«…Οι αστυνομικοί των 600 ευρώ θα επιστρατεύσουν
τους εκπαιδευτικούς των 500 ευρώ
να δώσουν εξετάσεις οι νέοι που θα δουλέψουν για 400 ευρώ,
υπακούοντας εντολές αυτού που παίρνει 8.000 ευρώ…»
ΠΡΟΔΟΤΕΣ-ΛΕΡΕΣ-ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ!!!
Σε μια δεδομένη στιγμή που η χρήσιμη ανάλυση της περιόδου του ‘50, των αριστερών παρατάξεων της ΟΛΜΕ συνάντησε την επιθυμία των παραμηχανισμών του μνημονίου-συνδικαλιστικών παρατάξεων ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, να εξοντώσουν (ηθικά, επαγγελματικά, πολιτικά, ποινικά, οικονομικά) το πιο ηθικό-αγωνιστικό τμήμα των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο τριτοβάθμιος συνδικαλιστικός μηχανισμός των Δημοσίων Υπαλλήλων, υπό την ηγεμονία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, προδίδει την απεργία των καθηγητών κηρύσσοντας απεργία τρεις ημέρες πριν από την απεργιακή κινητοποίηση της ΟΛΜΕ στις εξετάσεις. Ο τακτικός σύμμαχός του ήταν το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, ένας μηχανισμός που ετεροκαθορίζεται, πλέον σε όλα τα ζητήματα, με την υπόλοιπη αριστερά.
Η από χρόνια αποτυχημένη συμβολή της αριστεράς να «αλλάζει τους συσχετισμούς» μέσα στη γραφειοκρατία, εδώ και δεκαετίες στερεότυπο της αποτυχημένης της επιδίωξης να βρίσκεται σε δυο βάρκες (στους μηχανισμούς του κράτους και στο «κίνημα»), μετά την καθολική ήττα της επανάστασης του ελληνικού λαού (1942-1949) έχει δημιουργήσει μια παράδοση αγώνων που τη βοηθάει να συντηρείται σ’ αυτό το διμέτωπο παιχνίδι. Τα τελευταία δε χρόνια, επιμένει μέσα από τους μηχανισμούς του συνδικαλισμού και της συμμετοχής της στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι να ακολουθάει, το, από τη δεκαετία του 80, διαχωριστικό αγώνα των εργαζομένων με τους εργαζόμενους και τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας. Το έργο αυτό με ιδιαίτερη μαεστρία το παίζουν σε εντεταλμένη υπηρεσία οι άνθρωποι του παραμηχανισμού των κυβερνήσεων και τώρα του μνημονίου, στα συνδικάτα: στην ΠΑΣΚΕ και στην ΔΑΚΕ, δηλαδή οι προδότες-άνθρωποι των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δήθεν «σέρνονται», σύμφωνα με την επίσημη ορολογία της συνδικαλιστικής Αριστεράς στους αγώνες. Αποτυχημένους αγώνες που πέφτουν στις πλάτες των αγωνιστών, διαχωρισμένους από τους καταπιεσμένους της ελληνικής κοινωνίας και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, κατασυκοφαντημένους από τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ με απώτερο στόχο την κάμψη τους και την εξόντωσή τους προκειμένου να περνούν όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα από το 1990 και μετά, και ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Απόδειξη; η προδοτική υπογραφή του Μνημονίου το 2010 από το ΠΑΣΟΚ για την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων, αντιδράσεις που προέκυπταν με τη χρήσιμη σύμπραξη της ΠΑΣΚΕ, κατά τις περιόδους που κυβερνούσε η ΝΔ.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που στελεχώνουν κατόπιν τον κρατικό μηχανισμό και τους θεσμούς ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, στα συνδικάτα και στους συνδικαλιστικούς θεσμούς συνεργούν εδώ και χρόνια με την αριστερά που αυτοκτονεί το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους εργαζόμενους που θέλουν να μάχονται στους δρόμους και να κρατούν ψηλά τον αγώνα «για μια καλύτερη κοινωνία». Ένα κομμάτι που ακόμα επιθυμεί να εγκλωβίζεται στην ηγεσία των «αγωνιστικών» συνδικαλιστικών του παρατάξεων, ένα κομμάτι που την πατάει κάθε φορά με την «αλλαγή στους συσχετισμούς» και με την παραφιλολογία της «μητέρας των μαχών», στο μεταξύ ακολουθάει το διαχωριστικό συνδικαλισμό. Κι έτσι κάθε «αγώνας» κλαδικός, διαχωρισμένος από τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας και το σώμα των υπολοίπων εργαζομένων, ελεγχόμενος από τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, με τη λειτουργική συνέργεια του ΠΑΜΕ και της υπόλοιπης αριστεράς είναι προορισμένος να αποτύχει. Κι αποτυχία του έχει πολλές σημασίες:
-Περνάνε τα όποια μέτρα των κυβερνήσεων και μάλιστα αυτής του μνημονίου
-Εξοντώνεται πολλαπλώς (ηθικά, ποινικά, επαγγελματικά, οικονομικά, πολιτικά) όλος αυτός ο εργαζόμενος πληθυσμός που αγωνίζεται άδολα αλλά με την εντολή της ηγεσίας των αριστερών παρατάξεων που ακολουθούν το διαχωριστικό συνδικαλισμό με την προσδοκία της «αλλαγής των συσχετισμών»
-Αναδύεται με ισχύ, στην καθημερινότητα της εργασίας, το υπόλοιπο κομμάτι των εργαζομένων που υποτάσσεται, γλείφει, ρουφιανεύει, λουφάρει, σπάει τις απεργίες διαμορφώνοντας βολικά κοινωνικά πρότυπα
-Δίνει το συγχωροχάρτι σε όλους τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που υπογράφουν όλες αυτές τις αποτυχημένες απεργίες, να αποκτούν χώρο στη μια από τις δυο βάρκες («στο κίνημα») και να ετοιμάζονται για τις θέσεις που θα πάρουν στους θεσμούς (στη βάρκα που πιλοτάρουν) ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους
Έτσι, και στη συγκυρία της ίσως πιο κακής επιλογής απεργιακών κινητοποιήσεων της ΟΛΜΕ –εν μέσω εξετάσεων- χωρίς καν το στοιχειώδες σκεπτικό για το «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο» (η κυβέρνηση ή οι μαθητές και οι οικογένειές τους;) κάτω από την «πίεση» της αριστεράς που βαυκαλίζεται για τους διαχωριστικούς αγώνες που «αλλάζουν τους συσχετισμούς» και «δίνουν –δήθεν- ένα χτύπημα στην κυβέρνηση» τα στελέχη της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ μέσα την ηγεμονική τους θέση, οδηγούν σε ένα διαχωρισμένο αγώνα. Έναν αγώνα που είναι προορισμένος να αποτύχει όπως αυτός των ναυτεργατών που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά χωρίς συμβάσεις από την τάξη των εφοπληστών, των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά από τα οργανωμένα συμφέροντα της διαπλοκής, των φοιτητών που με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ έκλεισαν τις σχολές τους και όσων ακόμα ακολουθήσουν συντηρώντας το δόγμα της αποικιοκρατίας: διαίρει και βασίλευε. Έτσι με καταπληκτική μαεστρία στην ΟΛΜΕ, οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ «σέρνονται»-δήθεν- στον «αγώνα» αλλά όμως με τη σημερινή απόφαση της ΑΔΕΔΥ (που κυριαρχούν οι προδότες της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) για απεργία, τρεις ημέρες πριν την απεργιακή κινητοποίηση των ήδη επιταγμένων καθηγητών, διαχωρίζονται από αυτήν. Τι καταφέρνουν;
-Να περάσουν τα μέτρα που απολύουν 10.000 εργαζόμενους στα σχολεία, που λιγοστεύουν τις σχολικές μονάδες, που εγκαθιστούν την «επιορκία» για τις χιλιάδες απολύσεις κλπ. με πρόφαση ότι οι καθηγητές δεν θέλουν να δουλέψουν δυο ώρες παραπάνω
-Να εξοντώσουν (ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, ποινικά, επαγγελματικά) το πιο αγωνιστικό κομμάτι του κλάδου των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
-Να αναδείξουν όλη την υπόλοιπη μούχλα των εργαζομένων που νικηφόρα θα διεκδικήσει τις δάφνες υπεράσπισης της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας, δηλαδή του μνημονιακού «πολιτισμού» της δουλοπρέπειας, της ρουφιανιάς, της λούφας, της υποταγής, του γλειψίματος, της απεργοσπασίας
-Να προετοιμάζουν τις κενές θέσεις, των συνεργατών της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στους θεσμούς, προκειμένου να ανταμειφθούν για την απροσχημάτιστη –πλέον- προδοσία τους και οι οποίοι θα έχουν και το άλλοθι της συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις
Ο κόσμος του αγώνα στην εκπαίδευση έχει τη δύναμη να προκαλέσει σημαντικές ρωγμές στο καθεστώς. Η ελληνική κοινωνία μ’ όλη την πλαδαρότητα που τη χαρακτηρίζει από την εδώ και 30 χρόνια πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και καθοδηγημένου καταναλωτισμού έχει μια διαχρονική ανάγκη και με κάθε τρόπο να μορφώνει τα παιδιά της. Αποτελεί αξία η μόρφωση. Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο μπορούν οι αγωνιστές, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων να παρέμβουν, ειδικά, τώρα που η μνημονιακή κυβέρνηση ετοιμάζεται να χτυπήσει την εκπαίδευση, την οικογένεια και το μαθητή:
-Ποια μόρφωση λαμβάνουν τα παιδιά μας; Σε τι τα μετατρέπει;
-Τι μέλλον επιβίωσης τους δίνει η Αγορά και οι μνημονιακές παρακαταθήκες;
-Πώς θα μετατραπεί η κατάσταση για τους γονείς που κλείνουν οι σχολικές μονάδες και εγκαταλείπεται η μόρφωση των παιδιών από τα χιλιάδες κενά;
Είναι καιρός να συνταχθούν όλοι οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί, διαχωρισμένοι από κάθε είδους ηγεσία (παραταξιακή, κομματική, συνδικαλιστική κλπ.) με το πλευρό των γονέων και των μαθητών –εν σώματι και πνεύματι:
-Να αντιταχθούμε σε κάθε μνημονιακή επέμβαση δίπλα στους γονείς και τους μαθητές που αγωνιούν. Κάθε διαχωρισμός είναι αυτοκτονικός και αποτυχημένος για τους αγωνιστές εκπαιδευτικούς
-Να δημιουργήσουμε κύκλους μόρφωσης κλασικής παιδείας, ιστορίας, φιλοσοφίας, θετικών επιστημών, αναζήτησης, αμφισβήτησης της σημερινής αποδόμησης της γνώσης και της μετατροπής της σε πληροφορίες
-Να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο για κοινούς αγώνες εργαζομένων, που αν και το πιο δύσκολο, είναι ο μοναδικός δρόμος που θα αφήσει παρακαταθήκες
-να προσπαθήσουμε για αγώνες που θα ενώνουν τους εργαζόμενους με την κοινωνία και δεν θα τη διαχωρίζουν από αυτήν: τα μέσα μαζικής μεταφοράς να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα πλοία της ακτοπλοΐας να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα σχολεία να εργάζονται με τους μαθητές χωρίς το πρόγραμμα του υπουργείου να απολαμβάνουν υψηλής αξίας μόρφωση που θα τους καθιστά ανθρώπους με κριτική σκέψη κ.ο.κ.
-Να συμμετέχουμε στους κοινωνικούς αγώνες για την αποκέντρωση, για την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, για την αξιοπρέπεια του ψωμιού και του τριαντάφυλλου
Να ματώσουμε αλλά να ξέρουμε και το γιατί ματώνουμε…
Σχεδία στ’ ανοιχτά της Παιδείας
Αίγινα 14 Μαΐου 2013