κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο
Μετάφραση, εισαγωγή – A ruthless critique.
Μεταφράζουμε και αναδημοσιεύουμε μια σειρά ποιημάτων του Xu Lizhi, του τελευταίου εργάτη που αυτοκτόνησε στην Κίνα λόγω των συνθηκών εργασίας, όχι μόνο στο εργοστάσιο, αλλά γενικά στη κοινωνία, που έχει μετατραπεί σε μια απέραντη γραμμή συναρμολόγησης. Τα ποιήματα του απλά, περιγραφικά, γεμάτα από αυτήν την άρνηση, που τόσο ποθεί να ελευθερωθεί από το κεφάλαιο, που θέλει, εμφανώς και χωρίς αμφιβολίες να στραφεί ενάντια σε αυτό που έχει απογίνει. Μια σειρά λέξεων βγαλμένη από τις γραμμές συναρμολόγησης του παγκόσμιου καπιταλισμού, δείχνει με τρόπο άμεσο, την αλλοτρίωση και τους φετιχισμούς, το τι σκέφτονται οι άνθρωποι που έφτιαξαν τον υπολογιστή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Αυτή είναι η αρνητική ποίηση σε συνθήκες πραγματικής υπαγωγής. Και πόσο “βλάσφημο” και αντιφατικό είναι άραγε από πλευράς μας, να ονομάζουμε κατ’ αυτό τον τρόπο τη ποίηση του, που το μόνο που ήθελε είναι να ξεφύγει ακριβώς από αυτή την υπαγωγή, που ήταν ταυτόχρονα άρνηση στην υπαγωγή, μια ασφυξία στην εργασία ως υπαρκτή συνθήκη και ταυτόχρονα, ο όλος ο κόσμος κάθε λέξης. Ελπίζουμε, η προσπάθεια να μεταδώσουμε τη ποίηση του, και ότι αυτή φέρει μέσα της στο ελληνικό κοινό,καθώς και να την βάλουμε στο συγκείμενο που της αναλογεί, την άρνηση του κεφαλαίου, να είναι άξιο αντίβαρο της “βλασφημίας” μας.
Σημείωση του Μεταφραστή στα Αγγλικά: Τα παρακάτω ποιήματα του Xu είναι ένα δείγμα απλά των καλύτερων δουλειών του, σε αρχική μετάφραση από φίλους του Nao project. Τα ποιήματα είναι της περιόδου 2011-2014. Μέσα σε αυτά περιλαμβάνεται και το πρώτο του ποίημα. Με τη μετάφραση αυτών των ποιημάτων, θέλουμε να κρατήσουμε τη μνήμη του Xu ζωντανή,και να εγείρουμε να την προσοχή στο ζήτημα των σκληρών συνθηκών εργασίας στην Κίνα, για τους εργάτες που είναι εσωτερικοί μετανάστες από την επαρχεία (μεταξύ αυτών και στην Foxconn όπου και ο Xu εργαζόταν) Οι συνθήκες αυτές δεν έχουν αλλάξει παρά το γεγονός των 18 αποπειρών αυτοκτονίας στο εργοστάσιο το 2010, που είχαν σαν αποτέλεσμα 14 εργάτες νεκρούς. Κόσμος εκ των έσω αναφέρει ότι τα περιστατικά μειώθηκαν αισθητά (κυρίως λόγω του ότι η διοίκηση έβαλε δίχτυα γύρω από το εργοστάσιο με σκοπό να αποτρέπει τους εργάτες να πηδούν αλλά και γιατί αυξήθηκαν οι εργατικές αντιστάσεις), παρόλα αυτά, αυτοκτονίες συνεχίζουν, όπως αυτή του Xu Lizhi, τουλάχιστον ακόμα 8 τέτοια περιστατικά έχουν αναφερθεί στα ΜΜΕ από το 2010, αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι πολλά περιστατικά απλά δεν καταγράφονται. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον, οι εργάτες στη Foxconn αλλά και αλλού, θα καταφέρουν να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν αυτές τις τακτικές των επιχειρήσεων, όπως την στρατιωτική πειθαρχία και τη συνεχή επιτήρηση, και να βρουν ένα συλλογικό τρόπο να ξεφύγουν από το καπιταλιστικό κόσμο του θανάτου σε έναν κόσμο που να αξίζει να ζεις.
Λίγα λόγια για τον Xu Lizhi.
Το 2010, Xu Lizhi πήγε να δουλέψει από το πατρικό του σπίτι στη Jieyang, Guangdong στο εργοστάσιο της Foxconn [εργοστάσιο ηλεκτρονικών συσκευών στο Shenzhen],και συγκεκριμένα εργαζόταν στη γραμμή συναρμολόγησης. Από το 2012 μέχρι το Φεβρουάριο του 2014, πάνω από 30 γραπτά του, δημοσιεύτηκαν στην εσωτερική εφημερίδα της Foxconn “Foxconn People” (富士康人),όπως ποιήματα, δοκίμια,κριτικές ταινιών, και σχολιασμούς της επικαιρότητας. Ο Xu πόσταρε τους τίτλους των γραπτών του σε ένα ποστ στο blog του με τίτλο “Η ωρίμανση μου μέσα από μια εφημερίδα” δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του για την ευκαιρία που του δόθηκε να ασχοληθεί με τις φιλολογικές του ανησυχίες. Την πρώτη φορά που ο φίλος του, ο Zheng (ψευδώνυμο) διάβασε την ποίηση του Xu, εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι ήταν τόσο ταλαντούχος. Από τότε ο Zheng πάντα κοιτούσε τα ποιήματα στην εφημερίδα.Ο Zheng πίστευε ότι ο Xu ήταν ένα ντροπαλό άτομο γενικά, “λιγομίλητος αλλά όχι σιωπηλός” Ο Xu υποστήριζε ανοιχτά τις πεποιθήσεις του, αλλά ήταν μοναχικός.”Όταν ο Zheng έμαθε για την αυτοκτονία του Xu πέρασε όλη την εβδομάδα αργίας της επετείου της εθνικής ημέρας της Κίνας μέσα στο σπίτι του θρηνώντας.
Μετατρέποντας τα αισθήματα σε ποιήματα: φοβόταν ότι θα διαβαστούν από την οικογένεια του
Τα περισσότερα από τα ποιήματα του Xu είναι περιγραφές της γραμμής παραγωγής. Στο ποίημα “Εργαστήριο, η νιότη μου φυλακίστηκε εδώ,” περιέγραφε τις συνθήκες εργασίας και ζωής του: “πέρα από τη γραμμή παραγωγής,δεκάδες χιλιάδες εργάτες[dagongzhe]παρατάσσονται σαν λέξεις στο χαρτί, η μία πίσω απ’ την άλλη/ “Πιο γρήγορα! Πιο γρήγορα!”/ Καθώς στέκεται ανάμεσα τους, ακούω τον επιστάτη που γαβγίζει.” Ένοιωθε ότι “Με το που έμπαινε στο εργαστήριο/ η μόνη επιλογή είναι η υποταγή,” και ότι η νιότη του άδοξα και ψυχρά ξεγλιστρούσε και χανόταν, έτσι ώστε το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι “Να την βλέπει να ξεθωριάζει μέρα και νύχτα/ Συμπιεσμένη, γυαλισμένη, φορμαρισμένη /ανάμεσα από ανάξιες αμοιβές, τους υποτιθέμενους μισθούς”.
Στην αρχή, ο Xu Lizhi δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στην συνεχή αλλαγή μεταξύ πρωινής και βραδινής βάρδιας. Σε ένα άλλο ποιήμα, περιέγραψε τον εαυτό του στη γραμμή παραγωγής ως “στεκούμενος ίσιος σαν σίδερο,τα χέρια μου σαν να πετάω,” “πόσες νύχτες και πόσες ημέρες/ καθώς καθόμουν έτσι, κοιμήθηκα όρθιος;” περιέγραφε την δουλειά του ως εξουθενωτική, “Κυλάνε μέσα στις φλέβες μου, φτάνοντας τελικά στην άκρη του στυλό/ ριζώνουν στα χαρτιά/ αυτές τις λέξεις μπορούν να τις διαβάσουν μόνο οι μετανάστες εργάτες.” Ο Xu είχε δηλώσει ότι δεν έδειξε ποτέ την ποίηση του στους γονείς και τους συγγενείς του καθώς είναι κάτι που αντικατοπτρίζει πόνο, και δεν ήθελε να τους το δουν
Αποτυχημένες προσπάθειες να πιάσει δουλειά σχετιζόμενη με βιβλία.
Παρόλο που ο Xu έζησε στο Shenzhen για μερικά χρόνια μόνο, ήταν βαθιά ταυτισμένος με τη πόλη. “όλοι εύχονται να ριζώσουν στη πόλη για πάντα,” εξηγούσε,αλλά οι περισσότεροι μετανάστες εργάτες [dagong] ποιητές, γράφουν για μερικά χρόνια, και μετά φεύγουν από τη πόλη και πάνε πίσω στις πατρίδες τους όπου παντρεύονται και κάνουν παιδιά. Ο Xu έλπιζε να μην έχει τέτοια μοίρα. Προσπάθησε να στήσει ένα πάγκο μαζί με ένα φίλο του στο δρόμο, αλλά απέτυχε. Επίσης προσπάθησε να μεταφερθεί από τη γραμμή συνερμολόγησης στα logistics όπου θα είχε μεγαλύτερη ελευθερία αλλά δεν τα κατάφερε επίσης. Κατανοούσε ότι πολύ λίγοι ποιητές μπορούν να γλιτώσουν “Πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς για την επιβίωση μας, είναι πολύ δύσκολο να πας πέρα από αυτό”. Το Φεβρουάριο του 2014, ο Xu παραιτήθηκε από τη δουλειά του στη Foxconn και μετακόμισε στο, Jiangsu. Ο φίλος του, εξήγησε ότι η κοπέλα του Xu δούλευε εκεί, και γιαυτό ήθελε να πάει εκεί αλλά τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά. Είπε στον Zheng ότι είχε πρόβλημα και δυσκολευόταν να βρει δουλειά, αλλά δεν μπήκε σε λεπτομέρειες.
Έξι μήνες μετά, μετακόμισε πίσω στο Shenzhen. Σε μια άλλη συνέντευξη, ο Xu είπε ότι αγαπά αυτή τη πόλη,και ότι του άρεσε να πηγαίνει πολύ στη κεντρική αγορά βιβλίου της πόλης και στη δημόσια βιβλιοθήκη.Αν ήταν να γυρνούσε στο πατρικό του [στο Jieyang], υπήρχαν μόνο μικρά βιβλιοπωλεία “και κάθε φορά που προσπάθησα να παραγγείλω βιβλία online δεν ερχόντουσαν σε τόσο απομακρυσμένη τοποθεσία” Λόγω της αγάπης του για τα βιβλία, η πρώτη αίτηση για δουλειά που έκανε στη πόλη ήταν στη κεντρική αγορά βιβλίου. Ο Zheng θυμάται ότι ο Xu του είχε πει, όταν δούλευε στο εργοστάσιο, ότι το όνειρο του ήταν να γίνει βιβλιοθηκάριος. Δυστυχώς δεν του έδωσαν τη δουλειά και ο Zheng πιστεύει ότι αυτή ήταν μια από τις μεγάλες απογοητεύσεις. Δύο χρόνια νωρίτερα ο , Xu έκανε αίτηση για την εσωτερική βιβλιοθήκη της Foxconn για τους εργαζόμενους, καθώς είχαν για ένα διάστημα ανοίξει οι αιτήσεις, αλλά τελικά τον απέρριψαν. {…}
Γυρνώντας στο εργοστάσιο μια μέρα πριν το περιστατικό.
Ο Xu είχε ξεμείνει από χρήματα, οπότε μετά από όλες αυτές τις αναποδιές, γύρισε ξανά στο Foxconn, ξεκινώντας να εργάζεται στις 29 Σεπτεμβρίου του 2014, στο ίδιο εργαστήριο που δούλευε και πριν. Αυτό θα ήταν ένα νέο ξεκίνημα αλλά τελικά δεν ήταν. Το ίδιο απόγευμα ανέφερε στον Zheng μέσω online chat ότι κάποιος του βρήκε δουλειά κάπου αλλού, οπότε ίσως αφήσει το εργοστάσιο ξανά, αλλά ο φίλος του ο Zheng δεν έδωσε σημασία καθώς υπέθεσε ότι δεν θα έφευγε πολύ σύντομα καθώς μόλις είχε επιστρέψει.Την επόμενη φορά που ο Zheng έμαθε νέα για τον Xu ήταν δύο μέρες αργότερα,όταν ο κόσμος άρχισε να συζητά για την αυτοκτονία του Xu μέσω του WeChat.Ο Zheng δεν μπορούσε να το πιστέψει: “Είχαμε μιλήσει πριν δυο μέρες” Αργότερα ο Zheng έμαθε ότι ο Xu αυτοκτόνησε αφού μίλησαν το ίδιο βράδυ τα ξημερώματα και όχι δυο μέρες μετά όπως είπαν τα ΜΜΕ.
Διαδίδοντας φήμες ότι ο Xu ήταν ορφανός
Αν και είχαν περάσει 10 μέρες από την αυτοκτονία, όταν αναφέρεται το περιστατικό, ο Zheng ακόμα δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα του. Πιστεύει ότι η αυτοκτονία του Xu οφείλεται σε εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες. τόσο οι συνεχείς απογοητεύσεις αλλά και ο ίδιος του ο χαρακτήρας έπαιξαν ρόλο. Μετά το θάνατο του,μερικές νεκρολογίες έλεγαν ότι όταν ήταν μικρό παιδί είχε μείνει ορφανός, και ζούσε στους αγνοημένος από τους πάντες μέχρι που μια φτωχή γυναίκα τον υιοθέτησε και τον μεγάλωσε. Αυτή η γυναίκα πέθανε πριν μερικά χρόνια αφήνοντας τον μόνο στο κόσμο. Ο Zheng διέψευσε τις φήμες λέγοντας ότι ο Xu στα γραπτά του αναφέρει συχνά τη μητέρα του και το πόσο του λείπει η πατρίδα του. Το δεύτερο του ποίημα που δημοσιεύτηκε στη Foxconn People για παράδειγμα, λεγόταν “καλοκαιρινός νόστος.” Η ποίηση του Xu είναι ψυχρή και σκεπτική, αντικατοπτρίζοντας μια ζωή γεμάτη μιζέρια. Τα ποιήματα του είναι ένα νήμα από τη μυρωδιά του θανάτου. Έτσι και αλλιώς είχε προβάρει το θάνατο εκατοντάδες φορές στα γραπτά του, η τελευταία του πράξη ήταν απλά λίγο πέρα απ’ τα όρια.
《冲突》
“Σύγκρουση”
他们都说
Όλοι τους λένε
我是个话很少的孩子
ότι είμαι άνθρωπος των λίγων λέξεων
对此我并不否认
Αυτό δεν το αρνούμαι
实际上
Αλλά για την ακρίβεια
我说与不说
είτε μιλάω είτε όχι
都会跟这个社会
με αυτή τη κοινωνία θα είμαι πάντα
发生冲突
σε σύγκρουση
– 7 Ιουνίου 2013
《我就那样站着入睡》
“αποκοιμιέμαι, μόνο και μόνο που στέκομαι έτσι”
眼前的纸张微微发黄
το χαρτί μπροστά στα από τα μάτια μου, φαίνεται κίτρινο
我用钢笔在上面凿下深浅不一的黑-με το μεταλλικό στυλό μου, το σμιλεύω με ένα άνισο μαύρο
里面盛满打工的词汇
γεμάτο με λέξεις της εργασίας
车间，流水线，机台，上岗证，加班，薪水……
εργαστήριο, γραμμή συναρμολόγησης, μηχανή, κάρτα εργάτη, υπερωρία,μισθός…
我被它们治得服服贴贴
με έχουν εκπαιδεύσει να είμαι υπάκουος
我不会呐喊，不会反抗
Να μην ξέρω πως να φωνάζω ή να επαναστατώ.
不会控诉，不会埋怨
πως να παραπονιέμαι ή να απαξιώνω
只默默地承受着疲惫
απλά να υποφέρω σιωπηλά την εξάντληση
驻足时光之初
όταν πρωτοπάτησα σε αυτό το μέρος
我只盼望每月十号那张灰色的薪资单
έλπιζα μόνο για αυτή τη γκρι επιταγή στις 10 κάθε μήνα
赐我以迟到的安慰
για να μου προσφέρει την αργοπορημένη παρηγοριά
为此我必须磨去棱角，磨去语言
γιαυτό χρειάστηκε να απαλείψω τις γωνίες μου, να στρογγυλέψω τις λέξεις μου.
拒绝旷工，拒绝病假，拒绝事假
Μου αρνούνταν να χαζεύω , να αρρωστήσω και να πάρω άδεια ,μου αρνούνταν να φύγω για προσωπικούς λόγους
拒绝迟到，拒绝早退
Μου αρνούνταν να έρθω αργά, ή να φύγω νωρίς
流水线旁我站立如铁，双手如飞
Στη γραμμή παραγωγής στέκομαι σαν σίδερο, κάνω τα χέρια μου σαν να πετάω,
多少白天，多少黑夜
πόσες νύχτες, πόσες μέρες
我就那样，站着入睡
έτσι όπως ήμουν κοιμήθηκα όρθιος;
– 20 Αυγούστου 2011
《一颗螺丝掉在地上》
“Μια βίδα έπεσε στο πάτωμα”
一颗螺丝掉在地上
Μια βίδα έπεσε στο πάτωμα
在这个加班的夜晚
σε αυτή τη σκοτεινή νύχτα της υπερωρίας
垂直降落，轻轻一响
κάθετα κουμπώνοντας, και ελαφρά πιέζοντας
不会引起任何人的注意
δεν θα τραβήξω κανενός τη προσοχή
就像在此之前
όπως ακριβώς τη προηγούμενη φορά
某个相同的夜晚
σε μια νύχτα σαν αυτή
有个人掉在地上
όταν κάποιος βυθίστηκε στο έδαφος
– 9 Ιανουαρίου 2014
《谶言一种》
“ένα είδος προφητείας”
村里的老人都说
Οι γέροι χωριάτες λένε
我跟我爷爷年轻时很像
ότι μοιάζω στον παππού μου στη νιότη του
刚开始我不以为然
δεν το είχα καταλάβει
后来经他们一再提起
αλλά ακούγοντας τους ξανά και ξανά
我就深信不疑了
με έπεισαν
我跟我爷爷
ο παππούς μου και εγώ, μοιραζόμαστε κοινές
不仅外貌越看越像
εκφράσεις του προσώπου
就连脾性和爱好
τον ίδιο χαρακτήρα, τις ίδιες συνήθειες
也像同一个娘胎里出来的
σχεδόν σαν να βγήκαμε από την ίδια μήτρα
比如我爷爷外号竹竿
του έδωσαν το παρατσούκλι “καλάμι μπαμπού”
我外号衣架
και εμένα, “αυτός που του κρέμονται τα ρούχα”
我爷爷经常忍气吞声
συχνά έκρυβε τα συναισθήματα του
我经常唯唯诺诺
εγώ είμαι συχνά δουλοπρεπής
我爷爷喜欢猜谜
του άρεσε να λύνει γρίφους
我喜欢预言
εμένα μου αρέσουν τα προμηνύματα
1943年秋，鬼子进
την άνοιξη του 1943,οι Ιάπωνες διάβολοι εισέβαλαν
我爷爷被活活烧死
και τον έκαψαν ζωντανό
享年23岁
στα 23 του
我今年23岁
Αυτή τη χρονιά γίνομαι 23.
– 18 Ιουνίου 2013
《最后的墓地》
“το τελευταίο νεκροταφείο”
机台的鸣叫也打着瞌睡
ακόμα και η μηχανή μισοκοιμάται
密封的车间贮藏疾病的铁
σφραγισμένα εργαστήρια με απόθεμα άρρωστου σιδήρου
薪资隐藏在窗帘后面
Μισθοί κρυμμένοι πίσω από κουρτίνες
仿似年轻打工者深埋于心底的爱情
Σαν την αγάπη που οι νέοι εργάτες θάβουν στον πυθμένα της καρδιάς τους
没有时间开口，情感徒留灰尘
χωρίς χρόνο για έκφραση,το συναίσθημα καταρρέει μες τη σκόνη
他们有着铁打的胃
έχουν στομάχια σφυρηλατημένα από σίδερο
盛满浓稠的硫酸，硝酸
Γεμάτα από πηχτό οξύ, θειικό και νιτρικό
工业向他们收缴来不及流出的泪
Η βιομηχανία αρπάζει τα δάκρυα τους, πριν αυτά πέσουν στο χώμα
时辰走过，他们清醒全无
ο χρόνος περνάει, τα κεφάλια τους χάνονται στην ομίχλη
产量压低了年龄，疼痛在日夜加班
το αποτέλεσμα ζυγιάζει τα χρόνια τους, ο πόνος δουλεύει υπερωρίες
还未老去的头晕潜伏生命
Στις ζωές τους, η ζαλάδα πριν την εποχή τους, λανθάνουσα
皮肤被治具强迫褪去
το καλούπι κάνει το δέρμα να σχίζεται
顺手镀上一层铝合金
και όταν είναι έτσι, εμφανίζονται στρώσεις από κράματα αλουμινίου
有人还在坚持着，有人含病离去
κάποιο εξακολουθούν να το υπομένουν, ενώ άλλοι απλά έφυγαν άρρωστοι
我在他们中间打盹，留守青春的
μισοκοιμάμαι ανάμεσα τους, φρουρώντας
最后一块墓地
το τελευταίο νεκροταφείο της νιότης μας
– 21 Δεκέμβριος 2011
《我一生中的路还远远没有走完》
“Το ταξίδι της ζωής μου έχει ακόμα πολύ για να ολοκληρωθεί”
这是谁都没有料到的
αυτό κανείς δεν το περίμενε
我一生中的路
το ταξίδι της ζωής μου
还远远没有走完
έχει ακόμα πολύ για να τελειώσει
就要倒在半路上了
αλλά τώρα έχει κολλήσει κάπου στα μισά
类似的困境
δεν είναι ότι παρόμοιες δυσκολίες
以前也不是没有
δεν υπήρχαν πριν
只是都不像这次
αλλά δεν ερχόντουσαν τόσο αναπάντεχα
来得这么突然
τόσο ξαφνικά
这么凶猛
Ως άγριος
一再地挣扎
επαναλαμβανόμενος αγώνας
竟全是徒劳
αλλά όλα είναι μάταια
我比谁都渴望站起来
θέλω να ορθώσω το ανάστημα μου περισσότερο από κάθε άλλον
可是我的腿不答应
αλλά τα πόδια μου δεν συνεργάζονται
我的胃不答应
το στομάχι μου δεν συνεργάζεται
我全身的骨头都不答应
όλα μου τα κόκαλα δεν συνεργάζονται
我只能这样平躺着
μπορώ απλά να κάτσω ξαπλωμένος
在黑暗里一次次地发出
μέσα σε αυτό το σκοτάδι, και να στέλνω έξω
无声的求救信号
ένα σιωπηλό σήμα απόγνωσης, ξανά και ξανά
再一次次地听到
μόνο για να ακούω ξανά και ξανά
绝望的回响
την ηχώ της απόγνωσης
– 13 Ιουλίου 2014
《我咽下一枚铁做的月亮》
“Κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο”
我咽下一枚铁做的月亮
Κατάπια ένα φεγγάρι φτιαγμένο από σίδερο
他们把它叫做螺丝
αναφέρονται σε αυτό ως το “καρφί”
我咽下这工业的废水，失业的订单
κατάπια όλα τα βιομηχανικά λύματα, έφαγα όλα τα έγγραφα ανεργίας
那些低于机台的青春早早夭亡
η νιότη σταμάτησε στις μηχανές, που πεθαίνουν πριν την ώρα τους
我咽下奔波，咽下流离失所
κατάπια τη σφυρίχτρα και το μεγάφωνο
咽下人行天桥，咽下长满水锈的生活
κατάπια τις γέφυρες πεζών, μιας ζωής που καλύπτεται στη σκουριά
我再咽不下了
δεν μπορώ να καταπιώ άλλα
所有我曾经咽下的现在都从喉咙汹涌而出
όλα όσα κατάπια πλέον ανεβαίνουν στο λαιμό μου
在祖国的领土上铺成一首
και ξεχύνονται στη γη των προγόνων μου
耻辱的诗
με τη μορφή βλάσφημου ποιήματος
– 19 Δεκεμβρίου 2013
《出租屋》
“Νοικιασμένο δωμάτιο”
十平米左右的空间
ένας χώρος 10 τετραγωνικά μέτρα
局促，潮湿，终年不见天日
στενό και υγρό, χωρίς φως του ήλιου όλο το χρόνο
我在这里吃饭，睡觉，拉屎，思考
εδώ τρώω, κοιμάμαι, χέζω και σκέφτομαι
咳嗽，偏头痛，生老，病不死
βήχω, εδώ έχω τους πονοκεφάλους μου, εδώ γερνάω, αρρωσταίνω αλλά αποτυγχάνω να πεθάνω
昏黄的灯光下我一再发呆，傻笑
κάτω από το νυσταλέο κίτρινο φως, κοιτάζω, χασκογελάω σαν χαζός
来回踱步，低声唱歌，阅读，写诗
κουνιέμαι μπρος πίσω, τραγουδάω ελαφρά,διαβάζω, γράφω ποιήματα
每当我打开窗户或者柴门
κάθε φορά που ανοίγω ένα παράθυρο ή τραβάω το παραβάν
我都像一位死者
μοιάζω με νεκρό
把棺材盖，缓缓推开
που αργά ανοίγει τη κάσα από το φέρετρο.
– 2 Δεκεμβρίου 2013
《我弥留之际》
“Στο νεκροκρέβατο μου”
我想再看一眼大海，目睹我半生的泪水有多汪洋
θέλω να δω ακόμα μια φορά τον ωκεανό, ιδού η απεραντοσύνη των δακρύων μισής ζωής
我想再爬一爬高高的山头，试着把丢失的灵魂喊回来
θέλω να ανέβω ακόμα ένα βουνό,να φωνάξω πίσω τη ψυχή που έχασα
我还想摸一摸天空，碰一碰那抹轻轻的蓝
θέλω να αγγίξω τον ουρανό, να νιώσω το ελαφρύ του γαλάζιο
可是这些我都办不到了，我就要离开这个世界了
αλλά δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτα από όλα αυτά οπότε αφήνω αυτό το κόσμο
所有听说过我的人们啊
όποιος με ξέρει
不必为我的离开感到惊讶
δεν θα ξαφνιαστεί που φεύγω
更不必叹息，或者悲伤
ακόμα λιγότερο, δεν θα πρέπει να θρηνήσετε
我来时很好，去时，也很好
ήμουν μια χαρά όταν ήρθα και μια χαρά όταν έφυγα
30 Σεπτεμβρίου 2014-γράμμα αυτοκτονίας
《惊闻90后青工诗人许立志坠楼有感》
“Περί των νέων της αυτοκτονίας του Xu Lizhi”
του Zhou Qizao (周启早), εργάτη της Foxconn
每一个生命的消失
το χάσιμο μια ζωής
都是另一个我的离去
είναι ο θάνατος ακόμα ενός σαν εμένα
又一枚螺丝松动
ακόμα μια βίδα χαλαρώνει
又一位打工兄弟坠楼
ακόμα ένας εργάτης μετανάστης, αδερφός, πηδά
你替我死去
πεθαίνεις στη θέση μου
我替你继续写诗
και εγώ γράφω ποίηματα στη θέση σου
顺便拧紧螺丝
και καθώς το κάνω, σφίγγοντας τις βίδες πιο πολύ
今天是祖国六十五岁的生日
Σήμερα είναι τα 65α γενέθλια του έθνους μας
举国欢庆
ευχόμαστε στη χώρα χαρούμενες γιορτές
二十四岁的你立在灰色的镜框里微微含笑
ακόμα ένας 24 χρόνος “εσύ” στέκεται σε μια γκρίζα κορνίζα, χαμογελώντας ελαφρά
秋风秋雨
άνεμοι της άνοιξης και της άνοιξης βροχές
白发苍苍的父亲捧着你黑色的骨灰盒趔趄还乡
ένας ασπρομάλλης πατέρας κρατώντας το μαύρο δοχείο με τις στάχτες, κάποιου σαν εσένα, παραπατάει στο σπίτι
– 1 Οκτωβρίου 2014
