Αν την περίοδο 1944-45 η κυβέρνηση χρηματοδοτούσε, ενίσχυε ηθικά, στήριζε, και νομιμοποιούσε τη δράση των γερμανόφιλων ταγμάτων ασφαλείας, των αντικομουνιστών της Χ κι άλλων εγκληματικών συμμοριών της Δεξιάς, ήταν για να περάσει δια πυρός και σιδήρου η Αγγλοκρατία και κατόπιν η Αμερικανοκρατία στην Ελλάδα. Αυτήν την περίοδο η Χρυσή Αβγή παίζει το ρόλο των σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας προκειμένου να περάσει το μνημόνιο πάνω από τα πτώματά μας. Η κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου όπως και αυτές του 1944-45, ρητορικά καταδικάζει την βία από «όπου κι αν προέρχεται» κι έχοντας το ρόλο του μυωπικού διαιτητή -δήθεν- μεταξύ των «άκρων», ενισχύει τη δράση της εν λόγω συμμορίας η οποία πάντα συνοδεύεται από ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ προκειμένου να προστατεύει την ολιγομελή της παρουσία ή για να συλλαμβάνονται όσοι αντιφασίστες έρχονται σε αντιπαράθεση με τους εγκληματίες αυτούς. Όπως οι Αγγλόφιλες κυβερνήσεις άφηναν ελεύθερη τη δράση των ακροδεξιών συμμοριών και εγκληματοποιούσαν τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης το 1944-45, έτσι και σήμερα, η, υπό τη Γερμανική σκέπη μνημονιακή κυβέρνηση αφήνει ελεύθερη την εγκληματική δράση της Χρυσής Αβγής με τη συνοδεία των ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ, καταστέλλοντας και εγκληματοποιώντας τη δράση του «άλλου» κακού άκρου, του κοινωνικού κινήματος με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει στους κόλπους του: από «τρομοκράτες» αντιφασίστες μέχρι και «αντισυνταγματικούς» της αριστεράς.
Η ατιμωρητί δράση των τότε ταγματασφαλιτών και η ρητορική καταδίκη τους, ικανοποιούσε δυο αδήριτους στόχους: την πάταξη των επαναστατών που ελευθέρωσαν την Ελλάδα από την τριπλή φασιστική κατοχή προκειμένου να εξαφανιστεί το μοναδικό εμπόδιο για την ένταξη της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ και τη φαινομενική λειτουργία της δημοκρατίας, της οποίας ο λόγος ύπαρξης θα είναι το χτύπημα του αριστερού κινήματος, μέχρι και το πραξικόπημα του 1967. Η ύφανση και η ισχυροποίηση ενός «κακού» πόλου δήθεν ανταγωνιστικού προς την επίσημη κυβέρνηση αλλά χρήσιμου, ήταν ο αναγκαίος όρος προκειμένου να εξοντωθεί το αριστερό κίνημα (που ήδη είχε αρχίσει να μετρά νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες φυλακίσεις από τις διαδηλώσεις των Δεκεμβριανών και την εφαρμογή της συμφωνίας της Βάρκιζας). Περίπου το ίδιο και σήμερα. Η ισχυροποίηση της Χρυσής Αβγής μέσω της συστηματικής διαφήμισης (και κυρίως της αρνητικής διαφήμισης που βοήθησε από μια άλλη οπτική) από τα ΜΜΕ και της ατιμωρησίας που εξασφαλίζεται από την κυβέρνηση, ισχυροποιεί τον κατασταλτικό ρόλο του κράτους σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτό λύνει τα χέρια των μνημονιακών να μπορούν να περνάνε τις επιλογές της Γερμανίας και της Τρόικας χωρίς πολλές διαμαρτυρίες. Από τη μια κόσμος που θέλει να εκφραστεί φοβάται τα δολοφονικά χτυπήματα των χρυσαβγιτών και των ένστολων συνοδών τους ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ ή -ο ακόμα πιο συντηρητικός κόσμος- έχει πιστέψει βαθειά τα ψέματα της τηλεόρασης για την «αντισυνταγματική» αριστερά ή τους «τρομοκράτες» διαδηλωτές.
Με την ενίσχυση και νομιμοποίηση των εγκληματιών της Χρυσής Αβγής κατάφεραν κι έσπασαν το κίνημα αυτό που βγήκε στους δρόμους το 2011 και για ένα χρόνο προσπαθούσε να σπάσει τα πολιτικά στεγανά και να ακολουθήσει ένα δικό του δρόμο ενάντια στο μνημόνιο. Η Χρυσή Αβγή μιλώντας με τη γλώσσα της αγανάκτησης ορίστηκε ως πόλος αντιμνημονιακός κι ας ήταν αυτοί οι οποίοι υπερασπίζονται τα κάθε λογής αφεντικά (εφοπληστές, Χαλυβουργική, Μεταλλεία Χαλκιδικής κλπ) ας είναι αυτοί που δεν έχουν την παραμικρή παρουσία σε κάποιον κοινωνικό αγώνα. Κάνοντας στην αρχή πρακτική θανάτου με μαχαιριές σε μετανάστες κατάφερε να αυξήσει και να πάρει με το μέρος της αυτήν την όψη του εγκλήματος ενώ συνεχίζοντας την υπακοή στην Κυβέρνηση «αυτονομήθηκε» (Μελιγαλάς, Πέραμα) με στόχο την αριστερά. Αυτήν την επιλογή, αυτήν την μετατόπιση των στόχων της πλήρωσε ο Παύλος Φύσσας, ένας ελεύθερος άνθρωπος που δολοφονήθηκε ψύχραιμα από στέλεχος του «εκτελεστικού» της Χρυσής Αυγής, παρουσία 12 αστυνομικών. Το έγκλημα αυτό και η αντιμετώπισή του σηματοδοτεί μια νέα πορεία σε μια βασική επιλογή της κυβέρνησης που χρησιμοποιεί τη Χρυσή Αβγή ως βασικό της κατασταλτικό πυλώνα: Να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο ή απλά εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Ίσως κάποια «μολυβένια χρόνια» να της αρκέσουν προκειμένου να επιβάλει τις επιλογές των επόμενων μνημονίων.
Από την άλλη, όπως και τη μεταπολεμική περίοδο άγριας τρομοκρατίας (ιδιώνυμα, φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις, δολοφονίες, κοινωνικός αποκλεισμός κλπ) από πλευράς κυβερνήσεων, εκείνο που αποτέλεσε το «διαβατήριο» για την υπέρβαση, δεν ήταν παρά το εργατικό, το κίνημα Ειρήνης, ο πολιτισμός και η τέχνη, το Κυπριακό, έτσι και σήμερα ο κοινωνικός-αντιαποικιακός αγώνας είναι μπροστά μας. Θέλουν εμφύλιο πόλεμο ή μολυβένια χρόνια; Να μην τους κάνουμε τη χάρη.
Αδέσμευτοι-ακηδεμόνευτοι αγώνες, αδέσμευτες-ακηδεμόνευτες δομές, για να πετάξουμε τα μνημόνια εκεί που τους αξίζει.
Αγώνας για μια κοινωνία δικαιοσύνης-ισότητας-ελευθερίας
Υστερόγραφο, περί επαγγελματικού προσανατολισμού: Σ’ τα ‘χα πει από τότε που είχες φορέσει τη μαύρη μπλούζα με το χρυσό μαίναδρο και ξεκινούσες την «προσπάθεια να ξεβρομίσει ο τόπος». Σου είχα πει (κι ευτυχώς είχαμε μόνο μιλήσει) ότι ο μόνος προορισμός τους είναι να σας κάνουν πληρωμένους δολοφόνους, έμπορους πρέζας, νταβαντζήδες και πως ο τόπος θα ξεβρομίσει όταν ξεκουμπιστούν οι «συναγωνιστές» σου για άλλο πλανήτη. Είχαμε πει κι άλλα πολλά. Αποχώρησες(;) πολύ νωρίς. Δεν πέρασε ενάμισης χρόνος και τα εγκλήματα πλήθυναν, οι δολοφονίες μεταναστών και οι δολοφονικές μαχαιριές έγιναν το σύμβολο της παλιάς σου(;) συμμορίας και να η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους πρώην(;) «συναγωνιστές» σου. Ποιος ανέλαβε την ευθύνη; Κανείς Τους. Τον άδειασαν κανονικά και επισήμως. Θα του τάξουν σίγουρα κάποια χρόνια ξεκούρασης σε κάποια φυλακή που έχουν γνωστούς ανθρωποφύλακες και μια σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση ήρωα. Αν αυτό ήθελες να είναι το μέλλον σου…