσμιο Top 100!

12/18/2012 – 13:49

Στο Top 100 τη Lloyd’s List με τους επιχειρηματίες που πρωταγωνίστησαν το 2012  στη ναυτιλία  με τις κινήσεις που έκαναν και τις επενδύσεις τους  βρίσκονται 14 ΄Ελλήνες πλοιοκτήτες και στελέχη της ναυτιλίας.

Στην  πρώτα 5άδα είναι οι Γιάννης Αγγελικούσης και Γιώργος Οικονόμου και  ακολουθούν   Aγγελική Φράγκου (18), Πήτερ Λιβανός (26), Γιώργος Προκοπίου (28), Βίκτωρας Ρέστης (56), Κωσταντίνος Κωνσταντακόπουλος (60), Συμεών Παληός (63), Νίκος Τσάκος (72), Θεόδωρος Βενιάμης (75) ως πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, Κώστας Γραμμένος (81) καθηγητής στο Cass Business School του Λονδίνου, Δημήτρης Μελισσανίδης (82), Ευάγγελος Μαρινάκης (84) και Πήτερ Γεωργιόπουλος (90).

Ο ελληνικός εφοπλισμός έχει επενδύσει μέσα στο 2012 κεφάλαια ύψους 3,8 δισ. δολαρίων  για τη αγορά πλοίων. Οι ελληνικές εταιρείες απέκτησαν   217 πλοία επωφελούμενες από τις μεγάλες ευκαιρίες που εμφανίζονται στη ναυτιλία εξαιτίας της πτώσης στις αξίες των πλοίων.

Στην αγορά των ναυπηγήσεων, οι Έλληνες εμφανίζονται να έχουν προχωρήσει σε 97 νέες παραγγελίες πλοίων με αξία επενδυμένου κεφαλαίου να πλησιάζει τα 4  δισεκατομμύρια δολαρίων, από 142 συνολικές παραγγελίες και αξία επενδυμένου κεφαλαίου, παγκοσμίως που ξεπερνά τα 8 δισεκατομμύρια δολάρια τους πρώτους εννιά μήνες του 2011.

Οι Κινέζοι εμφανίζουν πιο έντονη διάθεση στις ναυπηγήσεις από τους Έλληνες, με 125 συνολικές νέες παραγγελίες πλοίων από 244 τη περσινή χρονιά, κατέχοντας 23,5% του συνολικού αριθμού των παραγγελιών και οι Έλληνες 13,5%.

Συνολικά, η επενδυτική διάθεση των Ελλήνων για ναυπηγήσεις παρουσιάζει 32% μείωση από τα επίπεδα Ιανουάριος-Σεπτέμβριος του 2011, με τον τομέα των Bulk carriers να προσελκύει τη μερίδα του λέοντος με 48 νέες παραγγελιές, 26% κάτω από τα επίπεδα του 2011

αναδημοσιευση απο το LEFTERIA

 

Σύμφωνα με  τα στοιχεία του προϋπολογισμού για το έτος 2011 και με βάση τον κωδικό εσόδων 0141, ο φόρος των πλοίων για το 2011 υπολογιζόταν στο ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ. Τελικά το κράτος εισέπραξε 14.1 εκατ. ευρώ για το 2011 και 14.6 εκατ. για το 2012, μέσω του (τουλάχιστον γελοίου) τρόπου “φορολογίας”,  tonnage tax.

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της United Nations Conference on Trade and Development (UNCTAD), που σε συνεργασία με τη βάση δεδομένων της HIS Fairplay επεξεργάζεται τα στοιχεία για τον παγκόσμιο εμπορικό στόλο πλοίων 1.000 gt και άνω, η ελληνική εμπορική ναυτιλία διατηρεί, και το 2012, την πρώτη θέση στην παγκόσμια ναυτιλία με βάση τη μεταφορική ικανότητα (dwt), με την Ιαπωνία να ακολουθεί στη δεύτερη θέση και την πεντάδα να συμπληρώνουν οι Γερμανία, Κίνα και Κορέα.

Ειδικότερα, οι Ελληνες εφοπλιστές ελέγχουν 3.321 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 224.051.881 dwt, και κατέχουν μερίδιο 16,10% στον παγκόσμιο στόλο, ο οποίος αποτελείται από 46.901 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 1.518.109.503 dwt.

Απο αυτά, με το σύστημα του tonnage tax “φορολογούνται” περί τα 860 ποντοπόρα πλοία τα οποία σύμφωνα με πιο πρόσφατα στοιχεία του Committee είναι εγγεγραμμένα στο ελληνικό νηολόγιο.

Σύμφωνα με τα παραπάνω και μόνο για τα 860 πλοία των εφοπλιστών που “φορολογούνται” και όχι για το σύνολο των ανω των 3300 πλοίων, η πατριωτική τάξη των ελλήνων εφοπλιστών, έδινε στα ταλαίπωρα ταμεία μας το “ιλλιγιώδες” ποσό των 1366 ευρω τον μήνα, ανά πλοίο, κατά μέσο όρο το 2011, λιγότερα απο 1415 ευρώ τον μήνα, ανά πλοίο, για το 2012!

‘Οσο για το κοντινό μέλλον, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εισπράξει 80 εκατ. το 2013, δηλαδή κατά μ.ο. 7752 ευρώ μηνιαία, ανά πλοίο

Τα ναύλα,εδικά για τα LNG Carriers ξεκινούν απο 8.000 δολάρια την ημέρα και κατα καιρούςεχουν αγγίξει τις 200.000 ευρώ την ημέρα. Ειδικότερα τους τελευταίους μήνες του 2011 είχαν παγιωθεί σε 120.000 με 150.000 δολάρια την ημέρα. 

Αφορολόγητα.

Η΄ με 50 ευρώ φόρο την ημέρα, εάν μας ακούγεται καλύτερα…

 

Αναρτήθηκε από oko στις 11:02 π.μ.

Απλήρωτοι συνεχίζουν και εργάζονται εργαζόμενοι της εταιρίας sea ways (πρώην MINOAN) από το Σεπτέμβριο. Αυτό δεν ενδιαφέρει την παραλία, δεν ενδιαφέρει τον αδιάφορο τουρίστα και Παρασκευά. Οφείλει να ενδιαφέρει, όμως, όλους τους υπόλοιπους…