για το Κέντρο Υγείας Αίγινας

αναδημοσίευση από το “άλλη Αίγινα”

Τρίτη, 2 Δεκεμβρίου 2014

Συγκλονιστική καταγγελία του αντιπεριφερειαρχη κ. Χατζηπερου και του εγκλειστου βουλευτη Λαγου
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ *

Μας ζώσανε, Νοέμβρη μήνα, τα ….φίδια στην Αίγινα και δεν υπάρχουν αντι-φιδικοί οροί στο Κέντρο Υγείας της Αίγινας. Αυτό διαπίστωσε ο αντιπεριφερειάρχης όταν γρατσουνίστηκε και πήγε στο Κέντρο Υγείας για να του νταντέψουν την πληγή και εξέδωσε Δελτίο Τύπου (Α). Η κατάσταση θεωρείται κρίσιμη αλλά ελεγχόμενη προς το παρόν, γιατί ειδικές δυνάμεις έχουν ασφαλίσει την περίμετρο, μετά την ερώτηση που κατέθεσε στη βουλή, αντιγράφοντας το δελτίο τύπου του Χατζηπέρου, ένα …κανονικό φίδι, ο βουλευτής της Χ.Α. Γιάννης Λαγός (Β). Κάλεσαν ασμένως δε την κεντρική διοίκηση, που ομολογουμένως ανταποκρίθηκε αμέσως, να στείλει με PUMA φορτίο αντι-φιδικών ορών…
Το Puma ήλθε-είδε και απήλθε γιατί δεν είχε που να προσγειωθεί(Γ). Μάταιες οι εκκλήσεις του αντιπεριφερειάρχη προς τον πιλότο… Κατέβα ρε παιδί μου και θα σε πιάσω εγώ, μη φοβάσαι και άλλα τέτοια.
Εγώ και πολλοί άλλοι νοιώσαμε μαλάκες, μα τελείως μαλάκες. Να μας έχουν ζώσει τα φίδια και μεις να διαμαρτυρόμαστε για δευτερεύοντα πράγματα και ευτυχώς που μας άνοιξαν τα μάτια οι άνθρωποι. Κάποιοι για παράδειγμα, που ζούσαμε μέχρι τώρα στον κόσμο μας, – μέχρι που έγινε η Αποκάλυψη του Χατζηπέρου και η συνακόλουθη Ερώτηση του Λαγού για ….φίδια, διαμαρτυρόμαστε γιατί δεν υπάρχει ένα ελικοδρόμιο για έκτακτα περιστατικά και οι άνθρωποι εδώ πάνε σαν το σκυλί στ΄ αμπέλι. Ούτε ένα δημοτικό θαλάσσιο ταξί για ώρα ανάγκης και όποιος πεθαίνει, πρέπει να έχει 400 και ευρώ, για να πάει να πεθάνει με την ησυχία του στο Τζάνειο. Ομοίως διαμαρτυρόμαστε πως σκοπίμως έχει εγκαταλειφθεί στη τύχη του, το Κέντρο Υγείας για να πηγαίνει ο κόσμος σε ιδιώτες ακόμα και για μια απλή ακτινογραφία.

Χτίζονται σιγά-σιγά δομές υγείας έξω από το εθνικό σύστημα υγείας και οι προσφερόμενες υπηρεσίες κοστίζουν ήδη πανάκριβα.

Η συστηματική και οργανωμένη υποβάθμιση του Κέντρου Υγείας με ταυτόχρονη ενίσχυση από την κεντρική εξουσία, τις δημοτικές αρχές και την περιφέρεια ιδιωτικών πρωτοβουλιών (στην ιδιωτική πρωτοβουλία συμπεριλαμβάνεται η Γενική Κλινική της Εκκλησίας που παρανόμως; αυτοπροσδιορίζεται ως Nοσοκομείο), θα καταστήσουν οσονούπω αδύνατη την παροχή ΔΩΡΕΑΝ υπηρεσιών υγείας στον πληθυσμό και θα προσφέρεται μόνο σε όσους έχουν οικονομική άνεση.
Αυτό συμβαίνει ήδη από τώρα. Για παράδειγμα μια ακτινογραφία κοστίζει 15 ευρω ενώ στο κέντρο υγείας δεν θα κόστιζε τίποτα. Κλείνουν το ακτινολογικό του Κέντρου Υγείας και όποιος δεν έχει 15 ευρω, απλά δεν βγάζει ακτινογραφία, εκτός και είναι στα τελευταία του. Ταυτόχρονα τα καινούργια μηχανήματα του Κέντρου σαπίζουν ανενόχλητα. Οδηγοί ασθενοφόρου λείπουνε, γιατροί λείπουνε, νοσηλευτές λείπουνε, φάρμακα και υγειονομικό υλικό λείπουνε, το κέρατό μας το τράγιο λείπει κι αυτό, ο αντι-φιδικός μας μάρανε…
Πέρυσι έγινε μια σύσκεψη στο Κέντρο Υγείας, για να κουβεντιάσουν θέματα του ..νοσοκομείου και ΟΧΙ του κέντρου υγείας. Συμμετείχαν ο Σακκιώτης, ο πολυς Πολυδώρου, ο τότε οδοντίατρος Δντης του Κέντρου Υγείας και ο διοικητής του Τζανείου. Φεύγοντας οι αθεόφοβοι φάγανε και την τούρτα που είχε προσφέρει ασθενής στους νοσηλευτές του Κέντρου Υγείας (Δ).
Αλλά με τέτοιες πολιτικές αντιλήψεις ούτε φίδι στο κόρφο μας, όσους αντι-φιδικούς και να έχει το κέντρο υγείας.
Υπάρχει ελπίδα ;
Υπάρχει! Η ανέξοδη μαγκιά του δημάρχου μας, του Μούρτζη.

Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω
και κάντε τώρα άκρη
να φτύσω το κουκούτσι.

Αντιλυσσικούς στα γρήγορα
όχι για τις αλεπούδες που ρίχνει στα δάση το υπουργείο
για τις αλεπούδες που περπατάνε στα δυο

Νικήτας Παπαϊωάννου

* Στο Δεύτερο Μέρος σχετικά με την ικανοποίηση του κ. Χατζηπερου για την μονάδα αυξημένης φροντίδας (Μ.Α.Φ) της κλινικής της εκκλησίας. Φαίνεται πως πράγματι ενισχύονται οι δομές υγείας στην Αίγινα, με μια μόνο επιφύλαξη. Στην δημιουργία της μονάδας συνέβαλε, κατά δήλωση του ο κ. Σακκιωτης. Και μόνο η αναφορά περί συμβολής του, δημιουργεί ερωτήματα για την ορθή εκτέλεση του έργου και χρειάζονται κάποιες διευκρινήσεις αρμοδίως.
(Α) Δελτίο τύπου περιφερειακής ενότητας νήσων, 11 Νοεμβρίου 2014
http://www.aeginaportal.gr/aftodioikitika/perifereia/14147-perifereiaki-enotita-nison-deltio-typou-episkepsi-tou-antiperifereiarxi-nison-stin-aigina.html

(Β) Χρυσή Αυγή- ερώτηση Γιάννη Λαγού στις 12 Νοεμβρίου 2014
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c0d5184d-7550-4265-8e0b-078e1bc7375a/9080318.pdf
(Γ) Τον Δεκέμβριο του 2013, ο τότε αντπεριφερειαρχης Κατσικαρης δήλωνε “αισθάνομαι ανασφάλεια στην Αίγινα για το παιδί του καθενός και για το παιδί το δικό μου” και δεσμεύθηκε για τη χρηματοδότηση από την Περιφέρεια της κατασκευής ελικοδρομίου, για περιπτώσεις επείγουσας διακομιδής
http://www.aeginaportal.gr/eidiseis/kathimerina/12239-katepeigousa-diakomidi-16xronou-gia-logous-ygeias-xthes-ta-ksimeromata-anyperaspisti-vrethike-i-aigina-gia-mia-akomi-fora.html

(Δ) Κοπή της …τούρτας, στο Κέντρο Υγείας της Αίγινας, 23 Αυγ. 2013

http://aeginalight.gr/article.php?id=30245#.VH1-QdKsUqM

Τιμή και δόξα στον πεσόντα Έλληνα αντιφασίστα μαχητή του Ντονιέτσκ!

αναδημοσίευση από την Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία

Τιμή και δόξα στον πεσόντα Έλληνα αντιφασίστα μαχητή του Ντονιέτσκ!

 αθανάσιος κοσσε 3ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΣΣΕ: ΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ 18-11-2014 ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΠΥΡΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ ΝΤΟΝΙΕΤΣΚ

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

«Με λένε Θανάση, οι φίλοι με φωνάζουν Φάνια, κατάγομαι από την Κριμαία, είμαι Ρωμιός της Αζοφικής και γεννήθηκα στο Ραζντόλνιε, έξω από το Ντονιέτσκ. Έζησα είκοσι χρόνια στην Ελλάδα κι άφησα πίσω μου τη γυναίκα μου την Ελένη, το γιο μου τον Πέτρο και την κόρη μου την Αφροδίτη. Είμαι 49 ετών, ορίστε η ταυτότητά μου. Δεν πρόκειται να γυρίσω στην Ελλάδα μέχρι να νικήσουμε. Σας περιμένω όλους εδώ για να γιορτάσουμε τη νίκη. Οι δικοί μου διαμαρτυρήθηκαν, γκρίνιαξαν, αλλά ήξεραν ότι δεν μπορώ να αλλάξω την απόφασή μου … Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα! » – Θ. Κοσσέ, Ιούλιος 2014

Η Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία εκφράζει τα πιο θερμά της συλληπητήρια στην οικογένεια και τους φίλους του αντιφασίστα αγωνιστή Θανάση Κοσσέ. Στην συνέλευση της Καμπάνιας την Τετάρτη 12 Νοέμβρη μιλήσαμε με το Θανάση μέσω σύνδεσης skype. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο Θανάσης προσπαθούσε μέσα από τη ζωντανή μαρτυρία του να σπάσει το τείχος της σιωπής και της προπαγάνδας που επιβάλλουν τα καθεστωτικά ελληνικά ΜΜΕ για την κατάσταση στην Ουκρανία. Στην τελαυταία μας συνομιλία τον ενημερώσαμε για τις δράσεις της Καμπάνιας που ετοιμάζαμε εν όψει Πολυτεχνείου, ήταν χαρούμενος και μας είπε να στείλουμε όλο το υλικό και θα φρόντιζε να υποτιτλιστεί και να παίξει στην τηλεόραση του Ντονιέτσκ. Τον ρωτούσαμε για το ηθικό του λαού και μας έλεγε ότι είναι αποφασισμένοι και ότι παρά την κούραση δε φοβούνται και θα νικήσουν. Κάναμε σχέδια για τα επόμενα βήματα της Καμπάνιας και επέμενε ότι πρέπει να συνεργαστούμε με τους χιλιάδες έλληνες και ελληνίδες που ζουν στο Ντονμπάς. Η διαδικτυακή σύνδεση δεν ήταν δυστυχώς καλή και ανανεώσαμε το ραντεβού για την επόμενη συνέλευση… Δεν προλάβαμε. Γιατί ο Θανάσης ζούσε κάθε μέρα στο πολεμικό μέτωπο ρισκάροντας τη ζωή του. Και σήμερα θυσιάστηκε στον αγώνα κατά του φασισμού. Απασχολούνταν στην άτυπη υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας της Διεθνούς Μπριγάδας και τους τελευταίους μήνες είχε ενταχθεί σε λαϊκή πολιτοφυλακή. Νιώθουμε βαθύτατα συγκινημένοι. Προσπαθούμε να συλλέξουμε πληροφορίες για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σκοτώθηκε. Θα επανέλθουμε με επίσημη δημόσια ανακοίνωση της Καμπάνιας. Το παράδειγμά του θα μας εμπνέει για πάντα.

Δόξα και τιμή στον αγωνιστή! Θάνατος στο φασισμό!

Παραθέτουμε δημοσίευμα του δημοσιογράφου Θ. Αυγερινού που συνομίλησε μαζί του το καλοκαίρι απ” όπου προέρχονται και τα πρώτα λόγια του Θανάση που παραθέσαμε στην αρχή.

Μιλάμε με τον Θανάση Κοσσέ, έναν από τους 90 χιλιάδες ομογενείς της Ανατολικής Ουκρανίας. Έχει αφιερωθεί στη νίκη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ και της Νοβορωσίας. Είναι χειμαρρώδης και συνεχώς κάνει «άλματα» στην ιστορία, που έχει σπουδάσει κι ας ασχολήθηκε στην Ελλάδα μόνο με αγροτικές εργασίες. Προς το παρόν απασχολείται στην άτυπη υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας της Διεθνούς Μπριγάδας, στην οποία συμμετέχουν εθελοντές από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία και φυσικά τη Ρωσία.

«Θέλουμε να σταματήσουμε το φασισμό και τα καθάρματα, που κυβερνούν τώρα το Κίεβο και σκοτώνουν πρώτα απ’ όλους τους αμάχους. Είναι πολλά τα θύματα μεταξύ των αθώων πολιτών, που δεν στήριξαν την πολιτική αλλαγή στο Κίεβο και δεν συμμετείχαν στις προεδρικές εκλογές-φαρσοκωμωδία του Μαΐου, αλλά επέλεξαν έναν άλλο δρόμο για τις πόλεις και τα χωριά τους, για τις περιοχές του Ντονμπάς, την ανεξαρτησία από το Κίεβο και την ελευθερία μας. Μας εκδικούνται τώρα κλέβοντας το σιτάρι μας ή καίγοντάς το, για να μας καταδικάσουν στην πείνα. Εδώ το στάρι καίγεται, αλλά κανείς στα δυτικά ΜΜΕ δεν τολμά να πει στ’ αλήθεια τί συμβαίνει. Πώς είναι δυνατόν να χτυπούν με πυροβολικό και αεροπλάνα σπίτια σε χωριά και πόλεις. Στο Ντονιέτσκ ζουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Μέχρι προχθές έφυγαν μόνο 70 χιλιάδες προς την κατεύθυνση της Ρωσίας και ειδικά το Ροστόφ, όπου υπάρχει ο μόνος ανοιχτός διάδρομος διαφυγής. Αν σε πιάσουν οι πιστοί στο Κίεβο Ουκρανοί, σε αναγκάζουν να πας φαντάρος, όποια ηλικία κι αν έχεις».

Ο Θανάσης σε κερδίζει λέξη με τη λέξη. Ακόμη κι αν είχες απορίες πώς ένας άνθρωπος αφήνει το σπίτι και την ησυχία του για να μπει στη φωτιά ενός εμφυλίου πολέμου, για τον οποίον αναγκαστικά ακούγονται τα πιο αντιφατικά πράγματα.

«Ήρθα στην Ουκρανία το καλοκαίρι του 2013 για να δω τη μητέρα μου. Πέρασαν οι μήνες και μετά δεν μπορούσα να φύγω. Δεν το σήκωνε η καρδιά μου. Φούντωσε η πολιτική κρίση και κατέλαβαν την εξουσία αυτοί, που είχαν κυνηγηθεί από τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Δεν ζητάμε τίποτα, παρά μόνο να ακουστεί η αλήθεια. Αυτό πίστεψα ότι θα γινόταν, γι’ αυτό και έγραψα στη ρωσόφωνη εφημερίδα της Αθήνας «Ομόνοια». Έπεσα από τα σύννεφα όταν η αρχισυντάκτριά της, μου απάντησε ότι η εφημερίδα είναι κυρίως πολιτιστική και δεν μπορεί να εμπλακεί σε πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Αν είναι δυνατόν! Είναι μια εφημερίδα, που διάβαζα. Σκοτώνονται άδικα άνθρωποι και δεν δέχθηκαν ούτε καν να δημοσιεύσουν την άποψή μου. Ας έλεγαν ό,τι άλλο ήθελαν. Ας προσκαλούσαν να γράψει οποιοσδήποτε. Εγώ όμως ειμαι εδώ και βλέπω την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου. Το ίδιο κάνει και η Μαργαρίτα από την Γερμανία, που ήρθε με σκοπό να συμφιλιώσει τους ορθόδοξους αδελφούς της. Ο πόλεμος και η εθνοκάθαρση δεν μπορεί ποτέ να είναι η λύση και μάλιστα να ονομάζουν αυτό το πράγμα δημοκρατία και ευρωπαϊκή πρόοδο. Είναι άδικο αυτό, πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους Ευρωπαίους».

Οι στιγμές, που περνούν οι αντάρτες της Ανατολικής Ουκρανίας είναι δραματικές. Οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν περικυκλώσει το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ και σφίγγουν διαρκώς τον κλοιό γύρω τους. Γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, όσοι προλαβαίνουν, τρέχουν να σωθούν. Πολλοί από αυτούς προς την ιστορική πατρίδα του Θ.Κοσσέ, την Κριμαία.

«Δεν έχω αυταπάτες. Καταλαβαίνω ότι στο κύμα της εξέγερσης ανεβαίνουν και ανθρωπάκια, που θέλουν να καταλάβουν θέσεις κι αξιώματα. Αλλά αυτό δεν είναι επαρκής λόγος για να τηρήσεις ουδέτερη στάση. Γι’ αυτό και τις επόμενες μέρες μπορεί να αφήσω λίγο στην άκρη τη «δημοσιογραφική» δουλειά και να πιάσω το όπλο. Ζήτησα και με πήραν στις στρατιωτικές μονάδες της Δημοκρατίας μας, που είναι υπό διαμόρφωση. Τώρα δεν είναι η ώρα για ουδετερότητα. Τώρα πρέπει να χτυπηθούν οι φασίστες κι οι εγκληματίες κατακέφαλα!»

Ακολουθούν δύο tweets του Θ. Αυγερινού. Το πρώτο είναι από τις 27 Αυγούστου τη στιγμή της νικηφόρας προέλασης των λαϊκών πολιτοφυλακών.

αθανάσιος κοσσέ 2

Το δεύτερο είναι δυστυχώς σημερινό και επιβεβαιώνει την τραγική είδηση:

αθανάσιος κοσσέ
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=79-8ImsREjE?version=3&rel=1&fs=1&showsearch=0&showinfo=1&iv_load_policy=1&wmode=transparent]

Posted in Uncategorized | Tagged , , , , , , , , | 1 σχόλιο

Δολοφονία Έλληνα δημοσιογράφου απ” τον ουκρανικό στρατό στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ!

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε η είδηση για τον θάνατο του Έλληνα δημοσιογράφου Αθανασίου Κοσσέ από τον ουκρανικό στρατό, στις 18/11, στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ. Ο «Φάνια» που έχει ανήλικο παιδί στην Ελλάδα, και επί τέσσερις μήνες κάλυπτε τα γεγονότα στην Ανατολική Ουκρανία ήταν ένα ακόμα θύμα της φασιστικής πολεμικής μηχανής που έχουν στήσει ΗΠΑ-ΕΕ κι ουκρανικό καθεστώς.
Μέλημα του «Φάνια» ήταν να συλλέξει υλικό για να εκδώσει τη Λευκή Βίβλο με τα εγκλήματα του ουκρανικού στρατού.

2593099ca49786a9926aa95dc7f52dbd_L
Υπενθυμίζουμε ότι ο Αθανάσιος Κοσσέ, δεν είναι ο πρώτος δημοσιογράφος που πέφτει νεκρός από πυρά του ουκρανικού στρατού και των φασιστικών ταγμάτων που δρουν στο πλάι του. Τουλάχιστον τέσσερις δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί και αρκετοί περισσότεροι τραυματιστεί με υπαιτιότητα του ουκρανικού καθεστώτος.
Είμαστε περίεργοι για το ποια θα είναι η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης. Θα υπάρξει τέτοια; Θα πουν «τα “θελε και τα “παθε»; Θα υπερασπιστούν τους δολοφόνους του Ποροσένκο, όπως υπερασπίζονται τα δολοφονικά ΜΑΤ που χτυπούν άοπλους νέους φοιτητές;
Σε κάθε περίπτωση το αίμα κυλάει στα χέρια του υπουργού εξωτερικών, του πρώτου πολιτικού που έσφιξε το χέρι του Προέδρου της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο.

Ο «Φάνια» -και κάθε ένας που πεθαίνει αντιστεκόμενος στον φασισμό- θα ζει για πάντα στις καρδιές μας!

Κάτω η Χούντα του Κιέβου!
Νίκη στην αντίσταση του Ντονμπάς!
Οι λαοί θα νικήσουν!

17 Νοέμβρη-24 νεκροί-41 χρόνια

Έρευνα: Αυτοί είναι οι 24 νεκροί του Πολυτεχνείου

 

Από την ιστοσελίδα news247.gr
Διαβάστε τα στοιχεία της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο. Δείτε σχεδιάγραμμα με το σημείο όπου έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν
 Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της, παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δισεπίλυτο πρόβλημα, προκαλώντας συζητήσεις, αλλά και ισχυρισμούς ανιστόρητους και πέρα από κάθε λογική.

Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας, συγγραφέας και δημιουργός της έρευνας “Πολυτεχνείο ’73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες”, η χαώδης και ατεκμηρίωτη πληροφόρηση που υπάρχει γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει εσαεί αυτή την ιδιότυπη ‘ασυλία’, στο όνομα της δήθεν προστασίας της φήμης του Πολυτεχνείου”.

Από τα μέσα του 2002 έχει ξεκινήσει μια ιστορική έρευνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με τίτλο “Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973″. Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ. Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη “γενεαλογία” του ζητήματος.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

  • Προσωρινά αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Η συγκέντρωση όλων των δεδομένων αποτέλεσε το πρώτο στάδιο της έρευνας στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Κάθε στοιχείο που είδε το φως της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια, οι επίσημες ανακοινώσεις του καθεστώτος, οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον παράνομο τύπο της εποχής, οι αγγελίες κηδειών στις εφημερίδες, οι κάθε προέλευσης λίστες που έκαναν την εμφάνιση τους μετά τη μεταπολίτευση, οι προανακριτικές και ανακριτικές έρευνες, οι συνεντεύξεις συγγενών, οι καταθέσεις μαρτύρων στη δίκη του 1975, συγκεντρώνονται, αποδελτιώνονται, συσχετίζονται κριτικά, αναζητείται η γενεαλογία τους, εντοπίζονται οι αλληλοεπικαλύψεις, οι παρανοήσεις, τα λάθη στην αντιγραφή και οι μεταξύ τους παρεκκλίσεις.

Η έρευνα προχωρά έτσι στη συγκρότηση ενός καταλόγου, ο οποίος παραμένει προσωρινός, καθώς εξακολουθεί συνεχώς να εμπλουτίζεται και να διορθώνεται. Για κάθε περίπτωση συγκροτείται ένας ιδιαίτερος φάκελος, με βιογραφικά στοιχεία, τις συνθήκες θανάτου και αναλυτική παράθεση όλων των πηγών που χρησιμοποιήθηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία.

Μέχρι τη στιγμή αυτή, έχουν καταγραφεί εικοσιτέσσερις (24) πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις, όπως καταγράφονται συνοπτικά στον συνημμένο κατάλογο.

Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία.

Τέλος, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν.

 

  • ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ’ Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

* Η μελέτη αυτή έχει υιοθετηθεί από τη σχετική βιβλιογραφία ως η πλέον έγκυρη επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα (βλ. ενδεικτικά Δημήτρης Παπαχρήστος, Το Πολυτεχνείο ζει, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2004, σελ. 41-45, Δημήτρης Χατζησωκράτης, Πολυτεχνείο ’73, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2004, σελ. 176-177, 424-425, Βαγγέλης Αγγελής & Ολύμπιος Δαφέρμος, Όνειρο ήταν, έκδοση ΕΔΙΑ-Οδυσσέας, Αθήνα 2005, σελ.378-388).

ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ…

ΔΥΟ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ…

αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του ΕΕΚ

…και δύο τρία πράγματα που θέλω να μάθω για τους δολοφόνους του

Ο Κώστας Κατσούλης, ο Χανιώτης στην καταγωγή αλλά μεγαλωμένος στον Πειραιά, οπαδός του Εθνικού Πειραιά που δολοφονήθηκε στο γήπεδο της Αλικαρνασσού στην Κρήτη ήταν φίλος, συνάδελφος και αντιφασίστας συναγωνιστής.
Γνωριστήκαμε στα φοιτητικά μας χρόνια το 1989 στο ΤΕΙ Πάτρας όταν σπουδάζαμε μαζί στο τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων.
Τον θυμάμαι μαζί με την ροκαμπιλάδικη παρέα του να σερβίρει χυμούς και κοκτέϊλς στο φρουτο-μπαρ της σχολής, που είχε φτιάξει ο ίδιος με τους φίλους του, και αυτή είναι η πρώτη εικόνα που έχω από αυτόν. Μια χαρούμενη ροκαμπιλάδικη παρέα σε ένα μουντό εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Τον θυμάμαι όταν τελικά γνωριστήκαμε να μου μιλά για τον αγώνα των αγροτών στα Χανιά στην μεγάλη εξέγερσή τους, το καλοκαίρι του 1990 στην οποία βρέθηκε όταν κατέβηκε στο χωριό του.
Τον θυμάμαι όταν στο μεγάλο πανεκπαιδευτικό κίνημα καταλήψεων το 1990-1991 ήταν υπεύθυνος των ομάδων περιφρούρησης της σχολής μας. Με αυτή την ιδιότητα βρέθηκε και στάθηκε δίπλα στον καθηγητή Τεμπονέρα που δολοφονήθηκε από τους τραμπούκους παρακρατικούς της ΟΝΝΕΔ στο σχολικό συγκρότημα ΒΟΥΔ στην Πάτρα, τον Γενάρη του 1991. Ο Κώστας θυμάμαι είχε τραυματιστεί και αυτός από τους φασίστες του Καλαμπόκα αλλά αρνήθηκε να φύγει και να πάει στο νοσοκομείο θέλοντας να παραμείνει και να συνεχίσει να βοηθά τους συναδέλφους του, τους μαθητές της πόλης, τους καθηγητές και όλο τον κόσμο.
Τον θυμάμαι να μας εξιστορεί αργότερα τον τρόπο με τον οποίο του επιτέθηκαν οι ναζί μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής όταν τον κυνήγησαν για να τον μαχαιρώσουν μαζί με τον αδερφό  του τον Θύμιο, το 1996 στην μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στον Πειραιά.
Τον θυμάμαι να μας εξιστορεί ιστορίες στο γνωστό ροκόμπαρο Rock Pallais του Φαλήρου, κοντά στην γειτονιά που μεγάλωσε, βλέποντας μαζί συναυλίες από την underground σκηνή που μας άρεσε.
Τον θυμάμαι τελευταία φορά που τον είδα, τον φίλο μου τον «Εθνικάκια» σε ένα ντέρμπι ανόδου από την Β στην Α εθνική μεταξύ Παναχαϊκής-Εθνικού στα τέλη της δεκαετίας του 90. Εμείς με τους πατρινούς φιλάθλους, ο Κώστας να μας χαιρετά και να μιλάμε φιλικά μέσα από τις τάξεις των «Εθνικάκηδων» και να προσπαθούμε να πείσουμε τους αστυνομικούς που είχαν κάνει «κορδόνι» και στέκονταν μεταξύ μας, να μας αφήσουν να τα πούμε από κοντά.
Μετά χαθήκαμε. Έμαθα ότι πήγε κάτω στην Κρήτη, στα Χανιά, να δουλέψει στην ξενοδοχειακή επιχείρηση της οικογένειάς του. Μετά το χτύπημα, έμαθα από φίλους ότι συνέχιζε να παραμένει δραστήριος. Συμμετείχε στις αντιφασιστικές πορείες στην πόλη του, ενίσχυε το στέκι μεταναστών Χανίων, συνομιλούσε με την συλλογικότητα «Χωριό» που συσπειρώνει αγρότες και κάτοικους χωριών του βορειοδυτικού νομού Χανίων. Και συνέχιζε φυσικά να βλέπει την «Εθνικάρα» του, την ιστορική ομάδα του Πειραιά στην οποία γαλουχήθηκε από την οικογένειά του, με τον θείο του από την μεριά της μητέρας του, παίκτη της μεγάλης ομάδας που πήρε το 1933 το κύπελλο Ελλάδας και πατέρα διοικητικό στο μπάσκετ του Εθνικού. Ο ίδιος εξάλλου, αθλητικός τύπος είχε αγωνιστεί στο τμήμα χάντμπωλ και στην κωπηλασία του συλλόγου.
Τον Κώστα τον θυμάμαι, αγωνιστή, θαρραλέο και με υψηλό αίσθημα καθήκοντος για να προστατεύσει τον αδύνατο και τον αδικημένο.
Έτσι δεν με παραξένεψε όταν έμαθα τον τρόπο με τον οποίο τον δολοφόνησαν: όταν έγινε το «ντου» δεκάδων τραμπούκων από το πέταλο του Ηρόδοτου προς τους 15 φίλους του Εθνικού, μπήκε στη μέση για να προστατεύσει γυναικόπαιδα, και ηλικιωμένους. Αυτός μόνος του, έκατσε πίσω και κράταγε αρκετούς θρασύδειλους φονιάδες οπλισμένους με λοστούς, σιδηρογροθιές, μαχαίρια. Τους φώναζε «Μην βαράτε άλλο, και εγώ είμαι Κρητικός σαν εσάς» κάνοντας μάταια έκκληση στο κρητικό φιλότιμο και φιλοξενία που κάποτε (άλλοτε;) χαρακτήριζε το νησί. Μάταια…
Ακόμη και έτσι έδωσε την μάχη του και έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Αυτά τα πράγματα ξέρω για αυτόν και θα έπρεπε να τα καταθέσω. Πιο πολύ για να διαλυθούν οι ελιτίστικες και αφ’ υψηλού φωνές ότι δήθεν «ήταν συμπλοκή ανάμεσα σε χούλιγκανς»… οπότε «μην ασχολείστε»…
Και μόνο αυτά που προηγήθηκαν αλλά κυρίως αυτά που ακολούθησαν μας δημιουργούν υπόνοιες ότι κάτι άλλο είδαμε στο γήπεδο του Ηροδότου:
Τέσσερις συλλήψεις μόνο, από ένα τσούρμο πολλών δεκάδων τραμπούκων. Τί έκανε η αστυνομία για να συλλάβει τους άλλους;
Τα ονόματα των συλληφθέντων ακόμη μυστικά σαν να είναι κρατικό μυστικό όταν πλέον σε όλη την χώρα διαπομπεύονται από οροθετικές γυναίκες μέχρι μικρο-οφειλέτες. Για ποιόν λόγο προστατεύονται από αστυνομία και δικαστικές αρχές;
Οι άλλοι φίλοι του Εθνικού κατήγγειλαν άλλα δύο άτομα που ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ασύλληπτοι. Για ποιόν λόγο;
Διαρροές ονομάτων από τοπικά ΜΜΕ που φέρουν τουλάχιστον τον ένα από τους συλληφθέντες, τον 32 με επίθετο που αρχίζει από Λ., να είναι εκτός από συγγενής υψηλόβαθμου αξιωματικού της αστυνομίας, και γνωστός τραμπούκος της ναζιστικής συμμορίας που έχει μεν αναστείλει την λειτουργία των γραφείων της στην περιοχή, αλλά συνεχίζει να κάνει βαθύ «εισοδισμό» στις ποδοσφαιρικές θύρες. Είναι τυχαίο το ότι στην περιοχή η ναζιστική συμμορία πήρε το μεγαλύτερο εκλογικό της ποσοστό;
Διαρροές από παράγοντες της ομάδας του Ηρόδοτου ότι το συγκεκριμένο παρεάκι των δολοφόνων (που κάποιοι από αυτούς φέρονταν και εμπλεκόμενοι  στην συμπλοκή οπαδών του ΟΦΗ και του Παναθηναϊκού το 2011 που οδήγησε σε ένα θάνατο με μαχαίρι οπαδού) είναι στην πραγματικότητα κράτος εν κράτει, απειλώντας τους ίδιους τους παράγοντες και τους άλλους οπαδούς, και φέρονται επίσης να είναι και πρωτοστάτες σε δημοτικά και όψιμα «αντι-Καλλικρατικά» αλισβερίσια όταν η απερχόμενη δημοτική αρχή της Αλικαρνασσού τους έβαζε μπροστάρηδες για να μην συγχωνευτεί με τον δήμο Ηρακλείου, πριν να γίνει η ίδια υποψήφια στον…  Δήμο Ηρακλείου. Αλλά γιατί η ίδια η διοίκηση της ομάδας τους επιτρέπει την είσοδο στο γήπεδο;
Περίεργες και κατάπτυστες ανακοινώσεις από την ΜΕΘ του Βενιζέλειου νοσοκομείου που μιλούσε για εγκεφαλικό που δεν προκλήθηκε δήθεν από τα χτυπήματα αλλά από ανεύρισμα που προκλήθηκε, όλως τυχαίως, εκείνη την ώρα που γίνονταν η επίθεση. Μια εξωφρενική γνωμάτευση που γίνεται ένα χρόνο περίπου μετά τις καταγγελίες γιατρών της ίδιας ΜΕΘ ότι δέχονται επιθέσεις και απειλές από μαφιόζους. Τι μεσολάβησε από τότε;
Γιατί τόση πρεμούρα να μετατραπεί η πιθανή ποινή από «δολοφονία με δόλο» σε «μη σκοπούμενη θανατηφόρα βλάβη»; Όλως τυχαίως, δηλαδή, την ίδια δικονομική κωλοτούμπα που έκανε – ω τι ειρωνεία για την ιστορία του Κώστα Κατσούλη – το εφετείο του Καλαμπόκα στην δίκη για την δολοφονία Τεμπονέρα.
Και όταν στο 401 που μεταφέρθηκε ο Κώστας όταν χαροπάλευε, οι γιατροί ανέτρεψαν την γνωμάτευση-έκτρωμα του Ηρακλείου, γιατί τα τοπικά δημοσιεύματα επέμεναν ότι η ιατροδικαστική έλεγε το δικό τους σενάριο περί εγκεφαλικού; Όπως και η αστυνομία σε τοπικό επίπεδο;
Και οι άνθρωποι του Ηρόδοτου να επιμένουν να μην δίνουν ονόματα και βίντεο σε μια δολοφονία που έγινε μπροστά σε 1500 άτομα, και αντίθετα να επιχειρούν να κλείσουν την υπόθεση, «τιμώντας τον Κώστα Κατσούλη» και δίνοντας το όνομα του στην θύρα που δολοφονήθηκε, την στιγμή που στον πρώτο αγώνα μετά το συμβάν, διοίκηση και μερίδα των οπαδών είχε κρεμάσει πανό υπέρ των προφυλακισμένων δολοφόνων, και κατά της πιθανής δίωξης της ομάδας τους. Τιμούν τον δολοφονημένο οπαδό στηρίζοντας τους φονιάδες του;
Την αλήθεια κύριοι, την αλήθεια και τίποτα άλλο…
Στην μνήμη του φίλου, συναγωνιστή, συναδέλφου που δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί.
Γιώργος Χλωρός

φράουλες και αίμα-η Ελλάδα των δουλοκτητών και της θεσμισμένης αδικίας

«Σαν το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους…»

αναδημοσίευση από το Άρδην

 

του Θόδωρου Ντρίνια

Έτσι παρομοίαζε τη Δικαιοσύνη ένα σύνθημα που διάβασα κάποτε σε έναν τοίχο. Το προσπερνούσα συνήθως μουρμουρίζοντας για την εφηβική δραματικότητα του ύφους του νεαρού αντεξουσιαστή που το ανέγραψε. Μετά τη χτεσινή απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Πάτρας, που ουσιαστικά αθώωσε τους δουλέμπορους της Μανωλάδας και επέβαλε κάποιες ποινές-χάδι στους τραμπούκους τους που πυροβόλησαν στο ψαχνό δεκάδες αλλοδαπούς εργάτες γης όταν εκείνοι ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, για ένα είμαι σίγουρος: «το φίδι σίγουρα δεν δαγκώνει όσους φοράνε μοκασίνια»…

Δεν είναι μόνο η απίστευτη διάσταση της απόφασης με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ούτε το γεγονός ότι η αγόρευση-καταπέλτης της εισαγγελέως πετάχτηκε στην κυριολεξία στο καλάθι των αχρήστων από δικαστές και ενόρκους πετυχαίνοντας ένα δικονομικό αποτέλεσμα όπου «αποδεικνύει» ότι τα έμμισθα εκτελεστικά όργανα του τσιφλικά έδρασαν αυτοβούλως (!) και μάλιστα στέλνοντας 40 ανθρώπους στο νοσοκομείο (τους τέσσερις σοβαρά) χωρίς να έχουν, τάχα, πρόθεση να σκοτώσουν! Χειρότερο απ’ όλα είναι αυτό το καταραμένο 7-0 της απόφασης (που σημαίνει ότι δεν εφεσιβάλλεται) στο οποίο συναίνεσαν και οι «λαϊκοί» δικαστές, οι ένορκοι, αποδεικνύοντας πόσο βαθιά έχει φτάσει το δηλητήριο της δουλοκτησίας στο λαϊκό σώμα. Μια κοινωνία που ανέχτηκε, αν δεν επικρότησε, το κρατικά και παρακρατικά οργανωμένο δουλεμπόριο, ήδη από την εποχή του Σημίτη και των Ολυμπιακών έργων, μέχρι σήμερα στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, αρνείται εν τέλει στα θύματα τη στοιχειώδη δικαιοσύνη. Και μάλιστα τη στιγμή που η ίδια κοινωνία εδώ και τέσσερα χρόνια στενάζει κάτω από το ζυγό των  Μνημονίων και της Μέρκελ μετατρεπόμενη σε κοινωνία του 1/3 (βολεμένων) και 2/3 (αποκλεισμένων).

Με την απόφαση αυτή δεν νομιμοποιείται απλά η βάναυση συμπεριφορά των εκάστοτε αφεντικών στους εργαζόμενούς τους, όπως διατείνονται κάποιοι υπερασπιστές των εργατών γης – δεν είναι χαζοί να εκτεθούν ξανά με πυροβολισμούς και παρόμοια, πήραν το μάθημα. Κυρίως, στέλνεται ένα βροντερό μήνυμα σε όλη την κοινωνία ότι την εποχή του Μνημονίου και της μαζικής ανεργίας νόμος γίνεται το «σκάσε και σκύψε το κεφάλι» μπροστά στο πιο μικρό έως το πιο μεγάλο αφεντικό που σου δίνει ένα 15άρι ή 20άρι για τον μόχθο σου (…έτσι όπως ακριβώς σκύβουν το κεφάλι τους οι κυβερνώντες μας μπροστά στο ΔΝΤ και τη Γερμανία για να παίρνουν το επόμενο μεροκάματο – δόση δανείου). Και αυτό το μήνυμα αφορά σε όλους όσους δεν ανήκουν στο τυχερό 1/3, Έλληνες και ξένους. Φαίνεται, λοιπόν, ότι σαν κοινωνία δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα να αντιληφθούμε την ουσία του μηνύματος και αυταπατόμαστε ότι αφορά σε κάποιους άλλους, παρά τα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία χρόνια. Όταν δεν μπορούμε να προσφέρουμε ούτε καν την αυτονόητη και σύμφωνη με την κοινή λογική και αξιοπρέπεια δικαιοσύνη, τότε έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για την δική μας απελευθέρωση.

Με το πραξικόπημα η χούντα ετοίμασε την τουρκική κατοχή

Με το πραξικόπημα η χούντα ετοίμασε την τουρκική κατοχή

αναδημοσιευμένο από το ‘Έθνος” άρθρο του Δελαστίκ

Ηταν Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974. Σαράντα ακριβώς χρόνια πριν. Νωρίς το πρωί ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος επιστρέφει από τη θερινή του κατοικία στο όρος Τρόοδος στο προεδρικό μέγαρο. Λίγη ώρα νωρίτερα έχουν αποσυρθεί από τις κεντρικές οδικές αρτηρίες οι ένοπλοι εθελοντές της σοσιαλιστικής ΕΔΕΚ και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ που εκτελούσαν κάθε νύχτα περιπολίες με αυτόματα καλάσνικοφ για να αποτρέψουν πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας που εκτελεί εντολές των ΗΠΑ.

Στις 8.30 το πρωί ο Μακάριος βρίσκεται στην αίθουσα υποδοχής του προεδρικού μεγάρου για να καλωσορίσει μια ομάδα παιδιών της Ελληνορθόδοξης Νεολαίας του Καΐρου, τα οποία φιλοξενεί η κυπριακή αρχιεπισκοπή. Πριν προλάβει να τα χαιρετήσει, ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί που ρίχνουν οι προδότες πραξικοπηματίες. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αρχίζουν να πέφτουν ρουκέτες και όλμοι. Το προεδρικό μέγαρο φλέγεται. Μεγάλο μέρος του μετατρέπεται σε σωρό ερειπίων.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας μεταδίδει την πρώτη ανακοίνωση της χούντας: «Σήμερον την πρωίαν η Εθνική Φρουρά επενέβη διά να σταματήση τον αδελφοκτόνον εμφύλιον πόλεμον. Η Εθνική Φρουρά είναι την στιγμήν αυτήν κυρία της καταστάσεως. Ο Μακάριος είναι νεκρός!». Το άκουσμα της δολοφονίας του Μακαρίου παγώνει τους Κύπριους και τον κόσμο ολόκληρο.

Πάφος, 3 η ώρα μετά το μεσημέρι. Ενας ασήμαντος, τοπικός ιδιωτικός ραδιοσταθμός γίνεται πρωταγωνιστής των εξελίξεων, καθώς μεταδίδει ένα μήνυμα που αστραπιαία κάνει τον γύρο του κόσμου! «Ελληνικέ κυπριακέ λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποίος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος!… Δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν!… Η χούντα δεν πρέπει να περάσει και δεν θα περάσει! Νυν υπέρ πάντων ο αγών!»

Η χούντα όμως περνάει. Ο οργανωτής του επιτόπιου κλάδου του πραξικοπήματος, ταξίαρχος Μιχαήλ Γεωργίτσης, τοποθετεί ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον κατάπτυστο Νικόλαο Σαμψών. «Εν ονόματι Θεού και ανθρώπων και κατόπιν τιμητικής επιλογής μου υπό των Ενόπλων Δυνάμεων του λαού μας… με ιδιαιτέραν υπερηφάνειαν αναλαμβάνω σήμερον τα υψηλά μου καθήκοντα» αναφέρει στο πρώτο διάγγελμα τούτο το ακροδεξιό ανδρείκελο της χούντας του Ιωαννίδη.

Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Βρετανία, παρόλο που η τελευταία έχει κυβέρνηση των Εργατικών, καταδικάζουν το πραξικόπημα της χούντας της Αθήνας στην Κύπρο. Δύο μέρες αργότερα οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αποκαλύπτουν ότι ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε εισήγηση, έστω και τυπικής καταδίκης του πραξικοπήματος για τα μάτια του κόσμου.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Ουίλσον φέρεται πιο έξυπνα. Υποδέχεται τον Μακάριο στο Λονδίνο ως νόμιμο εκπρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού προηγουμένως τον φυγαδεύει από την Πάφο μέσω της βρετανικής βάσης προς τη Μάλτα και από εκεί προς την Αγγλία.

Δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι αποθεώνουν τον Μακάριο μόλις αυτός φθάνει στη βρετανική πρωτεύουσα. Το σχέδιο των Αμερικανών όμως που εκτελούν οι προδότες αξιωματικοί της χούντας των Αθηνών έχει πετύχει. Απονομιμοποιώντας την κυβέρνηση της Λευκωσίας μέσω του πραξικοπήματος, τα πάντα είναι πλέον έτοιμα για να αναλάβει δράση η Τουρκία.

Να εισβάλει δηλαδή στην Κύπρο και να κατακτήσει το 40% του νησιού όχι ως εισβολέας και κατακτητής, αλλά ως… «φορέας αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας και της συνταγματικής νομιμότητας» που έχουν ανεπανόρθωτα τρωθεί από τους Ελληνες πραξικοπηματίες!!! Σε πέντε μέρες θα αρχίσει η τελική πράξη του δράματος, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, σαράντα χρόνια μετά…

Το πραξικόπημα της προδοτικής χούντας στην Κύπρο δεν ήταν σε καμία περίπτωση κεραυνός εν αιθρία. Ολοι το περίμεναν. Ολοι τότε είχαν καταλάβει ότι μπαίνουμε στην κορύφωση της τραγωδίας όταν δημοσιοποιήθηκε η συγκλονιστική επιστολή του Μακαρίου προς τον στρατηγό Γκιζίκη, τον δήθεν «πρόεδρο» του χουντικού καθεστώτος.

«Ουχί άπαξ μέχρι τούδε ησθάνθην, και είς τινας περιπτώσεις σχεδόν εψηλάφησα, εκτεινομένην αοράτως εξ Αθηνών χείρα αναζητούσαν προς αφανισμόν την ανθρωπίνην ύπαρξίν μου» αναφέρει το κορυφαίο, ανατριχιαστικό απόσπασμά της.

«Δεν δύναμαι να είπω ότι τρέφω ιδιαιτέραν συμπάθειαν προς στρατιωτικά καθεστώτα και μάλιστα εις την Ελλάδα, την χώραν η οποία εγέννησε και ελίκνισεν την δημοκρατίαν» προανέφερε στην επιστολή του ο Μακάριος, την οποία έδωσε προς κοινοποίηση στον κυπριακό Τύπο. Η χούντα απάντησε με πραξικόπημα, το οποίο σηματοδότησε αφενός τον χαμό της μισής Κύπρου και αφετέρου το δικό της τέλος…

Δείτε:

 

για τη Νέα Φιλαδέλφεια

Διαβάστε προσεκτικά το τι συμβαίνει με την υπόθεση του γηπέδου της ΑΕΚ, με το δερβέναγα της περιοχής Μελισσανίδη και τους στρατολογημένους του τραμπούκους, αναφορικά με τις κυρίαρχες επιλογές της κατοχικής κυβέρνησης που προωθεί το νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Είναι ένα προεικόνισμα για το τι θα συμβεί σε όλη την επικράτεια. Και εδώ.

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του “συντονιστικού κατοίκων ΝΦ-ΝΧ, για την υπεράσπιση του Άλσους και της πόλης”

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ για το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας και ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ του ΣΤΗ ΖΩΗ και την ΠΟΛΗ ΜΑΣ!

Γνωρίζετε ότι το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής-Θεσσαλονίκης (νΡΣΑΘ) προβλέπει:

  • Την απόσπαση του άλσους από το Δήμο και την ένταξη του σε φορέα που μετονομάζεται σε “Φορέας Ανάπλασης και Διαχείρισης Μητροπολιτικών και Υπερτοπικών Πάρκων Αττικής”;

Προοπτική του οποίου είναι να παραδώσει το άλσος μας στο ΤΑΙΠΕΔ, για ξεπούλημα και εκμετάλλευση από ιδιώτες;

  • Τη μετατροπή του από δασική – αναδασωτέα έκταση, σε «Μητροπολιτικό Πάρκο» με «ζώνες ειδικών χρήσεων»;

Που πρακτικά σημαίνει πως μεγάλο τμήμα του θα οικοδομηθεί και θα αξιοποιηθεί εμπορικά, πάντα από ιδιώτες;

  • Τη δυνατότητα άμεσα οικοδόμησης του για «αθλητικές και πολιτιστικές χρήσεις μητροπολιτικής εμβέλειας και αναψυχής» σε ποσοστό 5%, ή περίπου 24 στρέμματα;

Που σημαίνει πως αυτή η έκταση προορίζεται για την επέκταση της επιχείρησης που σχεδιάζει ο Δ. Μελισσανίδης. Ενώ για την είσοδο στο χώρο, θα πληρώνουμε αντίτιμο, ώστε να έχει κέρδη ο ιδιώτης!

  • Ότι επιτρέπεται τμήμα του να παραχωρηθεί στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, η οποία μπορεί να το παραχωρήσει σε ιδιώτες για εκμετάλλευση; Κι ακόμη τμήματα του να αλλάξουν χρήση; 
  • Ότι σύμφωνα με το νΡΣΑΘ παραχωρούνται άμεσα 6 στρέμματα του άλσους στην ερασιτεχνική ΑΕΚ, η οποία τα παραδίδει στην Α.Ε. «Δικέφαλος 1924» που σε ποσοστό 98,5% ανήκει στο γιο Μελισσανίδη; 
  • Ότι ήδη ψηφίστηκε αιφνιδιαστικά ως προαπαιτούμενο της τρόικας μέσα σε μια μέρα, διάταξη που καταργεί την κατηγορία της αμιγούς κατοικίας στην οποία ανήκει η πόλη μας; Τέτοια διάταξη περιλαμβάνεται στο νΡΣΑΘ, ειδικά για την πόλη μας! 
  • Ότι εντάσσει το τμήμα της εθνικής οδού που διασχίζει την πόλη μας, στον «Αναπτυξιακό Άξονα Βορρά – Νότου»; Και σε συνδυασμό με τις αλλαγές στις χρήσεις γης, θα μπορούν να εγκατασταθούν βιομηχανικές δραστηριότητες; Οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν αυτόματα την αλλαγή των όρων και των συντελεστών δόμησης, κατά τη βούληση των… επενδυτών.

Αυτό σημαίνει πως καθημερινά θα διέρχονται από την πόλη νταλίκες μεταφέροντας εμπορεύματα, όπως ήδη συμβαίνει στη γειτονική Μεταμόρφωση.

  • Ότι σύμφωνα με τη διατύπωση που υπάρχει στο νΡΣΑΘ, οι επιπτώσεις των αλλαγών που προβλέπει, οδηγούν στην ανάγκη ο πληθυσμός της πόλης μας να πρέπει να «συγκρατηθεί»; 
  • Ότι σε αντίθεση με δήμους όπως οι Άγιοι Ανάργυροι και η Νέα Ιωνία, οι οποίοι προσδιορίζονται ως περιοχές κυρίως κατοικίας, κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται για τη Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Χαλκηδόνα;

Αυτό σημαίνει κατάρρευση της αξίας των σπιτιών μας, γιατί η ζωή θα είναι αφόρητη όπως στο κέντρο της Αθήνας.

Γνωρίζετε ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης πριν οχτώ μήνες δήλωσε πως θέλει να κάνει το άλσος, Μόντε Κάρλο; (Τι σύμπτωση: το ίδιο δήλωνε προεκλογικά και ο Μπέος για τον Βόλο).  Το οποίο φημίζεται για το καζίνο του, και θεωρείται διεθνώς ως ναός του τζόγου και των μεγαλοφοροφυγάδων!

Όχι χώρος κατοικίας για ανθρώπους που ζουν από την εργασία τους.

ΤΟ ΑΛΣΟΣ ΜΑΣ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΠΟΛΗ ΜΑΣ ΥΠΟ ΑΠΕΙΛΗ

Η οποιαδήποτε απόπειρα για δημόσια συζήτηση για το νΡΣΑΘ αντιμετωπίστηκε με απειλές κατά της ζωής, στοχοποιήσεις προσώπων, προπηλακισμούς, τραμπούκικες επιθέσεις, διάλυση συγκεντρώσεων, αντισυγκεντρώσεις, δολοφονικά πογκρόμ. Οργανωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα επιχειρούν να επιβάλουν απόλυτη σιωπή γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα.

Θεωρούμε απαραίτητο όλοι οι κάτοικοι της περιοχής να ενημερωθούν αναλυτικά για το περιεχόμενο του υπό ψήφιση νόμου και να αντιληφθούν πλήρως τους κινδύνους που συνεπάγονται από την εφαρμογή του, για την πόλη μας και το Άλσος μας.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ΓΗΠΕΔΟ, αλλά ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της ΠΟΛΗΣ και του ΑΛΣΟΥΣ ΜΑΣ!

Όλοι στη συγκέντρωση-πορεία, την Πέμπτη 3/7/14 στις 19.00, στην Πλατεία Πατριάρχου.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΝΦ-ΝΧ ΚΑΙ ΓΥΡΩ ΠΕΡΙΟΧΩΝ

http://syntonistikofx.wordpress.com/

syntonistikofx@gmail.com

Από τύχη δεν θρηνούμε νεκρούς

Από τύχη δεν θρηνούμε νεκρούς, μετά το δολοφονικό σχέδιο αστυνομίας – νέας «ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ»

αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Κόντρα”
Στις 22 Μάη του 1963, δημοκρατικοί και αριστεροί πολίτες οργάνωσαν συγκέντρωση σε κλειστό χώρο στη Θεσσαλονίκη, στην οποία θα μιλούσε ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί από την Ιστορία. «Αγανακτισμένοι πολίτες» συγκεντρώθηκαν για να ματαιώσουν την εκδήλωση. Ξυλοκοπούσαν όποιον προσπαθούσε να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης (μεταξύ των ξυλοκοπηθέντων και ο βουλευτής Γιώργης Τσαρουχάς) και στο τέλος άνοιξαν στα δύο το κεφάλι του Λαμπράκη, χτυπώντας τον με ένα λοστό που κρατούσε ο Εμμανουηλίδης, επιβαίνοντας στο τρίκυκλο που οδηγούσε ο Γκοτζαμάνης.

Αποδείχτηκε ότι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν ήταν παρά ομάδες τραμπούκων, οργανωμένων στην παρακρατική συμμορία «ΚΑΡΦΙΤΣΑ», την οποία καθοδηγούσε ο ίδιος ο επικεφαλής της Χωροφυλακής στρατηγός Μήτσου. Ισως αυτά να μην είχαν αποκαλυφθεί ποτέ, αν ένας νεαρός εργάτης, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, δεν πηδούσε πάνω στο τρίκυκλο, δεν συμπλεκόταν και δεν ακινητοποιούσε τον Εμμανουηλίδη. Ο τρόπος με τον οποίο σαλτάρισε πάνω στο εν κινήσει τρίκυκλο ο Χατζηαποστόλου, σαν αιλουροειδές, του προσέδωσε το τιμητικό παρατσούκλι Τίγρης. Ετσι τον φώναζαν πλέον οι πάντες στη Θεσσαλονίκη.

Στις 20 Ιούνη του 2014, δημοκρατικοί πολίτες στη Νέα Φιλαδέλφεια προσπάθησαν να οργανώσουν στην κεντρική πλατεία της πόλης τους μια ανοιχτή συζήτηση για τα θέματα του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας, που παραδίδει την πόλη και το άλσος της βορά σε επιχειρηματικά συμφέροντα. Ενας ιδιωτικός στρατός μπράβων, που αναφέρεται σε έναν μεγαλοκαπιταλιστή που αρέσκεται να τον ονομάζουν «τίγρη» (η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα, έλεγε ο Μαρξ), κινούμενος ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΚ και με την πλήρη κάλυψη της Αστυνομίας, η οποία γνώριζε το σχέδιο δράσης του και διευκόλυνε την εξέλιξή του, ματοκύλησε τους δημοκρατικούς πολίτες, διέρρηξε και βανδάλισε τον Αυτοοργανωμένο Κοινωνικό Χώρο «Στρούγκα» και επί τέσσερις περίπου ώρες έσπειρε τον τρόμο στο κέντρο της πόλης. Αποσύρθηκε ήσυχος και ανενόχλητος όταν ολοκλήρωσε το δολοφονικό του όργιο. Η μόνη διαφορά από το 1963 είναι ότι τώρα, ευτυχώς, δεν είχαμε νεκρούς. Καθαρά από τύχη…

Από τύχη δεν είχαμε νεκρό

Για το ρόλο της αστυνομίας σ’ αυτό το δολοφονικό σχέδιο θα μιλήσουμε στο τέλος. Πριν, όμως, θα μιλήσουμε για τους τραυματίες από το πολύωρο δολοφονικό όργιο των τραμπούκων. Εχει σημασία να δούμε και ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πώς τραυματίστηκαν. Εμείς καταφέραμε να εντοπίσουμε οκτώ από τους τραυματίες. Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που δεν μπορέσαμε να τους εντοπίσουμε.

Μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος που τραυματίστηκαν, που αποδεικνύει ότι τουλάχιστον οι τρεις πρώτοι θα μπορούσαν να είναι νεκροί.

1. Πέτρος Περάκης (63 ετών, αρχιτέκτονας): Από τις ηγετικές μορφές του φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια της δικτατορίας της χούντας. Πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Φοιτητών, του μόνου τοπικού συλλόγου που λειτουργούσε στη διάρκεια της χούντας. Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, συνελήφθη, βασανίστηκε, φυλακίστηκε ως ένας από τους πρωταίτιους. Με συνεχή παρουσία και συμμετοχή επί σχεδόν μισό αιώνα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Φέρει συντρπτικό κάταγμα ωλένης στο αριστερό χέρι. Το χέρι του έχει ακινητοποιηθεί με νάρθηκα από γύψο (στο Λαϊκό Νοσοκομείο) και τις επόμενες μέρες θα μπει σε χειρουργείο για να γίνει ανάταξη με λάμες και βίδες. Το κάταγμα προήλθε από κυβόλιθο που πετάχτηκε τυφλά στους συγκεντρωμένους έξω από τη «Στρούγκα», μαζί με δεκάδες άλλα αντικείμενα (τούβλα, κυβόλιθους, πέτρες, κομμάτια από μάρμαρα, μπουκάλια, βαριά κλαδιά δέντρων). Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως αν αυτός ο βάρους 3-4 κιλών  κυβόλιθος τον εύρισκε στο κεφάλι, θα ήταν νεκρός. Ζει καθαρά από τύχη.

2. Ελσα Βούλγαρη (62 ετών, φιλόλογος): Αγωνίστρια του φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη τα χρόνια της χούντας. Συνελήφθη και φυλακίστηκε μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Με αδιάλειπτη παρουσία στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, καθώς και στους αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος.

Δέχτηκε στο κεφάλι πυροσβεστήρα που εκτοξεύτηκε στα τυφλά ενάντια στους συγκεντρωμένους έξω από τη «Στρούγκα». Ο πυροσβεστήρας της προκάλεσε μεγάλο οίδημα στο δεξί μέτωπο και στο δεξί μάτι. Εξετάστηκε πρώτα στο Λαϊκό και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξετάστηκε από νευροχειρουργό και υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία. Της συστήθηκε «εκτίμηση από νευρολόγο σε τακτική βάση», για να ελέγχεται η πορεία του τραύματος. Δεν χρειάζεται να πούμε τι θα συνέβαινε αν ο πυροσβεστήρας την χτυπούσε με κάποιο από τα οξέα τμήματά του. Σώθηκε μόνο από το τυχαίο γεγονός ότι χτυπήθηκε από την αμβλεία πλευρά του πυροσβεστήρα. Βρισκόταν ανάμεσα στους πάνω από 100 ανθρώπους (όχι στην πρώτη σειρά), οι οποίοι συγκεντρώθηκαν έξω από τη «Στρούγκα», όταν τελείωσε ο βανδαλισμός, οι τραμπούκοι αποσύρθηκαν για να ανασυγκροτηθούν και μέλη της «Στρούγκας» κατάφεραν να μπουν στο χώρο τους, όπου δέχτηκαν το δεύτερο κύμα επίθεσης. Οι υπερασπιστές της «Στρούγκας» κατάφεραν να οχυρωθούν στο εσωτερικό και να απωθήσουν τους εισβολείς, οι οποίοι επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους στον εξωτερικό χώρο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άνθρωποι μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας.


3. Τ.Κ. (τεχνίτης, 29 ετών): Ηταν ανάμεσα στην ομάδα των οχτώ πρώτων κατοίκων που έφτασε στο δημαρχείο και δέχτηκε την επίθεση της ομάδας κρούσης των τραμπούκων, υπό τα αδιάφορα μάτια του παριστάμενου αστυνομικού διευθυντή και των ανδρών του. Ο πιο ηλικιωμένος από τους οχτώ δέχτηκε μόνο αυγά, ενώ οι υπόλοιποι ξυλοκοπήθηκαν, μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή και της κουστωδίας του. Χτυπήθηκε με κράνος στο κεφάλι και έχει εκχυμώσεις στην αριστερή πλευρά του μετώπου. Χτυπήθηκε δεύτερη φορά με παλούκι έξω από τη «Στρούγκα», στο κεφάλι και στο χέρι, και έπεσε λιπόθυμος. Δίπλα του οι τραμπούκοι προσπάθησαν να ανάψουν φωτιά με βενζίνη που έβγαλαν από μηχανάκι. Τη φωτιά έσβησαν κάποιοι από τους συγκεντρωμένους, οι οποίοι περιμάζεψαν και τον λιπόθυμο Τ.Κ. Μεταφέρθηκε πλημμυρισμένος στα αίματα στο Λαϊκό Νοσοκομείο, όπου του έγιναν ράμματα στο κεφάλι (το χέρι του ευτυχώς δεν είχε σπάσει).

4. Α.Π. (φοιτητής, 19 ετών): Δέχτηκε βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι έξω από τη «Στρούγκα». Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες.

5. Γ.Σ. (οικονομολόγος, 33 ετών): Ηταν στην ομάδα των οχτώ πρώτων που έφτασε στο δημαρχείο. Χτυπήθηκε με κράνος στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου διαγνώστηκαν μώλωπες και ελαφρά διάσειση.

6. Α.Α. (φοιτητής, 21 ετών): Κι αυτός από την ομάδα των οχτώ πρώτων που έφτασε στο δημαρχείο. Χτυπήθηκε με γροθιές και κράνος στο πρόσωπο και έχει κάταγμα μύτης, το οποίο ανατάχθηκε στο νοσοκομείο «Ελπίς».

7. Η.Α. (εργάτης, 29 ετών): Δέχτηκε κυβόλιθο στο πόδι, έξω από τη «Στρούγκα». Φέρει μεγάλο τραύμα και έχει υποστεί θλάση στο αριστερό πόδι. Από τους γιατρούς συστήθηκε ακινησία για μερικές μέρες.

8. Μ.Π. (αρχιτέκτονας, 32 ετών): Ηταν απ’ αυτούς που πρόλαβαν να οχυρωθούν μέσα στη «Στρούγκα» και δέχτηκαν σωρεία πετρών, κυβόλιθων και μαρμάρων. Χτυπήθηκε στο κεφάλι (τα γυαλιά που φορά τον γλίτωσαν από τα χειρότερα και έχει τραύμα περίπου πέντε εκατοστών, ακριβώς πάνω από το αριστερό μάτι), στο δεξιό μέρος της κοιλιάς (ευμεγέθες τραύμα) και στην αριστερή κνήμη (κουτσαίνει ακόμη).

Δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα. Κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί τι συνέβη και να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Σχέδιο με αστυνομική βούλα

Καταρχάς, να σταθούμε σε ένα όνομα: Φώτης Παπαγεωργίου. Πρώην στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής (την περίοδο των συλλήψεων για τη 17Ν και τον ΕΛΑ), αργότερα υποδιοικητής της ΕΥΠ, νυν υπεύθυνος ασφαλείας στις επιχειρήσεις του Μελισσανίδη, ιδρυτικό μέλος-μέτοχος της «Δικέφαλος 1924 ΑΕ», στα μέσα και στα έξω σε ό,τι έχει να κάνει με την ΑΕΚ του Μελισσανίδη.
Ενα από τα «παπαγαλάκια» του Μελισσανίδη έγραψε σε ΑΕΚτζήδικη ιστοσελίδα, μετά την επίσημη ανακοίνωση της πρόσληψης του Παπαγεωργίου στην ΑΕΚ: «Από την αντιτρομοκρατική, στην ΑΕΚ που θα προκαλεί… τρόμο» (δείτε εδώ). Προφητικό το υπαγορευμένο ρεπορτάζ, δε νομίζετε; Μπορεί εύκολα να εικάσει κανείς το ρόλο που διαδραματίζουν τέτοιοι σκοτεινοί άνθρωποι στην οργάνωση συμμοριών τύπου «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» και στη διασύνδεσή τους με την αστυνομία.

Στη συνέχεια, παραθέτουμε τα γεγονότα, τα οποία περιγράψαμε στα πρώτα κιόλας ρεπορτάζ μας εκείνης της μαύρης για τη Νέα Φιλαδέλφεια μέρας (δείτε εδώ και εδώ). Εδώ θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε το ρόλο της αστυνομίας, όπως καταγράφηκε από το ρεπορτάζ.

1.    Το Συντονιστικό Κατοίκων Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας και γύρω περιοχών ανακοίνωσε ανοιχτή συζήτηση στην πλατεία Πατριάρχου την Πέμπτη 19 Ιούνη. Η Original ανακοίνωσε αντισυγκέντρωση την ίδια μέρα, στον ίδιο χώρο, μια ώρα πριν. Το Συντονιστικό, που ήθελε να κάνει συζήτηση και όχι οδομαχίες, ανέβαλε την εκδήλωσή του για την επομένη. Η Original ανακοίνωσε νέα αντισυγκέντρωση. Το Συντονιστικό κάλεσε σε προσυγκέντρωση έξω από το δημαρχείο. Στα ΑΕΚτζίδικα διαδικτυακά Μέσα άρχισαν να εξαπολύονται απειλές. Φόρα παρτίδα ήταν τα πράγματα.

Η αστυνομία, ενώ ξέρει τι σχεδιάζεται να γίνει, δεν παίρνει κανένα μέτρο. Αφήνει τους τραμπούκους να αναπτυχθούν από την πλατεία μέχρι το δημαρχείο, σε ένα μήκος 100 περίπου μέτρων, ενώ μια μεγάλη ομάδα τους (γύρω στα 50 άτομα) έχει καταλάβει τον προαύλιο χώρο της «Στρούγκας», που βρίσκεται απέναντι από το δημαρχείο. Εξω από το δημαρχείο βρίσκεται ο αστυνομικός διευθυντής Βιτσελάς με δύο (αριθμός 2) καπελάκηδες! Στις 18:15 φτάνει μια κλούβα των ΜΑΤ. Δεν την τοποθετούν στη Δεκελείας, αλλά στον πλαϊνό δρόμο (Επταλόφου), 20 περίπου μέτρα κάτω από το δημαρχείο.

Οταν φτάνουν οι πρώτοι οχτώ κάτοικοι δέχονται την επίθεση των τραμπούκων μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή, ο οποίος δεν κάνει καμιά κίνηση. Τα ΜΑΤ παραμένουν μέσα στην κλούβα. Αυτοί που δέχτηκαν την επίθεση αναγκαστικά τραβιούνται στο απέναντι πεζοδρόμιο της Επταλόφου, μπροστά από το υποκατάστημα της ΤΤ. Εκεί αρχίζουν να καταφθάνουν και άλλοι κάτοικοι, ενώ οι τραμπούκοι αποσύρονται ανενόχλητοι στην απέναντι πλευρά της Δεκελείας και περιμένουν. Σωρεία αυτόφωρων αδικημάτων έγιναν μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή και αυτός δεν είδε τίποτα!

2.    Οταν οι κάτοικοι αρχίζουν να πληθαίνουν, βγάζουν τα ΜΑΤ από την κλούβα και σχηματίζουν δυο κορδόνια. Ενα μπροστά από τη μάζα των οπαδών (κάθετα στη Δεκελείας), που πλέον έχουν μετακινηθεί μαζικά από την πλατεία και έχουν ανέβει προς το δημαρχείο, και ένα μπροστά από τους κατοίκους (διαγώνια μπροστά από την Επταλόφου). Το κορδόνι μπροστά από τους κατοίκους, οι οποίοι πλέον ξεπερνούν τους 100, διώχνει όποιον προσπαθεί να πλησιάσει και να ενωθεί με τους υπόλοιπους και μόνο μετά από αντιδράσεις επιτρέπει να περάσουν. Πολύς κόσμος της πόλης, όμως, βλέποντας αυτή την κατάσταση, φεύγει, γιατί φοβάται.

3.    Στις 18:30 περίπου, ο δικηγόρος Μιχάλης Παπάζογλου τηλεφωνεί μπροστά μας στον εισαγγελέα υπηρεσίας, δίνει το όνομά του και του περιγράφει την κατάσταση. Εισαγγελέας στην περιοχή δεν υπήρχε, ούτε φτάνει ποτέ. Από το ΑΤ Φιλαδέλφειας καταφθάνει μια υπαστυνόμος, η οποία ενώνεται με τον αστυνομικό διευθυντή, ενώ δείχνει φανερά ότι τα έχει χαμένα. Το τοπικό ΑΤ δεν παίζει κανένα ρόλο. Απλώς έστειλε την υπαστυνόμο, επειδή πολύς κόσμος τηλεφωνούσε και διαμαρτυρόταν πως θα γίνει σφαγή.

4.    Οταν έφτασε ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Α. Βασιλόπουλος, επί μισή και πλέον ώρα ο αστυνομικός διευθυντής έβλεπε μπροστά του να διαπράττονται τα αυτόφωρα πλημμελήματα της απειλής και της εξύβρισης (και μάλιστα σε βάρος ενός αιρετού) και δεν έκανε τίποτα. Αφηνε τους υβριστές και απειλούντες να πηγαίνουν «καρότσι» τον Α. Βασιλόπουλο από το ένα σημείο στο άλλο και αυτός στεκόταν δίπλα του και απλά του έλεγε να φύγει!

5.    Γύρω στις 19:00, ομάδα τριάντα τουλάχιστον τραμπούκων πέρασε ανενόχλητη ανάμεσα από το ένα κορδόνι των ΜΑΤ, στη συνέχεια πέρασε πάλι ανενόχλητη ανάμεσα από το άλλο κορδόνι των ΜΑΤ και επιτέθηκε στους κατοίκους, οι οποίοι είχαν λιγοστέψει. Μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή, της υπαστυνόμου και των επικεφαλής των ΜΑΤ, χτύπησαν ανθρώπους με γροθιές, κλοτσιές, με κράνη, με χτυπήματα καράτε με τα πόδια και τον έτρεψαν αναγκαστικά σε φυγή στην Επταλόφου. Εξακολούθησαν να κυνηγούν τον κόσμο, ενώ στα γύρω στενά είχαν ακροβολιστεί άλλες ομάδες τραμπούκων, που περίμεναν να τον αποτελειώσουν. Οι λίγοι που είχαν απομείνει και οι οποίοι δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να κρατήσουν τους μπράβους, σώθηκαν χάρη στους γείτονες, οι οποίοι άνοιξαν τα σπίτια τους και τους έκρυψαν! Αν αυτό σας θυμίζει το σκηνικό τη βραδιά της 17ης Νοέμβρη του 1973 στους δρόμους των Εξαρχείων, όπου οι άνθρωποι άνοιγαν τα σπίτια τους και έκρυβαν τους κυνηγημένους, είναι ακριβώς το ίδιο, σε μικρότερη έκταση. Τα ΜΑΤ δεν ακολούθησαν τους τραμπούκους που κυνηγούσαν τον κόσμο στην Επταλόφου, ούτε έκαναν καμιά κίνηση να τους σταματήσουν (μόνο η έντρομη τοπική υπαστυνόμος προσπάθησε κάτι να κάνει, αλλά την «έγραψαν» κανονικότατα). Ολοκλήρωσαν το κυνηγητό στην Επταλόφου και επέστρεψαν στις θέσεις τους, περνώντας και πάλι ανενόχλητοι ανάμεσα από τα δύο κορδόνια των ΜΑΤ.

6.    Οταν οι συγκεντρωμένοι διαλύθηκαν και στη Δεκελείας είχαν μείνει μόνο οι Χούλιγκαν (πάνω από 200 άτομα και όχι μόνο η ομάδα κρούσης με τους μπράβους), τα ΜΑΤ αποτραβήχτηκαν και οι τραμπούκοι επιτέθηκαν στη «Στρούγκα». Επί ώρα χτυπούσαν τα ρολά της μιας πόρτας για να τα σπάσουν. Κόσμος συγκεντρώθηκε στον παράλληλο στη Δεκελείας πεζόδρομο, ακριβώς απέναντι από τη «Στρούγκα» και άρχισε να φωνάζει στους τραμπούκους, οι οποίοι δεν έδιναν καμιά σημασία. Κάποιοι (οι πιο θαρραλέοι) προσπάθησαν να τους αποτρέψουν, αλλά άλλοι οπαδοί τους απομάκρυναν, λέγοντάς τους «φύγετε, γιατί θα σας σκοτώσουν»! Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει στον αστυνομικό διευθυντή που παρακολουθούσε ατάραχος. «Και σας τι σας νοιάζει, κυρία μου, ένα στέκι αναρχικών είναι», είπε σε μια γυναίκα μέσης ηλικίας που του ζητούσε να παρέμβει! Αρκετοί άρχισαν να τηλεφωνούν στο τοπικό ΑΤ και να φωνάζουν ότι οι τραμπούκοι θα βάλουν φωτιά στο κτίριο. Ο αστυνομικός διευθυντής δεν κάλεσε τα ΜΑΤ, αλλά… την Πυροσβεστική!

7.    Οι τραμπούκοι κατάφεραν να σπάσουν το ρολό και να εισβάλουν στη «Στρούγκα». Οταν κατέστρεψαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, ακολούθησε μια ομάδα ανδρών, με μπλουζάκια της ΑΕΚ, ένας από τους οποίους κρατούσε και φωτογραφική μηχανή με φλας! Ηταν προφανώς ασφαλίτες. Εκαναν ό,τι έκαναν και ήρεμα, όπως ακριβώς ήρθαν, αποχώρησαν μαζί με τους τραμπούκους, οι οποίοι αποσύρθηκαν, χωρίς να τρέχουν, με κατεύθυνση προς Βορρά.

8.    Οταν ο κόσμος της «Στρούγκας» άρχισε να επιστρέφει στο χώρο και οι συγκεντρωμένοι έξω απ’ αυτόν έγιναν πολλοί (όλοι σχεδόν Φιλαδελφειώτες), τα ΜΑΤ παρέμειναν μέσα στην κλούβα, επί της Δεκελείας, καμιά πενηνταριά μέτρα βόρεια από τη «Στρούγκα». Οι τραμπούκοι κατέβηκαν ανενόχλητοι, πέρασαν μπροστά τους και επιτέθηκαν για δεύτερη φορά. Αυτή η επίθεση ήταν η πιο δολοφονική, γιατί χρησιμοποίησαν κυβόλιθους, πέτρες, μάρμαρα, μπουκάλια. Οταν οι οχυρωμένοι μέσα στη «Στρούγκα» τους απώθησαν, αυτοί στράφηκαν ενάντια στον κόσμο που ήταν έξω. Τότε προκλήθηκαν και οι σοβαρότεροι τραυματισμοί. Ηταν νύχτα και οι συγκεντρωμένοι οπισθοχώρησαν, αλλά δεν μπορούσαν να δουν τα αντικείμενα που τους πετούσαν.

9.    Η ομάδα των τραμπούκων αποχώρησε ανενόχλητη (περπατούσαν, δεν έτρεχαν), ξαναπερνώντας μπροστά από την κλούβα των ΜΑΤ και τον αστυνομικό διευθυντή. Ανθρωπος με μηχανή που τους ακολούθησε είδε δυο ζευγάρια της ΔΙΑΣ να τους παρακολουθούν και να λένε στον ασύρματο: «Υπάρχουν άτομα». Ανενόχλητοι έφυγαν, ενώ αρκετοί απ’ αυτούς αγόρασαν μπίρες και τις έπιναν στο δρόμο ή κάθησαν στο καφέ «Γκαζόζα».

10.  Οταν έξω από τη «Στρούγκα» άρχισε να μαζεύεται κόσμος «μάχιμος», ειδοποιημένος για τα γεγονότα, και σχηματίστηκαν ομάδες περιφρούρησης γύρω από το τετράγωνο, τα ΜΑΤ βγήκαν από την κλούβα και παρατάχτηκαν στον πεζόδρομο. Κατάλαβαν πως πλέον οι τραμπούκοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και θα είναι αυτοί που θα έχουν το πρόβλημα. Παρατάχτηκαν για να τους προστατέψουν. Το έργο τους είχε ολοκληρωθεί.

Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πως σε επιθέσεις και βανδαλισμούς που κράτησαν περισσότερες από τρεις ώρες, με τόσους τραυματίες να παραλαμβάνονται από ασθενοφόρα, δεν έγινε ούτε μια προσαγωγή! Ετσι για τα μάτια, βρε αδερφέ. Ακόμη και σ’ αυτό το επίπεδο, φρόντισαν να καταστήσουν σαφές, ότι οι τραμπούκοι της νέας «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» δρουν υπό την πλήρη προστασία της αστυνομίας.

Και δυο υστερόγραφα.

ΥΓ1: Αρκετοί φίλαθλοι της ΑΕΚ εξέφρασαν την ενόχλησή τους για τον παραλληλισμό με την «ΚΑΡΦΙΤΣΑ», που έκανε το Συντονιστικό Κατοίκων, πριν τα γεγονότα της Παρασκευής. Ορισμένοι εμφανίζονταν ως «αντιφασίστες», ου μην και «αγωνιστές κατά του κράτους και του κεφαλαίου»! Τα γεγονότα τους διέψευσαν πλήρως. Οσοι βρέθηκαν στην αντισυγκέντρωση της νέας «ΚΑΡΦΙΤΣΑ» είναι συνένοχοι και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Οι υπόλοιποι έχουν μια τελευταία ευκαιρία να διαχωριστούν, όχι μόνο στα λόγια, αλλά στην πράξη. Αυτοί οφείλουν να καθαρίσουν το χώρο τους από τη βρομιά. Οσο δεν το κάνουν, αποδεικνύουν τη συνενοχή τους. Και να σταματήσουν κάποιοι να χαϊδεύουν αυτιά και να λειτουργούν ως χυδαίοι «ψιθυριστές», μοιράζοντας ευθύνες και στο Συντονιστικό Κατοίκων. Οποιος έχει το θάρρος να βγει να το πει αυτό ανοιχτά. Οι «αγνοί οπαδοί» χτύπησαν με δολοφονικό τρόπο ανθρώπους που ήταν εντελώς ανυπεράσπιστοι, συνεργάστηκαν ανοιχτά με την αστυνομία, εισέπραξαν τα συγχαρητήρια της Χρυσής Αυγής (δείτε εδώ), επιτέθηκαν σε Αυτοοργανωμένο Κοινωνικό Χώρο σε συνεργασία με ασφαλίτες. Χρειάζονται άλλες αποδείξεις; Να σταματήσουν τα παραμυθάκια για τους «λίγους κακούς», γιατί αυτοί οι λίγοι είναι μαζί με τους πολλούς και έχουν την ανοχή, αν όχι τη στήριξή τους.

ΥΓ2: Κάποιοι «επώνυμοι» ΑΕΚτζήδες, που ο Μελισσανίδης τους έβαλε ως ασπίδα για να «τρέξουν» τη νέα ΠΑΕ ΑΕΚ, ορισμένοι εκ των οποίων κουνάνε δημοκρατικά και αριστερά εύσημα, έχουν να μας πουν τίποτα;

Με αφορμή τη Ν. Φιλαδέλφεια: Κρατικοδίαιτος, μαφιόζικος καπιταλισμός

αναδημοσίευση από το “άβαντγκαρντ”

Με αφορμή τη Ν. Φιλαδέλφεια: Κρατικοδίαιτος, μαφιόζικος καπιταλισμός

melisanisamaraΜπορεί οι εγκάθετοι του Μελισανίδη να μην πήραν τον Δήμο Ν. Φιλαδέλφειας όπως έγινε στον Πειραιά με την παράταξη του Μαρινάκη ή στο Βόλο με τον Μπέο, αλλά όπως φαίνεται υπάρχουν πολλοί τρόποι για να επιβάλει κανείς τη θέλησή του, ειδικά όταν πρόκειται για μαφίες που ξέρουν καλά τα κατατόπια. Σε αντίθεση φυσικά με όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση Σαμαρά και τα παπαγαλάκια της, το πάρτι σε βάρος της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται ακάθεκτο με τα κοράκια να νομοθετούν (βλέπε Νέο Ρυθμιστικό Αττικής) προκειμένου η λεηλασία να συνοδεύεται και με το γράμμα του νόμου. Να μην μας λένε και μαφιόζους. Κατά τα άλλα, τα γελοία αυτά υποκείμενα, περικόπτουν τα πάντα, απολύουν χιλιάδες δημ. υπαλλήλους, κλείνουν δημόσιους οργανισμούς, δήθεν για να μειωθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού και την ίδια στιγμή χαρίζουν το Ελληνικό στο Λάτση, αφού πρώτα χάρισαν δεκάδες δις ευρω στην σαπιοτράπεζά του, τον ΟΠΑΠ που απέφερε τεράστια έσοδα στο δημόσιο στον φίλο του πρωθυπουργού Μελισανίδη και τώρα ετοιμάζονται να του χαρίσουν όχι μόνο ένα γήπεδο στη Ν. Φιλαδέλφεια αλλά σχεδόν ολόκληρη την περιοχή, που θα αποκτήσει έναν νέο δερβέναγα.
Η υπόθεση της Ν. Φιλαδέλφειας και του γηπέδου της ΑΕΚ, μαζί με όλες τις σχετικές μπίζνες που λαμβάνουν παράλληλα χώρα, δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Αποτελούν το λύδια λίθο ενός νέου καπιταλιστικού μοντέλου, με το κεφάλαιο να αναζητά αποδόσεις καθαρά από το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων αγαθών. Είναι προφανές ότι η απόλυτη υπαγωγή του δημόσιου χώρου στο κεφάλαιο, αντιστοιχεί και σε νέες μορφές πολιτικής διαμεσολάβησης, σαν αυτές που προέκυψαν στις δημοτικές εκλογές του Πειραιά και του Βόλου με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, αλλά και στους περισσότερους επίσης δήμους, όπου αυτονομημένοι από την κεντρική πολιτική σκηνή, στήνουν ένα ακόμα πιο αντιδραστικό μοντέλο διαχείρισης, με πρώτο βιολί τα τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και τους φορείς τους να συμπεριφέρονται σαν να είναι τοπικοί φεουδάρχες με απόλυτες εξουσίες πάνω στους υπηκόους της περιοχής τους. Ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση οι τοπικοί επιχειρηματίες, επιχειρούν να χτίσουν νέα μοντέλα πολιτικής διαμεσολάβησης και κοινωνικής συναίνεσης. Ο Μώραλης στον Πειραιά υποσχέθηκε 35000 νέες θέσεις εργασίας (αέρας κοπανιστός), σε μια περιοχή με τεράστια ανεργία, αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτές δεν θα προκηρυχθούν από κάποιον ΑΣΕΠ, αλλά αφορούν τις μπίζνες του αφεντικού του και του Ολυμπιακού. Όποιος θέλει να έχει έστω και μια μικρή πιθανότητα πρόσβασης στον παράδεισο που υπόσχεται ο Μαρινάκης θα πρέπει να γίνει ενεργό μέλος στο στρατό του. Δεν χρειάζεται να είναι ούτε στη ΝΔ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου αυτές οι πολιτικές ταυτότητες έχουν χάσει την αξία τους, και επιπλέον αποτελούν κορωνίδες της μεταπολίτευσης που ως γνωστόν είναι προς απόσυρση. Η αστική τάξη χρειάζεται εδώ και τώρα λύσεις και δεν μπορεί να περιμένει ούτε τον Βενιζέλο, ούτε καν τον Σαμαρά. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να περιμένει κάτι από την “λαϊκή δεξιά” στυλ Καμένου, Πολύδωρα κοκ. Επιπλέον είναι μια ευκαιρία να αναλάβει χωρίς περιττές διαμεσολαβήσεις το κενό πολιτικής εκπροσώπησης που αφήνει το παλιό καταρρέων πολιτικό σύστημα. Άλλωστε το κόστος μια κεντρικής πολιτικής διαμεσολάβησης, με τα κλασικά αστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι πανάκριβο, και ο ελληνικός καπιταλισμός προς το παρόν δεν έχει τέτοιου είδους πολυτέλειες.

Τέλος στις παλιές διαμεσολαβήσεις

Αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως να δημιουργεί ένα κενό στην εκπροσώπηση της εργατικής τάξης (όχι ως επαναστατικό υποκείμενο αλλά ως “κοινωνικός εταίρος”) στο επίσημο πολιτικό σύστημα, με την έννοια ότι μέχρι πριν κάποια χρόνια τουλάχιστον, τα συνδικάτα ως εκπρόσωποι της αξίας πώλησης της εργατικής δύναμης αποτελούσαν ένα θεσμικό συνομιλητή (συλλογικές συμβάσεις) και διαμέσω αυτών τα κόμματα ακόμα και αν δεν συμμετείχαν στην κυβέρνηση (μέσα από τους συνδικαλιστικούς τους βραχίονες ΕΣΑΚ, Αυτόνομη Παρέμβαση) είχαν ρόλο στην αστική διαχείριση. Ας μην γελιόμαστε. Η ταξική συνεργασία είναι επιδιωκόμενο από την αστική τάξη για να λειτουργήσει το σύστημα ειδικά στις καλές εποχές. Αυτό απαιτεί και ορισμένες υποχωρήσεις, όπως η ύπαρξη ενός εργατικού δικαίου που να ενσωματώνει ορισμένα τουλάχιστον από τα εργατικά αιτήματα, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ως εκ τούτου η θεσμική εκπροσώπηση των συνδικάτων στη διαμόρφωσή τους. Όλα αυτά ήταν μέρος της λειτουργικότητας του συστήματος. Στην κρίση που είναι σε εξέλιξη, όλες αυτές οι ισορροπίες που ενσωματώθηκαν στο θεσμικό αστικό πλαίσιο, αποτελούν πλέον βαρίδι για το ξεπέρασμά της. Ο καπιταλισμός έχει ανάγκη με νέα πρωταρχική συσσώρευση και αυτή μπορεί να γίνει μόνο με το γκρέμισμα όλων των παλιών δεσμεύσεων της αστικής τάξης έναντι των άλλων υποτελών τάξεων. Ακριβώς για αυτό το λόγο η αποδόμηση των κεκτημένων είναι μια συνειδητή πράξη από την άρχουσα τάξη και όχι απλά μια παράπλευρη απώλεια της κρίσης, που με το ξεπέρασμά της θα αποκατασταθούν και οι παλιές διαμεσολαβήσεις. Αυτό με τη σειρά του συμπαρασέρνει όλες τις μορφές λαϊκής εκπροσώπησης στους μηχανισμούς του συστήματος και ως εκ τούτου αποτελεί και το τέλος της “κοινωνίας των πολιτών” και των ομάδων πίεσης όπως τις ξέραμε μέχρι τώρα.
Αυτός είναι επίσης και ένας ακόμα λόγος για την απαξίωση των συνδικάτων. Τα συνδικάτα κάποτε θεωρούντο από την αριστερά (λαθεμένα αλλά αυτό δεν έχει σημασία) κάτι σαν βραχίονας της σοσιαλιστικής επανάστασης. Έτσι πολλές οργανώσεις του αριστερού εξωκοινοβουλίου απαιτούσαν από την κάθε ΓΣΕΕ να κηρύξει γενική απεργία διαρκείας και να καταλάβει την εξουσία, κάτι που συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα και τώρα. Στην πραγματικότητα, τα συνδικάτα, ως εκπρόσωποι ενός κλάδου, μιας επιχείρησης ή ενός επαγγέλματος, απλά διαπραγματεύονται τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης και αυτό είναι το απόλυτο όριό τους. Όσο αυτά κάποτε δεν αναγνωρίζονταν σαν θεσμικός συνομιλητής, αναγκάζονταν να επιβληθούν μόνο με τη δύναμη τη σύγκρουσης και αυτό τα ριζοσπαστικοποιούσε, άσχετα που και τότε δεν είχαν σαν στόχο την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Ο άλλος δρόμος ήταν να τα βρουν με το αφεντικό, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα εργοστασιακά συνδικάτα ακόμα και στην εποχή που ο συνδικαλισμός νομιμοποιήθηκε. Στις εποχές πάντως της συνδικαλιστικής νομιμότητας τα συνδικάτα μαζικοποιήθηκαν ακριβώς γιατί απέκτησαν θεσμικό ρόλο. Τα μέλη τους (τμήματα της εργατικής τάξης) μέσα από αυτά αποκτούσαν μια φόρμα συνεννόησης με την εξουσία και τα στελέχη τους μια ανοιχτή εισόδο για το άρχων μπλοκ εξουσίας (όμως έγινε με πολλούς καριερίστες συνδικαλιστικές της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ). Αυτό εξηγεί μάλιστα γιατί οι κυβερνητικές παρατάξεις ήταν εξίσου ίσως και δυνατότερες από τις αριστερές που υποτίθεται έπρεπε να είναι παντοδύναμες στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα τα συνδικάτα γκρεμίζονται τουλάχιστον με τον τρόπο που τα ξέραμε. Η παντοδύναμη ΓΕΝΟΠ έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης, ενώ τα συνδικάτα φόβος και τρόμος των αστικών συγκοινωνιών δεν καθόρισαν τίποτα στις μάχες των τελευταίων 4-5 ετών. Η ΟΛΜΕ ενώ από πέρσι βρίσκεται στα χέρια της αριστεράς, επίσης δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της, ύστερα από 3 απανωτές σφαλιάρες που έφαγε (επιστράτευση πέρσι καλοκαίρι, απεργία διαρκείας φάρσα το Σεπτέμβρη, και αυτοαξιολόγηση φέτος) και με πλήρη αδυναμία να συντονίσει τον αγώνα κατά των διαθεσιμοτήτων, στον οποίο από ένα σημείο και ύστερα τη σκυτάλη πήραν ομάδες κλάδων των υπό διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών οι οποίες διαπραγματεύονται ακόμα και τώρα την κινητικότητα των μελών τους (πχ υγείας, αισθητικών, ΤΕ κοκ).
Δεν μας ενδιαφέρει εδώ μια αποτίμηση του συνδικαλισμού, αλλά ο συνδικαλισμός ως πεδίο μέχρι πρότινος (τώρα όχι πια) ταξικής διαμεσολάβησης και απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης από τις υποτελείς τάξεις. Αυτό θα γίνει ακόμα πιο κατανοητό όταν απαλλαγούμε από την φαντασίωση που είχε η αριστερά για το συνδικαλισμό και τα παρεπόμενά του. Μια φενάκη που εξυπηρετούσε την καθεστωτική αριστερά να συμμετέχει στη διαχείριση χωρίς να έχει την άμεση κυβερνητική ευθύνη, σαν η ισχυρότερη ομάδα πίεσης στο άρχων μπλοκ εξουσίας. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Αδ. Γεωργιαδής και οι διάφοροι Πάγκαλοι και Τζήμεροι, όταν λένε ότι η αριστερά ασκούσε εξουσία, καταλήγοντας ότι το μοντέλο αυτό που η εξουσία λάμβανε υπόψη τις απαιτήσεις των ισχυρών συνδικάτων πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Βεβαίως στην προπαγάνδα τους οι Γεωργιάδηδες αποδίδουν στη μικρή αυτή συμμετοχή, όλες τις αιτίες της καταστροφής που βρήκε τον ελληνικό καπιταλισμό. Τι έφταιγε λοιπόν για αυτούς; Ότι η εργατική τάξη μέσω των συνδικάτων της συμμετείχε σε ποσοστό 10% στον κρατικό προϋπολογισμό, ή στο ύψος του βασικού του κλαδικού μισθού. Ξεχνάνε όμως ότι αυτή η συναλλαγή ήταν επωφελής κυρίως για την αστική τάξη εξασφαλίζοντας έτσι μια ορισμένη ταξική ειρήνη. Η αστική τάξη αγόραζε χρόνο για να κάνει απρόσκοπτα τις μπίζνες της και να συνεχίζει να λεηλατεί το δημόσιο πλούτο όπως έκανε και χωρίς καμία συναίνεση από τον εμφύλιο μέχρι τη χούντα, όταν πχ με τα αποθεματικά τω ασφαλιστικών ταμείων η Τράπεζα Ελλάδας ως ο μόνος διαχειριστής τους επιδοτούσε με μηδενικά επιτόκια και με δανεικά και αγύριστα το ελληνικό κεφάλαιο. Επιπλέον εξασφάλιζε τη συναίνεση της εργατικής αριστοκρατίας εντάσσοντάς την στη βάση του αστικού μπλοκ εξουσίας. Όπως και να χει αυτό που κρατάμε από την προπαγάνδα του Γεωργιάδη είναι το τέλος της Βάρκιζας. Το να κλαίγεται κανείς γι’ αυτό εκτός από το ότι τον κάνει να φαίνεται πιο γελοίος ακόμα και από τον Κουβέλη, δεν προσφέρει και τίποτα στην ουσία του πράγματος. Ο Ψαριανός είναι πιο σοβαρός, γιατί αντιλαμβάνεται ότι για να σωθεί το σύστημα δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από το να ακολουθήσουν όλες οι ομάδες πίεσης (κοινωνικές και πολιτικές όπως η αριστερά) το κυρίαρχο αστικό σχέδιο, μέχρι το κεφάλαιο να γίνει εκ νέου αποδοτικό (αυτό το λένε “να φέρουμε επενδύσεις”) και τότε να ξεκινήσει για ακόμα 100 χρόνια η γνωστή φλυαρία για την αναδιανομή του πλούτου που έτρεφε την αριστερά του είδους του για τα προηγούμενα 100 χρόνια. Αυτό άλλωστε λεει περίπου και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν στην φάση που βρισκόμαστε τώρα το επείγον δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά “να σωθεί η χώρα”. Προφανώς για τον Συριζα ο σοσιαλισμός προϋποθέτει έναν καπιταλισμό που να δουλεύει ρολόι, όπως και για τον Ψαριανό η κοινωνική συναίνεση και η επανενσωμάτωση της άσκησης πίεσης στην εξουσία (ως ρελιέ αυτορύθμισης) θα καταστεί εφικτή επίσης με έναν καπιταλισμό που θα δουλεύει ρολόι. Μέχρι τότε μόνο οι λύσεις έκτακτης ανάγκης θα είναι εφικτές. Μόνο που τέτοιες οριακές λύσεις θα εξυπηρετούν απόλυτα το σύστημα ή την ανατροπή του. Είτε θα είναι μια δικτατορία της αστικής τάξης, είτε μια επαναστατική προλεταριακή δικτατορία. Και επειδή ο κάθε Ψαριανός ξέρει ότι στη δεύτερη περίπτωση δεν θα έχει καμία τύχη, τάσσεται αναφανδόν με την πρώτη. Ενώ ο Συριζα αποκαλύπτει μέσα από τα διφορούμενα μηνύματα που στέλνει ότι δεν είναι ικανός να ηγηθεί καμίας από τις δύο.

You can’t teach an old dog new tricks

Το τραγικό με την αριστερά και τους συνδικαλιστές της, είναι ότι φαντάζεται ότι θα παίξει κάποιο ρόλο σωτήρα μέσα στην κρίση, που δεν μπορεί να παίξει η αστική τάξη. Σωτήρα όμως τίνος; Αυτό δεν είναι ξεκάθαρο. Η απάντηση είναι των λαϊκών συμφερόντων, και διάφορων άλλων δακρύβρεχτων του στυλ να μπορούμε να ζήσουμε, να σωθεί ο τόπος από την καταστροφή κοκ. Δεν θα αμφισβητήσουμε τις καλές προθέσεις κανενός. Όμως η υπεράσπιση των “λαϊκών συμφερόντων” (αν αυτό σημαίνει κάτι, μιας και η ΧΑ σε κάτι τέτοια συμφέροντα αναφέρεται) δεν μπορεί να γίνει έξω από ένα πλαίσιο. Το ίδιο φυσικά και η “σωτηρία της χώρας” και οποιουδήποτε. Στην Ουκρανία που επίσης δεν υπάρχει κοινή βάση συνεννόησης, για να σωθείς ας πούμε στο Λουγκανσκ ίσως πρέπει να κρατάς καλάζνικοφ. Εδώ πως θα σωθούμε, όταν δεν υπάρχει κοινά αποδεκτό πλαίσιο; Όταν η ίδια η κυβέρνηση λεει ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο έχει ήδη ψοφήσει; Ακόμα κι αν η αριστερά έρθει στην κυβέρνηση θα αντιληφθεί ότι θα έχει να διαχειριστεί ένα άδειο τσόφλι, περίπου σαν αυτό που έχει να διαχειριστεί η ΟΛΜΕ από τότε που βρέθηκε στα χέρια μιας αριστερής πλειοψηφίας. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η δυνατότητά που έχει κανείς να επιβάλει τη θέλησή του, ανεξάρτητα από το πόσο του το επιτρέπει το οποιοδήποτε πλαίσιο. Γιατί το πλαίσιο δεν το ορίζει από κοινού η κυρίαρχη με τις κυριαρχούμενες τάξεις, ακόμα και αν η κυρίαρχη τάξη λαμβάνει υπόψη της τα αιτήματα των κυριαρχούμενων, αλλά μόνο στο βαθμό που παραμένει στη θέση της. Ένας συμβιβασμός αλλά επ’ ωφελεία της. Η αριστερά όμως και οι συνδικαλιστές της ξοπίσω, προσέρχονται σε αυτή τη μάχη αναζητώντας μια μέση λύση, “win, win” το είπε κάπου ο Τσίπρας, αυτό άλλωστε σημαίνει η αποδοχή της διάσωσης της χώρας. Να σωθεί και το κεφάλαιο. Όλες οι κρίσιμες μάχες που διαμορφώνουν ήδη το νέο καθεστώς, ακόμα και πριν θεσμοποιηθεί, η αριστερά τις αντιμετώπισε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει με αυτή τη λογική. Η αριστερά σε κάθε της βήμα επιδιώκει τη συναίνεση ευρύτερων πλειοψηφιών, ακόμα και τμημάτων της αστικής τάξης που “καταλαβαίνουν”. Το ίδιο κάνουν και οι συνδικαλιστές. Για να ξεκινήσουν ας πούμε μια σκληρή απεργία, όπως οι καθηγητές τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, έπρεπε δήθεν να έχουν την υποστήριξη της κοινωνίας. Βεβαίως ο καθένας θέλει υποστήριξη, αλλά αυτή κερδίζεται με τη δύναμη, και όχι με παρακαλετά. Πρώτα επιβάλλεσαι και μετά προτείνεις ένα συναινετικό σχέδιο. Η μεταπολεμική συναίνεση στην Ελλάδα στηρίχθηκε πάνω σε χιλιάδες νεκρούς αντάρτες και σε ακόμα περισσότερους διωχθέντες. Κάθε φορά που η αριστερά υποτασσόταν στο σύστημα, τόσο περισσότερα ψίχουλα έπαιρνε, μέχρι που να γίνει πλήρως ελέγξιμη. Η σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού έκανε εφικτά ορισμένα δικαιώματα που η αριστερά και ο συνδικαλισμός αρέσκεται να βλέπει μόνο ως κατακτήσεις ξεχνώντας ότι είναι ταυτόχρονα και το προϊόν ενός ιστορικού συμβιβασμού, ύστερα από μια ήττα και όχι από ένα ατελείωτο ψηστήρι. Αν το δούμε έτσι, ίσως αντιληφθούμε καλύτερα γιατί με τόση ευκολία έχουν περάσει τόσα μέτρα μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Η αριστερά μας όμως θέλει να γυρίσει το ρολόι πίσω, στις καλές εποχές που ο ρόλος της ήταν αναγνωρισμένος ακόμα και με ποσοστά 4και 5%. Και δεν καταλαβαίνει πως δεν γίνεται αποδεχτή με τα σημερινά της ποσοστά. Μα γιατί πολύ απλά η αστική τάξη και το βαθύ κράτος δεν έχει καμία όρεξη να διαπραγματευτεί το οτιδήποτε.
Το πρόβλημα που έχει η αστική τάξη δεν είναι ακριβώς η αριστερά (και τα συνδικάτα της) αλλά ολόκληρο το μοντέλο διαχείρισης. Είναι σε αναζήτηση ενός νέου μοντέλου, κάτι που γίνεται ακόμα δυσκολότερο γιατί έχει να αντιμετωπίσει και τις εσωτερικές της έριδες. Φράξιες μέσα στην ΝΔ, κόντρες στην κεντροαριστερά, νέα καπενατάτα που μπαίνουν στο παιχνίδι της διεκδίκησης κοκ. Σε αυτό το τουρλουμπούκι δεν υπάρχουν περιθώρια να εισέλθει ο Τσίπρας (ο Κουτσούμπας αποσύρεται από μόνος του). Στην πραγματικότητα θέλουν να ξεμπερδεύουν με όλο το παρελθόν με τον ίδιο τρόπο που το κεφάλαιο θέλει να ξεμπερδεύει με το κομμάτι του που αδυνατεί να αναπαραχθεί. Τέλος με τα βαρίδια που εμποδίσουν ένα νέο κύκλο συσσώρευσης. Στο καπιταλισμό οι κρίσεις ξεπερνιούνται με καταστροφή σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου. Αυτό ας το προεκτείνουμε και στους πολιτικούς του εκπροσώπους: Καταστροφή λοιπόν και των παλιών αστικών κομμάτων, αλλά και των εκπροσώπων του μεταβλητού κεφαλαίου (της εργατικής δύναμης) οι οποίοι καταστρέφονται γιατί ξεμένουν από αντικείμενο. Η υπαρξιακή κρίση της ΔΗΜΑΡ είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι η κρίση μιας ολόκληρης αριστεράς που ήταν κυρίαρχη στην Ευρώπη. Που είχε μάθει για 60 και χρόνια να πολιτεύεται με αυτό τον τρόπο και που έχει ήδη καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Είναι ο ίδιος λόγος που οδήγησε στη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία. Είναι ο ίδιος λόγος που οδήγησε την ευρωπαϊκή έξω αριστερά του 1968 που είχε μάθει πάντα να “βάζει τις πιέσεις” σε αυτή την main stream μαζική αριστερά. Ο Συριζα δεν θα μπορέσει να αποφύγει τα διλήμματα όσο και αν προσπαθεί να το κάνει. Η προσμονή μιας κυβέρνησης με κορμό το Συριζα σίγουρα είναι μια προσδοκία που μπορεί ακόμα να συσπειρώνει, αλλά η αποψίλωση κάθε βραχίονα που έχει η αριστερά για να επιβεβαιώνει το ζωτικό της ρόλο στην τρέχουσα ταξική πάλη (και πραγματικότητα) πριονίζει ήδη το κλαδί πάνω στο οποίο στέκεται. Η απαξίωση του θεσμικού ρόλου των συνδικάτων, λειτουργεί ταυτόχρονα απαξιωτικά για την ίδια και τη δυνατότητά της να επεμβαίνει στις εξελίξεις. Επιπλέον αποκαλύπτει την αδυναμία της απέναντι σε έναν αντίπαλο που υποτίθεται θέλει να τιθασεύσει. Το μήνυμα που βγαίνει είναι ότι πέρα από τα λόγια δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, ότι υπάρχουν ισχυρότεροι παράγοντες που καθορίζουν το παιχνίδι. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι οι οπαδοί της και γενικά ο κόσμος που έχει επενδύσει μέρος των προσδοκιών του στην αριστερά (από τα συνδικάτα όπως είναι δεν έχει πλέον καμία προσδοκία) και εφόσον δεν υπάρχει άλλος δρόμος, θα αναζητήσουν αλλού μεσσία για να τους σώσει. Μπορεί να μην είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι. Οι χτισμένοι αριστεροί δεν ψαρώνουν με τους μαρινάκηδες, ούτε με τους μελισαννίδηδες. Ωστόσο αν αποσυρθούν από τα εγκόσμια (κοινά) ο αντίπαλος θα παίζει μπάλα μόνος του. Η απογοήτευση ως γνωστόν οδηγεί στην αποστράτευση. Εκεί αρχίζει η εποχή των μαρινάκηδων και του νέου μοντέλου που ευαγγελίζονται. Εκεί αρχίζει επίσης η εποχή της ΧΑ, της “Νέας Ελλάδας” του Σαμαρά, της “κεντροαριστεράς” του Βενιζέλου, του Θεωδοράκη και του Ψαριανού. Ως τσόντες μιας νέας συναίνεσης με τα αφεντικά που δεν περιλαμβάνει την αριστερά και την εκπροσώπηση της εργατικής τάξης. Μιας εκπροσώπησης που ήταν προϊόν ενός παγκόσμιου συσχετισμού που προέκυψε, θέλει δεν θέλει κανείς, από την οκτωβριανή επανάσταση και τα υπολείμματά της μέχρι το 1990. Ο ταξικός συμβιβασμός στην μεταπολεμική Ευρώπη είναι το προϊόν αυτής της ισορροπίας. Ας ξεφύγουμε λίγο από τον ελληνικό επαρχιωτισμό και ας δούμε στην Ευρώπη το μέλλον μιας απίστευτης ανυπαρξίας του εργατικού κινήματος στα χρόνια μετά το 2008. Μπορεί να είδαμε αγανακτισμένους, χτισμένους, ευρωσκεπτικιστές κοκ μόνο εργατικό κίνημα δεν είδαμε.
Το ρεφορμιστικό σχέδιο με το οποίο ανδρώθηκε μεταπολεμικά η αριστερά είχε ορισμένες προϋποθέσεις: 1ον έναν ακμαίο καπιταλισμό για να μπορεί να πετάει και κανένα ψίχουλο, 2ον ένα υπαρκτό εργατικό κίνημα με θεσμική εκπροσώπηση στη διαμόρφωση των σχέσεων του με το κεφάλαιο και 3ον τον μπαμπούλα της ΕΣΣΔ. Το κέρδισμα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είχε κάποιο νόημα μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις. Και φυσικά με το σεβασμό από όλες τις μεριές της αστικής νομιμότητας (άρνησης της κατάληψης της εξουσίας με άλλα μέσα χωρίς εκλογές), πράγμα για το οποίο ο ρεφορμισμός ήλπιζε να τηρηθεί και από την άλλη μεριά σε περίπτωση που κέρδιζε τις εκλογές. Η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις θεωρούνταν μέρος αυτής της στρατηγικής. Αφού συμμετέχουμε που συμμετέχουμε στο αστικό παιχνίδι, είμαστε που είμαστε κομμάτι της ταξικής ισορροπίας ας χωθούμε μέχρι τέλος μπας και φτάσουμε στο στόχο μας. Αυτό στην Ιταλία παίχτηκε στους κόκκινους δήμους της δεκαετίας του 70 όταν απέτυχαν τα σχέδια για συμμετοχή του ΚΚΙ στην κυβέρνηση. Στη Γαλλία λίγο αργότερα το εκεί ΚΚΓ μπήκε στην κυβέρνηση του Μιτεράν γα να βγει αργότερα με το 1/3 της αρχικής του δύναμης. Τώρα χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις (που ακόμα και με αυτές δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα πέρα από τον απόλυτο εκφυλισμό του ρεφορμισμού και την πλήρη ενσωμάτωσή του στο αστικό σύστημα) τα πάντα είναι στον αέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αστική τάξη δεν προβλέπει προς το παρόν καμία θέση για τέτοιου είδους σχέδια. Κυρίως γιατί δεν επιδιώκει καμία συναίνεση, όχι γενικά αλλά ειδικά, με το εργατικό κίνημα και επομένως με τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Η άρχουσα τάξη επιδιώκει συναινέσεις αλλά τώρα σε μια άλλη βάση. Η ήττα του εργατικού κινήματος και της αριστεράς είναι ένας βασικός όρος για την επίτευξή τους καθώς και για τη δυνατότητά να συγκροτηθεί εκ νέου ένα γενικό πλαίσιο συναίνεσης και ανασύνθεσης του αστικού μπλοκ εξουσίας.

Πολεμικός καπιταλισμός και αστική αντεπανάσταση

Αυτή η μάχη δεν έχει κριθεί ακόμα. Η δημιουργία νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δοκιμαστικό σωλήνα (κομματίδια της λαϊκής δεξιάς, Ποτάμι, Τζήμερος κοκ) για να καλύψουν τα κενά της κεντρικής πολιτικής σκηνής και παράλληλα το μπερλουσκονικό πείραμα στους δήμους με παρατάξεις άμεσα ελεγχόμενες από το μαφιόζικο κεφάλαιο και με ανάλογες λογικές που χτίζουν από τα κάτω (περιοχή-περιοχή) τη βάση του αστικού μπλοκ, και γιατί όχι να δώσουν τελικά ένα κεντρικό μοντέλο διαχείρισης, εντάσσεται ακριβώς σε αυτή την προοπτική (ανασύνθεσης του αστικού μπλοκ εξουσίας). Εξάλλου μετά το “τέλος των ιδεολογιών” και αφού “όλοι ίδιοι είναι” και “όλα για τη μάσα”, η πολιτική έχει νόημα μόνο για να βρεθούν οι κατάλληλοι μάνατζερ που θα κουμαντάρουν το βαπόρι της μάσας και του κανιβαλισμού. Η αφήγηση αυτή που δίνει νόημα μόνο στη μάχη για τον κατάλληλο πρωθυπουργό, ή τον κατάλληλο δήμαρχο (Μώραλης, Μπέος, Ψινάκης, Γκλέτσος κοκ) αποκτά ολοένα και περισσότερη απήχηση σε κομμάτια του πληθυσμού που μπορεί να αγανάκτησαν από τα μνημόνια αλλά δεν πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητες. Άνθρωποι δηλαδή που πιστεύουν ότι η κοινωνία είναι και θα είναι για πάντα μια ζούγκλα που θα πατάει ο ένας τον άλλον, και το μόνο που ζητάμε από την πολιτεία είναι να μην παρεμβαίνει σε αυτή τη σφαγή. Είναι ο κόσμος που γουστάρει να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αφού και στον ιδιωτικό απολύονται, να πνίγονται οι μετανάστες στο Αιγαίο αφού δεν τους κάλεσε κανείς εδώ και να καταργηθούν τα πολλά-πολλά δικαιώματα γιατί αυτά μας έφεραν μέχρι εδώ. Οι απόψεις αυτές που κυκλοφορούν ευρέως ακόμα και στις πιο λαϊκές γειτονιές, και που βλέπουν ακόμα και τη ΝΔ σαν κόμμα της αριστεράς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιδεολογικοποίηση του κανιβαλισμού που ζει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Είναι ο κόσμος που λεει “γιατί  να προστατεύεται η μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου αφού εμένα με απολύει το αφεντικό όποτε θέλει;”. Η αστική τάξη δεν δίνει καμία ιδεολογική μάχη, ή τουλάχιστον δεν περιμένει πρώτα να την κερδίσει για να κάνει τη δουλειά της. Είναι προφανές ότι η θεραπεία σοκ παράγει και τα αντίστοιχα ιδεολογικά αποτελέσματα. Οι απόψεις που θέλουν να απολυθεί εδώ και τώρα όλο το δημόσιο πλειοψηφούν ακριβώς τη στιγμή που η ανεργία είναι στο 30% και όχι στο 10%.
Αυτός που διαμορφώνει τους κανόνες, στο τέλος ηγεμονεύει ιδεολογικά. Γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων θέλει να επιβιώσει στις οποιεσδήποτε συνθήκες. Όσο η αξιολόγηση στο δημόσιο ήταν στην κουβέντα οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ενάντια. Τώρα που εφαρμόζεται, τρέχουν μήπως πάρουν κανένα βαθμό παραπάνω. Από δικαιολογίες βεβαίως άλλο τίποτα. (από “δεν θέλουμε Κασσάνδρες”, μέχρι “γιατί να μην πάρουμε όλοι άριστα” και διάφορες άλλες αρλούμπες). Το ουσιαστικό όμως έχει γίνει. Η αξιολόγηση εφαρμόζεται κανονικά και γίνεται μια συνήθεια, όπως έγιναν οι απολύσεις. Όσοι δεν απολύθηκαν ή ακόμα και όσοι θα μετακινηθούν έστω και σαν τραυματιοφορείς από καθηγητές, ή όσοι “ανταποκρίνονται” τελικά στις απαιτήσεις της αξιολόγησης θα μπορούν να είναι και ευγνώμονες στο υπουργείο και τη νέα τάξη. Επιπλέον θα διαπιστώσουν ότι εξελίσσονται γρηγορότερα από τους άλλους που “δεν είναι ικανοί” ή “δεν δουλεύουν όσο χρειάζεται”. Να λοιπόν η βάση για τη νέου τύπου συναίνεση. Η κάθε ΟΛΜΕ εδώ δεν έχει καμία δουλειά. Ας κοιτάξει ο καθένας την πάρτη του. Το νέο θεσμικό πλαίσιο δίνει αυτή τη δυνατότητα. Δεν θα χαθούν όλοι. “Οι ικανοί θα επιβιώσουν”. Όταν λέμε “ικανοί” δεν σημαίνει ακριβώς ικανοί, μπορεί να σημαίνει καριερίστες, ρουφιάνοι, κανίβαλοι, παρατρεχάμενοι του διευθυντή κοκ. Εννοείται ότι το σύστημα δεν ενδιαφέρεται γενικά για ικανούς, αλλά για υποτακτικούς. Χρειάζεται ένα στρατό πραιτόρων για να αναπαράγεται. Και επιτέλους αυτό δεν θα εξαρτάται από διαπραγματεύσεις με τους “μαρξιστές”.
Κρατικοδίαιτος νεοφιλευεθερισμός με κράτος έκτακτης ανάγκης ταυτόχρονα. Πολεμικός καπιταλισμός. Αυτό είναι το νέο μοντέλο, για όσους νόμιζαν ότι το χειρότερο ήταν η συμφωνία της Γιάλτα, ο σταλινισμός και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που δεν άφηναν την έτοιμη από την εποχή του Μαρξ εργατική τάξη να κάνει την επανάσταση και να πάρει τις τύχες στα χέρια της. Τώρα που η εργατιά δεν έχει στο κεφάλι της τη συνδικαλιστική αστυνομία, γιατί ψηφίζει Μαρινάκη, θα μας πει κανείς της αυτονομίας, της άμεσης δημοκρατίας και του από τα κάτω; Τώρα που οι καθηγητές δεν έχουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό πάνω από το κεφάλι τους (λες και δεν τους ψήφιζαν οι ίδιοι, αλλά οι μύθοι είναι για να αγαλλιάζει η ψυχούλα μας) γιατί δεν συμμετέχουν μαζικά στον ανυπότακτο και παρατεταμένο αγώνα; Μην μας πει κανείς ότι δεν τους αφήνουν οι Παρεμβάσεις και οι Συριζαίοι, γιατί πρώτον ειδικά αυτοί οι δύο δεν διαθέτουν ούτε συνδικαλιστική αστυνομία και κατά δεύτερον αν ήθελε ο κόσμος ας πήγαινε στις συνελεύσεις να τους πετάξει από τα παράθυρα, αλλά δεν πήγε, παρά που έγιναν καμιά 30ριά από δαύτες το τελευταίο 7μηνο. Φυσικά οι συριζαίοι και οι παρεμβάσεις άφησαν την απεργία να καταρρεύσει (ή την οδήγησαν εκεί για να αποφύγουν την αναμέτρηση), αλλά αυτή είναι μια άλλη κριτική που μπορεί να κάνει κάποιος που θεωρεί ότι χωρίς σχέδιο και καθοδήγηση, χωρίς τη συνειδητή δράση της πρωτοπορίας δεν γίνεται τίποτα. Το ερώτημα είναι σε αυτούς που πιστεύουν ότι κάποια “βάση από τα κάτω” δεν την αφήνουν κάποιοι μπάτσοι από τα μέσα να δράσει. Και επειδή δεν έχουμε τέτοιους μπάτσους πια, το ερώτημα παραμένει. Γιατί αυτή η ιερά αγελάδα της “από τα κάτω βάσης”, δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της και σαν να μην φτάνει αυτό ψάχνει τη σωτηρία από τους μαρινάκηδες; Γιατί αυτή η “βάση” όταν πήγε ο Κασιδιάρης με τον Παναγιώταρο στη Χαλιβουργία την 120η μέρα της απεργίας, αντί να τους θάψουν μέσα σε κανένα σωρό από παλιοσίδερα, τους έδωσαν και βήμα για να ξεράσουν το δηλητήριό τους;
Αυτό το μοντέλο μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από μια αστική αντεπανάσταση. Αυτός είναι ένας όρος που χρησιμοποιούμε συχνά στο Avantgarde. Πολλοί εξυπνάκηδες μας εγκαλούν. Μα που είδατε την αντεπανάσταση, μήπως έγινε κάποια επανάσταση και δεν το πήραμε χαμπάρι; Είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν τώρα να δουν που είναι η αντεπανάσταση στην Ουκρανία και μας εγκαλούν ξανά ότι δεν βλέπουμε το παιχνίδι που παίζει ο Πούτιν. Λοιπόν για να το απαντήσουμε κι αυτό μήπως λυθούν και οι απορίες. Μια αντεπανάσταση δεν γίνεται μόνο σαν άμεση απάντηση σε μια επανάσταση, όπως έγινε ας πούμε στην Ιταλία το 1922 ή στην Ισπανία το 1936. Στην Γερμανία το 1933 ο Χίλτερ ανέβηκε στη εξουσία πάνω στο κουφάρι της Βαϊμάρης χωρίς να κινδυνεύει από κάποια επανάσταση. “Ε που την είδατε την αντεπανάσταση στη Γερμανία μήπως έγινε καμιά επανάσταση και δεν το ξέραμε;”, θα έλεγε τότε κάποιος ανάλογος είρωνας που θα ήθελε να υποτιμήσει την αξία των γεγονότων. Και σίγουρα θα πρόσθετε παραδίδοντας και μαθήματα ιδεολογικής καθαρότητας. “Σιγά μωρέ τι έγινε, καπιταλισμό είχε η Γερμανία, καπιταλισμό συνεχίζει να έχει”. Κάποιος άλλος θα έλεγε ίσως ότι στη Γερμανία έγινε επανάσταση πριν από καμιά δεκαετία. Ναι αλλά αυτό δικαιολογεί μια όψιμη ναζιστική αντεπανάσταση 10 χρόνια αργότερα; Τι ανάγκη είχε η αστική τάξη; Λοιπόν η αστική τάξη, όπως και κάθε άρχουσα τάξη δεν κάνει αντεπαναστάσεις μόνο γιατί προκλήθηκε από τον αντίπαλο. Κυρίως τις κάνει για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αναπαραγωγής του συστήματος, τα οποία προέρχονται από διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων και οι κινήσεις των ταξικών της αντιπάλων (πχ μια προλεταριακή κομμουνιστική επανάσταση, (ναι-ναι κομμουνιστική, σκέτες προλεταριακές δεν υπάρχουν)). Ο ελληνικός καπιταλισμός όπως και ο γερμανικός 80 χρόνια πριν, αντιμετωπίζει μια τεράστια οικονομική και πολιτική κρίση. Το δημόσιο χρέος σε αντίθεση με τις βλακείες που μπορεί να αραδιάζει ο κάθε Τζήμερος είναι μέρος της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και όχι του δημόσιου τομέα. Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας είναι καπιταλιστικός και δουλεύουν από κοινού για το κεφάλαιο, όπως γίνεται και τώρα που τους χαρίζουν τα χρέη των τραπεζών με προίκα το Ελληνικό, το παραλιακό μέτωπο, τα λιμάνια και την μισή Ν,. Φιλαδέλφεια. Μια τέτοια κρίση που βεβαίως δημιουργεί κοινωνικές αντιδράσεις εξαιτίας των εξωφρενικών μέτρων (μνημονιακά τα λένε), που παίρνει η άρχουσα τάξη (της ελληνικής Βαϊμάρης) και που θέτει σε ανυποληψία το μέχρι τότε πολιτικό σύστημα (μεταπολίτευση με πυλώνες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μια αστική αντεπανάσταση, ακόμα και αν δεν υπάρχει ο κίνδυνος μιας προλεταριακής επανάστασης. Αυτό δεν την κάνει λιγότερο αντεπανάσταση, και αυτός ο χαρακτηρισμός προκύπτει από τα μέτρα που παίρνει, την καταστροφή που συντελείται, και κυρίως από την πραγματική αντεπαναστατική αλλαγή των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με αποτέλεσμα για παράδειγμα εκατοντάδες χιλιάδες να δουλεύουν και να μην αμείβονται καν και με το εργασιακό καθεστώς να έχει ανατραπεί ακόμα και στα πιο καλοπληρωμένα και με μονιμότητα τμήματα της εργατικής τάξης. Μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε μόνο να εδραιωθεί από ένα κράτος έκτακτης ανάγκης. Μια κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία, που λειτουργεί με προεδρικά διατάγματα, με τα δικαστήρια να δουλεύουν από κοινού με την εκτελεστική εξουσία (βλ. καθαρίστριες, ΕΡΤ, επιστράτευση κοκ), με τα ΜΑΤ να τσακίζουν σε κάθε διαδήλωση εκατοντάδες ανθρώπους στο ξύλο και να συλλαμβάνουν άλλους τόσους (τα ξεχάσαμε αυτά;), και μια χώρα να έχει γεμίσει επίσης με φασίστες και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και κάποιοι μας λένε ότι όλα αυτά δεν είναι μια αντεπανάσταση γιατί δεν έχει προηγηθεί μια επανάσταση. Αυτό εμείς το λέμε αστική αντεπανάσταση και σε όποιον δεν αρέσει ας μας πει πως αλλιώς λέγεται. Επίσης να πούμε ότι μια αντεπανάσταση μπορεί να έχει και προληπτικό χαρακτήρα σε σχέση με το ενδεχόμενο μιας δικής μας επανάστασης, που τα προεόρτια της τα είδαμε τον Δεκέμβρη του 2008. Μήπως όταν πραξικοπηματικά (το παραδέχτηκε επίσημα και ο Μπαρόζο) εκπαραθύρωναν τον Παπανδρέου –με αφορμή το δημοψήφισμα-, βάζοντας στη θέση του τον Παπαδήμο (το ζήταγε και η πάνω πλατεία των εθνικοφρόνων αγανακτισμένων αυτό) τι ήταν αυτό, μια νίκη του κινήματος όπως μας έλεγαν διάφοροι ανεκδιήγητοι της αριστεράς των κινημάτων που νόμισαν ότι ο Παπανδρέου έπεσε από το κίνημα που σταμάτησε τις παρελάσεις για την 28η Οκτωβρίου, ακόμα κι αν σε αυτές πρωταγωνίστησαν ακροδεξιοί παρακρατικοί; Ας είναι, τους μάθαμε κι αυτούς. Είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν πριν μια δεκαετία για την πορτοκαλί επανάσταση της Τιμοσένκο, οι ίδιοι που πανηγύριζαν για την πτώση του Μόρσι πέρσι τέτοια εποχή και τώρα κλαίγονται που ο Ασίζι χώνει τους συντρόφους τους στη φυλακή, και οι ίδιοι που πανηγύριζαν για την πτώση του Γιανουκόβιτς από το Μαϊντάν και τώρα διαμαρτύρονται για τους φασίστες του Κιέβου. Είναι αλήθεια ότι η σχιζοφρένεια εμποδίζει κάθε επαφή με τον ορθό λόγο.

Η μάχη της Ν. Φιλαδέλφειας

Έχουν κάποια σχέση όλα αυτά με το γήπεδο της ΑΕΚ και το Μελισσανίδη; Φυσικά και έχουν.  Όλη η ουσία είναι η λεηλασία του δημόσιου χώρου και οι μπίζνες των κρατικοδίαιτων καπιταλιστών με επιδοτήσεις από τα ΕΣΠΑ και δανεικά και αγύριστα από τράπεζες με εγγυητή το δημόσιο. Οι λεπτομέρειες είναι ήδη γνωστές. Με λίγα λόγια: στο Νέο Ρυθμιστικό για την Αθήνα περιλαμβάνονται μια σειρά άρθρων κυρίως το 81 και το 82 με τα οποία παραχωρούνται στην ερασιτεχνική ΑΕΚ 29 στρέμματα (που ήταν το παλιό της γήπεδο) συν άλλα 6 για να χτιστεί το νέο γήπεδο και επιπλέον άλλα 27 (το 5% του άλσους) για υποστηρικτικά έργα (πάρκινγκ, βοηθητικά γήπεδα κοκ). Για να μην καταπέσουν όλα αυτά στα δικαστήρια, έπρεπε επίσης να αλλάξει ο χαρακτήρας της περιοχής και από καθαρά οικιστική ζώνη να γίνει ζώνη “ειδικών χρήσεων” στην οποία επιτρέπονται κτήρια ύψους 30 μέτρων (10 ορόφων) προφανώς για να καλύπτεται και το γήπεδο, ξενοδοχεία μέχρι 100 κλινών και ξενώνες, επαγγελματικά εργαστήρια χαμηλής όχλησης, πρατήρια βενζίνης, αθλητικές εγκαταστάσεις, κτήρια και γήπεδα στάθμευσης, μπαρ και μουσικά κέντρα με ζωντανή και ηλεκτρονική μουσική.
Τέλος για να μην προκύψουν ζητήματα στο ίδιο το Άλσος αυτό αρχικά αποχαρακτηρίζεται από δάσος σε μητροπολιτικό πάρκο στο οποίο επιτρέπονται εγκαταστάσεις ενώ η ιδιοκτησία του περνάει από το Δήμο σε κάποιον «Φορέα Ανάπλασης και Διαχείρισης Μητροπολιτικών και Υπερτοπικών Πάρκων Αττικής». Η ερασιτεχνική ΑΕΚ βάσει του ίδιου νόμου (αρ.81) “δύναται να αποδέχεται δωρεές ή χορηγίες από τρίτους, να εκχωρεί δικαιώματα και υποχρεώσεις σε τρίτους, να συμβάλλεται με αυτούς (…)”. Έτσι το γήπεδο θα περάσει στη διαχείριση της ΠΑΕ δηλαδή του Μελισαννίδη, ο οποίος με ξένα κόλλυβα θα παριστάνει τον δερβέναγα της περιοχής και οι προστάτες του στα κανάλια θα μας λένε ότι οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών έριξαν τα δημόσια ταμεία έξω αφού η χώρα βρίσκεται κάτω από την μπότα της αριστεράς εδώ και 40 χρόνια.
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να χαθούμε στις λεπτομέρειες του Ρυθμιστικού και του Άλσους, αλλά να εντάξουμε όλη αυτή την υπόθεση στο μοντέλο που χτίσει ο ελληνικός καπιταλισμός. Και στη Νέα Φιλαδέλφεια έχουμε όλα τα συστατικά του: Εκχώρηση με εξευτελιστικούς όρους δημόσιας περιουσίας σε μαφιόζους καπιταλιστές (και όχι σε ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία τα οποία άλλωστε είναι ΝΠΔΔ). Χρηματοδότηση με λεφτά του δημοσίου (μόνο ο Σγουρός υποσχέθηκε να δώσει το 1/3 του κόστους του γηπέδου, δηλαδή 20 εκ ευρώ). Για να ξεπλυθεί νομικά η μπίζνα νομοθετούν παραβιάζοντας ασύστολα το Σύνταγμα (αποχαρακτηρισμός δάσους κοκ) και ως συνήθως στη ζούλα μέσα σε κάποιο θερινό τμήμα. Προηγουμένως ο “επιχειρηματίας”, στα πρότυπα του Μαρινάκη, ντύνει έναν πρώην ποδοσφαιριστή τον Γεωργαμλή υποψήφιο δήμαρχο, αλλά για κακή του τύχη χάνει τη Δημαρχεία για 1000 ψήφους από τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ γεγονός που ως ένα βαθμό περιπλέκει τα πράγματα. Ωστόσο η μαφία νιώθει τόσο ισχυρή, που με μεθόδους νύχτας και πεζοδρομίου επιχειρεί να επιβάλει τη θέλησή της και στη νέα δημαρχεία αλλά και στους πολίτες της περιοχής που καταγγέλλουν ανοιχτά τις μεθοδεύσεις κυβέρνησης Μελισσανίδη. Προεκλογικά ο υποψήφιος του Συριζα δέχτηκε επανειλημμένα απειλές για τη ζωή του, ενώ τα περίπτερα της παράταξής πυρπολήθηκαν πολλάκις από μπράβους που παρίσταναν τους θιγμένους οπαδούς της ΑΕΚ που δήθεν δεν τους αφήνει ο Συριζα να φτιάξουν την “Αγιά Σοφιά” τους. Ο Συριζα αντί να καταγγείλει με τον πιο ανοιχτό τρόπο τις απειλές και τα μπραβιλία προτιμά να ρίχνει τους τόνους. (γιατί μήπως τον λυπηθούνε τα καθάρματα; Ή μήπως για να μην τα χαλάσουν με τον επιχειρηματία;) Τα παραμύθια των μαφιόζων και η προκλητικότητά τους δεν έχει όρια. Αυτό όμως ήταν αναμενόμενο, όπως αναμενόμενο θα ήταν το πως πρέπει να αντιμετωπιστούν τέτοιου είδους σκουλήκια και μόνο στη γλώσσα που καταλαβαίνουν.
Όμως το κεντρικό επιτελείο του Συριζα φαίνεται ότι έχει άλλη γνώμη. Εγκλωβισμένοι στη πάλαι ποτέ λογική του θεσμικού συνομιλητή και καβαλημένοι από τα μεγάλα ποσοστά τους, κλείνουν ήδη συμφωνίες με τον “επιχειρηματία”, λες και τους πέφτει κάποιος θεσμικός λόγος. Την ώρα που οι τραμπούκοι διαλύουν συγκεντρώσεις πολιτών στη Ν. Φιλαδέλφεια*, την ώρα που έχουν επικηρύξει το νέο δήμαρχο μέλος του Συριζα, οι επιτελάρχες του, βρίσκουν σκόπιμο για συμφωνίες περί του γηπέδου, τόσο με τον επιχειρηματία, όσο και στη βουλή, που δηλώνουν χωρίς ντροπή ότι θα καταψηφίσουν το ρυθμιστικό εκτός από το άρθρο 81 που αφορά το γήπεδο. Στην πραγματικότητα ότι και να ψηφίσει ο Συριζα, το ν/σ θα περάσει. Ωστόσο η υπερψήφιση του 81 έχει συμβολικό χαρακτήρα και μπόλικο πολιτικό νόημα. Πρώτα από όλα δείχνει πως εννοεί ο Συριζα τις συνεννοήσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και δη με το κεφάλαιο. Προφανώς στους σχεδιασμούς αυτούς περιλαμβάνονται επιχειρηματίες τους συγκεκριμένου είδους. Δεύτερον είναι το απόλυτο άδειασμα των κατοίκων της περιοχής που αρνούνται τη μετατροπή των γειτονιών τους σε φέουδο των κρατικοδίαιτης αριστοκρατίας. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι ότι ο πρωταγωνιστής της συναλλαγής ακούει στο όνομα Στρατούλης κεντρικό στέλεχος της Αριστερής Πλατφόρμας που υποτίθεται αντιπολιτεύεται από τα αριστερά τις επιλογές προσαρμογής του προεδρικού επιτελείου.
Η Ν. Φιλαδέλφεια είναι μια κεντρική και όχι μια τοπική μάχη. Το αν ένα άλσος 550 στρεμμάτων που εξυπηρετεί περιοχές πέρα από το συγκεκριμένο δήμο βρεθεί στα χέρια κάποιου “φορέα” που θα το χαρίζει όπου γουστάρει, δεν αφορά μόνο του κατοίκους πέριξ αυτού, αλλά τους κατοίκους όλου του λεκανοπεδίου. Ο Μελισσανίδης όπως και κάθε πετρελαιάς, εφοπλιστής και επιχειρηματίας που μπλέκεται με το ποδόσφαιρο, προφανώς και δεν το κάνει για να ικανοποιήσει τα πάθη του. Πρόκειται για αδίστακτους μπιζνεσμεν όπως ο Μπέος που ως γνωστόν έστηνε τους αγώνες για να κονομάει εκατομμύρια από το “στοίχημα”. Το μόνο ενδιαφέρον του Μελισσανίδη από την ΑΕΚ είναι η εκμετάλλευση του γηπέδου και παράλληλα η στελέχωση ενός ιδιωτικού στρατού από μπράβους προκειμένου να μπαίνουν στη θέση τους όσοι φέρνουν αντιρρήσεις στο θεάρεστο έργο του πλιατσικολόγου, με το αζημίωτο πάντα. Λοιπόν αυτά τα υποκείμενα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν θα κάνουν περίπατο, ούτε στη Ν. Φιλαδέλφεια, ούτε πουθενά. Οι μαγκιές και οι κλανιές στα χουλιγκανάκια της θύρας 7 και της 13. Στο βαθμό που οι συγκεκριμένες συμμορίες που μαζεύονται από όλη την Αττική για να βγάλουν μεροκάματο, συνεχίζουν να τρομοκρατούν τους πολίτες της περιοχής που ζητάνε το αυτονόητο δικαίωμα στα δημόσια αγαθά, τότε η Νέα Φιλαδέλφεια πρέπει να γίνει η νέα Κερατέα. Ο νέος δήμαρχος οφείλει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση. Εδώ δεν υπάρχει μια μέση λύση. Εξυπακούεται ότι οι απειλές κατά οποιουδήποτε πολίτη της Νέας Φιλαδέλφειας πρέπει να καταγγέλλονται άμεσα και να παρθούν μέτρα περιφρούρησης. Αν νομίζουν ορισμένοι ότι θα έχουμε νέους Λαμπράκηδες από τους γκοτζαμάνηδες που σέρνουν πίσω τους είναι γελασμένοι. Μπορεί κανείς το πρωί να θέλει να απαλλαγεί από τα βαρίδια της μεταπολίτευσης και τη νύχτα να νοσταλγεί τις εποχές της καρφίτσας. Να μην ξεχνά όμως ότι η εποχή της καρφίτσας έφερε τα Ιουλιανά (όπως κάποτε τα Δεκεμβριανά) και ότι τα βαρίδια περιελάμβαναν και μια αριστερά του χεριού σας που με τα ψιχουλάκια που της δίνανε, κράταγε την κατάσταση υπό έλεγχο. Τώρα αφού δεν σας ενδιαφέρει η συναίνεση από την αριστερά και τον κόσμο της, αλλά οι συμμαχίες με τον υπόκοσμο της ΧΑ και της μαφίας -και χωρίς Καζέρτες και Λίβανους- να ξέρετε ότι το παιχνίδι μπορεί να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Φαίνεται όμως ότι τα επιτελεία του Σαμαρά (βλέπε Μπαλτάκος) σπέρνουν ανέμους για να θερίσουν θύελλες. Από τις Σκουριές, από την Κερατέα, και από τα κολλητιλίκια με τη ΧΑ φαίνεται ότι δεν έβγαλαν κανένα μάθημα. Ας το βγάλουν τώρα από την Νέα Φιλαδέλφεια.
Σε μάχες σαν αυτή θα κριθεί και η δυνατότητα της άρχουσας τάξης και του ελεεινού πολιτικού της προσωπικού να χτίσει τις συμμαχίες της με τον υπόκοσμο συγκροτώντας το νέο αστικό μπλοκ εξουσίας σε συνθήκες πολεμικού καπιταλισμού. Αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που η μάχη αυτή είναι κεντρική και η ήττα του επιχειρηματία θα είναι μια ήττα για την άρχουσα τάξη, μια ήττα για το κράτος έκτακτης ανάγκης. Και μια παράπλευρη ήττα τέλος της θλιβερής ηγεσίας του Συριζα να γίνει αρεστή στο κεφάλαιο. Όσο για τους φίλαθλους της ΑΕΚ (δεν μιλάμε για τους έμμισθους μπράβους), ας αναρωτηθούν ποιοι ήταν αυτοί που γκρέμισαν το ιστορικό της γήπεδο υποσχόμενοι ενόψει ολυμπιάδας ένα Μαρακανά στη θέση του. Αν θέλουν γήπεδο για την ΑΕΚ και όχι για τον επιχειρηματία, ας τα βρουν με τους κατοίκους της περιοχής. Εξάλλου η ΑΕΚ ανήκει στο λαό της και όχι στο κάθε λαμόγιο που ασχολείται μόνο με την τσέπη του.

Κ. Μαραγκός για το Avantgarde

*Την Πέμπτη (29/5), 200 τραμπούκοι δήθεν “φίλαθλοι” εισέβαλαν στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου και διέλυσαν πριν καν ξεκινήσει συγκέντρωση-συζήτηση  φορέων πολιτών με θέμα την αντισταση στο νέο Ρυθμιστικό

απόπειρα απολογισμού της τετραετίας 2010-2014 στην Αίγινα

Αφιερωμένο στον ανεκτίμητο φίλο ΣΜ

Το παρόν κείμενο γράφτηκε τον Οκτώβρη του περασμένου χρόνου. Οι προσθήκες όπως και οι ελλείψεις είναι ελάχιστες και αφορούν μικρής σημασίας γεγονότα που είτε προέκυψαν μετά και δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν, είτε είχε υποβαθμισθεί η σημασία τους.

Σε γενικές γραμμές, ένα απολογιστικό κείμενο όπως το παρακάτω, βασίζεται στα σημαντικά γεγονότα όπως αυτά εμφανώς αποκτούν διαστάσεις μέσα στην κοινωνία των πολιτών και όπως αυτά καταγράφονται κατά το δυνατόν με ακρίβεια από τους επαγγελματίες της ενημέρωσης. Κατά συνέπεια αστάθμητοι παράγοντες, απρόβλεπτες καταστάσεις και γενικά αυτό που χαρακτηρίζεται «ανθρώπινο» έχει -δυστυχώς- περιορισμένο χώρο. Ποιες είναι οι συνήθεις αλλά όχι προσπελάσιμες αιτίες αυτής της αδυναμίας: α) Είναι πολύ δύσκολο να καταγραφτεί το μη μετρήσιμο ανθρώπινο στοιχείο β) Η σύνοψη μιας εικόνας κοινωνικής που αφορά μάλιστα μια ολόκληρη χρονική περίοδο στα όρια μιας τετραετίας αδυνατεί να αφηγηθεί χιλιάδες προσωπικές αλλά σημαντικές στάσεις που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. γ) Η σύγχρονη συγκυρία που ευνοεί τη διάσπαση του κοινωνικού υποκειμένου κάνει την ανάλυση ολοένα και πιο αδύναμη, ανασφαλή και επιρρεπή σε σχήματα που ολοένα και αποδυναμώνονται εν όψει διαρκών κατακερματισμών. Εξάλλου: Πώς θα ήταν δυνατόν ας πούμε να καταγραφεί σε μια τέτοια ανάλυση, το τι υπερασπίζονται κοινωνικές ομάδες που είναι συνήθως και εκ των πραγμάτων εκτός πολιτικής σκηνής (παιδιά, γέροι, γυναίκες, κλπ); Πώς μπορούν να καταγραφούν και με ποιο τρόπο οι πραγματικές και αγαθές προθέσεις ανθρώπων που εμπλέκονται με τη διοίκηση του Δήμου ή επιθυμούν να εμπλακούν; Πώς θα μπορούσε να χωρέσει η διάθεση ενός παπά μέσα σε μια ανάλυση συνολικά για την τοπική εκκλησία; Των πιστών; Πώς θα μπορούσαν να συντεθούν στον κοινωνικό καμβά οι καθημερινές προσπάθειες ανθρώπων να ορθοποδήσουν αξιοπρεπώς; Πώς θα μπορούσε να καταγραφεί η «επανάσταση της ελιάς» όπως και η στροφή πολλών στον πρωτογενή τομέα; Πώς θα μπορούσε να αποδοθεί μέσα σε ένα κανονιστικό πλαίσιο η δυναμική της υπάρχουσας αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία; Η νεολαία με την ιδιαίτερη θέση της στην ανεργία και στην πολιτισμική παρακμή; Η οικογένεια που συνεχίζουν τα γηραιά μέλη της να τη στηρίζουν; Οι επιθυμίες των νέων ανθρώπων; Πώς;

Έτσι με τεράστια περιθώρια λάθους, αντίστοιχα με τον περιορισμένο χώρο που δίνεται για τον ανθρώπινο παράγοντα στην ολότητά του, ο παρακάτω απολογισμός επιδιώκει με μια όσο το δυνατόν συνθετική ματιά να καλύψει περιληπτικά μια ολόκληρη τετραετία σε ένα νησί. Αν είναι δυνατόν!

ΓΚ (ευχαριστίες προς τον ΝΠ και ΧΡ για τις καλοπροαίρετες επισημάνσεις τους)

Οκτώβρης 2013 (με λίγες προσθήκες τον Μάρτιο του 2014)

Η συγκυρία στην Αίγινα μπορεί να προσεγγιστεί με όρους πολιτικούς-κοινωνικούς-οικονομικούς, εκτιμώντας τα γεγονότα που έχουν συμβεί την τελευταία τετραετία στο νησί σε συνάρτηση με την, ταυτόχρονα, γενικότερη πολιτική κατάσταση από την διακηρυγμένη κρίση του 2010 και τις βασικές μετατοπίσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή. Από την άλλη, οφείλουμε να συνεκτιμήσουμε το ιστορικό παρελθόν της Αίγινας με όλες τις συνέχειες και τις ασυνέχειες στο αντίστοιχο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής σκηνής προκειμένου να έχουμε μια όσο το δυνατόν σαφέστερη αντίληψη για τις εξελίξεις στον τόπο μας.

1) Η σημερινή (και συντόμως απερχόμενη) διοίκηση του Δήμου Αίγινας

Η ζωή στην Αίγινα και ειδικά για τα επισφαλή στρώματα (ανέργους, ανασφάλιστους, μετανάστες, ιδιωτικούς υπαλλήλους, οικοδόμους, μισθωτούς, συνταξιούχους, πολυαπασχολούμενους και μικρούς επαγγελματίες) την τελευταία τετραετία επιδεινώθηκε αισθητά και ο λόγοι για αυτό δεν αποτελούν μόνο τα απανωτά μνημόνια και η γενικότερη επιδείνωση της ζωής στην Ελλάδα, αλλά και η δημοτική διαχείριση η οποία τυγχάνει και φιλομνημονιακή (ο Σακκιώτης ήταν μεταξύ 6 υποψηφίων σε πανελλαδικό επίπεδο που υποστηρίχθηκε κομματικά). Ο καταστροφικός συνδυασμός αυτός εκφράστηκε από την απόλυτη άρνηση έστω και μιας ρητορικής καταγγελίας του μνημονίου -στο οποίο (και) για λόγους σκοπιμότητας έχουν προχωρήσει εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα- αλλά και από τα σκόπιμα μέτρα που αφορούν στην καθημερινότητα (π.χ. ανατίμηση στο νερό για τους μικρούς και μεσαίους καταναλωτές). Η -χωρίς κανένα σχέδιο- προσωρινή συμμαχία των ετερόκλητων και καιροσκόπωντης παράταξης Σακκιώτη που τελικά αναδείχθηκε διοίκηση στο Δήμο Αίγινας στο οριακό σημείο εφαρμογής του νόμου Καλλικράτη, αποδείχθηκε καταστροφική για το νησί. Η αποτυχία βεβαίως δεν οφείλεται αποκλειστικά στον Καλλικράτη ο οποίος αποτελεί, οιονεί, τοπικό μνημόνιο, αλλά και λόγω του ίδιου του τρόπου διαχείρισης σε περίοδο κρίσης χρηματοδότησης από πλευράς κράτους, καταδεικνύοντας την κακοδιαχείριση ως δομικό χαρακτηριστικό των μεταπολεμικών χρόνων. Ο Δήμος μας είναι μέσα στους 50 χρεωμένους Δήμους της χώρας που απειλούνται με επιτήρηση από την Τρόικα κι αυτό δεν φαίνεται να ανησυχεί σχεδόν κανένα εκπρόσωπο.

Ο τρόπος αυτής της διαχείρισης, είναι κομμάτι μιας συνέχειας από τις προηγούμενες δημοτικές αρχές, αν εξαιρέσουμε την περίοδο 2006-2010 που επιχειρήθηκαν επιφανειακές τομές σε όλα –σχεδόν- τα επίπεδα, παρόλο που δεν άγγιξαν κεντρικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα η γάγγραινα της διαχείρισης του νερού αλλά αναλώθηκαν στην προβολή μιας εικόνας «της παραλίας των 200 μέτρων». Η διαχρονία -και σ’ αυτό δεν εξαιρείται καμιά διοίκηση- αφορά στην υπεράσπιση συμφερόντων οικονομικών ομάδων, στις συγγενικές σχέσεις που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ψήφο, στις σχέσεις εξάρτησης, στις φωτογραφικές αποφάσεις, στην κάλυψη ομάδων συμφερόντων, στην αδυναμία πολέμου με τα οφθαλμοφανή συμφέροντα ή στη σύμπλευση με αυτά, είναι βασικά χαρακτηριστικά με τα οποία διακρίνονται όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες διοικήσεις. Η δραστηριότητά τους καλύπτει ως ένα βαθμό και τους βασικούς προσανατολισμούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής όπου η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το μακρύ τους χέρι, χέρι που βεβαίως μακραίνει από την μεταρρύθμιση Καποδίστρια και γίνεται κράτος εν κράτει –θεσμικά- με τη μεταρρύθμιση Καλλικράτη. Πρόκειται για φαινόμενα παρασιτισμού, καταπάτησης στοιχειωδών νόμων, χυδαίου μεταπρατισμού και κηδεμονικής πολιτικής με τα οποία συνδέεται η μετεμφυλιακή Ελλάδα.

Η ανικανότητα και η αδυναμία της διοίκησης Σακκιώτη επιβάλλεται από αυτές τις κατευθύνσεις που αφορούν στην άγνοια του νέου ρυθμιστικού πλαισίου της τοπικής αυτοδιοίκησης, των μηδαμινών ή ελαχίστων περιθωρίων της, αλλά και στην τυχοδιωκτική αδιαφορία για τις διαρκώς ογκούμενες δυσκολίες που υφίσταται ο αιγινήτικος λαός. Έτσι με τις χειρότερες παρακαταθήκες ο Σακκιώτης προσπαθώντας να αντιγράψει ως ένα βαθμό την τετραετή «επιτυχία» του Π. Κουκούλη (πολιτιστικά, μελέτες για τον αγωγό νερού, διάφορα έργα που ήταν ήδη σε προγραμματισμό, «νέες» κουλτούρες π.χ. «εθελοντισμός») σε αγαστή προσαρμογή με τις νέες συνθήκες διαρκούς χρεωκοπίας του Δήμου, υπολειτούργησε κάθε κοινωνική υποδομή ευνοώντας το καθεστώς «της παραλίας των 200 μέτρων». Η προσπάθεια αντιγραφής των δήθεν «επιτυχών δράσεων» του Π. Κουκούλη, οδήγησε σε χειραγώγησή του σε καίριες περιστάσεις (π.χ. κρίσεις διακοπών παροχής νερού) γεγονός που καθιστά και τον ηγέτη της μειοψηφίας συνυπεύθυνο.  Σ’ αυτό βεβαία συνέτειναν και συντείνουν οι θεσμικές οδηγίες νεοσυγκεντρωτισμού των μεταρρυθμίσεων του 1998 και 2010, που ήραν κάθε υπόλειμμα αποκέντρωσης που κατ’ ελάχιστον υπήρχε (Κοινότητες, μικροί Δήμοι) καθιστώντας από την περίοδο εφαρμογής Καποδίστρια την πόλη της Αίγινας και ειδικά την παραλία των «200 μέτρων», ως προνομιακό χώρο χρηματοδότησης για λογαριασμό όλου του νησιού. Όμως ήταν και ο ίδιος ο προσανατολισμός της σύμπραξης συμφερόντων, τοπικών αρχών και επιχειρηματιών σε ένα τουριστικό νησί με μια ανάπτυξη όπως αυτή που περίπου επεκτάθηκε σε όλη την παράλια Ελλάδα. Έτσι περιθωριοποιήθηκαν τα χωριά της περιφέρειας όπως και οι γειτονιές της πόλης της Αίγινας με κόστος την υποβάθμιση της ζωής τους ως τέτοιας.

Από την άλλη ο τουρισμός ο οποίος έγινε πιο φθηνός και λιγότερο αποδοτικός όπως και η κρίση της οικοδόμησης από την, τεχνητή ή όχι, έλλειψη «ρευστού» χρήματος, μείωσαν δραματικά από την Αίγινα τις δυο βασικές πηγές εισοδήματος. Σ’ αυτήν την περίσταση η δημοτική αρχή Αίγινας αποκομμένη κι αδιάφορη για τις πραγματικές ανάγκες του ευρύτερου πληθυσμού, μυξοκλαίγοντας για τις «δύσκολες περιστάσεις» που περνάει η χώρα άσκησε διαχείριση του χειρίστου είδους.

Α) Συνέχισε ή επιδίωξε την πολιτική κηδεμόνευσης και εξάρτησης με πολιτικούς παράγοντες της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Σε κάθε περίσταση, πρόστρεχε ως ικέτης σε πολιτικούς ή θεσμικούς παράγοντες που ήταν υπεύθυνοι για το μνημόνιο και την επιδείνωση της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα. Σε καμιά περίπτωση δεν συμπορεύτηκε με ή προπορεύτηκε από αιτήματα λαϊκά και αυτονόητα, ενώ, στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου οι θεσμικοί στυλοβάτες της λειτουργίας του, έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να απομακρύνουν το λαϊκό παράγοντα.

Β) Ήταν μια καρικατούρα της προηγούμενης δημοτικής αρχής και των αγοραίων καινοτομιών που άφησε ως παρακαταθήκη. Χωρίς άλλο, η ανήθικη και δημαγωγική  λογική του Παναγιώτη Κουκούλη ότι «η κρίση είναι μια ευκαιρία (πλουτισμού) για την Αίγινα» τροφοδότησε το κοινό με το φαντασιακό της προηγούμενης δεκαετίας ευμάρειας δίνοντας μια ακόμα ευκαιρία στο τοπικό πολιτικό σύστημα. Σε κάθε περίσταση η «νησιωτικότητα», η «ανταγωνιστικότητα» και η «ανάπτυξη» ήταν στις αποσκευές του φρασεολογίου του δημάρχου με φανερή την απόσταση ανάμεσα στις υποσχέσεις και στο αποτέλεσμα. Χωρίς σαφείς στόχους, χωρίς συνεκτική ομάδα στήριξης, μετετράπη στο ισχυρό πολιτικό όπλο της παραλίας των 200 μέτρων.

Γ) Ακολούθησε μια προσπάθεια πολιτικής εντυπώσεων όπως αυτή που συνδυάστηκε με την πολιτική του μνημονίου για τη σύσφιξη σχέσεων με την Κίνα και την πολιτική των αγορών της, αλλά και με την συμμετοχή στην Ελληνογερμανική συνάντηση δημάρχων της Νυρεμβέργης υπό τα αυστηρά όμματα που γερμανού υφυπουργού Οικονομίας και υπεύθυνου για τις Ελληνογερμανικές σχέσεις Ι. Φούχτελ σε ένα περιβάλλον όπου τα γερμανικά κόμματα συστήνοντας ιδρύματα επιδιώκουν να ελέγξουν την ελληνική οικονομία. Επίσης ακολουθώντας το θλιβερό μοτίβο της βλαχοδημαρχίας, ήταν μαϊντανός σε κάθε περίσταση μικρών και μεγάλων εορταστικών γεγονότων.

Δ) Αδιαφόρησε για τον εμπλουτισμό των υποδομών στην Αίγινα ακολουθώντας περίπου το διάγραμμα των προηγούμενων διοικήσεων. Ενάντια σε κάθε προσπάθεια κοινοτικής αυτοδύναμης οικονομίας και αποφάσεων συνέχισε να είναι δημοτική αρχή των πανηγυρικών λόγων. Συγκατανεύοντας έτσι στις κεντρικές πολιτικές, οικονομικής αποδιάρθρωσης, μέσω της νέας περιφερειακής διοίκησης ενίσχυσε το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης-«βαποράκι» χρήματος προς τους εργολάβους.

Ε) Σε κρίσιμους τομείς της καθημερινότητας αποδείχθηκε, η διοίκηση του Δήμου Αίγινας, καταστροφική ή τουλάχιστον ελλειμματική.

Εκπαίδευση: Εγκατέλειψε τις σχολικές δομές του νησιού μειώνοντας τις παροχές, χωρίς ούτε μια έμπρακτη διαμαρτυρία για όσες αλλαγές έχουν πραγματοποιήσει τα μνημόνια. Είτε ως παρατηρητής είτε ως τοποτηρητής είτε ως χειροκροτητής, οι αρνητικές αλλαγές που σχετίζονται με το περιεχόμενο, την οργάνωση και τη μορφή του σχολείου, βρήκαν τον κατάλληλο απόντα.

Υγεία: Προώθησε τον «εθελοντισμό» και τους ιδιώτες γιατρούς οι οποίοι βλέπουν στο νησί μια νέα αγορά, σε μια περίσταση που το Κέντρο Υγείας Αίγινας έχει εγκαταλειφθεί ως δημόσια και δωρεάν υποδομή από το κράτος ή επίκειται η εκμετάλλευση του με το αζημίωτο από τους παραπάνω. Αντίθετα το μαγαζάκι της εκκλησίας, Νοσοκομείο (άτυπο γηροκομείο και εξ ανάγκης διαγνωστικό κέντρο) «Άγιος Διονύσιος» είναι σε κάθε περίσταση στις βασικές της στοχεύσεις για την επιβίωση και επέκταση της δραστηριότητάς του. Σε κάθε περίπτωση, η διαχρονική εμπιστοσύνη των κατοίκων της Αίγινας στην τοπική εκκλησίασε συνδυασμό με μια παραδοσιακή έλλειψη αγωνιστικής κουλτούρας, διόγκωσε παραμορφωτικά αυτό το καθεστώς. Από την άλλη, εν σχέση με τα επείγοντα περιστατικά δεν μερίμνησε για την δημιουργία ελικοδρομίου ή για τη λειτουργία δημοτικού θαλάσσιου μέσου διακομιδής ασθενών. Έτσι ακόμα και για τα καίρια κενά του Κέντρου Υγείας Αίγινας (γιατροί, νοσηλευτές οδηγοί-τραυματιοφορείς κλπ) ακόμα και με βάση τον Οργανισμό Ίδρυσης, του 1986, όταν ο πληθυσμός ήταν στο μισό του σημερινού, όχι μόνο δεν προχώρησε σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις αλλά και προώθησε τον «εθελοντισμό» σε περιστάσεις, «εθελοντισμό» που κλείνει το μάτι στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση της φροντίδας υγείας στο νησί.

Συγκοινωνία: Η κατάρρευση της συγκοινωνίας ΚΤΕΛ Αίγινας δεν βρήκε σε καμιά περίπτωση τη δημοτική αρχή σύσσωμη με το λαϊκό αυτονόητο αίτημα της εξυγίανσης ενός φορέα που όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τους κατοίκους του αλλά συνεχίζει να αποτελεί ένα οχυρό συμφερόντων. Σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξε το ενδιαφέρον για τη δημιουργία δημοτικής συγκοινωνίας όταν ακόμα και κάτοικοι συμμετείχαν σε ρεφενέδες για τη λειτουργία κάποιων γραμμών. Επίσης στο ζήτημα των θαλασσίων συγκοινωνιών και στην υποβάθμισή τους από τους ίδιους τους εφοπ-ληστές δεν υπήρξε ούτε μιας προσχηματικής διαμαρτυρίας ή επιδίωξης πρωτοβουλιών για μια φθηνή και καλή θαλάσσια συγκοινωνία. Αντίθετα, σε ένδειξη καλής θέλησης απέναντι στο εφοπ-ληστρικό Γολιάθ κατήγγειλε τον δίκαια απεργό Δαβίδ.

Δημόσια Υγιεινή: περικόπτοντας χρήματα που προορίζονται για την αποκομιδή των απορριμμάτων για πρώτη φορά, η δημόσια υγιεινή τέθηκε σε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Από την άλλη αδιαφορώντας για μια τοπικής διαχείρισης ανακύκλωση των απορριμμάτων (ζωοτροφές, φυτικό λίπασμα κλπ) περιορίστηκε στην αποκομιδή των μπλε κάδων που όλοι ξέρουμε ότι καταλήγουν στη χωματερή. Έτσι, αντίθετα με απλές αρχές λογικής έκανε αποτυχημένη απόπειρα να εισάγει εταιρία ανακύκλωσης. Μοιραία λοιπόν και ο βιολογικός αγωγός λυμάτων κατάντησε μια χρόνια υπόθεση στην οποία η δημοτική αρχή ήταν ανύπαρκτη.

Νερό: Συνέχισε την πολιτική των προκατόχων της στο να χρηματοδοτεί μια επιχείρηση μεταφοράς νερού αντί να τεθεί σε προτεραιότητα το νοικοκύρεμα από κάθε άποψη. Ως συνέπεια υπήρξαν οι βασανιστικές διακοπές νερού στις σκηνοθετημένες παραστάσεις που πραγματοποιούσαν οι νερουλάδες και ιδιαίτερα σε συγκεκριμένες περιοχές που έχουν ελλειμματικό δίκτυο όπως οι Ασώματοι ενώ το νερό για «τα 200 μέτρα της παραλίας» δεν σταμάτησε καθόλου. Βασική (και διαχρονική) πολιτική είναι η χρηματοδότηση του νερουλά, η ισχυροποίηση της ιδεολογίας του «αγωγού» και της εξάρτησης από την υπό ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΠ νήσων και η αποθάρρυνση κάθε προσπάθειας υποδομών για τη συγκράτηση του νερού. Για ένα νερό ακριβό και ακατάλληλο, με διαχρονικές απώλειες που φτάνουν μέχρι και το 40-50% (τις οποίες πληρώνουμε), ακρίβυνε για τους μικρούς καταναλωτές ενώ έγιναν σχεδόν ελάχιστα για την είσπραξη οφειλών από τους μεγαλοκαταναλωτές που χρωστάνε.

Τουρισμός: Συνέχισε την πολιτική στήριξης «των 200 μέτρων» της παραλίας της πόλης ενισχύοντας για λογαριασμό λίγων ένα καταναλωτικό μοντέλο για τον επισκέπτη ενώ αδιαφόρησε για ένα πολυδιάστατο τουρισμό που έχει ως αναφορά την ιστορία, την παράδοση και τις αθέατες ομορφιές του νησιού και με επίκεντρο την ισχυροποίηση των δεσμών ντόπιων και επισκεπτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και το θέαμα της εν παραλία πετοσφαίρισης (μπιτς-βόλει) διεξήχθη σε τεχνητό περιβάλλον με μεταφορά άμμου σε ένα νησί που αν μη τι άλλο διαθέτει παραλίες και για αυτό το σκοπό. Αρνήθηκε κάθε έννοια μιας στοιχειώδους δημοτικής διαχείρισης φτάνοντας στο σημείο ακόμα της εκχώρησης της παραλίας της Κολόνας (αρχαιολογικού χώρου) σε διαχειριστές της παραλίας των 200 μέτρων.

Διοίκηση: Με φωτογραφικές αναθέσεις αρμοδιοτήτων δημιούργησε ένα καθεστώς προσωποπαγές μέσα από το οποίο η ασχετοσύνη συναγωνιζόταν την κακοδιαχείριση και τη γελοιότητα.  

Τοπική Οικονομία: Μη έχοντας προσανατολισμούς πέραν της πεπατημένης (φιστ-φεστ), αρνήθηκε η διοίκηση να προβεί σε πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να καταστήσουν την Αίγινα -σε περίοδο κρίσης- εν δυνάμει αυτοδύναμη διατροφικά, οικονομικά και δημιουργικά. Όχι μόνο δεν στήριξε την πρωτογενή παραγωγή αλλά σε περίσταση εναντιώθηκε επίσημα ακόμα και στη λειτουργία μονάδων οικόσιτων ζώων ή στις δραστηριότητες των κτηνοτρόφων.

—————

2)Η Αντιπολίτευση

Αυτό που υπήρξε ως αντιπολίτευση σ’ αυτήν την τετραετία δεν ήταν μόνο η κατ’ επάγγελμα συμμετοχή των εκπροσώπων των υπολοίπων δημοτικών παρατάξεων στο δημοτικό συμβούλιο αλλά και οι συγκυριακές δράσεις συμπίπτουσες με μεγάλα γεγονότα πανελλαδικά (πορείες, απεργίες κλπ.) ή τοπικής σημασίας, οργανωμένες από το ΠΑΜΕ Αίγινας, τη Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας (η οποία διήρκεσε ένα χρόνο και κάτι) προσπάθειες εκπαιδευτικών από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στις συγκυριακές δράσεις θα πρέπει να προστεθούν και τοπικές διαμαρτυρίες για το νερό, για την εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα, για τα σκουπίδια στο Λεόντι ή η τελευταία για την απαγόρευση οικόσιτων ζώων στο νησί που ήταν και η πλέον δυναμική από όλες.

Α)Αντιπολίτευση στο Δημοτικό Συμβούλιο

Ι)Ο Συνδυασμός «Πρόσω Ολοταχώς» υπό τον Π. Γρηγορόπουλο είχε παρουσία όταν ο ίδιος ο αρχηγός της παράταξης παρευρισκόταν. Μια παράταξη που είχε στην φαρέτρα της ό,τι πιο απαξιωμένοαπό πλευράς παρελθόντος) λειτουργώντας προσωποπαγώς, διεξήγαγε μια πάλη βασικά στα σημεία με την ανίκανη διοίκηση Σακκιώτη, δίχως να μπορέσει να κάνει γνωστούς τους στόχους του μιας και δεν είχε. Με σήμα κατατεθέν την προσωπικότητα του Γρηγορόπουλου, ως ιδιώτη γιατρού δημοφιλούς στην Αίγινα, ο οποίος έφτασε πολύ κοντά στη διεκδίκηση της διοίκησης του Δήμου, η παράταξη αυτή δεν είχε κανένα στόχο πέρα από την πάγια επιθυμία των στελεχών του να βρίσκονται «στα πράγματα».

ΙΙ) «Κίνηση Ευθύνης»: Ο πιο «σοβαρός» διεκδικητής της διοίκησης του Δήμου Αίγινας, Παναγιώτης Κουκούλης, από άποψη συνοχής ομάδας στήριξης, επιχειρημάτων και στόχων που έχουν μια διάρκεια, και γνώσης του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης και του πλαισίου της, γνώσης της γενικότερης συγκυρίας, τον τελευταίο χρόνο λειτουργεί εποικοδομητικά για λογαριασμό του. Αν συμπεριλάβουμε το χάρισμα της ευφράδειας λόγου-δημόσιας τεκμηρίωσης της αντιπολιτευτικής δραστηριότητας στα δημοτικά συμβούλια και στο ξενοδοχείο «Δανάη»-το ναό των πολιτικών ηγετικών ομάδων του νησιού- σε συνδυασμό με τις συμμαχίες τις οποίες επιδιώκει να δημιουργήσει εκ νέου ακόμα και με ετερόκλητες δυνάμεις, τον τοποθετούν σαν έναν από τους επικίνδυνους αντιπάλους σε κάθε προσπάθεια ενθάρρυνσης συμμετοχής στην οικονομική-κοινωνική-πολιτική ζωής στην Αίγινα υπό το πρίσμα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Ήταν αυτός που εμπνεύστηκε μια νέα ταυτότητα της Αίγινας που πουλάει και ξεπουλάει τα πάντα και την κρίση ως ευκαιρία πλουτισμού.  Όσο όμως η κρίση βαθαίνει.  Όλο και πιο κοντά τα ποδάρια!

Από την άλλη έχει να επιδείξει μια «συγκρίσιμη» τετραετία μεγαλύτερης συνοχής της κοινωνίας αλλά και μετασχηματισμού της προς ένα μοντέλο που προσεγγίζει στο φαντασιακό για τον τουρισμό, δηλαδή το (ανύπαρκτο) αέναο κέρδος στο οποίο μπορεί να υπολογίζει ο κάτοικος της Αίγινας, σε ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από εκείνο της μετα-Ολυμπιακής ευφορίας. Η τήρηση της δημόσιας υγιεινής, η αδιάλειπτη παροχή νερού στο δίκτυο ύδρευσης (με το ψήσιμο ενός καφέ για τα «παιδιά», όπως διατείνεται ο «πρέπει να τους φιλάμε στο στόμα» τους υδρομεταφορείς, Πτερούδης), η αναζήτηση θεματικού τουρισμού, η ανάδειξη της νέας ταυτότητας της Αίγινας (ντόπιοι-μέτοικοι-παραθεριστές) μέσω του φιστ-φεστ, η ίδρυση πολιτιστικών θεσμών, η σύνδεση με τις πολιτιστικές πρωτοβουλίες μετοίκων και «λατρών» ή «θαυμαστών»  της Αίγινας, η σύνδεση με τις όποιες εθελοντικές πρωτοβουλίες που επισήμαιναν τις αλλαγές στο νησί, οι προσπάθειες κατευνασμού του «θηρίου»-παραλίας της Αίγινας, είναι δραστηριότητες οι οποίες για πρώτη φορά έλαβαν χώρα, στην τετραετία του στο νησί.

Η παράταξη του Κουκούλη, «Κίνηση Ευθύνης» βασίζεται σε μια σχετικά σταθερή συμμαχία που αφορά 1) στα μεγάλα έργα 2) στην πιθανή αναζωογόνηση της οικοδομικής δραστηριότητας 3) στην προσέλκυση ενός τουρισμού-παραθερισμού-μετοικισμού υψηλού εισοδήματος που να παρέχει εγγυήσεις για την αναβάθμιση της τοπικής οικονομίας 4) στη συμβολική σύνδεση του νησιού με τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ μέσω αγωγού 5) στην τήρηση κανόνων βασικών στην καθημερινότητα. Ως στρατηγική αντιπολίτευσης έχει επιλέξει την αναμονή μπροστά στο κενό που οι έτσι κι αλλιώς τυχοδιωκτικές λογικές της τωρινής διοίκησης έχουν αφήσει να φαίνεται, ή παρεμβαίνει επιλεκτικά δίκην χειραγώγησης.Βασικοί του σύμμαχοι είναι άνθρωποι των παλιότερων παραγόντων της δεξιάς του θεού που βρήκαν στέγη, κάποιοι παράγοντες πολιτιστικών φορέων, έντυπες/ηλεκτρονικές αλλά και προοδευτικές-«αριστερές» εφεδρείες που τον στήριξαν και των στηρίζουν ως κολυμπήθρες, «φίλοι» της Αίγινας, παράγοντες του πνεύματος οι οποίοι γενικά ασφυκτιούν με τις «επαρχιώτικες» διοικήσεις αναζητώντας, ως ελίτ, τόπο και χώρο έκφρασης, προσωπικά ή συλλογικά.

ΙΙΙ) «Λαϊκή Συσπείρωση»:  Ο συγκεκριμένος σχηματισμός είναι αποκλειστικά παράρτημα του ΚΚΕ και εκφράζει την ανοιχτοφοβική πολιτική του. Με ένα διαχρονικό λόγο ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και δεκαετίες ασκεί μια ρητορική αντικαπιταλιστική με κορώνες φιλολαϊκές. Από άποψη θέσεων για το νησί έχει εκφράσει συγκυριακές θέσεις για τοπικά ζητήματα και συστοιχίζεται στα θέματα ανάπτυξης (π.χ. Αγωγός νερού) με τους υπόλοιπους μηχανισμούς αν και από θέση αριστερής αντιπολίτευσης, προωθεί την κρατικιστική αντίληψη διαχείρισης με την πιο σοβαρή κριτική προς τον Καλλικράτη. Με άμεσες παραπομπές από το σύνηθες μονοπώλιο της αντίστασης στο καθεστώς, πραγματοποίησε μέσω ΚΚΕ ή ΠΑΜΕ Αίγινας ή της «Λαϊκής Συσπείρωσης», κάποιες δράσεις με αφορμή γενικότερα ζητήματα αλλά και τοπικά (π.χ. διακοπές νερού). Με απόλυτη άρνηση για συνεργασία, η παράταξη αυτή πορεύεται όπως όλες οι δομές του ΚΚΕ. Λόγω της μικρής συμμετοχής από πλευράς κόσμου της Αίγινας έχει ελάχιστη δυναμική και παρουσία, όχι όμως απαρατήρητη και αμελητέα. Η παρουσία ενός έντιμου βιοπαλαιστή, του Στέλιου Κοττάκη που ηγείται της παράταξης παίζει ως ένα βαθμό κάποιο ρόλο συνοχής για αγώνες σε κοινωνικά ζητήματα, αν και αυτός αναιρείται από τη δομική μονοπώληση του κοινωνικού ζητήματος όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις δομές του ΚΚΕ αλλά και με την παραπομπή τους στην τελική λύση των εθνικών εκλογών που έχουν την ύψιστη κεντρική σημασία.

ΙV) Διαμαρτυρίες στο Δημοτικό Συμβούλιο: Συγκυριακά υπήρξαν διαμαρτυρίες που οργανώθηκαν από το ΠΑΜΕ, τη Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας ή αυθόρμητα για διάφορα ζητήματα: πρωταγωνίστησαν το ζήτημα του νερού και της τιμής του, πολιτιστικά ζητήματα, η υπόθεση των σκουπιδιών, τοπικά ζητήματα καθώς και η πιο σημαντική από αυτές για την απαγόρευση οικόσιτων ζώων σε αγροικίες στο νησί.

V) Μεμονωμένοι Δημοτικοί σύμβουλοι-μεμονωμένοι παράγοντες: Δημοτικοί σύμβουλοι κατά τη διάρκεια της τετραετίας είχαν μια αυτοδύναμη παρουσία σε περιπτώσεις χρησιμοποιώντας τις εσωτερικές τους αντιθέσεις με τις παρατάξεις στις οποίες συμμετείχαν για την μελλοντική τους κατανομή σε θέση εκλογικού ρόλου στο πλαίσιο της ανακατανομής πολιτικής ισχύος. Παράλληλα παλαιοί παράγοντες, δημοτικοί σύμβουλοι και δήμαρχοι βρέθηκαν προ της λήξης της παρούσας διοίκησης, πρωταγωνιστές της διεκδίκησης από μια απόλυτα αποδιαρθρωμένη διοίκηση που έχει χάσει κάθε έρεισμα. Έτσι, χωρίς αρχές, θέσεις και στόχους παλαιοί και νέοι μεμονωμένοι παράγοντες επενδύουν πολιτικά ηγούμενοι ή στηρίζοντας τους νέους συνδυασμούς παλαιάς και νέας «κοπής».

Β) τοπικός ΣΥΡΙΖΑ: Ύστερα από την εκλογική του άνοδο και στο νησί όπου κατέστη δεύτερη δύναμη, ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε ένα σημαντικό ενδιαφέρον. Από την άλλη η αδυναμία των περισσοτέρων μελών του να έχουν μια κινηματική λογική σε συνδυασμό με την «αποικιακού τύπου» επιβολή παραγόντων του κόμματος που διαμένουν ενίοτε στο νησί, τον καθιστούν μια συμπαθητική φιγούρα που εκδίδει ηλεκτρονικά ανακοινώσεις. Το άμεσο παρελθόν του, που αφορά στην απόσυρση της μελλούμενης συμμετοχής του στις εκλογές του 2010 (γνωστή η συνεργασία του Π. Κουκούλη με μέλος της αριστερής παραθεριστικής ομάδας που συμμετείχε στις εκλογές του 2010 στο ψηφοδέλτιό του) τον πιθανολογούν ως μια μη σταθερή και συγκροτημένη σε αρχές και θέσεις αντιπολιτευτική δράση . Το ποιον κάποιων ανθρώπων που εντίμως και με ανοιχτό τρόπο κινούνται αγωνιστικά και χωρίς παρωπίδες, είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτικό μπροστά στην αδυναμία προτάγματος και στοιχειώδους προγραμματισμού. Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ βασικά κινείται αναπνέοντας στους πνεύμονες παραγόντων της κεντρικής πολιτικής σκηνής, που θεωρεί την Αίγινα ως ησυχαστήριο από τους «αγώνες για την αριστερά και την πρόοδο» όπως και σε ένα τεράστιο κενό που αφήνουν τα φαγώματα της τοπικής πολιτικής σκηνής. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Γ)ΚΚΕ-ΠΑΜΕ: Το ΚΚΕ ως ΠΑΜΕ ή ως Λαϊκή Συσπείρωση ή ως συγκεκριμένη παράταξη στο χώρο των επαγγελματιών, όπως προαναφέρθηκε, ήταν σε γενικές γραμμές παρών για τα δεδομένα του νησιού και με την ολιγομελή του παρουσία. Στην πραγματικότητα οι τοπικές του δομές αντιστοιχούν σε ελάχιστα μέλη, μέλη, τα οποία έχουν μια κάποια παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο, στο χώρο των εκπαιδευτικών και στο χώρο των επαγγελματιών. Η συρρικνωμένη του παρουσία οφείλεται από τη μια και στις μονόπλευρες και μονοδιάστατες επιλογές του να πορεύεται ως πρωτοπορία (αν και λόγω του αριθμού του έχει συμμετάσχει και σε «σουρεαλιστικές» διαμαρτυρίες και με άλλους φορείς π.χ. Σύλλογο Δ/Ν, Αγανακτισμένους κλπ) αλλά και λόγω της συντηρητικής φυσιογνωμίας της Αίγινας και της παραδοσιακής υποστήριξης συνήθως σε κόμματα εξουσίας. Ενίοτε οι μετατοπίσεις στον εκλογικό καμβά το ευνοούσαν, ειδικά τα τελευταία χρόνια αλλά η κατάσταση άλλαξε από το 2012.

Δ)Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας: Η Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας ξεκίνησε όχι από δυνάμεις αγώνα αλλά από το facebook, ακολουθώντας ως ένα βαθμό τη συνέλευση του Συντάγματος στα προτάγματα, και στις κινητοποιήσεις. Έζησε περίπου ένα χρόνο ενώ εκφυλίστηκε ως πολιτικός οργανισμός στο τέλος της, σε μια παρέα ανθρώπων που κυρίως προσανατολίζονταν στον αντι-φασισμό και στις «εναλλακτικές οικονομίες». Από το καλοκαίρι μέχρι το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου δημιουργίας της, σταθεροποιήθηκε αριθμητικά, με αποτέλεσμα ένα πλήθος εκδηλώσεων, συγκεντρώσεων και παρεμβάσεων κυρίως την περίοδο του χαρατσιού όπως και στο Δημοτικό Συμβούλιο για τοπικά ζητήματα. Η προσπάθεια του χειμώνα 2011-12 που πραγματοποιήθηκε από συνελεύσεις της Αττικής για συντονισμό, απέτυχε, κι αυτό ακολούθησε ένα μαρασμό των ίδιων των Συνελεύσεων πανελλαδικά. Η αίσθηση που άφησε ήταν κυρίως η σύγχυση μεταξύ α)τοπικής ομάδας με διάθεση βελτίωσης της κατάστασης-β)ριζοσπαστικού αντιεξουσιαστικού λόγου-γ)ό,τι να ‘ναι προτάσεων για δράση με σοβαρές ανακολουθίες-δ)παρέας που τα «έχουν βρει»-ε)άτυπης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ-στ)πεδίο «εναλλακτισμού».  

Υπήρχε μια έλλειψη συνοχής μεταξύ αγνώστων, εφόσον δεν υπήρχε μια καθημερινότητα που να ακολουθεί τις διαδικασίες, μεταξύ ανθρώπων με αντιθετικούς προσανατολισμούς και με διαφορές εισοδήματος, με ανακολουθία και παλινωδίες επί των αποφάσεων, με διάσταση μεταξύ προτάσεων και ανάληψης ευθυνών καθώς και μια φιλικού τύπου λειτουργία παρόλο που ρητά ήταν μια ανοιχτή διαδικασία.  Ήταν όμως από την άλλη, μια σημαντική ευκαιρία μέσα από την οποία, και ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ αρχών του καλοκαιριού-φθινοπώρου του 2011, αναδύθηκαν ταυτοχρόνως και θετικές εξελίξεις που τροφοδότησαν τον τοπικό κοινωνικό μετασχηματισμό, όπως:

α)ένας νέος τρόπος συνύπαρξης στο δημόσιο χώρο,

β)διαδικασίες δημοκρατικής λήψης αποφάσεων,

γ)προεικόνισμα δομημένων και παραγωγικών συζητήσεων,

δ)μια παρακαταθήκη για έναν ανεξάρτητο αγώνα

ε)ενωτικές διαθεσιμότητες πέρα από διαφοροποιήσεις που επιτρέπουν σε ένα μεγάλο βαθμό τη συνέχιση του αγώνα.

Ε)Τοπικές διαμαρτυρίες: Οι τοπικές διαμαρτυρίες εκτός από αυτήν για την απαγόρευση των οικόσιτων όπως και της επιτροπής κατά της εγκατάστασης ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα, δεν πήραν μεγάλες διαστάσεις καθώς ήταν αυτές που εντοπίζονταν σε κάποιο περιορισμένο τοπικό πρόβλημα χωρίς οι πρωταγωνιστές να επιθυμούν να το ανοίξουν και θεματικά και γεωγραφικά. Επί παραδείγματι η διαμαρτυρία για το σκουπιδότοπο στο Λεόντι έμεινε καθαρά σε επίπεδο γειτονιάς ενώ θα μπορούσε να υπάρχει η προοπτική να ανοιχτεί σε όλο το νησί και βεβαίως να συνδεθεί με αντικειμενικούς παράγοντες υποβάθμισης της ζωής. Κάποιες μικρές και στοχευμένες ενέργειες στη Σκοτεινή, μια διαμαρτυρία για την εργολαβία των Σαλιαρέλη-Σκλάβαινα στην Κολόνα ήταν όλες κι όλες οι διαμαρτυρίες καθώς κι αυτές για τις διακοπές του νερού που εκφράστηκαν ελάχιστα. Τόσο η Συνέλευση Αγανακτισμένων όσο και το ΠΑΜΕ δεν μπόρεσαν να προσμετρήσουν αυτές ως επιτυχίες τους. Μέσα στις τοπικές διαμαρτυρίες μπορούμε να προσμετρήσουμε και όσες έγιναν με αφορμή τα μνημονιακά μέτρα με προεξάρχουσα αυτήν της -ας πούμε «Παναιγινήτικης»- της 5ης Οκτώβρη 2011 που ήταν η πιο μαζική και η οποία εκφυλίστηκε με τη Συνέλευση Αγανακτισμένων και το ΠΑΜΕ να φυλάνε τις τράπεζες. Αυτή είναι η αρχή του τέλους των τοπικών κινητοποιήσεων στο πολιτικό ζήτημα.

ΣΤ) ΣΠΙΘΑ: Η προσπάθεια που πραγματοποίησε ενεργό μέλος της από την Αίγινα, ενώ ξεκίνησε με πολύ καλές προδιαγραφές (συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις) δεν μπόρεσε όπως και σε όλη την Ελλάδα να μην ακολουθήσει τη φθορά που υπέστησαν το 2012-13 όλες οι αντιμνημονιακές προσπάθειες (ΕΠΑΜ, κλπ). Γεννήθηκαν πολύ γρήγορα, δεν είχαν τη δυνατότητα ή το σθένος να παραμείνουν ως «σχολές αφύπνισης», πλαισιώθηκαν σε ένα μέρος τους από τυχοδιώκτες σε κεντρικό επίπεδο ενώ για λόγους που εξηγούνται από τη διαχρονία της «δολερής» διχόνοιας για «το σκήπτρο», δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο.  Αποτέλεσμα ήταν να απορροφηθούν πλείστοι από τους κομματικούς μηχανισμούς ή να επιβιώνουν ως υποψίες φορέα χωρίς ουσιαστική δράση και συσπείρωση. Στην Αίγινα φυλλορρόησε όπως και η συνέλευση αγανακτισμένων ή όπως διαφαινόμενα σχήματα ή άλλες απόπειρες εκείνης της περιόδου.

Ζ) Αγωνιστικές προσπάθειες για την εκπαίδευση: Ο Σύλλογος Δασκάλων, διάφοροι καθηγητές της ΕΛΜΕ Πειραιά, κυρίως από το ΕΠΑΛ Αίγινας έδωσαν μικρές μάχες όλη αυτήν την περίοδο, σε απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και ξέχωρα από αυτές, ενάντια στις μεταρρυθμίσεις που στόχο έχουν το δημόσιο και δωρεάν σχολείο.  Την δε τελευταία χρονιά κι από το καλοκαίρι του 2013 μετά τις απολύσεις εκατοντάδων εκπαιδευτικών από τα ΕΠΑΛ, βρήκαν σημαντική υποστήριξη από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων των μαθητών του ΕΠΑΛ Αίγινας.

3)Το φαινόμενο της Χρυσής Αβγής (με «β» όπως λέμε αβγό) στην Αίγινα

Η Χρυσή Αβγή έκανε την παρουσία της για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα της τάξεως των 3-4 μηνών δια μέσου ενός και μόνο μέλους της και η οποία σταμάτησε όταν ο ίδιος απενεργοποιήθηκε ή ματαίωσε τη δράση του. Η παρουσία της ήταν όπως παντού, απροειδοποίητη και σχετικά «ειρηνική» μιας και ήταν στην προεκλογική περίοδο του 2012 με έφοδο από τις οργανώσεις του Πειραιά. Μικρής έντασης ανώνυμες δραστηριότητες, όπως ζημιές σε κατάστημα που δέχτηκε την επίσημη παρουσία της Χρυσής Αβγής Πειραιά και των ελάχιστων ντόπιων υποστηρικτών της, αφισοκολλήσεις αλλά και μια αντιρατσιστική εκδήλωση από πλευράς Συνέλευσης των Αγανακτισμένων Αίγιναςήταν οι αντιδράσεις για την παρουσία της, η οποία προσμετρήθηκε εκλογικά με 600 περίπου ψηφοφόρους. Η μετατόπιση, που από τη μια συνδύαζε μια υποκριτική εναντίωση στο μνημόνιο αλλά και από την άλλη την εθνικιστική-ξενοφοβική ρητορεία, βρήκε έδαφος σε τμήμα της Αίγινας που ως παραδοσιακά δεξιό νησί έχει και έναν διακριτό κορμό, ακροδεξιό-αντικομμουνιστικό. Σε γενικές γραμμές όμως, το τουριστικό κλίμα στην Αίγινα που οφείλει να είναι πολυπολιτισμικό για αυτό και οικονομικά προσοδοφόρο, η μικρή παρουσία μεταναστών, η αναζήτηση της ησυχίας μέσα στη φτώχεια που αποτελεί τη διαχρονική ιδεολογία του νησιού, δεν μπορεί να «σηκώσει» την παρουσία της Χρυσής Αβγής και μάλιστα όπως αυτή εκφράστηκε το προηγούμενο διάστημα, στα αστικά κέντρα, με δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και σε ανθρώπους που ανήκουν από την αριστερά και πέρα. Από την άλλη το έδαφος για τα δήθεν χαριστικά παζάρια «μόνο για Έλληνες» δεν θα μπορούσε να έχει θέση στο νησί. Η συστηματική «φιλανθρωπία» της τοπικής Εκκλησίας, ομάδων εθελοντών που συνεργάζονται με μέτοικους αστούς έχουν ήδη καλύψει αυτό το κενό. Η ύστερη προσπάθεια ενός τυχοδιώκτη και αποτυχημένου επιχειρηματία να λάβει το χρίσμα της ήταν σχεδόν ασήμαντη.   Συνεπώς η Χρυσή Αβγή δυνητικά θα μπορούσε, αν και αυτό είναι αμφίβολο στο βαθμό που είναι ήδη δεδομένη η μικρή αγορά, να ενταχθεί στο στρατό της παραλίας «των 200 μέτρων», με αντικείμενο τις γνωστές παράνομες δραστηριότητες  ή στη φύλαξη. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε ένα κενό σ’ αυτήν την «ευαγή» δραστηριότητα. Και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα εφόσον οφείλουν να συνεργήσουν πολλοί παράγοντες. Ο πρόσφατος περιορισμός της Χρυσής Αβγής η οποία διογκώθηκε συγκυριακά ως μνημονιακό ενεργούμενο της θεωρίας των δυο άκρων, διαδέχεται τη δημιουργία ενός χρήσιμου κέντρου (Ποτάμι). Κι αυτό έχει ως συνέπεια, την κοινωνική της περιθωριοποίηση και ιδιαίτερα στην περιφέρεια ή όπου ευκαιριακά στηρίχθηκε και με τις εφεδρείες των κεντρικών γεγονότων (π.χ.  Μπαλτάκος) να αποτελούν σήμα κατατεθέν της εξέλιξής της.

4)Η Τοπική Εκκλησία

Σε μια ιδανική ερμηνεία, θα μπορούσαμε να ονομάζουμε εκκλησία αυτό που αορίστως αυτοαποκαλείται Λαός και Κλήρος. Κάτι τέτοιο όμως, είναι μόνο μια ιστορική και μακρινή παρακαταθήκη. Στην πραγματικότητα αυτό που ονομάζουμε τοπική εκκλησία είναι ένα συνονθύλευμα παραγόντων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας εμπλεκόμενων με σημαίνοντα πρόσωπα της τοπικής πολιτικής και οικονομικής ζωής, προσώπων που διαχειρίζονται μια άγνωστη στο κοινό περιουσία σε χρήματα, οικήματα και γη, προσώπων που εμπλέκονται ως ενδιάμεσοι κρίκοι υποστήριξης του έργου της εκκλησίας (φιλανθρωπικές κινήσεις, κατηχητικά, κατασκηνώσεις, φιλολογικές δραστηριότητες κλπ) και σαφώς ενός κοινού πιστών που δεν περιορίζεται στην Αίγινα αλλά προέρχεται από όλο τον ελλαδικό χώρο, φτάνει μέχρι την Ανατολική Ευρώπη και επεκτείνεται στη Ρωσία. Αυτό το κοινό που στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι ένα κοινό που δεν αναζητά λύσεις κοινωνικές αλλά μια ατομική σωτηρία μέσω της προσκύνησης, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο βασικός παράγοντας σταθερότητας αυτής της ηγετικής ομάδας. Έτσι παρά τις επιδερμικές προσπάθειες εκκοσμίκευσής της και εκσυγχρονισμού της, οι κεντρικές μεταπολεμικές της λειτουργίες παραμένουν σχεδόν ανέπαφες. Τα σεμινάρια ψυχολογίας που διοργανώνει ενσωματώνοντάς τα στις κοινωνικές της λειτουργίες, οργάνωση μαθημάτων μουσικής, σεμινάρια μελισσοκομίας κλπ. ή οι προσπάθειες οργάνωσης του θρησκευτικού τουρισμού οι οποίες αποβλέπουν στην περεταίρω οικονομική μεγέθυνση, υποδηλώνουν ένα τεράστιο κενό εκσυγχρονισμού που αφορά:

α) στην απόδοση προς το λαό της κτηματικής περιουσία της

β) στη δημοκρατική συμμετοχή επί της οικονομικής διαχείρισης των πιστών στις ενορίες

γ) στη στεγαστική χρήση κληροδοτημάτων και κτιρίων της για τους ανθρώπους που βασανίζονται οικονομικά στη συγκυρία (Λεούσειο, κλπ)

ε) στην ουσιαστική χρηματοδότηση ενός Νοσοκομείου που σήμερα φυτοζωεί παρά την κοινωνική και άκριτη στήριξη σε αυτό

στ) στην αποποίηση των κοινωνικών-οικονομικών προνομίων των ιεραρχών λειτουργών της

ζ) στην έντιμη πορεία απομάκρυνσης από τον αντιχριστιανικό και ανήθικο εναγκαλισμό με την πολιτική εξουσία

η) στη συμβολή σε έναν ολοκληρωμένο διάλογο με την κοινωνία για το «ευ ζειν».

5)Τα «κεντρικά»

Βουλευτές εν ενεργεία, ο αντιπεριφερειάρχης, ο υπουργός Παιδείας ήταν κυρίως αυτοί που μεσολάβησαν ωφελιμιστικά σε περιπτώσεις, συνεχίζοντας την παράδοση εξάρτησης από το κέντρο.  Περισσότερο απ’ όλους ο αντιπεριφερειάρχης Δ. Κατσικάρης (αλλά και κάποιοι παράγοντες της ΝΔ) ήταν αυτός που ωθούσε την επικαιρότητα και της έδινε νόημα περισσότερο από κάθε άλλον παράγοντα. Με το συναισθηματικό του λόγο, με την υπερβατική ρητορική «υπεράνω ιδεολογιών», έδωσε την αίσθηση ενός προστάτη του πληθυσμού απέναντι σε συγκρουόμενα συμφέροντα. Με πολιορκητικό κριό τον αγωγό «προ των πυλών» κάλυψε ένα κενό που άφηνε η απροετοίμαστη, αυτάρεσκη και αυτοαναφορική διοίκηση του Σακκιώτη.

6)Ο κόσμος της Αίγινας-Ο λαός

Ο κόσμος της Αίγινας είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό και έτσι οφείλει να παραμείνει στην ανάλυση και στον απολογισμό. Η απουσία του από την πολιτική ζωή σημαίνει παρουσία αλλού. Οι συγκεκριμένες κοινωνικές λειτουργίες (καφενείο, συνεστιάσεις, γιορτές, γάμοι, κηδείες, μνημόσυνα, βαφτίσια, παρελάσεις, κοινωνικές εκδηλώσεις κλπ) ή οι αυστηρά προσωπικές (οικογένεια, ιδιώτευση, ιδιαίτερες ασχολίες κλπ) είναι ένας μεγάλος χώρος που ακόμα δεν έχει και δεν μπορεί, στα σοβαρά, να ερευνηθεί και αναλυθεί, προκειμένου να δούμε τις προεκτάσεις του και τις αφετηρίες του. Η αντίφαση αυτή αποτυπώνεται στην πιο κωμικοτραγική έκφραση του κόσμου με το πιο ανεύθυνο και αντιφατικό ερωτηματικό: «πού είναι ο κόσμος;». Σε κάθε περίπτωση, η αναζήτηση της ιστορικής αφήγησης για την ερμηνεία της κοινωνικής συμπεριφοράς πέρα από μετρήσεις και στατιστικές, είναι ένας σημαντικός υποβοηθητικός παράγοντας.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Αν εξαιρέσουμε την πιο συνεκτική (στη βάση της καπιταλιστικής λογικής) και με μελετημένους δημαγωγικούς στόχους-θέσεις, παράταξη του Π. Κουκούλη που μέλλεται να αποσπάσει συνιστώσες και πρόσωπα-κλειδιά από άλλους χώρους ή πρόσωπα της διοίκησης οι οποίοι το πιο πιθανόν είναι να προετοιμαστούν για την επόμενη παραλαβή του διοικητικού «χάους» από μια κατάσταση που σωστά αντιλαμβάνονται ότι θα επέλθει ή να εγκολπωθούν σε εφεδρικές θέσεις εξουσίας, οι υπόλοιπες «βασικές» λύσεις αφορούν αποκλειστικά στο διαχρονικό παρελθόν  της Αίγινας. Η πρόσφατη απόσυρση του Π. Γρηγορόπουλου με την περίπου ταυτόχρονη πρόθεση συμμετοχής στο εκλογικό πεδίο, του Δημήτρη Μούρτζη, «ενός φίλου (και παλαιάς κοπής δημάρχου) απ’ τα παλιά», δείχνει φαινομενικά το δίπολο. Αυτό που όμως παλιά ήταν κάπως γραφικό, σήμερα δεν είναι καθόλου έτσι. Ό,τι τάζουν («θα καταλύσω το νόμο δήλωσε βαρύγδουπα ο φέρελπις κατακτητής της δημοτικής εξουσίας για το ζήτημα των οικόσιτων) έχει όλο και πιο κοντά ποδάρια. Έχουμε μόνο να συγκρίνουμε τα λιγότερο κακά. Η κρίση βαθαίνει και η τοπική κοινωνία ήδη έχει ξεκινήσει να βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της απελπισίας και της φτωχοκτονίας.

Από την άλλη δεν υπάρχει ένα συμπαγές μπλοκ της τοπικής εξουσίας που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει την εφαρμογή του Καλλικράτη. Οι αποτυχημένες προσπάθειες του Π. Κουκούλη για συναινετική γραμμή ήταν και οι μοναδικές που εγγυούνταν ένα μέλλον κάπως πιο σταθερό για την περεταίρω αποδιάρθρωση της κοινωνίας μέσω της φτώχειας και της κυριαρχίας της ανταγωνιστικής Αγοράς. Και για αυτό λοιπόν υπάρχει ένας λόγος παραπάνω για μια αστάθεια και περεταίρω διάλυση.

Συμπερασματικά, ο κυρίαρχος λόγος δεν μονοπωλείται από επιχειρήματα και διαβουλευτικές διαδικασίες, εφόσον σ’ αυτόν εμβάλουν καίρια το στενό οικονομικό συμφέρον ή οι μικροφιλοδοξίες, οι διαχρονικές εμπάθειες, οι οικογενειακές εξαρτήσεις αλλά και μια διαχρονικά παθογόνα ιδεολογία γύρω από την πεσούσα τουριστική-παραθεριστική οικονομία και τις συμπαρομαρτούσες δραστηριότητές της (οικοδομή, εμπόριο κλπ). Αυτός είναι ένας χώρος μέσα στον οποίο τα επιχειρήματα τείνουν να εκτοπίζονται και να αποσαθρώνουν την όποια δυνατότητα ενυπάρχει, μιας ατομικής ή συλλογικής συγκρότησης. Αυτό είναι και το αδύνατο σημείο των όποιων συμμαχιών οι οποίες βασίζονται κυρίως σε ό,τι πιο τυχοδιωκτικό και θνησιγενές επιβιώνει στην κοινωνία της Αίγινας –αν εξαιρέσουμε καλοπροαίρετους ανθρώπους-χρήσιμους. Για αυτό και διαλύθηκε γρήγορα η παράταξη που διοικεί το Δήμο Αίγινας σήμερα. Για αυτό και θα βλέπουμε σχήματα που εύκολα θα διαλύονται και θα παραχωρούν τη θέση τους σε απότομες μετατοπίσεις.

Απ’ την άλλη, οι μικρές φωνές των υποψηφίων της αριστεράς είναι τόσο αδύναμες, άνευρες ή καθόλου συνεκτικές. Η έντιμη, συνεπής και αγωνιστική φυσιογνωμία του Αντώνη Ντελή και η αδιάλλακτη κομματικά αλλά αγωνιστική και έντιμη παρουσία του Γιώργου Κοττάκη δεν φαίνεται να μπορούν να δώσουν προοπτική στο χάος που έρχεται. Οι τομές που εξαγγέλλει η παράταξη «Αίγινα-Κοινωνία Πολιτών» (συνέλευση αποφάσεων του συνδυασμού, ενσωμάτωση ριζοσπαστικών αιτημάτων σε επιμέρους ζητήματα, ομαδο-συνεργατικό μοντέλο διοίκησης, αποκεντρωτική και διάφανη προεκλογική εκστρατεία κλπ) δεν είναι ικανές ως διακηρύξεις να προωθήσουν έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό. Το αντίθετο, ενισχύουν αυτήν τη θεμελιώδη αντινομία ανάμεσα στη συμμετοχή και την ανάθεση ρόλου. Η ασάφεια ανάμεσα στη διακριτή σχέση του «περιφερειακού» με το «κεντρικό» ως αντίληψη δίνει σαφώς το προβάδισμα στο δεύτερο και ιδιαίτερα για την περίπτωση της Αίγινας. Από την άλλη ο συνδυασμός του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ «Λαϊκή Συσπείρωση» είναι στην ουσία μια πολιτική δομή στήριξης του κομματικού μηχανισμού ο οποίος θεωρείται «η μητέρα όλων». Η διαμεσολάβηση των εκλογικών διαδικασιών έχει και έναν κεντρικό ρόλο και σημασία της απευθείας υπαγωγής σε ένα συγκεντρωτικό κόμμα όπου την ανάθεση την έχει για παντιέρα όπως και τη μονοπώληση των αγώνων. Τέλος η συγκεκριμένη κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ η οποία επενδύει στην περεταίρω διάλυση των παραγωγικών και κοινωνικών υποδομών μιας στοιχειώδους αυτάρκειας ή αυτοδυναμίας του παρελθόντος υποδηλώνει ότι η κοινωνική σύγκρουση για την αξιοπρέπεια δεν θα προκύψει από τις δυνατότητες απορροφητικότητας για «επενδύσεις» οι οποίες κατευθύνονται σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικότητας, ανάπτυξης και περεταίρω ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ούτε οι προσδοκίες για την «μέχρι τελευταίου ευρώ» εκμετάλλευση των ΕΣΠΑ, ούτε οι αντι-ΕΕ κραυγές θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα δομικά ζητήματα της οικονομίας και της πολιτικής. Τα «καλά» εκλογικά αποτελέσματα μάλλον αναχαιτίζουν τη λαϊκή οργάνωση για μια κοινωνία δίκαιη ενώ μεγαλώνουν τα περιθώρια της νοσηρής αποποίησης ευθυνών εκ μέρους των ψηφοφόρων. Συμπερασματικά λοιπόν, μιας και οι δυο συνδυασμοί  αποτελούν διακριτούς πόλους απέναντι σε ένα σχετικά συμπαγές κυρίαρχο μόρφωμα που πρωταγωνιστεί ή συναινεί με το αζημίωτο στην περεταίρω εξάρτηση και πολιτική κηδεμονία που οδηγούν στην κοινωνική εξαθλίωση και εξαχρείωση:

α)Οι διαμεσολαβήσεις δεν μπορούν να προωθήσουν τα προβλήματα ούτε και τη συμμετοχή των πολιτών που είναι κομβικός ο ρόλο τους.

β)Είναι συνδυασμοί που «αναπνέουν» απόλυτα ή κυρίως από τα «κεντρικά».  

γ)Δεν έχουν συνολικό όραμα υπέρβασης της κρίσης ή χρησιμοποιούν κανονιστικά σχήματα, αποτυχημένα εδώ και δεκαετίες

δ)Δεν βασίζονται στους αγώνες ή επιδιώκουν τη μονοπώλησή τους.

Πάνω σ’ αυτό το κενό αλλά και στη βάση των δομικών και δυσεπίλυτων προβλημάτων είναι δυνατόν να αναπτυχθεί μια δράση, η οποία μπορεί κατόπιν διαλόγου και διαβουλεύσεων να θέτει:

α)την πολιτική της διεκδίκησης μέσω ενός κοινωνικού ενωτικού «συνδικαλισμού» για τη στήριξη και τη δημιουργία των υποδομών στο νησί

β)την προσπάθεια για τη δημιουργία τοπικών συνελεύσεων και επιτροπών

γ)τον προσανατολισμό στην οικολογική συνεργατική οικονομία: στην πρωτογενή παραγωγή, στην μεταποίηση και συναφών υπηρεσιών καθώς και στην κατεύθυνση ενός τουρισμού που να ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις και να αποκεντρώνεται

δ)τη μόρφωση ως προϋπόθεση της κοινωνικής ανάπτυξης και συνοχής

ε)την απεξάρτηση από τους ιμπεριαλιστικούς παράγοντες που από τη μεταπολεμική περίοδο λυμαίνονται κάθε δημιουργική διάθεση του λαού μας και στην προκειμένη περίσταση από το γερμανικό παράγοντα.

Έτσι μια σύνθεση που αφορά

α)στην αντι-ιμπεριαλιστική διεθνιστική-αντίσταση στη νέα αποικιοκρατία

β)στην οικολογική ισορροπία

γ)στη δημοκρατία και στην αποκέντρωση

δ)στην οικονομική συνεργασία

ε)στην πνευματική αναγέννηση,

ίσως μπορέσει να ενώσει το λαό της Αίγινας σε μια προοπτική μιας βιώσιμης και αλληλέγγυας τοπικής κοινωνίας.

 

για την κρίση στην Αίγινα

αναδημοσίευση από την “Άλλη Αίγινα”

Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ;

Φοριέται πολύ τελευταία από τεχνοκράτες της πλάκας και πολιτικάντηδες. 
Αν είναι όμως κρίση πανικού ας πούμε, είναι ευκαιρία για τις φαρμακοβιομηχανίες. 
Αν πάλι είναι οικονομική-κοινωνική και πολιτική κρίση, όπως σήμερα, τότε πρέπει να προσδιοριστούν οι επιπτώσεις, ποιοι τις υφίστανται, για ποιους είναι ευκαιρία και τι είδους. 
Η κρίση στην κατοχή για παράδειγμα, ήταν ευκαιρία για τους δοσίλογους και συνεργάτες των Γερμανών. Ένας πρώην υποψήφιος Αιγινήτης δήμαρχος, ο κ. Νίκος Ζωγράφος,  κατήγγειλε υποψήφιους αντιπάλου συνδυασμού, στηριζόμενος σε αποφάσεις του ειδικού δικαστηρίου Χαλκίδας,για οικονομικές δοσοληψίες με Γερμανούς. Πολλοί τα οικονόμησαν χοντρά τότε. 
Στη Χούντα ομοίως. Έχουμε στην Πέρδικα και στην Αγία Μαρίνα για παράδειγμα τους σκελετούς ξενοδοχειακών μονάδων, που έγιναν στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης. 
Στο ίδιο όραμα της τουριστικής ανάπτυξης, έχουμε μείνει χωρίς νερό στο νησί. Άμα θέλουν να σε πηδήξουν πάντα επικαλούνται μια μεγάλη ιδέα. 
Σήμερα στην Αίγινα, εν όψει δημοτικών εκλογών, αλληλοκαταγγέλλονται για μαφίες κλπ. Ένα είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Η κρίση είναι ευκαιρία για τις μαφίες. 
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ρωσική Μαφία. Προϋπήρχε της πτώσης του συστήματος αλλά ήταν ανοργάνωτη και πολυδιασπασμένη. Έγινε τρανή και φοβερή μετά την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος και τα ηνία ανέλαβαν αξιωματούχοι κομματικοί, κρατικοί, στρατιωτικοί και ασφαλίτες, εμπλουτίζοντας ταυτόχρονα την πραμάτεια τους με πυρηνικά, πορνεία, ναρκωτικά κλπ. Θα έχουμε τα ίδια και εδώ στην Αίιγινα?

Νικήτας Παπαϊωάννου

* Κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

 

Η ιστορία των μαχνοβιτών και της αναρχικής επανάστασης στην Ουκρανία, 1918-1921

Η ιστορία των μαχνοβιτών και της αναρχικής επανάστασης στην Ουκρανία, 1918-1921

 

Το κείμενο συντάχθηκε από την αφρικάνικη αναρχική συλλογικότητα Tokologo και αναρτήθηκε στην σελίδα της νοτιοαφρικάνικης αναρχοκομμουνιστικής οργάνωσης ZACF στις 15/1/14 [http://zabalaza.net/2014/01/15/the-story-of-the-makhnovists-and-the-anarchist-revolution-in-the-ukraine-1918-1921/]. Στο ακόλουθο λινκ όποιος ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει συγκεντρωμένο υλικό σχετικά με την ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος και την μετέπειτα διακήρυξη της γενικής πλατφόρμας από τον Μάχνο, καθώς και μερικές από τις μπροσούρες του Μάχνο και τους συντρόφους του: http://www.mediafire.com/download/fuv07n7f3b5clu9/Machno.rar]

Η ρώσικη και η ουκρανική επανάσταση

 

Το 1917 η επανάσταση ξέσπασε στην αυτοκρατορική Ρωσία, στην οποία πολλές διαφορετικές δυνάμεις συγκρούστηκαν, μερικές εκ τω οποίων ήθελαν να επαναφέρουν την ρώσικη αυτοκρατορική κυβέρνηση (και την ρώσικη αυτοκρατορική οικογένεια), που είχε εκθρονιστεί τον Μάρτη, ενώ άλλες ήθελαν να δημιουργήσουν μια καλύτερη κοινωνία. Εκείνη την περίοδο η Ουκρανία ήταν χωρισμένη ανάμεσα στην αυστρο-ουγγρική και την ρώσικη αυτοκρατορία, και αποτελούσε την πιο πλούσια αποικία της ρωσικής αυτοκρατορίας, με μεγάλες εξαγωγές σε σιτάρι και σε γεωργικά μηχανήματα, το 1917 όμως όλα αυτά επρόκειτο να αλλάξουν.

 

Πριν την επανάσταση η περισσότερη γη ανήκε σε μια πολύ μικρή τάξη γαιοκτημόνων, και η κυβέρνηση και η ιδιωτικοποιημένη βιομηχανία εκμεταλλευόταν τους εργάτες, ενώ εντός της αυτοκρατορίας υπήρχαν πολλές καταπιεσμένες εθνικότητες που ήθελαν την ανεξαρτησία τους (η Ρωσία αποτελούσε μόνο την μισή έκταση της αυτοκρατορίας). Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την εκθρόνιση του τσάρου, τον διχασμό του στρατού, την κατάληψη της γης από τους γεωργούς και των εργοστασίων από τους εργάτες. Πολλές ομάδες στην Ουκρανία μάχονταν για την ανεξαρτησία χωρίς να συμφωνούνε όμως για την μελλοντική μορφή της κοινωνίας.

 

Στην Ουκρανία οι αναρχικοί αποτελούσαν την μεγαλύτερη επαναστατική δύναμη, μάχονταν εναντίον της αποικιοκρατίας μέσω μιας αναρχικής επανάστασης, το οποίο σήμαινε πως η ουκρανική ανεξαρτησία θα οικοδομούνταν πάνω στα αναρχικά ιδανικά της αυτοδιαχείρισης, της συμμετοχικής δημοκρατίας, της αντιιεραρχίας, της ισότητας, της συλλογικής ιδιοκτησίας, της εξάλειψης των τάξεων, του καπιταλισμού και του κράτους. Ονομάστηκαν “μαχνοβίτες”, από τον πρωτεργάτη ουκρανό αναρχικό αγωνιστή, Νέστωρ Μάχνο, ο οποίος προερχόταν από μια φτωχή αγροτική οικογένεια και υπήρξε βιομηχανικός εργάτης και πολιτικός κρατούμενος.

 

Οι μαχνοβίτες ήθελαν να στρέψουν την ρώσικη επανάσταση προς τον αναρχισμό, και γι αυτό είχαν αρκετούς εχθρούς να αντιμετωπίσουν:

 

– Tους μοναρχικούς (ευρέως γνωστούς ως “λευκό στρατό”), οι οποίοι ήθελαν την επιστροφή της Ρωσίας στην αυτοκρατορική της μορφή υπό την ηγεσία το τσάρου

 

– Τους μαρξιστές όπως τον Τρότσκι και τον Λένιν, οι οποίοι εκείνο τον καιρό δημιουργούσαν μια κομματική δικτατορία στην Ρωσία

 

– Τους ουκρανούς εθνικιστές, οι οποίοι θέλανε να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο, καπιταλιστικό ουκρανικό κράτος, με ουκρανούς (αντί για ρώσους) γαιοκτήμονες, καπιταλιστές και πολιτικούς

 

– Τους γερμανούς και αυστριακούς ιμπεριαλιστές, οι οποίοι ήθελαν να καταλάβουν ολόκληρη την Ουκρανία και να την ξανακάνουν αποικία.

 

Στην πραγματικότητα όλοι οι παραπάνω είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό στα αιτήματά τους για το μέλλον της Ουκρανίας, μιας και θέλανε μια μειοψηφία να ελέγχει την γη, τα εργοστάσια και το κράτος, και κατ’επέκταση τους αγρότες και τους εργάτες, και σαν αποτέλεσμα αυτών να μην υπάρξει καμία ουσιαστική ανεξαρτησία και αυτονομία στις ρώσικες αποικίες. Για παράδειγμα οι μαρξιστές ήθελαν την δημιουργία μιας κομματικής δικτατορίας, την εθνικοποίηση των εργοστασίων και της γης και την καταστολή των εχθρών τους. Το οποίο σήμαινε την δημιουργία μιας πολύ μικρής μη ψηφισμένης (επιβαλλόμενης) μαρξιστική ελίτ, η οποία θα συνέθλιβε τα συνδικάτα, τα διάφορα κοινωνικά κινήματα και τους αναρχικούς και θα ήλεχγε ολόκληρο τον πλούτο. Από το 1918 το μαρξιστικό κράτος άρχισε να ανακαταλαμβάνει τις διάφορες αποσχισθείσες ρωσικές αποικίες, πράγμα το οποίο σήμαινε πως οι μαρξιστές πολεμούσαν εναντίον και των μαχνοβίτων, οι οποίοι αποτελούσαν μια απειλή για την δικτατορία τους, μέσω των ιδεών τους και της ανεξαρτησίας τους.

 

Το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα ήθελε να καταστρέψει την άρχουσα τάξη, η οποία αποτελούταν από μια πανίσχυρη και πλούσια μειοψηφία, που κυριαρχούσε πάνω στις αγροτικές και τις εργατικές πλειοψηφίες. Όλες οι κατά καιρούς μειοψηφίες που ήλεγχαν την Ουκρανία κυριαρχούσαν και εκμεταλλεύονταν τον λαό, γι αυτό και τα μαχόμενα κομμάτια του ουκρανικού λαού ήταν με το μέρος του γενικότερου αναρχικού αγώνα, που ήθελε να βάλει ένα τέλος στην καταπίεση και την ιεραρχία (συμπεριλαμβανομένου και του αποικιοκρατισμού και του ρατσισμού).

 

Οι αναρχικοί ήθελαν μια ελεύθερη κοινωνία των απλών ανθρώπων, χωρίς καμία διάκριση βάσει φυλής ή κουλτούρας, στην οποία ο κοινωνικός πλούτος θα χρησιμοποιούταν για να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τα κέρδη μιας άρχουσας μειοψηφίας και όπου θα εξαλειφόταν η καταπίεση και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τα παραπάνω σήμαιναν πως οι μαχνοβίτες πολιτικά ήταν ενάντιοι τω μαρξιστών, καθώς και των εθνικιστών και των μοναρχικών.  Στην διάρκεια του αναβρασμού του πολέμου για ανεξαρτησία, κατά το 1917-1921, προωθούσαν τα δικά τους ριζοσπαστικά πολιτικά προτάγματα ενάντια σε αυτά των μαρξιστών, εθνικιστών και μοναρχικών.

 

Η αναρχική επανάσταση στην Ουκρανία

 

Στο μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, και κυρίως στον νότο, οι αναρχικοί δημιούργησαν ένα σύστημα ελεύθερων, ανεξάρτητων συμβουλίων στα οποία συμμετείχαν εργάτες, αγρότες και στρατιώτες (το οποίο στα ρώσικα ονομαζόταν “σοβιέτ”). Αυτό το σύστημα είχε ξεκινήσει από το 1917 όταν ο Μάχνο και οι σύντροφοί του άρχισαν να οργανώνουν εργατικά σωματεία, αγροτικές και εργατικές επιτροπές και συνελεύσεις με σκοπό την επίτευξη μεταρρυθμίσεων και απεργιών. Τα παραπάνω διακόπηκαν από μια γερμανική αυτοκρατορική κατάληψη των περιοχών, που επιτράπηκε ύστερα από την ντροπιαστική πρώτη συνθήκη του Brest-Litovsk, που υπογράφηκε από του ρώσους μαρξιστές Λένιν και Τρότσκι τον Φλεβάρη του 1918.

 

Όμως στην συνέχεια του ίδιου χρόνου το αναρχικό μαχνοβίτικο κίνημα αναζωπυρώθηκε , μέσω οπλισμένων ομάδων που υποστήριζαν τους αναρχικούς και μαζικών λαϊκών αγώνων και δομών οργάνωσης, η επανάσταση πλέον είχε διαχυθεί σε μεγαλύτερο επίπεδο από ποτέ. Ο λαός ήλεγχε τα πράγματα μέσω συμβουλίων στις γειτονιές, στα εργοστάσια και στον στρατό, ενώ οι αντιπρόσωποι των συμβουλίων ήταν πάντα υπόλογοι σε αυτά και πλέον μόνο δέχονταν εντολές από τον λαό και δεν έδιναν οι ίδιοι και σίγουρα δεν αποτελούσαν κάποια άρχουσα μειοψηφία, ήταν σύντροφοι και γι αυτό ήταν “υπηρέτες” του λαού και όχι αφέντες του. Επίσης τα εργοστάσια και η κοινότητες ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του λαού μέσω της αυτοδιαχείρισης, διαρκώς νέες συλλογικότητες δημιουργούνταν, η γη αναδιανεμόταν και η ζωή άλλαζε. Τα συμβούλια είχαν ομοσπονδιακή δομή και συνδεόντουσαν μέσω συνεδρίων, τα οποία εξέφραζαν τα αιτήματα της εργατικής τάξης και των αγροτών σε μεγάλη κλίμακα και ανέπτυσσαν δημοκρατικά σχέδια. Η γη και τα εργοστάσια αποτελούσαν πλέον συλλογική ιδιοκτησία, διοικούνταν από τα συμβούλια και χρησιμοποιούνταν για να προσφέρουν χρήσιμες υπηρεσίες, καλές θέσεις εργασίας, ισότητα και αλληλεγγύη.

 

Οι αναρχικοί επέτρεπαν στους μαρξιστές και τους εθνικιστές να συμμετέχουν (ειρηνικά) στα ελεύθερα συμβούλια, να αναπτύσσουν και να προωθούν τις θέσεις τους, τις εφημερίδες τους και τους υποψήφιους τους. Παράλληλα όμως όλες οι βίαιες επιθέσεις ενάντια στα συμβούλια και στην συλλογική ιδιοκτησία, καθώς επίσης και  οι ρατσιστικές επιθέσεις από τους μαρξιστές και τους εθνικιστές  απαγορεύονταν και έπρεπε να αντιμετωπιστούν με την χρήση των δυνάμεων των αναρχικών.

 

Ο αναρxικός επαναστατικός εξεγερσιακός στρατός της Ουκρανίας ήταν υπό τον έλεγχο των συμβουλίων συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτικών συμβουλίων, τα οποία ενεργούσαν με σκοπό την προστασία της ανεξάρτητης επαναστατικής Ουκρανίας. Ακόμα και οι διοικητές εκλεγόντουσαν, όπως για παράδειγμα ο Μάχνο, ο οποίος ήταν και αυτός άμεσα ανακλητός, πράγμα το οποίο συνέβη κιόλας. Μιας και ήταν μια δημοκρατική πολιτοφυλακή, ένας στρατός του λαού, που αποτελούταν από πολίτες, και όχι ένας στρατός που χρησιμοποιούταν και ελεγχόταν από μια άρχουσα τάξη εναντίον του λαού.

 

Η κοινωνία που περιγράφτηκε παραπάνω ήταν μια αναρχική κοινωνία, μιας και τα λόγια των μαχνοβιτών έγιναν πραγματικότητα. Η αναρχική επανάσταση έλαβε χώρα σε μια μεγάλη έκταση και έδειξε μια πραγματική εναλλακτική από αυτή που πρότειναν οι μοναρχικοί, οι μαρξιστές και εθνικιστές. Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τις βασικές διαφοροποιήσεις μεταξύ της αναρχικής (Ουκρανία) και της μαρξιστικής (Ρωσία) ζώνης:

 

 

 

Αναρχική Ουκρανία Μαρξιστική Ρωσία
Ελευθερία λόγου Καταστολή ελευθεριών όλων των αντιπάλων
Ελεύθερο σύστημα των σοβιέτ Σοβιέτ κάτω από τον έλεγχο του κόμματος
Ελευθερία όλων των διαφορετικών πολλιτικώνδραστηριοτ΄των σε όλους Απαγόρευση πολιτικών δραστηριοτήτων και δημόσιων διαβουλεύσεων στα σοβιέτ
Όλες οι αποφάσεις παίρνοντα από τα σοβιέτ Τα σοβιέτ ελέγχονται από διορισμένους μη εκλεγμένους κρατικούς διοικητές
Ο έλεγχος στα σοβιέτ υπόκειντο σε δημοκρατικές διδικασίες και ο καθένας είχε πρόσβαση σε αυτές Απαγόρευση δικαιώματος συμμετοχής στις εκλογικές διαδικασίες στο λαό
Έλεγχος γης και εργοστασίων από το λαό Έλεγχος γης και εργοστασιών από το κόμμα
Αυτοδιαχειριζόμενοι εργασιακοί χώροι Κομματικός έλεγχος των εργασιακών χώρων
Δημοκρατικός στρατός Ιεραρχικός στρατός

 

H ουκρανική επανάσταση ως αναρχική, λαϊκή αυτοδιάθεση και αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία

 

Μέσω του προαναφερόμενου συστήματος η εργατική και αγροτική τάξη της Ουκρανίας πέτυχε και την ανεξαρτησία της από αποικία. Η ομοσπονδία των ελεύθερων ουκρανικών συμβουλίων σήμαινε την ύπαρξη ενός νέου, ανεξάρτητου αναρχικού συστήματος στην Ουκρανία. Το κράτος που είχαν επιβάλει οι Γερμανοί εκδιώχθηκε από την Ουκρανία, και οι προσπάθειες των ρώσων μαρξιστών να κατακτήσουν την χώρα και να επιβάλουν μια ουκρανική “σοβιετική δημοκρατία” έβρισκαν σθεναρή αντίσταση, όπως και οι προσπάθειες των μοναρχικών να επαναφέρουν την ρωσική αυτοκρατορία στην περιοχή καθώς και οι προσπάθειες των ουκρανών εθνικιστών να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος. Η εξουσία και ο πλούτος ήταν προσωρινά στα χέρια του εργαζόμενου και φτωχού λαού, και όχι σε κάποια μικρή τοπική ή ξένη ελίτ.

 

Η νέα αναρχική Ουκρανία ήταν απελευθερωμένη από τον ρώσικο, αυστριακό και γερμανικό ιμπεριαλισμό, ενώ απέρριψε τις ταπεινωτικές συνθήκες του ρώσικου μαρξισμού, οι οποίες θέλανε το κεντρικό ρώσικο κράτος να ελέγχει την Ουκρανία. Επίσης εναντιώθηκε στην αναδυόμενη ουκρανική ελίτ των διαχειριστών του κράτους, γαιοκτήμονες και τους καπιταλιστές.

 

Οι άντρες και οι γυναίκες των αναρχικών μαχνοβίτικων δυνάμεων -που συμπεριελάμβαναν τον στρατό, καθώς και τα συμβούλια και τους χώρους εργασίας- αποτελούνταν από αγρότες, εργάτες ουκρανούς, αλλά και έλληνες, κοζάκους, ρώσους, καθώς και την εβραϊκή διωκόμενη κοινότητα. Η ανεξάρτητη αναρχική Ουκρανία συμπεριελάμβανε όλους τους εργαζόμενους και φτωχούς ανθρώπους, και είχε ως εχθρούς της τους πλούσιους και ισχυρούς από κάθε φυλή και έθνος.

 

Η κατάληξη των μαχνοβιτών και της επανάστασης

 

Οι μαχνοβίτες ηττήθηκαν από τις συνεχείς ένοπλες επιθέσεις των μοναρχικών, εθνικιστών και μαρξιστών. Τελικά επικράτησαν οι μαρξιστές, οι οποίοι έκαναν την Ουκρανία αποικία τους, με το όνομα “ουκρανική σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία” , μέρος της αναδιαμορφωμένης ρωσικής αυτοκρατορίας με το όνομα “Ένωση των σοβιετικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών” (ΕΣΣΔ). Στο σύστημα αυτό δεν υπήρχε κανένας σοσιαλισμός, παρά μόνο κρατικοκαπιταλίστικη αποικιοκρατία.

 

Ένας προφανής λόγος για την ήττα των μαχνοβιτών ήταν η ύπαρξη τόσο πολλών εχθρών σε διαφορετικά μέτωπα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι συνεχείς επιθέσεις υπονόμευαν τα συμβούλια και την οργάνωση της αυτοδιαχείρισης. Κάθε φορά που οι μαχνοβίτες εκδιώχνονταν από μια από τις περιοχές τους, οι εισβολείς τρομοκρατούσαν τους κατοίκους και σκότωναν τους αναρχικούς. Όταν οι μαχνοβίτες ανακαταλάμβαναν τις περιοχές, έπρεπε να ξεκινήσουν τα πάντα από την αρχή. Οι στρατιωτικές προσπάθειες ήταν εξαντλητικές, καταναλώνοντας πόρους, άντρες, γυναίκες και υλικά.

 

Γιατί όμως οι εχθροί τους υπερτερούσαν και ήταν τόσο δυνατοί;

 

Λόγω των συνθηκών οι μαχνοβίτες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να συνάψουν συμμαχίες με διάφορες δυνάμεις κατά καιρούς, άλλες φορές με τους μαρξιστές και του εθνικιστές ενάντια στους μοναρχικούς, και άλλες φορές με ανεξάρτητες ένοπλες ομάδες. Επισύναψαν πολλές φορές συμμαχίες με τους ρώσους μαρξιστές, παρά τις πολλαπλές προδοσίες των δεύτερων και την άρνηση τους να παρέχουν όπλα στους αναρχικούς, γενικά οι αναρχικοί προτιμούσαν να συνάπτουν συμμαχίες με τους μαρξιστές.

 

Αξίζει να εξετασθεί κατά πόσο διαφορετικές συμμαχίες έπρεπε να επισυνάπτουν πιο συχνά. Για παράδειγμα οι αναρχικοί θα μπορούσαν να συνεργαστούν πιο συχνά με τους εθνικιστές, οι οποίοι επίσης ήθελαν ανεξαρτησία, ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να προσελκύσουν μέρος των δυνάμεων των εθνικιστών. Και επίσης θα μπορούσαν να είχαν πετύχει καλύτερες διαπραγματεύσεις από ό,τι κατάφεραν με τους μαρξιστές.

 

Αυτό γιατί οι μαχνοβίτες ήταν πολύ πιο ισχυροί σε σύγκριση με τους εθνικιστές, παρά με τους μαρξιστές. Εάν η συμμαχία διαλυόταν αργότερα, οι αναρχικοί θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση για να διευθετήσουν τα πράγματα προς όφελος τους. Είναι γεγονός πως οι εθνικιστές πολεμούσαν συχνά του αναρχικούς, αλλά σε τι διέφερε αυτό από τις ενέργειες των μαρξιστών;

 

Ένα άλλο πρόβλημα ήταν πως οι αναρχικοί της Ρωσίας ήταν κατά κύριο λόγο αποδιοργανωμένοι και σε σύγχυση, αν και υπήρχαν και εξαιρέσεις, όπως οι αναρχοσυνδικαλιστές του G.P. Μaximoff. Εάν οι ρώσοι αναρχικοί ήταν καλύτερα οργανωμένοι θα μπορούσαν να είχαν αποδυναμώσει την μαρξιστική δικτατορία των Λένιν-Τρότσκι, κάτι το οποίο θα κρατούσε απασχολημένα τα μαρξιστικά στρατεύματα και θα παρείχε έναν ισχυρό σύμμαχο και παράδειγμα. Η χρόνια αποδιοργάνωση είναι ένας από τους βασικούς λόγους γιατί το κατά πολύ μικρότερο αλλά καλύτερα οργανωμένο ουκρανικό αναρχικό κίνημα σε αντίθεση με τους ρώσους αναρχικούς κατάφερε να κάνει μια αναρχική επανάσταση. Στην εξορία πολλοί από αυτούς τους αναρχικούς αρνήθηκαν να μάθουν από αυτό το λάθος τους, πως δηλαδή ο αναρχισμός πρέπει να διαχυθεί στις μάζες, να είναι ενοποιημένος σε λόγο και πράξη και να δρα με βάση την συλλογική ευθύνη. Ο Μάχνο μαζί με τον Πιοτρ Αρσίνοφ και άλλους συντρόφους, στην εξορία, υπέδειξαν αυτά τα κοστοβόρα διδάγματα στην Οργανωτική Πλατφόρμα των Ελευθεριακών Κομμουνιστών.

 

Ο μη οργανωμένος αναρχισμός και ο συνδικαλισμός είναι πραγματικά ανίσχυρος, ενώ ο κατάλληλα οργανωμένος μπορεί να συντελέσει σημαντικά στον κοινωνικό μετασχηματισμό, αυτό μας έδειξε το μαχνοβίτικο κίνημα, ας θυμόμαστε λοιπόν το ηρωικό τους παράδειγμα.