Ανεξάρτητα από δηλώσεις των τοπικών μας παραγόντων περί της «δύσκολης» κατάστασης στην κρίση, λες και πρόκειται για φυσικό φαινόμενο που έπληξε τη χώρα, είτε αυτές προέρχονται από την αντιπολίτευση είτε από τη συμπολίτευση, είτε αυτές είναι τυχοδιωκτικές («η κρίση είναι ευκαιρία για την Αίγινα») είτε κλαψομουρμούρικες («είμαστε με την πλάτη στον τοίχο»), έχουμε να κάνουμε με συνεργάτες του μνημονίου. Φτηνούς κι ανταλλάξιμους συνεργάτες που κοιτάζουν να βρίσκονται στην επιφάνεια της τοπικής ζωής, να αναπαράγουν το δουν και λαβείν προς οικονομικό και πολιτικό όφελός τους χαριεντιζόμενοι σε κάποιο πόρταλ ή σάιτ, δίπλα σε κάποιο πολιτικό, σε κάποιο υπουργό, σε κάποιο οικονομικό παράγοντα. Φτηνά εξαρτήματα που κυρίως από ματαιοδοξία και λιγότερο από αφέλεια βαυκαλίζονται στους εαυτούς τους και στο περιβάλλον τους για τα άλματα που έκαναν προς την ανηθικότητα και την ελαφρότητα για να επιπλέουν σαν φελλοί. Είναι αυτοί που υπέγραψαν να εφαρμόσουν το τοπικό μνημόνιο του Καλλικράτη ως ραγδαία περεταίρω υποβάθμιση της ζωής μας. Χωρίς πολιτισμό, χωρίς παιδεία, χωρίς στοιχειώδη αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, συνεργάτες κομμάτων, συνεργάτες εργολάβων, προστάτες και προστατευόμενοι επιχειρήσεων, τοποτηρητές λυκοφιλιών, επιβιώνουν χάρη στο γεγονός ότι είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την ένωση των δυνάμεών μας. Επιβιώνουν χάρη στο γεγονός ότι έχουν πείσει τους πολλούς ότι έχουν δύναμη, ότι λειτουργούν τους θεσμούς, ότι μπορούν να ασκήσουν εξουσία στους πολλούς. Υπερήφανοι στο ότι μπόρεσαν και διέλυσαν ό,τι καλύτερο είχε η ιδιαίτερη πατρίδα τους, στο όνομα της προόδου είναι οι καλύτεροι εργάτες της αποικιοποίησης του νησιού τους. Αρκεί να βρίσκονται στην επιφάνεια. Αρκεί να βρίσκονται στα «πράγματα».
Τους ξέρουν. Το ξέρουν ότι τους ξέρουν. Το ξέρουν πως το ξέρουν ότι τους ξέρουν. Το ξέρουν ότι τους ξέρουν πως το ξέρουν ότι τους ξέρουν. Κι αυτό θα έχει ένα τέλος. Απλά δεν θα μας προειδοποιήσει. Ούτε αυτούς.