Δεν μας το έχουν πει επισήμως μιας και το ημερολόγιο συνεχίζει να επισημαίνει με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο τις ημέρες του Τριωδίου ενώ η Αγορά περιμένει σαφέστατα την αναθέρμανση της κατανάλωσης. Οι αποκριές είναι κυρίως γιορτή της αγοράς και του εμπορεύματος, κρατώντας κάποια από τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά που πιστοποιούν την αναζήτηση νοήματος χωρίς περιεχόμενο. Ο αστικός κόσμος έχει προχωρήσει σε αφάνταστο βαθμό τη δυνατότητά του να κρατά τη μορφή του παλιού, το ιδιαίτερο λεξιλόγιό του, κερδίζοντας ολοένα έδαφος γεωγραφικά και κοινωνικά. Το τέλος της αυτενέργειας, το τέλος του περιεχομένου της Αποκριάς είναι γεγονός που αντλεί τις σημασίες του τόσο από το παρελθόν όσο και από το μέλλον. Αποκριά είναι πλέον η αφήγηση για τις αποκριές και η αποδοχή ενός μοντέλου μεταμφίεσης και φαγοποτιού που δεν ανατρέπει την καθημερινότητα αλλά την εκφράζει. Είναι η αφήγηση των αφηγήσεων του κύκλου των εποχών και των αλλαγών στη Φύση, ιδωμένη από την εργασία και την υπέρβασή της κι όχι το βίωμα αυτής.
Ίσως ακόμα φοβόμαστε να το πούμε, ίσως ακόμα δεν έχουμε βρει τους τρόπους και τις νέες τελετουργίες, σίγουρα όχι μια νέα συνθήκη που να υπερβαίνει την Αγορά και το Εμπόρευμα. Αλλά η συζήτηση είναι ακόμα πιο βαθειά. Κι εμείς ακόμα δεν έχουμε τα κότσια να την πραγματοποιήσουμε.
Θα συνεχίσουμε να τρώμε τα «παραδοσιακά», να πετάμε το χαρταετό, να μασκαρευόμαστε, να νοικιάζουμε ή να αγοράζουμε στολές για τα παιδιά μας ή να τους φοράμε αυτές που μας χάρισαν, να πορευόμαστε σε ομάδες μασκαρεμένων ή να παρακολουθούμε τις πομπές μασκαρεμένων, να τραγουδάμε τσαμικολάτιν, να κάνουμε αποκριάτικα πάρτι, να περιμένουμε στην ουρά για τη λαγάνα και να συνεχίσουμε να το λέμε αποκριές και καρναβάλι.