Ιδού το πώς λειτουργεί ένα Τοπικό Αρχείο. Επίσης, το Τοπικό Αρχείο δεν είναι μόνο κτήριο.

Δείγμα από ένα υπόδειγμα: Αρχεία Νομού Ευβοίας

Χάρτης Πλοήγησης Συχνές ερωτήσεις Συνδέσεις    Καλώς ήλθατε στο δικτυακό τόπο των ΓΑΚ Ευβοίας Twitteraccount: @GSA_EUB

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ < br>                                          Επιλέξτε από τη λίστα                                         Ψηφιακές συλλογές                                         Ιστορικό                                         Κριεζώτειο                                         Αρχεία και συλλογές                                         Εργαλεία έρευνας                                         Εκθέσεις                                         Οπτικοακουστικές παρουσιάσεις                                         Εκπαιδευτικές δραστηριότητες                                         Οργάνωση δημοσίων αρχείων                                         Προγράμματα                                         Εκδόσεις                                         Υπηρεσίες προς το κοινό Τα Αρχεία Νομού Ευβοίας είναι περιφερειακή υπηρεσία των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Βασικός σκοπός των Γ.Α.Κ. Ευβοίας είναι η εποπτεία, διάσωση, συγκέντρωση, ταξινόμηση και ευρετηρίαση του αρχειακού υλικού της Ευβοίας και της Σκύρου, καθώς και η διάθεση και η με ποικίλους τρόπους αξιοποίηση όλου αυτού του αρχειακού πλούτου. Τα Αρχεία Νομού Ευβοίας στεγάζονται σεκτήριο που έχει παραχωρηθεί από το Δήμο Χαλκιδέων για τη στέγαση των Αρχείων. Το κτήριο (Κριεζώτειο) βρίσκεται στην οδό Τζαβέλα 5, κοντά στο Μητροπολιτικό Ναό της Χαλκίδας, και είναι ανοικτό για το κοινό από Δευτέρα έως Παρασκευή 8:30-14:30 ή και άλλες ημέρες ή ώρες μετά από συνεννόηση. Ταχ. δ/νση: Τζαβέλα 5 – 34100 Χαλκίδα Τηλ. 22210 85295 – Fax 22210 61213 – E-mail: mail[at]gak[dot]eyv[dot]sch[dot]gr ΝΕΑ Participation of the General State Archives of Greece to the Project “Building an Expert Network forPromotion of Archives in Schools in Balkan Region States” ”   About the project   Agenda (Sofia, 3-4 February 2012 )   Presentation Valentine’s Day 2012 in archives ΔΙΑΛΕΞΑΜΕ ΓΙΑ ΣΑΣ Τα αρχεία πάνε σχολείο  Εκπαιδευτικά προγράμματα των Αρχείων  Έκδοση Η τοπική ιστορία στο σχολείο. Μεθοδολογικές προσεγγίσεις  Εκπαιδευτικές δραστηριότητες των Αρχείων: η εμπειρία των Αρχείων Ν. Ευβοίας (πλήρες κείμενο, περ.Αρχειακός Δεσμός) Πρόσβαση στη γνώση: αρχεία διαδίκτυο και κοινωνία  Νέες τεχνολογίες στα Αρχεία: doc –flash Οργάνωση και διαχείριση δημοσίων αρχείων  Εγχειρίδιο Οργάνωση και διαχείριση δημοσίων αρχείων  Δημοτικά αρχεία Προεδρικά διατάγματα για εκκαθαρίσεις, οργανισμοί υπουργείων / υπηρεσιών, θεματολόγια αρχείων   Αρχεία και νομικά ζητήματα Οδηγία 2003/98 για την “περαιτέρω χρήση της πληροφορίας στον δημόσιο τομέα” και δικαίωμα πληροφόρησης  Γενικά και ειδικά κριτήρια επιλλογής αρχείων (Διεθνής Στρογγυλή Τράπεζα “Επιλογή και εκκαθάριση αρχείων. Μέθοδοι και προβληματισμοί”)  The protection of archives and the right to information: limits and contradictions    General State Archives of Greece: From Yesterday to Tomorrow Video 5,04 MB (en) Γενικά Αρχεία του Κράτους: από το χθες στο αύριο 3,66 MB ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής. Μια δειγματοληψία στον τοπικό τύπο (1867-1940)     ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΡΧΕΙΑ-ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΝΕΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΑΡΧΕΙΑΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ To παρόν έργο συγχρηματοδοτήθηκε από το Επιχειρησιακό Πρόγραα Κοινωνία της Πληροφορίας του Γ΄ΚΠΣ (80% από ΕΤΠΑ – 20% από Εθνικούς Πόρους)

Το Αυτοδιαχειριζόμενο Ωδείο 

Η μουσική μας ενώνει, η μουσική είναι για όλους.

αναδημοσίευση από το alfavita

Στις 11/02/2013 δύο αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα εισήλθαν στο κτήριο του ΕΠΑ.Λ. Αίγινας. Ενημέρωσαν ότι σκοπός τους ήταν να οδηγήσουν στο τμήμα ανήλικο μαθητή της Α΄ Λυκείου, προκειμένου να του θέσουν ορισμένες ερωτήσεις.  Οι καθηγητές απάντησαν ότι το σχολείο φέρει ευθύνη για τους ανήλικους μαθητές σε ώρα λειτουργίας του, οπότε θα έπρεπε να ενημερωθεί ο κηδεμόνας του μαθητή. Εκείνοι αρχικά απάντησαν ότι αυτό δεν είναι αναγκαίο και ότι αναλαμβάνουν να ειδοποιήσουν τον κηδεμόνα του παιδιού από το Α.Τ., αν οι ίδιοι το κρίνουν απαραίτητο. Οι παρόντες καθηγητές  τόνισαν  επίσης  το αντίκτυπο που θα είχε στην ψυχολογία και στην υπόληψη  του 15χρονου μαθητή να φύγει από τον σχολικό χώρο μπροστά από όλους τους συμμαθητές του  συνοδευόμενος από δυο αστυνομικούς και χωρίς μάλιστα να κατηγορείται για κάτι. Στη συνέχεια, εξαιτίας της επιμονής των εκπαιδευτικών να μη φύγει από το σχολικό χώρο χωρίς να ενημερωθεί ο κηδεμόνας καθώς αυτό θα αποτελούσε παράβαση των ευθυνών μας, οι αστυνομικοί  αποφάσισαν να περιμένουν να σχολάσει ο μαθητής. 

  Οι καθηγητές επικοινώνησαν με τον κηδεμόνα του μαθητή ο οποίος σοκαρισμένος είπε ότι σπεύδει στο σχολείο να τον παραλάβει.

   Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι αστυνομικοί παρέμεναν σε όχημα έξω από την είσοδο του σχολείου. Στη συνέχεια αποχώρησαν για να επιστρέψουν αυτή τη φορά με τη Διοικητή του Α.Τ. η οποία είχε έρθει με φανερή διάθεση να πάρει το μαθητή. Όταν συνάντησε την έντονη άρνηση του συλλόγου των καθηγητών, χαρακτήρισε “υπερβολικά προστατευτική” τη συγκεκριμένη στάση προσπαθώντας να υποβαθμίσει το ζήτημα. Σε ερώτηση για το αν είναι νόμιμη η παρουσία αστυνομικών οργάνων στο χώρο του σχολείου, χωρίς  άδεια, απάντησε δηκτικά ότι το σχολείο δεν είναι πανεπιστήμιο. Ακολούθησε έντονη αντιπαράθεση αλλά η επιμονή των καθηγητών στην απόφαση τους ανάγκασε τη Διοικητή να αποχωρήσει. 

    Σε όλο αυτό το διάστημα ο μαθητής παρέμεινε ήρεμος, αν και φανερά σαστισμένος. Το περιστατικό έληξε όταν ο κηδεμόνας παρέλαβε το μαθητή και τον συνόδευσε στο Α.Τ., όπου από όσο μάθαμε του τέθηκαν ερωτήσεις σχετικά με ένα τροχαίο ατύχημα στο οποίο πιθανολογούσαν ότι ήταν μάρτυρας  . 

      Tο συγκεκριμένο περιστατικό γεννά τα εξής ερωτήματα:

– Δικαιούται η αστυνομία, χωρίς άδεια , να εισέρχεται στο χώρο του σχολείου και να ζητά να οδηγήσει ανήλικο μαθητή στο τμήμα χωρίς να ενημερωθεί ο κηδεμόνας του;

– Ισχύει η Γ2/1073/18-03-1991 εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας;

 (“ Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο σχολικό χώρο ατόμων που δεν έχουν σχέση με αυτόν. Η είσοδος επιτρέπεται μόνον σε γονείς ή κηδεμόνες των μαθητών, σε σχολικούς φορείς και σε όσους ζητούν κατόπιν αιτήσεως τους να ικανοποιηθεί κάποιο αίτημα τους.)

      Δεδομένου ότι τα περιστατικά αστυνομικής παρέμβασης στα σχολεία πληθαίνουν, καλούμε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, τα σχολεία του νησιού μας, τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Αργοσαρωνικού, την ΕΛΜΕ Πειραιά και την τοπική κοινωνία να πάρουν θέση για το γεγονός.

                                                                                     Σύλλογος καθηγητών ΕΠΑΛ Αίγινας

Μπορείτε να διαβάστε στην έντυπη “σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας”, τεύχος 6, σε μορφή PDF, το αφιέρωμα: Η πολιτική, κοινωνική και οικονομική διάσταση της κρίσης στο ΕΚΠΑΖ, σελίδες 29-71

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΣΤΕΙΡΩΣΗ, ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ, ΕΞΟΝΤΩΣΗ

Από την χιτλερική Γερμανία στους σημερινούς νεοναζί απογόνους της

Πριν μόλις λίγα χρόνια, τα «Τετράδια Ψυχιατρικής» και η «Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» είχαν οργανώσει μιαν εκδήλωση με άξονα την προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι γιατροί του Τρίτου Ράϊχ», με σκοπό την ανάδειξη της σχέσης της Ψυχιατρικής με την Εξουσία, αυτήν της οποίας η ίδια είναι φορέας και αυτήν της οποίας λειτουργεί ως εντολοδόχος για την επιβολή της Δημόσιας Τάξης.

Οπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα δεν βρήκε καμιά δυσκολία (το αντίθετο μάλιστα) να συμπλεύσει, κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, ακόμα και με τους ναζί και μάλιστα, να αναλάβει  ιδιαίτερο ρόλο στον ορισμό της «ζωής που είναι ανάξια να ζει» και εν συνεχεία στην πρακτική της στείρωσης, της ευθανασίας και της μαζικής εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων ψυχικά πασχόντων και αναπήρων στα γερμανικά ψυχιατρεία, ως ενός οικονομικού βάρους, ενός πληθυσμού ‘περιττών’ υπάρξεων που έπρεπε να φύγουν από τη μέση.

Σήμερα, αυτό που τότε φαινόταν σαν μια «αναδρομή στο παρελθόν», ορθώνεται ξανά ως μια πολύ υλική δυνατότητα ενός μέλλοντος, που απειλεί, με γοργούς  ρυθμούς, να γίνει παρόν. Το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», που είδε στις περσινές εκλογές και μετεκλογικά τα ποσοστά και την επιρροή του να ανεβαίνουν αλματωδώς, αντανακλώντας (και επιχειρώντας να δώσει έκφραση και να εκμεταλλευτεί) τις πιο σκοτεινές και αδιέξοδες όψεις της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και της κονιορτοποίησης πλατειών κοινωνικών στρωμάτων από την κρίση και το μνημόνιο, δεν παρέλειψε, μετά τους μετανάστες, να βάλει στο στόχαστρο τους ψυχικά πάσχοντες και τους αναπήρους. Η ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους κειμένων που προπαγανδίζουν την στείρωση και την ευθανασία των «ζωών που είναι ανάξιες να ζουν», μόνο τυχαία δεν είναι.

Είναι προφανές ότι, μετά τα πογκρόμ και τις δολοφονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών, και παράλληλα προς αυτές, δεν θ΄ αργήσει (αν τους δοθεί το έδαφος) να έλθει και η σειρά των ψυχικά ασθενών και των αναπήρων, καθώς, μάλιστα, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να  προβάλλουν την «ορθότητα» του λόγου τους κατ΄ αντιπαράθεση προς τους «ψυχασθενείς», την ίδια στιγμή που το ρατσιστικό τους πρόσημο του «έλληνα» φαίνεται, πλέον, να προϋποθέτει τον περαιτέρω προσδιορισμό του ως «ψυχικά υγιούς», αλλιώς δεν θα είναι «έλληνας».

Οι πολιτικές του μνημονίου που βγάζουν εκτός κοινωνικού ιστού, ως ένα ανυπόφορο οικονομικά και περιττό κοινωνικά βάρος, τα πιο αδύναμα στρώματα (μετανάστες, ψυχικά ασθενείς, αναπήρους, ηλικιωμένους κλπ) μιας κοινωνίας της οποίας η πλειονότητα μετατρέπεται με ταχείς ρυθμούς σε «πλεονάζοντες» και «περιττούς», έχουν ήδη βρει στη «Χρυσή Αυγή» τους πιο πρόθυμους εκτελεστές του εξοστρακισμού σ΄ έναν κυριολεκτικό Καιάδα.

Είναι αυτή η κοινωνική και πολιτική συνθήκη που έρχεται να συναντήσει ένα σύστημα Ψυχικής Υγείας σε κυριολεκτική κατάρρευση. Οι βασικές συνιστώσες της λογικής και των πρακτικών υπό τις οποίες λειτουργεί η κατεστημένη ψυχιατρική (αγκυλωμένη στα παραδοσιακά στερεότυπα της «ψυχικής νόσου» των εγχειριδίων, του «ανίατου», του «εκφυλισμού» και της «κατωτερότητας»), μπορεί, κάτω από συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες (όπως οι σημερινές), να μετατραπούν ξανά σε όχημα αποκλεισμού και εξόντωσης, κάτω από χίλιες δικαιολογίες.

Είναι γι’ αυτό που «Οι γιατροί του Γ΄ Ράϊχ» είναι τώρα επίκαιροι όσο ποτέ. Όχι σε μια λογική ενημερωτική και  αναπόλησης του παρελθόντος, αλλά απόκτησης περαιτέρω εφοδίων για το άνοιγμα των νέων δρόμων που απαιτούνται σήμερα για το ξεπέρασμα της κατασταλτικής ψυχιατρικής προς μια χειραφετητική ψυχιατρική και για την συντριβή της νεοναζιστικής απειλής.

Τετάρτη, 27 Φεβρουαρίου 2013,  ώρα 11.00-15.00

‘Αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων’ ΨΝΑ

Διοργάνωση:

Τετράδια Ψυχιατρικής,

Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση

Πενταμελής Επιτροπή ΕΙΝΑΠ ΨΝΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ  ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΑΡΓΟΣΑΡΩΝΙΚΟΥ   

ΟΛΟΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΜΕ  ΣΤΗ  

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΕΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ , ΤΕΤΑΡΤΗ 20 /02/2013

Η πολιτική της γενικευμένης λεηλασίας και της κοινωνικής καταστροφής κάθε δικαιώματος κάθε κοινωνικής κατάκτησης  ενός και πλέον αιώνα συνεχίζεται με ασταμάτητο ρυθμό. Η επίθεση του κεφαλαίου μέσω των επιτελείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης , του Δ.Ν.Τ και της Ε.Κ.Τ και με δουλικό όργανο υλοποίησης την τρικομματική συγκυβέρνηση παίρνει χαρακτήρα γενικευμένης γενοκτονίας του κόσμου της εργασίας, προκειμένου να ανασυσταθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου σε εγχώριο και πανευρωπαϊκό επίπεδο.

1. Με τις δηλώσεις Μέργου στοχοποιούν και πάλι τον κατώτατο μισθό ή μάλλον ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτόν. Με απίστευτη αναλγησία ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης των υποχείριων της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας δηλώνει ότι τα 589 είναι υψηλός μισθός και προφανώς πρέπει να μειωθεί κι άλλο. Αυτά σε μια χώρα που έχει τη μεγαλύτερη ανεργία πανευρωπαϊκά και έχει μετατραπεί σε κοινωνικό στρατόπεδο εξαθλίωσης και φτώχειας. Δείχνουν ότι σκοπός τους είναι η εξόντωση μεγάλων κομματιών του εργαζόμενου κόσμου  , προκειμένου να κρατήσουν στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό το παραπαίον ευρωπαϊκό οικοδόμημα και την Ελλάδα μέσα σ’ αυτό.
2. Η πολιτική αυτή συνοδεύεται από ένα ντελίριο αυταρχισμού, καταστολής και αναβίωσης του εμφυλιοπολεμικού μίσους. Πίσω από το δόγμα του «Νόμου και της Τάξης» κρύβεται η συγκάλυψη  της φτώχειας και της εξαθλίωσης , μετατρέποντας σε εξιλαστήρια θύματα της κρίσης τους μετανάστες. Προσπαθούν να μετατρέψουν σε εγκλήματα την κοινωνική αντίσταση , τους λαϊκούς αγώνες και τη συνδικαλιστική δράση. Ετοιμάζουν νομοσχέδιο για την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, προκειμένου να πειθαναγκάσουν με καθαρά δικτατορικά μέσα τον κόσμο της εργασίας ν΄ αποδεχτεί την πλήρη εξόντωσή του στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Αποδεικνύεται ότι μαζί με τα κοινωνικά δικαιώματα και τις εργασιακές κατακτήσεις ενταφιάζονται και οι δημοκρατικές ελευθερίες. Είναι ξεκάθαρο ότι ζούμε κάτω από ένα καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» με ολοκληρωτική λογική και ακροδεξιές νοοτροπίες.
3. Ετοιμάζουν καθεστώς γενικευμένων απολύσεων σ’ ολόκληρο τον δημόσιο τομέα και στην εκπαίδευση. Σκοπός τους είναι η διάλυση όλων των κοινωνικών αγαθών , όπως η δημόσια υγεία και παιδεία. Το νέο απαράδεκτο σχέδιο Π.Δ για την αξιολόγηση γίνεται για να προωθήσει τις επιλογές της τρόικας για απολύσεις στην εκπαίδευση και για συρρίκνωση δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Όσοι ξεφύγουν από τη μέγγενη της απόλυσης θα πρέπει να αποδεχτούν τη μοίρα τους μεταξύ οικονομικής εξαθλίωσης , βαθμολογικής καθήλωσης και εργασιακού δεσποτισμού , που φέρνει το νέο καθεστώς των υποχρεωτικών μεταθέσεων ακόμα και εκτός νομού ,  το καθεστώς της αργίας στο νέο πειθαρχικό δίκαιο που καταργεί εντελώς το τεκμήριο της αθωότητας.                  

     ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟ  ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ. ΗΔΗ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ  ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΥΣ  ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ , ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ Δ.Ν.Τ  

ΓΙΑ  ΤΟ Δ.Σ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ                                       

O ΠΡΟΕΔΡΟΣ  

ΧΡ.ΡΕΠΠΑΣ                                                                                                             

H ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΧΡΥΣ. ΜΟΣΧΟΝΑ                                                                                                                    

Όταν τα αρπακτικά της παραλίας κάνουν κύκλους έτοιμα να συλήσουν, ο λόγος των αποκλεισμένων επιβεβαιώνεται τραγικά. Και δω, όπως και σε κάθε άλλο κοινωνικό πεδίο, δεν υπάρχει κενό. Κύκλοι διαφημιστικοί πάνω από τα θύματα και τα υποψήφια θύματα, πελάτες και ψηφοφόροι, το καταλαμβάνουν. Από την επικίνδυνη αφέλεια του τζάμπα-μάγκα μέχρι την φιγουρατζίδικη πιρουέτα του επαγγελματία, περιγράφουν τον υπαρκτό λόγο για τα ζήτημα της υγείας στην περιοχή.

Με την αναρμοδιότητα του κάθε κοπανιστού αέρα στα Δημοτικά Συμβούλια και στα διαδίκτυο να είναι το ελάχιστο έγκλημα κατά της κοινής λογικής,

και την αρμοδιότητα σύμφωνα με τον Νόμο «Καλλικράτης» να αποτελεί άλλοθι απασχόλησης μέχρι την οριστική πολιτική κατάρρευση, σίγουρα η υγεία στην Αίγινα δεν περνάει τις καλύτερες ώρες της.

Από τη μια η καταρρέουσα κρατική δομή του Κέντρου Υγείας Αίγινας ακολουθεί κατά γράμμα σχεδόν τα αποτελέσματα της εγκατάλειψής του από την κρατική χρηματοδότηση ενώ το, υποτίθεται, Νοσοκομείο Αίγινας συνεχίζει να αποτελεί ένα μόνιμο μαγαζάκι της τοπικής Εκκλησίας χωρίς να προσφέρει ή να επιθυμεί να προσφέρει, πραγματικό έργο.

Αυτή η πραγματικότητα καταλαμβάνει το κενό της υγείας στην περιοχή και αν συμπεριλάβουμε την έλλειψη χερσαίων συγκοινωνιών ή θαλάσσιων, τότε η Αίγινα των αποκλεισμένων έχει πολλά να πει. Για αυτό οφείλουμε να ρωτήσουμε τα παπούτσια όσων κάνουν τη διαδρομή Μεσαγρός-Αίγινα και πίσω με τα πόδια, το ψυγείο αυτών που θα δώσουν το 20ρικο σε ταξί, αυτούς που περιμένουν υπομονετικά στο φορείο μέχρι να έρθει το πλοίο ή να μαζευτεί ο ρεφενές-400άρι για το θαλάσσιο ταξί.

Ο λόγος της Αίγινας των αποκλεισμένων.

Δυο μέρες μετά τον τραγικό θάνατο από πυρκαγιά ενοίκου του οικοτροφείου  ‘Αθηνά’ της ΠΕΨΑΕΕ στον Κορυδαλλό

Νέος τραγικός θάνατος μηχανικά καθηλωμένου ασθενή

Αυτή τη φορά στο ψυχιατρείο της Τρίπολης

Δεμένος με ιμάντες πάνω στο κρεβάτι του βρέθηκε απανθρακωμένος, τη νύχτα που πέρασε, 34χρονος νοσηλευόμενος στο ψυχιατρικό νοσοκομείο της Τρίπολης, ύστερα από πυρκαγιά που ξέσπασε στο δωμάτιο που νοσηλευόταν.

Αν και δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές όλες οι λεπτομέρειες γύρω από αυτό το συμβάν (συνήθως, και από εμπειρία, σχεδόν ποτέ δεν γίνονται πλήρως γνωστές), η έκφραση στα ΜΜΕ ότι βρέθηκε στο «δωμάτιό του», πιθανόν να υπονοεί δωμάτιο απομόνωσης, διότι στα ψυχιατρεία δεν υπάρχουν μονόκλινα (υπάρχει ο «θάλαμός τους»), εκτός αν πρόκειται για το γνωστό «ήσυχο δωμάτιο».

Για μιαν ακόμη φορά, η μηχανική καθήλωση έκανε το «θαύμα» της. Αν δεν ήταν δεμένος, αν υιοθετούνταν ένα άλλος τρόπος αντιμετώπισης της όποιας δύσκολης συμπεριφοράς του, τώρα θα ήταν ζωντανός.

Θα ψάξουν, λέει, να δουν, μεταξύ άλλων, και αν η μηχανική του καθήλωση ήταν ιατρικά δικαιολογημένη. Και θα το βρουν; Αφού πάντα είναι δικαιολογημένη σύμφωνα με την εκτίμηση για την «επικινδυνότητα» αυτού που την επιβάλει να γίνει. Αυτού, δηλαδή, που έχει την εξουσία να προσδιορίσει τη δυσκολία του στην αντιμετώπιση ενός ασθενή ως μια «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» : του ψυχιάτρου, είτε παρόντος, είτε τηλεφωνικά, είτε, σε μερικές περιπτώσεις, με τη απευθείας πρωτοβουλία των νοσηλευτών, ως τρόπου λειτουργίας του ιδρυματικού αυτοματισμού.

Το ζήτημα είναι ότι η μηχανική καθήλωση δεν είναι μόνο μια «κακή ιατρική πρακτική» (εδώ το malpractice έχει πράγματι εφαρμογή) που τραυματίζει ψυχικά και υπαρξιακά και ακυρώνει τον ψυχικά πάσχοντα ως πρόσωπο με δικαιώματα. Το ζήτημα είναι ότι, επίσης, «σκοτώνει»: είναι συχνά τα περιστατικά όπως αυτό της Τρίπολης, με τις φωτιές που ανάβουν (τσιγάρα ή άλλοι λόγοι) και δεν «προλαβαίνονται» και με την απανθράκωση του ασθενή να γίνεται αντιληπτή μόνο αφού γίνει, αλλά ακόμα πιο συχνά τα επεισόδια (που εύκολα συγκαλύπτονται ως προς την πραγματική τους αιτία) πνευμονικών εμβολών, καρδιακών ανακοπών κλπ, συνήθων επιπλοκών της μηχανικής καθήλωσης. Όλα αυτά δεν αναγράφονται, δεν τυγχάνουν καμιάς δημοσιότητας, δεν υπάρχουν και δεν προσφέρονται, καθώς δεν καταγράφονται ως η πραγματική αιτία του θανάτου, ούτε καν ως στοιχεία έρευνας (για το ακριβές ποσοστό των θανάτων εξαιτίας της μηχανικής καθήλωσης).

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η μηχανική καθήλωση (όπως και η απομόνωση) δεν είναι ιατρική πράξη. Οσο αυτό δεν υιοθετείται από την ψυχιατρική, η συνεχιζόμενη εφαρμογή αυτών των μέσων θα διαπερνά την κουλτούρα της, την σκέψη της και την  πρακτική της, θα «μολύνει» τις θεραπευτικές επιδιώξεις, που ισχυρίζεται ότι έχει, τον τρόπο κατανόησης και αντιμετώπισης του ψυχικά πάσχοντα, καθώς θα υπάρχει πάντα ‘εν δυνάμει’ ως μέσο συμμόρφωσης (αν δεν δεχτείς, τότε….) από τον καθένα ανάλογα με το πώς ο ίδιος εκτιμά το πότε, το «εν δυνάμει» θα γίνει «εν ενεργεία». 

Τώρα βέβαια, η αντιπαράθεση και η λαϊκίστικη δημαγωγία πάνω σε βάσεις άλλες και για λόγους διαφορετικούς από το «πράγμα καθεαυτό», θα οργιάσουν. Θα ψαχτούν οι ένοχοι, θα θυμηθούν ότι το ψυχιατρείο της Τρίπολης έπρεπε να έχει κλείσει και ίσως επιτύχουν έτσι ένα  fast track κλείσιμο, για να μεταφερθούν αυτές οι πρακτικές και αυτοί οι θάνατοι στο όποιο γενικό νοσοκομείο, όπου η  ψυχιατρική ασκείται με τον ίδιο, απαράλλακτο τρόπο όπως στο ψυχιατρείο, ενίοτε και χειρότερα. Εξαρτάται…

Με τις μονάδες ψυχικής υγείας να στεγνώνουν πλήρως από προσωπικό, η βάρδια (σε τμήματα εισαγωγών) να βγαίνει συχνά με ένα-δύο άτομα, με τους μισθούς κάτω από τα όρια της επιβίωσης – συνθήκες εντός των οποίων οι εργαζόμενοι στις μονάδες δεν θέλουν και δεν «ακούνε»,  όχι μόνο τις προτάσεις αλλά ούτε καν τον προβληματισμό για μιαν εναλλακτική πρακτική. Καθώς μάλιστα οι ίδιες οι υλικές, ποσοτικού χαρακτήρα προϋποθέσεις για μιαν εναλλακτική πρακτική (επάρκεια προσωπικού, υλικοί πόροι κλπ) επιδεινώνονται καθημερινά σε όρια κάτω από την όποια δυνατότητα στοιχειώδους λειτουργίας. 

Ένα είναι σίγουρο: όσο υπάρχει μνημόνιο, όσο υπάρχουν οι δεδομένες κοινωνικές σχέσεις, προϊόν των οποίων είναι αυτή η οικονομική κρίση και η εφαρμοζόμενη πολιτική, όσο υπάρχει  τρόικα (εξωτερικού και εσωτερικού), η ψυχιατρική θα γίνεται πιο κατασταλτική, οι μηχανικές καθηλώσεις πιο πολλές και ακόμα πιο πολλοί οι θάνατοι από αυτές – αν και όχι μόνο από αυτές.

Ανάλογα λειτουργεί η πυρκαγιά, με τις τραγικές συνέπειες, στο οικοτροφείο της ΠΕΨΑΕΕ. Και εδώ πρέπει να περιμένει κανείς να βγει κάποιο πόρισμα για το τι ακριβώς έγινε.

Τέτοια συμβάντα υπάρχουν. Είναι, όμως, πάντα «αναπόφευκτα»; Είναι στο πλαίσιο του «τυχαίου» συμβάντος, με την έννοια αυτού που μπορεί να προκύψει ακόμα και με την πιο καλή και αποτελεσματική λειτουργία, ή έχει συγκεκριμένες αιτίες που πάνε πέρα (και όντως φαίνεται να πηγαίνουν πέρα) από το προσωπικό για να ακουμπήσουν αυτούς που τώρα έχουν βγάλει τα ξίφη τους και «τρώγονται» σαν να είναι σε διαμετρικά αντίθετα στρατόπεδα, ενώ είναι το ίδιο στρατόπεδο, με τις εσωτερικές του διαμάχες (Υπουργείο-ΜΚΟ);

Μπορεί η Σκοπούλη να βγάζει κραυγές κατά των ΜΚΟ, αλλά τους εγκρίνει εκατομμύρια ευρώ για διάφορα αμφίβολης χρησιμότητας προγράμματα (δήθεν «μεταρρυθμιστικού» και κοινοτικού χαρακτήρα).

Και οι ΜΚΟ μπορεί να το «παίζουν αντιπολίτευση» όταν δεν παίρνουν τα κονδύλια που θέλουν, αλλά όταν έρχεται (πριν δυο εβδομάδες) ο Ευρωπαίος Επίτροπος, ο οποίος, υπενθυμίζοντας τις «υποχρεώσεις της χώρας για την ‘ψυχιατρική μεταρρύθμιση’», επέβαλλε fast track κλείσιμο των ψυχιατρείων και, στα πλαίσια αυτά, τις επαναχρηματοδοτεί, είναι όλα «μέλι-γάλα» με το Υπουργείο.

Ποιος είναι ο ζημιωμένος; Οι ένοικοι των δομών  (που είχαν και ένα νεκρό) και το προσωπικό που εξακολουθεί να είναι απλήρωτο  για 8-10 μήνες…..

Και το ερώτημα είναι : μπορεί να λειτουργεί στεγαστική δομή με 10 μήνες απλήρωτο το προσωπικό; Ξέρουν αυτοί, με τις τακτικές και υψηλότατες απολαβές τους (και όχι μόνο αυτές…) που κρατάνε το προσωπικό απλήρωτο 10 μήνες, τι σημαίνει αυτό; Και τι σημαίνει μάλιστα σε μια μονάδα ψυχικής υγείας, με ό,τι αυτό απαιτεί για την διαρκή και πλήρη διαθεσιμότητα του λειτουργού για τις πολύπλοκες ανάγκες των ενοίκων;

Μήπως όλοι πια ξέρουμε πού ν΄ αναζητήσουμε  τις ευθύνες για το συμβάν στον Κορυδαλλό; Και είναι μόνο αυτό το τραγικό συμβάν που πρέπει να αποσπάσει την προσοχή, σαν ξεκομμένο γεγονός, ή να δούμε ταυτόχρονα όλη αυτή την πολύμηνη (και στην ουσία «πολύχρονη με διαλείμματα ) διαδρομή της απληρωσιάς, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα των λειτουργών για το εργασιακό τους μέλλον, και τις επιπτώσεις που αυτό έχει σε ψυχές που καθημερινά «καίγονται» – πριν καούν και τα ίδια τα σώματά  τους;

16/2/2013

αναδημοσίευση από psyspirosi.gr

Έβρεχε λιωμένη σοκολάτα ο καριόλης Βαλεντίνο

και τα τριαντάφυλλα κόλλησαν στις ρόδες σου.

Άνοια είπαν ό,τι έπαθε ο πατέρας σου

Ανακοπή της μάνας σου

Μοιραίο το δικό σου

Οι κουκουβάγιες έψαλλαν τον τελευταίο ασπασμό κι η μπάντα του Δήμου έπαιζε μια ιδέα από σκόνη ερήμου

Ο Ιανός είπε τον επικήδειο-τ’ άλλο πρόσωπο κοιτούσε λοξά στα μάτια την Κούνεβα -ακόμα την κοιτά

Κι ο Πειραιάς, όπως πάντα χωρατατζής, είπε τ’ αστείο του:

«Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας νέος 51 χρονών που η μάνα του τον είδε πενηντάρη, να χορεύει ζεϊμπέκικο στο Σιλό. Τι αγωνία κι αυτή. Πενήντα χρόνια η ίδια αγωνία…»

Κανείς δε γέλασε.

«Μάινα» φώναξε κάποιος άγνωστος πόνος. Αυτή τη φορά ήταν ο Πέτρος.

14-02-2009

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 15, ΜΑΡΤΙΟΣ 1948

Είναι η εποχή που οι μοναρχοφασιστική κυβέρνηση, έχοντας καλέσει στρατευμένους και επιστρατευμένους να σκοτωθούν, έχοντας αδειάσει χιλιάδες χωριά στην ύπαιθρο, με τη βοήθεια του αμερικανικού στρατού, δολοφονεί τους έλληνες επαναστάτες του δεύτερου αντάρτικου. Το μύθευμα περί «παιδομαζώματος» που αποτελεί έναν από τους κυρίαρχους μύθους π.χ. της Α.Μ. «Βασιλίσσης των Παιδουπόλεων» της δυναστείας των Γκλύξμπουργκ που πούλησε εκατοντάδες παιδιά στην Αμερική, έχει έρθει και στην Αίγινα. Ο «Κήρυκας» το φωνάζει στο εκδοτικό του σημείωμα, αφού έχει αναφερθεί για τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς από τους τούρκους ως μέτρο σύγκρισης: «25^η ΜΑΡΤΙΟΥ 1948 Άλλος εχθρός μεταχειρίζεται τα ίδια μέσα εναντίον του Ελληνισμού. Σταυρώνει τους παπάδες, καίει τα χωριά, γκρεμίζει τις γέφυρες, σφάζει όποιον δεν είναι δικός του, μαζεύει παιδιά για να τα κάνει Γενιτσάρους…» Στην επόμενη σελίδα, πιο εκτενέστερα σχολιάζει υπό τον τίτλο, «ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ»: «Η είδησις για το παιδομάζωμα που γίνεται στη Βόρειο Ελλάδα ανεστάτωσε κάθε ελληνική, μα και ανθρώπινη καρδιά. Είναι πρωτοφανές, είναι ανήκουστο τέτοιο έγκλημα και στιγματίζει το σημερινό μας πολιτισμό». Ο αναπαραγωγός της μυθεύματος που ως αληθές γεγονός αφορά τη διαφύλαξη ολόκληρων χωριών που προωθήθηκαν προς τα βόρεια και εκτός συνόρων, για να προστατευτούν από τη βαρβαρότητα των φασιστικών συμμοριών τι άραγε να εννοεί ως «πολιτισμό»; Ίσως όχι τα κεφάλια των αναρχοκομμουνιστοληστοσυμμοριτών που εκτίθονταν δημοσίως. Για αυτά όμως δεν υπάρχει η παραμικρή νύξις.

Ίσως είναι μια παράλλειψις. Όπως π.χ. αυτό που επισημαίνεται στην ίδια σελίδα ως «Ουσιώδης παράλλειψις» που «ενεφάνισε την Αίγιναν μη συμμετέχουσα εις τας τελετάς της ενσωματώσεως της Δωσδεκανήσου…» παρόλο που «…η δια τρίτην φοράν και χάριν της ημέρας δοθείσα παράστασις υπέρ της φανέλλας του στρατιώτου υπό την οδηγία των καθηγητών των απετέλεσεν ένα ευχάριστον γεγονός μέσα εις την γενικήν στενοχωρίαν…». Στον ίδιο ρυθμό αλλά σε άλλη σελίδα του τεύχους, η γνωστή μας ποιήτρια, Πηνελόπη Παπαλεονάρδου, αναλαμβάνει να ξεσηκώσει: «…Αυγινές δροσοσταλίδες/ ραίνουνε το πέρασμά της/ έρχεται απ’ τα χιονισμένα ηπειρώτικα βουνά/… Προσοχή η Ελλάς περνάει/ κάντε τόπο να διαβεί/ όσο αξίζει μια Ελλάδα/ δεν αξίζει όλη η γη…».

Κατά τ’ άλλα για την ιστορία και λαογραφία της Αίγινας, όπως και στα προηγούμενα τεύχη το περιοδικό καταβάλει προσπάθεια καταγραφής, δίπλα στην επιβεβαίωση της αιγινήτικης society. Με τον τίτλο, «Μια εορτή εις Καλλιθέαν» γράφει: «εξαιρετικήν επιτυχίαν και κοσμοσυρροήν εσημείωσεν η υπέρ φανέλλας του στρατιώτου ενεργηθείσα καλλιτεχνική εορτή Καλλιθέας, εις την οποίαν ετραγούδησεν η συμπατριώτις μας κ. μαρία Χ.Λυκοπύρη και άλλου καλλιτέχνες. Εις την Α.Μ. την Βασίλισσαν η οποία παρηκολούθησεν ολόκληρον την εορτήν προσέφερον δύο ανθοδέσμας την μίαν με μπλελουλούδια και την άλλην με άσπρα αι Δίδες Ρίκα Χρυσοπούλου και Έλλη Ι. Λυκούρη ενδεδυμέναι η μια με ολόχρυσον ευζωνικήν στολήν και η άλλη με βαρύτιμον χρυσοΰφαντον υφαντόν στολήν βλαχοπούλας…» Σε άλλη σελίδα, ο Φ.Κ. με τίτλο «ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ»: «Την παρελθούσαν Κυριακήν 22-3 επεσκέφθη το χωρίον μας Βαθύ ο πρόεδρος του εν Αθήναις Συλλόγου Αιγίνης κος Αντ. Καρακατσάνης μετά του Δενδρολόγου του Τουρισμού κ.Παράσχου και των κ.κ. Σαλιαρέλη και Χρυσοχόου… Κατέλυσαν εις την οικίαν των κυρίων Σαμιώτη-Κουκούλη όπυ εκλήθησαν ο Πρόεδρος της Κοινότητος Βαθέως και η Δ)τρια του Δημοτ.Σχολείου Βαθέως όπως συσκεφθούν περί του καλυτέρου τρόπου της δενδροφυτεύσεως της Κοινότητος… Και τούτο οφείλομεν εις τα αόκνους όντως προσπαθείας του μεγάλου πατριώτη προέδρου των εν Αθήναις Αιγινητών, όστις τιμά το αξίωμα του προέδρου του Συλλόγου. Η ωραία και ευγενής αυτή προσπάθεια του Κου Αντ. Καρακατσάνη όστις διαπνέεται από αληθινήν αγάπη δια την ωραία του πατρίδα, δεν μπορεί ν’ αφήση ασυγκίνητον καμμιά Αιγινήτικη καρδιά, αλλά να την πλημμυρίση από ενθουσιασμόν και ευγνωμοσύνην. Ευχόμεθα όπως ο θεός ευλογεί τας ευγενείς προσπαθείας του δια το καλόν του τόπου μας. Τέλος η «δια της υπ.αριθ.570 αποφάσεως του Γεν. Γραμματέως Τουρισμού δημοσιευθείσης εις το υπ’ αριθ. 20)1948 τεύχος Β’ φύλλον της Κυβερνήσεως, η Τοπική Επιτροπή Τουρισμού δια την Αίγιναν απηρτίσθη εκ των κ.κ. Αντών. Καρακατσάνη, ενός αντιπροσώπου του Δήμου, του Διοικητού της Χωροφυλακής ή του αναπληρωτού του, του Προέδρου της Λιμενικής Επιτροπής ή του αναπληρωτού του και των κ.κ. Παν. Ζέρβα, Γ. Ξυδέα, Μιχ. Μοίρα, Ιωάν. Μαϊλη, Σπυρ. Σημαντώνη, Χαρ. Λεούση, Ιωάν. Γιαννούλη και Διον. Καραγιάννη»

Όλα αυτά καταγράφονται στο φόντο της απόλυτης σχεδόν φτώχειας που δέρνει το νησί που προσπαθεί να συνέλθει μετά τον πόλεμο. Ο «Κήρυκας», ίσως στις πιο σοβαρές του σελίδες στο εν λόγω τεύχος, αναφερόμενος στην αλληλογραφία του με τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας την οποία παραθέτει, γράφει για τα δίκαια των ναυτικών των ιστιοφόρων-πετρελαιοφόρων, οι οποίοι σύμφωνα με τα γραφόμενα είναι μάλλον εξασφαλίζουν σύνταξη πείνας, ενώ επίσης «καθυστερείται η αποζημίωσις» των δυτών «παθόντων προ του πολέμου δια την πληρωμήν των οποίων απαιτείται νομοθετική ρύθμισις». Σύμφωνα με το δημοσιευμένο κείμενο του υπουργού Θεοδώρου Κιζάνη «…οι ενδιαφερόμενοι ότι εάν θέλουν να εξασφαλίσουν μιαν ικανοποιητικήν σύνταξιν δια τα γηρατειά των και δια την οικογένειάν των πρέπει να καταβάλλουν μιαν αξίαν λόγου εισφοράν…». Αντίθετα όμως με τον υπουργό ο υπεύθυνος του περιοδικού ζητά με πρωτοποριακή πρόταση, …τα μνημονιακά μέτρα που πάρθηκαν πρόσφατα: «…όλα τα ασφαλιστικά Ταμεία, συλλήβδην και αθρόα, θα έπρεπε να συγχωνευθούν εις τον Δημόσιον κορβανάν, ο οποίος πάλιν με ένα ενιαίον ένσημον θα εκάλυπτε τα δαπάνας συνταξιοδοτήσεως. Τούτο με μικράν αύξησιν των υπαλλήλων της υπηρεσίας των δημοσίων συντάξεων, θα εξοικονόμει τας δαπάνας συντηρήσεως, δεκάδων διευθυντών, εκατοντάδων τμηματαρχών και ασφαλώς χιλιάδας άλλων υπαλλήλων των διαφόρων Ταμείων, οι οποίοι αποζούν από το υστέρημα του εργαζομένου και εις βάρος των γηρατειών του, εκτός των εξόδων διοικήσεως, τα οποία εις πολλά Ταμεία φθάνουν τα όρια του πολυτελούς…» Στην περίπτωση της εποχής όμως σύμφωνα με τον συγγραφέα που στηλιτεύει βασικά την αναδυόμενη καλοπληρωμένη γραφειοκρατία, «ίσως προϋποθέτουν κάποιαν επί το σοσιαλιστικώτερον τροπή της Πολιτείας, πράγμα δηλ. που δεν γίνεται διαρκούντος πολέμου…». Λίγος σοσιαλισμός δεν βλάπτει βεβαίως-βεβαίως. Κι αρκεί, βεβαίως-βεβαίως, ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ. Ειδικά στα 1948.

Ανακοίνωση του σωματείου της ΒΙΟΜΕ για την επαναλειτουργία του εργοστασίου