Η συνηθισμένη παράσταση με νέους συμπρωταγωνιστές α)τον Δημήτρη Κατσικάρη με την προσφυγή του στα δικαστήρια για την κλοπή του νερού και β)τη δημοπράτηση για την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού, ξεκίνησε, πάλι, με την “αδυναμία” πληρωμής των καυσίμων από τους υδρομεταφορείς να είναι το συντριπτικό πρόσχημα για τη συνέχεια στον εκβιασμό που προβαίνουν εδώ και τόσα χρόνια. Στο ίδιο έργο θεατές: ανήμποροι σαν ψηφοφόροι, ανάπηροι σαν καταναλωτές νερού, συνένοχοι σαν κλεπταποδόχοι των μπάι-πας του δικτύου ύδρευσης, απειλούμενοι σαν είδος προς εξαφάνιση, γελάμε πονηρά, αγανακτούμε, «τα ξέρω», γεμίζουμε λεκάνες, μπουκάλια και δεξαμενές για τα πιάτα, για το άλλαγμα του μωρού, για το μπάνιο και την τουαλέτα. Αυτό σημαίνει ότι προσδοκούμε στο καλύτερο ή εγώ «δεν θα την πάθω».
Είναι φανερό ότι χωρίς τη μεταφυσική δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Προσωρινά.