Μια επέτειος που την κατάπιε ένα φιστίκι ! Ναυμαχία της Σαλαμίνας , Σεπτ. 480 π.Χ.

αναδημοσίευση από το “Άλλη Αίγινα”

Μια επέτειος που την κατάπιε ένα φιστίκι ! Ναυμαχία της Σαλαμίνας , Σεπτ. 480 π.Χ.

 

Μ αρέσει που στον τοίχο του Δήμου Αίγινας στο facebook (τουλάχιστον), γράφει Αίγινα 32 Αιώνες Ιστορίας και στο …..παράθυρο του τοίχου Αίγινα, Πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους. Όχι, στη πόρτα δεν γράφει τίποτα, γιατί στην πραγματικότητα η Ιστορία στην Αίγινα έχει φάει …..Πόρτα. Αν εξαιρέσουμε τις ονειρώξεις των πολιτικο-οικονομικο-θρησκευτικων αρχών  πως η Αίγινα είναι η Πρώτη Πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους (Ίδρυση ελληνικού κράτους το 1830 με πρωτεύουσα το Ναύπλιο, Αίγινα πρώτευσα το 1828, οπότε μάλλον κάτι δεν κολλάει), προκύπτει ένα βασικό ερώτημα. Από αυτά τα 3200 χρόνια ιστορίας, ποια και πόσα ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα είναι  επισκέψιμα, έχουν δει το φως της μέρας και της δημοσιότητας, έχουν τουριστική και όχι μόνο αξιοποίηση και κυρίως αν έχουμε διδαχθεί και τι από αυτή την ιστορία. . Ελάχιστα και αυτά όχι με πρωτοβουλία των τοπικών αρχών. Η πρωτοβουλία των τοπικών αρχών είναι να θέλει να θάψει για πάντα το αρχαίο λιμάνι με ένα τεράστιο κυματοθραύστη και το ξεκλήρισμα των αρχαιοτήτων της Κολόνας προς όφελος της ανάπτυξης, όπως έλεγε στέλεχος της κοινότητας Αίγινας. Για τον «καλλωπισμό» αυτό της Κολόνας έπεσε πρόστιμο από την περιφέρεια στην προηγούμενη διοίκηση του Δήμου και στον πρόεδρο της Τοπικής κοινότητας,  αν και πέρασε στο ντούκου αυτό το πρόστιμο  Τριάντα δυο αιώνες ιστορίας λοιπόν αλλά οι πρώτοι και ίσως οι μόνοι που ζήτησαν από την Μελίνα να συσταθεί αρχαιολογική υπηρεσία στην Αίγινα ήταν το σωματείο οικοδομών το 1982 με πρόεδρο τότε τον Γιώργο Λορανδο και γραμματέα τον Σουλη τον Μοίρα Τριάντα δυο αιώνες Ιστορίας με κορυφαία στιγμή την Ναυμαχία της Σαλαμίνας που η φετινή επέτειος της, κλείστηκε και αυτή μέσα σε ένα κελυφωτο φιστίκι. Και το Φιστικί πρόσχημα είναι και για καμουφλάζ της τουριστικής μονοκαλλιέργειας. Και η τουριστική μονοκαλλιέργεια πρόσχημα είναι για τα 200 μέτρα της παράλιας.

Και το πρόσχημα ΠΡΟΣΧΗΜΑ  είναι και αυτό.

Πρώτο Παράσημο Ανδρείας λοιπόν στους Αιγινήτες της εποχής, στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας ενώ ερίζουν με τους Αθηναίους για το ποιος επιτέθηκε πρώτος στους Πέρσες. Δεν ήξεραν τότε, δεν καταλάβαιναν. Καλά δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν τους φωστήρες της τουριστικής μονοκαλλιέργειας στην Αίγινα. Αντί να στρώσουν χαλιά να βγουν οι Πέρσες στην Παράλια τους πήραν με τις πέτρες και τα ακόντια και τους έπνιξαν στο Σαρωνικό. Η πιο …αντιτουριστικη περίοδος της Αίγινας. Ενώ τώρα πλέουμε σε πελάγη …….

 

Νικήτας Παπαϊωάννου

Ο κύριος Κατσικάρης, η αυτοοργάνωση και η Αίγινα της Νέας Υόρκης

Ο απερχόμενος αντιπεριφερειάρχης μας, Δημήτρης Κατσικάρης, σε συνέντευξή του στη Νέα Εποχή, ως Ο άνθρωπος που μόχθησε για την αντιπεριφέρεια Νήσων Αργοσαρωνικού, ξετυλίγοντας το κουβάρι της απλότητας ενός ανθρώπου που έκανε το «αγροτικό» του στα νησιά μας, διεμήνυσε για το δίκαιον της γνωστή ρήσης του Πάγκαλου («μαζί τα φάγαμε»). Εξηγώντας μας για την παθολογία της ελληνικής κοινωνίας και καταγγέλλοντας με γενναιότητα τη μήτρα-ΠΑΣΟΚ (από την οποία εξήλθε) για τη συμβολή της στην αναξιοκρατία και στο ρουσφέτι, μας εξήγησε ότι στάθηκε δίπλα σε κάθε πολίτη που προσέτρεχε σ’ αυτόν. Μέχρι εδώ καλά. Δεν είναι να ασχολείται κανείς με το τι είπε για την ερμηνεία αυτού του κόσμου ένας δευτεροκλασάτος υπάλληλος του ΠΑΣΟΚ. Ούτε για την εποποιία του.
Αυτό όμως που έχει μια σημασία είναι το ανεκπλήρωτο όνειρό του για την Αίγινα. Ακριβός τουρισμός-όχι για φτωχούς, βρωμιάρηδες, που δεν έχουν να χαλάσουν χρήμα για το νησί.
Δηλαδή; «Πρέπει να σοβαρευτούνε κάποτε οι παράγοντες στην Αίγινα. Συγκρότηση ενός σχεδίου για την ανάπτυξη για τον τουρισμό. Η Αίγινα αν ήταν δίπλα στη Ν.Υ. θα ήμασταν οι επιστάτες των πλουσίων.» Να το όνειρό του. Επιστάτης σε μια βίλα πλουσίου. Να το φαντασιακό που έρχεται να συμπληρώσει το άλλο φαντασιακό για “την κρίση” ως “ευκαιρία για την Αίγινα” του προσφιλούς μας κυρίου Τάκη Κουκούλη. Δούλος σε βίλα πλουσίου-όχι σερβιτόρος του κάθε κακομοίρη που τρώει σουβλάκια και σκέφτεται να πάρει τζατζίκι και ορεκτικά. Και τι πρέπει να γίνει για να το πετύχουμε; Αυτοοργάνωση. Ναι αυτοοργάνωση. «Όπως είπα και σε έναν τηλεοπτικό σταθμό, άλλο η ποσότητα και άλλο η ποιότητα. Άλλο δηλαδή το «πορτοφόλι» για να καταλήξω στην ουσία. Γενικά έχουμε «φθηνό» τουρισμό. Δεν έχουν πολλά λεφτά να χαλάσουν. Για να πάνε μπροστά τα νησιά και οι επιχειρήσεις, πρέπει να δούμε την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, οι τιμές, όλα αυτά που πρέπει να τα κοιτάξει η περιοχή. Πρέπει να υπάρχει μια αυτοοργάνωση.»
Κύριε Κατσικάρη, έχετε δίκιο. Η ουσία είναι το «πορτοφόλι» που είπατε. Έρχονται φτωχοί, στριμωγμένοι μέσα στα ΙΧ, από την Αθήνα, κουβαλώντας: συγγενείς 1ου και 2ου βαθμού, φίλους, μπατζανάκηδες και κουνιάδες, παράλληλες σχέσεις με κουμπάρες και κουμπάρους, ψησταριές, κατεψυγμένες χοιρινές μπριζόλες και κοτόπουλα, δημητριακά φίτνες, κινέζικα ρούχα και μαϊμού σαγιονάρες από τη λαϊκή, παιχνίδια από πλανόδιους πακιστανούς και το τζάμπο, βιβλία και περιοδικά λάιφ-στάιλ και χαρτιά υγείας από προσφορές των μαγαζιών του κέντρου. Πηγαίνουν μετά στο Κέντρο Υγείας για τις σφήκες που τους τσίμπησαν ή για το στομάχι που παράφαγε «κι έχει πίεση», βρίζουν τους πάντες που «δεν ξέρουν να οδηγάνε» και μουντζώνουν, κατεβαίνουν τα απογεύματα στα θερινά σινέ για κινούμενα σχέδια και σουβλάκι, και στο τέλος πάνε στο σπίτι για να μην αφήσουν μόνη την πεθερά με το πάρκινσον και πίνουν τις φτηνές μπύρες που βρήκαν σε προσφορά. Ποτίζουν και τις λεμονιές τους και κάθονται μετά στη δροσιά, λένε για αυτούς «που μας κυβερνάνε, που θέλουν να μας πάρουν τα σώβρακα και τα σπίτια» μέχρι να έρθει η κουβέντα στα οικογενειακά για να μαλώσουν και να ανάψουν λίγο τα αίματα. Βάζουν και την τηλεόραση στο τέρμα και ο μικρός σηκώνεται να πάει με τους φίλους στο μαγαζί με το 5ευρω ή 10ευρω της κακομοιριάς. Κάθονται με τις ώρες το πρωί στις καρέκλες της παραλίας με ένα φρέντο και έναν φραπέ, παραγγέλνουν για τα παιδιά μια πορτοκαλάδα, διαβάζουν τον φρι-πρες τύπο για να μη δώσουν ούτε ένα σεντ, βάζουν τα γυαλιά πρεσβυωπίας για να δούν το λογαριασμό, κουνάνε το κεφάλι, φεύγουν το μεσημέρι για μπάνιο (δωρεάν) και μετά βουρ για το σπίτι. Πάνε και στα πανηγύρια, ανάβουν το κεράκι, περνάνε από τους πάγκους φωνάζοντας στα παιδιά τους «μα όλα τα έχετε» και αγοράζουν τσάντες από τους “μαυρούληδες”. Λαϊκός κόσμος που φοβάται να χαλάσει τα ευρώ του. Φτηνός τουρισμός. Ούτε φεστιβάλ, ούτε θέατρο, ούτε πολιτισμός, ούτε επαύλεις με πισίνα, ούτε κότερο, ούτε «πορτοφόλι» για να καταλήξουμε στην «ουσία». Εμ πού θα γίνουμε επιστάτες;
Θα μας λείψετε.

Ο Μαρδικούλος που λατρεύει τους πτωχούς πλην τίμιους

και σιχαίνεται τους τιμίους πλην πτωχούς

το νέο «ρυθμιστικό σχέδιο» και η Αίγινα (3)

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής, Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις
ΜΕΡΟΣ 1ο
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
Άρθρο 10
Οικιστικό Δίκτυο και Δίκτυο Πολεοδομικών Κέντρων
3. Το Οικιστικό Δίκτυο, το οποίο διαμορφώνεται στη βάση των αρχών της ισόρροπης ανάπτυξης και συμπληρωματικότητας, οργανώνεται σε τρία ιεραρχικά επίπεδα: Μητροπολιτικά Κέντρα, Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας, Δημοτικά Κέντρα.
3.2. Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας
Τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας αποτελούν τα δευτερεύοντα κέντρα ή συστήματα κέντρων της Χωρικής Ενότητας Λεκανοπεδίου που συγκεντρώνουν πολυδιάστατη ανάπτυξη και έχουν σημαντική εμβέλεια μέσα στη Χωρική Ενότητα στην οποία ανήκουν, αναδεικνύοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και μπορεί να περιλαμβάνουν και ορισμένες συμπληρωματικές δραστηριότητες μητροπολιτικής ακτινοβολίας. Συνιστούν δίκτυο συμπληρωματικών κέντρων πολλαπλών δραστηριοτήτων, τα οποία διατηρούν ταυτόχρονα τη λειτουργική
τους αυτοτέλεια και ετερογένεια, προωθώντας την εσωτερική συνοχή και την ισόρροπη ανάπτυξη.
Τα κέντρα αυτά κατηγοριοποιούνται με βάση πολλαπλά κριτήρια, όπως η γεωγραφική θέση στο ευρύτερο οικιστικό δίκτυο, η βέλτιστη διασύνδεση με εθνικές και διαπεριφερειακές μεταφορές, το επίπεδο παρεχομένων
υπηρεσιών διοίκησης, πρόνοιας, εκπαίδευσης, το πληθυσμιακό μέγεθος, το επίπεδο απασχόλησης, το επίπεδο κοινωνικής συνοχής, η πολυλειτουργικότητα, οι προοπτικές ανάπτυξης χρήσης κατοικίας και η προσβασιμότητα στα μέσα σταθερής τροχιάς. Τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας εντός Χωρικής Ενότητας Λεκανοπεδίου είναι οι Δήμοι Καλλιθέας, Γλυφάδας, Αμαρουσίου, Νέας Ιωνίας και Περιστερίου, καθώς και οι δημοτικές ενότητες Κηφισιάς, Κερατσινίου και Δραπετσώνας. Αντίστοιχα, τα Διαδημοτικά Κέντρα Ευρείας Ακτινοβολίας εκτός Χωρικής Ενότητας
Λεκανοπεδίου είναι οι Δήμοι Παλλήνης, Κρωπίας, Ραφήνας, Λαυρίου, Αχαρνών και Αιγίνης, καθώς και οι δημοτικές ενότητες Ωρωπού, Ελευσίνας, Ασπροπύργου, Μεγάρων και η δημοτική ενότητα Αγ. Στεφάνου του δήμου Διονύσου.
Για όσους δεν το αντελήφθησαν, ο Δήμος Αίγινας πρόκειται να αναβαθμισθεί σε «διαδημοτικό κέντρο ευρείας ακτινοβολίας». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μια δημοτική αρχή που αδυνατεί να εξυπηρετήσει επαρκώς και στα στοιχειώδη τους δημότες και κατοίκους της; Ότι θα εξυπηρετεί από τη νέα της θέση, τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Μην ξεχνάμε ότι ο Δήμος Αίγινας ανήκει στη «χωρική Ενότητα Νησιωτικής Αττικής, η οποία περιλαμβάνει τους Δήμους Αίγινας, Τροιζηνίας, Αγκιστρίου, Σαλαμίνας, Σπετσών, Ύδρας, Πόρου και Κυθήρων, καθώς και την κοινότητα Αντικυθήρων» σύμφωνα με την παράγραφο δ του άρθρου 8. Τι θα μπορούσε λογικά να συμβαίνει μ’ αυτήν την διευθέτηση;
-Η αναγκαστική αύξηση των υποδομών σε διοικητικές υπηρεσίες που ήδη αναχώρησαν από την Αίγινα (Εφορία) ή υποβαθμίσθηκαν (ΔΕΗ, ΟΤΕ) που θα εξυπηρετούν τους κατοίκους της «χωρικής ενότητας νησιωτικής Αττικής» ή υπηρεσιών της περιφέρειας που δεν υπάρχουν; Θα γίνει η Αίγινα η «μικρή πρωτεύουσα» του Αργοσαρωνικού;
-Θα υπάρξει αναβάθμιση της ακτοπλοΐας με κέντρο την Αίγινα σε μια περίοδο που μόνο μειώνονται τα δρομολόγια για τον «πιο κοντινό προορισμό» της Αθήνας;
-Θα υπάρξει διοικητική μέριμνα για τις εκπαιδευτικές δομές σε μια περίοδο που ετοιμάζονται απολύσεις του 15% των εκπαιδευτικών και σύμπτυξη και υποβάθμιση των σχολικών μονάδων;
-Θα υπάρξει μέριμνα για την κάλυψη δευτερογενούς φροντίδας υγείας με υποδομές γενικού νοσοκομείου, στην Αίγινα, η οποία θα καλύπτει τους κατοίκους της «χωρικής ενότητας νησιωτικής Αττικής», τη στιγμή που απειλείται η δημόσια υγεία από τα μέτρα του μνημονίου και έχουμε ένα υποβαθμισμένο σε προσωπικό και υποδομές Κέντρο Υγείας και ένα εκκλησιαστικό «νοσοκομείο» που ελαχίστως καλύπτει, και με υποσχέσεις που είναι αδύνατο να εκπληρωθούν ή αν εκπληρωθούν θα ακριβοπληρώνονται;
-Θα υπάρξει μέριμνα για αξιοποίηση της Αίγινας με νέα αγορά η οποία θα εξυπηρετεί τους κατοίκους των γύρω νησιών; Δηλαδή θα έρχονται για μεγάλες αγορές (αυτοκίνητο, ανταλλακτικά κλπ), θα δημιουργηθούν υποδομές για το χονδρεμπόριο, θα γίνει κάτι σαν διαμετακομιστικός σταθμός;
Σε γενικές γραμμές, όπως περιγράφονται και τα παραπάνω στο γενικό κείμενο για το ρυθμιστικό, μάλλον δεν θα προκύψει τίποτε από αυτά, όχι για την εξυπηρέτηση των κατοίκων των γύρω νησιών αλλά ούτε για την Αίγινα. Το ρυθμιστικό είναι «η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους». Έχει τεθεί προκειμένου να εξυπηρετήσει μια δράκα κρατικοδίαιτων παράσιτων (Μελισσανίδης, Λάτσης κλπ) που θα μπορέσουν διαμέσου αυτού να επεκταθούν στο όνομα της ανάπτυξης και των νέων θέσεων εργασίας στα κάτεργά τους. Μια προσπάθεια για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αποκέντρωσης και δημοκρατικού προσανατολισμού, σημαίνει την αποαποικιοποίηση της οικονομίας και της πολιτικής της. Αλλά αυτό είναι υπόθεση κινήματος κι όχι σχεδίων επί χάρτου.

————————–

Το σχέδιο νόμου «Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής, Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις» αποτελεί όπως αναφέρει και το ίδιο, τη συνέχεια ρύθμισης ζητημάτων που άπτονται οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατευθύνσεων. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια συνολική εποπτεία, για τις δυο αυτές χωρικές ενότητες Αθήνας-Αττικής, Θεσσαλονίκης και των πέριξ αυτών χωρικές υποενότητες, που συμπτύσσει και συμπυκνώνει τις επιλογές που αφορούν στο κατοχικό μνημόνιο καθώς και σε όλες τις απόπειρες εφαρμογών από πλευράς κυβερνήσεων κυρίως μετά το 1950. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να ειπωθεί ότι το «ρυθμιστικό» είναι η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν, οι νόμοι του μνημονίου και της συρρίκνωσης του κοινωνικού τομέα, της επίθεσης προς τους εργαζόμενους, της πώλησης της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της εκχώρησης-εκποίησης του φυσικού πλούτου της χώρας, του Καλλικράτη που μετατρέπει τη χώρα σε χώρο, βρίσκονται πίσω από τις εν πολλοίς εύηχες αλλά και αυτονόητες στοχεύσεις του «ρυθμιστικού» νομοσχεδίου, οι οποίες παρουσιάζονται από τους αποστάτες επιστήμονες, συντάκτες του. Έτσι λοιπόν σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όπου το σύμπλεγμα της παρασιτικής τάξης των επιχειρηματιών-πολιτικών εξαγορασμένων-δημοσιογράφων, κυριαρχεί στην ζωή της χώρας, σε μια περίσταση που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε προσαρμογή και αμηχανία μπροστά στο φάσμα της διογκούμενης φτωχοκτονίας και της διάλυσης της μικροϊδιοκτησίας, το «ρυθμιστικό» έρχεται να ικανοποιήσει αυτό το σύμπλεγμα, εκπροσωπώντας όλες τις επιμερισμένες πτυχές ενός διαγράμματος, που η μια συμπληρώνει την άλλη.
Η εκ των πραγμάτων δοκιμή στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας για την επιβεβαίωση των επιχειρηματικών σχεδίων Μελισσανίδη έρχεται να αποκαλύψει τις δυνατότητες αυτού του συμπλέγματος. Οι δυο αυτές περιοχές που συγκεντρώνουν πληθυσμιακά το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας είναι αυτές στις οποίες κυρίως θα τεθούν σε εφαρμογή της σχέδια επέκταση της αγοράς και του κρατικού ελέγχου. Κάθε πτυχή και συνέπεια αυτής της συνολικής επίθεσης, σε κάθε χωρική ενότητα, πτυχή και συνέπεια που διαφαίνεται απλά ως μια «ρύθμιση», συμπληρώνει η μια την άλλη σε μια κοινωνικοπολιτική συγκυρία ανακατατάξεων είτε προς τη μεριά μιας χρήσιμης φασιστικής εφεδρείας ή ενός προσφάτως αναπτυσσόμενου φιλομνημονιακού κέντρου που θα παίξουν τον χρήσιμο κεντρικό ρόλο εφαρμογών μιας πολιτικής του λιγότερο κακού στις οριστικές επιλογές αποικιοποίησης της χώρας, τώρα και τμηματικές και ελεγχόμενες στις πιο ελεγχόμενες περιοχές τις χώρας. Συνεπώς οι διαχρονική παθολογία του μικροπολιτικού παλαιάς κοπής «που φτιάχνει τα γεφύρια και φέρνει τουρίστες» συναντάται με τους εκπροσώπους της μεταμοντέρνας κατοχής της χώρας που με «οικολογικές» ευαισθησίες, με «συμμετοχικές» αναφορές, με «κριτική» στα συμπτώματα των πόλεων τεράτων που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, με αναφορές στην κοινωνική συνοχή και ακόμα με σύγχρονο φιλελεύθερο-ελευθεριακό λόγο ρυθμίζει πλέον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις σύγχρονες μητροπόλεις του εξαρτημένου «Νότου» επεκτείνοντας το καταναλωτικό, παρασιτικό και φτωχοκτονικό μοντέλο.

σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

 

το νέο “ρυθμιστικό σχέδιο” και η Αίγινα (2)

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής, Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις
ΜΕΡΟΣ 1ο
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ
ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ

Άρθρο 9
Κατευθύνσεις για την Οργάνωση Χωρικών Ενοτήτων
4. Χωρική Ενότητα Νησιωτικής Αττικής
α) Προωθείται η ανάπτυξη του τουρισμού υπό το πρίσμα της δικτύωσης με την περιοχή της Αθήνας-Αττικής, προκειμένου ο νησιωτικός χώρος της Περιφέρειας να αποτελεί συνδυασμένο προορισμό διεθνούς εμβέλειας.                                                                          (Καθώς φαίνεται, δικαιώνεται ο ορισμός «νησιά της Αττικής», ως τέτοιος που να παραπέμπει σε μια σχέση εξάρτησης από τη μητρόπολη, των νησιών του Αργοσαρωνικού, ορισμός ο οποίος διαδόθηκε αυτήν την περίοδο. Ο σχεδιασμός αυτός, όσο μπορεί κανείς σαν τον πει σχεδιασμό, προβλέπει τα τελευταία χρόνια την αύξηση του τουρισμού στο κέντρο, με απόληξη τα νησιά).

β) Προκρίνεται η ήπια ανάπτυξη, ανάλογα με τα κατά τόπους συγκριτικά πλεονεκτήματα, με έμφαση στο σεβασμό της ευαισθησίας του νησιώτικου και παράκτιου τοπίου και περιβάλλοντος. Η ήπια οικιστική ανάπτυξη πρέπει να συσχετίζεται με την αναζωογόνηση των φθινόντων οικισμών και την περιορισμένη επέκταση των υπαρχόντων.
(Το «ήπια ανάπτυξη», καθιερωμένη ορολογία για την επαρχία, είναι ο ορισμός του παραλόγου όπου, με προπέτασμα καπνού το “ήπια”, αναφέρεται στην επέκταση της ανάπτυξης και κυρίως αυτήν που αφορά στην οικοδόμηση. Ο συνδυασμός της με τον τουρισμό είναι ο βασικός πυρήνας οικονομίας της μεταπολεμικής περιόδου καθώς και της Αίγινας μετά το ’60. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ότι η «περιορισμένη επέκταση των υπαρχόντων (οικισμών)» αφορά στην κάλυψη κάθε αδόμητου χώρου στην πόλη της Αίγινας και στα χωριά . Η «αναζωογόνηση των φθινόντων οικισμών» αφορά βεβαίως σε οικισμούς και θέσεις στην Αίγινα που ακόμα δεν έχουν ζήτηση, στα αναφαινόμενα σχέδια της Lamda Development του ομίλου επιχειρήσεων Λάτση καθώς και άλλων οικοδομικών επιχειρήσεων που θα χτίσουν ότι υπάρχει άχτιστο στην περιφέρεια του νησιού).

γ) Προωθούνται ειδικά επιλεγμένες μορφές τουρισμού και η διασύνδεσή τους με δίκτυο πολιτισμικών και τουριστικών, χερσαίων και θαλάσσιων διαδρομών.
(Αν δεν είναι να παραδοθούν σε επιχειρήσεις και μάλιστα γερμανικές που εποφθαλμιούν αυτήν την περίοδο ή έχουν πρότυπο το τουριστικό πλοίο «Πλατυτέρα» που αποβιβάζει ιάπωνες, τότε, ίσως αποβλέπουν σε μια ολοκληρωμένη προσπάθεια συγκράτησης του τουρισμού στη μητρόπολη με απόληξη στα νησιά. Διότι τα νησιά είναι ήδη γνωστά. Επίσης, η “αναβάθμιση των ιστορικών κέντρων” που αναγράφεται σε άλλα άρθρα του νομοσχεδίου, καθιστά σαφές ότι ευνοεί και εννοεί το ίδιο τουριστικό μοντέλο συγκεκριμένων προορισμών, μακριά και πέρα από την αποκέντρωσή του)

δ) Επιδιώκεται η διατήρηση του πρωτογενούς τομέα, όπου υπάρχουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξής του, όπως σε Αίγινα, Σαλαμίνα, Πόρο, Τροιζηνία, με επιπλέον ανάπτυξη ειδικών καλλιεργειών και δραστηριοτήτων εκμετάλλευσής τους. Επιβάλλεται, παράλληλα, η διατήρηση και αξιοποίηση των παραδοσιακών δραστηριοτήτων του δευτερογενούς τομέα, σε συνδυασμό με τις λοιπές αναπτυξιακές δραστηριότητες των νησιών.
(Τι να εννοούν άραγε με το «επιπλέον ανάπτυξη ειδικών καλλιεργειών και δραστηριοτήτων εκμετάλλευσής τους»; Στέβια, γκότζι μπέρι, ιπποφαές κλπ, δηλαδή καλλιέργειες που απαιτούν εξειδικευμένη γνώση, υπονομεύουν το καλλιεργητικό πρότυπο της χώρας και προορίζονται ως προϊόντα εξεζητημένου ενδιαφέροντος. Στόχος τους βεβαίως είναι οι εξαγωγές αυτών των ειδών και όχι βεβαίως η παραγωγή σε βασικά διατροφικά αγαθά (λάδι, στάρι, κηπευτικά, αμπέλι κλπ)

ε) Επιδιώκεται η οργάνωση των νησιών του Αργοσαρωνικού με ενίσχυση των συνδέσεων και λειτουργική μεταξύ τους συσχέτιση, η βελτίωση της θαλάσσιας σύνδεσης της Αίγινας με τη μεταφορά των πορθμειακών και θαλάσσιων εμπορευματικών συνδέσεων στο Λεόντι, καθώς και των εσωτερικών οδικών συνδέσεων του νησιού.
(Πρόκειται βέβαια για το ξεχασμένο και λογικό αίτημα για πορθμειακή σύνδεση του Πειραιά με το Λεόντι που προσκρούει βεβαίως στα συμφέροντα της παραλίας των 200 μέτρων καθώς και στην απόσταση που καθιστά τη σύνδεση από ακτοπλοϊκή σε πορθμειακή, δίνοντας τη δυνατότητα να αποκεντρωθεί το κυκλοφοριακό καθώς και άλλες λειτουργίες (ψυχαγωγία, καταλύματα κλπ) προς όφελος της περιφέρειας της Βόρειας Αίγινας και της ενδοχώρας της, π.χ. Βαθύ-Κυψέλη. Αυτονόητη είναι η ρύθμιση αυτή, από το «ρυθμιστικό», αλλά πώς, με ποιους και πότε;)

στ) Επιδιώκεται, κατά προτεραιότητα, η βελτίωση των υποδομών των δικτύων ύδρευσης, αποχέτευσης ακαθάρτων και βιολογικών καθαρισμών, δικτύων όμβριων και αντιπλημμυρικής προστασίας και η λήψη μέτρων αντιμετώπισης της υφαλμύρωσης των υδάτων και της υπεράντλησης από τις γεωτρήσεις και η οργάνωση των χώρων διάθεσης αποβλήτων και ανακύκλωσης.
(Εδώ μιλάμε για την απέραντη υποσχεσιολογία καθώς και τη λογική αντί της συγκράτησης των όμβριων, της «αντιπλημμυρικής προστασίας» λες και τα νερά της βροχής πλημμυρίζουν αν τα συγκρατείς. Όσον αφορά στις γεωτρήσεις που ανήκουν σε φρεατοϊδιοκτήτες- φίλους της εκάστοτε δημοτικής αρχής τα πράγματα ενώ είναι αυτονόητα, αυτές αποτελούν απαραίτητο τμήμα της εδώ και πάνω από 40 χρόνια “προσωρινής λύσης” για την ύδρευση. Αυτό που αποφεύγεται είναι μια ολοκληρωμένη λύση για το πρόβλημα του νερού, λύση που βεβαίως θα επιβάλουν οι πολίτες της Αίγινας στη λογική της οικολογίας, της απεξάρτησης, της αυτοδυναμίας, της σωστής χρήσης. Λύση που βεβαίως πνίγεται στις συμπληγάδες πέτρες της τωρινής κατάστασης και της υπόσχεσης για τον υποθαλάσσιο αγωγό των 32.000.000 ευρώ (+ πόσα έκτακτα προβλέπει μια μελετο-κατασκευή;).
Η «οργάνωση των χώρων διάθεσης αποβλήτων και ανακύκλωσης» δεν είναι άλλο από την ανάθεση σε ιδιώτες της διαχείρισης και της εκμετάλλευσης για μια αυτονόητη υπηρεσία. Άλλωστε έχουν υπονομευτεί έργα του παρελθόντος (π.χ. στην Αγία Μαρίνα) ή έχουν εξυφανθεί τα σχέδια, για αυτό, από το παρελθόν. Θυμόμαστε και δηλώσεις υπευθύνων εκσυγχρονιστών από τις πρόσφατες διοικήσεις του Δήμου Αίγινας, π.χ. ότι «οι υπηρεσίες του Δήμου πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν» κλπ. (Ακούτε κύριε Φούχτελ;)

ζ) Εκδίδεται προεδρικό διάταγμα μετά από πρόταση των Υπουργών Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και Ναυτιλίας και Αιγαίου και του εκάστοτε συναρμόδιου υπουργού που εξειδικεύει τις ρυθμίσεις του
παρόντος για τα νησιά των Κυθήρων και Αντικυθήρων.
(Μίλησε ο πρόεδρος. Μετά η σιωπή!)

η) Οργανώνονται οι μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας, με την εξειδίκευση των κατευθύνσεων του τομεακού Ειδικού Πλαισίου.
(Δικαιώνονται πλέον οι επιδιώξεις για την εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα Αίγινας και πιθανόν άλλες από το ρυθμιστικό το οποίο επιβεβαιώνει τις αποφάσεις (Κοινή Υπουργική Απόφαση) για το χωροταξικό υδατοκαλλιεργειών του Νοέμβρη του 2011. Η Αίγινα θα έχει να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις συνέπειες που αντιμετωπίζουν περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Η αντίφαση αυτή για ένα τουριστικό νησί κάθε άλλο επηρεάζει τις αποφάσεις τους, που εμπορευματοποιούν κάθε δυνατότητα στις παραλίες των χωρικών ενοτήτων τους. Η νέα θαλάσσια χωροταξία της ΕΕ όλα αυτά τα προβλέπει με την υποχρεωτική προσαρμογή της Ελλάδας μέχρι το 2016).

για το νέο “ρυθμιστικό νομοσχέδιο” γενικώς

Το σχέδιο νόμου «Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής, Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις» αποτελεί όπως αναφέρει και το ίδιο, τη συνέχεια ρύθμισης ζητημάτων που άπτονται οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατευθύνσεων. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια συνολική εποπτεία, για τις δυο αυτές χωρικές ενότητες Αθήνας-Αττικής, Θεσσαλονίκης και των πέριξ αυτών χωρικές υποενότητες, που συμπτύσσει και συμπυκνώνει τις επιλογές που αφορούν στο κατοχικό μνημόνιο καθώς και σε όλες τις απόπειρες εφαρμογών από πλευράς κυβερνήσεων κυρίως μετά το 1950. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να ειπωθεί ότι το «ρυθμιστικό» είναι η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν, οι νόμοι του μνημονίου και της συρρίκνωσης του κοινωνικού τομέα, της επίθεσης προς τους εργαζόμενους, της πώλησης της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της εκχώρησης-εκποίησης του φυσικού πλούτου της χώρας, του Καλλικράτη που μετατρέπει τη χώρα σε χώρο, βρίσκονται πίσω από τις εν πολλοίς εύηχες αλλά και αυτονόητες στοχεύσεις του «ρυθμιστικού» νομοσχεδίου, οι οποίες παρουσιάζονται από τους αποστάτες επιστήμονες, συντάκτες του. Έτσι λοιπόν σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όπου το σύμπλεγμα της παρασιτικής τάξης των επιχειρηματιών-πολιτικών εξαγορασμένων-δημοσιογράφων, κυριαρχεί στην ζωή της χώρας, σε μια περίσταση που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε προσαρμογή και αμηχανία μπροστά στο φάσμα της διογκούμενης φτωχοκτονίας και της διάλυσης της μικροϊδιοκτησίας, το «ρυθμιστικό» έρχεται να ικανοποιήσει αυτό το σύμπλεγμα, εκπροσωπώντας όλες τις επιμερισμένες πτυχές ενός διαγράμματος, που η μια συμπληρώνει την άλλη.
Η εκ των πραγμάτων δοκιμή στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας για την επιβεβαίωση των επιχειρηματικών σχεδίων Μελισσανίδη έρχεται να αποκαλύψει τις δυνατότητες αυτού του συμπλέγματος. Οι δυο αυτές περιοχές που συγκεντρώνουν πληθυσμιακά το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας είναι αυτές στις οποίες κυρίως θα τεθούν σε εφαρμογή της σχέδια επέκταση της αγοράς και του κρατικού ελέγχου. Κάθε πτυχή και συνέπεια αυτής της συνολικής επίθεσης, σε κάθε χωρική ενότητα, πτυχή και συνέπεια που διαφαίνεται απλά ως μια «ρύθμιση», συμπληρώνει η μια την άλλη σε μια κοινωνικοπολιτική συγκυρία ανακατατάξεων είτε προς τη μεριά μιας χρήσιμης φασιστικής εφεδρείας ή ενός προσφάτως αναπτυσσόμενου φιλομνημονιακού κέντρου που θα παίξουν τον χρήσιμο κεντρικό ρόλο εφαρμογών μιας πολιτικής του λιγότερο κακού στις οριστικές επιλογές αποικιοποίησης της χώρας, τώρα και τμηματικές και ελεγχόμενες στις πιο ελεγχόμενες περιοχές τις χώρας. Συνεπώς οι διαχρονική παθολογία του μικροπολιτικού παλαιάς κοπής «που φτιάχνει τα γεφύρια και φέρνει τουρίστες» συναντάται με τους εκπροσώπους της μεταμοντέρνας κατοχής της χώρας που με «οικολογικές» ευαισθησίες, με «συμμετοχικές» αναφορές, με «κριτική» στα συμπτώματα των πόλεων τεράτων που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, με αναφορές στην κοινωνική συνοχή και ακόμα με σύγχρονο φιλελεύθερο-ελευθεριακό λόγο, ρυθμίζει πλέον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις σύγχρονες μητροπόλεις του εξαρτημένου «Νότου» επεκτείνοντας το καταναλωτικό, παρασιτικό και φτωχοκτονικό μοντέλο.

απόπειρα απολογισμού της τετραετίας 2010-2014 στην Αίγινα

Αφιερωμένο στον ανεκτίμητο φίλο ΣΜ

Το παρόν κείμενο γράφτηκε τον Οκτώβρη του περασμένου χρόνου. Οι προσθήκες όπως και οι ελλείψεις είναι ελάχιστες και αφορούν μικρής σημασίας γεγονότα που είτε προέκυψαν μετά και δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν, είτε είχε υποβαθμισθεί η σημασία τους.

Σε γενικές γραμμές, ένα απολογιστικό κείμενο όπως το παρακάτω, βασίζεται στα σημαντικά γεγονότα όπως αυτά εμφανώς αποκτούν διαστάσεις μέσα στην κοινωνία των πολιτών και όπως αυτά καταγράφονται κατά το δυνατόν με ακρίβεια από τους επαγγελματίες της ενημέρωσης. Κατά συνέπεια αστάθμητοι παράγοντες, απρόβλεπτες καταστάσεις και γενικά αυτό που χαρακτηρίζεται «ανθρώπινο» έχει -δυστυχώς- περιορισμένο χώρο. Ποιες είναι οι συνήθεις αλλά όχι προσπελάσιμες αιτίες αυτής της αδυναμίας: α) Είναι πολύ δύσκολο να καταγραφτεί το μη μετρήσιμο ανθρώπινο στοιχείο β) Η σύνοψη μιας εικόνας κοινωνικής που αφορά μάλιστα μια ολόκληρη χρονική περίοδο στα όρια μιας τετραετίας αδυνατεί να αφηγηθεί χιλιάδες προσωπικές αλλά σημαντικές στάσεις που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. γ) Η σύγχρονη συγκυρία που ευνοεί τη διάσπαση του κοινωνικού υποκειμένου κάνει την ανάλυση ολοένα και πιο αδύναμη, ανασφαλή και επιρρεπή σε σχήματα που ολοένα και αποδυναμώνονται εν όψει διαρκών κατακερματισμών. Εξάλλου: Πώς θα ήταν δυνατόν ας πούμε να καταγραφεί σε μια τέτοια ανάλυση, το τι υπερασπίζονται κοινωνικές ομάδες που είναι συνήθως και εκ των πραγμάτων εκτός πολιτικής σκηνής (παιδιά, γέροι, γυναίκες, κλπ); Πώς μπορούν να καταγραφούν και με ποιο τρόπο οι πραγματικές και αγαθές προθέσεις ανθρώπων που εμπλέκονται με τη διοίκηση του Δήμου ή επιθυμούν να εμπλακούν; Πώς θα μπορούσε να χωρέσει η διάθεση ενός παπά μέσα σε μια ανάλυση συνολικά για την τοπική εκκλησία; Των πιστών; Πώς θα μπορούσαν να συντεθούν στον κοινωνικό καμβά οι καθημερινές προσπάθειες ανθρώπων να ορθοποδήσουν αξιοπρεπώς; Πώς θα μπορούσε να καταγραφεί η «επανάσταση της ελιάς» όπως και η στροφή πολλών στον πρωτογενή τομέα; Πώς θα μπορούσε να αποδοθεί μέσα σε ένα κανονιστικό πλαίσιο η δυναμική της υπάρχουσας αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία; Η νεολαία με την ιδιαίτερη θέση της στην ανεργία και στην πολιτισμική παρακμή; Η οικογένεια που συνεχίζουν τα γηραιά μέλη της να τη στηρίζουν; Οι επιθυμίες των νέων ανθρώπων; Πώς;

Έτσι με τεράστια περιθώρια λάθους, αντίστοιχα με τον περιορισμένο χώρο που δίνεται για τον ανθρώπινο παράγοντα στην ολότητά του, ο παρακάτω απολογισμός επιδιώκει με μια όσο το δυνατόν συνθετική ματιά να καλύψει περιληπτικά μια ολόκληρη τετραετία σε ένα νησί. Αν είναι δυνατόν!

ΓΚ (ευχαριστίες προς τον ΝΠ και ΧΡ για τις καλοπροαίρετες επισημάνσεις τους)

Οκτώβρης 2013 (με λίγες προσθήκες τον Μάρτιο του 2014)

Η συγκυρία στην Αίγινα μπορεί να προσεγγιστεί με όρους πολιτικούς-κοινωνικούς-οικονομικούς, εκτιμώντας τα γεγονότα που έχουν συμβεί την τελευταία τετραετία στο νησί σε συνάρτηση με την, ταυτόχρονα, γενικότερη πολιτική κατάσταση από την διακηρυγμένη κρίση του 2010 και τις βασικές μετατοπίσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή. Από την άλλη, οφείλουμε να συνεκτιμήσουμε το ιστορικό παρελθόν της Αίγινας με όλες τις συνέχειες και τις ασυνέχειες στο αντίστοιχο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής σκηνής προκειμένου να έχουμε μια όσο το δυνατόν σαφέστερη αντίληψη για τις εξελίξεις στον τόπο μας.

1) Η σημερινή (και συντόμως απερχόμενη) διοίκηση του Δήμου Αίγινας

Η ζωή στην Αίγινα και ειδικά για τα επισφαλή στρώματα (ανέργους, ανασφάλιστους, μετανάστες, ιδιωτικούς υπαλλήλους, οικοδόμους, μισθωτούς, συνταξιούχους, πολυαπασχολούμενους και μικρούς επαγγελματίες) την τελευταία τετραετία επιδεινώθηκε αισθητά και ο λόγοι για αυτό δεν αποτελούν μόνο τα απανωτά μνημόνια και η γενικότερη επιδείνωση της ζωής στην Ελλάδα, αλλά και η δημοτική διαχείριση η οποία τυγχάνει και φιλομνημονιακή (ο Σακκιώτης ήταν μεταξύ 6 υποψηφίων σε πανελλαδικό επίπεδο που υποστηρίχθηκε κομματικά). Ο καταστροφικός συνδυασμός αυτός εκφράστηκε από την απόλυτη άρνηση έστω και μιας ρητορικής καταγγελίας του μνημονίου -στο οποίο (και) για λόγους σκοπιμότητας έχουν προχωρήσει εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα- αλλά και από τα σκόπιμα μέτρα που αφορούν στην καθημερινότητα (π.χ. ανατίμηση στο νερό για τους μικρούς και μεσαίους καταναλωτές). Η -χωρίς κανένα σχέδιο- προσωρινή συμμαχία των ετερόκλητων και καιροσκόπωντης παράταξης Σακκιώτη που τελικά αναδείχθηκε διοίκηση στο Δήμο Αίγινας στο οριακό σημείο εφαρμογής του νόμου Καλλικράτη, αποδείχθηκε καταστροφική για το νησί. Η αποτυχία βεβαίως δεν οφείλεται αποκλειστικά στον Καλλικράτη ο οποίος αποτελεί, οιονεί, τοπικό μνημόνιο, αλλά και λόγω του ίδιου του τρόπου διαχείρισης σε περίοδο κρίσης χρηματοδότησης από πλευράς κράτους, καταδεικνύοντας την κακοδιαχείριση ως δομικό χαρακτηριστικό των μεταπολεμικών χρόνων. Ο Δήμος μας είναι μέσα στους 50 χρεωμένους Δήμους της χώρας που απειλούνται με επιτήρηση από την Τρόικα κι αυτό δεν φαίνεται να ανησυχεί σχεδόν κανένα εκπρόσωπο.

Ο τρόπος αυτής της διαχείρισης, είναι κομμάτι μιας συνέχειας από τις προηγούμενες δημοτικές αρχές, αν εξαιρέσουμε την περίοδο 2006-2010 που επιχειρήθηκαν επιφανειακές τομές σε όλα –σχεδόν- τα επίπεδα, παρόλο που δεν άγγιξαν κεντρικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα η γάγγραινα της διαχείρισης του νερού αλλά αναλώθηκαν στην προβολή μιας εικόνας «της παραλίας των 200 μέτρων». Η διαχρονία -και σ’ αυτό δεν εξαιρείται καμιά διοίκηση- αφορά στην υπεράσπιση συμφερόντων οικονομικών ομάδων, στις συγγενικές σχέσεις που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ψήφο, στις σχέσεις εξάρτησης, στις φωτογραφικές αποφάσεις, στην κάλυψη ομάδων συμφερόντων, στην αδυναμία πολέμου με τα οφθαλμοφανή συμφέροντα ή στη σύμπλευση με αυτά, είναι βασικά χαρακτηριστικά με τα οποία διακρίνονται όλες ανεξαιρέτως οι προηγούμενες διοικήσεις. Η δραστηριότητά τους καλύπτει ως ένα βαθμό και τους βασικούς προσανατολισμούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής όπου η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το μακρύ τους χέρι, χέρι που βεβαίως μακραίνει από την μεταρρύθμιση Καποδίστρια και γίνεται κράτος εν κράτει –θεσμικά- με τη μεταρρύθμιση Καλλικράτη. Πρόκειται για φαινόμενα παρασιτισμού, καταπάτησης στοιχειωδών νόμων, χυδαίου μεταπρατισμού και κηδεμονικής πολιτικής με τα οποία συνδέεται η μετεμφυλιακή Ελλάδα.

Η ανικανότητα και η αδυναμία της διοίκησης Σακκιώτη επιβάλλεται από αυτές τις κατευθύνσεις που αφορούν στην άγνοια του νέου ρυθμιστικού πλαισίου της τοπικής αυτοδιοίκησης, των μηδαμινών ή ελαχίστων περιθωρίων της, αλλά και στην τυχοδιωκτική αδιαφορία για τις διαρκώς ογκούμενες δυσκολίες που υφίσταται ο αιγινήτικος λαός. Έτσι με τις χειρότερες παρακαταθήκες ο Σακκιώτης προσπαθώντας να αντιγράψει ως ένα βαθμό την τετραετή «επιτυχία» του Π. Κουκούλη (πολιτιστικά, μελέτες για τον αγωγό νερού, διάφορα έργα που ήταν ήδη σε προγραμματισμό, «νέες» κουλτούρες π.χ. «εθελοντισμός») σε αγαστή προσαρμογή με τις νέες συνθήκες διαρκούς χρεωκοπίας του Δήμου, υπολειτούργησε κάθε κοινωνική υποδομή ευνοώντας το καθεστώς «της παραλίας των 200 μέτρων». Η προσπάθεια αντιγραφής των δήθεν «επιτυχών δράσεων» του Π. Κουκούλη, οδήγησε σε χειραγώγησή του σε καίριες περιστάσεις (π.χ. κρίσεις διακοπών παροχής νερού) γεγονός που καθιστά και τον ηγέτη της μειοψηφίας συνυπεύθυνο.  Σ’ αυτό βεβαία συνέτειναν και συντείνουν οι θεσμικές οδηγίες νεοσυγκεντρωτισμού των μεταρρυθμίσεων του 1998 και 2010, που ήραν κάθε υπόλειμμα αποκέντρωσης που κατ’ ελάχιστον υπήρχε (Κοινότητες, μικροί Δήμοι) καθιστώντας από την περίοδο εφαρμογής Καποδίστρια την πόλη της Αίγινας και ειδικά την παραλία των «200 μέτρων», ως προνομιακό χώρο χρηματοδότησης για λογαριασμό όλου του νησιού. Όμως ήταν και ο ίδιος ο προσανατολισμός της σύμπραξης συμφερόντων, τοπικών αρχών και επιχειρηματιών σε ένα τουριστικό νησί με μια ανάπτυξη όπως αυτή που περίπου επεκτάθηκε σε όλη την παράλια Ελλάδα. Έτσι περιθωριοποιήθηκαν τα χωριά της περιφέρειας όπως και οι γειτονιές της πόλης της Αίγινας με κόστος την υποβάθμιση της ζωής τους ως τέτοιας.

Από την άλλη ο τουρισμός ο οποίος έγινε πιο φθηνός και λιγότερο αποδοτικός όπως και η κρίση της οικοδόμησης από την, τεχνητή ή όχι, έλλειψη «ρευστού» χρήματος, μείωσαν δραματικά από την Αίγινα τις δυο βασικές πηγές εισοδήματος. Σ’ αυτήν την περίσταση η δημοτική αρχή Αίγινας αποκομμένη κι αδιάφορη για τις πραγματικές ανάγκες του ευρύτερου πληθυσμού, μυξοκλαίγοντας για τις «δύσκολες περιστάσεις» που περνάει η χώρα άσκησε διαχείριση του χειρίστου είδους.

Α) Συνέχισε ή επιδίωξε την πολιτική κηδεμόνευσης και εξάρτησης με πολιτικούς παράγοντες της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Σε κάθε περίσταση, πρόστρεχε ως ικέτης σε πολιτικούς ή θεσμικούς παράγοντες που ήταν υπεύθυνοι για το μνημόνιο και την επιδείνωση της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα. Σε καμιά περίπτωση δεν συμπορεύτηκε με ή προπορεύτηκε από αιτήματα λαϊκά και αυτονόητα, ενώ, στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου οι θεσμικοί στυλοβάτες της λειτουργίας του, έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να απομακρύνουν το λαϊκό παράγοντα.

Β) Ήταν μια καρικατούρα της προηγούμενης δημοτικής αρχής και των αγοραίων καινοτομιών που άφησε ως παρακαταθήκη. Χωρίς άλλο, η ανήθικη και δημαγωγική  λογική του Παναγιώτη Κουκούλη ότι «η κρίση είναι μια ευκαιρία (πλουτισμού) για την Αίγινα» τροφοδότησε το κοινό με το φαντασιακό της προηγούμενης δεκαετίας ευμάρειας δίνοντας μια ακόμα ευκαιρία στο τοπικό πολιτικό σύστημα. Σε κάθε περίσταση η «νησιωτικότητα», η «ανταγωνιστικότητα» και η «ανάπτυξη» ήταν στις αποσκευές του φρασεολογίου του δημάρχου με φανερή την απόσταση ανάμεσα στις υποσχέσεις και στο αποτέλεσμα. Χωρίς σαφείς στόχους, χωρίς συνεκτική ομάδα στήριξης, μετετράπη στο ισχυρό πολιτικό όπλο της παραλίας των 200 μέτρων.

Γ) Ακολούθησε μια προσπάθεια πολιτικής εντυπώσεων όπως αυτή που συνδυάστηκε με την πολιτική του μνημονίου για τη σύσφιξη σχέσεων με την Κίνα και την πολιτική των αγορών της, αλλά και με την συμμετοχή στην Ελληνογερμανική συνάντηση δημάρχων της Νυρεμβέργης υπό τα αυστηρά όμματα που γερμανού υφυπουργού Οικονομίας και υπεύθυνου για τις Ελληνογερμανικές σχέσεις Ι. Φούχτελ σε ένα περιβάλλον όπου τα γερμανικά κόμματα συστήνοντας ιδρύματα επιδιώκουν να ελέγξουν την ελληνική οικονομία. Επίσης ακολουθώντας το θλιβερό μοτίβο της βλαχοδημαρχίας, ήταν μαϊντανός σε κάθε περίσταση μικρών και μεγάλων εορταστικών γεγονότων.

Δ) Αδιαφόρησε για τον εμπλουτισμό των υποδομών στην Αίγινα ακολουθώντας περίπου το διάγραμμα των προηγούμενων διοικήσεων. Ενάντια σε κάθε προσπάθεια κοινοτικής αυτοδύναμης οικονομίας και αποφάσεων συνέχισε να είναι δημοτική αρχή των πανηγυρικών λόγων. Συγκατανεύοντας έτσι στις κεντρικές πολιτικές, οικονομικής αποδιάρθρωσης, μέσω της νέας περιφερειακής διοίκησης ενίσχυσε το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης-«βαποράκι» χρήματος προς τους εργολάβους.

Ε) Σε κρίσιμους τομείς της καθημερινότητας αποδείχθηκε, η διοίκηση του Δήμου Αίγινας, καταστροφική ή τουλάχιστον ελλειμματική.

Εκπαίδευση: Εγκατέλειψε τις σχολικές δομές του νησιού μειώνοντας τις παροχές, χωρίς ούτε μια έμπρακτη διαμαρτυρία για όσες αλλαγές έχουν πραγματοποιήσει τα μνημόνια. Είτε ως παρατηρητής είτε ως τοποτηρητής είτε ως χειροκροτητής, οι αρνητικές αλλαγές που σχετίζονται με το περιεχόμενο, την οργάνωση και τη μορφή του σχολείου, βρήκαν τον κατάλληλο απόντα.

Υγεία: Προώθησε τον «εθελοντισμό» και τους ιδιώτες γιατρούς οι οποίοι βλέπουν στο νησί μια νέα αγορά, σε μια περίσταση που το Κέντρο Υγείας Αίγινας έχει εγκαταλειφθεί ως δημόσια και δωρεάν υποδομή από το κράτος ή επίκειται η εκμετάλλευση του με το αζημίωτο από τους παραπάνω. Αντίθετα το μαγαζάκι της εκκλησίας, Νοσοκομείο (άτυπο γηροκομείο και εξ ανάγκης διαγνωστικό κέντρο) «Άγιος Διονύσιος» είναι σε κάθε περίσταση στις βασικές της στοχεύσεις για την επιβίωση και επέκταση της δραστηριότητάς του. Σε κάθε περίπτωση, η διαχρονική εμπιστοσύνη των κατοίκων της Αίγινας στην τοπική εκκλησίασε συνδυασμό με μια παραδοσιακή έλλειψη αγωνιστικής κουλτούρας, διόγκωσε παραμορφωτικά αυτό το καθεστώς. Από την άλλη, εν σχέση με τα επείγοντα περιστατικά δεν μερίμνησε για την δημιουργία ελικοδρομίου ή για τη λειτουργία δημοτικού θαλάσσιου μέσου διακομιδής ασθενών. Έτσι ακόμα και για τα καίρια κενά του Κέντρου Υγείας Αίγινας (γιατροί, νοσηλευτές οδηγοί-τραυματιοφορείς κλπ) ακόμα και με βάση τον Οργανισμό Ίδρυσης, του 1986, όταν ο πληθυσμός ήταν στο μισό του σημερινού, όχι μόνο δεν προχώρησε σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις αλλά και προώθησε τον «εθελοντισμό» σε περιστάσεις, «εθελοντισμό» που κλείνει το μάτι στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση της φροντίδας υγείας στο νησί.

Συγκοινωνία: Η κατάρρευση της συγκοινωνίας ΚΤΕΛ Αίγινας δεν βρήκε σε καμιά περίπτωση τη δημοτική αρχή σύσσωμη με το λαϊκό αυτονόητο αίτημα της εξυγίανσης ενός φορέα που όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τους κατοίκους του αλλά συνεχίζει να αποτελεί ένα οχυρό συμφερόντων. Σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξε το ενδιαφέρον για τη δημιουργία δημοτικής συγκοινωνίας όταν ακόμα και κάτοικοι συμμετείχαν σε ρεφενέδες για τη λειτουργία κάποιων γραμμών. Επίσης στο ζήτημα των θαλασσίων συγκοινωνιών και στην υποβάθμισή τους από τους ίδιους τους εφοπ-ληστές δεν υπήρξε ούτε μιας προσχηματικής διαμαρτυρίας ή επιδίωξης πρωτοβουλιών για μια φθηνή και καλή θαλάσσια συγκοινωνία. Αντίθετα, σε ένδειξη καλής θέλησης απέναντι στο εφοπ-ληστρικό Γολιάθ κατήγγειλε τον δίκαια απεργό Δαβίδ.

Δημόσια Υγιεινή: περικόπτοντας χρήματα που προορίζονται για την αποκομιδή των απορριμμάτων για πρώτη φορά, η δημόσια υγιεινή τέθηκε σε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Από την άλλη αδιαφορώντας για μια τοπικής διαχείρισης ανακύκλωση των απορριμμάτων (ζωοτροφές, φυτικό λίπασμα κλπ) περιορίστηκε στην αποκομιδή των μπλε κάδων που όλοι ξέρουμε ότι καταλήγουν στη χωματερή. Έτσι, αντίθετα με απλές αρχές λογικής έκανε αποτυχημένη απόπειρα να εισάγει εταιρία ανακύκλωσης. Μοιραία λοιπόν και ο βιολογικός αγωγός λυμάτων κατάντησε μια χρόνια υπόθεση στην οποία η δημοτική αρχή ήταν ανύπαρκτη.

Νερό: Συνέχισε την πολιτική των προκατόχων της στο να χρηματοδοτεί μια επιχείρηση μεταφοράς νερού αντί να τεθεί σε προτεραιότητα το νοικοκύρεμα από κάθε άποψη. Ως συνέπεια υπήρξαν οι βασανιστικές διακοπές νερού στις σκηνοθετημένες παραστάσεις που πραγματοποιούσαν οι νερουλάδες και ιδιαίτερα σε συγκεκριμένες περιοχές που έχουν ελλειμματικό δίκτυο όπως οι Ασώματοι ενώ το νερό για «τα 200 μέτρα της παραλίας» δεν σταμάτησε καθόλου. Βασική (και διαχρονική) πολιτική είναι η χρηματοδότηση του νερουλά, η ισχυροποίηση της ιδεολογίας του «αγωγού» και της εξάρτησης από την υπό ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΠ νήσων και η αποθάρρυνση κάθε προσπάθειας υποδομών για τη συγκράτηση του νερού. Για ένα νερό ακριβό και ακατάλληλο, με διαχρονικές απώλειες που φτάνουν μέχρι και το 40-50% (τις οποίες πληρώνουμε), ακρίβυνε για τους μικρούς καταναλωτές ενώ έγιναν σχεδόν ελάχιστα για την είσπραξη οφειλών από τους μεγαλοκαταναλωτές που χρωστάνε.

Τουρισμός: Συνέχισε την πολιτική στήριξης «των 200 μέτρων» της παραλίας της πόλης ενισχύοντας για λογαριασμό λίγων ένα καταναλωτικό μοντέλο για τον επισκέπτη ενώ αδιαφόρησε για ένα πολυδιάστατο τουρισμό που έχει ως αναφορά την ιστορία, την παράδοση και τις αθέατες ομορφιές του νησιού και με επίκεντρο την ισχυροποίηση των δεσμών ντόπιων και επισκεπτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και το θέαμα της εν παραλία πετοσφαίρισης (μπιτς-βόλει) διεξήχθη σε τεχνητό περιβάλλον με μεταφορά άμμου σε ένα νησί που αν μη τι άλλο διαθέτει παραλίες και για αυτό το σκοπό. Αρνήθηκε κάθε έννοια μιας στοιχειώδους δημοτικής διαχείρισης φτάνοντας στο σημείο ακόμα της εκχώρησης της παραλίας της Κολόνας (αρχαιολογικού χώρου) σε διαχειριστές της παραλίας των 200 μέτρων.

Διοίκηση: Με φωτογραφικές αναθέσεις αρμοδιοτήτων δημιούργησε ένα καθεστώς προσωποπαγές μέσα από το οποίο η ασχετοσύνη συναγωνιζόταν την κακοδιαχείριση και τη γελοιότητα.  

Τοπική Οικονομία: Μη έχοντας προσανατολισμούς πέραν της πεπατημένης (φιστ-φεστ), αρνήθηκε η διοίκηση να προβεί σε πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να καταστήσουν την Αίγινα -σε περίοδο κρίσης- εν δυνάμει αυτοδύναμη διατροφικά, οικονομικά και δημιουργικά. Όχι μόνο δεν στήριξε την πρωτογενή παραγωγή αλλά σε περίσταση εναντιώθηκε επίσημα ακόμα και στη λειτουργία μονάδων οικόσιτων ζώων ή στις δραστηριότητες των κτηνοτρόφων.

—————

2)Η Αντιπολίτευση

Αυτό που υπήρξε ως αντιπολίτευση σ’ αυτήν την τετραετία δεν ήταν μόνο η κατ’ επάγγελμα συμμετοχή των εκπροσώπων των υπολοίπων δημοτικών παρατάξεων στο δημοτικό συμβούλιο αλλά και οι συγκυριακές δράσεις συμπίπτουσες με μεγάλα γεγονότα πανελλαδικά (πορείες, απεργίες κλπ.) ή τοπικής σημασίας, οργανωμένες από το ΠΑΜΕ Αίγινας, τη Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας (η οποία διήρκεσε ένα χρόνο και κάτι) προσπάθειες εκπαιδευτικών από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στις συγκυριακές δράσεις θα πρέπει να προστεθούν και τοπικές διαμαρτυρίες για το νερό, για την εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα, για τα σκουπίδια στο Λεόντι ή η τελευταία για την απαγόρευση οικόσιτων ζώων στο νησί που ήταν και η πλέον δυναμική από όλες.

Α)Αντιπολίτευση στο Δημοτικό Συμβούλιο

Ι)Ο Συνδυασμός «Πρόσω Ολοταχώς» υπό τον Π. Γρηγορόπουλο είχε παρουσία όταν ο ίδιος ο αρχηγός της παράταξης παρευρισκόταν. Μια παράταξη που είχε στην φαρέτρα της ό,τι πιο απαξιωμένοαπό πλευράς παρελθόντος) λειτουργώντας προσωποπαγώς, διεξήγαγε μια πάλη βασικά στα σημεία με την ανίκανη διοίκηση Σακκιώτη, δίχως να μπορέσει να κάνει γνωστούς τους στόχους του μιας και δεν είχε. Με σήμα κατατεθέν την προσωπικότητα του Γρηγορόπουλου, ως ιδιώτη γιατρού δημοφιλούς στην Αίγινα, ο οποίος έφτασε πολύ κοντά στη διεκδίκηση της διοίκησης του Δήμου, η παράταξη αυτή δεν είχε κανένα στόχο πέρα από την πάγια επιθυμία των στελεχών του να βρίσκονται «στα πράγματα».

ΙΙ) «Κίνηση Ευθύνης»: Ο πιο «σοβαρός» διεκδικητής της διοίκησης του Δήμου Αίγινας, Παναγιώτης Κουκούλης, από άποψη συνοχής ομάδας στήριξης, επιχειρημάτων και στόχων που έχουν μια διάρκεια, και γνώσης του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης και του πλαισίου της, γνώσης της γενικότερης συγκυρίας, τον τελευταίο χρόνο λειτουργεί εποικοδομητικά για λογαριασμό του. Αν συμπεριλάβουμε το χάρισμα της ευφράδειας λόγου-δημόσιας τεκμηρίωσης της αντιπολιτευτικής δραστηριότητας στα δημοτικά συμβούλια και στο ξενοδοχείο «Δανάη»-το ναό των πολιτικών ηγετικών ομάδων του νησιού- σε συνδυασμό με τις συμμαχίες τις οποίες επιδιώκει να δημιουργήσει εκ νέου ακόμα και με ετερόκλητες δυνάμεις, τον τοποθετούν σαν έναν από τους επικίνδυνους αντιπάλους σε κάθε προσπάθεια ενθάρρυνσης συμμετοχής στην οικονομική-κοινωνική-πολιτική ζωής στην Αίγινα υπό το πρίσμα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Ήταν αυτός που εμπνεύστηκε μια νέα ταυτότητα της Αίγινας που πουλάει και ξεπουλάει τα πάντα και την κρίση ως ευκαιρία πλουτισμού.  Όσο όμως η κρίση βαθαίνει.  Όλο και πιο κοντά τα ποδάρια!

Από την άλλη έχει να επιδείξει μια «συγκρίσιμη» τετραετία μεγαλύτερης συνοχής της κοινωνίας αλλά και μετασχηματισμού της προς ένα μοντέλο που προσεγγίζει στο φαντασιακό για τον τουρισμό, δηλαδή το (ανύπαρκτο) αέναο κέρδος στο οποίο μπορεί να υπολογίζει ο κάτοικος της Αίγινας, σε ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από εκείνο της μετα-Ολυμπιακής ευφορίας. Η τήρηση της δημόσιας υγιεινής, η αδιάλειπτη παροχή νερού στο δίκτυο ύδρευσης (με το ψήσιμο ενός καφέ για τα «παιδιά», όπως διατείνεται ο «πρέπει να τους φιλάμε στο στόμα» τους υδρομεταφορείς, Πτερούδης), η αναζήτηση θεματικού τουρισμού, η ανάδειξη της νέας ταυτότητας της Αίγινας (ντόπιοι-μέτοικοι-παραθεριστές) μέσω του φιστ-φεστ, η ίδρυση πολιτιστικών θεσμών, η σύνδεση με τις πολιτιστικές πρωτοβουλίες μετοίκων και «λατρών» ή «θαυμαστών»  της Αίγινας, η σύνδεση με τις όποιες εθελοντικές πρωτοβουλίες που επισήμαιναν τις αλλαγές στο νησί, οι προσπάθειες κατευνασμού του «θηρίου»-παραλίας της Αίγινας, είναι δραστηριότητες οι οποίες για πρώτη φορά έλαβαν χώρα, στην τετραετία του στο νησί.

Η παράταξη του Κουκούλη, «Κίνηση Ευθύνης» βασίζεται σε μια σχετικά σταθερή συμμαχία που αφορά 1) στα μεγάλα έργα 2) στην πιθανή αναζωογόνηση της οικοδομικής δραστηριότητας 3) στην προσέλκυση ενός τουρισμού-παραθερισμού-μετοικισμού υψηλού εισοδήματος που να παρέχει εγγυήσεις για την αναβάθμιση της τοπικής οικονομίας 4) στη συμβολική σύνδεση του νησιού με τις εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ μέσω αγωγού 5) στην τήρηση κανόνων βασικών στην καθημερινότητα. Ως στρατηγική αντιπολίτευσης έχει επιλέξει την αναμονή μπροστά στο κενό που οι έτσι κι αλλιώς τυχοδιωκτικές λογικές της τωρινής διοίκησης έχουν αφήσει να φαίνεται, ή παρεμβαίνει επιλεκτικά δίκην χειραγώγησης.Βασικοί του σύμμαχοι είναι άνθρωποι των παλιότερων παραγόντων της δεξιάς του θεού που βρήκαν στέγη, κάποιοι παράγοντες πολιτιστικών φορέων, έντυπες/ηλεκτρονικές αλλά και προοδευτικές-«αριστερές» εφεδρείες που τον στήριξαν και των στηρίζουν ως κολυμπήθρες, «φίλοι» της Αίγινας, παράγοντες του πνεύματος οι οποίοι γενικά ασφυκτιούν με τις «επαρχιώτικες» διοικήσεις αναζητώντας, ως ελίτ, τόπο και χώρο έκφρασης, προσωπικά ή συλλογικά.

ΙΙΙ) «Λαϊκή Συσπείρωση»:  Ο συγκεκριμένος σχηματισμός είναι αποκλειστικά παράρτημα του ΚΚΕ και εκφράζει την ανοιχτοφοβική πολιτική του. Με ένα διαχρονικό λόγο ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και δεκαετίες ασκεί μια ρητορική αντικαπιταλιστική με κορώνες φιλολαϊκές. Από άποψη θέσεων για το νησί έχει εκφράσει συγκυριακές θέσεις για τοπικά ζητήματα και συστοιχίζεται στα θέματα ανάπτυξης (π.χ. Αγωγός νερού) με τους υπόλοιπους μηχανισμούς αν και από θέση αριστερής αντιπολίτευσης, προωθεί την κρατικιστική αντίληψη διαχείρισης με την πιο σοβαρή κριτική προς τον Καλλικράτη. Με άμεσες παραπομπές από το σύνηθες μονοπώλιο της αντίστασης στο καθεστώς, πραγματοποίησε μέσω ΚΚΕ ή ΠΑΜΕ Αίγινας ή της «Λαϊκής Συσπείρωσης», κάποιες δράσεις με αφορμή γενικότερα ζητήματα αλλά και τοπικά (π.χ. διακοπές νερού). Με απόλυτη άρνηση για συνεργασία, η παράταξη αυτή πορεύεται όπως όλες οι δομές του ΚΚΕ. Λόγω της μικρής συμμετοχής από πλευράς κόσμου της Αίγινας έχει ελάχιστη δυναμική και παρουσία, όχι όμως απαρατήρητη και αμελητέα. Η παρουσία ενός έντιμου βιοπαλαιστή, του Στέλιου Κοττάκη που ηγείται της παράταξης παίζει ως ένα βαθμό κάποιο ρόλο συνοχής για αγώνες σε κοινωνικά ζητήματα, αν και αυτός αναιρείται από τη δομική μονοπώληση του κοινωνικού ζητήματος όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις δομές του ΚΚΕ αλλά και με την παραπομπή τους στην τελική λύση των εθνικών εκλογών που έχουν την ύψιστη κεντρική σημασία.

ΙV) Διαμαρτυρίες στο Δημοτικό Συμβούλιο: Συγκυριακά υπήρξαν διαμαρτυρίες που οργανώθηκαν από το ΠΑΜΕ, τη Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας ή αυθόρμητα για διάφορα ζητήματα: πρωταγωνίστησαν το ζήτημα του νερού και της τιμής του, πολιτιστικά ζητήματα, η υπόθεση των σκουπιδιών, τοπικά ζητήματα καθώς και η πιο σημαντική από αυτές για την απαγόρευση οικόσιτων ζώων σε αγροικίες στο νησί.

V) Μεμονωμένοι Δημοτικοί σύμβουλοι-μεμονωμένοι παράγοντες: Δημοτικοί σύμβουλοι κατά τη διάρκεια της τετραετίας είχαν μια αυτοδύναμη παρουσία σε περιπτώσεις χρησιμοποιώντας τις εσωτερικές τους αντιθέσεις με τις παρατάξεις στις οποίες συμμετείχαν για την μελλοντική τους κατανομή σε θέση εκλογικού ρόλου στο πλαίσιο της ανακατανομής πολιτικής ισχύος. Παράλληλα παλαιοί παράγοντες, δημοτικοί σύμβουλοι και δήμαρχοι βρέθηκαν προ της λήξης της παρούσας διοίκησης, πρωταγωνιστές της διεκδίκησης από μια απόλυτα αποδιαρθρωμένη διοίκηση που έχει χάσει κάθε έρεισμα. Έτσι, χωρίς αρχές, θέσεις και στόχους παλαιοί και νέοι μεμονωμένοι παράγοντες επενδύουν πολιτικά ηγούμενοι ή στηρίζοντας τους νέους συνδυασμούς παλαιάς και νέας «κοπής».

Β) τοπικός ΣΥΡΙΖΑ: Ύστερα από την εκλογική του άνοδο και στο νησί όπου κατέστη δεύτερη δύναμη, ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε ένα σημαντικό ενδιαφέρον. Από την άλλη η αδυναμία των περισσοτέρων μελών του να έχουν μια κινηματική λογική σε συνδυασμό με την «αποικιακού τύπου» επιβολή παραγόντων του κόμματος που διαμένουν ενίοτε στο νησί, τον καθιστούν μια συμπαθητική φιγούρα που εκδίδει ηλεκτρονικά ανακοινώσεις. Το άμεσο παρελθόν του, που αφορά στην απόσυρση της μελλούμενης συμμετοχής του στις εκλογές του 2010 (γνωστή η συνεργασία του Π. Κουκούλη με μέλος της αριστερής παραθεριστικής ομάδας που συμμετείχε στις εκλογές του 2010 στο ψηφοδέλτιό του) τον πιθανολογούν ως μια μη σταθερή και συγκροτημένη σε αρχές και θέσεις αντιπολιτευτική δράση . Το ποιον κάποιων ανθρώπων που εντίμως και με ανοιχτό τρόπο κινούνται αγωνιστικά και χωρίς παρωπίδες, είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτικό μπροστά στην αδυναμία προτάγματος και στοιχειώδους προγραμματισμού. Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ βασικά κινείται αναπνέοντας στους πνεύμονες παραγόντων της κεντρικής πολιτικής σκηνής, που θεωρεί την Αίγινα ως ησυχαστήριο από τους «αγώνες για την αριστερά και την πρόοδο» όπως και σε ένα τεράστιο κενό που αφήνουν τα φαγώματα της τοπικής πολιτικής σκηνής. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Γ)ΚΚΕ-ΠΑΜΕ: Το ΚΚΕ ως ΠΑΜΕ ή ως Λαϊκή Συσπείρωση ή ως συγκεκριμένη παράταξη στο χώρο των επαγγελματιών, όπως προαναφέρθηκε, ήταν σε γενικές γραμμές παρών για τα δεδομένα του νησιού και με την ολιγομελή του παρουσία. Στην πραγματικότητα οι τοπικές του δομές αντιστοιχούν σε ελάχιστα μέλη, μέλη, τα οποία έχουν μια κάποια παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο, στο χώρο των εκπαιδευτικών και στο χώρο των επαγγελματιών. Η συρρικνωμένη του παρουσία οφείλεται από τη μια και στις μονόπλευρες και μονοδιάστατες επιλογές του να πορεύεται ως πρωτοπορία (αν και λόγω του αριθμού του έχει συμμετάσχει και σε «σουρεαλιστικές» διαμαρτυρίες και με άλλους φορείς π.χ. Σύλλογο Δ/Ν, Αγανακτισμένους κλπ) αλλά και λόγω της συντηρητικής φυσιογνωμίας της Αίγινας και της παραδοσιακής υποστήριξης συνήθως σε κόμματα εξουσίας. Ενίοτε οι μετατοπίσεις στον εκλογικό καμβά το ευνοούσαν, ειδικά τα τελευταία χρόνια αλλά η κατάσταση άλλαξε από το 2012.

Δ)Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας: Η Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας ξεκίνησε όχι από δυνάμεις αγώνα αλλά από το facebook, ακολουθώντας ως ένα βαθμό τη συνέλευση του Συντάγματος στα προτάγματα, και στις κινητοποιήσεις. Έζησε περίπου ένα χρόνο ενώ εκφυλίστηκε ως πολιτικός οργανισμός στο τέλος της, σε μια παρέα ανθρώπων που κυρίως προσανατολίζονταν στον αντι-φασισμό και στις «εναλλακτικές οικονομίες». Από το καλοκαίρι μέχρι το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου δημιουργίας της, σταθεροποιήθηκε αριθμητικά, με αποτέλεσμα ένα πλήθος εκδηλώσεων, συγκεντρώσεων και παρεμβάσεων κυρίως την περίοδο του χαρατσιού όπως και στο Δημοτικό Συμβούλιο για τοπικά ζητήματα. Η προσπάθεια του χειμώνα 2011-12 που πραγματοποιήθηκε από συνελεύσεις της Αττικής για συντονισμό, απέτυχε, κι αυτό ακολούθησε ένα μαρασμό των ίδιων των Συνελεύσεων πανελλαδικά. Η αίσθηση που άφησε ήταν κυρίως η σύγχυση μεταξύ α)τοπικής ομάδας με διάθεση βελτίωσης της κατάστασης-β)ριζοσπαστικού αντιεξουσιαστικού λόγου-γ)ό,τι να ‘ναι προτάσεων για δράση με σοβαρές ανακολουθίες-δ)παρέας που τα «έχουν βρει»-ε)άτυπης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ-στ)πεδίο «εναλλακτισμού».  

Υπήρχε μια έλλειψη συνοχής μεταξύ αγνώστων, εφόσον δεν υπήρχε μια καθημερινότητα που να ακολουθεί τις διαδικασίες, μεταξύ ανθρώπων με αντιθετικούς προσανατολισμούς και με διαφορές εισοδήματος, με ανακολουθία και παλινωδίες επί των αποφάσεων, με διάσταση μεταξύ προτάσεων και ανάληψης ευθυνών καθώς και μια φιλικού τύπου λειτουργία παρόλο που ρητά ήταν μια ανοιχτή διαδικασία.  Ήταν όμως από την άλλη, μια σημαντική ευκαιρία μέσα από την οποία, και ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ αρχών του καλοκαιριού-φθινοπώρου του 2011, αναδύθηκαν ταυτοχρόνως και θετικές εξελίξεις που τροφοδότησαν τον τοπικό κοινωνικό μετασχηματισμό, όπως:

α)ένας νέος τρόπος συνύπαρξης στο δημόσιο χώρο,

β)διαδικασίες δημοκρατικής λήψης αποφάσεων,

γ)προεικόνισμα δομημένων και παραγωγικών συζητήσεων,

δ)μια παρακαταθήκη για έναν ανεξάρτητο αγώνα

ε)ενωτικές διαθεσιμότητες πέρα από διαφοροποιήσεις που επιτρέπουν σε ένα μεγάλο βαθμό τη συνέχιση του αγώνα.

Ε)Τοπικές διαμαρτυρίες: Οι τοπικές διαμαρτυρίες εκτός από αυτήν για την απαγόρευση των οικόσιτων όπως και της επιτροπής κατά της εγκατάστασης ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα, δεν πήραν μεγάλες διαστάσεις καθώς ήταν αυτές που εντοπίζονταν σε κάποιο περιορισμένο τοπικό πρόβλημα χωρίς οι πρωταγωνιστές να επιθυμούν να το ανοίξουν και θεματικά και γεωγραφικά. Επί παραδείγματι η διαμαρτυρία για το σκουπιδότοπο στο Λεόντι έμεινε καθαρά σε επίπεδο γειτονιάς ενώ θα μπορούσε να υπάρχει η προοπτική να ανοιχτεί σε όλο το νησί και βεβαίως να συνδεθεί με αντικειμενικούς παράγοντες υποβάθμισης της ζωής. Κάποιες μικρές και στοχευμένες ενέργειες στη Σκοτεινή, μια διαμαρτυρία για την εργολαβία των Σαλιαρέλη-Σκλάβαινα στην Κολόνα ήταν όλες κι όλες οι διαμαρτυρίες καθώς κι αυτές για τις διακοπές του νερού που εκφράστηκαν ελάχιστα. Τόσο η Συνέλευση Αγανακτισμένων όσο και το ΠΑΜΕ δεν μπόρεσαν να προσμετρήσουν αυτές ως επιτυχίες τους. Μέσα στις τοπικές διαμαρτυρίες μπορούμε να προσμετρήσουμε και όσες έγιναν με αφορμή τα μνημονιακά μέτρα με προεξάρχουσα αυτήν της -ας πούμε «Παναιγινήτικης»- της 5ης Οκτώβρη 2011 που ήταν η πιο μαζική και η οποία εκφυλίστηκε με τη Συνέλευση Αγανακτισμένων και το ΠΑΜΕ να φυλάνε τις τράπεζες. Αυτή είναι η αρχή του τέλους των τοπικών κινητοποιήσεων στο πολιτικό ζήτημα.

ΣΤ) ΣΠΙΘΑ: Η προσπάθεια που πραγματοποίησε ενεργό μέλος της από την Αίγινα, ενώ ξεκίνησε με πολύ καλές προδιαγραφές (συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις) δεν μπόρεσε όπως και σε όλη την Ελλάδα να μην ακολουθήσει τη φθορά που υπέστησαν το 2012-13 όλες οι αντιμνημονιακές προσπάθειες (ΕΠΑΜ, κλπ). Γεννήθηκαν πολύ γρήγορα, δεν είχαν τη δυνατότητα ή το σθένος να παραμείνουν ως «σχολές αφύπνισης», πλαισιώθηκαν σε ένα μέρος τους από τυχοδιώκτες σε κεντρικό επίπεδο ενώ για λόγους που εξηγούνται από τη διαχρονία της «δολερής» διχόνοιας για «το σκήπτρο», δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο.  Αποτέλεσμα ήταν να απορροφηθούν πλείστοι από τους κομματικούς μηχανισμούς ή να επιβιώνουν ως υποψίες φορέα χωρίς ουσιαστική δράση και συσπείρωση. Στην Αίγινα φυλλορρόησε όπως και η συνέλευση αγανακτισμένων ή όπως διαφαινόμενα σχήματα ή άλλες απόπειρες εκείνης της περιόδου.

Ζ) Αγωνιστικές προσπάθειες για την εκπαίδευση: Ο Σύλλογος Δασκάλων, διάφοροι καθηγητές της ΕΛΜΕ Πειραιά, κυρίως από το ΕΠΑΛ Αίγινας έδωσαν μικρές μάχες όλη αυτήν την περίοδο, σε απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και ξέχωρα από αυτές, ενάντια στις μεταρρυθμίσεις που στόχο έχουν το δημόσιο και δωρεάν σχολείο.  Την δε τελευταία χρονιά κι από το καλοκαίρι του 2013 μετά τις απολύσεις εκατοντάδων εκπαιδευτικών από τα ΕΠΑΛ, βρήκαν σημαντική υποστήριξη από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων των μαθητών του ΕΠΑΛ Αίγινας.

3)Το φαινόμενο της Χρυσής Αβγής (με «β» όπως λέμε αβγό) στην Αίγινα

Η Χρυσή Αβγή έκανε την παρουσία της για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα της τάξεως των 3-4 μηνών δια μέσου ενός και μόνο μέλους της και η οποία σταμάτησε όταν ο ίδιος απενεργοποιήθηκε ή ματαίωσε τη δράση του. Η παρουσία της ήταν όπως παντού, απροειδοποίητη και σχετικά «ειρηνική» μιας και ήταν στην προεκλογική περίοδο του 2012 με έφοδο από τις οργανώσεις του Πειραιά. Μικρής έντασης ανώνυμες δραστηριότητες, όπως ζημιές σε κατάστημα που δέχτηκε την επίσημη παρουσία της Χρυσής Αβγής Πειραιά και των ελάχιστων ντόπιων υποστηρικτών της, αφισοκολλήσεις αλλά και μια αντιρατσιστική εκδήλωση από πλευράς Συνέλευσης των Αγανακτισμένων Αίγιναςήταν οι αντιδράσεις για την παρουσία της, η οποία προσμετρήθηκε εκλογικά με 600 περίπου ψηφοφόρους. Η μετατόπιση, που από τη μια συνδύαζε μια υποκριτική εναντίωση στο μνημόνιο αλλά και από την άλλη την εθνικιστική-ξενοφοβική ρητορεία, βρήκε έδαφος σε τμήμα της Αίγινας που ως παραδοσιακά δεξιό νησί έχει και έναν διακριτό κορμό, ακροδεξιό-αντικομμουνιστικό. Σε γενικές γραμμές όμως, το τουριστικό κλίμα στην Αίγινα που οφείλει να είναι πολυπολιτισμικό για αυτό και οικονομικά προσοδοφόρο, η μικρή παρουσία μεταναστών, η αναζήτηση της ησυχίας μέσα στη φτώχεια που αποτελεί τη διαχρονική ιδεολογία του νησιού, δεν μπορεί να «σηκώσει» την παρουσία της Χρυσής Αβγής και μάλιστα όπως αυτή εκφράστηκε το προηγούμενο διάστημα, στα αστικά κέντρα, με δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και σε ανθρώπους που ανήκουν από την αριστερά και πέρα. Από την άλλη το έδαφος για τα δήθεν χαριστικά παζάρια «μόνο για Έλληνες» δεν θα μπορούσε να έχει θέση στο νησί. Η συστηματική «φιλανθρωπία» της τοπικής Εκκλησίας, ομάδων εθελοντών που συνεργάζονται με μέτοικους αστούς έχουν ήδη καλύψει αυτό το κενό. Η ύστερη προσπάθεια ενός τυχοδιώκτη και αποτυχημένου επιχειρηματία να λάβει το χρίσμα της ήταν σχεδόν ασήμαντη.   Συνεπώς η Χρυσή Αβγή δυνητικά θα μπορούσε, αν και αυτό είναι αμφίβολο στο βαθμό που είναι ήδη δεδομένη η μικρή αγορά, να ενταχθεί στο στρατό της παραλίας «των 200 μέτρων», με αντικείμενο τις γνωστές παράνομες δραστηριότητες  ή στη φύλαξη. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε ένα κενό σ’ αυτήν την «ευαγή» δραστηριότητα. Και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα εφόσον οφείλουν να συνεργήσουν πολλοί παράγοντες. Ο πρόσφατος περιορισμός της Χρυσής Αβγής η οποία διογκώθηκε συγκυριακά ως μνημονιακό ενεργούμενο της θεωρίας των δυο άκρων, διαδέχεται τη δημιουργία ενός χρήσιμου κέντρου (Ποτάμι). Κι αυτό έχει ως συνέπεια, την κοινωνική της περιθωριοποίηση και ιδιαίτερα στην περιφέρεια ή όπου ευκαιριακά στηρίχθηκε και με τις εφεδρείες των κεντρικών γεγονότων (π.χ.  Μπαλτάκος) να αποτελούν σήμα κατατεθέν της εξέλιξής της.

4)Η Τοπική Εκκλησία

Σε μια ιδανική ερμηνεία, θα μπορούσαμε να ονομάζουμε εκκλησία αυτό που αορίστως αυτοαποκαλείται Λαός και Κλήρος. Κάτι τέτοιο όμως, είναι μόνο μια ιστορική και μακρινή παρακαταθήκη. Στην πραγματικότητα αυτό που ονομάζουμε τοπική εκκλησία είναι ένα συνονθύλευμα παραγόντων της εκκλησιαστικής ιεραρχίας εμπλεκόμενων με σημαίνοντα πρόσωπα της τοπικής πολιτικής και οικονομικής ζωής, προσώπων που διαχειρίζονται μια άγνωστη στο κοινό περιουσία σε χρήματα, οικήματα και γη, προσώπων που εμπλέκονται ως ενδιάμεσοι κρίκοι υποστήριξης του έργου της εκκλησίας (φιλανθρωπικές κινήσεις, κατηχητικά, κατασκηνώσεις, φιλολογικές δραστηριότητες κλπ) και σαφώς ενός κοινού πιστών που δεν περιορίζεται στην Αίγινα αλλά προέρχεται από όλο τον ελλαδικό χώρο, φτάνει μέχρι την Ανατολική Ευρώπη και επεκτείνεται στη Ρωσία. Αυτό το κοινό που στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι ένα κοινό που δεν αναζητά λύσεις κοινωνικές αλλά μια ατομική σωτηρία μέσω της προσκύνησης, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο βασικός παράγοντας σταθερότητας αυτής της ηγετικής ομάδας. Έτσι παρά τις επιδερμικές προσπάθειες εκκοσμίκευσής της και εκσυγχρονισμού της, οι κεντρικές μεταπολεμικές της λειτουργίες παραμένουν σχεδόν ανέπαφες. Τα σεμινάρια ψυχολογίας που διοργανώνει ενσωματώνοντάς τα στις κοινωνικές της λειτουργίες, οργάνωση μαθημάτων μουσικής, σεμινάρια μελισσοκομίας κλπ. ή οι προσπάθειες οργάνωσης του θρησκευτικού τουρισμού οι οποίες αποβλέπουν στην περεταίρω οικονομική μεγέθυνση, υποδηλώνουν ένα τεράστιο κενό εκσυγχρονισμού που αφορά:

α) στην απόδοση προς το λαό της κτηματικής περιουσία της

β) στη δημοκρατική συμμετοχή επί της οικονομικής διαχείρισης των πιστών στις ενορίες

γ) στη στεγαστική χρήση κληροδοτημάτων και κτιρίων της για τους ανθρώπους που βασανίζονται οικονομικά στη συγκυρία (Λεούσειο, κλπ)

ε) στην ουσιαστική χρηματοδότηση ενός Νοσοκομείου που σήμερα φυτοζωεί παρά την κοινωνική και άκριτη στήριξη σε αυτό

στ) στην αποποίηση των κοινωνικών-οικονομικών προνομίων των ιεραρχών λειτουργών της

ζ) στην έντιμη πορεία απομάκρυνσης από τον αντιχριστιανικό και ανήθικο εναγκαλισμό με την πολιτική εξουσία

η) στη συμβολή σε έναν ολοκληρωμένο διάλογο με την κοινωνία για το «ευ ζειν».

5)Τα «κεντρικά»

Βουλευτές εν ενεργεία, ο αντιπεριφερειάρχης, ο υπουργός Παιδείας ήταν κυρίως αυτοί που μεσολάβησαν ωφελιμιστικά σε περιπτώσεις, συνεχίζοντας την παράδοση εξάρτησης από το κέντρο.  Περισσότερο απ’ όλους ο αντιπεριφερειάρχης Δ. Κατσικάρης (αλλά και κάποιοι παράγοντες της ΝΔ) ήταν αυτός που ωθούσε την επικαιρότητα και της έδινε νόημα περισσότερο από κάθε άλλον παράγοντα. Με το συναισθηματικό του λόγο, με την υπερβατική ρητορική «υπεράνω ιδεολογιών», έδωσε την αίσθηση ενός προστάτη του πληθυσμού απέναντι σε συγκρουόμενα συμφέροντα. Με πολιορκητικό κριό τον αγωγό «προ των πυλών» κάλυψε ένα κενό που άφηνε η απροετοίμαστη, αυτάρεσκη και αυτοαναφορική διοίκηση του Σακκιώτη.

6)Ο κόσμος της Αίγινας-Ο λαός

Ο κόσμος της Αίγινας είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό και έτσι οφείλει να παραμείνει στην ανάλυση και στον απολογισμό. Η απουσία του από την πολιτική ζωή σημαίνει παρουσία αλλού. Οι συγκεκριμένες κοινωνικές λειτουργίες (καφενείο, συνεστιάσεις, γιορτές, γάμοι, κηδείες, μνημόσυνα, βαφτίσια, παρελάσεις, κοινωνικές εκδηλώσεις κλπ) ή οι αυστηρά προσωπικές (οικογένεια, ιδιώτευση, ιδιαίτερες ασχολίες κλπ) είναι ένας μεγάλος χώρος που ακόμα δεν έχει και δεν μπορεί, στα σοβαρά, να ερευνηθεί και αναλυθεί, προκειμένου να δούμε τις προεκτάσεις του και τις αφετηρίες του. Η αντίφαση αυτή αποτυπώνεται στην πιο κωμικοτραγική έκφραση του κόσμου με το πιο ανεύθυνο και αντιφατικό ερωτηματικό: «πού είναι ο κόσμος;». Σε κάθε περίπτωση, η αναζήτηση της ιστορικής αφήγησης για την ερμηνεία της κοινωνικής συμπεριφοράς πέρα από μετρήσεις και στατιστικές, είναι ένας σημαντικός υποβοηθητικός παράγοντας.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Αν εξαιρέσουμε την πιο συνεκτική (στη βάση της καπιταλιστικής λογικής) και με μελετημένους δημαγωγικούς στόχους-θέσεις, παράταξη του Π. Κουκούλη που μέλλεται να αποσπάσει συνιστώσες και πρόσωπα-κλειδιά από άλλους χώρους ή πρόσωπα της διοίκησης οι οποίοι το πιο πιθανόν είναι να προετοιμαστούν για την επόμενη παραλαβή του διοικητικού «χάους» από μια κατάσταση που σωστά αντιλαμβάνονται ότι θα επέλθει ή να εγκολπωθούν σε εφεδρικές θέσεις εξουσίας, οι υπόλοιπες «βασικές» λύσεις αφορούν αποκλειστικά στο διαχρονικό παρελθόν  της Αίγινας. Η πρόσφατη απόσυρση του Π. Γρηγορόπουλου με την περίπου ταυτόχρονη πρόθεση συμμετοχής στο εκλογικό πεδίο, του Δημήτρη Μούρτζη, «ενός φίλου (και παλαιάς κοπής δημάρχου) απ’ τα παλιά», δείχνει φαινομενικά το δίπολο. Αυτό που όμως παλιά ήταν κάπως γραφικό, σήμερα δεν είναι καθόλου έτσι. Ό,τι τάζουν («θα καταλύσω το νόμο δήλωσε βαρύγδουπα ο φέρελπις κατακτητής της δημοτικής εξουσίας για το ζήτημα των οικόσιτων) έχει όλο και πιο κοντά ποδάρια. Έχουμε μόνο να συγκρίνουμε τα λιγότερο κακά. Η κρίση βαθαίνει και η τοπική κοινωνία ήδη έχει ξεκινήσει να βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της απελπισίας και της φτωχοκτονίας.

Από την άλλη δεν υπάρχει ένα συμπαγές μπλοκ της τοπικής εξουσίας που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει την εφαρμογή του Καλλικράτη. Οι αποτυχημένες προσπάθειες του Π. Κουκούλη για συναινετική γραμμή ήταν και οι μοναδικές που εγγυούνταν ένα μέλλον κάπως πιο σταθερό για την περεταίρω αποδιάρθρωση της κοινωνίας μέσω της φτώχειας και της κυριαρχίας της ανταγωνιστικής Αγοράς. Και για αυτό λοιπόν υπάρχει ένας λόγος παραπάνω για μια αστάθεια και περεταίρω διάλυση.

Συμπερασματικά, ο κυρίαρχος λόγος δεν μονοπωλείται από επιχειρήματα και διαβουλευτικές διαδικασίες, εφόσον σ’ αυτόν εμβάλουν καίρια το στενό οικονομικό συμφέρον ή οι μικροφιλοδοξίες, οι διαχρονικές εμπάθειες, οι οικογενειακές εξαρτήσεις αλλά και μια διαχρονικά παθογόνα ιδεολογία γύρω από την πεσούσα τουριστική-παραθεριστική οικονομία και τις συμπαρομαρτούσες δραστηριότητές της (οικοδομή, εμπόριο κλπ). Αυτός είναι ένας χώρος μέσα στον οποίο τα επιχειρήματα τείνουν να εκτοπίζονται και να αποσαθρώνουν την όποια δυνατότητα ενυπάρχει, μιας ατομικής ή συλλογικής συγκρότησης. Αυτό είναι και το αδύνατο σημείο των όποιων συμμαχιών οι οποίες βασίζονται κυρίως σε ό,τι πιο τυχοδιωκτικό και θνησιγενές επιβιώνει στην κοινωνία της Αίγινας –αν εξαιρέσουμε καλοπροαίρετους ανθρώπους-χρήσιμους. Για αυτό και διαλύθηκε γρήγορα η παράταξη που διοικεί το Δήμο Αίγινας σήμερα. Για αυτό και θα βλέπουμε σχήματα που εύκολα θα διαλύονται και θα παραχωρούν τη θέση τους σε απότομες μετατοπίσεις.

Απ’ την άλλη, οι μικρές φωνές των υποψηφίων της αριστεράς είναι τόσο αδύναμες, άνευρες ή καθόλου συνεκτικές. Η έντιμη, συνεπής και αγωνιστική φυσιογνωμία του Αντώνη Ντελή και η αδιάλλακτη κομματικά αλλά αγωνιστική και έντιμη παρουσία του Γιώργου Κοττάκη δεν φαίνεται να μπορούν να δώσουν προοπτική στο χάος που έρχεται. Οι τομές που εξαγγέλλει η παράταξη «Αίγινα-Κοινωνία Πολιτών» (συνέλευση αποφάσεων του συνδυασμού, ενσωμάτωση ριζοσπαστικών αιτημάτων σε επιμέρους ζητήματα, ομαδο-συνεργατικό μοντέλο διοίκησης, αποκεντρωτική και διάφανη προεκλογική εκστρατεία κλπ) δεν είναι ικανές ως διακηρύξεις να προωθήσουν έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό. Το αντίθετο, ενισχύουν αυτήν τη θεμελιώδη αντινομία ανάμεσα στη συμμετοχή και την ανάθεση ρόλου. Η ασάφεια ανάμεσα στη διακριτή σχέση του «περιφερειακού» με το «κεντρικό» ως αντίληψη δίνει σαφώς το προβάδισμα στο δεύτερο και ιδιαίτερα για την περίπτωση της Αίγινας. Από την άλλη ο συνδυασμός του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ «Λαϊκή Συσπείρωση» είναι στην ουσία μια πολιτική δομή στήριξης του κομματικού μηχανισμού ο οποίος θεωρείται «η μητέρα όλων». Η διαμεσολάβηση των εκλογικών διαδικασιών έχει και έναν κεντρικό ρόλο και σημασία της απευθείας υπαγωγής σε ένα συγκεντρωτικό κόμμα όπου την ανάθεση την έχει για παντιέρα όπως και τη μονοπώληση των αγώνων. Τέλος η συγκεκριμένη κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ η οποία επενδύει στην περεταίρω διάλυση των παραγωγικών και κοινωνικών υποδομών μιας στοιχειώδους αυτάρκειας ή αυτοδυναμίας του παρελθόντος υποδηλώνει ότι η κοινωνική σύγκρουση για την αξιοπρέπεια δεν θα προκύψει από τις δυνατότητες απορροφητικότητας για «επενδύσεις» οι οποίες κατευθύνονται σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικότητας, ανάπτυξης και περεταίρω ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ούτε οι προσδοκίες για την «μέχρι τελευταίου ευρώ» εκμετάλλευση των ΕΣΠΑ, ούτε οι αντι-ΕΕ κραυγές θα μπορέσουν να δώσουν λύση στα δομικά ζητήματα της οικονομίας και της πολιτικής. Τα «καλά» εκλογικά αποτελέσματα μάλλον αναχαιτίζουν τη λαϊκή οργάνωση για μια κοινωνία δίκαιη ενώ μεγαλώνουν τα περιθώρια της νοσηρής αποποίησης ευθυνών εκ μέρους των ψηφοφόρων. Συμπερασματικά λοιπόν, μιας και οι δυο συνδυασμοί  αποτελούν διακριτούς πόλους απέναντι σε ένα σχετικά συμπαγές κυρίαρχο μόρφωμα που πρωταγωνιστεί ή συναινεί με το αζημίωτο στην περεταίρω εξάρτηση και πολιτική κηδεμονία που οδηγούν στην κοινωνική εξαθλίωση και εξαχρείωση:

α)Οι διαμεσολαβήσεις δεν μπορούν να προωθήσουν τα προβλήματα ούτε και τη συμμετοχή των πολιτών που είναι κομβικός ο ρόλο τους.

β)Είναι συνδυασμοί που «αναπνέουν» απόλυτα ή κυρίως από τα «κεντρικά».  

γ)Δεν έχουν συνολικό όραμα υπέρβασης της κρίσης ή χρησιμοποιούν κανονιστικά σχήματα, αποτυχημένα εδώ και δεκαετίες

δ)Δεν βασίζονται στους αγώνες ή επιδιώκουν τη μονοπώλησή τους.

Πάνω σ’ αυτό το κενό αλλά και στη βάση των δομικών και δυσεπίλυτων προβλημάτων είναι δυνατόν να αναπτυχθεί μια δράση, η οποία μπορεί κατόπιν διαλόγου και διαβουλεύσεων να θέτει:

α)την πολιτική της διεκδίκησης μέσω ενός κοινωνικού ενωτικού «συνδικαλισμού» για τη στήριξη και τη δημιουργία των υποδομών στο νησί

β)την προσπάθεια για τη δημιουργία τοπικών συνελεύσεων και επιτροπών

γ)τον προσανατολισμό στην οικολογική συνεργατική οικονομία: στην πρωτογενή παραγωγή, στην μεταποίηση και συναφών υπηρεσιών καθώς και στην κατεύθυνση ενός τουρισμού που να ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις και να αποκεντρώνεται

δ)τη μόρφωση ως προϋπόθεση της κοινωνικής ανάπτυξης και συνοχής

ε)την απεξάρτηση από τους ιμπεριαλιστικούς παράγοντες που από τη μεταπολεμική περίοδο λυμαίνονται κάθε δημιουργική διάθεση του λαού μας και στην προκειμένη περίσταση από το γερμανικό παράγοντα.

Έτσι μια σύνθεση που αφορά

α)στην αντι-ιμπεριαλιστική διεθνιστική-αντίσταση στη νέα αποικιοκρατία

β)στην οικολογική ισορροπία

γ)στη δημοκρατία και στην αποκέντρωση

δ)στην οικονομική συνεργασία

ε)στην πνευματική αναγέννηση,

ίσως μπορέσει να ενώσει το λαό της Αίγινας σε μια προοπτική μιας βιώσιμης και αλληλέγγυας τοπικής κοινωνίας.

 

Τουρισμός;

αναδημοσίευση από την “Εφημερίδα των συντακτών”

Γ’ τρίμηνο 2013: 1.345.387 οι άνεργοι, το 71% εκ των οποίων μακροχρόνια!

Ούτε ο τουρισμός δεν μας σώζει

 

 

Του Τζώρτζη Ρούσσου

 

 Οταν τη χρονιά που η αύξηση του τουρισμού χαρακτηρίστηκε από τους παράγοντες της αγοράς αλματώδης, το όφελος στην απασχόληση είναι 0,1%, τότε εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα περί κατάρρευσης του επικοινωνιακού success story που προσπαθεί να επιβάλει ως αληθινή τη μαγική εικόνα της αύξησης των θέσεων απασχόλησης στην αγορά εργασίας. Ετσι, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 9,3% σε σχέση µε το γ” τρίµηνο του 2012. Βέβαια, τρόμο προκαλεί το γεγονός ότι οι μακροχρόνια άνεργοι (πάνω από 12 μήνες χωρίς εργασία) ανέρχονται στο 71% του συνόλου των ανέργων!

Η χθεσινή ανακοίνωση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για το γ” τρίμηνο του 2013 ήταν σαφής… Το ποσοστό ανεργίας ήταν 27,0%, έναντι 27,1% του προηγούµενου τριµήνου και 24,8% του αντίστοιχου τριµήνου του 2012. Ολα αυτά σε μια χρονιά που, σύμφωνα με τους παράγοντες του τουρισμού, μόνο μέσω των αεροπορικών αφίξεων το διάστημα Ιανουαρίου – Αυγούστου στην Ελλάδα ήρθαν 836.211 περισσότεροι επισκέπτες από πέρυσι (9.258.856 από 8.422.645 το 2012) και αν αυτό συνδυαστεί με τις αφίξεις με άλλα μέσα (οδικά – θαλάσσια), τότε η αύξηση σε σχέση με πέρυσι ξεπερνά το ένα εκατομμύριο τουρίστες. Ποσοστιαία, δε, κυμάνθηκε φέτος περίπου στο 10% σε σχέση με το προηγούμενος έτος.

 

Από ποιους, λοιπόν, εξυπηρετήθηκαν όλοι αυτοί οι τουρίστες αν καθίσταται δεδομένο ότι προσελήφθησαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι προκειμένου να αντεπεξέλθουν στην εξυπηρέτηση όλων αυτών των επισκεπτών; Προφανώς είναι τέτοια η μείωση της απασχόλησης στους υπόλοιπους κλάδους της ελληνικής οικονομίας που η αύξηση των εποχικών θέσεων απασχόλησης δεν κατάφερε να εξισορροπήσει έστω και κατ’ ελάχιστο τα πράγματα.

 

Ούτε λίγο-ούτε πολύ, στο κρίσιμο για την απασχόληση διάστημα του καλοκαιριού και σε απόλυτους αριθμούς η ελληνική αγορά εργασίας απώλεσε, σε σχέση με το γ” τρίμηνο του 2012, 103.100 θέσεις εργασίας. Τώρα πόθεν προκύπτει η αύξηση της απασχόλησης κατά 113.489 θέσεις εργασίας το 11μηνο του 2013, που ανακοίνωσε πρόσφατα ο μάγος των αριθμών υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, ουδείς μπορεί να απαντήσει! Από τη σκοπιά της απασχόλησης και της ανεργίας:

 

•Ο αριθµός των απασχολουµένων ανήλθε σε 3.635.905 ανθρώπους και των ανέργων σε 1.345.387.

 

•Από το σύνολο των ανέργων που αναζητούν µισθωτή απασχόληση, το 34,1% αναζητά αποκλειστικά πλήρη απασχόληση, ενώ το 61,9% αναζητά πλήρη, αλλά στην ανάγκη είναι διατεθειµένο να εργαστεί και µε µερική απασχόληση.

 

Με την ένταξη και των προνοιακών επιδομάτων στο πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ φωτίστηκαν οι ελάχιστες περιπτώσεις στις οποίες κάποιοι εκμεταλλεύονταν το σύστημα λαμβάνοντας επιδόματα αποβιωσάντων συγγενών τους. Από τη διασταύρωση που έγινε με τα στοιχεία του «ΑΡΙΑΔΝΗ» και του ΑΜΚΑ προέκυψε η καταβολή επιδομάτων σε 768 θανόντες. Σημειώνεται ότι καταβάλλονται 172.571 επιδόματα σε 164.106 δικαιούχους από τους δήμους. Οι περιπτώσεις λοιπόν που εντοπίστηκαν αντιπροσωπεύουν το 0,46% του συνόλου των επιδομάτων… 

για να μην ξεχνιόμαστε: μαζί δεν τα φάγαμε αλλά δεν χειροκροτούσαμε μαζί

εις μνήμην Φίλιππου

 

αναδημοσίευση από το Άρδην

Μια συνωμοσία σιωπής, του Φίλιππου Συρίγου

Το Άρδην την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 1997 διοργάνωσε στην Αίθουσα Ανταποκριτών Ξένου Τύπου συζήτηση με θέμα: ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ 2004, το όραμα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, ο αθηνοκεντρισμός, η εγκατάλειψη της περιφέρειας με εισηγητές τους Δημήτρη Ρόκο, καθηγητή ΕΜΠ, Γεράσιμο Σκλαβούνο, μέλος της Επιτροπής Πολιτών κατά της ανάληψης της Ολυμπιάδας, Φίλιππο Συρίγο, δημοσιογράφο, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, πρώην μέλος του Ε.Γ. του ΠΑΣΟΚ, με παρεμβάσεις των Μάκη Δεληβοριά, από τη Σύνταξη του περιοδικού Νέα Οικολογία, Γιάννη Σχίζα, από την σύνταξη του περιοδικού Οικοτοπία και συντονιστή το Γιώργο Καραμπελιά, συγγραφέα. Παρακάτω παραθέτουμε την ομιλία του Φίλιππου Συρίγου που πρόσφατα “έφυγε”, ήταν από τους λίγους δημοσιογράφους που τότε αντιτάχθηκε στους καταστροφικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αν τον είχαν ακολουθήσει τότε και άλλοι τα πράγματα για την χώρα μας θα ήταν διαφορετικά.

Του Φίλιππου Συρίγου από το Άρδην τ. 10

Ίσως θα ήταν απορίας άξιο, πως ένας επαγγελματίας ενός χώρου, ο οποίος προσδοκά πάρα πολλά απ’ αυτήν την Ολυμπιάδα, πώς γίνεται να είναι αντίθετος, και να είναι εξαρχής αντίθετος, θα τολμούσα να πω, κι ας με συγχωρέσουν οι φίλοι της Πρωτοβουλίας Πολιτών, ότι ήμουν ο πρώτος που ύψωσα φωνή. Η αλήθεια είναι ότι εκνευρίστηκα γιατί διαπίστωσα πάρα πολύ γρήγορα ότι μας κοροϊδεύανε. Αρκούσε μια απλή μελέτη του φακέλου υποψηφιότητας. για να διαπιστώσει κανείς τα ψεύδη τα οποία υπήρχαν μέσα εκεί. Για να διαπιστώσει ότι με τρόπο εντελώς ερασιτεχνικό, προσπαθούσαν να κάνουν το άσπρο μαύρο. Ήμουν ο πρώτος που είπα, ότι με βάση τα όσα συνηθίζονται στη χώρα αυτή τελικά το κόστος αυτής της Ολυμπιάδας θα φτάσει το 1,5 τρις. Κι ήταν πάρα πολύ απλό. Το 50% τουλάχιστον των εσόδων του προϋπολογισμού, στηρίζονται σε εντελώς επισφαλείς πηγές εσόδων.

Το πραγματικό κόστος της διοργάνωσης

Όσον αφορά τα έξοδα, θα έλεγε κανείς ότι είναι εντελώς υποκοστολογημένα ή μέσα σ’ αυτά δεν περιλαμβάνονται δαπάνες για πολύ βασικούς τομείς αυτής της διοργάνωσης, όπως για παράδειγμα η τηλεοπτική τους κάλυψη, ή η τεχνολογία και τα συστήματα πληροφορικής, αλλά το μεγάλο σκάνδαλο είναι αυτός ο δεύτερος προϋπολογισμός. Ο προϋπολογισμός των έργων, τα οποία απαιτούνται για να γίνουν αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τι μας λένε. Μας λένε ότι το 72% των αθλητικών εγκαταστάσεων είναι δήθεν έτοιμο. Δεν μπορώ να καταλάβω δηλ, πώς το μετράνε; Μέσα στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις δεν υπολογίζεται το Ολυμπιακό χωριό, το οποίο δεν υπάρχει. Κι αυτές οι νέες αθλητικές εγκαταστάσεις, συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων ως τί λογίζονται; Έχουν εκτός του προϋπολογισμού αυτές τις εγκαταστάσεις συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων για τις οποίες προβλέπουν ότι θα κοστίσουν συνολικά γύρω στα 75 δις.

Θα σας πω μόνο το εξής: το νέο μεγάλο γυμναστήριο που δημοπρατήθηκε στη Θεσσαλονίκη της Μίκρας θα έχει χωρητικότητα γύρω στις 15.000 θέσεις και δημοπρατήθηκε στα 51 δις. Τώρα πώς θα φτιάξουνε μετά από τόσα χρόνια αθλητικές εγκαταστάσεις συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων με 70 δις, αυτό μάλλον με εγχείρημα φακίρηδων μοιάζει. Επίσης μια άλλη εμπειρία σχετικά πρόσφατη. Το κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας με τιμές της προηγούμενης δεκαετίας και συνολική χωρητικότητα 20.000 θέσεων κόστισε 25 δις. Αν πάρει κανείς, με το απλό μυαλό, γιατί εγώ δεν είμαι ούτε μηχανικός ούτε πολεοδόμος ούτε οικονομολόγος, και πει ότι οι 20.000 θέσεις σε τιμές προηγούμενης δεκαετίας κόστισαν 25 δις οι 170.000 πόσο θα κοστίσουν; Είναι τουλάχιστον 8 φορές πάνω. Αυτή δεν είναι η αναλογία; Άρα λοιπόν θα ξεπεράσει το κόστος τα 200 δις όταν αυτοί μας λένε 75. Δηλαδή πάμε στο επί τρία. ‘Ολος αυτός ο προϋπολογισμός που υπάρχει έξω από το φάκελο κι αφορά τις αθλητικές εγκαταστάσεις, το Ολυμπιακό χωριό, τις απαραίτητες οδικές συνδέσεις, τις απαραίτητες επιχωματώσεις κλπ. θα πάει 3 φορές επάνω. Το υπολογίζουν 350 θα πάει στο 1 τρις με τις πιο μετριοπαθείς ας πούμε προβλέψεις και χώρια το παθητικό το οποίο θα προκύψει από τον προϋπολογισμό που αφορά αυτούς καθαυτούς τους αγώνες σύμφωνα με το φάκελο.

Τι άλλα παραμύθια μας λέει αυτός ο προϋπολογισμός πως βλέπουν σε έσοδα από τοπικούς χορηγούς ύψους 60 δις, λένε ότι θα βρούνε περίπου 20 χορηγούς οι οποίοι επί τέσσερα χρόνια θα πληρώνουν ο καθένας από 750 εκ. για να υπηρετήσουν αυτή τη μεγάλη ιδέα, δηλαδή σύνολο η κάθε εταιρεία χορηγός, 3 δις μέσα σε τέσσερα χρόνια. Εγώ δεν γνωρίζω, σύμφωνα με τον τζίρο που υπάρχει στην αγορά, τέτοιες εταιρείες εδώ στην Ελλάδα, που να είναι σε θέση να διαθέσουν ένα τέτοιο ποσό. Άλλωστε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του κλασσικού αθλητισμού που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα, αποτέλεσε μια πολύ χρήσιμη εμπειρία. Λοιπόν αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το οποίο σε επίπεδο κλασσικού αθλητισμού ήταν το ίδιο ακριβώς με μια Ολυμπιάδα, δεν μπόρεσε να συγκινήσει ούτε έναν εθνικό χορηγό. Μα ούτε έναν. Δεν εισπράχθηκε μια δραχμή από εθνικές χορηγίες. Και μας λένε τώρα ότι το 2004 θα μαζέψουν 60 δις από εθνικές χορηγίες.

Η μεθόδευση του φιμώματος

Το να συνεχίσω πάνω στις αυθαιρεσίες και τους κινδύνους που περικλείει ο φάκελος αυτός θα έλεγα ότι δεν έχει νόημα, ότι είναι βαρετό. Εκεί που θα ήθελα να σταθώ και να επεκταθώ μάλλον, είναι στη συνομωσία σιωπής η οποία όχι μόνο υπήρξε αλλά ήταν απολύτως οργανωμένη. Και έχω εδώ το έγγραφοτο οποίο αποδεικνύει του λόγου το αληθές από που εκπορεύτηκε και πως ακριβώς μεθοδεύτηκε. Έχω λέω το έγγραφο, το επίσημο, με τις σφραγίδες και τις υπογραφές το οποίο αποδεικνύει από που εκπορεύτηκε αυτή η συνομωσία και πως ακριβώς μεθοδεύτηκε.

Αθήνα λοιπόν 26 Φεβρουαρίου 1997. Είναι λίγο μετά την περίφημη τηλεοπτική εκπομπή, τη μόνη και μοναδική που έγινε στον Αντένα, η οποία είχε τα εξής αποτελέσματα:

Πρώτον. Απεσύρθη από την κυκλοφορία αυτομάτως ο νεοδιορισθείς τότε γενικός διευθυντής του ΑΘΗΝΑ 2004, τέως βουλευτής κύριος Σοφούλης, ο οποίος είχε πάρει μέρος σ’ εκείνη την εκδήλωση, σ’ αυτή τη συζήτηση.

Δέυτερο. Εγώ πλήρωσα το θράσος μου, αν θέλετε, με την ακαριαία απομάκρυνσή μου από τον Αντένα. Θα μου πείτε τώρα πως συσχετίζεται ο Αντένα με το 2004 και την κυβέρνηση. Αν ανατρέξετε στα χρέη που έχουν ρυθμιστεί, στα χρέη του κυρίου Κυριακού, τα δισεκατομμύρια που έχουν ρυθμιστεί, είναι πάρα πολύ εύκολο να το βρείτε.

Και το τρίτο ήταν ότι από κει και πέρα δεν υπήρξε ούτε κιχ σε σχέση με την διεκδίκηση στα μέσα ενημέρωσης, τηλεόραση, κυρίως τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική, και ραδιόφωνο και φυσικά στην πλειοψηφία των εφημερίδων, με φωτεινές εξαιρέσεις την Αυγή, την Καθημερινή και την Ελευθεροτυπία. Τι λέει λοιπόν το χαρτί.

Αθήνα 26 Φεβρουαρίου 1997. Σας αποστέλλουμε ένα ενημερωτικό σημείωμα με τίτλο: Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική. Η στάση μας και η στρατηγική επικοινωνίας. Προκειμένου κλπ, όλοι οι εμπλεκόμενοι, κλπ.

Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη Πρόεδρος, υπαγορεύτηκε και υπογράφτηκε κατά την απουσία της, Γιάννης Γιαννάκης αναπληρωτής γενικός διευθυντής.

Αυτό το οποίο ισχυρίζονται ότι αποτέλεσε ένα απλό εσωτερικό έγγραφο, απεστάλη σε όλα τα μέλη του 2004, σε όλα τα μέλη της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, σε όλους τους βουλευτές και σε όλους τους Υπουργούς. Και γι’ αυτό άλλωστε περιήλθε στα χέρια μου. Δεν θα σας το διαβάσω όλο* θα σας διαβάσω μόνο τα δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που υπάρχουν στο τέλος. Υποτίθεται ας πούμε ότι αυτό το χαρτί έχει μια αθωότητα. Δηλαδή το πώς θα προβάλλουμε την υποψηφιότητά μας και πώς εν πάση περιπτώσει θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική, όχι πώς δεν θα της δώσουμε έδαφος. Κοιτάτε όμως τι λέει εδώ. Δεν πρέπει να διαμορφωθούν από μας προϋποθέσεις προβολής των επιχειρημάτων που αντιτάσσονται στην υποψηφιότητα. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις προβολής. Μα δεν υπάρχουν άλλες από τον δημόσιο διάλογο. Δεν υπάρχουν άλλες από τη συζήτηση σ’ ένα ραδιόφωνο, από τη συζήτηση σ’ ένα talk show στην τηλεόραση ή από ένα στρογγυλό τραπέζι που θα διοργάνωνε ενδεχομένως μια εφημερίδα. Θα πρέπει να αποφεύγεται κάθε τι που εκθέτει την υποψηφιότητα στο ευρύ κοινό με εμπλοκή π.χ σε προσπάθειες λεπτομερούς απάντησης για ζητήματα που αφορούν μικρές μόνο ομάδες Δηλ φωνάζετε, φωνάζετε, δεν σας υπολογίζουμε, δεν σας απαντούμε, γιατί αν σας απαντήσουμε, έστω και έτσι θα αναπτυχθεί ένας άτυπος διάλογος από τον οποίο το κοινό θα είναι σε θέση να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Δεν σας κρύβω ότι εκείνη η συζήτηση που είχε γίνει στονΑντένα, αποτέλεσε ερέθισμα για ορισμένους αφελείς, ρομαντικούς συναδέλφους μου. Δύο απ’ αυτούς, λίγο μετά με πήραν στο τηλέφωνο και μου είπαν ότι είχαν την πρόθεση να διοργανώσουν κάποιες ανάλογες τηλεοπτικές εκπομπές. Ο ένας ήταν ο συνάδελφος Κυριάκος Θωμαϊδης από την ΕΤ 3 και η άλλη ήταν η συνάδελφος Ρένα Θεολογίδου από την ΕΤ 2. Η απάντησή μου ήταν ότι: ‘εγώ είμαι στη διάθεσή σας. ‘Ομως επειδή είστε συνάδελφοι, επειδή απ’ αυτή τη δουλειά ζείτε, σας προειδοποιώ: την εκπομπή, πρώτον δεν θα την κάνετε και δεύτερον εάν την κάνετε, παρ’ ελπίδα, θα χάσετε τη δουλειά σας’. Ο μεν Θωμαϊδης μου απάντησε ότι ‘την εκπομπή θα την κάνω και λέγε εσύ’. Λέω μακάρι Κυριάκο, και βέβαια πριν από λίγες ημέρες ομολόγησε ότι δεν ήταν δυνατόν να την κάνει, διότι θα έχανε τη δουλειά του. Και μου είπε αν θα ήμουνα διατεθειμένος τώρα πια να πάρω μέρος σε μια συζήτηση, κατόπιν εορτής. Όσο για την Θεολογίδου, με πήρε μετά από μια εβδομάδα, με ευχαρίστησε επειδή είχα την καλοσύνη να την προειδοποιήσω και αναγνώρισε ότι τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι όπως της τα είχα πει.

Σ’ αυτή τη συνομωσία της σιωπής πήραν μέρος όλοι. Και πήραν όλοι μέρος για τον εξής απλό λόγο: Διότι πλέον στη χώρα αυτή δεν υπάρχει διαχωρισμός των εξουσιών, δεν υπάρχει η λεγόμενη οικονομική εξουσία, η πολιτική εξουσία, η δικαστική εξουσία, ή η εξουσία του τύπου. Τα πάντα είναι κάτω από τον έλεγχο, την επιρροή της οικονομικής εξουσίας. Έτσι εξηγείται και η συνομωσία της σιωπής αυτής και έτσι εξηγούνται και οι διώξεις, ανόητες τελικά διώξεις των μελών της Πρωτοβουλίας Πολιτών που θέλησαν να διαδηλώσουν μπροστά στο αρχαιολογικό μουσείο της Ακρόπολης ή των παιδιών που θέλησαν να μοιράσουν προκηρύξεις λίγες μέρες πριν από τους Αγώνες. Και επίσης κάτι άλλο το οποίο με εκνεύρισε πάρα πολύ με αποτέλεσμα να νιώθω επιτακτική την ανάγκη να διαφοροποιηθώ, ήταν η ευκολία με την οποία πείστηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι συνάδελφοί μου. Και δεν τους το δικαιολογούσα σε καμία περίπτωση και δεν τους το δικαιολογώ και τώρα, γιατί ο ρόλος του δημοσιογράφου, η φύση του δημοσιογράφου θα πρέπει να είναι, να είναι εξαιρετικά καχύποπτος, να μην πείθεται τόσο εύκολα. Κι όταν του σερβίρουν κάτι ν’ αρχίσει να το ψάχνει. Κανένας δεν το έψαξε. Το φάγανε όλοι αμάσητο είτε από ρομαντισμό είτε γιατί συνειδητοποίησαν πολύ γρήγορα ότι η ενδεχόμενη ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων θ’ άνοιγε γι’ αυτούς πεδία δόξης και χρήματος λαμπρά.

Οι Ολυμπιακοί ως πεδίο εκμετάλλευσης

Εν ολίγοις αυτοί ήταν οι λόγοι συν όλους αυτούς που προβάλλουν οι πιο αρμόδιοι από μένα σε σχέση με το περιβάλλον και σε σχέση με άλλα επιμέρους ζητήματα, τα οποία με έκαναν να τοποθετηθώ ενάντια σ’ αυτή τη διεκδίκηση. Κι ένας ακόμα πολύ σοβαρός. Δεν είχα καμία αυταπάτη εξ αρχής, ότι οι Αγώνες, οι Ολυμπιακοί, οι λεγόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έχουν καμία σχέση εδώ και πολλά χρόνια, με ό,τι είχαμε διδαχθεί από τα παιδικά μας χρόνια, σε σχέση με τις καταβολές, σε σχέση μ’ αυτό που εκφράζουν, σε σχέση με τα ιδεώδη. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα απ’ αυτά.

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τέσσερις Ολυμπιάδες από κοντά, είδα τους Ολυμπιακούς Αγώνες να είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης στα χέρια είτε κομμουνιστών, είτε καπιταλιστών εμπόρων, είτε φασιστών της Νότιας Κορέας, είτε δεν ξέρω οτιδήποτε άλλο. Ο κοινός παρανομαστής ήταν ένας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα τσίρκο, στο οποίο τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχουν τα οικονομικά συμφέροντα, ο αθλητισμός είναι μια επίφαση, μια ευκαιρία, μια αφορμή για όλο αυτό το πανηγύρι και δεν παίζει παρά το ρόλο του κράχτη, για τις μάζες οι οποίες θα πρέπει είτε να αποτελέσουν το ντεκόρ στις εξέδρες, είτε να παρακολουθήσουν από την τηλεόραση και να τους δώσουν την εμπορική αξία μέσω των μηχανημάτων που καταμετρούν τις τηλεθεάσεις. Αυτά.

Η ανταποδοτικότητα των έργων

Σε παρατήρηση του Γιώργου Καραμπελιά, συντονιστή της συζήτησης ότι στο κόστος της ανάληψης θα πρέπει να συνυπολογιστούν τα έργα που άρχισαν με την ευκαιρία της πρώτης διεκδίκησης, εκείνης του 1996, αν θέλουμε να προσμετρήσουμε το πραγματικό βάρος που αποτελούν για τη χώρα ο Φ. Συρίγος συνέχισε:

Τώρα βάζεις Γιώργο κι ένα άλλο ζήτημα που θα πρέπει να συμπληρώσω εγώ. ‘Ότι μας μιλάνε για δήθεν ανταποδοτικότητα των νέων αθλητικών εγκαταστάσεων. Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη κοροϊδία απ’ αυτήν. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι υπάρχουσες αθλητικές εγκαταστάσεις είναι όλες παθητικές. Το κλειστό Ολυμπιακό στάδιο δημιουργεί ένα ετήσιο παθητικό στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού της τάξεως των 2,5 δις. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, επίσης της τάξεως του 1,5 δις. Και μιλάμε για δύο από τις αθλητικές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούνται, θα έλεγε κανείς ότι έχουν μια ανταποδοτικότητα. Τι θα μπορούσαμε να πούμε δηλαδή για το ποδηλατοδρόμιο, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί 3 φορές όλες κι όλες, τι θα μπορούσαμε να πούμε για το συγκρότημα των κολυμβητηρίων που υπολειτουργεί. Τι ανταποδοτικότητα θα μπορέσουν να έχουν όλες αυτές οι νέες αθλητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες ως επί το πλείστον αφορούν σπορ τα οποία είτε δεν είναι καθόλου γνωστά στη χώρα μας, είτε είναι ελάχιστα διαδεδομένα. Και αναφέρομαι σε σπορ όπως το μπέιζ μπωλ, το σοφτ μπωλ, όπως το κάνοε καγιάκ και η κωπηλασία. Και ποια θα είναι η ανάγκη αυτής της χώρας να αποκτήσει ένα στάδιο κωπηλασίας. Δεν ξέρω, δεν βλέπω να είναι τόσο διαδεδομένο αυτό το σπορ, όταν καλώς ή κακώς υπήρχε μια εξυπηρέτηση μέχρι τώρα στη λίμνη των Ιωαννίνων και υπήρχε μια εξυπηρέτηση στη λίμνη του Καιάφα κλπ. Θέλω να πω ότι οι περισσότερες από αυτές τις αθλητικές εγκαταστάσεις, τις νέες, όχι μόνο δεν θα έχουν ανταποδοτικότητα, όχι μόνο θα είναι άχρηστες, αλλά οι περισσότερες θα ρημάξουν. Και αυτό το σημερινό παθητικό της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού που υποτίθεται ότι η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού είναι ο αιμοδότης του ελληνικού αθλητισμού θα διογκωθεί τόσο ώστε να μην μπορεί να εξυπηρετήσει πια η Γενική Γραμματεία και ο ΟΠΑΠ τους ρόλους και τους σκοπούς τους οποίους πρέπει να έχει. Είναι σαφή τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή, αν δεν το ξέρετε, λόγω όλων αυτών των καταστάσεων, δηλαδή του κόστους των αθλητικών εγκαταστάσεων, του κόστους της διεκδίκησης, του κόστους του Αθήνα 97 με μια μαύρη τρύπα πάνω από 20 δις. Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού έχει καταντήσει προβληματική επιχείρηση μ’ ένα χρέος ανώτερο των 30 δις. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, θέλουμε και την πολυτέλεια των Ολυμπιακών αγώνων!

Το μνημόνιο, το τοπικό μας μνημόνιο, τα δυο ανύπαρκτα άκρα κι ο κουρνιαχτός της ψήφου

Από το 2010 και την υπαγωγή της χώρας στην Τρόικα και στην νέα Γερμανική κατοχή η οποία έχει εισπράξει μέχρι τώρα 41 δις ευρώ από την Ελλάδα, το μικρό μας νησί την υποδέχτηκε με την μαυραγορίτικη αντίληψη του Π. Κουκούλη για την κρίση «ως ευκαιρία για την Αίγινα». Η συνέχεια τον διέψευσε όχι διότι απλά η νέα μας τοπική κυβέρνηση ήταν «ανίκανη» όπως ακούγεται, αλλά διότι ο Καλλικράτης είναι ένα τοπικό μνημόνιο. Η αναντίρρητη εφαρμογή του, πλην της ρητορικής της Λαϊκής Συσπείρωσης η οποία συμμετέχει στο Δημοτικό Συμβούλιο, έδειξε ότι ο συνδυασμός υποτέλειας και αδιαφορίας για τις υποδομές του τόπου και εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης συνταγής (χρήμα για εργολάβους, δανεισμός, υποβάθμιση κοινωνικών υπηρεσιών, περεταίρω γραφειοκρατία, περεταίρω χρέωση, εγκατάλειψη υποδομών) επιδείνωσε τη ζωή μας δίπλα στις επιταγές των μνημονίων:

Έχοντας δεκάδες σπίτια χωρίς ρεύμα ή με τη διαρκή απειλή για τη διακοπή ρευματοδότησης,

με εκατοντάδες άνεργους ή εργαζόμενους στη «μαύρη» εργασία,

με σχολεία στα όρια της εγκατάλειψης τα οποία υπολειτουργούν με κενά ειδικοτήτων όπως το ΕΠΑΛ μετά τις απολύσεις και τα δημοτικά που προωθούν σχέδια άλλα απολύσεων και συμπτύξεων,

με ένα κέντρο υγείας που ετοιμάζονται να το υποβαθμίσουν σε Περιφερειακό Ιατρείο ή να το κλείσουν προς όφελος μιας προοπτικής αναβάθμισης του «μαγαζιού» της τοπικής Εκκλησίας και των ιδιωτών που θα συρρεύσουν,

με σκουπίδια στους δρόμους που εγκυμονούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία,

με νερό που χρυσοπληρώνεται σε έναν εργολάβο για την δια θαλάσσης μεταφορά του από την χερσαία Αττική και το οποίο κόβεται ειδικά το καλοκαίρι,

με νερά που πέφτουν ακόμα από τον ουρανό και διοχετεύονται στη θάλασσα αντί να συλλέγονται και με αρχαίες ή νεώτερες υποδομές που παραμένουν αχρησιμοποίητες,

με τουρισμό συγκεντρωμένο στα 200 μέτρα της παραλίας της Αίγινας και στις καρκατσουλευμένες προεκτάσεις της,

με έργα που ετοιμάζονται για να φουσκώσουν οι τσέπες των μεγαλο-εργολάβων (ούτε καν για την τοπική απασχόληση)

με ένα ταμείο Σόι-Μπλε που θα έρθει-αν έρθει για τα μάτια των τραπεζών, του Ρίαλ Εστέιτ και των διαπλεκομένων της πολιτικής, των αφεντικών και των ΜΜΕ

με ένα σύνολο εκτάσεων ακαλλιέργητων που περιμένουν χέρια να δουλέψουν, με ένα σχέδιο απαγόρευσης της εκτροφής οικόσιτων και της περιορισμένης για νησί κτηνοτροφίας,

με ανύπαρκτες υποδομές ακόμα και για να κοπούν τα κλαριά των ευκαλύπτων (στα οποία θα έπρεπε να ζουν κοάλα για να τρώνε το φύλλωμα),

με συγκοινωνία που ακόμα και μαθητές θα βάλουν το κατιτίς τους για τη βενζίνη σε περιπτώσεις ή θα περιμένουν ματαίως στη στάση

με θαλάσσια συγκοινωνία που είναι πανάκριβη ενώ ένα λιμάνι περιμένει στο Λεόντι

με αγωνίες αληθινών ανθρώπων να μην αρρωστήσουν γιατί παρόλη την κοροϊδία των υποσχέσεων θα ξηλωθούν για να βρουν 400, χώρια το φακελάκι (στην αναμονή για το ρεφενέ, πέθανε συντοπίτης μας)

με μνημονιακή αυτοκτονία στις αρχές του καλοκαιριού,

με ένα κοινωνικό ιστό που καταρρέει και επιτρέπει στα παιδιά να είναι ελεύθερα να σκοτώνουν και να σκοτώνονται από την ταχύτητα,

με μια κοινωνία διαιρεμένη σε αντιπαλότητες και σε καχυποψία,

με ένα αγανακτισμένο κόσμο που θα δώσει την ψήφο του σε ψεύτικες υποσχέσεις,

με διαμαρτυρίες που γίνονται υπόθεση του πληκτρολογίου και του τοπικού διαδικτύου…

Από την άλλη, όμως, η Αίγινα δεν είναι πια η ίδια.

Έχει πραγματοποιήσει τις μικρές της επαναστάσεις:

η επανάσταση της συλλογής ελαιοκάρπου και η μικρή αλλά σημαντική διαμαρτυρία για την απαγόρευση των οικόσιτων ή της μικρής μας κτηνοτροφίας,

η στροφή ενός σημαντικού αριθμητικά κόσμου προς το ψάρεμα για τη συμπλήρωση του εισοδήματος,

η στροφή ενός λιγοστού τμήματος της κοινωνίας μας στον πρωτογενή τομέα και με περίσκεψη για συνεργατισμό,

η ολοένα και περισσότερο ενδυνάμωση μιας τάσης συσπείρωσης των απλών ανθρώπων και της έκθεσής τους στο κοινό, με διαμαρτυρίες, όπως αυτές με αφορμή τις απολύσεις στο ΕΠΑΛ και την κατάργηση ειδικοτήτων σε αυτό,

η προηγούμενη και βραχύβια παρουσία σε συμβολικές κι όχι πρακτικές δράσεις της συνέλευσης των αγανακτισμένων Αίγινας, της οποίας δεν έχει εκτιμηθεί ακόμα η συνεισφορά στα κοινά ούτε όμως και οι αδυναμίες της,

η ολοένα και περιστασιακή αλλά συλλογική σκέψη γύρω από πρακτικές λύσεις για την υπέρβαση της κατάστασης…

Λίγα αλλά ικανά εφόδια για να προχωρήσουμε.

Απέναντι σ’ αυτές τις μικρές και επισφαλείς κατακτήσεις, στάθηκαν οι φωνές της διαίρεσης και του παραγοντισμού όπως και οι εξωθεσμικές εγκλήσεις και δραστηριότητες (καταγγελίες για απειλές με τους χρυσαβγίτες, πρωτοφανείς παρεμβάσεις στην Κολόνα, εκδηλώσεις τσαμπουκά σε δράση των Αγανακτισμένων, εντάσεις και απειλές σε συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, κλπ.) για τη διευθέτηση των προβλημάτων που ανέκυπταν από τη δράση των καθημερινών ανθρώπων του αγώνα. Είναι όμως τόσο μηδαμινές παρόλη την αντιδραστικότητα που εμπεριέχουν ή διάδοση καμώνονται πως έχουν. Αυτό που πραγματικά είναι το τείχος, που αν όχι αναχαιτίζει, αλλά ευνοεί την επέλαση του μνημονίου και του τοπικού μας μνημονίου του Καλλικράτη, είναι αυτή η αμηχανία, η μεταφυσική καρτερία ότι κάτι θα αλλάξει, η προσκόλληση στους κομματικούς μηχανισμούς η οποία πλέον και λόγω της εγγενούς αδυναμίας του αρχίζει και σπάει, η πίστη στους μηχανισμούς της ενημέρωσης που ακόμα είναι ισχυρή και η απομόνωση των ανθρώπων που έχει προκύψει από παλαιότερους ανταγωνισμούς και διαλυτικές καταστάσεις. Κι ακόμα ένα μέλλον χωρίς όνειρο και κοινό όραμα. Χωρίς προοπτική επιβίωσης και πολιτισμού.

Σε μας όμως ανήκει το μέλλον. Χωρίς πληκτρολόγια και φανφάρες.

Στους ντόπιους τυχοδιώκτες που πέρσι, βρήκαν «καλά» τα παιδιά της Χρυσής Αβγής

Όταν ακόμα ήταν πολύ νωπή η, προγραμματισμένη από το κράτος, άνοδος της Χρυσής Αβγής με προορισμό να χτυπήσει το κοινωνικό κίνημα και να δημιουργήσει τρομοκρατικό κλίμα και εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα κατ’ επιλογήν των μνημονιακών κυβερνήσεων, λέγαμε πολύ συχνά, εδώ στο νησί, για το τι μέλλει γενέσθαι. Η περσινή τους πορεία στην παραλία της Αίγινας από τις συμμορίες του Πειραιά και της Νίκαιας καθώς και με τη συμμετοχή κάποιων από το νησί, παρουσιάστηκε σχεδόν ως ακτιβισμός από τοπική επαγγελματική ιστοσελίδα ενώ το διακριτό σκουπιδομπλόγκ-πεκινουά της παραλίας που πήρε συνέντευξη από υποψήφιο βουλευτή της, τον αποκάλεσε «καλό παιδί». Πολύ καλά παιδιά οι δολοφόνοι της. Ο ίδιος βοθρότοπος και γνωστό ψηστολόγιο παραγόντων φωτογράφιζε -αν δεν κάρφωνε- τη σχεδία για μια επίθεση με μπογιές στο μαγαζί που συγκεντρώθηκαν και μίλησαν οι υποψήφιοι δολοφόνοι της ναζιστικής συμμορίας. Τη συγκεκριμένη περίοδο όμως παρίστανε τον υποψήφιο βουλευτή ενός Τζήμερου, ο οποίος με επιστολές προς τη Μέρκελ οι οποίες καθύβριζαν τον ελληνικό λαό προσπαθούσε να γίνει δικός της πράκτορας. Η συνέχεια είχε κι άλλες εκπλήξεις με κάτι τοπικά ηρακλήδια-ψιλόμαγκες με μαύρα ρούχα που το ‘παιζαν σωματοφύλακες σε κάτι συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων όπως και το περσινό καλοκαίρι [04/10/2013: σε τηλεφωνική επικοινωνία με τη σχεδία, ο αντιδήμαρχος ύδρευσης αρνήθηκε το γεγονός πως απείλησε στο δημαρχείο τα μέλη του ΠΑΜΕ ότι θα τους φέρει τη Χρυσή Αβγή. Θετική αυτή η εξέλιξη, αν και η διάψευση αυτή θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί έγκαιρα].

Ενδεχομένως και λόγω της απότομης διακοπής κάθε δραστηριότητας εκ μέρους του ενός και μοναδικού της ενεργού μέλους, τα συγκοινωνούντα δοχεία του φασισμού-αντικομουνισμού σταμάτησαν να εκδηλώνονται. Τώρα μάλιστα είναι και περίοδος αναστοχασμού για κάθε τυχοδιώκτη, να τα μπαλώσει για να εκφράσει με “ορθούς” τρόπους τον απάνθρωπο και σιχαμερό του ορίζοντα.

Δεν ξεχνούμε.

 

Η «Νεράιδα» κι ο αριστερός της μούτσος: ένα ειδύλλιο στο λιμάνι της Αίγινας

(Από την παραπάνω σύναξη λείπει ο κύριος Γαβρόγλου-το 1990 ακόμα καταγγέλλεται ο ιμπεριαλισμός κι ο καπιταλισμός από διανοούμενους στην Ελλάδα)

 

Η «Νεράιδα», παλιό πλοιάριο της ακτοπλοϊκής γραμμής βρέθηκε πλέον ως πλωτό μουσείο, επισκέψιμο, στο λιμάνι της Αίγινας. Ως εδώ καλά. Ο δήμαρχος βεβαία δεν θα μπορούσε να λείπει από τις τελετές που θα μιλούσαν για ένα πλοίο που είναι ταυτισμένο με την κοινωνική και οικονομική ιστορία της Αίγινας. Θα ήταν εκεί για να υπενθυμίζει το ρόλο του ως άρχοντα του τόπου. Εκεί ήταν και ο Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός, γνωστός στην Αίγινα από τη συμμετοχή του στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μέσα από την παρουσία του σε έντυπο και σε σύλλογο που σχετίζεται με αυτά. Γνωστός επίσης και για την παρουσία του το 2006 στην Αίγινα, σε εκδήλωση του τοπικού συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών, για την παιδεία και για την υπεράσπιση του άρθρου 16 (για τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση), όταν η κυβέρνηση της ΝΔ με τις επιθέσεις εκείνης της περιόδου κατά του λαού, προσπαθούσε να το καταργήσει.  Όμως το πλοίο ανήκει στο ίδρυμα Λάτση, ίδρυμα ενός εφοπληστή, προσωπικού φίλου του πατέρα Μπους, της οικογένειας Μητσοτάκη και γνωστό επίσης για τις οικονομικές του δοσοληψίες την περίοδο της κατοχής. Ο Αργοσαρωνικός ήξερε πολύ καλά τις δουλειές του.

Αυτό όμως που είναι σημαντικό δεν είναι όλα αυτά, αλλά το πώς ο Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός και γνωστός διανοούμενος από την αριστερά, βρίσκεται ως μέλος του ιδρύματος Λάτση και παριστάνει τον μούτσο-παρουσιαστή. Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός διανοούμενος που τίθεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου και της υπηρεσίας των πολιτιστικών διαβατηρίων προς το κοινό, που του εξασφαλίζουν την κοινωνική ανοχή για όσα εγκλήματα έχει διαπράξει. Όμως βρίσκει πάντα, την αναγκαία στήριξη από τους αποστάτες διανοούμενους.

Η αποστασία των διανοουμένων σ’ ένα καράβι.

Διαβάστε το ιστορικό για τη δολοφονία 14 εργατών στην ΠΕΤΡΟΛΑ, το Σεπτέμβρη του 1992 καθώς και το πώς η εταιρία επεκτάθηκε στο http://antigeitonies2.pblogs.gr/istoriko-gia-thn-petrola.html

Διαβάστε για τον 12 ώρες νεκρό εργάτη, πεταμένο στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου στο Ολυμπιακό χωριό Τύπου, που κατασκεύασε ο όμιλος Λάτση στο: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=169673

Διαβάστε για το THE MALL, του ομίλου Λάτση, το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην ιστορία του ελληνικού κράτους: http://www.kokkino.org/index.php?option=com_content&task=view&id=421&Itemid=37

Ακούστε την ηχογραφημένη συζήτηση του Γ. Καραμπελιά με τον Γ. Παπαμιχαήλ για την αποστασία των διανοουμένων στο: http://www.youtube.com/watch?v=C3h9QRBe_7M και στο: http://www.youtube.com/watch?v=d65pdRc8gQQ

 

Οι μνημονιακοί κρίκοι της Αίγινας

οι κατ’ επάγγελμα απεργοσπάστες που πληρώνονται για να μην δουλεύουν

οι λοιδορούντες όταν αγωνίζεσαι

οι διευθυντές κάποιων σχολείων που η αισθητική τους συμβαδίζει με τις υποκλίσεις προς τους προϊσταμένους τους

οι έχοντες αυτόματο πιλότο στην τετράτροχη κονσέρβα τους και μια κασέτα στον εγκέφαλο που ονομάζουν μάθημα

οι οραματιστές του νησιού μας-φυλακή και τουριστικό κάτεργο

οι πρώτοι του νησιού και οι δεύτεροι της πόλης

οι χορτάτοι πολιτικοί παραγοντίσκοι των δημοτικών γραφείων

το σκυλάκι που ψάχνει αφεντικό για να τρώει, κρατώντας το πληκτρολόγιο και για λαιμοδέτη ένα καλώδιο

οι φασίστες

οι άνθρωποι με τις γραβάτες στις παράτες, που πουλάνε τον ορίζοντα για ένα κουστούμι

οι σοβαροφανείς ινστρούχτορες που κάνουν τα γλυκά μάτια στις εξουσίες

οι ψευτονοικοκυραίοι που φυλάγουν τα πισινά τους, φιλώντας πισινά

οι αποστάτες του ανθρώπινου

κοντός ψαλμός, αλληλούια

κοντός ψαλμός αλληλούια

για τους αμετανόητους γελωτοποιούς στο σπίτι του γυμνού βασιλιά που κράζουν στους φτωχούς «ήγγικε γαρ»

κοντός ψαλμός αλληλούια 

το κτίριο της δημαρχίας Αίγινας ως παραθεριστικός προορισμός-το κλείσιμο του Κέντρου Υγείας Αίγινας ως μνημονιακός προορισμός

Είναι φανερό ότι δεν έχουν κανένα σχέδιο ως δημοτική αρχή. To “γιατί” είναι αδιευκρίνιστο, για τον καθένα προσωπικά, αν και η απάντησή του πλησιάζει στη μετεμφυλιακή διαχρονία σχετικά με τη διαφθορά, την άγνοια, την κομματική πλοκή και τα εργολαβικά συμφέροντα με τα οποία εμπλέκονται οι θεσμοί στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη και ειδικά στην εποχή που η χώρα έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους . Το ξεκαθαρίζουμε: το πλιάτσικο στο οποίο επιδίδονται ατιμωρητί οι κυβερνητικοί του ελληνικού προτεκτοράτου έχει σαν συνέπεια τη φτωχοκτονία. Αυτό δεν θα μπορούσαν να το πράξουν αν δεν είχαν τους χρήσιμους ηλίθιους ή τους απαραίτητους ματαιόδοξους των τοπικών κοινωνιών οι οποίοι όσο φαίνονται άπραγοι, ανίκανοι κλπ. άλλο τόσο αποτελούν δημόσιο κίνδυνο. Για την Αίγινα, οι ιδιαιτερότητες της σύγχρονης αφήγησής της επιβάλουν και μια επιπλέον αναντίρρητη συμβολή. Ο τουρισμός και η μαζική πνευματική καθήλωση από τους φορείς του μετεμφυλιακού κατεστημένου είναι οι λόγοι αυτοί που επιγραμματικά έχουν επιβάλει ένα στάτους μη αναστρέψιμο. Τα πράγματα όμως αλλάζουν, διαδικασίες μετασχηματισμού ενυπάρχουν μέσω της καθημερινότητας και χρειάζεται μια σπίθα να αναδυθούν, αλλά προς το παρόν βαδίζουμε στο προαναφερθέν σχέδιο του πλιάτσικου και της φτωχοκτονίας.

Έτσι, μπορεί με άνεση ένας διακεκριμένος παραθεριστής, να ηγείται του συντονισμού για την υγεία και τα έκτακτα περιστατικά στο νησί τάζοντας λόγω της θέσης του μηχανήματα «Μονάδας Αυξημένης Φροντίδας» για το Νοσοκομείο της Εκκλησίας, να δίνει το πρόσταγμα για δημοτικό συντονιστικό κέντρο και ο δήμαρχος να μιλάει για τη σημασία των διασωληνώσεων, σε μια σύσκεψη με την Α. Γκαρή να αποτελεί τη φωνή της κοινής λογικής και για λογαριασμό του δημόσιου Κέντρου Υγείας. Για το δήμαρχο δεν υπάρχουν ελλείψεις στο Κέντρο Υγείας: οδηγών-τραυματιοφορέων, γιατρών ειδικότητας, νοσηλευτικού προσωπικού, διαγνωστικών υποδομών και στελέχωσής τους. Έτσι επιβεβαιώνονται: α)η διαχρονική εχθρότητα για το Κέντρο Υγείας, τη μοναδική υποδομή παροχής δωρεάν πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας β)η παθογόνα εξάρτηση με ένα νοσοκομείο που αποτελεί το ιδεολογικό μονοπώλιο της τοπικής εκκλησίας γ)η πρόθεση της εφαρμογής των μνημονιακών επιταγών του κλεισίματος των υποδομών που δεν αποδίδουν οικονομικά.

Αυτή είναι πραγματικότητα με την τωρινή δημοτική αρχή να συστοιχίζεται με τις βασικές επιλογές του μνημονίου για το νερό, τη δημόσια υγιεινή, την εκπαίδευση, την τοπική οικονομία και την υγεία των κατοίκων. Κι αυτό είναι αναστρέψιμο όχι βέβαια από μια νέα διαχείριση που θα κάνει πιθανόν τα χειρότερα ή θα κάνει ανεκτή κάπως την καθημερινότητα, αλλά από μικρές σπίθες που θα βάλουν φρένο.