Ήταν σύνηθες στην προαστικοποιημένη επαρχία να «μεγαλώνουν» τα παιδιά πιο γρήγορα. Μέχρι και τη δεκαετία του 70-80, τα παιδιά από 12-18 χρονών, γνώριζαν άριστα να χρησιμοποιούν τα αγροτικά μηχανήματα, να οδηγούν οχήματα πάσης φύσεως για τις αγροτοκτηνοτροφικές εργασίες, να οδηγούν μηχανάκι και για τις εργασίες της οικογένειας ή να πηγαίνουν μ’ αυτό στις οικοδομές που μόλις άρχισαν να πληθαίνουν και να δίνουν ένα επαγγελματικό διέξοδο. Η χρήση των δικύκλων και ακόμα και των τετράτροχων αυτοκινήτων από ανήλικους ήταν αυτονόητη μιας και εξυπηρετούσε την αγροτική οικογένεια, ενώ είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι οι δρόμοι δεν επεφύλασσαν τόσους πολλούς κινδύνους. Στην Αίγινα, τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια ήταν εξαιρετικά αναγκαία η οδήγηση του δικύκλου και από ανήλικους και υπάκουε σ’ αυτές τις συνθήκες. Όποτε υπήρχε υπέρβαση αυτής της χρήσης ήταν σοβαρό γεγονός και εκτός εξαιρέσεων συμβάδιζε με την απώλεια νέων ανθρώπων.
Αν και έχουν επέλθει ραγδαίες αλλαγές στην οικονομική ζωή του νησιού, η χρήση του δίκυκλου παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη με της παλιάς Αίγινας. Κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο. Διότι η μεταβολή των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών στο νησί επιδείνωσαν όψεις της καθημερινότητας κάτω από τον μανδύα του τουρισμού και της οικοδόμησης και της διεύρυνσης του εμπορίου που αποτελούν τον ένα και αυτόν πυλώνα της οικονομίας και της τοπικής ιδεολογίας. Κάτω από αυτό το πλαίσιο είναι απόλυτα “δικαιολογημένο” να κυκλοφορούν πιτσιρίκια 12-17 χρονών τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα ακόμα και σε στενά σοκάκια της πόλης. Μαζί με το τσιγάρο, το ποτό-φραπεδιά στην παραλία των 200 μέτρων, η ταχύτητα στο δίκυκλο αποτελούν το πέρασμα στο αντριλίκι με απαλλαγή, όμως, από κάθε ευθύνη για την επιβίωση της οικογένειας. Σε μια ηλικία που η αναζήτηση ταυτότητας και νοήματος ταυτίζεται με τη ρευστότητα και την κρισιμότητα ενώ παράλληλα στο κοινωνικό πεδίο, εκλείπουν οι πόλοι-κρίκοι σύνδεσης με την πραγματική κοινωνία και την απαξιωμένη μόρφωση, η ταχύτητα και οι «κόντρες» αναπληρώνουν το κενό. Αυτό που δεν μπορούν να καλύψουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί για λόγους που αφορούν το προσκύνημα της ιερής αγελάδας-νεότητας. «Τα παιδιά έχουν δίκιο», μια επωδός που απλά τα στέλνει πιο γρήγορα στην εντατική ή δυο μέτρα κάτω από τη γη.
Καλή η συμπαράσταση στον τραυματία, καλή η συμπαράσταση στου νεκρού τη μάνα, καλά τα τραγούδια αλλά ακόμα πιο καλά τα λόγια, κάποιοι περιορισμοί και η ανάληψη ευθυνών. Για να μην τραυματίζονται. Kαι να μην σκοτώνονται.