Γεώργιος Αρβανίτης Ψαριανός, ετών 13, πατήρ του ναύτης, έμαθε τα Κοινά γράμματα είς Αίγιναν. Ήλθε εις το Κεντρικόν Σχολείον την 18 Φευρ. Του 1830 και ήρχισε τα Ελληνικά.
«Οι μαθητές του Κεντρικού Σχολείου» (1830-1834), Γιάννης Κοκκώνας, Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας-Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, εκδόσεις Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα 1997
Δημήτριος Κωνσταντίνου Αναστόπουλος Σαλωνίτης, ετών 14, ορφανός πατρός φροντίζει δι αυτόν ο προς μητρός θείος του Ηλίας Βλαχούτσικος, έμπορος και παροικών εις Αίγιναν, έμαθε τα Κοινά εις Σαλαμίνα, ηκολούθησεν Ελληνικά εις Αίγιναν εν έτος, ήλθεν εις το Κεντρ. Σχολέιον της 18 Φευρ. του 1830 και κατετάχθη εις την Δ’ τάξιν. Κατοικεί υπ’ αρ. 636
Ιδιόχειρον του Δ. Κ. Αναστασοπούλου:
Όστις δεν θέλει να εργάζεται δεν πρέπει και να τρώγη
Δημήτριος Κωνσταντίνου Αναστόπουλος
Α 198
«Οι μαθητές του Κεντρικού Σχολείου» (1830-1834), Γιάννης Κοκκώνας, Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας-Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, εκδόσεις Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα 1997
ΑΙΓΙΝΑΙΑ ΕΜΠΟΛΗ (2)
Υπό ΣΤΥΛ. ΕΜ. ΛΥΚΟΥΔΗ, ακαδημαϊκού, υποναυάρχου ε.α.
«…Τα αιγινήτικα κανάτια είναι πάντα περιζήτητα στους Αθηναίους, από τα σπητικά εκείνων που δεν υπήρξαν ούτε «μαυραγορίτες» ούτε «συνεργασθέντες» και που γι αυτό δεν έχουν ούτε φρινζιτέρ ούτε ψυγείο. Αναγκαία συνέπεια αφού Αθηναίοι και Αιγινήτες, έπαυσαν να υποβλέπωνται πλειά. Πόσοι Αθηναίοι δεν παραθερίζουν ή δεν θα ποθούσαν να παραθερίσουν στο ωραίο γειτονικό τους νησί; Πόσοι Αιγινήτες δεν είναι μόνιμοι κάτοικοι στα Αθήνας και μέσα σ’ αυτούς πόσοι δεν έχουν ψηλές θέσεις στην κοινωνία, στην κρατική υπαλληλία, στις επιστήμες, στις τέχνες;
Κι όμως κάτι υπολανθάνει ακόμα μέσα στους Αιγινήτες, από την παληά τους υπόβλεψι μα εκδηλωμένο πλειά σε εκφυλισμένη, σε άκακη, σε έξυπνη εκδήλωσι;
Μπορεί κανείς Αιγινήτης να μου αναφέρει έστω και ένα μονάχα ξένο που δέκα λεπτά αφ’ ής πρωτοπατήση στη μπρος στο σπήτι Καλούδη προκυμαία, να μην έχει πάρη από τους αυταπάγγελτους νουνούς που ελλοχεύουν από τα τραπεζάκια των παραλιακών καφφενείων, παρατσούκλι πολύ τεριαστό του»;
ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΙΟΥΝΙΟΣ 1947, σελίδα 2
αναδημοσίευση από την Κόντρα
Πλημμύρα… εθνικών ευεργετών στην Κουμουνδούρου
ΚΟΝΤΡΑ – ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Μεταξύ αυτών που κερδίζουν είναι οι Εφοπλιστές.
Αυτοί που απολαμβάνουν τις δεκάδες φοροαπαλλαγές, που δεν πλήττονται από τα Μνημόνια, δεν καταβάλλουν κανένα χαράτσι. Αντίθετα, με πρόσχημα τη διατήρηση των πλοίων τους στην ελληνική σημαία απαιτούν και νέες φοροελαφρύνσεις, πιο φθηνά πληρώματα, εργασιακές σχέσεις γαλέρας.
Είναι αυτοί που κάνουν ότι θέλουν στην Ε.Ε. και διαμορφώνουν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους τη νομοθεσία και την πολιτική της.
Αυτοί που κερδίζουν σε κάθε πόλεμο. Από τα λιμάνια της Λιβύης ξεκινούσαν τα ελληνικά τάνκερ προς όλες τις κατευθήνσεις την ώρα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ελληνικά πλοία μετάφεραν τους ξένους εργάτες που αποχωρούσαν κάτω από τις σφαίρες, αυτοί ανέλαβαν τη μεταφορά των προμηθειών στους εμπόλεμους και δυσικά συμεμτέχουν στην Ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης χώρας.
Για αυτούς μίλαγε κυρίως ο πρώην ΑΓΕΕΘΑ Αντιπτέραρχος Γιάγκος, στη σύνοδο των συναδέλφων του στο Κατάρ, τονίζοντας την ελληνική συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, ζητώντας συμβόλαια και συμφωνίες για τους έλληνες εφοπλιστές και επιχειρηματίες. Βεβαίως, ο λαός μας πλήρωνε 1 εκατομμύριο ευρώ τη μέρα, τους 4 μήνες της επίθεσης!
Για να προστατευτούν τα δικά τους συμφέροντα στέλνονται μεταξύ άλλων οι στόλοι των ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ και ΝΑΤΟ στη Σομαλία. Μάλιστα, στο πλαίσιο της καλύτερης δράσης του ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ αποφασίστηκε η αγορά ή ενοικίαση ιπτάμενων τάνκερ που κρίνονταιν απαραίτητα σε αποστολές όπως της Σομαλίας, στην οποία συμφώνησε ο ΥΕΘΑ Π.Παναγιωτόπουλος, κρατώντας το όμως κρυφό από το λαό μας.
Και φυσικά επειδή οι Έλληνες εφοπλιστές μυρίζονται το κέρδος έτρεξαν να αγοράσουν από τα μεγαλύτερα τρυπάνια στον κόσμο, για να δηλώσουν παρόν στα όποια σχέδια εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου. Τώρα όλοι πιέζουν για την ΑΟΖ, εντείνουν τον ανταγωνισμό με την Τουρκία, απαιτούν αγορές όπλων, ένταση της στρατιωτικής συνεργασίας με το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ.
Με την στήριξη λοιπόν του κράτους έφτασαν οι Έλληνες εφοπλιστές να παίζουν αυτό το ρόλο την παγκόσμια ναυτιλία. Πάντα οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν και είναι συστατικό κομμάτι των σχεδίων κερδοφορίας τους. Η εμπλοκή τους στην πολιτικλή παρασκηνιακά, μέσω των ομάδων και των ΜΜΕ που ελέγχουν, των χρηματοδοτήσεων των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των πολιτικών τους στελεχών, τους έκανε σημαντικούς παράγοντες του συστήματος διαφθοράς και διαπλοκής. Μεγάλα έργα, ενέργεια, αγορά γης, διαπλοκή με την εκκλησία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος από το real estate είναι βασικά στοιχεία της επιχειρηματικής τους παρουσίας.
Ας δούμε τώρα τα κατορθώματα τους που πληρώνει ο λαός μας και τα οποία είναι βαμμένα με το αίμα τόσων λαών.
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
αναδημοσίευση από το http://www.defencenet.gr/defence/item/14-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CF%86%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-top-100
Στο Top 100 τη Lloyd’s List με τους επιχειρηματίες που πρωταγωνίστησαν το 2012 στη ναυτιλία με τις κινήσεις που έκαναν και τις επενδύσεις τους βρίσκονται 14 ΄Ελλήνες πλοιοκτήτες και στελέχη της ναυτιλίας.
Στην πρώτα 5άδα είναι οι Γιάννης Αγγελικούσης και Γιώργος Οικονόμου και ακολουθούν Aγγελική Φράγκου (18), Πήτερ Λιβανός (26), Γιώργος Προκοπίου (28), Βίκτωρας Ρέστης (56), Κωσταντίνος Κωνσταντακόπουλος (60), Συμεών Παληός (63), Νίκος Τσάκος (72), Θεόδωρος Βενιάμης (75) ως πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, Κώστας Γραμμένος (81) καθηγητής στο Cass Business School του Λονδίνου, Δημήτρης Μελισσανίδης (82), Ευάγγελος Μαρινάκης (84) και Πήτερ Γεωργιόπουλος (90).
Ο ελληνικός εφοπλισμός έχει επενδύσει μέσα στο 2012 κεφάλαια ύψους 3,8 δισ. δολαρίων για τη αγορά πλοίων. Οι ελληνικές εταιρείες απέκτησαν 217 πλοία επωφελούμενες από τις μεγάλες ευκαιρίες που εμφανίζονται στη ναυτιλία εξαιτίας της πτώσης στις αξίες των πλοίων.
Στην αγορά των ναυπηγήσεων, οι Έλληνες εμφανίζονται να έχουν προχωρήσει σε 97 νέες παραγγελίες πλοίων με αξία επενδυμένου κεφαλαίου να πλησιάζει τα 4 δισεκατομμύρια δολαρίων, από 142 συνολικές παραγγελίες και αξία επενδυμένου κεφαλαίου, παγκοσμίως που ξεπερνά τα 8 δισεκατομμύρια δολάρια τους πρώτους εννιά μήνες του 2011.
Οι Κινέζοι εμφανίζουν πιο έντονη διάθεση στις ναυπηγήσεις από τους Έλληνες, με 125 συνολικές νέες παραγγελίες πλοίων από 244 τη περσινή χρονιά, κατέχοντας 23,5% του συνολικού αριθμού των παραγγελιών και οι Έλληνες 13,5%.
Συνολικά, η επενδυτική διάθεση των Ελλήνων για ναυπηγήσεις παρουσιάζει 32% μείωση από τα επίπεδα Ιανουάριος-Σεπτέμβριος του 2011, με τον τομέα των Bulk carriers να προσελκύει τη μερίδα του λέοντος με 48 νέες παραγγελιές, 26% κάτω από τα επίπεδα του 2011
ΑΙΓΙΝΑΙΑ ΕΜΠΟΛΗ (1)
Υπό ΣΤΥΛ. ΕΜ. ΛΥΚΟΥΔΗ, ακαδημαϊκού, υποναυάρχου ε.α.
“…Μου θυμίζουν το νεράκι που μούφερναν, τ’ απόγευμα μόλις ξυπνούσα με τον καφφέ και την κουταλιά της βανίλλιας της καλοδεμμένης από τον μακαρίτη τον Κωστή Σχινά, στο ξενοδοχείο του Καρυδάκη, όταν πρωτοπήγα στην Αίγινα, τον Ιούλιο 1903, για να θεμελιώσω το μελλοντικό σπητικό του.
Δεν ήταν βέβαια το νερό της Ούλεν, από τη λίμνη του Μαραθώνος, ήταν κουβαλητό με τα καρράκια των «νερουλάδων» του Ντηλαβέρη και των αλλονών, σε βαρελάκια κομψά, από το πηγάδι του Μερηστού, της οάσεως αυτής του νησιού μας. Της στολισμένης με πλατανάκια, λευκίτσες, λιγαριές, πικροδάφνες, αρμπαρόρριζες, μαντουράνες,δυόσμους, βασιλικούς και γεράνια καταπόρφυρα. Νερό, πώς να το πω, με ουσία και γεύσι, μ’ ελαφράδα που δεν βάραινε το στομάχι διόλου.
Και ρώτησα μια μέρα την κυρά Μαρδικούλα, την ηλικιωμένη που εξυπηρετούσε το ξενοδοχείο, πώς έπαιρνε το νερό τους αυτή την ευχάριστη δροσερότητα.
-Να ‘ναι καλά του Προφήτ’ Ηλία τα’ ασπροχώματα και του Άη Δημήτρη των Λυκούρηδων κοντά στου Μπαρού. Μα κι ο Γκαρής και η τέχνη του. Μαζή όλ’ αυτά, κάνουν ξακουστά και στην Αθήνα ακόμα τα Αιγινήτικά μας κανάτια.
Κι αγόρασα αμέσως ένα τέτοιο κουμάρι διπλό, γιατί μ’ άρεζε πάντα να έχω νερό δροσερό. Όταν δεν φύσαγε και σ’ έπνιγ’ η λαύρα, τόβαζα στον ίσκιοι της ταρατσούλας του ξενοδοχείου κι έκανα χάζι να βλέπω το νερό που σιγά σιγά ξίδρωναν οι πόροι του…”
ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΙΟΥΝΙΟΣ 1947, σελίδα 2
Δεκεμβρίος 1948, Talladega, Αλαμπαμα., Μέλη της Κλαν και ο Άγιος Βασίλης χαρίζουν ένα ραδιόφωνο στον έγχρωμο Τζακ Ρίντλ και την γυναίκα του Τζόσι,ώστε να εκπληρωθεί η χριστουγεννιάτικη ευχή που έκαναν,να “ακούνε τους ιεροκήρυκες.” Αν,αργότερα η Κου Κλουξ Κλαν,’εκαψε το σπίτι της θρησκευόμενης οικογένειας Ρίντλ,είναι μια άλλη ιστορία. (‘Η μήπως η ίδια…).
Του Νίκου Μιχαλόπουλου.
Εχει γίνει πολύ κουβέντα τελευταίως και θα γίνει πολύ περισσότερη όσο η κατάσταση στην χώρα θα χειροτερεύει, για τις κινήσεις “φιλανθρωπίας” των Χρυσαυγιτών. Παντοπωλεία, συσσίτια, διανομές τροφίμων, πάντα από Έλληνες για Έλληνες.
Ίσως όλα αυτά να είναι κάτι το πρωτόγνωρο για εμάς αλλά είναι συνηθισμένη τακτική των απανταχού φασιστικών μορφωμάτων, να δείχνουν ένα “άλλο πρόσωπο” για να πλησιάζουν τις κοινωνίες. Διότι φυσικά το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, κανείς δεν θέλει να το δει. Ούτε φυσικά οι φασίστες να το δείξουν.
Δεν θα μιλήσουμε για τα ελληνικά φαινόμενα της φιλανθρωπίας και τους τρόπους που την μεταχειρίστηκε η αντίδραση, όπως την έζησε η ελληνική κοινωνία το ’50. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό από τα “Φιλόπτωχα” της αστικής τάξης και τις “Άπορες Κορασσίδες” της Φρειδερίκης.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με την συνεχή προσπάθεια “νομιμοποίησης” των πρακτικών βίας της ρατσιστικής οργάνωσης, στα μάτια της κοινωνίας. Σκοπός της είναι η δημιουργία φιλικού κλίματος στην κοινή γνώμη, η προσέλκυση νέων μελών και τελικά η κοινωνική αποδοχή. Όπως όλοι οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής έκαναν. Και κάνουν.
Εκατόμβη “ευεργετημένων” νεκρών.
“Από καλοσύνη και αδελφική αγάπη είναι φτιαγμένη η ποιότητα της ψυχής μου. Ανιδιοτελής, πατριωτική υπηρεσία έχει το μυαλό μου και αλάνθαστος ο στόχος της καρδιάς. Να ζήσουμε, όχι για εμάς αλλά για τους άλλους” αυτό είναι το σύνθημά της ζωής μου, η υπέρτατη φιλοδοξία μου και το στολίδι μου. Αγαπώ τον συνάνθρωπό μου και έχω αγωνιστεί όλη μου τη ζωή για αυτό. Και αυτό είναι κάτι που καθιστά τον βίο μου, μια ανιδιοτελή, ευεργετική υπηρεσία. ” Ο συνταγματάρχης Γουίλιαμ Τζόζεφ Σίμονς, που μας άφησε αυτά τα λόγια, ήταν ο ιδρυτής και πρώτος Ανώτερος Μάγιστρος της αναγεννημένης και σκληρότερης Κου Κλουξ Κλαν το 1915.
Ήταν η εποχή που η έκρηξη της εγκληματικότητας έφερε ξαφνική άνοδο της Κου Κλουξ Κλαν τη δεκαετία του ’20. Τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας και του πατριωτισμού, ήταν άθλια. Απαγχονισμοί, μαστιγώσεις, ακρωτηριασμοί, πισσάρισμα με πούπουλα, απαγωγές, κάψιματα με οξύ, μαζί με μια νέα τακτική εκφοβισμού, τις καύσεις των σταυρών. Η Κλαν είχε γίνει μια σαφής απειλή για τους έγχρωμους. Ένας δημόσιος κίνδυνος.
Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Tuskegee, περισσότεροι από 4700 άνθρωποι κατακρεουργήθηκαν μεταξύ 1882 και 1959 στις εκστρατείες τρομοκρατίας της Κου Κλουξ Κλαν. Ο αριθμός που σκοτώθηκαν από λιντσαρίσματα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, υπερβαίνει τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στη φρικτή επίθεση στο Περλ Χάρμπορ (2333 νεκροί) και από τον τυφώνα Κατρίνα μαζί (1836 νεκροί).
«Κοινωνικά Δίκτυα» της Κου Κλούξ Κλαν;
Το βιβλίο “Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του συνταγματάρχη Winfield Jones, 1921, (σελ. 88-89) παραθέτει τις 19 συνολικά «ανθρωπιστικές εκδηλώσεις» της ΚΚΚ μεταξυ 1920-1921.
Αυτές ποικίλλουν από δωρεές σε χήρες αστυνομικών και στον Ερυθρο Σταυρο, έως σε ορφανοτροφεία. Ακόμα και μικροποσά όπως “στις 24 Νοεμβρίου, στο Χέντερσον, του Τέξας. Η Κλαν έδωσε 50 δολάρια σε δύο νέγρους που βρίσκονταν σε συνθήκες ένδειας”. Το φιλοδώρημα “του μεγάλου στον μικρο”, όπως αποκαλούσαν τους έγχρωμους τότε.
Ενδεικτικό αυτής της δραστηριότητας είναι ότι την την ίδια χρονική περίοδο στην Ατλάντα μόνον, η Κλαν δανείζει 15.000 δολάρια, σε μικροεπαγγελματίες που χρειάζονται κεφάλαια για τις επιχειρήσεις τους. Η Κλαν δάνεισε πολλές περισσότερες χιλιάδες δολάρια σε μικροεπαγγελματίες σε όλη τη χώρα. (Εδώ δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε συνειρμικά, την σύνδεση της ακροδεξιάς με την συμμορία των τοκογλύφων στην Θεσσαλονίκη, η οποία εξαρθρώθηκε τον Ιανουάριο του 2012).
Στο βιβλίο “Ο αμερικανισμός με Κουκούλα, η Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του David M. Chalmers,διαβάζουμε αρκετά επίσης παραδείγματα «ρατσιστικής φιλανθρωπίας».
Η Κλαν χάρισε Βίβλους, έκανε εισφορές σε νοσοκομεία, σε σχολεία, χάριζε σημαίες… Επίσης στο Γιόρκ της Πενσυλβάνια, διοργάνωσε δύο συσσίτια με κρέας και φασολάδα για τα (λευκά) θύματα της Ύφεσης. Οι ρατσιστές έδωσαν επίσης χρήματα στον Ερυθρό Σταυρό. (Σελίδα 306).
Ο Ερυθρός Σταυρός δέχθηκε την “εισφορά”, καθώς μπορεί να την εξέλαβε ως “ανταποδοτικό τέλος”, για τον φόρτο εργασίας των νοσοκομείων του, λόγω των πογκρόμ της ΚΚΚ.
Φιλανθρωπία με άγημα
Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες New Hampshire Sunday News (29 Μαΐου 1983), Daily Pantagraph (17 Σεπτεμβρίου, 1924) καθώς και το βιβλίο “Κουκούλες: Η ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του Robert Ingalls (σελ.39) διαβάζουμε σχετικά με ένα νέο είδος “ευεργεσίας”.
Τα μέλη της ΚΚΚ, εισέβαλλαν σε γεμάτες εκκλησίες, Βαπτιστών κυρίως, σε στρατιωτκό σχηματισμό, ως λόχος. Αφού διέκοπταν την Λειτουργία, επιδεικνύοντας δύναμη και “φιλανθρωπική” αλαζονεία, άφηναν χρήματα και αποχωρούσαν συντεταγμένα.
Οι πιστοί, μαύροι Βαπτιστές, δεν είχαν περιθώρια να μην δεχθούν το “αγημα φιλανθρωπίας” των ρατσιστών, οι οποίοι διέκοψαν με τον τσαμπουκά την Λειτουργία για να τους…φιλοδωρήσουν.
Μάλιστα στο Galesburg, ένα συντεταγμένο σώμα 100 ανδρών με κουκούλες και ρόμπες, άφησε μαζί με τα 65 δολάρια στον πάστορα και την εξής σημείωση, “Η Κλαν είναι φίλος σου”. Σε περίπτωση που το είχε ξεχάσει.. Ακόμη και στην “επίθεση αγάπης”, οι συνήθειες δεν αλλάζουν. Πέντε ρατσιστές για έναν μαύρο.
Καλάθια γεμάτα τρόφιμα και προπαγάνδα
Από το βιβλίο “Η Κου Κλουξ Κλαν στην πόλη, 1915-1930”, του Kenneth Τζάκσον, αλιεούμε 21 “φιλανθρωπίες” από το 1918-1939.
Χαρακτηριστικά, (στις σελίδες 46,70,81,149) μαθαίνουμε ότι η Κλαν έδωσε χρήματα, για τα μαύρα θύματα μιας έκρηξης. (Που πολύ πιθανόν, να είχε προκαλέσει η ίδια), διένειμε είδη παντοπωλείου και καλάθια Χριστουγέννων.
Επίσης έκανε μια πολυδιαφημισμένη δωρεά, στον Οίκο Των Αφροαμερικανών Γερόντων. Τυχεροί, θα λέγαμε, οι τρόφιμοι του Οίκου. Τουλάχιστον αυτοί οι Αφροαμερικανοί, πρόλαβαν να γεράσουν.
Πρώτα τα πογκρομ και μετά η φιλανθρωπία
Αντιγράφουμε από το “Γυναίκες της Κλαν”,της Kathleen M. BLEE. “Οι βασικοί τομείς εργασίας για τις πρώτες προσπάθειες της WKKK (Γυναικείο παράρτημα της ΚΚΚ) ήταν στον αμερικανισμό, την εκπαίδευση, την δημόσια διασκέδαση, την νομοθεσία, την αγωγή των παιδιών και των ανηλίκων, την ιθαγένεια, την αγωγή του πολίτη, την επιβολή του νόμου, τον αφοπλισμό, την ειρήνη, και την πολιτική”. (Σελίδα 28)
Διαβάζοντας αυτό το μανιφέστο και πιο πριν, για όλη αυτή την “προσφορά” της ρατσιστικής οργάνωσης, χωρίς “αποκλεισμούς” ακόμη και προς τους μαύρους, μήπως μας φαίνεται ότι τελικά ακόμη και η Κού Κλούξ Κλαν, βρίσκεται αριστερότερα της Χρυσής Αυγής;
Ας μιλήσουμε όμως σοβαρά, δεν υπάρχει τίποτα το φιλάνθρωπο σε μια εγκληματική οργάνωση που ευθύνεται για εκατόμβες θυμάτων. Αν διαβάσουμε τον Εργατικό Τύπο της εποχής,σχετικά με το πογκρόμ στην πόλη Carteret, μας λύνεται κάθε απορία.
Ο Ρόμπερτ Μάινορ, ένας λευκός Κομμουνιστής, έγραψε για την πόλη του Carteret, το 1926, “στην οποία ένοπλοι λευκοί οδήγησαν το σύνολο του μαύρου πληθυσμού έξω από την πόλη, έκαψαν μια μαύρη εκκλησία και γενικά πραγματοποίησαν μια οργανωμένη κυριαρχία του τρόμου, του είδους εκείνου που η Αμερική καταγράφει ως “φυλετικές ταραχές” και τον οποίο η παλιά Ρωσία, του πεθαμένου σήμερα τσάρου, θα ονόμαζε πογκρόμ” (βλ. Robert Minor, “After Garvey – What?” Workers Monthly, Μάιος 1926).
Τι είναι και τι θέλει η (κοινωνικά ευαίσθητη) Κου Κλούξ Κλαν;
Ο σκοπός όμως μιας ρατσιστικής οργάνωσης δεν είναι μόνο τα πογκρόμ, αλλά και η “εκπαίδευση” μας στον “σωστό δρόμο”. Η ΚΚΚ θέλει “να καταπολεμήσει το κύμα της εγκληματικότητας. Και να απαλλαγούμε από τις κυβερνήσεις των ανέντιμων πολιτικών. Η μεταρρύθμιση της Κλάν, στα Νοτιοδυτικα, επικεντρώνεται στην προσωπική συμπεριφορά παρά στην θεσμική αλλαγή, στο θέμα “νόμος και τάξη”, παρά στην κοινωνική βελτίωση”. ( Η ΚΚΚ στα Νοτιοδυτικά, του Τσαρλς Αλεξάντερ, Σελίδα 21)
“Τι μπορεί να ειπωθεί για το καθεστώς καταστολής που επιβάλλει; Ο Stanley Frost, από τις παρατηρήσεις του στην Οκλαχόμα, διαπιστώνει ότι η Κλαν εργάζεται για τη δημόσια ηθική, με τη διεξαγωγή μιας αποτελεσματικής κίνησης κατά της εγκληματικότητας, με την οργανωμένη κοινή γνώμη πίσω από την επιβολή του νόμου”. (Από το ίδιο, σελίδα 81) Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε από τα παραθέματα, η ρητορική των “αυτόκλητων σωτήρων” κάθε κοινωνίας, μένει ακριβώς η ίδια.
Στο προαναφερθέντα βιβλία, μπορούμε επίσης να ανaτρέξουμε σε αρκετούς λόγους που εκφωνήθηκαν κατά την διάρκεια των “φιλανθρωπικών εκδηλώσεων” κατά των αντεθνικών πολιτικών που προδίδουν την αμερικανικότητα και την ίδια την Χώρα.
Ακόμα αξίζει να σταθούμε και στην καταπίεση που η Κλαν ασκούσε και στα αδύναμα μέλη της λευκής κοινότητας, της νεολαίας και των γυναικών, μέσω ενός ακραίου ακτιβισμού, παράλληλα με τις “αγαθοεργίες”.
Στο Μοντγκόμερι, απαγόρευσαν την κυκλοφορία των λευκών γυναικών, σε συγκεκριμένες περιοχές, μην τυχόν αυτές πλησιάσουν το στρατόπεδο Σέρινταν και…αμαρτήσουν. Στο Gainsvile της Φλόριντα, η ΚΚΚ διαλύει την νυχτερινή ζωή της πόλης, ώστε να μην αποσπάται η προσοχή των φοιτητών, του τοπικού Πανεπιστημίου. (Η Χρυσή Αυγή δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις, ώστε να κάνει κάτι παρόμοιο. Αν διαλύσει την νυχτερινή ζωή, θα μείνει άνεργη).
Και όσο για τις πράξεις κοινωνικής ευαισθησίας, μας το αναλύει καλύτερα ο Robert Goldberg, The Ku Klux Klan in Madison, 1922-1927, εκδ.1949.
“Για να συμψηφίζει τις βίαιες πράξεις της, η ΚΚΚ συμμετείχε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Το 1922, τα μέλη της Κλαν έδωσαν 25 δολάρια ο καθένας, για τους Εθελοντές της Αμερικής και την Αφρικανική Μεθοδιστική Επισκοπική Εκκλησία, μια προσφορά που όπως δήλωσε η Οργάνωση, απέδειξε ότι η Κλαν δεν ήταν κατά των μαύρων”.
Και συνεχίζει πολύ αποκαλυπτικά ο Γκόλντμπεργκ,το 1949: “Με τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες η ΚΚΚ προσπαθεί να επιδείξει ότι αναλαμβάνει υποχρεώσεις για την ευημερία του έθνους και αυτό την εξυπηρέτησε ως μια αποτελεσματική μηχανή δημόσιων σχέσεων για την δημιουργία μιας πιο ευνοϊκής κοινής γνώμης και για προσέλκυση νέων μελών”.
Το ναζιστικό προηγούμενο
Ένας λόγος που δεν θα δείτε ποτέ την Χρυσή Αυγή να προσφέρει ένα ποτήρι νερό σε έναν συνάνθρωπο άλλου χρώματος, φυλής, ιδεολογίας είναι πολύ απλός. Η ΧΑ είναι ένα νέο ναζιστικό μόρφωμα και καθώς σέβεται τον εαυτό της, ακολουθεί την ναζιστική πεπατημένη.
Στην ναζιστική Γερμανία, υπήρχε το Winterhilfswerk, η “Χειμερινή Αρωγή”, που ήταν μια ετήσια εκδήλωση της Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (Οργανισμός Πρόνοιας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος) για να συμβάλει στην χρηματοδότηση του “φιλανθρωπικού” του έργου.
Ξεκίνησε το 1933 και έληξε το 1945, ενώ γινόταν από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάρτιο. Σχεδιάστηκε για να παρέχει τροφή, ένδυση, κάρβουνα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, μόνο για Γερμανούς.
Οι εισφορές δεν ήταν εντελώς “εθελοντικές”. Οι ναζί ήταν αμείλικτοι στην προσπάθειά τους να κάνουν τον κάθε Γερμανό πολίτη να δώσει το μερίδιό του στην WHW και στο Κόμμα. Στην πραγματικότητα εκείνοι που “ξέχασαν” να δώσουν, έμπαιναν σε ειδική ονομαστική λίστα. Και διώκονταν.
Το κείμενο της αφίσας μεταφράζεται ως: “Κανείς δεν θα πεινάσει! Κανείς δεν θα κρυώσει!”. Οι γείτονες, ακόμη και μέλη της ίδιας οικογένειας είχαν ενθαρρυνθεί να καρφώνουν τα ονόματα των “ξεχασιάρηδων” στους υπεύθυνους της γειτονιάς τους, έτσι ώστε αυτός “να τους πείσει να κάνουν το καθήκον τους”.
Η αφίσα γράφει «Μην ξοδεύεις. Στην θυσία». Σε μια περίπτωση, ένας δημόσιος υπάλληλος διώχθηκε ποινικά για την απροθυμία του. Το επιχείρημά του, ότι δηλαδή η συμμετοχή στην εκδήλωση ήταν εθελοντική, απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι το να παραμελούν τα καθήκοντά τους κάποιοι είναι μια ακραία άποψη της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα δεν προβλέπεται από το νόμο και ως εκ τούτου συνιστά κατάχρηση της ελευθερίας. ( Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή Ήπειρος- από την αγγλική έκδοση- σελ 36)
Αυτή η αφίσα διαφημίζει την ναζιστική “φιλανθρωπία”, την NSV, Οργανισμός Λαϊκής Πρόνοιας των Ναζί και προπαγανδίζει παράλληλα και το Ναζιστικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Το κείμενο μεταφράζεται: “Η υγεία, η προστασία των παιδιών, η καταπολέμηση της φτώχειας, η βοήθεια στους ταξιδιώτες, η κοινότητα, η βοήθεια στις μητέρες: Αυτά είναι τα καθήκοντα της φιλανθρωπίας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος. Γίνε μέλος!”
Αυτά είναι παρελθόν. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά.
Θα μπορούσε να πει κάποιος. Δεν είναι παρελθόν όμως. Έρχονται από το παρελθόν. Και είναι εδώ μπροστά μας σε συνεχή δημοσιεύματα του Τύπου.
Στα Νέα του BBC, την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 1999, διαβάζουμε την παρακάτω είδηση: “Ερευνα για φιλανθρωπία με υποτιθέμενη σύνδεση με νεοναζί.”
Του Andy Hosken Οι τραπεζικοί λογαριασμοί των δύο φιλανθρωπικών οργανώσεων έχουν παγώσει από την Φιλανθρωπική Επιτροπή, λόγω των κατηγοριών, ότι μπορεί να συνδέονται με νεο-ναζιστική οργάνωση. Η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι ερευνά για διάφορα θέματα της οικονομικής διαχείρισης των δύο φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, του trust St Michael the Archangel και του St George’s Educational Trust. Αλλά οι Επίτροποι λένε ότι οι φιλανθρωπικές οργανώσεις προωθούν μόνο την καθολική λογοτεχνία και έχουν αρνηθεί ότι χρησιμοποιούνται για να διοχετευθούν χρήματα σε ακροδεξιές ομάδες.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι υπάρχουν χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, που ένα νέο-ναζιστικό κόμμα, δεν μπορεί να κάνει προπαγάνδα μέσω της φιλανθρωπίας και τα Ταμεία που δέχονται ή παρέχουν χρήματα, διώκονται.
‘Ένα παρόμοιο δημοσίευμα, βρίσκουμε και στην επίσης Βρεταννική και συντηρητική, Catholic Herald. Πέμπτη 2 Αύγ 2012
Και η «φιλανθρωπία» της Κου Κλούξ Κλαν σήμερα;
Προετοιμασία καλαθιών τροφίμων. Η καστανόξανθη κυρία, ήταν μάλλον, ότι πιο κοντά στο ξανθό γένος μπορούσαν να βρουν. Η ΧΑ, στις δικές της φωτογραφίες από αντίστοιχες “εκδηλώσεις”, μας έχει δείξει ότι έχει τις ίδιες προτιμήσεις.
Στις 21 Αυγούστου του 1998, διαβάζουμε σε ένα άρθρο του Timothy R. Brown από το Ασοσιέιντετ Πρές και με τίτλο “Εικόνα Άμυνας της Κλαν: Ομάδα Φιλανθρωπίας”, ότι στο Hattiesburg του Μισσισίπη, η Κου Κλουξ Κλαν δεν διατύπωσε απειλές ούτε έριξε εμπρηστικές βόμβες.
Η τοπική ομάδα της Κλαν μοίρασε καλάθια με φρούτα και έδωσε μετρητά στους φτωχούς για τα Χριστούγεννα, μας είπε ο κύριος Klansman, ο οποίος έχει αναλάβει την υπεράσπιση ενός ηγέτη της Κλαν που βρίσκεται στην φυλακή σαν αυτουργός μιας βάναυσης δολοφονία το 1966.
Η υπερασπιστική γραμμή του δικηγόρου, που εκπροσωπεί τον δολοφόνο ενός ανθρώπου, είναι τα καλαθια με τα φρουτα και τα χρήματα στους φτωχούς. Τι βολικός συμψηφισμός.
Συνεχίζοντας στις ΗΠΑ, στεκόμαστε σε ένα θέμα που προβάλλεται όλο το καλοκαίρι του 2012, από τα Δίκτυα Ενημέρωσης. Διαβάζουμε σχετικά σε κείμενο από Αναφορά Πολιτών της Ατλάντα, όπως αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο την Τρίτη, 12 Ιουνίου, 2012, ότι η Κου Κλουξ Κλαν θέλει να “υιοθετήσει” έναν αυτοκινητόδρομο στη Τζώρτζια.
Το πρόγραμμα “υιοθετήστε έναν αυτοκινητόδρομο” επιτρέπει σε κοινωνικά προσανατολισμένες οργανώσεις να βοηθήσουν στην απορρύπανση τμήματος των αυτοκινητοδρόμων με αντάλλαγμα, δωρεάν διαφήμιση κατά μήκος του δρόμου. Δηλαδή η ΚΚΚ θα είναι σε θέση να διαφημίσει την οργάνωσή της και να αυξήσει τη συμμετοχή της σε δημόσια έκταση, εντελώς δωρεάν.
Ο Χάρλευ Χάνσον, ο ηγέτης της Κλαν στη Τζώρτζια λέει: “Λατρεύω τη φυλή μου. Μήπως κάνω λάθος που είμαι περήφανος που είμαι λευκός;”.
Οι κάτοικοι της Τζώρτζια, δήλωσαν ότι δεν θέλουν έναν αυτοκινητόδρομο που χρηματοδοτείται από χρήματα φορολογουμένων, να γίνει χώρος διαφήμισης ενός οργανισμού που έχει δολοφονήσει, ακρωτηριάσει και τρομοκρατήσει τον αμερικανικό λαό για 150 χρόνια. Η ΚΚΚ δεν είναι μια αστική οργάνωση. Είναι μια εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση, καταλήγουν στις ανακοινώσεις τους.
“Αυτό που θα έρθει αργότερα, είναι να πάμε να αφήσουμε τους νεο-Ναζί ή τους Ταλιμπάν ή την Αλ Κάιντα, να υιοθετήσουν εθνικές οδούς;” Δήλωσε η αρμόδια Πολιτειακή Αντιπρόσωπος, Tyrone Brooks…
Οι πολίτες της Ατλάντα, ζήτησαν τελικά από το Υπουργείο Μεταφορών της Πολιτείας της Τζώρτζια να απορρίψει την αίτηση του ΚΚΚ, που ζητούσε να “υιοθετήσει” μια εθνική οδό. Η ανακοίνωση τελειώνει με την φράση “οι τρομοκράτες δεν έχουν καμία θέση στις πλευρές των αυτοκινητοδρόμων μας”.
Η απάτη του φασισμού
Η μεταμφίεση της Κου Κλουξ Κλαν, του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος, της Χρυσής Αυγής και κάθε άλλου λύκου, σε πρόβατο, δεν μας εξαπατα πια. Γιατί είναι μια προφανής απάτη.
Κλείνοντας,θα ήθελα να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από κάποιον που κατάλαβε από πολύ νωρίς, την απάτη του φασισμού. Και την κατέγραψε.
“Μελετήστε το συνασπισμό ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατιά που είναι ο φασισμός και αναλογιστείτε την ιστορία συνασπισμών του παρελθόντος. Μελετήστε τον ευφυή τρόπο με τον οποίο ντύνει μικρές ιδέες με μεγάλα λόγια. Μελετήστε τη ροπή του για μονομαχία. Οι γνήσια γενναίοι άνδρες δεν έχουν ανάγκη από μονομαχίες, μόνο οι δειλοί μπλέκουν συνεχώς σε μονομαχίες για να αποδείξουν ότι είναι γενναίοι.
Ο φασίστας δικτατορας είχε ανακοινώσει ότι θα έβλεπε εκπροσώπους του Τύπου. Όλοι ανταποκριθήκαμε. Μπήκαμε όλοι μαζί μέσα στην αίθουσα. Ο Μουσολίνι ήταν καθιστός στο γραφείο του και διάβαζε ένα βιβλίο. Το πρόσωπό του έκανε πάλι τους συνηθισμένους μορφασμούς. Έπαιζε τον ρόλο του Δικτάτορα. Όντας πρώην δημοσιογράφος, ήξερε πόσοι αναγνώστες θα τσιμπούσαν από την μαρτυρία όλων όσων βρίσκονταν στην αίθουσα. Οπότε παρέμεινε απορροφημένος από το βιβλίο του. Διάβαζε ήδη νοητά τις γραμμές των δυο χιλιάδων εφημερίδων στις οποίες έγραφαν οι διακόσιοι ανταποκριτές. “Καθώς μπήκαμε στην αίθουσα, ο Μελανοχιτών Δικτάτωρ, δεν σταμάτησε να διαβάζει, τόσο συγκεντρωμένος ήταν,κτλ.”.
Ακροποδητί πήγα και στάθηκα πίσω του για να δω τι βιβλίο διάβαζε με τόσο ενδιαφέρον. Ήταν ένα γαλλο-αγγλικό λεξικό-που το κρατούσε ανάποδα”.
Απόσπασμα από το άρθρο στην εφημερίδα The Toronto Daily Star, 27 Ιανουαρίου 1923,με τίτλο “Μουσολίνι. Η μεγαλύτερη απάτη της Ευρώπης¨ Υπογραφή. Έρνεστ Χέμινγουε’ι’.
Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Table Normal”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/12/blog-post_13.html
Πηγές
Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή Ήπειρος.
Αλεξάνδρεια,2004
Ερνεστ Χέμινγουε’ι’, Με Υπογραφή Χέμινγουέ’ι’ 1923-1939
Καστανιώτης, 2003.
Hooded Americanism: The History of the Ku Klux Klan
David M. Chalmers. Duke University Press,1987
“Story of the Ku Klux Klan”, by Col. Winfield Jones, 1921,
American Newspaper Syndicate, 1921
New Hampshire Sunday News in Manchester, N.H., May 29, 1983.
“Hoods: The Story of the Ku Klux Klan”, Robert Ingalls.
Putnam, 1979
“The Ku Klux Klan in the City, 1915-1930”, Kenneth Jackson.
I.R. Dee, 1967
“Women of the Klan”, Kathleen M. Blee.
1991 University of California Press
Charles Alexander, The Ku Klux Klan in the Southwest (Norman: University of Oklahoma Press, 1995
“Daily Pantagraph” Sept. 17, 1924
Robert A. Goldberg, 1949- “The Ku Klux Klan in Madison, 1922-1927”
The Wisconsin Magazine of History
Vol. 58, No. 1 (Autumn, 1974)
FEDERAL SURVEILLANCE OF AFRO-AMERICANS (1917-1925)
A microfilm project of UNIVERSITY PUBLICATIONS OF AMERICA, INC. 1986
Hatred and Profits: Under the Hood of the Ku Klux Klan*
Roland G. Fryer, Jr., Steven D. Levitt, Harvard University May 2012
http://www.bytwerk.com/gpa/posters2.htm
http://clickforjusticeandequality2.blogspot.gr
http://www.eyewitnesstohistory.com/kkk.htm
http://www.freerepublic.com
http://www.globalsecurity.org
http://history-world.org/
http://community.seattletimes.nwsource.com
http://kkk.bz/
http://kukluxklan.bz/faq.html
http://sundown.afro.illinois.edu/sundowntownsshow.php?id=1437
http://thebqb.com
http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/556672.stm
Νοε 24th, 2012 by a-politiko
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Γκιώνη “Οι μεγάλες αποδράσεις”. Ένα βιβλίο του 1976
(εκδόσεις Τετράδιο) που περιγράφει περιπτώσεις αποδράσεων από κομμουνιστές κρατούμενους, μεταξύ του 1925 και του 1955 :
1) 1925, απόδραση του Ν. Ζαχαριάδη από το γεντί-κουλέ,
2) 1929, απόδραση του Ν. Ζαχαριάδη από την “Παλιά Στρατώνα”,
3) 1931, απόδραση των 7 και του δεκανέα από τις φυλακές Συγγρού,
4) 1932, απόδραση του Μ. Μπεζεντάκου από τις φυλακές Συγγρού,
5) 1933, απόδραση της Κ. Εμμανουηλίδου από τις φυλακές Αβέρωφ,
6) 1934, απόδραση των 8 από τις φυλακές Αίγινας,
7) 1955, απόδραση των 27 από τα Καμμένα Βούρλα.
Οι αποδράσεις αυτές πέρα από μία, αυτήν της Κ.Εμμανουηλίδου, είναι αποδειγμένο ότι οργανώθηκαν από -ή με τη βοήθεια του- κ.κ.ε. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη… Έγιναν σε πολύ ιδιαίτερες εποχές, χαρακτηρισμένες από έντονες κοινωνικές διεργασίες και αναταραχές. Από δυναμικά εργατικά και κοινωνικά κινήματα, από έντονες αντιπαραθέσεις εμφυλιακού τύπου καθώς και από κυριαρχία πολύ δεξιών συντηρητικών λογικών και πρακτικών, και σε επίπεδο κοινωνίας και σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας.
Έγιναν λοιπόν τρομάζοντας και σοκάροντας το δεξιό κράτος της εποχής. Έγιναν ρεζιλεύοντας τους ανθρωποφύλακες και τα “σωφρονιστικά συστήματά τους. Έτσι και σήμερα, 97 χρόνια μετά την πρώτη από τις περιγραφόμενες αποδράσεις, το κράτος και η κοινωνία του, βρίσκονται σε αναταραχή. Ο καπιταλισμός, προσεγγίζει το ζενίθ του κι οι ανοχές όλο και περισότερων ανθρώπων, το ναδίρ. Οικονομική αφαίμαξη, αυξανόμενη καταστολή, απονοηματοδότηση εννοιών και αξιών, κατακερματισμός και αποξένωση, περιβαλλοντική καταστροφή, ανασφάλεια και φόβος.. Ένα εκρηκτικό μείγμα , που παρά το πέρασμα του χρόνου και την αναδιάρθρωση των δομών των διάφορων οικονομικών και πολιτικών εξουσιών, μοιάζει σε πολλά με την εποχή του βιβλίου αυτού. Και μέσα στην εποχή αυτή, ακούμε και βλέπουμε κατά καιρούς αποδράσεις από αστυνομικά τμήματα καθώς και από τα σιχαμένα κολαστήρια της ελληνικής δημοκρατίας. Πράξεις που ξεφτιλίζουν τα υπερσύγχρονα συστήματα ασφαλείας. Που φοβίζουν και οργίζουν το κράτος και τους μηχανισμούς του. Που στέλνουν ουσιαστικό μήνυμα ελπίδας και θάρρους στους υπόλοιπους φυλακισμένους αλλά και σε εμάς τους -ακόμη – εκτός : Κανένα κελί δεν περιορίζει την αγάπη μας για ελευθερία και το μίσος μας για κάθε εξουσία. Κανένας τοίχος δεν είναι αρκετός για να συγκρατήσει την παθιασμένη πορεία μας προς την ατομική και συλλογική κατάκτηση του αυτοκαθορισμού και της αυτοδιεύθυνσης.
Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή.
Εκείνο το πρωί της Τρίτης 8 Μάη 1934 στο παμπάλαιο συγκρότημα των φυλακών της Αίγινας, οι φύλακες κάναν μια από τις ρουτινιάρικες φροντίδες της ημέρας: πρωινό προσκλητήριο. Περνούσαν έξω από τα κελιά των φυλακισμένων, ρίχναν μια ματιά και φώναζαν τα ονόματα. Κ΄θε όνομα λαι “παρών”. Όλοι ακούστηκαν να είναι παρόντες, και κυρίως οι 83 κομμουνιστές που κρατιόντουσαν στη Γ΄ακτίνα, την επονομαζόμενη “κόκκινη ακτίνα”.
Το προσκλητήριο εκείνο σφραγίστηκε με την αναφορά που καταχωρήθηκε στις 9.30 στο επίσημο βιβλίο της επιθεώρησης των φυλακών:
“Επιθεωρήσαντες τας κλινοστρωμνάς, τους τοίχους και τα δάπεδα εύρομεν έχοντα αυτά εν τάξει τους δε κρατούμενους άπαντας καλώς έχοντας και παρόντας”.
Η βόμβα έσκασε μισή ώρα πιο μετά, όταν ο αρχιφύλακας Χατζόγλου περνώντας από την “κόκκινη ακτίνα “είδε” τον κρατούμενο Σακαρέλλο να κοιμάται κουκουλωμένος μέχρι την κορυφή, την ώρα που οι άλλοι σουλάτσαραν στο προαύλιο. – Ε , του φωνάζει, ξύπνα, 10 η ώρα!
Αλλά εκείνος δε σαλεύει. Μπαίνει μέσα, τον σκουντάει, και τότε αντιλαμβάνεται ότι το “πράγμα” που είναι στο κρεβάτι δεν είναι ο Σακαρέλλος, αλλά ένας σωρός από παλιόρουχα, κατάλληλα φτιαγμένα ώστε να φαίνεται σαν ανθρώπινο σώμα.
Μένει εμβρόντητος για μια στιγμή κι όταν συνέρχεται σημαίνει έκτακτο προσκλητήριο, οπότε οι απόντες βγαίνουν οχτώ!
-Πού είναι οι άλλοι, ρωτούν εναγώνια οι επικεφαλής της φυλακής που έχουν καταφτάσει εσπευσμένα. Κανένας από τους φυλακισμένους δεν απαντάει. Μερικοί μόνο χαμογελάνε. Η ερώτηση απευθύνεται σε έναν από τους “χαμογελαστούς”. -Δεν ξέρουμε ούτε και θα μάθετε, λέει εκέινος σαρκαστικά.
Η ίδια απάντηση βγαίνει και από τους άλλους.
Διατάζεται το κλείσιμο όλων των κρατούμενων στα κελιά τους, και αρχίζει μια απεγνωσμένη έρευνα κελί προς κελί, που δεν αποδίδει τίποτα.
Η απελπισία τους έχει φτάσει στο έπακρο, όταν τις πρώτες απογευματινές ώρες παρουσιάζεται σαν “από μηχανής θεός” ένας αγρότης που είχε το καλύβι του λίγο πιο έξω από τη φυλακή, για να τους πει ότι ανακάλυψε μια μεγάλη τρύπα κοντά στο πεζούλι του περιβολιού του, που δεν ήταν χτες και δίπλα πεταμένο ένα αμπέχωνο. Στο σημείο αυτό καταφτάνουν έπειτα από λίγο οι επικεφαλής της φυλακής. Ήταν δυνατό να έχει σχέση με την απόδραση;
Πριν χωθούν στην τρύπα που έχασκε μπροστά τους, έκαναν μια έρευνα γύρω. Στο δασάκι που άρχιζε πιο πέρα βρήκαν πεταμένα άδεια πακέτα τσιγάρα, σπίρτα, αποτσίγαρα. Εκείνο όμως που τους έπεισε ότι πέρασαν από εδώ οι δραπέτες, ήταν ένα σημείωμα που βρήκαν καρφωμένο σε ένα δέντρο. Έγραφε: “Είμαστε ασύλληπτα πουλιά, και όπως εφύγαμε εμείς, έτσι θα φύγουν και οι άλλοι”!
Η υποψία ότι η τρύπα του περιβολιού οδηγούσε σε κάποιο κελί, έγινε βεβαιότητα.
Λίγο αργότερα ένας ντόπιος σερνόταν μ” ένα σκοινί στο χέρι κάτω από τη γη, κι έφτανε στο κελί 7. Η σήραγγα μήκους 24 μέτρων και ανοίγματος ενός μέτρου, κατάληγε κάτω από το περβάζι του παραθυριού του κελιού αυτού, που ήταν το τελευταίο της “κόκκινης ακτίνας”.
Το ίδιιο απόγευμα -16 ώρες μετά την απόδραση- έφτανε στην αστυνομική διεύθυνση Πειραιώς και στο υπουργείο εσωτερικών, ένα κατπληκτικό τηλεγράφημα:
“Οι βαρυποινίτες κομμουνισταί Δημ. Σκαρέλλος, Ζανής Φλωράκος, Κ. Σαρίκας, Αβραάμ Δερβίσογλου, Ευάγγ. Θωμάζης, Απόστ. Κλειδωνάρης, Μόσχος Δουλγέρης και Ν. Βαβούδης, εδραπέτευσαν δια διατρήσεως υπονόμου. Ενεργούμεν τα δέοντα άνευ αποτελέσματος μέχρι στιγμής”.
Όπως ήταν φυσικό, το τηλεγράφημα αυτό αναστάτωσε τις αρχές και τους υπεύθυνους. Ο τ΄τοε υπουργός Ταλιαδούρος διέταξε ανακρίσεις και σε δηλώσεις του αναφέρθηκε στην άθλιακατάσταση των φυλακών, ενώ ο εισαγγελέας πειραιώς διέταξεμε τη σειρά του ανακρίσεις, στέλνοντας τον εισαγγελέα Οικονομόπουλο να παρακολουθήσει από κοντά την πορεία τους.
Ηαπόδραση τούτη πήρε μεγάλη έκταση στις εφημερίδες της εποχής, οι οποίες δεν έκρυβαν τον θαυμασμό τους για το εγχέιρημα. Να πώς την χρωματίζει σε ολοσέλιδη ανταπόκρισή του ο απεσταλμένος της “Ακροπόλεως” :
“Τύφλα να “χουν όλοι οι μυθιστοριογράφοι του κόσμου. Ό,τι συνέβη εδώ εις το τεράστιον μεν πανάρχαιον δε και “σαράβαλον” οικοδόμημα των φυλακών Αιγίνης και εξετυλίχθη με διαβολική μαεστρία, δεν υπάρχει γραμμένο εις καμίαν σελίδα κανενός και από τα πλέον τερατολόγα μυθιστορήματα. Οι 8 που έφυγαν και οι 75 που συνέπραξαν -83 εν συνόλω άτομα- όπως θα ίδωμεν κατέστρωσαν και εξετέλεσαν την “μεγαλειώδη” απόδρασιν -ξεπέρασαν και τους φαντομάδες και τους Ροκαμβόλ εις έμπνευσιν και εκτέλεσιν”.
Την προηγούμενη, η ίδια εφημερίδα, αναφερόμενη στην απόδραση των “κόκκινων φαντομάδων” όπως τους αποκαλεί, γράφει με δέος:
“Αι φυλακαί τους κρατούν εφ” όσον αυτοί το θέλουν! Όταν δεν το θέλουν, όταν τας…βαρεθούν, το ευκολότερον πράγμα δι” αυτούς, είναι να τας εγκαταλείψουν”!
Διαφορετική φυσικά είναι η στάση του Ριζοσπάστη. Την πρώτη ημέρα η είδηση δώθηκε σ” ένα λιτό δίστηλο με τίτλο : “Οχτώ σύντροφοί μας δραπέτευσαν προχθές από τις φυλακές της Αίγινας”.
Την επόμενη όμως, η θέση της εφημερίδας είναι ανοιχτά με το μέρος των δραπετών : “Οχτώ αγωνιστές της εργατικής τάξης δραπέτευσαν από τα μπουντρούμια της κεφαλαιοκρατίας”, γράφει σε ημισέλιδο τίτλο στην πρώτη σελίδα και ακολουθεί λεπτομερειακό ρεπορτάζ που αρχίζει έτσι :
“Η είδηση έσκασε σα μπόμπα… οχτώ σύντροφοί μας, παληοί αγωνιστές, βαρυποινίτες για την επαναστατική τους δράση, άφησαν “γειά” στα βαρειά σίδερα της ελληνικής δημοκρατίας. Αχρηστέψανε τις σκοπιές, τα κάστρα, τα κάγκελα και τα μπουντρούμια και φύγανε εκεί που τους καλεί το επαναστατικό τους καθήκον. Ο αστικός τύπος ξερνάει τη χολή του με επικεφαλής τον “Ανεξάρτητο” που ούτε λίγο ούτε πολύ, ονομάζει τους συντρόφους μας “εγκληματίες”. Οι αρχές της Αθήνας και του Πειραιά κινητοποιήθηκαν δραστήρια. Ο Σαρωνικός γέμισε ατμάκατες που ερευνούν τα καράβια μήπως… βρίσκονται μέσα οι κομμουνιστές. Άνω κάτω έγινε η Αίγινα, τα χωριά της, τα βουνά της, κι ακόμα η αστυνομία ψάχνει στον Πόρο, στα Μέθανα, στον Πειραιά, στην Αθήνα. Ψάχνει, ψάχνει παντού, μα πάει το πουλάκι πέταξε…”
Οι αστικές εφημερίδες συμπλήρωσαν τα δημοσιεύματά τους, κατά το προηγούμενο της Εμμανουηλίδου και του Μπεζεντάκου, με την πληροφορία ότι τους δραπέτες παράλαβε στα ανοιχτά του Σαρωνικού το σοβιετικό ατμόπλοιο “Νοβοροσίσκυ”, το οποίο είχε αναχωρήσει την ίδια νύχτα από τον Πειραιά για το Πορτ Σάιντ.
Η κατοπινή δράση τους δεν επιβεβαιώνει την πρόσθετη πληροφορία ότι βολεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Μερικοί απ” αυτούς όπως ο Σακαρέλλος, ο Φλωράκος, ο Θωμάζης και ο Δερβίσογλου, βρέθηκαν μεν στο εξωτερικό αλλά κατευθύνθηκαν στην Ισπανία, όπου έλαβαν μέρος στον Εμφύλιο πόλεμο, στο πλευρό των δημοκρατικών δυνάμεων. Ο Βαβούδης επέστρεψε αργότερα στην Ελλάδα και “αυτοκτόνησε το 1951 σε μια επίθεση της αστυνομίας σε ένα σπίτι στην Καλλιθέα όπου κρυβόταν, λίγο μετά αφ” ότου πιάστηκε ο Μπελογιάννης.
____________________
Νοε 30th, 2012 by a-politiko
Οι φυλακές της Αίγινας ήταν πραγματικά ένα παμπάλαιο και άθλιο κτίριο.Είχε κτιστεί στα χρόνια του Καποδίστρια και χρησιμοποιήθηκε αρχικά και για πολλά χρόνια, για στρατιωτική σχολή. Αργότερα έγινε ορφανοτροφείο και στη συνέχεια φυλακή.
Ήταν ένα ισόγειο πλακόστρωτο κατασκεύασμα με ξύλινη οροφή, που όπως όλα τα παλιά κτίρια, χωριζόταν από την κεραμόσκεπη στέγη μ” ένα μεγάλο κενό.
Οι 86 κομμουνιστές κρατιόντουσαν σε 10 συνεχόμενα κελιά (από 7-10 σε κάθε κελί) στην Γ΄πτέρυγα, ενώ στις άλλες κρατιόντουσαν οι ποινικοί. Όλοι μαζί έφταναν τους 600. Την ίδια εποχή σε άλλες φυλακές (Ιτζεδίν, Γεντί Κουλέ, κ.α.) κρατιόντουσαν περί τους 1000 κομμουνιστές.
Ο διαχωρισμός ποινικών-πολιτικών, κρινόταν αναγκαίος,
“διότι -γράφει η Ακρόπολις- η διεύθυνσις των φυλακών εγνώριζεν εκ πείρας ότι οσάκις τους διασκόρπιζαν εις όλα τα κελιά, οι μεμυημένοι εις τας ιδέας του Μαρξ “διεφώτιζαν” και τους άλλους, τους ποινικούς κρατούμενους, και “εσήκωναν τη φυλακή στο πόδι”.
Η απόδραση αποφασίστηκε από τους αρχηγούς της κολλεχτίβας των φυλακισμένων σε συνεννόηση με το Κόμμα. Κριτήριο για το ποιοί θα δραπετεύσουν ήταν κι εδώ η ποινή που βάραινε τον καθένα και οι ανάγκες που είχε το Κόμμα.
“Το Κόμμα – έδινε στο σημείο αυτό την ερμηνεία της η Ακρόπολις – όχι μόνον είχε αναάγκη των δραπετών, αλλά και ενός εντυπωσιακού γεγονότος δια να μάθει η πτωχή προλεταρία ότι αν η αστική πολιτεία εξαπολύει τρομοκρατίαν κι έχει φυλακάς, οι κομμουνισταί ξεύρουν να τας καταργούν”.
Το εγχείρημα παρουσίαζε μεγάλες δυσκολίες και απαιτούσε πολλή δουλειά και καλή “οργάνωση υποδοχής” απ” έξω. Αποφάσισαν να φύγουν με τη μέθοδο του λαγουμιού, μ” όλες τις δυσκολίες που παρουσίαζε.
Το πρόβλημα ήταν από πού θα άρχιζαν. Περισσότερο προσφερόταν ο χώρος κάτω από το πρεβάζι του παραθυριού του κελιού 7, που βρισκόταν μισό μέτρο πάνω από το δάπεδο: α) γιατί εκεί ο τοίχος έφτανε σε πάχος το ένα μέτρο, πράγμα που τους επέτρεπε να ανοίξουν μέσα στον ίδιο τον τοίχο το “πηγάδι” που θα οδηγούσε στο λαγούμι, β) μπορούσαν από τη θέση που βρισκόταν το παράθυρο να ελέγχουν εύκολα την έξω κίνηση, και γ) από “κει εξασφαλιζόταν ο ασφαλέστερος υπόγειος δρόμος προς την ελευθερία, αφού μόλις τέλειωνε το προαύλιο της φυλακής κι ένας μικρός δημόσιος δρόμος, άρχιζαν τα χωράφια και αμέσως μετά από ένα δασάκι απ” όπου μπορούσαν εύκολα να εξαφανιστούν.
Στο κελλί 7 έμεναν οι Κλειδωνάρης, Βαβούδης, Θωμάζης, Βέργος, και Μαρμαρέλης (πρώην αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη). Οι δύο τελευταίοι που δεν άκολούθησαν τους δραπέτες, στάθηκαν από τους βασικούς συντελεστές της απόδρασης. Στους πέντε αυτούς έπεσε και το μεγαλύτερο μέρος της πρακτικής δουλειάς.
Το έργο άρχισε ττρεις μήνες πριν τελειώσει. Σήκωσαν πρώτα το ξύλινο βαρύ πρεβάζι του παραθυριού και άρχισαν σιγά σιγά να “τρώνε” το εσωτερικό του. Βασικό εργαλείο τους το σιδερένιο πόδι ενός κρεβατιού.
Ένας δούλευε κι οι άλλοι κράταγαν τσίλιες. Μόλις έβλεπαν κάποιο κίνδυνο έβαζαν γρήγορα το πρεβάζι στη θέση του και το κελί ξανάβρισκε τη συνηθισμένη εικόνα του. Εκείνο που τους ευκόλυνε αρκετά στο έργο τους, ήταν ότι τα παραθυρόφυλλα βρισκόντουσαν στην άκρη της εξωτερικής μεριάς του τοίχου και ακόμα ότι ένα μέρος του παραθυριού ήταν μόνιμα καλυμμένο με εφημερίδες για να μην μπαίνει ο ήλιος στο κελί.
Είχαν υπολογίσει από πριν πού θα έβαζαν τα χώματα και τις πέτρες. Άνοιξαν μια τρύπα στον “τσατιμά” που κάλυπτε το ταβάνι, ανέβηκε ένας απάνω κι άρχισε να τραβάει μ” ένα σκοινί τα χώματα και τις πέτρες που έβαλαν σε σακούλες που είχαν φτιάξει με παλιόρουχα. Τις άδειασε και τις σκόρπισε κατά μήκος του ταβανιού.
Η δουλειά αυτή γινόταν συνήθως βράδυ. Μόλις τέλειωναν εφάρμοζαν στην τρύπα του ταβανιού δυό φαρδιές σανίδες ασβεστωμένες, από τον ασβέστη που η υπηρεσία παραχωρούσε, για λόγους καθαριότητας, πρόθυμα στους κρατούμενους.
Αργότερα, όταν τα μπάζα έγιναν πολλά, χρειάστηκε να κατασκευάσουν μικρά πατάρια, μεταξύ στέγης και ταβανιού, όπου συσσώρευαν τις πέτρες και τα χώματα.
Το ταβάνι εξ” άλλου, ήταν και οασφαλέστερος τρόπος επικοινωνίας με τ” άλλα κελιά. Όποιος χρειαζόταν άνοιγε εκεί μια τρύπα, ανέβαινε απάνω, προχωρούσε σκυφτά κι έφτανε στο 7.
Μόλις άνοιξαν ένα “πηγάδι” βάθους δυό μέτρων, άρχισαν να σκ΄βουν οριζόντια για το λαγούμι. Το έργο από εκεκί κι έπειτα παρουσιαζόταν αρκετά εύκολο, γιατί είχαν να κάνουν με μαλακό χώμα.
Οι σκαφτιάδες δούλευαν – κυρίως την ημέρα και σπάνια τη νύκτα- με βάρδιες που δεν ξεπερνούσαν τα 10 λεπτά, γιατί δυσκολευόντουσαν ν” αναπνεύσουν. Τενεκεδάκια με λάδι και φυτίλι τους φώτιζαν στο έργο τους.
Η φύλαξη των κρατούμενων εκείνα τα χρόνια δεν ήταν πολύ αυστηρή. Λιγότερο ακόμη αυστηρή ήταν η φρούρηση στην Αίγινα, όπου οι ενδεχόμενοι δραπέτες είχαν ν” αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα της απομάκρυνσης από το νησί.
Όλη τη μέρα οι κρατούμενοι ήταν ελεύθεροι να σουλατσάρουν στο προάυλιο της φυλακής ή να ασχολούνται με έργα “ειρηνικά” – μαστορέματα, νοικοκυριό, κατασκευή διαφόρων σουβενίρ κτλ- και μόνο το βράδυ, μετά το καθιερωμένο προσκλητήριο, κλεινόντουσαν στα κελιά. Τα μέτρα έγιναν αυστηρά μετά την απόδραση.
Δουλεύοντας αλλά και υπολογίζοντας το μάκρος της υπόγειας διαδρομής, αφού πέρασαν σκάβοντας τον δημόσιο δρόμο, κατάληξαν πίσω από τη μάντρα ενός περιβολιού. Άνοιξαν μια μικρή τρύπα και κατόπτευσαν τον γύρω χώρο. Καμιά διακοσαριά μέτρα από “κει ήταν ένα μικρό καλύβι και κάμποσα μέτρα απέναντί τους άρχιζε ένα δασάκι. Την ξανάκλεισαν και ξαναγύρισαν στη φυλακή τους, για να προετοιμάσουν την τελική φάση του εγχειρήματος.
Στις 7 Μαϊου ημέρα Δευτέρα ήταν όλοι έτοιμοι. Και αυτοί που θα έγφευγαν και αυτοί που τους περίμεναν απ” έξω. Στους τελευταίους αυτούς ήταν και πάλι ο Θανάσης Κλάρας, ο οποίος είχε κάνει στις φυλακές Αίγινας στο τέλος του 1929 για 45 μέρες, για παράβαση του “ιδιώνυμου”. Στις ίδιες φυλακές ξανακλείστηκε ο Κλάρας το 1936 από τη δικτατορία του Μεταξά.
Εκέινο το βράδυ, όπως είπαν αργότερα οι φύλακες, επικρατούσε μεγάλη ευθυμία στην πτέρυγα των κομμουνιστών, λες και κάτι γιόρταζαν. Ένα από τα τραγούδια που έλεγαν και ξανάλεγαν κατάληγε σε τούτο το δίστιχο :
Ρία ρία ρο
θα σε πάρω Μαριγώ!
Στις 10 ή ώρα όμως, μόλις σήμανε σιωπητήριο, όλοι σταμάτησαν κι έπεσαν στα κρεβάτια τους. Την ίδια ώρα άρχιζε η προετοιμασία για την απόδραση.
Για τους κρατούμενους του 7 δεν υπήρχε πρόβλημα. Η τρύπα άρχιζε από το κελί τους. Έπρεπε όμως να περιμένουν και τους άλλους. Οι Δερβίσογλου, Σαρίκας και Δουλγέρης βρισκόντουσαν στο κελί 6, ενώ οι Σακαρέλλος και Φλωράκος στο 1. Και οι μεν όμως και οι δε ήρθαν από τον ίδιο δρόμο στο 7: από το ταβάνι. Σχετικά εύκολα οι πρώτοι. Κάπως πιο δύσκολα οι δεύτεροι αφού έπρεπε να περάσουν πάνω από έξι κελιά.
Όλοι οι κρατούμενοι κομμουνιστές συνεργάστηκαν εκείνη τη νύχτα, άλλος λίγο άλλος πολύ, για την απόδραση των συντρόφω τους.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα βρισκόντουσαν και οι 8 στο κελί 7. Σήκωσαν το σκέπασμα του “πηγαδιού”, αποχαιρέτησαν τους Βέργο και Μαρμαρέλη που απόμειναν και άρχισαν ένας ένας να κατεβαίνουνκαι στη συνέχεια να σέρνονται στη σήραγγα που φωτιζόταν από τα λυχνάρια που είχαν τοποθετήσει κατά μήκος της.
Ο Βέργος κι ο Μαρμαρέλης έκλεισαν με φροντίδα το άνοιγμα του “πηγαδιού”, φούσκωσαν με παλιόρουχα τα κρεβάτια των συντρόφων τους που έφυγαν -το ίδιο έκαναν κι οι άλλοι που έμειναν στα κελιά 6 και 1- και ξάπλωσαν.
Με λίγα χτυπήματα από τους δύο πρώτους, η τρύπα στην άλλη άκρη της σήραγγας άνοιξε. Έριξαν μια αρπαχτή ματιά. Απόλυτη ησυχία. Ένας ένας έβγαινε και κατευθυνόταν στο δασάκι, όπου σε λίγο είχαν συγκεντρωθεί και οι οχτώ. Κοίταξαν προς τη μεριά της φυλακής. Απόλυτη ηλικία κι εκεί.
Σιγυρίστηκαν και κάθισαν στις πέτρες να φουμάρουν. Λίγο πριν κινήσουν κατά το γυαλό, κάποιος έριξε την ιδέα: \
-Δεν τους γράφουμε κι ένα ραβασάκι;
-Να τους γράψουμε.
Το κάρφωσαν σ” ένα δέντρο και ξεκίνησαν.
Μια βάρκα τους περίμενε στην ακροθαλασσιά. Δεν ήταν δική τους. Ήξεραν όμως ότι βρισκόταν εκεί κάθε βράδυ. Μόνο που ο ψαράς που την είχε έπαιρνε τα βράδια , για κάποια ασφάλεια, τα κουπιά. Τα αντικατάστησαν με δυό γερές σανίδες, έσπρωξαν τη βάρκα στη θάλασσα, μπήκαν μέσα κι άρχισαν να απομακρύνονται με απαλές κινήσεις. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ο καιρός καθαρός, είχε αρχίσει το καλοκαίρι.
Τρία μίλια από την Αίγινα βρίσκεται το νησάκι Μονή. Εκεί τους περίμενε μια βενζινάκατος με τους συντρόφους τους απ” έξω. Αντάμωσαν συγκινημένοι.
Δεν είχαν καιρό για χάσιμο. Άλλαξαν ρούχα. Λίγο αργότερα η βενζινάκατος κατευθυνόταν στον Σαρωνικό.
Η απόδραση των οχτώ της Αίγινας θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες αποδράσεις που έγιναν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Θαυμάστηκε απ” όλους – ακόμα και εμπειρογνώμονες από το εξωτερικό ήρθαν για να μελετήσουν το άνοιγμα της σήραγγας – τραγουδήθηκε από τους κομμουνιστές και υπήρξε το πρότυπο της μεγάλης απόδρασης των Βούρλων που ακολούθησε 31 χρόνια αργότερα…
Την Δευτέρα που μας πέρασε, κάμποσες ημέρες αργότερα από το περιστατικό, ο διοικητής δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα να επιβεβαιώσει και δημόσια μπροστά μας ότι κάλεσε τους μπάτσους αγγίζοντας όμως και τα όρια του χυδαίου μιλώντας για «ζήτημα ασφάλειας» που θα μπορούσε να δημιουργηθεί, όπως συμβαίνει συχνά με μετανάστες που έρχονται στο νοσοκομείο. Δίπλα του θα μπορούσαμε να βάλουμε και το ειρωνικό χαμόγελο (και το κατέβασμα των κειμένων μας από τους πίνακες αναρτήσεων) της προϊσταμένης των εξωτερικών ιατρείων του νοσοκομείου, μαζί με την πιπιλισμένη φράση ότι «τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα λέτε»..
Καρκινικά κύτταρα και κοινωνικές μεταστάσεις
«Μετανάστρια καρκινοπαθής διακομίστηκε από το Νοσοκομείο Μεταξά για να υποβληθεί σε μια επείγουσα προεγχειρητική διάγνωση στην ορθοπεδική κλινική του Νοσοκομείου «Αγ. Ανάργυροι». Ενώ, οι συγγενείς κατέβαλαν όλο το ποσό των νοσηλίων της ασθενούς λόγω έλλειψης κοινωνικής ασφάλισης, ο Διοικητής του Νοσοκομείου, Δ. Μπαρτζώκας, κατήγγειλε την καρκινοπαθή στο Τμήμα Ασφάλειας της Κηφισιάς διότι δεν είχε νομιμοποιητικά έγγραφα παραμονής στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα αυτής της απάνθρωπης πρωτοβουλίας ήταν η αστυνομική περιφρούρηση της ασθενούς κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της και η απέλαση της μετά την αποθεραπεία της»
Από δημοσιεύματα του τύπου στις 26 Νοεμβρίου 2012
Στη σημερινή εποχή της πιο βαθιάς και παγκοσμιοποιημένης κρίσης που γνώρισε ο καπιταλισμός, γίνεται πια φανερό ότι «κάτι σάπιο υπήρχε από παλιά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Γιατί ο στενός συνεργάτης του κυρίου Λοβέρδου, πιστός στο δόγμα μιας υγείας που αξιολογεί το ισοζύγιο κόστους-οφέλους ως πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή, επικαλέστηκε εγκυκλίους των Α. Παπαδόπουλου (2000) και Α. Λοβέρδου (2011) οι οποίες καλούσαν τους γιατρούς να μετατραπούν σε καταδότες και ανθρωποφύλακες. Οι εγκύκλιοι αυτές ακυρώθηκαν τότε στην πράξη, έρχεται όμως σήμερα, μεσούντος ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ο εν λόγω διοικητής να πλειοδοτήσει σε αυτό που εδώ και χρόνια επιχειρείται. Η διάλυση του δημόσιου συστήματος περίθαλψης και η υπαγωγή του σε ένα μοντέλο έχει ξεκινήσει από χρόνια. Η κατάρρευση του είναι πλέον σε εφαρμογή. Ο συγκεκριμένος κατάπτυστος το πάει και ένα βήμα παραπέρα, επισημαίνοντας πως για να ζήσεις, πρέπει όχι μόνο να έχεις, αλλά να είσαι και «νόμιμος».
Σε ένα σύστημα που επιδιώκει με κάθε τρόπο να περιορίσει τα κόστη, όπου το χρήμα είναι Θεός και άρα το Χρέος αποτελεί το σατανικό του ισοδύναμο, η ανθρώπινη ζωή θα απαξιώνεται όλο και πιο πολύ. “Χωρίς χαρτιά” θα σημαίνει παράνομος, χωρίς ένσημα θα σημαίνει ανασφάλιστος, χωρίς δυνατότητα να καταναλώσεις θα καθίστασαι περιττός.
Η κρίση γεννάει φόβο, ατομισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό. Παράλληλα με μία τάση συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, παρακολουθούμε και μία προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια νέα ηθική αποκλεισμού στα νοσοκομεία. Το δηλώνουμε, όμως, ρητά και απόλυτα: θα μας βρει απέναντι της. Είναι σαφές για μας πως ο διοικητής του αντικαρκινικού νοσοκομείου, έχοντας συμμετάσχει αρκετές φορές στις επιτροπές κοστολογήσεων πολυάριθμων ιατρικών πράξεων του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας, δεν αποτελεί παρά την τεχνοκρατική όψη της επιχειρουμένης εξαίρεσης όλο και μεγαλύτερων πληθυσμιακών ομάδων από ένα δημόσιο σύστημα φροντίδας και περίθαλψης. Γιατί, αν και η ασθενής δεν απελάθηκε και συνεχίζει τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο Μεταξά, όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο θα αναζητούνται τεχνικές λύσεις για ανθρώπινα προβλήματα και η ιατρική κοινότητα θα καλείται να πάρει πιο πειστικά θέση για το αν συντάσσεται με τον άνθρωπο ή τους αριθμούς. Πολύ περισσότερο δε, καλούμαστε να πάρουμε θέση απέναντι σε ορατές και αόρατες πρακτικές αστυνόμευσης και αποκλεισμού, όπως αυτές που ζητάει ο κάθε Μπαρτζώκας.
Είμαστε εδώ, λοιπόν, όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε ως αυτονόητο το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου σε μια ισότιμη περίθαλψη και νοσηλεία, ανεξάρτητα από τα ιδεολογήματα περί νόμιμου. Πολύ περισσότερο είμαστε εδώ γιατί, είτε εργαζόμαστε στο χώρο της υγείας είτε όχι, έχουμε ευθύνη να μη σιωπήσουμε. Είμαστε εδώ για να καλέσουμε τους εργαζόμενους του νοσοκομείου να μην αποδέχονται την αυταρχική λογική του διοικητή τους, να υπενθυμίσουμε πως ο κίνδυνος μίας ιατρικής που αστυνομεύει, φρουρεί και αποκλείει είναι παρών. Είμαστε εδώ γιατί κανείς μας δεν είναι σίγουρος αν στο μέλλον θα είναι κάποιος από εμάς “λαθραίος” ή αν θα έχουμε τη δυνατότητα να συγκεντρώσουμε τα “απαραίτητα χαρτιά” ή το αναγκαίο ποσό για μια ευπρεπή νοσηλεία. Είμαστε εδώ ως εν δυνάμει καρκινοπαθείς ή συγγενείς καρκινοπαθών για να μιλήσουμε για τη θεραπεία ως μια χειραφετητική διαδικασία σε πείσμα των λογιστών της υγείας. Είμαστε, τέλος, εδώ γιατί μπορεί το νοσοκομείο να βρίσκεται μακριά από τον πολεοδομικό ιστό της μητρόπολης και η πρόσβαση σε αυτό δυσχερής, η πραγματικότητα όμως της αστυνόμευσης και του αποκλεισμού είναι δίπλα μας. Αντιλαμβανόμενοι την υγεία μας όχι ως ένα απλό βιοιατρικό δεδομένο, θεωρούμε τις ίδιες τις εντολές του διοικητή του νοσοκομείου καρκινικά κύτταρα και τις πρακτικές του μεταστάσεις αποκλεισμού και θανάτου, σε ιδεολογική -και ίσως όχι μόνο- συνάφεια με τη νεοναζιστική ρητορική.
Επανασυνδέσεις ρεύματος από την Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Η συνέλευση της πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας τις τελευταίες δυο εβδομάδες προχώρησε σε δυο επανασυνδέσεις ρεύματος σε σπίτια κατοίκων που ήρθαν στην εβδομαδιαία συνάντησή μας, ενημέρωσαν για την αδυναμία αποπληρωμής των λογαριασμών και το κόψιμο της σύνδεσης και από κοινού προχωρήσαμε στην επανασύνδεση. Και στις δυο περιπτώσεις η επανασύνδεση είχε και τον χαρακτήρα της κοινωνικής παρέμβασης με την παρουσία πολλών ανθρώπων και μοίρασμα σχετικού κειμένου στη γειτονιά. Στη μία περίπτωση η επανασύνδεση έγινε στο ρολόι και στην άλλη στη “χελώνα” διακλάδωσης προς τα ρολόγια της πολυκατοικίας.
Ακολουθεί σχετικό κείμενο από το 1ο τεύχος του ΕΝΤΥΠΟΥ ΔΡΟΜΟΥ της συνέλευσης, που τυπώθηκε στις αρχές Δεκέμβρη 2012 σε 2000 αντίτυπα και μοιράζεται χέρι-χέρι σε δρόμους, πλατείες, ΟΑΕΔ, εργασιακούς χώρους, σχολεία και κοινωνικές παρεμβάσεις στην περιοχή μας:
Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στις δημοτικές επιχειρήσεις και οι απλήρωτοι λογαριασμοί ρεύματος στην περιοχή μαςΔευτέρα 15 Οκτώβρη 2012. Δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στις δημοτικές επιχειρήσεις, που βρίσκονται εδώ και βδομάδες σε κινητοποιήσεις και καταλήψεις των πολιτιστικών κέντρων, έχοντας κλείσει 1 χρόνο απλήρωτοι, κάνουν για άλλη μια φορά παράσταση διαμαρτυρίας στο δημοτικό συμβούλιο και ζητάνε να μάθουν πότε θα καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους. Η απάντηση του δημάρχου όπως πάντα αόριστη και αποθαρρυντική. Εξάλλου, ένα κρατικό κονδύλι 20 εκατομμυρίων ευρώ που έλαβε ο Δήμος δόθηκε για αποπληρωμή χρεών του προς την εφορία και όχι κατά προτεραιότητα για τη μισθοδοσία των απλήρωτων υπαλλήλων.Για να δικαιολογήσει την αδυναμία του να καταβάλει στους εργαζόμενους τα δεδουλευμένα κάλεσε τους παρευρισκόμενους να αναλογιστούν τα αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος όταν τα έσοδα από τα δημοτικά τέλη (μέσω των λογαριασμών ΔΕΗ) έχουν μειωθεί στο μισό την τρέχουσα χρονιά σε σχέση με την προηγούμενη. Το συμπέρασμα προφανές. Σε Κερατσίνι-Δραπετσώνα τα μισά σπίτια έχουν απλήρωτους λογαριασμούς ΔΕΗ. Προφανώς όχι μόνο εξαιτίας του χαρατσιού (που μπορεί κάποιος να το περάσει πλέον στην εφορία) αλλά λόγω αδυναμίας πληρωμής της ίδιας της κατανάλωσης ρεύματος. Αυτό σημαίνει ότι ήδη υπάρχουν πολλές κομμένες συνδέσεις και ότι το επόμενο διάστημα εργολαβικά συνεργεία θα πάρουν μαζικές εντολές διακοπής ρεύματος για τις περιοχές μας, τη στιγμή που μπαίνουμε στον χειμώνα. Μπορούμε να αναλογιστούμε πόσο θα κλιμακωθεί το πρόβλημα όταν οι πρόσφατοι νόμοι που ψηφίστηκαν προβλέπουν μέχρι και δεκαπλάσιο Τέλος Ακίνητης Περιουσίας μέσω των λογαριασμών ΔΕΗ για τους δήμους που θα έχουν πρόβλημα με τα οικονομικά τους (δηλαδή όλους).Να φτιάξουμε δίκτυα υπεράσπισης των συνδέσεων ρεύματος των σπιτιών, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πολυκατοικία. Να αποτρέψουμε συλλογικά τις διακοπές σύνδεσης στα ρολόγια και ακόμα περισσότερο όσες επιχειρηθούν να γίνουν από τις κολώνες της ΔΕΗ. Να επανασυνδέσουμε με ευθύνη όλης της γειτονιάς κάθε κομμένη σύνδεση.Η Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας έχει ήδη δημιουργήσει ένα στοιχειώδες δίκτυο επικοινωνίας-ενημέρωσης για την αποτροπή διακοπών και για την επανασύνδεση κομμένων συνδέσεων. Και καλεί κάθε κάτοικο της περιοχής που έχει πρόβλημα να έρθει σε επαφή μαζί της.Θέλουν να μας βυθίσουν στο κρύο και στο σκοτάδι. Να τους αλλάξουμε τα φώτα. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η συλλογική αντίσταση η δύναμή μας.* Επόμενη συνέλευση τη Δευτέρα 17/12, στις 6.00μμ, στο Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα Μερκούρη”, Εμμανουήλ Μπενάκη 70 – Αμφιάλη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού για το έτος 2011 και με βάση τον κωδικό εσόδων 0141, ο φόρος των πλοίων για το 2011 υπολογιζόταν στο ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ. Τελικά το κράτος εισέπραξε 14.1 εκατ. ευρώ για το 2011 και 14.6 εκατ. για το 2012, μέσω του (τουλάχιστον γελοίου) τρόπου “φορολογίας”, tonnage tax.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της United Nations Conference on Trade and Development (UNCTAD), που σε συνεργασία με τη βάση δεδομένων της HIS Fairplay επεξεργάζεται τα στοιχεία για τον παγκόσμιο εμπορικό στόλο πλοίων 1.000 gt και άνω, η ελληνική εμπορική ναυτιλία διατηρεί, και το 2012, την πρώτη θέση στην παγκόσμια ναυτιλία με βάση τη μεταφορική ικανότητα (dwt), με την Ιαπωνία να ακολουθεί στη δεύτερη θέση και την πεντάδα να συμπληρώνουν οι Γερμανία, Κίνα και Κορέα.
Ειδικότερα, οι Ελληνες εφοπλιστές ελέγχουν 3.321 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 224.051.881 dwt, και κατέχουν μερίδιο 16,10% στον παγκόσμιο στόλο, ο οποίος αποτελείται από 46.901 πλοία, συνολικής μεταφορικής ικανότητας 1.518.109.503 dwt.
Απο αυτά, με το σύστημα του tonnage tax “φορολογούνται” περί τα 860 ποντοπόρα πλοία τα οποία σύμφωνα με πιο πρόσφατα στοιχεία του Committee είναι εγγεγραμμένα στο ελληνικό νηολόγιο.
Σύμφωνα με τα παραπάνω και μόνο για τα 860 πλοία των εφοπλιστών που “φορολογούνται” και όχι για το σύνολο των ανω των 3300 πλοίων, η πατριωτική τάξη των ελλήνων εφοπλιστών, έδινε στα ταλαίπωρα ταμεία μας το “ιλλιγιώδες” ποσό των 1366 ευρω τον μήνα, ανά πλοίο, κατά μέσο όρο το 2011, λιγότερα απο 1415 ευρώ τον μήνα, ανά πλοίο, για το 2012!
‘Οσο για το κοντινό μέλλον, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εισπράξει 80 εκατ. το 2013, δηλαδή κατά μ.ο. 7752 ευρώ μηνιαία, ανά πλοίο
Τα ναύλα,εδικά για τα LNG Carriers ξεκινούν απο 8.000 δολάρια την ημέρα και κατα καιρούςεχουν αγγίξει τις 200.000 ευρώ την ημέρα. Ειδικότερα τους τελευταίους μήνες του 2011 είχαν παγιωθεί σε 120.000 με 150.000 δολάρια την ημέρα.
Αφορολόγητα.
Η΄ με 50 ευρώ φόρο την ημέρα, εάν μας ακούγεται καλύτερα…
18 Νοεμβρίου 2012
14 Νοεμβρίου 2012
Ο λόγος γίνεται για την επιβολή αντιτίμου 5 ευρώ στις ασθενείς που εξετάζονται σε τμήματα πρόληψης του Θεαγένειου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Θεσ/νίκης (τεστ Παπανικολάου, μαστογραφία). Η είσπραξη του 5ευρου σε προληπτικές εξετάσεις διαπιστώθηκε κατά τη διάρκεια μιας παρέμβασης, στα πλαίσια του αγώνα των νοσοκομειακών τους προηγούμενους μήνες (επίσχεση εργασίας). Άξιο απορίας είναι το πώς συμβιβάζεται οι εργαζόμενοι να λένε ότι αγωνίζονται όχι μόνο για τα δεδουλευμένα αλλά και για “δημόσια δωρεάνυγεία για όλους” και στην κινητοποίησή τους να μην είναι στόχος αυτό το απαράδεκτο μέτρο. Άξιο απορίας είναι επίσης πώς το συγκεκριμένο εισιτήριο μπορεί και αντιβαίνει ακόμα και τις ίδιες τις διατάξεις του Υπουργείου Υγείας για τους φραγμούς στην περίθαλψη, οι οποίοι μέχρι τώρα δεν αγγίζουν την πρόληψη, η οποία σαφέστατα εξαιρείται του 5ευρου.
Το 5ευρο εισιτήριο, βάσει νόμου, έχει εισαχθεί πια σε όλα τα τακτικά εξωτερικά ιατρεία σε Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, κλείνοντας την πόρτα στους μη έχοντες και ανοίγοντας το δρόμο για τη λειτουργία του ΕΣΥ με όρους επιχείρησης. Στο όνομα της αρπαχτής σε κάποια από αυτά τα νοσοκομεία – μαγαζιά, οι διοικήσεις αυθαιρετούν αγνοώντας τις εγκυκλίους του υπουργείου, υποχρεώνοντας μέχρι και τους ασθενείς χρόνιων νοσημάτων να πληρώνουν. Επιλέγουμε λοιπόν να παρέμβουμε ενάντια σε νόμιμα και παράνομα εισιτήρια στην περίθαλψη, καθώς και στα χειρότερα που έπονται.
ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΠΟΝΤΑΙ
Συγχωνεύσεις νοσοκομείων με δραστική μείωση των νοσοκομειακών κλινών, εκχώρηση κλινών στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, απογευματινά ιατρεία όπου εξυπηρετούνται άμεσα όσοι και όσες μπορούν να πληρώσουν 50 ευρώ (τουλάχιστον) για να παρακάμψουν την αναμονή των πρωινών τακτικών ιατρείων, διαγραφή κι άλλων φαρμάκων από τη λίστα των συνταγογραφούμενων, αύξηση της συμμετοχής των ασθενών στα συνταγογραφούμενα φάρμακα είτε πληρώνοντας τη διαφορά από τα γενόσημα είτε με την καθαυτή αύξηση του ποσοστού συμμετοχής, ελάττωση των φαρμακευτικών παροχών για τους ασφαλισμένους της πρόνοιας, 25 ευρώ για κάθε εισαγωγή σε Νοσοκομείο, 1 ευρώ σε κάθε συνταγή… Τελικά, μια γενικευμένη εξαθλίωση του συστήματος υγείας που ενισχύει τα ιδιωτικά ιατρεία και τις ιδιωτικές κλινικές και εντείνει τους οικονομικούς διαχωρισμούς στην περίθαλψη.
Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ
Τι γίνεται με τους άνεργους, τις ανασφάλιστες, τους χαμηλόμισθους, τους ηλικιωμένους, τους αποκλεισμένους αυτού του κόσμου; Τι γίνεται όταν οι μετανάστες και οι μετανάστριες, ο πιο αδύναμος κρίκος από τους αποκλεισμένους, μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους – υπαίτιους για την κατάρρευση του συστήματος; Τι γίνεται με τους ψυχικά πάσχοντες και τους τοξικοεξαρτημένους; Τι γίνεται με αυτούς που κατά βάση έχουν ανάγκη τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών περίθαλψης; Αυτές που καθημερινά αποκλείονται γιατί απλά περισσεύουν για ένα σύστημα σε κρίση; Αυτούς που αρρωσταίνουν ζώντας στα γρανάζια μιας παρανοϊκής μηχανής που αλέθει επιθυμίες, ανάγκες, όνειρα με μοναδικό σκοπό το κέρδος;
Η αναδιάρθρωση απροκάλυπτα πια ορίζει τα “σώματα χωρίς σημασία”, πέραν των άλλων, μέσα από αποκλεισμούς και περιφράξεις στις υπηρεσίες υγείας. Οι αποκλεισμοί αυτοί καθημερινά εντείνονται και φεύγουν πια από τη σφαίρα της θεραπείας και της φαρμακευτικής αγωγής, αγγίζοντας και την ίδια την πρόληψη. Αναίσχυντο παράδειγμα αποτελεί το Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης στο οποίο έχει καθιερωθεί το 5ευρο εισιτήριο για το τεστ Παπανικολάου και τη μαστογραφία στα ιατρεία των τμημάτων πρόληψης. Eν μέσω κρίσης και περικοπών, μπαίνουν οικονομικοί φραγμοί σε βασικά κομμάτια της πρόληψης γυναικολογικών νοσημάτων. Μπαίνουν στο στόχαστρο τα screening tests και δη το τεστ
Παπανικολάου και η μαστογραφία, βασικές προληπτικές διαγνωστικές μέθοδοι για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και τον καρκίνο του μαστού αντίστοιχα. Αποκαλύπτεται για μία ακόμη φορά ότι η πρόληψη δεν ενδιαφέρει το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία όταν δεν αποφέρει οικονομικό όφελος… Όταν πρόκειται για ανασφάλιστες, άνεργες και γυναίκες με ή χωρίς χαρτιά που δεν (θα) πληρώνουν εισφορές.
ΑΣ ΜΗ ΓΕΛΙΟΜΑΣΤΕ
Η καθημερινή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε στα νοσοκομεία κάθε άλλο παρά μας ευχαριστεί: οι μεγάλες ελλείψεις προσωπικού και υποδομών, τα εξαντλητικά ωράρια των εργαζομένων, η ολοένα αυξανόμενη απλήρωτη εργασία έχουν σαν παρενέργεια φυσικά και την κακή ποιότητα των υπηρεσιών. Από την άλλη, τα φακελάκια, οι δοσοληψίες με τις φαρμακευτικές εταιρίες, οι πελατειακές σχέσεις (και άλλα πολλά που οδηγούν στον ολοένα αυξανόμενο διαχωρισμό των ασθενών σε κατηγορίες) είμαστε σίγουροι ότι δε θα χτυπηθούν ποτέ από τους αφέντες αυτού του συστήματος.
ΔΕ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΚΟΣΤΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούμε τη διαφορετική αντιμετώπιση των ασθενών ανάλογα με την οικονομική και την κοινωνική κατάστασή τους, το φύλο τους, την ηλικία τους, το χρώμα τους, τη γλώσσα τους. Δε θα καθίσουμε αμέτοχοι μπροστά στις παλιές και νέες περιφράξεις στη θεραπεία και στην πρόληψη. Δε βλέπουμε άλλη λύση παρά τον κοινό αγώνα εργαζομένων στο ΕΣΥ και χρηστών υπηρεσιών υγείας για τα ζητήματα που αφορούν άμεσα τις ζωές όλων μας.
ΙΣΟΤΙΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΟΛΩΝ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
ΔΩΡΕΑΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
κατεβάστε το pdf από εδώ