Όταν σου έχουν κόψει το ρεύμα «υπάλληλοι» και «συνάδελφοι» που «κι αυτοί για το ψωμάκι τους δουλεύουν», όταν σου επιβάλουν το χαράτσι κι εσύ αναγκαστικά περνάς στο κίνημα «δεν πληρώνω» και σου κόβουν το ρεύμα-πάλι «συνάδελφοι», όταν χρειάζεσαι ταξί απ’ το χωριό επειδή επείγοντος πρέπει να πας στο Κέντρο Υγείας διότι δεν έχει οδηγό για το ασθενοφόρο, όταν αναγκάζεσαι για να μην πληρώσεις περισσότερα στις μετακινήσεις να δέχεσαι τις περιποιήσεις του κάθε ενός που με το αζημίωτο κάνει διάγνωση ή χειρίζεται μηχανήματα (αποκαλώντας τον εαυτό του «ιατρό»), όταν το παιδί σου υποκλίνεται στην παραλία των 200 μέτρων της πόλης της Αίγινας για 400 ευρώ το μήνα και 15 ώρες τη μέρα στον καθένα που περνάει από τα θερμοκήπια, όταν αναγκάζεσαι να δανειστείς «απ’ το μαλάκα τον ξάδερφο» για τις χημειοθεραπείες της γυναίκας σου, όταν είσαι εδώ και τέσσερα χρόνια άνεργος και δεν έχεις ούτε αυτόν τον «άχρηστο» που ψήφιζες κοντά σου και είσαι αναγκασμένος να φιλάς κατουρημένες ποδιές για μια σύμβαση 5μηνη, όταν σου στείλαν το φιρμάνι για το νερό κι ακόμα να πληρώσεις τους λογαριασμούς στο Δήμο Αίγινας, όταν μαθημένος απ’ τα 12 στην οικοδομή αναπολείς τότε που είχες 6 εργάσιμες και 2 ένσημα και συμπλήρωνες έστω για το βιβλιάριο, όταν το μαγαζάκι σου έκλεισε παρόλο που ήσουν 18 ώρες τη μέρα απίκου, όταν, όταν, όταν, όταν…
Ε! δεν μπορείς να ακούς και την κάθε μπούρδα, περί «αυτοργάνωσης», ελαφρά τη καρδία. Ούτε τον δήμαρχο που ξαφνικά προσπαθεί να αποστηθίσει μια λέξη που δεν την είχε ξανακούσει, ούτε και τους διαφημιστές χειριστών μηχανημάτων διάγνωσης που μέσα στη γαλήνη της σιγουριάς για το μέλλον τους μπλογκάρουν την κάθε μπαρούφα χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή. Ούτε βέβαια μπορώ να διαβάζω τους διαφημιστές διαφημιστών, χειριστών απινιδωτή στις αναρτήσεις τους.
Δεν θέλω να τους δω να τρέχουν στο λιμάνι, στις δύσκολες στιγμές τους φωνάζοντας «έναν απινιδωτή ρε παιδιά». Άλλοι θα τρέχουμε και θα πεθαίνουμε: οι μίζεροι, οι καταγγελιολόγοι, αυτοί που σιχαινόμαστε να πάμε στις γιορτές της κάθε νέας αγοράς, αυτοί που παθαίνουν αλλεργία βλέποντας τους παράγοντες κι αυτούς που θέλουν να το παίξουν παράγοντες να σου πετάνε στα μούτρα λέξεις που για αυτές έχει ματώσει ένα κίνημα.
Ο -μη αυτοργανωμένος- Μαρδικούλος σας, του διπλανού θαλάμου
ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί, όταν κατά δική σου ομολογία, έχει πέσει όλο το ταβάνι στο κεφάλι σου, είναι κακή ή ύποπτη μια πρωτοβουλία πολιτών κι όχι του δήμου για ένα σεμινάριο αντιμετώπισης έκτακτων περιστατικών υγείας. το σενάριο που περιγράφει ο αρθρογράφος μου φαίνεται το μεγαλύτερο αδιέξοδό μας, μεγαλύτερο κι από την Τρόικα ή τον όποιον πολιτικό αρχηγό και δημοτικό άρχοντα θέλετε να κατονομάσετε. Και για να γίνει κατανοητό, τι ακριβώς σημαίνει το παραπάνω κείμενο, ότι επειδή τραβηχτήκατε όπως λέτε δε μασάτε ότι θα έρθουν κάποιοι χαζοχαρούμενοι να λύσουν τα προβλήματά σας; Ε, λύστε τα εσείς τότε.Αλλά μέχρι να τα λύσετε, δε βοηθάτε αντί να πολεμάτε από την αρχή την όποια πρόταση με στόχο την επιβίωση και τη συνύπαρξη της έρμης μας της κοινωνίας; Με το μάτι άγρυπνο, φυσικά, στην πρώτη στραβή εδώ θα είμαστε όλοι, αλλά μέχρι τότε όχι άλλη πολεμική τέτοιου επιπέδου. Αν έχετε κοινωνική συνείδηση όπως διατείνεστε, δε βοηθάτε
Υ. Γ. Για να τον τσατίσετε, για να τον υποτιμήσετε ή για να τον εξευτελίσετε αποκαλείτε ένα πτυχιούχο γιατρό χειριστή κι αν καταλαβαίνω καλά διαφημιστή μηχανημάτων; Προσωπικά σας βεβαιώνω ότι δεν τον γνωρίζω καθόλου, και δεν έχω ιδέα αν η λάσπη που του πετάτε έχει κάποια βάση ή όχι, απλώς επειδή αγαπάω και το νησί και τη ζωή μου ελπίζω να μην έχετε δίκιο. Να είστε απλά ακόμα ένας αδιέξοδος και θυμωμένος άνθρωπος.
Η σχεδία (παλιότερα έντυπης μορφής και τώρα ηλεκτρονικής), για όσους τη διαβάζουν ή διάβαζαν προσεχτικά κι όχι την τελευταία παράγραφο της κάθε ανάρτησης ή δημοσιευμένου κειμένου, γνώριζαν ή γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι προβολές που κάνεις στο σχόλιό σου δεν της αντιστοιχούν. Η σχεδία -από θέση αρχής κι όχι προσωπικής εμπάθειας- ακυρώνει, εκ των προτέρων, κάθε επιδίωξη αγοραιοποίησης των κοινωνικών αγαθών και μάλιστα κεκτημένων, όπως της υγείας. Ταυτόχρονα πολεμάει κάθε επιδίωξη παραγοντοποίησης προσώπων της τοπικής μας κοινωνίας ανεξάρτητα από τα πρόσημα που αυτά κουβαλούν. Στην περίπτωση, η «αυτοργάνωση» είναι η νέα καραμέλα που πιθανότατα να υιοθετήσουν οι χορηγοί, οι επιχειρηματίες, οι έμποροι, οι νέοι δημοτικοί σύμβουλοι της Καλλικρατικής διαχείρισης, οι χρήσιμοι «εθελοντές», οι ΜΚΟ, οι ΑΜΚ κλπ και μάλιστα σ’ ένα ζήτημα που είναι οριακό: της υγείας. Είσαι της αντίληψης ότι «όλοι οι καλοί χωράμε»; Εγώ λέω, όχι-δεν χωράμε. Πρέπει να παλέψουμε για τη Δημόσια, Καθολική και Δωρεάν Υγεία, ελεγχόμενη από κοινωνικές δημοκρατικές δομές (και σε τοπικό επίπεδο) όπως όλοι αυτοί οι στείροι, αρτηριοσκληρωτικοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την Ισότητα, την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη. Όλα τα υπόλοιπα είναι εμπόρευμα, αγορά, εκμετάλλευση. Τέτοια αγκύλωση. Τέτοιο αδιέξοδο.
Αυτά, για να μην μακρηγορούμε.
Κι έπειτα στο κάτω-κάτω, τι είναι μια κουτσουλιά επιπλέουσα σχεδία μπροστά σ’ ένα απέραντο σεμινάριο για την υγεία;
O Μαρδικούλος του διπλανού θαλάμου
ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ούτε το σκεπτικό της απάντησης ούτε τη λογική κι εύχομαι να μην είμαι η αφελής της ιστορίας, όχι για μένα, ή για τον όποιο παραγοντισμό, που μακριά από μας, αλλά για το καλό όλων μας Αποκλείεται, δηλαδή, να μην πλέουμε σώνει και καλά στα σκατά; Αποκλείεται να συμβεί και κάτι απρόοπτο της προκοπής; Ή μήπως απαιτείταινα δούμε κι αυτή την εκδοχή;
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΥΝ 150 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΕ ΕΚΤΑΚΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ; Αν κρύβει βλέψεις παρασκηνιακές κι οφελιμιστικές αυτή η ιστορία, εδώ θα είμαστε να την εκθέσουμε. Αλλά, όπως μου είπε και μια εργαζόμενη στο Κέντρο Υγείας, ως μεμονωμένο βήμα είναι μόνο θετικό. Απλά θέλει μάτια ερμητικά ανοιχτά η εποχη μας.
Όχι δεν επιπλέουμε –όλοι- εκεί που αναφέρεις. Επίσης δεν θα χρειαστεί να αναφερθώ για δεύτερη φορά στις προβολές που συνεχίζεις να πραγματοποιείς, όπως αυτήν περί «κακού». Η εκπαίδευση όμως είναι μια μακρά διαδικασία και στην περίπτωση του ζητήματος υγείας αυτό που αφορά τον πληθυσμό και τους απλούς ανθρώπους είναι η -ακόμα ανεφάρμοστη- πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Από την άλλη, δεν χρειάζεται κάποιου τύπου συνωμοσία ή παρασκήνιο για την προώθηση της αγοράς. Ακόμα και για την περίοδο που διανύουμε και με τα δεδομένα αυτής της κρίσης, η αγορά παραμένει «υπέρ πάντων» ως η μόνη ‘’σωτηρία’’ και ‘’προοπτική’’.
ΥΓ: Γιατί τόση πρεμούρα με το τι έγραψε η περιθωριακή σχεδία; Αγνοήστε την. Εδώ, ξεκινάει ένα κίνημα αυτοργάνωσης που θέτει γερά τις βάσεις της αντιμετώπισης των έκτακτων περιστατικών. Και μάλιστα με «μάτια ερμητικά ανοιχτά».
Ο Μαρδικούλος του διπλανού θαλάμου