Ο Εκφοβιστής της Τάξης, το Κυπριακό και τα Μουλάρια
Στην τρυφερή ηλικία των 6 χρονών έγινα ο στόχος εκφοβισμού (bullying). Ο Δ.Ψ γόνος γνωστής οικογένειας της Λευκωσίας έγινε ο προσωπικός και αποκλειστικός μου βασανιστής για ενάμιση χρόνο από την αρχή σχεδόν της Α’ τάξης δημοτικού μέχρι την άνοιξη του επόμενου χρόνου και όταν ήμουν στη Β’.
Στα χέρια του Δ.Ψ υπέστηκα αμέτρητες κακοποιήσεις, εξευτελισμούς, εκβιασμούς και κτυπήματα. Τα ορατά σημάδια αυτής της κακοποίησης δεν ήταν αρκετά για τους δασκάλους και το εκπαιδευτικό σύστημα του σχολείου για να παρέμβει. Το δημοτικό σχολείο Κορνεσίου στο οποίο φοιτούσα ήταν ένα κράμα των παιδιών της άρχουσας τάξης της Κύπρου και των φτωχόπαιδων σαν και μένα που μόλις είχαμε επιβιώσει της εισβολής. Ο Δ.Ψ ήταν παιδί ενός ανώτερου Θεού.
Σαν παιδί ήμουν ιδιαίτερα καχεκτικός και λεπτεπίλεπτος. Τα χοντρά γυαλιά της υπερμετρωπίας και ο λανθάνων στραβισμός με κατέστησαν συνεχή στόχο της κακεντρέχειας και της κακίας του συμμαθητή μου. Όταν μάλιστα άρχισα να βάζω στον ένα φακό βεντούζα για να ενδυναμωθεί το αδύνατο μου μάτι οι επιθέσεις έλαβαν ακόμη πιο αισχρό χαρακτήρα. Στην τρυφερή ηλικία των 6 χρόνων αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν δύο τάξεις ανθρώπων και πολύ διαφορετική αίσθηση του τι είναι νόμος και δικαιοσύνη. Ο Δ.Ψ συνέχισε να με βασανίζει με τη σιωπηρή ανοχή δασκάλων και διευθύντριας. Οι εκκλήσεις των γονιών μου στους εκπαιδευτικούς του σχολείου αγνοήθηκαν πλήρως. Η επιλεκτική κώφωση εκείνων που υποτίθεται είχαν την ευθύνη να με προστατεύουν και οι οποίοι υποτίθεται εκπροσωπούσαν το νόμο με οδήγησαν σε απόγνωση. Παρά την προσπάθεια των γονιών μου πολύ σύντομα σταμάτησα να μιλώ για το θέμα και να τους ενημερώνω. Η επιθετικότητα του Δ.Ψ και η ανοχή των ενηλίκων ανέπτυξαν μέσα μου ένα αίσθημα ενοχών σαν να έφταιγα εγώ για αυτά που μου συνέβαιναν. Η υποστήριξη της μητέρας και του πατέρα μου έλαβε χαρακτήρα ψυχικής ενδυνάμωσης μου ώστε να αντιμετωπίσω μόνος μου το βασανιστή μου.
Παρά τις παροτρύνσεις των γονιών μου ήταν αδιανόητο για μένα ότι χρειαζόταν να καταφύγω στη βία για να λυθεί το πρόβλημα. Από πολύ μικρός και για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια έμφυτη απέχθεια για κάθε μορφή βίας. Έτσι το μαρτύριο μου συνεχίστηκε μέχρι την άνοιξη του 1978.
Εκείνη τη μέρα αμέσως μετά που χτύπησε το κουδούνι και ο δάσκαλος έφυγε από την τάξη, ο Δ.Ψ χωρίς να περιμένει να φύγουν οι συμμαθητές μας στο διάλειμμα με κτύπησε ρίχνοντας με στο πάτωμα μπρούμυτα και στη συνέχεια τοποθέτησε την καρέκλα του πάνω μου και κάθισε. Το αίσθημα εξευτελισμού το οποίο αισθάνθηκα ενώπιον όλων των συμμαθητών μου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτάμι οργής που απέκρυπτα μέσα μου. Δε γνωρίζω πώς ένας εφτάχρονος βρίσκει τη δύναμη που άντλησα εκείνη τη μέρα. Σηκώθηκα από το πάτωμα υποβαστάζοντας την καρέκλα με το συμμαθητή μου πάνω και τον έριξα πάνω στα θρανία. Ο Δ.Ψ έκανε παράπονο για την συμπεριφορά μου στο δάσκαλο ο οποίος κάλεσε τους γονείς μου στο σχολείο. Ενώπιον μου εξιστόρησε στη μητέρα μου τι έγινε και συνωμοτικά επικρότησε την πράξη μου σαν πράξη ενηλικίωσης. Αισθάνθηκα διπλή αηδία για τον ίδιο ο οποίος αντί να με προστατεύσει ως όφειλε με άφησε να πάρω το νόμο στα χέρια μου. Ο Δ.Ψ δεν σταμάτησε αμέσως να με παρενοχλεί αλλά αραίωσε σε μεγάλο βαθμό τους τραμπουκισμούς του. Κάθε χρόνο έμπαινε στον πειρασμό να το πράξει και κάθε χρόνο μέχρι την Ε’ τάξη δημοτικού έπεφτε ξύλο ανάμεσα μας. Είχα μάθει να υπερασπίζω τον εαυτό μου με κάθε κόστος. Εν τω μεταξύ παρά το ότι συνέχισα να είμαι ένα λεπτεπίλεπτο αγόρι οι κακουχίες της ζωής με είχαν δυναμώσει. Στην Ε’ τάξη ψήλωσα απότομα και η σωματική μου διάπλαση μπορούσε πια να αντιπαρατεθεί με άνεση με τον Δ.Ψ. Μετά από ένα ακόμη επεισόδιο στο οποίο ο συμμαθητής μου δοκίμασε να με εξευτελίσει προσβάλλοντας και κτυπώντας με η μανιώδης αντίδραση μου – για την οποία δεν αισθάνομαι κανένα ίχνος προσωπικής περηφάνιας – και τα κτυπήματα τα οποία του έδωσα έδωσαν ένα οριστικό τέλος στις προσπάθειες του να με εκφοβίσει. Στα 11 μου χρόνια βίωσα για πρώτη φορά μια άγρια αίσθηση ελευθερίας την οποία είχα κερδίσει κυριολεκτικά με πόνο και αίμα. Τα μαθήματα εκείνης της πορείας των 5 χρόνων με συνοδεύουν μέχρι σήμερα.
Το Κυπριακό πρόβλημα με φέρνει συχνά σε επαφή με τα αισθήματα και τις εμπειρίες που έζησα ως μαθητής του δημοτικού.
Ο εκφοβιστής τραμπούκος που είναι το κράτος της Τουρκίας αλλά και οι πειθήνιοι σύμμαχοι του μέσα στον ίδιο μας το λαό πράττουν ακριβώς όπως ο συμμαθητής μου.
Η εισβολή, η Κατοχή, οι σφαγές, οι βιασμοί, η προσφυγιά και οι εκτελέσεις των ανθρώπων μας ήταν μία συνειδητή πράξη εκφοβισμού ολόκληρου του λαού μας από το κράτος-τραμπούκο της ανατολικής Μεσογείου. Ένα κράτος που μέχρι σήμερα δεν αναγνωρίζει την ασθμαίνουσα μας δημοκρατία και που κάθε λίγο φροντίζει να μας απειλεί και να μας εξευτελίζει. Οι αρχικές διαμαρτυρίες και εκκλήσεις μας στη διεθνή νομιμότητα αντιμετωπίστηκαν από το διεθνές σκηνικό με μια συμπάθεια χωρίς αντίκρισμα. Η διεθνής κοινότητα όπως και οι δάσκαλοι στο σχολείο μου σύντομα έκλεισαν τα μάτια και το κράτος εκφοβιστής του λαού μας συνεχίζει απροκάλυπτα να απειλεί και να εκφοβίζει.
Όπως και Ο Δ.Ψ το κράτος της Τουρκίας βασισμένο στην σιωπηλή ανοχή των πάντων επιδίδεται συνεχώς σε πράξεις απροκάλυπτης ψυχολογικής αλλά και πραγματικής βίας εις βάρος του λαού μας. Από τις δηλώσεις του νεο-σουλτάνου ο οποίος δε γνωρίζει τη χώρα με το όνομα Κύπρος μέχρι και τις άμεσες στρατιωτικές απειλές του διεφθαρμένου Εγκεμέν Μπαγίς (1) ο λαός μας γίνεται συχνά δέκτης της εκφοβιστικής συμπεριφοράς του κράτους-τραμπούκου της περιοχής.
Μαζί με το κράτος της Τουρκίας δεχόμαστε ως λαός και τον εκφοβισμό από μια θλιβερή μερίδα δικών μας ανθρώπων. Οι χρηματοδοτούμενοι πράκτορες ξένων συμφερόντων, πολιτικοί, διανοούμενοι, εμποροβιομήχανοι και λοιποί υποταγμένοι νεοραγιάδες προσπαθούν να μας υποτάξουν και να μας εντάξουν στη σφαίρα επιρροής της νεο-Οθωμανικής τάξης πραγμάτων μέσα από συνειδητές και συνεχείς πράξεις εκφοβισμού. Η θλιβερή αυτή συναπαρτζιά που ορέγεται τις θέσεις εξουσίας στην αυλή του νεοσουλτάνου επιτίθεται συνεχώς σε όλες τις συλλογικες δομές των ανθρώπων μας.
Η εθνική μας ταυτότητα, η παιδεία και η γλώσσα μας δέχονται συνεχώς τις επιθέσεις της νομενκλατούρας των θλιβερών αυτών τραμπούκων και της προσπάθειας των να καλλιεργήσουν στο λαό μας ένα συνεχές αίσθημα συλλογικής ενοχής και φόβου. Προσπαθούν έτσι οι εκφοβιστές-τραμπούκοι ταυτιζόμενοι πλήρως με τον εκφοβιστικό τραμπουκισμό του τουρκικού κράτους να μας οδηγήσουν στην απόλυτη υποταγή και παράδοση στις ορέξεις της νεο-Οθωμανικής ονείρωξης του νεο-σουλτάνου.
Η πολιτική ηγεσία ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με αυτή την προσπάθεια. Το ΔΗΣΑΚΕΛ είναι και ο κύριος εκφραστής του εκφοβιστικού τραμπουκισμού μέσω της στοχοποίησης κάθε πατριώτη που αγωνίζεται ενάντια στην κατοχή και μέσα από την υιοθέτηση μιας δήθεν ρεαλιστικής προσέγγισης η οποία βασίζεται στο δόγμα του “εκάμαμεν τους τζιαι εκάμαν μας” και τώρα πρέπει να σιωπήσουμε “διότι εχάσαμεν τον πόλεμον και η Τουρκία είναι πολύ δυνατή”.
Οι ίδιο ασπόνδυλοι που μας απειλούσαν με Μικρασιατική καταστροφή αν λέγαμε Όχι στο σχέδιο Αννάν συνεχίζουν να λυμαίνονται το πολιτικό σκηνικό και να παρελαύνουν στα ΜΜΕ εξηγώντας μας πώς πρέπει το φυσικό αέριο της Κύπρου να περάσει μέσω Τουρκίας και πώς η λύση θα φέρει μπίζνες.
Η ρατσιστική διζωνική είναι και η κορωνίδα της πορείας εκφοβισμού και τραμπουκισμού εις βάρος του λαούς μας και κυρίως εναντίον όλων από εμάς που χάσαμε τα πάντα το 1974. Οι τραμπούκοι εκφοβιστές μέσα στο λαό μας και το εκφοβιστικό καθεστώς της Άγκυρας προσπαθούν να μας επιβάλουν μια λύση στην οποία θα είμαστε ο μοναδικός λαός στον πλανήτη ο οποίος θα δεχτεί να ζει κάτω από ένα ρατσιστικό καθεστώς διακρίσεων και διαχωρισμού.
Σιωπηλά υπομένουμε αδελφές και αδέλφια την κακοποίηση. Υπομένοντας και δαγκώνοντας τα χείλη. Παρατηρούμε με πόνο ψυχής τους ισχυρούς της γης να ανέχονται και να επικροτούν τον εκφοβιστή και τους δικούς μας σφογγοκωλάριους να ταυτίζονται με τις θέσεις και τις απόψεις του. Κάποτε μάλιστα πετυχαίνουν το σκοπό τους και αναρωτιόμαστε αν φταίμε για όσα μας συμβαίνουν. Κάποτε η οδύνη και η απελπισία είναι τόσο μεγάλες που κλονιζόμαστε εσωτερικά και ρέπουμε προς το να σκύψουμε το κεφάλι υποταγμένοι για να αντέξουμε τη μέρα.
Το τουρκικό κράτος αλλά και οι ημέτεροι σφογγοκωλάριοι πλανώνται οικτρά.
Ο λαός μας αντιστάθηκε για τρεις χιλιετίες σε όλες τις αυτοκρατορίες που πέρασαν από την Ανατολική Μεσόγειο παρά τη διαχρονική υποταγή της άρχουσας τάξης των γλειφτών ανάμεσα μας. Διερωτούμαι πόσοι ανάμεσα μας γνωρίζουν ότι οι Έλληνες της Κύπρου εξεγέρθηκαν 11 φορές κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. (2)
Σε όλη τη διάρκεια της μακραίωνης παρουσίας μας στο νησί οι αυτοκρατορίες περνούν και χάνονται. Το πέρασμα τους αφήνει μια μακρινή ανάμνηση στους καλοκάγαθους χωρκάτες του τόπου μας.
Ορθά μας απεκάλεσε μουλάρια ο διεφθαρμένος υπουργός του εκφοβιστικού κράτους τραμπούκου της περιοχής. Δεν υπάρχει ευγενέστερο και υπομονετικότερο ζώο στον τόπο μας από το μουλάρι και τον ξάδελφο του το ταπεινό γαϊδουράκι.
Ως μουλάρια ή/και γαϊδούρια δεχόμαστε τους εκφοβισμούς και την κακοποίηση τους Τουρκικού κράτους και των εγκάθετων του ανάμεσα μας. Τα κτυπήματα, οι βρισιές, οι εξευτελισμοί και οι απειλές τους μας συνοδεύουν στο πέρασμα μας στη ζωή. Οι πλάτες μας σαρανταπληγιασμένες και αιμάσσουσες μαρτυρούν τις κακουχίες μας. Οι βιασμένες μανάδες μας, τα οστά των αγνοουμένων μας με την οπή από τη σφαίρα στο μέτωπο, τα μέρη στα οποία μεγαλώσαμε και από τα οποία μας χωρίζουν τα συρματοπλέγματα της Κατοχής φροντίζουν να μας το θυμίζουν καθημερινά.
Το λεπτεπίλεπτο καχεκτικό παιδί που ουδέποτε με εγκατέλειψε και που κουβαλεί μέσα στην ψυχή μου τις πληγές των βασανιστηρίων και της εξαθλίωσης που υπέστηκε στα 6 του χρόνια είναι και σήμερα οδηγός.
Έσσεται ήμαρ! Θα έρθει ημέρα.
Δεν έχω την αλαζονεία να προσποιηθώ ότι γνωρίζω πότε. Ούτε και ξέρω ποιά γεγονότα και ποιές συνθήκες θα μετατρέψουν ξανά τα καλοκάγαθα μουλάρια που είμαστε σε περήφανους λέοντες της Ελευθερίας. Γνωρίζω όμως ότι είναι αναπόφευκτο όπως ο ήλιος που αναδύεται καθημερινά από τη δική μας Ανατολή.
Και τα μουλάρια που είμαστε θα πορτοκλωτσήσουν κάποτε τους τραμπούκους που μας εκφοβίζουν. Ξένους και ντόπιους.
“Κι ας μην πουν πως τραγούδι σαν κι αυτό δεν ταιριάζει
τέτοια σκότεινη ώρα που τα στήθια σου πνίγει
λέω εκείνο που μένει και που μόνο θ’ αλλάζει
στο καλύτερο πάντα σαν η αγκούσα θα φύγει
γιατί αυτοί θε να φύγουν πες πως κιόλας κινάνε
μα όλα τ’ άλλα θα μείνουν και δικά μας θε να `ναι
Όχι εσάς δε σας θέλει τούτη η γη δε σας ξέρει
όλα εδώ είναι δικά μας τι απ’ το κάθε λιθάρι
απ’ το χώμα απ’ το δέντρο το νερό και τ’ αγέρι
το κορμί μας μια στάλα για να γίνει έχει πάρει
η ψυχή μας επήρε μια πνοή απ’ το καθένα
όλα εδώ είναι δικά μας μα για σας όλα ξένα
Γιατί εσείς είστε ξένοι κι όσα βάγια αν κρατάτε
τούτη η γη δεν πουλιέται δεν της γίνεστε φίλοι
η πατρίδα είναι μάνα έχει μνήμη θυμάται
απ’ τον άγιο της κόρφο ποια βυζάξανε χείλη
κι η γλυκιά μας η Κύπρος ήταν είναι θα μένει
για τα τέκνα της μάνα μα για σας πάντα ξένη
Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι
δε μτριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη
κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί
τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι
Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει
χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι”(3)
Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com
~~~~~~~~~~~~
Σημειώσεις
————-
1. Κάθε προηγούμενο έχει ξεπεράσει ο Εγκεμεν Μπαγις, αφού δεν δίστασε να απειλήσει ανοικτα τον Πρέσβη της Κύπρου ενώπιων της Ιρλανδικής Βουλής.
Ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας, επικεφαλής των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, είπε ότι κανείς δεν πρέπει να προκαλεί τις στρατιωτικές δυνατότητες της Τουρκίας απομακρύνοντας την από την ΕΕ και ότι “αν προκληθεί η στρατιωτική δύναμη της Τουρκίας, θα μετανιώσει και η Κύπρος και η Ευρώπη».
Από:
http://www.onalert.gr/stories/bagis-kypros-stratos-katexomena
2. Οι επαναστάσεις στην Κύπρο επί Τουρκοκρατίας
http://www.papademetris.net/index.php?option=com_content&view=article&id=72&Itemid=13
3. “Λογαριάσατε Λάθος”
Στίχοι: Θεοδόση Πιερίδη
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=325