Η ιστορία των μαχνοβιτών και της αναρχικής επανάστασης στην Ουκρανία, 1918-1921

Το κείμενο συντάχθηκε από την αφρικάνικη αναρχική συλλογικότητα Tokologo και αναρτήθηκε στην σελίδα της νοτιοαφρικάνικης αναρχοκομμουνιστικής οργάνωσης ZACF στις 15/1/14 [http://zabalaza.net/2014/01/15/the-story-of-the-makhnovists-and-the-anarchist-revolution-in-the-ukraine-1918-1921/]. Στο ακόλουθο λινκ όποιος ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει συγκεντρωμένο υλικό σχετικά με την ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος και την μετέπειτα διακήρυξη της γενικής πλατφόρμας από τον Μάχνο, καθώς και μερικές από τις μπροσούρες του Μάχνο και τους συντρόφους του: http://www.mediafire.com/download/fuv07n7f3b5clu9/Machno.rar]

Η ρώσικη και η ουκρανική επανάσταση

Το 1917 η επανάσταση ξέσπασε στην αυτοκρατορική Ρωσία, στην οποία πολλές διαφορετικές δυνάμεις συγκρούστηκαν, μερικές εκ τω οποίων ήθελαν να επαναφέρουν την ρώσικη αυτοκρατορική κυβέρνηση (και την ρώσικη αυτοκρατορική οικογένεια), που είχε εκθρονιστεί τον Μάρτη, ενώ άλλες ήθελαν να δημιουργήσουν μια καλύτερη κοινωνία. Εκείνη την περίοδο η Ουκρανία ήταν χωρισμένη ανάμεσα στην αυστρο-ουγγρική και την ρώσικη αυτοκρατορία, και αποτελούσε την πιο πλούσια αποικία της ρωσικής αυτοκρατορίας, με μεγάλες εξαγωγές σε σιτάρι και σε γεωργικά μηχανήματα, το 1917 όμως όλα αυτά επρόκειτο να αλλάξουν.

Πριν την επανάσταση η περισσότερη γη ανήκε σε μια πολύ μικρή τάξη γαιοκτημόνων, και η κυβέρνηση και η ιδιωτικοποιημένη βιομηχανία εκμεταλλευόταν τους εργάτες, ενώ εντός της αυτοκρατορίας υπήρχαν πολλές καταπιεσμένες εθνικότητες που ήθελαν την ανεξαρτησία τους (η Ρωσία αποτελούσε μόνο την μισή έκταση της αυτοκρατορίας). Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την εκθρόνιση του τσάρου, τον διχασμό του στρατού, την κατάληψη της γης από τους γεωργούς και των εργοστασίων από τους εργάτες. Πολλές ομάδες στην Ουκρανία μάχονταν για την ανεξαρτησία χωρίς να συμφωνούνε όμως για την μελλοντική μορφή της κοινωνίας.

Στην Ουκρανία οι αναρχικοί αποτελούσαν την μεγαλύτερη επαναστατική δύναμη, μάχονταν εναντίον της αποικιοκρατίας μέσω μιας αναρχικής επανάστασης, το οποίο σήμαινε πως η ουκρανική ανεξαρτησία θα οικοδομούνταν πάνω στα αναρχικά ιδανικά της αυτοδιαχείρισης, της συμμετοχικής δημοκρατίας, της αντιιεραρχίας, της ισότητας, της συλλογικής ιδιοκτησίας, της εξάλειψης των τάξεων, του καπιταλισμού και του κράτους. Ονομάστηκαν “μαχνοβίτες”, από τον πρωτεργάτη ουκρανό αναρχικό αγωνιστή, Νέστωρ Μάχνο, ο οποίος προερχόταν από μια φτωχή αγροτική οικογένεια και υπήρξε βιομηχανικός εργάτης και πολιτικός κρατούμενος.

Οι μαχνοβίτες ήθελαν να στρέψουν την ρώσικη επανάσταση προς τον αναρχισμό, και γι αυτό είχαν αρκετούς εχθρούς να αντιμετωπίσουν:

– Tους μοναρχικούς (ευρέως γνωστούς ως “λευκό στρατό”), οι οποίοι ήθελαν την επιστροφή της Ρωσίας στην αυτοκρατορική της μορφή υπό την ηγεσία το τσάρου

– Τους μαρξιστές όπως τον Τρότσκι και τον Λένιν, οι οποίοι εκείνο τον καιρό δημιουργούσαν μια κομματική δικτατορία στην Ρωσία

– Τους ουκρανούς εθνικιστές, οι οποίοι θέλανε να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο, καπιταλιστικό ουκρανικό κράτος, με ουκρανούς (αντί για ρώσους) γαιοκτήμονες, καπιταλιστές και πολιτικούς

– Τους γερμανούς και αυστριακούς ιμπεριαλιστές, οι οποίοι ήθελαν να καταλάβουν ολόκληρη την Ουκρανία και να την ξανακάνουν αποικία.

Στην πραγματικότητα όλοι οι παραπάνω είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό στα αιτήματά τους για το μέλλον της Ουκρανίας, μιας και θέλανε μια μειοψηφία να ελέγχει την γη, τα εργοστάσια και το κράτος, και κατ’επέκταση τους αγρότες και τους εργάτες, και σαν αποτέλεσμα αυτών να μην υπάρξει καμία ουσιαστική ανεξαρτησία και αυτονομία στις ρώσικες αποικίες. Για παράδειγμα οι μαρξιστές ήθελαν την δημιουργία μιας κομματικής δικτατορίας, την εθνικοποίηση των εργοστασίων και της γης και την καταστολή των εχθρών τους. Το οποίο σήμαινε την δημιουργία μιας πολύ μικρής μη ψηφισμένης (επιβαλλόμενης) μαρξιστική ελίτ, η οποία θα συνέθλιβε τα συνδικάτα, τα διάφορα κοινωνικά κινήματα και τους αναρχικούς και θα ήλεχγε ολόκληρο τον πλούτο. Από το 1918 το μαρξιστικό κράτος άρχισε να ανακαταλαμβάνει τις διάφορες αποσχισθείσες ρωσικές αποικίες, πράγμα το οποίο σήμαινε πως οι μαρξιστές πολεμούσαν εναντίον και των μαχνοβίτων, οι οποίοι αποτελούσαν μια απειλή για την δικτατορία τους, μέσω των ιδεών τους και της ανεξαρτησίας τους.

Το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα ήθελε να καταστρέψει την άρχουσα τάξη, η οποία αποτελούταν από μια πανίσχυρη και πλούσια μειοψηφία, που κυριαρχούσε πάνω στις αγροτικές και τις εργατικές πλειοψηφίες. Όλες οι κατά καιρούς μειοψηφίες που ήλεγχαν την Ουκρανία κυριαρχούσαν και εκμεταλλεύονταν τον λαό, γι αυτό και τα μαχόμενα κομμάτια του ουκρανικού λαού ήταν με το μέρος του γενικότερου αναρχικού αγώνα, που ήθελε να βάλει ένα τέλος στην καταπίεση και την ιεραρχία (συμπεριλαμβανομένου και του αποικιοκρατισμού και του ρατσισμού).

Οι αναρχικοί ήθελαν μια ελεύθερη κοινωνία των απλών ανθρώπων, χωρίς καμία διάκριση βάσει φυλής ή κουλτούρας, στην οποία ο κοινωνικός πλούτος θα χρησιμοποιούταν για να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τα κέρδη μιας άρχουσας μειοψηφίας και όπου θα εξαλειφόταν η καταπίεση και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τα παραπάνω σήμαιναν πως οι μαχνοβίτες πολιτικά ήταν ενάντιοι τω μαρξιστών, καθώς και των εθνικιστών και των μοναρχικών.  Στην διάρκεια του αναβρασμού του πολέμου για ανεξαρτησία, κατά το 1917-1921, προωθούσαν τα δικά τους ριζοσπαστικά πολιτικά προτάγματα ενάντια σε αυτά των μαρξιστών, εθνικιστών και μοναρχικών.

Η αναρχική επανάσταση στην Ουκρανία

Στο μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, και κυρίως στον νότο, οι αναρχικοί δημιούργησαν ένα σύστημα ελεύθερων, ανεξάρτητων συμβουλίων στα οποία συμμετείχαν εργάτες, αγρότες και στρατιώτες (το οποίο στα ρώσικα ονομαζόταν “σοβιέτ”). Αυτό το σύστημα είχε ξεκινήσει από το 1917 όταν ο Μάχνο και οι σύντροφοί του άρχισαν να οργανώνουν εργατικά σωματεία, αγροτικές και εργατικές επιτροπές και συνελεύσεις με σκοπό την επίτευξη μεταρρυθμίσεων και απεργιών. Τα παραπάνω διακόπηκαν από μια γερμανική αυτοκρατορική κατάληψη των περιοχών, που επιτράπηκε ύστερα από την ντροπιαστική πρώτη συνθήκη του Brest-Litovsk, που υπογράφηκε από του ρώσους μαρξιστές Λένιν και Τρότσκι τον Φλεβάρη του 1918.

Όμως στην συνέχεια του ίδιου χρόνου το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα αναζωπυρώθηκε , μέσω οπλισμένων ομάδων που υποστήριζαν τους αναρχικούς και μαζικών λαϊκών αγώνων και δομών οργάνωσης, η επανάσταση πλέον είχε διαχυθεί σε μεγαλύτερο επίπεδο από ποτέ. Ο λαός ήλεγχε τα πράγματα μέσω συμβουλίων στις γειτονιές, στα εργοστάσια και στον στρατό, ενώ οι αντιπρόσωποι των συμβουλίων ήταν πάντα υπόλογοι σε αυτά και πλέον μόνο δέχονταν εντολές από τον λαό και δεν έδιναν οι ίδιοι και σίγουρα δεν αποτελούσαν κάποια άρχουσα μειοψηφία, ήταν σύντροφοι και γι αυτό ήταν “υπηρέτες” του λαού και όχι αφέντες του. Επίσης τα εργοστάσια και η κοινότητες ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του λαού μέσω της αυτοδιαχείρισης, διαρκώς νέες συλλογικότητες δημιουργούνταν, η γη αναδιανεμόταν και η ζωή άλλαζε. Τα συμβούλια είχαν ομοσπονδιακή δομή και συνδεόντουσαν μέσω συνεδρίων, τα οποία εξέφραζαν τα αιτήματα της εργατικής τάξης και των αγροτών σε μεγάλη κλίμακα και ανέπτυσσαν δημοκρατικά σχέδια. Η γη και τα εργοστάσια αποτελούσαν πλέον συλλογική ιδιοκτησία, διοικούνταν από τα συμβούλια και χρησιμοποιούνταν για να προσφέρουν χρήσιμες υπηρεσίες, καλές θέσεις εργασίας, ισότητα και αλληλεγγύη.

Οι αναρχικοί επέτρεπαν στους μαρξιστές και τους εθνικιστές να συμμετέχουν (ειρηνικά) στα ελεύθερα συμβούλια, να αναπτύσσουν και να προωθούν τις θέσεις τους, τις εφημερίδες τους και τους υποψήφιους τους. Παράλληλα όμως όλες οι βίαιες επιθέσεις ενάντια στα συμβούλια και στην συλλογική ιδιοκτησία, καθώς επίσης και  οι ρατσιστικές επιθέσεις από τους μαρξιστές και τους εθνικιστές  απαγορεύονταν και έπρεπε να αντιμετωπιστούν με την χρήση των δυνάμεων των αναρχικών.

Ο αναρxικός επαναστατικός εξεγερσιακός στρατός της Ουκρανίας ήταν υπό τον έλεγχο των συμβουλίων συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτικών συμβουλίων, τα οποία ενεργούσαν με σκοπό την προστασία της ανεξάρτητης επαναστατικής Ουκρανίας. Ακόμα και οι διοικητές εκλεγόντουσαν, όπως για παράδειγμα ο Μάχνο, ο οποίος ήταν και αυτός άμεσα ανακλητός, πράγμα το οποίο συνέβη κιόλας. Μιας και ήταν μια δημοκρατική πολιτοφυλακή, ένας στρατός του λαού, που αποτελούταν από πολίτες, και όχι ένας στρατός που χρησιμοποιούταν και ελεγχόταν από μια άρχουσα τάξη εναντίον του λαού.

Η κοινωνία που περιγράφτηκε παραπάνω ήταν μια αναρχική κοινωνία, μιας και τα λόγια των μαχνοβιτών έγιναν πραγματικότητα. Η αναρχική επανάσταση έλαβε χώρα σε μια μεγάλη έκταση και έδειξε μια πραγματική εναλλακτική από αυτή που πρότειναν οι μοναρχικοί, οι μαρξιστές και εθνικιστές. Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τις βασικές διαφοροποιήσεις μεταξύ της αναρχικής (Ουκρανία) και της μαρξιστικής (Ρωσία) ζώνης:

H ουκρανική επανάσταση ως αναρχική, λαϊκή αυτοδιάθεση και αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία

Μέσω του προαναφερόμενου συστήματος η εργατική και αγροτική τάξη της Ουκρανίας πέτυχε και την ανεξαρτησία της από αποικία. Η ομοσπονδία των ελεύθερων ουκρανικών συμβουλίων σήμαινε την ύπαρξη ενός νέου, ανεξάρτητου αναρχικού συστήματος στην Ουκρανία. Το κράτος που είχαν επιβάλει οι Γερμανοί εκδιώχθηκε από την Ουκρανία, και οι προσπάθειες των ρώσων μαρξιστών να κατακτήσουν την χώρα και να επιβάλουν μια ουκρανική “σοβιετική δημοκρατία” έβρισκαν σθεναρή αντίσταση, όπως και οι προσπάθειες των μοναρχικών να επαναφέρουν την ρωσική αυτοκρατορία στην περιοχή καθώς και οι προσπάθειες των ουκρανών εθνικιστών να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος. Η εξουσία και ο πλούτος ήταν προσωρινά στα χέρια του εργαζόμενου και φτωχού λαού, και όχι σε κάποια μικρή τοπική ή ξένη ελίτ.

Η νέα αναρχική Ουκρανία ήταν απελευθερωμένη από τον ρώσικο, αυστριακό και γερμανικό ιμπεριαλισμό, ενώ απέρριψε τις ταπεινωτικές συνθήκες του ρώσικου μαρξισμού, οι οποίες θέλανε το κεντρικό ρώσικο κράτος να ελέγχει την Ουκρανία. Επίσης εναντιώθηκε στην αναδυόμενη ουκρανική ελίτ των διαχειριστών του κράτους, γαιοκτήμονες και τους καπιταλιστές.

Οι άντρες και οι γυναίκες των αναρχικών μαχνοβίτικων δυνάμεων -που συμπεριελάμβαναν τον στρατό, καθώς και τα συμβούλια και τους χώρους εργασίας- αποτελούνταν από αγρότες, εργάτες ουκρανούς, αλλά και έλληνες, κοζάκους, ρώσους, καθώς και την εβραϊκή διωκόμενη κοινότητα. Η ανεξάρτητη αναρχική Ουκρανία συμπεριελάμβανε όλους τους εργαζόμενους και φτωχούς ανθρώπους, και είχε ως εχθρούς της τους πλούσιους και ισχυρούς από κάθε φυλή και έθνος.

Η κατάληξη των μαχνοβιτών και της επανάστασης

Οι μαχνοβίτες ηττήθηκαν από τις συνεχείς ένοπλες επιθέσεις των μοναρχικών, εθνικιστών και μαρξιστών. Τελικά επικράτησαν οι μαρξιστές, οι οποίοι έκαναν την Ουκρανία αποικία τους, με το όνομα “ουκρανική σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία” , μέρος της αναδιαμορφωμένης ρωσικής αυτοκρατορίας με το όνομα “Ένωση των σοβιετικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών” (ΕΣΣΔ). Στο σύστημα αυτό δεν υπήρχε κανένας σοσιαλισμός, παρά μόνο κρατικοκαπιταλίστικη αποικιοκρατία.

Ένας προφανής λόγος για την ήττα των μαχνοβιτών ήταν η ύπαρξη τόσο πολλών εχθρών σε διαφορετικά μέτωπα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι συνεχείς επιθέσεις υπονόμευαν τα συμβούλια και την οργάνωση της αυτοδιαχείρισης. Κάθε φορά που οι μαχνοβίτες εκδιώχνονταν από μια από τις περιοχές τους, οι εισβολείς τρομοκρατούσαν τους κατοίκους και σκότωναν τους αναρχικούς. Όταν οι μαχνοβίτες ανακαταλάμβαναν τις περιοχές, έπρεπε να ξεκινήσουν τα πάντα από την αρχή. Οι στρατιωτικές προσπάθειες ήταν εξαντλητικές, καταναλώνοντας πόρους, άντρες, γυναίκες και υλικά.

Γιατί όμως οι εχθροί τους υπερτερούσαν και ήταν τόσο δυνατοί;

Λόγω των συνθηκών οι μαχνοβίτες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να συνάψουν συμμαχίες με διάφορες δυνάμεις κατά καιρούς, άλλες φορές με τους μαρξιστές και του εθνικιστές ενάντια στους μοναρχικούς, και άλλες φορές με ανεξάρτητες ένοπλες ομάδες. Επισύναψαν πολλές φορές συμμαχίες με τους ρώσους μαρξιστές, παρά τις πολλαπλές προδοσίες των δεύτερων και την άρνηση τους να παρέχουν όπλα στους αναρχικούς, γενικά οι αναρχικοί προτιμούσαν να συνάπτουν συμμαχίες με τους μαρξιστές.

Αξίζει να εξετασθεί κατά πόσο διαφορετικές συμμαχίες έπρεπε να επισυνάπτουν πιο συχνά. Για παράδειγμα οι αναρχικοί θα μπορούσαν να συνεργαστούν πιο συχνά με τους εθνικιστές, οι οποίοι επίσης ήθελαν ανεξαρτησία, ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να προσελκύσουν μέρος των δυνάμεων των εθνικιστών. Και επίσης θα μπορούσαν να είχαν πετύχει καλύτερες διαπραγματεύσεις από ό,τι κατάφεραν με τους μαρξιστές.

Αυτό γιατί οι μαχνοβίτες ήταν πολύ πιο ισχυροί σε σύγκριση με τους εθνικιστές, παρά με τους μαρξιστές. Εάν η συμμαχία διαλυόταν αργότερα, οι αναρχικοί θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση για να διευθετήσουν τα πράγματα προς όφελος τους. Είναι γεγονός πως οι εθνικιστές πολεμούσαν συχνά του αναρχικούς, αλλά σε τι διέφερε αυτό από τις ενέργειες των μαρξιστών;

Ένα άλλο πρόβλημα ήταν πως οι αναρχικοί της Ρωσίας ήταν κατά κύριο λόγο αποδιοργανωμένοι και σε σύγχυση, αν και υπήρχαν και εξαιρέσεις, όπως οι αναρχοσυνδικαλιστές του G.P. Μaximoff. Εάν οι ρώσοι αναρχικοί ήταν καλύτερα οργανωμένοι θα μπορούσαν να είχαν αποδυναμώσει την μαρξιστική δικτατορία των Λένιν-Τρότσκι, κάτι το οποίο θα κρατούσε απασχολημένα τα μαρξιστικά στρατεύματα και θα παρείχε έναν ισχυρό σύμμαχο και παράδειγμα. Η χρόνια αποδιοργάνωση είναι ένας από τους βασικούς λόγους γιατί το κατά πολύ μικρότερο αλλά καλύτερα οργανωμένο ουκρανικό αναρχικό κίνημα σε αντίθεση με τους ρώσους αναρχικούς κατάφερε να κάνει μια αναρχική επανάσταση. Στην εξορία πολλοί από αυτούς τους αναρχικούς αρνήθηκαν να μάθουν από αυτό το λάθος τους, πως δηλαδή ο αναρχισμός πρέπει να διαχυθεί στις μάζες, να είναι ενοποιημένος σε λόγο και πράξη και να δρα με βάση την συλλογική ευθύνη. Ο Μάχνο μαζί με τον Πιοτρ Αρσίνοφ και άλλους συντρόφους, στην εξορία, υπέδειξαν αυτά τα κοστοβόρα διδάγματα στην Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών.

Ο μη οργανωμένος αναρχισμός και ο συνδικαλισμός είναι πραγματικά ανίσχυρος, ενώ ο κατάλληλα οργανωμένος μπορεί να συντελέσει σημαντικά στον κοινωνικό μετασχηματισμό, αυτό μας έδειξε το μαχνοβίτικο κίνημα, ας θυμόμαστε λοιπόν το ηρωικό τους παράδειγμα.

αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Πολίτης”

Με τον Σενέρ Λεβέντ

13/02/2014

Μου άρεσε πολύ πράγματι η κουβέντα ενός φίλου μάστορα στο χιούμορ. «Είναι απολύτως φυσιολογικό να ψηφίζει κάποιον που της χέζει μέσα στο στόμα μια κοινότητα η οποία αγοράζει λαχείο όταν χέσει πάνω στο κεφάλι της ένα πουλί», είπε.

Το είδαμε και το ζήσαμε πάντοτε αυτό εδώ, έτσι δεν είναι; Όταν μας χέσει πουλί στο κεφάλι, το θεωρούμε τύχη. Σπεύδουμε να ψηφίσουμε όποιον μας χέσει μέσα στο στόμα. Δεν κερδίζει το λαχείο που αγοράζουμε. Πάει χαμένη η ψήφος μας. Και στις δύο πλευρές της Κύπρου ξεχύνονται στους δρόμους άνθρωποι που αναζητούν το δίκιο τους.

Ανάβουν φανάρι την ημέρα, σαν τον Διογένη, και ψάχνουν το δίκιο τους. Και στις δύο πλευρές τοποθετούνται απέναντί τους αστυνομικοί. Οι διαμένοντες στον νότο φωνάζουν «Fuck Troika»! Οι διαμένοντες στον βορρά φωνάζουν «Άγκυρα, κάτω τα χέρια σου από πάνω μας»!  Η τρόικα είναι μια χίμαιρα με εφτά κεφάλια. Η Άγκυρα είναι ένας γίγαντας με ένα μάτι. Είναι κρίμα που δεν έχουμε έναν εξολοθρευτή, έναν Ράμπο για να τις συντρίψει! Σε αυτό το καημένο νησί των κατακτήσεων βγήκαν μέχρι σήμερα μόλις 3-5 θαρραλέοι ήρωες. Πρώτο ανάμεσα σε αυτούς θεωρώ τον Αυξεντίου. Δεν πέθανε σε αγώνα ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες. Έχασε τη ζωή του πολεμώντας κατά των αποικιοκρατών Άγγλων.

Έπεσε θύμα προδοσίας. Και δολοφονήθηκε πάνω στα βουνά με αγγλική υπουλότητα. Όποιον ρωτήσω μου απαριθμεί μόνο ήρωες που έχασαν τη ζωή τους σε καβγά μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Δεν αμφιβάλλω ότι και αυτοί είναι ήρωες. Αλλά μακάρι ο ηρωισμός τους να μην επιδεικνυόταν αναμεταξύ τους, αλλά εναντίον των κατακτητών. Όταν νοσταλγώ τις ωραίες μέρες του μέλλοντος, αυτό είναι το πιο μεγάλο μου όνειρο. Ο ηρωισμός είναι μια τρέλα. Είναι η αναζήτηση του αδύνατου.

Ήρωες ήταν και ο Ισαάκ που λιντσαρίστηκε με λοστούς και ο Σολωμού που δολοφονήθηκε πάνω στον ιστό της σημαίας. Γίνεται να βαδίζει κάποιος εν γνώσει του προς τον θάνατο; Όταν δολοφονήθηκε ο Τάσος Ισαάκ ήταν έγκυος η γυναίκα του. Γέννησε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ονόμασαν, λέει, Αναστασία το κορίτσι που γεννήθηκε τότε. Η μεγάλη τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου έγραψε ένα τραγούδι γι’ αυτήν. «Το Τραγούδι του Χελιδονιού». Για να πω την αλήθεια δεν τα ήξερα αυτά. Καλά που τα έγραψε ο αγαπητός φίλος Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και τα έμαθα.

Ο Νιαζί έγραψε στην τουρκική γλώσσα τα λόγια του «Τραγουδιού του Χελιδονιού»:
«Έλα εδώ κοντά
να σου δώσω ένα φιλάκι
έλα μην μου κλαις
άσπρο μου χελιδονάκι
Ο Θεός να μας φυλάει
από μάτι που κοιτάει πονηρά
Ο Θεός να μας σκεπάζει
όταν η ψυχή τρομάζει τη χαρά
Πες μου, τι σε πολεμάει;
Γέλασε ξανά
κρυσταλλένιο μου αγγελούδι
η άνοιξη να ‘ρθει
να φωτίσει το τραγούδι
Μέλισσες και πεταλούδες
να στολίζουν τις φτερούγες που φοράς
και τα σύννεφα ν’ ανοίξουν
τον Θεούλη να σου δείξουν, να μιλάς
Να σταθώ κι εγώ στο πλάι
Με τραγούδια και ζαφείρια
θα σου κάνω τα χατίρια
Μην πονάς
θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ’ την Πάφο ώς την Κερύνεια να γυρνάς
όλες του νησιού τις χάρες να φοράς
χελιδόνι, τη ζωή να τραγουδάς».
 
Ένα νησί που μένει πάντα νέο, όσο και αν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά του από τους πόνους που έζησε, όσο και αν έχει τσακίσει το πρόσωπό του. Το νησί μας. Κοιτάξτε πόσο ξηρός είναι αυτός ο χειμώνας. Σχεδόν θα πεθάνουμε από την ξηρασία. Δεν μεγάλωσαν καν τα κριθάρια. Οι κηρήθρες είναι φτωχές. Τα χωράφια είναι κατάξερα. Φέτος άνθισαν οι καρδιές, όχι τα χωράφια. Να το πρώτο μπουμπούκι. Και η πρώτη ελπίδα στη νεκρή ζώνη για μια νέα ζωή. Θα γίνουμε πολίτες ομόσπονδοι. Άντε, πάτα γκάζι. Καταφθάνει για βοήθειά μας το γκάζι και τα πετρέλαιο. Εμείς δεν μπορέσαμε να σώσουμε τον εαυτό μας, εκείνα θα μας σώσουν. Τι παράξενο, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο θυσιάζονται για το αέριο και το πετρέλαιο. Εμείς, όμως, θα σωθούμε από τον θάνατο! Πάλι έχεσε ένα περιστέρι πάνω στο κεφάλι μας. Εγώ αγόρασα ένα λαχείο. Αγοράστε και εσείς. Λέτε πως δεν πρόκειται να κερδίσετε; Αν κερδίσετε;

http://www.youtube.com/watch?v=YrxZNDfwzqE

της Ελένης Νικολαϊδου, αναδημοσίευση από το ΑΒ

120 πεινασμένα σκυλιά πήραν στο κατόπι μιαν είδηση!

Ένα νήμα συνδέει το λιμό της Ουκρανίας το 1922, τον Χίτλερ που εποφθαλμιούσε το σιτοβολώνα της Ουκρανίας, τον ιδρυτή του κίτρινου τύπου William Hearst και το ακαδημαϊκό Robert Conquest με τα 120 πεινασμένα σκυλιά που δήθεν κατασπάραξαν το θείο του Κιμ Γιογκ Ουν στη Βόρεια Κορέα. Ο έλεγχος της διαχείρισης της πληροφορίας, η κατασκευή και διάχυση ειδήσεων αποτελούν τη βαριά βιομηχανία για τη διατήρηση στην εξουσία των κυβερνήσεων στις καπιταλιστικές χώρες.  Η είδηση είναι παντοδύναμη. Η εκάστοτε εξουσία το γνωρίζει και εκμεταλλεύεται τα μηνύματα της γλώσσας για να επιβάλει τη βούλησή της. Για να το κάνει αυτό πρέπει να είναι δυνατή. Και δύναμη είναι η κατοχή των μέσων ενημέρωσης, ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση. Χρειάζονται προπαγανδιστικοί μηχανισμοί οι οποίοι θα σερβίρουν την πληροφορία με μελετημένους τρόπους και επιστημονική μεθοδικότητα. Αυτή η δύναμη των μέσων μπορεί να μεταβάλει σε αγέλες παλιάτσων τα ανθρώπινα πλάσματα, να μηδενίσει τη σκέψη και την κριτική, να επιβάλει «αναμφισβήτης» αξίας μηνύματα.

Η προπαγάνδα είναι ένα φαινόμενο που καταγράφεται από τις αρχαίες κοινωνίες, έφτασε όμως την τελειοποίησή της κατά τη συνύπαρξη των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών συστημάτων του σοσιαλιστικού και του καπιταλιστικού. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις δεν γίνονται πάντα με συμβατικά όπλα, ούτε με οικονομικές επεμβάσεις. Υπάρχει και ένα άλλο είδος σύγκρουσης, ίσως πιο αποτελεσματικό που συμπληρώνει τις προηγούμενες συγκρούσεις, είναι ο πόλεμος της προπαγάνδας.

Η προπαγάνδα κατά της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησε από την αρχή της ίδρυσής της. Η διάχυση κατασκευασμένων ειδήσεων που θα έπλητταν το κύρος και το ήθος της αντίπαλης κομμουνιστικής ιδεολογίας έγινε με μαεστρία αλλά και θράσος. Οι μυστικές υπηρεσίες κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της Μ. Βρετανίας χρησιμοποίησαν δημοσιογράφους σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα και τηλεόραση προμηθεύοντάς τους με «αποκλειστικές» πληροφορίες. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μαζί με τον κινηματογράφο παρήγαγαν την εύπεπτη τροφή προς την απροβλημάτιστη και καθοδηγούμενη κοινή γνώμη. Συμπληρωματικά προς αυτές τις μεθόδους χρησιμοποιήθηκαν ακαδημαϊκοί και λογοτέχνες οι οποίοι με την «εγκυρότητα» της υπογραφής τους έδωσαν στις μυστικές υπηρεσίες το άλλοθι της επιστημονικής έρευνας και της μυθιστορηματικής λάμψης.

Ανέκαθεν, ο στόχος των καπιταλιστικών κυβερνήσεων ήταν η διάβρωση του σοσιαλιστικού συστήματος τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Δηλαδή στόχος ήταν η διάλυση του οράματος για μια δικαιότερη εφικτή κοινωνία των λαών. Και η διάλυση μπορούσε να γίνει με την παρουσίαση των μπολσεβίκων στης Σοβιετικής Ένωσης αλλά και του Στάλιν ως αιμοβόρων, εκδικητικών και δολοφόνων. Η αίγλη της Σοβιετικής Ένωσης λειτουργούσε ως φάρος και οδηγός και για τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών, εμψύχωνε αντιαποικιακά φρονήματα και δυνάμωνε αντιπολεμικά κινήματα. Στους περισσότερους είναι γνωστός ο ψυχρός πόλεμος ίσως και η εποχή του μακαρθισμού. Σε ελάχιστους όμως είναι γνωστή η αρχή, η μεθόδευση αυτού που αποκαλείται, κατασκευή και διασπορά ειδήσεων με απώτερο στόχο να πληγεί το κύρος της Σοβιετικής Ένωσης. Επρόκειτο για συστηματική, μεθοδευμένη επίθεση μυστικών υπηρεσιών κάνοντας χρήση όλων των μέσων που διέθεταν.

Η μεθοδευμένη σύγκριση του Χίτλερ με τον Στάλιν δεν είναι καθόλου τυχαία και είναι δεμένη με ένα νήμα στο ίδιο επιχείρημα ότι και οι δύο ήταν δικτάτορες που εξαιτίας τους, σκοτώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Το ισοδύναμο του κομμουνισμού σύμφωνα με τη δυτική προπαγάνδα είναι ο φασισμός. Άρα συνεπάγεται ότι η Σοβιετική Ένωση είναι μία χώρα όχι μόνο χωρίς δημοκρατικούς θεσμούς αλλά ότι οι μπολσεβίκοι με τον Στάλιν, είναι υπεύθυνοι για το θάνατο εκατομμυρίων  ανθρώπων όπως ακριβώς και ο Χίτλερ. Μια καλή ευκαιρία για συκοφαντία και κατασκευασμένα γεγονότα έδωσε η περίπτωση της Ουκρανίας.

Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε ο μύθος ότι στην Ουκρανία ο Στάλιν άφησε να πεθάνουν από την πείνα εκατομμύρια άνθρωποι.

Από τα πρώτα βήματα της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης ένα μεγάλο μέρος της δυτικής προπαγάνδας εστίασε στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωής ως συνέπεια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1930, μεθοδευμένα, η δυτική προπαγάνδα επιχείρησε να πείσει την κοινή γνώμη των χωρών της ότι στη Σοβιετική Ένωση εξοντώνονται εκατομμύρια άνθρωποι από την πείνα ή τις ασθένειες. Η κατασκευή αυτών των «ειδήσεων» πριμοδοτήθηκε από ένα σύμπλεγμα μυστικών υπηρεσιών, εκδοτικών συγκροτημάτων, πανεπιστημιακών καθηγητών και δημοσιογραφικών κύκλων. Συγκεκριμένοι άνθρωποι έπαιξαν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η περίπτωση της Ουκρανίας διαστρεβλώθηκε και παραποιήθηκε.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του μεγαλοεκδότη William Hearst και του πανεπιστημιακού Robert Conquest.

Ο William Hearst ήταν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στα μέσα ενημέρωσης. Στη δεκαετία του 1940 κατείχε  25 ημερήσιες εφημερίδες, 24 εβδομαδιαίες εφημερίδες, 12 ραδιοσταθμούς, εκδοτικούς οίκους, 2 παγκόσμια πρακτορεία ειδήσεων και μια εταιρεία η οποία τροφοδοτούσε με πιπεράτα και «κίτρινα» σενάρια χολιγουντιανές ταινίες. Το 1948 αγόρασε και τον πρώτο του τηλεοπτικό σταθμό. Ο William Hearst θεωρείται ο πατέρας του «κίτρινου τύπου». Υπολογίζεται ότι το ένα τρίτο του ενήλικού πληθυσμού των ΗΠΑ διάβαζε καθημερινά εφημερίδες του W.Hearst. Η επιρροή του δεν περιοριζόταν στα σύνορα των ΗΠΑ αλλά επεκτεινόταν σε όλον τον κόσμο.

Ο William Hearst ήταν ακροδεξιών αντιλήψεων, αντικομμουνιστής και στη δεκαετία του 1950 το συγκρότημά του στήριξε το κυνήγι των μαγισσών στην περίοδο του μακαρθισμού. Εθνικιστής και συντηρητικός όπως ήταν, το 1934 επισκέφτηκε τον Χίτλερ στη Γερμανία, ο οποίος τον υποδέχτηκε ως φίλο. Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ οι εφημερίδες του άρχισαν να φιλοξενούν άρθρα του Χέρμαν Γκέριγκ, που ήταν το δεξί χέρι του Χίτλερ και οι εφημερίδες του χρησιμοποιήθηκαν για τη ναζιστική προπαγάνδα με κύριο πληροφοριοδότη την Gestapo.

Ο μύθος της Ουκρανίας

Μετά την επιστροφή του William Hearst από τη Γερμανία οι εφημερίδες του γέμισαν με «αποκαλύψεις» για φοβερά πράγματα που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση. Και ερχόμαστε στον πρώτο μεγάλο μύθο που ξεκίνησε από τον W. Hearst, την εξόντωση από την πείνα εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ουκρανία εξαιτίας του Στάλιν. Η εφημερίδα του «Chichago American» που κυκλοφόρησε στις 8/2/1935 σε ολοσέλιδο πρωτοσέλιδο με μεγάλες φωτογραφίες λιμοκτονούντων ανθρώπων και ζώων και πηχυαίο τίτλο «έξι εκατομμύρια εξολοθρεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση» έκοψε την κορδέλα του πιο βρώμικου πολέμου λάσπης που γνώρισε η ανθρωπότητα. Σε υπότιτλο αναφέρεται ότι ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Thomas Walker με κίνδυνο της ζωής του τράβηξε τις αποκαλυπτικές φωτογραφίες. Το πρωτοσέλιδο της 8/2/1935 ήταν το πρώτο άρθρο μιας σειράς άρθρων τόσο «αποκαλυπτικών» όσο και του πρώτου και με τίτλους όπως «πείνα, απόγνωση, θάνατος στην αγωνία της Ουκρανίας». Τα δημοσιεύματα που αναπαρήχθησαν και από άλλες εφημερίδες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, έκαναν λόγο για γενοκτονία των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους.  Αυτή όμως ήταν η «αλήθεια» των αντικομμουνιστικών μέσων. Πώς ήταν ακριβώς η κατάσταση; Ας εξετάσουμε, ιστορικά, τα γεγονότα της Ουκρανίας. Στην αρχή της δεκαετίας του 1930 στη Σοβιετική Ένωση μαίνονταν η ταξική σύγκρουση. Η κολεκτιβοποίηση είχε αρχίσει και οι φτωχοί αγρότες εξεγέρθηκαν κατά των γαιοκτημόνων. Όπως και σε κάθε σύγκρουση, πόσο μάλλον σε μία ταξική σύγκρουση για να το πούμε καθαρά, σε έναν πόλεμο, όχι μόνο παρατηρείται αστάθεια και δυσλειτουργία στην παραγωγή αλλά και ελλείψεις τροφίμων. Και επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη δεκαετία του 1930 η έλλειψη τροφής όχι μόνο αδυνάτιζε τον ανθρώπινο οργανισμό αλλά ήταν και η κύρια αιτία εμφάνισης επιδημιών. Εκείνη την περίοδο –προ της εφεύρεσης της πενικιλίνης- οι επιδημίες ξεκλήριζαν εκατομμύρια κόσμο. Για παράδειγμα στα χρόνια μεταξύ του 1918 και 1920 από την επιδημία της ισπανικής γρίπης πέθαναν 20 εκατομμύρια άνθρωποι σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Κανένα μέσο ενημέρωσης όμως δεν εμφανίστηκε να κατηγορήσει τις κυβερνήσεις των χωρών για την επιδημία και για τη δολοφονία των πολιτών τους. Οι επιδημίες περιορίστηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μόνο όταν διατέθηκε μαζικά η πενικιλίνη στον κόσμο. Οι επιδημίες παρουσιάζονταν ως αποτέλεσμα της πολιτικής του Στάλιν. Τα άρθρα είχαν σκοπό να πλήξουν τους κομμουνιστές. Οι όποιες διαψεύσεις της Σοβιετικής Ένωσης δεν αναγράφονταν ούτε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Οι μύθοι και τα ψέματα για τη γενοκτονία των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους έδωσαν τροφή και σε κινηματογραφικές ταινίες, σε βιβλία, σε μυθιστορήματα. Η ιστορία της προπαγάνδας των εκατομμυρίων νεκρών διαιωνίστηκε έως το τέλος της δεκαετίας του 1980. Τι κι αν οι «πληροφορίες» του συγκροτήματος του William Hearst αποδείχτηκαν ψεύτικες; Ο Καναδός δημοσιογράφος Douglas Tottle στο βιβλίο του «Faud, famine and fascism – The Ukrainian genocide myth from Hitler to Harvard” απέδειξε ότι οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στη «Chichago American» στις 8/2/1935 ήταν φωτογραφίες από το 1922 όταν στη Σοβιετική Ένωση είχαν εισβάλει οκτώ στρατοί για να καταπνίξουν την επανάσταση και η πείνα από τον πόλεμο έφερε το λιμό και αυτές τις τραγικές φωτογραφίες. Τι κι αν αποδείχτηκε ότι ο δημοσιογράφος των «αποκαλύψεων» Thomaw Walker δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία παρά έμεινε στη Μόσχα μόλις 5 ημέρες;

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία δεν σταμάτησε όμως με το θάνατο του W. Hearst το 1951. Τη διαιώνιση του μύθου των σφαγών των κομμουνιστών ανέλαβε η CIA και η ΜΙ5. Την περίοδο του μακαρθισμού αναπαρήχθησαν οι ιστορίες των εκατομμυρίων νεκρών από την πείνα εξ αιτίας των μπολσεβίκων και του «στυγνού» Στάλιν.

Στους ισχυρισμούς για τους θανάτους ήρθε να προσδώσει ακαδημαϊκό κύρος ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Stamford Robert Conquest ο οποίος το 1969 έγραψε το βιβλίο του “The great terror” και το 1986 το “Harvest sorrow” (η συγκομιδή της θλίψης). Ο Robert Conquest γράφει για τα εκατομμύρια νεκρούς στην Ουκρανία εξαιτίας του λιμού που προκάλεσαν οι σοβιετικοί και κυρίως ο Στάλιν, για τα στρατόπεδα εργασίας, τα gulag, τις δίκες στο διάστημα 1936-1969.  Οι πηγές των αποκαλύψεων του Robert Conquest είναι  κυρίως εξόριστοι από την Ουκρανία, ακροδεξιοί οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί. Ο ίδιος το R. Conquest ενώ το 1969 γράφει ότι οι νεκροί της Ουκρανίας ανέρχονταν από 5 ως 6 εκατομμύρια μέχρι το 1987 ο ίδιος επεκτείνει τη χρονική διάρκεια του λιμού έως το 1938 και φτάνει τους νεκρούς στα 14 εκατομμύρια.

Ο R. Conquest με τη συγγραφή του και τις «αποκαλύψεις» του για τα θύματα των κομμουνιστών έδωσε στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα αυτό που χρειαζόταν, την ακαδημαϊκή αίγλη της εγκυρότητας. Ο ίδιος θεωρείται ιδιαίτερα γνωστός ιστορικός με μεγάλη επιρροή από τη δεκαετία του 1960 κατά του Στάλιν και της σοβιετικής κοινωνίας και η ειδίκευσή του ήταν η σοβιετική ιστορία. Τα δε βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες. Η εφημερίδα «The Guardian» το 1978 (27/1/1978) σε εκτενές άρθρο της αποκαλύπτει ότι ο R. Conquest ήταν μυστικός πράκτορας της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας. Ο ίδιος εργάστηκε στο ερευνητικό κέντρο πληροφοριών, IRD (Information Research Department), του οποίου η αρχική ονομασία ήταν «κομμουνιστικό γραφείο πληροφοριών».  Η IRD είχε ως αποστολή να «εμφυτεύει» πληροφορίες και να πλέκει ιστορίες οι οποίες θα έπλητταν το γόητρο της Σοβιετικής Ένωσης και του ίδιου του Στάλιν. Ο R. Conquest εργάστηκε στην IRD από το 1947 έως και το 1956 και είχε αναλάβει να παρουσιάσει με τα πιο μελανά χρώματα την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και να τη διοχετεύσει στους κατάλληλους πολιτικούς και δημοσιογράφους. Στην ουσία το πρώτο του βιβλίο ήταν οι αναφορές του προς την υπηρεσία του και ως ανταμοιβή του το βιβλίο του δημοσιεύθηκε με τη βοήθεια της IRD. Η IRD είχε διασυνδέσεις με περισσότερους από 100 δημοσιογράφους, γνωστούς δημοσιογράφους και τους διοχέτευε πληροφορίες. Το 1977 διαλύθηκε ύστερα από την αποκάλυψη ότι είχε διασυνδέσεις με ακροδεξιές ομάδες.

Η διασπορά κατασκευασμένων ειδήσεων για να πλήξουν τον αντίπαλο δεν είναι άγνωστο φαινόμενο και φυσικά δεν τερμάτισε με το τέλος του ψυχρού πολέμου, παράδειγμα η μετάδοση σε όλον τον πλανήτη της είδησης ότι ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιογκ Ουν έριξε το θείο του ζωντανό σε 120 πεινασμένα σκυλιά. Ο σκοπός της διάδοσης της είδησης ήταν ο αποτροπιασμός του κοινού προς το καθεστώς της Βορείου Κορέας. Άλλωστε δεν έχουν περάσει  και τόσα χρόνια από τον περίφημο κορμοράνο ο οποίος υποτίθεται ότι πέθανε βουτηγμένος στα πετρέλαια των εγκαταστάσεων που ανατίναζε ο Σαντάμ, αλλά στην πραγματικότητα έχασε τη ζωή του στις ακτές της ισπανικής Γαλικίας. Πρόσφατη είναι και η διασπορά ψεύτικων φωτογραφιών για τα γεγονότα στη Βενεζουέλα. Η προπαγάνδα τους δεν διστάζει να αλλοιώσει την πραγματικότητα όταν αυτή τους χαλάει τα σχέδια. Η “είδηση”  όσο κόντρα και να είναι στην κοινή λογική εξυπηρετεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και χειραγωγεί την κοινή γνώμη.

Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2014

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 1943, ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ 2013

Η χώρα που έχει επιλέξει συνειδητά να πέφτει από τα σύννεφα 24 ώρες το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο σοκαρίστηκε ακόμα μία φορά από τις πρόσφατες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Γαλλίδας διευθύντριας του ΔΝΤ “όλοι πανηγυρίζουμε το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας, το πρώτο αν δεν κάνω λάθος από το 1943”. Το γεγονός ότι το 1943 η χώρα ήταν υπό γερμανική κατοχή δεν έχει καμία σημασία στη σημερινή αποπολιτικοποιημένη πολιτική, όπου το μόνο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι τα νούμερα και η κυρία Λαγκάρντ το ξέρει καλά.

Ο ερχομός της οικονομίας και της τραπεζοκρατίας στην κορυφή της πυραμίδας είναι τόσο ανώμαλο γεγονός από μόνο του, που τέτοιες δηλώσεις είναι τουλάχιστον αναμενόμενες. Σε τελική ανάλυση, για το ΔΝΤ μιλάμε, που έχει ρημάξει εκατομμύρια κόσμου και έχει αφήσει συντρίμια σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τι περιμένατε δηλαδή, φιλανθρωπία και ευαισθησίες ή αγνή αλληλεγγύη;

Τέτοιου είδους δηλώσεις φανερώνουν την πλήρη αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Είναι κυριολεκτικά απίστευτο ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσα μας που νομίζουν πως οργανισμοί σαν το ΔΝΤ, ή την Παγκόσμια Τράπεζα είναι σύμμαχοι της εκάστοτε χώρας και θέλουν να βοηθήσουν στην ανέγερση μίας ανανεωμένης οικονομίας.

Δεν έχουν καταλάβει ότι μιλάμε για επαγγελματίες τοκογλύφους που μπορούν να αφήσουν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εξαθλιωμένους, ανέργους και ανασφάλιστους στο διάβα τους μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν ότι θα πληρωθούν επί δέκα τα λεφτά που έχουν δανείσει. Δεν ξέρουν το πόσο “βοήθησε” το ΔΝΤ χώρες σαν την Αργεντινή, την Ινδονησία, τη Ρωσία, το Μεξικό, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Βασικά, μπορεί και να μην φταίνε αυτοί αφού ποτέ δεν άκουσαν από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Μανδραβέλη, τον Παπαχελά και τον Αυτιά να μιλάνε για τα επιτεύγματα των δανειστών μας.

Βέβαια, κατά βάθος, οι κάτοικοι της Ελλάδας δεν θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, Όλοι (ή σχεδόν όλοι) θέλουν να παραμείνουν ίδιοι, να κάνουν ότι έκαναν πριν το 2010, να βλέπουν τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια, να διαβάζουν τις ίδιες καλοπληρωμένες πουτάνες στις ίδιες κρατικοδίαιτες εφημερίδες, να πηγαίνουν στα ίδια μαγαζιά και να πληρώνουν τις ίδιες εξωφρενικές τιμές για τα ίδια άχρηστα προϊόντα. Και αφού τα κάνουν όλα αυτά, μετά αναρωτιούνται “γιατί δεν αλλάζει τίποτα”;

Η απάντηση είναι απλή: Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Αν δεν απαιτήσουμε μαζικά και δυναμικά να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τη χώρα στα βράχια, αν δεν σχεδιάσουμε καινούριες μορφές απασχόλησης και νέα δίκτυα αλληλεγγύης και προστασίας των αδυνάτων, αν δεν χτίσουμε εναλλακτικές μορφές διασκέδασης και ψυχαγωγίας που θα προέρχονται απο τους κάτω και θα απευθύνονται στους κάτω τότε όλα θα μείνουν ίδια.

Το 1943 υπήρχε ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων που αποφάσισε να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή, αλλά και στις εγχώριες κατεστημένες δυνάμεις που κυβερνούσαν τη χώρα πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Αγωνίστηκαν, μόχθησαν, έτρεξαν, πρόσφεραν τη ζωή, το αίμα και την ελευθερία τους και προσπάθησαν να αλλάξουν την κατάσταση. Δεν πίστευαν τα πρωτοσέλιδα της Καθημερινής, ούτε τις εξαγγελίες του Τσολάκογλου. Δεν φοβήθηκαν τους ταγματασφαλίτες και τα βασανιστήρια των γερμανοτσολιάδων. Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν ήταν αρκετό για να τους κάνει φυτά, ούτε για να τους μετατρέψει σε πνευματικά ανάπηρους.

Σήμερα;

αναδημοσίευση από το http://cyprus.indymedia.org/node/4909

Άκου Αγαμέμνων

By solon antartis, submitted on Mon, 02/24/2014 – 22:19

Άκου Αγαμέμνων

που κάποτε σε λέγαν Ελευθέριο, κάποτε Κώστα, κάποτε Γιώργο και τώρα Ευάγγελο, Αντώνη, Φώτη και Αλέξη

Το ξέρω πως δεν με καταλαβαίνεις. Μοιάζω χωριάτα στα μάτια σου εκεί στις χρυσοποίκιλτες Αθήναις. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί κλαίω κάθε φορά που το αεροπλάνο αρχίζει την κάθοδο του προς την πόλη της Θεάς, ούτε γιατί βουρκώνω κάθε φορά που το πλοίο μπαίνει στην αγκαλιά του Πειραιά.

Η βαριά μου προφορά σε αφήνει αδιάφορο. Κι ας σφυρίζει μέσα από το στόμα μου το δασύ τζ της αρκαδικής μου διαλέκτου. Κι ας γεμίζει το στόμα μου και το σύμπαν με τα ν του τέλους των πανάρχαιων μου λέξεων.

Το σώμα μου, που ριγεί κάθε φορά που βυθίζεται στο προαιώνιο μπλε της θάλασσας που μας ενώνει ένα κομμάτι κρέας για σένα. Το βλέμμα μου το καθαρό που δε γνωρίζει δόλο σε γεμίζει αποστροφή. Είναι που είναι καθρέφτης και μέσα βλέπεις την αντανάκλαση της αισχρότητας που ετοιμάζεις ξανά.

Άκου Αγαμέμνων!

Ετοιμάζεσαι ξανά να με παντρέψεις με τα ανίερα δεσμά. Διάλεξες ξανά γαμπρό για μένα και με καλείς με υποσχέσεις και όρκους να τον συναντήσω να δεθώ μαζί του για το καλό το δικό σου και του σιναφιού σου. Δεκαετίες τώρα με πουλάς και με ακρωτηριάζεις Αγαμέμνων.

Πρώτα αρνήθηκες να αγκαλιάσεις τα παιδικά μου σκιρτήματα τον Οκτώβρη του 31. Ήμουν πολύ ατίθαση είπες. Ύστερα αρνήθηκες να παραλάβεις τις δέλτους που σου ετοίμασα με τις υπογραφές όλων μας που πεθαίναμε για να γίνουμε ένα μαζί σου. Ακόμη κι όταν πήρα μιαν ανηφοριά και πήρα μονοπάτια σκότωνες τα δικά σου παιδιά που διαδήλωναν για μένα και τα αδέλφια μου.

Κι όταν κιότεψες Αγαμέμνων και άφησες μια δράκα φασίστες να διαφεντέψουν τη χώρα για εφτά χρόνια, πάλι εμένα θυσίασες. Το ονόμασες μεταπολίτευση και γιόρταζες την ώρα που εγώ έσταζα αίμα από τους φόνους και τους βιασμούς.

Κι ύστερα Αγαμέμνων θέλησες ξανά να με παντρέψεις. Έβαλες και το μισό μου σώμα ενέχυρο, διζωνικό ονόμασες το πανηγύρι τον Απρίλη του 2004. Χόρευες ζεϊμπεκιές πάνω στο σώμα μου. Τ’ αδέλφια μου δε σ ‘άφησαν. Ούτε εκεί ούτε εδώ.

Τώρα Αγαμέμνων ετοιμάζεσαι ξανά να με πουλήσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί τούτη σου η επιμονή να με παντρέψεις με το ζόρι. Το κέρδος σου δεν το βλέπω. Ίσως είναι η βαριά μου προφορά που σε αφήνει αδιάφορο. Ίσως είναι το δασύ τζ της αρκαδικής μου διαλέκτου. Κι ας γεμίζει το στόμα μου και το σύμπαν με τα ν του τέλους των πανάρχαιων μου λέξεων.

Ίσως είναι το σώμα μου, που ριγεί κάθε φορά που βυθίζεται στο προαιώνιο μπλε της θάλασσας που μας ενώνει. Εκείνο το κομμάτι κρέας για σένα που σου θυμίζει πώς ήταν το δικό σου παιδικό κάλλος που άφησες πίσω στο δρόμο για τον Αρταξέρξη.

Μπορεί να ναι το βλέμμα μου το καθαρό, που δε γνωρίζει δόλο, που σε γεμίζει αποστροφή. Είναι που είναι καθρέφτης και μέσα βλέπεις την αντανάκλαση της αισχρότητας που είσαι.

Ό,τι και να ναι Αγαμέμνων
“Την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα
μ’ έναν έρωτα μεγάλο αληθινό
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.” (1)

Ίσως κάποτε Αγαμέμνων καταλάβεις πόσο αγαπώ την Ελλάδα και τον κάθε εσένα. Ίσως τότε αποκαταστήσεις τη φυσική τάξη των πραγμάτων στην οποία ο πατέρας ρίχνεται στη φωτιά για το παιδί του και δε ρίχνει το παιδί του στη φωτιά.

Ιφιγένεια εν Κύπρω

Και διά την αντιγραφή

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~~~

Πηγές
—–

1. Την Ελλάδα Αγαπώ
του 19χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη ενός Έλληνα της Κύπρου
http://kithara.to/ss.php?id=MzQ0NTAxMzUw

Attachment	Size
iphigeneia_1.jpg	8.59 KB
i8agenhs1.jpg	9.1 KB

»

• View 1 comment

Comments

Αάχ, ήταν ανάγκη;…

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Tue, 02/25/2014 – 09:19

Ήταν ανάγκη να συγκλονίσεις το είναι μου πρωί-πρωί; Ήταν ανάγκη να ανασύρεις την  αρχέγονη γνώση του Φωτός και του Λόγου που έπλασε τα κύτταρα μας και να μας βυθίσεις μες την αφόρητη επίγνωση της Αλήθειας;

Ποιός από μας αντέχει να θυμάται πως την ώρα που κατεβαίνει η σπάθα να κόψει τον αυχένα της Κόρης το χέρι που κρατά την σπάθα και το στόμα που διατάζει την σφαγή είναι “δικό μας”, μιλά τη γλώσσα μας; Ποιός από μας θυμάται πως είναι ΠΡΩΤΑ οι Αγαμέμνωνες, ελλαδίτες και κύπριοι άρχοντες και αφέντες – και όχι οι ξένοι εχθροί – που προστάζουν την σφαγή για το συμφέρον το δικό τους και της τάξης των αρχόντων; Ο εχθρός πάντα έρχεται ΜΕΤΑ, μετά την θυσία της Κόρης για τα συμφέροντα τους. Ποιός αντέχει να τα γνωρίζει και να τα θυμάται τούτα;

Και τι είδους καθοδήγηση είναι τούτη για την πολιτική μας ζωή; Όλοι γνωρίζουμε πως αν εμφανιστεί η Πανάγια Άρτεμις το τελευταίο δευτερόλεπτο να σώσει την Κόρη, ΔΕΝ θα είναι ωσάν από μηχανής εμφάνιση θεότητας εξ ουρανών αλλά ως η αφυπνισμένη λαϊκή μάζα, ο Άης Λαός, που θα τα κάμει τούτα…. μέσω μας είναι που θα δράσει η Άρτεμις για να αποτρέψει την σφαγή.

Είμαστε έτοιμοι όμως; Αντέχουμε να μας καθοδηγεί η γνώση ότι οι αφέντες και άρχοντες μας έβαλαν ήδη στον βωμό για τη θυσία, ότι επίκειται σφαγή, και ότι ΜΟΝΟΝ αν εμείς κινηθούμε συλλογικά θα αποτραπεί;

Η σπάθα κατεβαίνει. Με πίεση, με δύναμη, με φόρα.
Κατεβαίνει.

Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net

Η Αυτοκρατορία εν δράσει: Από την Ελλάδα στην Ουκρανία

Με μπλε οι περιοχές που στις εκλογές του 2012 επικράτησαν οι φιλορωσικές πολιτικές δυνάμεις

«Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι αυτοκρατορία, με την Ουκρανία υποταγμένη, η Ρωσία γίνεται αυτόματα αυτοκρατορία»                                        

Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου από το προσωπικό του ιστολόγιο konstantakopoulos.blogspot.gr

Το 1991, ήμουν ανταποκριτής στη Μόσχα όταν ο Pablo (Μιχάλης Ράπτης) μου ζήτησε να κάνω έναν απολογισμό της σοβιετικής κατάρρευσης, για το περιοδικό που έβγαζε η τάση του στο Παρίσι, το  SousledrapeauduSocialisme. Υποστήριξα στο άρθρο αυτό (αρ.122, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα από τη γαλλική επιθεώρηση UtopieCritique, αρ. 50), ότι «ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά θα ξεκινήσει πάλι, αυτή τη φορά όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο και την Τασκένδη».

Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Ουκρανία, στην καρδιά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ίσως μάλιστα να μην περιορισθούμε σε απολύτως «ψυχρές» μορφές σύγκρουσης, αλλά τότε, το 1991, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. Όλος ο κόσμος μιλούσε για την οριστική νίκη της «οικονομίας της αγοράς», της «ειρήνης», της «δημοκρατίας», που σηματοδοτούσε το «τέλος της ιστορίας» (Φουκουγιάμα) και μια νεοκαντιανή «αιώνια ειρήνη» (Χάμπερμας). Ακόμα και πρώην μαρξιστές έμοιαζαν έτοιμοι να θεωρήσουν όλη σχεδόν την ανθρώπινη (προ)ιστορία των ατέλειωτων ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, της απίστευτης βαρβαρότητας που ξεπηδάει από την επιδίωξη του πλούτου και της εξουσίας, ως είδος «παρένθεσης», προορισμένης να εξαφανισθεί γρήγορα ενώπιον του ανατέλλοντος «καλύτερου δυνατού κόσμου», όπως τον περιέγραφαν, περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές, διάφοροι πρώην αριστεροί, «μανούλες» στην εφεύρεση εξωραϊστικών εκφράσεων, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

«Νέα παγκόσμια τάξη»: από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό

Ο λόγος που μπόρεσα να κάνω την ορθή όπως απεδείχθη και, φοβούμαι, θα αποδειχθεί περισσότερο, πρόβλεψη, είναι, πρώτον, γιατί δεν είχα καμία εκτίμηση ούτε στις «δημοκρατικές αρετές» (υπαρκτές μόνο υπό απειλή) του ύστερου καπιταλισμού, ούτε στον σταθεροποιητικό του ρόλο, δεύτερον, γιατί διατήρησα πάντα μια πολύ κριτική στάση απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς, γεγονός που επέτρεψε στο μυαλό και την όποια κριτική μου ικανότητα να παραμείνουν στη θέση τους παρά τον συγκλονισμό της σοβιετικής κατάρρευσης. Αντίθετα, διάφοροι λάτρεις του σταλινομπρεζνιεφισμού πέρασαν με εκπληκτική ταχύτητα στον νεοφιλελευθερισμό και αντικομμουνισμό.

Τα λέω αυτά και σήμερα σε φίλους της επίσημης ελληνικής αριστεράς που πιστεύουν, μετά την εκλογική εκτόξευση του 2012, ή εξαιτίας της, ότι ο κόσμος πάει προς το πολύ καλύτερο και αρνούνται να παραδεχτούν και να προετοιμαστούν κατάλληλα για την σκληρότατη πραγματικότητα ενός τρομερού οικονομικού-«ιδεολογικού» πολέμου που αποβλέπει στην καταστροφή και υποδούλωση Ελλάδας (και Κύπρου). Δυστυχώς, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή, στη Γιουγκοσλαβία, στη Φουκουσίμα και σε πολλά άλλα μέρη ζούμε όχι στον «καλύτερο», αλλά συχνά στον «χειρότερο δυνατό κόσμο». Η σοβιετική κατάρρευση οδήγησε στην αποχαλίνωση του δυτικού καπιταλισμού, την εμφάνιση σε καθαρότερη μορφή των ολοκληρωτικών του τάσεων, υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των Όπλων. Παραδόξως όμως, ο μαρξισμός, η πιο επαναστατική θεωρία της ιστορίας, τροφοδοτεί συχνά τον πιο απίθανο συντηρητισμό στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που του ορκίζονται πίστη.

Νέος ψυχρός (δυνητικά θερμός) πόλεμος

 Υπάρχουν στην Ουκρανία, όπως και στην Αραβία τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις, χωρίς τις οποίες τα γεγονότα εκεί δεν εξηγούνται. Αλλά δεν μπορούν επίσης να γίνουν κατανοητά εκτός του διεθνούς πλαισίου: της προσπάθειας της «Αυτοκρατορίας» να αποτρέψει με κάθε μέσο την υλοποίηση του ρωσικού σχεδίου «Ευρασιατικής Ένωσης», στη θέση της πρώην Σοβιετικής. Ήδη πέρυσι η Κλίντον δήλωσε ότι η Ουάσιγκτων αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους διακοπής ή επιβράδυνσης της δημιουργίας Ευρασιατικής Ένωσης. (Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε τελείως ότι η «φράξια» Κλίντον, ελάχιστα ευτυχής με τις εξελίξεις σε Συρία και Ιράν, βρήκε στην Ουκρανία την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί», ενεργοποιώντας όμως κάτι που αποτελεί συνολική δυτική στρατηγική επιδίωξη).

Για την «Αυτοκρατορία», ούτε αυτό θα ήταν αρκετό. Στο DrangnachOsten, που ξεκινά από το Λβιβ και το Κίεβο, τελικό επιδιωκόμενο «έπαθλο» είναι η ίδια η Μόσχα, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του Χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν σε αυτό, δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι μια σειρά δυτικών πολιτικών ταξίδεψαν μέχρι το Κίεβο να στηρίξουν τη αντιπολίτευση, περιλαμβανομένης και της σημαντικής ακροδεξιάς, καθαρά εθνικιστικής, ναζιστικής συνιστώσας της. Όλα τα μέσα μοιάζουν κατάλληλα «για να σταματήσουμε και να απωθήσουμε» τη Ρωσία. Το είδος των δυνάμεων που υποστηρίζουν τώρα οι Δυτικοί στην Ουκρανία, είναι ένδειξη όχι τοπικής ή περιφερειακής, αλλά αληθινά παγκόσμιας σημασίας για το που πάει ο σύγχρονος καπιταλισμός, πόσο ασυμβίβαστος τείνει να αποδειχθεί με τη δημοκρατία. Αυτό αφορά ζωτικά και εμάς, αντιμέτωπους με πρωτοφανή επίθεση στο έθνος-κράτος μας και όποια τέλος πάντων δημοκρατία διαθέτουμε.

Ήδη, προ πενταετίας, μια πρώτη «γενική δοκιμή», αλλά και προειδοποίηση προς τη Μόσχα, για τη manumilitari, αν χρειασθεί, αποτροπή της σύστασης Ευρασιατικής Ένωσης, σημειώθηκε στη Γεωργία με τον πόλεμο στον οποίο οι ξένοι σύμβουλοί του έσπρωξαν τον Σαακασβίλι. Σήμερα η «Αυτοκρατορία» επανέρχεται δριμύτερη ενθαρρύνοντας κάθε είδους δυνάμεις διατεθειμένες να σπρώξουν στο χάος τη δεύτερη σε μέγεθος και σημασία, μετά την ίδια τη Ρωσία, από τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης.

Ουκρανία: μητέρα όλων των αντιφάσεων

Η Ουκρανία είναι στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ Δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας, φιλοξενώντας και την κύρια βάση του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία δεν μπορεί σχεδόν να συνυπάρξει ως κράτος με μια εχθρική Ουκρανία. Θα κάνει τα πάντα για να μην πέσει υπό τον έλεγχο εχθρικών, «αυτοκρατορικών» δυνάμεων. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να την κερδίσει, αλλά μπορεί να αποτρέψει την «κατάκτησή» της από τους δυτικούς.

Από τις μεγαλύτερες και φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, η Ουκρανία παραμένει η «μητέρα» όλων των τεράστιων αντιθέσεων, ανάμεσα στη ρωσική, βιομηχανική ανατολή (Ντονιέτσκ, Χάρκοβο), την αντιρωσική, αγροτική δύση του Λβιβ, την ορθοδοξία και τον ουνιατισμό, τα ανδραγαθήματα της αντίστασης στους ναζί και τα εγκλήματα των φιλοναζιστών του Μπαντέρα, την εργατική τάξη και τους μικρο-μεσοαστούς. Βαθειά, εκ κατασκευής πολυεθνική, όπως και η ίδια η Ρωσική Ομοσπονδία, η Ουκρανία θυμάται την καταπίεση τεσσάρων αιώνων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που αφορούσε όμως όλους και όχι μόνο Ουκρανούς), την βαναυσότητα με την οποία ο Στάλιν αφάνισε αγρότες και διανοουμένους της. Αλλά θυμάται επίσης ότι υπήρξε τμήμα της σοβιετικής εποποιίας, με εκπληκτικά επιτεύγματα και εκπληκτικά εγκλήματα. Το να χωρίσεις την Ουκρανία από τη Ρωσία είναι σα να θέλεις να κόψεις στα δύο τον Γκόγκολ.

Οι δυσκολίες όμως του Πούτιν στην Ουκρανία αντανακλούν επίσης την μεγάλη εγγενή αντίφαση του ρωσικού καθεστώτος, που αποκατέστησε μεν το αίσθημα ασφάλειας, αξιοπρέπειας, εκτίμησης στην ίδια τους τη χώρα των Ρώσων πολιτών, σταματώντας την πορεία προς τη διάλυσή της και καθιστώντας εκ νέου τη Μόσχα σπουδαίο διεθνή παίκτη, δεν μπόρεσε όμως, ακόμα (;) να προσφέρει εναλλακτικό όραμα, διαφοροποιούμενο ουσιαστικά από τον μαφιόζικο-ολιγαρχικό μετασοβιετικό καπιταλισμό. Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν μόνο γεωπολιτική-κρατική ισχύς, ήταν και ενσάρκωση, αυθεντική ή όχι, μιας ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης. Η Ευρασιατική Ένωση χρειάζεται περισσότερη πολιτική, ιδεολογία, κοινωνικό όραμα, κοινότητα εχθρού, για να αποκτήσει πιο στέρεη υπόσταση. 

Ουκρανία, Ελλάδα, Ρωσία

Το τι θα γίνει πάντως στην Ουκρανία έχει τεράστια σημασία για μας, όπως και το τι θα γίνει στην Ελλάδα έχει τεράστια σημασία για τους Ρώσους. Παραδόξως ελάχιστοι άνθρωποι σε Ελλάδα και Ρωσία το καταλαβαίνουν αυτό βαθιά. Είτε γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε νέες μορφές πολέμων, όπως οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι χρέους, των οποίων δεν κατανοούμε καλά τη σημασία. Είτε γιατί προτιμάμε να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα των τόσο τρομερών, δύσκολων, επικίνδυνων προβλήματα που μπλέξαμε. Ελλάδα και Ουκρανία είναι δύο από τα σημαντικότερα «μέτωπα» για την επιβολή «νέας παγκόσμιας τάξης». Το τι θα συμβεί εκεί θα έχει τεράστιες, άμεσες και έμμεσες συνέπειες, σε Ελλάδα και Ρωσία, παρά την ασυμμετρία των μεγεθών. Ποτέ δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ αίσθηση, επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας, ιστορικότητα, ποτέ δεν είχαμε τόση λίγη.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Ποιά είναι η κυρία Λίζα;

By Πέτρος Ευδόκας, submitted on Fri, 02/14/2014 – 19:14

Μέση Ανατολή, Δυτική Ασία, Κόσσοβο

Η CIA και τα Πανεπιστήμια

Η κυρία Λίζα και το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ (Council on Foreign Relations – CFR)

Μα, μήπως η κυρία Λίζα είναι μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ;

Η παρανοϊκή ακροδεξιά στις ΗΠΑ, της οποίας ο ένοπλος κλάδος είναι καπελωμένος από την Αστυνομία (FBI) και δρα ως προέκταση της, συχνά ωρύεται ότι οι ΗΠΑ κινδυνεύουν από τον “κομμουνιστικό ΟΗΕ”, που τάχα διαβρώνει την αυτονομία και ηγεμονία των ΗΠΑ. Ονομάζουν το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων ως μια από τις “εχθρικές δυνάμεις” διότι η στενή του σχέση με τον ΟΗΕ τείνει προς μια “παγκόσμια Κυβέρνηση”. (Δηλαδή πιστεύουν ότι η παγκόσμια Αυτοκρατορία τάχα κυριαρχεί επί των ΗΠΑ, ενώ ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.) Συγκαταλέγουν την κυρία Λίζα ονομαστικά μες τον κατάλογο των “εχθρών” τους που είναι μέλη του Συμβουλίου. Έχουν δημοσιεύσει αυτούς τους καταλόγους εδώ (αριθμός μέλους 529),

Πως παρέμεινε αόρατη η κυρία Λίζα τόσο καιρό;

Ορίστε μια φάση απίστευτη, και όμως αληθινή: η Αντζελίνα σε βίντεο όπου με δημόσιες πολιτικές δηλώσεις υποστηρίζει την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία, και κακίζει τις δυνάμεις Ρωσσίας και Κίνας που έθεσαν βέτο σε επέμβαση:

Ας φωτίσουμε ξανά τις ζωές μας

Θα περίμενε κανένας σε συνθήκες κρίσης η ΔΕΗ (μια δημόσια επιχείρηση που δημιουργήθηκε από το κόπο και της θυσίες των εργατών της και όλων μας) να στήριζε πολύπλευρα την κοινωνία. Αντίθετα όμως, ακολουθώντας πιστά τις εντολές των κρατούντων, μετατράπηκε σταδιακά σε έναν ανελέητο, εκβιαστικό, φοροεισπρακτικό και κατασταλτικό μηχανισμό.

Με το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΑΔΜΗΕ, που προωθείται αυτές τις μέρες στη βουλή, και το τελευταίο κάθε φύλο συκής δημόσιας λειτουργίας πέφτει καθώς η ΔΕΗ ουσιαστικά περνάει στα χέρια ιδιωτικών εταιριών. Έτσι τα χρήματα και ο κόπος μας γίνονται κεφάλαιο για μια δράκα αρπακτικών.

Εδώ και χρόνια με αποφάσεις της ΕΕ για “απελευθέρωση” της αγοράς ενέργειας (η έννοια της ελευθερίας για την ΕΕ συνδέεται μόνο με την αγορά ιδιωτικών επενδύσεων) οι κυβερνήσεις χάρισαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο τεράστια μερίδια της δημόσιας περιουσίας. Η ίδρυση ιδιωτικών σταθμών παραγωγής ενέργειας σήμαναν τη συρρίκνωση του αριθμού των εργαζομένων της επιχείρησης και την κατακόρυφη αύξηση του κόστους, καθώς η ΔΕΗ ήταν υποχρεωμένη να αγοράζει την παροχή των ιδιωτών σε προσυμφωνημένη τιμή πολύ υψηλότερη από το δικό της κόστος!

Έννοιες όπως οικολογία και «πράσινη» ενέργεια χρησιμοποιούνται προσχηματικά από το κράτος για την αρπαγή του πλούτου. Βιομηχανίες παραγωγής φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών έλαβαν κολοσσιαία τραπεζικά δάνεια με κρατικές εγγυήσεις παίρνοντας στα χέρια τους πολύτιμους πόρους και υποδομές (όπως τα δίκτυα) που ανήκαν αποκλειστικά στην κοινωνία.

Όλα τα παραπάνω αύξησαν κατακόρυφα το κόστος της ενέργειας με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σήμερα να αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα. Αν συνυπολογίσει κανένας και το χαράτσι που οι κρατούντες, εντελώς εκβιαστικά, ενσωμάτωσαν στο λογαριασμό έχουμε μπροστά μας τις συνθήκες ενός νέου ενεργειακού/κοινωνικού αποκλεισμού για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μόνο στην πόλη της Πάτρας δύο χιλιάδες σπίτια δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό. Έτσι, μέσα στο κρύο στερούνται κάτι που για τους σύγχρονους καιρούς μας ήταν θεωρητικά αυτονόητο. Kαι η στέρηση αυτή έχει πολλές φορές τραγικές συνέπειες – όπως μας έδειξαν ο πρόσφατος θάνατος του κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη. Γιατί κάτω από το στυγνό εκβιασμό των κρατούντων ο θάνατος από έλλειψη βασικών αγαθών έρχεται να προσθέσει δίπλα στις απεγνωσμένες χειρονομίες των αυτοκτονιών και τα εργατικά “ατυχήματα” μια ακόμα κρατική δολοφονία.

Στο περιβάλλον της κρίσης το κράτος, αποξενωμένο οριστικά από την κοινωνική βούληση, χρησιμοποιεί την ενέργεια ως μηχανισμό ομηρείας υποχρεώνοντας μας μαζί με το ρεύμα (που αποτελεί έτσι και αλλιώς ένα μικρό κλάσμα του λογαριασμού) να πληρώνουμε χαράτσια και άλλους φόρους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι φόροι εξυπηρετούν αναγκαιότητες που επιβάλουν οι συνθήκες και πως “χωρίς αυτούς δε θα είχαμε πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, λεφτά για συντάξεις”. Αναρωτιόμαστε όμως γιατί αντί για τα πενιχρά εισοδήματα των φτωχών που αγωνιούν καθημερινά για τη ζωή τους δεν απαλλοτριώνεται ο αμύθητος πλούτος που λιμνάζει στις καταθέσεις των ολιγαρχιών; Αναρωτιόμαστε γιατί τα κλειδωμένα εργοστάσια που εγκαταλείφθηκαν από τα αφεντικά δεν δίνονται στον κόσμο της εργασίας για να παράγει ότι η κοινωνία χρειάζεται; Αναρωτιόμαστε γιατί χιλιάδες εγκαταλειμμένα σπίτια και ακαλλιέργητη γη δεν δίνεται σε άνεργους και αστέγους; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί το κράτος, από την ίδρυσή του, έχει πάρει σαφώς θέση υπέρ αυτών που σήμερα και πάντα ήταν η αιτία της κοινωνικής καταστροφής, των αφεντικών.

Η εμπορευματοποίηση όλων των πτυχών της ανθρώπινης ζωής είναι σήμερα ζωτικής σημασίας στα σχέδιά τους. Όχι τόσο γιατί ελπίζουν στο λογιστικό κέρδος από το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών, αλλά για λόγους κυρίως ιδεολογικούς. Γιατί το να μας επιβάλουν να ζούμε σε μια κοινωνία που όλα μετατρέπονται σε αντικείμενα εμπορικής συναλλαγής (ακόμα και η ίδια η φύση – όπως επιχειρείται με την ιδιωτικοποίηση/εμπορευματοποίηση των ανανεώσιμος πηγών ενέργειας, δηλαδή του ήλιου και του αέρα), που όλα “πωλούνται και αγοράζονται με κέρδος”, είναι σαν να μας λένε πως “δεν υπάρχει άλλος δρόμος”, πως “είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε έναν κόσμο που όλα τα αγαθά θα είναι εμπορεύματα” και πως “κάθε αντίσταση είναι μάταιη”, γιατί το κέρδος και ο ανταγωνισμός είναι ο “φυσικός” νόμος της κοινωνίας.

Σήμερα λοιπόν απαιτείται εκτός από την αυτονόητη αντίσταση στην κοινωνική καταστροφή να επιμείνουμε στο αίτημα: κανένας άνθρωπος χωρίς πρόσβαση σε κοινά αγαθά. Η αντίσταση στο ξεπούλημα της ΔΕΗ στους ιδιώτες θα πρέπει να εκκινήσει μια συζήτηση για το καθεστώς διαχείρισης της ενέργειας και κάθε δημόσιου αγαθού. Τόσα χρόνια είδαμε πως το δίλημμα “κρατική ή ιδιωτική” επιχείρηση είναι πλαστό τη στιγμή που το κράτος λειτουργεί ως προέκταση των επιχειρηματικών συμφερόντων. Πρέπει λοιπόν να ανοίξουμε τη συζήτηση ένα βήμα παραπέρα παλεύοντας για δημόσιο κοινωνικό έλεγχο και εργατική διαχείριση στο σύνολο του κοινωνικού πλούτου με στόχο της ελεύθερη και δωρεάν παροχή των αγαθών σύμφωνα με τις ανάγκες μας.

• Άμεση επανασύνδεση των σπιτιών της πόλης 
• Μπλοκάρουμε το ξεπούλημα της ενέργειας 
• Κοινός συντονισμός εργαζομένων της επιχείρησης και κινήματος αντίστασης

Δημόσιο κοινωνικό έλεγχο και εργατική διαχείριση της ΔΕΗ (και κάθε κοινωνικής υποδομής)
Ελεύθερη πρόσβαση στην ενέργεια / εμπόρευμα μόνο για τις εταιρίες

No Man’s Land
ελευθεριακή πρωτοβουλία ενάντια
στο κράτος και στο κεφάλαιο
3/2/2014

Δίπλα στο μαχαίρι του χρυσαυγίτη που κυνηγά μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, έχει θέση η μπότα του λιμενικού που χτυπά τον μετανάστη που προσπαθεί να σωθεί από τον πνιγμό ….

Το πρωί της Δευτέρας 21 Ιανουαρίου 2014, σκάφος που μετέφερε τουλάχιστον 28 μετανάστες βυθίστηκε ενώ έπλεε στα ανοιχτά του Φαρμακονησίου.
 Ο πνιγμός 12 μεταναστών, μεταξύ των οποίων και 9 παιδιά, ήρθε να προστεθεί στον τεράστιο κατάλογο θανάτου που έχει ανοίξει εδώ και χρόνια στα νερά του Αιγαίου και στα ελληνικά σύνορα, μόνο που αυτή τη φορά συνοδευόταν από τις σαφείς μαρτυρίες των επιζώντων μεταναστών για τις συνθήκες του γεγονότος.
Η έκπληκτη για μια ακόμα φορά ελληνική κοινωνία, που φαίνεται να ξεχνά πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχει ακούσει για παρόμοια γεγονότα, πληροφορείται πως τα «γενναία παλικάρια» του λιμενικού σώματος προσπάθησαν να απωθήσουν βίαια προς την πλευρά των τουρκικών χωρικών υδάτων το σκάφος εν μέσω θαλασσοταραχής ενώ απέτρεψαν τη μετεπιβίβαση των επιβατών του σκάφους και άφησαν όσους έπεσαν στο νερό στην τύχη τους. Στη συνέχεια ζήσαμε ακόμα πιο προχωρημένες οργουελιανές σκηνές, όταν υπουργοί της κυβέρνησης επέμεναν να διαψεύδουν τη δημόσια μαρτυρία ενός χαροκαμένου πατέρα σε συνέντευξη τύπου στο Σύνταγμα. Δίπλα στο μαχαίρι του χρυσαυγίτη που κυνηγά μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, έχει θέση η μπότα του λιμενικού που χτυπά τον μετανάστη που προσπαθεί να σωθεί από τον πνιγμό ….

Ο παραπάνω παραλληλισμός απεικονίζει γλαφυρά το πρόσωπο της κυριαρχίας και του καθεστώτος εξαίρεσης που θέλει να επιβάλει. Ο φασισμός, πολύ παραπάνω από την ιδεολογία μερικών χιλιάδων ψηφοφόρων της χρυσής αυγής, αποτελεί την βαθύτερη και καθαρότερη μορφή του πνεύματος της κυριαρχίας και της ανισότητας. Είναι η πεμπτουσία κάθε κρατικής εξουσίας, που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στις δομές της όταν υπάρχει σταθερότητα, ηρεμία και σχετική ευδαιμονία, αλλά εκδηλώνεται ξεκάθαρα σε περιόδους και συνθήκες κρίσης.
Όπως ακριβώς αυτές που ζούμε σήμερα. Όταν μάλιστα τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού έχει μια δεξιά κυβέρνηση, στην ηγεσία αλλά και στους συμβούλους της οποίας κυριαρχούν τα ακροδεξιά στοιχεία, τότε οι φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές παύουν να αποτελούν απλά μια λύση ανάγκης για την επιβίωση της εξουσίας και την επιβολή καταστολής. Εντάσσονται οργανικά και γίνονται αναπόσπαστο τμήμα στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό. Και την υλοποίηση τους αναλαμβάνουν αυτοί που πρόσφατα χαρακτηρίστηκαν από ανώτατο δικαστήριο ως «σκληρός πυρήνας του κράτους που χρήζει ειδικής προστασίας και μεταχείρισης», δηλαδή τα σώματα ασφαλείας (αστυνομία, αντιτρομοκρατική, λιμενικό) και ο στρατός. Συνεπώς, ο πνιγμός των 12 μεταναστών στη θάλασσα του Φαρμακονησίου, είναι ένα ακόμα αποτέλεσμα της άσκησης μιας πολιτικής ολοκληρωτισμού, αποκλεισμού και καταστολής (Ο υιός Πλεύρης πρόσφατα είχε υποστηρίξει πως θα υπάρξουν νεκροί μετανάστες στα σύνορα. Η ευχή του εκπληρώθηκε πολύ γρήγορα). Είναι ένα ακόμα επεισόδιο της επίθεσης της κρατικής εξουσίας ενάντια στην κοινωνία, είναι ένα ακόμα επεισόδιο του πολέμου που έχει κυρηχθεί από την αστική τάξη στις τάξεις των καταπιεσμένων.
Του ίδιου πολέμου που σκοτώνει τους χιλιάδες που «αυτοκτονούν με τη θέληση τους» τα τελευταία χρόνια, που σκοτώνει αυτούς που καίγονται από μαγκάλια και ξυλόσομπες στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν, που σκοτώνει όσους πνίγονται στα νερά της Μεσογείου στην προσπάθεια τους να μεταναστεύσουν.
Είναι ένα ακόμα επεισόδιο του ταξικού πολέμου που, μονόπλευρα προς το παρόν, εντείνεται και από τον οποίο, ας είμαστε έτοιμοι να μετράμε και «Έλληνες λαθρομετανάστες» τα επόμενα χρόνια, ανάμεσα στους πνιγμένους στα σαπιοκάραβα για Ευρώπη και στην κάθε Λαμπεντούζα. Άλλωστε, και οι ίδιοι οι μετανάστες θύματα του ίδιου ταξικού πολέμου που μαίνεται στις πατρίδες τους είναι. Αυτός τους ξερίζωσε από τους τόπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Από την άλλη πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο, παίρνουν μέρος οι δουλέμποροι και συνεργαζόμενα δίκτυα διεθνών κυκλωμάτων, εθνικών κρατών, υπηρεσιών ασφαλείας, φασιστών, μεγαλοκαπιταλιστών. Όλοι αυτοί που, τώρα που οι μετανάστες δεν είναι πια φτηνότεροι από τους ντόπιους εργάτες, χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως χώρα τράνζιτ, στην οποία γίνεται και μια αρχική διαλογή των καλύτερων υποζυγίων για τα εργοστάσια και τα γιαπιά της Ευρώπης.
Οι παραγωγικά άχρηστοι, οι αδύναμοι, τα παιδιά, οι γέροι μπορούν να ταίσουν τις αλανιάρες τσιπούρες στο Ιόνιο, το Λυβικό, το Αιγαίο …. Πολύ περισσότερο από την αλληλεγγύη μας στην ταυτότητα του μετανάστη, που την αναγνωρίζουμε ως μια συνθήκη ακραίου και βίαια εξωθούμενου στην εκμετάλευση υποκειμένου, υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες ως ανθρώπους της τάξης μας. Αναγνωρίζουμε μια κοινότητα που εδράζεται στην κοινή ταξική θέση και με βάση αυτό επιδιώκουμε την κοινωνική ένταξη των μεταναστών στο πλαίσιο μια συνολικής συγκρότητησης κοινοτήτων αγώνα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που θεωρούμε και αντιμετωπίζουμε συνολικά ως εχθρούς μας τους πλούσιους και τους ισχυρούς, τους εξουσιαστές, τους μαφιόζους και τους φασίστες όλου του πλανήτη. Είτε ζουν στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Πακιστάν, ή τη Σομαλία. Ως διεθνιστές είμαστε ενάντια τόσο στα εθνικά σύνορα, όσο και στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου που αντικαθιστά και εξαργυρώνει αυτά τα σύνορα με την μπίζνα του δουλεμπορίου.
Η επιλογή μας, που θεωρητικά αναγνωρίζουμε ως ορθή κοινωνικά και ταξικά, είναι να μένουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε και να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή. Και για όποιους θελήσουν αυτό να το προσάψουν ως επιχείρημα ενάντια στον ερχομό των μεταναστών, θα γελάγαμε ειρωνικά, αναλογιζόμενοι τόσο την κατάπτυστη υποταγή του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας στους δυνάστες της, όσο και τη διογκούμενη τάση μετανάστευσης των Ελλήνων (προφανώς μετανάστες «καλής ποιότητας») στις ίδιες ακριβώς χώρες που προτιμούν και οι υπόλοιποι (και κατά τον Δένδια «κακής ποιότητας») μετανάστες. Αναγνωρίζουμε ότι η “σύγκρουση” του κράτους με τον άμεσο πολιτικό εκφραστή του φασισμού, τη χρυσή αυγή, δεν είναι τίποτα άλλο από ενδοεξουσιαστική διαμάχη. Η ασκούμενη φασιστική πολιτική, οι μέθοδοι και πρακτικές της, ενσωματωμένα στο καθεστώς, στράφηκαν ενάντια στη χρυσή αυγή, όταν τα μυαλά της ηγεσίας της πήραν αέρα και φαντάστηκαν ότι με ένα ρεσάλτο το παρακράτος θα γινόταν κράτος. Ο καυγάς γίνεται για τη δύναμη και τα πρόσωπα που θα την κρατάνε στα χέρια τους. Τη δύναμη να μαχαιρώνουν τον Παύλο Φύσσα ή να πνίγουν μετανάστες. Μπροστά στο γεγονός ότι δολοφονούν ανθρώπους της δικιάς μας τάξης οι διαφορές κράτους και παρακράτους είναι επουσιώδεις. Για εμάς είναι απόλυτη αλήθεια το να πούμε ότι τον Φύσσα τον έσφαξε το κράτος και τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι τους έπνιξε η χρυσή αυγή. Κρατικός και παρακρατικός ο φασισμός είναι ένας. Και θα του κάνουμε τον βίο αβίωτο.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014 18:00 ΜΜ

 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

 Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση (ΑΚΑ)