Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.
Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.
Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ο τόπος μας είναι κλειστός.
Τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.
Στα λιμάνια την Κυριακή σαν
κατεβούμε ν’ ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται στο
ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν’ αγαπήσουν.
Υπάρχει μια γραμμή από το παρελθόν που συνδέει το θάνατο στο δρόμο με την παρούσα κρίση και την απώλεια νοήματος από την οποία χαρακτηρίζεται. Η σημερινή βλακεία που ενισχύεται από την ανοχή για “το νεαρόν της ηλικίας” σε συνέργεια με την διαχρονική αποθέωση της μηχανής βρίσκει το παρελθόν της σε άλλες εμπειρίες όπου “το νεαρόν της ηλικίας” με μηχανή ως το σύμβολο της ενηλικίωσης καθώς και με άλλες εκβολές της, όπως κάπνισμα, καφές, ντύσιμο κλπ. ήταν συνδεμένο με τη δουλειά στο χωράφι ή στην οικοδομή. Ακόμα και 12χρονα παιδιά στο απώτερο παρελθόν, στο νησί, χρησιμοποιούσαν τα μεταφορικά μέσα ως εργαλεία και με φειδώ που δεν επέτρεπε τουλάχιστον απώλειες, γενικώς. Ο μετασχηματισμός της αιγινήτικης κοινωνίας από το παραγωγικό στο αστικοποιημένο μεταπρατικό-παρασιτικό, χωρίς πραγματοποιηθεί ένα βήμα που να σχετίζεται με τη διάδοση ενός αστικού πολιτισμού παιδείας και μόρφωσης, άφησε τη θέση της μηχανής σε ένα υποκείμενο της ίδιας ηλικίας αλλά εντελώς διαφορετικό. Διότι άλλο η μετακίνηση για την οικοδομή κι άλλο η μετακίνηση για καφέ ή ποτό. Από κει εμπίπτει και η διάδοσή της σε μια εποχή που η μηχανή έχει αντικαταστήσει τη συζήτηση και η συζήτηση είναι προσαρμοσμένη για αυτήν, όπως και η ανοχή απέναντι σε φαινόμενα επικίνδυνα.
Έτσι προκύπτει και ο συμψηφισμός της λύπης για το θύμα και τον θύτη, σε ένα φόνο εξ αμελείας που όμως είναι προβλέψιμος. Όχι διότι μόνο η ρουλέτα θανάτου στο δρόμο Αίγινας-Κυψέλης έχει σχεδόν προδιαγραμμένα αποτελέσματα, όχι διότι η σιγουριά του χωρίς όρια οδηγού ανεβάζει στα ύψη την ταχύτητα, όχι μόνο διότι η παραβατικότητα είναι χρηματικά μετρήσιμη αλλά διότι η κακιά ώρα κάνει την εμφάνισή της σε μια κοινωνία που δεν κοιτά το ρολόι της.
Ποιο ακόμα «τραγούδι» και για ποιον, που θα εισπράξει τη σημερινή βλακεία ως καταξίωση, θα μπορούσε να ειπωθεί για να ξεχάσουμε για μια ακόμα φορά ότι έχουν χαθεί πολλές ζωές επειδή τη θέση της κατανόησης και των ορίων καταλαμβάνει η ανοχή. Το κορίτσι δεν χάθηκε μόνο από αμέλεια του οδηγού αλλά από απώλεια κοινωνίας.