Στο δύσβατο δρόμο της κοινωνικής απαξίωσης για τα κοινά, στα επίμονα μονοπάτια της εργολαβίας και της ανάθεσης, η σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας βυθίστηκε σ’ ένα τέλμα ετεροκαθορισμού με βάση τα κοινωνικά πεπραγμένα απομειώνοντας τις δυνατότητες του κοινωνικού στοχασμού και αναστοχασμού. Έτσι, δημιούργησε -ως όφειλε- εχθρούς και φίλους χωρίς όμως να μπορέσει παρά στο ελάχιστο να συμβάλει σε ένα κοινωνικό διάλογο ο οποίος δίνει μορφή και νόημα στον υπάρχοντα και ζωντανό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Έγινε ένα τοπικό ιστολόγιο σχολιασμού των τοπικών πεπραγμένων που άλλοτε με σαρκασμό, άλλοτε με έναν υπερβάλλοντα ζήλο κι άλλοτε, απλά, φωτίζοντας τις αθέατες πλευρές της επικαιρότητας, ρίσκαρε την προοπτική της κοινωνικής κριτικής και της υπέρβασης της πραγματικότητας. Οι προκλήσεις, καλυμμένα δομημένες και απροκάλυπτα διεσπαρμένες στο δημόσιο βίο, ήταν αυτές που εν τέλει καθόρισαν και συνεχίζουν να τον καθορίζουν. Στην κυρίαρχη αυτή επιλογή αποδόμησης και σχεδιασμένου πολέμου στα σημεία, η σχεδία δεν μπόρεσε να σταθεί στ’ ανοιχτά της Αίγινας. Ακολουθώντας στις περισσότερες των περιπτώσεων και χωρίς άσπρα χαλικάκια για τη νυχτερινή επιστροφή, έδωσε ένα στίγμα πολυδιάσπασης του κοινωνικού ζητήματος και απέκτησε δικαίως το ρόλο του επικριτή των πάντων, μια ανθρώπινη και αναγκαία λειτουργία παράλληλη με την αναγκαιότητα ανάδειξης περιεχομένου.
Από την άλλη, η ευκολία της διαδικτυακής πινελιάς απέναντι στην αναμέτρηση του χαρτιού ή στην πρόσωπο με πρόσωπο αναμέτρηση με την αλήθεια, δίνει το έδαφος για την περεταίρω απόσταση στρογγυλεύοντας κι άλλοτε ενθαρρύνοντας τη μακρόθεν όξυνση, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα της διάνοιξης του δημόσιου χώρου.
Έκλεισε αυτός ο κύκλος. Ξανά λοιπόν στ’ ανοιχτά της Αίγινας…
Γιώργη, τί εννοείς;
Ότι έκλεισε ένας κύκλος, ας πούμε, καταγγελίας και ξεκινάει ένας άλλος, ας πούμε, θέσεων. Πιο δύσκολη η πλεύση (απ’ τ’ αγκυροβόλι απέναντι απ’ τη χαβούζα) αλλά στ’ ανοιχτά της Αίγινας.
ΓΚ