Καλωσήρθατε στο 1960! Σύγχρονοι Γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία. Ανταπόκριση από Βερολίνο

by admin

της Αλίκης Γκερλιώτη*

αναδημοσίευση από το barikat.gr

Και ακριβώς εκεί που η μεταπολιτευτική Ελλάδα είχε πιστέψει ότι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γκασταρμπάιτερ[1] της δεκαετίας του 50 που φεύγανε με ένα μπογαλάκι για Γερμανία έχουν γίνει κομμάτι ενός μακρινού παρελθόντος, η κρίση  ήρθε να μας θυμίσει ότι  κάθε φορά που τα πράγματα σκουραίνουν σε έναν τόπο το τίμημα μπορεί να είναι ξανά και ξανά το ίδιο: Η απώλεια σχεδόν μιας ολόκληρης γενιάς.

Έτσι βλέπουμε σήμερα τις ίδιες εικόνες, σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή τους. Στα αεροδρόμια νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι, αλλά και ολόκληρες οικογένειες φεύγουν για το εξωτερικό. Εφοδιασμένοι με πτυχία και εκείνο το δυναμικό συμμετοχής σε αυτό το πράγμα που ονομάζουμε γίγνεσθαι μιας κοινωνίας, στην εργασία, στην κουλτούρα, την πολιτική, την έρευνα.

Την ίδια δε στιγμή που στην Ελλάδα συντελείται αυτό το καταστροφικό ξεπούλημα της περιουσίας του λαού και το brain drain της νέας γενιάς, στο Βερολίνο δημιουργείται μια πραγματικότητα εκτάκτου ανάγκης που παίρνει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης.

Άνθρωποι κοιμούνται σε αυτοκίνητα και σε αεροδρόμια, χωρίς να μπορούν να βρουν στέγη ή εργασία επειδή δεν ξέρουν γερμανικά. Άλλοι εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες σε κουζίνες εστιατορίων, ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι. Και όλοι αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα στην καθημερινή τους ζωή, καθώς δεν μπορούν να συνεννοηθούν στις γερμανικές υπηρεσίες, στο μετρό, στην επίσκεψη στο γιατρό.

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση γίνεται σαφής η ανάγκη για την οργάνωση των μεταναστών και την κοινή αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων. Πράγματι, ο μόνος θεσμικός, συλλογικός κοινωνικός φορέας της Διασποράς στο Βερολίνο είναι η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου και οι σύλλογοι που απαρτίζουν το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο (ΕΠΚ).[2] Η παράδοση του Κέντρου αυτού είναι μεγάλη[3] και έχει ρίζες στον αντιδικτατορικό αγώνα, σε αγώνες για την καταπολέμηση του ρατσισμού και  στην κοινή δράση για την επίλυση των προβλημάτων των μεταναστών.

Με το νέο δυναμικό ανθρώπων που καταφτάνουν και με πολλή δουλειά, το ΕΠΚ έχει αρχίσει να αναλαμβάνει την ευθύνη που του αντιστοιχεί, ως εκπρόσωπος της Διασποράς, των αναγκών των νέων μεταναστών αλλά και ως φωνή μιας χώρας που αυτή τη στιγμή λεηλατείται. Έτσι ξεκίνησε ένα χρονικό αγώνων, αλληλεγγύης και αδιεξόδων.

Στο πλαίσιο του ΕΠΚ, δημιουργήθηκαν σταδιακά ομάδες μεταναστών που χωρίς αντίτιμο συνοδεύουν ως διερμηνείς συνμετανάστες  στις κρατικές υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, σε τράπεζες, σε θέματα ανάγκης. Η ιστοσελίδα της Κοινότητας εμπλουτίστηκε με ενημερωτικό υλικό, αγγελίες μεταξύ μεταναστών[4], συμβουλές και οδηγίες για τα πρώτα βήματα στην ζωή στο Βερολίνο, για τα πανεπιστήμια, για νομική και ψυχολογική υποστήριξη.  Δημιουργήθηκε εκπαιδευτικό πρόγραμμα[5] με κοινωνικό χαρακτήρα, που δίνει τη δυνατότητα σε νέους εκπαιδευτικούς και καλλιτέχνες να προσφέρουν μαθήματα διαφόρων ειδικοτήτων, από Γερμανικά και Ελληνικά μέχρι θέατρο και χορό. Δικηγόροι και νομικοί προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες στο γραφείο του ΕΠΚ, ενώ δημιουργείται δανειστική βιβλιοθήκη για παιδιά και ενηλίκους[6].

Η δράση του ΕΠΚ δεν περιορίζεται στην κάλυψη των υλικών αναγκών των νέων μεταναστών. Είναι το κέντρο δράσεων, όπως το βίντεο συμπαράστασης του Βερολίνου στην ΕΡΤ[7], αντιφασιστικών ψηφισμάτων[8] και συγκεντρώσεων[9], καθώς και κέντρο εκδηλώσεων με πολιτικό και κοινωνικό πρόσημο[10]. Επειδή οι Έλληνες δεν είμαστε οι μόνοι μετανάστες στο Βερολίνο, έχουν ξεκινήσει διεθνικές επαφές με άλλες κοινότητες μεταναστών από άλλες χώρες που βιώνουν την κρίση με παρόμοιο τρόπο καθώς και με γερμανικούς συλλόγους που στέκονται αλληλέγγυοι δίπλα μας. Το ΕΠΚ αποτελεί τον χώρο που δραστηριοποιούνται επιτροπές διεθνικής δράσης[11], είναι η έδρα της Επιτροπής ενάντια στον Φασισμό, η έδρα ομάδων αλληλεγγύης στην Ελλάδα που αποτελούνται από Γερμανούς, Έλληνες αλλά και ανθρώπους άλλης καταγωγής.  Τέλος, το ΕΠΚ είναι ο χώρος όπου συντελείται βήμα-βήμα και με μεγάλες δυσκολίες η αποδόμηση της ρατσιστικής προπαγάνδας περί τεμπέλη και απατεώνα Έλληνα, ενός στερεότυπου εξαιρετικά διαδεδομένο στην γερμανική κοινωνία.

Βέβαια, παρά την στράτευση και την δουλειά των ανθρώπων του ΕΠΚ, όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι παρά μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό. Και αυτό διότι η πολιτική του ελληνικού κράτους σχετικά με τη διασπορά δεν μπορεί να υποκατασταθεί από ένα σύλλογο, ειδικά όταν η μεταναστευτική πολιτική του γερμανικού κράτους γίνεται όλο και πιο σκληρή.

Από τη μια πλευρά, το ελληνικό κράτος ουδέποτε έδειξε κάποια ιδιαίτερη μέριμνα για την Διασπορά. Οι Έλληνες του Αποδήμου αποτελούσαν στην καλύτερη περίπτωση μια βολική δεξαμενή ψήφων που την πακετάρανε και τη φέρνανε κουκί-κουκί στις εκλογές, και στην χειρότερη κάτι αδιάφοροι Λαζογερμανοί που έρχονται τα καλοκαίρια να λιαστούν στον ήλιο και μετά τα 70 για να χαρούν τη γερμανική τους σύνταξη στην πατρίδα.

Αυτή η χρόνια πολιτική αμέλεια της διασποράς έρχεται σήμερα να πάρει τραγικές διαστάσεις. Το ίδιο ελληνικό κράτος που με τις εγκληματικές πολιτικές μιας βάρβαρης λιτότητας εξουθενώνει οικονομικά και κοινωνικά και τέλος διώχνει το ανθρώπινο δυναμικό του, τώρα σταμάτησε την επιχορήγηση των ελληνικών πολιτιστικών κέντρων στη Γερμανία με αποτέλεσμα τα τελευταία να κλείνουν το ένα μετά το άλλο στερώντας από τους μετανάστες τον συλλογικό τους φορέα και το μέσο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους.

Επιπλέον, τώρα πάνω στην εξέλιξη του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση διαλύει σταδιακά και την ελληνική εκπαίδευση στη Γερμανία, η οποία δεν είναι φολκλόρ αλλά αποτελούσε το μόνο σημείο επαφής των παιδιών των μεταναστών με την ελληνική εκπαίδευση και την πολιτική τύχη της χώρας καθώς και το μόνο «εισιτήριο» επιστροφής.  Τα ελληνικά και ευρωπαϊκά σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, παρά τις διαμαρτυρίες και τις καταλήψεις διαρκείας των μαθητών, των δασκάλων και των συλλόγων γονέων[12]. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκεται σε εξέλιξη αγώνας ενάντια στο κλείσιμο του ευρωπαϊκού σχολείου «Όμηρος»[13].  Αποτέλεσμα της διάλυσής του θα είναι τα παιδιά να εισάγονται απροετοίμαστα  στο έντονα ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα της Γερμανίας και στην πράξη συχνά να αποκλείονται από την Ανώτατη Εκπαίδευση, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελλάδα.

Αυτή η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, πρώτα να απαξιώσει και στη συνέχεια να διαλύσει την ελληνική συλλογική εκπροσώπηση και εκπαίδευση, έρχεται να σκιαγραφήσει μια πραγματικότητα της οποίας οι πολιτικές συνέπειες θα κυνηγούν για δεκαετίες τη χώρα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία απομύζησης εργατικού, πνευματικού και πολιτιστικού δυναμικού, η οποία πλαισιώνει την οικονομική και πολιτική επίθεση τόσο από μεριάς ελληνικής κυβέρνησης και των υποστηρικτών της όσο και από μεριάς Γερμανικού Ιμπεριαλισμού στον κόσμο της εργασίας.  Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα είναι η οριστική απώλεια μιας γενιάς και η σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού και δημογραφικού ιστού της χώρας.

Όσο αγαπούμε τον μετανάστη και παλεύουμε για την προστασία της ιδιαιτερότητας και των δικαιωμάτων του, τόσο μισούμε τη μετανάστευση και τις αστικές τάξεις που εξυπηρετεί. Και η ολοένα και πιο σκληρή μεταναστευτική πολιτική του γερμανικού κράτους δίνει μια πολύ καλή εικόνα για τον τρόπο που γίνεται αντιληπτή η εισροή ανθρωπίνου δυναμικού από τις πληττόμενες χώρες της νότιας και ανατολικής Ευρώπης και δείχνει και τα όρια της δράσης του ΕΠΚ.

Πράγματι, οι γκασταρμπάιτερ του 50 και του 60 δεν ήταν και ούτε όφειλαν να γίνουν “κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας”. Ζούσαν σε γκέτο, δε μάθαιναν γερμανικά και ήταν “φιλοξενούμενοι”. Έρχονταν για να προσφέρουν εργατική δύναμη και να φύγουν. Τριγυρνάνε ακόμα στα καφενεία και τις ταβέρνες, χωρίς να μπορούν να συμμετέχουν στην πλειοψηφία τους σε οποιαδήποτε κοινωνική διεργασία σε οποιαδήποτε γλώσσα και για οποιοδήποτε σκοπό.

Μετά ήρθε η μετανάστευση του 80. Τότε τα κλιμάκια της γερμανικής διοίκησης επιστράτευσαν τη λέξη “Integration” (ενσωμάτωση). Οι μετανάστες δεν ήταν πλέον φιλοξενούμενοι, έρχονταν για να μείνουν, δημιουργώντας όσο το δυνατό λιγότερα προβλήματα. Η πολιτική ενσωμάτωσης στόχευε στο σπάσιμο των γκέτο μέσα από τη μεταφυσική πίστη πως αν όλοι μάθουν Γερμανικά και δε φωνάζουν στο μετρό η γερμανική κοινωνία θα μπορούσε να τους αγνοεί χωρίς κόπο. Μείνε αλλά μην ενοχλείς ένα πράγμα.

Σήμερα είμαστε πλέον στο τρίτο στάδιο που κυριαρχείται από τις λέξεις “Partizipation και Empowerment” (συμμετοχή και ενδυνάμωση)[14]. Η κρίση δεν φέρνει πια μόνο χέρια, φέρνει και κεφάλια. Οι μετανάστες τώρα δεν αρκεί να δουλεύουν και δεν αρκεί να ενσωματωθούν. Πρέπει και να “συμμετέχουν”. Τα προγράμματα που προωθούνται είναι αυτά που κάνουν τον μετανάστη μέρος μιας διεργασίας που εισφέρει στο γερμανικό κράτος, προγράμματα έρευνας της αγοράς εργασίας και των αναγκών της. Η κουλτούρα πια δεν επικουρείται και η διαφορετικότητα δε γίνεται σεβαστή αλλά όχημα στελέχωσης του γερμανικού δημογραφικού κενού. Με άλλα λόγια: Στρατεύουμε τη διαφορετικότητα για να στηρίξουμε την αποτελεσματικότητα.

Στο πλαίσιο της στροφής αυτής σε μια πιο σκληρή και απαιτητική μεταναστευτική πολιτική το ΕΠΚ έχασε για τρείς μήνες την επιχορήγησή του από την Σύγκλητο του Βερολίνου, με αποτέλεσμα τώρα να βρίσκεται σε μεγάλο υπαρξιακό κίνδυνο[15].

Μπαλατζάρoντας, λοιπόν, ανάμεσα στην εγκατάλειψη από την ελληνική πλευρά και την εκμετάλλευση από την γερμανική, το ΕΚΠ δίνει έναν αγώνα τόσο απαραίτητο όσο και καταδικασμένο στα όριά του.

Στο πλαίσιο αυτού του αγώνα, καλούμε όλους τους μετανάστες τόσο στο Βερολίνο όσο και στις άλλες πόλεις να οργανωθούν μέσα στους συλλογικούς φορείς τους, να χτίσουν δίκτυα αλληλεγγύης  και να παλέψουν ενωμένοι απέναντι στις εκμεταλλευτικές πρακτικές και στα ρατσιστικά στερεότυπα.

Καλούμε όσους αγωνίζονται στην Ελλάδα να μην ξεχνούν ότι και στο Βερολίνο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται και αυτοί και στέκονται δίπλα σας, έστω και από μακριά, σε κάθε προσπάθεια και κάθε διεκδίκηση. Άνθρωποι που αναμένουν την ευκαιρία να γυρίσουν και να συνεισφέρουν.

Τέλος, το ΕΠΚ είναι εδώ ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω και για έναν ακόμα λόγο: Περιμένει το κάλεσμα μιας λαϊκής ελληνικής κυβέρνησης για να συνεργαστεί και να συνεισφέρει σε πολιτικές επαναπατρισμού αυτής της χαμένης γενιάς, όταν έρθει η ώρα.

Καλή μας αντάμωση,

---

*Σερβιτόρα στο Βερολίνο,
Υποψήφια Διδάκτορας Ευρωπαϊκού Εργατικού Δικαίου και
Γραμματέας της Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου

[1]Από το 1955 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συνέταξε διακρατικές συμφωνίες  πρόσληψης εργαζομένων περιορίστου χρόνου με την Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Το εργατικό δυναμικό που ήρθε στη χώρα στο πλαίσιο αυτών των συμφωνιών (Anwerbeabkommen) χαρακτηρίστηκε ως Gastarbeiter, δηλαδή φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι.

[2]http://gr-gemeinde.de/

[3]http://gr-gemeinde.de/die-gemeinde-2/geschichte/

[4]http://gr-gemeinde.de/service/arbeitsmarkt/jobsuchende/

[5]http://gr-gemeinde.de/projekte/lehrveranstaltungen/

[6]http://gr-gemeinde-bibliothek.de/

[7]http://youtu.be/45tkwY1OoWc

[8]http://gr-gemeinde.de/%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B4%CF%81/

[9]http://gr-gemeinde.de/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB/

[10]http://gr-gemeinde.de/%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB/

[11]http://gr-gemeinde.de/h-e%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%86%CE%B1/

[12]http://gr-gemeinde.de/%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3-%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%B2-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C/

[13]http://www.change.org/de/Petitionen/wir-fordern-den-erhalt-der-homer-grundschule-in-pankow-als-standort-der-staatlichen-europaschule-berlin-mit-der-sprachkombination-deutsch-griechisch

[14]http://www.berlin.de/lb/intmig/presse/archiv/20130531.1225.385501.html

[15]http://gr-gemeinde.de/die-gemeinde-2/finanzierung/

Δυο κείμενα που μοιράζονται τις μέρες αυτές στην παλαιά Προβλήτα της Αίγινας        

ΑΝ Η ΚΑΜΗΛΑ ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΙΖΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΦΟΡΤΩΝΑΜΕ

Στις 9-7-2013 ο υπουργός Παιδείας με ένα non paper ανακοίνωσε στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και στους γονείς ότι καταργεί άμεσατον τομέα Υγείας και Πρόνοιας και τον τομέα Γραφιστικής και Εφαρμοσμένων Τεχνών στα ΕΠΑΛ και όλες τις ειδικότητες στις ΕΠΑΣ. Συνολικά καταργήθηκαν 52 ειδικότητες και 2500 εκπαιδευτικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα από τις 22-7-2013.

Η κατάργηση των ειδικοτήτων έγινε χωρίς να παρουσιαστεί από το Υπουργείο οποιαδήποτε σχετική και τεκμηριωμένη μελέτη. Η αιτιολόγηση ήταν, ότι οι καταργούμενες ειδικότητες δεν προσέφεραν επαγγελματική αποκατάσταση στους αποφοίτους και ότι υπήρχε σύγχυση στα επαγγελματικά δικαιώματα γιατί αντίστοιχες ειδικότητες λειτουργούσαν σε κάποια Δημόσια ΙΕΚ, σε όλα τα ιδιωτικά ΙΕΚ και στα ΤΕΙ.

Είναι έτσι όμως;

Ο τομέας Υγείας και Πρόνοιας λειτουργούσε σε όλα τα ΕΠΑΛ  και συγκέντρωνε τον μεγαλύτερο αριθμό μαθητών, δεν είχε υπεράριθμους καθηγητές, και είχε υψηλό ποσοστό επιτυχίας πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση(Α.ΤΕΙ).

ΟΛΑ τα ιδιωτικά ΙΕΚ διαθέτουν τομέα Υγείας με όλες τις ειδικότητες. Το Υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται ότι το Δημόσιο Σχολείο δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της αγοράς, τότε, γιατί άραγε οι ιδιοκτήτες- επιχειρηματίες της Ιδιωτικής εκπαίδευσης επενδύουν συστηματικά σε αυτόν τον τομέα;;   Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τον τομέα Γραφιστικής, ο οποίος λειτουργούσε σε κάποια ΕΠΑΛ και για τις ειδικότητες των ΕΠΑΣ όπως πχ Κομμωτικής, Αισθητικής κα

Ο σκοπός είναι προφανής: δώρο στην ιδιωτική εκπαίδευση ειδικότητες υψηλής προτίμησης . Ταυτόχρονα επιτυγχάνεται ο απαιτούμενος αριθμός εκπαιδευτικών που πρέπει να τεθούν σε διαθεσιμότητα κατά την απαίτηση της τρόικας. Να σημειώσουμε ότι οι εκπαιδευτικοί διορίζονται με απόλυτα διαφανή τρόπο, είτε με την επετηρίδα είτε μέσω ΑΣΕΠ.

Μετά την διαμορφωθείσα κατάσταση υπάρχουν ερωτήματα των μαθητών, των γονέων και των εκπαιδευτικών. Οι 20000 μαθητές που έχουν τελειώσει την Β΄ΕΠΑΛ και την Α΄ΕΠΑΣ των καταργούμενων ειδικοτήτων πώς θα αποφοιτήσουν; Ποιοι θα τους διδάξουν  τα μαθήματα ειδικότητας όταν οι καθηγητές τους έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα;

Ως εκπαιδευτικοί έχουμε ξεκινήσει έναν αγώνα εδώ και μερικούς μήνες γιατί βλέπουμε ξεκάθαρα πώς το σχολείο που είχαμε (ανοργάνωτο, φτωχό,  δίχως έμπνευση ,δυστυχώς) γίνεται κι αυτό πια μια αποθήκη κακοστοιβαγμένων ψυχών, που προορίζονται να γίνουν το λιπαντικό στις μηχανές της προαναγγελθείσας ανάπτυξης.  Μετά από ημέρες μαγειρεμάτων και ελάχιστη δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο για το Νέο Λύκειο. Το σχέδιο νόμου διακρίνεται από την προχειρότητά του, καθώς δεν αποτελεί μέρος ενός συνεκτικού σχεδίου για την εκπαίδευση, αλλά είναι ένα κακοφτιαγμένο πλάνο που διακρίνεται από την μπακαλίστικη λογική του στην επιλογή των γνωστικών αντικειμένων και συμπληρωνόταν μέχρι την τελευταία στιγμή με «μπαλώματα», ώστε να κατευναστούν αντιδράσεις.

Το νέο πρόγραμμα μαθημάτων σε γυμνάσιο και λύκειο εντατικοποιεί περαιτέρω την εκπαιδευτική διαδικασία και εισάγονται εξετάσεις μικτού τύπου (πανελλαδικές και  ενδοσχολικές) από την Α΄ έως την Γ΄ Λυκείου, γεγονός που θα οδηγήσει τα περισσότερα παιδιά εκτός σχολείου, αποστερώντας τους κάθε δυνατότητα σοβαρής μόρφωσης και στέλνοντάς τα κατευθείαν σε σχολές κατάρτισης ή μαθητείας όπου θα εργάζονται απλήρωτοι. Είναι τραγικό και κτηνώδες αφού τα 15χρονα παιδιά θα παίρνουν τις δουλειές των γονιών τους, οι οποίοι είναι εξειδικευμένοι εργάτες σε επιχειρήσεις, εργαστήρια, συνεργεία, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι βρώμικο ψωμί.

Οι δρακόντειοι όροι προαγωγής σε συνδυασμό με την αναχρονιστική λογική του σχολείου αποστήθισης θα εκδιώξουν χιλιάδες παιδιά,  από την εκπαιδευτική διαδικασία και θα αναγκάσουν τους γονείς να «επενδύσουν» εκατομμύρια ευρώ σε φροντιστήρια για να αντέξουν τα παιδιά τους τον τριετή μαραθώνιο βαθμοθηρίας και μαθησιακής επιβίωσης.

Το είδος της παιδείας που προσφέρει μια χώρα στα παιδιά της φανερώνει και το είδος της κοινωνίας που θέλει να δημιουργήσει.

Οικογένειες των οποίων τα εισοδήματα έχουν μειωθεί έως μηδενιστεί, που με τεράστια δυσκολία τα βγάζουν πέρα, πού θα στείλουν τα παιδιά τους όταν το Δημόσιο Σχολείο οδηγείται σε διάλυση; Το δικαίωμα στην μόρφωση θα μετατραπεί σε προνόμιο για λίγους;   Πρέπει να θυσιάσουμε μαθητές και εκπαιδευτικούς για να πάρουμε την δόση, η οποία θα χρησιμοποιηθεί κυρίως για την εξόφληση ομολόγων που γλύτωσαν(!!!) το κούρεμα;;

Επίσης,  118 Δημοτικά Σχολεία και Νηπιαγωγεία  καταργούνται, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα παιδιά και τους γονείς τους. Το δημοσιοοικονομικό όφελος από την κατάργηση των σχολείων για το 2013-2014 θα είναι 76000€. Πριν λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι ο υπουργός οικονομικών έδωσε αύξηση στο πρόεδρο του γενικού συμβουλίου του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας 75.000€, ποσόν που προστίθεται στον ετήσιο μισθό  του, ύψους 100.000€.

Πιστεύετε ότι η διάλυση του Δημόσιου Σχολείου, η διάλυση των Δημόσιων υπηρεσιών Υγείας (κλείνουν δεκάδες νοσοκομεία) την εποχή της κρίσης είναι αυτό που πρέπει να γίνει για το καλό του εξαθλιωμένου Έλληνα;

Ας μη γελιόμαστε! Αυτή είναι μόνο η αρχή! Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι δρόμοι, τα λιμάνια, φυσικός πλούτος , το νερό, και   όλες οι υποδομές των φορέων του Δημοσίου έχουν φτιαχτεί με δικά μας χρήματα, μας ανήκουν και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να τα ξεπουλήσουν χυδαία στους ιδιώτες.

«Πώς πρέπει να απαντήσουμε στον θυμό ,στην απελπισία, στην οργή που νοιώθουμε όλοι (μαθητές – γονείς – εκπαιδευτικοί –εργαζόμενοι –φοιτητές – συνταξιούχοι ). Ας σταματήσουμε τον φόβο που είναι η δύναμή τους. Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε μήπως χάσουμε τα λίγα που μας έχουν αφήσει (ακόμα) και ας απαιτήσουμε πίσω αυτά που μας στέρησαν.

ΟΛΟΙ μας ας παραμερίσουμε τα λίγα που μας χωρίζουν και ας δούμε τα πολλά που μας ενώνουν. Η εργασία και η εκπαίδευση είναι δικαίωμα για όλους και όχι πολυτέλεια για λίγους.

Ήρθε η ώρα για μαζικούς κοινωνικούς  αγώνες. Αυτή η στιγμή δεν ανήκει σε κανένα σωτήρα, σε κανένα κόμμα, σε κανένα κλάδο. Ανήκει στον ΛΑΟ.»

ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ !!!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ – ΜΑΘΗΤΕΣ – ΓΟΝΕΙΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

——————————————————————

ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ;

1.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 16.000 λιγότερους εκπαιδευτικούς;

2.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία όταν μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να

μετακινούνται  καθημερινά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους απ’ τη στιγμή που το σχολείο που

φοιτούσαν μέχρι τώρα δεν υπάρχει πια; (118 Δημοτικά σχολεία και Νηπιαγωγεία καταργήθηκαν –

συγχωνεύτηκαν).

3.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με  30αρια τμήματα, με μετακινήσεις μαθητών και

κατευθύνσεων;
4.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία χωρίς ένας μεγάλος αριθμός μαθητών των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ

(περίπου 15.000) να βρίσκει τον καθηγητή του και τον τομέα στον οποίο φοιτούσε και θα ήθελε να

συνεχίσει να φοιτά;
5.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με λειτουργικές δαπάνες μειωμένες κατά 50%. Χωρίς

χρήματα για ρεύμα, νερό, θέρμανση; Χωρίς συγκοινωνίες για τη μετακίνηση των μαθητών;
6.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα αποσπασματικά – επιστημονικά αντικείμενα

κατακερματισμένα- με πληροφορίες ατάκτως εριμμένες αντί της γνώσης σε βάθος και πλάτος των

γνωστικών αντικειμένων;
7.   Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία και να ανταποκριθούν οι μαθητές που προέρχονται από

φτωχές οικογένειες στον εξεταστικό λαβύρινθο που ετοιμάζουν, με εξετάσεις τύπου πανελληνίων

στις τρεις τάξεις του Γενικού και Επαγγελματικού Λυκείου  και μάλιστα χωρίς καμιά υποστηρικτική

διαδικασία; Με αμφισβήτηση και αυτής της δυνατότητας να πάρουν απολυτήριο;
8.   Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία που μετατρέπουν τα οράματα και τις προσδοκίες των μαθητών

για επαγγελματική εκπαίδευση, σε απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία μέσω της μαθητείας, για να

αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες;
9 . Θα αποδεχτούμε για τα παιδιά μας τη θέση ενός μισοκαταρτισμένου εργάτη σε μια ειδικότητα που θα

υπάρχει όσο εξασφαλίζει κέρδη στους εργοδότες και θα καταργείται όταν ο εργοδότης αυτός βρει

αλλού, σε άλλο τόπο και κλάδο δυνατότητες για να αυξάνει τα κέρδη του;
10. Μπορούν να λειτουργήσουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που

λειτουργούν με την απειλή του ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων

καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συμμορφώνονται με τις

επιλογές τους;
Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους εμείς οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς και όλους τους εργαζόμενους ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ» ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ:

• Στην ουσιαστική μόρφωση για όλους τους μαθητές, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς,
• Στη σταθερή, μόνιμη αξιοπρεπή εργασία τόσο για τους εκπαιδευτικούς, όσο και για τους μαθητές – αυριανούς εργαζόμενους και για τους γονείς τους – τωρινούς εργαζόμενους κι ανέργους.
• Στην ελευθερία της γνώσης και το δικαίωμα της επιλογής του παρόντος και του μέλλοντος όλων μας.
•  Στο να αποφασίζουμε εμείς για τις τύχες μας κι όχι η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ!

ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ:

ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: ΑΠΕΡΓΙΑ!

ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ! ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

«…Οι αστυνομικοί των 600 ευρώ θα επιστρατεύσουν

τους εκπαιδευτικούς των 500 ευρώ

να δώσουν εξετάσεις οι νέοι που θα δουλέψουν για 400 ευρώ,

υπακούοντας εντολές αυτού που παίρνει 8.000 ευρώ…»

ΠΡΟΔΟΤΕΣ-ΛΕΡΕΣ-ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ!!!

Σε μια δεδομένη στιγμή που η χρήσιμη ανάλυση της περιόδου του ‘50, των αριστερών παρατάξεων της ΟΛΜΕ συνάντησε την επιθυμία των παραμηχανισμών του μνημονίου-συνδικαλιστικών παρατάξεων ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, να εξοντώσουν (ηθικά, επαγγελματικά, πολιτικά, ποινικά, οικονομικά) το πιο ηθικό-αγωνιστικό τμήμα των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο τριτοβάθμιος συνδικαλιστικός μηχανισμός των Δημοσίων Υπαλλήλων, υπό την ηγεμονία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, προδίδει την απεργία των καθηγητών κηρύσσοντας απεργία τρεις ημέρες πριν από την απεργιακή κινητοποίηση της ΟΛΜΕ στις εξετάσεις. Ο τακτικός σύμμαχός του ήταν το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, ένας μηχανισμός που ετεροκαθορίζεται, πλέον σε όλα τα ζητήματα, με την υπόλοιπη αριστερά.

Η από χρόνια αποτυχημένη συμβολή της αριστεράς να «αλλάζει τους συσχετισμούς» μέσα στη γραφειοκρατία, εδώ και δεκαετίες στερεότυπο της αποτυχημένης της επιδίωξης να βρίσκεται σε δυο βάρκες (στους μηχανισμούς του κράτους και στο «κίνημα»), μετά την καθολική ήττα της επανάστασης του ελληνικού λαού (1942-1949) έχει δημιουργήσει μια παράδοση αγώνων που τη βοηθάει να συντηρείται σ’ αυτό το διμέτωπο παιχνίδι. Τα τελευταία δε χρόνια, επιμένει μέσα από τους μηχανισμούς του συνδικαλισμού και της συμμετοχής της στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι να ακολουθάει, το, από τη δεκαετία του 80, διαχωριστικό αγώνα των εργαζομένων με τους εργαζόμενους και τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας. Το έργο αυτό με ιδιαίτερη μαεστρία το παίζουν σε εντεταλμένη υπηρεσία οι άνθρωποι του παραμηχανισμού των κυβερνήσεων και τώρα του μνημονίου, στα συνδικάτα: στην ΠΑΣΚΕ και στην ΔΑΚΕ, δηλαδή οι προδότες-άνθρωποι των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δήθεν «σέρνονται», σύμφωνα με την επίσημη ορολογία της συνδικαλιστικής Αριστεράς στους αγώνες. Αποτυχημένους αγώνες που πέφτουν στις πλάτες των αγωνιστών, διαχωρισμένους από τους καταπιεσμένους της ελληνικής κοινωνίας και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, κατασυκοφαντημένους από τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ με απώτερο στόχο την κάμψη τους και την εξόντωσή τους προκειμένου να περνούν όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα από το 1990 και μετά, και ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Απόδειξη; η προδοτική υπογραφή του Μνημονίου το 2010 από το ΠΑΣΟΚ για την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων, αντιδράσεις που προέκυπταν με τη χρήσιμη σύμπραξη της ΠΑΣΚΕ, κατά τις περιόδους που κυβερνούσε η ΝΔ.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ που στελεχώνουν κατόπιν τον κρατικό μηχανισμό και τους θεσμούς ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, στα συνδικάτα και στους συνδικαλιστικούς θεσμούς συνεργούν εδώ και χρόνια με την αριστερά που αυτοκτονεί το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους εργαζόμενους που θέλουν να μάχονται στους δρόμους και να κρατούν ψηλά τον αγώνα «για μια καλύτερη κοινωνία». Ένα κομμάτι που ακόμα επιθυμεί να εγκλωβίζεται στην ηγεσία των «αγωνιστικών» συνδικαλιστικών του παρατάξεων, ένα κομμάτι που την πατάει κάθε φορά με την «αλλαγή στους συσχετισμούς» και με την παραφιλολογία της «μητέρας των μαχών», στο μεταξύ ακολουθάει το διαχωριστικό συνδικαλισμό. Κι έτσι κάθε «αγώνας» κλαδικός, διαχωρισμένος από τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας και το σώμα των υπολοίπων εργαζομένων, ελεγχόμενος από τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, με τη λειτουργική συνέργεια του ΠΑΜΕ και της υπόλοιπης αριστεράς είναι προορισμένος να αποτύχει. Κι αποτυχία του έχει πολλές σημασίες:

-Περνάνε τα όποια μέτρα των κυβερνήσεων και μάλιστα αυτής του μνημονίου

-Εξοντώνεται πολλαπλώς (ηθικά, ποινικά, επαγγελματικά, οικονομικά, πολιτικά) όλος αυτός ο εργαζόμενος πληθυσμός που αγωνίζεται άδολα αλλά με την εντολή της ηγεσίας των αριστερών παρατάξεων που ακολουθούν το διαχωριστικό συνδικαλισμό με την προσδοκία της «αλλαγής των συσχετισμών»

-Αναδύεται με ισχύ, στην καθημερινότητα της εργασίας, το υπόλοιπο κομμάτι των εργαζομένων που υποτάσσεται, γλείφει, ρουφιανεύει, λουφάρει, σπάει τις απεργίες διαμορφώνοντας βολικά κοινωνικά πρότυπα

-Δίνει το συγχωροχάρτι σε όλους τους προδότες-ανθρώπους της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που υπογράφουν όλες αυτές τις αποτυχημένες απεργίες, να αποκτούν χώρο στη μια από τις δυο βάρκες («στο κίνημα») και να ετοιμάζονται για τις θέσεις που θα πάρουν στους θεσμούς (στη βάρκα που πιλοτάρουν) ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους

Έτσι, και στη συγκυρία της ίσως πιο κακής επιλογής απεργιακών κινητοποιήσεων της ΟΛΜΕ –εν μέσω εξετάσεων- χωρίς καν το στοιχειώδες σκεπτικό για το «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο» (η κυβέρνηση ή οι μαθητές και οι οικογένειές τους;) κάτω από την «πίεση» της αριστεράς που βαυκαλίζεται για τους διαχωριστικούς αγώνες που «αλλάζουν τους συσχετισμούς» και «δίνουν –δήθεν- ένα χτύπημα στην κυβέρνηση» τα στελέχη της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ μέσα την ηγεμονική τους θέση, οδηγούν σε ένα διαχωρισμένο αγώνα. Έναν αγώνα που είναι προορισμένος να αποτύχει όπως αυτός των ναυτεργατών που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά χωρίς συμβάσεις από την τάξη των εφοπληστών, των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ που οδηγούνται σε μια νέα σκλαβιά από τα οργανωμένα συμφέροντα της διαπλοκής, των φοιτητών που με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ έκλεισαν τις σχολές τους και όσων ακόμα ακολουθήσουν συντηρώντας το δόγμα της αποικιοκρατίας: διαίρει και βασίλευε. Έτσι με καταπληκτική μαεστρία στην ΟΛΜΕ, οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ «σέρνονται»-δήθεν- στον «αγώνα» αλλά όμως με τη σημερινή απόφαση της ΑΔΕΔΥ (που κυριαρχούν οι προδότες της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) για απεργία, τρεις ημέρες πριν την απεργιακή κινητοποίηση των ήδη επιταγμένων καθηγητών, διαχωρίζονται από αυτήν. Τι καταφέρνουν;

-Να περάσουν τα μέτρα που απολύουν 10.000 εργαζόμενους στα σχολεία, που λιγοστεύουν τις σχολικές μονάδες, που εγκαθιστούν την «επιορκία» για τις χιλιάδες απολύσεις κλπ. με πρόφαση ότι οι καθηγητές δεν θέλουν να δουλέψουν δυο ώρες παραπάνω

-Να εξοντώσουν (ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, ποινικά, επαγγελματικά) το πιο αγωνιστικό κομμάτι του κλάδου των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

-Να αναδείξουν όλη την υπόλοιπη μούχλα των εργαζομένων που νικηφόρα θα διεκδικήσει τις δάφνες υπεράσπισης της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας, δηλαδή του μνημονιακού «πολιτισμού» της δουλοπρέπειας, της ρουφιανιάς, της λούφας, της υποταγής, του γλειψίματος, της απεργοσπασίας

-Να προετοιμάζουν τις κενές θέσεις, των συνεργατών της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στους θεσμούς,  προκειμένου να ανταμειφθούν για την απροσχημάτιστη –πλέον- προδοσία τους και οι οποίοι θα έχουν και το άλλοθι της συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις

Ο κόσμος του αγώνα στην εκπαίδευση έχει τη δύναμη να προκαλέσει σημαντικές ρωγμές στο καθεστώς. Η ελληνική κοινωνία μ’ όλη την πλαδαρότητα που τη χαρακτηρίζει από την εδώ και 30 χρόνια πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ και καθοδηγημένου καταναλωτισμού έχει μια διαχρονική ανάγκη και με κάθε τρόπο να μορφώνει τα παιδιά της. Αποτελεί αξία η μόρφωση. Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο μπορούν οι αγωνιστές, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων να παρέμβουν, ειδικά, τώρα που η μνημονιακή κυβέρνηση ετοιμάζεται να χτυπήσει την εκπαίδευση, την οικογένεια και το μαθητή:

-Ποια μόρφωση λαμβάνουν τα παιδιά μας; Σε τι τα μετατρέπει;

-Τι μέλλον επιβίωσης τους δίνει η Αγορά και οι μνημονιακές παρακαταθήκες;

-Πώς θα μετατραπεί η κατάσταση για τους γονείς που κλείνουν οι σχολικές μονάδες και εγκαταλείπεται η μόρφωση των παιδιών από τα χιλιάδες κενά;

Είναι καιρός να συνταχθούν όλοι οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί, διαχωρισμένοι από κάθε είδους ηγεσία (παραταξιακή, κομματική, συνδικαλιστική κλπ.) με το πλευρό των γονέων και των μαθητών –εν σώματι και πνεύματι:

-Να αντιταχθούμε σε κάθε μνημονιακή επέμβαση δίπλα στους γονείς και τους μαθητές που αγωνιούν. Κάθε διαχωρισμός είναι αυτοκτονικός και αποτυχημένος για τους αγωνιστές εκπαιδευτικούς

-Να δημιουργήσουμε κύκλους μόρφωσης κλασικής παιδείας, ιστορίας, φιλοσοφίας, θετικών επιστημών, αναζήτησης, αμφισβήτησης της σημερινής αποδόμησης της γνώσης και της μετατροπής της σε πληροφορίες

-Να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο για κοινούς αγώνες εργαζομένων, που αν και το πιο δύσκολο, είναι ο μοναδικός δρόμος που θα αφήσει παρακαταθήκες

-να προσπαθήσουμε για αγώνες που θα ενώνουν τους εργαζόμενους με την κοινωνία και δεν θα τη διαχωρίζουν από αυτήν: τα μέσα μαζικής μεταφοράς να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα πλοία της ακτοπλοΐας να κινούνται χωρίς εισιτήριο για το κοινό, τα σχολεία να εργάζονται με τους μαθητές χωρίς το πρόγραμμα του υπουργείου να απολαμβάνουν υψηλής αξίας μόρφωση που θα τους καθιστά ανθρώπους με κριτική σκέψη κ.ο.κ.

-Να συμμετέχουμε στους κοινωνικούς αγώνες για την αποκέντρωση, για την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή, για την αξιοπρέπεια του ψωμιού και του τριαντάφυλλου

Να ματώσουμε αλλά να ξέρουμε και το γιατί ματώνουμε…

Σχεδία στ’ ανοιχτά της Παιδείας

Αίγινα 14 Μαΐου 2013

αναδημοσίευση από το Άρδην

Τι πέτυχε η Χούντα;

by admin

(με ελάχιστες αλλαγές, 21-4)

Χωρίς κάποια εμβριθή ανάλυση στο ζήτημα της απόκρυψης της ταυτότητας του ενεργήσαντα πράξεων που επισείουν-επισύρουν μέχρι και την ποινή της αφαίρεσης της ζωής, της δολοφονίας ή της εκτέλεσης ενίοτε, η απόκρυψη του προσώπου ήταν πάντοτε ένας από τους τρόπους να εκμηδενιστεί κάθε δυνατότητα αποκάλυψης της ταυτότητας. Η χρήση κουκούλας, εν ολίγοις, ως καλύπτρα του προσώπου ήταν και παραμένει τρόπος απόκρυψης της ταυτότητας για πράξεις που είναι ειδεχθή εγκλήματα, όπως αυτά που διέπραξαν «εθνικόφρονες» δεξιοί την περίοδο της κατοχής και οι οποίοι τιμήθηκαν μετά τον εμφύλιο για το επάγγελμά τους να υποδεικνύουν κομμουνιστές ή πατριώτες για την αντιστασιακή τους δράση, για πράξεις που αφορούν τη σύγκρουση-αντίσταση με τους μηχανισμούς καταστολής κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή για πράξεις περιορισμένης σημασίας όπως μια ληστεία τράπεζας. Δηλαδή το ζήτημα δεν είναι η κουκούλα, αλλά το ποιος τη φοράει και γιατί.

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Άσημος τραγουδούσε, στο γνωστό τραγούδι-μύθο της γενιάς του 70-80, των συγκρούσεων στη μητρόπολη των Αθηνών: «..και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε, σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε…». Από τότε κι από την Ευρώπη των συγκρούσεων του 60-70-80, το περιορισμένης σημασίας αντάρτικο στην πόλη της Αθήνας είχε τη ρετσινιά της κουκουλοφορίας των «γνωστών-αγνώστων». Η αμηχανία και η ανεπάρκεια της αριστεράς να μπορέσει να ερμηνεύσει το μειοψηφικό αλλά αστείρευτο φαινόμενο των νεολαιίστικων συγκρούσεων στους δρόμους της μητρόπολης όταν συνάντησε την ασφαλιτολαγνεία των παλαιότερων εποχών με την οποία αντιμετώπιζε κάθε φαινόμενο εσωτερικής κομματικής απόκλισης, δημιούργησε αυτήν την όχι και τόσο εύηχη ταμπέλα. Ο νέος που φοράει κουκούλα –σύμφωνα με την επίσημη αριστερά- για να μην τον αναγνωρίσουν οι μπάτσοι, για να μην τον καταγράψουν οι κάμερες, για να μην τον συλλάβουν, δεν είναι αυτός που αντιστέκεται -με τον, έστω, αδιέξοδο τρόπο του- στην καταστολή αλλά είναι «ασφαλίτης» «σε υπηρεσία» που «προσπαθεί να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα». Και κουκουλοφόρος για το «λαϊκό κίνημα» δεν είναι άλλος από αυτόν που υπηρετεί την «αντίδραση». Από κει και μετά, η οικουμενική υιοθέτηση της μυθολογίας για τον κουκουλοφόρο σπάστη ήταν υπόθεση χρόνου μέχρι και τον περίφημο κουκουλονόμο. Εκεί λοιπόν ήταν και το σημείο όπου εν μέσω της κουκούλας διεξήχθη η κυρίαρχη ιδεολογική συζήτηση που είτε εξίσωνε τους εγκληματίες κουκουλοφόρους της κατοχής με «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» που «φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που ‘χα» ή απλά δημιουργούσε ένα νέο εχθρό υπερ-αριστερό με κουκούλα. Ο παλιός «εθνικόφρονας», δεξιός, προδότης στα μπλόκα των γερμανών της κατοχής, απλά, ξεχάστηκε. Κι αν στη χειρότερη περίπτωση κάνεις κριτική για ενέργειες που είναι άνευ νοήματος, που αποτελούν πολιτική παθολογία, που είναι αντιφάσεις του συστήματος, που είναι αδιέξοδες πολιτικά  ή σιχτιρίζεις και καταγγέλλεις και θες να στήσεις στον τοίχο γιατί μπορεί να φτάσουν στο εξ αμελείας έγκλημα της Μαρφίν (μετά απόλυτης ευθύνης Βγενόπουλου), από την άλλη, στην καλύτερη, τους εκτελείς με συνοπτικές διαδικασίες για προδοσία. Αν νικήσεις. Διότι αν χάσεις, τότε, οι κουκουλοφόροι δεξιοί, αντικομουνιστές, γερμανόφιλοι, αγγλόφιλοι, αμερικανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, τσιράκια του Τζήμερου και της κυβέρνησης γίνονται υπηρεσιακοί παράγοντες από το 1949 μέχρι και σήμερα.

ΥΓ: Τα παραπάνω είναι εξ αφορμής μιας φιστικομαχίας δυο τοπικών παραγόντων: Ενός επιχειρηματία που εργάζεται με τους όρους της αγοράς της νέας εποχής και ό,τι πιο κακό έχει να επιδείξει το μέλλον μας  και ενός που με σύμβουλο ό,τι πιο κακό έχει να επιδείξει το τοπικό παρελθόν μας, δυσφημώντας την χλωρίδα (φιστίκι) και την πανίδα (οχιά). Όταν όμως του κλείνουν το ματάκι φιλικά και πίνουν τσιπουράκι μαζί, όταν τον προσφωνούν «καλλιτέχνη», όταν του χτυπούν την πλάτη ως σε «συνάδελφο» στα τοπικά «ρεπορτάζ», όταν συμμαχούν για τα «τοπικά» και χαμογελάνε με «νόημα» μαζί, τη στιγμή που ελάχιστοι τον αποκαλούν βόθρο, τότε ο βόθρος έρχεται κατά πάνω τους. Κι αν ο εργαζόμενος με τη λινάτσα από τα φιστίκια που τίναζε βρέθηκε εύκολα κατηγορούμενος ενός «σκηνοθέτη», «δημοσιογράφου», και «καλλιτέχνη» γνωστού σπιούνου της περιοχής, ως «κουκουλοφόρος» των Εξαρχείων προς χάριν μιας δυσφήμισης του ΦΦ, αλλά «δεν πρέπει να δίνουμε σημασία» στον γκεμπελίσκο, κι αν άνθρωποι (καλοί και κακοί) βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου με τον πιο χυδαίο τρόπο από το λάκκο με τα σ..χόλια και των τύπου Τριανταφυλλόπουλου αναρτήσεων-εκβιασμών (αλλά «γιατί να καταγγέλλουμε όσα δεν μας ακουμπάνε;»), τότε ας τον λουστούν. Στην πλατεία Εξαχρείων στην Αίγινα.

Ο Μαρδικούλος που τα φώναζε αλλά δεν τον άκουγε κανείς τους

ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΙΑΣ:

Η γνωστή ως Παναγιά των κουκουλοφόρων: Βλέμμα στραμμένο στο φακό, φιλτράκι έτοιμο για το στριφτό-άνεση, μαλλί επιμελώς ατημέλητο, κουκούλα αλλά που δεν καλύπτει την ομορφιά. Όταν η καλή κουκούλα των διαδηλώσεων δίνει ιδέες στο μόντελινγκ.

Όταν είσαι Κούγιας και φοράς κουκούλα σε συλλαμβάνει μόνο ο φακός. Οι μπάτσοι σου κάνουν τεμενάδες.

Στο επαναστατημένο Μεξικό και στις εξεγερμένες Σκουριές φορούν κουκούλες για να δίνεις σημασία σε αυτά που λένε.

Ο κουκουλοφόρος στο κέντρο της φωτογραφίας είναι ήρωας της δεξιάς, ήρωας του χρυσαυγίτη, υπηρεσιακός παράγοντας από το 1949 και μετά.

Υποχρεωτική κουκουλοφορία

Ύποπτοι κουκουλοφόροι για αντικαταναλωτισμό: δεν αγοράζουν ΣΙ-ΝΤΙ, γαλακτοκομικά από τη βιομηχανία γάλακτος και υπάρχουν πληροφορίες ότι δεν παίρνουν χάπια για τη χοληστερίνη.

συνάδελφοι τα λένε όπως παλιά (1943-2013)

(ΜΕΡΟΣ Α)

(ΜΕΡΟΣ Β)

«να τα δείτε σε πέντε χρόνια»

αφήγημα του Γιώργου Μήτρου (ΜΕΡΟΣ Γ)

…Έφυγε από τον Ασώματο, αφήνοντας αυτή τη «μακάβρια» διαδήλωση και κατευθύνθηκε προς την Αίγινα. Σα σαν μην είδε τίποτε, στη σκέψη του ήταν η εμμονή που του κόστισε αποχή από το νησί που αγαπούσε, οχτώ χρόνια. (Δεν ήταν βέβαια μόνο αυτό. Τσακώθηκε με δυο απ’ την παρέα και είπαν τα εξ’ αμάξης, χώρισε με μια «κοπελιά ετών 39» που τα είχαν και έχει σπίτι στην Αίγινα… τέλος πάντων δεν ήταν «η διαφορά των 20 ευρώ και τέσσερις γαύροι που παρίσταναν τις σαρδέλες…») Κατεβαίνοντας προς την παραλία και πηγαίνοντας προς το γήπεδο διαπίστωσε και εκεί αλλαγές. Ο χώρος του γηπέδου είχε αλλάξει πολύ. Δεν ήταν γήπεδο πια. Μια αυτοσχέδια ταμπέλα με χρώματα έγραφε «πάρκο-μαθητικός συνεταιρισμός». Η αγάπη του όμως για τη μπάλα τον έκανε να ρωτήσει τον πρώτο τυχόντα απ’ αυτούς που μπαίνανε στο χώρο.

-Έφυγε το γήπεδο. Το πήγαν στο Μεσαγρό. Αν έχουμε ματς; Συνέχεια. Κάθε Κυριακή γίνεται χαμός. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχουμε 10 τοπικές ομάδες (του τις είπε), καλά μην περιμένεις φανέλες, προέδρους, χορηγούς και τέτοιες επισημότητες. Μόνο η παλιά ομάδα του Σαρωνικού παίζει σε κατηγορία. Πάω γιατί βιάζομαι. Από πού είσαι;

Κατευθύνθηκαν μαζί στο πάρκο που καταλάμβανε το μισό γήπεδο ποδοσφαίρου. Είχε ένα μικρό θεατράκι που είχε κόσμο εκείνη τη στιγμή και δυο ή τρεις οχτάγωνες κατασκευές με παγκάκια (“Κάποιος ξύπνιος τα πήρε εργολαβία”, σκέφτηκε). Πήγε στο θεατράκι για να χαζέψει. Στον υπόλοιπο χώρο έβλεπε παιδιά, κάπως μεγάλα, που έσκαβαν και περιποιούνταν τους κήπους τους. Διέκρινε ταμπέλες όπως «2^ο Δημοτικό», «1^ο Γυμνάσιο» και λοιπά. Η συζήτηση κι ό,τι άρπαξε από αυτήν γινόταν για τη δημιουργία ενός συνεταιρισμού για να κατασκευάζουν ρούχα. Κάθισε περίπου είκοσι λεπτά και πιο πολύ πρόσεχε τα πιτσιρίκια που ήταν μαζί με κάτι παππούδες που τους έλεγαν τι να κάνουν. Οι φωνές από τη συζήτηση γίνανε πιο έντονες κι αποφάσισε να την κάνει. “Ελλαδάρα μου”, σκέφτηκε.”Πότε θα συνεννοηθούμε; Ποτέ!”

Με τη στροφή δεξιά είδε απέναντί του στο το μαγαζί, δίπλα στην παιδική χαρά, που ήταν πάνω στην παραλία ότι δεν υπήρχε πια. Από την παιδική χαρά και μέχρι και πέρα προς το ΝΟΑ, ένα στριμωξίδι από υπαίθρια μανάβικα. Δεν άντεξε και πήγε. Και τι δεν είχαν. Τα πάντα και σε ποσότητα. Πολύς κόσμος ψώνιζε.

-Όλα ντόπια, του είπε ένας με φανερή διάθεση. Πάρε για την κυρά φασολάκια, πάρε κρεμμυδάκι, πάρε μαϊντανό, πάρε και κερεμέζι από το Νεκτάριο, πάρε και κρασί από Αγίους -κάτσε μη μας ακούσει ο Κυψελιώτης- να την κάνεις να χαρεί.

Μπάκουρας ο Κώστας Γ., χαμογέλασε.

-Μ’ αυτά βρίσκεις γκόμενα; αντείπε.

-Αν θες για γκόμενα θα πάς αφ’ του Τζίμη (του τον έδειξε) που έχει λουλούδια, έχει βότανα, φκιάνει κάτι κρέμες μόνος του, φκιάνει κάτι λιβάνια που τα βάζεις κι η γκόμενα πέφτει.

Ο Τζίμης, μια ωραία φιγούρα, του είπε για όλα τα βότανα της Αίγινας και τον ξενάγησε στον πάγκο του. Στο τέλος πήρε από αυτόν κάτι για «μια φίλη».

-Πού να πάω για μεζέ και τσίπουρο;

Ο Τζίμης κούνησε τους ώμους του, περίπου σαν «ξέρω ‘γώ»;

Έφυγε για την παραλία να βρει τον εφιάλτη του…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

συνέχεια από το μέρος Α

“να τα δείτε σε πέντε χρόνια” (μέρος Β)

αφήγημα του Γιώργου Μήτρου

Έκαναν ανάπαυλα στο ίδιο σημείο κι έβγαλαν σάντουιτς από τα σακίδια. Διπλάρωσε κάποιους από αυτούς που του θύμισαν τα παιδικά του χρόνια.

-Ρε μάγκες, τι κάνετε δω; Καμιά παραλία, δεν έχει σήμερα;

-Ουφ! Του είπε ο ένας. Μας έφερε εδώ και μετά θα μας πάει, παραλία. Αυτή ήταν η συμφωνία.

-Και τι παραλία… είπε ο άλλος. Σε μια αρχαία κολόνα. Πριν από τρία χρόνια που είχαμε έρθει με το Δημοτικό είχαμε πάει σε μια που ήταν απίθανα. Κάτσαμε σε ξαπλώστρες, πήραμε πορτοκαλάδες, παίξαμε μπιτς βόλει… Σ’ αυτήν που θα πάμε δεν έχει τίποτε. Μόνο γεμάτη αρχαία κεραμικά είναι.

-Θα μας ζαλίσει με τα αρχαία πάλι.

Του δόθηκε η ευκαιρία να τους μιλήσει για την Κολόνα που λάτρευε. Δεν έδειχνε να τους πείθει αλλά τον άκουγαν. Στο τέλος χαιρετήθηκαν εγκάρδια με μπασκετικό τρόπο.

Κατέβηκε ξανά προς τη μονή από το μονοπάτι. Στο δρόμο του συνάντησε κάτι δανούς και μίλησε λίγο στ’ αγγλικά μαζί τους. Είχαν έρθει με το τουριστικό γραφείο που άνοιξε ο Δήμος Αίγινας κι έρχονταν ειδικά για να γνωρίσουν την άγνωστη (ή μυστική, κάπως έτσι την είπαν) Αίγινα. Θα διέμεναν στον ξενώνα «Σχολείο» που ήταν κάποτε, του είπαν, το δημοτικό σχολείο του Μεσαγρού. Την Κυριακή θα πήγαιναν για περιήγηση στο ρέμα ή ποτάμι του Γραμματικού, κάτι τέτοιο,  που «έχει πολύ νερό». Αποφάσισε να πάει το απόγευμα για να κλείσει κρεβάτι. Από την πόλη που ερχόντουσαν είχαν πάει πολλοί και είχαν μείνει ευχαριστημένοι. Μάλιστα μερικοί όπως πρόλαβε να του πει, μια, μάλλον συνομήλική του, είχαν ξανάρθει. Σκοπεύουν να καλέσουν μαθητές από το χωριό και να τους φιλοξενήσουν με χαμηλό κόστος στην πόλη τους, αλλά δεν έχουν βρει το πλαίσιο.

Όταν κατέβηκε η παρέα, τα ‘δινε όλα. Είχαν πιάσει το χορό. Ήθελε να κάτσει αλλά στο μυαλό του είχε το τσιπουράδικο της παραλίας στην Αίγινα που είχαν προσπαθήσει «να τον γδύσουν», όπως έλεγε. Πήρε πίσω το δρόμο για την Αίγινα με το ποδήλατο και διαπίστωσε κατεβαίνοντας, στα δεξιά του, αλλαγές. Δεκάδες άνθρωποι ήταν στα χωράφια και δούλευαν ενώ πρόσεξε ότι στις πλαγιές σε συγκεκριμένα σημεία έχτιζαν. Τι έχτιζαν; Είχε βέβαια και εκείνους τους «διαόλους» τα φωτοβολταϊκά αλλά παντού υπήρχαν άνθρωποι και καλλιέργειες. Σταμάτησε σε ένα πλάτωμα για να τους παρατηρήσει και να δει και τη θέα στη θάλασσα. Ήταν περιποιημένο με οχτάγωνο στέγαστρο και παγκάκια, γύρω-γύρω. Πρόσεξε πως χαμηλά έχτιζαν ξερολιθιές, όπως στο χωριό του πατέρα του, στην Πελοπόννησο και λίγο πιο ψηλά και αριστερότερα έχτιζαν με έναν παράξενο τρόπο, κάτι που δεν ήταν ξερολιθιές. Έκατσε να πιει το νεράκι του και πριν φύγει πλάκωσε μια παρέα με ποδήλατα. Ο ένας καβαλούσε «κινέζικο». «Ένας γείτονας μου το χάρισε». Πιάσανε κουβέντα για τα ποδήλατα. Ένα άλλος φώναξε κοροϊδευτικά απέναντι σ’ αυτούς που χτίζανε ψηλά. Ο άλλος του απάντησε με σεξίστικα υπονοούμενα και χειρονομίες. Φεύγοντας ρώτησε για τη δουλειά του φίλου του.

-Φράγματα χτίζουν, μικρά, για να κρατάνε το νερό της βροχής. Αφ’ το 2015 μπήκαμε σε πρόγραμμα με το Δήμο για αυτά. Πήραν και λεφτά από την ΕΟΚ. Έσπα, βέσπα, κάτι τέτοιο.

-ΕΟΚ; Υπάρχει ΕΟΚ ακόμα; Γέλασε και τους χαιρέτησε.

Στο δρόμο που κατέβαινε του έκανε εντύπωση που ήταν παιδιά στο δρόμο δίπλα σ’ ένα σχολείο. Ήταν ντυμένα με μαύρα και σταματούσαν τους οδηγούς. Μαζί τους ήταν και μεγάλοι κι αυτοί τα πρόσεχαν κατά κάποιο τρόπο. Κρατούσαν πλακάτ και φορούσαν στα ρούχα τους συνθήματα: «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ», «ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ» «ΠΑΩ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΓΡΗΓΟΡΑ», ΟΔΗΓΩ ΣΑΝ ΚΟΤΑ», «ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΑΡΓΗΣΩ ΠΑΡΑ ΝΑ ΜΕ ΚΛΑΨΕΙ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ», «ΚΑΒΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ». Κατάλαβε τι ήταν. Μίλησε με την ψιλικατζού, που μπήκε για να πάρει ένα χυμό. Του είπε για πολλά περιστατικά πριν από 4 χρόνια με νεκρά πολλά παιδιά. Από τότε και κατά διαστήματα τα παιδιά των σχολείων συνεννοούνται βγαίνουν έξω και σταματούν τους οδηγούς στο δρόμο. Αν δουν κανένα πιτσιρικά ή «κανένα μαλάκα-με συγχωρείτε για την έκφραση» να τρέχει τον καταχερίζουν με αδιάκριτο τρόπο.

-Αν το ήπιατε, αφήστε το μπουκάλι στην κλούβα.

Κοίταξε το μπουκάλι: «ΑΙΓΙΝΑ-ΤΡΟΙΖΗΝΑ, με πορτοκάλια ντόπια».

-Ντόπια;

-Τα φέρνουν από απέναντι από τον Πόρο και τον κάμπο της Τροιζηνίας. Έπεφταν για χρόνια και έκαναν μια συμφωνία με το συνεταιρισμό τους. Τώρα ποιος το διαχειρίζεται το εργοστάσιο, τι να σας πω… Ο Δήμος; ο συνεταιρισμός του Μαραθώνα; η εκκλησία του χωριού, νομίζω, με τον παπά κάτι συμμετέχει κι αυτός. Πάντως καλή δεν είναι; Έχουν φτιάξει κι άλλη μια χωρίς ζάχαρη. Δουλεύουν πολλά παιδιά δικά μας εκεί. Αφήστε που γίνεται χαμός με τις φλούδες. Όσοι έχουν κατσίκες πηγαίνουν και παίρνουν με τα φορτηγάκια. Τίποτα δεν πετάνε… σας άρεσε τελικά;

Κατέβηκε προς την παραλία για να βρει τον εφιάλτη που τον κράτησε μακριά 8 χρόνια από το νησί. Και να πιει και το τσιπουράκι του…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Ήταν σύνηθες στην προαστικοποιημένη επαρχία να «μεγαλώνουν» τα παιδιά πιο γρήγορα. Μέχρι και τη δεκαετία του 70-80, τα παιδιά από 12-18 χρονών, γνώριζαν άριστα να χρησιμοποιούν τα αγροτικά μηχανήματα, να οδηγούν οχήματα πάσης φύσεως για τις αγροτοκτηνοτροφικές εργασίες, να οδηγούν μηχανάκι και για τις εργασίες της οικογένειας ή να πηγαίνουν μ’ αυτό στις οικοδομές που μόλις άρχισαν να πληθαίνουν και να δίνουν ένα επαγγελματικό διέξοδο. Η χρήση των δικύκλων και ακόμα και των τετράτροχων αυτοκινήτων από ανήλικους ήταν αυτονόητη μιας και εξυπηρετούσε την αγροτική οικογένεια, ενώ είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι οι δρόμοι δεν επεφύλασσαν τόσους πολλούς κινδύνους. Στην Αίγινα, τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια ήταν εξαιρετικά αναγκαία η οδήγηση του δικύκλου και από ανήλικους και υπάκουε σ’ αυτές τις συνθήκες. Όποτε υπήρχε υπέρβαση αυτής της χρήσης ήταν σοβαρό γεγονός και εκτός εξαιρέσεων συμβάδιζε με την απώλεια νέων ανθρώπων.

Αν και έχουν επέλθει ραγδαίες αλλαγές στην οικονομική ζωή του νησιού, η χρήση του δίκυκλου παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη με της παλιάς Αίγινας. Κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο. Διότι η μεταβολή των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών στο νησί επιδείνωσαν όψεις της καθημερινότητας κάτω από τον μανδύα του τουρισμού και της οικοδόμησης και της διεύρυνσης του εμπορίου που αποτελούν τον ένα και αυτόν πυλώνα της οικονομίας και της τοπικής ιδεολογίας. Κάτω από αυτό το πλαίσιο είναι απόλυτα “δικαιολογημένο” να κυκλοφορούν πιτσιρίκια 12-17 χρονών τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα ακόμα και σε στενά σοκάκια της πόλης. Μαζί με το τσιγάρο, το ποτό-φραπεδιά στην παραλία των 200 μέτρων, η ταχύτητα στο δίκυκλο αποτελούν το πέρασμα στο αντριλίκι με απαλλαγή, όμως, από κάθε  ευθύνη για την επιβίωση της οικογένειας. Σε μια ηλικία που η αναζήτηση ταυτότητας και νοήματος ταυτίζεται με τη ρευστότητα και την κρισιμότητα ενώ παράλληλα στο κοινωνικό πεδίο, εκλείπουν οι πόλοι-κρίκοι σύνδεσης με την πραγματική κοινωνία και την απαξιωμένη μόρφωση, η ταχύτητα και οι «κόντρες» αναπληρώνουν το κενό. Αυτό που δεν μπορούν να καλύψουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί για λόγους που αφορούν το προσκύνημα της ιερής αγελάδας-νεότητας. «Τα παιδιά έχουν δίκιο», μια επωδός που απλά τα στέλνει πιο γρήγορα στην εντατική ή δυο μέτρα κάτω από τη γη.

Καλή η συμπαράσταση στον τραυματία, καλή η συμπαράσταση στου νεκρού τη μάνα, καλά τα τραγούδια αλλά ακόμα πιο καλά τα λόγια, κάποιοι περιορισμοί και η ανάληψη ευθυνών. Για να μην τραυματίζονται. Kαι να μην σκοτώνονται.

αναδημοσίευση από το alfavita

Στις 11/02/2013 δύο αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα εισήλθαν στο κτήριο του ΕΠΑ.Λ. Αίγινας. Ενημέρωσαν ότι σκοπός τους ήταν να οδηγήσουν στο τμήμα ανήλικο μαθητή της Α΄ Λυκείου, προκειμένου να του θέσουν ορισμένες ερωτήσεις.  Οι καθηγητές απάντησαν ότι το σχολείο φέρει ευθύνη για τους ανήλικους μαθητές σε ώρα λειτουργίας του, οπότε θα έπρεπε να ενημερωθεί ο κηδεμόνας του μαθητή. Εκείνοι αρχικά απάντησαν ότι αυτό δεν είναι αναγκαίο και ότι αναλαμβάνουν να ειδοποιήσουν τον κηδεμόνα του παιδιού από το Α.Τ., αν οι ίδιοι το κρίνουν απαραίτητο. Οι παρόντες καθηγητές  τόνισαν  επίσης  το αντίκτυπο που θα είχε στην ψυχολογία και στην υπόληψη  του 15χρονου μαθητή να φύγει από τον σχολικό χώρο μπροστά από όλους τους συμμαθητές του  συνοδευόμενος από δυο αστυνομικούς και χωρίς μάλιστα να κατηγορείται για κάτι. Στη συνέχεια, εξαιτίας της επιμονής των εκπαιδευτικών να μη φύγει από το σχολικό χώρο χωρίς να ενημερωθεί ο κηδεμόνας καθώς αυτό θα αποτελούσε παράβαση των ευθυνών μας, οι αστυνομικοί  αποφάσισαν να περιμένουν να σχολάσει ο μαθητής. 

  Οι καθηγητές επικοινώνησαν με τον κηδεμόνα του μαθητή ο οποίος σοκαρισμένος είπε ότι σπεύδει στο σχολείο να τον παραλάβει.

   Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι αστυνομικοί παρέμεναν σε όχημα έξω από την είσοδο του σχολείου. Στη συνέχεια αποχώρησαν για να επιστρέψουν αυτή τη φορά με τη Διοικητή του Α.Τ. η οποία είχε έρθει με φανερή διάθεση να πάρει το μαθητή. Όταν συνάντησε την έντονη άρνηση του συλλόγου των καθηγητών, χαρακτήρισε “υπερβολικά προστατευτική” τη συγκεκριμένη στάση προσπαθώντας να υποβαθμίσει το ζήτημα. Σε ερώτηση για το αν είναι νόμιμη η παρουσία αστυνομικών οργάνων στο χώρο του σχολείου, χωρίς  άδεια, απάντησε δηκτικά ότι το σχολείο δεν είναι πανεπιστήμιο. Ακολούθησε έντονη αντιπαράθεση αλλά η επιμονή των καθηγητών στην απόφαση τους ανάγκασε τη Διοικητή να αποχωρήσει. 

    Σε όλο αυτό το διάστημα ο μαθητής παρέμεινε ήρεμος, αν και φανερά σαστισμένος. Το περιστατικό έληξε όταν ο κηδεμόνας παρέλαβε το μαθητή και τον συνόδευσε στο Α.Τ., όπου από όσο μάθαμε του τέθηκαν ερωτήσεις σχετικά με ένα τροχαίο ατύχημα στο οποίο πιθανολογούσαν ότι ήταν μάρτυρας  . 

      Tο συγκεκριμένο περιστατικό γεννά τα εξής ερωτήματα:

– Δικαιούται η αστυνομία, χωρίς άδεια , να εισέρχεται στο χώρο του σχολείου και να ζητά να οδηγήσει ανήλικο μαθητή στο τμήμα χωρίς να ενημερωθεί ο κηδεμόνας του;

– Ισχύει η Γ2/1073/18-03-1991 εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας;

 (“ Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο σχολικό χώρο ατόμων που δεν έχουν σχέση με αυτόν. Η είσοδος επιτρέπεται μόνον σε γονείς ή κηδεμόνες των μαθητών, σε σχολικούς φορείς και σε όσους ζητούν κατόπιν αιτήσεως τους να ικανοποιηθεί κάποιο αίτημα τους.)

      Δεδομένου ότι τα περιστατικά αστυνομικής παρέμβασης στα σχολεία πληθαίνουν, καλούμε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, τα σχολεία του νησιού μας, τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Αργοσαρωνικού, την ΕΛΜΕ Πειραιά και την τοπική κοινωνία να πάρουν θέση για το γεγονός.

                                                                                     Σύλλογος καθηγητών ΕΠΑΛ Αίγινας

Αναστάσιος Αργυρού Λαρισσινός, ετών 14 ο πατήρ του έμπορος, παροικών εις Αίγιναν έμαθεν τα Κοινά γράμματα εις Λάρισσαν ηκολούθησε Ελληνικά εις Αίγιναν μήνας δέκα ήλθεν εις το Κεντρικόν Σχολέιον την 18 Φεβρ. του 1830 και κατετάχθη εις την νΔ’  τάξιν υπ’ αρ. 612

Ιδιόχειρον του Αν Αργυρού:

Όστις δεν θέλει να πτωχεύση δεν πρέπει να πορίπτη ουδέ τα μικρότατα

Αναστάσιος Αργυρού λαρισυνός

Α201    Ε(378δ)   ΒΠ7

Δημήτριος Αργύρης από Ψαρά ετών 14 πατρός ορφανός η μήτηρ του Δέσποινού, πάροικος εις Αίγιναν φροντίζει δι’ αυτόν. Τα Κοινά τα έμαθεν εις το Αλληλοδιδακτικόν της Τήνου τα Ελληνικά ήρχισεν εις τινα Ξενοφωντιάδην και την 1 Μαρτίου 1830 κατετάχθη εις την Γ’  τάξιν του κεντρ. Σχολείου.

Ιδιόχειρον αυτού:

Χορτάσματα και ράβδος και φορτία όνω άρτος και παιδεία και έργον εικέτι.

Δημήτριος Νικολάου Αργύρη

Α130    Ε239

«Οι μαθητές του Κεντρικού Σχολείου» (1830-1834), Γιάννης Κοκκώνας, Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας-Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, εκδόσεις Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα 1997