αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Πολίτης”
Με τον Σενέρ Λεβέντ
13/02/2014
Μου άρεσε πολύ πράγματι η κουβέντα ενός φίλου μάστορα στο χιούμορ. «Είναι απολύτως φυσιολογικό να ψηφίζει κάποιον που της χέζει μέσα στο στόμα μια κοινότητα η οποία αγοράζει λαχείο όταν χέσει πάνω στο κεφάλι της ένα πουλί», είπε.
Το είδαμε και το ζήσαμε πάντοτε αυτό εδώ, έτσι δεν είναι; Όταν μας χέσει πουλί στο κεφάλι, το θεωρούμε τύχη. Σπεύδουμε να ψηφίσουμε όποιον μας χέσει μέσα στο στόμα. Δεν κερδίζει το λαχείο που αγοράζουμε. Πάει χαμένη η ψήφος μας. Και στις δύο πλευρές της Κύπρου ξεχύνονται στους δρόμους άνθρωποι που αναζητούν το δίκιο τους.
Ανάβουν φανάρι την ημέρα, σαν τον Διογένη, και ψάχνουν το δίκιο τους. Και στις δύο πλευρές τοποθετούνται απέναντί τους αστυνομικοί. Οι διαμένοντες στον νότο φωνάζουν «Fuck Troika»! Οι διαμένοντες στον βορρά φωνάζουν «Άγκυρα, κάτω τα χέρια σου από πάνω μας»! Η τρόικα είναι μια χίμαιρα με εφτά κεφάλια. Η Άγκυρα είναι ένας γίγαντας με ένα μάτι. Είναι κρίμα που δεν έχουμε έναν εξολοθρευτή, έναν Ράμπο για να τις συντρίψει! Σε αυτό το καημένο νησί των κατακτήσεων βγήκαν μέχρι σήμερα μόλις 3-5 θαρραλέοι ήρωες. Πρώτο ανάμεσα σε αυτούς θεωρώ τον Αυξεντίου. Δεν πέθανε σε αγώνα ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες. Έχασε τη ζωή του πολεμώντας κατά των αποικιοκρατών Άγγλων.
Έπεσε θύμα προδοσίας. Και δολοφονήθηκε πάνω στα βουνά με αγγλική υπουλότητα. Όποιον ρωτήσω μου απαριθμεί μόνο ήρωες που έχασαν τη ζωή τους σε καβγά μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Δεν αμφιβάλλω ότι και αυτοί είναι ήρωες. Αλλά μακάρι ο ηρωισμός τους να μην επιδεικνυόταν αναμεταξύ τους, αλλά εναντίον των κατακτητών. Όταν νοσταλγώ τις ωραίες μέρες του μέλλοντος, αυτό είναι το πιο μεγάλο μου όνειρο. Ο ηρωισμός είναι μια τρέλα. Είναι η αναζήτηση του αδύνατου.
Ήρωες ήταν και ο Ισαάκ που λιντσαρίστηκε με λοστούς και ο Σολωμού που δολοφονήθηκε πάνω στον ιστό της σημαίας. Γίνεται να βαδίζει κάποιος εν γνώσει του προς τον θάνατο; Όταν δολοφονήθηκε ο Τάσος Ισαάκ ήταν έγκυος η γυναίκα του. Γέννησε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ονόμασαν, λέει, Αναστασία το κορίτσι που γεννήθηκε τότε. Η μεγάλη τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου έγραψε ένα τραγούδι γι’ αυτήν. «Το Τραγούδι του Χελιδονιού». Για να πω την αλήθεια δεν τα ήξερα αυτά. Καλά που τα έγραψε ο αγαπητός φίλος Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και τα έμαθα.
Ο Νιαζί έγραψε στην τουρκική γλώσσα τα λόγια του «Τραγουδιού του Χελιδονιού»:
«Έλα εδώ κοντά
να σου δώσω ένα φιλάκι
έλα μην μου κλαις
άσπρο μου χελιδονάκι
Ο Θεός να μας φυλάει
από μάτι που κοιτάει πονηρά
Ο Θεός να μας σκεπάζει
όταν η ψυχή τρομάζει τη χαρά
Πες μου, τι σε πολεμάει;
Γέλασε ξανά
κρυσταλλένιο μου αγγελούδι
η άνοιξη να ‘ρθει
να φωτίσει το τραγούδι
Μέλισσες και πεταλούδες
να στολίζουν τις φτερούγες που φοράς
και τα σύννεφα ν’ ανοίξουν
τον Θεούλη να σου δείξουν, να μιλάς
Να σταθώ κι εγώ στο πλάι
Με τραγούδια και ζαφείρια
θα σου κάνω τα χατίρια
Μην πονάς
θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ’ την Πάφο ώς την Κερύνεια να γυρνάς
όλες του νησιού τις χάρες να φοράς
χελιδόνι, τη ζωή να τραγουδάς».
Ένα νησί που μένει πάντα νέο, όσο και αν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά του από τους πόνους που έζησε, όσο και αν έχει τσακίσει το πρόσωπό του. Το νησί μας. Κοιτάξτε πόσο ξηρός είναι αυτός ο χειμώνας. Σχεδόν θα πεθάνουμε από την ξηρασία. Δεν μεγάλωσαν καν τα κριθάρια. Οι κηρήθρες είναι φτωχές. Τα χωράφια είναι κατάξερα. Φέτος άνθισαν οι καρδιές, όχι τα χωράφια. Να το πρώτο μπουμπούκι. Και η πρώτη ελπίδα στη νεκρή ζώνη για μια νέα ζωή. Θα γίνουμε πολίτες ομόσπονδοι. Άντε, πάτα γκάζι. Καταφθάνει για βοήθειά μας το γκάζι και τα πετρέλαιο. Εμείς δεν μπορέσαμε να σώσουμε τον εαυτό μας, εκείνα θα μας σώσουν. Τι παράξενο, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο θυσιάζονται για το αέριο και το πετρέλαιο. Εμείς, όμως, θα σωθούμε από τον θάνατο! Πάλι έχεσε ένα περιστέρι πάνω στο κεφάλι μας. Εγώ αγόρασα ένα λαχείο. Αγοράστε και εσείς. Λέτε πως δεν πρόκειται να κερδίσετε; Αν κερδίσετε;