Κατηγορία: ξεφυλλίζοντας… για την Αίγινα (κι όχι μόνο)

Γ. ΤΣΑΚΩΝΑ ΧΗΜΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΓΕΩΠΟΝΙΚΟΥ ΧΗΜΕΙΟΥ
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΙΑΜΑΤΙΚΩΝ ΠΗΓΩΝ
(Διάλεξις γενομένη εν τη Ιατρική Εταιρεία, εν τη αιθούση της Σιναίας Ακαδημίας την 19 Δεκεμβρίου 1915)
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1916
Τιμάται δραχ. 2
…Εις τον καθηγητήν κ. Αναστ. Δαμβέργην οφείλομεν ανακοίνωσιν γενομένην εις το πέμπτον συνέδριον της Εφηρμοσμένης Χημείας (Βερολίνον 1903) περί των ιαματικών πηγών Λουτρακίου, Αιδηψού, Κύθνου, Άνδρου, Κυλλήνης, Υπάτης, Μεθάνων, Τσάγεζι και Αιγίνης…

Το κείμενο αυτό αναφέρεται σε μια προσπάθεια απεξάρτησης της δημοτικής αρχής από τον τότε υδρομεταφορέα Μπακόπουλο. Δείχνει μια προσπάθεια για μια εκ των ένδον αντιμετώπιση του προβλήματος του νερού. Ατελής αλλά ενδιαφέρουσα. Ατελής διότι δεν λογαριάζει τον τουρισμό καθώς την καταναλωτική διάθεση του νέου τουριστικού υποκειμένου ο οποίος τη δεκαετία του 90 θα αλλάξει άρδην το τοπίο ή την περίπτωση μαζικής κλοπής του νερού με τις παράλληλες συνδέσεις (όπως υπογραμμίζεται σε άλλο άρθρο της ίδιας έκδοσης) ή το ρόλο που ήδη παίζουν οι πηγαδάδες προμηθευτές νερού και ο ρόλος των γεωτρήσεων που διαρκώς αλλοιώνει ή μάλλον αλατώνει τον υπόγειο υδάτινο ορίζοντα, όμως ενδιαφέρουσα.

«Βήμα της Αίγινας», Σεπτέμβρης 1981, φύλλο 4

Η ΥΔΡΕΥΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΛΥΣΗΣ ΤΟΠΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ Κ. ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Η δημοτική αρχή και ιδιαίτερα ο Δήμαρχος, μετά την κρίση που προκάλεσε η προμηθεύτρια εταιρία νερού (Μπακόπουλος ΕΠΕ) το 1979 αντιμετώπισε την κατάσταση στο Δήμο μας, όσο γινότανε πιο θετικά και σήμερα, δυο χρόνια μετά αποδεικνύεται και αποτελεσματικά.

Η αντιμετώπιση αυτή έγινε τον ΙΟΥΛΙΟ του 1979 κάτω από τις «μελετημένες» από τον κ.    Μπακόπουλο συνθήκες, μόνο που ο προμηθευτής νερού δεν λογάριασε ότι ο Ξενοδόχος άλλαξε. Έτσι ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι της συμπολίτευσης με τη βοήθεια των ιδιοκτητών πηγαδάδων, έδωσαν οι μεν πρώτοι στον προμηθευτή τέλος και οι δε δεύτεροι το απαιτούμενο νερό. Πέρασε το καλοκαίρι του 1979 έφτασε το καλοκαίρι του 1980 παρά τις εύλογες ανησυχίες πολλών, το νερό έφτασε για όλους και το 1980 και το 1981 διανύεται αισίως.

Η τιμή του νερού σήμερα έχει 40 δρχ. θα είχε 150 περίπου ίσως περισσότερο αν δεν ενεργούσαν τότε (Δήμαρχος και ΔΣ) έτσι όπως ενήργησαν, αυτό σαν πρώτη επιτυχία, γιατί με τη βοήθεια του δικηγόρου κ. Παπακωνσταντίνου (δικηγόρου του ΔΗΜΟΥ στο θέμα Μπακόπουλος) και την επιμονή του Δημάρχου και ολόκληρου του ΔΣ η δεύτερη επιτυχία είναι ότι σήμερα οι απαιτήσεις του κ. Μπακόπουλου οδεύουν σε συμβιβασμό.   

Έτσι μια πέρα για πέρα απαρτία της προηγούμενης δημοτικής αρχής, στις μέρες μας της τωρινής,   βρήκε τη λύση της, μάλλον καλύτερη.

Αυτήν την επιτυχία της Δημοτικής Αρχής και ιδιαίτερα του δημάρχου κ. Γ. Γιαννούλη η οποία δεν κόστισε χρήματα αλλά κόπο, σωματικό και ψυχικό, ο Αιγινήτικος λαός δεν την γνωρίζει στη συντριπτική του πλειοψηφία, αλλά όσοι τη γνωρίζουν δεν την αντιλαμβάνονται σ’ όλη τη διάστασή της. Η επιτυχία αυτή είναι μοναδικό παράδειγμα της ύπαρξης της ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ και πρέπει να της δοθεί, έκταση, βάθος και ουσιαστική ανάλυση μπροστά στο λαό της Αίγινας. Διότι όσοι ανακαλύπτουν από τη μηχανογραφημένη ειδοποίηση (επιτυχία κι αυτή της ΔΑ στο θέμα νερό) ότι το νερό κάνει 40 δρχ. το κυβικό, χωρίς της προσπάθειες της ΔΑ θα έκανε 150.

Σημείωση: Για να μην παρεξηγηθώ: το ότι οι σωλήνες του νερού είναι εναέριες και πρέπει να είναι κάτω από τη γη, το ότι το νερό πρέπει να είναι λίγο καλύτερο απ’ αυτό που είναι σήμερα, το ότι πρέπει να φτιαχτούν νέες δεξαμενές μεγαλύτερες, το ότι πρέπει να φέρουμε νερό με σωλήνες από τον Πειραιά, το ότι πρέπει να φέρουμε νερό με πλοία από την Τροιζηνία (τώρα που βρήκανε εκεί πολύ και άφθονο καλό νερό). Είναι θέματα οικονομικά, το άρθρο καταπιάνεται με την επιτυχή δραστηριότητα του δημάρχου και γενικότερα της ΔΑ στο θέμα ύδρευση,  έξω από την «οικονομική» ανάγκη της ύδρευσης χωρίς βέβαια να μην την ακουμπάει.

Λήμμα του Στυλ. Εμμ. Λυκούδη από το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν ΗΛΙΟΥ» για την «ΑΙΓΙΝΑ» αναδημοσιεύεται σε συνέχειες. Τόμος 1, σελίδες 690-709, (Για λόγους τεχνικούς δεν μπορούν να αποδοθούν στο κείμενο τα πνεύματα, κάποια σημεία στίξης και ο τονισμός της εποχής)

γ)Ορεογραφία. Τρόπος του λέγειν, διότι η Αίγινα ουδέν όρος έχει, και αυτό το ονομαζόμενον Όρος (το «Πανελλήνιον» του Παυσανίου) είναι «βουνός». Επειδή εν τούτοις εσχάτως εθεωρήθη η Αίγινα, ορθότατα δε, τόπος τουρισμού, θέλομεν εδώ αναφέρει τους αξιολογωτέρους βουνολόφους και λόφους, προς διευκόλυνσιν των εκδρομέων εις τον προσανατολισμόν των, εφ’ όσον ολίγιστοι δρόμοι υπάρχουν, τα μονοπάτια είναι και δύσβατα και δυσαναγνώριστα, οι δε αρχαιολογικοί τόποι και πολλοί και διάσπαρτοι. Ο παρατιθέμενος χάρτης του Εμμαν. Ν.Λαμπαδαρίου ευκολύνει πολύ δια των οριζοντιογραφικών αποστάσεων των υψωμάτων, των οποίων τα υψόμετρα έχουν προσδιορισθή βαρομετρικώς από τον διευθυντήν της Τοπογραφικής Υπηρεσίας και ακαδημαϊκόν Δημήτριον Ν. Λαμπαδάριον. Ούτως, αρχίζοντες και πάλιν από την ΒΔ.της νήσου άκραν: 1)Βουνάκι, ευδιάκριτον από τα ατμόπλοια της συγκοινωνίας, λοφίσκος εις την κορυφήν του οποίου σωρός χώματος μεταφεθέντος από αλλού έχει κυκλικήν βάσιν, άλλοτε περιτριγυρισμένον με «μορφωμένους» ογκολίθους που έχουν από αμομνημονεύτου κλαπή. Και πιθανολογείται ως τάφος του Φώκου, αλλά εφ’ όσον το χώμα δεν ανεσκάφη, επιτρέπεται και το ερώτημα, μήπως πρόκειται περί τύμβου Σαλαμινομάχων,των οπολίοων τα πτώματα εξεβράσθησαν εκεί. Παρόμοιον κατασκεύασμα άλλως τε, επί του ακρωτηρίου Κυνοσούρα της Σαλαμίνος του αντικρύζοντος την Ψυττάλειαν, ανασκαφέν το 1856 υπό της αυστριακής αρχαιολογικής σχολής, απεδείχθη τύμβος Σαλαμινομάχων, των οποίων ανευρέθη η τέφρα. 2)Δραγονέρα, 2,5 χλμ νοτίως της άκρας Τσερατσίνι. Εις την κορυφήν του (275 μ.) λείψανα αρχαίου βωμού. 3)Μαδαρόβουνο (υψόμ. 307 μ.)χωριζόμενον από το προηγούμενον με κρημνώδη χαράδρα ονομαζόμενη «Βορεινά». 4)Βουνό του Δένδρου, 3,5 Α. ΒΑ του Παληοπύργου. Πλόκαμός του απολήξει εις τον όρμον Πόντζα (β. 5) με ενδιαμέσους κορυφάς Ψαχνή (250 μ.) και Ψωμά Κοτρώνι. 5)Παληά-Χώρα εις 2,4 χλμ νοτίως της Σουβάλας και εις την θέσιν της αρχαίας Οίας ως πιστεύεται. Εκεί ήτο κτισμένη η πρωτεύουσα κωμόπολις της νήσου από των πειρατικών καιρών του μεσαίωνος, ότε το 897 εδηώθη η παράλιος χριστιανική πόλις μέχρι της Επαναστάσεως. 6)Βουνοσειρά Μπάσκου, με ενδιαμέσους κορυφάς Βρούβα-Βίγλα, Σκασμένο Βουνάκι ιδιοτρόπως αποσχισμένον από επάνω έως κάτω και απολήγουσα εις όρμον Βαγίας. 7)Παρλιάγκος (ύψος 360 μ.) κρημνώδης προς Ανατολάς, ομαλός προς Δυσμάς, πευκόφυτος παράγων περιζήτητον ρητίνην προς παρασκευήν ρητινίτου οίνου. Απολήγει δε εις Τούρλον με ενδιαμέσους κορυφάς: Ναός της Αφαίας-Κοκκινόβραχο-Λάφρι-Γαλαία.  Συνιστώμεν εις τους ορειβάτας ή σπηλαιοδίφας το εις πολύ ολίγους γνωστόν ότι προς το μέσον της ΒΑ πλευράς του Παρλιάγκου υπάρχει μικρόν σπήλαιον, αλλά το οποίον αποτελεί στόμιον σήραγγος που οι παλαιοί ωνόμαζον «Ανακώλη» και όπου εισέρχεται κανείς εις μέγα βάθος, εφ’ όσον αισθάνεται τον αέρα αναπνεύσιμον κατά παλαιά παράδοσιν η σήραγξ αύτη διερχομένη κάτωθεν των βουνολόφων, απέληγε (βλέπε χάρτη) εις την,3 περίπου οριζοντιογραφικά χιλιόμετρα ΝΔ, τέως ανδρικήν μονήν της Κοιμήσεως της Παναγίας της «Χρυσολεόντισσας» των παλαιών Αιγινητών. 8)Άγιος Ανδρέας 5 χλμ νοτίως του τσερατσίνι και 4 χλμ Ανατολικώς του Παληόπυργου. 9)Του Σκρέκα λοφοβουνοσειρά παράλληλος της προηγουμένης από την οποίαν χωρίζεται με φάραγγα 300 μ. πλάτουςνόπου διέρχεται η από Αιγίνης προς το τέως «Ανδρικό Μοναστήρι» ημιονική ατραπός. Απολήγει εις τον όρμον Πόρτες αλλάσσουσα το όνομα εις: Βουνό Ρουμελιώτη και Βουνό Κουράγιου. 10)Όρος (532 μ.) ο αρχαιότατα παντός άλλου αναφερόμενος υπό της Ιστορίας βουνός. Πλόκαμοί του προχωρούν προς άλλας τοποθεσίας, αλλάσσοντες όνομα κατά τόπους. Όπως και ο Θεόφραστος το περετήρησεν εις το περί «Σημείων και πνευμάτων» έργον του όταν «κρατάη σύννεφο» η κορυφή του θα βρέξη εντός ωρών. Εκτός όμως των ανωτέρω συστηματοποιημένων βουνοσιερών, υπάρχουν και μεμονωμένοι,του οποίους σημειώνει ο παρατιθέμενος χάρτης: Κουταλούς, Μουντί, Φωκίτσα, Νησίδα, Βωβού επί του οποίου ο θεωρούμενος Ναός της Αφροδίτης, Βίγλα Σουβάλας, Προφητηλίας, Φλόκα Ράχη, και Άγιος Δημήτρης Μεσαγρού μεταξύ Παρλιάγκου και Παληάς Χώρας. (Περί του τέως «Ανδρικού Μοναστηριού» και της Παληάς Χώρας θα διαλάβωμεν εις την μεταπροσεχήν παράγραφον).

Λήμμα του Στυλ. Εμμ. Λυκούδη από το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν ΗΛΙΟΥ» για την «ΑΙΓΙΝΑ» αναδημοσιεύεται σε συνέχειες. Τόμος 1, σελίδες 690-709, (Για λόγους τεχνικούς δεν μπορούν να αποδοθούν στο κείμενο τα πνεύματα κάποια σημεία στίξης και ο τονισμός της εποχής)

β)Όρμοι. 1)Λιβάδια, υπό το ομώνυμον άκρον.Τα σαφώς εις τον βυθόν διακρινομένα ίχνη λιμενικών έργων πείθουν ότι είχεν υπό των αρχαίων μεταποιηθή εις τεχνητόν μικρόν λιμένα. Αφ’ ής το 1926 ανηγέρθη εκεί η πρώτη ωραία έπαυλις, εξεδηλώθη ανεγέρσεως τοιούτων παρ’ Αθηναίων και Πειραιωτών ανακοπείσα ένεκα των πολεμικών καιρών. 2)Σουβάλα, ωραίος όρμος αντικρύζων τον Πειραιά και ταΦάληρα, και ο πλησιέστερος προς αυτά (1,1 μίλ.) τόπος αποβιβάσεως. Δι’ αυτό,εάν ο μελετηθείς λιμήν της κατασκευάζετο θα εγίνετο το μέρος πολυσύχναστον και θαυμασία λουτρόπολις (βλέπε κατωτ. «Θερμοπηγαί»). 3)Βαγία ή Του Καλούδη, από τα ευφορώτερα μέρη της νήσου πλησίον του ακρωτ. Τούρλος όρμος προσεγγίσεως καϊκιών δι’ εξαγωγήν κηπουρικών. 4)Αγία Μαρίνα επί της Ανατολικής πλευράς μεταξύ ομωνύμου ακρωτηρίου και ακρ. «Κυρ Αννίτσα». Άριστον αγκυροβόλιον καταφυγής και ο καλύτερος τρόπος αποβιβάσεως των δια θαλάσσης επισκεπτών του πλησίον εκεί ναού της Αφαίας. 5)Πόντζα,νοτίως του ακρ. «Του Πενήντα τα Βράχια» (αρ. 6),επίνειον συνοικισμών Τζάννου και Τσούλινδρας. 6)Πόρτες, ολίγον νοτιότερον επίνειον συνοικισμών Ανιτσαίου, Σοφικήτες, Μαργαρώνηδες, Αποσπόρηδες, Γκανάκηδες. 7)Κατόπιν και κατά σειράν: Λειβαδάκι, Κήπου, Λιγέα, Κλήμα, Λουριώτες, Σαρπά. 8)Πέρδικα, μεταξύ ομωνύμου ακρωτηρίου και Αγίου Σώζωντος (αρ.9 και 10) χωρίον ηλιόλουστον και γραφικότατον, χάρις εις την καταμεσής του εκκλησούλαν του «Γενέσιον της Θεοτόκου».9)Μαραθώνα (η),μέγας όρμος κολπίζων, ανοίγματος 2 μιλ. Μεταξύ Πέρδικα και Αώνι (αρ.10 και 11). Εις την ΝΑ ακτήν του όρμοι Καριώτης και Προφητηλίας όπου μετόχιον της μονής (ανδρικής) της Κοιμήσεως, εις δε την βορείαν αγκυροβόλιον Άγιος Βασίλειος εύκολα αναγνωριζόμενον από το πάλλευκον εκεί εκκλησίδιον λέγεται και Περιβόλα από το εκεί ιστορικόν κτήμα των Βούλγαρη. Δύο αμαξιταί οδοί συνδέουν τον Άγιον Βασίλειον προς την πόλιν της Αιγίνης, η μεν ασωτερική γενομένη επί Καποδιστρίου πρώτη αμαξιτή της αναγεννηθείσης Ελλάδος, η δε παράλιος. Καταμεσίς της τρίτης, λατομείον Κακοπέρατο,με τον σκληρόν τραχίτην του οποίου έγινε το υπόστρωμα της οδού Αθηνών-Βουλιαγμένης και το επίστρωμα της λεωφόρου της Ακτής Μιαούλη εις Πειραιά. Στόλον ολόκληρον δύναται να περιλάβη ο όρμος αυτός, όχι δε σπανίως τον προτιμά ο αγγλικός. Εις αυτόν τον όρμον την δείλην της 2)14 Ιανουαρίου 1828 ηγκυροβόλησεν πλησίον της υπό τον Λεμπάν γαλλικής φρεγάτας «Λα Ζυνόν» (δηλ. «Ήρα») το υπό τον Πάρκερ αγγλικόν δίκροτον «Γουώρσπάιτ») φέρον τον ηγεμόνα του αρτισυστάτου κράτους, τον «Κυβερνήτην της Ελληνικής Πολιτείας» Ιωάννην Καποδίστριαν εις αυτό επίσης εχαιρετίσθη πρώτην φοράν η ελληνική σημαία δια κανονιοβολισμών. Κατόπιν έρχεται ο λιμήν Αιγίνης,περί του οποίου κατωτέρω.

(Συνεχίζεται)

Λήμμα του Στυλ. Εμμ. Λυκούδη από το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν ΗΛΙΟΥ», για την «ΑΙΓΙΝΑ», αναδημοσιεύεται σε συνέχειες. Τόμος 1, σελίδες 690-709. (Για λόγους τεχνικούς δεν μπορούν να αποδοθούν στο κείμενο τα πνεύματα, κάποια σημεία στίξης και ο τονισμός της εποχής)

ΑΙΓΙΝΑ. Νήσος προς το κέντρον του Σαρωνικού, μεταξύ Αργολίδος, Μεγαρίδος και Αττικής, χαριτωμένη και, από της εποχής όπου μύθος και ιστορία συγχέονται μέχρι και της συστάσεως του ελληνικού βασιλείου, εξόχως ιστορική. Είναι σχήματος ισοπλεύρου τριγώνου, με την βόρειον πλευράν του από Ανατολών προς Δυσμάς (μήκους 9 μιλλιών) και με την άντικρύ της, γωνίαν προς τον Νότον. Η γεωδεσιακή θέσις της κορυφής της, του βουνού Όρος ή Ανάληψις (υψόμ. 1752 πόδες,δηλαδή 532 μέτρα) είναι πλάτ. 37ο 41΄59΄΄, 2-μήκ. 0ο 13΄20΄΄, 62 δυτ.μεσημβρινού Αθηνών, δηλαδή 23ο 29΄52΄΄ Αν.Γκρήνουϊτς ο πλωτάρχης Τόμας Γκραίηβς κυβερνήτης του βρεττανικού υδρογραφικού «Beacon», εύρων το 1839 αυτάς 37^ο 41΄54΄΄ Β-23^ο 29΄56΄΄ Αν. ελάχιστα ελανθάσθη. Ονομαζομένη κατά την απωτάτην αρχαιότητα και ΟΙνόνη και Οινώνη και ΟΙνοίη και ΟΙνοπειάς, υπέστη τρεις βασικάς εποικήσεις: Την πρώτην από τους Πελασγούς ή τους Προέλληνας μάλλον τη δευτέραν από τους υπό τον Άκτορα Αχαιούς και την τρίτην από τους Δωριείς. Περίδοξος κατά την ελληνικήν περίοδον, εξέπεσε κατά την ρωμαϊκήν, υπεδουλώθη εις διαφόρους κατακτητάς τον μεσαίωνα και τελικώς εις τους Τούρκους, δια ν’ αναγεννηθή από την τέφραν  της μετά της λοιπής Ελλάδος και να γίνη ο τόπος της συγκροτήσεως των πρώτων κρατικών εξουσιών, ευθύς μόλις ανεγνωρίσθη επισήμως διεθνώς του Κράτους η ανάστασις. Εις το παρόν αρθρίδιον θα παραθέσωμεν, με κάθε συντομίαν επιτετραμμένην, ειδήσεις σχετικάς με τας ως ανωτέρω περιόδους της ιστορίας της. Α’) Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ Α)Ακρωτήρια. Από της ΒΔ άκρας και κατά την διεύθυνσιν των δεικτών ωρολογίου: 1)Πλακάκια ή Άγιοι Απόστολοι από ομωνύμου εκκλησιδίου κτισθέντος υπό των Αιγινητών δυτών, λατρευόντων τους Αγίους Αποστόλους ως προστάτας των. Η τοποθεσία του ακρωτηρίου αντικρύζουσα την διώρυγα του Ισθμού, είναι εκ των ωραίων της νήσου, πρό πάντων δια τας φαντασμαγορικάς χειμερινάς δύσεις. Πολλαί επαύλεις μεγάλαι και ωραίαι, ιδίως η ποτέ Αλεξάνδρου Ζαΐμη πρώην Γεωρ. Βενιζέλου. Εις την περί το ακρωτήριον θάλασσαν αλιεύονται «κατσούλες», εντελώς τοπικά μετρίου μεγέθους ψάρια εξαιρετικώς εύγευστα. 2)Λειβάδια (βλέπε και κατωτέρω) ολίγον ανατολικότερα του προηγουμένου. 3)Φούρνοι (ή Τσερατσίνι) χερσονησίς, 3 μιλ. Ανατολικώς των Πλακακίων, εις την οποίαν ο γνώστης και ερευνητής της πατρίδος του Εμμαν. Φλετορίδης ανεύρεν αρχαίας σκωριάς εκκαμινευμένου χαλκού τούτο, εν συνδυασμώ προς το εκεί υπάρχον ειδικό χώμα προς χρήσιν μοντέλων χυτηρίου, πείθει ότι εκεί υπήρξαν –ως και το όνομα λέγει- αι κάμινοι τήξεως χαλκού και τα εργαστήρια των αρχαίων καλλιτεχνών της Αιγίνης. 4)Κατόπιν και κατά σειράν ακρ. Καλλιόπη και Μαυρομούτζουνο, προ αυτού δε νησίς Νησίδα, όπου ναΐσκος Ζωοδόχου Πηγής, «γνώρισμα» (βλ.λ.) δια τους ναυτικούς. 5)Τούρλος και Κουρσοσπηλιά η ΒΑ άκρα της νήσου.Εις τους αποτόμους βράχους του διακρίνονται ίχνη σιδηρών κρίκων πακτωθέντων δια πρόσδεσιν πλοίων, πιθανώς κατά τους πειρατικούς χρόνους.Μέχρι της γερμανικής εισβολής υφίστατο εκεί φρούριον «Βόα» (δηλαδή «βόρειον οχυρόν Αιγίνης»), ωπλισμένον με βαρέα πυροβόλα των παλαιών θωρηκτών. 6)Μετά τούτο, επί ανατολικής πλευράς και με κατεύθυνσιν προς Νότον: Αγία Μαρίνα, μεταξύ του οποίου και ο Τούρλος πέντε βραχονησίδες αποσπάσματα της ακτής και δια τούτο «Απόνησα» ονομαζόμεναι, η μεγαλυτέρα των οποίων υψηλή και εις σχήμα κώνου Ζάχαρης, διακρίνεται από το Ζάππειον κατά τας χειμερινάς καλοκαιρίας, «Κυρ Αννίτσα» «Του Πενήντα τα Βράχια» «Πηνελόπη». 7)Άγι’ Αντώνης εις το οποίον τελειώνει ο δεύτερος εις ύψος (380 μ.) βουνός της Αιγίνης φαίνεται καθαρά από το Ζάππειον, αριστερά της κορυφής του Όρους. 8)Πύργος από ερειπίων φρυκτωρικής (βλ.λ.) συνεννοήσεως προς τον Πόρον και το Σκύλαιον (ακρ. «Τσελεβίνια») κατά τον μεσαίωνα πιθανώς. Νότια της νήσου εσχατιά. 9)Άγιος Σώζων ή Άγιος Σώστης από ποτέ φερενύμου ναού,όπου μέχρι και του 1936 μεγαλοπρεπώς της 7 Σεπτεμβρίου επανηγύριζε, και κατεδαφίσθη όπως ιδρυθή το «νότιον οχυρόν Αιγίνης». Γίνονται προσπάθειαι και έρανοι δια την ανέγερσιν προσωρινού εκκλησιδίου επί της θέσεως του κατεδαφισθέντος ναού. 10) Πέρδικα προ του ομωνύμου γραφικοτάτου χωρίου άντικρύ του η νησίς Μονή εις το ακρωτ. «Κωστή» ή «Λουγγή» επί της οποίας ωραίος αυτόματος φάρος «Άγκα» (βλ.λ) 11) Παλαιόπυργος ή Αώνι, επί της δυτικής πλευράς, αντικρύζον το στενόν των Μεθάνων. Έχει εις μεγάλην έκτασιν επικίνδυνα αβαθή προχωρούντα πολύ προς Βορράν και αντικρύζοντα τα αβαθή της Μετόπης. Επειδή την νύκτα διαπλέεται –το θέρος ιδίως, με τους εκδρομείς- ο μεταξύ των αβαθών στενώτατος πόρος, ετοποθετήθη ο φάρος της Μονής (αρ.10). Όταν τον βλέπουν με κόκκινον φως,πλέουν ασφαλέστατα όταν δε βλέπουν το φως του, κινδυνεύουν από τα αβαθή της Μετόπης όταν τον βλέπουν με πράσινον φως πλησιάζουν επικίνδυνα εις τα αβαθή του Αώνι έτσι ο νυκτερινός διάπλους είναι ευκολότερος παρά ο ημερινός. 12)Συριώτη ή Μύλος αμέσως προς Νότον του λιμένος Αιγίνης, όπου επί Καποδιστρίου υπήρχεν ο μεγαλύτερος της πόλεως –πρωτευούσης- μύλος. 13)Σκεντεριώτη, παλαιά ονομασία του υψηλού ακρωτηρίου εις την κορυφήν του οποίου ο μόνος απομείνας κίων του θεωρουμένου της Ευπλοίας Αφροδίτης ναού, δια τούτο δε λέγεται τούτο και «Της Κολώνας». Εις την προς θάλασσαν πλαγιάν του ήτο επί Καποδιστρίου το πρώτον λοιμοκαθαρτήριον του Κράτους σώζεται το κτίριον ακόμη. (Συνεχίζεται)

Από εχθές 25 Ιουλίου 2013, ζούμε στην Αίγινα την επανάληψη θερινών θεατρικών παραστάσεων διακοπής υδροδότησης οι οποίες ξεκίνησαν συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Οι «σύννομες» -λόγω μη πληρωμών- διακοπές μεταφοράς νερού από τους υδρομεταφορείς που αποτελεί τον σχεδόν απόλυτο τρόπο υδροδότησης της Αίγινας με την πολιτική ευθύνη όλων των διοικήσεων του Δήμου, των Νομαρχιακών διοικήσεων στον Πειραιά, των Υπουργείων και της σημερινής διοίκησης της Περιφέρειας, εδώ και 40 χρόνια, είναι το πραγματικό σενάριο για αυτές τις θεατρικές παραστάσεις διακοπής του νερού. Κι αυτές τις παραστάσεις δεν τις πληρώνουμε τόσο ακριβά διότι κρατάνε συνήθως λίγες ημέρες για ένα ακατάλληλο νερό που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για λάτρα, μιας και το νερό της ΕΥΔΑΠ που μεταφέρουν οι υδρομεταφορείς αναμιγνύεται με το υφάλμυρο νερό που αγοράζει ο Δήμος Αίγινας εδώ και 40 περίπου χρόνια από τους λεγόμενους «φρεοατοϊδιοκτήτες». Σ’ αυτές τις θεατρικές, θερινές παραστάσεις που έχουν ταλαιπωρήσει το νησί μας τα τελευταία χρόνια, βασικοί πρωταγωνιστές είναι η δημοτική αρχή Αίγινας που αδυνατεί λόγω χρεών να πληρώσει, οι υδρομεταφορείς ιδιοκτήτες πλωτής υδροφόρας, η ΕΥΔΑΠ που πουλάει το νερό στο νησί, η Περιφέρεια που χρηματοδοτεί τη μεταφορά και το Κράτος μέσω των υπουργείων που αναλαμβάνουν την ευθύνη της χρηματοδότησης. Σε κάθε περίσταση, μέρος του θεατρικού σκηνικού είναι μια πλωτή υδροφόρα του Πολεμικού Ναυτικού που προσεγγίζει το νησί σε επίνειο στη βόρεια πλευρά του, η οποία κάθε φορά αναχωρεί άπρακτη είτε διότι για τεχνικούς λόγους δεν μπορεί να συνδεθεί το σύστημα παροχής της με τις εδώ εγκαταστάσεις, είτε διότι οι εγκαταστάσεις αποτελούν ιδιοκτησία ενός από τους υδρομεταφορείς. Κομπάρσοι στις θεατρικές παραστάσεις είναι συνήθως ο εισαγγελέας, οι τοπικοί βουλευτές, ο αντιπεριφερειάρχης και διάφοροι που κατά καιρούς επιδιώκουν να πουλήσουν σπουδαίες λύσεις όπως αυτή της αφαλάτωσης. Γκεστ σταρ στη σημερινή παράσταση «διακοπή υδροδότησης» είναι η επίτροπος Δ. Πειραιά που ακύρωσε την απευθείας ανάθεση της Δημοτικής αρχής Αίγινας στους γνωστούς υδρομεταφορείς, σε μια «ευτυχή» συγκυρία που «χρήματα δεν υπάρχουν», δώρου από τον υπουργό Χατζιδάκη προς τους υδρομεταφορείς, 5.000.000 εκατομμυρίων ευρώ για την απρόσκοπτη μεταφορά νερού προς το νησί μας για όλα τη χρονιά. Αυτά τα στοιχεία, περίπου, συγκροτούν αυτές τις θεατρικές παραστάσεις διακοπών νερού στην Αίγινα, παραστάσεις που ως θεατές δεν τις πληρώνουμε και τόσο ακριβά, αν αυτό είναι η έλλειψη νερού για τη λάτρα της καθημερινότητας για λίγες ημέρες, οι γρίνιες για τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, το κακό όνομα για την τουριστική μας βιομηχανία των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης της Αίγινας.

Αυτό που πληρώνουμε ακριβά είναι η πραγματικότητα της μεταφοράς του νερού στην Αίγινα, από το οποίο «χάνεται» 40-45% της ποσότητας, με έναν «μυστηριώδη» τρόπο εδώ και περίπου 40 χρόνια, σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων απ’ τη δεκαετία του 70 (ενδεικτικά, δημοσίευμα από το «Βήμα Της Αίγινας», ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΙΟΥΛΗ 1976, έτος Β’ Αριθ. Φύλλου 35, ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ 4 ΔΡΧ. για το 35% «απωλειών» λόγω «φλωτέρ» στην «αποθήκευση του νερού»). Αυτό που πληρώνουμε ακριβά είναι για την ακρίβεια το αποτέλεσμα της κεντρικής και τοπικής πολιτικής, σε μια διαχρονία που ταυτίζεται πολιτικά με το καταναλωτικό-παρασιτικό-μεταπρατικό μοντέλο για την οικονομία και την κοινωνία.

Επειδή στις μέρες μας επιχειρείται, με έναν άνευ προηγούμενου τρόπο η προώθηση της «μαγικής» λύσης του αγωγού ύδατος που θα συνδέει απ’ ευθείας το νησί με εγκαταστάσεις της ΕΥΔΑΠ στο νησί της Σαλαμίνας, μια διαδικασία που σταμάτησε πριν λίγο καιρό για λόγους μη χρηματοδότησης από τα ΕΣΠΑ όπως και τα χερσαία έργα υποδοχής του αγωγού,

Επειδή συνεχίζεται και στις μέρες μας η διαχρονία εκβιασμών και πλουτισμού των επιχειρηματιών της μεταφοράς νερού οι οποίοι με τον κόπο μας «χτίζουν» νέα πλοία

Επειδή ο Καλλικράτης, περισσότερο από κάθε άλλο σχέδιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση την καθιστά ένα έρμαιο χρηματοδότησης, δανειοδότησης και χρέωσης, δηλαδή ένα τοπικό μνημόνιο ακόμα και πριν την υπαγωγή της στην επιτήρηση της Τρόικας (ο Δήμος Αίγινας είναι μέσα στις 58 υπερχρεωμένες τοπικές αυτοδιοικήσεις στην Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημα δημοσιεύματα από το 2010),

Επειδή ο Καλλικράτης, περισσότερο από κάθε άλλο σχέδιο καθιστά την τοπική Αυτοδιοίκηση ένα βαποράκι του χρήματος από επίσημες χρηματοδοτικές πηγές προς τους εργολάβους,

Επειδή στις μέρες του Μνημονίου που διανύουμε, ως αποικία χρέους, το νερό, το απόλυτο αγαθό είναι, προ των θυρών, στα χέρια πολυεθνικών εταιριών

Αυτή την εποχή είναι σημαντικό να συζητηθεί το πρόβλημα του νερού ξεκινώντας από την εν γένει προβληματοποίησή του. Οι θεατρικές παραστάσεις «διακοπών νερού» θα σταματήσουν αλλά και θα ξαναγίνουν. Η ρητορεία και σπέκουλα των πολιτικών παραγόντων μας για τις διαχρονικές «μαγικές λύσεις» θα ξαναφουντώσει. Το πρόβλημα όμως θα παραμείνει.

26 Ιουλίου 2013

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας

ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

ΓΕΝΙΚΑ:

1)Το πρόβλημα επάρκειας, ποιότητας και διαχείρισης του νερού είναι τοπικό-εγχώριο και διεθνές. Είναι ένα κομβικό κοινωνικό ζήτημα κι όχι «μερικό». Το ζήτημα του νερού τέμνει τη σχέση της κοινωνίας με τη φύση και την οικολογική ισορροπία, τις σχέσεις παραγωγής και την οικονομία, τη σχέση κοινωνίας με την πολιτική και τις κοινωνικές αξίες. Κατά συνέπεια εμπλέκεται άμεσα με τους εξής παράγοντες:

α)σκουπίδια/απόβλητα/βοθρολύματα

β)κατευθύνσεις της παραγωγής

γ)πολιτικές αποφάσεις

δ)κοινωνικές αξίες/παιδεία κλπ.

2)Την περίοδο που ζούμε, ο τεχνοεπιστημονισμός ως εργαλείο της αποικιοποίησης του καπιταλισμού επιδιώκει να κυριαρχήσει σε νέες «ηπείρους»: στο ανθρώπινο σώμα, στον ήλιο, στο νερό, στο οξυγόνο. Το νερό είναι απόλυτο αγαθό εφόσον δεν μπορεί να παραχθεί από την ανθρώπινη δραστηριότητα.

3)Αιτία του διεθνούς, εγχώριου και τοπικού προβλήματος αποτελούν ταυτοχρόνως η διαδικασία επέκτασης της εμπορευματοποίησης και η αστικοποίηση. Το νερό εντάσσεται στα βασικά αντικείμενα της νεοαποικιοκρατίας. Το τοπικό-εγχώριο ζήτημα εμπλέκεται με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας καθώς ολοένα και λιγότεροι οργανισμοί συσσώρευσης του πλούτου (διεθνείς πιστωτικοί μηχανισμοί, πολυεθνικές εταιρίες, ισχυρά κράτη) το ξεπερνούν ως τέτοιο. Η Ελλάδα είναι, πλέον, από το 2010 μια αποικία χρέους και αυτό δίνει το στίγμα πλέον για το σύνολο των προβλημάτων. Από την άλλη, η, απ’ το 19^ο αιώνα ίδρυση εταιριών (στη Γαλλία και αργότερα στην Αμερική, εταιρίες που έγιναν πολυεθνικές) διαχείρισης της ύδρευσης-αποχέτευσης και η δραστηριότητά τους σε όλο τον κόσμο έχει επιδεινώσει συνολικά την κατάσταση:

α)κατακόρυφη αύξηση της τιμής του νερού

β)ελαχιστοποίηση των ελέγχων ποιότητας και υγιεινής

γ)εξαντλητική μείωση του προσωπικού

δ)νέες «περιφράξεις» στο φυσικό νερό (απαγόρευση συλλογής βρόχινου, από ποτάμια, λίμνες κλπ). Παρόλα αυτά στη σύνθεση των αιτιάσεων, οι εσωτερικές αντιφάσεις παίζουν ένα σημαντικό ρόλο με τις διεθνείς ανακατατάξεις ισχύος

4)Η προβληματοποίηση του νερού συντελεί στον απόλυτο διαχωρισμό νερού πόσιμου-νερού λάτρας και άρδευσης εξ αιτίας της μόλυνσης και υφαλμύρωσης των υδάτων. Η βιομηχανία, ο πετροχημικός κύκλος, η εκβιομηχανισμένη αγροτική παραγωγή, ο τουρισμός και ο καταναλωτισμός ως κοινωνική αξία, είναι οι βασικοί λόγοι του προβλήματος διαχείρισης, επάρκειας και ποιότητας του νερού.

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ:

1)Ο τουρισμός ως η εμπορευματοποίηση του «ελεύθερου» χρόνου και ιδιαίτερα αυτού που συνδέεται με τη μετακίνηση του αστικού πληθυσμού προς την παράλια επαρχία ξεκινάει γύρω στο 1960.Η εμπορευματοποίηση αυτή επιχειρηματικά ταυτίζεται με την παροχή υπηρεσιών διαμονής, διατροφής και διασκέδασης.

2)Ο τουρισμός είναι βασικός πυλώνας της παρασιτικής-μεταπρατικής-καταναλωτικής ελληνικής οικονομίας δίπλα σ’ αυτόν του εμπορίου, της οικοδομής, των εμβασμάτων από τη ναυτιλία και τη μετανάστευση. Η πρωτογενής παραγωγή παρόλο που αναβαθμίζεται τεχνολογικά άρα και σε επίπεδο επάρκειας, εν τούτοις φθίνει δημογραφικά ενώ η δευτερογενής παραγωγή υπολείπεται της Δύσης και παραμένει εξαρτημένη. Γενικά η οικονομία στην Ελλάδα ακολουθά το παρασιτικό, καταναλωτικό, μεταπρατικό μοντέλο και στον ίδιο προσανατολισμό παραμένει και η επίσημη πολιτική. Το ελληνικό κράτος είναι απόφυση της Δύσης.

3)Τουρισμός σημαίνει ότι αλλάζει δραστικά η τοπική οικονομία. Από την πρωτογενή παραγωγή που διατηρούν συνήθως οι παράλιες κοινωνίες περνούν στον τριτογενή τομέα πώλησης του τουριστικού προϊόντος. Για την Ελλάδα όμως, πέρα από την εποχιακή και πανταχού μετακίνηση πληθυσμών, υπάρχει και το κύμα μόνιμου παραθερισμού. Άρα μιλάμε και για την αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας.

4)Το νερό παίζει ένα κομβικό ρόλο στη νέα κατάσταση. Η έλλειψη υποδομών ύδρευσης-αποχέτευσης για την εποχιακή παραμονή ενός δυσανάλογου αριθμητικά με τους ντόπιους, πληθυσμού με υψηλές καταναλωτικές απαιτήσεις δημιουργεί την έναρξη του προβλήματος του νερού.

5)Σημαντικό ρόλο στο ζήτημα του νερού παίζει η ταύτιση της πολιτικής κοινωνίας με το κράτος-κόμματα. Αυτή είναι και η βασική ενδογενής αιτία για το είδος της μετέπειτα δραστηριότητας σε όλα τα πεδία της κοινωνίας. Η ψηφοθηρία, οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά στους θεσμούς και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που συνιστούν την «ελληνική παθογένεια» δίνουν το στίγμα τους στη νέα βιομηχανία κατασκευής ψευδαισθήσεων. Καταστρατήγηση νόμων για το περιβάλλον, για τη δόμηση, για τις παραλίες, για το στήσιμο γενικά αυτής της παροχής του τουριστικού προϊόντος είναι βασικές συνιστώσες της τουριστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα. Η μη εφαρμογή νόμων, χωροταξικών πλαισίων, δημιούργησαν το τέρας της παράλιας Ελλάδας. Έτσι, το νερό μέσα σε όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν από την ανάπτυξη του τουρισμού αποτελεί το φλέγον ζήτημα που αντιμετωπίζεται ως εξής:

α)μεταφορά νερού

β)γεωτρήσεις ανεξέλεγκτες που αλατώνονται στην πάροδο του χρόνου

γ)πηγάδια που γίνονται βόθροι

δ)ανάπτυξη της αγοράς εμφιαλωμένου νερού

ε)χρήση του νερού μιας ευρύτερης περιοχής αποκλειστικά από τις τουριστικές ζώνες

6)Κομβικό ρόλο παίζει η ανάπτυξη του καταναλωτικού μοντέλου περί υγιεινής. Αν στις αστικές περιοχές αποτελεί πρόβλημα υπερκατανάλωσης, για τις τουριστικές (πρώην αγροτικές) περιοχές κυριολεκτικά συνιστά μια βόμβα.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΙΓΙΝΑ:

1)Η Αίγινα απ’ το 1960 ακολουθάει σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά της το προαναφερόμενο μοντέλο. Τουρισμός-Οικοδομή αποτελούν το βασικό δίπτυχο που είναι η οικονομία του νησιού: α)Από το παραγωγικό (αγροκτηνοτροφικό-αλιευτικό με ελάχιστο εμπορικό τομέα και με τα εμβάσματα των ναυτικών και παλιότερα των σπογγαλιέων) στην παροχή τουριστικών υπηρεσιών (εμπόριο, καταλύματα, διασκέδαση κλπ.) β)Ανάπτυξη της οικοδομής για τουριστικά καταλύματα και παραθεριστικές κατοικίες.

2)Όσον αφορά στο ζήτημα του νερού:

α)οικοδόμηση χωρίς μέριμνα για την κατασκευή στέρνας

β)ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις-αλάτωση των υδάτων

γ)αύξηση της κατανάλωσης του νερού

δ)πηγάδια που μετατρέπονται σε βόθροι

ε)μεταφορά νερού από τον κάμπο της Τροιζηνίας (τότε υδρομεταφορέας Μπακόπουλος, αργότερα Ηλιακίδης-Λεβεντάκης από την ΕΥΔΑΠ)

στ)ο Δήμος Αίγινας, υπεύθυνος για το δίκτυο ύδρευσης αγοράζει νερό υφάλμυρο από ντόπιους, τους αποκαλούμενους «φρεατοϊδιοκτήτες»

ζ)διαχωρισμός νερού λάτρας-νερού πόσιμου,

η)αύξηση της κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού μέχρι τη σημερινή αποκλειστική καθημερινή κατανάλωση

3)Αποτέλεσμα: Νερό ακατάλληλο για πόση ακόμα και σε περιπτώσεις για πότισμα, ακριβό, με πλήρες αδιέξοδο όσον αφορά τη λύση του προβλήματος ποιότητας, επάρκειας και διαχείρισης.

4)Ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του προβλήματος:

α)Άμεση οικονομική επιβάρυνση (4.500.000 ευρώ, περίπου, το χρόνο για τη μεταφορά και αγορά του νερού)

β)δημιουργία ενός κύκλου ανθρώπων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους μέσω των συμφερόντων του υδρομεταφορέα και διαμορφώνουν πολιτικά-εκλογικά μέτωπα

γ)διαχρονική, δήθεν, απώλεια του νερού 35-45% (η «διαρροή» ως τοπικό ανέκδοτο: τροπικό δάσος στην Αίγινα από την 40χρονη απώλεια του μισού νερού του δικτύου)

δ)διεύρυνση αυτής της διαφθοράς στο κοινωνικό σώμα (εκατοντάδες συνδέσεις by-pass στο δίκτυο ύδρευσης)

ε)δημιουργία πελατειακής σχέσης μεγαλοοφειλετών-δημοτικών αρχών,

στ)συμβολική και πρακτική διόγκωση του προβλήματος με τη διεύρυνση ενός μεσοαστικού-μεγαλοαστικού τμήματος στο νησί που συνδυάζει βίλα-πισίνα

5)Όλα τα παραπάνω συνθέτουν το τοπικό μας μνημόνιο μέσω της διόγκωσης του τοπικού χρέους και του συνδυασμού του με την εφαρμογή της νέας διοίκησης Καλλικράτη η οποία αποτελεί το βαποράκι χρήματος από ΕΕ-Περιφέρεια-δάνεια από τις Τράπεζες προς την Αγορά. Πολύ πιθανή και η παραπομπή Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μεταξύ αυτών και της Αίγινας στην επιτήρηση από την Τρόικα σε ένα επόμενο μνημόνιο. Ένα χρέος που πολύ πιθανόν να μοιραστεί κατά κεφαλήν στους κατοίκους του νησιού.

6)Τι κάνουν οι δημοτικές αρχές σε συνδυασμό με τη δευτεροβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση; Περεταίρω χρέωση στον υδρομεταφορέα, πίστωση σε Τράπεζες, αύξηση τιμολογίου, μεταφορά χρημάτων (π.χ. από την καθαριότητα-αποκομιδή απορριμμάτων) στο μπάλωμα της «τρύπας» του νερού. Από την άλλη πιθανολογείται και η περιβόητη σύνδεση μέσω υποθαλάσσιου αγωγού με την ΕΥΔΑΠ από τη Σαλαμίνα.

ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΔΑΠ:

α)Νερό που πιθανόν να μην είναι αρκετό σε συνθήκες ανόδου του πληθυσμού και των φαντασιακών δυνατοτήτων που πηγάζουν από το υπάρχον καταναλωτικό μοντέλο

β)εγκατάσταση υποθαλάσσιου που ως πιλοτική, αναμενόμενο είναι να ξεπεράσει την πρόβλεψη για το κόστος της (αρχικό κόστος 24.000.000 ευρώ) εφόσον εμφανιστούν νέα προβλήματα. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για κατασκευή κατά τη διάρκεια της μελέτης και μελέτη κατά τη διάρκεια της κατασκευής (η γνωστή «μελετοκατασκευή» που ανεβάζει διαρκώς και απρόβλεπτα το κόστος κατασκευής)

γ)ρίσκο μεγάλο για τις πιθανές βλάβες στο βυθό

δ)μετακύληση του κόστους κατασκευής του στους χρήστες  του νέου δικτύου

ε)επικείμενη λόγω μνημονίου ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ-θυγατρικής ΕΥΔΑΠ νήσων και υπαγωγή όλων των υδάτων της ευρύτερης περιοχής υπό τη διαχείριση μιας πολυεθνικής επιχείρησης.

Το έργο αυτό εντάσσεται στη λογική της επέκτασης της εμπορευματοποίησης του νερού και της επέκτασης της εργολαβίας. Δεν είναι έργο υποδομής αλλά αποικιοποίησης του νησιού.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ:

απέναντι  στο συνδυασμό της ελληνικής αποικίας χρέους και της ελεεινής δημοτικής διαχείρισης,

απέναντι στη διογκούμενη φτώχεια, την ανεργία, τον παρασιτισμό, την τοπική πολιτική και οικονομική διαπλοκή που επιτείνει το αδιέξοδο,

στα πλαίσια νοικοκυρέματος του τόπου με στόχο τη δημοκρατική πολιτική-την κοινοτικοποίηση της οικονομίας-τη συνεργασία κοινωνίας με τη φύση,

στα πλαίσια μιας τοπικής πολιτικής που απορρίπτει το τρίπτυχο μοντέλο ενός αδιέξοδου κύκλου χρήματος που συνοψίζεται στο: πίστωση ή χρηματοδότηση-αυτοδιοίκηση-επιχειρηματίες, και αγωνίζεται για την δημιουργία ενίσχυση των υποδομών για να μπορέσει να επιβιώσει ο τόπος.

-Να αντισταθούμε στις μνημονιακές συμβάσεις που προβλέπουν την ιδιωτικοποίηση των νερών (ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ) και μετατρέπουν το νερό σε εμπόρευμα. ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΓΑΘΟ!

-Μελέτη με τη συνεργασία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και τμημάτων Υδρολογίας των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων για την ουσιαστική σημασία για την ύδρευση του νησιού δίπλα στην ιστορική ανάδειξη του αρχαίου-ρωμαϊκού-βυζαντινού υδραγωγείου

-Συντήρηση και χρήση του νερού στις καταμετρημένες σουβάλες που ήταν διαχρονική τεχνική συλλογής και αποθήκευσης του βρόχινου και υπόγειου νερού

-Συντήρηση και χρηματοδότηση για την κατασκευή στέρνας σε κάθε κτίριο που πληροί τις προϋποθέσεις

-Απαγόρευση της χρήσης πισίνας για συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους

-Συστηματικά χαμηλή ροή στο δίκτυο ειδικά τους θερινούς μήνες

-Κατασκευή φραγμάτων ανάσχεσης των όμβριων υδάτων στην ορεινή και ημιορεινή Αίγινα

-Αγορά δημοτικής υδροφόρας για τις περιόδους ή περιπτώσεις που χρειάζεται το νησί νερό από την ΕΥΔΑΠ

-Απαγόρευση της αγοράς νερού από τους φρεοατοϊδιοκτήτες αλλά και της λειτουργίας των πηγαδιών που εμπίπτουν στο αρχαίο υδραγωγείο

-Ενεργοποίηση παλαιών υποδομών (π.χ. βραδιυλιστήριο  Κυψέλης-Βαθέως) αλλά και επισκευή του δικτύου σε κάθε περιοχή, ειδικά σε αυτές που έχουν μόνιμο πρόβλημα. Τα περιβόητα «χερσαία έργα» για την υποδοχή του «υποθαλάσσιου αγωγού» να είναι για τη βελτίωση των υποδομών του τόπου και κυρίως για περιοχές που είναι παραμελημένες (π.χ. Ασώματος)

-Χρηματοδότηση για μικρές κατασκευές στα κτίρια για τη μετατροπή μέρους των καθημερινών λυμάτων σε νερό για πότισμα

-Κοινωνικός έλεγχος για τον τερματισμό της «απώλειας» του νερού

-Μελέτη για την ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής στο νησί και της αυτοδυναμίας του με καλλιέργειες πρώτης ανάγκης που δεν είναι υδροβόρες και ολοκληρώνουν τον κύκλο: παραγωγή αγαθών-επάρκεια κατάλληλου νερού-διάθεση προς την τοπική κοινωνία. Μελέτη το σημερινό αδιέξοδο της καλλιέργειας του φιστικιού όπως και για το εισόδημα των παραγωγών που υφαρπάζεται από τους μεσάζοντες προώθησής του.

-Αποκέντρωση της τουριστικής κίνησης και επιδίωξη για την καλλιέργεια ενός αντικαταναλωτικού προτύπου ανθρώπου που επιδιώκει τη γνωριμία με τον τόπο ο οποίος έχει ομορφιές αλλά και προβλήματα, προσπαθεί για την ισχυροποίηση δεσμών ντόπιων και επισκεπτών και απορρίπτει τη μετατροπή του τόπου μας σε νησί υπηρετών και δούλων.

 

 

 

 

«η αίγινα», ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟΣ ΑΝΑΞΑΡΤΗΤΟΣ ΤΟΠΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ», τιμή 1000 Δραχ., Δευτέρα 15 Μαΐου 1950, Αριθμός Φύλλου 1

Η τοπική αρθρογραφία για το νερό και την ύδρευση που σφύζει από την προσδοκία της ανασύνταξης του νησιού μετά την καταστροφική κατοχή, δίπλα στα μεγάλα έργα ανασυγκρότησης του δικτύου ύδρευσης αφήνει και μια σημαντική παρακαταθήκη για το αρχαίο δίκτυο ύδρευσης της Αίγινας, το περίφημο υδραγωγείο. Αλλά ακόμα δεν έχουμε ούτε τους ντόπιους νερουλάδες που επιμελώς βρίσκονται πάνω από αυτό, ούτε τους Μπακόπουλους και Ηλιακίδηδες που απομυζούν το νησί μεταφέροντας νερό είτε από τον κάμπο της Τροιζηνίας είτε από την Αττική. Επίσης αντίθετα με τα σημερινά δημοτικά δεδομένα «το Δημοτικόν Συμβούλιον σκέπτεται να προβή εις ανάλογον μείωσιν του τέλους υδρεύσεως».

«Ήρχισεν προ ημερών η εκσκαφή του χάνδακος από οικίας Σ. Λαυράκη με κατεύθυνσιν προς την οικίαν Γεωργίου Καλοκέντη δια τη τοποθέτησιν σωλήνων προς ύδρευσιν των συνοικισμών Βάρδιας και αγίου Νικολάου, μέχρι των Μύλων Ηρειώτη. Με την προέκτασιν του δικτύου μέχρι του Νοσοκομείου και πέραν αυτού, και με την αποκατάστασιν των σωληνώσεων της συνοικίας Παναγίτσας ολοκληρούται η ύδρευσις όλης της Πόλεως το δίκτυον της οποίας είχε κατασκευασθεί πλημμελώς.

Πληροφορούμεθα ότι δια της γενομένης αντικαταστάσεως  της βενζινομηχανής του αντλιοστασίου υπό πετρελαιομηχανής και της αντικατατάσεως της Πομπίνας υπό νέας τοιαύτης με 24 πτερύγια το κόστος αντλήσεως του ύδατος μειούται κατά πολύ, ενώ αντιθέτως η αντλούμενη ποσότης ύδατος ηυξήθη. Κατόπιν τούτου το Δημοτικόν Συμβούλιον σκέπτεται να προβή εις ανάλογον μείωσιν του τέλους υδρεύσεως.

Απεφασίσθη κατ’ αρχήν η παραχώρησις υπό του Δήμου κατά παράκλησιν, του ύδατος του υδραγωγείου Αγίου Γεωργίου, εις την Κοινότητα Χαλασμένης προς ύδρευσιν ταύτης.  Λεπτομέρειες και όροι της σχετικής συμφωνίας θέλουσι τεθεί υπό την έγκρισιν του κ. Νομάρχου Αττικής.

Εκομίσθησαν προ ημερών 1.800 μέτρα χυτοσίδηροι σωλήνες των 6 ιντσών παραχωρηθέντος υπό του υπουργείου Υγιεινής κατόπιν ενεργειών του Δημάρχου κ. Π. Χατζή προς συμπλήρωσιν και απόκτησιν του δικτύου υδρεύσεως. Παρά του ιδίου Υπουργείου ενεκρίθη η χορήγησις δωρεάν ποσότητος 2 τόννων μολύβου και χιλίων περίπου μέτρων γαλβανισμένων σωλήνων των 2 ιντσών δια την αντικατάστασιν των εφθαρμένων συνοικιακών σωλήνων υδρεύσεως».

Η εφημερίδα «Αίγινα» εξεδόθη στις 15 Μαΐου 1950, με υπότιτλο «ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟΣ ΑΝΑΞΑΡΤΗΤΟΣ ΤΟΠΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ», τιμή 1000 Δραχ., με εκδότη τον Σπύρο Αλεξίου. Στο εκδοτικό σημείωμα του πρώτου φύλου της, γράφει μεταξύ άλλων: «Η εφημερίδα  μας  δεν θα γίνει προσωπικόν όργανον ουδενός, θα υποστηρίξη όμως χωρίς προκατάληψιν ή υστεροβουλίαν τα τοπικά μας συμφέροντα… Δεν θα φατριασθή, δεν θα την απασχολήση ούτε θα την παρασύρει η μια πλευρά αλλά και η άλλη… Η αγάπη μας για την Αίγινα είναι μεγάλη, είναι τόση που αδιαφορώντας για τους κόπους και τις υλικές ακόμη φθορές μας οδηγεί στην παρούσαν έκδοσιν. Είμεθα όμως βέβαιοι για την ηθική νίκη. Η έκδοσις αυτήν είναι αποτέλεσμα κοινής προσπαθείας πολλών Αιγινητών. Η ιδέα έγινε πραγματικότης αφού όλοι κατέθεσαν τον όβολόν τους είναι δε μεγάλος ο κατάλογος αυτών που την εκδίδουν. Την «ΑΙΓΙΝΑ» δεν την διευθύνει ένας αλλά μια πραγματική Συντακτική Επιτροπή…»

Η εφημερίδα δίνει μεγάλη σημασία στον τουρισμό, δίπλα στη γενικότερη οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση του νησιού μετά τον πόλεμο. Η μετέπειτα ιδεολογία του νησιού στα πρώιμα βήματά της:

Στη στήλη «ΑΙΓΙΝΗΤΙΚΑ»: «ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΩΝΙΑΝ του λιμανιού εμπρός από την Παναγίτσα πρέπει να τοποθετηθή μια βρύση που θα εξυπηρετεί πολύν κόσμον, θα εξυπηρετεί τους ψαράδες  μας, και περισσότερον τους εκδρομείς ιστιοπλόους» «ΠΟΛΛΟΊ ΞΕΝΟΙ φτάνοντες τα Σαββατοκύριακα με τα ιστιοπλοϊκά και εκδρομικά τους σκάφη, αγκυροβολούν εις οιονδήποτε τμήμα του λιμανιού μας, βρίσκουν ελεύθερον. Δεν νομίζει η Λιμενική αρχή του τόπου μας ότι επιβάλλεται δια πολλούς λόγους τα σκάφη να ευρίσκουν ένα τμήμα του λιμανιού ελεύθερον να αγκυροβολούν κατά τη γνώμη μας το πλησίον του Ναυτικού Σταθμού Κρηπίδωμα»; «ΕΙΣ ΑΛΛΗΝ στήλην ο συνεργάτης μας κ. Μεταξάς προλέγει μερικά πράγματα δια το «και». Πριν ακόμα προφθάσει να το ονομάσει αντιτουριστικόν εξάμβλωμα, άρχισε να γίνεται. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο διακοσμητής της εταιρίας που ενοικίασε το κέντρο. Θέλουμε όμως να τον παρακαλέσουμε να κοιτάξη από την θέσιν των Καφφενείων την θαλασσιά λουρίδα που χρωμάτισαν το κάτω μέρος του οικήματος και το κρηπίδωμα, αν επιμήνει τότε είναι ωραίο ας το αφίσει. Διαφορετικά ας ρωτήσει κάποιον που ξέρει περισσότερα».

Με τίτλο ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΝ: «Θα υπενθυμίσωμεν κάτι που κατά το παρελθόν έχει γίνει λόγος. Είναι ανάγκη να γίνει ένα γραφείον πληροφοριών της Τουριστικής Επιτροπής. Δεν χρειάζεται ν’ αναπτύξουμε τους λόγους που το επιβάλλουν. Η έλλειψίς τουςείναι πολύ μεγάλη. Μόνο η δημιουργία του θα δείξει τι έλειπε».

Με τίτλο ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ: «Εις την καραντίναν και τας απέναντι ακριβώς από την Τουριστικήν Επιτροπήν Αιγίνης έγινε φέτος ένας κήπος θαυμάσιος με σχεδόν επιμελεία του αρχιτέκτονος -δενδρολόγου κ. Παράσχη. Ο επισκέπτης τώρα βρίσκεται σ’ ένα υπέροχο θέαμα πηγαίνοντας προς την Κολόνα να θαυμάσει ένα κήπο προς τα’ αριστερά με βυζαντινό σχέδιο και ένα άλλο δεξιά Δωρικό σχέδιο. Ακόμα μπορεί να χαρή τα πολλά και διάφορα δένδρα που έχουν φυτευθή στην περιοχή αυτή”.

Στη στήλη ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ: «Την προπαρελθούσαν Κυριακή η κίνησις εκδρομέων ήτο αρκετά περιορισμένη τούτο οφείλεται εις την μεγάλην κίνησιν που παρουσίασε η προηγούμενη Κυριακή της Πρωτομαγιάς».

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 15, ΜΑΡΤΙΟΣ 1948

Είναι η εποχή που οι μοναρχοφασιστική κυβέρνηση, έχοντας καλέσει στρατευμένους και επιστρατευμένους να σκοτωθούν, έχοντας αδειάσει χιλιάδες χωριά στην ύπαιθρο, με τη βοήθεια του αμερικανικού στρατού, δολοφονεί τους έλληνες επαναστάτες του δεύτερου αντάρτικου. Το μύθευμα περί «παιδομαζώματος» που αποτελεί έναν από τους κυρίαρχους μύθους π.χ. της Α.Μ. «Βασιλίσσης των Παιδουπόλεων» της δυναστείας των Γκλύξμπουργκ που πούλησε εκατοντάδες παιδιά στην Αμερική, έχει έρθει και στην Αίγινα. Ο «Κήρυκας» το φωνάζει στο εκδοτικό του σημείωμα, αφού έχει αναφερθεί για τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς από τους τούρκους ως μέτρο σύγκρισης: «25^η ΜΑΡΤΙΟΥ 1948 Άλλος εχθρός μεταχειρίζεται τα ίδια μέσα εναντίον του Ελληνισμού. Σταυρώνει τους παπάδες, καίει τα χωριά, γκρεμίζει τις γέφυρες, σφάζει όποιον δεν είναι δικός του, μαζεύει παιδιά για να τα κάνει Γενιτσάρους…» Στην επόμενη σελίδα, πιο εκτενέστερα σχολιάζει υπό τον τίτλο, «ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ»: «Η είδησις για το παιδομάζωμα που γίνεται στη Βόρειο Ελλάδα ανεστάτωσε κάθε ελληνική, μα και ανθρώπινη καρδιά. Είναι πρωτοφανές, είναι ανήκουστο τέτοιο έγκλημα και στιγματίζει το σημερινό μας πολιτισμό». Ο αναπαραγωγός της μυθεύματος που ως αληθές γεγονός αφορά τη διαφύλαξη ολόκληρων χωριών που προωθήθηκαν προς τα βόρεια και εκτός συνόρων, για να προστατευτούν από τη βαρβαρότητα των φασιστικών συμμοριών τι άραγε να εννοεί ως «πολιτισμό»; Ίσως όχι τα κεφάλια των αναρχοκομμουνιστοληστοσυμμοριτών που εκτίθονταν δημοσίως. Για αυτά όμως δεν υπάρχει η παραμικρή νύξις.

Ίσως είναι μια παράλλειψις. Όπως π.χ. αυτό που επισημαίνεται στην ίδια σελίδα ως «Ουσιώδης παράλλειψις» που «ενεφάνισε την Αίγιναν μη συμμετέχουσα εις τας τελετάς της ενσωματώσεως της Δωσδεκανήσου…» παρόλο που «…η δια τρίτην φοράν και χάριν της ημέρας δοθείσα παράστασις υπέρ της φανέλλας του στρατιώτου υπό την οδηγία των καθηγητών των απετέλεσεν ένα ευχάριστον γεγονός μέσα εις την γενικήν στενοχωρίαν…». Στον ίδιο ρυθμό αλλά σε άλλη σελίδα του τεύχους, η γνωστή μας ποιήτρια, Πηνελόπη Παπαλεονάρδου, αναλαμβάνει να ξεσηκώσει: «…Αυγινές δροσοσταλίδες/ ραίνουνε το πέρασμά της/ έρχεται απ’ τα χιονισμένα ηπειρώτικα βουνά/… Προσοχή η Ελλάς περνάει/ κάντε τόπο να διαβεί/ όσο αξίζει μια Ελλάδα/ δεν αξίζει όλη η γη…».

Κατά τ’ άλλα για την ιστορία και λαογραφία της Αίγινας, όπως και στα προηγούμενα τεύχη το περιοδικό καταβάλει προσπάθεια καταγραφής, δίπλα στην επιβεβαίωση της αιγινήτικης society. Με τον τίτλο, «Μια εορτή εις Καλλιθέαν» γράφει: «εξαιρετικήν επιτυχίαν και κοσμοσυρροήν εσημείωσεν η υπέρ φανέλλας του στρατιώτου ενεργηθείσα καλλιτεχνική εορτή Καλλιθέας, εις την οποίαν ετραγούδησεν η συμπατριώτις μας κ. μαρία Χ.Λυκοπύρη και άλλου καλλιτέχνες. Εις την Α.Μ. την Βασίλισσαν η οποία παρηκολούθησεν ολόκληρον την εορτήν προσέφερον δύο ανθοδέσμας την μίαν με μπλελουλούδια και την άλλην με άσπρα αι Δίδες Ρίκα Χρυσοπούλου και Έλλη Ι. Λυκούρη ενδεδυμέναι η μια με ολόχρυσον ευζωνικήν στολήν και η άλλη με βαρύτιμον χρυσοΰφαντον υφαντόν στολήν βλαχοπούλας…» Σε άλλη σελίδα, ο Φ.Κ. με τίτλο «ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ»: «Την παρελθούσαν Κυριακήν 22-3 επεσκέφθη το χωρίον μας Βαθύ ο πρόεδρος του εν Αθήναις Συλλόγου Αιγίνης κος Αντ. Καρακατσάνης μετά του Δενδρολόγου του Τουρισμού κ.Παράσχου και των κ.κ. Σαλιαρέλη και Χρυσοχόου… Κατέλυσαν εις την οικίαν των κυρίων Σαμιώτη-Κουκούλη όπυ εκλήθησαν ο Πρόεδρος της Κοινότητος Βαθέως και η Δ)τρια του Δημοτ.Σχολείου Βαθέως όπως συσκεφθούν περί του καλυτέρου τρόπου της δενδροφυτεύσεως της Κοινότητος… Και τούτο οφείλομεν εις τα αόκνους όντως προσπαθείας του μεγάλου πατριώτη προέδρου των εν Αθήναις Αιγινητών, όστις τιμά το αξίωμα του προέδρου του Συλλόγου. Η ωραία και ευγενής αυτή προσπάθεια του Κου Αντ. Καρακατσάνη όστις διαπνέεται από αληθινήν αγάπη δια την ωραία του πατρίδα, δεν μπορεί ν’ αφήση ασυγκίνητον καμμιά Αιγινήτικη καρδιά, αλλά να την πλημμυρίση από ενθουσιασμόν και ευγνωμοσύνην. Ευχόμεθα όπως ο θεός ευλογεί τας ευγενείς προσπαθείας του δια το καλόν του τόπου μας. Τέλος η «δια της υπ.αριθ.570 αποφάσεως του Γεν. Γραμματέως Τουρισμού δημοσιευθείσης εις το υπ’ αριθ. 20)1948 τεύχος Β’ φύλλον της Κυβερνήσεως, η Τοπική Επιτροπή Τουρισμού δια την Αίγιναν απηρτίσθη εκ των κ.κ. Αντών. Καρακατσάνη, ενός αντιπροσώπου του Δήμου, του Διοικητού της Χωροφυλακής ή του αναπληρωτού του, του Προέδρου της Λιμενικής Επιτροπής ή του αναπληρωτού του και των κ.κ. Παν. Ζέρβα, Γ. Ξυδέα, Μιχ. Μοίρα, Ιωάν. Μαϊλη, Σπυρ. Σημαντώνη, Χαρ. Λεούση, Ιωάν. Γιαννούλη και Διον. Καραγιάννη»

Όλα αυτά καταγράφονται στο φόντο της απόλυτης σχεδόν φτώχειας που δέρνει το νησί που προσπαθεί να συνέλθει μετά τον πόλεμο. Ο «Κήρυκας», ίσως στις πιο σοβαρές του σελίδες στο εν λόγω τεύχος, αναφερόμενος στην αλληλογραφία του με τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας την οποία παραθέτει, γράφει για τα δίκαια των ναυτικών των ιστιοφόρων-πετρελαιοφόρων, οι οποίοι σύμφωνα με τα γραφόμενα είναι μάλλον εξασφαλίζουν σύνταξη πείνας, ενώ επίσης «καθυστερείται η αποζημίωσις» των δυτών «παθόντων προ του πολέμου δια την πληρωμήν των οποίων απαιτείται νομοθετική ρύθμισις». Σύμφωνα με το δημοσιευμένο κείμενο του υπουργού Θεοδώρου Κιζάνη «…οι ενδιαφερόμενοι ότι εάν θέλουν να εξασφαλίσουν μιαν ικανοποιητικήν σύνταξιν δια τα γηρατειά των και δια την οικογένειάν των πρέπει να καταβάλλουν μιαν αξίαν λόγου εισφοράν…». Αντίθετα όμως με τον υπουργό ο υπεύθυνος του περιοδικού ζητά με πρωτοποριακή πρόταση, …τα μνημονιακά μέτρα που πάρθηκαν πρόσφατα: «…όλα τα ασφαλιστικά Ταμεία, συλλήβδην και αθρόα, θα έπρεπε να συγχωνευθούν εις τον Δημόσιον κορβανάν, ο οποίος πάλιν με ένα ενιαίον ένσημον θα εκάλυπτε τα δαπάνας συνταξιοδοτήσεως. Τούτο με μικράν αύξησιν των υπαλλήλων της υπηρεσίας των δημοσίων συντάξεων, θα εξοικονόμει τας δαπάνας συντηρήσεως, δεκάδων διευθυντών, εκατοντάδων τμηματαρχών και ασφαλώς χιλιάδας άλλων υπαλλήλων των διαφόρων Ταμείων, οι οποίοι αποζούν από το υστέρημα του εργαζομένου και εις βάρος των γηρατειών του, εκτός των εξόδων διοικήσεως, τα οποία εις πολλά Ταμεία φθάνουν τα όρια του πολυτελούς…» Στην περίπτωση της εποχής όμως σύμφωνα με τον συγγραφέα που στηλιτεύει βασικά την αναδυόμενη καλοπληρωμένη γραφειοκρατία, «ίσως προϋποθέτουν κάποιαν επί το σοσιαλιστικώτερον τροπή της Πολιτείας, πράγμα δηλ. που δεν γίνεται διαρκούντος πολέμου…». Λίγος σοσιαλισμός δεν βλάπτει βεβαίως-βεβαίως. Κι αρκεί, βεβαίως-βεβαίως, ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ. Ειδικά στα 1948.

ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΑΙ ΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙ ΤΟΥ (ΙΙ)

«…Άλλος συνοικισμός απέχων περί το 1)4 της ώρας είναι οι «Άγιοι» υψηλότερα του Βαθέως με αρκετά πεύκα και ωραίαν θέαν προς το βουνόν και την θάλaσσαν. Έχει ολίγας μάλλον συγκεντρωμένας οικίας και 2-3 μικρά οινοπαντοπωλεία. Εδώ κατοικούν ο νυν πρόεδρος της Κοινότητος κ. Ν. Μπήτρος και αι οικογένειαι των πλοιάρχων και ιδιoκτητών των βενζινοπλoίων συγκοινωνίας Σπυριδάκη και Λεούση.

Άλλος συνοικισμός ο και σπουδαιότερος είναι ο παραλιακός Σουβάλα ή Θέρμα όπου και τα ιαματικά λουτρά, δι’ ό και η Δευτέρα ονομασία Θερμά εκ του αναβλύοζοντος θερμού ιαματικού ύδατος. Η ονομασία Σουβάλα θα παρέμεινε εκ του ότι υπήρχε στέρνα-σουβάλα όπου συνηθροίζοντο τα όμβρια ύδατα διότι ο οικισμός ούτος στερείται παντελώς ποσίμου ύδατος. Δια τούτο κατοικείται ελάχιστα από εντόπιους. Αποτελείται σχεδόν από οικίας ξένων παραθεριστών, οίτινες αγοράζουν το ύδωρ από εντόπιους, οι οποίοι το μεταφέρουν από τον Κουρέντην με υδρίας, από 2-3 μικροκέντρα τα οποία σχεδόν όλα κλείουν κατά τη χειμερινήν περίοδον, από εν ξενοδοχείον ύπνου και δωμάτια προς ενοικίασιν εις τους λουομένους του κ. Ι. Χρυσοχόου, από τας εγκαταστάσεις των λουτρών και από δυο παρεκκλήσια του «Αγίου Σεραφείμ» και της «Μεταμορφώσεως του Σωτήρος» όπου κατ’ έτος εις την γιορτήν των γίνονται ωραίαι πανηγύρεις.

Η Σουβάλα έχει μικρόν λιμένα με αρκετήν κίνησιν καθ’ ότι εξυπηρετεί όχι μόνον την τακτικήν συγκοινωνίαν των παραθεριστών, τρις της εβδομάδος αλλά και καθ’ όλον το έτος την συγκοινωνίαν και εμπόριον όλων των κατοίκων των πέριξ χωριών.

Η Σουβάλα είναι εν μικρογραφία μια λουτρόπολις, ευρισκομένη ακόμη εις σπάργανα…

…Το κλίμα είναι υγιεινότατον και δροσερότερον –καθ’ ότι βορεινόν. Η θέα του τόπου ωραιοτάτη με τα γραφικά ακρογιάλια της, κυρίως όταν την νύκτα βλέπεις το βάθος του ορίζοντος μιαν μακράν φωτεινήν λωρίδα από τα φώτα του Πειραιώς-Αθηνών και τον ουρανόν να λάμπη από την ανταύγειαν αυτών και το σπουδαιότερον το αναβλύζον ιαματικόν ύδωρ είναι πλουσιώτατον εις συστατικά…

…Δια τούτο έχομεν  την λογικήν πεποίθησιν ότι η Σουβάλα θα εκξελιχθή συντομώτατα εις λουτρόπολιν εφάμιλλον των άλλων Ελληνικών, θα καταστή το διαμάντι της Αιγίνης… Αρκεί λίγη καλή θέλησις και προσπάθεια…»

KΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, ΣΕΛΙΔΕΣ 16-17

 

«…Τα προϊόντα του χωριού μας είναι το αθάνατο ρετσινάτο κρασί –το οποίον πολλούς ξένους έχει κάμει φίλους της Αιγίνης- σκόρδα, κανάτια, αμύγδαλα, σύκα, φυστίκια και μικράν παραγωγήν ελαίου και δημητριακών.

Ταύτα πάντα προϊόντα είναι εύγευστα λόγω του ξηρού εδάφους διότι το Βαθύ στερείται αφθόνου ύδατος. Υδρεύεται από ορισμένα φρέατα, τα περισσότερα των οποίων ηνοίχθησαν εσχάτως –ίσως δε δια το ξηρόν του εδάφους να ονομάζετο παλαιότερα Κοκκαλάκι. Εκτός όμως των άλλων φρεάτων ολίγον υψηλότερα, προς την οδόν ήτις άγει προς την μονήν «Αγίου Νεκταρίου» υπάρχει περιποιημένον φρέαρ με εξαιρετικόν ύδωρ εις γεύσιν και πολύ εύπεπτον ο «Κουρέντης» με άφθονον υπόγειον ύδωρ, ως δεικνύει και η ονομασία εκ της λέξεως «Κουρέντ» το οποίον συγκεντρώνεται εκ των πέριξ ορέων…»

ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 9, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1947, σελίδα 16

Οι ελάχιστοι καθημερινοί αναγνώστες της σχεδίας, που δεν μπορούν βέβαια να συγκριθούν στον αριθμό με τις επισκέψεις των μεγάλων τοπικών ιστοσελίδων, θα έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχει μια ένδεια σχολίων περί της τοπικής πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει διότι η σχεδία δεν αποτελεί παρά ένα μικρό ιστολόγιο που αδυνατεί και αρνείται να παρακολουθήσει την τοπική επικαιρότητα ως μια σειρά ειδήσεων που αφορούν τα πρόσωπα της εξουσίας και τα γεγονότα που τα ίδια τα πρόσωπα διαχειρίζονται ερήμην μας.  Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά καθαυτά δεν είναι σημαντικά γεγονότα. Σημαντικότερο όμως αποτελεί η καθημερινή ζωή και οι τάσεις-στάσεις που διαμορφώνονται μέσα στην τοπική κοινωνία που βρίσκεται υπό διαρκή κρίση ταυτότητας, όπως η αιγινήτικη κοινωνία και ιδιαίτερα αυτή που ζει στην πόλη της Αίγινας. Αυτό που δηλαδή αποτελεί το ερώτημα και το έδαφος για την αναζήτηση. Οι διαπιστώσεις για το σήμερα όταν διασταυρώνονται με την τοπική ιστορία και μάλιστα με την πρόσφατη μεταπολεμική, βοηθούν την προσέγγιση του ζητήματος αμφίδρομα. Το χτες ως προσέγγιση του σήμερα και το σήμερα ως προσέγγιση του χτες.

Για αυτό και τα δημοσιεύματα της σχεδίας που αφορούν αναδημοσιεύσεις για το χτες, υποβοηθούν τις δυνατότητες αιτίασης για κάποια κεντρικής σημασίας γεγονότα που συμβαίνουν στο σήμερα. Έτσι, μπορεί να ιδωθεί και η τοπική ιστορία. Αλλά και η τοπική συγκυρία ως συνέχεια και μέρος ερμηνείας της προέλευσής της. Διαφορετικά θα σπάμε τα κεφάλια μας στο τείχος που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε, όσοι δεν θέλουμε να βγούμε στο γιουσουρούμ’ για ένα κουστούμ’ ή αλλιώς για μια θέση στη διαχείριση της μιζέριας.