Περί της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας ο λόγος. Μιας ακόμα χώρας – από τις όλο και περισσότερες τα τελευταία χρόνια – που αιματοκυλιέται στον βωμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συμφερόντων. Γαλλία και Κίνα ερίζουν για τα πετρελαϊκά κοιτάσματα της χώρας με τα συνήθη αποτελέσματα. Εμφύλιος σπαραγμός, αίμα, άνθρωποι που φεύγουν για να σωθούν…

Πως αφορά αυτό την Ελλάδα; Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Θέλετε το οικονομικό κόστος της – όχι πάντα – επιτελικής συμμετοχής της στην αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων; Στο γεγονός ότι η τελευταία είναι από τις πρώτες απροκάλυπτα επιθετικές κινήσεις που αναλαμβάνονται με συντονισμένο τρόπο από αυτό που κάποιοι οραματίζονται ως Ευρωστρατό; Το ότι το Στρατηγείο Επιχειρήσεων της ΕΕ βρίσκεται στην Λάρισα μήπως; Ή το ότι ο σπαραγμός ακόμη ενός λαού της Αφρικής θα προκαλέσεις ακόμα ένα κύμα μετανάστευσης με νομοτελειακή βεβαιότητα (ας μην ξεχνάμε και το Μάλι ή τη Λιβύη όπου ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός – και κάπου παρατρεχάμενή του και η Ελλάδα – γράφει ακόμα μερικές “χρυσές σελίδες” του πολιτισμού του).

Πόσος καιρός θα χρειαστεί να περάσει άραγε μέχρι πρόσφυγες από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία να πνιγούν στην Λαμπεντούζα ή το Φαρμακονήσι, να προσπαθήσουν να περάσουν τον φράχτη του Έβρου, να βρεθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Δένδια με τον τελευταίο να σχολιάζει ρατσιστικά την ποιότητά τους ή νεκροί στους δρόμους της Αθήνας από το μαχαίρι κάποιου χρυσαυγίτη; Έχει κάποια σημασία;
Όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, έτσι και τώρα, οι εργαζόμενοι της χώρας θα πληρώσουν αδρά τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του ελληνικού κεφαλαίου όπως και τις εκδουλεύσεις προς τους πάτρωνές του. Οι “άμοιροι ιθαγενείς” θα αρχίσουν να σφάζονται μεταξύ τους γιατί “είναι άγριοι και απολίτιστοι” πράγμα που θα συνεχίσει να στέλνει θαλασσοπνιγμένα αδέρφια τους στο κατώφλι μας. Μετά θα αναλαμβάνει δουλειά ο ρατσισμός του καθημερινού ανθρώπου. “Μα γιατί ήρθαν εδώ; Για να μας πάρουν τα σπίτια και τις δουλειές; Πήγα εγώ ποτέ στον τόπο τους να τους ενοχλήσω;” θα αναφωνούν σε διάφορους τόνους ο μικρομαγαζάτορας της γωνίας, ο δελτάς που θα τους “σκουπίζει”, ο χρυσαυγίτης που θα τους κυνηγά και η κυράτσα – ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου – που θα πίνει τον καφέ της στο Κολωνάκι.
Κι όλα αυτά σε μια χώρα καθημαγμένη, όπου οι δικοί της ιθαγενείς δεν μπορούν καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν να βρεθούν κάποια στιγμή στην θέση αυτών που τώρα μετατρέπουν σε πρόσφυγες και μετά συνεχίζουν να τους κυνηγούν με όπλο το ρατσισμό και την μικροψυχιά. Όπως δεν μπορούσαν να διανοηθούν πριν από 5 χρόνια ότι θα μετατρέπονταν σε οικονομικούς πρόσφυγες και θα φτωχοποιούνταν.
Την ημέρα λοιπόν της 69ης επετείου της υπογραφής της συμφωνίας της Βάρκιζας καλό θα ήταν να την θυμηθούμε με τις προβολές της στο σήμερα. Προβολές που θα μας θυμίζουν πως ο αγώνας για την αξιοπρεπή μας διαβίωση περνάει μέσα από την εναντίωσή μας στον ιμπεριαλισμό. Προβολές που θα πρέπει πολύ περισσότερο να θυμίζουν σε όσους φιλοδοξούν να υπηρετήσουν και να οργανώσουν έναν τέτοιο αγώνα του λαού πως η αλήθεια είναι από μόνη της επαναστατική. Και πως αντί να λένε πως το ευρώ σαν σκληρό νόμισμα είναι ελκυστικό για τους μετανάστες – όπως για παράδειγμα έλεγε ο Αλαβάνος δυο κυριακές νωρίτερα στο ΣΚΑΪ – να ασχολούνται με την καταπολέμηση των γενεσιουργών αιτίων της μετανάστευσης που είναι οι ανισότητες, οι πόλεμοι και η φτώχεια – από την οποία πάντα κάποιοι βγαίνουν κερδισμένοι και είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε ούτε αυτό…