Ας φωτίσουμε ξανά τις ζωές μας
Θα περίμενε κανένας σε συνθήκες κρίσης η ΔΕΗ (μια δημόσια επιχείρηση που δημιουργήθηκε από το κόπο και της θυσίες των εργατών της και όλων μας) να στήριζε πολύπλευρα την κοινωνία. Αντίθετα όμως, ακολουθώντας πιστά τις εντολές των κρατούντων, μετατράπηκε σταδιακά σε έναν ανελέητο, εκβιαστικό, φοροεισπρακτικό και κατασταλτικό μηχανισμό.
Με το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΑΔΜΗΕ, που προωθείται αυτές τις μέρες στη βουλή, και το τελευταίο κάθε φύλο συκής δημόσιας λειτουργίας πέφτει καθώς η ΔΕΗ ουσιαστικά περνάει στα χέρια ιδιωτικών εταιριών. Έτσι τα χρήματα και ο κόπος μας γίνονται κεφάλαιο για μια δράκα αρπακτικών.
Εδώ και χρόνια με αποφάσεις της ΕΕ για “απελευθέρωση” της αγοράς ενέργειας (η έννοια της ελευθερίας για την ΕΕ συνδέεται μόνο με την αγορά ιδιωτικών επενδύσεων) οι κυβερνήσεις χάρισαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο τεράστια μερίδια της δημόσιας περιουσίας. Η ίδρυση ιδιωτικών σταθμών παραγωγής ενέργειας σήμαναν τη συρρίκνωση του αριθμού των εργαζομένων της επιχείρησης και την κατακόρυφη αύξηση του κόστους, καθώς η ΔΕΗ ήταν υποχρεωμένη να αγοράζει την παροχή των ιδιωτών σε προσυμφωνημένη τιμή πολύ υψηλότερη από το δικό της κόστος!
Έννοιες όπως οικολογία και «πράσινη» ενέργεια χρησιμοποιούνται προσχηματικά από το κράτος για την αρπαγή του πλούτου. Βιομηχανίες παραγωγής φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών έλαβαν κολοσσιαία τραπεζικά δάνεια με κρατικές εγγυήσεις παίρνοντας στα χέρια τους πολύτιμους πόρους και υποδομές (όπως τα δίκτυα) που ανήκαν αποκλειστικά στην κοινωνία.
Όλα τα παραπάνω αύξησαν κατακόρυφα το κόστος της ενέργειας με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σήμερα να αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα. Αν συνυπολογίσει κανένας και το χαράτσι που οι κρατούντες, εντελώς εκβιαστικά, ενσωμάτωσαν στο λογαριασμό έχουμε μπροστά μας τις συνθήκες ενός νέου ενεργειακού/κοινωνικού αποκλεισμού για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μόνο στην πόλη της Πάτρας δύο χιλιάδες σπίτια δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό. Έτσι, μέσα στο κρύο στερούνται κάτι που για τους σύγχρονους καιρούς μας ήταν θεωρητικά αυτονόητο. Kαι η στέρηση αυτή έχει πολλές φορές τραγικές συνέπειες – όπως μας έδειξαν ο πρόσφατος θάνατος του κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη. Γιατί κάτω από το στυγνό εκβιασμό των κρατούντων ο θάνατος από έλλειψη βασικών αγαθών έρχεται να προσθέσει δίπλα στις απεγνωσμένες χειρονομίες των αυτοκτονιών και τα εργατικά “ατυχήματα” μια ακόμα κρατική δολοφονία.
Στο περιβάλλον της κρίσης το κράτος, αποξενωμένο οριστικά από την κοινωνική βούληση, χρησιμοποιεί την ενέργεια ως μηχανισμό ομηρείας υποχρεώνοντας μας μαζί με το ρεύμα (που αποτελεί έτσι και αλλιώς ένα μικρό κλάσμα του λογαριασμού) να πληρώνουμε χαράτσια και άλλους φόρους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι φόροι εξυπηρετούν αναγκαιότητες που επιβάλουν οι συνθήκες και πως “χωρίς αυτούς δε θα είχαμε πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, λεφτά για συντάξεις”. Αναρωτιόμαστε όμως γιατί αντί για τα πενιχρά εισοδήματα των φτωχών που αγωνιούν καθημερινά για τη ζωή τους δεν απαλλοτριώνεται ο αμύθητος πλούτος που λιμνάζει στις καταθέσεις των ολιγαρχιών; Αναρωτιόμαστε γιατί τα κλειδωμένα εργοστάσια που εγκαταλείφθηκαν από τα αφεντικά δεν δίνονται στον κόσμο της εργασίας για να παράγει ότι η κοινωνία χρειάζεται; Αναρωτιόμαστε γιατί χιλιάδες εγκαταλειμμένα σπίτια και ακαλλιέργητη γη δεν δίνεται σε άνεργους και αστέγους; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί το κράτος, από την ίδρυσή του, έχει πάρει σαφώς θέση υπέρ αυτών που σήμερα και πάντα ήταν η αιτία της κοινωνικής καταστροφής, των αφεντικών.
Η εμπορευματοποίηση όλων των πτυχών της ανθρώπινης ζωής είναι σήμερα ζωτικής σημασίας στα σχέδιά τους. Όχι τόσο γιατί ελπίζουν στο λογιστικό κέρδος από το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών, αλλά για λόγους κυρίως ιδεολογικούς. Γιατί το να μας επιβάλουν να ζούμε σε μια κοινωνία που όλα μετατρέπονται σε αντικείμενα εμπορικής συναλλαγής (ακόμα και η ίδια η φύση – όπως επιχειρείται με την ιδιωτικοποίηση/εμπορευματοποίηση των ανανεώσιμος πηγών ενέργειας, δηλαδή του ήλιου και του αέρα), που όλα “πωλούνται και αγοράζονται με κέρδος”, είναι σαν να μας λένε πως “δεν υπάρχει άλλος δρόμος”, πως “είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε έναν κόσμο που όλα τα αγαθά θα είναι εμπορεύματα” και πως “κάθε αντίσταση είναι μάταιη”, γιατί το κέρδος και ο ανταγωνισμός είναι ο “φυσικός” νόμος της κοινωνίας.
Σήμερα λοιπόν απαιτείται εκτός από την αυτονόητη αντίσταση στην κοινωνική καταστροφή να επιμείνουμε στο αίτημα: κανένας άνθρωπος χωρίς πρόσβαση σε κοινά αγαθά. Η αντίσταση στο ξεπούλημα της ΔΕΗ στους ιδιώτες θα πρέπει να εκκινήσει μια συζήτηση για το καθεστώς διαχείρισης της ενέργειας και κάθε δημόσιου αγαθού. Τόσα χρόνια είδαμε πως το δίλημμα “κρατική ή ιδιωτική” επιχείρηση είναι πλαστό τη στιγμή που το κράτος λειτουργεί ως προέκταση των επιχειρηματικών συμφερόντων. Πρέπει λοιπόν να ανοίξουμε τη συζήτηση ένα βήμα παραπέρα παλεύοντας για δημόσιο κοινωνικό έλεγχο και εργατική διαχείριση στο σύνολο του κοινωνικού πλούτου με στόχο της ελεύθερη και δωρεάν παροχή των αγαθών σύμφωνα με τις ανάγκες μας.
- Άμεση επανασύνδεση των σπιτιών της πόλης
- Μπλοκάρουμε το ξεπούλημα της ενέργειας
- Κοινός συντονισμός εργαζομένων της επιχείρησης και κινήματος αντίστασης
Δημόσιο κοινωνικό έλεγχο και εργατική διαχείριση της ΔΕΗ (και κάθε κοινωνικής υποδομής)
Ελεύθερη πρόσβαση στην ενέργεια / εμπόρευμα μόνο για τις εταιρίες
No Man’s Land
ελευθεριακή πρωτοβουλία ενάντια
στο κράτος και στο κεφάλαιο
3/2/2014