αναδημοσίευση από το filistina
Συρία: Η Συμμαχία Ισραήλ και Τζιχαντιστών
Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι φαίνεται αντιφατικό. Πράγματι φαίνεται εντελώς τρελό. Κι όμως, έχουμε πια όλα τα στοιχεία που χρειαζόμαστε για να αποδείξουμε μια defacto συμμαχία του Ισραήλ με την Αλ Κάιντα. Ο βομβαρδισμός των προαστίων της Δαμασκού από τα ισραηλινά τζετ – που υποτίθεται ότι έγινε προκειμένου να αποφευχθεί ο εφοδιασμός της Χεζμπολάχ με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς από τη Συρία – ακριβώς τη στιγμή που οι Σύριοι “αντάρτες” ζητούν παρέμβαση της Δύσης για λογαριασμό τους, αναδεικνύει μία από τις πιο παράξενες συμμαχίες στην ιστορία .
Παράξενη, ναι, αλλά ανεξήγητη; Καθόλου.
Η συριακή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι ισραηλινοί ”συντόνισαν” την επίθεσή τους με τους αντάρτες, αλλά δε φαίνεται να έγινε έτσι – και είναι σε μεγάλο βαθμό άνευ σημασίας. Ναι, ένας εκπρόσωπος των ανταρτών «ευλόγησε» την ισραηλινή επίθεση, αλλά αμφιβάλλω ότι υπήρξε συνεχής επικοινωνία μεταξύ της ηγεσίας των ανταρτών και του Τελ Αβίβ. Απλώς, διότι δεν ήταν απαραίτητο: οι στόχοι τους στην περιοχή αλληλοσυμπληρώνονται, δεν είναι ταυτόσημοι. Οι εξτρεμιστές σουνίτες που αποτελούν την Αλ Κάιντα, ήταν στην πρώτη γραμμή στη μάχη κατά του Basharal-Assad, και είναι επίσης πολύ εχθρικοί προς τους μουλάδες της Τεχεράνης, τους οποίους θεωρούν αιρετικούς. Το Ισραήλ, από την πλευρά του, έχει ξεκινήσει το δικό του “ιερό” πόλεμο κατά του Ιράν, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, γι’ αυτό και θέλει να πέσει ο Assad – ανεξάρτητα από τα κίνητρα οι στόχους τους συμπίπτουν. Και οι δύο θέλουν το χάος στη Συρία – οι Ισραηλινοί, προκειμένου να εξαλειφθεί ένα μακροχρόνιο αγκάθι στο πλευρό τους, αλλά και οι τζιχαντιστές, επειδή ευδοκιμούν στα κατεστραμμένα κράτη, όπως στο Λίβανο.
Γιατί οι Ισραηλινοί βοηθούν ένα στρατό «ανταρτών» που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από σκληρούς τζιχαντιστές, που μισούν το Ισραήλ και υποτίθεται ότι θέλουν να το δουν να πετιέται στη θάλασσα; Για τον ίδιο λόγο που προωθήθηκε αρχικά η Χαμάς – επειδή πιστεύουν ότι εξυπηρετεί τους μακροπρόθεσμους στόχους τους. Ο λόγος που οι Ισραηλινοί επέτρεψαν νομικό καθεστώς σε μια ομάδα (Χαμάς) που αποτελεί έναν από τα πιο άσπονδους εχθρούς του εβραϊκού κράτους είναι απλός: να διαιρέσει την παλαιστινιακή αντίσταση και, συνεπώς, να την αποδυναμώσει. Εκείνη την εποχή, η Φατάχ, η μεγαλύτερη συνιστώσα της κοσμικής Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), ήταν η πιο αποτελεσματική αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή. Οι Ισραηλινοί σκέφτηκαν ότι βοηθώντας ένα ισλαμικό ανταγωνιστή θα μπορούσαν να επιτύχουν ορισμένους επιθυμητούς στόχους: τη μείωση της επιρροής της PLO, την αποξένωση των αραβικών κυβερνήσεων από την παλαιστινιακή υπόθεση, και την περιθωριοποίηση της Παλαιστίνης από τη Δύση. Όλοι οι τρεις στόχοι έχουν επιτευχθεί από τότε.
Το Ισραήλ βοηθάει τους Σύριους τζιχαντιστές για παρόμοιους λόγους: επειδή ταιριάζουν στους μακροπρόσθεσμους στόχους τους. Για μια ματιά σε αυτούς τους στόχους το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να μελετήσετε ένα έγγραφο του 1996 , που ετοιμάστηκε για τον Πρωθυπουργό BenjaminNetanyahu , από κορυφαίους νεοσυντηρητικούς, το οποίο προτείνει μια ριζοσπαστική νέα ισραηλινή “αμυντική” στρατηγική. Αν διαβάσετε το “ACleanBreak: ANewStrategyforSecuringtheRealm” είναι σαν να διαβάζετε ένα χρονολόγιο των γεγονότων στη Μέση Ανατολή τα τελευταία δέκα χρόνια. Όπως έγραψα τον Οκτώβριο του 2003, με την ευκαιρία της τριακοστής επετείου του πολέμου του YomKippur, τη μέρα που το Ισραήλ βομβάρδισε δήθεν “στρατόπεδα τρομοκρατών” στη Συρία:
«Η εφημερίδα, με αρθρογράφους τους Richard Perle, James Colbert, Charles Fairbanks, νεώτερος, Ντάγκλας Φέιθ, Robert Loewenberg, David Wurmser και Meyrav Wurmser, απεικόνισε τη Συρία ως το κύριο εχθρό του Ισραήλ, αλλά υποστήριξε ότι ο δρόμος προς τη Δαμασκό έπρεπε να πρώτα να περάσει μέσα από τη Βαγδάτη: ” Το Ισραήλ μπορεί να διαμορφώσει το στρατηγικό του περιβάλλον σε συνεργασία με την Τουρκία και την Ιορδανία, αποδυναμώνοντας ή και πισωγυρίζοντας τη Συρία. Η προσπάθεια αυτή μπορεί να επικεντρωθεί στην άρση του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία στο Ιράκ – ένας σημαντικός στρατηγικός στόχος του Ισραήλ από μόνος του – ως μέσο για την ματαίωση των περιφερειακών φιλοδοξιών της Συρίας. Η Ιορδανία έχει προκαλέσει τις περιφερειακές φιλοδοξίες της Συρίας πρόσφατα, προτείνοντας την αποκατάσταση των Χασεμιτών στο Ιράκ “.»
Έτσι λοιπόν, κι ενώ πλησιάζει το πλήρες χάος και καθώς ο θρησκευτικός εμφύλιος διαλύει το μουσουλμανικό κόσμο, άλλος ένας πιθανός εχθρός βγαίνει εκτός συναγωνισμού. Τώρα που το Ιράκ αιμορραγεί στην άκρη του δρόμου, ο βασιλιάς Bibi (σ.τ.μ. Νετανιάχου) επιταχύνει στην ελεύθερη λεωφόρο, έτοιμος να εξοντώσει δυο καινούργιους αντιπάλους.
Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, η Συρία είναι η δικιά μας Ισπανία – ένας ενδιάμεσος πόλεμος που προετοιμάζει μια πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση, με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Τουρκία, την Ιορδανία, και την Αλ Κάιντα (με το πρόσχημα του «Μετώπου AlNusra”), έναντι των Σύρων Μπαθιστών, της Χεζμπολάχ, και – στο βάθος – του Ιράν.
Ο ρόλος του Ισραήλ, σε αυτό, είναι το κλειδί. Δεν είναι μόνο τα ισραηλινά jets που παρέχουν κάλυψη από τον αέρα για τους τζιχαντιστές στη Συρία: το ισραηλινό λόμπι έχει αρχίσει εδώ και καιρό να πιέζει τις ΗΠΑ στη σύγκρουση. Και δεν τους νοιάζει πώς θα το κάνουν. Τις προάλλες, σε μια συζήτηση σχετικά με την επέμβαση στη Συρία στο NPR, ένας εκπρόσωπος της WINEP, το «συμβουλευτικό» χέρι της AIPAC, κατηγόρησε τον αντι-παρεμβατικό JoshuaLandis για «διπλή πίστη», επειδή η σύζυγός του είναι Αλεβίτισα! Φυσικά, το λόμπι του Ισραήλ δεν μπορεί να κατηγορηθεί για διπλή πίστη – η μία και μοναδική πίστη του είναι προς το κράτος του Ισραήλ.
Η φάρσα με τα «χημικά όπλα» έχει πάρει την πρωτιά ξεδιάντροπου θράσους, στο μακρύ κατάλογο παρόμοιων απατών που έχουν συσταθεί από τους αντάρτες της Συρίας και τους Δυτικούς υποστηρικτές τους, έχουμε να δούμε ένα τέτοιο παραπλανητικό σύστημα που οδηγεί σε πόλεμο, από την εποχή του «ουρανίου του Νίγηρα». Τα δείγματα που πήραν οι αντάρτες ήταν θετικά στο σαρίν (σ.τ.μ. χημικό αέριο) – αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να πειστεί η «διοίκηση»; Τα σχέδια έπρεπε να αλλάξουν και να βρεθεί λύση στο πώς να αποφασίσει ένας απρόθυμος πρόεδρος των ΗΠΑ μια ανοικτή στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ιράν.
Μερικά χρόνια πριν θα ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι Αμερικανοί δεν θα είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων ότι τα ισραηλινά jets επρόκειτο να χτυπήσουν τη Δαμασκό. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις σχέσεις μεταξύ της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης Νετανιάχου, δε φαίνεται καθόλου απίθανο αυτή η επίθεση να ήταν μια έκπληξη. Η Ομάδα Πολέμου παίζει το ατού της – και θα δούμε αν ο Πρόεδρος έχει κάτι στο μανίκι του για να νικήσει.
Σε μια προσπάθεια να μείνει έξω από ένα μεγάλο μπελά, που θα μπορούσε να γίνει και χειρότερος, ο Λευκός Οίκος είναι ενάντια όχι μόνο στο λόμπι του Ισραήλ, την ταξιαρχία McCain και σε ισχυρά μέλη του δικού του κόμματος, αλλά πάει επίσης αντίθετα στην εξωτερική πολιτική που κυριάρχησε στην προηγούμενη κυβέρνηση – αλλά και στη δικιά του επίσης.
Ήταν κατά τη διάρκεια της προσπάθειας του καθεστώτος Μπους να βγει ασπροπρόσωπο – διακηρύσσοντας «νίκη» στο τέλος του πολέμου με το Ιράκ – όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν να παίξουν την κάρτα «Σουνίτες» και να σφυρηλατήσουν την περιφερειακή συμμαχία, για να εμποδίσουν έτσι την ιρανική κυριαρχία στην περιοχή. Ότι αυτή η ιστορία τελείωσε με τις ΗΠΑ και την Αλ Κάιντα στην ίδια πλευρά στα χαρακώματα της Συρίας δεν αποτελεί έκπληξη – ή άνευ προηγουμένου. Λεγεώνες του Μπιν Λάντεν πολέμησαν στον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου από την πλευρά των μουσουλμάνων αδελφών τους στο Κοσσυφοπέδιο μαζί με το ΝΑΤΟ. Πολλοί τζιχαντιστές σήμερα είναι βετεράνοι των εν λόγω συγκρούσεων, όπως ακριβώς είναι βετεράνοι του Αφγανιστάν, της Λιβύης και της Τσετσενίας – δηλαδή απ’ όλες τις περιοχές, όπου οι τζιχαντιστές και οι Αμερικανοί ήταν defacto σύμμαχοι. Στα Βαλκάνια τους χρησιμοποίησαν για να εμποδίσουν την επιρροή της Ρωσίας στην Ευρώπη και στη Συρία τους χρησιμοποιούν για να προκαλέσουν την επέμβαση στο Ιράν. Ο συγκεκριμένος Πρόεδρος αντιστέκεται – τουλάχιστον δημόσια – σε μια επέμβαση, παραβαίνοντας την μέχρι σήμερα πορεία της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή. Το πλοίο του κράτους των ΗΠΑ όμως, είναι ένα τεράστιο δυσκίνητο σκάφος και δεν είναι εύκολο να αλλάξει πορεία. Έχει μια εντελώς δικιά του δυναμική.
Ο Λευκός Οίκος πολιορκείται – από το «ανθρωπιστικό» επεμβατικό πλήθος των Δημοκρατικών, συμπεριλαμβανομένων, στο Κογκρέσο, των CarlLevin, RobertMenendez, andDianneFeinstein – να «κάνει κάτι» για τη Συρία, ενώ τα Ρεπουμπλικανικά γεράκια που στροβιλίζονται γύρω από τον JohnMcCain, ουρλιάζουν για μια «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» και στρατιωτική βοήθεια στους αντάρτες. Κι ενώ οι πολέμαρχοι της Ουάσινγκτον σχεδιάζουν χαρούμενα έναν ακόμη πόλεμο προς όφελος του Ισραήλ, βασισμένο στις ψεύτικες “αποδείξεις” των όπλων μαζικής καταστροφής, ο αμερικανικός λαός αντιτίθεται στη συμμετοχή των ΗΠΑ στο συριακό αδιέξοδο, αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία. Το κοπάδι των ξένων ομάδων πίεσης και των βομβαρδιστών από τα laptop που κυβερνούν στην Ουάσιγκτον είναι, ως συνήθως, οι μόνες φωνές που ακούγονται.