Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

 

Η δικτατορία των συνταγματαρχών μάς κληροδότησε μια οργάνωση-«φάντασμα», τη Νέα Τάξη. Η δράση της ξεκινά από την περίοδο της χούντας, περνά στη μεταπολίτευση και φτάνει, χωρίς κανείς να το καταλάβει, μέχρι σήμερα

 

Γράφει ο ΙΟΣ 

Σύμφωνα με τα ευρήματα του FBI, οι βομβιστικοί μηχανισμοί που προκάλεσαν το αιματηρό τυφλό χτύπημα τη Δευτέρα στον Μαραθώνιο της Βοστόνης περιείχαν καρφιά και μπίλιες από ρουλεμάν. Αυτός είναι ο λόγος που υπήρξε τόσο φονικός ο απολογισμός των εκρήξεων. Τα ατσάλινα κομμάτια πετάχθηκαν σαν θραύσματα όλμων και προκάλεσαν όχι μόνο νεκρούς αλλά και πολλούς τραυματίες, από τους οποίους αρκετοί υπέστησαν ακρωτηριασμό.

Δεν μας είναι άγνωστες αυτού του είδους οι βόμβες. Παρόμοιοι βομβιστικοί μηχανισμοί είχαν τοποθετηθεί σε δύο κινηματογράφους της Αθήνας που έπαιζαν σοβιετικές ταινίες το 1978. Η πρώτη βόμβα είχε τοποθετηθεί στον κινηματογράφο «Ελλη», το Σάββατο 11.3.1978. Το σημείο όπου είχαν επιλέξει οι δράστες να τοποθετήσουν τη βόμβα και η ώρα που είχε ρυθμιστεί να εκραγεί ο μηχανισμός δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τους σκοπούς τους. Ηθελαν ασφαλώς να προκαλέσουν πολλά θύματα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση των αρχών, η βόμβα ήταν πολύ μεγάλης ισχύος, ενώ στο εσωτερικό της υπήρξαν μεταλλικά κομμάτια για να προκληθεί μεγαλύτερη βλάβη στα θύματα. Η δεύτερη βόμβα εξερράγη στον κινηματογράφο «Ρεξ», στις 20.6.1978. Ο μηχανισμός ήταν παρόμοιος, μόνο που αυτή τη φορά είχαν τοποθετηθεί στο εσωτερικό της μπίλιες από ρουλεμάν. Ο απολογισμός των τραυματιών έφτασε τους δεκαπέντε.

Οι δύο αυτές βόμβες δεν ήταν οι μοναδικές. Δεκάδες εκρήξεις καταγράφονται τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με στόχους γραφεία κομμάτων της Αριστεράς, έντυπα, βιβλιοπωλεία. Η σκοπιμότητα του μπαράζ των βομβών ήταν διάφανη, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε άμεση ανάληψη ευθύνης από τους δράστες. Αλλωστε δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιθεωρητής Κλουζό για να κατανοήσει το κίνητρο κάποιων που έβαλαν 13 βόμβες στην Αθήνα κατά την επέτειο της πτώσης της χούντας (23.7.1978) ή άλλες 39 για να τιμήσουν τη μνήμη του βασανιστή της Ασφάλειας Μάλλιου (17.12.1978).

Αυτές όλες οι ενέργειες έχουν μείνει μέχρι σήμερα σχεδόν ανεξιχνίαστες. Μπορεί να βρέθηκαν και να συνελήφθησαν κάποιοι ως αυτουργοί ή συνεργοί τους, αλλά ποτέ δεν αποκαλύφτηκε το κεντρικό δίκτυο που οργάνωνε όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου επί τέσσερα χρόνια, με προφανή σκοπό να αποτρέψει τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας στη χώρα και να παραλύσει κάθε σκέψη για ριζοσπαστικότερες λύσεις σε μια περίοδο ιδιαίτερης πολιτικής ρευστότητας.

Και το σημαντικότερο: Ποτέ δεν δόθηκαν ικανοποιητικές εξηγήσεις για την αδράνεια των αρχών μπροστά στην προκλητική παρουσία στη χώρα μας ενός διεθνούς νεοφασιστικού παρακρατικού δικτύου, το οποίο βαρύνεται με σωρεία ανατρεπτικών ενεργειών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Το γνωστότερο πλοκάμι αυτού του δικτύου έχει όνομα. Λέγεται Ordine Nuovo, ελληνιστί Νέα Τάξη, και κάποιοι οπαδοί του βρίσκονται σήμερα στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Ποια είναι η Ordine Nuovo

Η Ordine Nuovo ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από μια ομάδα σκληροπυρηνικών στελεχών που αποσχίστηκαν από το νεοφασιστικό Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (MSI). Ιδρυτής της υπήρξε ο Πίνο Ράουτι και η αρχική της μορφή είχε το προκάλυμμα ενός «Κέντρου Μελετών» (Centro Studi Ordine Nuovo). To 1959, ένα από τα στελέχη της οργάνωσης που επιθυμούσε πιο ενεργό πολιτική δράση, ο Στέφανο ντελε Κιάε, αποχώρησε και ίδρυσε την Εθνική Πρωτοπορία (Avanguardia Nazionale). Το 1969, λίγο πριν από το μακελειό με την τυφλή βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου (12.12.1969, 16 νεκροί, 90 τραυματίες), η πλειονότητα της οργάνωσης επέστρεψε στο MSI. Σ’ αυτούς δεν περιλαμβάνονται τα ηγετικά στελέχη της Ordine Nuovo Κλεμέντε Γκρατσιάνι, Ελιο Μασαγκράντε και Σαλβατόρε Φράντσια, οι οποίο συνελήφθησαν το 1971 ύστερα από μια αστυνομική επιδρομή που ανακάλυψε στο κρησφύγετό τους όπλα και σχέδια ανατρεπτικών ενεργειών. Εβδομήντα τρία μέλη της Ordine Nuovo οδηγήθηκαν σε δίκη στη Ρώμη με την κατηγορία της ανασύστασης του απαγορευμένου Εθνικού Φασιστικού Κόμματος (Partito Nazionale Fascista). Τριάντα από τους κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε ποινές από ένα έως πέντε χρόνια και στα τέλη του 1973 η οργάνωση διαλύθηκε από τις αρχές. Εκείνη την εποχή τα μέλη της υπολογίζονταν σε 2.500.

Ενα μικρό μέρος μελών της Ordine Nuovo επέλεξε την παρανομία, με την ονομασία Ordine Nero, που είχε το προσόν να είναι πιο ακριβής και ταυτόχρονα να διατηρεί τα ίδια αρχικά (ΟΝ). Μεταξύ 1974 και 1978 η νέα ON προκάλεσε έναν θάνατο και οκτώ τραυματισμούς με βομβιστικές επιθέσεις, αλλά ευθύνεται και για τη δολοφονία στη Ρώμη, στις 10.7.1976, του εισαγγελέα Βιτόριο Οκόρσιο, ο οποίος ήταν κατήγορος στη δίκη για το μακελειό της Πιάτσα Φοντάνα και εκείνος επέβαλε να τεθεί εκτός νόμου η Ordine Nuovo.

Επειτα από μια σύντομη παρουσία στην Ελλάδα την περίοδο 1974-1975, στην οποία θα αναφερθούμε λίγο παρακάτω, τα στελέχη της Ordine Nuovo κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην Ισπανία. Αυτός που συντονίζει την παρουσία των αλλοδαπών ακροδεξιών στη χώρα εκείνα τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο είναι μια φαινομενικά μικρή νεοναζιστική και σκληρά αντισημιτική ομάδα, το CEDADE. Πρόκειται πάλι για έναν «κύκλο μελετών», με τον ανώδυνο τίτλο «Círculo Español de Amigos de Europa» (Ισπανικός Κύκλος των Φίλων της Ευρώπης), ο οποίος, όμως έχει μια ειδίκευση. Από το 1969 άρχισε να φιλοξενεί στη Βαρκελώνη τις ετήσιες συγκεντρώσεις της Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης (Nouvel Ordre Européen), μιας άτυπης ευρωπαϊκής συμμαχίας νεοφασιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων. Οπως διαπιστώνει κάποιος από τον τίτλο αυτών των συγκεντρώσεων, η Ordine Nuovo δεν είναι απλώς ευπρόσδεκτη, αλλά κυριολεκτικά συνδιοργανώνει αυτές τις συναντήσεις.

Ενα γαλλικό περιοδικό περιγράφει ως εξής την ιδιότυπη αυτή ισπανική οργάνωση: «Οι δημόσιες δραστηριότητες του CEDADE είναι σχεδόν σίγουρα μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Μήπως το CEDADE λειτουργεί ως κέντρο συντονισμού και τεκμηρίωσης για όλο το ευρωπαϊκό ναζιστικό κίνημα; Ποια είναι η επιχειρησιακή του υποστήριξη προς τη “μαύρη” τρομοκρατία;» («Article 31», τχ. 7, 1985).

Πολύ γρήγορα αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν καταφατικά. Τον Μάρτιο του 1977 συλλαμβάνεται στη Μαδρίτη το ιδρυτικό στέλεχος της οργάνωσης Ελιο Μασαγκράντε και ανακαλύπτεται ολόκληρο εργοστάσιο όπλων στο κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας. Μαζί του συλλαμβάνεται και ο Στέφανο ντελε Κιάε.

Το CEDADE στην Ισπανία διατηρεί ιδιαίτερες σχέσεις με τον Οτο Σκορτσένι, τον άνθρωπο του Χίτλερ για τις ειδικές αποστολές και τον Βέλγο στρατηγό των Waffen SS Λεόν Ντεγκρέλ, στον οποίο ο Χίτλερ είχε απονείμει την ανώτατη τιμή, λέγοντάς του πως «αν είχα γιο, θα ήθελα να είναι ακριβώς όπως εσείς». Ο Ντεγκρέλ έπαιξε επί χρόνια κεντρικό ρόλο στον συντονισμό του ευρωπαϊκού νεοναζιστικού κινήματος.

Η οργάνωση-φάντασμα

Ποια είναι τελικά η σχέση της Ordine Nuovo με την Ελλάδα; Παρά την έντονη εμφάνισή της με συνθήματα στους τοίχους την περίοδο των τυφλών βομβών της μεταπολίτευσης, ουδέποτε οι αρχές παραδέχτηκαν τη δράση της στη χώρα μας. Σε μια συνέντευξη Τύπου που έμεινε στην Ιστορία, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης Αναστάσιος Μπάλκος δήλωνε στις 13.6.1975 ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα «Νέα Τάξις», ούτε άλλη φασιστική ομάδα. Ο κυβερνητικός αξιωματούχος πρόσθεσε ότι δεν είχε επισημανθεί κρυμμένος οπλισμός και υποστήριξε ότι είναι υπερβολικός ο θόρυβος των εφημερίδων για την ύπαρξη φασιστικών οργανώσεων. «Ο θόρυβος αυτός», συνέχισε ο Μπάλκος, «προέρχεται από τον αυτόν πολιτικόν χώρον, τον ίδιον πάντοτε και στρέφεται κατ’ οργανώσεων της αυτής πάντοτε πολιτικής τοποθετήσεως, ενώ αι οργανώσεις του άλλου άκρου, καίτοι πολύ περισσότεραι και λίαν δραστήριοι, αποσιωπούνται».

Πρόκειται για την πολύ επίκαιρη θεωρία των «δύο άκρων» που είχε εφαρμοστεί και την περίοδο της μεταπολίτευσης προκειμένου να εξομοιωθούν οι δολοφονικές τυφλές επιθέσεις των νεοφασιστών με τις δυναμικές εκφράσεις των κοινωνικών αγώνων που είχαν ξεσπάσει μετά την πτώση της χούντας.

Το αναλύει κυνικά ο Μπάλκος: «Δίδεται ούτως η εντύπωσις, ότι κατά κανόνα ο όλος θόρυβος σκοπεί εις την στροφήν της προσοχής του κοινού εις οργανώσεις ανυπάρκτους ή μικράς δραστηριότητος (αρχικώς εις την “Νέαν Τάξιν” και, όταν ο επ’ αυτής θόρυβος εκόπασε, εις τας φιλοβασιλικάς οργανώσεις), ενώ αι πράγματι δημιουργούσαι, σχεδόν καθημερινώς, ζητήματα τάξεως αγνοούνται, ως εάν ήσαν ανύπαρκτοι». Και το συμπέρασμά του είναι ατράνταχτο: «Παρά τον σχετικόν θόρυβον, το υπουργείον Δημοσίας Τάξεως επιμένει ότι δεν έχει διαπιστωθεί η ύπαρξις οργανώσεως. Υπό του Τύπου, ημερησίου και περιοδικού, πάσα εν γένει δραστηριότης, μη κομμουνιστική, αποδίδεται εις αυτήν την οργάνωσιν. Ο φερόμενος ως αρχηγός της Δ. Ναστούλης, έχει καταθέσει εις τον Αρειον Πάγον δήλωσιν ιδρύσεως κόμματος υπό τον τίτλον “Εθνική Σοσιαλιστική Ενωσις Ελλάδος”. Διά την εξακρίβωσιν τυχόν υφισταμένης σχέσεως τούτου μετά της “οργανώσεως” “Νέα Τάξις”, από πολλού χρόνου έχει επιληφθεί η δικαιοσύνη. Εξ άλλου αι κατά καιρούς καταγγελθείσαι περιπτώσεις δήθεν κακοποιήσεων υπό οπαδών της “Νέας Τάξεως” και αι συλλήψεις απολιτικών ή αριστερών ατόμων, αναγραφόντων φασιστικά κ.λπ. συνθήματα και σήματα ενισχύουν την εντύπωσιν του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως ότι ο σχετικός θόρυβος δεν έχει βάσιν».

Για να αποδείξει, μάλιστα, του λόγου το αληθές ο Μπάλκος παρέθεσε έναν κατάλογο οργανώσεων των «δύο άκρων» προκειμένου να αποδείξει ότι δεν είναι η άκρα Δεξιά, αλλά η «άκρα Αριστερά» ο πραγματικός κίνδυνος. Και σ’ αυτόν τον κατάλογο υπήρχε από τη μια πλευρά το «κόμμα» του εθνικοσοσιαλιστή Πλεύρη («πρόκειται περί νομίμου κόμματος, διά την λειτουργίαν του οποίου έχει κατατεθή υπό του Κ. Πλεύρη σχετική δήλωσις εις Αρειον Πάγον») και από την άλλη οργανώσεις της Αριστεράς, όπως η ΚΝΕ και ο Ρήγας Φεραίος (οι οποίες «παρουσιάζουν εντυπωσιακήν ανάπτυξιν, με αξιοσημείωτη πολιτική δραστηριότητα, έκδοσιν εντύπων, έντονον προπαγάνδαν εις όλους τους τομείς, ακόμη και εις τα γυμνάσια, έναντι των δέκα γενικώς ασημάντων και υποτονικών οργανώσεων της Δεξιάς»).

Η πραγματικότητα διέψευσε την αισιοδοξία του Μπάλκου. Οπως είδαμε πιο πάνω, λίγους μήνες μετά τις καθησυχαστικές του δηλώσεις, η βομβιστική δραστηριότητα των φασιστών πολύ γρήγορα πολλαπλασιάστηκε με αλλεπάλληλα μπαράζ τυφλών επιθέσεων. Οσο για την Ordine Nuovo, τα ίχνη της παρουσίας της στην Ελλάδα είναι μέχρι σήμερα ανεξίτηλα.

Η Ordine Nuovo στην Ελλάδα

Η δικτατορία των συνταγματαρχών –όπως εξάλλου και η Ισπανία του Φράνκο- αποτέλεσε τον πολιτικό φάρο για το ιταλικό νεοφασιστικό κίνημα. Αλλά και η χούντα από την πλευρά της αναζητούσε στον χώρο των Ιταλών νεοφασιστών τους πιθανούς συμμάχους για να σπάσει την απομόνωση που της είχε επιβληθεί από πολλές χώρες και να αποτρέψει τη διαφαινόμενη αποπομπή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Τη μεσολάβηση ανέλαβε ο ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας), ο οποίος είχε ιδρυθεί από τη χούντα την επαύριο του πραξικοπήματος.

Αντιγράφουμε από τα επίσημα πορίσματα για τη σκοτεινή εκείνη περίοδο που έχει καταγράψει η ιταλική Γερουσία: «Την άνοιξη του 1968 οργανώθηκε από τον ΕΣΕΣΙ, μια “εκδρομή” στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Στην περιοδεία ήταν επικεφαλής ο Πίνο Ράουτι, ο Στέφανο ντελε Κιάε και ο Λόρις Φακινέτι και μερικές δεκάδες μέλη, καθώς και οι ηγέτες της Ordine Nuovo και της Avanguardia Nazionale. Οι συμμετέχοντες έγιναν δεκτοί από την ηγεσία του φιλικού καθεστώτος και στη συνέχεια παρακολούθησαν ένα είδος ταχύρρυθμου μαθήματος για τεχνικές διείσδυσης με σκοπούς ανατρεπτικούς, κάτι που είχε εφαρμοστεί με επιτυχία στην Ελλάδα τον προηγούμενο χρόνο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία, οι “σπουδαστές” αφιερώθηκαν με τη σειρά τους στην εφαρμογή αυτών των τεχνικών, επιδιώκοντας να διεισδύσουν σε ομάδες της άκρας Αριστεράς».

Το αποτέλεσμα αυτών των «μαθημάτων» το είδαμε στην Ιταλία εκείνης της δραματικής περιόδου της «στρατηγικής της έντασης», με την κλιμάκωση της βίας και την ανάμιξη των μυστικών υπηρεσιών σε ένα βρόμικο κουβάρι αλληλοδιαπλοκής παράνομων οργανώσεων.

Εδώ μας αρκεί να σημειώσουμε την παρουσία όλων αυτών των στελεχών της Ordine Nuovo στην Ελλάδα ήδη από τον πρώτο χρόνο της δικτατορίας. Ομως λίγα χρόνια αργότερα, αμέσως μετά την τυπική διάλυση της οργάνωσης τον Νοέμβριο του 1973, φαίνεται ότι η Ελλάδα της χούντας πρόσφερε κάτι παραπάνω: τη φιλοξενία και την κάλυψή της. Από τις αρχές του 1974 βρίσκονται στην Ελλάδα ηγετικά στελέχη της Ordine Nuovo, τα οποία μάλιστα αναπτύσσουν προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις με στελέχη των εγχώριων ακροδεξιών οργανώσεων. Πιο εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του Ελιο Μασαγκράντε, ο οποίος ενώ τον καταζητούσαν οι ιταλικές αρχές, ανέπτυξε ιδιαίτερη «επιχειρηματική» δράση στην Αθήνα με «συνεταίρο» τον νεαρό τότε εθνικοσοσιαλιστή Αριστοτέλη Καλέντζη. Ενα εστιατόριο (το «Βερόνα» στην Πλάκα) και ένα τουριστικό γραφείο («Νόστος» στην οδό Μητροπόλεως) αποτέλεσαν το κέντρο συγκέντρωσης και συντονισμού πολλών Ιταλών της Ordine Nuovo μέχρι τις αρχές του 1975. Στο εστιατόριο αυτό σύχναζε και ο τότε αρχηγός της Ordine Nuovo Κλεμέντε Γκρατσιάνι. Μόνο μετά τις αποκαλύψεις του Τύπου (ειδικά του περιοδικού «Αντί») οι ελληνικές αρχές επενέβησαν και συνέλαβαν τον Μασαγκράντε και τον «μάγειρα» του εστιατορίου, δηλαδή τον επίσης καταζητούμενο από τους Ιταλούς Κλαούντιο Μπιτζάρι. Αλλά και τότε τους παρέδωσαν στις ιταλικές αρχές χωρίς να τους ανακρίνουν για τη δράση τους στην Ελλάδα.

Η Νέα Τάξη του 2013

Ολα αυτά θα είχαν μόνο ιστορική σημασία αν δεν μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε ορισμένες πολύ σύγχρονες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και ειδικά τη διατήρηση της Χρυσής Αυγής επί τόσες δεκαετίες στο καλά προστατευμένο αυγό της, έως ότου προκύψουν οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε ότι επέτρεψαν τη γιγάντωσή της.

Αρκούμαστε να απαριθμήσουμε ορισμένα δεδομένα:

– Ενας από τους συλληφθέντες για το μπαράζ των αιματηρών βομβιστικών επιθέσεων του 1978 ήταν και ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος. Αρχικά κατηγορήθηκε κι αυτός και οι συνεργοί του με τον αντιτρομοκρατικό νόμο της εποχής (774/1978), ως μέλος «τρομοκρατικής ομάδας», τελικά όμως έπεσε στα μαλακά ως απλός κάτοχος και προμηθευτής εκρηκτικών προς άλλους.

– Ο «συνεταίρος» του υπαρχηγού της Ordine Nuovo Ελιο Μασαγκράντε, ο εθνικοσοσιαλιστής Αριστοτέλης Καλέντζης, υπήρξε συγκατηγορούμενος του Μιχαλολιάκου στην ίδια υπόθεση και συνοδοιπόρος του κατά την ίδρυση της Χρυσής Αυγής, ενώ αρθρογραφούσε στο περιοδικό της οργάνωσης ακόμα και από τη φυλακή.

– Η αρχική οργανωτική μορφή της Χρυσής Αυγής είναι «κύκλος μελέτης του εθνικοσοσιαλισμού». Αλλά αυτή είναι ακριβώς η μορφή που όπως είδαμε έπαιρναν τα παρόμοια μορφώματα σε όλη την Ευρώπη για να αποφύγουν την άμεση αντιπαράθεση με τις αρχές. Η επιλογή των «πολιτιστικών κύκλων» και των «κέντρων μελετών» ήταν υποχρεωτική κατά την περίοδο που το διεθνές νεοφασιστικό κίνημα είχε μπει στο στόχαστρο κάποιων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

– Η πρώτη διεθνής επαφή της Χρυσής Αυγής είναι με αυτή την ισπανική νεοναζιστική ομάδα CEDADE, αυτή που περιέθαλψε τον Μασαγκράντε και τον Ντελε Κιάε, μετά την ανακάλυψη των στελεχών της Ordine Nuovo στην Ελλάδα. Από τα πρώτα τεύχη του περιοδικού «Χρυσή Αυγή» (1981-1982) προβάλλεται η δραστηριότητα του CEDADE, ενώ διαφημίζεται και η παρουσία της ελληνικής οργάνωσης στις διεθνείς συνάξεις της Νέας Τάξης. Για τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το CEDADE ενδιαφέρον έχει και η πρόσφατη αποκάλυψη του Κλέωνα Ιωαννίδη για τη συμμετοχή της ελληνικής οργάνωσης στο συνέδριο της Νέας Τάξης στη Βαρκελώνη το 1981 («Αυγή της Κυριακής», 31.3.2013).

– Στην Ισπανία υποδέχεται τους εκπροσώπους της Ordine Nuovo και της Χρυσής Αυγής ο ίδιος άνθρωπος, ο διαβόητος Λεόν Ντεγκρέλ.

– Πέρα από τους κλασικούς του εθνικοσοσιαλισμού (Χίτλερ, Ρόζενμπεργκ κ.λπ.) κοινός ιδεολογικός πρόγονος της Ordine Nuovo και της Χρυσής Αυγής είναι ο Ιταλός φασίστας διανοούμενος Τζούλιους Εβολα.

– Η πρώτη προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να βγάλει εφημερίδα έφερε τον τίτλο «Ετος Μηδέν» και υπότιτλο «Λαϊκή Πατριωτική Επιθεώρηση». Κατά σύμπτωση, τον ίδιο τίτλο (Anno Zero) έφερε και το περιοδικό που κυκλοφόρησε μετά τη δικαστική απαγόρευση της Ordine Nuovo για πέντε τεύχη, τον χειμώνα και την άνοιξη του 1974, από στελέχη της οργάνωσης με εκδότη τον Σαλβατόρε Φράντσια.

– Και αν δεν θεωρούνται όλα αυτά αρκετά, υπάρχει το νέο ιδεολογικό έντυπο της Χρυσής Αυγής, το οποίο πολύ πρόσφατα, τον περασμένο Φεβρουάριο, είχε πολυσέλιδο αφιέρωμα στον διαβόητο ιδρυτή της Ordine Nuovo: «Πίνο Ράουτι: παρών! Απεβίωσε ο ιδρυτής της Ordine Nuovo» (περιοδικό «Μαίανδρος», τχ. 2). «Ο ίδιος ο Ράουτι», γράφει το άρθρο του Παύλου Γκάστη στο χρυσαυγίτικο έντυπο, «κατηγορήθηκε ότι αποτελούσε σύνδεσμο μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών νεοφασιστών. Οι κατηγορίες αυτές θα οδηγήσουν τον Ράουτι σε δικαστικές περιπέτειες, χωρίς τελικά να αποδειχθεί τίποτε».

Το συμπέρασμά μας είναι σαφές. Η Νέα Τάξη ή Ordine Nuovo δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει στη χώρα μας. Μόνο που σήμερα φέρει ένα άλλο όνομα.

————————————–

Η Ordine Nuovo και οι ΗΠΑ

Χάρη στα Wikileaks και την αποδέσμευση των επίσημων εγγράφων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (με τον νόμο για την ελευθερία της πληροφόρησης, FOIA) είναι προσβάσιμα ορισμένα τηλεγραφήματα διπλωματικών αξιωματούχων των ΗΠΑ σχετικά με τη δράση της Ordine Nuovo. Δυστυχώς μέχρι στιγμής η δημοσιοποίηση των τηλεγραφημάτων φτάνει μόνο μέχρι το 1976.

Στις 23.11.1973 η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Ρώμη ανακοινώνει την είδηση ότι η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε τη διάλυση της Ordine Nuovo με το εξής σχόλιο: «Το βασικό στοιχείο της κυβερνητικής απόφασης έγκειται στο γεγονός ότι δημιουργεί ένα προηγούμενο για μελλοντικές ενέργειες εναντίον άλλων εξωκοινοβουλευτικών ακροδεξιών δυνάμεων και απειλεί ακόμα και το ίδιο το MSI. Υπάρχουν πληροφορίες ότι σειρά έχει η νεοφασιστική Avanguardia Nazionale» (σ.σ. πράγμα το οποίο συνέβη).

Στις 14.1.1975 το προξενείο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη αναφέρεται σε «τοπική έρευνα για τη φασιστική οργάνωση Νέα Τάξις», ύστερα από έκρηξη βόμβας σε εστιατόριο της πόλης. Το σχόλιο του προξένου είναι πως «παρά το γεγονός ότι ορισμένοι μάρτυρες αμφισβητούν καν την ύπαρξη βόμβας, η αστυνομία διερευνά την υπόθεση, εξαιτίας των προκηρύξεων που βρέθηκαν». Οι προκηρύξεις αυτές με την υπογραφή Νέα Τάξις είχαν τα συνθήματα: «Η Νέα Τάξις χτυπά όποιον θέλει, όπου θέλει και όποτε θέλει» και «Ευρώπη Ενωμένη, Οργανωμένη και Οπλισμένη». Σύμφωνα με το τηλεγράφημα, «η αστυνομία πιστεύει ότι ίσως αυτά τα συνθήματα είναι έργο αριστερών προβοκατόρων».

Στις 15.1.1975 η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, σε τηλεγράφημα που υπογράφει ο πρεσβευτής Τζακ Κιούμπις, αναφέρει την είδηση ότι οι ελληνικές αρχές αποφάσισαν να εκδώσουν στην Ιταλία τα «μέλη της νεοφασιστικής οργάνωσης Ordine Nuovo Ελιο Μασαγκράντε και Κλαούντιο Μπιτζάρι», τους οποίους «είχαν υπό παρακολούθηση για πολλούς μήνες». Ενδιαφέρον έχει και η παρατήρηση ότι οι ελληνικές αρχές «δεν ανέφεραν τους νομικούς λόγους στους οποίους στηρίζεται η απόφαση της απέλασης», ενώ εκτιμάται ότι «η περαιτέρω έρευνα η οποία διατάχθηκε από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Γκίκα αναμένεται να αποκαλύψει και άλλες πτυχές της υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής εμπλοκής Ελλήνων πολιτών στην οργάνωση». Στις διπλανές στήλες εξηγούμε ότι η στάση των ελληνικών αρχών ήταν ακριβώς αντίθετη: λίγους μήνες αργότερα, το ίδιο υπουργείο διέψευδε ακόμα και την ύπαρξη της οργάνωσης.

Στις 13.7.1976 η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Ρώμη αναφέρεται στη δολοφονία του εισαγγελέα Βιτόριο Οκόρσιο και διαπιστώνει πως «παρά το γεγονός ότι υπάρχουν προκηρύξεις και τηλεφωνήματα που την αποδίδουν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες ότι υπεύθυνη είναι η Ordine Nuovo, της οποίας την υπόθεση χειρίστηκε ο εισαγγελέας», ενώ «σήμερα έχουν καταδικαστεί ή δικάζονται ακόμα πολλά μέλη της».

Στις 22.7.1976 το προξενείο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη αναφέρεται σε βομβιστικές ενέργειες των νεοφασιστών με χαμηλούς τόνους: «Υπήρξε πριν από τρεις μήνες μια μικρή βόμβα σε ένα αριστερό βιβλιοπωλείο, με ασήμαντες ζημιές και κανένα τραυματισμό. Μια χειροβομβίδα είχε τοποθετηθεί στην αίθουσα της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής τη μέρα των φοιτητικών εκλογών. Ανακαλύφτηκε μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα που προειδοποιούσε για έκρηξη». «Η αστυνομία διενεργεί έρευνες για τις τοπικές παρακρατικές οργανώσεις, αλλά η αντίδραση των πολιτών σε σχέση μ’ αυτές τις έρευνες υπήρξε κυνική και ελάχιστα αποτελέσματα αναμένονται, διότι οι οργανώσεις είναι μικρές και πολλοί πιστεύουν ότι έχουν επαφή αν όχι ενθάρρυνση από την αστυνομία».

Πάντως, σύμφωνα με τον πρόξενο, «τα δύο βομβιστικά περιστατικά δεν ήταν ασήμαντα και μπορεί να προκαλούσαν σοβαρούς τραυματισμούς, ακόμα και θανάτους». Το συμπέρασμα είναι πάντως μάλλον αθωωτικό: «Δεν φαίνεται να ήταν αυτός ο στόχος των βομβιστών».

——————————-

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Senato della Repubblica, Camera dei Deputati

«Commissione Parlamentare d’Inchiesta sul Terrorismo in Italia e sulle Cause della Mancata Individuazione dei Responsabili delle Stragi»

(26.4.2001)

Οι εκθέσεις της ερευνητικής επιτροπής της ιταλικής Γερουσίας για τα αιματηρά γεγονότα της περιόδου της «στρατηγικής της έντασης» και ο ρόλος της Ordine Nuovo.

Προσβάσιμες στον επίσημο ιστότοπο της Γερουσίας: http://goo.gl/D7Mwg

Sheelagh Ellwood

«The extreme right in Spain: a dying species?»

Στο Luciano Cheles et al. (επιμ.), «The Far Right in Western and Eastern Europe».

(Longman, Νέα Υόρκη 1991)

Η διαπλοκή των στελεχών της Ordine Nuovo με την ισπανική CEDADE, αδελφή οργάνωση της Χρυσής Αυγής.

Vittorfanco S. Pisano

«The Dynamics of Subversion and Violence in Contemporary Italy»

(Hoover Institution Press, Στάνφορντ 1987)

Franco Ferraresi

Minacce alla Democrazia. La Destra radicale e la strategia della tensione in Italia nel dopoguerra

(Feltrinelli, Μιλάνο 1995)

Νίκος Κλειτσίκας, Andrea Speranzoni

«Φαινόμενα Τρομοκρατίας»

(εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα 2003)

…………………………………………………………………

ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ

https://www.wikileaks.org/plusd/

Τα έγγραφα των Wikileaks της περιόδου 1973-1976.

……………………………………………..

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς     ios@efsyn.gr