Κατηγορία: νερό

Η κυβερνητική, βρόμικη κινδυνολογία απέναντι στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και στην πολύ πιθανή του ανάδειξη σε κυβερνητική εξουσία, σε τοπικό επίπεδο έχει μεταφερθεί στη θεματολογία του αγωγού ύδρευσης, καθόσον το ζήτημα έχει αποκτήσει κεντρική πολιτική σημασία. Μεταφορέας της αποτελεί ο αποτυχημένος πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Καρύδης, ψηφοφόρος όσων μνημονίων μπόρεσε με στόχο την ένδεια και το ξεπούλημα ενός λαού, ο οποίος με πολιορκητικό κριό το ψέμα παριστάνει τον επίδοξο σωτήρα της περιοχής βομβαρδίζοντας τους αδαείς με πληροφορίες για τη δήθεν άρνηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν στη Βουλή τροπολογία η οποία ήταν ευνοϊκή για την εργολαβία του αγωγού. Από κοντά του και οι κάθε λογής βαστάζοι, κάθε λογής αντικομουνιστές, μικροεργολάβοι και τοπικοί λοχίες στην Αίγινα, που βαράνε προσοχή και δίνουν τακτικές αναφορές στους κομματάρχες τους.
Το ερώτημα όμως δεν αφορά τόσο στη συγκεκριμένη μπόχα, που είναι αυτονόητη για τους σιχαμερούς φορείς της. Είναι άλλο, και είναι μάλλον ρητορικό: γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στοιχηθεί πίσω από μια εργολαβία που πάνω της έχει στηθεί το τοπικό μας πολιτικό σύστημα ενώ από άποψη οικολογική, πολιτική και οικονομική πρόκειται για ένα μεγάλο ατόπημα; Αρκεί να σκεφτεί κανείς λογικά: α)μέλλεται (;) να πραγματοποιηθεί ένα έργο στη βάση μιας χρόνιας εγκατάλειψης υποδομών συγκράτησης νερού σε ένα νησί άνυδρο, σε ένα νησί που συζητούνται -χωρίς ντροπή- «αντιπλημμυρικά έργα» β)μέσω του αγωγού η αποικιοποίηση του νησιού και η κατάργηση μιας σχετικής αυτονομίας του είναι προ των πυλών μαζί με τον αγωγό γ)πρόκειται για επένδυση άνω των 30.000.000 ευρώ, μελετοκατασκευή, πιλοτική, για την οποία τα πιθανά αρνητικά αποτελέσματα ή για την υπεροκοστολόγησή του δεν εγγυάται ουδείς. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: από πολιτικό καιροσκοπισμό ή από αναπτυξιακή αντίληψη προωθείται ο αγωγός ως λύση, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι όλο και πιο φανερό ότι τη λύση δεν θα τη δώσει ο αμήχανος λαός, ο λαός που περιμένει, ο λαός που προσδοκά. Θα τη δώσει ο κυρίαρχος λαός όταν αυτός μπορέσει να σκεφτεί και πράξει λογικά. Όταν σκεφτεί και πράξει όπως δεν έπραξε ολοκληρωμένα στις επαναστάσεις του: στα 1821-1829 και στα 1941-1949.

Η πρόσφατη νεροποντή στην Αίγινα, έφερε στην επικαιρότητα τη χρόνια παθολογία του τοπικού παρασιτικού συμπλέγματος οικονομίας-εξουσίας-κοινωνίας. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εφόσον αντί να επιθυμούμε τη συγκράτηση των όμβριων νερών στα ημιορεινά μας, επιδιώκουμε να τα στέλνουμε με «αντιπλημμυρικά» έργα στη θάλασσα; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν μπαζώνουμε ό,τι υπάρχει από ρέμα ή περιορίζουμε τις όχθες του για να κερδηθούν έστω και κάποια τετραγωνικά δόμησης; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν το τσιμέντο και η άσφαλτος είναι ο πολιτισμός που έχει αντικαταστήσει τη λάσπη, το χώμα και τον αγρό; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εφόσον αδιαφορούμε για το παρελθόν των προγόνων μας που μεριμνούσαν κυρίως για τα κοινά; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί όταν εδώ και μια 40ετία έχουμε παρατήσει τη γη που μας έθρεψε; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί πέρα από αυτό που συνέβη πριν 4 χρόνια ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, και εμείς το αφήσαμε να το χειριστούν αυτοί που κανοναρχούν στο δημόσιο βίο, στην οικονομική ζωή του τόπου και στο υποκριτικό ήθος; Υπάρχει ακόμα τσίπα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε θαρρετά, για όσα αφήσαμε ενέχυρο τους προστάτες μας αλλά και για όσες ευκαιρίες έχουμε ακόμα, προκειμένου να μετατρέψουμε σε παράδεισο το ρημαδιό που μας απέμεινε;

Εκθέτοντας σύσσωμο το τοπικό πολιτικό μας σύστημα, ως διεφθαρμένο ή τουλάχιστον ανεπαρκές, ο αντιπεριφερειάρχης Νήσων, Χατζηπέρος, χαρακτήρισε «φαραωνικό» το έργο σύνδεσης της Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ μέσω αγωγού, αποκαλύπτοντας την 6πλάσια (η 3πλάσια για άλλους) σχεδόν αποδοτικότητα σε σχέση με τη ζήτηση, σε κυβικά νερού, ενώ ο ίδιος θεώρησε περιττή την -κόστους 6.000.000+ ευρώ- προστασία του. Αυτό σημαίνει ότι η εδώ και χρόνια προπαγάνδα για το κόστος του αγωγού όπως και του κόστους της προστασίας του στο βυθό, η οποία έφτασε στα 32.000.000+ ευρώ, είναι κατά πολύ μικρότερη, σύμφωνα πάντα με το νέο αντιπεριφερειάρχη. Παράλληλα και γνωρίζοντας ότι πρόκειται για (ο)μελετο-κατασκευή δήλωσε ότι «οι μελέτες πρέπει να έχουν την απαραίτητη αρτιότητα ώστε να μην υπάρχουν καθυστερήσεις και υπερτιμολογήσεις, κι ενδεχομένως ματαίωση του ίδιου του έργου». Εν ολίγοις συμφωνώντας με το έργο του αγωγού ξεκαθάρισε και τις προϋποθέσεις για αυτό.
Η εκβιαστική -από άποψη χρόνου- κατάθεση εγγράφου (μέχρι τις 9/9/2014) για την ένταξη του έργου στον προϋπολογισμό, το οποίο –σημειωτέον- επιβαρύνει εξολοκλήρου την Περιφέρεια σύμφωνα με απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου δε φαίνεται να είναι δεσμευτική όσον αφορά τον μέχρι τώρα οικονομικό υπολογισμό για το έργο. «Αν έχουν αδυναμίες είτε ως προς τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά είτε ως προς τις οικονομικές τους απαιτήσεις, θα αναζητηθούν στη συνέχεια άμεσα άλλες λύσεις», δήλωσε κατηγορηματικά, εννοώντας βεβαίως τόσο την υπέρμετρη αποδοτικότητα του αγωγού όσο και τα ακριβά μέτρα προστασίας του στο βυθό, καταλογίζοντας εμμέσως προθέσεις υπερκοστολόγησης.
Είναι φανερό ότι δηλώσεις όπως αυτές, οι οποίες εκδηλώνουν προθέσεις δραστικής μείωσης του κόστους, δεν φαίνονται να είναι ευκαιριακές. Η νέα διοίκηση της Περιφέρειας δεν βλέπει με καλό μάτι τον αγωγό έτσι όπως προβλέπεται από τις προμελέτες και μελέτες που έχουν γίνει παντιέρα του κάθε τοπικού παράγοντα στην Αίγινα, ενώ επιθυμεί διακαώς να μεταφέρει το τμήμα της υπερτιμολόγησής του σε άλλες χρηματοδοτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι η προηγούμενη διοίκηση φρόντισε πολύ μέχρι και την τελευταία στιγμή με ανάρμοστο τρόπο να δείξει τις προθέσεις διαχείρισης του χρήματος  κι αυτό είναι επιβαρυντικό για τη νέα, έχοντας κι ένα σοβαρό υπέδαφος εναντίον της για την «υπόθεση του αγωγού». Η «προ των πυλών» φιλολογία εκ μέρους της προηγούμενης διοίκησης και του τοπικού μας πολιτικού συστήματος, έχει θρέψει ως λίπασμα ένα χλοοτάπητα υποδοχής του αγωγού, χωρίς αμφισβήτηση.
Παρ’ όλες όμως αυτές τις εξελίξεις η «υπόθεση του νερού» -η οποία έχει μετατραπεί σε «υπόθεση αγωγού»– δείχνει ότι η νέα διοίκηση της Αντιπεριφέρειας θα συνεχίσει τον αποικιακό προσανατολισμό στην κεφαλαιώδη αυτή «υπόθεση». Οι εξελίξεις μπορεί να σηματοδοτούν επιφανειακές πολιτικές αλλαγές, όσον αφορά το εύρος αυτής της επένδυσης που θεωρείται η «μητέρα των έργων» και ταυτοχρόνως η αχίλλειος πτέρνα του πολιτικού συστήματος στην Αίγινα, αλλά δεν μπορεί να θίξουν τον πυρήνα του. Ο πυρήνας του παραμένει η αντιπαραγωγική, αποικιοποιημένη και μεταπρατική ανάπτυξη. Ζητήματα, όπως της συγκράτησης του νερού με δημόσια φράγματα, της συγκράτησης μέσω της οικιακής υποδομής σε στέρνα, του χτισίματος των αναβαθμίδων και της αναθέρμανσης της γεωργικής παραγωγής, της αγοράς υδροφόρας, καθώς και άλλων ενεργειών και δράσεων προκειμένου το νησί να καταστεί αυτοδύναμο, είναι απόντα. Αλλά αυτά είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλια».
Δηλαδή «δικά μας».

από τη συνέντευξη του υπουργού

«Χρυσοχοΐδης: …Η ΕΥΔΑΠ σήμερα είναι μια από τις πιο υγιείς εταιρείες της χώρας, όχι του Δημοσίου, [η οποία είναι στα σκαριά να πωληθεί σύμφωνα με το μεσοπρόθεσμο του 2011] με τεράστια κεφαλαιακή επάρκεια, γιατί συνέβαλλε και το Δημόσιο σ’ αυτό [ποιος άλλος δηλαδή συνέβαλε πλην των απλών φορολογούμενων των οποίων τα χρήματα διαχειρίζεται το ελλαδικό κράτος και η ΕΕ;], με πολλά κέρδη [γι αυτό και ετοιμάζονται να την πουλήσουν], με απόδοση μερισμάτων στους μετόχους και στο Δημόσιο το οποίο είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος, με μια προσπάθεια που κάνουμε τώρα να ιδρύσουμε την ΕΥΔΑΠ Νήσων [δεν υπήρχε τόσο καιρό;] έτσι ώστε να σταματήσουν να πηγαίνουν νερό οι «νερουλάδες» στα νησιά.
Δημοσιογράφος: Και να τροφοδοτεί η ΕΥΔΑΠ τα νησιά.
Χρυσοχοΐδης: Ακριβώς, με αφαλατώσεις και παραγωγή ενέργειας, μ’ ένα τεράστιο know how που έχει αυτή η εταιρεία και το προσωπικό της. Κατά τη γνώμη μου, είναι αναγκαία μια συνεργασία με την επίσης καλή εταιρεία ΕΥΑΘ [που επίσης πωλείται αν και οι Θεσσαλονικείς είπαν «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, ανήμερα των δημοτικών εκλογών], η οποία δεν έχει το αντίστοιχο know how [για να πωληθεί μαζί με την εταιρία] και χρειάζεται τη συμπαράσταση και τη συνεργασία της ΕΥΔΑΠ. Πολύ σύντομα πιστεύω, ότι θα έχουμε νέα και σ’ αυτό τον τομέα.
Δημοσιογράφος: Άρα δεν αποκλείεται..
Χρυσοχοΐδης: Καθόλου, το αντίθετο».
Μιλιά για τον αγωγό-ούτε καν από το τηλέφωνο (χωρίς να διατείνεται και για το αντίθετο). Απ’ ό,τι φαίνεται καθαρά και ξάστερα, η εργολαβία των αφαλατώσεων, ιδιαιτέρως όταν επικαιροποιείται δια στόματος υπουργού ως η μαγική λύση δίπλα σε άλλες αποικιακές όπως του αγωγού, ένας ανταγωνισμός συμφερόντων για την πίτα (ή μάλλον για την κανάτα με το νερό) είναι προ των πυλών. Η βαβέλ των δηλώσεων είναι αυτή που δυσκολεύει να φανεί το ποιος προωθεί τι. Η υπουργία Χρυσοχοΐδη και η πρώην διοίκηση της αντιπεριφέρειας έδειχναν ότι προωθούσαν τη λύση του αγωγού ενώ η δεύτερη προωθούσε την εργολαβία των αφαλατώσεων. Τώρα οι «αφαλατώσεις και παραγωγή ενέργειας, μ’ ένα τεράστιο know how» είναι προ των πυλών (κι αυτές). Ένας πόλεμος συμφερόντων μαίνεται και μέλλεται να δείξει. Στο μεταξύ η εργολαβία μεταφοράς νερού συνεχίζεται, οι πολυεθνικές εταιρίες καραδοκούν κι ένα άλαλο πλήθος, συγχυσμένο, περιμένει.

Εκθέτοντας σύσσωμο το τοπικό πολιτικό μας σύστημα, ως διεφθαρμένο ή τουλάχιστον ανεπαρκές, ο αντιπεριφερειάρχης Νήσων, Χατζηπέρος, χαρακτήρισε «φαραωνικό» το έργο σύνδεσης της Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ μέσω αγωγού, αποκαλύπτοντας την 6πλάσια (η 3πλάσια για άλλους) σχεδόν αποδοτικότητα σε σχέση με τη ζήτηση, σε κυβικά νερού, ενώ ο ίδιος θεώρησε περιττή την -κόστους 6.000.000+ ευρώ- προστασία του. Αυτό σημαίνει ότι η εδώ και χρόνια προπαγάνδα για το κόστος του αγωγού όπως και του κόστους της προστασίας του στο βυθό, η οποία έφτασε στα 32.000.000+ ευρώ, είναι κατά πολύ μικρότερη, σύμφωνα πάντα με το νέο αντιπεριφερειάρχη. Παράλληλα και γνωρίζοντας ότι πρόκειται για (ο)μελετο-κατασκευή δήλωσε ότι «οι μελέτες πρέπει να έχουν την απαραίτητη αρτιότητα ώστε να μην υπάρχουν καθυστερήσεις και υπερτιμολογήσεις, κι ενδεχομένως ματαίωση του ίδιου του έργου». Εν ολίγοις συμφωνώντας με το έργο του αγωγού ξεκαθάρισε και τις προϋποθέσεις για αυτό.
Η εκβιαστική -από άποψη χρόνου- κατάθεση εγγράφου (μέχρι τις 9/9/2014) για την ένταξη του έργου στον προϋπολογισμό, το οποίο –σημειωτέον- επιβαρύνει εξολοκλήρου την Περιφέρεια σύμφωνα με απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου δε φαίνεται να είναι δεσμευτική όσον αφορά τον μέχρι τώρα οικονομικό υπολογισμό για το έργο. «Αν έχουν αδυναμίες είτε ως προς τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά είτε ως προς τις οικονομικές τους απαιτήσεις, θα αναζητηθούν στη συνέχεια άμεσα άλλες λύσεις», δήλωσε κατηγορηματικά, εννοώντας βεβαίως τόσο την υπέρμετρη αποδοτικότητα του αγωγού όσο και τα ακριβά μέτρα προστασίας του στο βυθό, καταλογίζοντας εμμέσως προθέσεις υπερκοστολόγησης.
Είναι φανερό ότι δηλώσεις όπως αυτές, οι οποίες εκδηλώνουν προθέσεις δραστικής μείωσης του κόστους, δεν φαίνονται να είναι ευκαιριακές. Η νέα διοίκηση της Περιφέρειας δεν βλέπει με καλό μάτι τον αγωγό έτσι όπως προβλέπεται από τις προμελέτες και μελέτες που έχουν γίνει παντιέρα του κάθε τοπικού παράγοντα στην Αίγινα, ενώ επιθυμεί διακαώς να μεταφέρει το τμήμα της υπερτιμολόγησής του σε άλλες χρηματοδοτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι η προηγούμενη διοίκηση φρόντισε πολύ μέχρι και την τελευταία στιγμή με ανάρμοστο τρόπο να δείξει τις προθέσεις διαχείρισης του χρήματος  κι αυτό είναι επιβαρυντικό για τη νέα, έχοντας κι ένα σοβαρό υπέδαφος εναντίον της για την «υπόθεση του αγωγού». Η «προ των πυλών» φιλολογία εκ μέρους της προηγούμενης διοίκησης και του τοπικού μας πολιτικού συστήματος, έχει θρέψει ως λίπασμα ένα χλοοτάπητα υποδοχής του αγωγού, χωρίς αμφισβήτηση.
Παρ’ όλες όμως αυτές τις εξελίξεις η «υπόθεση του νερού» -η οποία έχει μετατραπεί σε «υπόθεση αγωγού»– δείχνει ότι η νέα διοίκηση της Αντιπεριφέρειας θα συνεχίσει τον αποικιακό προσανατολισμό στην κεφαλαιώδη αυτή «υπόθεση». Οι εξελίξεις μπορεί να σηματοδοτούν επιφανειακές πολιτικές αλλαγές, όσον αφορά το εύρος αυτής της επένδυσης που θεωρείται η «μητέρα των έργων» και ταυτοχρόνως η αχίλλειος πτέρνα του πολιτικού συστήματος στην Αίγινα, αλλά δεν μπορεί να θίξουν τον πυρήνα του. Ο πυρήνας του παραμένει η αντιπαραγωγική, αποικιοποιημένη και μεταπρατική ανάπτυξη. Ζητήματα, όπως της συγκράτησης του νερού με δημόσια φράγματα, της συγκράτησης μέσω της οικιακής υποδομής σε στέρνα, του χτισίματος των αναβαθμίδων και της αναθέρμανσης της γεωργικής παραγωγής, της αγοράς υδροφόρας, καθώς και άλλων ενεργειών και δράσεων προκειμένου το νησί να καταστεί αυτοδύναμο, είναι απόντα. Αλλά αυτά είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλια».
Δηλαδή «δικά μας».

Η έγκριση των όρων του σχεδίου της προγραμματικής σύμβασης για την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού από το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, προϋπολογισμού 32.520.000 ευρώ, είναι ένα βήμα για την κατασκευή ενός μοναδικού έργου στα ελληνικά χρονικά. Το έργο χωροθετείται στο θαλάσσιο χώρο του Σαρωνικού κόλπου μεταξύ Σαλαμίνας και Αίγινας και εκτείνεται στην ξηρά των δύο νησιών, μέχρι τα σημεία σύνδεσής του με τα σχετικά χερσαία έργα ύδρευσης στα δύο νησιά. Ξεκινά από το καταληκτικό σημείο του ήδη κατασκευασμένου αγωγού ύδρευσης στη Σαλαμίνα, στην περιοχή της Πέρανης, ο οποίος τροφοδοτείται από την ΕΥΔΑΠ, διασχίζει τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Σαλαμίνας και Αίγινας με χάραξη σχεδόν τεταμένη, παρακάμπτοντας προς ανατολάς τις βραχονησίδες Λαούσες και καταλήγει στο λιμάνι του Λεοντίου, όπου συνδέεται με τα χερσαία έργα ύδρευσης της Αίγινας.
Το έργο αυτό είναι αποτέλεσμα και πιθανή εφαρμογή μύθων μαζικής κατανάλωσης δυο περίπου δεκαετιών, αφού οι τοπικές αρχές από την περίοδο της χούντας είχαν εγκαταλείψει κάθε μέριμνα για τις υποδομές του τόπου, ενός τόπου με τις ίδιες αναφορές στην τουριστική-οικοδομική ανάπτυξη. Από τις αρχές της δεκαετίας του 60, με τον ανύπαρκτο σχεδιασμό εκ μέρους των κυβερνήσεων και με την ανοχή-συναίνεση της πλειοψηφίας των κατοίκων δημιουργήθηκε το έκτρωμα της νησιωτικής Ελλάδας. Έτσι, ένα μικτό αγροτοκτηνοτροφικό-αλιευτικό μοντέλο εξελίχθηκε βαθμιαία ως ραγδαία σε ένα μοντέλο παροχής τουριστικών υπηρεσιών δίπλα στην πάγια οικοδομική δραστηριότητα που εντάθηκε. Ανάμεσα στα δυσμενή αποτελέσματα, το κορυφαίο, και το οποίο αναδεικνύεται στις μέρες μας, δυστυχώς μόνο από την πλευρά της εμπορευματοποίησης, ήταν η προβληματοποίηση ενός απόλυτου αγαθού, του νερού, το οποίο υπέκυψε κυριολεκτικά απέναντι στο νέο καταναλωτικό υδροβόρο μοντέλο:
-εγκαταλείφτηκαν δημόσιοι τρόποι συλλογής και αποθήκευσης νερού: δημόσια πηγάδια, σουβάλες ή άλλοι ταμιευτήρες
-αγνοήθηκαν συστηματικά τρόποι συγκράτησης των όμβριων υδάτων (π.χ. φράγματα ανάσχεσης) ενώ εξυφάνθηκαν σχέδια και εφαρμογές αντιπλημμυρικών όπως και δεν αξιοποιήθηκαν τα αρχαία υδραγωγεία
-εγκαταλείφθηκαν οι οικιακοί τρόποι συλλογής και αποθήκευσης όπως η στέρνες ενώ καμιά άδεια για οικοδομή δεν προέβλεπε υποχρεωτικά τη στέρνα
-μετατράπηκαν τα πηγάδια σε βόθρους
-έγιναν ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις με αποτέλεσμα την ραγδαία υφαλμύρωση των υπόγειων νερών
-ευνοϊκή μεταχείριση προς τις τουριστικές περιοχές εις βάρος των εναπομενουσών αγροτοκτηνοτροφικών ή μη τουριστικής σημασίας
-διαχωρίστηκε το νερό της λάτρας από το πόσιμο
-ενεργοποιήθηκαν τρόποι μεταφοράς νερού από άλλες περιοχές
-αναδείχθηκε η κατανάλωση του εμφιαλωμένου ως ο μοναδικός τρόπος ασφαλούς κατανάλωσης
Όλες αυτές οι συνέπειες σε όλη την παράλια Ελλάδα, και ιδιαιτέρως για την Αίγινα, δημιούργησαν ένα είδος πολιτικών ηγεμονιών που ταύτισαν την τεχνική άσκησης εξουσίας, με ένα σύμπλεγμα κοινωνικών-πολιτικών-οικονομικών συμφερόντων που είχε βασική αναφορά του την λύση του προβλήματος του νερού. Η μεταπολεμική ηγεμονεύουσα τάξη η οποία υπονόμευσε συστηματικά κάθε παραγωγική δυνατότητα στη χώρα ενδίδοντας στον παρασιτισμό της μονομέρειας του τουρισμού, της οικοδομής και του μεταπρατισμού, μέσα σε μια 50ετία μετέτρεψε τη χώρα σε δυτική αποικία παραθερισμού και θερινής διαμονής. Έτσι, κάθε μαγική λύση θα μπορούσε να είναι κοινώς αποδεκτή, βασίζεται στη μαγική τεχνολογία, στο βαθμό που αυτή υπόσχεται την αέναη και απρόσκοπτη κατανάλωση. Ο υποθαλάσσιος αγωγός στην Αίγινα που είναι ίσως ο πιο συχνός τουριστικός προορισμός δίπλα στην Αττική, έγινε η καραμέλα στο στόμα των τοπικών ομάδων που επιβουλεύονταν την τοπική εξουσία.
Παρόλο που «ο αγωγός είναι προ των πυλών», όπως αναφωνούν οι τοπάρχες με στόμφο χιλίων στρατηγών, σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα δίπλα σε βασικές αναφορές τοπικού αγώνα οφείλουν να ειπωθούν κάποια βασικά σημεία που αφορούν στο ίδιο το έργο και την επισφάλεια που αυτό επισύρει:
α) Νερό που πιθανόν να μην είναι αρκετό σε συνθήκες ανόδου του πληθυσμού και των φαντασιακών δυνατοτήτων που πηγάζουν από το υπάρχον καταναλωτικό μοντέλο.
β) Η εγκατάσταση του υποθαλάσσιου αγωγού είναι αναμενόμενο να ξεπεράσει την πρόβλεψη για το κόστος της εφόσον εμφανιστούν νέα προβλήματα. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για κατασκευή κατά τη διάρκεια της μελέτης και μελέτη κατά τη διάρκεια της κατασκευής (η … γνωστή ομελέτα-«μελετοκατασκευή» που ανεβάζει διαρκώς και απρόβλεπτα το κόστος κατασκευής)
γ) Υπάρχει ρίσκο μεγάλο για πιθανές βλάβες στο βυθό
δ) Πιθανή είναι η μετακύληση του κόστους κατασκευής του στους χρήστες του νέου δικτύου, μέσω ειδικής φορολόγησης ή υπεραύξησης του τιμολογίου.
ε) Επικείμενη, είναι λόγω μνημονίου η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ-θυγατρικής ΕΥΔΑΠ νήσων και υπαγωγή όλων των υδάτων της ευρύτερης περιοχής υπό τη διαχείριση μιας πολυεθνικής επιχείρησης.
Το έργο αυτό εντάσσεται στη λογική της επέκτασης της εμπορευματοποίησης του νερού και της επέκτασης της εργολαβίας. Δεν είναι έργο υποδομής αλλά αποικιοποίησης του νησιού, στο βαθμό που δεν έχει γίνει μια σοβαρή μελέτη-αποτίμηση των δυνατοτήτων για την επάρκεια την ποιότητα και τη διαχείριση στην κατεύθυνση της αυτοδυναμίας.
Έτσι λοιπόν απέναντι στη λογική της εμπορευματοποίησης του νερού και της σκόπιμης διαχείρισής του στην κατεύθυνση της δημιουργίας νέων «περιφράξεων», η κοινωνία των πολιτών εκτός από την δημόσια αντίθεσή της στις ιδιωτικοποιήσεις οφείλει να θέσει τοπικά τα εξής:
-Μελέτη με τη συνεργασία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και τμημάτων Υδρολογίας των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων για την ουσιαστική σημασία για την ύδρευση του νησιού δίπλα στην ιστορική ανάδειξη των αρχαίων υδραγωγείων
-Συντήρηση και χρήση του νερού σε ταμιευτήρες για την άρδευση, τη λάτρα και τη βοσκή
-Χρηματοδότηση για την κατασκευή στέρνας σε κάθε κτίριο που πληροί τις προϋποθέσεις
-Απαγόρευση της χρήσης πισίνας για συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους
-Συστηματικά χαμηλή ροή στο δίκτυο ειδικά τους θερινούς μήνες
-Κατασκευή φραγμάτων ανάσχεσης των όμβριων υδάτων
-Αγορά δημοτικής υδροφόρας
-Να τεθούν όρια στην άντληση του νερού από τις γεωτρήσεις και να απαγορευτούν εκείνες που συμπίπτουν με τα αρχαία δίκτυα
-Χρηματοδότηση επισκευής και αντικατάστασης του υπάρχοντος δικτύου ύδρευσης
-Χρηματοδότηση για μικρές κατασκευές στα κτίρια για τη μετατροπή μέρους των καθημερινών λυμάτων σε νερό για πότισμα
-Μελέτη για την χρήση του οικιακού νερού της λάτρας για σκοπούς αρδευτικούς
-Επαναχρησιμοποίηση του νερού για αρδευτικούς σκοπούς από τη διύλιση του στο βιολογικό καθαρισμό
-Δημιουργία τοπικών υδρολογικών εργαστηρίων σε συνεργασία με πανεπιστημιακά ιδρύματα και επίσημους φορείς που επεξεργάζονται σχέδια διαχείρισης, εξοικονόμησης και αποταμίευσης του νερού.
-Μελέτες για την ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής της αυτοδυναμίας με καλλιέργειες που δεν είναι υδροβόρες και ολοκληρώνουν τον κύκλο: παραγωγή αγαθών-επάρκεια κατάλληλου νερού-διάθεση προς την τοπική κοινωνία-ενίσχυση τοπικού εισοδήματος-παραγωγή κλπ.
-Αποκέντρωση της τουριστικής κίνησης και επιδίωξη για την καλλιέργεια ενός αντικαταναλωτικού προτύπου ανθρώπου που επιδιώκει τη γνωριμία με τον τόπο ο οποίος έχει ομορφιές αλλά και προβλήματα, προσπαθεί για την ισχυροποίηση δεσμών ντόπιων και επισκεπτών και απορρίπτει τη μετατροπή του τόπου μας σε νησιού υπηρετών και σερβιτόρων.

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής, Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις
ΜΕΡΟΣ 1ο
Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας- Αττικής
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ
ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ

Άρθρο 9
Κατευθύνσεις για την Οργάνωση Χωρικών Ενοτήτων
4. Χωρική Ενότητα Νησιωτικής Αττικής
α) Προωθείται η ανάπτυξη του τουρισμού υπό το πρίσμα της δικτύωσης με την περιοχή της Αθήνας-Αττικής, προκειμένου ο νησιωτικός χώρος της Περιφέρειας να αποτελεί συνδυασμένο προορισμό διεθνούς εμβέλειας.                                                                          (Καθώς φαίνεται, δικαιώνεται ο ορισμός «νησιά της Αττικής», ως τέτοιος που να παραπέμπει σε μια σχέση εξάρτησης από τη μητρόπολη, των νησιών του Αργοσαρωνικού, ορισμός ο οποίος διαδόθηκε αυτήν την περίοδο. Ο σχεδιασμός αυτός, όσο μπορεί κανείς σαν τον πει σχεδιασμό, προβλέπει τα τελευταία χρόνια την αύξηση του τουρισμού στο κέντρο, με απόληξη τα νησιά).

β) Προκρίνεται η ήπια ανάπτυξη, ανάλογα με τα κατά τόπους συγκριτικά πλεονεκτήματα, με έμφαση στο σεβασμό της ευαισθησίας του νησιώτικου και παράκτιου τοπίου και περιβάλλοντος. Η ήπια οικιστική ανάπτυξη πρέπει να συσχετίζεται με την αναζωογόνηση των φθινόντων οικισμών και την περιορισμένη επέκταση των υπαρχόντων.
(Το «ήπια ανάπτυξη», καθιερωμένη ορολογία για την επαρχία, είναι ο ορισμός του παραλόγου όπου, με προπέτασμα καπνού το “ήπια”, αναφέρεται στην επέκταση της ανάπτυξης και κυρίως αυτήν που αφορά στην οικοδόμηση. Ο συνδυασμός της με τον τουρισμό είναι ο βασικός πυρήνας οικονομίας της μεταπολεμικής περιόδου καθώς και της Αίγινας μετά το ’60. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ότι η «περιορισμένη επέκταση των υπαρχόντων (οικισμών)» αφορά στην κάλυψη κάθε αδόμητου χώρου στην πόλη της Αίγινας και στα χωριά . Η «αναζωογόνηση των φθινόντων οικισμών» αφορά βεβαίως σε οικισμούς και θέσεις στην Αίγινα που ακόμα δεν έχουν ζήτηση, στα αναφαινόμενα σχέδια της Lamda Development του ομίλου επιχειρήσεων Λάτση καθώς και άλλων οικοδομικών επιχειρήσεων που θα χτίσουν ότι υπάρχει άχτιστο στην περιφέρεια του νησιού).

γ) Προωθούνται ειδικά επιλεγμένες μορφές τουρισμού και η διασύνδεσή τους με δίκτυο πολιτισμικών και τουριστικών, χερσαίων και θαλάσσιων διαδρομών.
(Αν δεν είναι να παραδοθούν σε επιχειρήσεις και μάλιστα γερμανικές που εποφθαλμιούν αυτήν την περίοδο ή έχουν πρότυπο το τουριστικό πλοίο «Πλατυτέρα» που αποβιβάζει ιάπωνες, τότε, ίσως αποβλέπουν σε μια ολοκληρωμένη προσπάθεια συγκράτησης του τουρισμού στη μητρόπολη με απόληξη στα νησιά. Διότι τα νησιά είναι ήδη γνωστά. Επίσης, η “αναβάθμιση των ιστορικών κέντρων” που αναγράφεται σε άλλα άρθρα του νομοσχεδίου, καθιστά σαφές ότι ευνοεί και εννοεί το ίδιο τουριστικό μοντέλο συγκεκριμένων προορισμών, μακριά και πέρα από την αποκέντρωσή του)

δ) Επιδιώκεται η διατήρηση του πρωτογενούς τομέα, όπου υπάρχουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξής του, όπως σε Αίγινα, Σαλαμίνα, Πόρο, Τροιζηνία, με επιπλέον ανάπτυξη ειδικών καλλιεργειών και δραστηριοτήτων εκμετάλλευσής τους. Επιβάλλεται, παράλληλα, η διατήρηση και αξιοποίηση των παραδοσιακών δραστηριοτήτων του δευτερογενούς τομέα, σε συνδυασμό με τις λοιπές αναπτυξιακές δραστηριότητες των νησιών.
(Τι να εννοούν άραγε με το «επιπλέον ανάπτυξη ειδικών καλλιεργειών και δραστηριοτήτων εκμετάλλευσής τους»; Στέβια, γκότζι μπέρι, ιπποφαές κλπ, δηλαδή καλλιέργειες που απαιτούν εξειδικευμένη γνώση, υπονομεύουν το καλλιεργητικό πρότυπο της χώρας και προορίζονται ως προϊόντα εξεζητημένου ενδιαφέροντος. Στόχος τους βεβαίως είναι οι εξαγωγές αυτών των ειδών και όχι βεβαίως η παραγωγή σε βασικά διατροφικά αγαθά (λάδι, στάρι, κηπευτικά, αμπέλι κλπ)

ε) Επιδιώκεται η οργάνωση των νησιών του Αργοσαρωνικού με ενίσχυση των συνδέσεων και λειτουργική μεταξύ τους συσχέτιση, η βελτίωση της θαλάσσιας σύνδεσης της Αίγινας με τη μεταφορά των πορθμειακών και θαλάσσιων εμπορευματικών συνδέσεων στο Λεόντι, καθώς και των εσωτερικών οδικών συνδέσεων του νησιού.
(Πρόκειται βέβαια για το ξεχασμένο και λογικό αίτημα για πορθμειακή σύνδεση του Πειραιά με το Λεόντι που προσκρούει βεβαίως στα συμφέροντα της παραλίας των 200 μέτρων καθώς και στην απόσταση που καθιστά τη σύνδεση από ακτοπλοϊκή σε πορθμειακή, δίνοντας τη δυνατότητα να αποκεντρωθεί το κυκλοφοριακό καθώς και άλλες λειτουργίες (ψυχαγωγία, καταλύματα κλπ) προς όφελος της περιφέρειας της Βόρειας Αίγινας και της ενδοχώρας της, π.χ. Βαθύ-Κυψέλη. Αυτονόητη είναι η ρύθμιση αυτή, από το «ρυθμιστικό», αλλά πώς, με ποιους και πότε;)

στ) Επιδιώκεται, κατά προτεραιότητα, η βελτίωση των υποδομών των δικτύων ύδρευσης, αποχέτευσης ακαθάρτων και βιολογικών καθαρισμών, δικτύων όμβριων και αντιπλημμυρικής προστασίας και η λήψη μέτρων αντιμετώπισης της υφαλμύρωσης των υδάτων και της υπεράντλησης από τις γεωτρήσεις και η οργάνωση των χώρων διάθεσης αποβλήτων και ανακύκλωσης.
(Εδώ μιλάμε για την απέραντη υποσχεσιολογία καθώς και τη λογική αντί της συγκράτησης των όμβριων, της «αντιπλημμυρικής προστασίας» λες και τα νερά της βροχής πλημμυρίζουν αν τα συγκρατείς. Όσον αφορά στις γεωτρήσεις που ανήκουν σε φρεατοϊδιοκτήτες- φίλους της εκάστοτε δημοτικής αρχής τα πράγματα ενώ είναι αυτονόητα, αυτές αποτελούν απαραίτητο τμήμα της εδώ και πάνω από 40 χρόνια “προσωρινής λύσης” για την ύδρευση. Αυτό που αποφεύγεται είναι μια ολοκληρωμένη λύση για το πρόβλημα του νερού, λύση που βεβαίως θα επιβάλουν οι πολίτες της Αίγινας στη λογική της οικολογίας, της απεξάρτησης, της αυτοδυναμίας, της σωστής χρήσης. Λύση που βεβαίως πνίγεται στις συμπληγάδες πέτρες της τωρινής κατάστασης και της υπόσχεσης για τον υποθαλάσσιο αγωγό των 32.000.000 ευρώ (+ πόσα έκτακτα προβλέπει μια μελετο-κατασκευή;).
Η «οργάνωση των χώρων διάθεσης αποβλήτων και ανακύκλωσης» δεν είναι άλλο από την ανάθεση σε ιδιώτες της διαχείρισης και της εκμετάλλευσης για μια αυτονόητη υπηρεσία. Άλλωστε έχουν υπονομευτεί έργα του παρελθόντος (π.χ. στην Αγία Μαρίνα) ή έχουν εξυφανθεί τα σχέδια, για αυτό, από το παρελθόν. Θυμόμαστε και δηλώσεις υπευθύνων εκσυγχρονιστών από τις πρόσφατες διοικήσεις του Δήμου Αίγινας, π.χ. ότι «οι υπηρεσίες του Δήμου πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν» κλπ. (Ακούτε κύριε Φούχτελ;)

ζ) Εκδίδεται προεδρικό διάταγμα μετά από πρόταση των Υπουργών Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και Ναυτιλίας και Αιγαίου και του εκάστοτε συναρμόδιου υπουργού που εξειδικεύει τις ρυθμίσεις του
παρόντος για τα νησιά των Κυθήρων και Αντικυθήρων.
(Μίλησε ο πρόεδρος. Μετά η σιωπή!)

η) Οργανώνονται οι μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας, με την εξειδίκευση των κατευθύνσεων του τομεακού Ειδικού Πλαισίου.
(Δικαιώνονται πλέον οι επιδιώξεις για την εγκατάσταση ιχθυοκαλλιέργειας στη Λιγέα Αίγινας και πιθανόν άλλες από το ρυθμιστικό το οποίο επιβεβαιώνει τις αποφάσεις (Κοινή Υπουργική Απόφαση) για το χωροταξικό υδατοκαλλιεργειών του Νοέμβρη του 2011. Η Αίγινα θα έχει να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις συνέπειες που αντιμετωπίζουν περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Η αντίφαση αυτή για ένα τουριστικό νησί κάθε άλλο επηρεάζει τις αποφάσεις τους, που εμπορευματοποιούν κάθε δυνατότητα στις παραλίες των χωρικών ενοτήτων τους. Η νέα θαλάσσια χωροταξία της ΕΕ όλα αυτά τα προβλέπει με την υποχρεωτική προσαρμογή της Ελλάδας μέχρι το 2016).

για το νέο “ρυθμιστικό νομοσχέδιο” γενικώς

Το σχέδιο νόμου «Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής, Νέο ρυθμιστικό σχέδιο Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις» αποτελεί όπως αναφέρει και το ίδιο, τη συνέχεια ρύθμισης ζητημάτων που άπτονται οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατευθύνσεων. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια συνολική εποπτεία, για τις δυο αυτές χωρικές ενότητες Αθήνας-Αττικής, Θεσσαλονίκης και των πέριξ αυτών χωρικές υποενότητες, που συμπτύσσει και συμπυκνώνει τις επιλογές που αφορούν στο κατοχικό μνημόνιο καθώς και σε όλες τις απόπειρες εφαρμογών από πλευράς κυβερνήσεων κυρίως μετά το 1950. Πιο συγκεκριμένα, μπορεί να ειπωθεί ότι το «ρυθμιστικό» είναι η συνισταμένη όλων αυτών των κατευθύνσεων περεταίρω υποβάθμισης της παραγωγικής δυνατότητας και επέκτασης του τριτογενούς τομέα υπηρεσιών, της ανάδειξης μιας μονομερώς τουριστικής ταυτότητας, της οικοδόμησης, αξιοποίησης προς όφελος των επιχειρηματιών και εμπορευματοποίησης των αδόμητων χώρων, της συνέχειας αντιφάσεων χωροταξίας που διαχρονικά διαπιστώνονται, της εμπέδωσης των μνημονιακών-κατοχικών επιλογών και της επέκτασης των οδηγιών της ΕΕ, σε μια συγκυρία που η γερμανική, πλέον, Ευρώπη έχει μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους.
Έτσι λοιπόν, οι νόμοι του μνημονίου και της συρρίκνωσης του κοινωνικού τομέα, της επίθεσης προς τους εργαζόμενους, της πώλησης της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, της εκχώρησης-εκποίησης του φυσικού πλούτου της χώρας, του Καλλικράτη που μετατρέπει τη χώρα σε χώρο, βρίσκονται πίσω από τις εν πολλοίς εύηχες αλλά και αυτονόητες στοχεύσεις του «ρυθμιστικού» νομοσχεδίου, οι οποίες παρουσιάζονται από τους αποστάτες επιστήμονες, συντάκτες του. Έτσι λοιπόν σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον όπου το σύμπλεγμα της παρασιτικής τάξης των επιχειρηματιών-πολιτικών εξαγορασμένων-δημοσιογράφων, κυριαρχεί στην ζωή της χώρας, σε μια περίσταση που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε προσαρμογή και αμηχανία μπροστά στο φάσμα της διογκούμενης φτωχοκτονίας και της διάλυσης της μικροϊδιοκτησίας, το «ρυθμιστικό» έρχεται να ικανοποιήσει αυτό το σύμπλεγμα, εκπροσωπώντας όλες τις επιμερισμένες πτυχές ενός διαγράμματος, που η μια συμπληρώνει την άλλη.
Η εκ των πραγμάτων δοκιμή στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας για την επιβεβαίωση των επιχειρηματικών σχεδίων Μελισσανίδη έρχεται να αποκαλύψει τις δυνατότητες αυτού του συμπλέγματος. Οι δυο αυτές περιοχές που συγκεντρώνουν πληθυσμιακά το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας είναι αυτές στις οποίες κυρίως θα τεθούν σε εφαρμογή της σχέδια επέκταση της αγοράς και του κρατικού ελέγχου. Κάθε πτυχή και συνέπεια αυτής της συνολικής επίθεσης, σε κάθε χωρική ενότητα, πτυχή και συνέπεια που διαφαίνεται απλά ως μια «ρύθμιση», συμπληρώνει η μια την άλλη σε μια κοινωνικοπολιτική συγκυρία ανακατατάξεων είτε προς τη μεριά μιας χρήσιμης φασιστικής εφεδρείας ή ενός προσφάτως αναπτυσσόμενου φιλομνημονιακού κέντρου που θα παίξουν τον χρήσιμο κεντρικό ρόλο εφαρμογών μιας πολιτικής του λιγότερο κακού στις οριστικές επιλογές αποικιοποίησης της χώρας, τώρα και τμηματικές και ελεγχόμενες στις πιο ελεγχόμενες περιοχές τις χώρας. Συνεπώς οι διαχρονική παθολογία του μικροπολιτικού παλαιάς κοπής «που φτιάχνει τα γεφύρια και φέρνει τουρίστες» συναντάται με τους εκπροσώπους της μεταμοντέρνας κατοχής της χώρας που με «οικολογικές» ευαισθησίες, με «συμμετοχικές» αναφορές, με «κριτική» στα συμπτώματα των πόλεων τεράτων που δημιούργησαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, με αναφορές στην κοινωνική συνοχή και ακόμα με σύγχρονο φιλελεύθερο-ελευθεριακό λόγο, ρυθμίζει πλέον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις σύγχρονες μητροπόλεις του εξαρτημένου «Νότου» επεκτείνοντας το καταναλωτικό, παρασιτικό και φτωχοκτονικό μοντέλο.

αναδημοσίευση από το ιστολόγιο της Νάξου “Ναξιοτυπία”

Την αντίθεσή της στην κατασκευή του φράγματος Τσικαλαριού εξέφρασε η Περιβαλλοντική Κίνηση Νάξου, με αφορμή την εγκατάσταση του εργολάβου και την έναρξη των εργασιών. Αναλυτικά η ανακοίνωση: 

Με αφορμή την έναρξη εργασιών για την κατασκευή του φράγματος Τσικαλαριού στην περιοχή της Ποταμιάς, η Περιβαλλοντική Κίνηση Νάξου υπενθυμίζει τη θέση της σχετικά με το έργο που δυστυχώς θα προκαλέσει πολλά σημαντικά προβλήματα τόσο στο ανθρώπινο όσο και στο φυσικό περιβάλλον του νησιού.

Ο τρόπος δε που ξεκίνησε αυτό το έργο, με την παράνομη διάνοιξη δρόμου σε σημείο που δεν προβλέπεται από τη μελέτη, είναι χαρακτηριστικός για την προχειρότητα και την έλλειψη σοβαρότητας από πλευράς των αρμόδιων μηχανισμών.

Το επόμενο βήμα θα είναι η υλοτόμηση των δέντρων στο σημείο που προορίζεται για λεκάνη του φράγματος. Άλλη μια πανέμορφη φυσική περιοχή με πλούσια χλωρίδα και πανίδα θα καταστραφεί οριστικά και ο τόπος μας, που τόσο έχει ανάγκη από πράσινο, θα φτωχύνει περισσότερο. Στην περιοχή υπάρχει σημαντική βλάστηση με εκατοντάδες δέντρα –ιτιές, πλατάνια, βελανιδιές, ελιές, μυρτιές κλπ. Δρόμοι θα διανοιχτούν και θα στηθούν εργοτάξια κοντά στο ιστορικό εκκλησάκι του Αη Μάμα.

Το ίδιο το φράγμα θα έχει τεράστιες διαστάσεις σχετικά με την κλίμακα του νησιού: 46 ολόκληρα μέτρα ύψος, η στέψη του θα έχει μήκος 228 μέτρα, η δε χωρητικότητά της λεκάνης του θα είναι δυο εκατομμύρια οχτακόσιες χιλιάδες κυβικά μέτρα.

Επιπλέον, το φράγμα κατασκευάζεται στο κέντρο του νησιού και όχι στις εκβολές των ποταμών, γεγονός που κόβει τη φυσική ροή του νερού νωρίς και θα υπάρξουν αρνητικές επιδράσεις στη μεγάλη περιοχή κατάντη του φράγματος. Βασικότερο πρόβλημα είναι ότι θα παρεμποδιστεί ο εμπλουτισμός του υπόγειου υδροφορέα και θα ξεραθούν πηγάδια της περιοχής των λιβαδιών, ενώ θα υπάρξουν σοβαρές δυσμενείς επιπτώσεις στην αναζωογόνηση της -μεγάλης οικολογικής σημασίας- Αλυκής Νάξου στην περιοχή του αεροδρομίου. Καταστροφικές συνέπειες, επίσης, θα έχει για τα ιστορικά μνημεία από την αρχαιότητα μέχρι τους νεότερους χρόνους που βρίσκονται στην περιοχή της λεκάνης.

Επιπλέον, στην σημερινή κατάσταση όπου επικρατεί η επιταχυνόμενη ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου, διαφαίνεται γλαφυρά στον ορίζοντα ότι και το συγκεκριμένο έργο θα δοθεί δωράκι από το κράτος στους επιχειρηματίες, στερώντας από τον κόσμο ένα θεμελιώδες αγαθό: την ελεύθερη πρόσβαση στο νερό.

Η ΠΕΚΙΝ εκτιμά ότι παρότι το εν λόγω έργο περιγράφεται σαν έργο άρδευσης της περιοχής των λιβαδιών, στην πραγματικότητα όμως από τη μελέτη προκύπτει ότι θα λειτουργήσει και για την ύδρευση της νοτιοδυτικής Νάξου. Έτσι, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι τα νερά των χειμάρρων είναι μολυσμένα από τα απόβλητα των ελαιοτριβείων, καθώς και από τα αστικά λύματατου βιολογικού καθαρισμού του Τσικαλαριού, συμπεραίνουμε ότι αυτός ο σχεδιασμός είναι επικίνδυνος.

Ακόμα πιο παράλογο είναι το γεγονός ότι ξεκινά η κατασκευή του φράγματος χωρίς ούτε την εξασφάλιση κονδυλίων, αλλά ούτε καν μελέτη για την κατασκευή δικτύων(!). Πώς θα είναι χρήσιμο το φράγμα χωρίς δίκτυα;

Για άλλη μια φορά επικράτησε ο ανορθολογισμός στα πλαίσια της ιδεολογίας της άνευ όρων ανάπτυξης, μιας ιδεολογίας που έχει φέρει τόσο τον πλανήτη όσο και την κοινωνία στο χείλος της καταστροφής. Για άλλη μια φορά πρυτάνευσε η παροχολογία των πολιτικών παραγόντων προς άγραν ψήφων και πολιτικής πελατείας. Για άλλη μια φορά, η αγνή και ανιδιοτελής αγάπη για τον τόπο έμεινε μειοψηφική υπόθεση λίγων που παλεύουν για τη διάσωση της φύσης και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Είναι θλιβερό ότι δεν υπήρξε καμιά πίεση από τους κατοίκους προς τη διοίκηση να εξεταστούν πλείστες εναλλακτικές λύσεις για την επίλυση των προβλημάτων υδροδότησης της αγροτικής παραγωγής, αλλά και του τουριστικού τομέα στη νοτιοδυτική ακτή της Νάξου. Λύσεις εφικτές, οι οποίες είναι περιβαλλοντικά συμβατές χωρίς τις καταστροφικές συνέπειες ενός φράγματος που οι διαστάσεις του παραβιάζουν κατάφορα την κλίμακα του νησιού.

Σαν κομμάτι της ναξιακής κοινωνίας έχουμε κάθε λόγο να ντρεπόμαστε και να λυπόμαστε με αυτή την εξέλιξη που έρχεται σήμερα σαν φυσική συνέχεια της εποχής των Μαυρογυαλούρων.

αναδημοσίευση από την “Άλλη Αίγινα”

Επενδύσεις στην Αίγινα (με κεφαλαίο L και F)

 

Αφιερωμένο σ’ όποιον δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει

του Γιώργου Κυριακού

Τι σημαίνει αποικία;

α)Επενδύσεις με κεφαλαίο Λάμδα (Lamda) στην Αίγινα (ή τι σχέση έχει η Αίγινα με το Ελληνικό)

Εδώ και κάποια χρόνια ο όμιλος επιχειρήσεων Λάτση Lamda Development«μέσω της κατά 100% θυγατρικής της εταιρείας ΓΕΑΚΑΤ, κατέχει οικόπεδο 116 στρεμμάτων στην περιοχή Πέρδικα της Αίγινας. Οι επιτρεπόμενες χρήσεις γης επιτρέπουν 22.000 τ.μ. της οικιστικής ανάπτυξης».

Ως γνωστόν, ήδη, έχει ξεκινήσει μέσα στο περιβάλλον φτωχοκτονίας  μια απέραντη φιλολογία για «επενδύσεις και ανάπτυξη» και διαμέσου των οικοδομικών μεγάλων έργων. Αυτές, σύμφωνα με την οργανωμένη προπαγάνδα θα μπορέσουν να συμμετέχουν στη διάσωση της χώρας δημιουργώντας θέσεις εργασίας και διευρύνοντας τον κύκλο της αγοράς. Σύμφωνα με τοπικό υποστηρικτή της επένδυσης, το έργο αυτό των 37.000.000 ευρώ «θα δημιουργήσει δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας». Ο ίδιος με στόμφο διατείνεται ότι επενδύσεις τέτοιου βεληνεκούς «θα καταστήσουν την Ελληνική αγορά παραθεριστικής κατοικίας το πιο δυναμικό είδος ανάπτυξης ακίνητης περιουσίας τόσο για την εγχώρια όσο και την ξένη χρηματαγορά». Με τέτοιου είδους φτωχά  κόπι πέιστ που εντοπίζει κανείς χύμα στο διαδίκτυο, ντόπιοι παράγοντες και επίδοξα -ίσως- στελέχη επενδύσεων, προετοιμάζουν με τους τοπικούς μηχανισμούς προπαγάνδας, απαραίτητους σε τοπικό επίπεδο, το έδαφος για τις «αλκυονίδες μέρες στην οικονομική βαρυχειμωνιά που ζούμε». Σίγουρα και οι μελοδραματικές αντιγραφές εκθέσεων επιπέδου Α΄ Γυμνασίου, πιάνουν τόπο.

Κι ο ίδιος με ψηλά τον «πήχη», αλλού, αναφέρεται εκτενέστερα στο έργο αυτό του ομίλου με κεφαλαίο Lamda: «Είναι 170 πολυτελείς κατοικίες ένα μαγαζί 45 τετραγωνικά και ένα περίπτερο που θα συνοδευτούν από μικρό βιολογικό, δεξαμενή 1500 κυβικών (την στιγμή που η Πέρδικα έχει δεξαμενή 900 κυβικών) και όλα τα οικήματα θα είναι βιοκλιματικά!  Γνωρίζω ότι ο σκοπός του κάθε ιδιώτη είναι το κέρδος αλλά το νησί έχει ανάγκη αυτή την επένδυση»!

Ο ίδιος πάλι ερμηνεύοντας κάποιες πιθανές ενστάσεις για τις εργασιακές γαλέρες που έχουν στηθεί στο όνομα της ανάπτυξης αλλά και για το παράλογο αυτής της επένδυσης λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του, ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του συνδυασμού των μεγάλων έργων, Θάτσερ-«Κίνηση Ευθύνης»:«Έχω ακούσει πολλές απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα, απόψεις που φτάνουν στα όρια του παραλόγου, όπως ότι εκεί θα δουλέψουν δούλοι που θα μένουν σε παραγκούπολη, ή ότι εκεί θα γίνουν μαγαζιά και πολλά άλλα! Ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σίγουρα δεν πρέπει και δεν θα ανεχτούμε στον βωμό της κερδοσκοπίας των εργολάβων να αναπτυχθούν τέτοια φαινόμενα. Από την άλλη πλευρά η συγκεκριμένη επένδυση θα δώσει εργασία κατά την διάρκεια της υλοποίησης αλλά και ύστερα, όταν αυτά τα σπίτια κατοικηθούν… Εύκολα θα αντιπαραθέσει κάποιος ότι στην Αίγινα υπάρχουν 400 αδιάθετα σπίτια τι να κάνουμε άλλα 170; Η απάντηση είναι απλή. Θεωρώ δεδομένο ότι αυτοί που κάνουν την επένδυση δεν θέλουν να χάσουν τα χρήματα τους, το πρώτο που θα εξασφαλίσουν είναι να πουληθούν πριν ακόμα ξεκινήσουν οι εργασίες». Ζούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σαφώς δεν έχει ακούσει, ούτε για τις αλλαγές στις συλλογικές συμβάσεις, ούτε και για τα κάτεργα του ιδιωτικού τομέα (πάρε τόσα κι αν δε θέλεις φύγε). Αδιαφορώντας ακόμα και για τους ντόπιους συμπατριώτες του, ιδιοκτήτες των 400 αδιάθετων σπι
τιών (που δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τη δική τους-μας κατάντια) απαντάει λιτά ότι το εξασφαλισμένο κέρδος των Λάμδα είναι πάνω από όλα. Εξάλλου θα δώσει«δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας».

Πόσες και πώς;

Ακόμα κι αν δεν επιλέξει ο όμιλος Λάμδα τη στρατηγική να εισαγάγει τη δική του αγορά εργασίας και προϊόντων, όπως έχει συμβεί στις «πολιτισμένες χώρες» που αναφέρεται ο ντόπιος διαφημιστής των Λάμδα, κάτω από ποιες συνθήκες θα εργαστούν ή θα «συν»εργαστούν ντόπιοι; Και ποιοι; Και πόσοι; Το «δεκάδες ως εκατοντάδες» είναι μια απατηλή υπόσχεση αλλά και μια τακτική που ταυτίζεται με μια άλλη επένδυση που αφορά στην ίδια την περιοχή της Πέρδικας: την εγκατάσταση υδατοκαλλιέργειας. Η εμπειρία έχει δείξει ότι πάντοτε είναι τόσοι, ώστε να προκαλέσουν ένα σοβαρό διχασμό μέσα στις τοπικές κοινωνίες για να μπορεί να προχωράει και να κερδίζει η επένδυση. Η εμπειρία έχει επίσης δείξει ότι αμείβεται το κατάστρωμα με ψίχουλα και με υποσχέσεις ντόπιων παραγόντων για περεταίρω απασχόληση. Η εμπειρία έχει δείξει ότι στρατολογούν συνήθως κάποια στελέχη από την τοπική κοινωνία για να μπορούν, αυτά, να στηρίζουν προπαγανδιστικά την επένδυση στην περιοχή. Η εμπειρία έχει δείξει ότι καταπατούν κάθε έννοια νόμου με την ανοχή και τη συνενοχή των δημοτικών αρχών. Όπως ακριβώς και με τις υδατοκαλλιέργειες που ο ίδιος δεν επιθυμεί (για τους ίδιους λόγους που επιθυμεί την επένδυση Λάτση) στην περιοχή.

Από την άλλη οι 170 «βιοκλιματικές» (τσ, τσ! οικολογικές ευαισθησίες) κατοικίες σημαίνει χτίσιμο και επέμβαση στο ήδη κακοποιημένο περιβάλλον (με υλικά και τρόπους μιας άλλης τεχνογνωσίας και τεχνολογίας-αυτό για όσους νομίζουν ότι θα εργαστούν), σημαίνει κατανάλωση νερού με τα πρότυπα της δύσης, σημαίνει βοθρολύματα με τα πρότυπα της δύσης, σημαίνει απορρίμματα με τα πρότυπα της δύσης. Όλα αυτά εκμηδενίζονται με τη μαγική φράση «δένουν με το περιβάλλον». Και βέβαια κάθε ένσταση αφορά στον «εγωισμό» και στη «μικροκακία». Και το πιο τραγικό ακόμα είναι ότι αν κάποιος άλλος μίλησε ενάντια σε αυτήν την επένδυση προτείνει αντί αυτής, ένα πεντάστερο ξενοδοχείο.

Ας είναι καλά ο ιστοχώρος ο οποίος παίρνει συνέντευξη από τον διαφημιστή των Λάμδα, που ενώ λέει άλλα, αλλού, του εύχεται «καλή επιτυχία !!!!!!!! (με 8 θαυμαστικά-ένα για κάθε επένδυση). Μια χαρά τα λέει η τοπική δεξιά αντίληψη:«δεκάδες εάν όχι εκατοντάδες θέσεις εργασίας». Η σχέση της τοπικής μας αριστεράς με το ίδρυμα Λάτση δεν είναι παρά για μια μόνο θέση, κι αυτήν του μούτσου, στο πλοίο «Νεράιδα».

β)Επενδύσεις με κεφαλαίο Φι (Fouchtel) στην Αίγινα (ή τι σχέση μπορεί να έχει ο Φούχτελ με το Σάκη τον Τάκη, τον Φίλιππο και το Μήτσο)

Ακόμα δεν ξεκίνησαν αλλά λένε ότι θα ξεκινήσουν. Ο δήμαρχός μας Σάκης Σακκιώτης, προχώρησε πέρα από την Ελληνογερμανική Συνέλευση δημάρχωνκαι ανέλαβε τη διαφήμιση του γερμανικού παράγοντα. Έτσι, σύμφωνα με το δελτίο τύπου 9/5/2014, που είναι ένα ακόμα χρήσιμο κόπι πέιστ, συμμετείχε σε ημερίδα οργανωμένη από την πρεσβεία της Γερμανίας, με θέμα: «ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ μία αναπτυσσόμενη αγορά». Εκεί παρουσιάστηκε όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου του συνεργάτη της γερμανικής κατοχής «το νέο εγχείρημα «Via Egnatia” που κέρδισε ήδη τις εντυπώσεις στην εφετινή Διεθνή Τουριστική Έκθεση ITV του Βερολίνου, project ενταγμένο στην ενότητα «Δημιουργία Δικτύων για ανάπτυξη Τουριστικών Προορισμών»… Στην ενότητα «Ανάπτυξη Τουριστικών Προορισμών μέσω μεγάλων επενδύσεων» παρουσιάστηκε το μοντέλο του Kosta Navarino».

Για να δούμε, τι σημαίνουν όλα αυτά;

Η Εγνατία Οδός δεν είναι παρά ένα «εγχείρημα» καταστροφής του περιβάλλοντος, δημιουργίας νέων περιφράξεων και συνόρων μέσω της εισπρακτικής πολιτικής των διοδίων, καταστρατήγηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων και υπονόμευσης κάθε άλλης παραγωγικής δραστηριότητας. Ο τουρισμός uber alles! Σε συνθήκες δουλείας, όπως άλλωστε αυτές διαφημίστηκαν στο νησί μας.

Η άλλη περίπτωση που παρουσιάστηκε είναι η «επιτυχής» επένδυση του περίφημου καπετάν Βασίλη, την οποία οι Πυλαίοι είχαν περί πολλού (πριν τα «επιτυχή» της αποτελέσματα). Ας αφήσουμε όμως την ίδια την Κίνηση Πολιτών Μεσσηνίας «ΚΙΝΩ» με κείμενο που χρονολογείται από το 2005, να αφηγηθεί το ιστορικό: «Η Περιοχή Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (Π.Ο.Τ.Α.) Μεσσηνίας, συνίσταται από τρία τμήματα εκτάσεως 1.450 τα οποία χωροθετούνται στο Νομό Μεσσηνίας και στις περιοχές των Δήμων Γαργαλιάνων, Νέστορος, Πύλου και Πεταλιδίου. Στις περιοχές αυτές εντάσσεται ο μοναδικός ιστορικός, φυσικός και οικολογικός χώρος που περιλαμβάνει τον όρμο του Ναυρίνου, αρχαιολογικούς χώρους (κλασσικούς και προϊστορικούς), το μοναδικό βιότοπο της Λιμνοθάλασσας, περιοχές εξαιρετικής ομορφιάς και γης υψηλής παραγωγικότητας, αλλά και περιοχές προστασίας ενταγμένες στο δίκτυο NATURA (GR 225004). Το κάθε τμήμα Π.Ο.Τ.Α., με τον εισαγωγικό νόμο που τις θεσπίζει και τις περιγράφει άρθρο 29 του Ν.2545/97), περιλαμβάνει ένα σύνολο τουριστικών εγκαταστάσεων , εγκαταστάσεων ειδικής τουριστικής υποδομής και συμπληρωματικές εγκαταστάσεις αναψυχής, άθλησης και διάθεσης ελευθέρου χρόνου.

Την υλοποίηση των σχεδίων κατασκευής και εκμετάλλευσης περιοχών Π.Ο.Τ.Α. αναλαμβάνει η εταιρία ΤΕΜΕS A.E., συμφερόντων της εφοπλιστικής οικογένειας Βασιλείου Κωνσταντακόπουλου. Η εν λόγω οικογένεια κάνει από την δεκαετία του ’80 την παρουσία της στην περιοχή αποκτώντας γη στο μεν τμήμα «Ρωμανός» από την οικογένεια Κοκκέβη (αρχική έκταση 800στρ.), στο δε τμήμα Πύλου από τις υπό εκκαθάριση εταιρίες Καραγιώργη (γνωστού για σχέδια για κατασκευή ναυπηγείων και βαριάς βιομηχανίας) εκτάσεως περίπου 1.200 στρ. Η συγκέντρωση της γης δεν γίνεται εξαρχής με σκοπό την τουριστική αξιοποίηση αλλά ως η συνήθης εναλλακτική τοποθέτηση – επένδυση του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Το θεσμικό πλαίσιο ολοκληρώνεται με κοινές υπουργικές αποφάσεις (1998) και η ενδιαφερόμενη εταιρία αρχίζει εντατικά να αγοράζει γη και να κινείται για τις πρώτες εγκρίσεις. Παρουσιάζεται και το επενδυτικό σχέδιο το οποίο στην πρώτη του φάση περιλαμβάνει 2.400 κλίνες, στα τμήματα Ρωμανού και Πύλου, γήπεδα γκολφ, συνεδριακό κέντρο, θαλασσοθεραπείας κλπ. Παρά τις αρνητικές εισηγήσεις των εφοριών αρχαιοτήτων (Κλασσικών, Βυζαντινών, Εναλίων, Νεοτέρων Μνημείων) και παρά την επιφυλακτική έως αρνητική στάση του συνόλου του Αθηναϊκού Τύπου (π.χ. ο «Ριζοσπάστης» γράφει για «Ξενοδοχείο η Ελλάς», ο «Αδέσμευτος Τύπος» (του Μήτση) ότι «θάβουν τις αρχαιότητες», «η Καθημερινή» ότι «κτίζεται ο Όρμος του Ναυρίνου» κλπ.) το ΚΑΣ αποφασίζει θετικά για την επένδυση. Παράλληλα το έργο εντάσσεται στο Β’ ΚΠΣ με 50 δις και ανακοινώνεται ότι ξεκινά το 2000 και θα είναι αποπερατωμένο το 2002 (!!!).

Το 2001 με την ΚΥΑ 24069/3817/19-10-2001 (ΦΕΚ 887/22-10-01) χαρακτηρίζονται οι περιοχές της ΠΟΤΑ και οριοθετούνται ενώ εγκρίνονται οι χρήσεις γης και όροι εκμετάλλευσης και τίθενται οι περιορισμοί και οι όροι προστασίας του περιβάλλοντος. Με την ΚΥΑ ορίζεται ως μέγιστος αριθμό κλινών οι 3.500 στο τμήμα Ρωμανού και 1.200 στο τμήμα της Πύλου και η ανέγερση κτιρίων για ειδικές χρήσεις 17.500 τ.μ. και 40.000 τ.μ. αντίστοιχα., ενώ θέτει και ως προθεσμία τα δύο (2) έτη για την απόκτηση της γης που λείπει για να προβεί στην πλήρη αδειοδότηση της υλοποίησης. Σύμφωνα δε με την ενημερωτική έκθεση που συνέταξε το 1999 η ΤΕΜΕS A.E. ο συνολικά δομημένος χώρος για το τμήμα Ρωμανός θα ανέρχεται σε 148.000 τ.μ. ενώ για το τμήμα Πύλου 103.000 τ.μ.

Το Β’ ΚΠΣ τελείωσε χωρίς να έχει αρχίσει το έργο και για τούτο έχει πλέον ενταχθεί στο Γ’ ΚΠΣ (ΥΠΑΝ – ΕΠΑΝ-Μ5.2) με το ποσό των 60 δις. Παρά δε την διαρκώς τροποποιούμενη νομοθεσία (ισχύει μόνο για την ΠΟΤΑ Μεσσηνίας και δεν ισχύουν οι γενικοί νόμοι!!!!!) και τις διαρκείς παρατάσεις (ήδη δόθηκε η τρίτη!!!!) το έργο δεν έχει εξασφαλίσει ούτε την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων ενώ έχει προκαλέσει πολλές φορές τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Το επενδυτικό σχέδιο απευθύνεται μεν σε ένα μοναδικό τόπο, όμως ο τόπος αυτός βρίσκεται σε διαρκή υποβάθμιση του τοπικού παραγωγικού συστήματος (κρίση αγροτικού συστήματος, ανύπαρκτη οριζόντια διασύνδεση με μεταποίηση, ισχνή τουριστική ανάπτυξη, χαμηλή αξιοποίηση ιστορικών και οικολογικών πόρων, τεράστιες ελλείψεις σε κοινωνική και τεχνική υποδομή κλπ.). Το αναπτυξιακό έλλειμμα η θεσμική εξουσία και η εκπροσώπησή της επιχείρησε να το καλύψει με την ομόφωνη και άνευ όρων στήριξη στην ΠΟΤΑ. Έτσι το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, το νομαρχιακό συμβούλιο Μεσσηνίας ομόφωνα (εκτός από τους εκπροσώπους των παρατάξεων της αριστεράς που κρατούν τελευταία μια πιο κριτική στάση σε θέματα περιβαλλοντικής αδειοδότησης έργων εκμετάλλευσης ποταμών), το σύνολο των τοπικών Μ.Μ.Ε. διαγωνίζονται ποιος θα παράσχει την μεγαλύτερη στήριξη και πως θα κατασταλούν οι όποιες κριτικές φωνές ή τα άπειρα πλέον ερωτήματα των πολιτών.

ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΛΟΙ;;;

Παρά την σχεδόν ισοπεδωτική – ολοκληρωτική νοοτροπία των κρατούντων, κάποιοι ανησυχούν, στέκονται κριτικά, θέτουν ερωτήματα και ελέγχουν. Από τους πρώτους που στάθηκαν κριτικά και άρχισαν να ασκούν έλεγχο σε όσα σωτηριολογικά εξαγγέλλονταν είναι η Κίνηση Πολιτών «ΚΙΝΩ» με έδρα την Πύλο, η οποία μάλιστα εκδίδει διμηνιαίο έντυπο (υπό έκδοση το φύλλο υπ’αρ.21).

Τα μέλη της ΚΙΝΩ, πολίτες από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου και επαγγελματικής δραστηριότητας από την πρώτη στιγμή παρακολούθησαν την υπόθεση, έφεραν στο προσκήνιο τις απίστευτες παλινωδίες τόσο της επενδύτριας εταιρίας όσο και της κεντρικής ή τοπικής εξουσίας αλλά και έλεγξαν και την στάση των Μ.Μ.Ε. (συχνά αντιδεοντολική στάση υμνολογίας). Προκειμένου να πείσει και να πειστεί η ΚΙΝΩ, διοργάνωσε στις 31.3.02 ημερίδα σταθμό (από οργανωτική άποψη, από συμμετοχή του κόσμου, το διάλογο και τα επιχειρήματα που αναπτύχτηκαν) με την συμμετοχή επιστημόνων κύρους και καθηγητών πανεπιστημίων (Ευθ.Παπαδημητρίου, Λ.Παπακωνσταντινίδης, Π.Σαμπατακάκης, Λ.Τηνιακός, Κ.Χατζιμιχάλης) με την βοήθεια των οποίων ελέγχθηκαν μια σειρά από ερωτήματα και παράμετροι για τις επιπτώσεις της επένδυσης στην περιοχή. Πάνω από όλα όμως έδειξε η ΚΙΝΩ με το μοναδικό ανοιχτό και δημοκρατικό διάλογο (παρεβρέθηκε και ο επενδυτής και έλαβε το λόγο, όπως και πολιτικοί εκπρόσωποι της περιοχής) έδειξε τον υπεύθυνο τρόπο προσέγγισης τέτοιων σοβαρών θεμάτων.

Την τεράστια επιτυχία της ημερίδας επιχείρησε να καλύψει η ημερίδα που διοργάνωσε το ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με θέμα «Εργαζόμενοι και Τουρισμός» που έγινε στους Γαργαλιάνους στις 15.4.02 με μοναδικό σκοπό να ξανα-προβληθούν οι θέσεις των επενδυτών, όμως και εκεί η ΚΙΝΩ με την παρέμβαση των εκπροσώπων της έθεσε ερωτήματα και άσκησε έντονη κριτική.

Το ίδιο έγινε και στην ημερίδα που διοργάνωσε ο Δήμος Γαργαλιάνων στις 20.11.2004 με την συμμετοχή των επενδυτών και μεγάλου αριθμού επιστημόνων και μελετητών. Στην ημερίδα αυτή, με καθοριστική την παρέμβαση της ΚΙΝΩ αλλά και πολιτών, αποκαλύφτηκε η έλλειψη επιχειρημάτων και η μη δέσμευση για κανένα κρίσιμο θέμα. Έτσι κλονίστηκε η «τυφλή» και άνευ όρων αποδοχή από τους κατοίκους αλλά και κάποιους εκπροσώπους.

Η δράση της ΚΙΝΩ δεν έχει αφήσει ασυγκίνητους σοβαρούς αναλυτές, πανεπιστημιακούς και μάχιμους ριζοσπάστες οικολόγους, έτσι για την δράση της ΚΙΝΩ και την ΠΟΤΑ έχουν ασχοληθεί αναλυτές όπως ο Γ.Βότσης, ο Γ.Σχίζας, ο Β.Παπακριβόπουλος αλλά και εφημερίδες όπως η Καθημερινή, η Ελευθεροτυπία, η ΑΥΓΗ, η ΕΠΟΧΗ και το περ.ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ.

Η ΚΙΝΩ έχει θέσει ερωτήματα για την αναπτυξιακή, οικολογική και κοινωνική σκοπιμότητα της επένδυσης. Έχει: 1. αντιταχτεί στα γήπεδα γκολφ (έγινε από ευρωβουλευτή των πρασίνων επερώτηση στην Ευρωβουλή, ενώ υπάρχει συντονισμός με το κίνημα των anti – golfers), 2. για την άσκηση αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για την απόκτηση γης για την κατασκευή τους, 3. για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την βίαιη αλλαγή χρήσης γης, 4. για την κατασπατάληση του σπάνιου υδατικού πόρου και για την αφειδώς και χωρίς κανέναν έλεγχο παραχώρηση επέμβασης σε δύο ποτάμια, 5. για την σκανδαλώδη ρύθμιση του χώρου που αντί για πολεοδόμηση επιτρέπει (με νόμο!!) την σύσταση οριζόντιων και κάθετων ιδιοκτησιών, 6. για την απαλλαγή από φορολογία για κάθε μεταβίβαση ή αγορά, 7. για την μείωση του ποσοστού παραχώρησης για την εξασφάλιση ενός στοιχειώδους δικτύου κοινοχρήστων χώρων (από 212 στρ. με νόμο μειώνεται η έκταση στα 50), 8. για την μη οριοθέτηση των ρεμάτων και των ποταμών, 9. για την υποβάθμιση του ζητήματος της NATURA και για πολλά άλλα επιμέρους.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;

Όλα δείχνουν το τελευταίο διάστημα και ειδικά μετά την «ανάληψη των πρωτοβουλιών» εκ μέρους του κ.Αβραμόπουλου, ο οποίος βάλθηκε να αναπτύξει όλη την Ελλάδα, ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τα φαραωνικά σχέδια της ΠΟΤΑ Μεσσηνίας. Το θράσος και η ασυδοσία έχουν φτάσει σε βαθμό να έχει κατασκευάσει δύο λιμνοδεξαμενές με υδροληψία από χείμαρρο και ποταμό αντίστοιχα χωρίς καν να έχει καταθέσει την τελική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων στο ΥΠΕΧΩΔΕ και επομένως χωρίς καμμία έγκριση του κύριου έργου. Επίσης προχωρά σε αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για να αποκτήσει την αναγκαία γη για την κατασκευή των γηπέδων γκολφ, παρά την προσφυγή των θιγομένων με τρεις προσφυγές στο Σ.τ.Ε. και τις σχετικές αιτήσεις αναστολής εκτέλεσης της ΚΥΑ για τις απαλλοτριώσεις. Τέλος χωρίς καμμία έγκριση και νομιμότητα εκριζώνουν χιλιάδες ελαιόδενδρα και δασώδεις εκτάσεις ενώ προβαίνουν σε μεγάλης κλίμακας χωματουργικές εργασίες χωρίς να ευαισθητοποιείται κανείς, παρά τις επώνυμες καταγγελίες σε δασαρχείο, πολεοδομία, αστυνομία, ΥΠΕΧΩΔΕ και Επιθεωρητές Περιβάλλοντος».

Αυτή ήταν η περίφημη Φλώριντα της Μεσογείου που παρουσιάστηκε στο σεμινάριο τουριστικής πολιτικής από πλευράς γερμανών γκαουλάιτερ. Αυτά είναι και τα πρότυπα των συνεργατών τους, γνωστών και μη εξαιρετέων.

 

Αίγινα 16-5-2014

(αναδημοσίευση από το «Βήμα της Αίγινας», Σεπτέμβρης 1981, φύλλο 4)

“Τι γνωρίζετε απ’ αυτά;

Γνωρίζετε ότι ο βουλευτής Γρηγ. Κασιμάτης κατέθεσε την 4530 ερώτηση για τον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως και η οποία έλεγε:

«Στην Αίγινα κάποιος νοσταλγός του έκπτωτου μονάρχη, κατ’ επανάληψη προκαλεί το δημόσιο αίσθημα αναρτώντας σε κάθε ευκαιρία στο κεντρικό ακίνητό του, την Ελληνική σημαία με ένα πελώριο στέμμα στη μέση, που διατηρεί από τον καιρό της εδώ παρουσίας των Γλύξμπουργκ. Η τοπική αστυνομία κάνει πως δεν βλέπει και κινείται μοναχά όταν κάποιος διαμαρτυρηθεί μη παραλείποντας μάλιστα να δηλώσει  στον παρανομούντα και την ταυτότητα εκείνου που διαμαρτυρήθηκε σαν να μην ήτανε δική της δουλειά να τον επαναφέρει στην τάξη. Οι παραπάνω προκλητικές ενέργειες …»

Γνωρίζετε ότι ο κύριος Δαβάκης απαντώντας στην ερώτηση του βουλευτή κ. Κασιμάτη δηλώνει ότι αυτός που ανεβάζει τη σημαία έχει στο παρελθόν οδηγηθεί στο δικαστήριο και έχει αθωωθεί;

Γνωρίζετε ότι η αξιοποίηση του Θωμαϊδείου κληροδοτήματος ξεκίνησε το 1959 και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση;

Γνωρίζετε ότι βρέθηκαν περισσότεροι από 60 λαξευτοί τάφοι στο νησί μας με αρκετά ευρήματα στα θεμέλια οικοδομής λίγο πιο πάνω από την παλιά δεξαμενή προς τους Λαζάρου Πλάκες;

Γνωρίζετε ότι ορισμένοι υπάλληλοι της ύδρευσης αρέσκονται στο θαλάσσιο δια ξηράς ψάρεμα περισσότερο από το να κάνουν τη δουλειά τους στο ΔΗΜΟ την καθορισμένη ώρα εργασίας τους;

Γνωρίζετε ότι ο μισθός αυτού που πηγαίνει για ψάρεμα είναι 51000 και αυτουνού που πηγαίνει και στήνει για πουλιά είναι 45000;

Γνωρίζετε ότι τον Γενάρη του 1980 ο κ. Δήμαρχος ανακοίνωνε ημέρα και ώρα που θα έκανε ενημέρωση στο λαό της Αίγινας (ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ Δεκέμβρης 1979) έφτασε Γενάρης 1981 θάρθει σίγουρα ο Γενάρης του 1982  και φυσικά ο Γενάρης του 1983 τότε όμως ποιος θα ενημερώσει ποιον;

Γνωρίζετε ότι ο Ανδριανόπουλος υπουργός πολιτισμού δήλωσε στη Βουλή στις 3-11-80 «θάταν τραγελαφική η συνέχιση της λειτουργίας του λατομείου Τόγια στην Αίγινα γιατί από τις πολλές εκρήξεις κινδυνεύουν οι γύρω αρχαιότητες… Ήδη έχουν δοθεί όλες οι αναγκαίες οδηγίες για να σταματήσει η λειτουργία…» και σήμερα του 91 το νταμάρι εξακολουθεί να λειτουργεί ανενόχλητο;

Γνωρίζετε τι απάντησε ο κ. υπουργός μας στον Γρηγ. Κασιμάτη βουλευτή μας; Ότι …»εγώ αφαίρεσα την άδεια λειτουργίας αλλά ο κ. Μιχαήλ (υφυπουργός βιομηχανίας) δεν αφαιρεί την άδεια εγκατάστασης». Άρες μάρες κουκουνάρες  δηλαδή.

Γνωρίζετε ότι η διαχειριστική επιτροπή του Θωμαϊδείου Κληροδοττήματος δηλαδή το ΔΣ χάρισε σε κάποια κυρία Γκούνη ενοίκια 7 ετών διότι είναι φτωχειά και δεν έχει χρήματα; (απόφαση 13, απόντες κ. Πρωτονοτάριος, κ. Θανοπούλου, κ. Χαρτοφύλακας) αυτή είναι προικοδότηση!!…”

Το κείμενο αυτό αναφέρεται σε μια προσπάθεια απεξάρτησης της δημοτικής αρχής από τον τότε υδρομεταφορέα Μπακόπουλο. Δείχνει μια προσπάθεια για μια εκ των ένδον αντιμετώπιση του προβλήματος του νερού. Ατελής αλλά ενδιαφέρουσα. Ατελής διότι δεν λογαριάζει τον τουρισμό καθώς την καταναλωτική διάθεση του νέου τουριστικού υποκειμένου ο οποίος τη δεκαετία του 90 θα αλλάξει άρδην το τοπίο ή την περίπτωση μαζικής κλοπής του νερού με τις παράλληλες συνδέσεις (όπως υπογραμμίζεται σε άλλο άρθρο της ίδιας έκδοσης) ή το ρόλο που ήδη παίζουν οι πηγαδάδες προμηθευτές νερού και ο ρόλος των γεωτρήσεων που διαρκώς αλλοιώνει ή μάλλον αλατώνει τον υπόγειο υδάτινο ορίζοντα, όμως ενδιαφέρουσα.

«Βήμα της Αίγινας», Σεπτέμβρης 1981, φύλλο 4

Η ΥΔΡΕΥΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΛΥΣΗΣ ΤΟΠΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ Κ. ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Η δημοτική αρχή και ιδιαίτερα ο Δήμαρχος, μετά την κρίση που προκάλεσε η προμηθεύτρια εταιρία νερού (Μπακόπουλος ΕΠΕ) το 1979 αντιμετώπισε την κατάσταση στο Δήμο μας, όσο γινότανε πιο θετικά και σήμερα, δυο χρόνια μετά αποδεικνύεται και αποτελεσματικά.

Η αντιμετώπιση αυτή έγινε τον ΙΟΥΛΙΟ του 1979 κάτω από τις «μελετημένες» από τον κ.    Μπακόπουλο συνθήκες, μόνο που ο προμηθευτής νερού δεν λογάριασε ότι ο Ξενοδόχος άλλαξε. Έτσι ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι της συμπολίτευσης με τη βοήθεια των ιδιοκτητών πηγαδάδων, έδωσαν οι μεν πρώτοι στον προμηθευτή τέλος και οι δε δεύτεροι το απαιτούμενο νερό. Πέρασε το καλοκαίρι του 1979 έφτασε το καλοκαίρι του 1980 παρά τις εύλογες ανησυχίες πολλών, το νερό έφτασε για όλους και το 1980 και το 1981 διανύεται αισίως.

Η τιμή του νερού σήμερα έχει 40 δρχ. θα είχε 150 περίπου ίσως περισσότερο αν δεν ενεργούσαν τότε (Δήμαρχος και ΔΣ) έτσι όπως ενήργησαν, αυτό σαν πρώτη επιτυχία, γιατί με τη βοήθεια του δικηγόρου κ. Παπακωνσταντίνου (δικηγόρου του ΔΗΜΟΥ στο θέμα Μπακόπουλος) και την επιμονή του Δημάρχου και ολόκληρου του ΔΣ η δεύτερη επιτυχία είναι ότι σήμερα οι απαιτήσεις του κ. Μπακόπουλου οδεύουν σε συμβιβασμό.   

Έτσι μια πέρα για πέρα απαρτία της προηγούμενης δημοτικής αρχής, στις μέρες μας της τωρινής,   βρήκε τη λύση της, μάλλον καλύτερη.

Αυτήν την επιτυχία της Δημοτικής Αρχής και ιδιαίτερα του δημάρχου κ. Γ. Γιαννούλη η οποία δεν κόστισε χρήματα αλλά κόπο, σωματικό και ψυχικό, ο Αιγινήτικος λαός δεν την γνωρίζει στη συντριπτική του πλειοψηφία, αλλά όσοι τη γνωρίζουν δεν την αντιλαμβάνονται σ’ όλη τη διάστασή της. Η επιτυχία αυτή είναι μοναδικό παράδειγμα της ύπαρξης της ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ και πρέπει να της δοθεί, έκταση, βάθος και ουσιαστική ανάλυση μπροστά στο λαό της Αίγινας. Διότι όσοι ανακαλύπτουν από τη μηχανογραφημένη ειδοποίηση (επιτυχία κι αυτή της ΔΑ στο θέμα νερό) ότι το νερό κάνει 40 δρχ. το κυβικό, χωρίς της προσπάθειες της ΔΑ θα έκανε 150.

Σημείωση: Για να μην παρεξηγηθώ: το ότι οι σωλήνες του νερού είναι εναέριες και πρέπει να είναι κάτω από τη γη, το ότι το νερό πρέπει να είναι λίγο καλύτερο απ’ αυτό που είναι σήμερα, το ότι πρέπει να φτιαχτούν νέες δεξαμενές μεγαλύτερες, το ότι πρέπει να φέρουμε νερό με σωλήνες από τον Πειραιά, το ότι πρέπει να φέρουμε νερό με πλοία από την Τροιζηνία (τώρα που βρήκανε εκεί πολύ και άφθονο καλό νερό). Είναι θέματα οικονομικά, το άρθρο καταπιάνεται με την επιτυχή δραστηριότητα του δημάρχου και γενικότερα της ΔΑ στο θέμα ύδρευση,  έξω από την «οικονομική» ανάγκη της ύδρευσης χωρίς βέβαια να μην την ακουμπάει.